വ­ലി­ച്ചെ­റി­ഞ്ഞ അപ്പം

പു­ല­രു­മ്പോ­ഴേ­ക്കും പൂ­പ്പി­ക്കും,

അതിലെ പൂ­ക്കാ­ത്ത മൂ­ല­യ്ക്കാ­യി

നാ­യ­യും പി­ച്ച­ക്കാ­രി­യും

ക­ടി­പി­ടി കൂ­ടു­ന്ന­ത് ര­സി­ക്കും.

ഒ­റ്റ­പ്പെ­ട്ട വീ­ട്ടിൽ ആ­രോ­രു­മ­റി­യാ­തെ

മ­രി­ച്ച് കി­ട­ക്കു­ന്ന­വ­നെ ആ­ഴ­ത്തിൽ പ­രി­ച­രി­ക്കും,

കാ­ണാ­താ­യ­വ­രു­ടെ ഫോ­റൻ­സി­ക് ശേ­ഷി­പ്പാ­യി

നഖമോ മു­ടി­യോ ബാ­ക്കി വെ­ക്കും,

മു­ങ്ങി ച­ത്ത­വ­നെ

മൂ­ന്നാം നാൾ ചീർ­ത്തു്, ഉ­യിർ­പ്പി­ക്കും.

എ­ന്തി­നേ­യും പ­ഴ­ങ്കാ­ലം പോലെ ചീ­യി­ക്കും.

അതിൽ വർ­ണ്ണ­ക്കൂ­ണു­ക­ളും

പു­ക­നി­റ­മു­ള്ള സൂ­ക്ഷ്മ­സ­സ്യ­ങ്ങ­ളും വ­ളർ­ത്തി

ച­ര­മ­ഘോ­ഷ­യാ­ത്ര­യാ­ക്കും.

തി­ന്നു് തി­ന്നു്

ദുർ­ദ്ദേ­വ­ത­ക­ളേ­യും കൂടി തി­ന്നൊ­ടു­ക്കി

ഭൂ­മി­യും ആ­കാ­ശ­വും പു­തു­ക്കി ത­രേ­ണ­മേ.

വെ­ള്ള­ത്തെ വീ­ഞ്ഞാ­ക്കു­ന്ന

സർ­വ്വ­വ്യാ­പി­യാ­യ ദൈവമേ, സ്തോ­ത്രം.

32546 വ­യ­റു­കൾ

ബ്രേ­ക്കിൽ നി­ന്നു് ബ്രേ­ക്ക് പാ­ഡി­ലേ­ക്കും

ക്ല­ച്ചിൽ നി­ന്നു് ക്ല­ച്ച് പാ­ഡി­ലേ­ക്കും

സ്റ്റി­യ­റിം­ഗ് വീലിൽ നി­ന്നു്

വൈ­പ്പ­റി­ലേ­ക്കും

ഹോ­ണി­ലേ­ക്കും

165784 പി­രി­യാ­ണി­ക­ളു­ടെ ഇ­ട­യി­ലൂ­ടെ

ഓ­ടി­യ­ത് കൊ­ണ്ടു് മാ­ത്രം

ഒരു കാറും കാ­റാ­കു­ന്നി­ല്ല.

ഹിൽ­സ്റ്റേ­ഷ­നി­ലേ­ക്കു­ള്ള വ­ഴി­യി­ലെ

ഒ­ഴി­ഞ്ഞ കാ­ട്ടു­മൂ­ല­യിൽ

കാ­മർ­ത്ത­രാ­യ പ്ര­ണ­യി­കൾ­ക്കൊ­പ്പം

ഉ­യർ­ന്നു് താണു് കു­ലു­ങ്ങു­മ്പോൾ

ഒരു കാർ കാ­റാ­കു­ന്നു.

പു­ഴ­ക്ക­ര­യിൽ വഴി തീർ­ന്നു്

ച­ങ്ങാ­ടം കാ­ത്തു് നിൽ­ക്കു­മ്പോൾ

എലികൾ ആരും കാ­ണാ­തെ

എ­ഞ്ചി­നി­ലേ­ക്കു­ള്ള വ­യ­റു­കൾ വെ­ട്ടു­മ്പോൾ

കി­ളി­കൾ ബോ­ണ­റ്റിൽ കാ­ഷ്ടി­ക്കു­മ്പോൾ

വ­ഴി­യോ­ര­ത്തൊ­തു­ക്കി­യ കാ­റി­ന്റെ

കീഴെ നായ ഉ­റ­ങ്ങു­മ്പോൾ,

ഋ­ത്വി­ക്ക് ഘ­ട്ട­ക്ക്

ജ­ഗ്ഗാ­ദ­ലു­മാ­യ് പ്ര­ണ­യ­ത്തി­ലാ­വു­മ്പോൾ

ഒരു കാർ കാ­റാ­കു­ന്നു.

എന്റെ മു­റി­യി­ലെ പി­ക്കാ­സോ

ഒരു മഹാൻ.

ഞാൻ തു­റ­ക്കു­ന്ന കാ­റ്റ­ലോ­ഗി­ലെ

ഏ­തൊ­രേ­ടിൽ നി­ന്നും

അ­യാ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള

ഏതൊരു ഡോ­ക്യു­മെ­ന്റ­റി­യിൽ നി­ന്നും

ഒ­ര­ത്ഭു­ത­ത്തിൽ കു­റ­ഞ്ഞൊ­ന്നും

ഞാൻ പ്ര­തീ­ക്ഷി­ക്കു­ന്നി­ല്ല.

ഈ വ­ഴി­യിൽ ഉ­ന്തു­വ­ണ്ടി­യൊ­തു­ക്കി

തുണി തേ­ക്കു­ന്ന­വ­നെ­പ്പോ­ലെ

ഇ­ട­യ്ക്കു് ത­മി­ഴ്പ്പാ­ട്ടു് കേൾ­ക്കാ­നോ

ആളെ കാ­ത്തു് കി­ട­ക്കു­ന്ന ഓ­ട്ടോ­യി­ലി­രു­ന്നു്

മൊ­ബൈ­ലിൽ സിനിമ കാ­ണാ­നോ

അതേ അ­ല­മാ­ര­യി­ലെ

തൊ­ട്ട­പ്പു­റ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന നോ­വ­ലി­ലെ

സു­ന്ദ­രി­യെ ക­ണ്ണി­റു­ക്കി കാ­ണി­ക്കാ­നോ

അ­യാൾ­ക്കി­പ്പോൾ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­മി­ല്ല.

കാരണം,

എന്റെ പി­ക്കാ­സോ

സദാ കലാ പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ത്തിൽ

മു­ഴു­കി­യ ഒരു ബു­ദ്ധ­നാ­ണു്.

അ­യാ­ളോ­ടു­ള്ള ക­ടു­ത്ത ബ­ഹു­മാ­ന­ത്താൽ

എന്റെ വായിൽ ഇ­ട­യ്ക്കു് കു­ത്തു­ന്ന

കൊ­ച്ച് വർ­ത്ത­മാ­നം പോലും

ഞാൻ പു­റ­ത്തേ­ക്കി­റ­ങ്ങി

മ­റ്റു­ള്ള­വ­രോ­ടു് പ­റ­യു­ന്നു,

എ­നി­ക്കു് പ­റ­യാ­നു­ള്ള

ചെറിയ ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ജാള ്യ­ത­യാൽ

അതും മ­റ്റു­ള്ള­വ­രോ­ടു് പ­റ­യു­ന്നു.

ഒരേ ജ­യി­ലി­ലെ

പൊ­രു­ത്ത­പ്പെ­ട്ടു് പോ­കാ­നാ­കാ­ത്ത

ത­ട­വു­കാ­രെ പോലെ,

ഞാനും പി­ക്കാ­സോ­യും അ­യാ­ളു­ടെ മ­ഹ­ത്വ­വും.

The chair holds

the story of Cinema Paradiso,

a seat for the history of cinema

the lovers, clutching the stile as if the

last straw on earth, before an orgasmic flood

the burning ass

above the flame of corporate deadline

the writer staring at the blank screen,

(a man in debt, out of excuses)

the security guard at the hour of sleep,

rocking to an invisible thread of poverty

the king on one side

and a thousand citizens on the other

the political leader on air,

suavely defending student killing

the sinner

at the sacrament of confession

the uneasiness of a rare visitor

at the old age home

the visa applicant

at the embassy table

the job applicant

at the interview table

the convict

at the interrogation table.

the ghost of a tree stump, where you

read your childhood comics

the Rockaby seat of Samuel Beckett

that oscillates between life and death

the throne of a superstar at the salon

for, say, a Robert Downey Jr. cut

the lonely man returning home

from his wife’s funeral.

The chair reminds the bare torso of

a slave stooping for his master,

the way fragile clouds bank

on the stillness of lakes to look weighty

trees engage in a seated protest, their

green placards drowning in concrete,

their dead leaves settle on the earth,

a gigantic coffin.

A man who loved

to paint flowers,

dreamt of wheels.

He didn’t know why.

The dreams of flowers

must have been

about wheels,

about how to rewrite

in bold black that

colour is not an invitation,

that fragrance

is a construct of

the lover’s nose,

that a garden is

a pleasing lie.

In the flower’s dream,

the buzzing of

pleasure seeking bees

makes way for

dumping-​ground-committees

of vultures.

The true stink of life,

like burnt vulcanised tyres

in those garbage dumps.

The vultures resemble

young Karl Marx and co.

addressing the

downtrodden rats,

the wilted frogs,

listening out the near swat

experience of flies, mosquito

tales on bloodless cities.

Along the food chains

that humans locked out

for lack of profit,

the vultures sit on a huge

mountain of waste,

the new God.

The flowers, wilted

and meaningless,

wakes up from their dream.

That buries the distinct voices of the breast

chest and torso, maps speech

to the imperial unicode. It fights the head,

a democratic setup free of robes,

offers a feathered hat to cave in. Look closely

—the zipper is a sutured mouth

that wishes to speak. The pubes are on the run

for cover from patrol lights.

A lonely sparrow wishes to hoot from the

depths of the bodies’ valley.

Speech of skin & bones, relegated to the private

—muted, shamed. The robe cuts to size

a smile and a sob, stifles the rising protest.

Body, the subaltern of being.