SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/rajayogam-cover.jpg
Agni Yoga, an oil on canvas painting by Nicholas Roerich (1874–1947).
ആദ്യ​പ​ടി​കൾ

രാ​ജ​യോ​ഗം എട്ടം​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ഭ​ജി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒന്നാ​മ​ത്ത​തു്, യമം. അതാ​യ​തു് അഹിം​സാ, സത്യം, അസ്തേ​യം (മോ​ഷ്ടി​ക്കാ​യ്ക), ബ്ര​ഹ്മ​ച​ര്യം, അപ​രി​ഗ്ര​ഹം (ആരോ​ടും ഒന്നി​നേ​യും സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​യ്ക) ഇവ. രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തു് നിയമം. അതാ​യ​തു ശൗചം, സന്തോ​ഷം, തപ​സ്സു്, സ്വാ​ദ്ധ്യാ​യം (വേ​ദ​പാ​ഠം ജപം മു​ത​ലാ​യ​തു്) ഈശ്വ​ര​പ്ര​ണി​ധാ​നം (സകല കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളും, ഈശ്വ​രാർ​പ്പ​ണ​മാ​യി ചെ​യ്യുക) ഇവ. അടു​ത്ത​തു്, ആസനം; പി​ന്നെ പ്രാ​ണാ​യാ​മം; അതാ​യ​തു് ശരീ​ര​ത്തി​ലെ പ്രാ​ണ​ശ​ക്തി​ക​ളു​ടെ നി​യ​മ​നം. പി​ന്നെ ധാരണ; അതാ​യ​തു്, മന​സ്സി​ന്റെ ഏകാ​ഗ്രീ​ക​ര​ണം. അന​ന്ത​രം ധ്യാ​നം; അതാ​യ​തു് ഏകാ​ഗ്രത. ഒടു​വി​ല​ത്തേ​തു് സമാധി അല്ലെ​ങ്കിൽ ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ, ഇവ​യാ​കു​ന്നു. ഈ യമവും, നി​യ​മ​വും, സദാ​ചാ​ര​സം​ബ​ന്ധ​മായ അഭ്യാ​സ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു നാം കാ​ണു​ന്നു​വ​ല്ലോ; അവ​യോ​ടു​കൂ​ടാ​തെ യോഗം ഒരി​ക്ക​ലും ഫല​വ​ത്താ​ക​യി​ല്ല. ഒരു യോഗി വി​ചാ​രം കൊ​ണ്ടോ വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടോ പ്ര​വൃ​ത്തി കൊ​ണ്ടോ ഒരു​ത്ത​നേ​യും ഉപ​ദ്ര​വി​പ്പാൻ നോ​ക്ക​രു​തു്. മനു​ഷ്യ​നെ മാ​ത്രം ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടാ​യി​ല്ല; ഒരു ജന്തു​വി​നേ​യും ഉപ​ദ്ര​വി​ക്ക​രു​തു്. മനു​ഷ്യ​രു​ടെ നേരെ മാ​ത്രം കാ​രു​ണ്യം ഉണ്ടാ​യാൽ പോരാ; കാ​രു​ണ്യം അവരെ കട​ന്നു പോ​ക​യും, ലോകം മു​ഴു​വൻ വ്യാ​പി​ക്ക​യും ചെ​യ്യ​ണം.

അടു​ത്ത അംഗം ആസനം, അതാ​യ​തു് ഇരി​പ്പാ​ണു്. ഒരു ഉദ്ദി​ഷ്ട​മായ ഉയർ​ന്ന പടി​യിൽ എത്തു​ന്ന​തു​വ​രെ മാ​ന​സി​ക​വും കാ​യി​ക​വു​മായ പല അഭ്യാ​സ​ങ്ങൾ ദിവസം പ്രതി പരി​ശീ​ലി​ച്ചു പോ​രേ​ണ്ട​താ​യു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു ഏതി​രി​പ്പിൽ നമു​ക്കു അധിക നേ​ര​മി​രി​പ്പാൻ കഴി​യു​മോ അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ഒരാ​സ​നം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കേ​ണ്ട​തു് അത്യാ​വ​ശ്യ​മ​ത്രേ. ഓരോ​രു​ത്ത​നും ഏറ്റ​വും സു​ഖ​ക​ര​മാ​യി​ത്തോ​ന്നു​ന്ന ആസനം ഏതോ അതാ​ണു് സ്വീ​ക​രി​ക്കേ​ണ്ട​തു്. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ഒരു​ത്ത​നു ഒരേ​വി​ധം ഇരി​പ്പിൽ ഇരു​ന്നു കൊ​ണ്ടു ധ്യാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു് എളു​പ്പ​മാ​യി​രി​ക്കും. എന്നാൽ മറ്റൊ​രു​ത്ത​നു അതു വളരെ പ്ര​യാ​സ​മെ​ന്നും വന്നേ​ക്കും. അന്തഃ​ക​ര​ണ​ശാ​സ്ത്രീ​യ​മായ ഈ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ അഭ്യാ​സ​ത്തിൽ ശരീ​ര​ത്തിൽ ഒട്ട​ധി​കം വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങൾ നട​പ്പാൻ പോ​കു​ന്ന​താ​യി നാം വഴിയെ കാണും. പ്രാ​ണ​ച​ല​ന​മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ മാ​റ്റ​പ്പെ​ടേ​ണ്ട​താ​യും പുതിയ വഴികൾ തു​റ​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ടാ​താ​യും വരും. ഒരു പുതിയ മാ​തി​രി വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങൾ [1] ആരം​ഭി​ക്കു​ക​യും ശരീ​ര​ബ​ന്ധം മു​ഴു​വൻ നവീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​പോ​ലെ ആവു​ക​യും ചെ​യ്യും. വ്യാ​പാ​ര​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാ​ന​ഭാ​ഗം തണ്ടെ​ല്ലു​വ​ഴി​യാ​യി​ട്ടാ​ണു നട​ക്കു​ന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു ആസ​ന​ത്തി​ന്നു സൂ​ക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട ഒരു കാ​ര്യം തണ്ടെ​ല്ലി​നെ നിർ​ബാ​ധ​മാ​യി വച്ചു​കൊ​ള്ളു​ക​യാ​കു​ന്നു. ‘അതാ​യ​തു് നി​വർ​ന്നി​രു​ന്നു ഹൃദയം, കണ്ണു്, ശി​ര​സ്സു് ഈ മൂ​ന്നു ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളേ​യും ശരി​യാ​യി ഋജു​വാ​ക്കി വച്ചു​കൊ​ള്ളു​ക​ത​ന്നെ. ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ മു​ഴു​വൻ ഭാ​ര​വും വാ​രി​യെ​ല്ലു​കൾ വഹി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം വി​ട്ടേ​ക്കുക. അപ്പോൾ തണ്ടെ​ല്ലു ഋജു​വാ​യി​രി​ക്കു​ക​യും സു​ഖ​ക​ര​വും സ്വാ​ഭാ​വി​ക​വു​മായ ഒരു ആസനം സി​ദ്ധ​മാ​ക​യും ചെ​യ്യും. നെ​ഞ്ചി​നെ അക​ത്തോ​ട്ടു (കു​മ്പി​ട്ടു്) ആക്കി ഇരു​ന്നി​ട്ടു വളരെ ഉയർ​ന്ന​വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ വി​ചാ​രി​പ്പാൻ കഴി​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യി മന​സ്സി​ലാ​കും. യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഈ ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്നു വെറും ശാ​രീ​ര​മായ ഹഠ​യോ​ഗ​ത്തോ​ടു കു​റ​ഞ്ഞൊ​രു സാ​ദൃ​ശ്യ​മു​ണ്ടു്. ഹഠ​യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശം ശരീ​ര​ത്തെ വളരെ ബല​വ​ത്താ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പ്ര​സ്താ​വ​സം​ഗ​തി​യിൽ നമു​ക്കു അതു​കൊ​ണ്ടു കാ​ര്യ​മി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അതി​ന്റെ അഭ്യാ​സ​ങ്ങൾ കൃ​ച്ഛ്ര​സാ​ദ്ധ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. അല്പ​ദി​വ​സം​കൊ​ണ്ടൊ​ന്നും അതിനെ അറി​ഞ്ഞെ​ന്നും വരു​ന്ന​ത​ല്ല. ഒടു​വിൽ അദ്ധ്യാ​ത്മ​മായ അഭി​വൃ​ദ്ധി​യി​ലേ​ക്കു അതു നമ്മെ നയി​ക്കു​ന്നി​ല്ല​താ​നും. ശരീ​ര​ത്തെ ഓരോ ആസ​ന​ങ്ങ​ളിൽ വെ​യ്കു​ന്ന​തായ പല അഭ്യാ​സ​ക്ര​മ​ങ്ങ​ളെ ഡൽ​സർ​ട്ടി (delsarte) യു​ടേ​യും, മറ്റു ആചാ​ര്യൻ​മാ​രു​ടേ​യും പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളിൽ നി​ങ്ങൾ​ക്കു കാണാം. എന്നാൽ അവ​യു​ടെ ഉദ്ദേ​ശം കാ​യി​ക​മാ​കു​ന്നു, മാ​ന​സി​ക​മ​ല്ല. മനു​ഷ്യ​നു തന്റെ പൂർ​ണ്ണ​മായ ആജ്ഞ​യിൻ​കീ​ഴിൽ നി​റു​ത്താൻ കഴി​യാ​ത്ത​താ​യി ഒരു മാം​സ​പേ​ശി​യെ​ങ്കി​ലും ശരീ​ര​ത്തിൽ ഇല്ല. അവൻ കൽ​പി​ച്ചാൽ ഹൃദയം സ്പ​ന്ദി​ക്കാ​തെ നി​ന്നു​പോ​കു​ക​യോ, സ്പ​ന്ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്യും. ശരീ​ര​യ​ന്ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഏതു​ഭാ​ഗ​വും അവ​ന്റെ കല്പ​ന​പോ​ലെ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കും.

യോ​ഗ​ത്തിൽ ഈ ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഫലം മനു​ഷ്യ​രെ ചി​ര​ഞ്ജീ​വി​ക​ളാ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഹഠ​യോ​ഗി​യു​ടെ മുഖ്യ ഉദ്ദേ​ശ്യ​വും ആരോ​ഗ്യ​മ​ത്രേ. തനി​ക്കു രോഗം പി​ടി​പെ​ടു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു അയാൾ​ക്കു ഉറ​പ്പു​ണ്ടു്, പി​ടി​പെ​ടു​ന്നു​മി​ല്ല. അയാൾ വള​രെ​ക്കാ​ലം ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. നൂറു വർഷം, അയാൾ​ക്കു ഒരു കാ​ര്യ​മേ​യ​ല്ല. നൂ​റ്റി​അ​മ്പ​താം​വ​യ​സ്സിൽ അയാൾ വെറും നവ​യൗ​വന സമ്പ​ന്ന​നാ​യി​രി​ക്കും; ഒറ്റ രോമം നര​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. എന്നാൽ അത്ര​മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. ചി​ല​പ്പോൾ ഒരു പേ​രാൽ​വൃ​ക്ഷം 5000 കൊ​ല്ലം ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ അതു ഒരു പേരാൽ വൃ​ക്ഷം തന്നെ. വി​ശേ​ഷ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു ഒരു മനു​ഷ്യൻ അധി​ക​കാ​ലം ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അവൻ ഒരു ആരോ​ഗ്യ​മു​ള്ള ജന്തു​വാ​യി. അത്ര​ത​ന്നെ. ഹഠ​യോ​ഗ​ത്തി​ലെ ഒന്നോ രണ്ടോ സാ​ധാ​രണ ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങൾ വളരെ ഉപ​യോ​ഗ​മു​ള്ള​വ​യാ​ണു്. ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം പറയാം. കാ​ല​ത്തു എഴു​ന്നേ​റ്റ ഉടനെ മൂ​ക്കി​ന്റെ ദ്വാ​ര​ത്തിൽ​കൂ​ടി കുറെ പച്ച​വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്കു​ന്ന​തു് തല​വേ​ദ​ന​കൾ​ക്കു് വളരെ ഗു​ണ​മു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു് നി​ങ്ങ​ളിൽ ചിലർ പരീ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ അറി​യാം. ആ ദിവസം എല്ലാം നി​ങ്ങ​ളു​ടെ തല​ച്ചോ​റു മു​ഴു​വൻ സ്വ​ച്ഛ​മാ​യും, ശീ​ത​ള​മാ​യു​മി​രി​ക്കും. ഒരി​ക്ക​ലും ജല​ദോ​ഷം വരു​ക​യു​മി​ല്ല. അതു ചെ​യ്വാൻ വളരെ എളു​പ്പ​മാ​ണു്. മൂ​ക്കി​നെ വെ​ള്ള​ത്തിൽ മു​ക്കുക. തൊ​ണ്ട​കൊ​ണ്ടു് കു​ഴ​ലിൽ​നി​ന്നു വെ​ള്ളം വലി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​മ്പോ​ലെ മേ​ല്പോ​ട്ടു വലി​ക്കുക.

സ്ഥി​ര​വും, ഋജു​വു​മായ ഒരു ആസനം ബന്ധി​പ്പാൻ പഠി​ച്ച ശേഷം ഒരുവൻ ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു ചി​ല​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​പ്ര​കാ​രം നാഡീ ശോധനം എന്നു പറ​യു​ന്ന ഒര​ഭ്യാ​സ​മാ​ണു്. ഈ ഭാഗം രാ​ജ​യോ​ഗ​ത്തിൽ ഉൾ​പ്പെ​ട്ട​ത​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു ചിലർ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ആപ്ത​നായ ഭാ​ഷ്യ​ക്കാ​രൻ ശങ്ക​രാ​ചാ​ര്യർ ഇതിനെ ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇതി​നെ​പ്പ​റ്റി വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് യു​ക്ത​മാ​ണെ​ന്നു​ത​ന്നെ ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. ശ്വേ​താ​ശ്വ​ത​രോ​പ​നി​ഷ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ്യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ത്ത​ന്നെ ഞാൻ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യാം. ‘പ്രാ​ണാ​യാമ പരി​ശീ​ല​നം കൊ​ണ്ടു് നിർ​മ്മ​ല​മാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട മന​സ്സു ബ്ര​ഹ്മ​ധ്യാ​ന​ത്തിൽ സ്ഥി​ര​ത​യെ അവ​ലം​ബി​ക്കു​ന്നു; ആ കാ​ര​ണ​ത്താൽ പ്രാ​ണാ​യാ​മം നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ആദ്യം നാ​ഡി​ക​ളെ ശു​ദ്ധീ​ക​രി​ക്ക​ണം; അപ്പോൾ പ്രാ​ണാ​യാ​മം അഭ്യ​സി​പ്പാ​നു​ള്ള ശക്തി​യു​ണ്ടാ​കും. വല​ത്തെ മൂ​ക്കി​ന്റെ ദ്വാ​രം പെ​രു​വി​രൽ​കൊ​ണ്ട​ട​ച്ചി​ട്ട് ഇട​ത്തെ മൂ​ക്കി​ന്റെ ദ്വാ​ര​ത്തിൽ​കൂ​ടി യഥാ​ശ​ക്തി വാ​യു​വി​നെ അക​ത്തോ​ട്ടു വലി​ക്കുക. എന്നി​ട്ടു ഇട​യ്ക്കു ഒട്ടും വി​ളം​ബി​ക്കാ​തെ​ത​ന്നെ ആ വാ​യു​വി​നെ ഇട​ത്തെ​മൂ​ക്കി​ന്റെ ദ്വാ​രം അട​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വല​ത്തേ​മൂ​ക്കി​ന്റെ ദ്വാ​ര​ത്തിൽ​കൂ​ടി വെ​ളി​ക്കു വിടുക. വീ​ണ്ടും വല​ത്തേ മൂ​ക്കിൽ​ക്കൂ​ടി വാ​യു​വി​നെ അക​ത്തോ​ട്ടു വലി​ച്ചി​ട്ടു ഇട​ത്തേ​തിൽ​കൂ​ടി യഥാ​ശ​ക്തി പു​റ​ത്തേ​ക്കു കളയുക. ഇങ്ങ​നെ മൂ​ന്നോ അഞ്ചോ പ്രാ​വ​ശ്യം, സൂ​ര്യോ​ദ​യ​ത്തി​ന്നു മു​മ്പി​ലും, മദ്ധ്യാ​ഹ്ന​ത്തി​ലും, സന്ധ്യ​ക്കും, പാ​തി​രാ​ത്രി​ക്കും ആയി ദിവസം പ്രതി നാലു തവണ മു​ട​ങ്ങാ​തെ പരി​ശീ​ലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നാൽ 15 ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​ക്കോ ഒരു മാ​സ​ത്തി​നോ ഉള്ളിൽ നാ​ഡീ​ശു​ദ്ധി​യു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. അന​ന്ത​രം പ്രാ​ണാ​യാ​മം ആരം​ഭി​ക്ക​ണം.’

അഭ്യാ​സം കൂ​ടി​യേ കഴിയു. നി​ങ്ങൾ ദിവസം പ്രതി എല്ലാ മണി​ക്കൂ​റി​ലും ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തി​നെ ഇവിടെ ഇരു​ന്നു ശ്ര​ദ്ധ​വ​ച്ചു കേൾ​ക്കു​ന്നു എന്നു വരാം. എന്നാൽ നി​ങ്ങൾ കേ​ട്ട​തി​നെ അഭ്യ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഒരു ചുവടു നി​ങ്ങൾ മു​മ്പോ​ട്ടു പോ​ക​യി​ല്ല. എല്ലാം അഭ്യാ​സ​ത്തെ ആശ്ര​യി​ച്ചാ​ണി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഈ സം​ഗ​തി​കൾ നമു​ക്കു അനു​ഭ​വ​ത്തിൽ വന്നെ​ങ്കി​ല​ല്ലാ​തെ ഒരി​ക്ക​ലും മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ല. നമു​ക്കു​വേ​ണ്ടി നാം തന്നെ അവയെ കാ​ണു​ക​യും, അനു​ഭ​വി​യ്ക്ക​യും വേണം. കേവലം വ്യാ​ഖ്യാ​ന​ങ്ങ​ളേ​യും, സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളേ​യും കേ​ട്ടു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നാൽ പോരാ. അഭ്യാ​സ​ത്തി​ന്നു പല പ്ര​തി​ബ​ന്ധ​ങ്ങൾ ഉണ്ടു്. ആദ്യ​ത്തെ പ്ര​തി​ബ​ന്ധം ആരോ​ഗ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ശരീരം തന്നെ. ശരീരം ശരി​യായ സ്ഥി​തി​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അഭ്യാ​സ​ത്തി​ന്നു വി​ഘ്നം നേ​രി​ടു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു നാം അതിനെ നല്ല ആരോ​ഗ്യാ​വ​സ്ഥ​യിൽ സൂ​ക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. നാം തി​ന്നു​ക​യും, കു​ടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന വസ്തു​ക്ക​ളെ​യും, ചെ​യ്യു​ന്ന പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളെ​യും പറ്റി സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം. (‘ക്രി​സ്ത്യൻ സയൻസ്’എന്നു പറ​യു​ന്ന മാ​തി​രി​യി​ലു​ള്ള) മന​സ്സി​ന്റെ ഒരു​ദ്യ​മം ശരീ​ര​ത്തെ ബല​വ​ത്താ​യി വെ​യ്ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ എപ്പോ​ഴും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അതു​മ​തി. ശരീ​ര​ത്തെ​പ​റ്റി ഇതി​ല​ധി​ക​മൊ​ന്നും പറ​വാ​നി​ല്ല. ആരോ​ഗ്യം ഒരു സാ​ദ്ധ്യ​ത്തി​നാ​യു​ള്ള സാധനം മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്ന​തി​നെ നാം ഒരി​ക്ക​ലും മറ​ക്ക​രു​തു്. ആരോ​ഗ്യം അസാ​ദ്ധ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ നാം പക്ഷി​മൃ​ഗാ​ദി​ജ​ന്തു​ക്ക​ളെ​പ്പോ​ലെ ഇരി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. ആ ജന്തു​ക്കൾ​ക്കു് അപൂർ​വ്വ​മാ​യേ രോഗം പി​ടി​പെ​ടാ​റു​ള്ളു.

രണ്ടാ​മ​ത്തെ പ്ര​തി​ബ​ന്ധം സം​ശ​യ​മാ​ണു്. നാം കാ​ണാ​ത്ത കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി എപ്പോ​ഴും നമു​ക്കു സംശയം തോ​ന്നു​ന്നു. മനു​ഷ്യൻ അവൻ എത്ര​ത​ന്നെ ശ്ര​മി​ച്ചാ​ലും വാ​ക്കു​ക​ളെ വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ജീ​വി​പ്പാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഈ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ വല്ല വാ​സ്ത​വ​വും ഉണ്ടോ ഇല്ല​യോ എന്നു​ള്ള സംശയം നമു​ക്കു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. നമ്മിൽ ഏറ്റ​വും ഉത്ത​മ​മായ ആൾ കൂ​ടി​യും ചി​ല​പ്പോൾ ഇങ്ങ​നെ സം​ശ​യി​ക്കും. അഭ്യാ​സ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഏതാ​നും ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ ചില അനു​ഭ​വ​ലേ​ശ​ങ്ങൾ വെ​ളി​പ്പെ​ടും. നി​ങ്ങൾ​ക്കു ധൈ​ര്യ​ത്തേ​യും, ആശം​സ​യേ​യും നൽ​കു​വാൻ അവ മതി​യാ​യി​രി​ക്കും. യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു വ്യാ​ഖ്യാ​താ​വു പറ​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ‘ഒരു ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം എത്ര​ത​ന്നെ നി​സ്സാ​ര​മാ​യി​രു​ന്നാ​ലും, അനു​ഭ​വ​ത്തിൽ വരു​മ്പോൾ അതു നമു​ക്കു യോ​ഗ​ത്തി​ലു​ള്ള മറ്റെ​ല്ലാ ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലും വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ നല്കും.’ ഉദാ​ഹ​ര​ണം: ഉപ​ദേ​ശ​വും, അഭ്യാ​സ​വും ആരം​ഭി​ച്ചു് ആദ്യ​ത്തെ ഏതാ​നും മാ​സ​ങ്ങൾ കഴി​യു​മ്പോൾ നി​ങ്ങൾ​ക്കു് മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളെ ഗ്ര​ഹി​പ്പാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ കാണും. അവ ഒരു ചി​ത്ര​പ​ടം പോലെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​മ്പിൽ തോ​ന്നും. നി​ങ്ങൾ മന​സ്സി​നെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കേൾ​പ്പാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോൾ വളരെ ദൂ​ര​ത്തിൽ സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന വല്ല​തി​നേ​യും, നി​ങ്ങൾ പക്ഷേ കേൾ​ക്കും. ഈ ബോ​ധാ​ങ്കു​ര​ങ്ങൾ ആദ്യം വെറും ലേ​ശ​മാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കും. എങ്കി​ലും നി​ങ്ങൾ​ക്കു് വി​ശ്വാ​സ​വും ധൈ​ര്യ​വും ആശാ​ബ​ന്ധ​വും നൽ​കു​ന്ന​തി​ന്നു് അവ മതി​യാ​കും. ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം പറയാം. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളെ നി​ങ്ങൾ നാ​സാ​ഗ്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അല്പ​ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ അതി​മ​നോ​ഹ​ര​മായ ഒരു സൗ​ര​ഭ്യം അവിടെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി തു​ട​ങ്ങും. ബാ​ഹ്യ​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ സന്നി​കർ​ഷം കൂ​ടാ​തെ തന്നെ വെ​ളി​പ്പെ​ടാ​വു​ന്ന ചില മാ​ന​സ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ങ്ങൾ ഉണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തി​നെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു കാ​ട്ടി​ത്ത​രാൻ അതു​മ​തി​യാ​കും. എന്നാൽ ഇവ കേവലം സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ അല്ലെ​ങ്കിൽ ഉപാ​യ​ങ്ങൾ (മാ​ത്ര​മെ) ആകു​ന്നു​ള്ളു എന്നു​ള്ള​തി​നെ നാം എല്ലാ​യ്പ്പോ​ഴും ഓർ​ത്തു​കൊ​ള്ള​ണം. ഈ എല്ലാ അഭ്യാ​സ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ഉദ്ദേ​ശ്യ​വും, അവ​സാ​ന​വും, പര​മ​കാ​ഷ്ട​യും ആത്മാ​വി​ന്റെ മോ​ക്ഷ​മാ​കു​ന്നു. പര​മോ​ദ്ദേ​ശ്യം പ്ര​കൃ​തി​യെ നി​ശ്ശേ​ഷം കീ​ഴ​ട​ക്കുക എന്നു​ള്ള​ത​ല്ലാ​തെ അതിൽ നി​ന്നും ന്യൂ​ന​മായ മറ്റൊ​ന്നും ആയി​പ്പോ​ക​രു​തു്. നാം നേ​താ​ക്ക​ളാ​ക​ണം. പ്ര​കൃ​തി അങ്ങ​നെ​യാ​ക​രു​തു്; ശരീ​ര​മോ, മന​സ്സോ നമ്മു​ടെ നേ​താ​ക്ക​ളാ​ക​രു​തു്; ‘ശരീരം എന്റേ​താ​ണു്, ഞാൻ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റേ​ത​ല്ല’ എന്നു​ള്ള​തി​നെ നാം മറ​ക്ക​യും അരു​തു്.

ഒരു ദേ​വ​നും, ഒരു അസു​ര​നും, ആത്മാ​വി​നെ​പ​റ്റി പഠി​പ്പാ​നാ​യി ഒരു വല്യ ഋഷി​യു​ടെ അടു​ക്കൽ പോയി. അവർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അടു​ക്കൽ വള​രെ​ക്കാ​ലം പഠി​ച്ചു. ഒടു​വിൽ ഋഷി അവ​രോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. ‘നി​ങ്ങൾ അറി​വാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന തത്വം നി​ങ്ങൾ തന്നെ​യാ​ണു്’ അവ​രു​ടെ ശരീ​ര​ങ്ങൾ തന്നെ ആത്മാ​വാ​ണെ​ന്നു രണ്ടു​പേ​രും വി​ചാ​രി​ച്ചു. ‘നമു​ക്കു് എല്ലാം ആയി’ എന്നു അവർ പറ​ഞ്ഞു. രണ്ടു​പേ​രും, തങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​രു​ടെ അടു​ക്കൽ മട​ങ്ങി എത്തി ഇങ്ങ​നെ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു. ‘നാം പഠി​ക്കാ​നു​ള്ള​തെ​ല്ലാം പഠി​ച്ചു; തി​ന്നുക, കു​ടി​ക്കുക, ഉല്ലാ​സ​മാ​യി​രി​ക്കുക, ആത്മാ​വു് നാം തന്നെ​യാ​ണു്; ഇതി​ന്ന​പ്പു​റ​മാ​യി യാ​തൊ​ന്നും തന്നെ​യി​ല്ല. അസു​ര​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം അജ്ഞാ​ന​വും, മൗ​ഢ്യ​വും കൊ​ണ്ടു് ആവൃ​ത​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഒരി​ക്ക​ലും, അവൻ അപ്പു​റം ഒന്നും അന്വേ​ഷി​പ്പാൻ പോ​യി​ല്ല. എന്നാൽ താൻ തന്നെ ഈശ്വ​ര​നാ​ണെ​ന്നും ആത്മാ​വെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ശരീ​ര​മെ​ന്നർ​ത്ഥ​മാ​ണെ​ന്നു​മു​ള്ള അഭി​പ്രാ​യം കൊ​ണ്ടു് സം​പൂർ​ണ്ണ​മാം​വ​ണ്ണം തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ദേ​വ​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം കു​റേ​കൂ​ടി ശു​ദ്ധ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആദ്യം അവൻ ഞാൻ അതാ​യ​തു് ഈ ശരീരം ആത്മാ​വാ​കു​ന്നു എന്നും, അതു​കൊ​ണ്ടു് അതിനെ അരോ​ഗ​മാ​യും ദൃ​ഡ​മാ​യും വെ​ക്കു​ക​യും, വസ്ത്രാ​ദി​കൾ​കൊ​ണ്ടു് നല്ല​വ​ണ്ണം അല​ങ്ക​രി​ക്ക​യും, ശാ​രീ​രി​ക​മായ എല്ലാ സു​ഖ​ഭോ​ഗ​ങ്ങ​ളും അതി​ന്നു നൽ​കു​ക​യും ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നും’ അബ​ദ്ധ​മാ​യി വി​ചാ​രി​ച്ചു​പോ​യി. എന്നാൽ അല്പ​ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ തങ്ങ​ളു​ടെ ഗു​രു​വായ ഋഷി വി​ചാ​രി​ച്ച അർ​ത്ഥം ഇതാ​യി​രി​പ്പാൻ തര​മി​ല്ലെ​ന്നു അയാൾ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. ഇതി​നേ​ക്കാൾ ഉയർ​ന്ന​തായ എന്തെ​ങ്കി​ലും ആയി​രി​ക്ക​ണം. അതു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ തി​രി​യെ ചെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു. “സ്വാ​മി അവി​ടെ​ന്നു എനി​ക്കു​പ​ദേ​ശി​ച്ച​തു് ശരീരം ആത്മാ​വാ​ണെ​ന്നാ​ണോ? അങ്ങ​നെ ആണെ​ങ്കിൽ ശരീ​ര​ങ്ങൾ എല്ലാം നശി​ക്കു​ന്ന​താ​യി ഞാൻ കാ​ണു​ന്നു. ആത്മാ​വു് നശി​പ്പാൻ പാ​ടി​ല്ല​ല്ലോ.” “നീ​യാ​ണി​തു് ”, “കണ്ടു​പി​ടി​ക്കുക” എന്നു ഋഷി പറ​ഞ്ഞു. അപ്പോൾ ദേവൻ ശരീ​ര​ത്തെ വ്യാ​പ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന പ്രാ​ണൻ ആയി​രി​ക്ക​ണം ഋഷി പറ​ഞ്ഞ​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം എന്നും വി​ചാ​രി​ച്ചു. എന്നാൽ കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ആ ദേവൻ താൻ ഭക്ഷി​ക്കു​ന്നു എങ്കിൽ ഈ പ്രാ​ണൻ ബല​വ​ത്താ​യും, ഉപ​വ​സി​ച്ചെ​ങ്കിൽ ദുർ​ബ​ല​മാ​യും ഇരി​ക്കു​ന്ന​താ​യി കണ്ടു. വീ​ണ്ടും ദേവൻ ഋഷി​യു​ടെ അടു​ക്കൽ പോയി. സ്വാ​മി, “പ്രാ​ണൻ ആത്മാ​വാ​ണെ​ന്നാ​ണോ അവി​ടു​ന്നർ​ത്ഥ​മാ​ക്കു​ന്ന​തു്?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. നി​ന​ക്കു​വേ​ണ്ടി, നീ തന്നെ അതു കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു​കൊൾക, “നീ​യാ​ണി​തു്” എന്നു ഋഷി പറ​ഞ്ഞു. ദേവൻ വീ​ണ്ടും, മട​ങ്ങി​പ്പോ​യി. മന​സ്സാ​ണു് അതു്; പക്ഷേ, അതു തന്നെ​യാ​യി​രി​ക്കും ആത്മാ​വു് എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു. എന്നാൽ രണ്ടു​ദി​വ​സം കഴി​ഞ്ഞു് അയാൾ ഇങ്ങ​നെ ചി​ന്തി​ച്ചു, ‘വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ ഏറ്റ​വും വി​ഭി​ന്ന​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ നല്ലവ, ചി​ല​പ്പോൾ ചീ​ത്ത​യാ​യു​ള്ളവ, അതു​കൊ​ണ്ടു ആത്മാ​വാ​യി​രി​ക്കു​വാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ണ്ണം മന​സ്സു അത്ര വി​കാ​ര​മു​ള്ള​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.’ തി​രി​യെ ഋഷി​യു​ടെ അടു​ക്കൽ ചെ​ന്നു. “സ്വാ​മി! ആത്മാ​വു് മന​സ്സാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അങ്ങ​നെ​യാ​ണോ അവി​ടു​ന്നു അർ​ത്ഥ​മാ​ക്കു​ന്ന​തു്?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. “അല്ല, നീ​യാ​ണു് അതു്. തന്ന​ത്താൻ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു​കൊൾക” എന്നു ഋഷി മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. ദേവൻ മട​ങ്ങി​പ്പോ​യി. ഒടു​വിൽ വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം അതീ​ത​മായ ആത്മ​ചൈ​ത​ന്യം അവൻ തന്നെ എന്നു കണ്ടു. ഏക​മാ​യി, ജനി​മ​ര​ണ​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​ത്ത​താ​യി, വാ​ളി​ന്നു ഛേ​ദി​ക്കു​ക​യോ, അഗ്നി​ക്കു ദഹി​ക്കു​ക​യോ, കാ​റ്റി​ന്നു ഉണ​ക്കു​ക​യോ, വെ​ള്ള​ത്തി​ന്നു അലി​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്വാൻ കഴി​യാ​ത്ത​താ​യി, ആരം​ഭ​മോ ഉത്ഭ​വ​മോ ഇല്ലാ​ത്ത​താ​യി, നി​സ്സം​ഗ​മാ​യി, സർ​വ​ജ്ഞ​നാ​യും, സർ​വ്വ​ശ​ക്തി​മ​ത്താ​യും, ഉള്ള ആ സത്തു് ആണു താൻ എന്നും, അതു ശരീ​ര​മോ, മന​സ്സോ അല്ലെ​ന്നും അവ​യ്ക്കെ​ല്ലാ​റ്റി​നും അതീ​ത​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നും കണ്ടു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ദേവൻ കൃ​താർ​ത്ഥ​നാ​യി. സാ​ധു​വായ ആ അസു​ര​നാ​ക​ട്ടെ, ശരീ​ര​ത്തിൽ തനി​ക്കു​ള്ള അതി​പ്രേ​മം കൊ​ണ്ടു വാ​സ്ത​വം മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.

ഈ അസു​ര​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള​വ​രാ​യി ലോ​ക​ത്തു വളരെ ആളുകൾ ഉണ്ടു്. എന്നാൽ ദേ​വ​ന്മാ​രാ​യും ചി​ല​രൊ​ക്കെ ഇല്ലെ​ന്നി​ല്ല. ഇന്ദ്രിയ സു​ഖാ​നു​ഭവ ശക്തി​യെ ഉദ്ദീ​പി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഒരു വിദ്യ പഠി​പ്പി​പ്പാ​നാ​യി ഒരുവൻ പു​റ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അതി​നു​വേ​ണ്ടി ജന​ങ്ങൾ തി​ക്കി​തി​ര​ക്കി​ക്കൂ​ടു​ന്ന​തു കാണാം. മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്നു പര​മ​ഗ​തി​യെ കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​പ്പാൻ ഒരുവൻ ഒരു​ങ്ങു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അവർ അതിനെ അശേഷം ഗണ്യ​മാ​ക്കാ​റേ ഇല്ല. സർ​വോ​പ​രി​ഷ്ട​മായ ആ തത്വ​ത്തെ ഗ്ര​ഹി​പ്പാൻ ശക്തി​യു​ള്ള​വർ വളരെ ചു​രു​ക്ക​മാ​ണു്. അതിനെ പ്രാ​പി​പ്പാൻ വേണ്ട ക്ഷ​മ​യു​ള്ള​വർ അതി​നേ​ക്കാൾ ചു​രു​ക്ക​മ​ത്രെ. എന്നാൽ ശരീരം ഒരാ​യി​രം കൊ​ല്ല​ത്തേ​ക്കു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു വെ​ച്ചി​രു​ന്നാ​ലും അവ​സാ​ന​ത്തെ ഫലം എല്ലാം തു​ല്യം തന്നെ എന്നും ഏതാ​നും ചിലർ അറി​യു​ന്നു​ണ്ടു്. ശരീ​ര​ത്തെ ഒന്നാ​യി ധരി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഘട​ക​ശ​ക്തി​കൾ എപ്പോൾ പൊ​യ്പോ​കു​ന്നു​വോ അപ്പോൾ ശരീരം വീഴുക തന്നെ ചെ​യ്യും. ശരീ​ര​ത്തെ അതി​ന്റെ മാ​റ്റ​ത്തിൽ​നി​ന്നും ഒരു നി​മി​ഷം തടു​ത്തു​വെ​യ്ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ഒരു മനു​ഷ്യൻ ഇതു​വ​രെ ജനി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ശരീരം എന്ന​തു മാ​റ്റ​ങ്ങ​ളു​ടെ ധാ​ര​ണ​യ്ക്കു​ള്ള പേ​രാ​കു​ന്നു. ‘ഒരു നദി​യു​ടെ പ്ര​വാ​ഹ​ങ്ങൾ ക്ഷണം തോറും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​മ്പിൽ മാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യും, പുതിയ പ്ര​വാ​ഹ​ങ്ങൾ വന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യും എങ്കി​ലും നദി തു​ല്യ​രൂ​പ​ത്തെ വഹി​ച്ചി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നേ​യോ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റേ​യും സ്ഥി​തി അങ്ങി​നെ ആകു​ന്നു.’ എന്നാ​ലും, ശരീ​ര​ത്തെ ബല​വ​ത്താ​യും, അരോ​ഗ​മാ​യും വച്ചു​കൊ​ള്ളേ​ണ്ട​തു​ത​ന്നെ. അതു നമു​ക്കു​ള്ള മു​ഖ്യ​മായ സാ​ധ​ന​മാ​ണു്.

ഈ മനു​ഷ്യ​ശ​രീ​രം ലോ​ക​ത്തിൽ​വെ​ച്ചു് ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​മായ ശരീ​ര​മാ​കു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​ജീ​വി, ലോ​ക​ത്തിൽ​വെ​ച്ചു് ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​ജീ​വി​യു​മാ​ണു്. എല്ലാ ജന്തു​ക്ക​ളേ​യും​കാൾ മനു​ഷ്യൻ ശ്രേ​ഷ്ഠ​നാ​കു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​നെ​ക്കാൾ ശ്രേ​ഷ്ഠ​നാ​യി ആരും തന്നെ ഇല്ല. ദേ​വ​ന്മാർ പോലും അവ​ത​രി​ച്ചു ഒരു മനു​ഷ്യ​ശ​രീ​ര​ത്തെ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടി​ട്ടു വേണം മോ​ക്ഷം പ്രാ​പി​പ്പാൻ. മനു​ഷ്യൻ മാ​ത്ര​മേ പരി​പൂർ​ണ്ണ​ത​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു, ദേ​വ​ന്മാർ​കൂ​ടി​യും പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. യഹൂ​ദ​ന്മാ​രു​ടേ​യും, മു​ഹ​മ്മ​ദീ​യ​രു​ടേ​യും മത​പ്ര​കാ​രം ഈശ്വ​രൻ ദേ​വ​ന്മാ​രേ​യും, മറ്റെ​ല്ലാ​വ​രേ​യും സൃ​ഷ്ടി​ച്ച​ശേ​ഷ​മാ​ണു മനു​ഷ്യ​നെ സൃ​ഷ്ടി​ച്ച​തു്. മനു​ഷ്യ​നെ സൃ​ഷ്ടി​ച്ചി​ട്ട് ഈശ്വ​രൻ, ദേ​വ​ന്മാ​രെ വി​ളി​ച്ചു അവനു സലാം കൊ​ടു​പ്പാൻ കൽ​പി​ച്ചു. ഇബി​ലീ​സി​നെ ഒഴി​ച്ചു് മറ്റെ​ല്ലാ​വ​രും അപ്ര​കാ​രം ചെ​യ്തു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഈശ്വ​രൻ ഇബി​ലീ​സി​നെ ശപി​ക്ക​യും അവൻ സാ​ത്താൻ അല്ലെ​ങ്കിൽ പി​ശാ​ചു് ആയി​ത്തീ​രു​ക​യും ചെ​യ്തു. നമു​ക്കു ലഭി​പ്പാൻ കഴി​യു​ന്ന ജന്മ​ങ്ങ​ളിൽ മു​ഖ്യ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തു് മനു​ഷ്യ​ജ​ന്മം ആണെ​ന്നു​ള്ള​താ​കു​ന്നു് ഈ അന്യാ​പ​ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ അടി​യി​ലു​ള്ള മഹ​ത്തായ പര​മാർ​ത്ഥം. താ​ണ​ത​രം സൃ​ഷ്ടി​കൾ, അതാ​യ​തു് ജന്തു​ക്കൾ ജഡ​ബു​ദ്ധി​ക​ളാ​ണു്. പ്രാ​യേണ അവ താ​മ​സ​ഗു​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നും സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യും ആകു​ന്നു. ജന്തു​ക്കൾ​ക്കു ഉയർ​ന്ന​ത​രം വി​ചാ​ര​ങ്ങൾ ഒന്നും വി​ചാ​രി​പ്പാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ലും അതു​പോ​ലെ തന്നെ അതി​മാ​ത്ര​മായ ധനവും അതി​മാ​ത്ര​മായ ദാ​രി​ദ്ര്യ​വും ആത്മാ​വി​ന്റെ ഉത്കൃ​ഷ്ട​ത​ര​മായ അഭി​വൃ​ദ്ധി​ക്കു പ്ര​തി​ബ​ന്ധ​വു​മാ​കു​ന്നു. ഇട​ത്ത​രം ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇട​യിൽ​നി​ന്നാ​ണു് ലോ​ക​ത്തി​ലെ മഹാ​ത്മാ​ക്കൾ എല്ലാം ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. ഇവ​രി​ലാ​ണു് ശക്തി​കൾ തു​ല്യ​മാ​യി ഘടി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടും സമീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടും ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു്.

പ്ര​കൃ​ത​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞാൽ നമ്മു​ടെ അടു​ത്ത വിഷയം പ്രാ​ണാ​യാ​മം അല്ലെ​ങ്കിൽ ശ്വാ​സ​നി​യ​മ​നം ആകു​ന്നു. മനഃ​ശ​ക്തി​ക​ളെ ഏകാ​ഗ്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു് ഇതി​നു് എന്തു സം​ബ​ന്ധ​മാ​ണു​ള്ള​തു്? ശ്വാ​സം ശരീ​ര​യ​ന്ത്ര​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ഥ​മ​ച​ക്ര​മാ​ണു്. ഒരു വല്യ യന്ത്ര​ത്തിൽ (engine) അതി​ന്റെ പ്ര​ഥ​മ​ച​ക്രം ആദ്യം തി​രി​യു​ന്ന​താ​യി നാം കാ​ണു​ന്നു. ആ ചലനം ചെറിയ, ചെറിയ ചക്ര​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു നയി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും, ഒടു​വിൽ യന്ത്ര​ത്തി​ന്റെ അതി​സൂ​ക്ഷ്മ​മായ അവ​യ​വ​ങ്ങൾ കൂടി അതി​ന്ന​നു​സ​രി​ച്ചു് ചലി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഈ ശ്വാ​സം ആ പ്ര​ഥ​മ​ച​ക്ര​മ​ത്രെ: ഇതു ശരീ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള എല്ലാ​റ്റി​ന്നും ചലന ശക്തി​യെ നൽ​കു​ക​യും എലാ​റ്റി​നേ​യും നി​യ​മ​നം ചെ​യ്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

ഒരി​ക്കൽ ഒരു മഹാ​രാ​ജാ​വി​നു് ഒരു മന്ത്രി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ പേരിൽ രാ​ജാ​വി​ന്നു തി​രു​വു​ള്ള​ക്കേ​ടു​ണ്ടാ​യി. അതി​ന്റെ ശി​ക്ഷ​യാ​യി അയാളെ ഒരു പൊ​ക്ക​മേ​റിയ ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ അട​ച്ചു​പൂ​ട്ടി​യി​ടാൻ കൽപന കൊ​ടു​ത്തു. കല്പ​ന​പ്ര​കാ​രം, അയാളെ അവിടെ കി​ട​ന്നു ചാ​വാ​നാ​യി ഇട്ടി​രു​ന്നു. അയാൾ​ക്കു ഒരു വി​ശ്വ​സ്ത​യായ ഭാ​ര്യ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. രാ​ത്രി അവൾ ആ ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടി​ലേ​ക്കു​വ​ന്നു മു​ക​ളി​ലു​ള്ള ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സഹാ​യ​മാ​യി എന്തു​ചെ​യ്താൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്ന​റി​വാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. അയാൾ അവ​ളോ​ടു പി​റ്റെ​ന്നു രാ​ത്രി വീ​ണ്ടും ആ ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ അടി​ക്കു​വ​രാ​നും, ഒരു നീണ്ട വടവും, ഒരു കനത്ത ചരടും, ഒരു ചീ​പ്പു​നൂ​ലും, ഒരു പട്ടു​നൂ​ലും, ഒരു വണ്ടും, സ്വ​ല്പം തേ​നും​കൂ​ടി വരു​മ്പോൾ ഒന്നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​രാ​നും പറ​ഞ്ഞു. വളരെ കൗ​തു​ക​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ആ സാ​ധ്വി ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ശാ​സ​ന​യെ അനു​സ​രി​ക്കു​ക​യും, ആഗ്ര​ഹി​ച്ച ആ സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഭർ​ത്താ​വു് പട്ടു​നൂൽ വണ്ടി​ന്റെ​മേൽ ദൃ​ഢ​മാ​യി കെ​ട്ടാ​നും, എന്നി​ട്ടു അതി​ന്റെ കൊ​മ്പിൽ ഒരു തു​ള്ളി​തേൻ തടവി തല മേ​ല്പ്പോ​ട്ടു​തി​രി​ച്ചു​വ​ച്ചു അതിനെ ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​രി​ന്മേൽ വി​ട്ടേ​പ്പാ​നും അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. ഈ എല്ലാ ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ​യും അവൾ അപ്ര​കാ​രം​ത​ന്നെ അനു​ഷ്ഠി​ച്ചു; വണ്ടു് തന്റെ ദീർ​ഘ​യാ​ത്ര​യും ആരം​ഭി​ച്ചു. മു​മ്പിൽ ഇരി​ക്കു​ന്ന തേ​നി​ന്റെ മണം പി​ടി​ച്ചു് അതിനെ ലഭി​പ്പാൻ ആശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അതു മെ​ല്ലെ മെ​ല്ലെ മേ​ല്പ്പോ​ട്ടേ​ക്കു ഇഴ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി. ഒടു​വിൽ വണ്ടു് ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ എത്തു​ക​യും, ഉടൻ മന്ത്രി അതിനെ പി​ടി​ച്ചു് ആ പട്ടു​നൂൽ കര​സ്ഥ​മാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. എന്നി​ട്ടു അയാൾ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു പട്ടു​നൂ​ലി​ന്റെ മറ്റേ അറ്റം ചീ​പ്പു​നൂ​ലോ​ടു തി​രു​കി​ച്ചേർ​ക്കാൻ പറ​ക​യും, ചി​പ്പു​നൂ​ലി​നെ അപ്ര​കാ​രം മേൽ​പ്പോ​ട്ടു വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തി​ട്ടു ആ സമ്പ്ര​ദാ​യം തന്നെ കനത്ത ചര​ടി​ലും ഒടു​വിൽ വട​ത്തി​ലും ആവർ​ത്തി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. പി​ന്നെ​യു​ള്ള​തെ​ല്ലാം എളു​പ്പ​ത്തിൽ കഴി​ഞ്ഞു. ആ വടം വഴി​യാ​യി മന്ത്രി ഗോ​പു​ര​ത്തിൽ നി​ന്നു താ​ഴ​ത്തി​റ​ങ്ങു​ക​യും, പോയി രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. നമ്മു​ടെ ഈ ശരീ​ര​ത്തിൽ ശ്വാ​സ​ച​ല​നം ആ പട്ടു​നൂൽ ആകു​ന്നു. അതിനെ പി​ടി​ക്കു​ക​യും അതിനെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാൻ പഠി​ക്കു​ക​യും​ചെ​യ്താൽ പ്രാ​ണ​ധാ​ര​യാ​കു​ന്ന ചീ​പ്പു​നൂ​ലി​നെ നമു​ക്കു പി​ടു​ത്തം കി​ട്ടു​ന്നു. അതിൽ​നി​ന്നു നമ്മു​ടെ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളാ​വു​ന്ന കനത്ത ചരടും ഒടു​വിൽ പ്രാ​ണ​നാ​കു​ന്ന വടവും നമു​ക്കു സ്വാ​ധീ​ന​മാ​കു​ന്നു. പ്രാ​ണ​നെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്താൽ നാം മു​ക്തി​യേ​യും പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു.

നമ്മു​ടെ സ്വ​ന്ത ശരീ​ര​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി നാം യാ​തൊ​ന്നും അറി​യു​ന്നി​ല്ല. നമു​ക്കു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. കൂ​ടി​യ​പ​ക്ഷം നമു​ക്കു് ഒരു ശവ​ത്തെ എടു​ത്തു അറു​ത്തു​നോ​ക്കാൻ കഴി​യും, ജീ​വി​ക്കു​ന്ന ജന്തു​വി​നെ​ത്ത​ന്നെ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ ഉള്ളി​ലു​ള്ള സ്ഥി​തി​യെ നോ​ക്കി അറി​വാ​നാ​യി അറു​ത്തു നോ​ക്കു​ന്ന​വ​രും ചി​ല​രു​ണ്ടു്. എന്നാ​ലും അതി​നും നമ്മു​ടെ സ്വ​ന്ത ശരീ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു​മാ​യി ഒരു സം​ബ​ന്ധ​വു​മി​ല്ല. നമു​ക്ക​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു തീരെ ചു​രു​ക്ക​മാ​യെ അറി​യാ​വു. എന്തു​കൊ​ണ്ടു് നാം അറി​യു​ന്നി​ല്ല? കാരണം ഉള്ളിൽ നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന അതി​സൂ​ഷ്മ​ങ്ങ​ളായ വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങ​ളെ തി​രി​ച്ച​റി​വാൻ മതി​യായ വി​വേ​ച​നാ​ശ​ക്തി നമ്മു​ടെ നോ​ട്ട​ത്തി​നി​ല്ല. നമു​ക്ക​വ​യെ​പ​റ്റി​യ​റി​യാ​വു​ന്ന​തു മന​സ്സു് ശരീ​ര​ത്തിൽ കട​ക്കു​ക​യും അതു സൂ​ക്ഷ്മ​ത​ര​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോൾ മാ​ത്ര​മാ​വു​ന്നു. ആ സൂ​ക്ഷ്മ​സാ​ക്ഷാ​ല്ക്കാ​രം ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തി​നു നാം സ്ഥൂ​ല​സാ​ക്ഷാൽ​ക്കാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ പരി​ച​യി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഈ ശരീ​ര​യ​ന്ത്ര​ത്തെ മു​ഴു​വൻ ചലി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ആ വസ്തു​വി​നെ നമു​ക്കു് ആദ്യം കര​സ്ഥ​മാ​ക്ക​ണം. അതു പ്രാ​ണ​ന​ത്രേ. അതി​ന്റെ ഏറ്റ​വും പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മായ പരി​ണാ​മ​മാ​ണു് ശ്വാ​സ​വാ​യു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഈ ശ്വാ​സം​വ​ഴി​യാ​യി നാം പയ്യെ ശരീ​ര​ത്തി​നു​ള്ളിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്ക​ണം. അപ്പോൾ ആ സൂ​ക്ഷ്മ​ശ​ക്തി​കൾ അതാ​യ​തു പ്രാ​ണ​ധാ​ര​കൾ ശരീരം മു​ഴു​വൻ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ക്ര​മ​ത്തെ നമു​ക്കു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ കഴി​യും. അതു നാം കാ​ണു​ക​യും അവയെ അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​വാൻ പഠി​ക്ക​യും ചെയ്ത ഉടൻ അവ​യു​ടേ​യും ശരീ​ര​ത്തി​ന്റേ​യും മേൽ നമ്മു​ടെ ആജ്ഞ​യെ സ്ഥാ​പി​പ്പാൻ നമു​ക്കു ആരം​ഭി​ക്കാം. മന​സ്സും ഈ വി​ധ​മായ പ്രാ​ണ​ധാ​ര​ക​ളാൽ ചലി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒടു​വിൽ മന​ശ്ശ​രീ​ര​ങ്ങൾ രണ്ടി​നേ​യും നാം കി​ങ്ക​ര​രാ​ക്കി അവ​ര​ണ്ടും നമ്മ​ളു​ടെ പൂർ​ണ്ണ​മായ അധീ​ന​ത​യിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തായ അവ​സ്ഥ​യെ പ്രാ​പി​ക്കും. ജ്ഞാ​ന​മാ​കു​ന്നു ശക്തി; നമു​ക്കു ആ ശക്തി​യു​ണ്ടാ​ക​ണം. ഈ പ്രാ​ണാ​യാ​മം എന്ന​തു ഒരു വല്യ വി​ഷ​യ​മാ​കു​ന്നു. ഇതിനെ പൂർ​ത്തി​യാ​യു​ദാ​ഹ​രി​പ്പാൻ അനേക പാ​ഠ​ങ്ങൾ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യും. നമു​ക്ക​തി​നെ അല്പാ​ല്പ​മാ​യി എടു​ത്തു​പ​റ​യാം.

ഒരോ അഭ്യാ​സ​വും ശീ​ലി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളും ശരീ​ര​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഏതെ​ല്ലാം ശക്തി​ക​ളാ​ണു വ്യാ​പ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നും നമു​ക്കു ക്ര​മേണ കാണാം. ഇതെ​ല്ലാം നമ്മു​ക്ക​നു​ഭ​വ​മാ​കും. എന്നാൽ ഇതിനു ഇട​വി​ടാ​ത്ത പരി​ശീ​ല​നം ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. പരി​ശീ​ല​നം കൊ​ണ്ടു ചില അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ വെ​ളി​പ്പെ​ടും. ഞാൻ എന്നാൽ കഴി​യു​ന്ന​ത്ര യു​ക്തി​വാ​ദ​ങ്ങൾ ചെ​യ്താ​ലും നി​ങ്ങൾ സ്വ​യ​മേവ അനു​ഭ​വ​സാ​ക്ഷി​യാ​യ​റി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ അതു നി​ങ്ങൾ​ക്കു അനു​ഭ​വ​മാ​കു​ന്ന​ത​ല്ല. ഈ പ്രാ​ണ​ധാ​ര​കൾ ശരീരം മു​ഴു​വൻ സഞ്ച​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി നി​ങ്ങൾ​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങിയ ഉടൻ സം​ശ​യ​ങ്ങൾ തീർ​ന്നു​പോ​കും. എന്നാൽ അതി​ന്നു ദിവസം പ്രതി വളരെ ക്ലേ​ശി​ച്ചു അഭ്യ​സി​ക്കേ​ണ്ടി​യു​ണ്ടു്. ചു​രു​ങ്ങി​യ​പ​ക്ഷം ദിവസം രണ്ടു​പ്രാ​വ​ശ്യ​മെ​ങ്കി​ലും അഭ്യ​സി​ക്ക​ണം, അതി​ന്നു അത്യു​ത്ത​മ​മായ സമയം രാ​വി​ലേ​യും, വൈ​കു​ന്നേ​ര​വു​മാ​കു​ന്നു. രാവു പക​ലൊ​ടും പകൽ രാ​വൊ​ടും സന്ധി​ക്കു​മ്പോൾ അതു ആ രണ്ടു​കാ​ല​ത്തെ​യും അപേ​ക്ഷി​ച്ചു അധികം ശാ​ന്ത​മായ ഓരോ സമ​യ​ത്തേ ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ത​വും സന്ധ്യ​യും ആണു് ആ രണ്ടു സമ​യ​ങ്ങൾ. ആ സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ശരീ​ര​ങ്ങൾ​ക്കും അവ​യെ​പ്പോ​ലെ ശാ​ന്ത​മാ​വാ​നു​ള്ള ഒരു താ​ല്പ​ര്യം ഉണ്ടാ​കും. ആ സ്വാ​ഭാ​വിക സ്ഥി​തി​യെ ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ള്ളു​ക​യും അപ്പോൾ തന്നെ അഭ്യാ​സം ആരം​ഭി​ക്ക​യും ചെ​യ്യ​ണം. അഭ്യാ​സം കഴി​ഞ്ഞ​ല്ലാ​തെ ആഹാരം കഴി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നു ഒരു നി​ശ്ച​യ​മാ​യി വച്ചു​കൊ​ള്ള​ണം. അങ്ങി​നെ ചെ​യ്യു​മെ​ങ്കിൽ വി​ശ​പ്പി​ന്റെ ശക്തി​ത​ന്നെ അല​സ​ത​യെ ഭക്ഷി​ച്ചു​ക​ള​യും. ഇന്ത്യ​യിൽ ജന​ങ്ങൾ നി​ഷ്ഠ​യും പൂ​ജ​യും കഴി​ഞ്ഞ​ല്ലാ​തെ ഭക്ഷി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു കു​ട്ടി​ക​ളെ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു കുറേ കഴി​യു​മ്പോൾ അത​വർ​ക്കു ശീ​ല​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. കു​ളി​ച്ചു നി​ഷ്ഠ​ക​ഴി​യാ​തെ ഒരു കു​ട്ടി​ക്കും വി​ശ​ക്കു​മാ​റി​ല്ല.

നി​ങ്ങ​ളിൽ കഴി​യു​മെ​ന്നു​ള്ള​വർ​ക്കു, ഈ അഭ്യാ​സ​ത്തി​നാ​യി മാ​ത്രം പ്ര​ത്യേ​കം ഒരു മു​റി​യു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നല്ല​താ​ണു്. ആ മു​റി​ക്ക​ക​ത്തു ഉറ​ങ്ങ​രു​തു്. അതിനെ പരി​ശു​ദ്ധ​മാ​യി വച്ചു​കൊ​ള്ള​ണം. കു​ളി​ച്ചു ശരീ​ര​ത്തി​ലും മന​സ്സി​ലും പൂർ​ണ്ണ​മായ ശു​ദ്ധി​യോ​ടു​കൂ​ടി​യ​ല്ലാ​തെ നി​ങ്ങൾ ആ മു​റി​ക്ക​ക​ത്തു കട​ക്ക​രു​തു്. പു​ഷ്പ​ങ്ങൾ ആ മു​റി​ക്ക​ക​ത്തു എപ്പോ​ഴും വച്ചി​രി​ക്ക​ണം. ഒരു യോ​ഗി​ക്കു അത്യു​ത്ത​മ​ങ്ങ​ളായ പാർ​ശ്വ​വർ​ത്തി​കൾ അവ​യാ​ണു്. സന്തോ​ഷ​ക​ര​ങ്ങ​ളായ ഛാ​യാ​പ​ട​ങ്ങ​ളെ​യും വച്ചേ​ക്കാം. കാ​ല​ത്തും വൈ​കു​ന്നേ​ര​വും സു​ഗ​ന്ധ​ദ്ര​വ്യ​ങ്ങൾ ഇട്ടു പു​ക​ക്ക​ണം. ആ മു​റി​ക്ക​ക​ത്തു​വ​ച്ചു കലഹമോ കോപമോ അശു​ദ്ധ​വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളോ ഉണ്ടാ​ക​രു​തു്. നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലു​ള്ള വി​ചാ​ര​മു​ള്ള​വ​രെ​മാ​ത്ര​മേ ആ മു​റി​യിൽ കട​പ്പാൻ അനു​വ​ദി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യാ​വൂ. ഇങ്ങി​നെ ക്ര​മേണ ഒരു പു​ണ്യ​സ്ഥ​ല​ത്തി​ന്റെ മാ​ഹാ​ത്മ്യം ആ മു​റി​ക്ക​ക​ത്തു​ണ്ടാ​കും. നി​ങ്ങൾ​ക്കു വല്ല അരി​ഷ്ട​ത​യോ, ദുഃ​ഖ​മോ, സം​ശ​യ​മോ ഉണ്ടാ​കു​ക​യോ മന​സ്സി​ന്നു ക്ലേ​ശം തോ​ന്നു​ക​യോ ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ആ മു​റി​യിൽ കട​ക്കു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ ആശ്വാ​സ​പ്ര​ദ​മാ​യി തോ​ന്നു​ക​യും ചെ​യ്യും. ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ​യും പള്ളി​യു​ടേ​യും ഒക്കെ രഹ​സ്യം ഇതാ​യി​രു​ന്നു. ചില ക്ഷേ​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലും പള്ളി​ക​ളി​ലും അതു ഇപ്പോ​ഴും പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​ണു്. എന്നാൽ അധിക ദേ​വാ​ല​യ​ങ്ങ​ളി​ലും ഇപ്പോൾ ആ ഉദ്ദേ​ശം​ത​ന്നെ വി​സ്മൃ​ത​മാ​യി​പ്പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതി​ന്റെ താ​ല്പ​ര്യം എന്തെ​ന്നാൽ പരി​ശു​ദ്ധ​മായ വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ ആ സ്ഥലം ദി​വ്യ​ത്വ​മു​ള്ള​താ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തു തന്നെ. പ്ര​ത്യേ​കം ഒരു​മു​റി വച്ചു​കൊ​ള്ളാൻ സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത​വർ​ക്കു ഇഷ്ട​മു​ള്ള എവിടെ എങ്കി​ലും ഇരു​ന്നു അഭ്യാ​സം ചെ​യ്യാം. നി​വർ​ന്നു ആസനം ബന്ധി​ച്ചു് ഇരി​ക്ക​ണം. എന്നി​ട്ടു ആദ്യം ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു സകല ചരാ​ച​ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും നേർ​ക്കു ഒരു പരി​ശു​ദ്ധ​മായ വി​ചാ​ര​ധാ​ര​യെ പ്ര​വ​ഹി​പ്പി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു. എല്ലാ​റ്റി​നും സ്വ​സ്തി ഭവി​ക്ക​ട്ടെ! എല്ലാ​റ്റി​നും ശാ​ന്തി​ഭ​വി​ക്ക​ട്ടെ! എല്ലാ​റ്റി​നും ആന​ന്ദം ഭവി​ക്ക​ട്ടെ! ഇങ്ങ​നെ മന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു ഉരു​വി​ട​ണം. ഇതു​പോ​ലെ കി​ഴ​ക്കു, തെ​ക്കു, വട​ക്കു, പടി​ഞ്ഞാ​റു ഈ നാലു ദി​ക്കി​നെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചും ചെ​യ്യ​ണം. എത്ര​യ​ധി​കം നി​ങ്ങൾ അങ്ങി​നെ ചെ​യ്യു​ന്നു​വോ അത്ര​യ​ധി​കം ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ സുഖം തോ​ന്നും. ഒടു​വിൽ നി​ങ്ങൾ​ക്കു ആരോ​ഗ്യ​മു​ണ്ടാ​വാൻ ഏറ്റ​വും എളു​പ്പ​മായ ഉപായം അന്യ​ന്മാ​രെ ആരോ​ഗ്യ​മു​ള്ള​വ​രാ​യി​ക്കാ​ണു​ക​യാ​ണെ​ന്നും, നി​ങ്ങൾ​ക്കു സു​ഖ​മു​ണ്ടാ​വാൻ ഏറ്റ​വും എളു​പ്പ​മായ മാർഗം അന്യ​ന്മാ​രെ സു​ഖി​ക​ളാ​യി​ക്കാ​ണു​ക​യാ​ണെ​ന്നും സ്വ​യ​മേവ മന​സ്സി​ലാ​കും. ഇങ്ങി​നെ ചെ​യ്തി​ട്ടു ഈശ്വ​ര​നിൽ വി​ശ്വാ​സ​മു​ള്ള​വർ പ്രാർ​ത്ഥി​ക്ക​ണം. പ്രാർ​ത്ഥന ധന​ത്തി​നോ, ആരോ​ഗ്യ​ത്തി​നോ, സ്വർ​ഗ്ഗ​പ്രാ​പ്തി​ക്കോ മറ്റോ ആയി​രി​ക്ക​രു​തു്. ജ്ഞാ​ന​വും ആത്മ​പ്ര​കാ​ശ​വും ഉണ്ടാ​വാൻ വേ​ണ്ടി മാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. മറ്റു​ള്ള പ്രാർ​ത്ഥന എല്ലാം സ്വാർ​ത്ഥ പര​മാ​ണു്. അതിനു ശേഷം ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു് സ്വ​ന്ത​ശ​രീ​ര​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്ക​യും ശരീരം ബല​വ​ത്താ​യും ആരോ​ഗ​മാ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നോ എന്നു നോ​ക്കു​ക​യും ആകു​ന്നു. നമ്മ​ളു​ടെ ഏറ്റ​വും മു​ഖ്യ​മായ ഉപ​ക​ര​ണം അതാ​ണു്. അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ഈ ശരീരം വജ്രം പോലെ ദൃ​ഢ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും ഇതി​ന്റെ സഹാ​യ​ത്താൽ നി​ങ്ങൾ ഈ സം​സാ​ര​സ​മു​ദ്ര​ത്തി​ന്റെ മറു​ക​ര​കാ​ണു​മെ​ന്നും വി​ചാ​രി​ക്കു​വിൻ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം അതാ​യ​തു മു​ക്തി ദുർ​ബ​ല​ന്മാ​രാൽ ഒരി​ക്ക​ലും പ്രാ​പ്യ​മ​ല്ല. എല്ലാ ദൗർ​ബ​ല്യ​ത്തേ​യും അക​ലെ​ക്ക​ള​യു​വിൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ശരീ​ര​ത്തോ​ടു അതു ബല​വ​ത്താ​ണെ​ന്നു പറ​യു​വിൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മന​സ്സി​നോ​ടും അതു ബല​വ​ത്താ​ണെ​ന്നു പറ​യു​വിൻ നി​ങ്ങ​ളിൽ തന്നെ നി​ങ്ങൾ അവ​ധി​യി​ല്ലാ​ത്ത വി​ശ്വാ​സ​ത്തേ​യും ആശാ​ബ​ന്ധ​ത്തേ​യും വെ​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​വിൻ.

കു​റി​പ്പു​കൾ
[1]

vibrations

Colophon

Title: Rājayōgam (ml: രാ​ജ​യോ​ഗം).

Author(s): Swami Vivekanandan.

First publication details: ; Trivandrum, Kerala; 1914.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Swami Vivekanandan, Rajayogam, trans: Kumaran Asan, സ്വാ​മി വി​വേ​കാ​ന​ന്ദൻ (വിവ: കു​മാ​രൻ ആശാൻ), രാ​ജ​യോ​ഗം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: January 21, 2022.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Agni Yoga, an oil on canvas painting by Nicholas Roerich (1874–1947). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: River Valley; Proofing: KB Sujith; Typesetter: Sayahna Foundation; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.