ആന്റോൺ ചെ​ഖോ​വ് (1860–1904) റഷ്യ​യിൽ ജനി​ച്ച ലോ​കോ​ത്തര ചെ​റു​ക​ഥാ​കൃ​ത്തും നാ​ട​ക​കൃ​ത്തു​മാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘ദ ബെ​റ്റ് ’ എന്ന ഈ കഥ മഹാ​മാ​രി​ക​ളു​ടെ​യും ദു​ര​ന്ത​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും കാ​ല​ത്തു് മനു​ഷ്യൻ ജീ​വി​ത​ത്തെ എങ്ങ​നെ കാ​ണു​ന്നു​വെ​ന്ന​തി​നു് ഏറ്റ​വും നല്ല ഉദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​ണു്. മനു​ഷ്യ​രോ​ടു് നി​ര​വ​ധി ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന ഇക്കഥ ഈ മഹാ​മാ​രി​ക്കാ​ല​ത്തും ഏറെ പ്ര​സ​ക്ത​മാ​വു​ന്നു.

അതൊ​രി​രു​ണ്ട ശര​ത്കാല രാ​ത്രി​യാ​യി​രു​ന്നു. കിഴവൻ പണ​വ്യാ​പാ​രി പഠ​ന​മു​റി​യിൽ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ഉലാ​ത്തു​ക​യും പതി​ന​ഞ്ചു വർഷം മുൻ​പ​ത്തെ ഒരു ശര​ത്കാല സാ​യാ​ഹ്ന​ത്തിൽ താൻ എങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു വി​രു​ന്നു​സൽ​ക്കാ​രം നട​ത്തി​യ​തെ​ന്നും ഓർ​ക്കു​ക​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവിടെ ധാ​രാ​ളം സമർ​ത്ഥ​രായ ആളു​ക​ളും രസ​ക​ര​മായ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും നട​ന്നി​രു​ന്നു. മറ്റു കാ​ര്യ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ വധ​ശി​ക്ഷ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും അവർ സം​സാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. ധാ​രാ​ളം പത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​ക​രും ബു​ദ്ധി​ജീ​വി​ക​ളും അട​ങ്ങു​ന്ന അതി​ഥി​ക​ളിൽ ഭൂ​രി​ഭാ​ഗം വരു​ന്ന​വ​രും വധ​ശി​ക്ഷ​യെ നി​രാ​ക​രി​ച്ചു. ആ ശി​ക്ഷാ​രീ​തി കാ​ല​ഹ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ട​തും അധാർ​മ്മി​ക​വും ക്രി​സ്ത്യൻ രാ​ജ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു് അനു​ചി​ത​വു​മാ​ണെ​ന്നു് അവർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. വധ​ശി​ക്ഷ​യ്ക്കു പകരം എല്ലാ​യി​ട​ത്തും ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്തം തടവു് ശിക്ഷ വര​ണ​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു അവരിൽ ചി​ല​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം. “ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തോ​ടു് യോ​ജി​ക്കു​ന്നി​ല്ല,” അവ​രു​ടെ ആതി​ഥേ​യ​നായ പണ​വ്യാ​പാ​രി പറ​ഞ്ഞു. “ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്തം തട​വി​നോ വധ​ശി​ക്ഷ​യ്ക്കോ വേ​ണ്ടി ഞാൻ ശ്ര​മി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. എന്നാൽ കാ​ര്യ​കാ​ര​ണ​സ​ഹി​തം ഒരാൾ വി​ധി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ വധ​ശി​ക്ഷ, ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്തം തട​വി​നേ​ക്കാൾ ധാർ​മ്മി​ക​വും മനു​ഷ​ത്വ​പ​ര​വു​മാ​ണു്. വധ​ശി​ക്ഷ ഒരാളെ ഒറ്റ​യ​ടി​ക്കു് കൊ​ല്ലു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ആജീ​വ​നാ​ന്ത തടവു് അയാളെ ഇഞ്ചി​ഞ്ചാ​യി കൊ​ല്ലു​ക​യാ​ണു്. ഏതാ​നും നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ നി​ങ്ങ​ളെ കൊ​ല്ലു​ന്ന ആളോ അതോ വളരെ വർ​ഷ​ങ്ങ​ളെ​ടു​ത്തു് നി​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് ജീവൻ വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് ഇല്ലാ​താ​ക്കു​ന്ന ആളോ, ആരാ​ണു് കൂ​ടു​തൽ മനു​ഷ്യ​ത്ത​മു​ള്ള ആരാ​ച്ചാർ?” “

രണ്ടും ഒരു​പോ​ലെ അധാർ​മ്മി​ക​മാ​ണു് ”, അതി​ഥി​ക​ളിൽ ഒരാൾ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. “കാരണം അവ​യ്ക്കു് രണ്ടി​നും ഒരേ ലക്ഷ്യം തന്നെ​യാ​ണു്—ജീ​വ​നെ​ടു​ക്കുക. രാ​ഷ്ട്രം ദൈ​വ​മ​ല്ല. ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള​പ്പോൾ വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത​തി​നു് എടു​ത്തു മാ​റ്റാ​നും അവ​കാ​ശ​മി​ല്ല.”

അതി​ഥി​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു് വയ​സു​ള്ള ഒരു യുവ അഭി​ഭാ​ഷ​കൻ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവ​നോ​ടു് അഭി​പ്രാ​യം ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ അവൻ പറ​ഞ്ഞു: “

വധ​ശി​ക്ഷ​യും ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്ത​വും ഒരു​പോ​ലെ അധാർ​മ്മി​ക​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും വധ​ശി​ക്ഷ​യ്ക്കും ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്തം തടവു ശി​ക്ഷ​യ്ക്കും ഇടയിൽ ഏതെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ന്നു തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി വന്നാൽ, ഞാൻ തീർ​ച്ച​യാ​യും രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തു് തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കും. എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും ജീ​വ​നോ​ടെ ഇരി​ക്കു​ന്ന​താ​ണ​ല്ലോ നല്ല​തു് ?”

അതു​മാ​യി ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടു് സജീ​വ​മായ ഒരു ചർച്ച ഉയർ​ന്നു വന്നു. അക്കാ​ല​ത്തു് ചെ​റു​പ്പ​വും ക്ഷു​ഭി​ത​നു​മായ പണ​വ്യാ​പാ​രി ആവേ​ശ​ഭ​രി​ത​നാ​യി മു​ഷ്ടി കൊ​ണ്ടു് പെ​ട്ടെ​ന്നു് മേ​ശ​മേൽ ഇടി​ച്ചു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നോ​ടു് ആക്രോ​ശി​ച്ചു: “

അതു ശരി​യ​ല്ല! അഞ്ചു വർഷം നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഏകാ​ന്ത തടവിൽ കഴി​യാ​നാ​വി​ല്ലെ​ന്നു് ഞാൻ രണ്ടു ദശ​ല​ക്ഷ​ത്തി​നു് വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ പന്ത​യം വെ​യ്ക്കാം”. “

നി​ങ്ങൾ ആത്മാർ​ത്ഥ​മാ​യി വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നെ​ങ്കിൽ”, യു​വാ​വു് പറ​ഞ്ഞു. “ഞാൻ അതു സ്വീ​ക​രി​ക്കാം, അഞ്ച​ല്ല പതി​ന​ഞ്ചു വർഷം ഞാൻ തടവിൽ കഴി​യാം.” “

പതി​ന​ഞ്ചു് ? ഉറ​പ്പി​ച്ചു!” പണ​വ്യാ​പാ​രി ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. “മാ​ന്യ​രേ, ഞാൻ രണ്ടു് ദശ​ല​ക്ഷ​ത്തി​നു് പന്ത​യം വെ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു!” “

സമ്മ​തി​ച്ചു! നി​ങ്ങൾ ദശ​ല​ക്ഷ​ങ്ങ​ളും ഞാ​നെ​ന്റെ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​വും പന്ത​യം വെ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു” യു​വാ​വു് പറ​ഞ്ഞു.

ഭ്രാ​ന്ത​വും വി​വേ​ക​ശൂ​ന്യ​വു​മായ പന്ത​യം നട​പ്പിൽ വന്നു! കണ​ക്ക​റ്റ ദശ​ല​ക്ഷ​ങ്ങൾ കയ്യി​ലു​ള്ള ദു​ഷി​ച്ച ബാ​ലി​ശ​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള പണ​വ്യാ​പാ​രി പന്ത​യ​ത്തിൽ ആഹ്ലാ​ദി​ച്ചു. അത്താഴ സമ​യ​ത്തു് അയാൾ യു​വാ​വി​നെ കളി​യാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു: “

സമയം കി​ട്ടു​മ്പോൾ നന്നാ​യൊ​ന്നു ചി​ന്തി​ച്ചു നോ​ക്കു് ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രാ, എനി​ക്കു് രണ്ടു ദശ​ല​ക്ഷം എന്ന​തു് നി​സ്സാര കാ​ര്യ​മാ​ണു്. പക്ഷേ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ഏറ്റ​വും നല്ല മൂ​ന്നോ നാലോ വർഷം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണു്. നി​ങ്ങൾ​ക്കു് അതി​ല​ധി​കം പി​ടി​ച്ചു നി​ല്ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഞാൻ മൂ​ന്നോ നാലോ എന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു്. അസ​ന്തു​ഷ്ട​നായ മനു​ഷ്യാ, സ്വ​മേ​ധ​യാ​ലു​ള്ള തടവു് നിർ​ബ​ന്ധിത തട​വി​നേ​ക്കാൾ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടേ​റിയ കാ​ര്യ​മാ​ണെ​ന്ന​തു് മറ​ക്കു​ക​യും അരു​തു്. ഏതു നി​മി​ഷ​വും അതിൽ നി​ന്നു പു​റ​ത്തു കട​ക്കാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു് അവ​കാ​ശ​മു​ണ്ടെ​ന്ന ചിന്ത ജയി​ലി​ലെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ നി​ല​നി​ല്പി​നെ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യും വി​ഷ​ലി​പ്ത​മാ​ക്കും. ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ നി​ങ്ങ​ളോ​ടെ​നി​ക്കു് സഹ​താ​പ​മു​ണ്ടു് ”.

ഇപ്പോൾ ഇതെ​ല്ലാം ഓർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് പണ​വ്യാ​പാ​രി അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ന്നു് സ്വയം ചോ​ദി​ച്ചു: “ആ പന്ത​യ​ത്തി​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യം എന്താ​ണു് ? ആ മനു​ഷ്യൻ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ നി​ന്നു് പതി​ന​ഞ്ചു വർഷം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു​കൊ​ണ്ടും ഞാൻ രണ്ടു ദശ​ല​ക്ഷം വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടും എന്താ​ണു ഗുണം? അതു​കൊ​ണ്ടു് വധ​ശി​ക്ഷ ജീ​വ​പ​ര്യ​ന്തം തട​വി​നേ​ക്കാൾ മി​ക​ച്ച​തെ​ന്നോ മോ​ശ​മെ​ന്നോ തെ​ളി​യി​ക്കാൻ പറ്റു​മോ? ഇല്ലേ ഇല്ല. അതെ​ല്ലാം ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​വും നി​രർ​ത്ഥ​ക​വും ആയി​രു​ന്നു. എന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തു നി​ന്നു​ള്ള​തു് അമി​ത​ലാ​ള​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ മന:ശ്ചാ​ഞ്ച​ല്യ​മാ​യി​രു​ന്നു, അവ​ന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തു നി​ന്നു​ള്ള​തു് പണ​ത്തോ​ടു​ള്ള അത്യാർ​ത്തി​യും… ”

അന്നു വൈ​കു​ന്നേ​രം തു​ടർ​ന്നു് എന്താ​ണു സം​ഭ​വി​ച്ച​തെ​ന്നു് അയാൾ ഓർ​ത്തു​നോ​ക്കി. പണ​വ്യാ​പാ​രി​യു​ടെ ഉദ്യാ​ന​ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നിൽ കർ​ക്ക​ശ​മായ മേൽ​നോ​ട്ട​ത്തിൽ യു​വാ​വു് വർ​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ളം നീ​ളു​ന്ന തടവിൽ കഴി​യാ​മെ​ന്നു തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. പതി​ന​ഞ്ചു വർ​ഷ​ത്തേ​ക്കു് ഉദ്യാ​ന​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉമ്മ​റ​പ്പ​ടി കട​ക്കാ​നോ മനു​ഷ്യ​രെ കാ​ണാ​നോ മനു​ഷ്യ​ശ​ബ്ദം കേൾ​ക്കാ​നോ കത്തു​ക​ളും പത്ര​ങ്ങ​ളും സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​നോ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മി​ല്ലെ​ന്ന കാ​ര്യം അവൻ സമ്മ​തി​ച്ചു. അവനു് ഒരു സം​ഗീ​തോ​പ​ക​ര​ണ​വും പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളും അനു​വ​ദി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു. കത്തു​കൾ എഴു​താ​നും വീ​ഞ്ഞു കു​ടി​ക്കാ​നും പു​ക​വ​ലി​ക്കാ​നു​മു​ള്ള അനു​വാ​ദം നൽകി. കരാ​റി​ലെ നി​ബ​ന്ധന പ്ര​കാ​രം, പുറം ലോ​ക​വു​മാ​യി അവ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഒരേ​യൊ​രു ബന്ധം അതി​നു​വേ​ണ്ടി മാ​ത്ര​മു​ണ്ടാ​ക്കിയ ഒരു കൊ​ച്ചു ജനാ​ല​യാ​യി​രു​ന്നു. പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ, സം​ഗീ​തം, വീ​ഞ്ഞു് അങ്ങ​നെ അവൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തും വ്യ​വ​സ്ഥ പ്ര​കാ​രം എഴു​തി​ക്കൊ​ടു​ത്താൽ ഏത​ള​വി​ലും ലഭ്യ​മാ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, അവ ജന​ലി​ലൂ​ടെ മാ​ത്ര​മേ സ്വീ​ക​രി​ക്കാൻ ആകു​മാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. 1870 നവംബർ 14 പന്ത്ര​ണ്ടു മണി മുതൽ 1885 നവംബർ 14 പന്ത്ര​ണ്ടു മണി അവ​സാ​നി​ക്കും വരെ കൃ​ത്യ​മാ​യി 15 വർഷം യു​വാ​വു് അവിടെ ഏകാ​ന്ത തടവിൽ തു​ട​രു​ന്ന​തു് ഉറ​പ്പാ​ക്കു​ന്ന ഓരോ വി​ശ​ദാം​ശ​വും നി​സാ​ര​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളും കൂടി കരാ​റിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു. കാ​ലാ​വ​ധി തീ​രു​ന്ന​തി​നു രണ്ടു നി​മി​ഷം മുൻ​പു് ഈ നി​ബ​ന്ധ​ന​കൾ ലം​ഘി​ക്കാ​നു​ള്ള ചെറിയ ശ്രമം പോലും അവ​ന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തു നി​ന്നു​ണ്ടാ​യാൽ രണ്ടു് ദശ​ല​ക്ഷം രൂപ നൽ​കാ​നു​ള്ള കരാ​റിൽ നി​ന്നു് പണ​വ്യാ​പാ​രി മു​ക്ത​നാ​കും.

തട​വി​ലാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ആദ്യ വർ​ഷ​ത്തെ അവ​ന്റെ ചെറിയ കു​റി​പ്പു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് തട​വു​കാ​രൻ ഏകാ​ന്ത​ത​യും വി​ഷാ​ദ​വും അനു​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഒരാൾ​ക്കു് വി​ല​യി​രു​ത്താ​നാ​വും. അവ​ന്റെ ഉദ്യാ​ന​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു് രാവും പകലും തു​ടർ​ച്ച​യാ​യി പി​യാ​നോ സം​ഗീ​തം കേൾ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ വീ​ഞ്ഞും പു​ക​യി​ല​യും നി​ര​സി​ച്ചു. വീ​ഞ്ഞു് ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളെ ഉത്തേ​ജി​പ്പി​ക്കു​ന്നു, ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങൾ തട​വു​കാ​ര​ന്റെ ഏറ്റ​വും മോശം ശത്രു​വാ​കു​ന്നു; കൂ​ടാ​തെ നല്ല വീ​ഞ്ഞു് കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു് ആരെ​യും കാ​ണാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ ഭയാ​ന​ക​മാ​യി യാ​തൊ​ന്നും തന്നെ ഇല്ലെ​ന്നും അവ​നെ​ഴു​തി. പു​ക​യില അവ​ന്റെ മു​റി​യി​ലെ അന്ത​രീ​ക്ഷം മലി​ന​മാ​ക്കി. ആദ്യ​വർ​ഷം അവൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ പ്ര​ധാ​ന​മാ​യും തരള സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള​വ​യാ​യി​രു​ന്നു; സങ്കീർ​ണ​മായ പ്ര​ണ​യം വി​ഷ​യ​മായ നോ​വ​ലു​ക​ളും ഉദ്വേ​ഗ​ജ​ന​ക​വും വി​സ്മ​യ​ക​ര​വു​മായ കഥ​ക​ളും മറ്റും.

രണ്ടാം വർഷം ഉദ്യാ​ന​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ പി​യാ​നോ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യി​രു​ന്നു, തട​വു​കാ​രൻ ക്ലാ​സി​ക്കു​കൾ മാ​ത്രം ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. അഞ്ചാം വർഷം സം​ഗീ​തം വീ​ണ്ടും കേൾ​ക്കു​ക​യും വീ​ഞ്ഞു് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. ആ വർഷം മു​ഴു​വൻ സമ​യ​വും അവൻ തി​ന്നു​ക​യും കു​ടി​ക്കു​ക​യും കി​ട​ക്ക​യിൽ കി​ട​ക്കു​ക​യും ഇട​യ്ക്കി​ടെ കോ​ട്ടു​വാ​യി​ടു​ക​യും ദേ​ഷ്യ​ത്തോ​ടെ സ്വയം സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യും മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു ചെ​യ്തി​രു​ന്ന​തെ​ന്നു് ജന​ലി​ലൂ​ടെ അവനെ നി​രീ​ക്ഷി​ച്ച​വർ പറ​ഞ്ഞു. അവൻ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ച​തേ​യി​ല്ല. രാ​ത്രി​യിൽ ചി​ല​പ്പോൾ എഴു​താ​നി​രി​ക്കും. മണി​ക്കൂ​റു​ക​ളോ​ളം അവ​ന​ങ്ങ​നെ എഴു​തും. രാ​വി​ലെ എഴു​തി​യ​തെ​ല്ലാം കീ​റി​ക്ക​ള​യും. ഒന്നി​ല​ധി​കം തവണ അവൻ കര​യു​ന്ന​തും കേ​ട്ടി​രു​ന്നു.

ആറാം വർ​ഷ​ത്തി​ന്റെ രണ്ടാം പകു​തി​യിൽ തട​വു​കാ​രൻ ഭാ​ഷ​ക​ളും തത്വ​ചി​ന്ത​യും ചരി​ത്ര​വും തീ​ഷ്ണ​മാ​യി പഠി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. അവൻ ഇത്ത​രം പഠ​ന​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു് ആകാം​ക്ഷ​യോ​ടെ കട​ന്ന​തി​നാൽ, ഓർഡർ ചെയ്ത പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ ലഭി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി പണ​വ്യാ​പാ​രി​ക്കു് ഏറെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടേ​ണ്ടി വന്നു. അവ​ന്റെ അഭ്യർ​ത്ഥന പ്ര​കാ​രം നാലു വർ​ഷ​ത്തി​നി​ട​യിൽ അറു​ന്നൂ​റോ​ളം വാ​ല്യ​ങ്ങൾ വാ​ങ്ങി​ക്കൂ​ട്ടി. ഈ കാ​ല​യ​ള​വി​ലാ​ണു് തട​വു​കാ​ര​നിൽ നി​ന്നു് പണ​വ്യാ​പാ​രി​യ്ക്കു് ഇനി​പ്പ​റ​യു​ന്ന കത്തു് ലഭി​ച്ച​തു്:

“

എന്റെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട തടവറ സൂ​ക്ഷി​പ്പു​കാ​രാ, ഈ വരികൾ ഞാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ആറു ഭാ​ഷ​ക​ളിൽ എഴു​തു​ന്നു. ആ ഭാഷകൾ അറി​യാ​വു​ന്ന​വർ​ക്കു് അവ കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കുക. അവർ അവ വാ​യി​ക്ക​ട്ടെ. അവർ ഒരു തെ​റ്റു പോലും കണ്ടെ​ത്തി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഉദ്യാ​ന​ത്തിൽ ഒരു വെടി ഉതിർ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് അഭ്യർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്നു. ആ വെ​ടി​യൊ​ച്ച എന്റെ പരി​ശ്ര​മ​ങ്ങൾ വൃ​ഥാ​വി​ലാ​യി​ല്ലെ​ന്നു കാ​ണി​ക്കും. എല്ലാ പ്രാ​യ​ത്തി​ലും എല്ലാ ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലു​മു​ള്ള പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​കൾ വ്യ​ത്യ​സ്ത ഭാഷകൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും അവ​രി​ലെ​ല്ലാം ജ്വ​ലി​ക്കു​ന്ന​തു് ഒരേ ജ്വാ​ല​യാ​ണു്. ഓ, അവരെ മന​സി​ലാ​ക്കാ​നാ​കു​ന്ന​തിൽ എന്റെ ആത്മാ​വു് അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന അഭൗ​മ​മായ ആന​ന്ദം എന്താ​ണെ​ന്നു് നി​ങ്ങൾ​ക്കി​പ്പോൾ അറി​യാ​നാ​യെ​ങ്കിൽ!” തട​വു​കാ​ര​ന്റെ ആഗ്ര​ഹം സഫ​ല​മാ​യി. ഉദ്യാ​ന​ത്തിൽ രണ്ടു വെടി ഉതിർ​ക്കാൻ പണ​വ്യാ​പാ​രി ഉത്ത​ര​വി​ട്ടു.

പത്താം വർ​ഷ​ത്തി​നു ശേഷം തട​വു​കാ​രൻ നി​ശ്ച​ലം മേ​ശ​യ്ക്ക​രി​കിൽ ഇരു​ന്നു. സു​വി​ശേ​ഷ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും വാ​യി​ച്ചി​ല്ല. നാലു വർഷം കൊ​ണ്ടു് അറു​ന്നൂ​റു് വി​ജ്ഞാന വാ​ല്യ​ങ്ങൾ പഠി​ച്ചെ​ടു​ത്ത ഒരാൾ എളു​പ്പം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​വു​ന്ന ഒരു കൊ​ച്ചു പു​സ്ത​ക​ത്തി​നു മേൽ ഒരു വർ​ഷ​ത്തോ​ളം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു് പണ​വ്യാ​പാ​രി​ക്കു് വി​ചി​ത്ര​മാ​യി തോ​ന്നി. സു​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളെ പിൻ​തു​ട​രു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ദൈ​വ​ശാ​സ്ത്ര​വും മത ചരി​ത്ര​ങ്ങ​ളും…

തട​വിൽ​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന അവ​സാ​ന​ത്തെ രണ്ടു വർഷം തട​വു​കാ​രൻ ധാ​രാ​ളം പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ വി​വേ​ച​ന​ര​ഹി​ത​മാ​യി വാ​യി​ച്ചു. ഒരേ​സ​മ​യം പ്ര​കൃ​തി ശാ​സ്ത്രം ഏറെ തി​ര​ക്കി​ട്ടു വാ​യി​ച്ചു. പി​ന്നെ അവൻ ബൈ​റ​ണേ​യും ഷേ​ക്സ്പി​യ​റേ​യും ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. രസ​ത​ന്ത്ര​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളും വൈ​ദ്യ​ശാ​സ്ത്ര സഹായ ഗ്ര​ന്ഥ​വും നോ​വ​ലും തത്വ​ചി​ന്ത​യും വൈ​ദ്യ​ശാ​സ്ത്ര​സം​ബ​ന്ധി​യായ ചില പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളും അവൻ അതേ സമയം ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള കു​റി​പ്പു​ക​ളും നൽ​കി​യി​രു​ന്നു. ആദ്യം ഒരു മര​ത്ത​ടി​യി​ലും പി​ന്നെ മറ്റൊ​ന്നി​ലും അത്യാർ​ത്തി​യോ​ടെ പി​ടി​ച്ചു് തന്റെ ജീവൻ രക്ഷി​ക്കും വിധം തകർ​ന്ന കപ്പ​ലി​ന്റെ അവ​ശി​ഷ്ട​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ ഒരാൾ കടലിൽ നീ​ന്തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണു് അവ​ന്റെ വായന ഓർ​മ്മ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു്.

കിഴവൻ പണ​വ്യാ​പാ​രി ഇതെ​ല്ലാം ഓർ​ത്തെ​ടു​ത്തു് ചി​ന്തി​ച്ചു:

“നാളെ പന്ത്ര​ണ്ടു മണി​ക്കു് അവൻ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കും. ഞങ്ങ​ളു​ടെ കരാർ പ്ര​കാ​രം ഞാൻ അവനു് രണ്ടു് ദശ​ല​ക്ഷം നല്ക​ണം. ഞാൻ അവനു് പണം നൽ​കി​യാൽ എന്റെ കഥ കഴി​ഞ്ഞു, ഞാൻ പൂർ​ണ​മാ​യും നശി​ക്കും”.

പതി​ന​ഞ്ചു വർഷം മുൻ​പു് അയാൾ​ക്കു് കണ​ക്കു കൂ​ട്ടാ​നാ​കു​ന്ന​തി​ലും അധികം ദശ​ല​ക്ഷ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു; തന്റെ കട​ങ്ങ​ളോ ആസ്തി​ക​ളോ ഏതാ​ണു് വലു​തെ​ന്നു് സ്വയം ചോ​ദി​ക്കാൻ അയാൾ ഇന്നു് ഭയ​പ്പെ​ട്ടു. സ്റ്റോ​ക് എക്സ്ചേ​ഞ്ചി​ലെ നി​രാ​ശാ​ജ​ന​ക​മായ ചൂ​താ​ട്ട​വും വന്യ​മായ ഊഹ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​വും പ്രാ​യം ഇത്ര​യാ​യി​ട്ടും മറി​ക​ട​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത അമി​താ​വേ​ശ​വും ക്ര​മേണ അയാ​ളു​ടെ സമ്പ​ത്തു് ക്ഷ​യി​പ്പി​ച്ചു. കൂ​ടാ​തെ അഭി​മാ​നി​യും നിർ​ഭ​യ​നും ആത്മ​വി​ശ്വാ​സ​വു​മു​ള്ള​വ​നു​മാ​യി​രു​ന്ന കോ​ടീ​ശ്വ​ര​നെ നി​ക്ഷേ​പ​ങ്ങ​ളി​ലെ ഉയർ​ച്ച​താ​ഴ്ച​കൾ വി​റ​കൊ​ള്ളി​ക്കു​ന്ന മൂ​ന്നാം​കിട പണ​വ്യാ​പാ​രി ആക്കി മാ​റ്റു​ക​യും ചെ​യ്തു. “ശപി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട പന്ത​യം!” കിഴവൻ നി​രാ​ശ​യോ​ടെ തലയിൽ കൈ​വ​ച്ചു് പി​റു​പി​റു​ത്തു, “എന്തു​കൊ​ണ്ടു് ആ മനു​ഷ്യൻ മരി​ച്ചി​ല്ല?” അവ​നി​പ്പോൾ നാ​ല്പ​തു വയ​സ്സേ​യു​ള്ളൂ. അവൻ എന്റെ കൈ​വ​ശ​മു​ള്ള അവസാന ചി​ല്ലി​ക്കാ​ശും കൈ​ക്ക​ലാ​ക്കും, അവൻ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കും, ജീ​വി​തം ആസ്വ​ദി​ക്കും. എക്സ്ചേ​ഞ്ചിൽ പോയി ചൂ​താ​ട്ടം നട​ത്തും. ഒരു യാ​ച​ക​നെ​പ്പോ​ലെ അസൂ​യ​യോ​ടെ ഞാൻ അവനെ നോ​ക്കും, എല്ലാ ദി​വ​സ​വും ഒരേ വാ​ക്കു് അവനിൽ നി​ന്നു് കേൾ​ക്കേ​ണ്ടി​യും വരും: ‘എന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ സന്തോ​ഷ​ത്തി​നു് ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് കട​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളെ സഹാ​യി​ക്ക​ട്ടെ!’ ഇല്ല, ഇതു് താ​ങ്ങാ​നാ​വു​ന്ന​തി​ലും അധി​ക​മാ​ണു് ! പാ​പ്പ​ര​ത്ത​ത്തിൽ നി​ന്നും അപ​മാ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നും രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള ഒരേ​യൊ​രു മാർ​ഗ്ഗം ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മര​ണ​മാ​ണു് !

മണി മൂ​ന്ന​ടി​ച്ച​തു് പണ​വ്യാ​പാ​രി ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. വീ​ട്ടി​ലു​ള്ള​വ​രെ​ല്ലാം ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. തണു​ത്തു​റ​ഞ്ഞ മര​ങ്ങ​ളു​ടെ മർ​മ്മ​ര​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും കേൾ​ക്കാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു് അയാൾ പതി​ന​ഞ്ചു് വർ​ഷ​മാ​യി തു​റ​ക്കാ​ത്ത വാ​തി​ലി​ന്റെ താ​ക്കോൽ തീ​പി​ടി​ക്കാ​ത്ത ഇരു​മ്പു​പെ​ട്ടി​യിൽ നി​ന്നെ​ടു​ത്തു് ഓവർ കോ​ട്ടു​മി​ട്ടു്, വീ​ടി​നു പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോയി.

ഉദ്യാ​ന​ത്തി​ലെ ഇരു​ട്ടി​നും തണു​പ്പി​നും പുറമെ മഴ പെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മര​ങ്ങൾ​ക്കു് വി​ശ്ര​മം കൊ​ടു​ക്കാ​തെ മു​ര​ണ്ടു കൊ​ണ്ടു് നന​ഞ്ഞു് മര​വി​ച്ച കാ​റ്റു് ഉദ്യാ​ന​ത്തെ ചു​റ്റി അല​യു​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പണ​വ്യാ​പാ​രി കണ്ണു​ക​ളെ ആയാ​സ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യെ​ങ്കി​ലും മണ്ണോ വെ​ളു​ത്ത പ്ര​തി​മ​ക​ളോ ഉദ്യാന ഗൃഹമോ മര​ങ്ങ​ളോ അയാൾ​ക്കു് കാ​ണാ​നാ​യി​ല്ല. ഉദ്യാ​ന​ഗൃ​ഹം സ്ഥി​തി ചെ​യ്യു​ന്നി​ട​ത്തെ​ത്തി അയാൾ രണ്ടു തവണ കാ​വൽ​ക്കാ​ര​നെ വി​ളി​ച്ചു. മറു​പ​ടി ഉണ്ടാ​യി​ല്ല. ആ കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​യിൽ നി​ന്നു് അഭയം തേടി കാ​വൽ​ക്കാ​രൻ അടു​ക്ക​ള​യി​ലോ ലതാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലോ ഉറ​പ്പാ​യും ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം അപ്പോൾ. “

എന്റെ ലക്ഷ്യം നി​റ​വേ​റ്റാൻ എനി​ക്കു് ധൈ​ര്യം വരി​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ,” കിഴവൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു, “സംശയം ആദ്യം കാ​വൽ​ക്കാ​ര​നു​മേൽ പതി​യും”.

പടി​ക​ളും വാ​തി​ലും ഇരു​ട്ടിൽ തൊ​ട്ട​റി​ഞ്ഞു് അയാൾ ഉദ്യാ​ന​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​വേ​ശ​ന​ക​വാ​ട​ത്തി​ലേ​ക്കു പോയി. പി​ന്നെ അയാൾ തപ്പി​ത്ത​ട​ഞ്ഞു് ഒരു ചെറിയ ഇട​നാ​ഴി​യിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു് തീ​പ്പെ​ട്ടി കമ്പെ​ടു​ത്തു കത്തി​ച്ചു. അവിടെ ആരും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. കി​ട​ക്ക ഇല്ലാ​ത്ത ഒരു കട്ടി​ലും മൂ​ല​യിൽ ഇരു​ണ്ട ഒരു വാർ​പ്പി​രു​മ്പു് സ്റ്റൗ​വും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. തട​വു​കാ​ര​ന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള വാ​തി​ലി​ന്റെ മു​ദ്ര​കൾ​ക്കു് ഊനം തട്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

തീ​ക്ക​മ്പി​ലെ വെ​ളി​ച്ചം അണ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ വി​കാ​രം കൊ​ണ്ടു വി​റ​ച്ച കിഴവൻ ചെറിയ ജന​ലി​ലൂ​ടെ ഒളി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. തട​വ​റ​മു​റി​യിൽ ഒരു മെ​ഴു​കു​തി​രി മങ്ങി​ക്ക​ത്തു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ മേ​ശ​യ്ക്ക​രി​കിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവ​ന്റെ പു​റ​വും തല​യി​ലെ മു​ടി​യും കൈ​ക​ളു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും കാ​ണാ​നാ​യി​ല്ല. മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തും രണ്ടു ചാ​രു​ക​സേ​ര​ക​ളി​ലും മേ​ശ​യ്ക്ക​ടു​ത്തു​ള്ള പര​വ​താ​നി​യി​ലും തു​റ​ന്ന പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു.

അഞ്ചു നി​മി​ഷ​ത്തി​നു ശേ​ഷ​വും തട​വു​കാ​രൻ ഒരി​ക്കൽ പോലും അന​ങ്ങി​യി​ല്ല. പതി​ന​ഞ്ചു വർ​ഷ​ത്തെ തടവു് അവനെ അന​ങ്ങാ​തി​രി​ക്കാൻ പഠി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പണ​വ്യാ​പാ​രി വി​ര​ലു​കൾ കൊ​ണ്ടു് ജനലിൽ തട്ടി. തട​വു​കാ​ര​നിൽ നി​ന്നും പ്ര​തി​ക​ര​ണ​മാ​യി യാ​തൊ​രു അന​ക്ക​വു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. അയാൾ ശ്ര​ദ്ധാ​പൂർ​വ്വം വാ​തി​ലി​ലെ മു​ദ്ര​കൾ പൊ​ളി​ച്ചു് താ​ക്കോൽ പഴു​തിൽ താ​ക്കോ​ലി​ട്ടു. തു​രു​മ്പി​ച്ച പൂ​ട്ടു് ഒരു ഇടർ​ച്ച ശബ്ദം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു് വാതിൽ കി​രു​കി​രു​ത്തു. കാ​ലൊ​ച്ച​യും അമ്പ​ര​പ്പി​ക്കു​ന്ന നി​ല​വി​ളി​യും കേൾ​ക്കു​മെ​ന്നു് പണ​വ്യാ​പാ​രി പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും മൂ​ന്നു നി​മി​ഷ​ത്തി​നു ശേ​ഷ​വും ഉദ്യാ​ന​ഗൃ​ഹം എന്ന​ത്തേ​യും പോലെ നി​ശ​ബ്ദ​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ അക​ത്തു കട​ക്കാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു.

മേ​ശ​യ്ക്ക​രി​കിൽ സാ​ധാ​രണ മനു​ഷ്യ​രിൽ നി​ന്നു് വ്യ​ത്യ​സ്ത​മാ​യി ഒരാൾ അന​ങ്ങാ​തി​രു​ന്നി​രു​ന്നു. ഒരു സ്ത്രീ​യു​ടേ​തു പോലെ നീ​ണ്ടു ചു​രു​ണ്ട മു​ടി​യും ഒതു​ക്ക​മ​റ്റ താ​ടി​യു​മാ​യി എല്ലി​ന്മേൽ തൊലി ചു​റ്റിയ അസ്ഥി​കൂ​ട​മാ​യി അവൻ മാ​റി​യി​രു​ന്നു. അവ​ന്റെ മുഖം മൺ​നി​റം കലർ​ന്നു് മഞ്ഞ​യാ​യി​രു​ന്നു. അവ​ന്റെ കവി​ളു​കൾ പൊ​ള്ള​യും പിൻ​ഭാ​ഗം ഇടു​ങ്ങി മെ​ലി​ഞ്ഞ​തു​മാ​യി​രു​ന്നു, രോമം നി​റ​ഞ്ഞ അവ​ന്റെ ശി​ര​സു് താ​ങ്ങിയ കൈ ഏറെ മെ​ലി​ഞ്ഞ​തും മൃ​ദു​വു​മാ​യ​തി​നാൽ കാ​ഴ്ച​യിൽ ഭയാ​ന​ക​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്. അവ​ന്റെ തല​മു​ടി​യിൽ ഇതി​ന​കം തന്നെ വെ​ള്ളി​വര വീ​ണി​രു​ന്നു. ശോ​ഷി​ച്ച​തും പ്രാ​യം തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ മുഖം കണ്ടാൽ, അവനു് നാ​ല്പ​തു വയസു മാ​ത്ര​മാ​ണു​ള്ള​തെ​ന്നു് ആരും വി​ശ്വ​സി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അവൻ മയ​ക്ക​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു… അവ​ന്റെ കു​നി​ഞ്ഞ ശി​ര​സി​നു മു​ന്നിൽ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് ഒരു കട​ലാ​സു​ക​ഷ്ണം കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു. അതിൽ മനോ​ഹ​ര​മായ കയ്യ​ക്ഷ​ര​ത്തിൽ എന്തോ എഴു​തി​യി​രു​ന്നു. “

പാവം ജന്തു!” പണ​വ്യാ​പാ​രി വി​ചാ​രി​ച്ചു, “അവൻ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്, മി​ക്ക​വാ​റും ദശ​ല​ക്ഷ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് സ്വ​പ്നം കാ​ണു​ക​യു​മാ​ണു്. ആ പാതി മരി​ച്ച മനു​ഷ്യ​നെ എടു​ത്തു കട്ടി​ലി​ലേ​യ്ക്കി​ട്ടു്, തലയിണ കൊ​ണ്ട​മർ​ത്തി ചെ​റു​താ​യി ഒന്നു ശ്വാ​സം മു​ട്ടി​ച്ചാൽ ഹിം​സാ​ത്മ​ക​മായ മര​ണ​ത്തി​ന്റെ യാ​തൊ​രു സൂ​ച​ന​യും ഏറ്റ​വും സത്യ​സ​ന്ധ​നായ ഒരു വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നു പോലും കണ്ടെ​ത്താ​നാ​വി​ല്ല. എങ്കി​ലും അവൻ ഇവിടെ എഴു​തി​വ​ച്ച​തു് ആദ്യം വാ​യി​ക്കാം… ”

പണ​വ്യാ​പാ​രി മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു നി​ന്നു് കട​ലാ​സെ​ടു​ത്തു് ഇനി​പ്പ​റ​യും വിധം വാ​യി​ച്ചു:

“

നാളെ പന്ത്ര​ണ്ടു മണി​ക്കു് ഞാ​നെ​ന്റെ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​വും മറ്റു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി സഹ​വ​സി​ക്കാ​നു​ള്ള അവ​കാ​ശ​വും വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കും. എന്നാൽ ഞാൻ ഈ മുറി വി​ട്ടു് സൂ​ര്യ​പ്ര​കാ​ശം കാ​ണു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് ഏതാ​നും വാ​ക്കു​കൾ പറ​യേ​ണ്ട​തു് ആവ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ശു​ദ്ധ​മായ മന:സാ​ക്ഷി​യോ​ടെ എന്നെ കാ​ണു​ന്ന ദൈ​വ​ത്തി​നു മു​ന്നി​ലെ​ന്ന പോലെ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​യു​ന്നു; സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​വും ജീ​വി​ത​വും ആരോ​ഗ്യ​വും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള ലോ​ക​ത്തി​ലെ എല്ലാ നല്ല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളും അവ​ജ്ഞ​യോ​ടെ ഞാൻ തള്ളി​ക്ക​ള​യു​ന്നു.

പതി​ന​ഞ്ചു് വർ​ഷ​മാ​യി ഞാൻ ഭൂ​മി​യി​ലെ ജീ​വി​തം ശ്ര​ദ്ധാ​പൂർ​വ്വം പഠി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഞാൻ ഭൂ​മി​യേ​യോ മനു​ഷ്യ​രേ​യോ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല എന്ന​തു് സത്യ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് ഞാൻ സു​ഗ​ന്ധ​മു​ള്ള വീ​ഞ്ഞു് കു​ടി​ച്ചു. ഞാൻ പാ​ട്ടു​കൾ പാടി, കാ​ടു​ക​ളിൽ കല​മാ​നു​ക​ളെ​യും കാ​ട്ടു​പ​ന്നി​ക​ളെ​യും വേ​ട്ട​യാ​ടി, സ്ത്രീ​ക​ളെ പ്ര​ണ​യി​ച്ചു… നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കവി​ക​ളു​ടെ​യും പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​ക​ളു​ടെ​യും മാ​ന്ത്രി​ക​ത​യാൽ സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട മേ​ഘ​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ​യു​ള്ള സ്വർ​ഗ്ഗീയ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ങ്ങൾ രാ​ത്രി​യിൽ എന്നെ സന്ദർ​ശി​ച്ചു്, തല​ച്ചോ​റി​നെ ചു​ഴ​ലി​ക്കാ​റ്റി​ലാ​ക്കു​ന്ന അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ കഥകൾ എന്റെ ചെ​വി​യിൽ മന്ത്രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ഞാൻ എൽ​ബൂർ​സ്, മോ​ണ്ട് ബ്ലാ​ങ്ക് കൊ​ടു​മു​ടി​കൾ കയ​റി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവിടെ നി​ന്നു് സൂ​ര്യോ​ദ​യ​വും സന്ധ്യ​യിൽ സൂ​ര്യൻ ആകാശം നി​റ​ഞ്ഞു തു​ളു​മ്പു​ന്ന​തും, കടലും സമു​ദ്ര​വും, സ്വർ​ണ്ണ​വും സി​ന്ദൂ​ര​വു​മ​ണി​യു​ന്ന പർ​വ്വ​ത​ശി​ഖ​ര​ങ്ങ​ളും ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്റെ ശി​ര​സി​നു​മേ​ലെ മി​ന്നൽ പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്ന​തും കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു​പി​ടി​ച്ച മേ​ഘ​ങ്ങ​ളെ പി​ളർ​ത്തു​ന്ന​തും ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഹരിത വന​ങ്ങ​ളും വയ​ലു​ക​ളും പു​ഴ​ക​ളും തടാ​ക​ങ്ങ​ളും നഗ​ര​ങ്ങ​ളും ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. സാഗര മോ​ഹി​നി​മാ​രു​ടെ ഗീ​ത​ങ്ങ​ളും, ഇട​യ​ന്മാർ പു​ല്ലാ​ങ്കു​ഴ​ലിൽ പാ​ടു​ന്ന​തും ഞാൻ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ദൈ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എന്നോ​ടു സം​വ​ദി​ക്കാൻ താ​ഴേ​ക്കു പറ​ന്നു വന്ന അഴ​കാർ​ന്ന പി​ശാ​ചു​ക്ക​ളു​ടെ ചി​റ​കു​കൾ ഞാൻ തൊ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്… നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ അഗാ​ധ​മായ കു​ഴി​യി​ലേ​ക്കു ഞാൻ എന്നെ തള്ളി​യി​ട്ടു. അത്ഭു​ത​ങ്ങൾ കാ​ണി​ച്ചു, കൊ​ന്നു, പട്ട​ണ​ങ്ങൾ കത്തി​ച്ചു, പുതിയ മത​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു, എല്ലാ സാ​മ്രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളും കീ​ഴ​ട​ക്കി…

നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ എനി​ക്കു് ജ്ഞാ​നം നൽകി. മനു​ഷ്യ​ന്റെ അസ്വ​സ്ഥ ചി​ന്ത​കൾ യു​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി സൃ​ഷ്ടി​ച്ച​തെ​ല്ലാം എന്റെ തല​ച്ചോ​റി​ലെ ഒരു ചെറിയ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ ഞാൻ സമാ​ഹ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രേ​ക്കാ​ളും ജ്ഞാ​നി​യാ​ണു് ഞാ​നെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യാം.

ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളെ അവ​ജ്ഞ​യോ​ടെ തള്ളി​ക്ക​ള​യു​ന്നു, ജ്ഞാ​ന​ത്തേ​യും ഈ ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളേ​യും ഞാൻ പു​ച്ഛ​ത്തോ​ടെ തള്ളി​ക്ക​ള​യു​ന്നു. അതെ​ല്ലാം മരീ​ചിക പോലെ വി​ല​യി​ല്ലാ​ത്ത​തും ക്ഷ​ണി​ക​വും മാ​യി​ക​വും മോ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​മാ​ണു്. നി​ങ്ങൾ അഭി​മാ​നി​യും ജ്ഞാ​നി​യും ശ്രേ​ഷ്ഠ​നു​മാ​യി​രി​ക്കാം, പക്ഷേ, തറ​യു​ടെ ഉള്ളു് തു​ര​ക്കു​ന്ന ചു​ണ്ടെ​ലി​ക​ളേ​ക്കാൾ ഒട്ടും മെ​ച്ച​മ​ല്ലാ​ത്ത രീ​തി​യിൽ മരണം നി​ങ്ങ​ളെ ഭൂ​മു​ഖ​ത്തു നി​ന്നു് തു​ട​ച്ചു നീ​ക്കും. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പിൻ​ഗാ​മി​ക​ളും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ചരി​ത്ര​വും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അന​ശ്വര പ്ര​തി​ഭ​ക​ളും ഭൂ​ഗോ​ള​ത്തി​നൊ​പ്പം ഒന്നി​ച്ചു് കത്തി നശി​ക്കു​ക​യോ മര​വി​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്യും.

നി​ങ്ങൾ യു​ക്തി നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു്, തെ​റ്റായ വഴി സ്വീ​ക​രി​ച്ചു. സത്യ​ത്തി​നു പകരം നു​ണ​യും സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​നു പകരം ബീ​ഭ​ത്സ​ത​യും സ്വീ​ക​രി​ച്ചു. ചി​ല​ത​രം വി​ചി​ത്ര​മായ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു് ആപ്പിൾ മര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ഓറ​ഞ്ചു മര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ഫല​ങ്ങൾ​ക്കു പകരം തവ​ള​ക​ളും പല്ലി​ക​ളും വേ​ഗ​ത്തിൽ വളർ​ന്നാൽ നി​ങ്ങൾ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടും, അല്ലെ​ങ്കിൽ റോ​സ​പ്പൂ​ക്കൾ​ക്കു് വി​യർ​ക്കു​ന്ന കു​തി​ര​യു​ടെ ഗന്ധം അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ; അതു​പോ​ലെ സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​നു പകരം ഭൂമി കൈ​മാ​റി വാ​ങ്ങു​ന്ന നി​ങ്ങ​ളെ ഓർ​ത്തു് ഞാൻ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ന്നു… എനി​ക്കു് നി​ങ്ങ​ളെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ ആഗ്ര​ഹ​മി​ല്ല.

നി​ങ്ങൾ ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​തെ​ല്ലാം ഞാൻ പു​ച്ഛ​ത്തോ​ടെ എങ്ങ​നെ ആണു് കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്നു് തെ​ളി​യി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി ഞാൻ ഒരി​ക്കൽ സ്വർ്ഗ​ഗ​മാ​യി സ്വ​പ്നം കണ്ട​തും ഇപ്പോൾ അവ​ജ്ഞ​യോ​ടെ കാ​ണു​ന്ന​തു​മായ ആ രണ്ടു് ദശ​ല​ക്ഷം ഉപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. പണ​ത്തി​നു​ള്ള അവ​കാ​ശം നി​ഷേ​ധി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഭാ​ഗ​മാ​യി ഞാൻ നി​ശ്ച​യി​ച്ച സമ​യ​ത്തി​നു അഞ്ചു് മണി​ക്കൂർ മുൻ​പു് ഇവിടം വി​ട്ടു പോകും. അങ്ങ​നെ ആ കരാർ തകർ​ക്കും… ”

പണ​വ്യാ​പാ​രി ഇതു വാ​യി​ച്ച​തി​നു ശേഷം ആ കട​ലാ​സു് മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വച്ചു്, അപ​രി​ചി​ത​ന്റെ ശി​ര​സിൽ ചും​ബി​ച്ചു കര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് ഉദ്യാന ഗൃ​ഹ​ത്തി​നു പു​റ​ത്തേ​ക്കു് പോയി. മു​മ്പൊ​രി​ക്ക​ലും, സ്റ്റോ​ക്ക് എക്സ്ചേ​ഞ്ചിൽ കനത്ത നഷ്ടം സം​ഭ​വി​ച്ച​പ്പോൾ പോലും, തോ​ന്നാ​ത്ത​ത്ര​യും വലിയ ആത്മ​നി​ന്ദ അയാൾ​ക്ക​പ്പോൾ തോ​ന്നി. വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി കി​ട​ക്ക​യിൽ കി​ട​ന്ന​പ്പോൾ, കണ്ണീ​രും വികാര തള്ളി​ച്ച​യും മണി​ക്കൂ​റു​ക​ളോ​ളം അയാ​ളു​ടെ ഉറ​ക്കം തട​ഞ്ഞു.

പി​റ്റേ​ന്നു് രാ​വി​ലെ കാ​വൽ​ക്കാർ വി​ള​റിയ മു​ഖ​ത്തോ​ടെ ഓടി വന്നു് ഉദ്യാ​ന​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന മനു​ഷ്യൻ ജന​ല​വ​ഴി പു​റ​ത്തേ​ക്കു ചാ​ടി​ക്ക​ട​ന്നു് ഉദ്യാ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ പ്ര​വേ​ശന കവാ​ട​ത്തി​ലേ​ക്കു പോയി അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​യ​തു അവർ കണ്ട​താ​യി അയാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. പണ​വ്യാ​പാ​രി ഉടൻ തന്നെ സേ​വ​ക​രോ​ടൊ​പ്പം ഉദ്യാ​ന​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലെ​ത്തി, തട​വു​കാ​ര​ന്റെ പലാ​യ​നം ഉറ​പ്പു​വ​രു​ത്തി. അനാ​വ​ശ്യ സം​സാ​രം ഉയ​രാ​തി​രി​ക്കാൻ ദശ​ല​ക്ഷ​ങ്ങൾ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​ള്ള കത്തു് മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് നി​ന്നെ​ടു​ത്തു് അയാൾ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി തീ പി​ടി​ക്കാ​ത്ത ഇരു​മ്പു പെ​ട്ടി​യിൽ വച്ചു പൂ​ട്ടി.

ഇൻ​ഫർ​മേ​ഷൻ പബ്ലി​ക് റി​ലേ​ഷൻ​സ് വകു​പ്പിൽ ഇൻ​ഫർ​മേ​ഷൻ ഓഫീ​സ​റാ​യി ജോലി ചെ​യ്യു​ന്നു. അഞ്ചു് കവിതാ സമാ​ഹാ​ര​ങ്ങൾ, ഒരു ചി​ത്ര​ക​ലാ​നി​രൂ​പണ ഗ്ര​ന്ഥം, 25 വി​വർ​ത്തന പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ.

ചി​ത്രീ​ക​ര​ണം: വി. ആർ. സന്തോ​ഷ്.