SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/munch-fantasia-di-parole-e-paesaggi.jpg
Girls on the Bridge, a painting by Edvard Munch (1863–1944).
ആശ്വാ​സം തേടി

ഭക്ഷ​ണ​ശാ​ല​യിൽ ചു​മ​രു​ക​ളിൽ മറ​ച്ചു​വെ​ച്ച സ്പീ​ക്ക​റി​ലൂ​ടെ ഒഴു​കി​വ​ന്ന നേർ​ത്ത സം​ഗീ​തം നി​ല​ച്ചു. രണ്ടു​പേ​രും നി​ശ്ശ​ബ്ദ​രാ​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു് അയാൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. അവളും അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. അവൾ ചി​രി​ച്ചു. അവർ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തും ഇപ്പു​റ​ത്തും അഭി​മു​ഖ​മാ​യാ​ണു് ഇരു​ന്ന​തു്. അയാൾ​ക്ക​താ​ണി​ഷ്ടം. കാരണം, ഒരേ വരി​യിൽ ഇരു​ന്നാൽ രണ്ടു​പേർ​ക്കും അന്യോ​ന്യം മുഖം കാണാൻ കഴി​യി​ല്ല. അവൾ ചു​മ​രി​ന്റെ പശ്ചാ​ത്ത​ല​ത്തി​ലാ​ണു്. വെ​ള്ള​ച്ചു​മർ​ക​ട​ലാ​സിൽ ചു​വ​പ്പും വയ​ല​റ്റും പൂ​ക്കൾ. ഏതു പൂ​വി​നാ​ണു് വയ​ല​റ്റു​നി​റ​മു​ള്ള​തു്?

അവ​ളു​ടെ മാ​ക്സി​യി​ലും പൂ​ക്ക​ളാ​ണു്. രണ്ടു വലിയ പൂ​ക്കൾ അവ​ളു​ടെ മാ​റി​ട​ത്തിൽ. അയാൾ​ക്ക​തി​ഷ്ട​മാ​യി. ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ മുലകൾ രണ്ടു വലിയ പൂ​ക്കൾ പോ​ലെ​യാ​ണു്, മൃ​ദു​വാ​യി ചും​ബി​ക്കാൻ തോ​ന്നു​ന്നു.

“നീ എന്താ​ണു നോ​ക്കു​ന്ന​തു്?” ഗീത ചോ​ദി​ച്ചു.

“രണ്ടു വലിയ ദാ​ലി​യാ പൂ​ക്കൾ!” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, “മൃ​ദു​വാ​യി, ചും​ബി​ക്കാൻ തോ​ന്നു​ന്നു… ”

അവ​ളു​ടെ മുഖം നാ​ണം​കൊ​ണ്ടു ചു​വ​ന്നു.

“നീ എന്തെ​ല്ലാം അസം​ബ​ന്ധ​മാ​ണു പറ​യു​ന്ന​തു്!.”

“കാരണം, ഞാൻ നി​ന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു.”

സം​ഗീ​തം വീ​ണ്ടും തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. മധു​ര​മായ നനു​ത്ത സം​ഗീ​തം. അയാൾ നീതയെ നോ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ മുഖം മങ്ങി​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു:

“നീ എന്താ​ണു് ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​തു്!.”

അവൾ ചി​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു; പോ​ളി​ഷ് ഇട്ട നീണ്ട നഖ​ങ്ങ​ളു​ള്ള വി​ര​ലു​കൾ​കൊ​ണ്ടു മേ​ശ​മേൽ അദൃ​ശ്യ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ വര​ച്ചു് തൂ​വാ​ല​പി​ടി​ച്ച ഇട​തു​കൈ​കൊ​ണ്ടു കവിൾ താ​ങ്ങി അയാളെ നോ​ക്കി.

“ഇതു അവ​സാ​ന​ത്തെ തവ​ണ​യാ​ണു്. ഇനി ഞാൻ നി​ന്റെ ഒപ്പം പു​റ​ത്തു വരി​ല്ല.”

“കാരണം?”

അവൾ കേ​ട്ടെ​ന്നു നടി​ക്കാ​തെ മെനു തു​റ​ന്നു​വെ​ച്ചു് പഠി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

“നീ എന്താ​ണു ഓർ​ഡർ​ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്?”

“ആദ്യം നി​ന്റെ സി​ല​ക്ഷൻ പറയൂ.”

“ഞാൻ ഒന്നും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല, ഇതിൽ.”

“ഒരു വെ​ജി​റ്റേ​റി​യ​നു് കഴി​ക്കാൻ പറ്റിയ ഒരു ഭക്ഷ​ണ​ശാല ഞാൻ കാ​ണാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. നി​ന​ക്കു പറ്റി​യ​തു വല്ല ഉഡു​പ്പി റസ്റ്റാ​റ​ണ്ടു​മാ​ണു്. ബറ്റാ​റ്റ വട തി​ന്നാം.”

അവൾ കൊ​ഞ്ഞ​നം കാ​ട്ടി.

“ഓ, എനി​ക്കു കി​ട്ടി. ഞാൻ ചീസ് സാ​ന്റ്വി​ച്ച് കഴി​ക്കാം.”

“പാവം, പാവം നീത!” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, “പുവർ ഗാൾ! നി​ന​ക്കു് ഒരു സൂ​പ്പി​ന്റെ മേ​ലെ​ങ്കി​ലും തു​ട​ങ്ങാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ?”

“കലോറി!” അവൾ പറ​ഞ്ഞു, ഞാൻ വെറും സാ​ന്റ്വി​ച്ചും കേ​ക്കും മാ​ത്ര​മേ കഴി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. എന്റെ വയറൻ ബോ​യ്ഫ്ര​ണ്ടു് എന്താ​ണു കഴി​ക്കു​ന്ന​തു്?”

“ചി​ക്കൻ സി​സ്ലർ. അതു തണു​പ്പി​ക്കാൻ ഒരു ബി​യ​റും.”

ഓർഡർ കൊ​ടു​ത്ത​ശേ​ഷം അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു:

“നീ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞി​ല്ല?”

“എന്തി​ന്റെ മറു​പ​ടി?”

“നീ എന്റെ ഒപ്പം ഇനി പു​റ​ത്തു വരി​ല്ലെ​ന്ന​തി​ന്റെ കാ​ര​ണ​മെ​ന്താ​ണെ​ന്നു്.”

“കാരണം?”

“അതെ, പറയൂ.”

“കാരണം, ഞാൻ നീ​യു​മാ​യി പ്ര​ണ​യ​ത്തി​ല​ക​പ്പെ​ടു​മെ​ന്ന ഭയം തന്നെ.”

അയാൾ ആശ്വ​സി​ച്ചു. അയാൾ ചി​രി​ച്ചു.

“പ്രേ​മി​ക്കു​ന്ന​തി​ലെ​ന്താ​ണു തെ​റ്റു്? നല്ല​ത​ല്ലേ?”

“എനി​ക്കു് ഒരു വി​വാ​ഹി​ത​നു​മാ​യി പ്രേ​മ​ത്തി​ല​ക​പ്പെ​ട​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല”,

അവൾ വളരെ മയ​ത്തോ​ടെ, പക്ഷേ, അതേ സമയം തന്റെ വാ​ക്കു​കൾ അയാളെ മു​റി​വേ​ല്പി​ക്കു​മെ​ന്ന അറി​വോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു.

അയാൾ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി. അയാൾ​ക്കു ശരി​ക്കും മു​റി​വേ​റ്റി​രു​ന്നു. താൻ വി​വാ​ഹി​ത​നാ​ണെ​ന്നും, തന്റെ സു​ന്ദ​രി​യും ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യു​മായ ഭാര്യ ഒരാ​യി​രം നാഴിക അകലെ തന്നെ​യോർ​ത്തു് നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ടു​ന്നു​ണ്ടാ​വു​മെ​ന്നും തൽ​ക്കാ​ലം ഓർ​ക്കു​വാൻ അയാൾ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല.

അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളി​ലെ മു​റി​വേ​റ്റ ഭാവം അവൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. അവൾ പറ​ഞ്ഞു:

“അയാം സോറി രോ​ഹി​ത്! ഞാൻ അതു​ദ്ദേ​ശി​ച്ച​ത​ല്ല.”

“സാ​ര​മി​ല്ല. ഇതി​ലും നന്നാ​യി ഒന്നും ഞാൻ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.”

“അതല്ല രോ​ഹി​ത്, ഒന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കൂ. എനി​ക്കു നീ​യു​മാ​യി ഒരു അഫയർ തു​ട​ങ്ങ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചും വേ​റൊ​രാ​ളു​മാ​യി എൻ​ഗേ​ജു​മെ​ന്റ് കഴി​ഞ്ഞ​ശേ​ഷം. നി​ന​ക്കു് എന്റെ ജീ​വി​തം സങ്കീർ​ണ്ണ​മാ​ക്ക​ണോ? അതു​പോ​ലെ നി​ന്റെ ജീ​വി​ത​വും? സുജാത എത്ര ചന്ത​ക്കാ​രി​യാ​ണു്. അവൾ നി​ന്നെ ഭ്രാ​ന്ത​മാ​യി സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും എനി​ക്ക​റി​യാം. അവൾ​ക്കു് എന്നെ​യും ഇഷ്ട​മാ​ണു്. നി​ന​ക്കു് അവളെ വഞ്ചി​ക്ക​ണോ? ഞാൻ എന്നെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കാൻ സമ്മ​തി​ച്ച പയ്യ​നെ വഞ്ചി​ക്ക​ണോ!.”

അയാൾ നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ട്ടു. അയാൾ​ക്കു് ഒന്നും പറ​യാ​നി​ല്ലാ​താ​യി. രാ​വി​ലെ മുതൽ കാ​ട്ടിൽ വഴി​യ​ന്വേ​ഷി​ച്ചു നട​ന്നു വൈ​കു​ന്നേ​രം തു​ട​ങ്ങി​യി​ട​ത്തു​ത​ന്നെ എത്തിയ പോലെ. രണ്ടു​പേ​രെ ഒരേ സമ​യ​ത്തു സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു് കു​റ്റ​മ​ല്ലെ​ന്നും, ശരി​ക്കും അങ്ങി​നെ ചെ​യ്യാൻ പറ്റു​മെ​ന്നും കു​റെ​ക്കാ​ല​മാ​യി അവളെ പറ​ഞ്ഞു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അയാൾ. നീത അവ​ളു​ടെ പ്ര​തി​ശ്രു​ത​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​കു​മോ? അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു:

“നീ ദി​നേ​ശ് ആര്യ​യെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?”

“ഇല്ല”, അവൾ പറ​ഞ്ഞു, പക്ഷേ, ഞാൻ ദി​നേ​ശി​നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചേ​ക്കും. കാരണം, അയാൾ ചന്ത​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. പി​ന്നെ അയാൾ എന്നെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു് ഏറ്റ​ത​ല്ലേ?”

മു​മ്പു് പരി​ച​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്ന​തിൽ കു​റ​ച്ചു ത്യാ​ഗ​മു​ണ്ടു്. സ്വ​കാ​ര്യ​മായ അടു​പ്പം ഉണ്ടു്. അയാൾ​ക്ക​തു മന​സ്സി​ലാ​യി.

വെ​യ്റ്റർ ബിയർ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് മഗ്ഗിൽ ഒഴി​ച്ചു. മഗ്ഗി​ന്റെ അടി​യിൽ​നി​ന്നു ചെറിയ കു​മി​ള​കൾ നി​മി​ഷ​നേ​ര​ത്തെ സം​ശ​യ​ത്തി​നു ശേഷം പൊ​ന്തി​വ​രു​ന്ന​തു് അയാൾ സം​തൃ​പ്തി​യോ​ടെ നോ​ക്കി.

“നീ എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ?” അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു. അവൾ തന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും, അതു പക്ഷേ, സമ്മ​തി​ച്ചു​ത​രാൻ അവൾ തയ്യാ​റാ​വി​ല്ലെ​ന്നും അറി​ഞ്ഞു കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ. ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി തന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ എത്ര എളു​പ്പ​മാ​ണോ, അത്ര​ത​ന്നെ വി​ഷ​മ​മാ​ണു് ആ കാ​ര്യം അവ​ളെ​കൊ​ണ്ടു സമ്മ​തി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്.

അവൾ മൈ​ക്കു പി​ടി​ച്ചു പാടാൻ തയ്യാ​റാ​യി നി​ല്ക്കു​ന്ന പാ​ട്ടു​കാ​രൻ പയ്യ​നെ നോ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. പയ്യൻ സു​ന്ദ​ര​നാ​ണു്. അയാൾ​ക്കു് ടോം ജോൺ​സി​ന്റെ മു​ഖ​ച്ഛാ​യ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

“അയാൾ നല്ല ഉയ​ര​മു​ണ്ടു്.”

“അയാ​ളു​ടെ ശബ്ദ​വും നന്നു്”, അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

മൈ​ക്കു് ചു​ണ്ടോ​ട​ടു​പ്പി​ച്ചു് പാ​ട്ടു​കാ​രൻ പറ​ഞ്ഞു.

“ചെ​ക്കു് വൺ.”

“ചെ​ക്കു് വൺ!” രോ​ഹി​ത് പറ​ഞ്ഞു, “എന്നും ചെ​ക്കു് വൺ!.”

“എത്ര മണി​ക്കാ​ണു് പാ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങുക?”

“രണ്ടു മണി​ക്കു്.”

“സമ​യ​മാ​യി.”

സ്പീ​ക്ക​റി​ലൂ​ടെ അല​യ​ടി​ച്ചു​വ​ന്നി​രു​ന്ന റെ​ക്കോർ​ഡ് സം​ഗീ​തം എപ്പോ​ഴാ​ണു നി​ല​ച്ച​തെ​ന്നു് അയാൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല.

വെ​യ്റ്റർ വന്നു ഭക്ഷ​ണ​സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തി​ന്റെ മു​ന്നോ​ടി​യാ​യി മേശ ഒരു​ക്കി​വെ​ച്ചു. അയാൾ മഗ്ഗിൽ​നി​ന്നു തണു​ത്ത ബിയർ മൊ​ത്തി​ക്കു​ടി​ച്ചു.

“എനി​ക്കു ഗ്ലാ​സ്സിൽ ബിയർ കു​ടി​ക്കു​ന്ന​തി​ഷ്ട​മ​ല്ല”, അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, “ഒരി​ക്കൽ ഒരു വെ​യ്റ്റർ ഗ്ലാ​സ്സിൽ കൊ​ണ്ടു വന്നു തന്നു. ഞാൻ കു​ടി​ച്ചി​ല്ല.”

“നീ ജോൺ വെ​യ്നി​ന്റെ മൂ​വി​കൾ ധാ​രാ​ളം കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്.”

“ജോൺ വെയ്ൻ കട്ട​യാ​ണു്.”

“കട്ട എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ?”അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഗ്രെ​യ്റ്റ് ഗൈ!.”

അവൾ ചി​രി​ച്ചു.

അപ്പോ​ഴേ​ക്കും റെ​സ്റ്റോ​റ​ണ്ടി​ന്റെ സർ​വീ​സ് വാതിൽ തു​റ​ന്നു വെ​യ്റ്റർ ആവി​യും പു​ക​യും പറ​ക്കു​ന്ന, ശ് ശ് ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന താ​ല​വു​മാ​യി ഓടി​വ​ന്നു.

“ഹായ്, എന്റെ ഫേ​വ​റി​റ്റ് സി​സ്ലർ!.”

മര​ത്തി​ന്റെ കൊ​ച്ചു പീ​ഠ​ത്തിൽ​വെ​ച്ച ചുട്ട കല്ലിൽ ആണു് കോഴി കി​ട​ന്നു​രു​ന്ന​തു്. വേ​റൊ​രു വെ​യ്റ്റർ നീ​ത​യ്ക്കു​ള്ള ചീസ് സാ​ന്റ്വി​ച്ച് മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് രോ​ഹി​ത് പറ​ഞ്ഞു.

“പുവർ, പുവർ നീതാ.”

അയാൾ ഭക്ഷ​ണ​മാ​രം​ഭി​ച്ചു. ഫോർ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു് ഓരോ കഷ​ണ​വും കോ​രി​യെ​ടു​ത്തു് ആസ്വ​ദി​ച്ചു കഴി​ച്ചു.

“അതു ചൂ​ട​ല്ലേ?”അപ്പോ​ഴും ആവി പറ​ന്നി​രു​ന്ന പാ​ത്ര​ത്തിൽ നോ​ക്കി നീത ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഉണ്ടു്. എനി​ക്ക​താ​ണി​ഷ്ടം. തണു​ത്ത ഒന്നും എനി​ക്കി​ഷ്ട​മ​ല്ല.”

“എന്നാൽ എന്നേ​യും ഇഷ്ട​മാ​വി​ല്ല​ല്ലോ! ഞാ​നൊ​രു തണ്ണീർ​മ​ത്തൻ പോലെ തണു​ത്തി​ട്ട​ല്ലേ?”

“നീ നല്ല ചൂ​ടു​ള്ള​താ​ണു്. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ നമു​ക്കു പരീ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കാം.”

“നീ തെ​റി​യൊ​ന്നും പറ​യ​ണ്ടാ”, അവൾ മുഖം വീർ​പ്പി​ച്ചു.

“നീ തന്നെ​യാ​ണു് തു​ട​ങ്ങി​വെ​ച്ച​തു്!.”

“ശരി, സമ്മ​തി​ച്ചു.”

അവർ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​രാ​യി ഭക്ഷ​ണം കഴി​ച്ചു. അവൾ ജല​ക​ണ​ങ്ങൾ മു​ത്തു​മ​ണി​കൾ​പോ​ലെ തങ്ങി​നി​ന്ന ഗ്ലാ​സ്സിൽ നി​ന്നു് സ്ട്രോ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു കൊ​ക്ക​കോല കു​ടി​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ നോ​ക്കി.

“നി​ന്റെ ചു​ണ്ടു​കൾ എത്ര മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്!.”

നീ​ത​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തെ ഗൗരവം മാ​ഞ്ഞു. അവൾ ചി​രി​ച്ചു.

“നീ മു​ഖ​സ്തു​തി പറ​യു​ക​യാ​ണു്. നീ ഒരു ഭയ​ങ്കര മു​ഖ​സ്തു​തി​ക്കാ​ര​നാ​ണു്.”

“അല്ല, നീതാ, നി​ന്റെ ചു​ണ്ടു​കൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ലാ, ഓരോ അവ​യ​വ​വും മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്. നീ ഒരു കൊ​ച്ചു സു​ന്ദ​രി​യാ​ണു്. എനി​ക്കു നി​ന്നെ കു​റ​ച്ചു നേ​ര​ത്തേ​ക്കെ​ങ്കി​ലും സ്വ​ന്ത​മാ​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ!.”

പാ​ട്ടു​കാ​രൻ പാ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. “യൂവ് ഗോട് ടു ചേ​ഞ്ച് യുവർ ഈവ്ൾ വേ​യ്സ്.” ഡ്ര​മ്മർ അയാ​ളു​ടെ കഴിവു മു​ഴു​വൻ കാ​ട്ടു​ന്നു​ണ്ടു്. സം​ഗീ​തം ആക​പ്പാ​ടെ മോ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അയാൾ​ക്കു് നീതയെ സ്വ​ന്ത​മാ​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന ആശ മന​സ്സിൽ സമ്മർ​ദ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു് അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു. അവളെ കൈ​ക​ളിൽ വരി​ഞ്ഞു ചും​ബി​ക്കാ​റു​ള്ള​തു് ഓർ​മ്മ​വ​ന്നു. അതെ​ല്ലാം കട്ടെ​ടു​ത്ത ഉമ്മ​ക​ളാ​ണു്. അവ​ളു​ടെ ഓഫീസ് കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ന്റെ ലി​ഫ്റ്റി​നു​ള്ളിൽ, അല്ലെ​ങ്കിൽ ബസ്സു കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ, വി​ജ​ന​മായ ബസ്സ്റ്റോ​പ്പിൽ. ഓരോ പ്രാ​വ​ശ്യ​വും വി​കൃ​തി​കാ​ട്ടിയ ഒരു കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ അയാളെ തന്നിൽ​നി​ന്ന​ക​റ്റി അവൾ പറയും: “നീ എന്റെ പൊ​ട്ടു കേ​ടു​വ​രു​ത്തി, കള്ള​ച്ചെ​ക്കൻ!” അല്ലെ​ങ്കിൽ തന്റെ ചെ​വി​പി​ടി​ച്ചു പറയും: “ഇനി കാ​ണി​ക്കു​മോ വി​കൃ​തി​ച്ചെ​ക്കാ?”

“സുജാത നല്ല ഭം​ഗി​യു​ള്ള കു​ട്ടി​യ​ല്ലേ? അവൾ നി​ന്നെ നല്ല​വ​ണ്ണം സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. നീ വളരെ അത്യാർ​ത്തി​യു​ള്ള​വ​നാ​ണു്. നീ ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യിൽ​ത്ത​ന്നെ സം​തൃ​പ്ത​നാ​വ​ണം.”

ഒരു ജ്യേ​ഷ്ഠ​ത്തി​യു​ടെ ഗൗരവം പൂ​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

“സു​ജാ​ത​യ്ക്കു ഭം​ഗി​യി​ല്ലെ​ന്നു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. അവൾ എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നും ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. പക്ഷേ, അതു​കാ​ര​ണം എനി​ക്കു വേ​റൊ​രു പെൺ​കു​ട്ടി​യെ സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല എന്നു പറ​യു​ന്ന​തി​നർ​ത്ഥം? ഞാൻ സു​ജാ​ത​യെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?”

“ഇല്ല. എനി​ക്ക​റി​യാം, നി​ന​ക്കു സു​ജാ​ത​യെ​ന്നു​വെ​ച്ചാൽ ജീ​വ​നാ​ണെ​ന്നു്.”

“പക്ഷേ, നി​ന​ക്കു് എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് രണ്ടു പേരെ ഒരേ മാ​തി​രി സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ കഴി​യുക? രോ​ഹി​ത്, ഒന്നാ​ലോ​ചി​ക്കു. ഒരാൾ​ക്കു​ള്ള സ്നേ​ഹം മു​ഴു​വൻ അയാ​ളു​ടെ ഭാ​ര്യ​യ്ക്കു കൊ​ടു​ക്ക​ണം. അവൾ​ക്കു സ്നേ​ഹം വേ​റൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നും വരാ​നി​ല്ല. എന്നു​വെ​ച്ചാൽ സ്നേ​ഹ​ത്തി​നു് സുജാത നി​ന്നെ മാ​ത്രം ആശ്ര​യി​ക്കു​ന്നു എന്നർ​ത്ഥം.”

“ഒന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കൂ.” അയാൾ നൈ​രാ​ശ്യ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു, “ഒരാൾ​ക്കു് രണ്ടു പേരെ ഓരേ പോലെ ഒരേ സമ​യ​ത്തു് സ്നേ​ഹി​ക്കാം. ഞാൻ നി​ന​ക്കു് ഒരു നോ​വ​ലി​ന്റെ പാര ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​ത​ന്ന​തു് ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടോ?”

അവൾ​ക്കു് ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടു്. ആ പാര അവൾ മനഃ​പാ​ഠ​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. “ആൻ​ഡ്രി​യാ, ഒരാൾ​ക്കു് ഒന്നി​ല​ധി​കം പേരെ ഒരേ​സ​മ​യ​ത്തു സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ കഴി​യും. ഈ വസ്തുത മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​തെ​യാ​ണു് ആൾ​ക്കാർ ജീ​വി​തം കോം​പ്ലി​ക്കേ​റ്റ​ഡ് ആക്കു​ന്ന​തു്.”

“ഞാൻ അതിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നി​ന​ക്കു കുറെ ഭ്രാ​ന്തൻ ആശ​യ​ങ്ങൾ ഉണ്ടെ​ന്നു​വെ​ച്ച്, ബാ​ക്കി​യു​ള്ള വരെ​ല്ലാം അതിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ. ഞാൻ നി​ന്റെ സ്നേ​ഹി​ത​യാ​ണു്, സു​ജാ​ത​യു​ടെ​യും. അതിൽ​ക്കൂ​ടു​ത​ലാ​യൊ​ന്നും വേണ്ട. ഞാൻ നീ​യു​മാ​യി ഒരു അഫേർ തു​ട​ങ്ങി​യെ​ന്നു് സു​ജാ​ത​യ​റി​ഞ്ഞാൽ എന്താ​യി​രി​ക്കും സ്ഥി​തി?”

പെ​ട്ടെ​ന്നു് അയാൾ ഭാ​ര്യ​യെ ഓർ​ത്തു. തന്നെ ഒരി​ക്ക​ലും സം​ശ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഭാര്യ. വീർ​ത്ത വയ​റു​മാ​യി തന്റെ ചു​മ​ലിൽ തൂ​ങ്ങി നട​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ പറയും: “നോ​ക്കു, നമു​ക്കൊ​രു പെൺ​കു​ട്ടി​യാ​ണു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ നീതാ എന്നു പേ​രി​ടാം ആൺ​കു​ട്ടി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അച്ഛൻ തന്നെ പേ​രി​ട്ടോ​ളൂ. ആൺ​കു​ട്ടി​യാ​വു​മെ​ന്നാ​ണു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. നോ​ക്കൂ, ചെ​ക്കൻ ചവി​ട്ടു​ന്ന​തു്.”

അയാൾ അവ​ളു​ടെ വയർ തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കി. ഇരു​വ​ശ​ത്തും മുഴകൾ താ​ഴു​ക​യും ഉയ​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. പി​ന്നെ രാ​ത്രി കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ അവ​ളു​ടെ വയറിൽ ഉമ്മ​വെ​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു, “മോനെ അമ്മ​യെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്ക​ല്ലെ?”

നീത സാ​ന്റ്വി​ച്ചു് അവ​സാ​ന​ത്തെ കഷ്ണം കു​റേ​ശ്ശ കടി​ച്ചു തി​ന്നു​ക​യാ​ണു്. രോ​ഹി​ത് ഭക്ഷ​ണം കഴി​ഞ്ഞു് ബീയർ മൊ​ത്തു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

പെ​ട്ടെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു് ഏകാ​ന്തത തോ​ന്നി. തൊ​ട്ടു മു​മ്പി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന നീത കൂടി വളരെ അക​ല​ത്താ​ണു്. വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു മു​മ്പു് അയാൾ സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം അയാൾ ഓർ​ത്തു. തനി​ക്കു് കുറെ ദുഃഖം മാ​ത്രം സമ്മാ​നി​ച്ചു കട​ന്നു​പോ​യ​വർ. ഓരോ സ്നേ​ഹ​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ നി​ന്നും കുതറി ഓടി​യ​പ്പോൾ അയാൾ കു​ടു​തൽ ഏകാ​കി​യാ​യി. ലോ​ക​ത്തിൽ ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​ക്കും തന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ മു​ഴു​വൻ കട​ന്നു​വ​രാൻ കഴി​യി​ല്ലെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി.

“നീ എന്താ​ണു് ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​തു്?” നീത ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഞാൻ വളരെ ഏകാ​കി​യാ​ണു്.”

“നോ​ക്കു്, സുജാത പ്ര​സ​വി​ച്ചു​വ​ന്നാൽ നി​ന്റെ ഏകാ​ന്ത​ത​യെ​ല്ലാം മാറും. അവൾ ഒരു കൊ​ച്ചു പയ്യ​നു​മാ​യാ​ണു വരുക. പി​ന്നെ നീ നി​ന്റെ പെ​റ്റ് ഏകാ​ന്ത​ത​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി വേറെ വല്ല സ്ഥ​ല​ത്തും അന്വേ​ഷി​ച്ചു പോ​കേ​ണ്ടി​വ​രും.”

“നി​ന​ക്ക​റി​യാ​മോ സുജാത ഒപ്പ​മു​ള്ള​പ്പോൾ​ക്കൂ​ടി ഞാൻ ഏക​നാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, എന്റെ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരംശം മാ​ത്ര​മേ അവൾ തി​രി​ച്ചു തരു​ന്നു​ള്ളു. അവളെ ഞാൻ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യി​ല്ല. അവൾ അച്ഛ​ന്റെ ഏക​പു​ത്രി​യാ​ണു്. മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ആ വീ​ട്ടി​ലെ ആകെ​യു​ള്ള ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യു​മാ​ണു്. ലാ​ള​ന​യിൽ​മാ​ത്രം വളർ​ന്ന​വൾ. സ്നേ​ഹം എല്ലാ​വു​ടെ കൈയിൽ നി​ന്നും വാ​ങ്ങാ​ന​ല്ലാ​തെ തി​രി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കാൻ അവൾ പഠി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.”

അവൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഞാൻ പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ട, സ്നേ​ഹ​ത്തി​ലാ​യി​ട്ടു​ള്ള എല്ലാ പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളും അതു​പോ​ലെ​യാ​ണു്. നീ​യ​ട​ക്കം. ഞാൻ കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തൊ​ന്നും എനി​ക്കു തി​രി​ച്ചു​കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല. സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം ഞാൻ ഒരു നഷ്ട​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നാ​ണു്.”

“നീ എന്നെ ദുഃ​ഖി​ത​യാ​ക്കു​ന്നു രോ​ഹി​ത്. നീ​യു​മാ​യു​ള്ള ഒരു കൊ​ല്ല​ത്തെ പരി​ച​യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് നീ വാ​സ്ത​വ​മേ പറയൂ എന്നെ​നി​ക്ക​റി​യാം. പക്ഷേ, എനി​ക്കു നി​ന്നെ സത്യ​മാ​യും സഹാ​യി​ക്കാൻ കഴി​യി​ല്ല. എനി​ക്കു നി​ന്നോ​ട് അനു​ക​മ്പ​യു​ണ്ടു്.”

“എനി​ക്കു് ആരു​ടെ​യും അനു​ക​മ്പ വേ​ണ്ടാ. സ്നേ​ഹ​മാ​ണാ​വ​ശ്യം. അതു തരാൻ കഴി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ പി​ന്നെ എന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ​നി​ന്നു കട​ന്നു​പോ​കൂ.”

വെ​യ്റ്റർ അടു​ത്തു​വ​ന്നു താ​ഴ്‌​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. “ഡെ​സ്സർ​ട്ട് സർ!.”

രോ​ഹി​ത് ശാ​ന്തത ഭാ​വി​ച്ചു. ഡെ​സ്സർ​ട്ട്. നീ​ത​യോ​ടു ചോ​ദി​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. അവൾ​ക്കു് എന്താ​ണി​ഷ്ട​മെ​ന്നു് അയാൾ​ക്ക​റി​യാം. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. “ഒരു ത്രീ–ഇൻ–വൺ ഐസ്ക്രീം ഇവൾ​ക്കു്. എനി​ക്കു് ഫ്രെ​ഷ് പൈ​നാ​പ്പ്ൾ.”

“ഫ്രെ​ഷ് പൈ​നാ​പ്പ്ൾ കി​ട്ടി​ല്ല സർ. ടിൻ ചെ​യ്ത​തു കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ട്ടെ?”

“വേണ്ട. ഒരു ബീ​യർ​കൂ​ടി തരൂ.”

വെ​യ്റ്റർ പോ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അയാൾ നീതയെ നോ​ക്കി. അവൾ അയാ​ളെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. കൺ​പീ​ലി​കൾ നന​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ അവ​ളു​ടെ കണ്ണിൽ​നി​ന്നു് ഒരു കണ്ണീർ​ക്ക​ണം അടർ​ന്നു തു​ടു​ത്ത​ക​വി​ളി​ലൂ​ടെ ഒലി​ച്ചി​റ​ങ്ങി.

അവ​ളു​ടെ കണ്ണീർ ഒപ്പി, കവി​ളി​ലും കണ്ണി​ലും ഉമ്മ​വെ​ക്കാൻ അയാൾ​ക്കു് ആവേശം തോ​ന്നി. തങ്ങൾ ആരു​മി​ല്ലാ​തെ ഒറ്റ​യ്ക്കു് ഒരു മു​റി​യി​ലാ​ണെ​ങ്കി​ലെ​ന്നു് അയാൾ ആശി​ച്ചു. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു:

“അയാം സോറി, നീത.”

“സാ​ര​മി​ല്ല രോ​ഹി​ത്.” തൂ​വാ​ല​കൊ​ണ്ടു കണ്ണു​തു​ട​ച്ചു് അവൾ പറ​ഞ്ഞു. “എനി​ക്കു നി​ന്നെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ പറ്റും. അതു​പോ​ലെ നീയും എന്നെ​യൊ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കൂ. ദി​നേ​ശു​മാ​യി എൻ​ഗേ​ജ്മെ​ന്റ് കഴി​ഞ്ഞു് ഞാൻ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി അയാ​ളോ​ടൊ​പ്പം പു​റ​ത്തു പോ​യി​ട്ടി​ല്ല. പോ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഒരി​ക്കൽ ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും​കൂ​ടി അയാ​ളു​ടെ ആന്റി​യു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പോയി. അത്ര​മാ​ത്രം. പി​ന്നെ​യെ​ല്ലാം അയാൾ വീ​ട്ടിൽ വന്നു സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യേ​യു​ള്ളു. അയാൾ വളരെ ലജ്ജാ​ശീ​ല​നാ​ണു്. എത്ര കു​റ​ച്ചേ സം​സാ​രി​ക്കാ​റു​ള്ളു. എന്റെ കസിൻ പറ​യാ​റു​ണ്ടു്. ദി​നേ​ശ് ഒരു വൺ​വു​മൻ​മാ​നാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. നീ അയാൾ​ക്കു നി​ന്റെ സ്നേ​ഹം മു​ഴു​വൻ കൊ​ടു​ക്കൂ. നി​ന​ക്കു് അയാളെ സന്തോ​ഷ​വാ​നാ​ക്കാം.”

“അയാൾ എന്നെ ചും​ബി​ച്ചി​ട്ടു​കൂ​ടി​യി​ല്ല. എല്ലാം വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു ശേഷം മതി​യെ​ന്നു വെ​ച്ചി​ട്ടാ​വാം.”

നീ ദി​നേ​ശ് ആര്യ​യെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞ​തിൽ എനി​ക്കു സന്തോ​ഷ​മു​ണ്ടു്. ഇങ്ങ​നെ ഒരു എൻ​ഗേ​ജ്മെ​ന്റ് നട​ന്നു വെ​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ അയാ​ളെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും നീ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ല.”

“നീ ചോ​ദി​ച്ച​തു​മി​ല്ല. എൻ​ഗേ​ജ്മെ​ന്റി​നു് ഞാൻ ക്ഷ​ണ​ക്ക​ത്ത​യ​ച്ചി​ട്ടും നീ വന്നി​ല്ല​ല്ലോ. അതു​കൊ​ണ്ടു് നി​ന​ക്കി​ഷ്ട​മാ​വി​ല്ലെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു.”

“ഞാൻ സ്ഥ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല” എന്നു പറ​ഞ്ഞു.

സാ​ര​മി​ല്ല. അത​ല്ലാ ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തു്. ദി​നേ​ശ് ജീ​വി​ത​ത്തിൽ എന്നെ മാ​ത്ര​മെ സ്നേ​ഹി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു. അപ്പോൾ എന്റേ​താ​യി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ല്ലാം അയാൾ​ക്കു് കെ​ടു​ക്കേ​ണ്ട ബാ​ദ്ധ്യ​ത​യി​ല്ലെ എനി​ക്കു്?”

“ഞാൻ ദി​നേ​ശി​നെ​യ​ല്ലാ​തെ വേ​റെ​യാ​രെ​യെ​ങ്കി​ലും സ്നേ​ഹി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്, അവ​രു​മാ​യി സന്തോ​ഷ​ത്തി​ന്റെ നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ കൈ​മാ​റി​യി​ട്ടു​ണ്ടു് എന്നു വി​വാ​ഹ​ദി​വ​സ​മോ പി​ന്നീ​ടോ അറി​ഞ്ഞാൽ അയാ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം തകർ​ന്നു പോകും. അത്ര ലോ​ല​മാ​ണ​യാ​ളു​ടെ ഹൃദയം. നി​ന​ക്ക​യാ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം നശി​പ്പി​ക്ക​ണ​മോ? എന്റെ ജീ​വി​ത​വും?”

ഐസ്ക്രീ​മും ബി​യ​റും എത്തി, അയാൾ വെ​യ്റ്റ​റെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചു. ബിയർ സ്വയം മഗ്ഗി​ലേ​ക്കൊ​ഴി​ച്ചു. അയാൾ​ക്കു് ബി​യ​റാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല ആവ​ശ്യം. ബോധം മറ​യും​വ​രെ കു​ടി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ആവ​ശ്യം. ഹോ​ട്ട​ലിൽ​ത്ത​ന്നെ എട്ടാം നി​ല​യിൽ ബാ​റു​ള്ള​തു് അയാൾ​ക്കു് ഓർ​മ്മ​വ​ന്നു.

“ഇവ​രു​ടെ ബാർ എട്ടാം നി​ല​യി​ലാ​ണു്.” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, “നമു​ക്ക​വി​ടെ പോ​കാ​മാ​യി​രു​ന്നു.”

നീത ഒന്നും പറ​യാ​തെ ഇരു​ന്നു. സം​ഗീ​തം നി​ന്നു​വെ​ന്നും സം​ഗീ​ത​ജ്ഞ​ന്മാർ ഒരു മേ​ശ​യ്ക്കു ചു​റ്റു​മി​രു​ന്നു് ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യെ​ന്നും അയാൾ കണ്ടു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു് അവ​രോ​ടു കഠി​ന​മായ അനു​ക​മ്പ തോ​ന്നി. അവർ മേ​ശ​മേൽ കു​നി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു നി​ശ്ശ​ബ്ദ​രാ​യി ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഓരോ​രു​ത്ത​രും അവ​ര​വ​രു​ടെ കൊ​ച്ചു​ലോ​ക​ങ്ങ​ളിൽ മു​ഴു​കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഏതാ​നും നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​മു​മ്പു് അവ​രു​ടേ​താ​യി ഒരു ലോകമേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ: സം​ഗീ​തം. ആ ലോകം പ്ര​കാ​ശ​മ​യ​മാ​ക്കു​വാൻ അവൻ അവ​രു​ടെ വൈ​ദ​ഗ്ദ്യം മു​ഴു​വൻ പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ചു. ഇപ്പോൾ അവർ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു പോയ അവ​രു​ടെ വാ​ദ്യോ​പ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ അതാ​തി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് ഏക​രാ​യി, നി​ശ്ശ​ബ്ദ​രാ​യി നി​ന്നു. അതു വേ​ദ​നാ​ജ​ന​ക​മാ​യി​രു​ന്നു.

നീത ഐസ്ക്രീം കഴി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല. അയാൾ കണ്ണു കൊ​ണ്ടു ചോ​ദി​ച്ചു. അവൾ ഒന്നും പറ​യാ​തെ ചുമൽ കു​ലു​ക്കി. പി​ന്നെ സ്പൂൺ​കൊ​ണ്ടു് ഐസ്ക്രീം തി​ന്നാൻ തു​ട​ങ്ങി. നീത അയാളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ഒരു പ്ര​ഹേ​ളിക ആയി​രു​ന്നു. അവൾ അയാളെ ആശ​യ്ക്കും നി​രാ​ശ​യ്ക്കു​മി​ട​യിൽ ചാ​ഞ്ചാ​ടി​ച്ചു. സ്നേ​ഹ​ത്തി​നും വെ​റു​പ്പി​നു​മി​ട​യി​ലു​ള്ള ഓരോ നി​മി​ഷ​വും അവളെ പ്രാ​പി​ക്കാ​നു​ള്ള അഭി​നി​വേ​ശം അയാ​ളിൽ കൂടി വന്നു.

അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു: “നമു​ക്കു് ഒരു മൂ​വി​ക്കു് പോകാം. സമയം മൂ​ന്ന​ര​യാ​യി​ട്ടേ​യു​ള്ളു. ഈറോ​സിൽ ട്രെ​യ്ൻ റോ​ബേ​ഴ്സ് ആണു്.”

“സാ​ധാ​ര​ണ​പോ​ലെ, ജോൺ വെയ്ൻ മൂവി അല്ലെ?”

അയാൾ തല​യാ​ട്ടി.

അയാൾ ആശി​ച്ചു. ഒരു പക്ഷേ, അവൾ സമ്മ​തി​ച്ചേ​ക്കും. ഒരു ഇരു​ണ്ട സി​നി​മാ​ഹാ​ളിൽ രണ്ടു​പേർ​ക്കും കൂ​ടു​തൽ ധാ​ര​ണ​യു​ണ്ടാ​കും. ഒരു​പ​ക്ഷേ, അയാൾ​ക്ക​വ​ളെ പറ​ഞ്ഞു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞേ​ക്കും. അയാൾ വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു. “നമു​ക്കു പോകാം, അല്ലെ? ഇനി പതി​ന​ഞ്ചു മി​നി​റ്റി​നു​ള്ളിൽ മൂവി തു​ട​ങ്ങും.”

“ഇല്ല”, അവൾ പറ​ഞ്ഞു, “ഞാ​നി​ല്ല നി​ന്റെ കൂടെ. ഇനി മുതൽ നി​ന്റെ കൂടെ ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തും ഞാൻ വരു​ന്നി​ല്ല. നീ എനി​ക്കു് ലഞ്ചും ഡി​ന്ന​റും തരും, മൂ​വി​ക്കു കൊ​ണ്ടു പോകും. എന്നി​ട്ടു് അതി​നെ​ല്ലാം പകരം നീ എന്നിൽ നി​ന്നു് പലതും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ എനി​ക്കു​ത​രാൻ കഴി​യാ​ത്ത​തു​കൂ​ടി. ഞാൻ വളരെ വ്യ​സ​നി​ക്കു​ന്നു രോ​ഹി​ത്!.”

വീ​ണ്ടും നി​രാ​ശ​യി​ലേ​ക്കു് അയാൾ നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ട്ടു. നീത ഇന്നു സമ്മ​തി​ക്കു​മെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു് ഒരു മാ​തി​രി ഉറ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴോ? അയാൾ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി. ഇനി ഒന്നും ചെ​യ്യാ​നി​ല്ല. പു​റ​ത്തു കട​ക്കാം. വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പോകാം. വഴി​ക്കു നീതയെ അവ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ ഡ്രോ​പ്പു ചെ​യ്യാം. വീ​ട്ടി​ലെ ഏകാ​ന്ത​ത​യിൽ വീ​ണ്ടും വേ​ദ​നി​ച്ചു കി​ട​ക്കാം. അയാൾ നീതയെ നോ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തെ ഭാവം എന്താ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ വിഷമം. അവ​ളു​ടെ കവി​ളു​കൾ തു​ടു​ത്തു കന​ത്തി​രു​ന്നു.

“സാ​ര​മി​ല്ല നീതാ. എനി​ക്കി​തു പണ്ടേ മന​സ്സി​ലാ​വേ​ണ്ട​താ​ണു്. ഈ ഏകാ​ന്തത എന്റെ കൂ​ട​പ്പി​റ​പ്പാ​ണു്. ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​ക്കും അതിനെ എന്നിൽ നി​ന്ന​ക​റ്റാൻ കഴി​യി​ല്ല.”

ഞാൻ ഒരു പയ്യ​നാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴും അതെ​ന്റെ കു​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സ്കൂ​ളി​ല്ലാ​ത്ത ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളിൽ ഭക്ഷ​ണം കഴി​ഞ്ഞു് എല്ലാ​വ​രും കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു് സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ ഞാൻ വീ​ടു​വി​ട്ടു് പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങാ​റു​ണ്ടു്. പു​റ​ത്തു മര​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ വാടിയ അപ്പ​ച്ചെ​ടി​കൾ എനി​ക്കു് ആശ്വാ​സ​മ​രു​ളു​മെ​ന്ന ധാരണ ക്ര​മേണ ഇല്ലാ​താ​കും. വൈ​കു​ന്നേ​രം സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി​കൾ മഞ്ഞ​യാ​യി മാ​റു​മ്പോൾ, തണു​ത്ത കാ​റ്റു വീശാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ, മഞ്ഞ​ക്കി​ളി​കൾ അസ്വ​സ്ഥ​രാ​വു​മ്പോൾ, ഞാൻ അപ്പോ​ഴും കി​ട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ആശ്വാ​സ​വും തേടി നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. തേ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു വളരെ ദൂരെ അപ്രാ​പ്യ​മാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​വു​മ്പോൾ, ഞാൻ വല്ല മര​ത്തി​ന്റെ​യും ചു​വ​ട്ടിൽ ചാ​രി​യി​രു​ന്നു് പൊ​ട്ടി​ക്ക​ര​യാ​റു​ണ്ടു്. എത്ര​കാ​ലം ഒരാൾ ഏകാ​ന്ത​ത​യു​മാ​യി സമരം ചെ​യ്യ​ണം? അന്നു കി​ട്ടാ​ത്ത ആശ്വാ​സം ഇന്നു് ആരിൽ​നി​ന്നു ലഭി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു ഞാൻ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തു്?

“വെ​യ്റ്റർ, ചെക്.”

അവർ പു​റ​ത്തു കട​ന്നു. പു​റ​ത്തു് ചൂ​ടാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, അയാൾ​ക്ക​തു് ഒരു മാ​റ്റ​വും തോ​ന്നി​ച്ചി​ല്ല. റോ​ഡി​ന്റെ മറു​വ​ശ​ത്തു പാർ​ക്കു​ചെ​യ്ത ടാ​ക്സി​ക്കാ​ര​നെ മാ​ടി​വി​ളി​ച്ചു് അയാൾ നീ​ത​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു:

“നീത, നി​ന്നെ ഞാൻ നി​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ ഡ്രോ​പ്പു ചെ​യ്യാം.”

അവൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. പക്ഷേ, ടാ​ക്സി​യിൽ കയറി. അയാൾ​ക്കു് എന്തെ​ങ്കി​ലും പറയാൻ അവസരം കി​ട്ടു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് അവൾ ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു പറ​ഞ്ഞു.

“ഈറോസ് സിനിമ.”

രോ​ഹി​ത് അത്ഭു​ത​ത്തോ​ടെ അവളെ നോ​ക്കി. അവൾ ചി​രി​ച്ചു.

“എനി​ക്കു് ജോൺ വെ​യ്ന്റെ മൂ​വി​കൾ ഇഷ്ടാ​ണ്”, അവൾ പറ​ഞ്ഞു, ഈറോ​സിൽ ട്രെ​യ്ൻ റോ​ബേ​ഴ്സ് ആണു്. നമു​ക്കു ടി​ക്ക​റ്റ് കി​ട്ടു​മോ എന്നു നോ​ക്കാം.”

ഈറോ​സിൽ ഹൗ​സ്ഫുൾ ആയി​രു​ന്നു. അവർ ടാ​ക്സി​യിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങാ​തെ ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. സ്ട്രാ​ന്റ്.”

സ്ട്രാ​ന്റിൽ തി​ര​ക്കു കു​റ​വാ​യി​രു​ന്നു. ടി​ക്ക​റ്റ് വാ​ങ്ങി അക​ത്തു കട​ന്ന​പ്പോ​ഴേ​ക്കും മൂവി തു​ട​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ബാൽ​ക്ക​ണി​യിൽ വള​രെ​ക്കു​റ​ച്ചു് ആൾ​ക്കാ​രെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ.

“ഇതൊരു ലൗസി മൂ​വീ​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു”, അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

മങ്ങിയ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ സീ​റ്റ് കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു:

“എന്താ​യാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല, എനി​ക്കു് മൂവി കാ​ണാ​നു​ള്ള മൂ​ഡി​ല്ല.”

പി​ന്നെ സീ​റ്റി​ലേ​ക്കു താ​ഴ്‌​ന്നി​റ​ങ്ങു​മ്പോൾ അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“നീ എന്തി​നാ​ണു് എന്റെ ഒപ്പം വന്ന​തു്? ഞാൻ പകരം പലതും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട​ല്ലേ നി​ന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു്? നി​ന്നെ ലഞ്ചി​നും, ഡി​ന്ന​റി​നും, മൂ​വി​ക്കും കൊ​ണ്ടു പോ​കു​ന്ന​തു്?

നീതാ, എനി​ക്കു നി​ന്നെ കാ​ണു​ന്ന​തു് ഏതു നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും നിർ​ത്താൻ പറ്റും. വേ​ദ​ന​യു​ള്ള ഒരു മു​റി​വു് ബാ​ക്കി​യാ​വു​മെ​ന്നു മാ​ത്രം. അതും കാ​ല​ക്ര​മ​ത്തിൽ മാറും. ഏതു​മു​റി​വാ​ണു് ഉണ​ങ്ങാ​തെ​യു​ള്ള​തു്?”

“നി​ന്റെ സ്നേ​ഹം ഒരു വൈ​ര​ക്ക​ല്ലു​മാ​തി​രി​യാ​ണു്. സ്വ​ന്ത​മാ​ക്കാൻ ഞാൻ വള​രെ​യ​ധി​കം ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന ഒന്നാ​ണു്. അതു കി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് ഉറ​പ്പാ​യാൽ ഞാൻ വില കു​റ​ഞ്ഞു് കൃ​ത്രി​മ​ക്ക​ല്ലു​കൾ അന്വേ​ഷി​ച്ചു പോകാം. ഒരു പാ​വ​പ്പെ​ട്ട പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ​മാ​തി​രി​യാ​ണു് ഞാൻ. വില പി​ടി​ച്ച ആഭ​ര​ണ​ങ്ങൾ ധരി​ക്കാൻ നല്ല മോ​ഹ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും വാ​ങ്ങാൻ കഴി​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ വി​ല​കു​റ​ഞ്ഞ അനു​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ വാ​ങ്ങി ധരി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, അവൾ വി​ല​പി​ടി​ച്ച ആഭ​ര​ണ​ങ്ങൾ അർ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് അർ​ത്ഥ​മി​ല്ല.”

“ചു​രു​ങ്ങിയ വി​ല​യ്ക്കു് ഒരു മണി​ക്കൂ​റെ​ങ്കി​ലും ആശ്വാ​സം പകർ​ന്നു തരു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​മു​ണ്ടു്. ബസ്സ്റ്റോ​പ്പു​ക​ളിൽ, റെ​യിൽ​വെ പ്ലാ​റ്റു​ഫോ​മു​ക​ളിൽ, ഞാൻ അവരെ കാ​ണാ​റു​ണ്ടു്. ഞാൻ അവ​രു​ടെ അടു​ത്തു പോകാം. പക്ഷേ, നി​ന്റെ സ്നേ​ഹം ഞാൻ അർ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു നീ കരു​ത​രു​തു്.”

നീത നി​ശ്ശ​ബ്ദ​യാ​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. അയാൾ നോ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ മുഖം വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. പി​ന്നെ തി​ര​ശ്ശീ​ല​യിൽ​നി​ന്നു​ള്ള വെ​ളി​ച്ചം പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ച​പ്പോൾ അവൾ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​യാ​യി കര​യു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ കണ്ടു. കണ്ണീർ ഒരു ചാ​ലാ​യി അവ​ളു​ടെ കവി​ളിൽ​ക്കൂ​ടി ഒലി​ച്ചി​റ​ങ്ങി.

അയാൾ നീ​ത​യു​ടെ മുഖം കൈ​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ പി​ടി​ച്ചു് കണ്ണീർ തു​ട​ച്ചു, ചും​ബി​ച്ചു. തങ്കം, അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, “അയാം സോ സോറി. ഞാൻ നി​ന്നെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ച്ചു, അല്ലേ? ഞാൻ എത്ര ക്രൂ​ര​നാ​ണു്!.”

നീതയെ മാ​റോ​ടു ചേർ​ത്ത​പ്പോൾ അവ​ളു​ടെ തേ​ങ്ങ​ലു​കൾ അയാൾ​ക്കു് അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു. അവൾ എന്തോ പറ​യു​വാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. തേ​ങ്ങ​ലു​കൾ കാരണം അവൾ​ക്കു് ഒന്നും പറയാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ആദ്യ​മാ​യി അയാൾ​ക്കു് ഒരു ചീത്ത മൂ​വി​ക്കു വന്ന​തിൽ സന്തോ​ഷം തോ​ന്നി. തി​ര​ക്കി​ല്ല​ല്ലൊ. നീ​ത​യു​ടെ തേ​ങ്ങ​ലു​കൾ. അവ​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​സ്പ​ന്ദ​നം. ഹാ​ളി​ലെ മങ്ങിയ വെ​ളി​ച്ചം. സം​ഗീ​തം. രോ​ഹി​ത് ഭാ​ര്യ​യെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു. രക്ത​ക്കു​റ​വു കാരണം അവ​ളു​ടെ മുഖം വി​ള​റി​യി​രു​ന്നു. ഒരു ദിവസം രാ​ത്രി, അയാ​ളു​ടെ കൈ​ക​ളിൽ കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ സുജാത പറ​ഞ്ഞു:

“എനി​ക്കു പേ​ടി​യാ​വു​ന്നു. ഞാൻ ഈ പ്ര​സ​വ​ത്തിൽ മരി​ച്ചു​പോ​യാ​ലോ?”

അയാൾ അവളെ ചും​ബി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ആശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു: “പൊ​ട്ടി​പ്പെ​ണ്ണേ, നീ മരി​ക്കു​ക​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല. പ്ര​സ​വം നോ​വ​ലു​ക​ളിൽ വാ​യി​ക്കു​ന്ന മാ​തി​രി അത്ര വി​ഷ​മ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല.”

പക്ഷേ, പി​ന്നീ​ട് അവൾ പോ​യ​പ്പോൾ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു് അയാൾ ഞെ​ട്ടി​യു​ണ​രാ​റു​ണ്ടു്. സുജാത മരി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ന്ന​തും അയാൾ കാണാൻ പോ​കു​ന്ന​തും മന​സ്സിൽ കണ്ടു് അയാൾ പൊ​ട്ടി​ക്ക​ര​യാ​റു​ണ്ടു്.

പെ​ട്ടെ​ന്നു ഹാളിൽ വെ​ളി​ച്ചം വന്നു. ഇന്റർ​മി​ഷൻ. അവർ വി​ട്ട​ക​ന്നു. നീ​ത​യു​ടെ കണ്ണു​കൾ കല​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

“നി​ന്റെ മുഖം മഞ്ഞിൽ കു​ളി​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്ന ഒരു പനി​നീർ​പ്പൂ പോ​ലെ​യു​ണ്ടു്.”

അവൾ ചി​രി​ച്ചു. ചി​രി​യിൽ വേ​ദ​ന​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഹാൾ വീ​ണ്ടും ഇരു​ണ്ട​പ്പോൾ അയാൾ അവ​ളു​ടെ കൈ പി​ടി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു: “നീത, നി​ന​ക്കെ​ന്നോ​ടു ദേ​ഷ്യ​മു​ണ്ടോ?”

“ഇല്ല”, അവൾ പറ​ഞ്ഞു, “ഞാൻ ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു രോ​ഹി​ത്, സ്നേ​ഹ​വും ആശ്വാ​സ​വും തേടി നട​ക്കു​ന്ന ഒരു വ്യ​ക്തി നീ​മാ​ത്ര​മൊ​ന്നു​മ​ല്ല. എല്ലാ​വ​രും അവ​ര​വ​രു​ടെ വഴി​ക​ളിൽ ആശ്വാ​സം തേടി അല​യു​ന്ന​വ​രാ​ണു്. ആർ​ക്കാ​ണു് അതു കി​ട്ടു​ന്ന​തു്?

ദി​നേ​ശ് എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, എനി​ക്കു് അയാ​ളിൽ ഇതു​വ​രെ ആശ്വാ​സം​കി​ട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല. ഞങ്ങൾ ഇതു​വ​രെ ഒന്നി​ച്ചു പു​റ​ത്തു പോ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലെ? ഓരോ പ്രാ​വ​ശ്യ​വും വീ​ട്ടിൽ കണ്ടു​മു​ട്ടു​മ്പോൾ ദി​നേ​ശ് പു​റ​ത്തു പോകാൻ ക്ഷ​ണി​ക്കു​മെ​ന്നു ഞാൻ ആശി​ക്കും. പക്ഷേ, അതു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. കു​റ​ച്ചു​നേ​രം ഇരു​ന്നു് അയാൾ പോകും. പല​പ്പോ​ഴും വീ​ട്ടു​കാർ ഞങ്ങ​ളെ സ്വീ​ക​രണ മു​റി​യിൽ ഒറ്റ​യ്ക്കാ​ക്കി പോകും. അപ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ദി​നേ​ശ് എന്നോ​ടു പ്രേ​മ​വാ​ക്കു​കൾ പറയും, ചും​ബി​ക്കു​മെ​ന്നെ​ല്ലാം ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കും. പക്ഷേ, ഇതു​വ​രെ അതു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ഞാൻ ഭം​ഗി​യു​ള്ള ഒരു പെ​ണ്ണാ​ണെ​ന്നു കൂടി അയാൾ ഇതു​വ​രെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. ഏതൊരു വി​രൂ​പ​യായ സ്ത്രീ​കൂ​ടി പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​താ​ണ​തു്. എന്റെ വസ്ത്ര​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി, ഞാൻ ധരി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ആഭ​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും ദി​നേ​ശി​നു പറ​യാ​നി​ല്ല. നീ എന്നോ​ടു ഓരോ മി​നി​റ്റ് കൂ​ടും​തോ​റും എന്തെ​ല്ലാം പ്ര​ശംസ ചൊ​രി​യാ​റു​ണ്ട്? അതിനു നേരെ വി​പ​രീ​ത​മാ​ണു് ദി​നേ​ശ്. ഭാ​വി​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കു​മ്പോൾ പേടി തോ​ന്നു​ന്നു.”

“ദി​നേ​ശി​നു നി​ന്നോ​ടു ഭയ​ങ്കര സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണ​ല്ലൊ നീ പറ​ഞ്ഞ​തു്?”

“സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടു് രോ​ഹി​ത്. പക്ഷേ, അയാൾ ഒരു അമ്മ​ക്കു​ട്ടി​യാ​ണു്. അമ്മ പറ​ഞ്ഞ​തിൽ അപ്പു​റം അയാൾ ചെ​യ്യി​ല്ല. ആ സ്ത്രീ​ക്കു് എന്നോ​ടു​ള്ള മനോ​ഭാ​വം ഇതു വരെ എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ല. അവ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പോയ അവ​സ​ര​ത്തി​ലൊ​ന്നും അവർ എന്നോ​ടു സ്നേ​ഹം ഭാ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഒരു​പ​ക്ഷേ, അവർ​ക്കു പേ​ടി​യു​ണ്ടാ​വും, സു​ഖ​മി​ല്ലാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു അച്ഛൻ മാ​ത്രം രക്ഷാ​കർ​ത്താ​വാ​യി​ട്ടു​ള്ള ഞാൻ, പറ​ഞ്ഞു​വെ​ച്ച നാ​ലാ​യി​രം കൊ​ടു​ത്തി​ല്ലെ​ങ്കി​ലോ എന്നു്. ആ സംഖ്യ ഞാൻ കഴി​ഞ്ഞ മൂ​ന്നു കൊ​ല്ല​മാ​യി ഉണ്ടാ​ക്കി​യ​താ​ണു്. അതു് കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. അവ​രു​ടെ വി​ചാ​രം, കൂ​ടു​തൽ സ്നേ​ഹം കാ​ണി​ച്ചാൽ അതു കൊ​ടു​ക്കാ​തെ ഒഴി​വാ​യാ​ലോ എന്നാ​യി​രി​ക്കും.”

“ഇതാ​ണു് എന്റെ കഥ. ഇതി​നെ​പ്പ​റ്റി വല്ല​തും നീ അറി​യു​മോ? പി​ന്നെ​യും നീ​യു​മാ​യി വല്ല​പ്പോ​ഴും സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് കു​റ​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ആശ്വാ​സം കി​ട്ടു​ന്ന​തു്. അവ​സാ​നം നീയും എന്നെ കൈ​വെ​ടി​യു​മെ​ന്നാ​ണോ പറ​യു​ന്ന​തു്?”

അയാൾ അവളെ തന്നി​ലേ​ക്ക​ടു​പ്പി​ച്ചു മന്ത്രി​ച്ചു: “ഇല്ല ചന്ത​ക്കാ​രീ, ഞാൻ നി​ന്നെ കൈ​വെ​ടി​യി​ല്ല.”

“നമു​ക്കു പു​റ​ത്തു പോകാം.” ടാ​ക്സി​യിൽ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പോ​കു​മ്പോൾ അവർ ഒന്നും സം​സാ​രി​ച്ചി​ല്ല. ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു കണ്ണു​കൾ കൂ​ട്ടി​മു​ട്ടു​മ്പോൾ അവർ ചി​രി​ച്ചു. പി​ന്നെ അവ​ര​വ​രു​ടെ ലോ​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു പോയി.

രോ​ഹി​ത് സു​ജാ​ത​യെ ഓർ​ത്തു. മധു​വി​ധു​കാ​ല​ത്തു് ഉച്ച​യ്ക്കു് ഒരു സം​ഭോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ആല​സ്യ​ത്തിൽ അയാ​ളു​ടെ കൈ​ക​ളിൽ കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. തു​റ​ന്നി​ട്ട ജാ​ല​ക​ത്തി​ലൂ​ടെ മേ​ഘാ​വൃ​ത​മായ ആകാ​ശ​ത്തിൽ കണ്ണും​ന​ട്ടു് അവൾ മണി​ക്കൂ​റു​കൾ കി​ട​ക്കും, നി​ശ്ശ​ബ്ദ​യാ​യി, അയാ​ളു​ടെ സാ​മീ​പ്യ​ത്തിൽ സം​തൃ​പ്ത​യാ​യി, പക്ഷേ, അയാ​ളിൽ നി​ന്നു വളരെ വളരെ അക​ന്നു്. അവൾ എന്താ​ണാ​ലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് അറി​യാൻ അയാൾ ആഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഈ മണി​ക്കൂ​റു​ക​ളിൽ അവൾ അയാ​ളിൽ​നി​ന്ന​ക​ന്നു് ഏകാ​ന്ത​മാ​യൊ​രു ലോ​ക​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ചു കണ്ട ആകാശം നോ​ക്കി അയാൾ അസൂ​യാ​ലു​വാ​കാ​റു​ണ്ട്: “നീ എവി​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നു തങ്കം?” സുജാത ചി​രി​ക്കു​ക​മാ​ത്രം ചെ​യ്യും.

ലി​ഫ്റ്റിൽ അവർ ഒറ്റ​യാ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. നീതയെ തന്നി​ലേ​ക്ക​ടു​പ്പി​ച്ചു് അയാൾ ചും​ബി​ച്ചു. ലി​ഫ്റ്റി​നു തൊ​ട്ടു​മു​മ്പി​ലാ​യി​രു​ന്നു അയാ​ളു​ടെ വാതിൽ.

മു​റി​ക്കു​ള്ളിൽ എത്തി​യ​പ്പോൾ നീത പറ​ഞ്ഞു. “എനി​ക്കു കു​റ്റ​ബോ​ധം തോ​ന്നു​ന്നു, സു​ജാ​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത​പ്പോൾ ഇവിടെ വരു​മ്പോൾ?”

അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു: “നി​ന​ക്കു കോ​ഫി​യോ ചായയോ വേ​ണ്ട​തു്?”

“കോഫി. പക്ഷേ, ഞാ​നു​ണ്ടാ​ക്കാം.” അവൾ അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്കു പോയി. അവൾ കോ​ഫി​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ നോ​ക്കി നി​ന്നു. അവ​ളു​ടെ ചല​ന​ങ്ങൾ മനോ​ഹ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ വീ​ണ്ടും സു​ജാ​ത​യെ ഓർ​ത്തു.

“നോ​ക്കൂ, എനി​ക്കു ധൃ​തി​യാ​യി ചെ​ക്ക​നെ കാണാൻ. അവൻ വന്നാൽ എനി​ക്കു കൂ​ട്ടി​നു് ഒരാ​ളു​ണ്ടാ​കു​മ​ല്ലൊ.”

സു​ജാ​ത​യും ഒരു​പ​ക്ഷേ, ഏകാ​ന്ത​ത​യു​ടെ കു​ത്തൽ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു് അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി. ഒരു പക്ഷേ, ഒരു പക്ഷേ…

കോഫി കു​ടി​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു: “നീതാ, ഒരു ഉമ്മ. തരൂ.”

“ഇല്ല”, അവൾ പറ​ഞ്ഞു, “അതു് അത്ര എളു​പ്പം കി​ട്ടു​ന്ന​തൊ​ന്നു​മ​ല്ല.”

“പ്ലീ​സ്”, അയാൾ കെ​ഞ്ചി. അയാൾ അവ​ളു​ടെ അടു​ത്തു പോ​യി​രു​ന്നു. നീത അയാ​ളു​ടെ മുഖം കൈ​ക​ളിൽ പി​ടി​ച്ചൊ​തു​ക്കി കവി​ളിൽ ചും​ബി​ച്ചു.

“ഇതല്ല.”

“പി​ന്നെ?”

“കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി ഇന്റി​മേ​റ്റാ​യ​തു്.” അയാൾ ചു​ണ്ടു​കൾ തൊ​ട്ടു​കാ​ണി​ച്ചു.

ഒരു നി​മി​ഷ​ത്തെ സം​ശ​യ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം നീത സമ്മ​തി​ച്ചു. പി​ന്നെ നീണ്ട ഒരു ചും​ബ​നം.

അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു: “നി​ന്റെ പൂ​ക്കൾ ഞാൻ ചും​ബി​ക്ക​ട്ടെ!.”

“വേണ്ട”, അവൾ പറ​ഞ്ഞു, “ഞാൻ എക്സ​യ്റ്റ​ഡ് ആവും, രോ​ഹി​ത്! നമു​ക്കു് ഈ ഉമ്മ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ നിർ​ത്തുക.”

പക്ഷേ, അയാൾ അവളെ വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു് ചും​ബി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു.

അവൾ എതിർ​ത്തു: “രോ​ഹി​ത്, നമു​ക്കി​തു ചെ​യ്യാ​തി​രി​ക്കുക. നമ്മൾ പി​ന്നീ​ടു ദുഃ​ഖി​ക്കും. പ്ലീ​സ്!.”

അയാൾ താ​ലോ​ലി​ക്കൽ തു​ടർ​ന്നു. സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ എതിർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കൈകൾ അയാളെ വാ​രി​പ്പു​ണ​രു​ന്ന​തും വരി​ഞ്ഞു​മു​റു​ക്കു​ന്ന​തും അയാൾ​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു.

നീത പു​റം​തി​രി​ഞ്ഞു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​വു​മെ​ന്നാ​ണു രോ​ഹി​ത് കരു​തി​യ​തു്. പക്ഷേ, അവൾ കര​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അതു മന​സ്സി​ലാ​യ​പ്പോൾ അയാൾ അവളെ ചും​ബി​ച്ചു:

പെ​ട്ടെ​ന്നു് അവൾ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി: “പ്ലീ​സ്, രോ​ഹി​ത്, എന്നെ വി​ട്ടു​പോ​കൂ. ദയ​വു​ചെ​യ്തു്.”

“എന്തു​ണ്ടാ​യി?”

“ഒന്നു​മി​ല്ല. ഞാൻ ദി​നേ​ശി​നെ ഓർ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.”

രോ​ഹി​ത് എഴു​ന്നേ​റ്റ് കി​ട​പ്പ​റ​യു​ടെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു ഗാ​ല​റി​യി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു. സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി​കൾ മഞ്ഞ​യാ​യി​രു​ന്നു. അടു​ത്ത പറ​മ്പിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന പൂ​ള​മ​രം അയാൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. അതിൽ നിറയെ മൊ​ട്ടു​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. ഇല​ക​ളെ​ല്ലാം ഒരു മാ​തി​രി കൊ​ഴി​ഞ്ഞു. കൊ​ഴി​യാൻ ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​തു് പഴു​ത്തു് മഞ്ഞ​നി​റ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇനി അവയും കൂടി കൊ​ഴി​യും. പി​ന്നെ ഒരു​ദി​വ​സം മൊ​ട്ടു​കൾ വി​രി​ഞ്ഞു് ചു​വ​ന്ന ഇത​ളു​കൾ പു​റ​ത്തു​വ​രും, പി​റ​ന്ന ഉട​നെ​യു​ളള കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ.

അയാൾ സു​ജാ​ത​യെ വീ​ണ്ടും ഓർ​ത്തു. പോ​കു​ന്ന​തി​ന്റെ തലേ​ദി​വ​സം വീർ​ത്ത വയറും വി​ള​റിയ മു​ഖ​വു​മാ​യി അവൾ തന്റെ മാറിൽ ചാ​രി​യി​രു​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്നെ സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടോ?”

എന്താ​ണു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​തെ​ന്നു് രോ​ഹി​ത് അപ്പോൾ ഓർ​ത്തി​ല്ല.

Colophon

Title: Kumkumam vithariya vazhikal (ml: കു​ങ്കു​മം വി​ത​റിയ വഴികൾ).

Author(s): E Harikumar.

First publication details: Sahitya Pravarthaka Sahakarana Sangham; Kottayam, Kerala; 1979.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short stories, E Harikumar, Kumkumam vithariya vazhikal, ഇ ഹരി​കു​മാർ, കു​ങ്കു​മം വി​ത​റിയ വഴികൾ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: January 1, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to Lalitha Harikumar. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the copyright holder and Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Girls on the Bridge, a painting by Edvard Munch (1863–1944). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: E Harikumar; Proofing: KB Sujith; Typesetter: Sayahna Foundation; Editor: PK Ashok; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.