SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-rajamargam-cover0.jpg
Landscape with millstones, an oil on canvas painting by Paul René Schützenberger (1860-1916).
രംഗം 5
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​ര​ന്റെ വീടു്. ഒന്നാം രം​ഗ​ത്തി​ലെ സജ്ജീ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ, രാ​വി​ലെ എട്ട​ര​മ​ണി. ഭാസി ഒരു സ്പോർ​ട്സ് മാ​ഗ​സിൻ വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. ശങ്ക​രൻ മു​ട്ടു​കു​ത്തി നി​ല​ത്തി​രു​ന്നു് അതി​ന്റെ പു​റ​ത്തു​ള്ള ചി​ത്ര​ങ്ങൾ നോ​ക്കു​ന്നു.
ശങ്ക​രൻ:
ഹായ് (സാ​ദ്ഭു​തം) ഇതാ​രാ​ണു് തടി​ച്ചു് നല്ല കു​ഭേ​രൻ!
ഭാസി:
ആരാ​ണെ​ടോ? (മാ​സി​ക​യു​ടെ പു​റം​ച​ട്ട നോ​ക്കു​ന്നു.)
ശങ്ക​രൻ:
ഇതാ, ഈ ചി​ത്രം! കു​ഭേ​രൻ​ത​ന്നെ?
ഭാസി:
അതൊരു റഷ്യൻ കോ​ച്ചാ​ണു്.
ശങ്ക​രൻ:
വെ​റു​തെ​യ​ല്ല തടി​ച്ച​തു്. പണി കോ​ച്ച​ല​ല്ലേ? (ഭാസി ചി​രി​ക്കു​ന്നു.) ഈ റഷ്യൻ കോ​ച്ചൽ എനി​ക്കൊ​ന്നു് പഠി​ക്ക​ണം. എന്നി​ട്ടു് ആ പ്രൊ​പ്രൈ​റ്റ​റോ​ടൊ​ന്നു് പയ​റ്റി​നോ​ക്ക​ണം. അങ്ങോർ മൂ​രാ​ച്ചി​യാ​ണു്. പി​രി​വൊ​ക്കെ അടി​ച്ചു​വാ​രി കീ​ശ​യി​ലാ​ക്കും.
ഭാസി:
ശങ്ക​രാ, ‘കോ​ച്ച് കോ​ച്ചെ’ന്നി​വി​ടെ പറ​ഞ്ഞ​തു് പോ​ക്ക​റ്റ​ടി​യോ ആളെ​ത്തോ​ല്പി​ക്ക​ലോ അല്ല.
ശങ്ക​രൻ:
പി​ന്നെ?
ഭാസി:
ഫു​ട്ബോൾ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ പേ​രാ​ണു്. ഇയാൾ നല്ല കളി​ക്കാ​ര​നാ​ണു്.
ശങ്ക​രൻ:
ഓഹോ! എന്നാൽ പോ​ട്ടെ.
ഭാസി:
ഏങ്? എന്താ? അത്ര നി​സ്സാ​ര​മാ​ക്കി​ത്ത​ള്ളി​യ​തു്.
ശങ്ക​രൻ:
എനി​ക്കീ ഫു​ട്ബോൾ കളി കണ്ടു കൂടാ.
ഭാസി:
കാരണം?
ശങ്ക​രൻ:
അതു് കു​റ​ച്ചൊ​ര​ന്ത​സ്സും മറ്റു​മു​ള്ള​വർ​ക്കു് പറ്റിയ കളി​യ​ല്ല.
ഭാസി:
വലിയ അന്ത​സ്സു​കാ​രൻ! ശങ്ക​രാ, ഇന്നു് നല്ലൊ​രു ഫു​ട്ബോൾ കളി​ക്കാ​ര​നു് ഒരു പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി​യു​ടെ ബഹു​മാ​ന​മാ​ണു്.
ശങ്ക​രൻ:
പി​ന്നെ​യ​ല്ലാ​തെ?
ഭാസി:
നല്ല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും നീ വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ? എല്ലാം പോ​ട്ടെ; പത്തോ ഇരു​പ​തി​നാ​യി​ര​മോ ആളു​ക​ളെ നീ ഒരു​മി​ച്ചു് കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ?
ശങ്ക​രൻ:
(പാ​ര​വ​ശ്യ​ത്തോ​ടെ) ഓ, അക്ക​ഥ​മാ​ത്രം എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് പറ​യി​ക്ക​രു​തു്.
ഭാസി:
ഏതു് കഥ?
ശങ്ക​രൻ:
അതു് വി​ചാ​രി​ക്കു​മ്പോ ശരീരം ആസകലം വി​റ​യ്ക്കും. (കൈ വി​റ​പ്പി​ച്ചു്) കണ്ടോ, കണ്ടോ, വി​യർ​പ്പു് കു​ത്തി​യൊ​ലി​ക്കും. (നെ​റ്റി​യിൽ​നി​ന്നു് വി​യർ​പ്പു് വടി​ക്കു​ന്നു.) ദാഹം വരും; കാഴ്ച കു​റ​യും…
ഭാസി:
ശങ്ക​രാ, നീ കാ​ര്യം പറ.
ശങ്ക​രൻ:
ഇരു​പ​തി​നാ​യി​രം ആളു​ക​ളെ ഒരു​മി​ച്ചൊ​രു ദിവസം ഞാൻ കണ്ടു.
ഭാസി:
എങ്ങ​നെ?
ശങ്ക​രൻ:
ഒരു ദിവസം ഉച്ച​യ്ക്കു് കാർ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു് ഞാ​നൊ​രു കു​ട്ടി​യു​ടെ മേലു് മു​ട്ടി​ച്ചു. വന്ന​ല്ലോ, നി​ങ്ങ​ളു് പറഞ്ഞ ഇരു​പ​തി​നാ​യി​ര​മാ​ളു​ക​ളൊ​രു​മി​ച്ചു്! ചി​ല​രു​ടെ കണ്ണു് ഓരോ മച്ചിങ്ങയോളമുണ്ടു്-​ചുകന്നിട്ടു്. ചി​ല​രു് കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന്റെ കൈ വലി​ച്ചു് കേ​റ്റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ചി​ല​രു് മു​ഷ്ടി ചു​രു​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ശങ്ക​ര​നെ ബഹു​മാ​നി​ക്കാൻ വരു​ന്ന​താ​ണു്!
ഭാസി:
എന്നി​ട്ടു്, ബഹു​മാ​നി​ച്ചോ?
ശങ്ക​രൻ:
അവിടെ ദൈവം തു​ണ​ച്ചു. അത​ല്ലേ ഭാ​ഗ്യം! അടു​ത്തു് വന്നാൽ ശങ്ക​ര​ന്റെ രോമം തൊടാൻ ഒരാൾ​ക്കു് ധൈ​ര്യം വരി​ല്ല.
ഭാസി:
നി​ന്നെ​പ്പേ​ടി​ച്ചു് ജന​ങ്ങൾ തല്ലാ​തെ പോ​യെ​ന്നോ?
ശങ്ക​രൻ:
പേ​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ത​ന്നെ.
ഭാസി:
നുണ.
ശങ്ക​രൻ:
എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ജന​ങ്ങൾ കാ​റി​നു് ചു​റ്റും വന്നു് നോ​ക്കു​മ്പോൾ ശങ്ക​രൻ മരി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.
ഭാസി:
എന്തു്?
ശങ്ക​രൻ:
ഉം. മരി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ശ്വാ​സം​കൂ​ടി​യി​ല്ല. എടു​ത്തു് വേഗം ആശു​പ​ത്രി​യി​ലേ​ല്പി​ച്ചു. പി​ന്നെ ബോധം വന്ന​തു് ഒരാ​ഴ്ച കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണു്.
ഭാസി:
ജന​ങ്ങൾ നി​ന്നെ തല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു് പേ​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ത​ന്നെ; സമ്മ​തി​ച്ചു. പക്ഷേ, ഞാ​നി​വി​ടെ പറഞ്ഞ ആളുകൾ വേ​റെ​യാ​ണു്. ഫു​ട്ബോൾ​ക​ളി​ക്കാ​ര​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും അവനെ ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ക​യും നി​ര​ത്തു് നീളെ തോ​ളി​ലേ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു് നട​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ജന​ങ്ങൾ ഒരു ദിവസം നീ കാണും ശങ്ക​രാ.
ശങ്ക​രൻ:
എന്തു്?
ഭാസി:
ഈ നി​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ ജന​ങ്ങൾ എന്നെ തോ​ളി​ലേ​റ്റി ആവേ​ശ​പൂർ​വം ആർ​പ്പും വി​ളി​ച്ചു് പോ​കു​ന്ന​തു്.
ശങ്ക​രൻ:
തോ​ളി​ലെ​ടു​ക്കാൻ സമ്മ​തി​ക്ക​രു​തു് കേ​ട്ടോ?
ഭാസി:
അതെ​ന്താ?
ശങ്ക​രൻ:
ആവേശം വന്ന ജന​ങ്ങ​ളെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല; ആവേശം തണി​ഞ്ഞാൽ അവർ താ​ഴ​ത്തി​ടും. അപ്പൊ ഊര ഡാ​മേ​ജാ​വു​ക​യും ചെ​യ്യും.
വൃ​ദ്ധൻ അക​ത്തു​നി​ന്നു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. ഭാസി വൃ​ദ്ധ​നെ കണ്ട​യു​ട​നെ എഴു​ന്നേ​റ്റു് അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.
വൃ​ദ്ധൻ:
(ശങ്ക​ര​നോ​ടു്) ഇന്നു് ശ്രീ​ധ​രൻ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് വരു​ന്നി​ല്ലേ?
ശങ്ക​രൻ:
എന്നോ​ടു് കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കേ​ണ്ടെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു.
വൃ​ദ്ധൻ:
വല്ല സ്ഥ​ല​ത്തും പോ​കാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?
ശങ്ക​രൻ:
അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.
വൃ​ദ്ധൻ:
ശരി (ഒരി​ട​ത്തു് ചെ​ന്നു് മെ​ല്ലെ ആലോ​ച​നാ​മ​ഗ്ന​നാ​യി ഇരി​ക്കു​ന്നു. ശങ്ക​രൻ അക​ത്തേ​ക്കു് പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.) നീ കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി​യോ​ടി​ങ്ങ​ട്ടു് വരാൻ പറ.
ശങ്ക​രൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു് തല​കു​ലു​ക്കി പോ​കു​ന്നു. വൃ​ദ്ധൻ പി​ന്നേ​യും ആലോ​ച​നാ​മ​ഗ്ന​നാ​വു​ന്നു. കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
എന്തേ വി​ളി​ച്ച​തു്?
വൃ​ദ്ധൻ:
ഇന്നു് ആകെ​ക്കൂ​ടി ഒരു പന്തി​കേ​ടു്.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ആർ​ക്കു്?
വൃ​ദ്ധൻ:
ഈ വീ​ടി​ന്നു്, വേണു വന്നി​ല്ലേ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അവ​ന​ക​ത്തെ​ന്തോ വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​യാ​ണു്.
വൃ​ദ്ധൻ:
ശ്രീ​ധ​രൻ മാ​ത്രം വന്നി​ല്ല, അല്ലേ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ഇല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
അവ​നെ​ന്താ വരാ​ത്ത​തു്?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ഞാ​നെ​ങ്ങ​നെ അറി​യും?
വൃ​ദ്ധൻ:
(അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ എഴു​ന്നേ​റ്റു്) പോ​കു​മ്പോൾ നി​ന്നോ​ട​വൻ വല്ല​തും പറ​ഞ്ഞോ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ന്താ ഒരു പരി​ഭ്ര​മം?
വൃ​ദ്ധൻ:
നീ ചോ​ദി​ച്ച​തി​നു​ത്ത​രം പറ​ഞ്ഞാൽ മതി.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
എന്നോ​ടൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. പറ​യു​ന്ന പതി​വു​മി​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
പതി​വി​നെ​പ്പ​റ്റി ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചി​ല്ല.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ഇല്ലെ​ങ്കിൽ വേണ്ട (പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.)
വൃ​ദ്ധൻ:
അവിടെ നി​ല്ക്കൂ… ജയ​ശ്രീ ചെ​ന്നു് കി​ട​ന്നോ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ഇല്ല; അടു​ക്ക​ള​യി​ലു​ണ്ടു്.
വൃ​ദ്ധൻ:
എന്തു ചെ​യ്യു​ന്നു?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അങ്ങ​ട്ടു ചെ​ന്നു നോ​ക്കു. ഇന്നെ​ന്താ എല്ലാ​വ​രേ​യും ഒരു ഹാ​ജ​രു് വി​ളി​ക്ക​ലു്!
വൃ​ദ്ധൻ:
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നീ, ആ സത്യം ഞാൻ തു​റ​ന്നു പറ​യു​ന്നു.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ഏതു് സത്യം?
വൃ​ദ്ധൻ:
ശ്രീ​ധ​രൻ സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
എന്തു്?
വൃ​ദ്ധൻ:
നി​ന​ക്കു് ബു​ദ്ധി​യി​ല്ലേ? അവനു് ജയ​ശ്രീ​യു​ടെ പേ​രി​ലും വേ​ണു​വി​ന്റെ പേ​രി​ലും…
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ഇതൊ​ക്കെ നി​ങ്ങ​ളി​രു​ന്നു് ഊഹി​ച്ചു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. വയ​സ്സു​കാ​ല​ത്തു് വേറേ തൊ​ഴി​ലൊ​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലോ!
വൃ​ദ്ധൻ:
ആ സംശയം… അതീ കു​ടും​ബ​ത്തെ നശി​പ്പി​ക്കും. അതി​ന്റെ സമ​യ​വും അടു​ത്തെ​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അങ്ങ​നെ വല്ല​തും ശ്രീ​ധ​ര​ന​ഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ വേ​ണു​വെ​ന്തി​ന്നു് ഈ വീ​ട്ടിൽ നി​ല്ക്ക​ണം?
വൃ​ദ്ധൻ:
പി​ന്നെ അവ​നെ​ന്തു് ചെ​യ്യ​ണം?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
രാ​ജ്യം വി​ട്ടു് പോ​ക​രു​തേ? വല്ല സ്ഥ​ല​ത്തും ചെ​ന്നു് മാ​ന്യ​മായ തൊ​ഴി​ലി​ലേർ​പ്പെ​ട​രു​തേ?
വൃ​ദ്ധൻ:
ഒരു സത്യം കൂടി ഞാൻ പറ​യു​ന്നു. നീ​യെ​ാ​ര​മ്മ​യ​ല്ല.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അല്ലെ​ങ്കിൽ വേണ്ട.
വൃ​ദ്ധൻ:
അമ്മ​മാ​രു​ടെ കൈയിൽ സ്നേ​ഹം തൂ​ക്കു​ന്ന ഒരു പൊൻ​തു​ലാ​സ്സാ​ണു​ള്ള​തു്. പക്ഷ​ഭേ​ദ​മി​ല്ലാ​തെ ഉള്ള​ത​ത്ര​യും മകൾ​ക്കു് തൂ​ക്കി വീ​തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കുക. നീ​യ​തു് വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു. ആളെ നോ​ക്കി വാ​രി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു് നി​ന്റെ പതി​വു്.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഭ്രാ​ന്തു​ണ്ടോ?
വൃ​ദ്ധൻ:
എന്റെ മന​ശ്ശ​ക്തി​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കു് ഭ്രാ​ന്തെ​ടു​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഈ കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ന്റെ മു​ഴു​വൻ അടി​സ്ഥാ​ന​കാ​ര​ണം നീ​യാ​ണു്.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
മക്ക​ളെ ശാ​സി​ച്ചു് വളർ​ത്താ​ന​റി​യാ​തെ താ​ന്തോ​ന്നി​ക​ളാ​ക്കി​യി​ട്ടു് അവ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ശല്യ​മാ​യ​പ്പോൾ എന്റെ പേരിൽ കു​റ്റം ചു​മ​ത്തുക!
വൃ​ദ്ധൻ:
കു​റ്റം ചു​മ​ത്തി​യ​തു​കൊ​ണ്ടൊ​ന്നും ഇനി കാ​ര്യ​മി​ല്ല. നീ നി​ന്റെ മനഃ​സ്സാ​ക്ഷി​യോ​ടു് ചോ​ദി​ക്കൂ. ഈ മൂ​ന്നു മക്ക​ളേ​യും ഒപ്പം സ്നേ​ഹി​ക്കാ​നു​ള്ള കഴി​വു് നി​ന​ക്കി​ന്നു​ണ്ടോ? ശ്രീ​ധ​ര​ന്റെ പദ​വി​യി​ലും അവ​ന്റെ പണ​ത്തി​ലും നി​ന്റെ സ്നേ​ഹം മു​ഴു​വൻ അങ്ങോ​ട്ടു് ചോർ​ന്നു​പോ​യി​ല്ലേ? നീ​യൊ​ര​മ്മ​യാ​ണോ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ഞാൻ സന്ന്യ​സി​ക്കാ​നൊ​ന്നും ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അവൻ അദ്ധ്വാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​ണു്; കു​ടും​ബം പു​ലർ​ത്തു​ന്ന​വ​നാ​ണു്. അവ​നോ​ട​ല്പം പ്ര​ത്യേ​കത കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തിൽ തെ​റ്റി​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
ആ പ്ര​ത്യേ​കത, അതാ​ണു് കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ നാശം. നി​ന്റെ മു​മ്പിൽ​വെ​ച്ചു​ത​ന്നെ ഈ കു​ടും​ബം നശി​ക്കും. നീയതു നോ​ക്കി നി​ല്ക്കും.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
നി​ങ്ങൾ​ക്കു് വേറെ വല്ല​തും പറ​യാ​നു​ണ്ടോ?
വൃ​ദ്ധൻ:
ആ ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ, പാവം! അയാൾ​ക്കീ ലോ​ക​ത്തോ​ടു് ഒരേ​യൊ​രു ബന്ധ​മു​ള്ള​തു് ആ മക​ളാ​ണു്. കാർ​ത്ത്യാ​യ​നീ, ആ വൃ​ദ്ധ​ന്റെ ഒരേ​യൊ​രു ശാപം മതി, നമ്മ​ളൊ​ക്കെ വെ​ന്തു വെ​ണ്ണീ​റാ​വാൻ.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
സന്നി​ജ്വ​രം പി​ടി​ച്ച​പോ​ലെ അവിടെ നി​ന്നു് പി​റു​പി​റു​ത്തോ​ളു. (പോ​കു​ന്നു.)
വൃ​ദ്ധൻ:
പാവം! ഓമ​നി​ച്ചു് വളർ​ത്തി​യ​മ​കൾ. അവളെ ഒരു കാ​ട്ടാ​ള​ന്റെ കൈ​യി​ലേ​ല്പി​ച്ചു. (ഉറ​ക്കെ) വേണൂ… വേണൂ…
വേണു:
(അക​ത്തു​നി​ന്നു്) എന്താ​ണ​ച്ഛാ?
വൃ​ദ്ധൻ:
ഇവിടെ വാ.
വേണു പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു.
വേണു:
എന്താ​ണ​ച്ഛാ?
വൃ​ദ്ധൻ:
നി​ന്നോ​ടു് എനി​ക്കു് പറയാൻ മടി​യു​ണ്ടു്.
വേണു:
അച്ഛൻ പറയണം.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഇന്നീ വീ​ട്ടിൽ എന്തെ​ക്കെ​യോ സം​ഭ​വി​ക്കു​മെ​ന്നു് എനി​ക്കൊ​രു തോ​ന്നൽ.
വേണു:
കാരണം?
വൃ​ദ്ധൻ:
അതൊ​ന്നും നീ​യെ​ന്നോ​ടു ചോ​ദി​ക്ക​രു​തു്. നീ​യെ​ന്റെ മക​ന​ല്ലേ?
വേണു:
ഇതെ​ന്തു ചോ​ദ്യം?
വൃ​ദ്ധൻ:
നി​ന​ക്കു് ബു​ദ്ധി​യി​ല്ലേ? നല്ല വഴി ചൂ​ണ്ടി​ത്ത​ന്നാൽ അതിലേ പോവാൻ നി​ന​ക്കു് മടി​യു​ണ്ടോ?
വേണു:
ഇല്ല​ച്ഛാ, ഒരി​ക്ക​ലു​മി​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
എന്നാൽ… (പറയാൻ വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്നു)
വേണു:
എന്നാൽ?
വൃ​ദ്ധൻ:
നീ… (പരു​ങ്ങു​ന്നു)
വേണു:
അച്ഛൻ പറയണം. എന്തു​ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലും പറയണം.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ രക്ഷ​യ്ക്കു വേ​ണ്ടി നീയീ (തൊ​ണ്ട​യി​ട​റു​ന്നു) വീടു വി​ട്ടു പോകണം.
വേണു:
എന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി പോവണോ അച്ഛാ?
വൃ​ദ്ധൻ:
വേണ്ട കു​ട്ടീ… താ​ല്ക്കാ​ലി​ക​മാ​യി നീ​യൊ​ന്നു് വി​ട്ടു​നി​ല്ക്ക​ണം… ഇവിടെ എന്തൊ​ക്കെ​യോ സം​ഭ​വി​ക്കും. എന്തെ​ന്നു് പറയാൻ വയ്യ. പലതും വി​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഒരു ചെറിയ ചല​നം​കൊ​ണ്ടു് എല്ലാം പൊ​ട്ടും. പൊ​ട്ടി​യാൽ പി​ന്നെ ഒന്നും ബാ​ക്കി​നി​ല്ക്കി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്റെ കു​ട്ടി ഒന്നു് വി​ട്ടു​നി​ല്ക്ക​ണം. (അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ നട​ക്കു​ന്നു) നി​ന​ക്കൊ​രു ജോ​ലി​യി​ല്ല. ജീ​വി​ക്കാൻ മാർ​ഗ​മി​ല്ല… നീ കഷ്ട​പ്പെ​ടും… എന്നാ​ലും കു​റ​ച്ചു​കാ​ലം… ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി… എനി​ക്കു വേ​ണ്ടി…
വേണു:
മതി​യ​ച്ഛാ… ഞാൻ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ പോകാം… എന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി, വേണമെങ്കിൽ-​
വൃ​ദ്ധൻ:
ഓ, അതൊ​ന്നും പറയല്ലേ-​
വേണു:
അച്ഛൻ വ്യ​സ​നി​ക്ക​രു​തു്. അച്ഛ​ന്റെ ഏതാ​ഗ്ര​ഹ​വും സാ​ധി​പ്പി​ക്കാൻ ഞാ​നൊ​രു​ക്ക​മാ​ണു്. ഒരു വേ​ദ​ന​മാ​ത്രം… നി​ങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ വി​ട്ടു​പി​രി​ഞ്ഞു് നി​ല്ക്കു​ന്ന​തിൽ… ഈ വീ​ട്ടിൽ സമാ​ധാ​നം നി​ല​നി​ന്നു​കാ​ണാൻ ഞാനും ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു.
അതു​പ​റ​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പ് ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ, കോ​ട്ട​ഴി​ച്ചു് തോളിൽ തു​ക്കി, അല്പം വി​ചാ​ര​മ​ഗ്ന​നും കു​റ​ഞ്ഞൊ​രു മത്തു​ള്ള​വ​നു​മാ​യി കട​ന്നു് വരു​ന്നു. ആരേ​യും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കാ​നാ​ണു് ഭാവം.
വേണു:
(അല്പ​മൊ​ന്നു് നിർ​ത്തി വീ​ണ്ടും ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛാ, അതിനുവേണ്ടി-​ഈ വീ​ട്ടി​ലെ സമാ​ധാ​ന​ത്തി​നും, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​യൊ​ക്കെ സു​ഖ​ത്തി​നും വേണ്ടി-​ഞാനെന്തും ചെ​യ്യാൻ തയ്യാ​റാ​ണു്. (ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ തിരിഞ്ഞുനില്ക്കുന്നു-​പകുതി മാ​ത്രം.) അച്ഛ​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം ഞാൻ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ സ്വീ​ക​രി​ച്ചു.
വൃ​ദ്ധൻ:
(വേ​ദ​ന​യോ​ടെ) മോനേ, ഒര​ച്ഛ​നെ എത്ര​മാ​ത്രം വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​മാ​ണി​തെ​ന്നു് നീ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ ഈ അച്ഛൻ-​
വേണു:
അതെ അച്ഛാ. അച്ഛ​ന്റെ ധർ​മ്മ​സ​ങ്ക​ടം ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഞാ​നി​പ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ പോകാം.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
(കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി അടു​ത്തു​വ​ന്നു് ചാ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി) അവ​ളെ​യും കൂ​ട്ട​ണം. (വൃ​ദ്ധൻ ഞെ​ട്ടു​ന്നു. എന്താ​ണു് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ന്ന​റി​യാ​തെ പരു​ങ്ങു​ന്നു.) ആ മു​ധേ​വി​യി​ല്ലേ?-അവളെ, അവൾ പാടും, അവൾ പാ​ട​ട്ടെ. പാ​ട്ടും ആട്ട​വും. നി​ങ്ങൾ രണ്ടാ​ളും ചേരും.
വൃ​ദ്ധൻ:
(ആവു​ന്ന​ത്ര ശക്തി ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു്) ശ്രീ​ധ​രാ!
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
(ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ) എന്താ നട​നൊ​ന്നും പറ​യാ​ത്ത​തു്?
വേണു:
ജ്യേ​ഷ്ഠാ, ആദ്യ​മൊ​ക്കെ ഇതു് കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ എനി​ക്കൊ​രു ഞെ​ട്ട​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴ​തി​ല്ല. ജ്യേ​ഷ്ഠ​നെ​ന്തു് വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
നി​ന്റെ സമ്മ​തം തര​ലാ​ണു് പറ്റാ​ത്ത​തു്. പറ​യാ​നും ചെ​യ്യാ​നു​മൊ​ക്കെ എനി​ക്കെ​ന്തി​നെ​ടാ നി​ന്റെ സമ്മ​തം? ഏങ്!
വൃ​ദ്ധൻ:
എടാ ശ്രീ​ധ​രാ, മനു​ഷ്യ​രാ​യാൽ കു​റ​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ബു​ദ്ധി വേണം. ആ പാ​വ​പ്പെ​ട്ട പെൺ​കു​ട്ടി​യെ പഴി​ക്കാൻ നി​ന​ക്കെ​ങ്ങ​നെ നാ​ക്കു് പൊ​ങ്ങു​ന്നു?
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ബു​ദ്ധി… അച്ഛാ, ബു​ദ്ധി​യാ​ണെ​ന്നെ കു​ഴ​പ്പ​ത്തിൽ ചാ​ടി​ച്ച​തു്. അതി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ആയു​ഷ്കാ​ലം മു​ഴു​വൻ അവ​ളെ​ന്നെ വഞ്ചി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.
വൃ​ദ്ധൻ:
ദു​ഷ്ടാ!-​പരമദുഷ്ടാ!
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
അതെ, അച്ഛ​നും എനി​ക്കെ​തി​രാ​ണു്. നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രും യോ​ജി​ച്ചു് എന്നെ തു​ല​യ്ക്കാ​നു​ള്ള ഭാ​വ​മാ​ണു്. (തി​രി​ഞ്ഞു് രണ്ട​ടി നട​ന്നു് ആലോ​ച​നാ​പൂർ​വം ഒരി​ട​ത്തു​നി​ന്നു് ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) അമ്മേ… അമ്മേ…
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
(അക​ത്തു​നി​ന്നു്) എന്താ മോനേ?
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ഇങ്ങ​ട്ടു വരൂ അമ്മേ. (കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ അക​ത്തു​നി​ന്നു് വരു​ന്നു. പി​ന്നിൽ ജയ​ശ്രീ​യു​മു​ണ്ടു്. ജയ​ശ്രീ വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തു് ശങ്കി​ച്ചു് നി​ല്ക്കു​ന്നു.) ഇവിടെ എല്ലാ​വ​രും എനി​ക്കെ​തി​രാ​ണു്.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അയ്യ​യ്യോ! എന്താ ശ്രീ​ധ​രാ, നീ​യി​പ്പ​റ​യു​ന്ന​തു്!
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
അതെ അമ്മെ, എല്ലാ​വ​രും എതി​രാ​ണു്. ഞാ​നി​നി ഇവിടെ താ​മ​സി​ക്കി​ല്ല.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
നീ​യെ​ങ്ങ​ട്ട് പോവാൻ?
വൃ​ദ്ധൻ:
അവൻ ഈ അച്ഛ​ന്റെ പി​ണ്ഡം​വെ​ക്കാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
അമ്മേ, ഞാ​നി​ന്നു് ഈ വീടു് വി​ട്ടു് പോകും.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
എങ്ങ​ട്ട്?
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
അമ്മേ, ഞാൻ പൂ​വ്വും. (ഉറ​ക്കെ) ശങ്ക​രാ… ശങ്ക​രാ…
ശങ്ക​രൻ:
(അക​ത്തു​നി​ന്നു്) ഓ!
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ഇവിടെ വാടാ! ഈ വീ​ട്ടി​ലെ മു​ഴു​വൻ സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളും എടു​ത്തു് കെ​ട്ട​ണം.
ശങ്ക​രൻ:
എന്തു്?
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ചെ​വി​ടു് കേൾ​ക്കി​ല്ലേ​ടാ? ഇല്ലേ? അക​ത്തു് ചെ​ന്നു് സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ കെ​ട്ട​ണം. തയ്യാ​റാ​ക്കാൻ! (തി​രി​ഞ്ഞു്) അമ്മേ, അമ്മ എന്റെ കൂടെ വരാ​നൊ​രു​ക്ക​മു​ണ്ടോ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
എങ്ങ​ട്ടു് മോനേ?
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
എങ്ങ​ട്ടാ​യാ​ലും അമ്മ​യ്ക്കു് വന്നു​കൂ​ടെ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അതി​ലെ​ന്താ സം​ശ്യം? ജയ​കൂ​ടി വര​ണ്ടേ?
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ജയയോ? ആരാ​ണു് ജയ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
നീ ഭ്രാ​ന്തു​പ​റ​യു​ക​യാ​ണോ?
വൃ​ദ്ധൻ:
നി​ന​ക്കി​പ്പ​ഴേ അതു് മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടു​ള്ളൂ? നന്നാ​യി! ഇപ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും മന​സ്സി​ലാ​യ​ല്ലോ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ജയയും വന്നോ​ട്ടെ മോനേ.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ഞാ​ന​ങ്ങ​നെ​യൊ​രു​ത്തി​യെ അറി​യി​ല്ല.
ജയ​ശ്രീ:
(മുൻ​പോ​ട്ടു​വ​ന്നു്) എന്നാൽ അറി​യാ​ത്ത​വ​രെ എന്തി​നി​വി​ടെ നിർ​ത്ത​ണം. (ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ മുഖം തി​രി​ക്കു​ന്നു.) ഈ പു​ച്ഛ​വും അവ​ഹേ​ള​ന​വു​മൊ​ന്നും സഹി​ച്ചു് എനി​ക്കി​വി​ടെ പാർ​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. എനി​ക്കൊ​രു് വീ​ടു​ണ്ടു്. എന്നെ അങ്ങ​ട്ട​യ​ച്ചേ​യ്ക്കു.
വൃ​ദ്ധൻ:
മോളേ മോ​ളെ​ന്തി​നാ ഈ ബഹ​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു് വന്ന​തു്?
ജയ​ശ്രീ:
(അല്പം തേ​ങ്ങി) അച്ഛാ, കു​റെ​യേ​റെ ഞാ​നി​തു് സഹി​ച്ചു. ആരും കാ​ണാ​തെ, ആരു​മ​റി​യാ​തെ, ഞാ​നെ​ത്ര​യോ? കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്! ഇതെ​ന്തി​നു​വേ​ണ്ടി ഞാൻ സഹി​ക്ക​ണ​മ​ച്ഛാ? അച്ഛൻ പറയൂ. സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​ഫ​ലം ഇതാണോ ആരാ​ധ​ന​യു​ടെ പ്ര​തി​ഫ​ലം ഇതാണോ? ആണോ അച്ഛാ?
വൃ​ദ്ധൻ:
മോളേ, വി​വേ​കം നശി​ച്ചാൽ ഇങ്ങ​നെ പല​തു​മു​ണ്ടാ​വും.
ജയ​ശ്രീ:
ഞാ​നി​നി സഹി​ക്കാ​നൊ​രു​ക്ക​മി​ല്ല. പാവം എന്നെ​പ്പി​രി​ഞ്ഞു് ഒരു​നി​മി​ഷം കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടാൻ എന്റെ അച്ഛ​നു് വി​ഷ​മ​മാ​ണു്. ഞാ​ന​വി​ടെ​ച്ചെ​ന്നു് എന്റെ അച്ഛ​നെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ച്ചു് കഴി​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ളാം.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ആ തന്ത​യ്ക്കു് നി​ന്റെ ശവം പാ​ഴ്സ​ലാ​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, ഞാ​ന​തു് ചെ​യ്യു​ന്നി​ല്ല. നീ ജീ​വി​ക്ക​ണം.
ജയ​ശ്രീ:
എന്നെ കൊ​ന്നോ​ളൂ. ഇതി​ലും ഭേദം മര​ണ​മാ​ണു്.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
പാ​ടി​ല്ല, നീ ജീ​വി​ക്ക​ണം. എന്നി​ട്ടു് എന്റെ ഉയർ​ച്ച കണ്ടു് നീ അസൂ​യ​പ്പെ​ട​ണം. നീ വ്യ​സ​നി​ക്ക​ണം. (കോ​ട്ട് വലി​ച്ചു് മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് എറി​യു​ന്നു. അക​ത്തേ​ക്കു് ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു് പോ​കു​ന്നു.)
വൃ​ദ്ധൻ:
(സാ​വ​കാ​ശം രണ്ട​ടി നട​ന്നു്) വേണു, ഈ കു​ഴ​പ്പം കണ്ട​റി​യാൻ എനി​ക്കു് താമസം പറ്റി.
വേണു:
അച്ഛാ, അച്ഛ​നെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​തിൽ ഞാൻ ലജ്ജി​ക്കു​ന്നു.
വൃ​ദ്ധൻ:
നീ എന്തി​നു് ലജ്ജി​ക്ക​ണം?
ജയ​ശ്രീ:
അച്ഛാ, ഇതിൽ ഒരാൾ മാ​ത്ര​മേ ലജ്ജി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ള്ളൂ.
വൃ​ദ്ധൻ:
അവനു് ലജ്ജ​യി​ല്ല; മോളേ.
വേണു:
ഇതൊരു വല്ലാ​ത്ത പ്ര​ശ്ന​മാ​യി… ഈ ജ്യേ​ഷ്ഠ​ത്തി​യു​ടെ കാ​ര്യ​മാ​ലോ​ചി​ക്കു​മ്പോൾ…
ജയ​ശ്രീ:
ഇല്ല വേണു; എനി​ക്കൊ​ന്നു​മി​ല്ല. എന്റെ അച്ഛ​നെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്കാ​നു​ള്ള സൗ​ക​ര്യ​മാ​ണെ​നി​ക്കി​പ്പോൾ കി​ട്ടു​ന്ന​തു്. ഞാ​ന​തിൽ സന്തോ​ഷി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ ഈ അപ​വാ​ദ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യം, അതു് സാ​ര​മി​ല്ല.
വേണു:
അങ്ങ​നെ തള്ളി​ക്ക​ള​യാ​നെ​ളു​പ്പ​മാ​ണോ?
ജയ​ശ്രീ:
ഞാൻ ഇതി​ലും വലിയ അപ​വാ​ദം സഹി​ക്കാ​നൊ​രു​ക്ക​മാ​ണു്. പക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അധഃ​പ​ത​നം അതെ​ന്നെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ആരംഭം മു​ത​ല്ക്കു് സർ​വ്വ​ശ​ക്തി​യു​മു​പ​യോ​ഗി​ച്ചു് ഞാ​ന​തി​നെ ചെ​റു​ത്തു. പക്ഷേ, പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്. തീർ​ച്ച​യാ​യും ഞാൻ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്നൊ​രു ഭാ​ര്യ​യ​ല്ല. (തേ​ങ്ങു​ന്നു) എനി​ക്ക​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ രക്ഷി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
നീ കര​യ​രു​തു് ജയേ, നി​ന്റെ കണ്ണീ​രു​കൂ​ടി കാ​ണു​മ്പോൾ അച്ഛ​ന്റെ ഹൃദയം തക​രു​ന്നു. ആരും ആരേ​യും കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു് കാ​ര്യ​മി​ല്ല. അങ്ങ​നെ ചി​ന്തി​ക്കു​മ്പോൾ ഇതെ​ന്റെ കു​റ്റ​മാ​ണു്. അവൻ എന്റെ മക​ന​ല്ലേ? അവനെ നി​യ​ന്ത്രി​ച്ചു് വളർ​ത്തേ​ണ്ട ചുമതല എനി​യ്ക്കി​ല്ലേ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ഓ, അവൻ അക​ത്തേ​ക്കു് പാ​ഞ്ഞു​പോ​യ​തെ​ന്തി​നാ​വോ? വല്ല അവി​വേ​ക​വും കാ​ണി​ക്ക്യോ!
വൃ​ദ്ധൻ:
അവൻ അവി​വേ​ക​മ​ല്ലാ​തെ വല്ല​തും കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ? ചെ​ന്നു് നോ​ക്കൂ. അതി​ലൊ​രു പങ്കു് നി​ന​ക്കും അനു​ഭ​വി​ക്കാം.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രും ആ പങ്ക​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. (അക​ത്തേ​ക്കു് ഓടി​പ്പോ​കു​ന്നു.)
ജയ​ശ്രീ കര​യു​ന്നു.
വൃ​ദ്ധൻ:
ജയേ! നീ കര​യു​ന്ന​തെ​ന്തി​നു്?
ജയ​ശ്രീ:
എനി​ക്ക​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ രക്ഷി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
നി​ന​ക്കെ​ന്ന​ല്ല; ആരു് വി​ചാ​രി​ച്ചാ​ലും അവനെ രക്ഷി​ക്കാൻ സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല.
വേണു:
അച്ഛാ, അച്ഛൻ മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കൊ​രു മാ​തൃ​ക​യാ​ണു്. ഞാ​നാ​വ​ട്ടെ, അച്ഛ​ന്റെ കാ​ല്പാ​ടു​ക​ളി​ലു​ടെ നട​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യു​മാ​ണു്. സദാ​ചാ​ര​ത്തി​നും സൗ​ഹൃ​ദ​ത്തി​നും വേ​ണ്ടി വീ​ട്ടി​ലും പു​റ​ത്തും നട​ത്തിയ എന്റെ എല്ലാ പരി​ശ്ര​മ​ങ്ങ​ളും പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടു.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഭീരു! ഈ ഘട്ട​ത്തി​ലാ​ണോ നീ തന്റേ​ടം വി​ടു​ന്ന​തു്? നല്ല വഴി തെ​ളി​ക്കാ​നു​ള്ള പരി​ശ്ര​മം ഒരു കാ​ല​ത്തും പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടി​ല്ല… ജയേ?
ജയ​ശ്രീ:
അച്ഛാ!
വൃ​ദ്ധൻ:
കണ്ണു തു​ട​യ്ക്കൂ. ഇനി കര​യ​രു​തു്. ഉറ​ച്ചു് നി​ല്ക്കൂ.
ജയ​ശ്രീ:
ഇല്ല​ച്ഛാ, ഇനി ഞാൻ കര​യി​ല്ല.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ ഒന്നു രണ്ടു് പെ​ട്ടി​യും മറ്റും തൂ​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. അവ കീഴെ വെ​യ്ക്കു​ന്നു.
വേണു:
ജ്യേ​ഷ്ഠാ, ജ്യേ​ഷ്ഠ​നി​ങ്ങ​നെ വി​ഷ​മി​ക്കേ​ണ്ട. അതൊ​ക്കെ ഞാൻ ചു​മ​ന്നു​കൊ​ള്ളാം.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
വി​ട്ടു​നി​ല്ക്കെ​ടാ! എന്നെ വേ​ഗ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്ക​ണ​മ​ല്ലേ?
വേണു:
ജ്യേ​ഷ്ഠ​നോ​ടാ​രും അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ!
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
പി​ന്നെ നീ​യെ​ന്നെ സഹാ​യി​ക്കാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ച്ച​താ​ണോ? ആണോ? (മുൻ​പോ​ട്ട​ടു​ക്കു​ന്നു.) എന്റെ ക്ഷമ നീ പരി​ശോ​ധി​ക്ക​രു​തു്!
വൃ​ദ്ധൻ:
(മുൻ​പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി) ശ്രീ​ധ​രാ, നീ​യ​വ​നെ തൊ​ട​രു​തു്. തൊ​ട്ടാൽ കാ​ര്യം വഷ​ളാ​വും.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ ഓടി​വ​രു​ന്നു.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അയ്യോ മക്ക​ളേ, പറ​ഞ്ഞു​പ​റ​ഞ്ഞു കയ്യാ​ങ്ക​ളി​ക്കു​ള്ള വട്ടാ​ണോ (വേ​ണു​വി​നെ ഈർ​ഷ്യ​യോ​ടെ നോ​ക്കി) ഓ! ചു​റ്റി​പ്പ​റ്റി നി​ല്ക്കു​ന്നു. ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​ക്കാൻ!
വൃ​ദ്ധൻ:
ഓ! മക്ക​ളോ​ടു​ള്ള നി​ന്റെ വാ​ത്സ​ല്യം, കാർ​ത്ത്യാ​യ​നീ!
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
മക്ക​ളെ​ല്ലം​കൂ​ടി തല്ലി​ച്ചാ​വു​ന്ന​തു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു് കാണണം.
വൃ​ദ്ധൻ:
മദ്യ​പി​ച്ചു് മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​വു​ന്ന​തി​ലും ഭേദം തല്ലി​ച്ചാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.
അക​ത്തു​നി​ന്നു് ശങ്ക​ര​ന്റെ കര​ച്ചിൽ. എല്ലാ​വ​രും അങ്ങോ​ട്ടു ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. ശങ്ക​രൻ കര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
എന്തി​നാ​ടാ കര​യു​ന്ന​തു്?
ശങ്ക​രൻ:
(കര​ഞ്ഞും​കൊ​ണ്ടു്) എന്നെ…
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
നി​ന്നെ?
ശങ്ക​രൻ:
തല്ലി.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ആരു തല്ലി​യെ​ടാ? ഇവിടെ ആർ​ക്കാ​ണു് നി​ന്നെ തല്ലാൻ ധൈ​ര്യം. അതാ​ണെ​നി​ക്ക​റി​യേ​ണ്ട​തു്.
ഭാസി പെ​ട്ടെ​ന്നു് വാ​തിൽ​ക്കൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു.
ഭാസി:
ഞാ​നാ​ണു്.
എല്ലാ​വ​രും അമ്പ​ര​ക്കു​ന്നു.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
നീയോ.
ഭാസി:
അതെ.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
നി​ന​ക്ക​തി​നു​ള്ള തന്റേ​ട​മു​ണ്ടോ?
ഭാസി:
ഉണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് തല്ലി​യ​തു്.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
മോനേ, ഭാസീ!
ഭാസി:
മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കൂ അമ്മേ.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ഇന്നു​വ​രെ നീ​യെ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കി സം​സാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.
ഭാസി:
ഇല്ല, ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു നി​ങ്ങ​ളെ നേർ​വ​ഴി​കാ​ട്ടാൻ ഈ ജ്യേ​ഷ്ഠ​ത്തി​യ​മ്മ മതി​യെ​ന്നു്. പക്ഷേ, മതി​യാ​യി​ല്ല… നി​ങ്ങൾ ജ്യേ​ഷ്ഠ​ത്തി​യ​മ്മ​യു​ടെ അപേ​ക്ഷ​കൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല. അവരെ നി​ങ്ങ​ള​വ​ഗ​ണി​ച്ചു. ഒരു മാ​ന്യ​നു് നി​ര​ക്കാ​ത്ത​വി​ധം നി​ങ്ങ​ള​വ​രെ അപ​മാ​നി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
(മുൻ​പോ​ട്ട​ടു​ത്തു്) എടാ, നീ​യ​തി​നു് സമാ​ധാ​നം ചോ​ദി​ക്കാൻ വന്ന​താ​ണോ?
ഭാസി:
ഇങ്ങോ​ട്ട​ടു​ക്ക​രു​തു് ഞാ​നൊ​രു ഫു​ട്ബോൾ​ക​ളി​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. എതി​രി​ടു​ന്ന​താ​രാ​യാ​ലും ഞാൻ പി​ന്മ​ട​ങ്ങി​ല്ല. പി​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളേ​ക്കാൾ കൂ​ടു​തൽ ബല​വു​മെ​നി​ക്കു​ണ്ടു്. (ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ സ്തം​ഭി​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. സാ​വ​കാ​ശം മുൻ​പോ​ട്ടു് നീ​ങ്ങി പതു​ക്കെ) അച്ഛാ, ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. അച്ഛ​നു​ള്ള​പ്പോൾ ഇവിടെ ഒരു പന്തു​ക​ളി​ക്കാ​ര​ന്റെ ഭരണം പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു്.
വൃ​ദ്ധൻ:
നീ​യെ​ന്താ​ണെ​ടാ ഈ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു്?
ഭാസി:
അച്ഛ​ന്റെ അന്ത​സ്സി​നു് നി​ര​ക്കാ​ത്ത യാ​തൊ​ന്നും ഞാൻ കാ​ണി​ക്കി​ല്ല. ഒരു നി​മി​ഷം ഈ വീ​ട്ടി​ന്റെ ഭരണം ഞാ​നേ​റ്റെ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഇവിടെ ഞാൻ ഫു​ട്ബോ​ളി​ന്റെ തത്ത്വ​ശാ​സ്ത്ര​മാ​ണു് പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്. (ഉറ​ക്കെ) അമ്മേ!
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
എന്താ ഭാസീ?
ഭാസി:
അല്പം മുൻ​പു് അമ്മ ഈ വീടു് വി​ട്ടു് പോ​കാ​മെ​ന്നു് ജ്യേ​ഷ്ഠ​നോ​ടു് സമ്മ​തി​ച്ചി​ല്ലേ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
സമ്മ​തി​ച്ചു.
ഭാസി:
അതു നട​പ്പി​ല്ല​മ്മേ. അമ്മ അക​ത്തു് ചെ​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. വേഗം!
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അപ്പോൾ ശ്രീ​ധ​രൻ?
ഭാസി:
ഇനി​യൊ​ര​ക്ഷ​രം ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ സം​സാ​രി​ക്ക​രു​തു്.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
നീ​യാ​രാ​ണെ​ടാ കല്പി​ക്കാൻ?
ഭാസി:
ഞനോ? ഞാൻ അച്ഛ​ന്റെ അനു​വാ​ദ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഇപ്പോൾ ഈ വീ​ട്ടി​ന്റെ ഭരണം നട​ത്തു​ന്ന​വ​നാ​ണു്.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
നി​ന്റെ ഭരണം! അതു് ഞാൻ കാ​ട്ടി​ത്ത​രാം. (മുൻ​പോ​ട്ട​ടു​ക്കു​ന്നു.)
ഭാസി:
നേർ​ത്തേ പറഞ്ഞ കാ​ര്യം ജ്യേ​ഷ്ഠൻ മറ​ക്ക​രു​തു്. ഞാൻ ഒരു ഫു​ട്ബോൾ കളി​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. മത്സ​ര​ത്തി​ലേർ​പ്പെ​ട്ടാൽ ജീ​വ​നു​പേ​ക്ഷി​ച്ചും ഞാൻ കളി​ക്കും. (ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ സ്തം​ഭി​ച്ചു് നി​ല്ക്കു​ന്നു.) അമ്മ കേ​ട്ടി​ല്ലേ പറ​ഞ്ഞ​തു്. അക​ത്തേ​ക്കു് പോകൂ. (കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ പതു​ക്കെ പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.) ജ്യേ​ഷ്ഠ​ത്തി​യ​മ്മേ, നി​ങ്ങ​ളും എങ്ങും പോ​ക​രു​തു്. എല്ലാം നാളെ നമു​ക്കു് കൂ​ടി​യി​രു​ന്നാ​ലോ​ചി​ക്കാം.
ജയ​ശ്രീ:
എനി​ക്കു് നി​ങ്ങ​ളെ​യൊ​ന്നും വി​ട്ടു​പോ​ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. പക്ഷേ, ഭാസീ, എന്റെ സദാ​ചാ​രം​പോ​ലും ചോ​ദ്യം​ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണു്.
ഭാസി:
അതി​ന്റെ ഗൗരവം ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ട്ടു​ണ്ടു്. തല്ക്കാ​ലം ജ്യേ​ഷ്ഠ​ത്തി​യ​മ്മ അക​ത്തേ​ക്കു് പോകൂ.
വേണു:
(മുൻ​പോ​ട്ടു് വന്നു്) പൊ​ട്ടി​പ്പോ​യ​തു് ഏച്ചു​കെ​ട്ടീ​ട്ടെ​ന്താ​ണു് ഭാസീ?
ഭാസി:
ഇതു് ഫു​ട്ബോ​ളി​ന്റെ തത്ത്വ​ശാ​സ്ത്ര​മാ​ണു്.
വേണു:
ഏതു് തത്ത്വ​ശാ​സ്ത്ര​മാ​യാ​ലും സമാ​ധാ​ന​ത്തി​നു​ള്ള വഴി​യു​ണ്ടാ​ക്ക​ണം.
ഭാസി:
ഇതു പരീ​ക്ഷ​ണ​മാ​ണു്. ജ്യേ​ഷ്ഠ​ത്തി​യ​മ്മ ഇനി​യും പോ​യി​ല്ലേ?
ജയ​ശ്രീ:
ഞാൻ പോകാം. (പോ​കു​ന്നു.)
ഭാസി:
ഈ വീ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് അച്ഛൻ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ആരും എവി​ടെ​യും പോവാൻ പാ​ടി​ല്ല. ഈ വീ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് യാ​തൊ​രു സാ​ധ​ന​വും എടു​ത്തു​മാ​റ്റാൻ ആർ​ക്കും അവ​കാ​ശ​വു​മി​ല്ല. (ശങ്ക​ര​നോ​ടു്് കേ​ട്ടോ​ടാ?)
ശങ്ക​രൻ:
എന്നെ ഇനി തല്ല​രു​തു്. ഞാൻ പൊ​യ്ക്കോ​ളാം.
ഭാസി:
നീയും പോവാൻ പാ​ടി​ല്ല. സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും എടു​ത്തു മാ​റ്റ​രു​തു്.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ഞാ​നെ​ടു​ക്കും. ഇവി​ടെ​യു​ള്ള​ത്ര​യും എനി​ക്ക​വ​കാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്.
ഭാസി:
തീർ​ച്ച​യാ​യും അച്ഛ​നും, ഞാനും, ഈ ജ്യേ​ഷ്ഠ​നും എല്ലാ​വ​രും നി​ങ്ങൾ​ക്ക​വ​കാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്. എടു​ക്കു​മ്പോൾ എല്ലാം ഒന്നി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​ണം. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഇവിടെ മത്സ​ര​ക്ക​ളി നട​ക്കും. തീർ​ച്ച.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി ഒരി​ട​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു.
വേണു:
നി​ന്റെ തത്ത്വ​ശാ​സ്ത്രം​കൊ​ണ്ടു് ഈ വീ​ട്ടിൽ സമാ​ധാ​ന​മു​ണ്ടാ​വു​മെ​ന്നു് നീ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?
ഭാസി:
ജ്യേ​ഷ്ഠാ, ഏതു് മത്സ​ര​മാ​യാ​ലും മാ​ന്യ​ത​യോ​ടെ കളി​ക്ക​ണം. കളി​ക്കാർ പരു​ക്കു​പ​റ്റി പു​റ​ത്തു​പോ​യാ​ലും വീ​റോ​ടെ കളി​ക്ക​ണം. പക്ഷേ, പകയും വി​ദ്വേ​ഷ​വും പാ​ടി​ല്ല. അതു് കളി​ക്കാർ​ക്കു് യോ​ജി​ച്ച​ത​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
നി​ന്റെ കളി​ക്കാ​രു​ടെ പ്ര​ശ്നം ഇവിടെ വരു​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ.
ഭാസി:
അച്ഛ​നെ​പ്പോ​ഴും പറ​യാ​റി​ല്ലേ, എല്ലാം കളി​യാ​ണെ​ന്നു്. കളി​യിൽ ജയവും പരാ​ജ​യ​വും പതി​വാ​ണു്. അതിൽ പരി​ഭ​വി​ക്കാൻ ആർ​ക്കും അവ​കാ​ശ​മി​ല്ല. സ്പോർ​ട്സ്മേൻ സ്പി​രി​ട്ടെ​ന്താ​ണെ​ന്നോ? ജയി​ച്ച​വ​നും തോ​റ്റ​വ​നും പര​സ്പ​രം കൈ​കൊ​ടു​ക്കുക (മുൻ​പോ​ട്ടു​നീ​ങ്ങി) ജ്യേ​ഷ്ഠാ! (ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​ര​ന്റെ നേരെ കൈ നീ​ട്ടി കാ​ണി​ക്കു​ന്നു.)

—യവനിക—

Colophon

Title: Rājamārgam (ml: രാ​ജ​മാർ​ഗം).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, രാ​ജ​മാർ​ഗം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 11, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Landscape with millstones, an oil on canvas painting by Paul René Schützenberger (1860-1916). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.