ഏഴു മണി​ക്ക് അപ്പോ​ഴും തീരെ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത മങ്ങിയ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ പൂ​ട്ടി​ന്റെ ദ്വാ​രം തപ്പി നോ​ക്കി താ​ക്കോ​ലി​ട്ട് വാതിൽ തു​റ​ക്കു​മ്പോൾ നിശ ആലോ​ചി​ച്ചു. ഒരു ദി​വ​സ​മെ​ങ്കി​ലും വീ​ട്ടിൽ വരു​മ്പോൾ അക​ത്ത് വെ​ളി​ച്ചം കണ്ടെ​ങ്കിൽ? നിറയെ ആൾ​ക്കാ​രു​ണ്ടാ​യെ​ങ്കിൽ? അറി​യാ​ത്ത​വ​രാ​യാ​ലും മതി. ബെ​ല്ല​ടി​ച്ച് കാ​ത്തു നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ അവ​രി​ലൊ​രാൾ വാതിൽ തു​റ​ന്നാൽ, ദി​വ​സേന സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ഒരു കാ​ര്യം പോലെ അക​ത്തു കട​ന്ന് തോ​ളി​ലി​ട്ട തുകൽ സഞ്ചി​യെ​ടു​ത്ത് മേ​ശ​മേൽ വെ​ച്ച് മു​റി​യു​ടെ മൂ​ല​യിൽ ഇട്ട ഉയരം കു​റ​ഞ്ഞ സ്റ്റൂ​ളിൽ ഇരു​ന്ന് കു​നി​ഞ്ഞ് ചെ​രു​പ്പി​ന്റെ ബക്കി​ള​ഴി​ക്കു​മ്പോൾ തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ എന്ത് തി​ര​ക്കാ​യി​രു​ന്നു എന്ന് പറയാൻ ആരെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടാ​യെ​ങ്കിൽ?

അതു​മ​ല്ലെ​ങ്കിൽ വരു​മ്പോൾ വാതിൽ മലർ​ക്കെ തു​റ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന​താ​യും അക​ത്തെ സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം കൊ​ള്ള​യ​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​യും കണ്ടാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്തും, ഇനി അടു​ത്ത നി​മി​ഷ​ത്തിൽ തന്നെ വലയം ചെ​യ്യാൻ പോ​കു​ന്ന, ഏകാ​ന്ത​ത​യേ​ക്കാൾ വള​രെ​ഭേ​ദ​മാ​ണ്.

അവൾ വാതിൽ ഉറ​ക്കെ അട​ച്ചു. കന​മു​ള്ള വാ​തി​ലിൽ പി​ടി​പ്പി​ച്ച നൈ​റ്റ് ലാ​ച്ച് അതി​ന്റെ കൊ​ത​യിൽ ഇറ​ങ്ങി​യു​ണ്ടായ ക്ലി​ക് ശബ്ദം അവൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. മു​റി​യിൽ ഇരു​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. വി​ള​ക്കു കത്തി​ക്കാ​തെ അവൾ ചു​മ​ലിൽ തൂ​ക്കി​യി​ട്ട തുകൽ സഞ്ചി മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​ച്ചു. സ്റ്റൂ​ളിൽ പോ​യി​രു​ന്ന് ചെ​രു​പ്പി​ന്റെ ബക്കി​ള​ഴി​ച്ചു. പാ​ദ​സ​ര​ത്തി​ന്റെ മണികൾ ശബ്ദി​ച്ചു. എത്ര നേരിയ ശബ്ദ​മാ​യാ​ലും അത് സ്വാ​ഗ​താർ​ഹ​മാ​ണ്.

അവൾ കി​ട​പ്പ​റ​യി​ലേ​യ്ക്കു നട​ന്നു. ഇരു​ട്ടിൽ ഓരോ വസ്തു​വി​നും ജീ​വ​നു​ള്ള പോലെ തോ​ന്നി. എല്ലാം അവ​ളു​ടെ മേൽ ചാടി വീഴാൻ ഗൂ​ഢാ​ലോ​ചന നട​ത്തു​ന്ന പോലെ. പകൽ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അവ നിർ​ജ്ജീ​വ​ങ്ങ​ളായ സ്ഥാ​വര വസ്തു​ക്കൾ മാ​ത്രം. അവൾ അല​മാ​രി തു​റ​ന്ന് ഉടു​പ്പു പു​റ​ത്തെ​ടു​ത്തു. സാ​രി​യും ബ്ലൌ​സും അഴി​ച്ചു മട​ക്കി അല​മാ​രി​യിൽ വെ​ച്ചു. ഉടു​പ്പ് തല​യി​ലൂ​ടെ ഇറ​ക്കി ഇട്ടു. കു​ളി​മു​റി​യിൽ പോയി കാലും മു​ഖ​വും കഴുകി.

പി​ന്നെ സ്വി​ച്ചി​നു മേൽ കൈ വെ​ച്ച് ആ മാ​ന്ത്രിക ലോകം തകർ​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പ് അവൾ വീ​ണ്ടും ചു​റ്റും നോ​ക്കി. ഇരു​ട്ട് കനം വെ​ച്ച് ജീ​വ​നു​ള്ള വസ്തു​ക്ക​ളെ​യെ​ല്ലാം പാടെ മറ​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ള​യം.

അടു​ക്ക​ള​യിൽ സി​ങ്ക് ഉണ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നു.

ചാ​യ​ക്കു​ള്ള വെ​ള്ള​മെ​ടു​ക്കാൻ പാ​ത്രം കഴു​കി​യ​പ്പോൾ ഉണ​ങ്ങിയ സി​ങ്കിൽ നനവ് ഒരു രൂപം ഉണ്ടാ​ക്കി. പി​ന്നീ​ട് പാ​ത്ര​ങ്ങൾ കഴു​കാ​നാ​യി വെ​ള്ള​മൊ​ഴി​ക്കു​മ്പോൾ ആ രൂ​പ​ങ്ങൾ മാ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്ന​ത് അവൾ സങ്ക​ട​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി​നി​ന്നു. ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്റെ രൂ​പ​ത്തി​ന് സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന മാ​റ്റ​ങ്ങൾ. ഒരു തു​ള്ളി വെ​ള്ളം വീണ് അയാ​ളു​ടെ മൂ​ക്ക് വളരെ വലു​താ​യി വന്നു. വേ​റൊ​രു തു​ള്ളി അയാ​ളു​ടെ തലയിൽ ഒരു മു​ഴ​യു​ണ്ടാ​ക്കി. പി​ന്നെ വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ പ്ര​വാ​ഹ​ത്തിൽ ആ കുറിയ മനു​ഷ്യൻ ഇല്ലാ​താ​യി.

അവൾ വി​ചാ​രി​ച്ചു. ആ കുറിയ മനു​ഷ്യൻ ജീവൻ വെ​ച്ച് സി​ങ്കിൽ​നി​ന്ന് എഴു​ന്നേ​റ്റു വന്നെ​ങ്കിൽ അവൾ​ക്ക് വളർ​ത്താ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ അയാളെ അല​മാ​രി​യിൽ സാ​രി​ക്കി​ട​യിൽ ഒളി​പ്പി​ച്ചു വെ​ക്കും. പ്ര​സാ​ദ് വരു​മ്പോൾ പറയും. “നോ​ക്കു, എനി​ക്ക് ഇന്നൊ​രു സാധനം കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ണ്ട്.”

ആട്ട കു​ഴ​ക്കാൻ മാ​വെ​ടു​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി ടി​ന്ന് താ​ഴേ​ക്കു വെ​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണ​വൾ കണ്ട​ത്. ഒരു എട്ടു​കാ​ലി. മെ​ലി​ഞ്ഞ നീണ്ട കാ​ലു​കൾ. നടു​വിൽ ഒരു കടു​കു​മ​ണി​യോ​ളം പോന്ന ഉടൽ. അവൾ പെ​ട്ടെ​ന്ന് പേ​ടി​യും അറ​പ്പും കൂടി ഒരു ശബ്ദം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു.

അവൾ​ക്ക് ഒരു കൂറയെ ചൂലു കൊ​ണ്ട് അടി​ച്ചു കൊ​ല്ലാം. പക്ഷേ, എട്ടു​കാ​ലി! അതു വയ്യ.

എട്ടു​കാ​ലി ഒരു സ്പ്രിം​ഗി​നു മു​ക​ളിൽ വെച്ച പോലെ ഉയ​രു​ക​യും, താ​ഴു​ക​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. കു​റ​ച്ച​ക​ലെ നി​ന്ന് അവൾ അതു വീ​ക്ഷി​ച്ചു. അതി​നൊ​ന്ന് നട​ന്നു പൊ​യ്ക്കൂ​ടെ? ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ റൊ​ട്ടി ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ല്ലെ​ന്നേ വരു.

ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന് എട്ടു​കാ​ലി അതി​ന്റെ സ്പ്രിം​ഗ് നൃ​ത്തം അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ച് നട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. കു​റ​ച്ചു കൂടി അടു​ത്തു വന്ന് അവൾ അതി​ന്റെ ഗതി വീ​ക്ഷി​ച്ചു. ടി​ന്നി​ന്റെ അരു​കി​ലൂ​ടെ അത് ഇറ​ങ്ങി നി​ല​ത്തു കൂടെ നീണ്ട കാ​ലു​കൾ വെ​ച്ച് അരി​ച്ച് ചു​മ​രിൽ കയ​റു​ന്ന​ത് അവൾ ആശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി.

ഞാൻ എന്തി​നാ​ണ് എട്ടു​കാ​ലി​ക​ളെ ഭയ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത്? അവൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. ഒരു പക്ഷേ അവ​യു​ടെ നീണ്ട കാ​ലു​കൾ കാ​ര​ണ​മാ​യി​രി​ക്കും. ഒരു എട്ടു​കാ​ലി ദേ​ഹ​ത്തി​ലാ​സ​ക​ലം അരി​ച്ചു നട​ക്കു​ക​യും തനി​ക്ക​തി​നെ എടു​ത്തു മാ​റ്റാൻ പറ്റാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒര​വ​സ്ഥ അവ​ളു​ടെ ദു:സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു.

പു​റ​ത്ത് ഇരു​ട്ട് കട്ടി കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു. ജന​ലി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തേ​യ്ക്കു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അവൾ തീ​വ​ണ്ടി ഓർ​ത്തു. പ്ര​സാ​ദ് ഒരു പക്ഷേ, തീ​വ​ണ്ടി​യി​ലു​ണ്ടാ​കും. ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ മെ​ലി​ഞ്ഞു നീണ്ട രൂപം തീ​വ​ണ്ടി​യി​ലെ തി​ര​ക്കി​നി​ട​യിൽ​ക്കൂ​ടെ ഉയർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന​ത് അവൾ മന​സ്സിൽ കണ്ടു. ചി​ല​പ്പോൾ അയാൾ ഇപ്പോ​ഴും അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തു നി​ന്ന് പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. എന്തി​നാ​ണ് പ്ര​സാ​ദ് ദി​വ​സ​വും അമ്മ​യു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പോ​കു​ന്ന​ത്? ആഴ്ച​യി​ലൊ​രി​ക്ക​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. ഇതു ദി​വ​സ​വും. ഞാ​നി​വി​ടെ ഒറ്റ​യ്ക്കാ​ണെ​ന്ന് എന്താ​ണ് തോ​ന്നാ​ത്ത​ത്?

അവൾ കു​ഴ​ച്ച മാവ് പാ​ത്ര​ത്തി​ലാ​ക്കി ഉണ​ങ്ങാ​തി​രി​ക്കാൻ തുണി കൊ​ണ്ട് മൂടി വെ​ച്ചു. പച്ച​ക്ക​റി കൂട എടു​ത്തു ബീൻസ് ഒരു പാ​ത്ര​ത്തി​ലി​ട്ടു കഴുകി, പല​ക​മേൽ വെ​ച്ച് അരി​യാൻ തു​ട​ങ്ങി.

അപ്പോൾ പു​റ​ത്തെ വാ​തി​ലിൽ താ​ക്കോൽ ഇടു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ടു. പെ​ട്ടെ​ന്ന​വൾ പ്ര​ക്ഷു​ബ്ധ​യാ​യി. കത്തി​യു​ടെ പി​ടി​മേൽ കൈ മു​റു​ക്കി. താ​ക്കോൽ പൂ​ട്ടി​ന്റെ ദ്വാ​ര​ത്തിൽ തി​രി​യു​ന്ന ശബ്ദം അവൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. ഒരു ക്ലി​ക് ശബ്ദം. പി​ന്നെ വാതിൽ തു​റ​ക്കു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന കരകര ശബ്ദം. ആൾ അക​ത്തു കട​ന്നു, പി​ന്നിൽ വാ​തി​ല​ട​ഞ്ഞു. അക​ത്തു കടന്ന ആളുടെ രൂ​പ​ത്തെ​പ​റ്റി അവൾ ഊഹം നട​ത്തി. തടി​ച്ച് കരു​ത്ത​നായ ഒരാൾ. താൻ മു​മ്പ് കണ്ട ആരെ​ങ്കി​ലു​മാ​യി​രി​ക്കു​മോ?

പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ തറ​ച്ചു നോ​ട്ട​ത്തെ അവൾ എപ്പോ​ഴും ഭയ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ദി​വ​സ​വും രാ​വി​ലെ ട്രെ​യിൻ കേറാൻ വേ​ണ്ടി പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മി​ലേ​ക്കു കയ​റു​മ്പോൾ ഒരു നി​ശ്ചിത സ്ഥാ​ന​ത്ത് എന്നും ഒരാളെ കാ​ണാ​റു​ണ്ട്. അയാൾ അവളെ തു​റി​ച്ചു നോ​ക്കാ​റു​ണ്ട്. അയാളെ നേ​രി​ട്ട് നോ​ക്കി​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കണ്ണി​ന്റെ കോ​ണി​ലൂ​ടെ അവൾ അയാളെ ഭയ​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. അയാൾ എന്നും അവിടെ ആരെയോ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ നിൽ​ക്കാ​റു​ണ്ട്. അവളെ കണ്ടാൽ ഉടനെ നി​വർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന​ത് അവൾ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​റു​ണ്ട്. അയാളെ കട​ന്നു വേണം അവൾ​ക്ക് ലേ​ഡീ​സ് കമ്പാർ​ട്ടു​മെ​ന്റി​നു നേരെ നട​ക്കാൻ. ആദ്യം ഒരു ദിവസം അവൾ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അയാൾ അപ്പോ​ഴും അവളെ തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്ന​താ​ണ് കണ്ട​ത്. പി​ന്നെ അവൾ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കുക എന്ന സാ​ഹ​സ​ത്തി​ന് മു​തിർ​ന്നി​ല്ല.

കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യിൽ നി​ന്ന് ഇട​നാ​ഴി​ക​യി​ലൂ​ടെ കി​ട​പ്പ​റ​യി​ലേ​യ്ക്ക് പോ​കു​ന്ന​ത​വൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. അലകു കൂർ​ത്ത കത്തി​യു​ടെ പി​ടി​മേൽ അവൾ കൈ മു​റു​ക്കി. അയാൾ അവളെ തി​ര​യു​ക​യാ​ണ്. ഇനി വരാൻ പോ​കു​ന്ന​ത് അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്കാ​യി​രി​ക്കും. അയാ​ളു​ടെ ഉദ്ദേ​ശ്യം വളരെ വ്യ​ക്ത​മാ​ണ്. ഒരു ശക്തി​പ​രീ​ക്ഷ കഴി​ഞ്ഞ​ല്ലാ​തെ തന്നെ ബലാൽ​സം​ഗം ചെ​യ്യാൻ അയാൾ​ക്കു കഴി​യി​ല്ല. താൻ പൊ​രു​താൻ തന്നെ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കൈ​ക​ളു​ടെ പേ​ശി​കൾ മു​റു​കി നിൽ​ക്കു​ന്ന​ത​വൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു.

കാലടി ശബ്ദം കി​ട​പ്പ​റ​യിൽ നി​ന്ന് അടു​ത്ത​ടു​ത്ത് വന്ന് അടു​ക്ക​ള​യിൽ അവ​സാ​നി​ച്ചു.

അവൾ ഒരു ദീർ​ഘ​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ കത്തി താഴെ വെ​ച്ചു. എനി​ക്കു വയ്യ. ചു​റ്റു​മു​ള്ള ഇരു​ട്ടും ഏകാ​ന്ത​ത​യു​മാ​ണ് ഈ ആലോ​ച​ന​കൾ എന്നും എന്റെ മന​സ്സിൽ കു​ത്തി​നി​റ​യ്ക്കു​ന്ന​ത്.

തീ​പ്പെ​ട്ടി​യെ​ടു​ത്ത്, സ്റ്റൌ കൊ​ളു​ത്തി, ചെറിയ പാ​ത്ര​ത്തിൽ ചാ​യ​യ്ക്കു​ള്ള വെ​ള്ളം വെ​യ്ക്കു​മ്പോൾ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കാ​തെ തന്നെ അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“എന്താ​ണ് ഇത്ര നേരം വൈ​കി​യ​ത്?”

അവൾ മറു​പ​ടി​യൊ​ന്നും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​ല്ല.

“ഞാൻ കു​ളി​ക്ക​ട്ടെ.” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

അവൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. ഇപ്പോൾ കാലടി ശബ്ദം കേൾ​ക്കാം. ആദ്യം കി​ട​പ്പ​റ​യി​ലേ​യ്ക്ക്. അവിടെ നി​ന്നു പ്ര​സാ​ദ് തോർ​ത്തെ​ടു​ത്തു കു​ളി​മു​റി​യി​ലേ​യ്ക്കു നട​ക്കു​ന്ന​ത​വൾ മന​സ്സിൽ കണ്ടു. ഇപ്പോൾ സ്വി​ച്ചി​ന്റെ ശബ്ദം കേൾ​ക്കാം. പി​ന്നെ കു​ളി​മു​റി​യിൽ മങ്ങിയ വെ​ളി​ച്ചം സോ​പ്പി​ന്റെ വാസന.

വെ​ള്ളം തി​ള​യ്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. ബീൻസ് അരി​ഞ്ഞു കൊ​ണ്ട് അവൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. പ്ര​സാ​ദി​ന് പൊ​ടി​യി​ട്ട് ചായ കൂ​ട്ടി കു​ടി​ച്ചി​ട്ട് മതി​യാ​യി​രു​ന്നു കുളി. ഞാനും ഓഫീ​സിൽ​നി​ന്നു വരു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തളർ​ന്നി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന് എന്താ​ണ് മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​ത്ത​ത്?

പ്ര​സാ​ദ് കു​ളി​ച്ചു വന്ന് ചായ കു​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്ത് പോ​യി​രു​ന്നോ?”

“ഇല്ല. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. ഓഫീ​സിൽ ജോ​ലി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.”

നുണ. അവൾ വി​ചാ​രി​ച്ചു. പ്ര​സാ​ദ് അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്ത് പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന് തീർ​ച്ച​യാ​ണ്. വൈ​കു​ന്നേ​രം പ്ര​സാ​ദ് അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്ത് പോയ ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം അവൾ​ക്ക​ത​റി​യാം. അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​ണ്ടാ​വു​ന്ന, ഒളി​ച്ചു വെ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചാ​ലും കഴി​യാ​ത്ത ഒരു അപ​രാ​ധ​ബോ​ധം, പോ​കാ​ത്ത ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളിൽ അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​ണ്ടാ​വു​ന്ന, എന്തോ ഒന്ന് ചെ​യ്തി​ല്ലാ എന്ന ഭാവം. ഇതെ​ല്ലാം കട​ലാ​സ്സിൽ അച്ച​ടി​ച്ചു വന്ന ഒരു പഴ​ങ്കഥ പോലെ അവൾ​ക്കു വാ​യി​ക്കാം.

അവൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. അവൾ ടി​ന്നി​ന്മേൽ കണ്ട എട്ടു​കാ​ലി​യെ​പ്പ​റ്റി ആലോ​ചി​ച്ചു. അതെ​വി​ടേ​യ്ക്കാ​ണോ പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വുക? പക്ഷേ, നാളെ ആദ്യം വന്ന് ടി​ന്നി​ന്മേൽ സ്ഥലം പി​ടി​യ്ക്കും.

“ആട്ട​യി​ട്ട ടി​ന്നി​ന്മേൽ ഒരു എട്ടു​കാ​ലി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.” അവൾ പറ​ഞ്ഞു. “വളരെ മെ​ലി​ഞ്ഞ ഒരു എട്ടു​കാ​ലി.”

പ്ര​സാ​ദ് ചു​മ​രി​ന്മേ​ലും, തട്ടി​ന്മേ​ലും കണ്ണോ​ടി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു.

“ഇപ്പോൾ കുറെ ദി​വ​സ​മാ​യി മരു​ന്ന​ടി​ച്ചി​ട്ട്. ഈ ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച ചെ​യ്യ​ണം.”

പ്ര​സാ​ദി​ന്റെ പ്ര​തി​ക​ര​ണം സാ​ധാ​ര​ണ​പോ​ലെ നി​രാ​ശാ​വ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ കൂ​ടു​തൽ വല്ല​തും പറ​യു​മെ​ന്ന്, തന്റെ ഭയ​ങ്ങ​ളെ അക​റ്റാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​മെ​ന്ന് അവൾ പ്ര​ത്യാ​ശി​ച്ചു. എന്നി​ട്ട് എന്ത് ചെ​യ്തു എന്ന ചോ​ദ്യ​മു​ണ്ടാ​യാൽ അവൾ​ക്ക് കൂ​ടു​തൽ പറ​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. തനി​ക്ക് എട്ടു​കാ​ലി​യെ എന്തു പേ​ടി​യാ​ണെ​ന്ന്, വൈ​കു​ന്നേ​രം ഓഫീ​സിൽ​നി​ന്നു വരു​മ്പോൾ അക​ത്തു​ത​ന്നെ ചൂ​ഴ്‌​ന്നു​നിൽ​ക്കു​ന്ന ജീ​വ​നു​ള്ള വസ്തു​ക്ക​ളെ​പ്പ​റ്റി, തന്റെ നി​ഗൂ​ഢ​ഭ​യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി​യെ​ല്ലാം പറ​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, ഈ ഉത്ത​രം എല്ലാ വാ​തി​ലു​ക​ളും അട​ച്ചി​ട്ടു. അവൾ​ക്കി​നി നിർ​വ്വി​കാ​ര​യാ​യി ഇരി​ക്കാം.

അവൾ അച്ഛ​നെ ഓർ​ത്തു. അച്ഛ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ ചോ​ദി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. “എന്നി​ട്ടെ​ന്തു​ണ്ടാ​യി മോളെ?”

എന്തു നി​സ്സാര കാ​ര്യ​മാ​യാ​ലും അയാൾ ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ടെ കേൾ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്ക് സംശയം തീർ​ക്കാൻ ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളും.

പ്ര​സാ​ദി​ന് അങ്ങി​നെ സം​സാ​രി​ക്കാൻ അറി​യാ​തെ​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല. അയാൾ അറു​പ​തു വയ​സ്സായ അമ്മ​യെ ഇപ്പോ​ഴും കൊ​ഞ്ചി​ക്കാ​റു​ണ്ട്.

അവൾ തന്റെ അവി​വാ​ഹി​ത​നായ ബോ​സി​നെ ഓർ​ത്തു.

“മി​സ്സി​സ് പ്ര​സാ​ദ്, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടി​ലും തല​മു​ടി​യി​ലും ഓരോ പൂ.”

അയാൾ എന്തെ​ങ്കി​ലും പ്ര​ശംസ ചൊ​രി​യാ​ത്ത ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. ഒന്നു​കിൽ സാ​രി​യെ​പ്പ​റ്റി. അല്ലെ​ങ്കിൽ താൻ പു​തു​താ​യി വാ​ങ്ങിയ ഇമി​റ്റേ​ഷൻ പേൾ​മാ​ല​യെ​പ്പ​റ്റി. അല്ലെ​ങ്കിൽ വണ്ടി​യിൽ നി​ന്നു വാ​ങ്ങിയ ഒരു രൂപ വി​ല​യു​ള്ള ഇയർ​റി​ങ്ങി​നെ​പ്പ​റ്റി.

അവൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു കു​ളി​മു​റി​യി​ലേ​യ്ക്കു നട​ന്നു. ഞാൻ കു​ളി​യ്ക്കാൻ പോ​കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു പറ​യി​ല്ല. അവൾ വാ​ശി​യോ​ടെ ആലോ​ചി​ച്ചു. പ്ര​സാ​ദി​ന് മന​സ്സി​ലാ​വ​ട്ടെ ഞാൻ സന്തു​ഷ്ട​യ​ല്ലെ​ന്ന്. പി​ന്നെ കു​ളി​യ്ക്കു​മ്പോൾ ദേ​ഹ​ത്തെ വി​യർ​പ്പി​ന്റെ ഉപ്പി​നോ​ടൊ​പ്പം ദ്വേ​ഷ്യ​വും അലി​ഞ്ഞു പോയി. ഒരു​പ​ക്ഷേ, ഇന്ന്…

കുളി കഴി​ഞ്ഞ് പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ പ്ര​സാ​ദ് അടു​ക്ക​ള​യിൽ ചീ​ന​ച്ച​ട്ടി​യി​ലേ​യ്ക്ക് അരി​ഞ്ഞു​വെ​ച്ച ബീൻസ് ഇടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ശ്ശ് ശബ്ദം കാരണം അയാൾ നിശ കു​ളി​മു​റി​യിൽ നി​ന്നും പു​റ​ത്തു കട​ന്ന​ത​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. അയാൾ ഏതോ പാ​ട്ട് ചൂ​ള​മ​ടി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

പാവം. അവൾ വി​ചാ​രി​ച്ചു.

അവൾ മറ്റേ സ്റ്റൌ കൊ​ളു​ത്തി. റൊ​ട്ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കാ​നു​ള്ള ചട്ടി കയ​റ്റി​വെ​ച്ചു. കറി​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന പണി കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഇനി അതു തന്ന​ത്താൻ വെ​ന്തു​കൊ​ള്ളും.

പ്ര​സാ​ദ് റൊ​ട്ടി പര​ത്തി. നിശ അത് ഓരോ​ന്നാ​യി ചു​ട്ടെ​ടു​ത്തു. ഓരോ റൊ​ട്ടി​യും ചു​ട്ടെ​ടു​ക്കാൻ പര​ത്തു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ സമയം വേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​തു കൊ​ണ്ട് പ്ര​സാ​ദി​ന് കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കേ​ണ്ടി വന്നു. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

നീ വളരെ സാ​വ​ധാ​ന​ത്തി​ലാ​ണ് ചു​ടു​ന്ന​ത്.

“വേഗം ചു​ട്ടാൽ ഒന്നും വേ​വി​ല്ല.” അവൾ പറ​ഞ്ഞു. “നി​ങ്ങൾ എന്നെ​ത്ത​ന്ന്യാ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തുക.”

“ഞാൻ വേഗം ചു​ട്ടു​കാ​ണി​ച്ചു തരാം.” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“വേണ്ട, വേണ്ട. ഞാൻ ഭം​ഗി​യിൽ ചു​ടു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോൾ, റൊ​ട്ടി വലിയ പൊ​ള്ള​യാ​യി പൊ​ന്തു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോൾ നി​ങ്ങൾ​ക്കും അതു ചെ​യ്യാൻ തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലേ?”

അയാൾ ചി​രി​ച്ചു. അവർ​ക്കി​ട​യിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന സമ്മർ​ദ്ദം അയ​ഞ്ഞു വരു​ന്ന​ത​വൾ കണ്ടു. അവൾ സന്തോ​ഷി​ച്ചു. സ്നേ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണെ​ന്ന ബോധം അവളെ സു​ര​ക്ഷി​ത​ത്വ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു നയി​ച്ചു. എത്ര പെ​ട്ടെ​ന്നാ​ണ് മാ​റ്റ​മു​ണ്ടാ​യ​ത്?

റൊ​ട്ടി​കൾ​ക്കു നല്ല ആകൃ​തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പ്ര​സാ​ദ് നല്ല ഭം​ഗി​യിൽ പര​ത്തും. അയാൾ പര​ത്തു​ന്ന​തു നോ​ക്കി നി​ല്ക്കാൻ അവൾ​ക്കി​ഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നു.

അവൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു ബോ​സി​നെ ഓർ​ത്തു. അയാൾ തരാ​മെ​ന്നു പറഞ്ഞ കാ​ക്ടി​യെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​സാ​ദി​നോ​ട് പറ​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ന്ന് ഓർ​ത്തു.

“അനിൽ ഒരു കള്ളി​ച്ചെ​ടി തരാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട്.”

പ്ര​സാ​ദ് ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.

“നല്ല ഭം​ഗി​യു​ള്ള​താ​ണ​ത്രെ. വളരെ അപൂർ​വ്വ​മാ​യി കാ​ണു​ന്ന​താ​ണ​ത്രേ.”

പ്ര​സാ​ദ് വല്ല​തും മറു​പ​ടി പറയാൻ അവൾ ഒരു നി​മി​ഷം കാ​ത്തു​നി​ന്നു. മറു​പ​ടി​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

“അനിൽ ഡയ​റ​ക്ട​റു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പോ​യ​പ്പോൾ കണ്ട​താ​ണ​ത്രേ. ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ എടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. വളരെ വി​ല​പി​ടി​ച്ച​താ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണ് പറ​യു​ന്ന​ത്. നമു​ക്ക് ഷോ​കേ​സി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ വെ​യ്ക്കാം.”

വാ​ക്കു​കൾ പളു​ങ്കു​മ​ണി​കൾ​പോ​ലെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യു​ടെ കോ​ട്ട​യു​ടെ കരി​ങ്കൽ​ച്ചു​മ​രിൽ തട്ടി തകർ​ന്നു വീ​ഴു​ന്ന​ത് അവൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു കണ്ടു. തന്റെ സം​സാ​രം കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ആൾ വളരെ അക​ലെ​യാ​ണെ​ന്നും തനി​യ്ക്ക് അപ്രാ​പ്യ​മാ​ണെ​ന്നും അവൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ രക്തം തണു​ത്തു. ആൾ​ക്കാ​രു​ള്ള തെ​രു​വീ​ഥി​യിൽ​ക്കൂ​ടി നട​ക്കു​മ്പോൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു നഗ്ന​യാ​യ​പോ​ലെ അവൾ​ക്കു തോ​ന്നി. ഒരു മറവു കി​ട്ടാൻ, അതെ​ത്ര ചെ​റി​യ​താ​യാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല, അവൾ മോ​ഹി​ച്ചു.

എന്താ​ണ് ഈ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മന​സ്സിൽ? മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നാൽ മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്ക് എന്താ​ണ് മന​സ്സി​ലാ​വുക? ഈ നി​ശ്ശ​ബ്ദത ഞാൻ വെ​റു​ക്കു​ന്നു. പ്ര​സാ​ദി​ന് വേറെ എന്തു വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ചെ​യ്യാം. ലഹള കൂ​ട്ടാം. അനി​ലി​നെ ഇഷ്ട​മ​ല്ലെ​ന്നു പറയാം. ആ കള്ളി​ച്ചെ​ടി ഗട്ട​റി​ലേ​യ്ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​യാൻ പറയാം. ചപ്പാ​ത്തി​പ്പ​ല​ക​യും, റോ​ള​റും വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു ദേ​ഷ്യം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാം. എന്തും ഈ മൂ​ക​ത​യേ​ക്കാൾ, നിർ​വ്വി​കാ​ര​ത​യേ​ക്കാൾ​ഭേ​ദ​മാ​ണ്. ഇതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ ഇത്ര പ്ര​യാ​സ​മാ​ണോ?

ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ പ്ര​സാ​ദി​നെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. ഒന്നും സം​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. എന്താ​യി​രി​ക്കും അയാൾ ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​ത്? അമ്മ​യെ​പ്പ​റ്റി​യാ​യി​രി​ക്കു​മോ? രണ്ടു​പേർ കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ സ്വ​ന്തം ലോ​ക​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു വലി​യു​ന്ന​തു സ്വാർ​ത്ഥ​മാ​ണ്, അല്പ​ത്വ​മാ​ണ്.

“കറി​യിൽ ഉപ്പ് കു​റ​വാ​ണോ?”

“കു​റ​ച്ച്.” അവൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. “ഇനി ഇടണോ?”

അയാൾ ഭക്ഷ​ണം തു​ടർ​ന്നു. സ്വയം സം​തൃ​പ്ത​നാ​യ​പോ​ലെ. അവൾ​ക്കു പെ​ട്ടെ​ന്നു മടു​പ്പു തോ​ന്നി. എന്തോ ഓർ​ത്ത​പോ​ലെ പ്ര​സാ​ദ് പറ​ഞ്ഞു.

“ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച അവിടെ ഊണു കഴി​ക്കാൻ പറ്റു​മോ എന്ന് അമ്മ ചോ​ദി​ച്ചു.”

“എന്തു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു?” അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“ചെ​ല്ലാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട്.”

“തനിയെ പൊ​യ്ക്കൊ​ള്ളു.” അവൾ വെ​റു​പ്പോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു. “എനി​ക്കി​വി​ടെ പണി​യു​ണ്ട്. ആകെ ഒരു ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച കി​ട്ടു​ന്ന​താ​ണ്. അത​വി​ടെ പോയി തു​ല​യ്ക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാ​റി​ല്ല. പി​ന്നെ അവർ​ക്ക് എന്നെ കാ​ണാ​ന​ല്ലാ താൽ​പ​ര്യ​വും.”

“നി​ന്നെ​യും കൂ​ട്ടി ചെ​ല്ലാ​നാ​ണ് പറ​ഞ്ഞ​ത്. അവിടെ നി​ന്ന് ഊണു കഴി​ക്കാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു.”

“ഞാൻ വരു​ന്നി​ല്ല. പ്ര​സാ​ദ് ഒറ്റ​യ്ക്കു പൊ​യ്ക്കൊ​ള്ളു. എനി​യ്ക്കു വയ്യ ആ നര​ക​യാ​തന സഹി​ക്കാൻ.”

അവൾ ഓർ​ത്തു. അമ്മാ​യി​യ​മ്മ​യു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പോയാൽ ഉണ്ടാ​വു​ന്ന യാതന, മകൻ വന്നാൽ തള്ള കാ​ണി​ക്കു​ന്ന പരാ​ക്ര​മ​ങ്ങൾ.

ഞാൻ നി​ന​ക്കു വേ​ണ്ടി മു​ള​കാ​പ്പ​ച്ച​ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. നി​ന​ക്കു വേ​ണ്ടി കൈ​പ്പ​ക്ക മെ​ഴു​ക്കു പെ​ര​ട്ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. പച്ച​ക്ക​റി​ക്കാ​രൻ ഇന്ന​ലെ വന്ന​പ്പോൾ ഞാൻ പ്ര​ത്യേ​കം പറ​ഞ്ഞു. ഇന്ന് പ്ര​സാ​ദ് വരും. നല്ല ഇളം കൈ​പ്പ​യ്ക്ക കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ണ​മെ​ന്ന്.

പി​ന്നെ മക​ന്റെ വക അഭി​ന​ന്ദ​ന​ങ്ങ​ളും. അമ്മ​യ്ക്ക് ഈ പുതിയ സാരി വളരെ നന്നാ​യി യോ​ജി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്.

തള്ള ഈ വയ​സ്സു​കാ​ല​ത്തും കടും​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള സാ​രി​യാ​ണ് ധരി​ക്കു​ന്ന​ത്. ആ സാരി വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ത്ത​തും പ്ര​സാ​ദ് തന്നെ​യാ​ണ്. പി​ന്നീ​ട് ഒരു ദിവസം ഏക​ദേ​ശം ആ നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു സാരി എടു​ക്കാൻ പോ​യ​പ്പോൾ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

അതു വളരെ ഗാ​ഡി​യാ​ണ്. കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി ലൈ​റ്റ് കള​റാ​ണ് നല്ല​ത്.

അവൾ അന്ന് സാരി വാ​ങ്ങാ​തെ തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നു.

മക​നോ​ടു​ള്ള താൽ​പ​ര്യ​ത്തേ​ക്കാൾ കടു​ത്ത​താ​യി​രു​ന്നു തള്ള​യ്ക്ക് അവ​ളോ​ടു​ള്ള അവഗണന. അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നാൽ അവൾ​ക്ക് അർ​ഹ​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത ഒരി​ട​ത്തേ​യ്ക്കു കയ​റി​ച്ചെ​ന്ന പ്ര​തീ​തി​യാ​ണു​ണ്ടാ​വാ​റ്.

പ്ര​സാ​ദ് ഒറ്റ​യ്ക്കു പൊ​യ്ക്കോ​ളൂ. മു​ള​കാ​പ്പ​ച്ച​ടി​യും, കൈ​പ്പ​യ്ക്കാ മെ​ഴു​ക്കു​പെ​ര​ട്ടി​യും ഉണ്ടാ​ക്കി വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. പോ​കു​മ്പോൾ ഒരു സാ​രി​യും വാ​ങ്ങാൻ മറ​ക്ക​ണ്ട.

പ്ര​സാ​ദ് അവളെ അത്ഭു​ത​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി.

“നി​ന​ക്കി​ന്ന് എന്തു പറ്റി?”

അവൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. അവ​ളു​ടെ ഏകാ​ന്ത​ത​യെ​പ്പ​റ്റി, ഓഫീ​സിൽ​നി​ന്നു വരു​മ്പോൾ അവളെ എതി​രേ​ല്ക്കു​ന്ന ഇരു​ണ്ട അപ​രി​ചിത രൂ​പ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി, അവളെ പിൻ​തു​ട​രു​ന്ന അര​ക്ഷി​ത​ത്വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി, സ്നേ​ഹ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള ദാ​ഹ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും പറയാൻ പറ്റി​ല്ല. പ്ര​സാ​ദി​നോ​ട് പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചും. അയാ​ളോ​ട് സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോൾ വാ​ക്കു​കൾ ഇരു​ണ്ട ഇട​നാ​ഴി​ക​ളിൽ വാ​വ​ലു​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ അട​ച്ചി​ട​പ്പെ​ടു​ന്നു. പു​റ​ത്തേ​യ്ക്ക് വഴി​യി​ല്ല. എനി​യ്ക്കു വേ​ണ്ട​ത് ഉത്ത​ര​ങ്ങ​ളാ​ണ്. മൌ​ന​മ​ല്ല.

അവൾ ഇട​നാ​ഴി​ക​യിൽ വള​യ​ങ്ങ​ളിൽ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന വാ​വ​ലു​ക​ളെ ഓർ​ത്തു. അറ​യ​ക​ത്തു നി​ന്ന് പറ​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്ന വാവൽ ഇട​നാ​ഴി​ക​യിൽ എത്തു​ന്നു. രണ്ടു വാ​തി​ലു​ക​ളും അട​ച്ചി​ട്ടാൽ അതിന് രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ മാർ​ഗ്ഗ​മി​ല്ല. ഒരു വടി​യു​മെ​ടു​ത്ത് പിൻ​തു​ട​രു​ന്ന ചേ​ട്ടൻ. അയാ​ളിൽ​നി​ന്നും പറ​ന്ന​ക​ലു​ന്ന വാവൽ ഓരോ അടി കി​ട്ടു​മ്പോ​ഴും സാ​വ​ധാ​ന​ത്തി​ലാ​കു​ന്നു. അവ​സാ​നം പറ​ക്കാൻ വയ്യാ​തെ ചു​വ​ന്ന സി​മ​ന്റി​ട്ട നി​ല​ത്ത് വി​ല്ലൊ​ടി​ഞ്ഞ ഒരു പഴ​ഞ്ചൻ കുട പോലെ ചത്തു കി​ട​ക്കു​ന്നു.

“നീ എപ്പോ​ഴും എന്റെ അമ്മ​യെ പഴി​ക്കു​ന്നു. ആ സ്ത്രീ എന്തു ചെ​യ്തു?”

ഇതു പറ​ഞ്ഞു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ വി​ഷ​മ​മാ​ണ്. അവൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. എനി​ക്ക് അവർ ഈ അറു​പ​താം വയ​സ്സിൽ മു​ഖ​ത്തു ചായം തേ​യ്ക്കു​ന്ന​തി​ഷ്ട​മ​ല്ല, പാടെ നരച്ച തല​മു​ടി കറു​പ്പി​ച്ച് നട​ക്കു​ന്ന​തി​ഷ്ട​മ​ല്ല, ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​കൾ പോലും ഇടാൻ മടി​യ്ക്കു​ന്ന തര​ത്തി​ലു​ള്ള വി​ചി​ത്ര നി​റ​ങ്ങ​ളു​ള്ള സാ​രി​യു​ടു​ത്ത് മക​നോ​ട് ശൃം​ഗ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ഷ്ട​മ​ല്ല. എനി​ക്ക് പകൽ വെ​ളി​ച്ചം പോലെ വ്യ​ക്ത​മാ​യി തോ​ന്നു​ന്ന ഈ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ പ്ര​സാ​ദി​ന് സൂ​ച​ന​കൾ കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടും മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത​ത് എന്താ​ണ്? ഇത് മനം മടു​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​ണ്.

അവൾ അനി​ലി​നെ ഓർ​ത്തു. അയാൾ തരാ​മെ​ന്നു പറഞ്ഞ കള്ളി​ച്ചെ​ടി​യോർ​ത്തു. ഭം​ഗി​യു​ള്ള ചട്ടി​യി​ലാ​യാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു. അത് ഷോ​കേ​സി​നു മീതെ വെ​യ്ക്ക​ണം. അനിൽ എപ്പോ​ഴും നല്ല ഭം​ഗി​യു​ള്ള സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ അവൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി വെ​യ്ക്കാ​റു​ണ്ട്.

“ഞാ​നി​ന്ന് നി​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി എന്താ​ണ് സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്ന് ഊഹി​ക്കുക.”

“സ്റ്റാ​മ്പ്?”

“അല്ല. ഒരു ചാൻ​സു​കൂ​ടി തരാം, പറയു.”

“നേരിയ ചു​വ​പ്പു കട​ലാ​സ്?”

“അല്ല. ഇതാ.”

അയാൾ മേ​ശ​വ​ലി​പ്പിൽ​നി​ന്ന് ഒരു തെർമോ കോ​ളി​ന്റെ കട്ട പു​റ​ത്തെ​ടു​ത്തു. അയാൾ കൌ​തു​ക​മു​ള്ള എന്തും അവൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി കരു​തി​യി​രു​ന്നു. ഇളം പച്ച​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു വലിയ റബ്ബർ ബാ​ന്റ്, മൊ​ട്ടിൽ മു​ത്തു പതി​ച്ച സൂചി, അല്ലെ​ങ്കിൽ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു മാ​സി​ക​യിൽ നി​ന്നു വെ​ട്ടി​യെ​ടു​ത്ത മി​ക്കി മൌ​സി​ന്റെ ചി​ത്രം. അയാ​ളു​ടെ രുചി അവൾ​ക്കി​ഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു​ള്ള ഭ്രമം മാ​ത്ര​മ​ല്ല അവളെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ച്ച​ത്. അനിൽ ഈ വക സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ കാ​ണു​മ്പോൾ തന്നെ ഓർ​ക്കു​ന്നു എന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു​മാ​ണ്.

അവർ നേർ​ത്തെ കി​ട​ന്നു. സാ​ധാ​രണ പതി​വാ​ണ​ത്. ഒമ്പ​തു മണി​ക്കെ​ങ്കി​ലും കി​ട​ന്നാ​ലെ അഞ്ചു മണി​ക്ക് എഴു​ന്നേൽ​ക്കാൻ പറ്റു. കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ ഭർ​ത്താ​വി​നെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. അയാ​ളിൽ വലിയ ഭാ​വേ​ഭ​ദ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ദ്വേ​ഷ്യ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ലാ​ഞ്ച​ന​യെ​ങ്കി​ലും കണ്ടാൽ എത്ര നന്നാ​യി​രു​ന്നു. ഈ നിർ​വ്വി​കാ​രത സഹി​ക്കാൻ പറ്റു​ന്നി​ല്ല. താൻ മു​മ്പിൽ​വെ​ച്ച് ബലാൽ​സം​ഗം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു കണ്ടാ​ലും ഒരു​പ​ക്ഷേ, ഇതേ നിർ​വ്വി​കാ​ര​ത​യാ​യി​രി​ക്കും മു​ഖ​ത്ത്. എത്ര അനി​ശ്ചി​ത​മാ​ണ്, എത്ര അര​ക്ഷി​ത​മാ​ണ് ഈ ജീ​വി​തം?

“അടു​ക്ക​ള​യു​ടെ ജനൽ അട​ച്ചി​ല്ലെ?” അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

ഇതെ​ല്ലാം സ്ഥി​രം വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളാ​ണ്. പാൽ കു​പ്പി വെ​ച്ചി​ല്ലെ? ഫാൻ എത്ര​യി​ലാ​ണ് ഇട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്?

മടു​പ്പു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന നി​ത്യ​വാ​ച​ക​ങ്ങൾ. അവയിൽ സ്നേ​ഹ​മി​ല്ല. കർ​ത്ത​വ്യം മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു.

പ്ര​സാ​ദ് കി​ട​ക്ക​യിൽ കു​റ​ച്ച​ക​ലെ മറു​വ​ശം തി​രി​ഞ്ഞു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ തി​രി​ഞ്ഞു കി​ട​ന്ന് തന്നെ വരി​ഞ്ഞ് ഭ്രാ​ന്ത​മാ​യി ചും​ബി​ച്ച് സ്നേ​ഹം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ചെ​ങ്കി​ലെ​ന്ന് അവൾ ആശി​ച്ചു. വളരെ ബലാൽ​ക്കാ​ര​മാ​യി തന്നെ കീ​ഴ്പ്പെ​ടു​ത്താൻ, തന്റെ വസ്ത്ര​ങ്ങൾ വലി​ച്ചു ചീ​ന്തി​യെ​റി​ഞ്ഞ് തന്നെ ഭോ​ഗി​ക്കാൻ അവൾ മോ​ഹി​ച്ചു. പക്ഷേ, ഇവിടെ അയാൾ നി​സ്സം​ഗ​നാ​യി കു​റ​ച്ച​ക​ലെ തി​രി​ഞ്ഞു കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഉറ​ക്ക​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.

ഇപ്പോൾ എത്ര ദി​വ​സ​മാ​യി ഈ നി​സ്സം​ഗത എന്ന​വൾ ഓർ​ത്തു. വള​രെ​യ​ധി​കം ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്. ഒന്നര മാസം അല്ലെ​ങ്കിൽ രണ്ട്. ഒരാ​ഴ്ച​യ്ക്കു മു​മ്പ് ഒരി​യ്ക്കൽ ശ്ര​മി​ച്ച​പ്പോൾ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

മദർ ഫി​ക്സേ​ഷൻ! ഒരു വാ​രി​ക​യിൽ മദർ ഫി​ക്സേ​ഷ​നെ​പ്പ​റ്റി വാ​യി​ച്ച ലേഖനം അവൾ ഓർ​ത്തു. ഉപ​ബോ​ധ​മ​ന​സ്സിൽ അമ്മ​യോ​ടു തോ​ന്നു​ന്ന ലൈം​ഗി​കാ​ഭി​ലാ​ഷം അമർ​ത്തുക കാരണം സ്വ​ന്തം വി​കാ​ര​ത്തെ ഉയർ​ത്താൻ​കൂ​ടി ഭയ​പ്പെ​ടു​ന്ന മനു​ഷ്യർ. പ്ര​സാ​ദി​നെ ഓർ​ത്ത് അവൾ സങ്ക​ട​പ്പെ​ട്ടു. ആ മനു​ഷ്യൻ ഉള്ളിൽ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടാ​വും.

ലേ​ഡീ​സ് കമ്പാർ​ട്ടു​മെ​ന്റിൽ ദി​വ​സ​വും കാ​ണാ​റു​ള്ള ഒരു പര​സ്യം അവൾ ഓർ​ത്തു. പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ അടി​വ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ പര​സ്യം. ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു വയ​സ്സു പ്രാ​യ​മു​ള്ള ആരോ​ഗ്യം തു​ടി​ക്കു​ന്ന ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ കൈ​യ്യിൽ ഒരു ബൊ​ക്കെ​യേ​ന്തി ജേ​താ​വാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ അടി​വ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളി​ലെ വി​കാ​ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അവൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. ഒരു പക്ഷേ, ഒരു ദിവസം…

അവൾ ആലോചന തു​ടർ​ന്നി​ല്ല. ഒരു കലാ​പ​വും വി​ജ​യ​ക​ര​മാ​യി അന്ത്യം വരെ കൊ​ണ്ടു നട​ത്താൻ അവൾ​ക്കു കഴി​യാ​റി​ല്ല. അവൾ ഒരു നഷ്ട​ക്കാ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു.