നമ്മു​ടെ എല്ലാ അറി​വും അനു​ഭ​വ​ത്തെ അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. ‘അനു​മാ​ന​ജ്ഞാ​നം’ എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ നാം വ്യാ​പ്ത​ത്തിൽ​നി​ന്നു വ്യാ​പ​ക​ത്തേ​യും, സാ​മാ​ന്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വി​ശേ​ഷ​ത്തേ​യും ഊഹി​ച്ച​റി​യു​ന്ന​തു് ആകയാൽ അതി​ന്റേ​യും അടി​സ്ഥാ​നം അനു​ഭ​വം തന്നെ. ശരി​യായ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ (സയൻ​സിൽ) ഈ പര​മാർ​ത്ഥം ജന​ങ്ങൾ എളു​പ്പ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ, അവ ഓരോ മനു​ഷ്യ​ന്റേ​യും സ്വ​ന്ത അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളോ​ടു യോ​ജി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. സയൻ​സു​കാ​രൻ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു വസ്തു​വിൽ വി​ശ്വ​സി​പ്പിൻ എന്നു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​യു​ന്നി​ല്ല. അവ​ന്നു തന്റെ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഫല​ങ്ങ​ളായ ചില വസ്തു​ത​കൾ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും, അതി​ന്മേൽ ന്യാ​യ​വാ​ദം ചെ​യ്തു തന്റെ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളെ വി​ശ്വ​സി​പ്പാൻ പറ​യു​ന്ന​താ​ക​യാൽ അതു മനു​ഷ്യ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഏതെ​ങ്കി​ലും അനു​ഭ​വ​ത്തി​നു പറ്റു​ന്ന​താ​യി​ത്ത​ന്നെ വരു​ന്നു. ഏതു ശരി​യായ (സയൻസ്) ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലും മനു​ഷ്യർ​ക്കു​പൊ​തു​വിൽ പറ്റു​ന്ന സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഒരു മൂ​ല​ത​ത്വം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു അതിൽ​നി​ന്നു ഊഹി​ച്ച​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളു​ടെ അബ​ദ്ധ​സു​ബ​ദ്ധ​ങ്ങൾ എളു​പ്പ​ത്തിൽ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​വാൻ നമു​ക്കു കഴി​യും. മത​ത്തി​ന്നു അങ്ങി​നെ​യു​ള്ള ഏതെ​ങ്കി​ലും അടി​സ്ഥാ​ന​മു​ണ്ടോ ഇല്ല​യോ എന്നു​ള്ള​താ​ണു പ്ര​കൃ​തം. ഈ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ഉണ്ടെ​ന്നും, ഇല്ലെ​ന്നും, ഞാൻ ഉത്ത​രം പറ​യേ​ണ്ടി​വ​രും. ലോകം മു​ഴു​വൻ ബോ​ദ്ധ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​പ്ര​കാ​രം മതം, ഭക്തി​യേ​യും, വി​ശ്വാ​സ​ത്തേ​യും അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അധി​ക​ഭാ​ഗ​വും, അതു് വി​വി​ധ​ങ്ങ​ളായ ഓരോവക പ്ര​തി​ജ്ഞ​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു മാ​ത്രം നി​റ​യ​പ്പെ​ട്ട​താ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് പല​പ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള മത​ങ്ങൾ എല്ലാം തമ്മിൽ ശണ്ഠ​കൂ​ടു​ന്ന​താ​യി നാം കാ​ണു​ന്ന​തു്. ഈ പ്ര​തി​ജ്ഞ​കൾ​ത​ന്നെ​യും വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ ആസ്പ​ദ​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ള്ള​വ​യാ​കു​ന്നു. ഒരു മനു​ഷ്യൻ, മേ​ഘ​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ക​ളിൽ ഒരു സത്വം ഇരു​ന്നു ലോകം മു​ഴു​വൻ ഭരി​ക്കു​ന്നു എന്നു പറ​ക​യും, അയാ​ളു​ടെ ശപ​ഥ​മാ​കു​ന്ന പ്ര​മാ​ണ​ത്തെ മാ​ത്രം അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കി അതിനെ വി​ശ്വ​സി​പ്പാൻ എന്നോ​ടു ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ എനി​ക്കും എന്റെ സ്വ​ന്ത അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​വാം. അതിനെ വി​ശ്വ​സി​പ്പാൻ ഞാൻ മറ്റു​ള്ള​വ​രോ​ടും പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നു. അവർ ഏതെ​ങ്കി​ലും കാരണം ചോ​ദി​ച്ചാൽ ഒരു മറു​പ​ടി​യും അവ​രോ​ടു പറവാൻ എനി​ക്കി​ല്ല. ഇതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു ഇക്കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ മത​ത്തി​ന്നും, അദ്ധ്യാ​ത്മി​ക​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കും അനാ​ദ​ര​വു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ഏതൊ​രു​വ​നും ‘ഏ! ഈ മത​ങ്ങൾ എന്നാൽ, പരി​ശോ​ധി​ച്ച​റി​വാൻ യാ​തൊ​രു തോ​തു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരുവക അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​ണ്ഡ​ങ്ങൾ, ഓരോ മനു​ഷ്യ​നും, അവ​ന്റെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട സ്വ​ന്തം അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്നു.’ ഇങ്ങി​നെ പറ​യു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. എന്നാൽ മത​ത്തിൽ ഈ വിവിധ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങൾ​ക്കു് എല്ലാം, ഭി​ന്ന​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ നാ​നാ​പ്ര​കാ​രേ​ണ​യു​ള്ള ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ ഭി​ന്നാ​ഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ​ക്കു് എല്ലാ​റ്റി​നും നി​യാ​മ​ക​മാ​യി, സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ആസ്പ​ദം ഉണ്ടെ​ന്നു​കൂ​ടി ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ എനി​ക്കു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞേ തീരൂ. ഈ ആസ്പ​ദ​ത്തെ ആരാ​ഞ്ഞു ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ ഈ മത​ങ്ങ​ളും എല്ലാം സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളായ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കി​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു നാം കാണും.

ഒന്നാ​മ​തു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു ഞാൻ ലോ​ക​ത്തു​ള്ള വി​വി​ധ​മ​ത​ങ്ങ​ളെ എല്ലാം പി​രി​ച്ചു​നോ​ക്കാൻ പറയാം. അവ രണ്ടു തര​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ഭ​ജി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു കാണാം. ഒന്നു പു​സ്ത​ക​മു​ള്ളവ, ഒന്നു പു​സ്ത​ക​മി​ല്ലാ​ത്തവ. പു​സ്ത​ക​മു​ള്ളവ അതി​പ്ര​ബ​ല​ങ്ങ​ളും, അധികം ജന​ങ്ങ​ളാൽ അനു​സ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​യും ആണു്. പു​സ്ത​ക​മി​ല്ലാ​ത്തവ മി​ക്ക​വാ​റും, നശി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. പു​ത്ത​നാ​യു​ള്ള ചു​രു​ക്കം ചി​ല​തി​നെ അനു​സ​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രും വളരെ കു​റ​വാ​ണു്. എങ്കി​ലും, അവയിൽ എല്ലാ​റ്റി​ലും, അവ നമ്മേ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന തത്വ​ങ്ങൾ എല്ലാം ചില പ്ര​ത്യേക മനു​ഷ്യ​രു​ടെ അനു​ഭ​വ​ഫ​ല​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു​ള്ള ഒരു അഭി​പ്രാ​യ​സാ​മ്യം നാം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ക്രി​സ്ത്യാ​നി തന്റെ മത​ത്തെ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം എന്നും, ക്രി​സ്തു​വിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം എന്നും ക്രി​സ്തു​വി​നെ ഈശ്വ​ര​ന്റെ അവ​താ​ര​മാ​യി വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം എന്നും, ഒരു ഈശ്വ​ര​നി​ലും ഒരു ആത്മാ​വി​ലും, ആ ആത്മാ​വി​ന്റെ വി​ശി​ഷ്ട​ത​ര​മായ ഒരു അവ​സ്ഥാ​ന്ത​ര​ത്തി​ലും വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം എന്നും നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് പറയും. കാരണം ചോ​ദി​ക്ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ‘ഇല്ല, അതെ​ന്റെ വി​ശ്വാ​സ​മാ​ണു്’ എന്നാ​യി​രി​ക്കും അയാൾ പറ​യു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ ക്രി​സ്തു​മ​ത​ത്തി​ന്റെ അസ്ഥി​വാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു​ചെ​ന്നാൽ അതും അനു​ഭ​വ​ത്തെ ആസ്പ​ദ​മാ​ക്കി ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു കാണാം. ക്രി​സ്തു താൻ ഈശ്വ​ര​നെ കണ്ടു എന്നു പറ​ഞ്ഞു, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​ന്മാർ തങ്ങൾ​ക്കു ഈശ്വ​ര​സാ​ക്ഷാ​ത്കാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി എന്നു പറ​ഞ്ഞു, എന്നും മറ്റു​മു​ള്ള​തു നോ​ക്കുക. ഇതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ, ബു​ദ്ധ​മ​ത​ത്തി​ലും, അതു ബു​ദ്ധ​ന്റെ അനു​ഭ​വ​മാ​കു​ന്നു, അദ്ദേ​ഹം ചില തത്വ​ങ്ങ​ളെ അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു, അവ​യെ​ക്ക​ണ്ടു്, അവ​യു​മാ​യി പരി​ച​യി​ച്ചു്, അവയെ ലോ​ക​ത്തിൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഹി​ന്ദു​ക്ക​ളു​ടേ​യും മതം ഇപ്ര​കാ​രം തന്നെ. അവ​രു​ടെ പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ തൽ​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രായ ചില ഋഷികൾ തങ്ങൾ ചില തത്വ​ങ്ങൾ അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​ഞ്ഞ​താ​യി പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്നു. അതിനെ അവർ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു ലോ​ക​ത്തു​ള്ള എല്ലാ മത​ങ്ങ​ളും, പ്ര​ത്യ​ക്ഷാ​നു​ഭ​വ​മാ​കു​ന്ന, വജ്ര​ദൃ​ഢ​മായ ഒരു ആധാ​ര​ശി​ല​യിൽ സ്ഥാ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു വെ​ളി​വാ​കു​ന്നു. മതാ​ചാ​ര്യ​ന്മാ​രെ​ല്ലാം ഈശ്വ​ര​നെ​ക്ക​ണ്ടു; അവ​രെ​ല്ലാം തങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ന്ത ആത്മാ​ക്ക​ളെ കണ്ടു; തങ്ങ​ളു​ടെ നി​ത്യ​ത്ത്വ​ത്തെ കണ്ടു; തങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​വി​യെ കണ്ടു; കണ്ട​വ​യെ അവർ ഉപ​ദേ​ശി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. ഒരു വ്യ​ത്യാ​സം മാ​ത്ര​മാ​ണു​ള്ള​തു്. അതാ​യ​തു്, ഈ മത​ങ്ങ​ളിൽ ഏറിയ കൂ​റി​ലും, വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് ഈ കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു പ്ര​ത്യേ​ക​വാ​ദം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. ആ വാദം മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ ഇക്കാ​ല​ത്തു അസാ​ദ്ധ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നാ​കു​ന്നു. ആരുടെ പേ​രു​ക​ളാൽ മത​ങ്ങൾ അറി​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു​വോ ആദ്യ​ത്തെ മത​സ്ഥാ​പ​ക​ന്മാ​രായ ആ ഏതാ​നും ചില മനു​ഷ്യർ​ക്കു മാ​ത്രം അതു സാ​ദ്ധ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇക്കാ​ല​ത്തു ആ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ മൂ​ല​വി​ച്ഛേ​ദം വന്നു​പോ​യി. അതു​കൊ​ണ്ടു് മത​ത്തെ ഇപ്പോൾ, നാം വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്മേൽ കൈ​ക്കൊ​ള്ളേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്ക​യാ​ണ​ത്രെ, ഞാൻ അതു് അശേഷം സമ്മ​തി​ക്ക​യി​ല്ല. അറി​വി​ന്റെ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു പ്ര​ത്യേക പി​രി​വിൽ​പ്പെ​ട്ട ഒര​നു​ഭ​വം ഈ ലോ​ക​ത്തിൽ ഒരി​ക്കൽ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​വ​രി​കിൽ ആ അനു​ഭ​വം അതി​ന്നു​മു​മ്പും എത്ര​യോ ലക്ഷം പ്രാ​വ​ശ്യം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും, ഇനി​യും, ആവർ​ത്തി​ച്ച എന്ന​ന്നേ​യ്ക്കും ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു​ള്ള​തു് അവ​ശ്യം സി​ദ്ധ​മാ​കു​ന്നു. ഐക്യ​രൂ​പ്യം പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ സ്ഥി​ര​മായ നി​യ​മ​മാ​ണു്. ഒരി​ക്കൽ സം​ഭ​വി​ച്ച​തി​നു് എല്ലാ​യ്പ്പോ​ഴും സം​ഭ​വി​ക്കാൻ കഴി​യും.

അതു​കൊ​ണ്ടു യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാ​രായ ആചാ​ര്യ​ന്മാർ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തെ​ന്നാൽ, മതം, പു​രാ​ത​ന​കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ ആസ്പ​ദ​മാ​ക്കി മാ​ത്രം ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​ത​ല്ലെ​ന്നും, ആ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ സാ​ക്ഷാൽ​കാ​ര​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ ഒരു​ത്ത​നും, ഒരു മത​സ്ഥ​നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​ത​ല്ലെ​ന്നും ആകു​ന്നു. നമു​ക്കു് ഈ സാ​ക്ഷാൽ​കാ​ര​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​വാ​നു​ള്ള വഴി​ക​ളെ ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം. അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ മത​ത്തെ​പ​റ്റി പ്ര​ല​പി​ക്കു​ന്ന​തു് നി​രു​പ​യോ​ഗ​മാ​കു​ന്നു. ഈശ്വ​ര​ന്റെ പേരിൽ എന്തു​കൊ​ണ്ടി​ത്ര​യെ​ല്ലാം ഉപ​ദ്ര​വ​ങ്ങ​ളും, ഇത്ര​യെ​ല്ലാം ശണ്ഠ​ക​ളും, മത്സ​ര​ങ്ങ​ളും, ഉണ്ടാ​ക​ണം? മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും കാ​ര​ണ​ത്താൽ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തി​നേ​ക്കാൾ അധികം രക്തം ചൊ​രി​ച്ചിൽ ഈശ്വ​ര​ന്റെ പേരിൽ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു ജന​ങ്ങൾ മത​ത്തി​ന്റെ അടി​സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു​നോ​ക്കാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​കു​ന്നു. അവർ തങ്ങ​ളു​ടെ മു​ത്ത​ശ്ശ​ന്മാ​രു​ടെ നട​പ​ടി​ക​ളെ മന​സ്സാ​ലെ സമ്മ​തി​ച്ചു മാ​ത്രം തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടു. അന്യ​ന്മാ​രോ​ടും അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​വാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. ഒരു​ത്തൻ ആത്മാ​വു​ണ്ടെ​ന്നു പറവാൻ അതിനെ അവൻ തന്ന​ത്താൻ അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​യു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, ഈശ്വ​രൻ ഉണ്ടെ​ന്നു പറവാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അവൻ കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും എന്ത​വ​കാ​ശ​മാ​ണു​ള്ള​തു്? ഈശ്വ​ര​നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ നാം കാണണം, ആത്മാ​വു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു നമു​ക്കു് അനുഭവ വി​ഷ​യ​മാ​ക​യും വേണം. അല്ല​ങ്കിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ഉത്ത​മം. കപ​ട​ഭ​ക്ത​നാ​കു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ പ്ര​സി​ദ്ധ​നാ​സ്തി​ക​നാ​ക​യാ​ണു​ത്ത​മം. ഒരു പക്ഷ​ത്തിൽ വി​ദ്വാ​ന്മാ​രെ​ന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രു​ടെ പുതിയ അഭി​പ്രാ​യം, മതവും, അദ്ധ്യാ​ത്മ​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളും, പര​മാ​ത്മാ​വി​നെ പറ്റി​യു​ള്ള എല്ലാ അന്വേ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും, നി​രർ​ത്ഥ​കം എന്നാ​കു​ന്നു. മറ്റൊ​രു പക്ഷ​ത്തിൽ മുറി വി​ദ്വാ​ന്മാ​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം, ഇവ​യ്ക്കു വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഒരു അടി​സ്ഥാ​ന​വു​മി​ല്ലെ​ന്നും, ഇവ ലോ​ക​ത്തിൽ നന്മ ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു​ള്ള ബല​മേ​റിയ പ്രേ​ര​ക​ശ​ക്തി​കൾ ആണെ​ന്നു​ള്ള വസ്തു​ത​യിൽ അട​ങ്ങിയ വില മാ​ത്ര​മേ അവ​യ്ക്കു​ള്ളു എന്നും ആണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. മനു​ഷ്യർ ഈശ്വ​ര​നിൽ വി​ശ്വ​സി​ച്ചാൽ അവർ നല്ല​വ​രും, നല്ല നട​ത്ത​മു​ള്ള​വ​രും ആയി​ത്തീ​രും. അതു​കൊ​ണ്ടു അവർ യോ​ഗ്യ​ന്മാ​രായ പൗ​ര​ന്മാ​രാ​കു​മ​ത്രേ. ഈ അഭി​പ്രാ​യം വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് നമു​ക്കു് അവരെ കു​റ്റം പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അവർ​ക്കു കി​ട്ടു​ന്ന ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വെറും അർ​ത്ഥ​ശൂ​ന്യ​മായ അസം​ബ​ന്ധ​പ്ര​ലാ​പ​ങ്ങ​ളു​ടെ അവ​സാ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത ചർ​വി​ത​ചർ​വ​ണ​ത്തിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണം എന്നു മാ​ത്ര​മാ​കു​ന്നു. വെറും വാ​ക്കു​ക​ളെ ആശ്ര​യി​ച്ചു് ജീ​വി​പ്പാൻ അവ​രോ​ടു പറ​യു​ന്നു. അവർ​ക്ക​തു കഴി​യു​മോ? കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ പറ്റി എനി​ക്കു ലവ​ലേ​ശം ബഹു​മാ​ന​മു​ണ്ടാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലാ! മനു​ഷ്യ​നു സത്യം അറി​യ​ണം; തന്ന​ത്താൻ അതിനെ അനു​ഭ​വി​ച്ച​റി​യ​ണം; അതിനെ ഗ്ര​ഹി​ക്ക​ണം, സാ​ക്ഷാൽ​ക്ക​രി​ക്ക​ണം; തന്റെ അന്ത​രാ​ത്മാ​വു​കൊ​ണ്ടു അതിനെ സ്പർ​ശി​ക്ക​യും വേണം. അപ്പോൾ മാ​ത്ര​മെ സർവ സം​ശ​യ​ങ്ങ​ളും അസ്ത​മി​ക്കു​ക​യും, അന്ധ​കാ​രം നീ​ങ്ങു​ക​യും, ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ വക്രത എല്ലാം പോയി, നേരെ ആകു​ക​യും ചെ​യ്യു, എന്നു വേ​ദ​ങ്ങൾ ഘോ​ഷി​ക്കു​ന്നു. ‘അല്ല​യോ അമർ​ത്യ​പു​ത്ര​ന്മാ​രേ! അത്യുൽ​കൃ​ഷ്ട​മായ സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ സ്ഥി​തി ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രെ! വഴി ഇതാ കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു! ഈ എല്ലാ ഇരു​ട്ടു​ക​ളു​ടേ​യും ഇടയിൽ കൂടി ഒരു വഴി​യാ​ണു​ള്ള​തു്. അതാ​യ​തു് എല്ലാ ഇരു​ട്ടു​ക​ളു​ടേ​യും അപ്പു​റ​ത്തു​ള്ള അവനെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ക​രി​ക്കു​ക​യാ​കു​ന്നു, വേറെ വഴി​യി​ല്ല.’

ഈ തത്വ​ത്തെ പ്രാ​പി​പ്പാൻ പ്ര​വൃ​ത്തി​യോ​ഗ്യ​വും, ശാ​സ്ത്രീയ രീ​തി​യിൽ നിർ​മ്മി​ത​വും ആയ ഒരു മാർ​ഗ്ഗം മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​നു കാ​ട്ടി​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്, രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യം. ഒന്നാ​മ​തു​ത​ന്നെ ഏതു ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്നും ഒരു പ്ര​ത്യേക തത്വാ​ന്വേ​ഷ​ണ​ക്ര​മം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. നി​ങ്ങൾ​ക്കു ഒരു ജ്യോ​തി ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ കു​ത്തി​യി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് ‘ജ്യോ​തി​ശാ​സ്ത്ര​മേ! ജ്യോ​തി​ശാ​സ്ത്ര​മേ!’ എന്നു നി​ല​വി​ളി​ച്ചാൽ അതു ഒരി​ക്ക​ലും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അടു​ക്കൽ വരു​ന്ന​ത​ല്ല. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ, രസ​ത​ന്ത്ര​വും ഒരു പ്ര​ത്യേ​ക​ക്ര​മം അനു​സ​രി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടു്. നി​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗ​ശാ​ല​യിൽ​പോ​യി പല ദ്ര​വ്യ​ങ്ങ​ളേ​യും എടു​ത്തു അവയെ തമ്മിൽ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്ക​ണം, ഒന്നാ​ക്ക​ണം, പരി​ശോ​ധി​ച്ചു നോ​ക്ക​ണം. അതിൽ​നി​ന്നു രസ​ത​ന്ത്ര​ത്തി​ന്റെ ജ്ഞാ​നം നി​ങ്ങൾ​ക്കു ലഭി​ക്കും. ജ്യോ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ നക്ഷ​ത്ര​ബം​ഗ്ലാ​വിൽ (Observatory) പോയി ദൂ​ര​ദർ​ശി​നി (തു​ല​ക​ണ്ണാ​ടി) എടു​ത്തു നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും സ്ഥി​തി​ഗ​തി​ക​ളെ നോ​ക്കി പഠി​ക്ക​ണം; അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ ജ്യോ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​കും. ഓരോ ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്നും അതി​ന്റെ സ്വ​ന്തം അഭ്യാ​സ​ക്ര​മ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. എത്ര​യോ ആയിരം മത​പ്ര​സം​ഗ​ങ്ങൾ ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ ചെ​യ്യാം, എന്നാൽ അഭ്യാ​സ​ക്ര​മ​ത്തെ നി​ങ്ങൾ ആദ്യം പരി​ച​യി​ച്ചെ​ങ്കി​ല​ല്ലാ​തെ, അവ​യ്ക്കു നി​ങ്ങ​ളെ മത​വി​ശ്വാ​സി​യാ​ക്കാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല. എല്ലാ​ക്കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള ഋഷീ​ശ്വ​ര​ന്മാ​രെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച സത്യം ഇതാ​ണു്; അവർ പരി​ശു​ദ്ധ​ന്മാ​രും, സ്വാർ​ത്ഥ​ത്യാ​ഗി​ക​ളും, ലോ​ക​ത്തി​ന്നു നന്മ ചെ​യ്യ​ണം എന്ന​ല്ലാ​തെ മറ്റു യാ​തൊ​രു​ദ്ദേ​ശ്യ​വും ഇല്ലാ​ത്ത​വ​രും ആയി​രു​ന്നു. ഇന്ദ്രി​യ​ജ്ഞാ​നം കൊ​ണ്ടെ​ത്താ​വു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ ഉയർ​ന്ന​തായ സത്യം തങ്ങൾ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു അവർ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ക​യും, അതിനെ തെ​ളി​യി​ക്കാ​മെ​ന്നു ശപഥം ചെ​യ്യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അവർ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​യു​ന്ന​താ​വി​തു് ഈ ക്ര​മ​ത്തെ അനു​സ​രി​ക്ക​യും താൽ​പ​ര്യ​പൂർ​വം അഭ്യ​സി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​വിൻ, അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ അതീ​ത​മായ സത്യ​ത്തെ കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ വാ​ദ​ത്തിൽ വാ​സ്ത​വ​മി​ല്ലെ​ന്നു പറവാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു അർ​ഹ​ത​യു​ണ്ടു്. അങ്ങി​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് ഈ ശപ​ഥ​ങ്ങ​ളിൽ ഉള്ള സത്യ​ത്തെ വി​സ​മ്മ​തി​ച്ചാൽ അതു ന്യാ​യ​മാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല.’ അതു​കൊ​ണ്ടു വി​ധി​പ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള ക്ര​മ​ങ്ങ​ളെ അനു​സ​രി​ച്ചു് വി​ശ്വാ​സ​പൂർ​വ്വം നാം അഭ്യ​സി​ക്ക​ണം. അപ്പോൾ സംഗതി വെ​ളി​വാ​കും.

അറിവു സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തിൽ നാം സാ​ധർ​മ്മ​ജ്ഞാ​ന​ത്തെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. സാ​ധർ​മ്മ​ജ്ഞാ​നം നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തെ ആശ്ര​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ആദ്യം നാം വസ്തു​ത​ക​ളെ നി​രീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ അവ​യു​ടെ സാ​ധർ​മ്മ്യം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​ന്നു. അന​ന്ത​രം നമ്മു​ടെ നി​ഗ​മ​ന​ങ്ങ​ളെ അല്ല​ങ്കിൽ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളെ ഊഹി​ച്ച​റി​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. മന​സ്സി​നെ, മനു​ഷ്യ​ന്റെ അന്ത​രം​ഗ​പ്ര​കൃ​തി​യെ അല്ലെ​ങ്കിൽ വി​ചാ​ര​ത്തെ​പ​റ്റി​യു​ള്ള ജ്ഞാ​നം ഉള്ളിൽ നട​ന്നു കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന വസ്തു​ത​ക​ളെ നി​രീ​ക്ഷി​ച്ച​റി​യാ​നു​ള്ള ശക്തി ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ നമു​ക്കു ലഭി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പു​റ​ത്തു​ള്ള സം​ഗ​തി​ക​ളെ നി​രീ​ക്ഷി​ച്ച​റി​യു​ന്ന​തു വളരെ എളു​പ്പം; വെ​ളി​യി​ലെ പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ ഓരോ സൂ​ക്ഷ്മാം​ശ​ങ്ങ​ളേ​യും നി​രീ​ക്ഷി​ച്ച​റി​വാൻ അനേ​കാ​യി​രം ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടും ഉണ്ടു്. എന്നാൽ ഉള്ളി​ലെ ലോ​ക​ത്തിൽ നമ്മെ സഹാ​യി​പ്പാൻ ഒരു​പ​ക​ര​ണ​വും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. എങ്കി​ലും ഒരു ശരി​യായ ശാ​ന്തം ഉണ്ടാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ നാം നി​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്തേ തീരൂ എന്നു നമു​ക്ക​റി​യാം. ശരി​യായ തത്വ​വി​വേ​ച​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടാ​തെ ഒരു ശാ​സ്ത്ര​വും സം​ഭാ​വ്യ​മ​ല്ല. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​തു് വെറും ഊഹ​മ​ത്രെ. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു എല്ലാ അന്തഃ​ക​ര​ണ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാ​രും ആദ്യ​കാ​ലം മു​ത​ല്ക്കു പര​സ്പ​ര​വി​രു​ദ്ധ​മാ​യി അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ചു​രു​ക്കം ചിലർ മാ​ത്ര​മെ അങ്ങ​നെ അല്ലാ​തെ​യു​ള്ളു. അവർ നി​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള ഉപാ​യ​ങ്ങ​ളെ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​രും ആണു്.

രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം ഒന്നാ​മ​താ​യി ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്, മനു​ഷ്യ​നു തന്റെ അന്ത​രം​ഗാ​വ​സ്ഥ​ക​ളെ നി​രീ​ക്ഷി​പ്പാ​നു​ള്ള ഉപാ​യ​ങ്ങ​ളെ കാ​ട്ടി​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നാ​കു​ന്നു. ഉപ​ക​ര​ണം സാ​ക്ഷാൽ മന​സ്സു തന്നെ. മന​സ്സി​ന്റെ ഏകാ​ഗ്ര​താ​ശ​ക്തി​യെ വേ​ണ്ടും​വ​ണ്ണം നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​ക​യും, ഉള്ളി​ലെ ലോ​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​വി​ടു​ക​യും ചെ​യ്താൽ അതു മന​സ്സി​നെ പി​രു​ത്തു​നോ​ക്കു​ക​യും, നമു​ക്കു തത്വ​ങ്ങ​ളെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​രു​ക​യും ചെ​യ്യും. മന​സ്സി​ന്റെ ശക്തി​കൾ പ്ര​ഭ​യു​ടെ വേർ​തി​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട കി​ര​ണ​ങ്ങൾ പോലെ ആകു​ന്നു. അവയെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തി​യാൽ അവ എല്ലാ​വ​റ്റെ​യും പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അറി​വി​ന്നാ​ധാ​ര​മാ​യി നമു​ക്കു​ള്ള​തു് ഇതൊ​ന്നു മാ​ത്രം തന്നെ. ഓരോ​രു​ത്ത​നും, അഭ്യ​ന്ത​ര​വും, ബാ​ഹ്യ​വു​മായ ലോ​ക​ത്തിൽ ഇതിനെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഭൗതിക വി​ജ്ഞാ​നി ബാ​ഹ്യ​ലോ​ക​ത്തിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന ഈ സൂ​ക്ഷ്മ നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തെ അന്തഃ​ക​ര​ണ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു പ്ര​യോ​ഗി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അതി​ന്നു് ഒട്ടേ​റെ പരി​ച​യം ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. നമ്മു​ടെ കു​ട്ടി​കാ​ലം മു​തൽ​ക്കു നാം വെ​ളി​യി​ലു​ള്ള പദാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി​യ​റി​വാ​നേ പഠി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു. ഒരി​ക്ക​ലും, ഉള്ളി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി ശീ​ലി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. നമ്മ​ളിൽ അധി​കം​പേർ​ക്കും ഉള്ളി​ലെ യന്ത്ര​കൗ​ശ​ല​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി​യ​റി​വാ​നു​ള്ള ശക്തി മി​ക്ക​വാ​റും നശി​ച്ചു​പോ​യി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. മന​സ്സി​നെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു് തി​രി​ച്ചു​വി​ടു​ന്ന​പോ​ലെ ചെ​യ്യു​ക​യും; വെ​ളി​യി​ലേ​ക്കു പോ​കാ​തെ തടു​ക്കു​ക​യും, പി​ന്നെ അതി​ന്റെ ശക്തി​ക​ളെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തി അതി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ അതു​ത​ന്നെ കണ്ട​റി​യു​ന്ന​തി​ന്നാ​യി അവയെ അതി​ന്റെ മേൽ തന്നെ വി​ടു​ക​യും, അതിനെ സ്വ​യ​മേവ പി​രു​ത്തു​നോ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് വളരെ ക്ലേ​ശ​മു​ള്ള കാ​ര്യ​മാ​കു​ന്നു. എങ്കി​ലും പ്ര​സ്തുത വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ശാ​സ്ത്രീ​യ​മായ ഏതെ​ങ്കി​ലും പ്ര​വേ​ശ​ന​ത്തി​നു് ഇതൊരു വഴിയെ ഉള്ളു​താ​നും.

അങ്ങി​നെ​യു​ള്ള അറിവു കൊ​ണ്ടു് ഉപ​യോ​ഗം എന്താ​ണു്? എന്നാൽ, ഒന്ന​മ​തു് അറി​വി​ന്റെ ഏറ്റ​വും വലു​തായ പ്ര​തി​ഫ​ലം തന്നെ അറി​വാ​കു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​തു, അതി​ന്നു വേറേ പ്ര​യോ​ജ​ന​മു​ണ്ടു്. അതു നമ്മു​ടെ സകല ദുഃ​ഖ​ങ്ങ​ളേ​യും ഒഴി​ക്കും; തന്റെ സ്വ​ന്തം മന​സ്സി​നെ പി​രു​ത്തു​നോ​ക്കീ​ട്ടു്, മനു​ഷ്യൻ ഒരി​ക്ക​ലും നാ​ശ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തും, സ്വ​ഭാ​വേന പരി​ശു​ദ്ധ​വും, പരി​പൂർ​ണ്ണ​വു​മായ ഏതാ​ണ്ടൊ​ന്നി​നെ മു​ഖ​ത്തോ​ടു​മു​ഖ​മാ​യി എന്ന​പോ​ലെ കാ​ണു​മ്പോൾ പി​ന്നെ ഒരി​ക്ക​ലും, അവൻ ദുഃ​ഖി​യോ ദുർ​ഭാ​ഗ്യ​വാ​നോ ആയി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ദുഃ​ഖ​മെ​ല്ലാം ഭയ​ത്തിൽ അല്ലെ​ങ്കിൽ പൂർ​ത്തി​യാ​കാ​ത്ത ആഗ്ര​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നാ​കു​ന്നു. മനു​ഷ്യൻ താൻ ഒരി​ക്ക​ലും മരി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കാണും, അപ്പോൾ മര​ണ​ഭ​യം അവ​ന്നു് ഒരി​ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​ക​യി​ല്ല. എപ്പോൾ അവൻ തന്നെ പരി​പൂർ​ണ്ണ​നാ​ണെ​ന്ന​റി​യു​ന്നു​വോ പി​ന്നെ മി​ഥ്യ​യായ ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങൾ അവ​ന്നു് ഒരി​ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​ക​യി​ല്ല. ഈ രണ്ടു കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളു​ടെ അഭാ​വ​ത്താൽ ഒരു കാ​ല​ത്തും, പി​ന്നെ അവ​ന്നു ദുഃ​ഖ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ല. ശരീ​ര​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ തന്നെ​യും പരി​പൂർ​ണ്ണ​മായ പര​മാ​ന​ന്ദാ​നു​ഭ​വം ഉണ്ടാ​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

ഈ ജ്ഞാ​നം സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നു ഒരു മാർ​ഗ്ഗം തന്നെ​യു​ള്ളു. അതു ഏകാ​ഗ്രത അല്ലെ​ങ്കിൽ സമാധി ആകു​ന്നു. രസായന ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ തന്റെ പ്ര​യോ​ഗ​ശാ​ല​യിൽ ഇരു​ന്നു, മന​സ്സി​ന്റെ എല്ലാ ശക്തി​ക​ളേ​യും, ഒരു ക്രേ​ന്ദ​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും, പി​രി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്ന വസ്തു​ക്ക​ളു​ടെ മേൽ അവയെ വി​ടു​ക​യും അപ്ര​കാ​രം അവ​യു​ടെ രഹ​സ്യം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ജ്യോ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ മന​സ്സി​ന്റെ എല്ലാ ശക്തി​ക​ളേ​യും ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തി, തു​ല​ക​ണ്ണാ​ടി​യിൽ​കൂ​ടി അവയെ ആകാ​ശ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു അയ​യ്ക്കു​ക​യും നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ, സൂ​ര്യൻ, ചന്ദ്രൻ ഇവ​യെ​ല്ലാം തങ്ങ​ളു​ടെ രഹ​സ്യ​ത്തെ അവ​ന്നു കാ​ട്ടി​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു എന്റെ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളെ എനി​ക്കു എത്ര​യ​ധി​കം ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ കഴി​യു​മോ അത്ര​യ​ധി​കം അതിനെ വെ​ളി​വാ​കാൻ എനി​ക്കു കഴി​യു​ന്ന​താ​കു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തി​നെ കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു എത്ര​യ​ധി​കം ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ കഴി​യു​മോ അത്ര​യ​ധി​കം സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി ഞാൻ പറ​യു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു ഗ്ര​ഹി​പ്പാൻ കഴി​യും.

ലോ​ക​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന ഈ വി​ജ്ഞാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം മനഃ​ശ്ശ​ക്തി​യു​ടെ ഏകാ​ഗ്ര​ത​ക്കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടാ​വാം? പ്ര​കൃ​തി തന്റെ രഹ​സ്യ​ത്തെ തു​റ​ന്നു കാ​ട്ടി​ത്ത​രു​വാൻ എപ്പോ​ഴും സന്ന​ദ്ധ​യാ​കു​ന്നു. മർ​ദ്ദി​പ്പാൻ മാ​ത്രം നാം അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നാൽ മതി. ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള മർ​ദ്ദ​നം പ്ര​കൃ​തി​ക്കു നല്ക​ണം. മർ​ദ്ദ​ന​ത്തി​ന്നു് ഊക്കും, ശക്തി​യും ഉണ്ടാ​കേ​ണ്ട​തു ഏകാ​ഗ്ര​ത​യിൽ​നി​ന്നാ​ണു്. മനു​ഷ്യ​ന്റെ മന​സ്സിൽ അട​ങ്ങി​കി​ട​ക്കു​ന്ന ശക്തി​ക്കു അതി​രി​ല്ല. മന​സ്സു് എത്ര അധികം ഏകാ​ഗ്ര​മാ​കു​ന്നു​വോ അത്ര​യ​ധി​കം ശക്തി അതി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു വന്നു​കൂ​ടു​ന്നു. അതാണു രഹ​സ്യം.

ബാ​ഹ്യ​വ​സ്തു​ക്ക​ളിൽ മന​സ്സി​നെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു് എളു​പ്പ​മാ​കു​ന്നു. മന​സ്സി​ന്റെ ഗതി സ്വ​ഭാ​വേ​ന​ത​ന്നെ വെ​ളി​ക്കോ​ട്ടാ​ണു്. എന്നാൽ മത​ത്തി​ന്റേ​യും അന്തഃ​ക​ര​ണ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റേ​യും തത്വ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റേ​യും വി​ഷ​യ​ത്തി​ലാ​ക​ട്ടെ, ജ്ഞാ​താ​വും, ജ്ഞേ​യ​വും ഒന്നു​ത​ന്നെ ആയി​രി​ക്കു​ന്നു. ജ്ഞേ​യം ആന്ത​ര​മാ​കു​ന്നു. മന​സ്സു തന്നെ​യാ​ണു ജ്ഞേ​യം. മന​സ്സി​നെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി​യ​റി​യു​ന്ന​തു് അവ​ശ്യ​മാ​യി​വ​രു​ന്നു. മന​സ്സു, മന​സ്സി​നെ നോ​ക്കി​യ​റി​യു​ന്നു. ചി​ന്ത​നം എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു ശക്തി മന​സ്സി​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു നമു​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലോ. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു; അതേ സമയം തന്നെ രണ്ടാ​മ​തൊ​രാ​ളോ എന്നു തോ​ന്നു​മാ​റു മാ​റി​നി​ന്നി​ട്ടു് സ്വ​യ​മേവ ഞാൻ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ അറി​ക​യും, കേൾ​ക്കു​ക​യും​കൂ​ടി ചെ​യ്യു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ക​യും, അതേ സമയം തന്നെ എന്തെ​ങ്കി​ലും വി​ചാ​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മന​സ്സി​ന്റെ മറ്റൊ​രു ഭാഗം മാ​റി​നി​ല്ക്ക​യും നി​ങ്ങൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. മന​സ്സി​ന്റെ ശക്തി​ക​ളെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും, അതിൻ​മേൽ​ത​ന്നെ അവയെ തി​രി​ച്ചു​വി​ടു​ക​യും ചെ​യ്യ​ണം. സൂ​ര്യ​ന്റെ പ്ര​സൃ​മ​ര​മായ [1] കി​ര​ണ​ങ്ങൾ കട​ന്നു​ചെ​ന്നു ഏറ്റ​വും അന്ധ​കാ​ര​മ​യ​മായ പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലെ വസ്തു​ത​ക​ളെ​ക്കൂ​ടി വെ​ളി​വാ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഏകാ​ഗ്രീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട മന​സ്സു് അതി​ന്റെ​ത​ന്നെ ഏറ്റ​വും ഉള്ളി​ലു​ള്ള രഹ​സ്യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും ചെ​ല്ലു​ന്നു. വാ​സ്ത​വ​വും, അദൃ​ഷ്ട​വു​മായ വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ അല്ലെ​ങ്കിൽ മത​ത്തി​ന്റെ അടി​സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ നാം ഇങ്ങ​നെ വന്നെ​ത്ത​ണം. നമു​ക്കു ആത്മാ​ക്ക​ളു​ണ്ടോ, ജീ​വി​തം അഞ്ചു​നി​മി​ഷ​ത്തേ​ക്കു മാ​ത്ര​മു​ള്ള​തോ അല്ല, നി​ത്യ​മോ, ഈ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തിൽ ഒരീ​ശ്വ​രു​ണ്ടോ, ഒന്നു​മി​ല്ല​യോ എന്നൊ​ക്കെ നമു​ക്കു​വേ​ണ്ടി നാം തന്നെ നോ​ക്കി​യ​റി​യ​ണം. അതെ​ല്ലാം നമു​ക്കു വെ​ളി​പ്പെ​ടും. ഇതാ​കു​ന്നു രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം നമ്മെ പഠി​പ്പി​പ്പാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്. അതിലെ മു​ഴു​വൻ ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ഉദ്ദേ​ശ്യം, മന​സ്സി​നെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തും, നമ്മു​ടെ മന​സ്സു​ക​ളിൽ ഉള്ള വസ്തു​ക്ക​ളെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തും, പി​ന്നെ ആ വസ്തു​ക്ക​ളു​ടെ സാ​ധർ​മ്യ നിർ​ണ്ണ​യം ചെ​യ്തു് അവ​യിൽ​നി​ന്നു നമ്മു​ടെ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളെ സ്വ​രൂ​പി​ക്കു​ന്ന​തും ആകു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു, നമ്മു​ടെ മതം എന്താ​ണെ​ന്നോ, നാം ആസ്തി​ക​രോ, നാ​സ്തി​ക​രോ, ക്രി​സ്ത്യാ​നി​ക​ളോ, യഹൂ​ദ​ന്മാ​രോ, ബു​ദ്ധ​മ​ത​ക്കാ​രോ ആരാ​ണെ​ന്നോ ഉള്ള ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ അതു ഒരി​ക്ക​ലും ചോ​ദി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നാം മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​കൾ, അത്ര​മാ​ത്രം മതി. ഓരോ മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​ക്കും മത​ത്തെ​പ​റ്റി അന്വേ​ഷി​പ്പാ​നു​ള്ള അധി​കാ​ര​വും, ശക്തി​യും ഉണ്ടു്. ഓരോ മനു​ഷ്യ​നും കാരണം എന്താ​ണെ​ന്നു ചോ​ദി​പ്പാ​നും തന്റെ ഈ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു തന്ന​ത്താൻ ഉത്ത​രം പറ​വാ​നും അധി​കാ​ര​മു​ണ്ടു്. അവൻ അതി​ന്നാ​യി ശ്ര​മി​ക്കേ​ണം അത്രേ വേ​ണ്ടു.

ഇത്ര​യും​കൊ​ണ്ടു രാ​ജ​യോ​ഗം അഭ്യ​സി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നു ഭക്തി​യോ, വി​ശ്വാ​സ​മോ ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു നാം കാ​ണു​ന്നു​വ​ല്ലോ. ‘നി​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി നി​ങ്ങൾ തന്നെ അതിനെ കണ്ട​റി​യു​ന്ന​തു​വ​രെ ഒന്നി​നേ​യും നി​ങ്ങൾ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​രു​തു്’ എന്നാ​ണു അതു നമ്മ​ളോ​ടു​പ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്. സത്യ​ത്തി​ന്നു താ​ങ്ങി നി​ല്പാൻ ഒരു ഊന്നു വേ​ണ്ടാ. നാം ജാ​ഗ്ര​ദ​വ​സ്ഥ​യിൽ കാ​ണു​ന്ന സം​ഗ​തി​ക​ളെ ശരി​യാ​ണെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​പ്പാൻ വല്ല സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളോ മനോ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളോ ആവ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ കരു​തു​ന്നു​വോ? നി​ശ്ച​യ​മാ​യും ഇല്ല. രാ​ജ​യോ​ഗം അഭ്യ​സി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നു് അധി​ക​കാ​ല​വും ഇട​വി​ടാ​ത്ത പരി​ച​യ​വും വേണം. ഈ അഭ്യാ​സ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം കാ​യി​ക​മാ​ണു്. എന്നാൽ ഇതി​ന്റെ പ്ര​ധാ​ന​ഭാ​ഗം മാ​ന​സി​ക​മാ​കു​ന്നു. മന​സ്സു ശരീ​ര​ത്തോ​ടു എത്ര അവ്യ​വ​ഹി​ത​മാ​യി സം​ബ​ന്ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു നമു​ക്കു് യോഗം അഭ്യ​സി​ച്ചു​വ​രു​മ്പോൾ കാണാം. മന​സ്സു, ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ സൂ​ക്ഷ്മ​ത​ര​മായ അംശം മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്നും, മന​സ്സു് ശരീ​ര​ത്തി​ന്മേൽ വ്യാ​പ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും നാം വി​ശ്വ​സി​ക്ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​പാ​രം മന​സ്സി​നേ​യും ബാ​ധി​ക്കു​ന്ന​തു തന്നെ. ശരീരം അസ്വ​സ്ഥ​മാ​കു​മ്പോൾ മന​സ്സും അസ്വ​സ്ഥ​മാ​യി​തീ​രു​ന്നു. ശരീ​ര​ത്തി​ന്നാ​രോ​ഗ്യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, മന​സ്സും ആരോ​ഗ്യ​വും, ശക്തി​യും ഉള്ള​താ​യി​ത്ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു​ത്ത​ന്നു കോ​പ​മു​ണ്ടാ​കു​മ്പോൾ അവ​ന്റെ മന​സ്സിൽ ഉപ​ദ്ര​വം നേ​രി​ടു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ, മന​സ്സി​നു ഉപ​ദ്ര​വം നേ​രി​ട്ടാൽ അപ്പോൾ ശരീ​ര​ത്തി​ന്നും ഉപ​ദ്ര​വ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​രിൽ ഭൂ​രി​ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്നു് മന​സ്സു് കേവലം ശരീ​ര​ത്തി​നു കീ​ഴ​ട​ങ്ങി​യാ​ണി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. മന​സ്സി​നു വളരെ കു​റ​ഞ്ഞ പ്രൗ​ഢ​ത​യേ വന്നി​ട്ടു​ള്ളു.

മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ വലി​യൊ​രു ഭാ​ഗ​വും (നി​ങ്ങൾ ദയ​വു​ചെ​യ്തു ക്ഷ​മി​ക്കു​മെ​ങ്കിൽ ഞാൻ പറയാം). മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു അധി​ക​ദൂ​ര​മൊ​ന്നും എത്തീ​ട്ടി​ല്ല, അത്ര​ത​ന്നെ​യ​ല്ല, പല​സം​ഗ​തി​ക​ളി​ലും നി​യ​മ​ന​ശ​ക്തി താ​ഴ്‌​ന്ന​ത​രം ജന്തു​ക്കൾ​ക്കു​ള്ള​തിൽ​നി​ന്ന​ധി​ക​മൊ​ന്നും വർ​ദ്ധി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല. നമ്മു​ടെ മന​സ്സു​ക​ളു​ടെ​മേൽ നമു​ക്കു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം ചു​രു​ക്ക​മാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ ഉണ്ടാ​ക്കാ​നും, ശരീ​ര​ത്തേ​യും, മന​സ്സി​നേ​യും, സ്വാ​ധീ​ന​മാ​കാ​നും ചില ശാ​രീ​ര​മായ സഹാ​യ​ങ്ങ​ളെ നാം ആശ്ര​യി​ക്ക​ണം. ശരീരം വേ​ണ്ടും​വ​ണ്ണം സ്വാ​ധീ​ന​മാ​യെ​ന്നു കണ്ടാൽ അപ്പോൾ മന​സ്സി​നെ വശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ നമു​ക്കു ശ്ര​മി​ക്കാം. അങ്ങ​നെ വശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, നമു​ക്കു മന​സ്സി​നെ ആജ്ഞ​യിൽ നി​റു​ത്താൻ കഴി​യും. നമു​ക്കി​ഷ്ട​മാ​യ​വി​ധം അതി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പാ​നും, നാം ആഗ്ര​ഹി​ക്കും വണ്ണം അതി​ന്റെ ശക്തി​ക​ളെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ അതിനെ നിർ​ബ്ബ​ന്ധി​പ്പാ​നും കഴി​യും.

രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​പ്ര​കാ​രം, ബാ​ഹ്യ​പ്ര​പ​ഞ്ചം മു​ഴു​വ​നും, ആഭ്യ​ന്ത​ര​മായ അല്ലെ​ങ്കിൽ സൂ​ക്ഷ്മ​മായ ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ സ്ഥൂല പരി​ണാ​മം അല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്ന​ല്ല. സൂ​ക്ഷ്മം എല്ലാ​യ്പ്പോ​ഴും, കാ​ര​ണ​വും, സ്ഥൂ​ലം കാ​ര്യ​വും ആയി​രി​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു ബാ​ഹ്യ​പ്ര​പ​ഞ്ചം കാ​ര്യ​വും, ആഭ്യ​ന്ത​രം കാ​ര​ണ​വും ആണു്. അതു​പോ​ലെ വെ​ളി​യി​ലു​ള്ള ശക്തി​ക​ളും സൂ​ക്ഷ്മ​മായ ആന്ത​ര​ശ​ക്തി​ക​ളു​ടെ സ്ഥൂ​ല​മായ ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ തന്നെ ആകു​ന്നു. ആന്തര ശക്തി​ക​ളെ വശ​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ട ക്രമം കണ്ടു പി​ടി​ക്ക​യും, പഠി​ക്ക​യും ചെ​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരുവൻ പ്ര​കൃ​തി​യെ മു​ഴു​വൻ തനി​ക്ക​ധീ​ന​യാ​ക്കും. മു​ഴു​വൻ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തേ​യും വശം​വ​ദ​മാ​ക്കു​ക​യും, പ്ര​കൃ​തി​യെ കീ​ഴ​ട​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ ലഘു​വായ ഒരു ശ്ര​മ​ത്തെ​യ​ല്ല, യോഗി തന്റെ കൃ​ത്യ​മാ​യു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്. നാം ‘പ്ര​കൃ​തി നി​യ​മ​ങ്ങൾ’ എന്നു പറ​യു​ന്ന​വ​യു​ടെ പ്രേ​ര​ണ​കൾ ഒന്നും എത്താ​ത്ത​തും, അവയിൽ നി​ന്നെ​ല്ലാം തനി​ക്കു് അക​ന്നു നിൽ​ക്കാ​വു​ന്ന​തു​മായ സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ എത്താ​നാ​ണു യോഗി ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു്. അയാൾ ആന്ത​ര​വും, ബാ​ഹ്യ​വു​മായ മു​ഴു​വൻ പ്ര​കൃ​തി​യു​ടേ​യും അധി​പ​നാ​യി​തീ​രും. മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ അഭി​വൃ​ദ്ധി​യും പരി​ഷ്കാ​ര​വും എല്ലാം ഈ പ്ര​കൃ​തി​യെ കീ​ഴ​ട​ക്കുക എന്നു​ള്ള​തു തന്നെ.

പല വർ​ഗ്ഗ​ക്കാ​രു​ടേ​യും അഭ്യാ​സ​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങൾ​ക്കു വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടു്. ഒരു സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ​ത​ന്നെ​യു​ള്ള ചില പ്ര​ത്യേക ആളുകൾ ബാ​ഹ്യ​നി​യ​മ​ന​ത്തേ​യും, മറ്റു ചിലർ അന്തർ​നി​യ​മ​ന​ത്തേ​യും ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഭി​ന്ന​വർ​ഗ്ഗ​ക്കാ​രു​ടെ ഇട​യി​ലും ചിലർ ബാ​ഹ്യ​നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാ​നും, ചിലർ അന്തർ​നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാ​നും ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ആന്ത​ര​മായ നി​യ​മ​നം കൊ​ണ്ടു് നമു​ക്കു എല്ലാ​വ​റ്റേ​യും നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു ചി​ല​രും, ബാഹ്യ നി​യ​മ​നം കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ​വ​റ്റേ​യും നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു മറ്റു​ചി​ല​രും പറയും. പര​മാ​വ​ധി​യിൽ രണ്ടു് കക്ഷി​ക​ളു​ടേ​യും വാദം ശരി​യാ​ണു്. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ആഭ്യ​ന്ത​ര​മാ​ക​ട്ടെ, ബാ​ഹ്യ​മാ​ക​ട്ടെ ഇല്ല. അതു്, ഒരി​ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത കല്പി​ത​മായ വ്യ​വ​ച്ഛേ​ദ​മ​ത്രെ. ബാ​ഹ്യ​വാ​ദി, ആഭ്യ​ന്ത​ര​വാ​ദി എന്നു് ഈ രണ്ടു് കക്ഷി​ക​ളും തങ്ങ​ളു​ടെ ജ്ഞാ​ന​ത്തി​ന്റെ പര​മാ​വ​ധി​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരേ സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ തന്നെ വന്നെ​ത്തി​യേ കഴിയൂ. ശരീ​ര​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ തന്റെ ജ്ഞാ​ന​ത്തെ അതി​ന്റെ പൂർ​ണ്ണ​ത​യി​ലേ​ക്കു നയി​ക്കു​മ്പോൾ അതു് അദ്ധ്യാ​ത്മ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തിൽ ലയി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന​താ​യി കാ​ണു​ന്ന​പോ​ലെ അദ്ധ്യാ​ത്മ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ താൻ മന​സ്സെ​ന്നും, ജഡ​പ​ദാർ​ത്ഥ​മെ​ന്നും പറ​യു​ന്ന​തെ​ല്ലാം ഒരി​ക്ക​ലു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ണ്ണം മറ​ഞ്ഞു പോ​കേ​ണ്ട ഭ്ര​മ​ജ​ന്യ​മായ ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നും കാണും.

എല്ലാ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും, അവ​ധി​യും, ഉദ്ദേ​ശ്യ​വും ഒരു ഏക​വ​സ്തു​വി​നെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ക​യെ​ന്നു​ള്ള​താ​ണു്. ഈ നാ​നാ​വ​സ്തു​ക്കൾ എല്ലാം ഏതിൽ നി​ന്നു രൂ​പീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു​വോ ആ ഏക​വ​സ്തു​വി​നെ അനേ​ക​മാ​യി തോ​ന്നി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ആ ഏക​വ​സ്തു​വി​നെ രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു് ഉള്ളിൽ നി​ന്നു തു​ട​ങ്ങി അതാ​യ​തു്, ആഭ്യ​ന്ത​ര​പ്ര​കൃ​തി​യെ ആരാ​ഞ്ഞ​റി​ഞ്ഞു അതു മാർ​ഗ്ഗ​മാ​യി ആഭ്യ​ന്ത​ര​വും, ബാ​ഹ്യ​വു​മായ മു​ഴു​വൻ ലോ​ക​ത്തേ​യും നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാ​നാ​കു​ന്നു. ഈ ശ്രമം വളരെ പു​രാ​ത​ന​മാ​ണു്. ഇതി​ന്റെ പ്ര​ത്യേക സങ്കേ​ത​ഭൂ​മി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇൻഡ്യ തന്നെ. എന്നാൽ മറ്റു രാ​ജ്യ​ക്കാ​രും, ഇതിൽ ശ്ര​മി​ച്ചു് നോ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടു്. പാ​ശ്ചാ​ത്യ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഇതു ഗൂ​ഢ​വി​ദ്യ​യാ​യി കരു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഇതിനെ അഭ്യ​സി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ച ജന​ങ്ങ​ളെ ചു​ട്ടു​ക​ള​ക​യോ ആഭി​ചാ​ര​വി​ദ്യ​ക്കാ​രേ​യും, മന്ത്ര​വാ​ദി​ക​ളേ​യും പോലെ കൊ​ല്ലു​ക​യോ ചെ​യ്തു വന്നി​രു​ന്നു. ഇന്ത്യ​യിൽ ഇതു പല കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ ഇതിനെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച അറി​വു​ക​ളിൽ നൂ​റ്റി​ന്നു തൊ​ണ്ണൂ​റ്റും നശി​പ്പി​ക്ക​യും, ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​തി​നെ മഹാ രഹ​സ്യ​മാ​ക്കു​വാൻ ശ്ര​മി​ക്ക​യും ചെയ്ത ചില കൂ​ട്ട​രു​ടെ കൈ​യ്യി​ലു​മാ​ണ​ക​പ്പെ​ട്ട​തു്. ഈ കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ (ഈ പാ​ശ്ചാ​ത്യ​ദേ​ശ​ത്തു്) ഉപ​ദേ​ഷ്ടാ​ക്ക​ന്മാ​രെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു പല ആളു​ക​ളും പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവർ ഇന്ത്യ​യി​ലെ മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ കൂ​ട്ട​രേ​ക്കാൾ മോ​ശ​ക്കാ​രാ​ണു്. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അവർ​ക്കു വല്ല​തെ​ങ്കി​ലും അറി​യാം. ഈ പുതിയ ഉപ​ദേ​ഷ്ടാ​ക്ക​ന്മാർ​ക്കു ഒന്നു​മ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.

രഹ​സ്യ​വും, ഗൂ​ഢ​വു​മാ​യി എന്തെ​ല്ലാ​മു​ണ്ടോ ഈ യോ​ഗ​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​പ്ര​കാ​രം അവയെ ഉടനെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു് കള​യേ​ണ്ട​താ​ണു്. ബല​മാ​ണു ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഉത്ത​മ​നേ​തൃ​സ്ഥാ​നം വഹി​ക്കു​ന്ന​തു്. മത​ത്തിൽ മറ്റു​ള്ള സർ​വ​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളി​ലും എന്ന​പോ​ലെ​ത​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളെ ദുർ​ബ​ല​രാ​ക്കു​ന്ന ഏതെ​ല്ലാ​മു​ണ്ടോ, അവയെ തള്ളി​ക്ക​ള​യു​ക​യു​ക​യും അവ​യു​മാ​യി ഇട​പെ​ടാ​തി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​വിൻ. ഗൂ​ഢ​വി​ദ്യാ​വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങൾ എല്ലാം മനു​ഷ്യ​ബു​ദ്ധി​യെ ബല​ഹീ​ന​മാ​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. അതു​നി​മി​ത്തം ഈ യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം മി​ക്ക​വാ​റും നഷ്ട​മാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ, വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഇതു അതി​മ​ഹ​ത്തു​ക​ളായ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണു്. നാ​ലാ​യി​ര​ത്തിൽ​പ​രം കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ​ക്കു​മുൻ​പ്, ഇന്ത്യ​യിൽ ഇതു കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച കാലം തു​ട​ങ്ങി പൂർ​ത്തി​യാം​വ​ണ്ണം ഇതിനെ നിർ​വ​ചി​ക്കു​ക​യും, നി​രൂ​പ​ണം ചെ​യ്ക​യും, പ്ര​സം​ഗി​ക്ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതി​ന്റെ പുതിയ, പുതിയ വ്യാ​ഖ്യാ​താ​ക്ക​ന്മാർ എല്ലാം അധി​ക​മ​ധി​കം അബ​ദ്ധ​ങ്ങൾ വരു​ത്തി​ക്കൂ​ട്ടു​ന്ന​വ​രാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു് ഒരു സ്മ​ര​ണീ​യ​മായ വാ​സ്ത​വ​മാ​കു​ന്നു. ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ എത്ര പു​രാ​തന കാ​ലീ​യ​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വോ അത്ര​യ​ധി​കം ആ ഗ്ര​ന്ഥം യു​ക്തി​യു​ക്ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പുതിയ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രിൽ ഭൂ​രി​ഭാ​ഗ​വും, പല​പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ഗൂ​ഢ​ത​ത്വ​ങ്ങ​ളെ പറ്റി ജല്പി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്ര​കാ​രം, സൂ​ര്യ​ന്റെ​യും ന്യാ​യ​വാ​ദ​ത്തി​ന്റേ​യും പൂർ​ണ്ണ​മായ വെ​ളി​ച്ചം അതി​ന്മേൽ വീഴാൻ അനു​വ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം അതിനെ ഒരു രഹ​സ്യ​മാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത ഏതാ​നും ചി​ല​രു​ടെ കൈ​യ്യി​ലാ​ണി​ത​ക​പ്പെ​ട്ട​തു്. അവർ അങ്ങ​നെ ചെ​യ്ത​തു് സി​ദ്ധി​കൾ എല്ലാം അവർ​ക്കേ ഉണ്ടാ​കാ​വു എന്നു​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു​മാ​യി​രി​ക്കാം.

ഞാൻ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഒന്നാ​മ​താ​യി​ത​ന്നെ ഗൂ​ഢ​ത​ത്വ​ങ്ങൾ ഒന്നും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. എനി​ക്കു സ്വ​ല്പം ഏതെ​ങ്കി​ലും അറി​യാ​വു​ന്ന​തി​നെ ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു പറയും; യു​ക്തി​കൊ​ണ്ടു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാ​വു​ന്ന​തി​നെ ഞാൻ അങ്ങി​നേ​യും ചെ​യ്യും; എനി​ക്കു അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​തി​നെ​യാ​ക​ട്ടെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളിൽ അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​ത​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞേ​ക്കും. കണ്ണും പൂ​ട്ടി വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​തു അബ​ദ്ധ​മാ​ണു്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ന്തം ബു​ദ്ധി​യേ​യും, ന്യാ​യ​ദൃ​ഷ്ടി​യേ​യും തന്നെ നി​ങ്ങൾ ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​ണം. ഈ സം​ഗ​തി​കൾ സം​ഭ​വി​ക്കു​മോ ഇല്ല​യോ എന്നു നി​ങ്ങൾ ശ്ര​മി​ച്ചു​നോ​ക്കി​ത​ന്നെ അറി​യ​ണം. മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും, ജഢ​പ്ര​കൃ​തി ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളെ എങ്ങ​നെ നി​ങ്ങൾ പഠ​ന​വി​ഷ​യ​മാ​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു​വോ അതേ​വി​ധം തന്നെ ഈ ശാ​സ്ത്ര​ത്തേ​യും പഠി​പ്പാൻ എടു​ക്ക​ണം. ഇതിൽ രഹ​സ്യ​മോ അപ​ക​ട​മോ ഒന്നു​മി​ല്ല. ഇതി​ന്റെ പര​മാർ​ത്ഥ​മായ ഭാ​ഗ​മു​ള്ള​തെ​ല്ലാം തു​റ​ന്നു രാ​ജ​വീ​ഥി​യിൽ നട്ടു​ച്ച​യ്ക്കു് വി​ളി​ച്ചു പ്ര​സം​ഗി​ക്കേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. ഈ സം​ഗ​തി​ക​ളെ ഗൂ​ഢ​മാ​ക്കാ​നു​ള്ള ഏതു​ദ്യ​മ​വും വലിയ അപാ​യ​ക​ര​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണു്.

ഇതി​ന്ന​പ്പു​റം പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നു​മു​മ്പു രാ​ജ​യോ​ഗ​ത്തി​ന്നു മു​ഴു​വൻ ആധാ​ര​മാ​യി​നി​ല്ക്കു​ന്ന സാം​ഖ്യ​ത​ത്വ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി എനി​ക്കു കു​റ​ഞ്ഞൊ​ന്നു നി​ങ്ങ​ളോ​ടു വി​വ​രി​ക്ക​ണം. ഈ തത്വ​ശാ​സ്ത്ര​പ്ര​കാ​രം, പ്ര​ത്യ​ക്ഷം ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്; കര​ണ​ങ്ങൾ അതാ​യ​തു് അക്ഷ​ങ്ങൾ വഴി​യാ​കു​ന്നു. അക്ഷ​ങ്ങൾ അതിനെ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും, ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലേ​ക്കും, മന​സ്സു നി​ശ്ച​യാ​ത്മി​ക​യായ ബു​ദ്ധി​യി​ലേ​ക്കും കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. ഇതിൽ നി​ന്നു പു​രു​ഷൻ അല്ലെ​ങ്കിൽ ആത്മാ​വു് അതിനെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും, തി​രി​യെ പോവാൻ ആജ്ഞാ​പി​ക്കു​ക​യോ എന്നു തോ​ന്നു​മാ​റ് ആ എല്ലാ സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടേ​യും അതിനെ മട​ക്കി അയ​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇങ്ങി​നെ​യാ​ണു് ഇന്ദ്രി​യ​ജ​ന്യ​ജ്ഞാ​ന​ങ്ങൾ ഗ്ര​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. പു​രു​ഷ​നെ​യൊ​ഴി​ച്ചു​ള്ള ഇതെ​ല്ലാം ജഡ​പ​ദാർ​ത്ഥ​മാ​കു​ന്നു. എന്നാൽ, മന​സ്സാ​ക​ട്ടെ, ബഹി​രി​ന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളേ​ക്കാൾ തുലോം സൂ​ക്ഷ്മ​മായ ജഡ​വ​സ്തു​വാ​ണു്. മന​സ്സി​ന്നു​പാ​ദാ​ന​മായ ജഡ​പ​ദാർ​ത്ഥം തടി​ക്കു​മ്പോൾ തന്മാ​ത്ര​കൾ എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന വസ്തു​വാ​യി​തീ​രു​ന്നു. അതു പി​ന്നേ​യും തടി​ച്ചി​ട്ടു്, ബാ​ഹ്യ​ഭൂ​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​തീ​രു​ന്നു. ഇതാണു സാം​ഖ്യ​സി​ദ്ധാ​ന്തം. അതു​കൊ​ണ്ടു്, ബു​ദ്ധി​ക്കും, വെ​ളി​യി​ലു​ള്ള സ്ഥൂ​ല​ഭൂ​ത​ങ്ങൾ​ക്കും തമ്മിൽ മാ​ത്ര​യിൽ ഉള്ള ഒരു വ്യ​ത്യാ​സം മാ​ത്ര​മെ ഉള്ളു. അജ​ഡ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തു് പു​രു​ഷൻ ഒന്നു​ത​ന്നെ. മന​സ്സു വെ​ളി​യി​ലു​ള്ള വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ തന്മാർ​ഗ്ഗേണ ഗ്ര​ഹി​പ്പാ​നാ​യി ആത്മാ​വി​ന്റെ കൈ​ക​ളി​ലു​ള്ള ഒരു​പ​ക​ര​ണം പോ​ലെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ മന​സ്സു ഇട​വി​ടാ​തെ മാ​റു​ക​യും അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ആടി​കൊ​ണ്ടു നിൽ​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇതി​ന്നു ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളിൽ പല​തി​നോ​ടോ, ഒന്നി​നോ​ടോ മാ​ത്ര​മോ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തി​ന്നും, ഒന്നി​നോ​ടും, സം​ബ​ന്ധി​ക്കാ​തി​രി​പ്പാ​നും കഴി​യും. ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം പറയാം. നാ​ഴി​ക​മ​ണി അടി​ക്കു​ന്ന​തു് വളരെ ശ്ര​ദ്ധ പതി​ച്ചു് ഞാൻ കേൾ​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഒരു സമയം എന്റെ കണ്ണു​കൾ തു​റ​ന്നി​രു​ന്നാൽ തന്നെ​യും ഒരു വസ്തു​വി​നേ​യും ഞാൻ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. അതു്, മന​സ്സു നേ​ത്രേ​ന്ദ്രി​യ​ത്തോ​ടു സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നും ശ്രോ​തേ​ന്ദ്രി​യ​ത്തോ​ടു് സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും കാ​ട്ടി​ത്ത​രു​ന്നു. ഇതേ​വി​ധ​ത്തിൽ എല്ലാ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളോ​ടും ഏക​കാ​ല​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രു​പ്പാ​നും മന​സ്സി​നു കഴി​യും. ഈ മന​സ്സി​നു തന്റെ സ്വ​ന്തം അഗാ​ധ​ത​യി​ലേ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​ന്ന ചി​ന്തന അല്ലെ​ങ്കിൽ പ്ര​ണി​ധാ​ന​ശ​ക്തി​യു​ണ്ടു്. ഈ ചി​ന്താ​ശ​ക്തി​യെ ലഭി​പ്പാ​നാ​ണു് യോഗി ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. മനഃ​ശ്ശ​ക്തി​ക​ളെ ഏകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തി അവയെ അന്തർ​മു​ഖ​മാ​ക്കി തി​രി​ച്ചു​വി​ട്ടു് ഉള്ളിൽ നട​ക്കു​ന്ന സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ അറി​വാൻ അയാൾ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. ഇതിൽ വെറും വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ചോ​ദ്യം ഒന്നു​മി​ല്ല. ഇതു ഒരുവക തത്വ​ജ്ഞാ​നി​ക​ളു​ടെ തത്വ​വി​വേ​ച​നാ​ക്ര​മ​മ​ത്രേ. പുതിയ ശരീ​ര​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ പറ​യു​ന്ന​തു് കണ്ണു​ക​ള​ല്ല കാ​ഴ്ച​യു​ടെ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളെ​ന്നും ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് തല​ച്ചോ​റി​ലു​ള്ള സി​രാ​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണെ​ന്നു​മാ​കു​ന്നു. മറ്റു ജ്ഞാ​നേ​ന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളും, അതു​പോ​ലെ തന്നെ. ഈ സി​രാ​ബ​ന്ധ സ്ഥാ​ന​ങ്ങൾ നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് തല​ച്ചോ​റു​ണ്ടാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന അതേ ഭൂ​ത​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്നും അവർ പറ​യു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ സം​ഖ്യാ ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നും പറയും. എന്നാൽ ഈ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തിൽ ഒന്നു് പ്ര​കൃ​തി​വി​ജ്ഞാ​ന​വി​ഷ​യ​മാ​യും, മറ്റ​തു അന്തഃ​ക​രണ ശാ​സ്ത്ര​വി​ഷ​യ​മാ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു. എങ്കി​ലും രണ്ടും ഒന്നു തന്നെ. ഇനി ഇതി​ന​പ്പു​റ​മാ​ണു നമു​ക്കു തെ​ളി​യി​ക്കേ​ണ്ടി​യു​ള്ള​തു്.

യോഗി ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്, ഏതി​നാൽ ഇതെ​ല്ലാം പ്ര​ത്യ​ക്ഷീ​ക​രി​പ്പാൻ കഴി​യു​മോ ആ സൂ​ക്ഷ്മ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷാ​വ​സ്ഥ​യെ സമ്പാ​ദി​പ്പാ​നാ​കു​ന്നു. ഈ എല്ലാ ഭി​ന്നാ​വ​സ്ഥ​ക​ളി​ലും, മാ​ന​സ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ഇന്ദ്രി​യ​ജ്ഞാ​നം എങ്ങ​നെ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും, മന​സ്സു അതിനെ എങ്ങ​നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും, ബു​ദ്ധി​യി​ലേ​ക്കു് അതു എങ്ങ​നെ പോ​കു​ന്നു​വെ​ന്നും, ആത്മാ​വി​ന്നു അതു എങ്ങ​നെ നല്കു​ന്നു എന്നും നമു​ക്കു കാ​ണാ​റാ​കും. ഓരോ ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​നും, ചില പ്ര​ത്യേക ഒരു​ക്ക​ങ്ങൾ ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള​തി​നാ​ലും, ഓരോ ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​നും, അതി​ന്റെ പ്ര​ത്യേ​ക​ക്ര​മം ഉള്ള​തു​കോ​ണ്ടും, ആ ക്ര​മ​ത്തെ അനു​സ​രി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ ആ ശാ​സ്ത്ര​ത്തെ നമു​ക്കു ഒരി​ക്ക​ലും മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല. രാ​ജ​യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​വും അതു​പൊ​ലെ​ത​ന്നെ.

ആഹാ​ര​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു ചില നി​യ​മ​ങ്ങൾ ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. മന​സ്സി​നെ ഏറ്റ​വും പരി​ശു​ദ്ധ​മാ​ക്കി​ചെ​യ്യ​ത്ത​ക്ക ആഹാരം വേണം ഉപ​യോ​ഗി​പ്പാൻ. ഒരു മൃ​ഗ​ശാ​ല​യിൽ ചെ​ന്നാൽ ഇതി​ന്റെ ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം നി​ങ്ങൾ​ക്കു ഉട​നെ​കാ​ണാം. ആനകളെ നി​ങ്ങൾ കാ​ണു​ന്നു. മഹാ​വ​ലിയ ജന്തു​ക്കൾ; എങ്കി​ലും ശാ​ന്ത​രാ​യും മൃ​ദു​സ്വ​ഭാ​വി​ക​ളാ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു. സിം​ഹ​ത്തി​ന്റേ​യും, കടു​വ​യു​ടേ​യും കൂ​ടു​ക​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നാൽ അവ പൊ​റു​തി​യി​ല്ലാ​തെ നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു നി​ങ്ങൾ കാണും. ആഹാരം കൊ​ണ്ടു​ണ്ടായ ഭേദം എത്ര​മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്നു അതു നി​ങ്ങൾ​ക്കു് കാ​ണി​ക്കും. നാം അതു ദി​വ​സേന കണ്ടു​വ​രു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ ഉപ​വാ​സം ചെ​യ്ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ആദ്യം നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ശരീരം ബല​ഹീ​ന​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ശാ​രീ​ര​മായ ശക്തി​കൾ​ക്കു ഹാനി തട്ടു​ന്നു. പി​ന്നെ ഏതാ​നും ചില ദി​വ​സ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞാൽ മനഃ​ശ​ക്തി​കൾ​ക്കും കേടു തട്ടും. ആദ്യം ഓർ​മി​പ്പാൻ വഹി​യാ​തെ​യാ​കും. പി​ന്നെ ഒരു ഘട്ട​മു​ണ്ടു്. അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ​ക്കു ചി​ന്തി​പ്പാൻ കഴി​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു വരും. ഏതെ​ങ്കി​ലും യു​ക്തി​വാ​ദം ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നെ യഥാ​ക്ര​മം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ അതി​നേ​ക്കാ​ളും, കഴി​യാ​തെ​യാ​വും. അതു​കൊ​ണ്ടു ആരം​ഭ​ത്തിൽ ഏതു​മാ​തി​രി ആഹാ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു ഭക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നു​ള്ള വി​ഷ​യ​ത്തിൽ നാം ശ്ര​ദ്ധ​വെ​യ്ക്ക​ണം. നമു​ക്കു ധാ​രാ​ളം ശക്തി ലഭി​ക്ക​യും, നമ്മു​ടെ അഭ്യാ​സം ഉയർ​ന്ന​പ​ടി​യിൽ എത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ പി​ന്നെ ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ നാം അത്ര ശ്ര​ദ്ധ​വ​ച്ചേ​ക​ഴി​യു എന്നി​ല്ല. ഒരു തൈ നട്ടു, വളർ​ന്നു​വ​രു​മ്പോൾ അതിനു ഹാനി തട്ടാ​തി​രി​പ്പാ​നാ​യി ചു​റ്റും വേലി കെ​ട്ടുക പതി​വാ​ണു്. എന്നാൽ അതു ഒരു വൃ​ക്ഷ​മാ​യി​ത്തീ​രു​മ്പോൾ വേ​ലി​ക​ളെ​ല്ലാം എടു​ത്തു​ക​ള​യു​ന്നു. അതിനു അപ്പോൾ എല്ലാ ഉപ​ദ്ര​വ​ങ്ങ​ളേ​യും സഹി​പ്പാൻ കഴി​യും.

ഒരു യോഗി അമി​ത​മായ ഭോ​ഗ​വും, അമി​ത​മായ വ്ര​ത​വും ആയ രണ്ടി​നേ​യും വർ​ജ്ജി​ക്ക​ണം; അയാൾ ഉപ​വ​സി​ക്ക​യും ശരീ​ര​ത്തെ പീ​ഢി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്യ​രു​തു്. ആരു അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്നു​വോ അവൻ ഒരു യോ​ഗി​യാ​വാൻ കഴി​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു ഗീ​ത​യിൽ പറ​യു​ന്നു. ഉപ​വ​സി​ക്കു​ന്ന​വ​നും, ഉറ​ങ്ങാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​നും, അധി​ക​മു​റ​ങ്ങു​ന്ന​വ​നും, അമി​ത​മാ​യി അദ്ധ്വാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​നും, ഒരു പ്ര​വൃ​ത്തി​യും ചെ​യ്യാ​ത്ത​വ​നും ആയ ഇവർ​ക്കാർ​ക്കും യോ​ഗി​യാ​യി​രി​പ്പാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല.