ഒരാ​ഴ്ച നി​ര​ന്ത​രം ചാ​ര​വൃ​ത്തി നട​ത്തിയ ശേ​ഷ​മാ​ണ് സതി ഈ അനു​മാ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തി​യ​ത്. അയൽ​ക്കാ​രി​യ്ക്ക് വീ​ണ്ടും ഭ്രാ​ന്ത് തു​ട​ങ്ങാൻ പോ​കു​ന്നു.

നാലു മണി​ക്കൂർ നേരം മഴ​യോ​ട് ധീ​രോ​ദാ​ത്തം പൊ​രു​തി അവ​ശ​നാ​യി ഒമ്പ​തു മണി​യ്ക്ക് വീ​ട്ടിൽ ചേ​ക്കേ​റിയ ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​ന് ഈ വാർ​ത്ത ഒട്ടും ഉത്സാ​ഹം നൽ​കി​യി​ല്ല. അയാൾ​ക്കാ​വ​ശ്യം ചൂ​ടു​ള്ള ഒരു കപ്പു ചാ​യ​യാ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ കഴി​യു​ന്ന​ത്ര കു​റ​ച്ചു ശല്യ​ങ്ങ​ളും. അയാൾ അടു​ക്ക​ള​യിൽ പോയി നോ​ക്കി. സ്റ്റൌ​വിൽ പാ​ത്ര​ത്തിൽ ചാ​യ​യ്ക്കു​ള്ള വെ​ള്ളം തി​ള​യ്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. അപ്പോൾ സതിയെ ചീത്ത പറ​യാ​നും വയ്യ. അല്ലെ​ങ്കിൽ ആ കാരണം പറ​ഞ്ഞെ​ങ്കി​ലും ഒരു ശണ്ഠ ഉണ്ടാ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന് വസ്ത്ര​ങ്ങൾ അഴി​ച്ചു മാ​റ്റാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഗം​ബൂ​ട്ടിൽ രണ്ടി​ലും നിറയെ വെ​ള്ളം. ദേ​ഹ​ത്തിൽ നന​യാ​ത്ത ഇട​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ഡ്രോ​യർ​കൂ​ടി നന​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. എല്ലാം അഴി​ച്ചു മാ​റ്റി​യ​പ്പോ​ഴേ​യ്ക്കും സതി ചാ​യ​ക്ക​പ്പു​മാ​യി എത്തി. കപ്പു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ച് അവൾ അയാളെ നോ​ക്കി മൂ​ക്ക​ത്തു വി​ര​ലു​വെ​ച്ചു നി​ന്നു.

ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു ഏതാ ഒരു ചെറിയ കു​ട്ടി വന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന്; അര​ഞ്ഞാ​ണം പോ​ലു​മി​ല്ലാ​തെ!

“എനി​യ്ക്കു തണു​ക്കു​ന്നു. നോ​ക്കി നിൽ​ക്കാ​തെ ഉണ​ങ്ങിയ വല്ല​തും എടു​ത്തു തരു.”

ഇപ്പോൾ കു​ടി​ക്കേ​ണ്ട​ത് ചാ​യ​യ​ല്ല. പക്ഷേ, കുടി ശീ​ല​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട് ഒരു കു​പ്പി വാ​ങ്ങാൻ പോലും ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ടാ​വി​ല്ല.

ലു​ങ്കി ചു​റ്റി കട്ടി​യു​ള്ള ഷർ​ട്ടും ധരി​ച്ച് ചായ കു​ടി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണ് സതി പറ​ഞ്ഞ​ത്.

“അയൽ​ക്കാ​രി​യ്ക്ക് അടു​ത്തു തന്നെ ഭ്രാ​ന്തി​ള​കു​മെ​ന്നാ​ണ് തോ​ന്നു​ന്ന​ത്.”

എന്നു വെ​ച്ചാൽ മി​സ്സി​സ്സ് പട്ടേ​ലി​ന് സ്വ​ബോ​ധം തി​രി​ച്ചു കി​ട്ടി​യെ​ന്നോ?

ഈ ചു​റ്റു​വ​ട്ട​ത്ത് കു​റ​ച്ചെ​ങ്കി​ലും സ്വ​ബോ​ധ​മു​ള്ള ഒരേ ഒരു വ്യ​ക്തി അയൽ​ക്കാ​രി ഗു​ജ​റാ​ത്തി​യാ​ണെ​ന്ന് അയാൾ എപ്പോ​ഴും പറ​യാ​റു​ണ്ട്.

ഇന്നു​ണ്ടാ​യ​തെ​ന്താ​ണെ​ന്നു കേൾ​ക്ക​ണോ?

അവ​ത​ര​ണ​മൊ​ന്നും കൂ​ടാ​തെ പറയൂ.

“ഭ്രാ​ന്ത​ത്തി വാതിൽ തു​റ​ന്നു കോ​ണി​യി​റ​ങ്ങി താഴെ വരെ പോയി. മഴ പെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന് ആദ്യം വീ​ട്ടിൽ കട​ന്ന് വാ​തി​ല​ട​ച്ചു.”

ബോ​റ​ടി​ക്കു​ന്നു.

ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ കോ​ട്ടു​വാ​യി​ട്ടു​കൊ​ണ്ട് പറ​ഞ്ഞു.

“അത​ല്ലാ, സതി തു​ടർ​ന്നു. ഇതിൽ അത്ഭു​ത​മെ​ന്താ​ണെ​ന്ന​ല്ലെ? അവൾ വെറും ജീൻസ് മാ​ത്ര​മെ ഇട്ടി​രു​ന്നു​ള്ളു. മു​ക​ളിൽ ഒന്നും ഇട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. ടോ​പ്ലെ​സ്.”

ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ നി​വർ​ന്നി​രു​ന്നു. ഇതിൽ കാ​ര്യ​മാ​യി ചി​ന്തി​ക്കാ​നു​ള്ള വക​യു​ണ്ട്. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“ഇത് ഭ്രാ​ന്ത് വരാ​നു​ള്ള​തി​ന്റെ സൂ​ച​ന​യാ​ണെ​ന്ന് എങ്ങി​നെ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കാം? മഴ പെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും വക​വെ​ക്കാ​തെ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി നന​ഞ്ഞു തണു​ത്ത് പനി പി​ടി​ച്ചു എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ഭ്രാ​ന്താ​ണെ​ന്നു പറയാം. പി​ന്നെ ടോ​പ്ലെ​സ് അവൾ​ക്ക് കാ​ണി​ക്കാൻ മാ​ത്ര​മു​ള്ള​തു കൊ​ണ്ട​ല്ലെ അവൾ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​ത്.”

“നോ​ക്കു, തമാശ പറ​യാ​തി​രി​ക്കു. ആ പാ​വ​ത്തി​ന് വീ​ണ്ടും തു​ട​ങ്ങാൻ പരി​പാ​ടി​യു​ണ്ട്. കഴി​ഞ്ഞ ഒരാ​ഴ്ച​യാ​യി അവൾ​ക്ക് ആരേ​യും കി​ട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല. മഴ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ അവ​ളു​ടെ സ്ഥി​തി കഷ്ട​മാ​ണ്.”

കഴി​ഞ്ഞ​കൊ​ല്ല​വും ഇങ്ങി​നെ​യാ​ണ് തു​ട​ങ്ങി​യ​ത് അയാൾ ഓർ​ത്തു. ഒരാ​ഴ്ച മഴ തു​ടർ​ച്ച​യാ​യി പെ​യ്തു. ഒരു ദിവസം വൈ​കു​ന്നേ​രം അവൾ ബാൽ​ക്ക​ണി​യിൽ നൃ​ത്തം ചെ​യ്തു. നി​ര​ത്തിൽ ആൾ​ക്കാർ തടി​ച്ചു​കൂ​ടി അവളെ അനു​മോ​ദി​ച്ചു. നൃ​ത്ത​ത്തി​ന​നു​സ​രി​ച്ച് കൈ കൊ​ട്ടി താളം പി​ടി​ച്ചു. ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ ഓഫി​സീൽ നി​ന്നും വന്ന​പ്പോൾ ഒരു ദിവസം കണ്ട കാ​ഴ്ച​യാ​ണി​ത്.

അതിനു മു​മ്പ് കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ഭം​ഗി​യാ​യി നട​ന്നി​രു​ന്നു. ദി​വ​സ​വും വൈ​കു​ന്നേ​രം ആറു​മ​ണി​യാ​യാൽ അവൾ അണി​ഞ്ഞൊ​രു​ങ്ങി പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങും. ഏക​ദേ​ശം ഏഴ​ര​മ​ണി​യാ​യാൽ ഒരു ഇര​യെ​യും കൊ​ണ്ട് കോണി കയറി വരും. അവ​ളു​ടെ ആറി​ഞ്ചു ഉയ​ര​മു​ള്ള ചെ​രു​പ്പി​ന്റെ ശബ്ദം കേ​ട്ടാൽ സതി വാ​തി​ലി​ന്റെ പീ​പ്ഹോ​ളി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി ചാ​ര​വൃ​ത്തി തു​ട​ങ്ങും. പി​ന്നെ കു​റ​ച്ചു​സ​മ​യം കഴി​ഞ്ഞാൽ ഓടാ​മ്പ​ലി​ന്റെ ശബ്ദം കേ​ട്ട് വീ​ണ്ടും നോ​ക്കി​യാൽ അവൾ ഇരയെ പു​റ​ത്തേ​യ്ക്കെ​റി​യു​ന്ന​തും കാണാം.

സതി ആശ്വ​സി​ക്കും. പാവം അവൾ​ക്ക് ഒന്നു രണ്ടു ദി​വ​സ​ത്തേ​യ്ക്ക് പട്ടി​ണി കി​ട​ക്കേ​ണ്ടി വരി​ല്ല.

അതിനു മു​മ്പ് അവൾ​ക്ക് കഷ്ട​കാ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു. ഭർ​ത്താ​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന സമ​യ​ത്താ​ണ്. അത് പട്ടി​ണി​യു​ടെ നാ​ളു​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. കോൺ​ട്രാ​ക്ടർ എന്ന സ്വയം നേടിയ പദ​വി​യും വെ​ച്ചു കൊ​ണ്ട് നാടു ചു​റ്റ​ലാ​യി​രു​ന്നു പട്ടേ​ലി​ന്റെ പണി. ആഴ്ച​ക​ളോ​ളം നീ​ണ്ടു നിൽ​ക്കു​ന്ന ഈ യാ​ത്ര​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഭാര്യ എങ്ങി​നെ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നു അയാൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇല​ക്ട്രി​ക് ബിൽ കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത​തു കൊ​ണ്ട് ലൈൻ ഡി​സ്ക​ണ​ക്ട് ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. രാ​ത്രി, വൈ​കു​ന്നേ​രം വാ​ങ്ങിയ രണ്ടു മെ​ഴു​കു​തി​രി​കൾ തീ​രു​ന്ന​തു​വ​രെ മാ​ത്രം വെ​ളി​ച്ചം. അതു കഴി​ഞ്ഞാൽ അവൾ ഇരു​ട്ടിൽ. തണു​പ്പിൽ ചൂ​ളി​യി​രി​ക്കും. ഭക്ഷ​ണം റൊ​ട്ടി​യും പച്ച​വെ​ള്ള​വും മാ​ത്രം.

ഇതെ​ല്ലാം ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ അറി​ഞ്ഞ​ത് പി​ന്നീ​ടാ​ണ്. കാ​ണു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം അവൾ പറയും ഭർ​ത്താ​വ് ടൂ​റി​ലാ​ണ് എന്ന്. വല്ല പുതിയ പു​സ്ത​ക​വു​മു​ണ്ടോ?

അയാൾ, കഴി​ഞ്ഞ പ്രാ​വ​ശ്യം അവൾ​ക്കു കൊ​ടു​ത്ത പു​സ്ത​കം ഡി. എച്ച്. ലോ​റൻ​സി​ന്റെ ‘ത്രീ സി​സ്റ്റേ​ഴ്സ്’ ആയി​രു​ന്നു. അതു തി​രി​ച്ചു തരു​മ്പോൾ അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

“ഗി​മ്മി സം​തിം​ഗ് നൈസ് ടു റീഡ്. ദിസ് ബു​ക്ക് ഈസ് സോ സോർ​ഡി​ഡ്.”

അവൾ നല്ല പു​സ്ത​കം എന്ന​തിൽ ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​ത് വൃ​ത്തി​യായ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളാ​ണ്. ഉദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​യി ജോർ​ജ​റ്റ് ഹെ​യ​റു​ടെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ.

അവൾ പറ​യാ​റു​ണ്ട്. എനി​യ്ക്ക് പഴയ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ക്ലാ​സി​ക്കു​കൾ ഇഷ്ട​മാ​ണ്. അതി​ലെ​ല്ലാം വര​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഗ്രാ​മ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചി​ത്രം എത്ര മനോ​ഹ​ര​മാ​ണ്. എനി​യ്ക്കും അങ്ങി​നെ​യൊ​രു ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ താ​മ​സി​ക്കാൻ തോ​ന്നു​ന്നു. ചി​മ്നി​യു​ള്ള ഒരു ചെറിയ വീട്, തോ​ട്ടം, പുൽ​മേ​ടു​കൾ വളരെ ശാ​ന്ത​മായ ഒരു ജീ​വി​തം. ഈ നഗ​ര​ത്തിൽ നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​പ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും നി​ശ്ശ​ബ്ദത അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ? നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​ക്കു വേ​ണ്ടി ഞാൻ ധ്യാ​നി​ക്കാ​റു​ണ്ട്. കൂ​ടു​തൽ ധ്യാ​നി​ക്കും തോറും നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ ഇര​മ്പൽ ഒരു വലിയ രാ​ക്ഷ​സ​ന്റെ കൂർ​ക്കം​വ​ലി പോലെ ചെ​വി​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു. എവിടെ നി​ങ്ങൾ ധ്യാ​നി​ക്കു​ന്ന നി​ശ്ശ​ബ്ദത? എവിടെ നി​ങ്ങ​ളാ​ശി​ക്കു​ന്ന ശാ​ന്തി?

ഇവിടെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു നേ​രി​ടേ​ണ്ട​ത് കു​ബു​ദ്ധി​യും, അസൂ​യ​യും കൈ​മു​ത​ലാ​യി​ട്ടു​ള്ള സ്ത്രീ​ക​ളാ​ണ്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഓരോ ചല​ന​വും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​കൾ.

ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ ആലോ​ചി​ച്ചു. ഇവർ​ക്ക് ഒരി​ക്ക​ലും ഭ്രാ​ന്താ​വി​ല്ല. ഇത്ര​യും വ്യ​ക്ത​മാ​യി ബോ​ധ​പൂർ​വ്വം ചി​ന്തി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന ഒരു സ്ത്രീ​യെ നടാ​ടെ​യാ​ണ് അയാൾ കാ​ണു​ന്ന​ത്. അയാൾ സതി​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു.

“അവൾ​ക്ക് ഭ്രാ​ന്തൊ​ന്നു​മി​ല്ല. മറ്റു​ള്ള​വ​രെ​ക്കാൾ കൂ​ടു​തൽ വ്യ​ക്ത​മായ ധാ​ര​ണ​ക​ളു​ണ്ട് ആ സ്ത്രീ​യ്ക്ക് എല്ലാ​റ്റി​നെ​പ്പ​റ്റി​യും. കഴി​ഞ്ഞ കൊ​ല്ലം അവളെ പേ​ടി​ച്ച് നാ​ട്ടി​ലേ​ക്കോ​ടിയ നി​ന​ക്കാ​ണ് ഭ്രാ​ന്ത്.”

കഴി​ഞ്ഞ കൊ​ല്ലം അയൽ​ക്കാ​രി കാരണം രണ്ടു മാസം ‘അവി​വാ​ഹിത’നായി കഴി​യേ​ണ്ടി വന്നു.

അവൾ പട്ടി​ണി​യാ​യി​രു​ന്നെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞ​ത് വളരെ വൈ​കി​യാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ആറാ​മ​ത്തെ ഹെയറെ കൊ​ടു​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി അവ​ളു​ടെ ബെ​ല്ല​ടി​ച്ച​പ്പോൾ മറു​പ​ടി​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. സമയം നാലു മണി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു​പ​ക്ഷേ, ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും എന്നു കരുതി അയാൾ വീ​ണ്ടും ബെ​ല്ല​ടി​ക്കാ​തെ തി​രി​ച്ചു പോ​ന്നു. പി​ന്നെ രണ്ടു മണി​ക്കൂർ കഴി​ഞ്ഞ് വീ​ണ്ടും ബെ​ല്ല​ടി​ച്ചു.

എന്താ​ണി​വ​ളു​ടെ പരി​പാ​ടി?

ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. സതി പറ​ഞ്ഞു. ഉറ​ങ്ങു​മ്പോൾ അവൾ ബാൽ​ക്ക​ണി വാ​തി​ല​ട​യ്ക്കാ​റു​ണ്ട്. അതു തു​റ​ന്നി​ട്ടി​രി​യ്ക്ക​യാ​ണ്. അതിന് വല്ല​തും പറ്റി​യോ ആവോ?

അയാൾ വീ​ണ്ടും ബെ​ല്ല​ടി​ച്ചു. വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും. വാ​തിൽ​ക്കൽ ഉറ​ക്കെ മു​ട്ടു​ക​യും ചെ​യ്തു.

കു​റ​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ വാ​തി​ലി​നു പി​ന്നിൽ അന​ക്കം കേ​ട്ടു. അക്ഷ​മ​യോ​ടെ അവർ പു​റ​ത്തു കാ​ത്തു നി​ന്ന​പ്പോൾ അവൾ വാതിൽ തു​റ​ക്കു​ക​യും ഉട​നെ​ത്ത​ന്നെ നി​ല​ത്തേ​യ്ക്കു വീ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്തു. ബോ​ധ​മി​ല്ല.

ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​ത് അവർ വല്ല മരു​ന്നും അടി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നാ​ണ്. പക്ഷേ, സതി കൂ​ടു​തൽ ബു​ദ്ധി​മ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു, അവൾ അവരെ പരി​ശോ​ധി​ച്ച ശേഷം പറ​ഞ്ഞു.

എനി​യ്ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​ത് ഇവൾ കുറെ ദി​വ​സ​മാ​യി പട്ടി​ണി​യാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നാ​ണ്.

അയാൾ മുഖം ചു​ളി​ച്ചു. അങ്ങി​നെ ഒരു സാ​ദ്ധ്യ​ത​യെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ സ്വ​പ്ന​ത്തി​ലും വി​ചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല. സതി അടു​ക്ക​ള​യിൽ പോയി പരി​ശോ​ധന തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. അപ്പോ​ഴാ​ണ് ദയ​നീ​യ​മായ ആ പര​മാർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​യ​ത്.

അവിടെ ഒരു ഭക്ഷ​ണ​സാ​ധ​ന​വു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഒരു സ്റ്റൌ ഉള്ള​ത് മണ്ണെ​ണ്ണ​യി​ല്ലാ​തെ തു​രു​മ്പു പി​ടി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ന്നു. ചു​രു​ങ്ങി​യ​ത് ഒരാ​ഴ്ച​യെ​ങ്കി​ലും ആയി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും അവൾ വല്ല​തും കഴി​ച്ചി​ട്ട്.

അയാൾ തളർ​ന്നു​പോ​യി. ഹാർ​ഡി​യു​ടെ​യും ഡി​ക്കൻ​സി​ന്റെ​യും ക്ലാ​സി​ക്കു​ക​ളും, ഹെ​യ​റു​ടെ റൊ​മാൻ​സും, ഈ ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ അധ​മ​നി​ല​യും സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം അവർ വെറും പച്ച​വെ​ള്ളം കു​ടി​ച്ച് വി​ശ​പ്പ​ട​ക്കു​ക​യാ​ണ് ചെ​യ്തി​രു​ന്ന​ത്. അവർ​ക്ക് തന്നോ​ട് പണം കടം ചോ​ദി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ?

അയാൾ പോയി ഡോ​ക്ട​റെ വി​ളി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. ഡോ​ക്ടർ അവളെ പരി​ശോ​ധി​ക്കു​മ്പോൾ ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ അവ​ളു​ടെ മുറി നട​ന്നു നോ​ക്കി. ചു​മ​രു​ക​ളിൽ നിറയെ പലതരം സ്റ്റി​ക്ക​റു​കൾ ഒട്ടി​ച്ചു​വെ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു ചു​മ​രിൽ രവി​ശ​ങ്ക​റി​ന്റെ ഒരു ബ്ലോ അപ്പ്.

രണ്ടു ദിവസം കഴി​ഞ്ഞ് അവൾ​ക്ക് വാ​തിൽ​ക്കൽ നി​ന്ന് സം​സാ​രി​ക്കാ​മെ​ന്നാ​യ​പ്പോ​ഴാ​ണ് അവൾ ചോ​ദി​ച്ച​ത്.

“ഈ നാലാം നി​ല​യിൽ​നി​ന്നു ചാ​ടു​മ്പോൾ ഒരാ​ളു​ടെ തോ​ന്ന​ലു​ക​ളെ​ന്തെ​ല്ലാ​മാ​യി​രി​ക്കും?”

“നി​ങ്ങൾ ആത്മ​ഹ​ത്യ​യെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ക്കു​ന്നു.”

“ആത്മ​ഹ​ത്യ​യ്ക്ക് പറ്റി​യ​ത് ബാൽ​ക്ക​ണി​യിൽ നി​ന്നു ചാ​ട​ലാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.”

“എനി​യ്ക്ക് ആ അഭി​പ്രാ​യ​മി​ല്ല.” ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ പറ​ഞ്ഞു. “ചാ​ടു​ന്ന ആളുടെ ധൈ​ര്യ​മെ​ല്ലാം ചാ​ടു​ന്ന ആ നി​മി​ഷ​ത്തിൽ തന്നെ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. അപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ പകുതി ജീ​വി​തം പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. പി​ന്നെ നിലം നമ്മു​ടെ നേരെ ഒരു സൂ​പ്പർ​സോ​ണി​ക് വേ​ഗ​ത്തിൽ ഒരു ക്യാ​മറ സൂം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു പോലെ വരു​ന്ന​തു കാണുക കൂടി ചെ​യ്താൽ ബാ​ക്കി പകുതി ജീ​വ​നും നഷ്ട​പ്പെ​ടും. പി​ന്നെ നി​ല​ത്തു മു​ട്ടി ചി​ത​റു​ന്ന​ത് ജീ​വ​നി​ല്ലാ​ത്ത ശരീരം മാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കും. അപ്പോ​ഴും ബോധം നശി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത നിർ​ഭാ​ഗ്യ​വാൻ​മാർ​ക്ക് ആദ്യം തല നി​ല​ത്തു മു​ട്ടു​മ്പോ​ഴു​ള്ള ആഘാ തം അറി​യാം. പി​ന്നെ ഇരു​ട്ടു മാ​ത്രം.”

“ഞാനും ഇതൊ​ക്കെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണ് ആലോ​ചി​ച്ച​ത്.” അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

“എന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ ഉറ​ക്ക​ഗു​ളി​ക​ക​ളാ​ണ് ഏറ്റ​വും നല്ല​ത്.”

ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ പത്തു വട്ടം ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെയ്ത വി​ദ​ഗ്ദ​നെ​പ്പോ​ലെ സം​സാ​രി​ച്ചു.

“നല്ല ഉറ​ക്കം വന്ന് കണ്ണു​കൾ അടയും. പി​ന്നെ നട​ക്കു​ന്ന​തൊ​ന്നും അറി​യി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ നീണ്ട, വളരെ നീണ്ട ഉറ​ക്ക​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു വഴു​തി​വീ​ഴും.”

“അത് എനി​യ്ക്കു​പ​ക​രി​ക്കി​ല്ല.” അവൾ പറ​ഞ്ഞു. “ഞാനത് ശ്ര​മി​ച്ച​താ​ണ്. ഒരു കു​പ്പി ഗു​ളി​ക​കൾ മു​ഴു​വൻ അക​ത്താ​ക്കി. മരണം പോയി ഉറ​ക്കം പോലും വന്നി​ല്ല. ഞാൻ രാ​ത്രി മു​ഴു​വൻ മു​റി​യിൽ നട​ന്നു കഴി​ച്ചു കൂ​ട്ടി. മദ്യ​പി​ച്ച മട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. നേരം പു​ലർ​ന്ന​പ്പോൾ വാ​തിൽ​ക്കൽ ആരോ മു​ട്ടു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ടു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ഭർ​ത്താ​വ്. നിർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന് അയാൾ ടൂർ കഴി​ഞ്ഞ് വന്നെ​ത്തി​യ​താ​ണ്. അയാൾ ചോ​ദി​ച്ച​തി​നൊ​ന്നും മറു​പ​ടി പറ​യാ​തെ ഞാൻ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ന്നു. പക്ഷേ, അയാൾ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. അങ്ങി​നെ ആദ്യ​ത്തെ ശ്രമം പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടു.”

“കഷ്ട​മാ​യി.” ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ പറ​ഞ്ഞു.

“രണ്ടാ​മ​ത് ശ്രമം നട​ത്തി​യ​ത് കടലിൽ ചാ​ടാ​നാ​യി​രു​ന്നു. ചാടി, ശ്രമം ഫലി​ച്ചു എന്നു കരു​തി​യ​പ്പോൾ ഒരു വലിയ തിര എന്നെ മണ​ലി​ലേ​ക്കു തന്നെ വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു.”

“ഓ, പാവം കഷ്ട​മാ​യി.”

“യൂ റിയലി മീ​നി​റ്റ്?”

“യ്യാ.”

സതി പറ​യു​ക​യാ​ണ്, ഈ പ്രാ​വ​ശ്യം ഭ്രാ​ന്തി​യ്ക്ക് ഭ്രാ​ന്തി​ള​കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഞാൻ നാ​ട്ടിൽ പോകും. പി​ന്നെ അവളെ ഓടി​ച്ചാ​ലെ ഞാൻ തി​രി​ച്ചു വരു. എനി​യ്ക്കു വയ്യ എപ്പോ​ഴും ടെൻ​ഷ​നു​മാ​യി കഴി​യാൻ. ഭ്രാ​ന്തു തു​ട​ങ്ങി​യാൽ അതെ​ന്തൊ​ക്കെ​യാ​ണ് ചെ​യ്യുക എന്ന് മുൻ​കൂ​ട്ടി പറയാൻ പറ്റി​ല്ല.

സംഗതി ഗൌ​ര​വ​മാ​ണ്. ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ ആലോ​ചി​ച്ചു. അയൽ​ക്കാ​രി​യു​ടെ ഭ്രാ​ന്തി​നെ​പ്പ​റ്റി തനി​യ്ക്കു​ള്ള അഭി​പ്രാ​യ​മ​ല്ല ലോ​കർ​ക്ക്.

അവ​ളു​ടെ ചെ​രു​പ്പി​ന്റെ ക്ടോം ക്ടോം ശബ്ദം കേ​ട്ടാൽ അവർ വാ​തി​ലി​ട​ച്ച് കു​റ്റി​യി​ട്ട് പീപ് ഹോ​ളി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കും. ജന​ലി​ന്റെ കർ​ട്ട​നു​കൾ ഇട്ട് ഒളി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​ന്നു.

അതിന് ഭ്രാ​ന്ത​ല്ല, വി​ശ​പ്പാ​ണ് എന്ന് എന്താ​ണ് ആർ​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​കാ​ത്ത​ത്. അയാൾ അമർ​ഷ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു.

“വി​ശ​പ്പു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ജോ​ലി​യെ​ടു​ത്ത് പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൂ​ടെ?”

ഇതു സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ യു​ക്തി​യാ​ണ്. എത്ര എളു​പ്പം അവർ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ​ക്ക് പരി​ഹാ​രം കാ​ണു​ന്നു. നി​സ്സ​ഹാ​യ​യായ ഒരു സ്ത്രീ​ക്ക് കി​ട്ടാ​വു​ന്ന ജോ​ലി​യെ​പ്പ​റ്റി മി​സ്സി​സ്സ് പട്ടേൽ പറ​യാ​റു​ണ്ട്. അത് ഭർ​ത്താ​വു മരി​ച്ചു​വെ​ന്ന് അവർ​ക്ക് അറിവു കി​ട്ടി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണ്.

അന്ന് അവ​ളു​ടെ വാതിൽ കാ​റ്റിൽ ഉറ​ക്കെ അട​ഞ്ഞും തു​റ​ന്നു​മി​രു​ന്നു. അനാ​ഥ​മായ, ആളൊ​ഴി​ഞ്ഞ, പ്രേ​ത​ബാ​ധ​യു​ള്ള വീ​ടു​പോ​ലെ. ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ ആ ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച വൈ​കു​ന്നേ​രം നശി​പ്പി​ക്ക​ണം എന്നി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട് അത് ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാൻ പോ​യി​ല്ല. പക്ഷേ, കു​റ​ച്ചു സമയം കഴി​ഞ്ഞ് സതി​യു​ടെ ഒപ്പം പു​റ​ത്തു പോ​കു​മ്പോൾ അയൽ​ക്കാ​രി​യു​ടെ വീ​ടി​ന​ക​ത്തേ​യ്ക്ക് തു​റ​ന്ന വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ അയാൾ​ക്ക് കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അവൾ വെറും നി​ല​ത്ത് കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു. അവൾ മരി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നാ​ണ​യാൾ​ക്കു തോ​ന്നി​യ​ത്. കഴു​ത്ത് വല്ലാ​തെ ചെ​രി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ആദ്യ​മു​ണ്ടായ പ്രേ​രണ ഓടി രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നാ​യി​രു​ന്നു. സതി​യും പറ​ഞ്ഞു നമു​ക്ക് കണ്ടി​ല്ലെ​ന്നു നടി​ച്ചു പോകാം, അതു ചത്തു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ കു​ഴ​പ്പ​മാ​ണ്.

ഓടാൻ വേ​ണ്ടി തയ്യാ​റെ​ടു​ത്തു നി​ന്ന​പ്പോ​ഴാ​ണ് അയാൾ, അവൾ ശ്വാ​സം കഴി​ക്കു​ന്ന​ത് ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച​ത്.

അയാൾ പറ​ഞ്ഞു നമു​ക്കു​പോ​യി നോ​ക്കാം. അതിനു ജീ​വ​നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

ഉറക്ക ഗു​ളി​ക​കൾ! ഒന്ന​ല്ല രണ്ടു കു​പ്പി​കൾ ഒഴി​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു.

പോ​ലീ​സും ആം​ബു​ലൻ​സും വന്ന് അവളെ കൊ​ണ്ടു​പോയ ശേഷം അയാൾ വാ​തി​ലി​നു പു​റ​ത്ത് ചു​രു​ട്ടി കൂ​ട്ടി​യി​ട്ട ടെ​ല​ഗ്രാം കണ്ടു. “നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭർ​ത്താ​വ് ഒരു കാ​റ​പ​ക​ട​ത്തിൽ മരി​ച്ച വിവരം അറി​യി​ക്കാൻ വ്യ​സ​ന​മു​ണ്ട്.”

അതു പോ​ലീ​സ് വകു​പ്പിൽ നി​ന്നു​ള്ള കമ്പി​യാ​യി​രു​ന്നു. അത​യ​ച്ച സ്ഥലം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ അയാൾ ശ്ര​മി​ച്ചു. ദേ​വാ​സ് ആണോ, ആവോ.

അത് അയാൾ തന്നെ അയച്ച കമ്പി​യാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണ് എനി​യ്ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​ത്. സതി പറ​ഞ്ഞു. ഇവളെ എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും ഒഴി​വാ​ക്കി തടി തപ്പാ​നു​ള്ള സൂ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കും.

അങ്ങി​നെ​യും ഒരു സാ​ധ്യ​ത​യു​ണ്ടെ​ന്ന് ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ ഓർ​ത്തു. അടു​ത്ത കാ​ല​ത്താ​യി അവളും ഭർ​ത്താ​വും തമ്മിൽ വലിയ സ്വ​ര​ചേർ​ച്ച​യി​ലാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അയാൾ മാ​സ​ത്തി​ലൊ​രി​ക്ക​ലൊ മറ്റൊ വരും. വന്നാൽ രണ്ടോ നാലോ ദിവസം താ​മ​സി​ക്കും. എന്നും അവ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ നി​ന്ന് ശണ്ഠ കേൾ​ക്കാം.

പി​ന്നെ അവൾ പോ​ലീ​സ് കസ്റ്റ​ഡി​യിൽ നി​ന്ന് തി​രി​ച്ചു വന്ന​പ്പോൾ അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“നി​ങ്ങ​ളെ​ന്തി​നാ​ണ് ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യാൻ പോയത്?”

എന്റെ ഭർ​ത്താ​വു മരി​ച്ചു.

“ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞു.”

“എങ്ങി​നെ?”

“നി​ങ്ങൾ​ക്കു വന്ന ടെ​ല​ഗ്രാം പു​റ​ത്തു കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു.”

“ഓ!”

“ഭർ​ത്താ​വു മരി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ട് എന്തി​നാ​ണ് നി​ങ്ങൾ ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യു​ന്ന​ത്? നി​ങ്ങൾ ഭർ​ത്താ​വി​നെ അത്ര​യ​ധി​കം സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നോ?”

“ഇല്ല. അത്ര​യ​ധി​കം എന്ന​ല്ല, ഒട്ടും ഇല്ല. മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഞാ​ന​യാ​ളെ വെ​റു​ക്കുക കൂടി ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. അയാൾ വരു​ന്ന ദി​വ​സ​ങ്ങൾ നര​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ എന്നെ അടി​ക്കുക കൂടി ചെ​യ്യാ​റു​ണ്ട്.”

അവ​രു​ടെ വേദന കൊ​ണ്ടു​ള്ള നി​ല​വി​ളി കേൾ​ക്കാ​റു​ണ്ട് എന്ന​യാൾ ഓർ​ത്തു.

“പി​ന്നെ?”

“അതല്ല കാ​ര്യം. അയാൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ എനി​യ്ക്ക് എന്തെ​ങ്കി​ലും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എത്ര​ത്തോ​ളം അന​ഭി​കാ​മ്യ​മാ​യാ​ലും. അയാൾ മരി​ച്ച​പ്പോൾ പെ​ട്ടെ​ന്ന് എനി​യ്ക്ക് എന്റെ നി​ല​നിൽ​പ്പ് അനാ​വ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി. എന്റെ നി​ല​നിൽ​പ്പ് മാ​സ​ത്തിൽ ഒരി​ക്ക​ലോ ഈര​ണ്ടു മാസം കൂ​ടു​മ്പോ​ഴോ വരു​ന്ന അയാളെ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കുക എന്ന കർ​മ്മ​വു​മാ​യി ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്ന ബോധം എന്റെ മന​സ്സിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. പി​ന്നെ അയാൾ എന്നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന ചില വാ​ക്കു​കൾ ഓർ​മ്മ​വ​ന്നു. ഞാൻ പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഇമോ​ഷ​ന​ലാ​യി.”

അപ്പോ​ഴാ​ണ് അവർ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​ത്. നാളെ മുതൽ ന്യൂ​സ്പേ​പ്പർ കി​ട്ടി​യാൽ നന്നാ​യി​രു​ന്നു.

“എന്തി​നാ​ണ്?”

“എനി​യ്ക്കൊ​രു ജോലി അന്വേ​ഷി​ക്ക​ണം. എന്നും തലേ ദി​വ​സ​ത്തെ പേ​പ്പർ തന്നാൽ മതി. ഞാൻ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ക്കു​ക​യ​ല്ല​ല്ലൊ.”

“അല്ല. പക്ഷേ, ബെ​ല്ല​ടി​ക്ക​രു​ത്. ഞാൻ പേ​പ്പർ വാ​യി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞാൽ വാ​തി​ലി​ന​ടി​യി​ലൂ​ടെ ഇട്ടു തരാം. വാ​യി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞാൽ തി​രി​ച്ച് എന്റെ വാ​തി​ലി​ന്റെ അടി​യിൽ കൂടി ഇട്ടാൽ മതി.”

ബെ​ല്ല​ടി​ക്കു​ന്ന​ത് അയാൾ​ക്ക് തീരെ ഇഷ്ട​മി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. ബെ​ല്ല​ടി​ക്കു​ന്ന​ത് കേ​ട്ടാൽ പെ​ട്ടെ​ന്ന് ടെൻഷൻ കൂ​ടു​ന്ന​ത് അയാൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​വും. ആരാ​യി​രി​ക്കും അത്? പി​ന്നെ വാ​ലി​യ​ക്കാ​രി അക​ത്തു കട​ന്ന് വാ​തി​ല​ട​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞാ​ലും നെ​ഞ്ചി​ന​ക​ത്തെ മി​ടി​പ്പ് കുറെ നേരം അയാൾ​ക്കു കേൾ​ക്കാൻ പറ്റും.

“ശരി.” അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

ഒരാ​ഴ്ച​ക്കു​ള്ളിൽ അവൾ​ക്കു ജോലി കി​ട്ടി. ദി​വ​സ​വും രാ​വി​ലെ അവൾ വാ​തി​ല​ട​ച്ച് പൂ​ട്ടി​ട്ട് പോ​കു​ന്ന​ത് പീപ് ഹോ​ളി​ലൂ​ടെ ഒളി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​മ്പോൾ സതി ആശ്വാ​സ​പൂർ​വ്വം പറയും.

ഇനി അവൾ പട്ടി​ണി കി​ട​ക്കി​ല്ല.

ആശ്വാ​സം അല്പാ​യു​സ്സാ​യി ഊർ​ദ്ധ​ശ്വാ​സം വലി​ച്ചു. പത്തു ദി​വ​സ​ത്തി​നു ശേഷം അവൾ ഓഫീ​സിൽ പോ​ക്കു നിർ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“എന്തു പറ്റി?”

“എനി​ക്കെ​ന്റെ ജോലി നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു.”

“എങ്ങി​നെ?”

അപ്പോൾ അവൾ പറ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ത്തു. സെ​യ്ൽ​സ് ഗേൾ എന്ന പേരിൽ ജോ​ലി​ക്കെ​ടു​ക്കു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ എന്തു ചി​ല​വാ​ക്കാൻ ആണ് കമ്പ​നി പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന്.

“അതൊരു സർ​ദാ​റി​ന്റെ കമ്പ​നി​യാ​യി​രു​ന്നു.” അവൾ പറ​ഞ്ഞു. “വളരെ ചെറിയ കമ്പ​നി. ഒരു കോ​ണി​ച്ചു​വ​ട്ടി​ലാ​ണ് അയാ​ളു​ടെ ഓഫീസ്. അവിടെ അയാൾ​ക്കും ഒരു ക്ലാർ​ക്കി​നും ഇരി​ക്കാ​നു​ള്ള സ്ഥ​ല​മേ​യു​ള്ളു. അവിടെ ടെ​ലി​ഫോ​ണും പി​ടി​ച്ചു കൊ​ണ്ടാ​ണ് സർ​ദാ​റി​ന്റെ ഇരു​പ്പ്. ഇന്റർ​വ്യൂ​വി​ന് ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. പര​സ്യം കണ്ടു ചെ​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു പറഞ്ഞ ഉടനെ നി​യ​മ​ന​വും കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. മു​ന്നൂ​റു​റു​പ്പിക ശമ്പ​ളം. പി​ന്നെ സെ​യിൽ​സി​ന്റെ ഗു​ണ​മ​നു​സ​രി​ച്ച് കമ്മീ​ഷൻ കി​ട്ടും. ആദ്യ​ത്തെ ദിവസം തന്നെ അയാൾ കാറിൽ എന്നെ​യും കൊ​ണ്ട് ഒരു ഹോ​ട്ട​ലി​ലേ​യ്ക്കു പോയി, ഒരു കസ്റ്റ​മ​റെ പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​രാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ട്. വള“രെ പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട കസ്റ്റ​മ​റാ​ണ​ത്രെ. പോ​കു​ന്ന വഴി​ക്കൊ​ക്കെ ഞാൻ അയാ​ളോ​ട് ചോ​ദി​ച്ചു. എന്താ​ണ് സർ​ദാ​റി​ന്റെ ഉൽ​പ്പ​ന്ന​മെ​ന്ന്. അതെ​ല്ലാം വഴിയെ മന​സ്സി​ലാ​യി​ക്കൊ​ള്ളു​മെ​ന്നാ​ണ് ഉത്ത​രം.

ഒരു മൂ​ന്നാം തരം ഹോ​ട്ട​ലാ​യി​രു​ന്നു അത്. റി​സ​പ്ഷ​നി​സ്റ്റി​ന് സർ​ദാ​റി​നെ നല്ല പരി​ച​യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. സർദാർ നേരെ എന്നെ കൊ​ണ്ടു​പോ​യ​ത് ഒരു മു​റി​യി​ലേ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. അവിടെ ഒരു മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്കൻ മു​മ്പിൽ വി​സ്കി ബോ​ട്ടി​ലു​മാ​യി കാ​ത്തി​രു​ന്നു. എന്നെ പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ഉടനെ സർ​ദാർ​ജി സ്ഥലം വി​ട്ടു. അപ്പോൾ അതാണ് സർ​ദാർ​ജി​യു​ടെ ബി​സി​ന​സ്സ്. നാലു മണി​ക്കൂ​റി​നു ശേഷം ഹോ​ട്ടൽ വി​ടു​മ്പോൾ അയാൾ പത്തു​റു​പ്പി​ക​യും തന്നു. അതാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ കമ്മീ​ഷൻ! ഇതി​നാ​ണ് ഡൈ​നാ​മി​ക് സെ​യിൽ​സ് ഗേൾസ് ആവ​ശ്യം. പി​ന്നീ​ടെ​ല്ലാം സർ​ദാർ​ജി എന്നോ​ട് നേ​രി​ട്ട് ആ ഹോ​ട്ട​ലി​ലേ​യ്ക്ക് ചെ​ല്ലാ​നാ​ണ് പറ​ഞ്ഞ​ത്. ഹോ​ട്ട​ലിൽ ആ മു​റി​യിൽ ഓരോ ദി​വ​സ​വും വെ​വ്വേ​റെ ആൾ​ക്കാർ കാ​ത്തു​നി​ന്നി​രു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ ഒരാൾ, ചി​ല​പ്പോൾ രണ്ടാൾ, മറ്റു ചി​ല​പ്പോൾ കൂ​ടു​തൽ പേർ. ഒരാ​ഴ്ച​കൊ​ണ്ടെ​നി​ക്കു മതി​യാ​യി.”

“യൂവാർ ഷോ​ക്കി​ങ്ങ്ലി കാൻ​ഡി​ഡ്.” ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​നു പറ​യാ​തി​രി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ഈ കു​മ്പ​സാ​രം അയാളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ഒരു വെ​ളി​പാ​ടാ​യി​രു​ന്നു. സെ​യിൽ​സ് ഗേൾ​സി​നെ ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്ന നി​രു​പ​ദ്ര​വ​മായ പര​സ്യ​ങ്ങൾ മി​ക്ക​വാ​റും എല്ലാ ദി​വ​സ​വും പത്ര​ത്തിൽ കാ​ണാ​റു​ണ്ട്.

വി​ശ​പ്പു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ജോ​ലി​യെ​ടു​ത്ത് പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​കൂ​ടെ എന്ന സതി​യു​ടെ സ്ത്രൈ​ണ​യു​ക്തി കേ​ട്ട​പ്പോൾ അയാൾ ഇതെ​ല്ലാം ആലോ​ചി​ച്ചു.

അന്നു തൊ​ട്ടാ​ണ് മി​സി​സ്സ് പട്ടേ​ലി​ന്റെ ബി​സി​ന​സ്സ് തു​ട​ങ്ങി​യ​ത്. അവ​ളു​ടെ ന്യാ​യം ഇതാ​യി​രു​ന്നു. മദ്ധ്യ​വർ​ത്തി സർ​ദാ​ജി​യെ ഒഴി​വാ​ക്കി​യാൽ അവൾ​ക്കു കൂ​ടു​തൽ പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൂ​ടെ? എനി​യ്ക്ക് നല്ല ഒരു ഫ്ളാ​റ്റ് ഉണ്ട്. വാടക ചോ​ദി​ക്കാൻ കൂടി ആരും വരി​ല്ല. വാ​ട​ക​യും, വീടും നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ന്ന് വീ​ട്ടു​കാ​രൻ കി​ഴ​വ​ന്ന​റി​യാം.

പകൽ അവൾ മാ​ള​ത്തിൽ ഉറ​ങ്ങി. വൈ​കു​ന്നേ​രം ഇര തേ​ടി​യു​ള്ള യാത്ര തു​ട​ങ്ങും. എന്തി​നും ഒരു ചീത്ത വശ​മു​ണ്ട്. ഒരു നല്ല വശവും. അയൽ​വ​ക്ക​ത്ത് ഒരു വേ​ശ്യ​യു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​ത് എന്താ​യാ​ലും നന്ന​ല്ല. പക്ഷേ, അതു കാരണം അവൾ രണ്ടു നേരം ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നു പറയാൻ അയാൾ​ക്കു കഴി​യി​ല്ല.

സതി പക്ഷേ, ഇതൊ​ന്നും ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. വേ​ശ്യാ​വൃ​ത്തി നട​ത്തു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ നല്ല​ത് ആത്മ​ഹ​ത്യ ആണെ​ന്നാ​ണ് അവ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം.

കു​ഴ​പ്പം തു​ട​ങ്ങി​യ​ത് അയൽ​ക്കാ​രി​യു​ടെ അതി​ഥി​യാ​യി ഒരു രാ​ത്രി കഴി​ച്ചു കൂ​ട്ടിയ ഒരാൾ അതി​ന്റെ സ്വാ​ദോർ​ത്ത് വീ​ണ്ടും വന്ന​പ്പോൾ അവ​ളു​ടെ വീടു പൂ​ട്ടി​യി​ട്ടു കണ്ട​പ്പോ​ഴാ​ണ്. അയൽ​ക്കാ​രി അവ​ളു​ടെ ഇര പി​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള യാ​ത്ര​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അതി​ഥി​ക്കു സഹി​ച്ചി​ല്ല. അവളെ കണ്ടേ തീരു. ഉടനെ അടു​ത്തു​ള്ള വാ​തി​ലി​ന്മേൽ കയ്യ​മർ​ത്തി. ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ വാതിൽ തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ കണ്ട​ത് വി​വ​ശ​നാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരാ​ളെ​യാ​ണ്.

“എക്സ്ക്യൂ​സ് മി.” അയാൾ അറ​ച്ച​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് ചോ​ദി​ച്ചു.

“മി​സി​സ്സ് പട്ടേൽ ഇവി​ടെ​യ​ല്ലേ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​ത്? അവർ എപ്പോ​ഴാ​ണ് വരുക എന്ന​റി​ഞ്ഞാൽ നന്നാ​യി​രു​ന്നു.”

അയാൾ സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോൾ മദ്യ​ത്തി​ന്റെ നാ​റ്റം പര​ന്നു. അയാൾ കു​റേ​ശ്ശ ആടു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

“യു മസ്റ്റ് ബി റിയലി ഹാർ​ഡ​പ്പ്.”

അടു​ത്ത നി​മി​ഷ​ത്തിൽ എന്താ​ണു​ണ്ടാ​യ​തെ​ന്ന് പു​റ​ത്തു നിൽ​ക്കു​ന്ന ആൾ​ക്ക് മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. പകുതി തു​റ​ന്ന വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ ഒരു രാ​ക്ഷ​സ​ന്റെ വലിയ തല അയാൾ​ക്കു നേരെ വരു​ന്ന​തും ഒരു വലിയ അലർ​ച്ച​യും പി​ന്നെ ചെ​കി​ട​ട​യു​ന്ന ഒരൊ​ച്ച​യും. കണ്ണു തു​റ​ന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ മു​മ്പിൽ അട​ഞ്ഞ​വാ​തിൽ. അക​ത്തു നി​ന്ന് അപ്പോ​ഴും അലർ​ച്ച.

ഇതു തു​ട​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു പി​ന്നീ​ട് പല​പ്പോ​ഴും ആവർ​ത്തി​ച്ചു. പല​പ്പോ​ഴും രാ​ത്രി വൈകിയ വേ​ള​യിൽ. അയാൾ വാ​തി​ലി​നു പു​റ​ത്ത് ഒരു പര​സ്യം ഒട്ടി​ച്ചു വെ​ച്ചു. രാ​ത്രി പത്തു മണി കഴി​ഞ്ഞാൽ ദയ​വാ​യി ബെ​ല്ല​ടി​ക്ക​രു​ത്.

അയൽ​ക്കാ​രി​യു​മാ​യി നേ​രി​ട്ട് ഒരു ഏറ്റു​മു​ട്ട​ലു​ണ്ടാ​യ​ത് പി​ന്നെ​യും കുറെ കഴി​ഞ്ഞാ​ണ്. ഒരു ദിവസം വൈ​കു​ന്നേ​രം അവൾ ബെ​ല്ല​ടി​ച്ചു. ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ വാതിൽ തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ അയൽ​ക്കാ​രി വളരെ കുറിയ ഉടു​പ്പു​മി​ട്ട് നിൽ​ക്കു​ന്നു.

“മി​സ്റ്റർ ഗോപാൽ നി​ങ്ങൾ ഈ വാതിൽ കു​റ​ച്ചു നേരം തു​റ​ന്നി​ടു​മോ?”

“എന്തി​ന്?”

“എനി​യ്ക്ക് താഴെ ബ്രെ​ഡ് വാ​ങ്ങാൻ പോകണം. ഞാ​നൊ​രു സ്നേ​ഹി​ത​നെ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​ണ്. വാതിൽ പൂ​ട്ടി​ക്ക​ണ്ടാൽ അയാൾ തി​രി​ച്ചു​പോ​യെ​ന്നു വരും.”

വാ​തി​ലി​ന്നി​ട​യിൽ​കൂ​ടി വീ​ണ്ടും രാ​ക്ഷ​സ​ന്റെ തല പു​റ​ത്തേ​യ്ക്കു നീ​ണ്ടു. ഗർ​ജ്ജ​ന​ങ്ങൾ. അതി​ന്റെ അവ​സാ​നം താ​ക്കീ​ത്.

“ഇനി എന്റെ ബെ​ല്ല​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രാം.”

അയാൾ വാതിൽ ഒരു ശബ്ദ​ത്തോ​ടെ അട​ച്ചു.

അടഞ്ഞ വാ​തി​ലി​നു പി​ന്നിൽ നി​ന്നു കൊ​ണ്ട​യാൾ ആലോ​ചി​ച്ചു.

“തനി​ക്കെ​ന്തി​നാ​ണി​ത്ര ദ്വേ​ഷ്യം പി​ടി​ക്കു​ന്ന​ത്?”

അവൾ ഒരു നല്ല അയൽ​ക്കാ​ര​ന്റെ സഹാ​യ​ത്തി​നാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യ​ല്ലെ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ളു. “തനി​യ്ക്കു കഴി​യു​മെ​ങ്കിൽ ചെ​യ്യുക. പറ്റി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അതു മര്യാ​ദ​യാ​യി പറയുക.”

അയാൾ സ്വ​ന്തം മന​സ്സ് കു​റ​ച്ചു വി​ശ​ക​ല​നം ചെ​യ്തു നോ​ക്കി. ഇപ്പോൾ കു​റ​ച്ചു കാ​ല​മാ​യി അയാൾ അവളെ നേരിൽ കാ​ണാ​റേ ഇല്ല. കു​റെ​ക്കാ​ല​മാ​യി പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും കൊ​ടു​ക്കാ​റി​ല്ല. അവൾ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടാ​റു​മി​ല്ല. ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ അധ​മ​സ്ഥി​തി​യെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ക്കാ​റു​മി​ല്ല. അവളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ഇപ്പോൾ ലോകം വളരെ മോ​ഹ​ന​മാ​ണ്. അവൾ ഫൈ​വ്സ്റ്റാർ ഹോ​ട്ട​ലു​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ഗ്രേ​ഡ് വൺ റെ​സ്റ്റോ​റ​ണ്ടു​ക​ളിൽ പോ​കു​ന്നു, ഡൺഹിൽ സി​ഗ​ര​റ്റു വലി​ക്കു​ന്നു.

തന്റെ സഹായം ഇനി അവൾ​ക്ക് ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല എന്ന​താ​ണോ തന്നെ ചൊ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന​യാൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. ആയി​രി​ക്കാം. എന്താ​യാ​ലും കുറെ കാ​ല​ത്തേ​യ്ക്ക് അവ​ളു​ടെ ശല്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

സതി ഭക്ഷ​ണ​ത്തി​നു​ള്ള പരി​പാ​ടി തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇന്നെ​ന്താ​യി​രി​ക്കും കറി എന്ന​യാൾ ഊഹം നട​ത്തി. ഈ തണു​പ്പ​ത്ത് നല്ല മട്ടൺ ഫ്രൈ ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ ഊണു കഴി​ക്കാൻ നല്ല രസ​മു​ണ്ടാ​വും. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

എനി​ക്കി​പ്പോൾ നല്ല മട്ടൻ ഫ്രൈ​യും ചി​ക്കൻ തണ്ടൂ​രി​യും കഴി​ക്കാൻ തോ​ന്നു​ന്നു.

“ഞാ​നി​ന്നൊ​രു സ്പെ​ഷ്യൽ ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. കു​ട്ടി​ക്കി​ഷ്ട​മാ​വു​മോ എന്ന​റി​യി​ല്ല.”

സ്പെ​ഷ്യൽ മേ​ശ​മേൽ ആന​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​ന് ജി​ജ്ഞാസ അട​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അയാൾ അട​പ്പു തു​റ​ന്നു​നോ​ക്കി.

വലിയ ചെ​മ്മീൻ നല്ല കടു​ത്ത മഞ്ഞ​ക​റി​യിൽ ചു​രു​ണ്ടു കി​ട​ക്കു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്ന​യാൾ​ക്കു വി​ശ​പ്പി​ര​ട്ടി​ച്ചു.

നി​ന​ക്കു നല്ല ഇമാ​ജി​നേ​ഷൻ ഉണ്ട്. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. “ഈ മഴ​യ​ത്ത് എവിടെ നി​ന്നു കി​ട്ടി ഈ ചെ​മ്മീൻ?”

ഞാൻ കടലിൽ പോയി മു​ങ്ങി​ത്ത​പ്പി. സതി പറ​ഞ്ഞു. പി​ന്നെ കു​റ​ച്ചു നേ​ര​ത്തി​നു ശേഷം പറ​ഞ്ഞു. അല്ല, കേ​ട്ടോ, ഇത് കോൾഡ് സ്റ്റോ​റേ​ജിൽ​നി​ന്നു വാ​ങ്ങി​യ​താ​ണ്.

“നന്നാ​യി അതു പറ​ഞ്ഞ​ത്. ഞാൻ വി​ഷ​മി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു, നീ ഈ മഴ​യ​ത്ത് കടലിൽ മു​ങ്ങി​ത്ത​പ്പു​ന്ന​ത് മന​സ്സിൽ കണ്ടു​കൊ​ണ്ട്.”

ഭക്ഷ​ണം കഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ സതി ചോ​ദി​ച്ചു.

“ആട്ടെ, ഭ്രാ​ന്തി​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ എന്താ​ണ് ചെ​യ്യാൻ പോ​കു​ന്ന​ത്?”

പി​ന്നെ​യും ഭ്രാ​ന്തി​യു​ടെ പ്ര​ശ്നം വന്നു. അത് എങ്ങി​നെ​യെ​ങ്കി​ലും തീർ​ക്ക​ണ​മ​ല്ലൊ. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“മഴ നി​ന്നാൽ അവൾ​ക്ക് വീ​ണ്ടും ആൾ​ക്കാ​രെ കി​ട്ടും. അവ​ളു​ടെ ഭ്രാ​ന്തും മാറും.”

എനി​യ്ക്കു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. കാരണം കഴി​ഞ്ഞ കൊ​ല്ല​വും ഇങ്ങി​നെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു​ണ്ടാ​യ​ത്. മഴ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഭ്രാ​ന്ത് ഏറു​ക​യാ​ണ് ചെ​യ്ത​ത്.

അതു ശരി​യാ​ണെ​ന്ന​യാൾ ഓർ​ത്തു. കഴി​ഞ്ഞ​കൊ​ല്ലം അവൾ​ക്കു ഭ്രാ​ന്ത് തു​ട​ങ്ങി​യ​ത് ഒരാ​ഴ്ച അട​ക്കി മഴ പെ​യ്ത​പ്പോ​ഴാ​ണ്. അവ​ളു​ടെ പു​റ​ത്തു പോ​ക്കു നി​ന്നു. ആരും അവ​ളു​ടെ വാ​തിൽ​ക്കൽ മു​ട്ട​ലു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ഏഴാം ദിവസം അവൾ ബാൽ​ക്ക​ണി​യിൽ നി​ന്നു പാ​ട്ടു​പാ​ടി താഴെ കൈ കൊ​ട്ടു​ന്ന​വ​രു​ടെ അക​മ്പ​ടി​യ്ക്ക് താളം ചവി​ട്ടി നൃ​ത്തം ചെ​യ്തു. പി​ന്നെ​യു​ണ്ടാ​യ​ത് ചരി​ത്ര​മാ​ണ്—ആ കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ലെ ഓരോ ഫ്ളാ​റ്റു​കാ​രും ഇന്നും ഭീ​തി​യോ​ടെ ഓർ​ക്കു​ന്ന ചരി​ത്രം. ഒരു മാ​സ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ അവൾ ഓരോ വീ​ട്ടു​കാർ​ക്കി​ട​യി​ലും കൊടും ഭീതി പര​ത്തി.

അതി​നി​ട​യ്ക്ക് സതി ഒരു സൂ​ട്ട്കേ​സും എടു​ത്ത് ആദ്യം കി​ട്ടിയ ട്രെ​യി​നിൽ നാ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്ക് തടി​ത​പ്പു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഭ്രാ​ന്ത​ത്തി​യെ ഇവിടെ നി​ന്നു ഓടി​ച്ചു എന്നു കത്തു കി​ട്ടി​യാൽ മൂ​ന്നാം ദിവസം ഞാ​നി​വി​ടെ എത്തും.

കാ​ര്യം ഗൌ​ര​വ​മു​ള്ള​താ​ണ്. ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ ഓർ​ത്തു. കഴി​യു​ന്ന​തും വേഗം വല്ല​തും ചെ​യ്തി​ല്ലെ​ങ്കിൽ വീ​ണ്ടും അവി​വാ​ഹി​ത​നാ​യി ജീ​വി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. സതിയെ അയാൾ​ക്കു നന്നാ​യി അറി​യാം. ഒരു പക്ഷേ, അവൾ ഇപ്പോൾ തന്നെ സൂ​ട്ട് കേസ് ഒരു​ക്കി​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. അയാൾ തീ​വ്ര​മാ​യി ആലോ​ചി​ച്ചു. സതി​യും, മു​മ്പിൽ മേ​ശ​മേൽ നി​ര​ത്തി​വെ​ച്ച ചെ​മ്മീൻ കറി​യും, ചോറും എല്ലാം അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി. പകരം നി​സ്സ​ഹാ​യ​യായ ഒരു സ്ത്രീ​യു​ടെ രൂപം മന​സ്സിൽ വന്നു. വി​ശ​ന്നു കരു​വാ​ളി​ച്ച മു​ഖ​ത്തു കു​ണ്ടി​ലി​റ​ങ്ങിയ കണ്ണു​ക​ളിൽ നി​ന്നു​തിർ​ന്ന രണ്ടു ജല​ക​ണ​ങ്ങൾ.

അയാൾ അയൽ​ക്കാ​രി കര​യു​ന്ന​തു കണ്ട​ത് വളരെ മു​മ്പാ​ണ്. ഭർ​ത്താ​വ് ഒരി​ക്കൽ അവളെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു പോയൊ എന്ന സം​ശ​യ​മു​ണ്ടാ​യ​പ്പോൾ. അവൾ ഒരു രാ​ത്രി പതി​നൊ​ന്നു മണി​ക്ക് ബെ​ല്ല​ടി​ച്ചു. തു​റ​ന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അവർ വളരെ വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട ഒരു വേ​ഷ​ത്തിൽ നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഒരു മാ​സ​ത്തോ​ള​മാ​യി അവളെ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നും പു​സ്ത​ക​മൊ​ന്നും കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നും അയാൾ ഓർ​ത്തു. അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ കു​ണ്ടിൽ പോയി, മുഖം കരു​വാ​ളി​ച്ചി​രു​ന്നു.

“മി​സ്റ്റർ ഗോപാൽ, ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ച്ച​തിൽ മാ​പ്പ്. എവി​ടെ​യാ​ണ് വി​ക്ക് കി​ട്ടുക?”

“വി​ക്ക്?”

“അതെ ജനത സ്റ്റൌ​വി​ന്റെ വി​ക്ക്. എനി​ക്ക​ത് കത്തി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. എവി​ടെ​യാ​ണ് വാ​ങ്ങാൻ കി​ട്ടുക?”

“അത് എല്ലാ പീ​ടി​ക​യി​ലും കി​ട്ടു​മ​ല്ലൊ. പി​ന്നെ ഇതു അന്വേ​ഷി​ക്കാ​നാ​ണോ നി​ങ്ങൾ ബെ​ല്ല​ടി​ച്ചു വി​ളി​ച്ച​ത്? രാ​വി​ലെ​യാ​വു​ന്ന​തു​വ​രെ കാ​ത്തു നിൽ​ക്കാ​നെ​ങ്കി​ലും നി​ങ്ങൾ​ക്കു ക്ഷ​മ​യു​ണ്ടാ​വേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. എനി​യ്ക്ക് ഉറ​ക്കം പി​ടി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു.”

“സോറി.”

അയാൾ വാ​തി​ല​ട​ച്ചു തി​രി​ച്ചു​പോ​യി പു​ത​പ്പി​നു​ള്ളി​ലേ​യ്ക്കു നൂ​ന്നു കയറി. ഉറ​ക്കം പി​ടി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണ് വീ​ണ്ടും ബെ​ല്ല​ടി. അയാൾ ഞെ​ട്ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു. വാതിൽ തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ മി​സി​സ്സ് പട്ടേൽ വീ​ണ്ടും.

“ഒരു മി​നി​റ്റ് ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. എവി​ടെ​യാ​ണ് മണ്ണെ​ണ്ണ കി​ട്ടുക?”

അയാ​ളു​ടെ ഉറ​ക്കം വി​ട്ട​ക​ന്നി​രു​ന്നു. അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“എന്താ​ണ് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മന​സ്സിൽ? ജനതാ സ്റ്റൌ​വ്വി​ന്റെ വി​ക്കും മണ്ണെ​ണ്ണ​യു​മ​ല്ല ഉള്ള​തെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി.”

“ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം മണ്ണെ​ണ്ണ എങ്ങി​നെ​യാ​ണ് വാ​ങ്ങുക എന്ന് സത്യ​മാ​യും എനി​ക്ക​റി​യി​ല്ല. ഭർ​ത്താ​വ് വരു​മ്പോൾ വാ​ങ്ങി വെ​യ്ക്കു​ക​യാ​ണ് പതിവ്. ഭർ​ത്താ​വ് വന്നി​ട്ട് രണ്ടു മാ​സ​മാ​യി. എന്നെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു എന്നാ​ണ് തോ​ന്നു​ന്ന​ത്. രണ്ടാ​ഴ്ച​യാ​യി വീ​ട്ടിൽ കറ​ന്റും ഇല്ല. വള​രെ​യ​ധി​കം ഇരു​ട്ടും തണു​പ്പു​മാ​ണ് എനി​യ്ക്ക് പേടി തോ​ന്നു​ന്നു. ഒന്ന് എന്നെ സഹാ​യി​ക്കു.”

അവർ പൊ​ട്ടി​ക്ക​ര​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. മുഖം വി​കൃ​ത​മാ​വും വിധം അവൾ പൊ​ട്ടി​ക്ക​ര​യാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ പറ​ഞ്ഞു.

തൽ​ക്കാ​ലം പോയി ഉറ​ങ്ങു. ഈ മെ​ഴു​കു​തി​രി​കൾ കൊ​ണ്ടു പോ​യി​ക്കൊ​ള്ളു. രാ​വി​ലെ നമു​ക്ക് വഴി​യു​ണ്ടാ​ക്കാം.

അയൽ​ക്കാ​രി​യു​ടെ ദൈ​ന്യ​മാർ​ന്ന മുഖം വീ​ണ്ടും ഓർമ്മ വന്ന​പ്പോൾ അയാൾ​ക്കു ഊണു തു​ട​രാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അയാൾ ഊണു നിർ​ത്തി എഴു​ന്നേ​റ്റു കൈ​ക​ഴു​കി. പാ​ന്റും ഷർ​ട്ടും ഗം​ബൂ​ട്ടും എടു​ത്തു ധരി​ച്ചു. വെ​ള്ളം തോ​രാ​നി​ട്ടി​രു​ന്ന മഴ​ക്കോ​ട്ട് എടു​ത്തി​ട്ടു.

അമ്പ​ര​ന്നു നിന്ന സതി​യു​ടെ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ന്നും മറു​പ​ടി പറ​യാ​തെ അയാൾ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി. അടു​ത്ത ബസ്സ്റ്റോ​പ്പ് ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി അയാൾ നട​ന്നു. സ്റ്റോ​പ്പിൽ കു​റ​ച്ചു നേരം നി​ന്ന​പ്പോൾ അയാൾ, അക​ന്ന് ഒറ്റ​യ്ക്കു നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരാളെ കണ്ടു. മഴ​ക്കോ​ട്ടി​ന്റെ തൊ​പ്പി കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി താ​ഴ്ത്തി കണ്ണു​ക​ളിൽ നിഴൽ വീ​ഴ്ത്തി ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ അയാളെ സമീ​പി​ച്ചു. നാ​ലു​ഭാ​ഗ​ത്തും നോ​ക്കി​യ​ശേ​ഷം പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി.

നല്ല ചര​ക്കു​ണ്ട് സാർ. ഗു​ഡ്സ്റ്റ​ഫ്. റീ​സ​ണ​ബ്ൾ ചാർ​ജ്ജ്. കു​ഴ​പ്പ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണ്. ഞാൻ ടാ​ക്സി വി​ളി​ക്ക​ട്ടെ.