SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/rajayogam-cover.jpg
Agni Yoga, an oil on canvas painting by Nicholas Roerich (1874–1947).
അവ​ത​ര​ണിക

നമ്മു​ടെ എല്ലാ അറി​വും അനു​ഭ​വ​ത്തെ അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. ‘അനു​മാ​ന​ജ്ഞാ​നം’ എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ നാം വ്യാ​പ്ത​ത്തിൽ​നി​ന്നു വ്യാ​പ​ക​ത്തേ​യും, സാ​മാ​ന്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വി​ശേ​ഷ​ത്തേ​യും ഊഹി​ച്ച​റി​യു​ന്ന​തു് ആകയാൽ അതി​ന്റേ​യും അടി​സ്ഥാ​നം അനു​ഭ​വം തന്നെ. ശരി​യായ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ (സയൻ​സിൽ) ഈ പര​മാർ​ത്ഥം ജന​ങ്ങൾ എളു​പ്പ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, അവ ഓരോ മനു​ഷ്യ​ന്റേ​യും സ്വ​ന്ത അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളോ​ടു യോ​ജി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. സയൻ​സു​കാ​രൻ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു വസ്തു​വിൽ വി​ശ്വ​സി​പ്പിൻ എന്നു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​യു​ന്നി​ല്ല. അവ​ന്നു തന്റെ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഫല​ങ്ങ​ളായ ചില വസ്തു​ത​കൾ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും, അതി​ന്മേൽ ന്യാ​യ​വാ​ദം ചെ​യ്തു തന്റെ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളെ വി​ശ്വ​സി​പ്പാൻ പറ​യു​ന്ന​താ​ക​യാൽ അതു മനു​ഷ്യ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഏതെ​ങ്കി​ലും അനു​ഭ​വ​ത്തി​നു പറ്റു​ന്ന​താ​യി​ത്ത​ന്നെ വരു​ന്നു. ഏതു ശരി​യായ (സയൻസ്) ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലും മനു​ഷ്യർ​ക്കു​പൊ​തു​വിൽ പറ്റു​ന്ന സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഒരു മൂ​ല​ത​ത്വം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു അതിൽ​നി​ന്നു ഊഹി​ച്ച​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളു​ടെ അബ​ദ്ധ​സു​ബ​ദ്ധ​ങ്ങൾ എളു​പ്പ​ത്തിൽ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​വാൻ നമു​ക്കു കഴി​യും. മത​ത്തി​ന്നു അങ്ങി​നെ​യു​ള്ള ഏതെ​ങ്കി​ലും അടി​സ്ഥാ​ന​മു​ണ്ടോ ഇല്ല​യോ എന്നു​ള്ള​താ​ണു പ്ര​കൃ​തം. ഈ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ഉണ്ടെ​ന്നും, ഇല്ലെ​ന്നും, ഞാൻ ഉത്ത​രം പറ​യേ​ണ്ടി​വ​രും. ലോകം മു​ഴു​വൻ ബോ​ദ്ധ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​പ്ര​കാ​രം മതം, ഭക്തി​യേ​യും, വി​ശ്വാ​സ​ത്തേ​യും അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അധി​ക​ഭാ​ഗ​വും, അതു് വി​വി​ധ​ങ്ങ​ളായ ഓരോവക പ്ര​തി​ജ്ഞ​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു മാ​ത്രം നി​റ​യ​പ്പെ​ട്ട​താ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് പല​പ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള മത​ങ്ങൾ എല്ലാം തമ്മിൽ ശണ്ഠ​കൂ​ടു​ന്ന​താ​യി നാം കാ​ണു​ന്ന​തു്. ഈ പ്ര​തി​ജ്ഞ​കൾ​ത​ന്നെ​യും വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ ആസ്പ​ദ​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ള്ള​വ​യാ​കു​ന്നു. ഒരു മനു​ഷ്യൻ, മേ​ഘ​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ക​ളിൽ ഒരു സത്വം ഇരു​ന്നു ലോകം മു​ഴു​വൻ ഭരി​ക്കു​ന്നു എന്നു പറ​ക​യും, അയാ​ളു​ടെ ശപ​ഥ​മാ​കു​ന്ന പ്ര​മാ​ണ​ത്തെ മാ​ത്രം അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കി അതിനെ വി​ശ്വ​സി​പ്പാൻ എന്നോ​ടു ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ എനി​ക്കും എന്റെ സ്വ​ന്ത അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​വാം. അതിനെ വി​ശ്വ​സി​പ്പാൻ ഞാൻ മറ്റു​ള്ള​വ​രോ​ടും പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നു. അവർ ഏതെ​ങ്കി​ലും കാരണം ചോ​ദി​ച്ചാൽ ഒരു മറു​പ​ടി​യും അവ​രോ​ടു പറവാൻ എനി​ക്കി​ല്ല. ഇതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു ഇക്കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ മത​ത്തി​ന്നും, അദ്ധ്യാ​ത്മി​ക​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കും അനാ​ദ​ര​വു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ഏതൊ​രു​വ​നും ‘ഏ! ഈ മത​ങ്ങൾ എന്നാൽ, പരി​ശോ​ധി​ച്ച​റി​വാൻ യാ​തൊ​രു തോ​തു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരുവക അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​ണ്ഡ​ങ്ങൾ, ഓരോ മനു​ഷ്യ​നും, അവ​ന്റെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട സ്വ​ന്തം അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്നു.’ ഇങ്ങി​നെ പറ​യു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. എന്നാൽ മത​ത്തിൽ ഈ വിവിധ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങൾ​ക്കു് എല്ലാം, ഭി​ന്ന​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ നാ​നാ​പ്ര​കാ​രേ​ണ​യു​ള്ള ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ ഭി​ന്നാ​ഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ​ക്കു് എല്ലാ​റ്റി​നും നി​യാ​മ​ക​മാ​യി, സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ആസ്പ​ദം ഉണ്ടെ​ന്നു​കൂ​ടി ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ എനി​ക്കു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞേ തീരൂ. ഈ ആസ്പ​ദ​ത്തെ ആരാ​ഞ്ഞു ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ ഈ മത​ങ്ങ​ളും എല്ലാം സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളായ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കി​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു നാം കാണും.

ഒന്നാ​മ​തു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു ഞാൻ ലോ​ക​ത്തു​ള്ള വി​വി​ധ​മ​ത​ങ്ങ​ളെ എല്ലാം പി​രി​ച്ചു​നോ​ക്കാൻ പറയാം. അവ രണ്ടു തര​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ഭ​ജി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു കാണാം. ഒന്നു പു​സ്ത​ക​മു​ള്ളവ, ഒന്നു പു​സ്ത​ക​മി​ല്ലാ​ത്തവ. പു​സ്ത​ക​മു​ള്ളവ അതി​പ്ര​ബ​ല​ങ്ങ​ളും, അധികം ജന​ങ്ങ​ളാൽ അനു​സ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​യും ആണു്. പു​സ്ത​ക​മി​ല്ലാ​ത്തവ മി​ക്ക​വാ​റും, നശി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. പു​ത്ത​നാ​യു​ള്ള ചു​രു​ക്കം ചി​ല​തി​നെ അനു​സ​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രും വളരെ കു​റ​വാ​ണു്. എങ്കി​ലും, അവയിൽ എല്ലാ​റ്റി​ലും, അവ നമ്മേ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന തത്വ​ങ്ങൾ എല്ലാം ചില പ്ര​ത്യേക മനു​ഷ്യ​രു​ടെ അനു​ഭ​വ​ഫ​ല​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു​ള്ള ഒരു അഭി​പ്രാ​യ​സാ​മ്യം നാം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ക്രി​സ്ത്യാ​നി തന്റെ മത​ത്തെ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം എന്നും, ക്രി​സ്തു​വിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം എന്നും ക്രി​സ്തു​വി​നെ ഈശ്വ​ര​ന്റെ അവ​താ​ര​മാ​യി വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം എന്നും, ഒരു ഈശ്വ​ര​നി​ലും ഒരു ആത്മാ​വി​ലും, ആ ആത്മാ​വി​ന്റെ വി​ശി​ഷ്ട​ത​ര​മായ ഒരു അവ​സ്ഥാ​ന്ത​ര​ത്തി​ലും വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം എന്നും നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് പറയും. കാരണം ചോ​ദി​ക്ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ‘ഇല്ല, അതെ​ന്റെ വി​ശ്വാ​സ​മാ​ണു്’ എന്നാ​യി​രി​ക്കും അയാൾ പറ​യു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ ക്രി​സ്തു​മ​ത​ത്തി​ന്റെ അസ്ഥി​വാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു​ചെ​ന്നാൽ അതും അനു​ഭ​വ​ത്തെ ആസ്പ​ദ​മാ​ക്കി ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു കാണാം. ക്രി​സ്തു താൻ ഈശ്വ​ര​നെ കണ്ടു എന്നു പറ​ഞ്ഞു, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​ന്മാർ തങ്ങൾ​ക്കു ഈശ്വ​ര​സാ​ക്ഷാ​ത്കാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി എന്നു പറ​ഞ്ഞു, എന്നും മറ്റു​മു​ള്ള​തു നോ​ക്കുക. ഇതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ, ബു​ദ്ധ​മ​ത​ത്തി​ലും, അതു ബു​ദ്ധ​ന്റെ അനു​ഭ​വ​മാ​കു​ന്നു, അദ്ദേ​ഹം ചില തത്വ​ങ്ങ​ളെ അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു, അവ​യെ​ക്ക​ണ്ടു്, അവ​യു​മാ​യി പരി​ച​യി​ച്ചു്, അവയെ ലോ​ക​ത്തിൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഹി​ന്ദു​ക്ക​ളു​ടേ​യും മതം ഇപ്ര​കാ​രം തന്നെ. അവ​രു​ടെ പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ തൽ​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രായ ചില ഋഷികൾ തങ്ങൾ ചില തത്വ​ങ്ങൾ അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​ഞ്ഞ​താ​യി പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്നു. അതിനെ അവർ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു ലോ​ക​ത്തു​ള്ള എല്ലാ മത​ങ്ങ​ളും, പ്ര​ത്യ​ക്ഷാ​നു​ഭ​വ​മാ​കു​ന്ന, വജ്ര​ദൃ​ഢ​മായ ഒരു ആധാ​ര​ശി​ല​യിൽ സ്ഥാ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു വെ​ളി​വാ​കു​ന്നു. മതാ​ചാ​ര്യ​ന്മാ​രെ​ല്ലാം ഈശ്വ​ര​നെ​ക്ക​ണ്ടു; അവ​രെ​ല്ലാം തങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ന്ത ആത്മാ​ക്ക​ളെ കണ്ടു; തങ്ങ​ളു​ടെ നി​ത്യ​ത്ത്വ​ത്തെ കണ്ടു; തങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​വി​യെ കണ്ടു; കണ്ട​വ​യെ അവർ ഉപ​ദേ​ശി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. ഒരു വ്യ​ത്യാ​സം മാ​ത്ര​മാ​ണു​ള്ള​തു്. അതാ​യ​തു്, ഈ മത​ങ്ങ​ളിൽ ഏറിയ കൂ​റി​ലും, വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് ഈ കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു പ്ര​ത്യേ​ക​വാ​ദം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. ആ വാദം മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ ഇക്കാ​ല​ത്തു അസാ​ദ്ധ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നാ​കു​ന്നു. ആരുടെ പേ​രു​ക​ളാൽ മത​ങ്ങൾ അറി​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു​വോ ആദ്യ​ത്തെ മത​സ്ഥാ​പ​ക​ന്മാ​രായ ആ ഏതാ​നും ചില മനു​ഷ്യർ​ക്കു മാ​ത്രം അതു സാ​ദ്ധ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇക്കാ​ല​ത്തു ആ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ മൂ​ല​വി​ച്ഛേ​ദം വന്നു​പോ​യി. അതു​കൊ​ണ്ടു് മത​ത്തെ ഇപ്പോൾ, നാം വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്മേൽ കൈ​ക്കൊ​ള്ളേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്ക​യാ​ണ​ത്രെ, ഞാൻ അതു് അശേഷം സമ്മ​തി​ക്ക​യി​ല്ല. അറി​വി​ന്റെ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു പ്ര​ത്യേക പി​രി​വിൽ​പ്പെ​ട്ട ഒര​നു​ഭ​വം ഈ ലോ​ക​ത്തിൽ ഒരി​ക്കൽ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​വ​രി​കിൽ ആ അനു​ഭ​വം അതി​ന്നു​മു​മ്പും എത്ര​യോ ലക്ഷം പ്രാ​വ​ശ്യം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും, ഇനി​യും, ആവർ​ത്തി​ച്ച എന്ന​ന്നേ​യ്ക്കും ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു​ള്ള​തു് അവ​ശ്യം സി​ദ്ധ​മാ​കു​ന്നു. ഐക്യ​രൂ​പ്യം പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ സ്ഥി​ര​മായ നി​യ​മ​മാ​ണു്. ഒരി​ക്കൽ സം​ഭ​വി​ച്ച​തി​നു് എല്ലാ​യ്പ്പോ​ഴും സം​ഭ​വി​ക്കാൻ കഴി​യും.

അതു​കൊ​ണ്ടു യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാ​രായ ആചാ​ര്യ​ന്മാർ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തെ​ന്നാൽ, മതം, പു​രാ​ത​ന​കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ ആസ്പ​ദ​മാ​ക്കി മാ​ത്രം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​ത​ല്ലെ​ന്നും, ആ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ സാ​ക്ഷാൽ​കാ​ര​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ ഒരു​ത്ത​നും, ഒരു മത​സ്ഥ​നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​ത​ല്ലെ​ന്നും ആകു​ന്നു. നമു​ക്കു് ഈ സാ​ക്ഷാൽ​കാ​ര​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​വാ​നു​ള്ള വഴി​ക​ളെ ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം. അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ മത​ത്തെ​പ​റ്റി പ്ര​ല​പി​ക്കു​ന്ന​തു് നി​രു​പ​യോ​ഗ​മാ​കു​ന്നു. ഈശ്വ​ര​ന്റെ പേരിൽ എന്തു​കൊ​ണ്ടി​ത്ര​യെ​ല്ലാം ഉപ​ദ്ര​വ​ങ്ങ​ളും, ഇത്ര​യെ​ല്ലാം ശണ്ഠ​ക​ളും, മത്സ​ര​ങ്ങ​ളും, ഉണ്ടാ​ക​ണം? മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും കാ​ര​ണ​ത്താൽ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തി​നേ​ക്കാൾ അധികം രക്തം ചൊ​രി​ച്ചിൽ ഈശ്വ​ര​ന്റെ പേരിൽ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു ജന​ങ്ങൾ മത​ത്തി​ന്റെ അടി​സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു​നോ​ക്കാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​കു​ന്നു. അവർ തങ്ങ​ളു​ടെ മു​ത്ത​ശ്ശ​ന്മാ​രു​ടെ നട​പ​ടി​ക​ളെ മന​സ്സാ​ലെ സമ്മ​തി​ച്ചു മാ​ത്രം തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടു. അന്യ​ന്മാ​രോ​ടും അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​വാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. ഒരു​ത്തൻ ആത്മാ​വു​ണ്ടെ​ന്നു പറവാൻ അതിനെ അവൻ തന്ന​ത്താൻ അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​യു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, ഈശ്വ​രൻ ഉണ്ടെ​ന്നു പറവാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അവൻ കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും എന്ത​വ​കാ​ശ​മാ​ണു​ള്ള​തു്? ഈശ്വ​ര​നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ നാം കാണണം, ആത്മാ​വു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു നമു​ക്കു് അനുഭവ വി​ഷ​യ​മാ​ക​യും വേണം. അല്ല​ങ്കിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ഉത്ത​മം. കപ​ട​ഭ​ക്ത​നാ​കു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ പ്ര​സി​ദ്ധ​നാ​സ്തി​ക​നാ​ക​യാ​ണു​ത്ത​മം. ഒരു പക്ഷ​ത്തിൽ വി​ദ്വാ​ന്മാ​രെ​ന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രു​ടെ പുതിയ അഭി​പ്രാ​യം, മതവും, അദ്ധ്യാ​ത്മ​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളും, പര​മാ​ത്മാ​വി​നെ പറ്റി​യു​ള്ള എല്ലാ അന്വേ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും, നി​രർ​ത്ഥ​കം എന്നാ​കു​ന്നു. മറ്റൊ​രു പക്ഷ​ത്തിൽ മുറി വി​ദ്വാ​ന്മാ​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം, ഇവ​യ്ക്കു വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഒരു അടി​സ്ഥാ​ന​വു​മി​ല്ലെ​ന്നും, ഇവ ലോ​ക​ത്തിൽ നന്മ ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു​ള്ള ബല​മേ​റിയ പ്രേ​ര​ക​ശ​ക്തി​കൾ ആണെ​ന്നു​ള്ള വസ്തു​ത​യിൽ അട​ങ്ങിയ വില മാ​ത്ര​മേ അവ​യ്ക്കു​ള്ളു എന്നും ആണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. മനു​ഷ്യർ ഈശ്വ​ര​നിൽ വി​ശ്വ​സി​ച്ചാൽ അവർ നല്ല​വ​രും, നല്ല നട​ത്ത​മു​ള്ള​വ​രും ആയി​ത്തീ​രും. അതു​കൊ​ണ്ടു അവർ യോ​ഗ്യ​ന്മാ​രായ പൗ​ര​ന്മാ​രാ​കു​മ​ത്രേ. ഈ അഭി​പ്രാ​യം വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് നമു​ക്കു് അവരെ കു​റ്റം പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അവർ​ക്കു കി​ട്ടു​ന്ന ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വെറും അർ​ത്ഥ​ശൂ​ന്യ​മായ അസം​ബ​ന്ധ​പ്ര​ലാ​പ​ങ്ങ​ളു​ടെ അവ​സാ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത ചർ​വി​ത​ചർ​വ​ണ​ത്തിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം എന്നു മാ​ത്ര​മാ​കു​ന്നു. വെറും വാ​ക്കു​ക​ളെ ആശ്ര​യി​ച്ചു് ജീ​വി​പ്പാൻ അവ​രോ​ടു പറ​യു​ന്നു. അവർ​ക്ക​തു കഴി​യു​മോ? കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ പറ്റി എനി​ക്കു ലവ​ലേ​ശം ബഹു​മാ​ന​മു​ണ്ടാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലാ! മനു​ഷ്യ​നു സത്യം അറി​യ​ണം; തന്ന​ത്താൻ അതിനെ അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​യ​ണം; അതിനെ ഗ്ര​ഹി​ക്ക​ണം, സാ​ക്ഷാൽ​ക്ക​രി​ക്ക​ണം; തന്റെ അന്ത​രാ​ത്മാ​വു​കൊ​ണ്ടു അതിനെ സ്പർ​ശി​ക്ക​യും വേണം. അപ്പോൾ മാ​ത്ര​മെ സർവ സം​ശ​യ​ങ്ങ​ളും അസ്ത​മി​ക്കു​ക​യും, അന്ധ​കാ​രം നീ​ങ്ങു​ക​യും, ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ വക്രത എല്ലാം പോയി, നേരെ ആകു​ക​യും ചെ​യ്യു, എന്നു വേ​ദ​ങ്ങൾ ഘോ​ഷി​ക്കു​ന്നു. ‘അല്ല​യോ അമർ​ത്യ​പു​ത്ര​ന്മാ​രേ! അത്യുൽ​കൃ​ഷ്ട​മായ സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ സ്ഥി​തി ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രെ! വഴി ഇതാ കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു! ഈ എല്ലാ ഇരു​ട്ടു​ക​ളു​ടേ​യും ഇടയിൽ കൂടി ഒരു വഴി​യാ​ണു​ള്ള​തു്. അതാ​യ​തു് എല്ലാ ഇരു​ട്ടു​ക​ളു​ടേ​യും അപ്പു​റ​ത്തു​ള്ള അവനെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ക​രി​ക്കു​ക​യാ​കു​ന്നു, വേറെ വഴി​യി​ല്ല.’

ഈ തത്വ​ത്തെ പ്രാ​പി​പ്പാൻ പ്ര​വൃ​ത്തി​യോ​ഗ്യ​വും, ശാ​സ്ത്രീയ രീ​തി​യിൽ നിർ​മ്മി​ത​വും ആയ ഒരു മാർ​ഗ്ഗം മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​നു കാ​ട്ടി​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്, രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യം. ഒന്നാ​മ​തു​ത​ന്നെ ഏതു ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്നും ഒരു പ്ര​ത്യേക തത്വാ​ന്വേ​ഷ​ണ​ക്ര​മം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. നി​ങ്ങൾ​ക്കു ഒരു ജ്യോ​തി ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ കു​ത്തി​യി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് ‘ജ്യോ​തി​ശാ​സ്ത്ര​മേ! ജ്യോ​തി​ശാ​സ്ത്ര​മേ!’ എന്നു നി​ല​വി​ളി​ച്ചാൽ അതു ഒരി​ക്ക​ലും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അടു​ക്കൽ വരു​ന്ന​ത​ല്ല. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ, രസ​ത​ന്ത്ര​വും ഒരു പ്ര​ത്യേ​ക​ക്ര​മം അനു​സ​രി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടു്. നി​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗ​ശാ​ല​യിൽ​പോ​യി പല ദ്ര​വ്യ​ങ്ങ​ളേ​യും എടു​ത്തു അവയെ തമ്മിൽ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്ക​ണം, ഒന്നാ​ക്ക​ണം, പരി​ശോ​ധി​ച്ചു നോ​ക്ക​ണം. അതിൽ​നി​ന്നു രസ​ത​ന്ത്ര​ത്തി​ന്റെ ജ്ഞാ​നം നി​ങ്ങൾ​ക്കു ലഭി​ക്കും. ജ്യോ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ നക്ഷ​ത്ര​ബം​ഗ്ലാ​വിൽ (Observatory) പോയി ദൂ​ര​ദർ​ശി​നി (തു​ല​ക​ണ്ണാ​ടി) എടു​ത്തു നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും സ്ഥി​തി​ഗ​തി​ക​ളെ നോ​ക്കി പഠി​ക്ക​ണം; അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ ജ്യോ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​കും. ഓരോ ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്നും അതി​ന്റെ സ്വ​ന്തം അഭ്യാ​സ​ക്ര​മ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. എത്ര​യോ ആയിരം മത​പ്ര​സം​ഗ​ങ്ങൾ ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ ചെ​യ്യാം, എന്നാൽ അഭ്യാ​സ​ക്ര​മ​ത്തെ നി​ങ്ങൾ ആദ്യം പരി​ച​യി​ച്ചെ​ങ്കി​ല​ല്ലാ​തെ, അവ​യ്ക്കു നി​ങ്ങ​ളെ മത​വി​ശ്വാ​സി​യാ​ക്കാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല. എല്ലാ​ക്കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള ഋഷീ​ശ്വ​ര​ന്മാ​രെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച സത്യം ഇതാ​ണു്; അവർ പരി​ശു​ദ്ധ​ന്മാ​രും, സ്വാർ​ത്ഥ​ത്യാ​ഗി​ക​ളും, ലോ​ക​ത്തി​ന്നു നന്മ ചെ​യ്യ​ണം എന്ന​ല്ലാ​തെ മറ്റു യാ​തൊ​രു​ദ്ദേ​ശ്യ​വും ഇല്ലാ​ത്ത​വ​രും ആയി​രു​ന്നു. ഇന്ദ്രി​യ​ജ്ഞാ​നം കൊ​ണ്ടെ​ത്താ​വു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ ഉയർ​ന്ന​തായ സത്യം തങ്ങൾ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു അവർ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ക​യും, അതിനെ തെ​ളി​യി​ക്കാ​മെ​ന്നു ശപഥം ചെ​യ്യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അവർ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​യു​ന്ന​താ​വി​തു് ഈ ക്ര​മ​ത്തെ അനു​സ​രി​ക്ക​യും താൽ​പ​ര്യ​പൂർ​വം അഭ്യ​സി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​വിൻ, അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ അതീ​ത​മായ സത്യ​ത്തെ കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ വാ​ദ​ത്തിൽ വാ​സ്ത​വ​മി​ല്ലെ​ന്നു പറവാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു അർ​ഹ​ത​യു​ണ്ടു്. അങ്ങി​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് ഈ ശപ​ഥ​ങ്ങ​ളിൽ ഉള്ള സത്യ​ത്തെ വി​സ​മ്മ​തി​ച്ചാൽ അതു ന്യാ​യ​മാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല.’ അതു​കൊ​ണ്ടു വി​ധി​പ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള ക്ര​മ​ങ്ങ​ളെ അനു​സ​രി​ച്ചു് വി​ശ്വാ​സ​പൂർ​വ്വം നാം അഭ്യ​സി​ക്ക​ണം. അപ്പോൾ സംഗതി വെ​ളി​വാ​കും.

അറിവു സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തിൽ നാം സാ​ധർ​മ്മ​ജ്ഞാ​ന​ത്തെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. സാ​ധർ​മ്മ​ജ്ഞാ​നം നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തെ ആശ്ര​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ആദ്യം നാം വസ്തു​ത​ക​ളെ നി​രീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ അവ​യു​ടെ സാ​ധർ​മ്മ്യം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​ന്നു. അന​ന്ത​രം നമ്മു​ടെ നി​ഗ​മ​ന​ങ്ങ​ളെ അല്ല​ങ്കിൽ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളെ ഊഹി​ച്ച​റി​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. മന​സ്സി​നെ, മനു​ഷ്യ​ന്റെ അന്ത​രം​ഗ​പ്ര​കൃ​തി​യെ അല്ലെ​ങ്കിൽ വി​ചാ​ര​ത്തെ​പ​റ്റി​യു​ള്ള ജ്ഞാ​നം ഉള്ളിൽ നട​ന്നു കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന വസ്തു​ത​ക​ളെ നി​രീ​ക്ഷി​ച്ച​റി​യാ​നു​ള്ള ശക്തി ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ നമു​ക്കു ലഭി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പു​റ​ത്തു​ള്ള സം​ഗ​തി​ക​ളെ നി​രീ​ക്ഷി​ച്ച​റി​യു​ന്ന​തു വളരെ എളു​പ്പം; വെ​ളി​യി​ലെ പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ ഓരോ സൂ​ക്ഷ്മാം​ശ​ങ്ങ​ളേ​യും നി​രീ​ക്ഷി​ച്ച​റി​വാൻ അനേ​കാ​യി​രം ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടും ഉണ്ടു്. എന്നാൽ ഉള്ളി​ലെ ലോ​ക​ത്തിൽ നമ്മെ സഹാ​യി​പ്പാൻ ഒരു​പ​ക​ര​ണ​വും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. എങ്കി​ലും ഒരു ശരി​യായ ശാ​ന്തം ഉണ്ടാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ നാം നി​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്തേ തീരൂ എന്നു നമു​ക്ക​റി​യാം. ശരി​യായ തത്വ​വി​വേ​ച​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടാ​തെ ഒരു ശാ​സ്ത്ര​വും സം​ഭാ​വ്യ​മ​ല്ല. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​തു് വെറും ഊഹ​മ​ത്രെ. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു എല്ലാ അന്തഃ​ക​ര​ണ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാ​രും ആദ്യ​കാ​ലം മു​ത​ല്ക്കു പര​സ്പ​ര​വി​രു​ദ്ധ​മാ​യി അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ചു​രു​ക്കം ചിലർ മാ​ത്ര​മെ അങ്ങ​നെ അല്ലാ​തെ​യു​ള്ളു. അവർ നി​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള ഉപാ​യ​ങ്ങ​ളെ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​രും ആണു്.

രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം ഒന്നാ​മ​താ​യി ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്, മനു​ഷ്യ​നു തന്റെ അന്ത​രം​ഗാ​വ​സ്ഥ​ക​ളെ നി​രീ​ക്ഷി​പ്പാ​നു​ള്ള ഉപാ​യ​ങ്ങ​ളെ കാ​ട്ടി​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നാ​കു​ന്നു. ഉപ​ക​ര​ണം സാ​ക്ഷാൽ മന​സ്സു തന്നെ. മന​സ്സി​ന്റെ ഏകാ​ഗ്ര​താ​ശ​ക്തി​യെ വേ​ണ്ടും​വ​ണ്ണം നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​ക​യും, ഉള്ളി​ലെ ലോ​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​വി​ടു​ക​യും ചെ​യ്താൽ അതു മന​സ്സി​നെ പി​രു​ത്തു​നോ​ക്കു​ക​യും, നമു​ക്കു തത്വ​ങ്ങ​ളെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​രു​ക​യും ചെ​യ്യും. മന​സ്സി​ന്റെ ശക്തി​കൾ പ്ര​ഭ​യു​ടെ വേർ​തി​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട കി​ര​ണ​ങ്ങൾ പോലെ ആകു​ന്നു. അവയെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തി​യാൽ അവ എല്ലാ​വ​റ്റെ​യും പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അറി​വി​ന്നാ​ധാ​ര​മാ​യി നമു​ക്കു​ള്ള​തു് ഇതൊ​ന്നു മാ​ത്രം തന്നെ. ഓരോ​രു​ത്ത​നും, അഭ്യ​ന്ത​ര​വും, ബാ​ഹ്യ​വു​മായ ലോ​ക​ത്തിൽ ഇതിനെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഭൗതിക വി​ജ്ഞാ​നി ബാ​ഹ്യ​ലോ​ക​ത്തിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന ഈ സൂ​ക്ഷ്മ നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തെ അന്തഃ​ക​ര​ണ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു പ്ര​യോ​ഗി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അതി​ന്നു് ഒട്ടേ​റെ പരി​ച​യം ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. നമ്മു​ടെ കു​ട്ടി​കാ​ലം മു​തൽ​ക്കു നാം വെ​ളി​യി​ലു​ള്ള പദാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി​യ​റി​വാ​നേ പഠി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു. ഒരി​ക്ക​ലും, ഉള്ളി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി ശീ​ലി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. നമ്മ​ളിൽ അധി​കം​പേർ​ക്കും ഉള്ളി​ലെ യന്ത്ര​കൗ​ശ​ല​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി​യ​റി​വാ​നു​ള്ള ശക്തി മി​ക്ക​വാ​റും നശി​ച്ചു​പോ​യി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. മന​സ്സി​നെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു് തി​രി​ച്ചു​വി​ടു​ന്ന​പോ​ലെ ചെ​യ്യു​ക​യും; വെ​ളി​യി​ലേ​ക്കു പോ​കാ​തെ തടു​ക്കു​ക​യും, പി​ന്നെ അതി​ന്റെ ശക്തി​ക​ളെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തി അതി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ അതു​ത​ന്നെ കണ്ട​റി​യു​ന്ന​തി​ന്നാ​യി അവയെ അതി​ന്റെ മേൽ തന്നെ വി​ടു​ക​യും, അതിനെ സ്വ​യ​മേവ പി​രു​ത്തു​നോ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് വളരെ ക്ലേ​ശ​മു​ള്ള കാ​ര്യ​മാ​കു​ന്നു. എങ്കി​ലും പ്ര​സ്തുത വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ശാ​സ്ത്രീ​യ​മായ ഏതെ​ങ്കി​ലും പ്ര​വേ​ശ​ന​ത്തി​നു് ഇതൊരു വഴിയെ ഉള്ളു​താ​നും.

അങ്ങി​നെ​യു​ള്ള അറിവു കൊ​ണ്ടു് ഉപ​യോ​ഗം എന്താ​ണു്? എന്നാൽ, ഒന്ന​മ​തു് അറി​വി​ന്റെ ഏറ്റ​വും വലു​തായ പ്ര​തി​ഫ​ലം തന്നെ അറി​വാ​കു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​തു, അതി​ന്നു വേറേ പ്ര​യോ​ജ​ന​മു​ണ്ടു്. അതു നമ്മു​ടെ സകല ദുഃ​ഖ​ങ്ങ​ളേ​യും ഒഴി​ക്കും; തന്റെ സ്വ​ന്തം മന​സ്സി​നെ പി​രു​ത്തു​നോ​ക്കീ​ട്ടു്, മനു​ഷ്യൻ ഒരി​ക്ക​ലും നാ​ശ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തും, സ്വ​ഭാ​വേന പരി​ശു​ദ്ധ​വും, പരി​പൂർ​ണ്ണ​വു​മായ ഏതാ​ണ്ടൊ​ന്നി​നെ മു​ഖ​ത്തോ​ടു​മു​ഖ​മാ​യി എന്ന​പോ​ലെ കാ​ണു​മ്പോൾ പി​ന്നെ ഒരി​ക്ക​ലും, അവൻ ദുഃ​ഖി​യോ ദുർ​ഭാ​ഗ്യ​വാ​നോ ആയി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ദുഃ​ഖ​മെ​ല്ലാം ഭയ​ത്തിൽ അല്ലെ​ങ്കിൽ പൂർ​ത്തി​യാ​കാ​ത്ത ആഗ്ര​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നാ​കു​ന്നു. മനു​ഷ്യൻ താൻ ഒരി​ക്ക​ലും മരി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കാണും, അപ്പോൾ മര​ണ​ഭ​യം അവ​ന്നു് ഒരി​ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​ക​യി​ല്ല. എപ്പോൾ അവൻ തന്നെ പരി​പൂർ​ണ്ണ​നാ​ണെ​ന്ന​റി​യു​ന്നു​വോ പി​ന്നെ മി​ഥ്യ​യായ ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങൾ അവ​ന്നു് ഒരി​ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​ക​യി​ല്ല. ഈ രണ്ടു കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളു​ടെ അഭാ​വ​ത്താൽ ഒരു കാ​ല​ത്തും, പി​ന്നെ അവ​ന്നു ദുഃ​ഖ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ല. ശരീ​ര​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ തന്നെ​യും പരി​പൂർ​ണ്ണ​മായ പര​മാ​ന​ന്ദാ​നു​ഭ​വം ഉണ്ടാ​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

ഈ ജ്ഞാ​നം സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നു ഒരു മാർ​ഗ്ഗം തന്നെ​യു​ള്ളു. അതു ഏകാ​ഗ്രത അല്ലെ​ങ്കിൽ സമാധി ആകു​ന്നു. രസായന ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ തന്റെ പ്ര​യോ​ഗ​ശാ​ല​യിൽ ഇരു​ന്നു, മന​സ്സി​ന്റെ എല്ലാ ശക്തി​ക​ളേ​യും, ഒരു ക്രേ​ന്ദ​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും, പി​രി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്ന വസ്തു​ക്ക​ളു​ടെ മേൽ അവയെ വി​ടു​ക​യും അപ്ര​കാ​രം അവ​യു​ടെ രഹ​സ്യം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ജ്യോ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ മന​സ്സി​ന്റെ എല്ലാ ശക്തി​ക​ളേ​യും ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തി, തു​ല​ക​ണ്ണാ​ടി​യിൽ​കൂ​ടി അവയെ ആകാ​ശ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു അയ​യ്ക്കു​ക​യും നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ, സൂ​ര്യൻ, ചന്ദ്രൻ ഇവ​യെ​ല്ലാം തങ്ങ​ളു​ടെ രഹ​സ്യ​ത്തെ അവ​ന്നു കാ​ട്ടി​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു എന്റെ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളെ എനി​ക്കു എത്ര​യ​ധി​കം ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ കഴി​യു​മോ അത്ര​യ​ധി​കം അതിനെ വെ​ളി​വാ​കാൻ എനി​ക്കു കഴി​യു​ന്ന​താ​കു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തി​നെ കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു എത്ര​യ​ധി​കം ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ കഴി​യു​മോ അത്ര​യ​ധി​കം സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി ഞാൻ പറ​യു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു ഗ്ര​ഹി​പ്പാൻ കഴി​യും.

ലോ​ക​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന ഈ വി​ജ്ഞാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം മനഃ​ശ്ശ​ക്തി​യു​ടെ ഏകാ​ഗ്ര​ത​ക്കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടാ​വാം? പ്ര​കൃ​തി തന്റെ രഹ​സ്യ​ത്തെ തു​റ​ന്നു കാ​ട്ടി​ത്ത​രു​വാൻ എപ്പോ​ഴും സന്ന​ദ്ധ​യാ​കു​ന്നു. മർ​ദ്ദി​പ്പാൻ മാ​ത്രം നാം അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നാൽ മതി. ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള മർ​ദ്ദ​നം പ്ര​കൃ​തി​ക്കു നല്ക​ണം. മർ​ദ്ദ​ന​ത്തി​ന്നു് ഊക്കും, ശക്തി​യും ഉണ്ടാ​കേ​ണ്ട​തു ഏകാ​ഗ്ര​ത​യിൽ​നി​ന്നാ​ണു്. മനു​ഷ്യ​ന്റെ മന​സ്സിൽ അട​ങ്ങി​കി​ട​ക്കു​ന്ന ശക്തി​ക്കു അതി​രി​ല്ല. മന​സ്സു് എത്ര അധികം ഏകാ​ഗ്ര​മാ​കു​ന്നു​വോ അത്ര​യ​ധി​കം ശക്തി അതി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു വന്നു​കൂ​ടു​ന്നു. അതാണു രഹ​സ്യം.

ബാ​ഹ്യ​വ​സ്തു​ക്ക​ളിൽ മന​സ്സി​നെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു് എളു​പ്പ​മാ​കു​ന്നു. മന​സ്സി​ന്റെ ഗതി സ്വ​ഭാ​വേ​ന​ത​ന്നെ വെ​ളി​ക്കോ​ട്ടാ​ണു്. എന്നാൽ മത​ത്തി​ന്റേ​യും അന്തഃ​ക​ര​ണ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റേ​യും തത്വ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റേ​യും വി​ഷ​യ​ത്തി​ലാ​ക​ട്ടെ, ജ്ഞാ​താ​വും, ജ്ഞേ​യ​വും ഒന്നു​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്കു​ന്നു. ജ്ഞേ​യം ആന്ത​ര​മാ​കു​ന്നു. മന​സ്സു തന്നെ​യാ​ണു ജ്ഞേ​യം. മന​സ്സി​നെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി​യ​റി​യു​ന്ന​തു് അവ​ശ്യ​മാ​യി​വ​രു​ന്നു. മന​സ്സു, മന​സ്സി​നെ നോ​ക്കി​യ​റി​യു​ന്നു. ചി​ന്ത​നം എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു ശക്തി മന​സ്സി​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു നമു​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലോ. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു; അതേ സമയം തന്നെ രണ്ടാ​മ​തൊ​രാ​ളോ എന്നു തോ​ന്നു​മാ​റു മാ​റി​നി​ന്നി​ട്ടു് സ്വ​യ​മേവ ഞാൻ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ അറി​ക​യും, കേൾ​ക്കു​ക​യും​കൂ​ടി ചെ​യ്യു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ക​യും, അതേ സമയം തന്നെ എന്തെ​ങ്കി​ലും വി​ചാ​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മന​സ്സി​ന്റെ മറ്റൊ​രു ഭാഗം മാ​റി​നി​ല്ക്ക​യും നി​ങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. മന​സ്സി​ന്റെ ശക്തി​ക​ളെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും, അതിൻ​മേൽ​ത​ന്നെ അവയെ തി​രി​ച്ചു​വി​ടു​ക​യും ചെ​യ്യ​ണം. സൂ​ര്യ​ന്റെ പ്ര​സൃ​മ​ര​മായ [1] കി​ര​ണ​ങ്ങൾ കട​ന്നു​ചെ​ന്നു ഏറ്റ​വും അന്ധ​കാ​ര​മ​യ​മായ പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലെ വസ്തു​ത​ക​ളെ​ക്കൂ​ടി വെ​ളി​വാ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഏകാ​ഗ്രീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട മന​സ്സു് അതി​ന്റെ​ത​ന്നെ ഏറ്റ​വും ഉള്ളി​ലു​ള്ള രഹ​സ്യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും ചെ​ല്ലു​ന്നു. വാ​സ്ത​വ​വും, അദൃ​ഷ്ട​വു​മായ വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ അല്ലെ​ങ്കിൽ മത​ത്തി​ന്റെ അടി​സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ നാം ഇങ്ങ​നെ വന്നെ​ത്ത​ണം. നമു​ക്കു ആത്മാ​ക്ക​ളു​ണ്ടോ, ജീ​വി​തം അഞ്ചു​നി​മി​ഷ​ത്തേ​ക്കു മാ​ത്ര​മു​ള്ള​തോ അല്ല, നി​ത്യ​മോ, ഈ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തിൽ ഒരീ​ശ്വ​രു​ണ്ടോ, ഒന്നു​മി​ല്ല​യോ എന്നൊ​ക്കെ നമു​ക്കു​വേ​ണ്ടി നാം തന്നെ നോ​ക്കി​യ​റി​യ​ണം. അതെ​ല്ലാം നമു​ക്കു വെ​ളി​പ്പെ​ടും. ഇതാ​കു​ന്നു രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം നമ്മെ പഠി​പ്പി​പ്പാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്. അതിലെ മു​ഴു​വൻ ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ഉദ്ദേ​ശ്യം, മന​സ്സി​നെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തും, നമ്മു​ടെ മന​സ്സു​ക​ളിൽ ഉള്ള വസ്തു​ക്ക​ളെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തും, പി​ന്നെ ആ വസ്തു​ക്ക​ളു​ടെ സാ​ധർ​മ്യ നിർ​ണ്ണ​യം ചെ​യ്തു് അവ​യിൽ​നി​ന്നു നമ്മു​ടെ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളെ സ്വ​രൂ​പി​ക്കു​ന്ന​തും ആകു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു, നമ്മു​ടെ മതം എന്താ​ണെ​ന്നോ, നാം ആസ്തി​ക​രോ, നാ​സ്തി​ക​രോ, ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളോ, യഹൂ​ദ​ന്മാ​രോ, ബു​ദ്ധ​മ​ത​ക്കാ​രോ ആരാ​ണെ​ന്നോ ഉള്ള ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ അതു ഒരി​ക്ക​ലും ചോ​ദി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നാം മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​കൾ, അത്ര​മാ​ത്രം മതി. ഓരോ മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​ക്കും മത​ത്തെ​പ​റ്റി അന്വേ​ഷി​പ്പാ​നു​ള്ള അധി​കാ​ര​വും, ശക്തി​യും ഉണ്ടു്. ഓരോ മനു​ഷ്യ​നും കാരണം എന്താ​ണെ​ന്നു ചോ​ദി​പ്പാ​നും തന്റെ ഈ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു തന്ന​ത്താൻ ഉത്ത​രം പറ​വാ​നും അധി​കാ​ര​മു​ണ്ടു്. അവൻ അതി​ന്നാ​യി ശ്ര​മി​ക്കേ​ണം അത്രേ വേ​ണ്ടു.

ഇത്ര​യും​കൊ​ണ്ടു രാ​ജ​യോ​ഗം അഭ്യ​സി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നു ഭക്തി​യോ, വി​ശ്വാ​സ​മോ ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു നാം കാ​ണു​ന്നു​വ​ല്ലോ. ‘നി​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി നി​ങ്ങൾ തന്നെ അതിനെ കണ്ട​റി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ ഒന്നി​നേ​യും നി​ങ്ങൾ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​രു​തു്’ എന്നാ​ണു അതു നമ്മ​ളോ​ടു​പ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്. സത്യ​ത്തി​ന്നു താ​ങ്ങി നി​ല്പാൻ ഒരു ഊന്നു വേ​ണ്ടാ. നാം ജാ​ഗ്ര​ദ​വ​സ്ഥ​യിൽ കാ​ണു​ന്ന സം​ഗ​തി​ക​ളെ ശരി​യാ​ണെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​പ്പാൻ വല്ല സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളോ മനോ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളോ ആവ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ കരു​തു​ന്നു​വോ? നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഇല്ല. രാ​ജ​യോ​ഗം അഭ്യ​സി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നു് അധി​ക​കാ​ല​വും ഇട​വി​ടാ​ത്ത പരി​ച​യ​വും വേണം. ഈ അഭ്യാ​സ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം കാ​യി​ക​മാ​ണു്. എന്നാൽ ഇതി​ന്റെ പ്ര​ധാ​ന​ഭാ​ഗം മാ​ന​സി​ക​മാ​കു​ന്നു. മന​സ്സു ശരീ​ര​ത്തോ​ടു എത്ര അവ്യ​വ​ഹി​ത​മാ​യി സം​ബ​ന്ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു നമു​ക്കു് യോഗം അഭ്യ​സി​ച്ചു​വ​രു​മ്പോൾ കാണാം. മന​സ്സു, ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ സൂ​ക്ഷ്മ​ത​ര​മായ അംശം മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്നും, മന​സ്സു് ശരീ​ര​ത്തി​ന്മേൽ വ്യാ​പ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും നാം വി​ശ്വ​സി​ക്ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​പാ​രം മന​സ്സി​നേ​യും ബാ​ധി​ക്കു​ന്ന​തു തന്നെ. ശരീരം അസ്വ​സ്ഥ​മാ​കു​മ്പോൾ മന​സ്സും അസ്വ​സ്ഥ​മാ​യി​തീ​രു​ന്നു. ശരീ​ര​ത്തി​ന്നാ​രോ​ഗ്യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, മന​സ്സും ആരോ​ഗ്യ​വും, ശക്തി​യും ഉള്ള​താ​യി​ത്ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു​ത്ത​ന്നു കോ​പ​മു​ണ്ടാ​കു​മ്പോൾ അവ​ന്റെ മന​സ്സിൽ ഉപ​ദ്ര​വം നേ​രി​ടു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ, മന​സ്സി​നു ഉപ​ദ്ര​വം നേ​രി​ട്ടാൽ അപ്പോൾ ശരീ​ര​ത്തി​ന്നും ഉപ​ദ്ര​വ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​രിൽ ഭൂ​രി​ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്നു് മന​സ്സു് കേവലം ശരീ​ര​ത്തി​നു കീ​ഴ​ട​ങ്ങി​യാ​ണി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. മന​സ്സി​നു വളരെ കു​റ​ഞ്ഞ പ്രൗ​ഢ​ത​യേ വന്നി​ട്ടു​ള്ളു.

മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ വലി​യൊ​രു ഭാ​ഗ​വും (നി​ങ്ങൾ ദയ​വു​ചെ​യ്തു ക്ഷ​മി​ക്കു​മെ​ങ്കിൽ ഞാൻ പറയാം). മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു അധി​ക​ദൂ​ര​മൊ​ന്നും എത്തീ​ട്ടി​ല്ല, അത്ര​ത​ന്നെ​യ​ല്ല, പല​സം​ഗ​തി​ക​ളി​ലും നി​യ​മ​ന​ശ​ക്തി താ​ഴ്‌​ന്ന​ത​രം ജന്തു​ക്കൾ​ക്കു​ള്ള​തിൽ​നി​ന്ന​ധി​ക​മൊ​ന്നും വർ​ദ്ധി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല. നമ്മു​ടെ മന​സ്സു​ക​ളു​ടെ​മേൽ നമു​ക്കു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം ചു​രു​ക്ക​മാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ ഉണ്ടാ​ക്കാ​നും, ശരീ​ര​ത്തേ​യും, മന​സ്സി​നേ​യും, സ്വാ​ധീ​ന​മാ​കാ​നും ചില ശാ​രീ​ര​മായ സഹാ​യ​ങ്ങ​ളെ നാം ആശ്ര​യി​ക്ക​ണം. ശരീരം വേ​ണ്ടും​വ​ണ്ണം സ്വാ​ധീ​ന​മാ​യെ​ന്നു കണ്ടാൽ അപ്പോൾ മന​സ്സി​നെ വശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ നമു​ക്കു ശ്ര​മി​ക്കാം. അങ്ങ​നെ വശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, നമു​ക്കു മന​സ്സി​നെ ആജ്ഞ​യിൽ നി​റു​ത്താൻ കഴി​യും. നമു​ക്കി​ഷ്ട​മാ​യ​വി​ധം അതി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പാ​നും, നാം ആഗ്ര​ഹി​ക്കും വണ്ണം അതി​ന്റെ ശക്തി​ക​ളെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ അതിനെ നിർ​ബ്ബ​ന്ധി​പ്പാ​നും കഴി​യും.

രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​പ്ര​കാ​രം, ബാ​ഹ്യ​പ്ര​പ​ഞ്ചം മു​ഴു​വ​നും, ആഭ്യ​ന്ത​ര​മായ അല്ലെ​ങ്കിൽ സൂ​ക്ഷ്മ​മായ ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ സ്ഥൂല പരി​ണാ​മം അല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്ന​ല്ല. സൂ​ക്ഷ്മം എല്ലാ​യ്പ്പോ​ഴും, കാ​ര​ണ​വും, സ്ഥൂ​ലം കാ​ര്യ​വും ആയി​രി​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു ബാ​ഹ്യ​പ്ര​പ​ഞ്ചം കാ​ര്യ​വും, ആഭ്യ​ന്ത​രം കാ​ര​ണ​വും ആണു്. അതു​പോ​ലെ വെ​ളി​യി​ലു​ള്ള ശക്തി​ക​ളും സൂ​ക്ഷ്മ​മായ ആന്ത​ര​ശ​ക്തി​ക​ളു​ടെ സ്ഥൂ​ല​മായ ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ തന്നെ ആകു​ന്നു. ആന്തര ശക്തി​ക​ളെ വശ​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ട ക്രമം കണ്ടു പി​ടി​ക്ക​യും, പഠി​ക്ക​യും ചെ​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരുവൻ പ്ര​കൃ​തി​യെ മു​ഴു​വൻ തനി​ക്ക​ധീ​ന​യാ​ക്കും. മു​ഴു​വൻ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തേ​യും വശം​വ​ദ​മാ​ക്കു​ക​യും, പ്ര​കൃ​തി​യെ കീ​ഴ​ട​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ ലഘു​വായ ഒരു ശ്ര​മ​ത്തെ​യ​ല്ല, യോഗി തന്റെ കൃ​ത്യ​മാ​യു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്. നാം ‘പ്ര​കൃ​തി നി​യ​മ​ങ്ങൾ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന​വ​യു​ടെ പ്രേ​ര​ണ​കൾ ഒന്നും എത്താ​ത്ത​തും, അവയിൽ നി​ന്നെ​ല്ലാം തനി​ക്കു് അക​ന്നു നിൽ​ക്കാ​വു​ന്ന​തു​മായ സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ എത്താ​നാ​ണു യോഗി ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു്. അയാൾ ആന്ത​ര​വും, ബാ​ഹ്യ​വു​മായ മു​ഴു​വൻ പ്ര​കൃ​തി​യു​ടേ​യും അധി​പ​നാ​യി​തീ​രും. മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ അഭി​വൃ​ദ്ധി​യും പരി​ഷ്കാ​ര​വും എല്ലാം ഈ പ്ര​കൃ​തി​യെ കീ​ഴ​ട​ക്കുക എന്നു​ള്ള​തു തന്നെ.

പല വർ​ഗ്ഗ​ക്കാ​രു​ടേ​യും അഭ്യാ​സ​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങൾ​ക്കു വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടു്. ഒരു സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ​ത​ന്നെ​യു​ള്ള ചില പ്ര​ത്യേക ആളുകൾ ബാ​ഹ്യ​നി​യ​മ​ന​ത്തേ​യും, മറ്റു ചിലർ അന്തർ​നി​യ​മ​ന​ത്തേ​യും ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഭി​ന്ന​വർ​ഗ്ഗ​ക്കാ​രു​ടെ ഇട​യി​ലും ചിലർ ബാ​ഹ്യ​നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാ​നും, ചിലർ അന്തർ​നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാ​നും ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ആന്ത​ര​മായ നി​യ​മ​നം കൊ​ണ്ടു് നമു​ക്കു എല്ലാ​വ​റ്റേ​യും നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു ചി​ല​രും, ബാഹ്യ നി​യ​മ​നം കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ​വ​റ്റേ​യും നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു മറ്റു​ചി​ല​രും പറയും. പര​മാ​വ​ധി​യിൽ രണ്ടു് കക്ഷി​ക​ളു​ടേ​യും വാദം ശരി​യാ​ണു്. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ആഭ്യ​ന്ത​ര​മാ​ക​ട്ടെ, ബാ​ഹ്യ​മാ​ക​ട്ടെ ഇല്ല. അതു്, ഒരി​ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത കല്പി​ത​മായ വ്യ​വ​ച്ഛേ​ദ​മ​ത്രെ. ബാ​ഹ്യ​വാ​ദി, ആഭ്യ​ന്ത​ര​വാ​ദി എന്നു് ഈ രണ്ടു് കക്ഷി​ക​ളും തങ്ങ​ളു​ടെ ജ്ഞാ​ന​ത്തി​ന്റെ പര​മാ​വ​ധി​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരേ സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ തന്നെ വന്നെ​ത്തി​യേ കഴിയൂ. ശരീ​ര​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ തന്റെ ജ്ഞാ​ന​ത്തെ അതി​ന്റെ പൂർ​ണ്ണ​ത​യി​ലേ​ക്കു നയി​ക്കു​മ്പോൾ അതു് അദ്ധ്യാ​ത്മ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തിൽ ലയി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന​താ​യി കാ​ണു​ന്ന​പോ​ലെ അദ്ധ്യാ​ത്മ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ താൻ മന​സ്സെ​ന്നും, ജഡ​പ​ദാർ​ത്ഥ​മെ​ന്നും പറ​യു​ന്ന​തെ​ല്ലാം ഒരി​ക്ക​ലു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ണ്ണം മറ​ഞ്ഞു പോ​കേ​ണ്ട ഭ്ര​മ​ജ​ന്യ​മായ ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നും കാണും.

എല്ലാ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും, അവ​ധി​യും, ഉദ്ദേ​ശ്യ​വും ഒരു ഏക​വ​സ്തു​വി​നെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ക​യെ​ന്നു​ള്ള​താ​ണു്. ഈ നാ​നാ​വ​സ്തു​ക്കൾ എല്ലാം ഏതിൽ നി​ന്നു രൂ​പീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു​വോ ആ ഏക​വ​സ്തു​വി​നെ അനേ​ക​മാ​യി തോ​ന്നി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ആ ഏക​വ​സ്തു​വി​നെ രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു് ഉള്ളിൽ നി​ന്നു തു​ട​ങ്ങി അതാ​യ​തു്, ആഭ്യ​ന്ത​ര​പ്ര​കൃ​തി​യെ ആരാ​ഞ്ഞ​റി​ഞ്ഞു അതു മാർ​ഗ്ഗ​മാ​യി ആഭ്യ​ന്ത​ര​വും, ബാ​ഹ്യ​വു​മായ മു​ഴു​വൻ ലോ​ക​ത്തേ​യും നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാ​നാ​കു​ന്നു. ഈ ശ്രമം വളരെ പു​രാ​ത​ന​മാ​ണു്. ഇതി​ന്റെ പ്ര​ത്യേക സങ്കേ​ത​ഭൂ​മി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇൻഡ്യ തന്നെ. എന്നാൽ മറ്റു രാ​ജ്യ​ക്കാ​രും, ഇതിൽ ശ്ര​മി​ച്ചു് നോ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടു്. പാ​ശ്ചാ​ത്യ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഇതു ഗൂ​ഢ​വി​ദ്യ​യാ​യി കരു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഇതിനെ അഭ്യ​സി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ച ജന​ങ്ങ​ളെ ചു​ട്ടു​ക​ള​ക​യോ ആഭി​ചാ​ര​വി​ദ്യ​ക്കാ​രേ​യും, മന്ത്ര​വാ​ദി​ക​ളേ​യും പോലെ കൊ​ല്ലു​ക​യോ ചെ​യ്തു വന്നി​രു​ന്നു. ഇന്ത്യ​യിൽ ഇതു പല കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ ഇതിനെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച അറി​വു​ക​ളിൽ നൂ​റ്റി​ന്നു തൊ​ണ്ണൂ​റ്റും നശി​പ്പി​ക്ക​യും, ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​തി​നെ മഹാ രഹ​സ്യ​മാ​ക്കു​വാൻ ശ്ര​മി​ക്ക​യും ചെയ്ത ചില കൂ​ട്ട​രു​ടെ കൈ​യ്യി​ലു​മാ​ണ​ക​പ്പെ​ട്ട​തു്. ഈ കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ (ഈ പാ​ശ്ചാ​ത്യ​ദേ​ശ​ത്തു്) ഉപ​ദേ​ഷ്ടാ​ക്ക​ന്മാ​രെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു പല ആളു​ക​ളും പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവർ ഇന്ത്യ​യി​ലെ മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ കൂ​ട്ട​രേ​ക്കാൾ മോ​ശ​ക്കാ​രാ​ണു്. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അവർ​ക്കു വല്ല​തെ​ങ്കി​ലും അറി​യാം. ഈ പുതിയ ഉപ​ദേ​ഷ്ടാ​ക്ക​ന്മാർ​ക്കു ഒന്നു​മ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.

രഹ​സ്യ​വും, ഗൂ​ഢ​വു​മാ​യി എന്തെ​ല്ലാ​മു​ണ്ടോ ഈ യോ​ഗ​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​പ്ര​കാ​രം അവയെ ഉടനെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു് കള​യേ​ണ്ട​താ​ണു്. ബല​മാ​ണു ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​മ​നേ​തൃ​സ്ഥാ​നം വഹി​ക്കു​ന്ന​തു്. മത​ത്തിൽ മറ്റു​ള്ള സർ​വ​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളി​ലും എന്ന​പോ​ലെ​ത​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളെ ദുർ​ബ​ല​രാ​ക്കു​ന്ന ഏതെ​ല്ലാ​മു​ണ്ടോ, അവയെ തള്ളി​ക്ക​ള​യു​ക​യു​ക​യും അവ​യു​മാ​യി ഇട​പെ​ടാ​തി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​വിൻ. ഗൂ​ഢ​വി​ദ്യാ​വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങൾ എല്ലാം മനു​ഷ്യ​ബു​ദ്ധി​യെ ബല​ഹീ​ന​മാ​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. അതു​നി​മി​ത്തം ഈ യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം മി​ക്ക​വാ​റും നഷ്ട​മാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ, വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഇതു അതി​മ​ഹ​ത്തു​ക​ളായ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണു്. നാ​ലാ​യി​ര​ത്തിൽ​പ​രം കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ​ക്കു​മുൻ​പ്, ഇന്ത്യ​യിൽ ഇതു കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച കാലം തു​ട​ങ്ങി പൂർ​ത്തി​യാം​വ​ണ്ണം ഇതിനെ നിർ​വ​ചി​ക്കു​ക​യും, നി​രൂ​പ​ണം ചെ​യ്ക​യും, പ്ര​സം​ഗി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതി​ന്റെ പുതിയ, പുതിയ വ്യാ​ഖ്യാ​താ​ക്ക​ന്മാർ എല്ലാം അധി​ക​മ​ധി​കം അബ​ദ്ധ​ങ്ങൾ വരു​ത്തി​ക്കൂ​ട്ടു​ന്ന​വ​രാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു് ഒരു സ്മ​ര​ണീ​യ​മായ വാ​സ്ത​വ​മാ​കു​ന്നു. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ എത്ര പു​രാ​തന കാ​ലീ​യ​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വോ അത്ര​യ​ധി​കം ആ ഗ്ര​ന്ഥം യു​ക്തി​യു​ക്ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പുതിയ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രിൽ ഭൂ​രി​ഭാ​ഗ​വും, പല​പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ഗൂ​ഢ​ത​ത്വ​ങ്ങ​ളെ പറ്റി ജല്പി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്ര​കാ​രം, സൂ​ര്യ​ന്റെ​യും ന്യാ​യ​വാ​ദ​ത്തി​ന്റേ​യും പൂർ​ണ്ണ​മായ വെ​ളി​ച്ചം അതി​ന്മേൽ വീഴാൻ അനു​വ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം അതിനെ ഒരു രഹ​സ്യ​മാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത ഏതാ​നും ചി​ല​രു​ടെ കൈ​യ്യി​ലാ​ണി​ത​ക​പ്പെ​ട്ട​തു്. അവർ അങ്ങ​നെ ചെ​യ്ത​തു് സി​ദ്ധി​കൾ എല്ലാം അവർ​ക്കേ ഉണ്ടാ​കാ​വു എന്നു​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു​മാ​യി​രി​ക്കാം.

ഞാൻ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഒന്നാ​മ​താ​യി​ത​ന്നെ ഗൂ​ഢ​ത​ത്വ​ങ്ങൾ ഒന്നും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. എനി​ക്കു സ്വ​ല്പം ഏതെ​ങ്കി​ലും അറി​യാ​വു​ന്ന​തി​നെ ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറയും; യു​ക്തി​കൊ​ണ്ടു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാ​വു​ന്ന​തി​നെ ഞാൻ അങ്ങി​നേ​യും ചെ​യ്യും; എനി​ക്കു അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​തി​നെ​യാ​ക​ട്ടെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളിൽ അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​ത​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞേ​ക്കും. കണ്ണും പൂ​ട്ടി വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​തു അബ​ദ്ധ​മാ​ണു്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ന്തം ബു​ദ്ധി​യേ​യും, ന്യാ​യ​ദൃ​ഷ്ടി​യേ​യും തന്നെ നി​ങ്ങൾ ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​ണം. ഈ സം​ഗ​തി​കൾ സം​ഭ​വി​ക്കു​മോ ഇല്ല​യോ എന്നു നി​ങ്ങൾ ശ്ര​മി​ച്ചു​നോ​ക്കി​ത​ന്നെ അറി​യ​ണം. മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും, ജഢ​പ്ര​കൃ​തി ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളെ എങ്ങ​നെ നി​ങ്ങൾ പഠ​ന​വി​ഷ​യ​മാ​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു​വോ അതേ​വി​ധം തന്നെ ഈ ശാ​സ്ത്ര​ത്തേ​യും പഠി​പ്പാൻ എടു​ക്ക​ണം. ഇതിൽ രഹ​സ്യ​മോ അപ​ക​ട​മോ ഒന്നു​മി​ല്ല. ഇതി​ന്റെ പര​മാർ​ത്ഥ​മായ ഭാ​ഗ​മു​ള്ള​തെ​ല്ലാം തു​റ​ന്നു രാ​ജ​വീ​ഥി​യിൽ നട്ടു​ച്ച​യ്ക്കു് വി​ളി​ച്ചു പ്ര​സം​ഗി​ക്കേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. ഈ സം​ഗ​തി​ക​ളെ ഗൂ​ഢ​മാ​ക്കാ​നു​ള്ള ഏതു​ദ്യ​മ​വും വലിയ അപാ​യ​ക​ര​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്.

ഇതി​ന്ന​പ്പു​റം പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നു​മു​മ്പു രാ​ജ​യോ​ഗ​ത്തി​ന്നു മു​ഴു​വൻ ആധാ​ര​മാ​യി​നി​ല്ക്കു​ന്ന സാം​ഖ്യ​ത​ത്വ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി എനി​ക്കു കു​റ​ഞ്ഞൊ​ന്നു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു വി​വ​രി​ക്ക​ണം. ഈ തത്വ​ശാ​സ്ത്ര​പ്ര​കാ​രം, പ്ര​ത്യ​ക്ഷം ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്; കര​ണ​ങ്ങൾ അതാ​യ​തു് അക്ഷ​ങ്ങൾ വഴി​യാ​കു​ന്നു. അക്ഷ​ങ്ങൾ അതിനെ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും, ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലേ​ക്കും, മന​സ്സു നി​ശ്ച​യാ​ത്മി​ക​യായ ബു​ദ്ധി​യി​ലേ​ക്കും കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. ഇതിൽ നി​ന്നു പു​രു​ഷൻ അല്ലെ​ങ്കിൽ ആത്മാ​വു് അതിനെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും, തി​രി​യെ പോവാൻ ആജ്ഞാ​പി​ക്കു​ക​യോ എന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ് ആ എല്ലാ സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടേ​യും അതിനെ മട​ക്കി അയ​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇങ്ങി​നെ​യാ​ണു് ഇന്ദ്രി​യ​ജ​ന്യ​ജ്ഞാ​ന​ങ്ങൾ ഗ്ര​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. പു​രു​ഷ​നെ​യൊ​ഴി​ച്ചു​ള്ള ഇതെ​ല്ലാം ജഡ​പ​ദാർ​ത്ഥ​മാ​കു​ന്നു. എന്നാൽ, മന​സ്സാ​ക​ട്ടെ, ബഹി​രി​ന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളേ​ക്കാൾ തുലോം സൂ​ക്ഷ്മ​മായ ജഡ​വ​സ്തു​വാ​ണു്. മന​സ്സി​ന്നു​പാ​ദാ​ന​മായ ജഡ​പ​ദാർ​ത്ഥം തടി​ക്കു​മ്പോൾ തന്മാ​ത്ര​കൾ എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന വസ്തു​വാ​യി​തീ​രു​ന്നു. അതു പി​ന്നേ​യും തടി​ച്ചി​ട്ടു്, ബാ​ഹ്യ​ഭൂ​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​തീ​രു​ന്നു. ഇതാണു സാം​ഖ്യ​സി​ദ്ധാ​ന്തം. അതു​കൊ​ണ്ടു്, ബു​ദ്ധി​ക്കും, വെ​ളി​യി​ലു​ള്ള സ്ഥൂ​ല​ഭൂ​ത​ങ്ങൾ​ക്കും തമ്മിൽ മാ​ത്ര​യിൽ ഉള്ള ഒരു വ്യ​ത്യാ​സം മാ​ത്ര​മെ ഉള്ളു. അജ​ഡ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തു് പു​രു​ഷൻ ഒന്നു​ത​ന്നെ. മന​സ്സു വെ​ളി​യി​ലു​ള്ള വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ തന്മാർ​ഗ്ഗേണ ഗ്ര​ഹി​പ്പാ​നാ​യി ആത്മാ​വി​ന്റെ കൈ​ക​ളി​ലു​ള്ള ഒരു​പ​ക​ര​ണം പോ​ലെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ മന​സ്സു ഇട​വി​ടാ​തെ മാ​റു​ക​യും അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ആടി​കൊ​ണ്ടു നിൽ​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇതി​ന്നു ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളിൽ പല​തി​നോ​ടോ, ഒന്നി​നോ​ടോ മാ​ത്ര​മോ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തി​ന്നും, ഒന്നി​നോ​ടും, സം​ബ​ന്ധി​ക്കാ​തി​രി​പ്പാ​നും കഴി​യും. ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം പറയാം. നാ​ഴി​ക​മ​ണി അടി​ക്കു​ന്ന​തു് വളരെ ശ്ര​ദ്ധ പതി​ച്ചു് ഞാൻ കേൾ​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഒരു സമയം എന്റെ കണ്ണു​കൾ തു​റ​ന്നി​രു​ന്നാൽ തന്നെ​യും ഒരു വസ്തു​വി​നേ​യും ഞാൻ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. അതു്, മന​സ്സു നേ​ത്രേ​ന്ദ്രി​യ​ത്തോ​ടു സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നും ശ്രോ​തേ​ന്ദ്രി​യ​ത്തോ​ടു് സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും കാ​ട്ടി​ത്ത​രു​ന്നു. ഇതേ​വി​ധ​ത്തിൽ എല്ലാ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളോ​ടും ഏക​കാ​ല​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രു​പ്പാ​നും മന​സ്സി​നു കഴി​യും. ഈ മന​സ്സി​നു തന്റെ സ്വ​ന്തം അഗാ​ധ​ത​യി​ലേ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​ന്ന ചി​ന്തന അല്ലെ​ങ്കിൽ പ്ര​ണി​ധാ​ന​ശ​ക്തി​യു​ണ്ടു്. ഈ ചി​ന്താ​ശ​ക്തി​യെ ലഭി​പ്പാ​നാ​ണു് യോഗി ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. മനഃ​ശ്ശ​ക്തി​ക​ളെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തി അവയെ അന്തർ​മു​ഖ​മാ​ക്കി തി​രി​ച്ചു​വി​ട്ടു് ഉള്ളിൽ നട​ക്കു​ന്ന സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ അറി​വാൻ അയാൾ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. ഇതിൽ വെറും വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ചോ​ദ്യം ഒന്നു​മി​ല്ല. ഇതു ഒരുവക തത്വ​ജ്ഞാ​നി​ക​ളു​ടെ തത്വ​വി​വേ​ച​നാ​ക്ര​മ​മ​ത്രേ. പുതിയ ശരീ​ര​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ പറ​യു​ന്ന​തു് കണ്ണു​ക​ള​ല്ല കാ​ഴ്ച​യു​ടെ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളെ​ന്നും ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് തല​ച്ചോ​റി​ലു​ള്ള സി​രാ​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണെ​ന്നു​മാ​കു​ന്നു. മറ്റു ജ്ഞാ​നേ​ന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളും, അതു​പോ​ലെ തന്നെ. ഈ സി​രാ​ബ​ന്ധ സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് തല​ച്ചോ​റു​ണ്ടാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന അതേ ഭൂ​ത​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്നും അവർ പറ​യു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ സം​ഖ്യാ ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നും പറയും. എന്നാൽ ഈ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തിൽ ഒന്നു് പ്ര​കൃ​തി​വി​ജ്ഞാ​ന​വി​ഷ​യ​മാ​യും, മറ്റ​തു അന്തഃ​ക​രണ ശാ​സ്ത്ര​വി​ഷ​യ​മാ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു. എങ്കി​ലും രണ്ടും ഒന്നു തന്നെ. ഇനി ഇതി​ന​പ്പു​റ​മാ​ണു നമു​ക്കു തെ​ളി​യി​ക്കേ​ണ്ടി​യു​ള്ള​തു്.

യോഗി ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്, ഏതി​നാൽ ഇതെ​ല്ലാം പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ക​രി​പ്പാൻ കഴി​യു​മോ ആ സൂ​ക്ഷ്മ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷാ​വ​സ്ഥ​യെ സമ്പാ​ദി​പ്പാ​നാ​കു​ന്നു. ഈ എല്ലാ ഭി​ന്നാ​വ​സ്ഥ​ക​ളി​ലും, മാ​ന​സ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ഇന്ദ്രി​യ​ജ്ഞാ​നം എങ്ങ​നെ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും, മന​സ്സു അതിനെ എങ്ങ​നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും, ബു​ദ്ധി​യി​ലേ​ക്കു് അതു എങ്ങ​നെ പോ​കു​ന്നു​വെ​ന്നും, ആത്മാ​വി​ന്നു അതു എങ്ങ​നെ നല്കു​ന്നു എന്നും നമു​ക്കു കാ​ണാ​റാ​കും. ഓരോ ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​നും, ചില പ്ര​ത്യേക ഒരു​ക്ക​ങ്ങൾ ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള​തി​നാ​ലും, ഓരോ ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​നും, അതി​ന്റെ പ്ര​ത്യേ​ക​ക്ര​മം ഉള്ള​തു​കോ​ണ്ടും, ആ ക്ര​മ​ത്തെ അനു​സ​രി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ ആ ശാ​സ്ത്ര​ത്തെ നമു​ക്കു ഒരി​ക്ക​ലും മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല. രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​വും അതു​പൊ​ലെ​ത​ന്നെ.

ആഹാ​ര​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു ചില നി​യ​മ​ങ്ങൾ ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. മന​സ്സി​നെ ഏറ്റ​വും പരി​ശു​ദ്ധ​മാ​ക്കി​ചെ​യ്യ​ത്ത​ക്ക ആഹാരം വേണം ഉപ​യോ​ഗി​പ്പാൻ. ഒരു മൃ​ഗ​ശാ​ല​യിൽ ചെ​ന്നാൽ ഇതി​ന്റെ ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം നി​ങ്ങൾ​ക്കു ഉട​നെ​കാ​ണാം. ആനകളെ നി​ങ്ങൾ കാ​ണു​ന്നു. മഹാ​വ​ലിയ ജന്തു​ക്കൾ; എങ്കി​ലും ശാ​ന്ത​രാ​യും മൃ​ദു​സ്വ​ഭാ​വി​ക​ളാ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു. സിം​ഹ​ത്തി​ന്റേ​യും, കടു​വ​യു​ടേ​യും കൂ​ടു​ക​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നാൽ അവ പൊ​റു​തി​യി​ല്ലാ​തെ നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു നി​ങ്ങൾ കാണും. ആഹാരം കൊ​ണ്ടു​ണ്ടായ ഭേദം എത്ര​മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്നു അതു നി​ങ്ങൾ​ക്കു് കാ​ണി​ക്കും. നാം അതു ദി​വ​സേന കണ്ടു​വ​രു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ ഉപ​വാ​സം ചെ​യ്ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ആദ്യം നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ശരീരം ബല​ഹീ​ന​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ശാ​രീ​ര​മായ ശക്തി​കൾ​ക്കു ഹാനി തട്ടു​ന്നു. പി​ന്നെ ഏതാ​നും ചില ദി​വ​സ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞാൽ മനഃ​ശ​ക്തി​കൾ​ക്കും കേടു തട്ടും. ആദ്യം ഓർ​മി​പ്പാൻ വഹി​യാ​തെ​യാ​കും. പി​ന്നെ ഒരു ഘട്ട​മു​ണ്ടു്. അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ​ക്കു ചി​ന്തി​പ്പാൻ കഴി​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു വരും. ഏതെ​ങ്കി​ലും യു​ക്തി​വാ​ദം ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നെ യഥാ​ക്ര​മം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ അതി​നേ​ക്കാ​ളും, കഴി​യാ​തെ​യാ​വും. അതു​കൊ​ണ്ടു ആരം​ഭ​ത്തിൽ ഏതു​മാ​തി​രി ആഹാ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു ഭക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നു​ള്ള വി​ഷ​യ​ത്തിൽ നാം ശ്ര​ദ്ധ​വെ​യ്ക്ക​ണം. നമു​ക്കു ധാ​രാ​ളം ശക്തി ലഭി​ക്ക​യും, നമ്മു​ടെ അഭ്യാ​സം ഉയർ​ന്ന​പ​ടി​യിൽ എത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ പി​ന്നെ ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ നാം അത്ര ശ്ര​ദ്ധ​വ​ച്ചേ​ക​ഴി​യു എന്നി​ല്ല. ഒരു തൈ നട്ടു, വളർ​ന്നു​വ​രു​മ്പോൾ അതിനു ഹാനി തട്ടാ​തി​രി​പ്പാ​നാ​യി ചു​റ്റും വേലി കെ​ട്ടുക പതി​വാ​ണു്. എന്നാൽ അതു ഒരു വൃ​ക്ഷ​മാ​യി​ത്തീ​രു​മ്പോൾ വേ​ലി​ക​ളെ​ല്ലാം എടു​ത്തു​ക​ള​യു​ന്നു. അതിനു അപ്പോൾ എല്ലാ ഉപ​ദ്ര​വ​ങ്ങ​ളേ​യും സഹി​പ്പാൻ കഴി​യും.

ഒരു യോഗി അമി​ത​മായ ഭോ​ഗ​വും, അമി​ത​മായ വ്ര​ത​വും ആയ രണ്ടി​നേ​യും വർ​ജ്ജി​ക്ക​ണം; അയാൾ ഉപ​വ​സി​ക്ക​യും ശരീ​ര​ത്തെ പീ​ഢി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്യ​രു​തു്. ആരു അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്നു​വോ അവൻ ഒരു യോ​ഗി​യാ​വാൻ കഴി​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു ഗീ​ത​യിൽ പറ​യു​ന്നു. ഉപ​വ​സി​ക്കു​ന്ന​വ​നും, ഉറ​ങ്ങാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​നും, അധി​ക​മു​റ​ങ്ങു​ന്ന​വ​നും, അമി​ത​മാ​യി അദ്ധ്വാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​നും, ഒരു പ്ര​വൃ​ത്തി​യും ചെ​യ്യാ​ത്ത​വ​നും ആയ ഇവർ​ക്കാർ​ക്കും യോ​ഗി​യാ​യി​രി​പ്പാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല.

കു​റി​പ്പു​കൾ
[1]

പ്ര​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന

Colophon

Title: Rājayōgam (ml: രാ​ജ​യോ​ഗം).

Author(s): Swami Vivekanandan.

First publication details: ; Trivandrum, Kerala; 1914.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Swami Vivekanandan, Rajayogam, trans: Kumaran Asan, സ്വാ​മി വി​വേ​കാ​ന​ന്ദൻ (വിവ: കു​മാ​രൻ ആശാൻ), രാ​ജ​യോ​ഗം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: January 21, 2022.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Agni Yoga, an oil on canvas painting by Nicholas Roerich (1874–1947). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: River Valley; Proofing: KB Sujith; Typesetter: Sayahna Foundation; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.