SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/e-hari-dk-cover.jpg
A statue of military official and horse around tomb of Seongjong at Seolleung, photograph by National Research Institute of Cultural Heritage, Korea .
വിഷു

ഒരു വലിയ മി​ന്നൽ. പി​ന്നെ ചെ​കി​ട​ട​ക്കു​ന്ന പൊ​ട്ടൽ.

കു​മാ​രൻ ഞെ​ട്ടി​യി​ല്ല. കഴി​ഞ്ഞ ഒരാ​ഴ്ച​യാ​യി തു​ട​ങ്ങി​യ​താ​ണു് ഈ കോ​ലാ​ഹ​ല​ങ്ങൾ. വി​ഷു​വി​നു് ഇനി​യും രണ്ടു ദി​വ​സ​മു​ണ്ടു്.

“അമ്മേ ആറ്റം​ബോ​ബ്!” കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി പറ​ഞ്ഞു. അവൻ എഴു​ന്നേൽ​ക്കാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഈ ശബ്ദം അവനെ ലഹ​രി​പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

“ഊണു കഴി​ച്ചി​ട്ടു എഴു​ന്നേ​റ്റാൽ മതി.” മാധവി പറ​ഞ്ഞു.

അവൻ വീ​ണ്ടും കവി​ടി​പി​ഞ്ഞാ​ണ​ത്തി​നു മു​മ്പിൽ ചമ്രം പടി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

“ഈ കാ​യ​മൊ​ള​കൂ​ഷ്യം മടു​ത്തു.” അയാൾ മുഖം ചു​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. “ഇതെ​ത്രാ​മ​ത്തെ ദി​വ​സ​മാ​ണു് നീ​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു്.”

“നാളെ അതും ഉണ്ടാ​വി​ല്ല.” മാധവി ക്ഷീ​ണി​ച്ച സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു. “മറ്റ​ന്നാ​ളാ​ണു് വിഷു. എന്തെ​ങ്കി​ലും വാ​ങ്ങേ​ണ്ടെ?”

വീ​ണ്ടും ഒരു ആറ്റം​ബോം​ബ്.

ഈ പ്രാ​വ​ശ്യം കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി സം​ശ​യി​ച്ചി​ല്ല. അവൻ ചാടി എഴു​ന്നേ​റ്റു് കൈ​ക​ഴു​കാ​നും കൂടി മി​ന​ക്കെ​ടാ​തെ അടു​ക്കള വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തേ​ക്കോ​ടി.

വേ​ലി​ക്ക​രു​കിൽ അയൽ​വ​ക്ക​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കു​ന്ന കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി​യു​ടെ മെ​ലി​ഞ്ഞ​രൂ​പം അയാൾ മന​സ്സിൽ കണ്ടു. അയഞ്ഞ ട്രൗ​സ​റി​ന്ന​ടി​യിൽ​ക്കൂ​ടെ നീ​ണ്ടു കി​ട​ക്കു​ന്ന മെ​ലി​ഞ്ഞ കാ​ലു​കൾ.

“മോനെ ഒന്നു വി​ളി​ക്കു.” മാധവി പറ​ഞ്ഞു. “വല്ല ഇഴ​ജ​ന്തു​ക്ക​ളു​മു​ണ്ടാ​വും.”

മകൻ അങ്ങി​നെ മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു് നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ​ക്കി​ഷ്ട​മ​ല്ല. പക്ഷെ, അതിൽ കാ​ര്യ​മാ​യൊ​ന്നും ചെ​യ്യാ​നു​മി​ല്ല. അവനെ ശാ​സി​ച്ചു് തി​രി​ച്ചു് വീ​ട്ടിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​രു​ത്താം. പു​റ​ത്തെ വർ​ണ്ണ​ശ​ബ​ള​മായ ലോകം അവനിൽ നി​ന്നു മറ​ച്ചു പി​ടി​ക്കാം.

“അവനു് പട​ക്കം നല്ല ഇഷ്ട​മാ​ണു്. കു​റ​ച്ചെ​ങ്കി​ലും വാ​ങ്ങേ​ണ്ടെ?”

അയാൾ തല​യാ​ട്ടി. അതു് വേ​ണ​മെ​ന്നോ, വേ​ണ്ടെ​ന്നോ ആവാം. ചു​മ​രിൽ ആണി​മേൽ തൂ​ക്കി​യി​ട്ട ഷർ​ട്ടി​ന്റെ കീ​ശ​യി​ലു​ള്ള പത്തു​റു​പ്പിക നോ​ട്ട് മാ​സ​ത്തെ അവ​സാ​ന​ത്തെ നോ​ട്ടാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ ഓർ​ത്തു.

“കു​റ​ച്ചെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും വാ​ങ്ങ​ണം.” മാധവി പി​ന്നെ​യും പറ​ഞ്ഞു. “മറ്റു​ള്ള കു​ട്ടി​കൾ പട​ക്കം പൊ​ട്ടി​ക്കു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോൾ അവ​നു​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ലെ ആശ. വട​ക്കേ​തി​ലെ ശേഖരൻ ദു​ബാ​യി​ന്നു് വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവർ ധാ​രാ​ളം പട​ക്കം വാ​ങ്ങീ​ട്ടു​ണ്ട​ത്രെ.”

“നാളെ പീ​ടി​ക​യിൽ പോയി നോ​ക്ക​ണം.” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. “പട​ക്ക​ത്തി​നൊ​ക്കെ ഇപ്പോ നല്ല വി​ല​യാ​ണു്.”

ഓഫീ​സിൽ നി​ന്നു് ഒരു അഡ്വാൻ​സ് കൂടി കി​ട്ടി​യാൽ നന്നാ​യി​രു​ന്നു. കു​മാ​രൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു. കി​ട്ടി​ല്ല. എല്ലാ മാ​സ​വും ഉള്ള​താ​ണു് മുൻ​കൂ​റു പറ്റൽ. ഈ മാ​സ​വും എടു​ത്തു കഴി​ഞ്ഞു. ഇനി ചോ​ദി​ച്ചാൽ മാ​നേ​ജ​രു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​ണ്ടാ​വു​ന്ന ഭാവം എന്താ​ണെ​ന്നു് നല്ല പോലെ അറി​യാം.

‘മി​സ്റ്റർ നി​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വര​വി​ല​ധി​കം ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അതാ​ണു് ഏതു സമ​യ​വും കട​ത്തിൽ ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്. കി​ട്ടു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് നന്നാ​യി മാ​നേ​ജ് ചെ​യ്യാൻ പഠി​ക്ക​ണം. എന്റെ കാ​ര്യം എടു​ത്തു നോ​ക്കു…’

അയാൾ കോ​ലാ​യിൽ വെച്ച കി​ണ്ടി​യിൽ നി​ന്നു് വെ​ള്ള​മെ​ടു​ത്തു് കൈ കഴുകി അക​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​മ്പോൾ മാധവി കു​മ്പി​ട്ടു് എച്ചിൽ​പ്പാ​ത്ര​ങ്ങൾ എടു​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

“അവനെ ഒന്നു വി​ളി​ക്കു.” മാധവി പറ​ഞ്ഞു.

അയാൾ മു​റ്റ​ത്തി​റ​ങ്ങി. വട​ക്കെ വേ​ലി​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു് അയൽ​വ​ക്ക​ത്തെ മു​റ്റ​ത്തു് നിറയെ കു​ട്ടി​കൾ കമ്പി​ത്തി​രി കത്തി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അതി​ന്റെ പ്ര​കാ​ശ​ത്തിൽ കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി​യു​ടെ നിഴൽ വേ​ലി​ക്ക​രു​കിൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന​ത​യാൾ കണ്ടു. അയാൾ വി​ളി​ച്ചു.

“കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടീ!”

കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി ഓടി വന്നു്, അടു​ക്ക​ള​യു​ടെ വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ അക​ത്തു കട​ന്നു. അവനു് അച്ഛ​നെ ഭയ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് അച്ഛൻ വി​ളി​ച്ചാൽ എപ്പോ​ഴും അവൻ മറു​വ​ശ​ത്തു​കൂ​ടെ വന്നു്, അച്ഛ​ന്റെ ഭാവം നോ​ക്കി​യെ അടു​ത്തു വരു. കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി അടു​ക്ക​ള​യിൽ അമ്മ​യോ​ടു് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​ത​യാൾ കേ​ട്ടു.

പെ​ട്ടെ​ന്നു് മകൻ താ​നു​മാ​യി അടു​പ്പ​ത്തി​ല​ല്ലെ​ന്ന കാ​ര്യം അയാളെ അരി​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തി. അയാൾ വി​ളി​ച്ചു.

“കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി!”

“എന്താ അച്ഛാ?”

അച്ഛ​ന്റെ ശബ്ദ​ത്തി​ലു​ള്ള രോഷം ആ ആറു​വ​യ​സ്സു​കാ​രൻ പയ്യ​നെ ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. അവൻ ഭയ​ത്തോ​ടെ അറ​ച്ച​റ​ച്ചു് ഉമ്മ​റ​പ്പ​ടി​മേൽ വന്നു നി​ന്നു.

“മതി ആ വേ​ലി​ക്കൽ പോയി നി​ന്ന​തു്. ഇനി കു​റ​ച്ചു​നേ​രം അക​ത്തി​രി​ക്കു.”

അവൻ പതു​ക്കെ അക​ത്തേ​ക്കു വലി​ഞ്ഞു.

അയാൾ മു​റ്റ​ത്തു് ഉലാ​ത്തി. സാ​ധാ​രണ രാ​ത്രി ഊണു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ചെ​യ്യാ​റു​ള്ള​താ​ണു്.

അയൽ​വ​ക്ക​ത്തെ മു​റ്റ​ത്തു് ഒരു വലിയ പൂവു് ചൂളം വി​ളി​യോ​ടെ കത്തി​യു​യ​രു​ന്ന​തു് അയാൾ നോ​ക്കി. അവ​രു​ടെ വീ​ട്ടി​ന്റെ ഒന്നാം നി​ല​യോ​ളം ഉയ​ര​ത്തിൽ അതു് ഉയർ​ന്നു അടു​ത്തു് മെ​ഴു​കു​തി​രി പി​ടി​ച്ചു് നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു് ശേ​ഖ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. ശേഖരൻ ദു​ബാ​യിൽ പോ​യ​ശേ​ഷം തടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ശേഖരൻ ഇപ്പോൾ ഒരു മാ​ല​പ്പ​ട​ക്കം ഒരു ചെറിയ മാ​വിൻ​കൊ​മ്പ​ത്തു് കെ​ട്ടി​യി​ടു​ക​യാ​ണു്. പി​ന്നെ ഒരു വലിയ പൂ​ത്തി​രി കത്തി​ച്ചു് അയാൾ മാ​ല​പ്പ​ട​ക്ക​ത്തി​നു് തീ കൊ​ടു​ത്തു. ഒരു രണ്ടു മി​നി​റ്റ് നേ​ര​ത്തേ​യ്ക്കു് ചെ​കി​ട​ട​ക്കു​ന്ന ശബ്ദ​വും പ്ര​കാ​ശ​വും. അതു് വലിയ മാ​ല​പ്പ​ട​ക്കം തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. മാ​ല​പ്പ​ട​ക്കം കഴി​യു​മ്പോ​ഴേ​യ്ക്കും ഒരു വലിയ പൂ ഉയർ​ന്നു വന്നു. അയാൾ​ക്കു് പെ​ട്ടെ​ന്നു് കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി​യെ ഓർമ്മ വന്നു. കഴി​ഞ്ഞ​പ്രാ​വ​ശ്യം പൂ കണ്ട​പ്പോൾ അത​വ​നു് കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോ​ഴേ​യ്ക്കാ​ണു് മാ​ല​പ്പ​ട​ക്കം പൊ​ട്ടി​യ​തു്. അയാൾ​ക്കു് കു​റ്റ​ബോ​ധം തോ​ന്നി. കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി​യെ ചീത്ത പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. വേ​ലി​യ​രു​കിൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന​തി​നു​പ​ക​രം മു​റ്റ​ത്തു​നി​ന്നു കണ്ടോ​ളാൻ പറ​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. തനി​ക്കോ ഇതൊ​ന്നും വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ക്കാൻ കഴി​വി​ല്ല. അപ്പോൾ അതു് നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു് ആസ്വ​ദി​ക്കാ​നെ​ങ്കി​ലും അവനെ അനു​വ​ദി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ വി​ളി​ച്ചു.

“കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി.”

മാ​ധ​വി​യാ​ണു് വി​ളി​കേ​ട്ട​തു്.

“അവൻ കി​ട​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്താ വേ​ണ്ട​തു്?”

“ഒന്നു​മി​ല്ല.”

അയാൾ​ക്കു് പി​ന്നെ അവിടെ നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. താൻ അർ​ഹി​ക്കാ​ത്ത​തെ​ന്തോ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന മാ​തി​രി തോ​ന്നി. അയാൾ ഉമ്മ​റ​ത്തേ​യ്ക്കു കയറി. പഴയ, കൈ​യ്യു​ള്ള ആടു​ന്ന കസേ​ര​യി​ലി​രു​ന്നു.

മാധവി ഉമ്മ​റ​ത്തേ​യ്ക്കു് വന്നു് മേൽ​മു​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് മുഖം തു​ട​ച്ചു് തി​ണ്ണ​യിൽ ഇരു​ന്നു.

“ശേഖരൻ നല്ലോം പണം കത്തി​ച്ചു് കള​യ്ണ്ണ്ട്ന്നാ തോ​ന്ന​ണ​തു് മാധവി പറ​ഞ്ഞു.”

അയാൾ മൂളി. ഒരു ബീഡി കത്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. നാ​ളേ​യ്ക്കു് കു​റ​ച്ചെ​ങ്കി​ലും പണം ഉണ്ടാ​ക്കാൻ പറ്റി​യാൽ കു​റ​ച്ചു പട​ക്കം വാ​ങ്ങാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

“ശേഖരൻ ഈ പ്രാ​വ​ശ്യം അനി​യ​നേം ദു​ബാ​യ്ക്കു് കൊ​ണ്ടു​പോ​ണ്ണ്ട്ന്നാ പറ​യ​ണു്.”

അയാൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. ഒരു പത്തു​റു​പ്പി​ക​യെ​ങ്കി​ലും കി​ട്ടി​യാൽ അഞ്ചു​റു​പ്പി​ക​ക്കു് പട​ക്കം വാ​ങ്ങാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

“ശേഖരൻ ആയിരം ഉറു​പ്പിക മാസം അയ​ക്കു​ന്നു​ന്ന​തി​നു പുറമെ അവ​ന്റെ ബോം​ബെ​യി​ലെ എക്കൗ​ണ്ടി​ലേ​യ്ക്കു് വേറേം അയ​ക്ക​ണ്ണ്ട​ത്രെ.”

അഞ്ചു​റു​പ്പി​ക​ക്കു് പട​ക്കം വാ​ങ്ങി​യാൽ​ത​ന്നെ ബാ​ക്കി​യു​ള്ള പതി​ന​ഞ്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഒരാ​ഴ്ച എങ്ങി​നെ​യെ​ങ്കി​ലും ഓടും. പി​ന്നെ?

“മോൻ വലു​താ​യാൽ നമു​ക്ക​വ​നെ ദു​ബാ​യി​യ്ക്കു് പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്ക​ണം. മാധവി പറ​ഞ്ഞു.”

അയാൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.

“എത്ര ഉറു​പ്പിക ഇണ്ടു് കയ്യി​ലു്?”

“പത്തു്.”

“കു​റ​ച്ചെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും വാ​ങ്ങ​ണം​ട്ടൊ നാളെ. കു​റ​ച്ചു് കമ്പി​ത്തി​രി വാ​ങ്ങ്യാ മതി. പറ്റ്വേ​ങ്കി​ലു് കു​റ​ച്ചു് ഓല​പ്പ​ട​ക്കോം.”

അയാൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.

“മോൻ ഇന്നു പകലു മു​ഴു​വൻ കു​ശു​കു​ശാ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അവ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ അച്ഛ​നോ​ടു പറ​യാ​നൊ​ട്ടു ധൈ​ര്യോ​ല്ല്യ.”

“നോ​ക്കാം.” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“നമു​ക്കു് കെ​ട​ക്കാം.”

“ഉം.”

കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി ഉറ​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ പായിൽ തു​ട​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ കൈ വെ​ച്ചു് ചു​രു​ണ്ടു​കൂ​ടി കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്ന​തു് അയാൾ നോ​ക്കി.

രാ​വി​ലെ ഓഫീ​സിൽ പോ​കാൻ​വേ​ണ്ടി പു​റ​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ മാധവി പറ​ഞ്ഞു.

“പട​ക്കം വാ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഉച്ച​യ്ക്കു് ഊണു കഴി​ക്കാൻ വരു​മ്പോൾ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ട​ന്നോ​ളു. എന്നാൽ കു​റ​ച്ചു വെ​യി​ലു കൊ​ള്ളി​ക്കാം. അല്ലെ​ങ്കിൽ അതൊ​ന്നും പൊ​ട്ട്ണ്ടാ​വി​ല്ല്യ. പറ്റ്വെ​ങ്കി​ലു് കു​റ​ച്ചു് പപ്പ​ട​വും വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ള്ളു. വി​ഷു​വൊ​ക്കെ അല്ലെ?”

ഓഫീ​സിൽ മാ​നേ​ജ​രു​ടെ മറു​പ​ടി വളരെ അപ​മാ​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. മാ​സ​ത്തിൽ ഒരു പ്രാ​വ​ശ്യ​ത്തി​ല​ധി​ക​മൊ​ന്നും അഡ്വാൻ​സ് തരാൻ പറ്റി​ല്ല. ശമ്പ​ളം വാ​ങ്ങി പത്തു​ദി​വ​സ​ത്തി​ന​കം ഒരി​യ്ക്കൽ വാ​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഇതൊരു ധർ​മ്മ​ശാ​ല​യൊ​ന്നു​മ​ല്ല​ല്ലൊ.

ഇനി​യു​ള്ള​തു് എക്കൗ​ണ്ട​ണ്ടാ​ണു്. സ്വ​കാ​ര്യ​മാ​യി ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ അയാൾ വളരെ തന്ത്ര​പൂർ​വ്വം പറ​ഞ്ഞു.

‘അയ്യൊ എന്റെ സ്ഥി​തി നി​ങ്ങ​ടെ സ്ഥി​തി​യേ​ക്കാൾ കഷ്ട​മാ​ണു്. ഒരു പത്തു​റു​പ്പിക ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഇപ്പൊ എനി​യ്ക്ക്…’

ഇനി സമീ​പി​ക്കാ​നു​ള്ള​തു് ടൈ​പ്പി​സ്റ്റ് കമ​ല​മ്മ​യും, പ്യൂൺ നാ​രാ​യ​ണ​നും ആയി​രു​ന്നു. അവ​രോ​ടു് ഇതു​വ​രെ ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടു കാ​ര്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നും തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. അയാൾ മ്ലാ​ന​വ​ദ​ന​നാ​യി കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​മ്പോൾ നാ​രാ​യ​ണൻ ചാ​യ​യു​മാ​യി വന്നു.

“എന്താ സാ​റി​നൊ​രു വല്ലാ​യ്മ?”

“ഒന്നു​മി​ല്ല.”

ഉച്ച​യ്ക്കു് ഊണു കഴി​ഞ്ഞാൽ പോ​കു​ന്ന​വ​ഴി കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രു​ടെ പീ​ടി​ക​യിൽ കയറി അഞ്ചു​റു​പ്പി​ക​ക്കെ​ങ്കി​ലും പട​ക്കം വാ​ങ്ങ​ണം. പീ​ടി​ക​യ്ക്കു പു​റ​ത്തു് ടാർ​പോ​ളിൻ​കൊ​ണ്ടൊ​രു പന്ത​ലി​ട്ടു് അതിനു ചു​വ​ട്ടി​ലാ​ണു് കൃ​ഷ്ണൻ നായർ പട​ക്കം വിൽ​ക്കു​ന്ന​തു്. പീ​ടി​ക​യിൽ നല്ല തി​ര​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ സം​ശ​യി​ച്ചു് ഉള്ളിൽ കട​ന്നു. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ തി​ര​ക്കി​ട്ടു് പട​ക്ക​ങ്ങൾ എടു​ത്തു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അപ്പോ​ഴാ​ണു് അതു് വാ​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന ആൾ ശേ​ഖ​ര​ന്റെ അനിയൻ രാ​ജ​നാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്.

രാജൻ അയാളെ നോ​ക്കി ചി​രി​ച്ചു.

കു​മാ​രൻ ചോ​ദി​ച്ചു. “എന്നാ​ണു് ദു​ബാ​യി​യ്ക്കു് പോ​കു​ന്ന​തു്?”

“മി​ക്ക​വാ​റും ഏട്ട​ന്റെ ഒപ്പം അടു​ത്ത മാസം പോകും. വിസ ശരി​യാ​യി​ട്ടി​ല്ല. അതി​നു് ബോം​ബെ​യ്ക്കു് പോ​കേ​ണ്ടി വരും.”

രാജൻ വീ​ണ്ടും മേ​ശ​യ്ക്കു ചു​റ്റും നട​ന്നു് പട​ക്കം തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ ഒരു വലിയ മാ​ല​പ്പ​ട​ക്ക​ത്തി​ന്റെ പാ​ക്ക​റ്റ് രാ​ജ​നു് കാ​ണി​ച്ചു. ഇതാ ഇതു പു​തി​യ​താ​യി വന്ന​താ​ണു്. അഞ്ചു മി​നി​റ്റ് തു​ടർ​ച്ച​യാ​യി പൊ​ട്ടും. വെ​ക്ക​ട്ടെ ഒര​ഞ്ചു പാ​ക്ക​റ്റ്?

രാജൻ അതെ​ടു​ത്തു് തി​രി​ച്ചും മറി​ച്ചു നോ​ക്കി.

“വെ​ച്ചോ​ളു.”

എന്താ​ണു് തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നു് കു​മാ​രൻ ആലോ​ചി​ച്ചു. ഒന്നി​ന്റെ​യും വില ചോ​ദി​ക്കാൻ ധൈ​ര്യം വന്നി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് മറ്റു​ള്ള​വർ ഓരോ​ന്നി​ന്റെ​യും വില ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു് ആരു​ടെ​യും കണ്ണിൽ പെ​ടാ​തെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. കു​റ​ച്ചു​നേ​രം അങ്ങി​നെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​നി​ന്ന​പ്പോൾ അയാൾ​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യി, അഞ്ചു​റു​പ്പി​ക​ക്കു് കാ​ര്യ​മാ​യി​ട്ടു് ഒന്നും കി​ട്ടാൻ പോ​കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു്.

“എന്തൊ​ക്കെ​യാ​ണു് വേ​ണ്ട​തു്?” കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ ലോ​ഹ്യം കൂടി വന്നു.

കു​മാ​രൻ ഒരു പാ​ക്ക​റ്റ് ചെറിയ കമ്പി​ത്തി​രി​യെ​ടു​ത്തു. ഒരു പാ​ക്ക​റ്റ് ചെറിയ മാ​ല​പ്പ​ട​ക്ക​വും. അപ്പോ​ഴാ​ണു് പൂ​വി​ന്റെ കാ​ര്യം ഓർമ്മ വന്ന​തു്. അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“പൂ​വി​ല്ലെ?”

കൃ​ഷ്ണൻ നായർ രണ്ടു​മൂ​ന്നു പെ​ട്ടി​ക​ളി​ലാ​യി തി​ള​ങ്ങു​ന്ന വർ​ണ്ണ​ക്ക​ട​ലാ​സ്സിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞ പൂ​ക്കു​റ്റി​കൾ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് കാ​ണി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു. അയാൾ ഒരു ഉരു​ണ്ട പൂ​ക്കു​റ്റി കയ്യി​ലെ​ടു​ത്തു.

“അതു് കു​റ​ച്ചു വി​ല​പി​ടി​ച്ച​താ​ണു് ട്ടൊ.” കൃ​ഷ്ണൻ നായർ കു​റ​ച്ചൊ​രു നി​ന്ദാ​ഗർ​ഭ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു. “ഒന്നി​നു് മൂ​ന്നു​റു​പ്പി​ക​യാ​ണു് വില.” അതിൽ, തനി​യ്ക്കു വാ​ങ്ങാൻ കഴി​യു​ന്ന​തു​മാ​ത്രം പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്താൽ മതി​യെ​ന്ന ധ്വനി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

അയാൾ അതു് തി​രി​ച്ചു് പെ​ട്ടി​യിൽ​ത​ന്നെ വെ​ച്ചു. അടു​ത്തു​ത​ന്നെ​യു​ള്ള വേറെ പെ​ട്ടി​യിൽ​നി​ന്നു് കോ​ണാ​കൃ​തി​യി​ലു​ള്ള ചെറിയ രണ്ടു പൂ​ക്കു​റ്റി​കൾ എടു​ത്തു.

“അല്ല ഈ പൂ​ക്കു​റ്റി ഒരു ഡസൻ വേ​ണ്ടെ?” കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ രാ​ജ​നോ​ടു് ചോ​ദി​ച്ചു. “ഡസ​നാ​യി​ട്ടു് വാ​ങ്ങു​മ്പോൾ ഒന്നി​നു് രണ്ടേ​മു​ക്കാൽ ഉറു​പ്പി​ക​യെ വരൂ.”

കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ ഒരു ഡസൻ ഉരു​ണ്ട വലിയ പൂ​ക്കു​റ്റി​കൾ രാജൻ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു​വെ​ച്ച പെ​ട്ടി​യിൽ മാ​റ്റി വെ​ക്കു​ന്ന​തു് കു​മാ​രൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. ആ പീ​ടി​ക​യിൽ നി​ന്നു് വേഗം രക്ഷ​പ്പെ​ട​ണ​മെ​ന്നാ​യി അയാൾ​ക്കു്. അയാൾ വേണ്ട സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം എടു​ത്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

ഒരു പാ​ക്ക​റ്റ് കമ്പി​ത്തി​രി, ഒരു ഉറു​പ്പി​ക​യ്ക്കു് ഓല​പ്പ​ട​ക്കം, പി​ന്നെ ഒരു ചെറിയ മാ​ല​പ്പ​ട​ക്ക​ത്തി​ന്റെ മാല, രണ്ടു ചെറിയ പൂ​ക്കു​റ്റി​കൾ, നാലു് മത്താ​പ്പു്.

ഇത്ര​യും സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ പൊ​തി​ഞ്ഞു മേ​ടി​ച്ച​പ്പോൾ കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ പറ​ഞ്ഞു.

“അഞ്ചര ഉറു​പ്പിക.”

സാ​ര​മി​ല്ല. അയ്മ്പ​തു പൈ​സ​യ​ല്ലെ കൂ​ടു​ത​ലാ​യു​ള്ളു. പക്ഷെ, കുറെ സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്, ഓല​പ്പ​ട​ക്കം തന്നെ​യു​ണ്ടാ​വും പത്തി​രു​പ​ത്ത​ഞ്ചെ​ണ്ണം. പി​ന്നെ പപ്പ​ട​വും കു​റ​ച്ചു​പ​ച്ച​ക്ക​റി​യും വാ​ങ്ങി വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അയാൾ​ക്കെ​ന്തോ വളരെ സന്തോ​ഷം തോ​ന്നി.

വലിയ പൊതി കണ്ട​പ്പോൾ കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി​യു​ടെ കണ്ണു​കൾ വി​ടർ​ന്നു. അവൻ പൊതി തു​റ​ന്നു് എല്ലാം പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. പട​ക്ക​മെ​ല്ലാം നി​ല​ത്തു നി​ര​ത്തി​യ​പ്പോൾ കു​മാ​ര​നും തോ​ന്നി കുറെ അധികം സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു്. ആദ്യ​ത്തെ പരി​ശോ​ധ​ന​യ്ക്കു ശേഷം കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി കു​റ​ച്ചു നി​രാ​ശ​യോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു.

“ആറ്റം​ബോം​ബി​ല്ല അച്ഛാ.”

“ആറ്റം​ബോം​ബൊ​ന്നും വേ​ണ്ടാ. അതൊ​ക്കെ അപ​ക​ടാ​ണു്.” മാധവി പറ​ഞ്ഞു.

അയാൾ ആശ്വ​സി​ച്ചു. ഒരു ആറ്റം​ബോം​ബി​നു വില ഒരു​റു​പ്പി​ക​യാ​ണു്.

“വെ​യി​ലു പോ​കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പെ അതൊ​ക്കെ ഉണ​ക്ക​ണം നമു​ക്കു്.” മാധവി പറ​ഞ്ഞു. “നീ അതെ​ല്ലാം മു​റ്റ​ത്തു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി വെ​യ്ക്കു്.”

രാ​ത്രി ഊണു കഴി​ഞ്ഞ​ശേ​ഷം മാധവി മാ​ല​പ്പ​ട​ക്ക​ത്തി​ന്റെ കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചു് ഓരോ​ന്നാ​യി വെ​വ്വേ​റെ എടു​ത്തു വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ നോ​ക്കി. മാ​ല​പ്പ​ട​ക്കം ഒന്നാ​യി​ട്ടു് പൊ​ട്ടി​ക്കാ​നു​ള്ള​താ​ണെ​ങ്കി​ലും അത​ങ്ങി​നെ പൊ​ട്ടി​ച്ചാൽ ഒരു നി​മി​ഷ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ കഴി​യു​മെ​ന്നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് അവ​ള​തു് വേർ​പെ​ടു​ത്തി വെ​യ്ക്ക​ന്ന​തു്. മാ​ധ​വി​യാ​ക​ട്ടെ അങ്ങി​നെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു് അതു് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ന്ന ഭാ​വ​ത്തിൽ ജോലി തു​ടർ​ന്നു. അവ​ളു​ടെ ആത്മാർ​ത്ഥ​ത​യിൽ കു​മാ​ര​നു് സഹ​താ​പം തോ​ന്നി.

കു​റ​ച്ചു​മു​മ്പേ ഓല​പ്പ​ട​ക്ക​ങ്ങൾ പരീ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കാൻ മകനെ സഹാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​ണ്ടായ സന്തോ​ഷം അയാളെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്. വളരെ നി​സ്സാ​ര​മായ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് അവളെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ പറ്റും. എന്നി​ട്ടും അവളെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ തനി​യ്ക്കു പറ്റാ​റി​ല്ല.

രാ​വി​ലെ ഒരു വലിയ പട​ക്ക​ത്തി​ന്റെ ഒച്ച​കേ​ട്ടു് ഞെ​ട്ടി​യു​ണർ​ന്ന​പ്പോൾ അടു​ക്ക​ള​യിൽ വെ​ളി​ച്ച​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മാധവി അടു​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അവൾ ഇരു​ട്ടിൽ എന്തോ പര​തു​ക​യാ​ണു്. അവൾ കണി​യൊ​രു​ക്കി തന്നേ​യും മോ​നേ​യും വി​ളി​ക്കാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​മാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി. നി​ല​വി​ള​ക്കു കൊ​ളു​ത്തി​വെ​ച്ചു് അവൾ വി​ളി​ക്കാൻ വന്ന​പ്പോൾ അയാൾ ഉറ​ക്കം നടി​ച്ചു് കി​ട​ന്നു. മാധവി അടു​ത്തു​വ​ന്നു് അയാളെ പതു​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു.

“എണീ​ക്കു. കണ്ണു​തു​റ​ക്ക​ണ്ട​ട്ടൊ.” അവൾ പി​ന്നി​ലൂ​ടെ വന്നു് കണ്ണു പൊ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് അയാളെ നട​ത്തി. അവ​ളു​ടെ കൈ​കൾ​ക്കു് എണ്ണ​യു​ടെ വാ​സ​ന​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കണി​ക്കു മു​മ്പിൽ ഇരു​ത്തി അവൾ കൈ എടു​ത്തു. തക​ര​ത്തി​ന്റെ ഫ്രെ​യി​മു​ള്ള കണ്ണാ​ടി​യിൽ അയാ​ളു​ടെ ഷേവ് ചെ​യ്യാ​ത്ത മുഖം വൈ​രൂ​പ്യ​മാർ​ന്നു് കണ്ടു. ഉരു​ളി​യിൽ വെച്ച പച്ച​നി​റം വി​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ചെറിയ വെ​ള്ള​രി​ക്ക താൻ ഇന്ന​ലെ വില പേശി വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​താ​ണു്. ഇന്നു് കൂ​ട്ടാൻ ഉണ്ടാ​ക്കാ​നു​ള്ള ഏക പച്ച​ക്ക​റി അതാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു് ഓർ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. വി​ഷു​ക്ക​ണി തീരെ ആശാ​വ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. മാധവി അപ്പോ​ഴേ​യ്ക്കും കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി​യേ​യും കൂ​ട്ടി വന്നു, കണി​ക്കു മു​മ്പി​ലി​രു​ത്തി.

“ആ ഇനി കണ്ണു തു​റ​ന്നോ?”

അവൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു് ഉടനെ അമ്മ​യോ​ടു് ചോ​ദി​ച്ചു.

“അമ്മേ പട​ക്കെ​വി​ടെ?”

“ആ തരാം.” മാധവി അക​ത്തു​പോ​യി ഒരു​റു​പ്പിക നാ​ണ്യം അയാ​ളു​ടെ കയ്യിൽ കൊ​ടു​ത്തു.

“മോനു് വി​ഷ്ക്കേ​ട്ടം കൊ​ടു​ത്തോ​ളു.”

ഉമ്മ​റ​ത്തെ തി​ണ്ണ​മേൽ ഒരു മു​ട്ട​വി​ള​ക്കു് കത്തി​ച്ചു വെ​ച്ചു് കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി പട​ക്കം പൊ​ട്ടി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

അയാൾ ഉമ്മ​റ​ത്തു് കു​റ​ച്ചു ദൂരെ കസേ​ര​യി​ലി​രു​ന്നു് അവനെ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവ​ന്റെ സഹാ​യ​ത്തി​നു് അമ്മ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷെ, കു​റ​ച്ചു സമയം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടും വളരെ ദുർ​ല​ഭം പൊ​ട്ട​ലു​ക​ളും കൂ​ടു​തൽ കു​ശു​കു​ശു​ക്ക​ലും കേ​ട്ട​പ്പോൾ എന്തോ കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യി. അയാൾ അടു​ത്തു ചെ​ന്നു. മു​ട്ട​വി​ള​ക്കി​ന്റെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ മു​റ്റ​ത്തു നിറയെ ചു​വ​ന്ന മാ​ല​പ്പ​ട​ക്ക​ങ്ങൾ ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ കണ്ടു. കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി ഒരു കമ്പി​ത്തി​രി മു​ട്ട​വി​ള​ക്കി​ന്റെ നാ​ള​ത്തിൽ പി​ടി​ച്ചു നിൽ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു് കു​റ​ച്ചു നേ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് കമ്പി​ത്തി​രി കത്തി. അതോടെ വി​ള​ക്ക​ണ​യു​ക​യും ചെ​യ്തു. കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി ഒരു സാ​ഹ​സി​ക​നെ​പ്പോ​ലെ അതു, ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു് നി​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് മുൻ​കൂ​ട്ടി നി​ശ്ച​യി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു് തോ​ന്നും പോലെ കമ്പി​ത്തി​രി ഒരു കാൽ ഭാഗം കത്തി അണ​ഞ്ഞു. ഇരു​ട്ടു്. അയാൾ തീ​പ്പെ​ട്ടി ഉര​ച്ചു് വി​ള​ക്കു് കത്തി​ച്ചു. കമ്പി​ത്തി​രി ഒരി​ക്കൽ കൂടി കത്തി വീ​ണ്ടും അണ​ഞ്ഞു.

“ഇതു് എന്തു് സാ​ധ​നാ​ണു്?” മാധവി പറ​ഞ്ഞു. “നോ​ക്കു ഈ മാ​ല​പ്പ​ട​ക്കം ഒറ്റ ഒന്നു് പൊ​ട്ടീ​ല്ല​ട്ടോ. പറ​യു​മ്പൊ നല്ലോ​ണം ഉണ​ക്കീ​താ​ണു്.”

അയാൾ ഒരു മാ​ല​പ്പ​ട​ക്കം എടു​ത്തു് പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. പു​റ​ത്തു നോ​ക്കു​മ്പോൾ യാ​തൊ​രു കു​ഴ​പ്പ​വു​മി​ല്ല. അയാൾ അതി​ന്റെ ചാ​ര​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള തിരി ഉള്ളി​ലേ​യ്ക്കു് അമർ​ത്തി കത്തി​ച്ചു. തിരി ഭയ​ങ്കര ശക്തി​യോ​ടെ കത്തി. അയാൾ അതു് പൊ​ട്ടു​മെ​ന്ന വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ മു​റ്റ​ത്തേ​യ്ക്കു് ഇട്ടു കഴി​ഞ്ഞു. ശബ്ദ​മി​ല്ല. മു​റ്റ​ത്തു് അന​ക്ക​മി​ല്ലാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന പട​ക്കം അയാൾ പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് വെ​ളി​ച്ച​ത്തു് കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. തിരി കത്തി​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു മാ​ത്രം. അയാൾ അതി​ന്റെ നടു​ഒ​ടി​ച്ചു് ഉള്ളി​ലു​ള്ള പൊടി ഒരു കട​ലാ​സിൽ കൊ​ട്ടി. വെറും മണ​ലാ​യി​രു​ന്നു അതിൽ. അയാൾ മു​റ്റ​ത്തു നി​ന്നു് വേ​റെ​യും രണ്ടു മൂ​ന്നു പട​ക്കം പെ​റു​ക്കി വെ​ളി​ച്ച​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. എല്ലാ​റ്റി​ന്റെ​യും ഉള്ളിൽ മണൽ തന്നെ. ഓല​പ്പ​ട​ക്ക​ങ്ങൾ മാ​ത്രം ചി​ല​തെ​ല്ലാം തൂ​റ്റി​യെ​ങ്കി​ലും ബാ​ക്കി​യു​ള്ളവ ഒരു ചെറിയ ശബ്ദ​ത്തോ​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും പൊ​ട്ടി. കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി ബാ​ക്കി​യു​ള്ള പൂ​ത്തി​രി​ക​ളെ​ല്ലാം കത്തി​യ്ക്കു​വാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. ചി​ല​തൊ​ന്നും കത്തി​യ​തു തന്നെ​യി​ല്ല. കത്തി​യ​വ​യാ​ക​ട്ടെ നാലും അഞ്ചും പ്രാ​വ​ശ്യം വീ​ണ്ടും കത്തി​ക്കേ​ണ്ടി വന്നു.

അയാൾ പൂ​വെ​ടു​ത്തു് മു​റ്റ​ത്തു വെ​ച്ചു. അതെ​ങ്കി​ലും ശരി​യാ​യാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു. കത്തു​ന്ന കമ്പി​ത്തി​രി​കൊ​ണ്ടു് അതു് കത്തി​ച്ചു. പൂവു് ആദ്യം നന്നാ​യി കത്തു​മെ​ന്ന ഒരു പ്ര​തീ​തി​യു​ണ്ടാ​ക്കി. ഒര​ടി​യോ​ളം ഉയർ​ന്നു. പി​ന്നെ ചെ​കി​ട​ട​യ്ക്കു​ന്ന ഒരു പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി. അയാൾ സ്ത​ബ്ധ​നാ​യി നി​ന്നു. കണ്ണ​ഞ്ചി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് കു​റ​ച്ചു നേ​ര​ത്തേ​ക്കു് ഒന്നും കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

“ഇതു് പൊ​ട്ടണ സാ​ധ​നാ​ണോ?” മാധവി ചോ​ദി​ച്ചു. “ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​തു് വെറും പൂ​ക്കു​റ്റി​യാ​ണെ​ന്നാ.”

അതു് വെറും പൂ തന്നെ​യാ​ണെ​ന്നും പൊ​ട്ടാ​നു​ള്ള​ത​ല്ലെ​ന്നും പൊ​ട്ടി​യ​തു് അതു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തിൽ കള്ള​ത്ത​രം കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടാ​ണെ​ന്നും മാ​ധ​വി​യെ പറ​ഞ്ഞു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ അയാൾ ശ്ര​മി​ച്ചി​ല്ല. അയാൾ​ക്കു് നശി​ച്ചു​പോയ മന​ക്ക​രു​ത്തു് എങ്ങി​നെ​യെ​ങ്കി​ലും വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അയാൾ രണ്ടാ​മ​ത്തെ പൂവും മു​റ്റ​ത്തു കൊ​ണ്ടു വെ​ച്ചു. കു​റ​ച്ചു വി​ട്ടു​നി​ന്നു് തീ കൊ​ടു​ത്തു. മു​ള​ച്ചു വരു​ന്ന കതി​രു​കൾ അയാൾ പ്ര​ത്യാ​ശ​യോ​ടെ നോ​ക്കി. ഈ പ്രാ​വ​ശ്യം പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ക്ക​ലു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. മറി​ച്ചു് തി​ക​ച്ചും അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​മാ​യി പൂ​വി​ന്റെ ഒരു വശം തു​റ​ന്നു് ഒരു തൂ​റ്റൽ. അയാൾ​ക്കു് ആശ​യൊ​ന്നും ബാ​ക്കി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അയാൾ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു് ഉമ്മ​റ​പ്പ​ടി മേൽ ഇരു​ന്നു് ബാ​ക്കി​യു​ള്ള മാ​ല​പ്പ​ട​ക്ക​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നോ​രോ​ന്നാ​യി കത്തി​ച്ചു് മു​റ്റ​ത്തേ​യ്ക്കി​ട്ടു. അവ​സാ​ന​ത്തെ പട​ക്ക​വും കത്തി​ച്ചു് മു​റ്റ​ത്തേ​യ്ക്കു് വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു് അയാൾ തല​യു​യർ​ത്തി നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ മു​മ്പിൽ ആരു​മി​ല്ല. മു​ട്ട​വി​ള​ക്കി​ന്റെ നാളം അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളെ മഞ്ഞ​ളി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. അയാൾ കണ്ണു തി​രു​മ്മി ചു​റ്റും നോ​ക്കി. മാധവി ഇരു​ട്ടിൽ ചു​മ​രി​ന്ന​രി​കെ കസാ​ല​യിൽ അന​ക്ക​മി​ല്ലാ​തെ ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അയാൾ കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി എവിടെ എന്നു നോ​ക്കി. അവൻ വട​ക്കെ വേ​ലി​യ്ക്ക​രു​കിൽ ശേ​ഖ​ര​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു് നോ​ക്കി നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ചു​റ്റു​പാ​ടു​മു​ള്ള പട​ക്ക​ത്തി​ന്റെ ഒച്ച അയാൾ അപ്പോ​ഴാ​ണു് ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച​തു്, അതു് ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ അയാൾ​ക്കു് അമർ​ഷം​തോ​ന്നി. അയാൾ ഉറ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു.

“എന്തൊ​രു പറ്റി​ക്ക​ലാ​ണി​തു്? പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ എന്തും ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നാ​ണോ?” അയാൾ നിർ​ത്തി. ഭാ​ര്യ​യിൽ നി​ന്നു് അയാൾ മറു​പ​ടി പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു. എന്തെ​ങ്കി​ലും മറു​പ​ടി. ഒന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും താൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് ശരി​യാ​ണെ​ന്നെ​ങ്കി​ലും പറയാ. ഒരു ധാർ​മ്മിക പിൻ​തുണ തരാ​നെ​ങ്കി​ലും. മാധവി ഒന്നും പറ​യാ​തെ കല്ലു​പോ​ലെ ഇരി​യ്ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​യാ​യി കര​യു​ക​യാ​ണെ​ന്ന​യാൾ​ക്കു തോ​ന്നി. അയാൾ​ക്കു് താൻ വാ​ങ്ങിയ പട​ക്ക​ങ്ങൾ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട​ത്തു് സ്വയം പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ക്കാൻ തോ​ന്നി. കലു​ഷ​മായ മന​സ്സു​പേ​റി അയാൾ ഉമ്മ​റ​ത്തു് അങ്ങോ​ട്ടും ഇങ്ങോ​ട്ടും ഉലാ​ത്തി. ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ അമർഷം നി​റ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ പീ​ടി​ക​ക്കാ​ര​നെ കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നും കുറെ ചീത്ത പറ​യ​ണ​മെ​ന്നും അയാൾ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“മാധവി ഒരു ചായ തരു.”

ഒമ്പ​തു​മ​ണി​ക്കു് ചെ​ന്ന​പ്പോ​ഴും പീ​ടി​ക​യിൽ നല്ല തി​ര​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കു​മാ​ര​നെ കണ്ട ഭാവം നടി​ക്കാ​തെ കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ മറ്റു് ഓരോ​രു​ത്ത​രോ​ടു് സം​സാ​രി​ച്ചു നി​ന്നു. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രേ ഇന്ന​ലെ നി​ങ്ങൾ തന്ന പട​ക്ക​മൊ​ന്നും പൊ​ട്ടി​യി​ല്ല.”

“ഏതു് പട​ക്കം?” പീ​ടി​ക​ക്കാ​രൻ ആശ്ച​ര്യ​ത്തോ​ടെ ചോ​ദി​ച്ചു. “അങ്ങി​നെ വരാൻ ഞാ​യ​ല്യ​ല്ലൊ.”

“ഇന്ന​ലെ ഇവിടെ നി​ന്നു് വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോയ പട​ക്കേ​യു്. ഇത്ര വേഗം മറ​ന്ന്വോ നി​ങ്ങ​ളു്?”

“അതെ. അതിൽ ഏതു് പട​ക്കാ പൊ​ട്ടാ​ത്ത​തു്?”

“മാ​ല​പ്പ​ട​ക്കം ഒന്നും പൊ​ട്ടി​യി​ല്ല. പൂവും കത്തി​യി​ല്ല. പി​ന്നെ കമ്പി​ത്തി​രി…”

“അതു ശരി.” കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ ഒരു പരി​ഹാ​സ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു. “നി​ങ്ങൾ​ക്കു് രണ്ടര കാ​ശി​നു് പട​ക്കോം വേണം, പി​ന്നെ അതൊ​ക്കെ പൊ​ട്ടൂം വേ​ണം​ച്ചാൽ വല്യേ വിഷമം തന്നെ​യാ​ണു്. പട​ക്ക​ത്തി​നൊ​ക്കെ ഇപ്പൊ എന്താ വില?”

പി​ന്നെ അയാൾ തി​രി​ഞ്ഞു് കു​റെ​യ​ധി​കം പട​ക്കം വാ​ങ്ങു​ന്ന ഒരാ​ളോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു.

“ഈ ആറ്റം​ബോം​ബ് ഒരു ഡസൻ തര​ട്ടെ? ഡസനു് എട്ടു​റു​പ്പി​ക​യേ ഉള്ളു. ഇന്ന​ലെ വരെ പത്തു​റു​പ്പി​ക​യ്ക്കു് വി​റ്റ​താ​ണു്.”

കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ തി​രി​ച്ചു വരു​മെ​ന്നും അയാ​ളോ​ടു് കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി സം​സാ​രി​ക്കാൻ പറ്റു​മെ​ന്നു​ള്ള ധാ​ര​ണ​യിൽ കു​മാ​രൻ അവിടെ നി​ന്നു. പറ​യാ​നു​ള്ള വാ​ച​ക​ങ്ങൾ അയാൾ മന​സ്സിൽ ഉണ്ടാ​ക്കി. പക്ഷെ, കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ തി​രി​ച്ചു വര​ലു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. മാ​ത്ര​മ​ല്ല കു​മാ​ര​നെ തീരെ അവ​ഗ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് മറ്റു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി സം​സാ​രി​ച്ചു നി​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ ഉള്ളിൽ രോഷം തി​ള​ച്ചു മറി​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ന്യാ​യ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി അയാൾ കൊ​തി​ച്ചു. ഒരു തീ​പ്പെ​ട്ടി​ക്കോൽ ഉര​ച്ചു് പട​ക്ക​ങ്ങൾ നി​ര​ത്തി​യ​മേ​ശ​യ്ക്കു മേൽ ഇട്ടു് ആ പീടിക കത്തി​ച്ചു് ഭസ്മ​മാ​ക്കാൻ അയാ​ളു​ടെ കൈ തരി​ച്ചു. പക്ഷെ, അയാൾ ഒന്നും ചെ​യ്യാൻ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ടാ​തെ ഒര​ക്ഷ​രം മി​ണ്ടാൻ കെൽ​പ്പി​ല്ലാ​തെ പീ​ടി​ക​യിൽ നി​ന്നു് പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി.

നി​ര​ത്തിൽ കു​റ​ച്ചു നേരം എങ്ങോ​ട്ടാ​ണു് പോ​കേ​ണ്ട​തെ​ന്ന​റി​യാ​തെ അയാൾ നി​ന്നു. സൂ​ര്യ​വെ​ളി​ച്ചം അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. കണ്ണു​കൾ ഇറു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അയാൾ ചു​റ്റും നോ​ക്കി. നി​ര​ത്തിൽ ടാ​റി​ടു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. റോ​ഡ്റോ​ള​റി​ന്റെ ശബ്ദം. ടാർ തി​ള​യ്ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ കു​ത്തു​ന്ന മണം.

നനവു വി​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത മണ്ണി​ലൂ​ടെ അയാൾ നഗ്ന​പാ​ദ​നാ​യി നട​ന്നു. മി​ട്ടാ​യി​ക്ക​ട​യ്ക്കു മു​ന്നിൽ നി​ന്നു് അയാൾ കീ​ശ​യിൽ തപ്പി. ഏതാ​നും നാ​ണ​യ​ങ്ങൾ ബാ​ക്കി​യു​ണ്ടു്. ഇന്നു് ബീ​ഡി​ക്കു പകരം കു​റ​ച്ചു ജീ​ര​ക​മി​ട്ടാ​യി വാ​ങ്ങാം. കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി​യ്ക്കു് ഇഷ്ട​മു​ള്ള​താ​ണു്.

Colophon

Title: Dinosarinte kutty (ml: ദി​നോ​സ​റി​ന്റെ കു​ട്ടി).

Author(s): E Harikumar.

First publication details: DC Books, Kottayam and Poorna Publications; Kottayam and Kozhikode, Kerala; 1987.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short stories, E Harikumar, Dinosarinte kutty, ഇ ഹരി​കു​മാർ, ദി​നോ​സ​റി​ന്റെ കു​ട്ടി, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: January 8, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to Lalitha Harikumar. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the copyright holder and Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: A statue of military official and horse around tomb of Seongjong at Seolleung, photograph by National Research Institute of Cultural Heritage, Korea . The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: E Harikumar; Proofing: KB Sujith; Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.