പ്രാ​ണാ​യാ​മം പലരും വി​ചാ​രി​ച്ചി​രി​ക്കാ​റു​ള്ള​പോ​ലെ ശ്വാ​സ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒന്ന​ല്ല. ശ്വാ​സ​ത്തി​നു ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ തന്നെ വളരെ അല്പ​മായ സം​ബ​ന്ധ​മേ അതി​നോ​ടു​ള്ളു. ശ്വാ​സാ​ഭ്യാ​സം നമു​ക്കു വാ​സ്ത​വ​മായ പ്രാ​ണാ​യാ​മ​ത്തെ ലഭി​പ്പാ​നു​ള്ള അനേ​ക​മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നു മാ​ത്ര​മേ ആകു​ന്നു​ള്ളൂ. പ്രാ​ണാ​യാ​മം എന്നാൽ പ്രാ​ണ​ന്റെ നി​യ​മ​നം എന്നർ​ത്ഥ​മാ​കു​ന്നു. ഇന്ത്യൻ തത്വ​ജ്ഞാ​നി​ക​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​പ്ര​കാ​രം മു​ഴു​വൻ പ്ര​പ​ഞ്ച​വും രണ്ടു പദാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളാൽ ഘടി​ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അവയിൽ ഒന്നി​നെ അവർ ആകാശം എന്നു പറ​യു​ന്നു. ഇതു എങ്ങു​മു​ള്ള​തും എല്ലാ​വ​റ്റെ​യും വ്യാ​പി​ച്ചു സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​മായ ആ ഏക​ത​ത്വം തന്നെ. രൂ​പ​മു​ള്ള​തോ സാ​യു​ക്ത​ദ്ര​വ്യ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​യ​തോ ആയ ഏതും ഈ ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ പരി​ണാ​മ​മാ​ണു്. വാ​യു​വാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​തും ദ്ര​വ​ദ്ര​വ്യ​മാ​യും, ഘന​ദ്ര​വ്യ​മാ​യും തീ​രു​ന്ന​തും ഈ ആകാ​ശ​മാ​ണു്. സൂ​ര്യ​നാ​യും, ഭൂ​മി​യാ​യും, ചന്ദ്ര​നാ​യും, നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​യും, കേ​തു​ക്ക​ളാ​യും തീ​രു​ന്ന​തും ഈ ആകാശം തന്നെ. നമ്മു​ടെ ശരീ​ര​മാ​യും, ജന്തു​ക്ക​ളു​ടെ ശരീ​ര​മാ​യും, ചെ​ടി​ക​ളാ​യും നാം കാ​ണു​ന്ന എല്ലാ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളാ​യും തീ​രു​ന്ന​തും, നമ്മു​ടെ വി​ഷ​യ​മാ​കു​ന്ന ഏതും, എന്നു​വേ​ണ്ട ഉള്ള​തേ​തോ അതൊ​ക്കെ​യും ആകാശം തന്നെ ആകു​ന്നു. അതു സ്വയം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മ​ല്ല. സാ​ധാ​രണ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഒന്നി​നും വി​ഷ​യ​മാ​കാ​തി​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം അതു അത്ര സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​കു​ന്നു. സൃ​ഷ്ടി തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ ഈ ആകാശം മാ​ത്ര​മേ ഉള്ളൂ. കല്പ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ ദ്ര​വ​ദ്ര​വ്യ​ങ്ങൾ ഘന​ദ്ര​വ്യ​ങ്ങൾ ആവികൾ ഈ എല്ലാം ആകാ​ശ​ത്തിൽ ലയി​ക്ക​യും അടു​ത്ത സൃ​ഷ്ടി​യും അതു​പോ​ലെ ഈ ആകാ​ശ​ത്തിൽ നി​ന്നു​ത​ന്നെ ആരം​ഭി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

എന്തു ശക്തി​യാ​ലാ​ണു് ഈ ആകാശം പ്ര​പ​ഞ്ചാ​കാ​ര​മായ നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്? പ്രാ​ണ​ശ​ക്തി​യാ​ല​ത്രെ. ആകാശം എങ്ങി​നെ ഈ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ അഖ​ണ്ഡ​വും സർ​വ്വ​വ്യാ​പ​ക​വു​മായ ദ്ര​വ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വോ അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ പ്രാ​ണൻ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ അഖ​ണ്ഡ​വും സർ​വ്വ​വ്യാ​പ​ക​വു​മായ നിർ​മ്മാ​പക ശക്തി​യാ​കു​ന്നു. ഒരു കല്പ​ത്തി​ന്റെ ആരം​ഭ​ത്തി​ലും അവ​സാ​ന​ത്തി​ലും എല്ലാ ദ്ര​വ്യ​വും ആകാ​ശ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ലു​ള്ള എല്ലാ ശക്തി​യും പ്രാ​ണ​നിൽ തി​രി​യേ ലയി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അടു​ത്ത കല്പ​ത്തിൽ ഈ പ്രാ​ണ​നിൽ നി​ന്നു​ത​ന്നെ നാം പ്ര​ഭാ​വ​മെ​ന്നോ ശക്തി​യെ​ന്നോ പറ​യു​ന്ന എല്ലാ​വും ആവിർ​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. ചല​ന​മാ​യി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു ഈ പ്രാ​ണ​നാ​ണു്. ഘനാ​കർ​ഷണ ശക്തി​യാ​യും അയ​സ്കാ​ന്ത​ശ​ക്തി​യാ​യും പരി​ണ​മി​ക്കു​ന്ന​തും പ്രാ​ണൻ തന്നെ, ശരീ​ര​വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങ​ളാ​യും, പ്രാ​ണ​ധാ​ര​ക​ളാ​യും, വിചാര ശക്തി​ക​ളാ​യും പരി​ണ​മി​ക്കു​ന്ന​തും പ്രാ​ണൻ തന്നെ. വി​ചാ​രം മുതൽ കീ​ഴ്പോ​ട്ടു താ​ണ​ത​രം ശരീ​ര​വ്യാ​പാ​രം വരേ​യു​ള്ള എല്ലാം പ്രാ​ണ​ന്റെ പരി​ണാ​മ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്ന​ല്ല. മാ​ന​സി​ക​മോ ശാ​രീ​ര​മോ ആയി ലോ​ക​ത്തു​ള്ള എല്ലാ ശക്തി​ക​ളും അവ​യു​ടെ പൂർ​വ്വാ​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കു തി​രി​യെ ലയി​ക്കു​മ്പോൾ ഉള്ള അക​ത്തു​ക​ക്കാ​ണു് പ്രാ​ണൻ എന്നു​പ​റ​യു​ന്ന​തു്. ‘എപ്പോൾ ഭാവമോ അഭാ​വ​മോ ഇല്ലാ​തി​രു​ന്നു​വോ എപ്പോൾ അന്ധ​കാ​രം അന്ധ​കാ​ര​ത്തെ മറ​ച്ചി​രു​ന്നു​വോ അപ്പോൾ എന്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു? നി​ശ്ച​ല​മാ​യും ആ ആകാശം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു’ പ്രാ​ണ​ന്റെ ഭൗ​തി​ക​മായ ചലനം നി​ന്നു​പോ​യി; എന്നാൽ പ്രാ​ണൻ യഥാ​പൂർ​വ്വം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. പുതിയ സയൻസ് (ശാ​സ്ത്രം) കൊ​ണ്ടു ലോ​ക​ത്തിൽ വെ​ളി​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ശക്തി​കൾ എല്ലാം മാ​റ്റ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​യാ​ണെ​ന്നു നമു​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലോ. ലോ​ക​ത്തു​ള്ള ശക്തി​ക​ളു​ടെ എല്ലാം ആകെ​ത്തു​ക​യായ ഒന്നു എപ്പോ​ഴും തു​ല്യ​മാ​യി​ത്ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു കലാ​പ​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ മാ​ത്രം ശക്തി​കൾ ശാ​ന്ത​മാ​ക​യും, തി​രോ​ഹി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അടു​ത്ത കലാ​പാ​രം​ഭ​ത്തിൽ അവ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ മേൽ വ്യാ​പ​രി​ക്ക​യും, ആകാ​ശ​ത്തിൽ നി​ന്നു ഈ വി​വി​ധ​ങ്ങ​ളായ രൂ​പ​ങ്ങൾ പരി​ണ​മി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. ആകാശം മാ​റു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തന്നെ ഈ പ്രാ​ണ​നും, ശക്തി​യു​ടെ ഈ പരി​ണാ​മ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​മാ​യി മാ​റു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഈ പ്രാ​ണ​നെ അറി​യു​ക​യും നി​യ​മ​നം ചെ​യ്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​ണു് പ്രാ​ണാ​യാ​മം എന്നു പറ​യു​ന്ന​തി​ന്റെ വാ​സ്ത​വ​മായ അർ​ത്ഥം.

ഇതു് (പ്രാ​ണാ​യാ​മം) നമു​ക്കു അവ​ധി​യി​ല്ലാ​ത്ത ശക്തി​ക​ളു​ടെ വാ​ത​ലി​നെ​ത്തു​റ​ന്നു തരു​ന്നു. എങ്ങി​നെ​യെ​ന്നു പറയാം: ഒരു​ത്തൻ പ്രാ​ണ​നെ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യ​റി​ക​യും അതിനെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യാൻ അവനു സാ​ധി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു എങ്കിൽ അവ​നി​ലി​ല്ലാ​ത്ത​തായ ശക്തി ലോ​ക​ത്തേ​തു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും? പ്രാ​ണ​നെ വരു​തി​യിൽ വെ​യ്പാൻ കഴി​യ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു സൂ​ര്യ​നേ​യും നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളേ​യും അവ​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു മാ​റ്റി നിർ​ത്താ​നും, അണു​ക്കൾ മുതൽ അതി​മ​ഹ​ത്തായ സൂ​ര്യ​ഗോ​ള​ങ്ങൾ​വ​രെ ഈ ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​ത്തി​ലു​ള്ള ഏതി​നെ​യും വരു​തി​യിൽ നിർ​ത്താ​നും അവനു കഴി​യു​മാ​യി​രി​ക്കും. ഇതാണു പ്രാ​ണാ​യാ​മ​ത്തി​ന്റെ അവ​ധി​യും ഉദ്ദേ​ശ​വും. യോഗി പൂർ​ണ്ണ​സി​ദ്ധ​നാ​യി​ത്തീ​രു​മ്പോൾ അവ​ന്റെ അധീ​ന​ത​യിൽ നിൽ​ക്കാ​ത്ത​താ​യി പി​ന്നെ ഒന്നും​ത​ന്നെ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. അവൻ ദേ​വ​ന്മാ​രെ വരാൻ ആജ്ഞാ​പി​ക്ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അവൻ കല്പി​ച്ച​പോ​ലെ അവർ വരും. പി​തൃ​ക്ക​ളെ അവൻ വരാൻ പറ​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അവ​ന്റെ കല്പ​ന​പോ​ലെ അവർ വരും. പ്ര​കൃ​തി​യി​ലു​ള്ള എല്ലാ ശക്തി​ക​ളും അടി​മ​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ അവ​ന്റെ ആജ്ഞ കേൾ​ക്കും. അറി​വി​ല്ലാ​ത്ത​വർ യോ​ഗി​യു​ടെ ഈ ശക്തി​ക​ളെ കാ​ണു​മ്പോൾ ഇവ അമാ​നുഷ പ്ര​വർ​ത്തി​ക​ളെ​ന്നു പറയും. ഹി​ന്ദു​ക്ക​ളു​ടെ മന​സ്സി​നു​ള്ള ഒരു വി​ശേ​ഷം അതു് എപ്പോ​ഴും വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളെ എല്ലാം ഒടു​വിൽ നി​രൂ​പ​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നാ​യി വി​ട്ടി​ട്ട് പര​മ​സാ​മാ​ന്യ​ധർ​മ്മ​ത്തെ ആദ്യം അന്വേ​ഷി​യ്ക്കുക എന്നു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. “ഏതിനെ അറി​യു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് നാം എല്ലാ​വ​റ്റെ​യും അറി​യു​ന്നു​വോ അതു് ഏതാ​ണു്?” എന്ന ചോ​ദ്യം വേ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചി​രി​യ്ക്കു​ന്നു. അതിനെ അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കി​യാ​ണു് എല്ലാ വേ​ദ​ങ്ങ​ളും, എല്ലാ തത്വ​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളും എഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഏതിനെ അറി​യു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടു് എല്ലാം അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു​വോ അതിനെ നിർ​ണ്ണ​യി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു അവ​യു​ടെ ഉദ്ദേ​ശം. ഒരു​ത്തൻ ഈ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തെ ശകലം ശക​ല​മാ​യി അം​ശി​ച്ച​റി​വാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അവൻ ഓരോ തരി​മ​ണ​ലി​നെ​യും പി​രു​ത്തു​നോ​ക്കി അറി​യ​ണം. അതിനു അവനു അവ​ധി​യി​ല്ലാ​ത്ത കാലം വേ​ണ്ടി വരു​ന്നു. അവയെ എല്ലാം അവ​ന്നു അറി​വാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. എന്നാൽ ജ്ഞാ​നം എങ്ങി​നെ ഉണ്ടാ​വാം? വിശേഷ (ജ്ഞാന)ങ്ങൾ വഴി​യാ​യി എങ്ങി​നെ ഒരു മനു​ഷ്യൻ സർ​വ​ജ്ഞ​നാ​കാൻ സാ​ധി​യ്ക്കും? യോഗി പറ​യു​ന്ന​താ​വി​തു്. ഈ വിശേഷ പരി​ണ​തി​ക​ളു​ടെ എല്ലാം അടി​യി​ലാ​യി ഒരു സാ​മാ​ന്യ​ധർ​മ്മം (സത്ത) ഉണ്ടു്. എല്ലാ പ്ര​ത്യേക ജ്ഞാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും അടി​യിൽ സർ​വ​സാ​മാ​ന്യ​വും കേ​വ​ല​വു​മായ ഒരു തത്വം നിൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അതിനെ ഗ്ര​ഹി​ച്ചാൽ നി​ങ്ങൾ എല്ലാ​വ​റ്റേ​യും ഗ്ര​ഹി​ച്ചു. ഇതേ​പ്ര​കാ​രം തന്നെ മു​ഴു​വൻ ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​വും വേ​ദ​ത്തിൽ ഒരു കേവല സത്ത​യാ​യി സാ​മാ​ന്യ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ സത്ത​യെ ആർ ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വോ അവൻ മു​ഴു​വൻ ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​ത്തെ​യും ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ എല്ലാ ശക്തി​ക​ളെ​യും ഈ പ്രാ​ണ​നാ​യി​ട്ടു സാ​മാ​ന്യ​പ്പെ​ടു​ത്ത​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ആരു പ്രാ​ണ​നെ ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വോ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തിൽ ഉള്ള മാ​ന​സി​ക​മോ ഭൗ​തി​ക​മോ ആയ എല്ലാ ശക്തി​ക​ളെ​യും അവൻ ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു. പ്രാ​ണ​നെ കീ​ഴ​ട​ക്കി​യ​വൻ അവ​ന്റെ ആ സ്വ​ന്ത മന​സ്സി​നെ​യും ലോ​ക​ത്തു മറ്റേ​തു മന​സ്സു​കൾ എല്ലാം ഉണ്ടോ അവയെ ഒക്കെ​യും കീ​ഴ​ട​ക്കി കഴി​ഞ്ഞി​രി​യ്ക്കു​ന്നു. ആർ പ്രാ​ണ​നെ സ്വാ​ധീ​ന​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വോ അവൻ തന്റെ സ്വ​ന്ത ശരീ​ര​ത്തെ​യും ലോ​ക​ത്തു​ള്ള മറ്റെ​ല്ലാ ശരീ​ര​ങ്ങ​ളെ​യും സ്വാ​ധീ​ന​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്ക​യാ​കു​ന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ പ്രാ​ണൻ ശക്തി​ക​ളു​ടെ സർവ സാ​മാ​ന്യ​മായ ആവിർ​ഭാ​വ​മ​ത്രേ.

പ്രാ​ണാ​യാ​മ​ഗ​തി​യി​ലെ ഒറ്റ നോ​ട്ടം പ്രാ​ണ​നെ എങ്ങ​നെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു​ള്ള​താ​ണു്. ഈ അഭ്യാ​സ​ങ്ങ​ളും പരി​ച​യ​ങ്ങ​ളു​മെ​ല്ലാം ആ ഒരേ കാ​ര്യ​സാ​ധ്യ​ത്തി​നാ​യി​ട്ടാ​കു​ന്നു. ഓരോ മനു​ഷ്യ​നും നാം നിൽ​ക്കു​ന്ന നി​ല​യിൽ നി​ന്നു​ത​ന്നെ ആരം​ഭി​ക്ക​യും, തനി​ക്കു് ഏറ്റ​വും അടു​ത്തു​ള്ള വസ്തു​ക്ക​ളെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യാൻ പഠി​ക്ക​യും വേണം. ഈ ശരീ​ര​മാ​കു​ന്നു നമു​ക്കു് ഏറ്റ​വും അടു​ത്തു​ള്ള വസ്തു. പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ലു​ള്ള മറ്റെ​തി​നെ​യും​കാൾ ഇതു് അടു​ത്തു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. ഈ മന​സ്സും എല്ലാ​വ​റ്റേ​യെ​യും​കാൾ അടു​ത്ത​താ​കു​ന്നു. ഈ മന​സ്സി​നെ​യും ശരീ​ര​ത്തെ​യും വ്യാ​പ​രി​ക്കു​ന്ന പ്രാ​ണൻ ഈ ലോ​ക​ത്തി​ലു​ള്ള മറ്റെ​ല്ലാ പ്രാ​ണ​നേ​യും അപേ​ക്ഷി​ച്ചു നമു​ക്കു് ഏറ്റ​വും അടു​ത്തു​ള്ള​താ​ണു്. നമ്മു​ടെ സ്വ​ന്തം മാ​ന​സി​ക​വും, ശാ​രീ​രി​ക​വു​മായ ശക്തി​ക​ളു​ടെ സൂ​ച​ക​മായ പ്രാ​ണ​ന്റെ ഈ ചെറിയ അല, അഖ​ണ്ഡ​മായ പ്രാ​ണ​സ​മു​ദ്ര​ത്തിൽ നമു​ക്കു് ഏറ്റ​വും അടു​ത്തു​ള്ള അല​യാ​കു​ന്നു. ഈ ചെറിയ അലയെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യാൻ സാ​ധി​ച്ചെ​ങ്കിൽ മാ​ത്ര​മേ മു​ഴു​വൻ പ്രാ​ണ​നെ​യും നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാൻ നമു​ക്കു് ആശി​ക്കാ​വു. ഇതു് സാ​ധി​ച്ച യോ​ഗി​ക്കാ​ണു് പൂർ​ണ്ണ​സി​ദ്ധി​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. ഇതി​ന്നു​ശേ​ഷം അവ​ന്നു മേ​ലാ​യി ഒരു ശക്തി​യും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. അവൻ മി​ക്ക​വാ​റും സർ​വ​ശ​ക്ത​നാ​യും, മി​ക്ക​വാ​റും സർ​വ​ജ്ഞ​നാ​യും തീ​രു​ന്നു. ഈ പ്രാ​ണ​നി​യ​മ​ന​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു ശ്ര​മി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​രാ​യി എല്ലാ രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലും ചില കൂ​ട്ട​രെ നാം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ഈ രാ​ജ്യ​ത്തു് (അമേ​രി​ക്ക) മാനസ ചി​കി​ത്സ​ക​ന്മാർ, വി​ശ്വാ​സം കൊ​ണ്ടു് രോ​ഗ​ശാ​ന്തി വരു​ത്തു​ന്ന​വർ, പരേ​ത​വി​ശ്വാ​സി​കൾ, മനോ​വ്യാ​പാ​ര​ഭേ​ദ​ത്താൽ ആരോ​ഗ്യ​ത്തേ സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​വർ, മാ​സ്മ​ര​നി​ദ്രാ​വി​ദ്യ​ക്കാർ ആദി​യാ​യി പലരും ഉണ്ടു്. ഈ വിവിധ കക്ഷി​ക​ളെ​യും നാം പി​രി​ത്തു നോ​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അവർ​ക്കെ​ല്ലാ​വർ​ക്കും അടി​സ്ഥാ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് അവർ അറി​യു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും ഈ പ്രാ​ണ​ന്റെ നി​യ​മ​നം ഒന്നു​ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു നമു​ക്കു കാണാം. അവ​രു​ടെ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങ​ളെ ഒക്കെ​യും അപ​ച​യി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ പരി​ശേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തെ​ല്ലാം ഒന്നു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്കും. അവർ വി​നി​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന ശക്തി​യെ​ല്ലാം കേവലം ഒന്നു​ത​ന്നെ ആകു​ന്നു. അവർ അറി​യു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നേ​യു​ള്ളൂ. ഒരു ശക്തി​യു​ടെ ആവി​ഷ്ക​ര​ണ​ത്തിൽ അവർ യദൃ​ച്ഛ​യാ സ്ഖ​ലി​ച്ചു വീണു എന്ന​ല്ലാ​തെ അതി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ അവർ അറി​യു​ന്നി​ല്ല. എന്നാൽ അവർ പ്രാ​ണ​നിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​വ​യും, യോഗി ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​വ​യും ആയ അതേ ശക്തി​ക​ളെ​ത​ന്നെ തന്നെ അറി​യാ​തെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

ഈ പ്രാ​ണ​നാ​ണു് എല്ലാ ജീ​വി​കൾ​ക്കും ജീ​വ​ശ​ക്തി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പ്രാ​ണ​ന്റെ ഏറ്റ​വും നേർ​ത്ത​തും അത്യ​ന്തം ഉയർ​ന്ന​തു​മായ വ്യാ​പാ​രം വി​ചാ​ര​മാ​കു​ന്നു. എന്നു​ത​ന്നെ​യ​ല്ല ഈ വി​ചാ​രം മാ​ത്ര​വു​മ​ല്ല നാം കാ​ണു​ന്ന​താ​യു​ള്ള​തു്. സ്വ​ബോ​ധ​ര​ഹി​ത​മായ വി​ചാ​ര​മെ​ന്നോ, സഹ​ജ​ബോ​ധ​മെ​ന്നോ നാം പറ​യു​ന്ന​തായ ഒരു വക വി​ചാ​ര​വും ഉണ്ടു്. അതു് വി​ചാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഏറ്റ​വും അടി​യി​ല​ത്തെ പടി​യാ​ണു്. ഒരു കൊ​തു​ക് നമ്മെ കടി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ വി​ചാ​രി​ക്കാ​തെ തന്നെ നമ്മു​ടെ കൈ തനിയെ അല്ല​ങ്കിൽ സഹ​ജ​മാ​യി അതിനെ അടി​ക്കു​ന്നു. ഇതു് വി​ചാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു പരി​ണാ​മ​മാ​ണു്. ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​ക്രി​യാ​രൂ​പ​മായ പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ എല്ലാം ഈ സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലു​ള്ള വി​ചാ​ര​ത്തി​ലുൾ​പ്പെ​ടു​ന്നു. പി​ന്നെ സ്വ​ബോ​ധം എന്നു് പറ​യു​ന്ന ഇതി​നേ​ക്കാൾ ഉയർ​ന്ന തരമായ വി​ചാ​ര​മു​ണ്ടു്. ഞാൻ ഊഹി​ക്കു​ന്നു, ഞാൻ നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​ന്നു, ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു, ഞാൻ ചില കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ അനു​കൂല പ്ര​തി​കൂല ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ എല്ലാം കാ​ണു​ന്നു. എന്നാൽ അത്ര​മാ​ത്രം തന്നെ​യു​മ​ല്ല ഉള്ള​തു്. ഊഹ​ത്തി​നു അതി​രു​ണ്ടെ​ന്നു നമു​ക്ക​റി​യാം. ഏതാ​നും ദൂ​ര​ത്തോ​ളം മാ​ത്ര​മേ ഊഹ​ത്തി​നു ചെ​ല്ലാൻ കഴിയൂ. അതി​ന​പ്പു​റം എത്താൻ അതിനു കഴി​ക​യി​ല്ല. ഊഹ​ത്തി​നു ഓടി​ന​ട​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​തായ ചക്ര​വാ​ളം വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ വളരെ വളരെ ചെ​റു​താ​കു​ന്നു. അങ്ങി​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ​ക്കൂ​ടി​യും ഈ ചക്ര​വാ​ള​ത്തിൽ വസ്തു​ത​കൾ ഓടി വന്നു കയ​റു​ന്ന​താ​യി നാം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. കേ​തു​ക്ക​ളു​ടെ ഉദയം പോലെ ഈ ചക്ര​വാ​ള​ത്തിൽ ചില വസ്തു​ത​കൾ വന്നു കേ​റു​ന്നു. നമ്മു​ടെ ഊഹ​ത്തി​നു ഈ ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ന്റെ അതൃ​ത്തി​ക​ട​ന്നു​പോ​കാൻ കഴി​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അവ ആ അതൃ​ത്തി​ക്കു് പു​റ​ത്തു് നി​ന്നു വരി​ക​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു് നി​ശ്ച​യ​മാ​കു​ന്നു. ഈ ചെറിയ അതൃ​ത്തി​ക്കു​ള്ളിൽ ബലാൽ വന്നു കയ​റു​ന്ന ആ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ ഈ അതൃ​ത്തി​ക്കു പു​റ​ത്തു​ള്ള​വ​യാ​ണു്. ഊഹ​ത്തി​നും ബു​ദ്ധി​ക്കും അവിടെ എത്താൻ കഴി​ക​യി​ല്ല. എന്നാൽ അത്ര​മാ​ത്ര​വും തന്നെ​യ​ല്ല ഉള്ള​തെ​ന്നാ​ണു യോഗി പറ​യു​ന്ന​തു്. മന​സ്സി​നു്, ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ​യെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​താ​യി ഇതി​ലും അധികം ഉയർ​ന്ന​തായ ഒരു സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലും ഇരി​പ്പാൻ കഴി​യും. സമാധി അതാ​യ​തു് പൂർ​ണ​മായ ഏകാ​ഗ്രത അല്ലെ​ങ്കിൽ ബോ​ധാ​തീ​ത​ഭാ​വം എന്നു പറ​യു​ന്ന ആ അവ​സ്ഥ​യെ മന​സ്സു് പ്രാ​പി​ക്കു​മ്പോൾ അതു് ഊഹ​ത്തി​ന്റെ അതി​രി​നെ ലം​ഘി​ക്ക​യും സഹ​ജ​ബോ​ധ​ത്തി​നോ, ഊഹ​ത്തി​നോ ഒരി​ക്ക​ലും അറി​വാൻ കഴി​യാ​ത്ത വസ്തു​ത​ക​ളോ​ടു് സമ്മു​ഖ​മാ​യി എതി​രി​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. സൂ​ക്ഷ്മ​മായ ശാരീര ശക്തി​ക​ളു​ടെ ഈ എല്ലാ രൂ​പ​പ​രി​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളും, അതാ​യ​തു് പ്രാ​ണ​ന്റെ വി​വി​ധ​മായ എല്ലാ പരി​ണാ​മ​ങ്ങ​ളും അഭ്യ​സി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടാൽ മന​സ്സി​നെ ഉന്തു​ക​യും മന​സ്സു് ഉയർ​ന്നു ബോ​ധാ​തീ​താ​വ​സ്ഥ​യെ പ്രാ​പി​ക്ക​യും ആ സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു് അതു് വ്യാ​പ​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​ണു്.

ഈ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തിൽ എല്ലാ​ത്ത​രം ജീ​വി​താ​വ​സ്ഥ​യി​ലും അനു​സ്യൂ​ത​മാ​യി വ്യാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഭൂ​ത​സം​ഘാ​ത​മു​ണ്ടു്. ഭൗ​തി​ക​വി​ജ്ഞാന പ്ര​കാ​രം ഈ പ്ര​പ​ഞ്ചം ഏക​വ​സ്തു​വാ​ണു്. സൂ​ര്യ​നും, നി​ങ്ങൾ​ക്കു​മാ​യി യാ​തൊ​രു വ്യ​ത്യാ​സ​വു​മി​ല്ല. മറി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞാൽ അതു് കള്ള​മാ​ണെ​ന്നേ ഭൗ​തി​ക​വി​ജ്ഞാ​നി​കൾ പറയൂ. ഈ മേ​ശ​ക്കും എനി​ക്കു​മാ​യി വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഒരു വ്യ​ത്യാ​സ​വു​മി​ല്ല. മേശ ഭൂ​ത​സം​ഘാ​ത​ത്തി​ലെ ഒരു സ്ഥാ​നം. ഞാൻ മറ്റൊ​രു സ്ഥാ​നം. ഓരോ വസ്തു​വും അഖ​ണ്ഡ​മായ ഭൂ​ത​സ​മു​ദ്ര​ത്തി​ലെ ഓരോ നീർ​ച്ചു​ഴി പോലെ ആകു​ന്നു. അവ സ്ഥി​ര​മാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്ന​വ​യു​മ​ല്ല. ഊക്കോ​ടെ തള്ളി​ക്ക​യ​റി​വ​രു​ന്ന ഒരു ജല​പ്ര​വാ​ഹ​ത്തിൽ എത്ര​യോ കോടി നീർ​ച്ചു​ഴി​കൾ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ഓരോ നീർ​ച്ചു​ഴി​യി​ലും ഉള്ള വെ​ള്ളം ക്ഷണം തോറും പു​ത്തൻ പു​ത്ത​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഏതാ​നും നി​മി​ഷം ചു​റ്റി​ത്തി​രി​ഞ്ഞു നി​ന്നി​ട്ടു ഉടൻ മറ്റൊ​രു സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു് പാ​ഞ്ഞു പോ​ക​യും പുതിയ ജലാ​വ​യ​വ​ങ്ങൾ തൽ​സ്ഥാ​ന​ത്തു വന്നു കയ​റു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ ഈ പ്ര​പ​ഞ്ചം മു​ഴു​വൻ ഇട​വി​ടാ​തെ മാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഭൂ​ത​സം​ഘാ​ത​വും, നാം അതിലെ ചെറിയ നീർ​ച്ചു​ഴി​ക​ളും ആകു​ന്നു. ഒരു ഭൂ​ത​സം​ഘാ​തം പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തിൽ കട​ന്നു ചു​റ്റി​ത്തി​രി​ഞ്ഞു തി​രി​ഞ്ഞു ഏതാ​നും സം​വ​ത്സ​രം കൊ​ണ്ടു് ഒരു മനു​ഷ്യ​ശ​രീ​ര​മാ​യി മാ​റു​ന്നു. അതിൽ നി​ന്നു് മാറി തി​രി​ഞ്ഞു തി​രി​ഞ്ഞു പക്ഷേ, ഒരു ജന്തു​വാ​യും അതിൽ​നി​ന്നും ചു​റ്റി​പ്പാ​ഞ്ഞു ഏതാ​നും കൊ​ല്ലം കൊ​ണ്ടു് ഒരു ധാ​തു​ഖ​ണ്ഡം ആകു​ന്ന മറ്റൊ​രു നീർ​ച്ചു​ഴി​യാ​യും തീ​രു​ന്നു. ഇതു് ഒരു എട​വി​ടാ​ത്ത മാ​റ്റ​മാ​കു​ന്നു. ഒരു ശരീ​ര​വും സ്ഥി​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. വെറും വാ​ക്ക​ല്ലാ​തെ എന്റെ ശരീ​ര​മെ​ന്നോ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ശരീ​ര​മെ​ന്നോ പറ​യു​ന്ന ഒരു വസ്തു​വു​മി​ല്ല. ഇതു് ഒരു മഹാ​മ​ഹ​ത്തായ ഭൂ​ത​സം​ഘാ​തം. ഒരു സ്ഥാ​നം ചന്ദ്രൻ എന്നും, മറ്റൊ​ന്നു് സൂ​ര്യ​നെ​ന്നും, വേ​റൊ​ന്നു മനു​ഷ്യ​നെ​ന്നും, പി​ന്നൊ​ന്നു ഭൂ​മി​യെ​ന്നും, പി​ന്നെ​യു​മൊ​ന്നു് ഒരു ചെ​ടി​യെ​ന്നും, വേ​റെ​യൊ​ന്നു് ഒരു ധാ​തു​വെ​ന്നും വി​ളി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഒന്നും സ്ഥി​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഓരോ​ന്നും മാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടേ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അനാ​ദി​കാ​ലം മു​തൽ​ക്കേ ഈ ഭൂതം സം​ഘ​ടി​ച്ചു അവ​യ​വി​യാ​ക​യും, വി​ഘ​ടി​ച്ചു് അവ​യ​വ​ങ്ങ​ളാ​യി പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു് മന​സ്സും. ഭൂ​ത​പ​ദാർ​ത്ഥം ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ രൂ​പാ​ന്ത​ര​മാ​കു​ന്നു. പ്രാ​ണ​ന്റെ വ്യാ​പാ​രം സൂ​ക്ഷ്മ​ത​മ​മാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ ആകാശം തന്നെ സൂ​ക്ഷ്മ​ത​ര​മായ വി​സ്ഫു​ര​ണാ​വ​സ്ഥ​യിൽ മന​സ്സാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. എന്നാ​ലും അതെ​ല്ലാം അപ​രി​ച്ഛി​ന്ന​മായ ഒരു ഭൂ​ത​സം​ഘാ​ത​മാ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ​ക്കു് കേവലം ആ സൂ​ക്ഷ്മ​വി​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തിൽ എത്താൻ കഴി​യു​മെ​ങ്കിൽ ഈ മു​ഴു​വൻ പ്ര​പ​ഞ്ച​വും ആ സൂ​ഷ്മ​വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ നിർ​മ്മി​ത​മാ​ണെ​ന്നു് നി​ങ്ങൾ കാ​ണു​ക​യും, അറി​ക​യും ചെ​യ്യും. ചി​ല​പ്പോൾ ചില ഔഷ​ധ​ങ്ങൾ​ക്കു് നമ്മെ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങൾ വഴി​യാ​യി ആ സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു് എത്തി​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ ചെ​യ്വാ​നും നമ്മിൽ ആ അവ​സ്ഥാ​ന്ത​ര​ത്തെ ഉണ്ടാ​ക്കാ​നും കഴി​യു​മാ​റു​ണ്ടു്. സർ ഹം​ഫ്രി ഡേവി എന്ന പണ്ഡി​ത​ന്റെ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ട്ട പരീ​ക്ഷ​ണ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി നി​ങ്ങ​ളിൽ വള​രെ​പ്പേർ​ക്കു് ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടാ​വാം. പ്ര​സം​ഗം ചെ​യ്തു കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന മദ്ധ്യേ ഹാസ-​ജനകവാതകം ഏറ്റു ബോധം കെ​ട്ടു​പോ​യ​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം നി​ശ്ച​ല​നാ​യും, സ്ത​ബ്ധ​നാ​യും ഇരു​ന്നു​പോ​ക​യും, അതിനു ശേഷം ലോകം മു​ഴു​വൻ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളാൽ നിർ​മ്മി​ത​മാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ക​യും ചെ​യ്തു. അത്ര​യും സമ​യ​ത്തേ​ക്കു് സ്ഥൂല വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങൾ നി​ന്നു​പോ​യ​പോ​ലെ ആകു​ക​യും മന​സ്സെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തായ സൂ​ക്ഷ്മ​വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. തനി​ക്കു​ചു​റ്റും സൂ​ക്ഷ്മ വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് കാ​ണാ​മാ​യി​രു​ന്നു. എല്ലാ​വും വി​ചാ​ര​മ​യ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രു​ന്നു. പ്ര​പ​ഞ്ചം മു​ഴു​വൻ ഒരു വി​ചാ​ര​സ​മു​ദ്ര​മാ​യി, അദ്ദേ​ഹ​വും മറ്റു​ള്ള എല്ലാ​വും അതിലെ വി​ചാ​ര​നീർ​ച്ചു​ഴി​ക​ളാ​യും തീർ​ന്നു.

ഇങ്ങി​നെ ഈ വി​ചാ​ര​പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തിൽ കൂ​ടി​യും നാം ഈ ഏക​ത്വ​ത്തെ കാ​ണു​ന്നു. ഒടു​വിൽ ആത്മാ​വി​നോ​ട​ടു​ക്കു​മ്പോൾ ആ ആത്മാ​വു് കേവലം ഏക​മാ​യി​രി​പ്പാ​നേ പാ​ടു​ള്ളൂ എന്നും നാം അറി​യു​ന്നു. വി​കാ​ര​ത്തി​ന​തീ​ത​മാ​യി ഒന്നു് തന്നെ​യു​ള്ളൂ. പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മായ വി​കാ​ര​ത്തിൽ കൂ​ടി​യും കേവലം ഒരു ഏക​ത്വ​മാ​ണു​ള്ള​തു്. പുതിയ പ്ര​കൃ​തി​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ നല്ല​വ​ണ്ണം ഈ വസ്തു​ത​ക​ളെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അവയെ ഇനി വി​സ​മ്മ​തി​പ്പാൻ തര​മി​ല്ല. പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ലു​ള്ള ശക്തി​ക​ളു​ടെ എല്ലാം ആക​ത്തുക എപ്പോ​ഴും, എവി​ടെ​യും ഒന്നു​ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു് പുതിയ ഭൗതിക വി​ജ്ഞാ​നി​കൾ തെ​ളി​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ ശക്തി​യു​ടെ ആക​ത്തുക രണ്ടു​വി​ധ​ത്തിൽ ഇരി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തും തെ​ളി​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു് ലീ​ന​വും, ശാ​ന്ത​വു​മാ​യി അട​ങ്ങു​ക​യും പി​ന്നെ പല​പ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള ഈ എല്ലാ ശക്തി​ക​ളു​മാ​യി വെ​ളി​പ്പെ​ട്ടു പു​റ​ത്തു​വ​രി​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. വീ​ണ്ടും ഇതു് അശാ​ന്താ​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കു് മട​ങ്ങു​ക​യും വീ​ണ്ടും പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇപ്ര​കാ​രം ഇതു് ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചും, തി​രോ​ഭ​വി​ച്ചും എന്നെ​ന്നേ​ക്കും ഇരു​ന്നു കൊ​ണ്ടേ ഇരി​ക്കു​ന്നു. മേൽ​പ​റ​ഞ്ഞ പ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള ഈ പ്രാ​ണ​ന്റെ നി​യ​മ​ന​ത്തെ​യാ​ണു് പ്രാ​ണാ​യാ​മം എന്നു് പറ​യു​ന്ന​തു്.

ശ്വാ​സാ​ഭ്യാ​സ​ത്തി​നു ഒരു പരി​ശീ​ല​നം എന്നു​ള്ള​ത​ല്ലാ​തെ ഈ പ്രാ​ണാ​യാ​മ​ത്തോ​ടു് വേറെ വലു​തായ സം​ബ​ന്ധ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​ശ​രീ​ര​ത്തിൽ ഈ പ്രാ​ണ​ന്റെ ഏറ്റ​വും സ്പ​ഷ്ട​മായ ആവിർ​ഭാ​വം ശ്വാ​സ​കോ​ശ​ത്തി​ന്റെ ചല​ന​മാ​കു​ന്നു. അതു് നി​ന്നു പോയാൽ ശരീരം നി​ന്നു. ശരീ​ര​ത്തി​ലെ ശക്തി​യു​ടെ മറ്റെ​ല്ലാ പരി​ണാ​മ​ങ്ങ​ളും ഇതു് തടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ടാൽ ഉടനെ നി​ന്നു. ഈ ചലനം നി​ന്നു​പോ​യാ​ലും ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം അഭ്യ​സി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന ആളു​ക​ളും ഉണ്ടു്. ഏതാ​നും മാ​സ​ങ്ങൾ ഭൂ​മി​യിൽ കു​ഴി​ച്ചു മൂ​ടി​യി​രു​ന്നാൽ കൂ​ടി​യും ശ്വാ​സം വി​ടാ​തെ ജീ​വി​ച്ചി​രി​പ്പാൻ കഴി​യു​ന്ന​വ​രാ​യും ചി​ല​രു​ണ്ടു്. എന്നാൽ സാ​ധാ​ര​ണ​യാ​ളു​കൾ​ക്കൊ​ക്കെ ഈ ശ്വാ​സ​ച​ല​നം തന്നെ​യാ​ണു് ശരീ​ര​ത്തി​ലെ പ്ര​ധാ​ന​മായ സ്ഥൂ​ല​ച​ല​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അധികം സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യു​ള്ള​തിൽ എത്തു​ന്ന​തി​നു നാം അതി​നേ​ക്കാൾ സ്ഥൂ​ല​മാ​യ​ത്തി​ന്റെ സഹാ​യ​ത്തെ അപേ​ക്ഷി​ക്ക​ണം. അപ്ര​കാ​രം ക്ര​മേണ നാം ഏറ്റ​വും സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യ​തി​നെ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി ചെ​ല്ലു​ക​യും ഒടു​വിൽ നമ്മു​ടെ ഉദ്ദി​ഷ്ട​ഭൂ​മി​യിൽ എത്തു​ക​യും വേണം. ശരീ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള എല്ലാ ചല​ന​ങ്ങ​ളി​ലും വച്ചു് ഏറ്റ​വും സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ശ്വാ​സ​കോശ ചല​ന​മാ​ണു്. അതാ​ണു് ശാ​രീ​ര​മായ മറ്റെ​ല്ലാ ശക്തി​ക​ളേ​യും വലി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന പ്ര​ഥ​മ​ച​ക്രം. പ്രാ​ണാ​യാ​മം എന്ന​തി​ന്റെ വാ​സ്ത​വ​മായ അർ​ത്ഥം ഈ ശ്വാ​സ​കോ​ശ​ച​ല​ന​ത്തി​ന്റെ നി​യ​മ​നം എന്നാ​ണു്. ഈ ചല​ന​ത്തിൻ ശ്വാ​സോ​ച്ഛ ്വാ​സ​ത്തോ​ടു സം​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടു്. ശ്വാ​സോ​ച്ഛ ്വാസം കൊ​ണ്ടു് ഈ ചലനം ഉണ്ടാ​കു​ന്നു എന്നു​വ​ച്ച​ല്ല. നേ​രെ​മ​റി​ച്ചു് ഈ ചലനം കൊ​ണ്ടാ​ണു് ശ്വാ​സോ​ച്ഛ ്വാ​സ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. ഈ ചലനം വാ​യു​വി​നെ പീ​ച്ചാ​ങ്കു​ഴ​ലി​ന്റെ ആകർ​ഷ​ണ​രീ​തി​പോ​ലെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു് വലി​ക്കു​ന്നു. പ്രാ​ണൻ ശ്വാ​സ​കോ​ശ​ത്തെ ചലി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ശ്വാ​സ​കോ​ശ​ത്തി​ന്റെ ആ ചലനം വാ​യു​വി​നെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു് വലി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് പ്രാ​ണാ​യാ​മം ശ്വാ​സാ​ഭ്യാ​സ​മ​ല്ല. പി​ന്ന​യോ ശ്വാ​സ​കോ​ശ​ത്തെ ചലി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മാം​സ​ലീ​ന​മായ ആ ശക്തി​യു​ടെ നി​യ​മ​ന​മ​ത്രേ. ആ മാം​സ​ലീ​ന​ശ​ക്തി സിരകൾ വഴി​യാ​യി കട​ന്നു​ചെ​ന്നു മാം​സ​പേ​ശി​ക​ളി​ലേ​ക്കും, അവിടെ നി​ന്നു ശ്വാ​സ​കോ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കും എത്തി അവയെ ഒരു ക്രമം അനു​സ​രി​ച്ചു ചലി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ ശക്തി​യാ​കു​ന്നു പ്രാ​ണൻ. പ്രാ​ണാ​യാ​മ​പ​രി​ശീ​ശ​ല​ന​ത്തിൽ അതി​നെ​യാ​ണു് നമു​ക്കു് നി​യ​മ​നം ചെ​യ്യേ​ണ്ടി​യു​ള്ള​തു്. ഈ പ്രാ​ണ​നെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ഉടനെ ശരീ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള പ്രാ​ണ​ന്റെ മറ്റെ​ല്ലാ വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങ​ളും ക്ര​മേണ നമ്മു​ടെ ആജ്ഞ​യിൻ​കീ​ഴിൽ വരു​ന്ന​താ​യി നമു​ക്കു് കാണാം. ശരീ​ര​ത്തി​ലെ മി​ക്ക​വാ​റും എല്ലാ മാം​സ​പേ​ശി​ക​ളേ​യും വശം​വ​ദ​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ള്ള ചി​ല​യാ​ളു​ക​ളെ ഞാൻ തന്നെ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്തു കൊ​ണ്ടു​പാ​ടി​ല്ല? ഏതാ​നും മാം​സ​പേ​ശി​ക​ളെ എനി​ക്കു് നി​യ​ന്ത്രി​പ്പാൻ കഴി​യു​മെ​ങ്കിൽ എന്തു​കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ മാം​സ​പേ​ശി​ക​ളേ​യും സി​ര​ക​ളെ​യും നി​യ​ന്ത്രി​പ്പാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല? എന്ത​ശ​ക്യ​ത​യാ​ണു​ള്ള​തു്? തൽ​ക്കാ​ലം നി​യ​ന്ത്ര​ണം വി​ട്ടു​പോ​ക​യും ചലനം സ്വയം സി​ദ്ധ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു. നമു​ക്കു് കാ​തു​ക​ളെ ഇഷ്ടം പോലെ ചലി​പ്പി​പ്പാൻ കഴി​ക​യി​ല്ല. എന്നാൽ മൃ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു് അതു് കഴി​യു​മെ​ന്നു് നാം അറി​യു​ന്നു. നമു​ക്കു് ആ ശക്തി​യി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ നാം അതിനെ പരി​ശീ​ലി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഇങ്ങി​നെ വരു​ന്ന​തി​നു് പാ​ര​മ്പ​ര്യ​സി​ദ്ധി​യെ​ന്നു പറ​യു​ന്നു.

എന്നു​ത​ന്നെ​യ​ല്ല, ലീ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ചല​ന​ത്തെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​ക്കി കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നും നമു​ക്ക​റി​യാം. തീ​വ്ര​മായ യത്ന​വും, അഭ്യാ​സ​വും കൊ​ണ്ടു് ശരീ​ര​ത്തിൽ ഏറ്റ​വും അന്തർ​ലീ​ന​മാ​യി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന ചില ചല​ന​ങ്ങ​ളെ​ക്കൂ​ടി​യും പൂർ​ണ്ണ​മായ നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ത്തിൻ​കീ​ഴു് കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. ഇങ്ങി​നെ ഊഹി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ ഓരോ ഭാ​ഗ​ത്തേ​യും പൂർ​ണ്ണ​നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തു് ഒന്നു​കൊ​ണ്ടും അശ​ക്യ​മ​ല്ലെ​ന്നും നേ​രെ​മ​റി​ച്ചു് സം​ഭാ​വ്യ​മാ​ണെ​ന്നും നാം കാ​ണു​ന്നു. യോഗി ഇതിനെ പ്രാ​ണാ​യാ​മം കൊ​ണ്ടു സാ​ധി​ക്കു​ന്നു. പ്രാ​ണാ​യാ​മ​ത്തിൽ ശ്വാ​സ​ത്തെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു് വലി​ക്കു​മ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ശരീ​ര​ത്തെ മു​ഴു​വൻ പ്രാ​ണ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് പൂ​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് പക്ഷേ, നി​ങ്ങ​ളിൽ ചിലർ യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ വാ​യി​ച്ചി​രി​ക്കാം. ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് തർ​ജ്ജി​മ​ക​ളിൽ പ്രാ​ണൻ എന്ന പദം ശ്വാ​സം എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു് അതു് എങ്ങി​നെ സാ​ധി​ക്കു​മെ​ന്നു് സംശയം തോ​ന്നു​ന്ന​താ​ണു്. അതു് തർ​ജ്ജി​മ​ക്കാ​രു​ടെ തെ​റ്റാ​കു​ന്നു. ജീ​വ​ശ​ക്തി​രൂ​പ​മായ പ്രാ​ണ​നെ​കൊ​ണ്ടു് ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ എല്ലാ ഭാ​ഗ​വും പൂ​രി​പ്പി​ക്കാം. അങ്ങി​നെ ചെ​യ്വാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു എപ്പോൾ കഴി​യു​മോ അപ്പോൾ നി​ങ്ങൾ​ക്കു മു​ഴു​വൻ ശരീ​ര​ത്തേ​യും നി​യ​ന്ത്രി​പ്പാൻ കഴി​യും. ശരീ​ര​ത്തിൽ തോ​ന്നു​ന്ന എല്ലാ ഉപ​ദ്ര​വ​ത്തെ​യും, അസ്വാ​സ്ഥ്യ​ത്തെ​യും പൂർ​ണ്ണ​മാ​യും നി​യ​ന്ത്രി​പ്പാൻ കഴി​യും. അത്ര മാ​ത്ര​മ​ല്ല മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ ശരീ​ര​ത്തേ​യും കൂടി നി​ങ്ങൾ​ക്കു് നി​യ​ന്ത്രി​പ്പാൻ കഴി​യും. നല്ല​താ​ക​ട്ടെ, ചീ​ത്ത​യാ​ക​ട്ടെ ഈ ലോ​ക​ത്തി​ലു​ള്ള​തെ​ല്ലാം പകർ​ച്ച​യു​ള്ള​താ​ണു്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ശരീ​ര​ത്തിൽ ഒരു വേഗം ഉണ്ടാ​കു​മ്പോൾ ആ വേ​ഗ​ത്തെ മറ്റു​ള്ള​വ​രിൽ അങ്കു​രി​പ്പാ​നു​ള്ള ഒരു താൽ​പ​ര്യം കൂടി അതി​നു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ​ക്കു ബലവും, ആരോ​ഗ്യ​വും ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അടു​ത്തു താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കും ബല​വാ​ന്മാ​രും, അരോ​ഗി​ക​ളും ആയി​രി​പ്പാ​നു​ള്ള ഒരു താൽ​പ​ര്യം ഉണ്ടാ​കു​ന്നു. എന്നാൽ നി​ങ്ങൾ രോ​ഗി​ക​ളും, ബല​ഹീ​ന​രു​മാ​ണെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സമീ​പ​സ്ഥ​ന്മാർ​ക്കും അപ്ര​കാ​ര​മാ​യി​ത്തീ​രാ​നു​ള്ള ഒരു താൽ​പ​ര്യം ജനി​ക്കു​ന്ന​താ​കു​ന്നു. ഈ വേ​ഗ​ജ​ന​ക​മായ വി​സ്ഫു​ര​ണം മറ്റൊ​രു ശരീ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു് നയി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട പോലെ ആയി​ത്തീ​രു​ക​യാ​ണു്. ഒരാ​ളി​ന്റെ രോഗം ശമി​പ്പി​പ്പാൻ മറ്റൊ​രാൾ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ആദ്യ അഭി​പ്രാ​യം കേവലം തന്റെ ആരോ​ഗ്യ​ത്തെ താൻ മറ്റ​വ​നിൽ പകർ​ത്തു​ന്നു എന്നു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. ചി​കി​ത്സ​യു​ടെ പൂർ​വ്വ​സ​മ്പ്ര​ദാ​യം ഇതാ​ണു്. അറി​ഞ്ഞി​ട്ടോ, അറി​യാ​തേ​യോ ആരോ​ഗ്യ​ത്തെ പകർ​ത്താൻ കഴി​യും. ബലി​ഷ്ഠ​നായ മനു​ഷ്യൻ തന്നോ​ടൊ​ത്തു താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന ബല​ഹീ​ന​നെ പൂർ​വാ​ധി​കം ബല​വാ​നാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കും. താൻ അറി​ഞ്ഞെ​ന്നോ, അറി​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ന്നോ വരാം. അറി​വോ​ടു​കൂ​ടി ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ഇതു് കു​റേ​ക്കൂ​ടി ശീ​ഘ്ര​ത​ര​മാ​യും ക്രി​യ​യിൽ കു​റേ​ക്കൂ​ടി ഫല​വ​ത്താ​യും തീ​രു​ന്നു. പി​ന്നെ അടു​ത്ത​തു താൻ അത്ര ആരോ​ഗ്യ​ശാ​ലി​യാ​യി ഇരി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കൂ​ടി​യും ഒരു മനു​ഷ്യ​നു മറ്റൊ​രു മനു​ഷ്യ​നു ആരോ​ഗ്യം നൽ​കു​വാൻ സാ​ധി​ച്ചു വരു​ന്ന​താ​യി നാം അറി​യു​ന്നെ​ല്ലോ എന്നു​ള്ള സം​ഗ​തി​യാ​ണു്. അങ്ങി​നേ​യു​ള്ള സം​ഗ​തി​യിൽ ആദ്യ​ത്തെ മനു​ഷ്യ​നു പ്രാ​ണൻ കു​റേ​ക്കൂ​ടി സ്വാ​ധീ​ന​മാ​യി​രി​ക്ക​യും തൽ​ക്കാ​ലം ഒരു പ്ര​ത്യേക വി​സ്ഫു​ര​ണ​ക്ര​മ​ത്തി​ലേ​ക്കു എന്ന​പോ​ലെ ഉയർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തി​നും അതിനെ മറ്റ​വ​നിൽ പകർ​ത്തു​ന്ന​തി​നും സാ​ധി​ക്ക​യും ചെ​യ്യുക ആകു​ന്നു.

ഈ സമ്പ്ര​ദാ​യം ദൂ​ര​ത്തിൽ നട​ത്താൻ സാ​ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യും ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. എന്നാൽ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ ഒരു പഴുതു (ശൂ​ന്യ​മായ ഒരു അന്ത​രാ​ളം) എന്ന അർ​ത്ഥ​ന​ത്തിൽ ദൂരം തന്നെ ഇല്ലാ​ത്ത​താ​കു​ന്നു. ഒരു പഴു​തു​ള്ള ദൂരം എവി​ടെ​യു​ണ്ടു്? നി​ങ്ങൾ​ക്കും, സൂ​ര്യ​നും മദ്ധ്യേ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു പഴു​തു​ണ്ടോ? ഇതു് അനു​സ്യൂ​ത​മാ​യി വ്യാ​പി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു ഭൂ​ത​സം​ഘാ​തം; സൂ​ര്യൻ അതി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം, നി​ങ്ങൾ മറ്റൊ​രു ഭാഗം. ഒരു നദീ പ്ര​വാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തി​നും, മറ്റൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്തി​നും മദ്ധ്യേ ഒരു പഴു​തു​ണ്ടോ? അപ്പോൾ എന്തു​കൊ​ണ്ടു് ഏതു ശക്തി​ക്കും സഞ്ച​രി​ച്ചു കൂടാ? ഇതിനെ ഖണ്ഡി​പ്പാൻ യു​ക്തി​യി​ല്ല. ഈ ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​ങ്ങൾ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യും വാ​സ്ത​വ​മ​ത്രേ? ഈ പ്രാ​ണ​നെ വളരെ ദൂ​ര​ത്തിൽ സം​ക്ര​മി​പ്പി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​പോ​വാൻ കഴി​യും. എന്നാൽ ഈ ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു വാ​സ്തവ സം​ഭ​വ​ത്തിൻ എത്ര​യോ നൂ​റു​ക​ണ്ടു വ്യാ​ജ​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ഇതു് വി​ചാ​രി​ച്ചു​വ​രും വണ്ണം അത്ര എളു​പ്പ​മായ സം​ഗ​തി​യ​ല്ല. ഈ ചി​കി​ത്സ​യു​ടെ ഏറ്റ​വും സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​ങ്ങ​ളിൽ തന്നെ ചി​കി​ത്സ​ക​ന്മാർ കേവലം മനു​ഷ്യ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മായ ആരോ​ഗ്യാ​വ​സ്ഥ​യെ ഉപാ​യ​മാ​യി പി​ടി​ച്ചു കൊ​ള്ളു​മാ​റു​ണ്ടെ​ന്നു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു കാണാം. പി​ടി​പെ​ട്ട​വ​രിൽ ഭൂ​രി​ഭാ​ഗ​ത്തേ​യും കൊ​ല്ലു​ന്ന​തായ രോഗം ലോ​ക​ത്തി​ലി​ല്ല. സാം​ക്ര​മി​ക​മായ വി​ഷൂ​ചി​ക​യിൽ തന്നെ ഏതാ​നും ദി​വ​സ​ത്തേ​ക്കു് നൂ​റ്റി​നു അറു​പ​തു കണ്ടു മരി​ക്കു​മെ​ങ്കിൽ പി​ന്നീ​ടു മര​ണ​ത്തി​ന്റെ നി​ര​ക്കു് കു​റ​ഞ്ഞു​കു​റ​ഞ്ഞു നൂ​റ്റി​നു മു​പ്പ​തും ഇരു​പ​തും വീ​ത​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ശേഷം പേർ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യും. ഒരു ‘ആലോ​പ്പ​തി’ വൈ​ദ്യൻ (Allopath) വന്നു വി​ഷൂ​ചി​ക​യ്ക്കു മരു​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഒരു ഹോ​മി​യോ വൈ​ദ്യ​നും (Homeopath) വന്നു മരു​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഈ ഒടു​വിൽ പറഞ്ഞ വൈ​ദ്യ​ന്റെ ചി​കി​ത്സ​യിൽ പക്ഷേ, അധി​ക​പേർ​ക്കു സുഖം കി​ട്ടി​യെ​ന്നു വരാം. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ അയാൾ രോ​ഗി​യു​ടെ ശരീ​ര​ത്തിൽ ഉപ​ദ്ര​വ​മൊ​ന്നും ചെ​യ്യു​ന്നി​ല്ല. പ്ര​കൃ​തി​യെ അതിൽ ഇഷ്ടം പോലെ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​വാൻ അനു​വ​ദി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ വി​ശ്വാ​സം കൊ​ണ്ടു് തന്നെ ചി​കി​ത്സി​പ്പാൻ ശീ​ലി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വർ ഇതി​ലും അധികം പേരെ സു​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​താ​ണു്. കാരണം, അവർ മനഃ​ശ്ശ​ക്തി​യെ എകാ​ഗ്രീ​ക​രി​ച്ചു അതിനെ വി​ശ്വാ​സം വഴി​യാ​യി രോ​ഗി​യു​ടെ മങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന പ്രാ​ണ​ശ​ക്തി​യി​ലേ​ക്കു് പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു ആ പ്രാ​ണ​ശ​ക്തി​യെ ഉന്മേ​ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​കു​ന്നു.

എന്നാൽ അവർ​ക്കു സാ​ധാ​ര​ണ​യാ​യി ഒര​ബ​ദ്ധം പറ്റാ​റു​ണ്ടു്. കേവലം വി​ശ്വാ​സ​മാ​ണു് രോ​ഗ​ശാ​ന്തി വരു​ത്തു​ന്ന​തെ​ന്നു അവർ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. വി​ശ്വാ​സം കൊ​ണ്ടു് മാ​ത്രം എല്ലാ രോ​ഗ​ങ്ങ​ളും ശമി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. ചില രോ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്; അവ പി​ടി​പെ​ട്ടാൽ രോ​ഗി​കൾ ഒരി​ക്ക​ലും തങ്ങൾ​ക്കു രോഗം പി​ടി​പെ​ട്ടെ​ന്നു അശേഷം വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ആ ദൃ​ഡ​വി​ശ്വാ​സം തന്നെ​യാ​ണു് ആ രോ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഏറ്റ​വും വലു​തായ ദുർ​ല​ക്ഷ​ണ​വും. ആ ലക്ഷ​ണം കണ്ടു തു​ട​ങ്ങി​യാൽ രോ​ഗി​ക്കു് മരണം അടു​ത്തു എന്നു് സാ​ധാ​ര​ണ​യാ​യി ഊഹി​ച്ചു കൊ​ള്ളാം. വി​ശ്വാ​സ​ചി​കി​ത്സ​ക​ന്റെ ഊഹ​ത്തി​ന്നു ഈ മാ​തി​രി​യു​ള്ള സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ വ്യാ​പ്തി​യി​ല്ലാ​തെ പോ​കു​ന്നു. വി​ശ്വാ​സ​മാ​ണു് രോ​ഗ​ത്തെ ശമി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ ഇങ്ങി​നെ​യു​ള്ള രോ​ഗി​കൾ​ക്കും രോ​ഗ​മി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള വി​ശ്വാ​സം കൊ​ണ്ടു് സുഖം കി​ട്ടേ​ണ്ടി വരു​ന്നു. വാ​സ്തവ രോ​ഗ​ശാ​ന്തി പ്രാ​ണ​ശ​ക്തി മൂ​ല​മാ​യി​ട്ടാ​ണു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. ഈ പ്രാ​ണ​നെ സ്വാ​ധീ​ന​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ള്ള പരി​ശു​ദ്ധ പു​രു​ഷൻ അതിനെ മറ്റു​ള്ള​വ​രിൽ നയി​ക്ക​ത്ത​ക്ക ഒരു വി​സ്ഫു​ര​ണാ​വ​സ്ഥ​യിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രി​ക​യും അവ​രി​ലും അപ്ര​കാ​രം തന്നെ​യു​ള്ള വി​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തെ ഉല്പാ​ദി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്വാൻ ശക്തി​യു​ണ്ടു്. ദി​വ​സം​പ്ര​തി​യു​ള്ള നമ്മു​ടെ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളിൽ നി​ങ്ങൾ​ക്കു് അതിനെ കാണാം. ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്തു ചെ​യ്യാ​നാ​ണു് ഞാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തു്? എന്റെ മന​സ്സി​നെ ഞാൻ ഒരു പ്ര​ത്യേക വി​സ്ഫു​ര​ണാ​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​വ​രി​ക​യാ​കു​ന്നു. ആ അവ​സ്ഥ​യിൽ അതിനെ കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ എനി​ക്കു് എത്ര​യ​ധി​കം സാ​ധി​ക്കു​മോ അത്ര​യ​ധി​കം ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു് നി​ങ്ങ​ളിൽ ഫലി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. അതു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു് എല്ലാ​വർ​ക്കു​മ​റി​യാ​വു​ന്ന​താ​ണ​ല്ലോ? ഞാൻ അധികം ഉത്സാ​ഹ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന ദിവസം പ്ര​സം​ഗം നി​ങ്ങൾ​ക്കു് അധികം രു​ചി​ക്ക​യും, എന്റെ ഉത്സാ​ഹാ​തി​ശ​യം കു​റ​യു​മ്പോൾ നി​ങ്ങൾ​ക്കു രസ​ക്കു​റ​വു തോ​ന്നു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നി​ല്ലേ?

ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ അതി​മ​ഹ​ത്തായ മനഃ​ശ്ശ​ക്തി​കൾ മൂർ​ത്തീ​ഭ​വി​ച്ച ലോ​ക​പ്രേ​ര​ക​ന്മാ​രായ മഹാ​ന്മാർ​ക്കു് അവ​രു​ടെ പ്രാ​ണ​നെ ഒരു ഉയർ​ന്ന വി​സ്ഫു​ര​ണാ​വ​സ്ഥ​യിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ കഴി​യും. അതു് ഒരു ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ മറ്റു​ള്ള​വ​രിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്കും. അനേ​കാ​യി​രം പേർ അവരാൽ ആകർ​ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും, ലോ​ക​ത്തു​ള്ള ഒന്നു​പാ​തി ജന​ങ്ങ​ളും അവർ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ വി​ചാ​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. അതിനു അത്ര മാ​ഹാ​ത്മ്യ​വും, ശക്തി​യു​മു​ണ്ടു്. ലോ​ക​ത്തി​ലെ മഹാ​ന്മാ​രായ ദീർ​ഘ​ദർ​ശി​കൾ​ക്കു് ഏറ്റ​വും അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ പ്രാ​ണ​നി​യ​മ​നം സി​ദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്നു. അത​വർ​ക്കു് ഗം​ഭീ​ര​മായ മനഃ​ശ്ശ​ക്തി​യെ നൽകി. അവർ തങ്ങ​ളു​ടെ പ്രാ​ണ​നെ അത്യ​ന്തം ഉയർ​ന്ന നി​ല​യി​ലു​ള്ള ചല​നാ​വ​സ്ഥ​യിൽ എത്തി​ച്ചു. അതാ​ണു് അവർ​ക്കു ലോ​ക​ത്തെ ഭരി​പ്പാ​നു​ള്ള ശക്തി​യെ നൽ​കി​യ​തു്. ഈ നി​യ​മ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണു് എല്ലാ സി​ദ്ധി​ക​ളും ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. മനു​ഷ്യർ​ക്കു് ആ രഹ​സ്യം അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ന്നു​വ​രാം. എന്നാൽ അതി​ന്നു് ഇതൊ​ന്നേ കാ​ര​ണ​മാ​യി പറവാൻ കാ​ണു​ന്നു​ള്ളൂ. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ന്ത​ശ​രീ​ര​ത്തിൽ തന്നെ ചി​ല​പ്പോൾ പ്രാ​ണ​ന്റെ സം​ഭാ​രം ഒരു​ഭാ​ഗ​ത്തു അധി​ക​മാ​യോ ന്യൂ​ന​മാ​യോ ആകർ​ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. അപ്പോൾ സമത തെ​റ്റു​ന്നു. എപ്പോൾ പ്രാ​ണ​ന്റെ സമത തെ​റ്റി​യോ അപ്പോൾ നാം രോ​ഗ​മെ​ന്നു് പറ​യു​ന്ന​തായ അവസ്ഥ അതിൽ നി​ന്നു സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. അധി​ക​പ്പെ​ട്ട പ്രാ​ണ​നെ എടു​ത്തു​ക​ള​ക​യോ കു​റ​വു​ള്ള പ്രാ​ണ​നെ സം​ഭ​രി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​ണു് രോ​ഗ​ത്തെ ശമി​പ്പി​ക്കുക എന്നു​ള്ള​തു്. കൂ​ടാ​തെ​യും ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തിൽ പ്രാ​ണൻ അധി​ക​മാ​യോ കു​റ​വാ​യോ ഇരി​ക്കു​മ്പോൾ അതിനെ അറി​യു​ന്ന​തും പ്രാ​ണാ​യാ​മം തന്നെ. ഗ്ര​ഹ​ണ​ശ​ക്തി അഭ്യാ​സ​ത്താൽ വളരെ സൂ​ക്ഷ്മ​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീ​രും; അതു​കൊ​ണ്ടു് കാ​ലി​ന്റെ പെ​രു​വി​ര​ലി​ലോ, തള്ള​വി​ര​ലി​ലോ വേ​ണ്ട​തിൽ കു​റ​വാ​യേ പ്രാ​ണ​നു​ള്ളൂ​വെ​ങ്കിൽ അതിനെ മന​സ്സു് ഗ്ര​ഹി​ക്കും. അതിനെ സം​ഭ​രി​ച്ചു​കൊ​ടു​പ്പാ​നു​ള്ള ശക്തി​യും അതി​നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ഇവ പ്രാ​ണാ​യാ​മ​ത്തി​ന്റെ വിവിധ വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ ചി​ല​താ​കു​ന്നു. അവയെ സാ​വ​ധാ​ന​മാ​യും, ക്ര​മ​മാ​യും അഭ്യ​സി​ക്ക​ണം. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ രാ​ജ​യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ മു​ഴു​വൻ നോ​ട്ട​വും പ്രാ​ണ​നെ അതി​ന്റെ നാനാ പ്ര​കാ​ര​മു​ള്ള സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം നയി​ക്ക​യും, നി​യ​മ​നം ചെ​യ്ക​യും ചെ​യ്വാൻ പഠി​പ്പി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള​തു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇപ്പോൾ മന​സ്സി​ലാ​യി​രി​ക്കു​മ​ല്ലോ? ഒരു​ത്തൻ തന്റെ ജീ​വ​ശ​ക്തി​ക​ളെ എല്ലാം എകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എങ്കിൽ അവൻ തന്റെ ശരീ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള പ്രാ​ണ​നെ വശ​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​കു​ന്നു. ഒരു​ത്തൻ ധ്യാ​നി​ക്കു​മ്പോൾ അവൻ തന്റെ പ്രാ​ണ​നെ എകാ​ഗ്ര​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ആകു​ന്നു.

ഒരു മഹാ​സ​മു​ദ്ര​ത്തിൽ പർ​വ്വ​തം പോലെ വമ്പി​ച്ച തി​ര​മാ​ല​ക​ളും, അതിൽ ചെ​റി​യ​തും അതി​ലും ചെ​റി​യ​തു​മായ അല​ക​ളും ഇങ്ങേ​യ​റ്റം നീർ​പ്പോ​ള​കൾ വരേ​യും ഉണ്ടു്. എന്നാൽ ഇവ​യ്ക്കെ​ല്ലാം ആധാ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ആ അപാ​ര​മായ സമു​ദ്രം തന്നെ. നീർ​പ്പോള ആ അപാ​ര​മ​ഹാ​സ​മു​ദ്ര​ത്തി​ന്റെ ഒര​റ്റ​ത്തും, വമ്പി​ച്ച തി​ര​മാല മറ്റേ അറ്റ​ത്തും അതി​നോ​ടു സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ ഒരു​ത്തൻ ഒരു മഹാ​പു​രു​ഷ​നും, മറ്റൊ​രു​ത്തൻ ഒരു നീർ​പ്പോള പോലെ നി​സ്സാ​ര​നും ആയി​രി​ക്കാം. എന്നാൽ ഓരോ​രു​ത്ത​നും ആ അപാ​ര​മായ ശക്തി​സ​മു​ദ്ര​ത്തോ​ടു സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. അതു് ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന എല്ലാ പ്രാ​ണി​കൾ​ക്കും ഒന്നു​പോ​ലെ​യു​ള്ള ജന്മാ​വ​കാ​ശ​വു​മാ​കു​ന്നു. എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ഒരു ജീ​വി​ത​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ആ അഖ​ണ്ഡ​ശ​ക്തി​യു​ടെ സം​ഭാ​ര​ശാല അതി​ന​ടി​യിൽ ഉണ്ടു്. ഒരു ജീവൻ ഒരു പൂ​പ്പിൽ (പൊ​ടി​ക്കു​മി​ളിൽ) അല്ലെ​ങ്കിൽ ഭൂ​ത​ക്ക​ണ്ണാ​ടി കൊ​ണ്ടു് നോ​ക്കി​യ​റി​യ​ത്ത​ക്ക അതി​കൃ​ശ​മായ ഒരു നീർ​പ്പോ​ള​യിൽ നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു അതു​മു​തൽ ആ അപ​രി​ച്ഛി​ന്ന​മായ സം​ഭാ​ര​ശാ​ല​യിൽ നി​ന്നു ജീ​വ​ശ​ക്തി​യെ ആകർ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് മന്ദ​മ​ന്ദ​മാ​യി ശരീരം മാറി കാ​ലാ​ന്ത​ര​ത്തിൽ ഒരു ചെ​ടി​യാ​യും, പി​ന്നെ ഒരു ജന്തു​വാ​യും, അന​ന്ത​രം മനു​ഷ്യ​നാ​യും, അവ​സാ​നം ഈശ്വ​ര​നാ​യും തീ​രു​ന്നു. ഇതു് എത്ര​യോ കോടി പു​രു​ഷാ​ന്ത​ര​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു് സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​താ​കു​ന്നു. എന്നാൽ കാലം എന്നു​വ​ച്ചാൽ എന്താ​ണു്? അധി​ക​ത​ര​മായ വേ​ഗ​ത്തി​നും, അധി​ക​ത​ര​മായ ശ്ര​മ​ത്തി​നും കാ​ല​ത്തി​ന്റെ ദൈർ​ഘ്യ​ത്തെ ലഘൂ​ക​രി​പ്പാൻ കഴി​യും. സ്വ​ഭാ​വേ​ന​യാ​യാൽ ദീർ​ഘ​കാ​ലം കൊ​ണ്ടു് സാ​ധി​ക്കാ​വു​ന്ന സം​ഗ​തി​യെ തീ​വ്ര​പ്ര​യ​ത്നം കൊ​ണ്ടു വേ​ഗ​ത്തിൽ സാ​ധി​ക്കാ​മെ​ന്നു് യോഗി പറ​യു​ന്നു. ഒരു മനു​ഷ്യൻ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ലു​ള്ള അഖ​ണ്ഡ​മായ ഭൂ​ത​സം​ഘാ​ത​ത്തിൽ നി​ന്നു ജീ​വ​ശ​ക്തി​യെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു് ആകർ​ഷി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് മന്ദ​മാ​യി കയ​റി​വ​രാം! അവനു പക്ഷേ, ഒരു ദേ​വ​നാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഒരു ലക്ഷം വർ​ഷ​വും, പി​ന്നെ​യും അതി​നേ​ക്കാൾ ഉയർ​ന്ന സ്ഥാ​ന​ത്തേ​യ്ക്കു് അഞ്ചു​ല​ക്ഷം വർ​ഷ​വും, പൂർ​ണ്ണ​നാ​കു​ന്ന​തി​നു് പക്ഷേ, അമ്പ​തു​ല​ക്ഷം വർ​ഷ​വും വേ​ണ്ടി​വ​ന്നു എന്നു വരാം. വളർ​ച്ച​യെ ശീ​ല​മാ​ക്കി​യാൽ സമ​യ​ത്തെ​ക്കു​റ​യ്ക്കാം. എന്തു​കൊ​ണ്ടു് ഈ പൂർ​ണ്ണാ​വ​സ്ഥ​യെ​ത്ത​ന്നെ ആറു മാസം കൊ​ണ്ടോ ആറു വർ​ഷം​കൊ​ണ്ടോ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്ന​തു് ശക്യ​മ​ല്ല? ക്ലി​പ്ത​മായ അവധി ഉണ്ടാ​യി​രി​പ്പാൻ പാ​ടി​ല്ല. ഊഹി​ച്ചാൽ അങ്ങി​നെ​യാ​ണു് കാ​ണു​ന്ന​തു്. ഒരു ആവി​യ​ന്ത്രം ഏതാ​നും കൽ​ക്ക​രി​കൊ​ണ്ടു് ഒരു മണി​ക്കൂ​റിൽ രണ്ടു മൈൽ ഓടു​ന്നു എങ്കിൽ അധികം കൽ​ക്ക​രി​യി​ടുക, അതി​നേ​ക്കാൾ വേ​ഗ​ത്തിൽ അതോ​ടി​യെ​ത്തും. അതു​പോ​ലെ ആത്മാ​വും അതി​ന്റെ യത്ന​ത്തെ തീ​വ്ര​മാ​ക്കി​യാൽ ആ ലക്ഷ്യ​ത്തെ ഈ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ എന്തു​കൊ​ണ്ടു് പ്രാ​പി​ക്ക​യി​ല്ല? എല്ലാ ജീ​വി​ക​ളും ഒടു​വിൽ ആ പൂർ​ണ്ണാ​വ​സ്ഥ​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​മെ​ന്നു് നമു​ക്ക​റി​യാ​മ​ല്ലോ? പി​ന്നെ ഈ അനേ​ക​കോ​ടി പു​രു​ഷാ​ന്ത​ര​ങ്ങൾ വരെ കാ​ത്തി​രി​പ്പാൻ ആരു കരു​തും? എന്തു​കൊ​ണ്ടു് അതിനെ ഈ ശരീ​ര​ത്തിൽ ഈ മനു​ഷ്യ​രൂ​പ​ത്തിൽ ഇരു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ ഉടനെ പ്രാ​പി​ച്ചു​കൂ​ടാ? എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​നി​ക്കു ആ അഖ​ണ്ഡ​മായ ജ്ഞാ​ന​വും അഖ​ണ്ഡ​മായ ശക്തി​യും ഇപ്പോൾ തന്നെ ലഭി​ച്ചു​കൂ​ടാ?

അതാ​ണു് യോ​ഗി​യു​ടെ ലക്ഷ്യം. യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്രം മു​ഴു​വൻ ഈ ഒരു ലക്ഷ്യ​ത്തെ നോ​ക്കി​യാ​ണു് പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതു് പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്, മന്ദ​മാ​യി കയ​റി​ച്ചെ​ന്നു ഓരോരോ സ്ഥാ​നം കട​ന്നു മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗം മു​ഴു​വൻ വെ​ളി​യിൽ​വ​ന്നു പൂർ​ണ്ണാ​വ​സ്ഥ​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം ശക്തി​യെ അധി​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി സമ​യ​ത്തെ എങ്ങി​നെ ചു​രു​ക്കാ​മെ​ന്നും, സ്വ​രൂ​പീ​ക​ര​ണ​ശ​ക്തി​യെ എങ്ങ​നെ തീ​വ്ര​മാ​ക്കി​ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നും, അതു​കൊ​ണ്ടു് പൂർ​ണ്ണ​ത​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​ള്ള കാ​ല​ത്തെ എങ്ങ​നെ ചു​രു​ക്കാ​മെ​ന്നും ആകു​ന്നു. ലോ​ക​ത്തി​ലെ മഹാ​ത്മാ​ക്ക​ളായ ദീർ​ഘ​ദർ​ശി​ക​ളും, തപ​സ്വി​ക​ളും, ഋഷി​മാ​രും എല്ലാം എങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​വ​രാ​ണു്? തങ്ങൾ ജീ​വി​ച്ച പരി​മി​ത​മായ ഒരു കാലം കൊ​ണ്ടു അവർ മനു​ഷ്യ​സ​ന്ത​തി​യു​ടെ മു​ഴു​വൻ ജീ​വി​ത​കാ​ല​മ​ത്ര​യും ജീ​വി​ച്ച ഫലം സ്വാ​നു​ഭ​വ​ത്തിൽ വരു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. സാ​ധാ​രണ മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​നു പൂർ​ണ്ണ​ത​യെ പ്രാ​പി​പ്പാ​നു​ള്ള കാ​ല​ത്തി​ന്റെ മു​ഴു​വൻ ദൈർ​ഘ്യ​ത്തെ​യും ചു​രു​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ഈ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ അവർ അവരെ പൂർ​ണ്ണ​ന്മാർ (മു​ക്ത​ന്മാർ) ആക്കി​ചെ​യ്യു​ന്നു. അവർ​ക്കു മറ്റൊ​ന്നി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും ചി​ന്ത​യി​ല്ല. ഒന്നി​നെ​യും ആശി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഒരു ക്ഷ​ണം​പോ​ലും വേ​റൊ​രു​ദ്ദേ​ശ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി അവർ ജീ​വി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് അവ​രു​ടെ വഴി​യു​ടെ ദൂരം ചു​രു​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്നു. പ്ര​വൃ​ത്തി​യെ അതാ​യ​തു് സ്വ​രൂ​പീ​ക​ര​ണ​ത്തെ തീ​വ്ര​മാ​ക്കി അതു കൊ​ണ്ടു് സമ​യ​ത്തെ ചു​രു​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​ണു് ഏകാ​ഗ്രത എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു്. നമു​ക്കു് ഏകാ​ഗ്ര​താ​സി​ദ്ധി​യെ സമ്പാ​ദി​പ്പാ​നു​ള്ള ഉപാ​യ​ത്തെ ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന ശാ​സ്ത്രം രാ​ജ​യോ​ഗ​വു​മാ​ണു്.

പരേ​ത​വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടു് ഈ പ്രാ​ണാ​യാ​മ​ത്തി​നു എന്തു സം​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടു്? അതും പ്രാ​ണാ​യാ​മ​ത്തി​ന്റെ ഒരു പരി​ണാ​മ​മ​ത്രെ. ‘പരേ​ത​ന്മാ​രായ ആത്മാ​ക്കൾ ഉണ്ട്; നമു​ക്കു അവരെ കാണാൻ കഴി​യി​ല്ലെ​ന്നു് മാ​ത്ര​മേ ഉള്ളൂ’ എന്നു​ള്ള​തു ശരി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ നമു​ക്കു കാ​ണു​ക​യോ, അറി​ക​യോ, തൊ​ടു​ക​യോ ചെ​യ്വാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത വണ്ണം എത്ര​യോ കോടി ആത്മാ​ക്കൾ ഇവിടെ ജീ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തു് നി​ശ്ച​യ​മാ​യും സാം​ഭാ​വ്യ​മാ​ണു്. നാം അവ​രു​ടെ ശരീ​ര​ങ്ങ​ളിൽ​ക്കൂ​ടി അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നി​ര​ന്ത​ര​മാ​യി ഗതാ​ഗ​തം ചെ​യ്യു​ണ്ടാ​വാം. നമ്മേ അവർ കാ​ണു​ക​യും, അറി​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തും സം​ഭാ​വ്യ​മാ​യി വരാം. ഇതു് ഒരു വൃ​ത്ത​രേ​ഖ​ക്കു​ള്ളിൽ ഒരു വൃ​ത്ത​രേഖ, അതാ​യ​തു പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​നു​ള്ളിൽ പ്ര​പ​ഞ്ചം ആയി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരേ നി​ല​യിൽ ഉള്ള​വർ മാ​ത്രം അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും കാ​ണു​ന്നു. നമു​ക്ക​ഞ്ച​ന്ദ്രി​യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടു്. നാം പ്രാ​ണ​ന്റെ ഒരു പ്ര​ത്യേക വി​സ്ഫു​ര​ണാ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ സന്ത​തി​ക​ളാ​ണു്. ഒരേ വി​സ്ഫു​ര​ണാ​വ​സ്ഥ​യി​ലു​ള്ള ആത്മാ​ക്കൾ എല്ലാം അന്യോ​ന്യം കാണും. എന്നാൽ പ്രാ​ണ​ന്റെ അതി​നേ​ക്കാൾ ഉയർ​ന്ന​ത​രം വി​സ്ഫു​ര​ണാ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ സന്ത​തി​ക​ളാ​യി ആത്മാ​ക്കൾ ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ അവർ ദൃ​ഷ്ടി​ക്കു വി​ഷ​യ​മാ​കു​ന്നി​ല്ല. പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ തീ​വ്ര​ത​യെ നമു​ക്കു തീ​രേ​പ്ര​കാ​ശം കാ​ണാ​താ​ക​ത്ത​ക്ക സ്ഥി​തി വരെ വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യും. എന്നാൽ അങ്ങി​നെ​യു​ള്ള പ്ര​കാ​ശ​ത്തെ കാ​ണു​ന്ന​തി​നു് വേ​ണ്ട​ത്ര ശക്തി​മ​ത്തായ കണ്ണു​ക​ളു​ള്ള ജീ​വി​ക​ളും ഉണ്ടാ​വാം. തീരേ വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങൾ മന്ദ​മാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴും നാം പ്ര​കാ​ശ​ത്തെ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. എന്നാൽ പൂച്ച, മൂങ്ങ മു​ത​ലായ ജന്തു​ക്കൾ അതു കാ​ണു​ന്നു. ഈ പ്രാ​ണ​വി​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഒരു പ്ര​ത്യേ​കാ​വ​സ്ഥ മാ​ത്ര​മേ നമ്മു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​ക്കു വി​ഷ​യ​മാ​കു​ന്നു​ള്ളൂ. ഈ വാ​യു​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​മാ​യെ​ടു​ക്കുക. ഇതു് ഒന്നി​നൊ​ന്നു മേൽ​മേൽ അടു​ക്ക​ടു​ക്കാ​യി സ്വ​രൂ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഭൂ​മി​യോ​ടു് ഏറ്റ​വും ഏറ്റ​വും അടു​ത്തു​ള്ള അടു​ക്കു അതിനു മു​ക​ളി​ലു​ള്ള​തി​നെ അപേ​ക്ഷി​ച്ചു അധികം ഞെ​രു​ക്ക​മു​ള്ള​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മേ​ല്പോ​ട്ടു മേ​ല്പോ​ട്ടു പോ​കു​ന്തോ​റും വായു അധി​ക​മ​ധി​കം സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അല്ലെ​ങ്കിൽ സമു​ദ്ര​ത്തെ ദൃ​ഷ്ടാ​ന്ത​മാ​യെ​ടു​ക്കുക. അടി​യി​ല​ടി​യിൽ പോ​കു​ന്തോ​റും വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ ഞെ​രു​ക്കം വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. സമു​ദ്ര​ത്തി​ന്റെ അടി​യിൽ ജീ​വി​ക്കു​ന്ന ജന്തു​ക്കൾ​ക്കു് ഒരി​ക്ക​ലും മു​ക​ളിൽ വരാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. വരി​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അവ ശക​ല​ങ്ങ​ളാ​യി നു​റു​ങ്ങി​പ്പോ​കും.

മു​ഴു​വൻ ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​വും, പ്രാ​ണ​ന്റെ വ്യാ​പാ​ര​ത്താൽ വി​സ്ഫു​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ആകാ​ശ​മ​യ​മായ സമു​ദ്ര​മാ​ണെ​ന്നും, അതു് വിവിധ മാ​ത്ര​യി​ലു​ള്ള വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങ​ളോ​ടു് കൂടിയ അടു​ക്കു​ക​ളാൽ ഒന്നി​നു​ശേ​ഷം ഒന്നാ​യി ഘടി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നും വി​ചാ​രി​ക്കുക. അധികം പു​റ​ത്തു​ള്ള അടു​ക്കു​ക​ളിൽ വി​സ്ഫു​ര​ണം അധികം കു​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കും. മദ്ധ്യ​ത്തോ​ടു് അധി​ക​മ​ധി​കം അടു​ക്കു​ന്തോ​റും വി​സ്ഫു​ര​ണം അധി​ക​മ​ധി​കം വേ​ഗ​വ​ത്താ​യു​മി​രി​ക്കും. വി​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഓരോ അവ​സ്ഥ​യെ ഓരോ ഭൂമി ആയി വി​ചാ​രി​ക്കാം. എല്ലാം കൂടി ഒരു വൃ​ത്ത​രേ​ഖ​യാ​ണെ​ന്നും അതി​ന്റെ മദ്ധ്യം പൂർ​ണ്ണ​ത​യാ​ണെ​ന്നും വി​ചാ​രി​ക്കുക. മദ്ധ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു് എത്ര​യോ അക​ന്നു​പോ​കു​ന്നു​വോ വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങൾ അത്ര മന്ദ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ഭൂ​ത​ങ്ങൾ എല്ലാ​റ്റി​നും പു​റ​മെ​യു​ള്ള തൊ​ണ്ടാ​ണു്. അതി​നു​ള്ളി​ലാ​ണു് മന​സ്സു്; ശരി​യായ മദ്ധ്യം ആത്മാ​വു​മാ​കു​ന്നു. ഇനി നമ്മു​ടെ ദർ​ശ​ന​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​പ്തി​സീ​മ​കൾ ഓരോ ഭൂ​മി​ക​ളാ​യി വേർ​തി​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നും വി​ചാ​രി​ക്കുക. എത്ര​യോ കോടി മൈൽ പര്യ​ന്തം ഒരു​ത​രം വി​സ്ഫു​ര​ണം വ്യാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. എത്ര​യോ കോടി മൈൽ പര്യ​ന്തം അതി​നേ​ക്കാൾ ഉയർ​ന്ന​ന്ത​രം വി​സ്ഫു​ര​ണ​മാ​യി​രി​ക്കും; ഇങ്ങ​നെ മേ​ല്പോ​ട്ടു പോ​കു​ന്നു. അപ്പോൾ ഒരു​ത​രം വി​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഭൂ​മി​യിൽ ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു തങ്ങ​ളിൽ കണ്ട​റി​യു​ന്ന​തി​നു​ള്ള ശക്തി​യു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നും, എന്നാൽ ആ ഭൂ​മി​ക്കു മു​ക​ളി​ലോ താ​ഴേ​യോ ഉള്ള​വ​രെ അവർ കണ്ട​റി​ക​യി​ല്ലെ​ന്നും ഉള്ള​തു് പൂർ​ത്തി​യാ​യും സമ്മ​തി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​താ​കു​ന്നു. എന്നാ​ലും ദൂ​ര​ദർ​ശി​നി​യും, ഭൂ​ത​ക്ക​ണ്ണാ​ടി​യും​കൊ​ണ്ടു് നമ്മു​ടെ ദർ​ശ​ന​വ്യാ​പ്തി​യെ നമു​ക്കു വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്ക​യും, അധികം ഉയർ​ന്ന​തോ താണതോ ആയ വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ വി​ഷ​യീ​ക​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്യാ​വു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഓരോ മനു​ഷ്യ​നും അടു​ത്ത​ഭൂ​മി​യി​ലു​ള്ള വി​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥി​തി​യേ സ്വ​യ​മേവ പ്രാ​പി​ക്ക​യും അതു​കൊ​ണ്ടു അവിടെ നട​ക്കു​ന്ന വസ്തു​ത​ക​ളെ കണ്ട​റി​ക​യും ചെ​യ്വാൻ കഴി​യു​ന്ന​താ​കു​ന്നു. ഈ മുറി മു​ഴു​വൻ കാണാൻ കഴി​യാ​ത്ത ജീ​വി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു വച്ചു കൊ​ള്ളുക. അവർ പ്രാ​ണ​ന്റെ ഒരു​ത​രം വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ​യും നാം മറ്റൊ​രു​ത​രം വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ​യും വഹി​ക്കു​ന്നു. അവർ ശീ​ഘ്ര​മാ​യും, നാം മന്ദ​മാ​യു​മു​ള്ള വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ വഹി​ക്കു​ന്നു എന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. പ്രാ​ണ​നാ​കു​ന്ന ഉപാ​ദാ​ന​വ​സ്തു​വി​നാ​ലാ​ണു് അവർ നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് നാമും നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എല്ലാം പ്രാ​ണ​സ​മു​ദ്ര​ത്തി​ന്റെ ഓരോ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​കു​ന്നു. വി​സ്ഫു​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ മാ​ത്ര​ക​ളി​ലു​ള്ള ഭേ​ദ​മേ​യു​ള്ളൂ. എനി​ക്കു തന്ന​ത്താൻ ശീ​ഘ്ര​ത​ര​മായ വി​സ്ഫു​ര​ണാ​വ​സ്ഥ​യെ പ്രാ​പി​പ്പാൻ കഴി​യു​മെ​ങ്കിൽ ഉടനേ എനി​ക്കു ഈ ഭൂ​മി​മാ​റി​പ്പോ​കും. ഞാൻ പി​ന്നെ ഒരി​ക്ക​ലും നി​ങ്ങ​ളെ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ മറ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്നു. ആ ഭൂ​മി​യി​ലു​ള്ള​വർ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇതു് ശരി​യാ​ണെ​ന്നു പക്ഷേ, നി​ങ്ങ​ളിൽ ചി​ലർ​ക്കു അറി​യാ​മാ​യി​രി​ക്കും. മന​സ്സി​നെ ഒരു ഉയർ​ന്ന തരം വി​സ്ഫു​ര​ണാ​വ​സ്ഥ​യിൽ നയി​ക്കു​ന്ന ഈ എല്ലാം കൂടി യോ​ഗ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തിൽ ‘സമാധി’ എന്ന ഒറ്റ​വാ​ക്കിൽ അന്തർ​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. ഉയർ​ന്ന​ത​ര​മായ ഈ എല്ലാ വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങ​ളും, അതാ​യ​തു് മന​സ്സി​ന്റെ ബോ​ധാ​തീ​ത​ദ​ശ​യി​ലു​ള്ള ഏല്ലാ വി​സ്ഫു​ര​ണ​ങ്ങ​ളും കൂടി സമാധി എന്ന ആ ഒരു വാ​ക്കിൽ സം​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. താ​ഴ്‌​ന്ന​ത​രം സമാധി നമു​ക്കു മേൽ​പ​റ​ഞ്ഞ തരം ആത്മാ​ക്ക​ളു​ടെ ദർ​ശ​ന​ത്തെ നൽ​കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. എപ്പോൾ നാം സാ​ക്ഷാൽ പര​മാർ​ത്ഥ​വ​സ്തു​വി​നെ കാ​ണു​ന്നു​വോ അപ്പോ​ളാ​ണു് ഏറ്റ​വും ഉയർ​ന്ന​തായ സമാധി. ആ മൃൽ​പി​പ​ണ്ഡ​ത്തെ അറി​ഞ്ഞാൽ ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​ത്തി​ലു​ള്ള എല്ലാ മൃ​ത്തി​ക​ളെ​യും നാം അറി​ഞ്ഞു.

ഇപ്ര​കാ​രം ഈ പ്രാ​ണാ​യാ​മ​ത്തിൽ പരേ​ത​വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ലെ​യും വാ​സ്ത​വ​മാ​യു​ള്ള ഭാഗം എല്ലാം അട​ങ്ങു​ന്നു എന്നു നാം കാ​ണു​ന്നു. ഇതു​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു സമു​ദാ​യ​മോ, സംഘമോ ഗൂ​ഡ​മാ​യോ, രഹ​സ്യ​മാ​യോ മറ​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​യോ ഉള്ള ഏതിനേ എങ്കി​ലും ആരാ​ഞ്ഞ​റി​വാൻ ശ്ര​മി​ക്ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അതു ഈ യോ​ഗ​മാ​ണു്. പ്രാ​ണ​നെ നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാ​നു​ള്ള ഈ ഉദ്യ​മ​മാ​ണു്. എവിടെ എങ്കി​ലും ശക്തി​യു​ടെ അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ വി​ലാ​സം കണ്ടാൽ അതു് ഈ പ്രാ​ണ​ന്റെ ആവിർ​ഭാ​വ​മാ​ണെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ​ക്കു കാ​ണാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ഭൗ​തി​ക​വി​ജ്ഞാ​ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലും പ്രാ​ണാ​യാ​മ​ത്തിൽ അന്തർ​ഭ​വി​പ്പി​ക്കാം. ആവി​യ​ന്ത്ര​ത്തെ ചലി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണു്? ആവി​യിൽ​ക്കൂ​ടി വ്യാ​പ​രി​ക്കു​ന്ന പ്രാ​ണ​ന​ത്രേ. വി​ദ്യു​ച്ഛ​ക്തി ആദി​യായ ഭാ​വ​ങ്ങൾ എല്ലാം പ്രാ​ണ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റെ​ന്താ​ണു്? ഭൗ​തി​ക​വി​ജ്ഞാ​ന​ശാ​സ്ത്രം തന്നെ എന്താ​ണു്? ബാ​ഹ്വോ​പാ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു​ള്ള പ്രാ​ണാ​യാ​മം തന്നെ. മാനസ ശക്തി​യാ​യി പരി​ണ​മി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന പ്രാ​ണ​നെ മാ​ന​സി​ക​മായ ഉപാ​യ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മേ നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാൻ കഴിയൂ. പ്രാ​ണ​ന്റെ ഭൗ​തി​ക​മായ പരി​ണാ​മ​ങ്ങ​ളെ ഭൗ​തി​ക​മായ ഉപാ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന പ്രാ​ണാ​യാ​മ​ത്തി​ന്റെ ആ ഭാ​ഗ​ത്തി​നു ഭൗ​തി​ക​വി​ജ്ഞാ​ന​മെ​ന്നും, പ്രാ​ണ​ന്റെ മാ​ന​സ​ശ​ക്തി​ക​ളായ പരി​ണാ​മ​ങ്ങ​ളെ മാ​ന​സി​ക​മായ ഉപാ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു നി​യ​മ​നം ചെ​യ്വാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഗ​ത്തി​നു രാ​ജ​യോ​ഗ​മെ​ന്നും പറ​യു​ന്നു.