SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Jean_Valjean_porte_Marius.jpg
Jean Valjean carries Marius into the intestine of Leviathan, a painting by Fortuné Méaulle (1843–1916).
പാ­വ­ങ്ങൾ
കു­റ്റി­പ്പു­ഴ കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള

മ­ല­യാ­ള­സാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­ന്റെ പ­രി­പോ­ഷ­ണ­ത്തി­നു­ള്ള ഒരു പ്ര­ധാ­ന­മാർ­ഗ്ഗം ഭാ­ഷാ­ന്ത­രീ­ക­ര­ണ­മാ­ണെ­ന്നു നി­സ്സം­ശ­യം പറയാം. ഇ­ത­ര­ഭാ­ഷ­ക­ളി­ലെ സാ­ഹി­ത്യ­ഗ്ര­ന്ഥ­ങ്ങ­ളെ സ്വ­ന്ത­മാ­ക്കു­ന്ന­തി­നു­ത­ക്ക ശ­ക്തി­യും വി­കാ­സ­വും ഒരു ഭാ­ഷ­യ്ക്കു് ഉ­ണ്ടാ­കു­ക എ­ന്നു­ള്ള­താ­ണു് അ­തി­ന്റെ വ­ളർ­ച്ച­യു­ടെ മു­ഖ്യ­ല­ക്ഷ­ണ­മാ­യി ക­രു­തേ­ണ്ട­തു്. ആം­ഗ­ല­ഭാ­ഷ­യ്ക്കു് ഇ­ന്നു് ഇ­ത്ര­മാ­ത്രം വൈ­പു­ല്യ­വും പ്രാ­ബ­ല്യ­വും സി­ദ്ധി­ച്ച­തു് അതിൽ എതൊരു സാ­ഹി­ത്യ­ഗ്ര­ന്ഥ­ത്തി­നും ഉടവും തടവും കൂ­ടാ­തെ പ്ര­വേ­ശി­ക്കു­വാൻ സാ­ധി­ക്കു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ട­ത്രെ. സ്വ­ന്ത­മാ­യ മ­നോ­ധർ­മ്മ­വും, ക­ല്പ­നാ­ശ­ക്തി­യും, വ­ചോ­വി­ലാ­സ­വും എത്ര മാ­ത്രം വർ­ദ്ധി­ച്ചാ­ലും, അ­ന്യ­സാ­ഹി­ത്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ സ­ങ്ക­ല­നം ഇ­ല്ലാ­തി­രി­ക്കു­ന്നി­ട­ത്തോ­ളം­കാ­ലം ഒരു ഭാ­ഷ­യ്ക്കു സർ­വ്വ­തോ­മു­ഖ­മാ­യ വ­ളർ­ച്ച­യു­ണ്ടാ­കു­ന്ന­ത­ല്ല. കൈ­ര­ളി­യു­ടെ സ്വ­കീ­യ­മാ­യ സ്വ­ത്തു് അ­ത്യ­ന്തം പ­രി­മി­ത­വും, ആ വ­ഴി­ക്കു­ള്ള ഫ­ല­വ­ത്താ­യ പ­രി­ശ്ര­മം തുലോം അ­ല­സ­വും ആ­കു­ന്നു. ഈ സ്ഥി­തി­ക്കു ന­മ്മു­ടെ ഭാഷ മു­ന്നോ­ട്ടു ക­യ­റ­ണ­മെ­ങ്കിൽ പ­രി­ഭാ­ഷ­ക­ന്മാ­രു­ടെ ക­രാ­വ­ലം­ബ­നം അ­ത്യാ­വ­ശ്യ­മാ­കു­ന്നു.

images/sfn-nalappatt.jpg
നാ­ല­പ്പാ­ട്ടു നാ­രാ­യ­ണ­മേ­നോൻ

മ­ല­യാ­ള­ഭാ­ഷ­യ്ക്കു് ഈയിടെ വി­വർ­ത്ത­ന­ശാ­ഖ­യിൽ ഉ­ണ്ടാ­യി­ട്ടു­ള്ള എ­ത്ര­യും മ­ഹ­ത്താ­യ ഒരു സ­മ്പ­ത്താ­ണു് ‘പാ­വ­ങ്ങൾ’ എന്ന പേരിൽ നാ­ല­പ്പാ­ട്ടു നാ­രാ­യ­ണ­മേ­നോൻ അവർകൾ പ­രി­ഭാ­ഷ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­ട്ടു­ള്ള വി­ശി­ഷ്ട­ഗ്ര­ന്ഥം. മൂ­ന്നു വാ­ല്യ­ങ്ങ­ളി­ലാ­യി 2478 വ­ശ­ങ്ങ­ളു­ള്ള ഒരു പു­സ്ത­ക­മാ­ണെ­തെ­ന്ന­റി­യു­മ്പോൾ­ത്ത­ന്നെ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­യ­ത്നം എത്ര വ­മ്പി­ച്ച­താ­ണെ­ന്നു വെ­ളി­വാ­കു­മ­ല്ലോ. അ­സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യ ക്ഷ­മ­യും, സ്ഥി­രോ­ത്സാ­ഹ­വും, സാ­മർ­ത്ഥ്യ­വും, മാ­തൃ­ഭാ­ഷ­യോ­ടു് അ­തി­ര­റ്റ അ­ഭി­മാ­ന­വും ഉള്ള ഒരു സ­ഹൃ­ദ­യ­നു മാ­ത്ര­മേ ഇത്ര മ­ഹ­ത്താ­യ ഒരു ഉ­ദ്യ­മ­ത്തിൽ ഏർ­പ്പെ­ടു­വാൻ തോ­ന്നു­ക­യു­ള്ളൂ. ‘പാ­വ­ങ്ങ’ളെ­പ്പ­റ്റി അ­നു­കൂ­ല­ങ്ങ­ളും പ്ര­തി­കൂ­ല­ങ്ങ­ളും ആയ അ­ഭി­പ്രാ­യ­ങ്ങൾ കേൾ­ക്കാ­നി­ട­വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ ഈ ഗ്ര­ന്ഥ­ത്തെ പറ്റി സ­വി­സ്ത­ര­മാ­യ ഒരു നി­രൂ­പ­ണം ഇ­തു­വ­രെ ആരും പ്ര­സി­ദ്ധ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ല. താ­ര­ത­മ്യേ­ന നോ­ക്കി­യാൽ നി­സ്സാ­ര­ങ്ങ­ളെ­ന്നു കാ­ണാ­വു­ന്ന ചില കു­റ­വു­ക­ളെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ക്കി ഈ മ­ഹാ­ഗ്ര­ന്ഥ­ത്തെ സാ­ഹി­ത്യ­ലോ­ക­ത്തു­നി­ന്നു ഗ­ള­ഹ­സ്തം ചെ­യ്യ­ണ­മെ­ന്നു പ­റ­വാ­നും ചിലർ മ­ടി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. ഇതു കുറെ സാ­ഹ­സ­മാ­യി­പ്പോ­യെ­ന്നു പ­റ­യു­ന്ന­വ­രോ­ടു് ഇവർ ക്ഷോ­ഭി­ച്ചേ­ക്കാം. മൂ­ന്നു വാ­ല്യം മു­ഴു­വൻ സ­ശ്ര­ദ്ധം വാ­യി­ച്ചു് ഈ പ­രി­ഭാ­ഷ­യ്ക്കു മൂ­ല­മാ­യി സ്വീ­ക­രി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള ഇം­ഗ്ലീ­ഷ് തർ­ജ്ജ­മ­യു­മാ­യി ഒ­ത്തു­നോ­ക്കി­യി­ട്ടു­ള്ള­വർ ഇ­ക്കൂ­ട്ട­രിൽ എ­ത്ര­പേ­രു­ണ്ടെ­ന്നു തു­റ­ന്നു ചോ­ദി­ക്കു­ന്ന­തു ഭം­ഗി­യ­ല്ലാ­ത്ത­തി­നാൽ ആ ഭാ­ഗ­ത്തു് മൗനം ദീ­ക്ഷി­ക്കു­ക­യേ നി­വൃ­ത്തി­യു­ള്ളൂ. പു­സ്ത­കം കുറേ വ­ലു­താ­ണെ­ന്നു ക­ണ്ടാൽ അ­തി­ന്റെ തലയും വാലും ക­ടി­ച്ചു സ്വാ­ദു­നോ­ക്കി തു­പ്പി­ക്ക­ള­യു­ന്ന ഒരു സ­മ്പ്ര­ദാ­യം ന­മ്മു­ടെ­യി­ട­യിൽ ധാ­രാ­ള­മു­ണ്ടു്. ഈ രീ­തി­യിൽ പാ­സ്സാ­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന അ­ഭി­പ്രാ­യം, കൂ­ലം­ക­ഷ­മാ­യ പ­രി­ശോ­ധ­ന­യു­ടെ ഫ­ല­മാ­ണെ­ന്നു തോ­ന്ന­ത്ത­ക്ക­വി­ധം അതിൽ ചില ‘മ­യ­ക്കു­പ­ണി­കൾ’ ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യും. ‘പാ­വ­ങ്ങ’ളുടെ പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­ര­ണം വെറും പാ­ഴു­വേ­ല­യാ­യി­പ്പോ­യെ­ന്നു കൂ­സൽ­കൂ­ടാ­തെ വി­ധി­പ­റ­ഞ്ഞ ഒരു സാ­ഹി­ത്യ­ര­സി­ക­നോ­ടു് അതു മു­ഴു­വൻ വാ­യി­ച്ചു­നോ­ക്കി­യോ എന്നു ഞാൻ സ്വ­കാ­ര്യ­മാ­യി ചോ­ദി­ച്ച­പ്പോൾ, ഒ­ന്നാം വാ­ല്യ­ത്തി­ലെ ഏ­താ­നും പേജു മാ­ത്ര­മേ വാ­യി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ളു­വെ­ന്നും, കൂ­ടു­തൽ നോ­ക്കു­വാൻ തന്റെ സ­ഹൃ­ദ­യ­ത്വം സ­മ്മ­തി­ക്കു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നും ആണു മ­റു­പ­ടി പ­റ­ഞ്ഞ­തു്. ചു­രു­ക്ക­ത്തിൽ വാ­ച­ക­ങ്ങ­ളു­ടെ ‘സാ­മ്പിൾ’ നോ­ക്കി വിധി ക­ല്പി­ക്കേ­ണ്ട ഭാരം മാ­ത്ര­മേ അ­ദ്ദേ­ഹം സ്വീ­ക­രി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ളൂ. ഇ­തു­പോ­ലെ മു­ഴു­വൻ വാ­യി­ക്കു­വാൻ സാ­ധി­ക്കാ­തെ വി­ഷ­മി­ക്കു­ന്ന­വർ പ­ല­രു­മു­ണ്ടു­പോൽ! ഏ­താ­യാ­ലും ഈവക അ­ഭി­പ്രാ­യ­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി ഗൗ­നി­ക്കു­ന്ന­തി­നു മു­മ്പാ­യി പ്ര­സ്തു­ത ഗ്ര­ന്ഥ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി നാം കു­റേ­യെ­ങ്കി­ലും മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കേ­ണ്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു.

images/hugo-portrait.jpg
വി­ക്തോർ യൂഗോ

‘പാ­വ­ങ്ങ’ളുടെ മൂ­ല­മാ­യ ‘ലേ മി­റാ­ബ്ല്’ ഒരു ഫ്ര­ഞ്ചു­നോ­വ­ലാ­ണു്. അ­തി­ന്റെ കർ­ത്താ­വാ­യ വി­ക്തോർ യൂഗോ ലോ­ക­മ­ഹാ­ക­വി­ക­ളിൽ ഒ­രാ­ളാ­യി ഗ­ണി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു­വ­രു­ന്നു. ഇ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നെ­പ്പോ­ലെ മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ത­ച­രി­ത്ര­ത്തെ ആ­ശ്ച­ര്യ­ക­ര­മാ­യ നി­രീ­ക്ഷ­ണ­ശ­ക്തി­യോ­ടു­കൂ­ടി പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചു പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­വർ വ­ള­രെ­പ്പേ­രു­ണ്ടെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ല. വ്യാ­സ­വാ­ല്മീ­കി­കൾ­ക്കു തു­ല്യം അ­ചി­ന്ത്യ­മാ­യ വാ­ഗ്വൈ­ഭ­വ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യാ­യി­രു­ന്നു യൂഗോ സാ­ഹി­ത്യ­രം­ഗ­ത്തിൽ വി­ഹ­രി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ത­ത്വ­ചി­ന്ത­യു­ടെ അഗാധത അ­റി­യു­വാ­നും, ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ വ്യാ­പ്തി കാ­ണു­വാ­നും അത്ര എ­ളു­പ്പ­മ­ല്ല. മ­നു­ഷ്യ പ്ര­കൃ­തി­യാ­കു­ന്ന പു­സ്ത­ക­ത്തെ നി­ത്യ­പാ­രാ­യ­ണം­ചെ­യ്തു് അ­തി­ലു­ള്ള ഓരോ അ­ക്ഷ­ര­ത്തി­ലും നി­ര­വ­ധി ര­ഹ­സ്യ­ങ്ങൾ ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കു­വാൻ അ­ദ്ദേ­ഹം ശ്ര­മി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഇ­തി­ലേ­ക്കു് ഒ­ന്നാ­മ­ത്തെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം ‘പാ­വ­ങ്ങൾ’ ത­ന്നെ­യാ­ണു്. വി­ശ്രു­ത­ചി­ന്ത­ക­നാ­യ ടോൾ­സ്റ്റോ­യി ലോ­ക­ത്തി­ലു­ള്ള­വ­യിൽ ഏ­റ്റ­വും ഉൽ­ക്കൃ­ഷ്ട­ങ്ങ­ളാ­യ അഞ്ചു ഗ്ര­ന്ഥ­ങ്ങൾ തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ത്ത­വ­യിൽ ര­ണ്ടെ­ണ്ണം ഈ മ­ഹാ­ക­വി­യു­ടേ­താ­ണെ­ന്നു പ­റ­യ­പ്പെ­ടു­ന്നു. ഇം­ഗ്ലീ­ഷി­ലേ­ക്കു പലരും പ്ര­സ്തു­ത ഗ്ര­ന്ഥം തർ­ജ്ജ­മ ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടു്. അവരിൽ ‘ഇസാബൽ എഫ്. ഹി­പ്ഗു­ഡ്ഡി’ന്റെ തർ­ജ്ജ­മ­യാ­ണു മൂ­ല­ഗ്ര­ന്ഥ­ത്തോ­ടു് ഏ­താ­ണ്ടു പ­രി­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യി യോ­ജി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തെ­ന്നും, അതിനെ അ­വ­ലം­ബി­ച്ചാ­ണു ‘പാ­വ­ങ്ങൾ’ പ­രി­ഭാ­ഷ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­ട്ടു­ള്ള­തെ­ന്നും, പ്ര­സ്താ­വ­ന­യിൽ കാ­ണു­ന്നു. പ­രി­ഭാ­ഷ­കൻ പ­റ­യു­ന്ന ഹി­പ്ഗു­ഡ്ഡി­ന്റെ തർ­ജ്ജ­മ വാ­യി­ച്ചു­നോ­ക്കു­വാൻ എ­നി­ക്കു സാ­ധി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. മ­റ്റു­ചി­ല ഇം­ഗ്ലീ­ഷ് തർ­ജ്ജ­മ­കൾ വാ­യി­ച്ച­തി­നു­ശേ­ഷം ‘പാ­വ­ങ്ങൾ’ പ­രി­ശോ­ധി­ച്ച­പ്പോൾ തോ­ന്നി­യ അ­ഭി­പ്രാ­യ­ങ്ങ­ളാ­ണു് ഇവിടെ കു­റി­ക്കു­ന്ന­തു്.

images/Leon_tolstoi.jpg
ടോൾ­സ്റ്റോ­യി

സാ­ധാ­ര­ണ നോ­വ­ലിൽ­നി­ന്നു് അ­ത്യ­ന്തം വ്യ­ത്യ­സ്ത­വും, ഉ­ന്ന­ത­വു­മാ­യ ഒരു സ്ഥാ­ന­മാ­ണു് ഇ­തി­നു­ള്ള­തു്. വെറും നോവൽ വാ­യ­ന­ക്കാർ ഈ പു­സ്ത­കം കൈ­യി­ലെ­ടു­ത്താൽ ഇ­ച്ഛാ­ഭം­ഗ­പ്പെ­ടേ­ണ്ടി­വ­രും. കോ­മ­ള­പ്ര­കൃ­തി­ക­ളു­ടെ സ­മ്മേ­ള­നം­കൊ­ണ്ടും, സ­ര­സ­സ­ല്ലാ­പ­ങ്ങ­ളു­ടെ മ­ധു­ര­ധ്വ­നി­കൊ­ണ്ടും ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്ന ഒ­രു­ത­രം ആ­ഹ്ലാ­ദ­മ­ല്ല ഇ­തിൽ­നി­ന്നു പു­റ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. സാ­ഹി­ത്യം കേവലം വി­നോ­ദ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­ണെ­ങ്കിൽ അ­തി­നു് ഇതിൽ സ്ഥാ­ന­മി­ല്ല. “പാ­വ­ങ്ങൾ” എ­ഴു­ത­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ള്ള­തു ലൌ­കി­ക­മാ­യ ഒരു മ­നോ­ഭാ­വ­ത്തെ അ­വ­ലം­ബി­ച്ചാ­ണെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു­കൂ­ടാ. സാ­ഹി­ത്യം അ­ന്ത­രാ­ത്മാ­വി­ന്റെ ച­രി­ത്ര­മാ­കു­ന്നു എന്ന ത­ത്വ­മാ­ണു് ഇതിൽ ക­വി­യു­ടെ ല­ക്ഷ്യം. ഒരു കഥ പ­റ­യു­വാൻ­വേ­ണ്ടി അ­ദ്ദേ­ഹം ഒരു പു­സ്ത­ക­മെ­ഴു­തി­യ­ത­ല്ല. മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­തം ക­രു­ണ­ര­സം നി­റ­ഞ്ഞ ഒരു ക­ഥ­യാ­ണെ­ന്നു­ക­ണ്ടു് അ­തി­ന്റെ കർ­ത്താ­വാ­രെ­ന്നു ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കു­വാ­നാ­ണു് അ­ദ്ദേ­ഹം ശ്ര­മി­ച്ച­തു്. ഇ­രു­ട്ടിൽ­നി­ന്നു വെ­ളി­ച്ച­ത്തി­ലേ­ക്കു­ള്ള ജീ­വി­ത­യാ­ത്ര­യു­ടെ ഒരു വി­വ­ര­ണ­മാ­ണു് “പാ­വ­ങ്ങൾ”. ആ­ത്മാ­വി­ന്റെ പ്ര­കാ­ശ­ത്തിൽ­ക്കൂ­ടി കവി വാ­യ­ന­ക്കാർ­ക്കു വഴി കാ­ണി­ക്കു­ന്നു. ഭ­യ­ങ്ക­ര­ങ്ങ­ളും ദ­യ­നീ­യ­ങ്ങ­ളും ആയ നി­ര­വ­ധി നി­ഗൂ­ഢ­മാർ­ഗ്ഗ­ങ്ങ­ളിൽ­ക്കൂ­ടി ന­മു­ക്കു സ­ഞ്ച­രി­ക്കേ­ണ്ട­താ­യു­ണ്ടു്. മ­നു­ഷ്യ­നെ ഖ­ണ്ഡം­ഖ­ണ്ഡ­മാ­യി മു­റി­ച്ചി­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന ദേശം, ഭാഷ, ആചാരം മു­ത­ലാ­യ അ­തിർ­ത്തി­ഭേ­ദ­ങ്ങ­ളെ മൂ­ടി­ക്കൊ­ണ്ടു പൊ­ന്തി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ഒരു ത­മ­സ്സി­നേ­യും, അ­തി­നു­പ­രി പ്ര­കാ­ശി­ക്കു­ന്ന ഒരു ജ്യോ­തി­സ്സി­നേ­യും ന­മു­ക്കു കാണാൻ ക­ഴി­യും. ഇ­വ­യിൽ­ക്കൂ­ടി കവി ഭൂ­മി­യേ­യും സ്വർ­ഗ്ഗ­ത്തേ­യും ചി­ത്രീ­ക­രി­ക്കു­ന്നു. മ­ന­സ്സി­ന്റെ ജ­ഡ­ത്വ­വും, മോ­ഹാ­ന്ധ­ത­യും, ആ­ത്മാ­വി­ന്റെ സ­ചേ­ത­ന­ത്വ­വും, പ്ര­ബു­ദ്ധാ­വ­സ്ഥ­യും പ്ര­ത്യേ­കം തി­രി­ച്ച­റി­യ­ത്ത­ക്ക­വ­ണ്ണം ജീ­വി­ത­ത്തി­ലെ മാ­നു­ഷി­ക­വും, ദൈ­വി­ക­വും ആയ ഭാ­വ­ങ്ങ­ളെ ഇതിൽ വി­ശ­ദ­മാ­യി വ്യാ­ഖ്യാ­നി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. സാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­ന്റെ പ­ര­മ­മാ­യ ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം നിർ­വ­ഹി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന­തും ഈ വ­ഴി­ക്ക­ത്രേ. ക­ഥാ­വ­സ്തു­വി­നെ കവി ഒരു ഊ­ന്നു­വ­ടി­യാ­യി മാ­ത്ര­മേ സ­ങ്കൽ­പി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ളു. അതിനെ ആ­ശ്ര­യി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് ചു­റ്റു­പാ­ടു­മു­ള്ള മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ വിവിധ വേ­ഷ­ങ്ങ­ളേ­യും വ്യാ­പാ­ര­ങ്ങ­ളേ­യും അ­ദ്ദേ­ഹം ന­മു­ക്കു കാ­ണി­ച്ചു­ത­രു­ന്നു. ഒരു സൂ­ക്ഷ്മ­ജ്ഞ­നാ­യ ത­ത്വ­ജ്ഞാ­നി­യു­ടെ ഭാ­ഷ­യി­ലാ­ണു് കവി സ­ക­ല­തും പ­റ­യു­ന്ന­തു്. ആ­ലോ­ച­നാ­ശീ­ല­വും, ഗ്ര­ഹ­ണ­പാ­ട­വ­വും ഉ­ള്ള­വർ­ക്കേ അ­തി­ന്റെ ര­ഹ­സ്യ­ങ്ങൾ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­വാൻ സാ­ധി­ക്ക­യു­ള്ളൂ. ‘പാ­വ­ങ്ങൾ’ ക­ഥാ­മാർ­ഗ്ഗ­മാ­യി വി­വ­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന ഒരു ത­ത്വ­ശാ­സ്ത്ര­മാ­ണെ­ന്നു പറയണം. സ­മു­ദാ­യം, മതം, രാ­ജ്യ­ത­ന്ത്രം മു­ത­ലാ­യ വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളെ ശാ­സ്ത്ര­രീ­ത്യാ സാ­ഹി­ത്യ­ര­സം ക­ലർ­ത്തി അതിൽ പ­ല­യി­ട­ത്തും സ­വി­സ്ത­ര­മാ­യി പ്ര­തി­പാ­ദി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഫ്രാൻ­സി­ന്റെ ച­രി­ത്രം ഇതിൽ ധാ­രാ­ള­മാ­യി പ്ര­തി­ഫ­ലി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും, അതു് മ­നു­ഷ്യ­ച­രി­ത്ര­ത്തി­ന്റെ ഒരു വ്യാ­ഖ്യാ­ന­മാ­യി­ത്തീ­ര­ത്ത­ക്ക­വ­ണ്ണ­മാ­ണു് കവി വി­വ­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ലോ­ക­രം­ഗ­ത്തു നാം കാ­ണു­ന്ന­തും കാ­ണേ­ണ്ട­തും പാ­വ­ങ്ങ­ളെ­യാ­ണു് എ­ന്നു് ഈ പു­സ്ത­കം തെ­ളി­യി­ക്കു­ന്നു. എ­ല്ലാ­റ്റി­ലും ഉ­പ­രി­യാ­യി ഇതിൽ പ്ര­തി­ധ്വ­നി­ച്ചു കേൾ­ക്കു­ന്ന­തു് പാ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ ദീ­ന­സ്വ­ര­മ­ത്രെ. ക­വി­യു­ടെ ചി­ന്താ­ശ­ക്തി­യെ ഉ­ത്തേ­ജി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തും, വാ­യ­ന­ക്കാ­രു­ടെ ഹൃദയം തു­ടി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തും അ­തു­ത­ന്നെ­യാ­ണു്. മൃ­ഗ­ത്തി­ന്റേ­യും, ദേ­വ­ന്റേ­യും മ­ധ്യ­ത്തിൽ നിൽ­ക്കു­ന്ന മ­നു­ഷ്യൻ ഏ­തെ­ല്ലാം വ­ഴി­ക­ളിൽ­ക്കൂ­ടി എ­ത്ര­ത്തോ­ളം അ­ധഃ­പ­തി­ക്കു­മെ­ന്നും, എ­ത്ര­ത്തോ­ളം ഉ­യർ­ച്ച­യെ പ്രാ­പി­ക്കു­മെ­ന്നും കാ­ണ­ത്ത­ക്ക­വി­ധ­ത്തിൽ കവി ഇതിൽ യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­വും മാ­തൃ­കാ­ത്വ­വും പ്ര­ദർ­ശി­പ്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. ഇവ ര­ണ്ടും നോ­വ­ലിൽ അ­വ­ശ്യം ദ്ര­ഷ്ട­വ്യ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ആ­ദ്യ­ത്തേ­തിൽ­നി­ന്നും ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തി­ലേ­ക്കു വാ­യ­ന­ക്കാ­രെ ആ­കർ­ഷി­ച്ചു് ഉൽ­ക്കൃ­ഷ്ട­മാ­യ ഒരു ആ­ദർ­ശ­ത്തി­ലെ­ത്തി­ക്കു­ന്ന­തി­നു­ള്ള ഉ­ദ്ബോ­ധ­ന­വും ഇതിൽ ആ­ദ്യ­ന്തം വ്യാ­പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. പാ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ മർ­മ്മ­ഭേ­ദ­ക­മാ­യ ജീ­വി­ത­ച­രി­ത്രം മ­ന­സ്സി­നെ നീ­റ്റി­നീ­റ്റി ശു­ദ്ധ­മാ­ക്കു­ന്ന ഒരു തീ­ക്കു­ണ്ഡ­മാ­ണെ­ന്നു­ത­ന്നെ പറയാം. അ­തി­നു് ഈ പു­സ്ത­ക­ത്തിൽ കവി കൊ­ടു­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന സ്ഥാ­ന­മേ­താ­ണെ­ന്നും, അ­തി­ല­ട­ങ്ങി­യി­രി­ക്കു­ന്ന സ­ന്ദേ­ശ­മെ­ന്താ­ണെ­ന്നും താ­ഴെ­ച്ചേർ­ക്കു­ന്ന അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ഒരു ക­ത്തി­ലെ ഏ­താ­നും വ­രി­ക­ളിൽ­നി­ന്നും മ­ന­സ്സി­ലാ­കും.

images/Isabel_Florence_Hapgood.jpg
ഇസാബൽ എഫ്. ഹി­പ്ഗു­ഡ്ഡ്

‘പാ­വ­ങ്ങൾ’ എന്ന പു­സ്ത­കം എല്ലാ രാ­ജ്യ­ങ്ങൾ­ക്കും­വേ­ണ്ടി എ­ഴു­ത­പ്പെ­ട്ട­താ­ണെ­ന്നു് നി­ങ്ങൾ പ­റ­യു­ന്ന­തു ശ­രി­യാ­ണു്. അ­തെ­ല്ലാ­വ­രും വാ­യി­ച്ചു­നോ­ക്കു­മോ എ­ന്നു് എ­നി­ക്ക­റി­ഞ്ഞു­കൂ­ടാ. പക്ഷേ, ഞാൻ അ­തെ­ല്ലാ­വർ­ക്കും­കൂ­ടി എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ള്ള­താ­ണു്. അതു് ഇം­ഗ്ല­ണ്ടെ­ന്ന­പോ­ലെ സ്പെ­യി­നും, ഇ­റ്റ­ലി­യെ­ന്ന­പോ­ലെ ഫ്രാൻ­സും, ജർ­മ്മ­നി­യെ­ന്ന­പോ­ലെ ഐർ­ലാ­ണ്ടും, അ­ടി­മ­ക­ളു­ള്ള പ്ര­ജാ­ധി­പ­ത്യ­രാ­ജ്യ­മെ­ന്ന­പോ­ലെ അ­ടി­യാ­രു­ള്ള ച­ക്ര­വർ­ത്തി ഭ­ര­ണ­രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളും ഒ­രേ­വി­ധം കേൾ­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു­വ­ച്ചു് എ­ഴു­ത­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ള്ള­താ­ണു്. സാ­മു­ദാ­യി­ക­ങ്ങ­ളാ­യ വി­ഷ­മ­ത­കൾ രാ­ജ്യ­സീ­മ­ക­ളെ ക­വ­ച്ചു­കി­ട­ക്കു­ന്നു. മ­നു­ഷ്യ­ജാ­തി­ക്കു­ള്ള വ്ര­ണ­ങ്ങൾ, ഭൂ­മ­ണ്ഡ­ലം മു­ഴു­വ­നും വ്യാ­പി­ച്ചു­കി­ട­ക്കു­ന്ന ആ വ­മ്പി­ച്ച വ്ര­ണ­ങ്ങൾ, ഭൂ­പ­ട­ത്തിൽ വ­ര­യ്ക്ക­പ്പെ­ട്ട ചു­ക­ന്ന­തോ നീ­ലി­ച്ച­തോ ആയ ഓരോ അ­തിർ­ത്തി­യ­ട­യാ­ളം ക­ണ്ട­തു­കൊ­ണ്ടു നി­ല്ക്കു­ന്നി­ല്ല. മ­നു­ഷ്യൻ അ­ജ്ഞ­നും, നി­രാ­ശ­നു­മാ­യി എ­വി­ടെ­യു­ണ്ടു്, ഭ­ക്ഷ­ണ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി സ്ത്രീ­കൾ എവിടെ വിൽ­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്നു, അ­റി­വു­ണ്ടാ­കാ­നു­ള്ള ഗ്ര­ന്ഥ­വും ത­ണു­പ്പു­മാ­റ്റാ­നു­ള്ള അ­ടു­പ്പും കി­ട്ടാ­തെ കു­ട്ടി­കൾ എവിടെ ക­ഷ്ട­പ്പെ­ടു­ന്നു, അ­വി­ടെ­യെ­ല്ലാം പാ­വ­ങ്ങൾ എന്ന പു­സ്ത­കം വാ­തിൽ­ക്കൽ മു­ട്ടി വി­ളി­ച്ചു പറയും, ‘എ­നി­ക്കു­വേ­ണ്ടി വാതിൽ തു­റ­ക്കു­ക, ഞാൻ വ­രു­ന്ന­തു് നി­ങ്ങ­ളെ കാ­ണാ­നാ­ണു്.’

നാം ഇ­പ്പോൾ ക­ട­ന്നു­പോ­രു­ന്ന­തും, ഇ­പ്പോ­ഴും അ­ത്ര­മേൽ ദുഃ­ഖ­മ­യ­വു­മാ­യ പ­രി­ഷ്ക്കാ­ര­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ—പാ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ പേർ ‘മ­നു­ഷ്യൻ’ എ­ന്നാ­ണു്. അവൻ എല്ലാ രാ­ജ്യ­ത്തും കി­ട­ന്നു ക­ഷ്ട­പ്പെ­ടു­ന്നു. എ­ന്ന­ല്ല അവൻ എല്ലാ ഭാ­ഷ­ക­ളി­ലും നി­ല­വി­ളി­ക്കു­ന്നു.

ഫ്ര­ഞ്ച് ച­രി­ത്ര­സം­ഘ­ട­ന­കൊ­ണ്ടു് ഈ കഥയിൽ വൈ­മു­ഖ്യം കാ­ണി­ക്കു­ന്ന കേ­ര­ളീ­യ­രു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ അവർ പ്ര­ത്യേ­കം മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കേ­ണ്ട ഒരു ഭാ­ഗ­മാ­ണു് മേൽ­ക്കാ­ണി­ച്ച­തു്. രാ­ജ്യം, ഭാഷ, മതം മു­ത­ലാ­യ­വ­യിൽ­ക്കൂ­ടി മ­നു­ഷ്യൻ മ­നു­ഷ്യ­നിൽ­നി­ന്നും വേർ­തി­രി­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­ന്നു. എ­ങ്കി­ലും ആ­ന്ത­ര­മാ­യി പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന ഒരു ജീ­വി­ത­ശ­ക്തി അവനെ സർ­വ്വ­ത്ര ഒ­രേ­രൂ­പ­ത്തിൽ കാ­ണി­ച്ചു­ത­രു­ന്നു. മ­നു­ഷ്യൻ എ­ന്നും എ­വി­ടെ­യും മ­നു­ഷ്യൻ­ത­ന്നെ­യാ­ണു്. ഫ്രാൻ­സി­ലും, ഇൻ­ഡ്യ­യി­ലും, ആ­ഫ്രി­ക്ക­യി­ലും അ­വ­ന്റെ അ­ന്തഃ­ക­ര­ണം ഒ­രേ­രീ­തി­യിൽ ച­ലി­ക്കു­ന്നു. പാ­രി­സി­ലും ല­ണ്ട­നി­ലും ക­ല്ക്ക­ട്ടാ­യി­ലും പാ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ ദീ­ന­സ്വ­ര­ത്തി­നു് ഒരു വ്യ­ത്യാ­സ­വു­മി­ല്ല. ഈ ജീ­വി­തൈ­ക്യ­ത്തെ അ­നു­സ­ന്ധാ­നം­ചെ­യ്തു­കൊ­ണ്ടു് അ­തി­ന്റെ ര­ഹ­സ്യ­ങ്ങ­ളെ ഹൃ­ദ­യം­ഗ­മ­മാ­യി വ്യാ­ഖ്യാ­നി­ക്കു­ന്ന ഒരു സാ­ഹി­ത്യ­കൃ­തി ദേ­ശ­കാ­ലാ­തിർ­ത്തി­ക­ളെ അ­തി­ക്ര­മി­ച്ചു മ­നു­ഷ്യ­ലോ­ക­ത്തി­നു് ഒ­ട്ടാ­കെ ഒരു പൊ­തു­സ്വ­ത്താ­യി­ത്തീ­രും. ‘പാ­വ­ങ്ങൾ’ എന്ന പു­സ്ത­കം അ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തി­ലു­ള്ള ഒ­ന്നാ­ണു്. എല്ലാ ദേ­ശ­ക്കാർ­ക്കും ഉ­ള്ളിൽ­ക്കൂ­ടി നോ­ക്കി­യാൽ അതു സ്വാ­ത്മാ­വി­ന്റെ ഒരു ച­രി­ത്ര­മാ­യി വെ­ളി­പ്പെ­ടും. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് ഈ മ­ഹാ­ഗ്ര­ന്ഥം ഏതൊരു സാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­നും ഒരു അ­നർ­ഘ­മാ­യ സ­മ്പാ­ദ്യ­മാ­ണെ­ന്നു ഞാൻ പ­റ­യു­ന്ന­തു്. മൂ­ല­ഗ്ര­ന്ഥ­കാ­രൻ മു­ഖ­വു­ര­യിൽ പ­റ­യു­ന്ന ഒരു ഭാ­ഗം­കൂ­ടെ കേൾ­ക്കു­ക:

‘നി­യ­മ­ത്തി­ന്റേ­യും, ആ­ചാ­ര­ത്തി­ന്റേ­യും ബ­ല­ത്തി­ന്മേൽ ഭൂ­മി­യി­ലെ പ­രി­ഷ്ക്കാ­ര­ത്തി­ന്റെ ന­ടു­ക്കു് ന­ര­ക­ങ്ങ­ളെ ഉ­ണ്ടാ­ക്കി­ത്തീർ­ത്തു­കൊ­ണ്ടും, മ­നു­ഷ്യ­കർ­മ്മ­ത്തെ വി­ധി­യോ­ടു­കൂ­ടി ചേർ­ത്തു­കൊ­ണ്ടും, സ­മു­ദാ­യ­ത്താൽ കൽ­പി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന തീ­വ്ര­ശി­ക്ഷാ­വി­ധി­കൾ എ­ത്ര­കാ­ലം നി­ല­നി­ല്ക്കു­ന്നു­വോ, പു­രു­ഷാ­ന്ത­ര­ത്തി­ലെ മൂ­ന്നു വൈ­ഷ­മ്യ­ങ്ങൾ—പു­രു­ഷ­ന്മാർ­ക്കു ദാ­രി­ദ്ര്യ­ത്താ­ലു­ള്ള അ­ധഃ­പ­ത­നം, സ്ത്രീ­കൾ­ക്കു് വി­ശ­പ്പു­കാ­ര­ണ­മു­ണ്ടാ­കു­ന്ന മാ­ന­ഹാ­നി, കു­ട്ടി­കൾ­ക്കു് അ­റി­വി­ല്ലാ­യ്ക­യാൽ നേ­രി­ടു­ന്ന വ­ളർ­ച്ച­ക്കേ­ടു് ഇവ എ­ത്ര­കാ­ലം തീ­രാ­തെ കി­ട­ക്കു­ന്നു­വോ… മ­റ്റൊ­രു­വി­ധ­ത്തിൽ പ­റ­ക­യാ­ണെ­ങ്കിൽ ഭൂ­മി­യിൽ എ­ത്ര­കാ­ലം ദാ­രി­ദ്ര്യ­വും അ­ജ്ഞാ­ന­വും ഉണ്ടോ അ­ത്ര­യും­കാ­ലം ‘പാ­വ­ങ്ങൾ’ പോ­ലെ­യു­ള്ള പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ ഒ­രി­ക്ക­ലും പ്ര­യോ­ജ­ന­പ്പെ­ടാ­തെ വരാൻ നി­വൃ­ത്തി­യി­ല്ല.’ ഈ ഗ്ര­ന്ഥ­ത്തി­ലെ ക­ഥാ­ത­ന്തു­വിൽ കോർ­ത്തി­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന വി­ഷ­യ­ങ്ങൾ ഏ­തെ­ല്ലാ­മെ­ന്നു് മു­ഖ­വു­ര­യിൽ സം­ക്ഷി­പ്ത­മാ­യി സൂ­ചി­പ്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­വ­യു­ടെ ത­ത്വ­ദൃ­ഷ്ട്യാ ഉള്ള പ്ര­തി­പാ­ദ­നം സ്തോ­ഭ­ജ­ന­ക­വും സ്വാ­ഭാ­വി­ക­വും ആ­ക്കു­ന്ന­തി­നും വാ­യ­ന­ക്കാർ­ക്കു് ഒരു അ­നു­ഭ­വ­ര­സം ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്ന­തി­നും­വേ­ണ്ടി കവി അവയെ ഒരു ക­ഥാ­രൂ­പ­ത്തിൽ ഘ­ടി­പ്പി­ച്ചി­രി­ക്ക­യാ­ണു്. ‘പാ­വ­ങ്ങ’ളെ­പ്പ­റ്റി ഇ­ത്ര­യും സാ­മാ­ന്യ­മാ­യി മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു് ഇനി ന­മു­ക്കു ക­ഥാ­വ­സ്തു­വി­ലേ­ക്കു പ്ര­വേ­ശി­ക്കാം.

ബി­യാ­ണ്ട് റ­വ­ന്യു­മി­റി­യേൽ എന്നു പേരായ ഒരു മെ­ത്രാ­ന്റെ ഏ­റ്റ­വും പ­രി­ശു­ദ്ധ­മാ­യ ജീ­വി­ത­ച­രി­ത്ര­മാ­ണു് നാം ആ­ദ്യ­മാ­യി വാ­യി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഒരു ഉ­ത്ത­മ­നാ­യ മ­നു­ഷ്യ­നു് ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കേ­ണ്ട സകല സ­ദ്ഗു­ണ­ങ്ങൾ­ക്കും ഇ­ദ്ദേ­ഹം വി­ള­നി­ല­മാ­യി­രു­ന്നു. ക­ഷ്ട­പ്പെ­ടു­ന്ന­വ­രെ ശു­ശ്രൂ­ഷി­ക്കു­ക എ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു മെ­ത്രാ­ന്റെ ജീ­വി­ത­ധർ­മ്മം.

പാ­വ­ങ്ങൾ­ക്കു­വേ­ണ്ടി അ­ദ്ദേ­ഹം തന്റെ സർ­വ്വ­സ്വ­വും ബ­ലി­ക­ഴി­ച്ചു. അ­ന്ത്യ­ശ്വാ­സം­വ­രെ മ­നു­ഷ്യ­ധർ­മ്മ­ത്തെ അ­ണു­മാ­ത്ര­വും തെ­റ്റാ­തെ നി­റ­വേ­റ്റി. പ്രാ­പ­ഞ്ചി­ക­ങ്ങ­ളാ­യ യാ­തൊ­രു പ്ര­ലോ­ഭ­ന­ങ്ങ­ളും മെ­ത്രാ­നെ തീ­ണ്ടി­യി­ല്ല. സർ­വ്വ­സം­ഗ­പ­രി­ത്യാ­ഗി­യും, കാ­രു­ണ്യ­വാ­രി­ധി­യും, കർ­മ്മ­യോ­ഗി­യും ആയ ഒരു മ­ഹർ­ഷി­ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു അ­ദ്ദേ­ഹം. മെ­ത്രാ­നെ­ന്ന നി­ല­യിൽ തന്റെ ഇ­ട­വ­ക­യിൽ­നി­ന്നു പ്ര­തി­മാ­സം പ­തി­ന­യ്യാ­യി­രം ഫ്രാ­ങ്ക് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു വ­രു­മാ­ന­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അതിൽ ഏ­റ്റ­വും നി­സ്സാ­ര­മാ­യൊ­രു തുക സ്വ­ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ നി­ല­നിൽ­പി­ന്നാ­യി­ട്ടു­മാ­ത്രം നീ­ക്കി­വ­ച്ചി­ട്ടു് ബാ­ക്കി മു­ഴു­വൻ സാ­ധു­സം­ര­ക്ഷ­ണ­ത്തി­നാ­യി അ­ദ്ദേ­ഹം വി­നി­യോ­ഗി­ച്ചു. ഒ­രി­ക്കൽ വ­ഴി­ന­ട­ക്കു­മ്പോൾ ഒ­രെ­റു­മ്പി­നെ ച­വി­ട്ടാ­തി­രി­പ്പാ­നാ­യി പെ­ട്ടെ­ന്നു ചാ­ടി­യ­തു­കൊ­ണ്ടു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ കാ­ലി­നു് ഒ­രു­ളു­ക്കു പറ്റി. ആ സ്നേ­ഹ­മൂർ­ത്തി­യു­ടെ ഭൂതദയ അ­ത്ര­യ്ക്കു നി­ഷ്ക­ള­ങ്ക­വും അ­പ്ര­തി­ഹ­ത­വും ആ­യി­രു­ന്നു. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റ ത്യാ­ഗ­ബു­ദ്ധി­യും പ­രോ­പ­കാ­ര പ്ര­വ­ണ­ത­യും ആ­ളു­ക­ളെ അ­ത്ഭു­ത­പ്പെ­ടു­ത്തി. സർ­വ്വ­രും ആ മ­ഹാ­ത്മാ­വി­നെ ഈശ്വര തു­ല്യ­നാ­യി കരുതി. മെ­ത്രാ­നെ ജ്ഞാ­നി­യാ­ക്കി­ത്തീർ­ത്ത­തു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ഹൃ­ദ­യ­മാ­ണെ­ന്നും അ­തിൽ­നി­ന്നു­ള്ള പ്ര­കാ­ശ­മാ­ണു് ആ ജീ­വി­ത­ത്തെ ദീ­പ്തി­മ­ത്താ­ക്കി­യ­തെ­ന്നും കവി സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം തെ­ളി­യി­ക്കു­ന്നു. ‘മ­ത­സം­ബ­ന്ധി­ക­ളാ­യ ഉ­ദ്യോ­ഗ­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തൽ, ധർ­മ്മം­കൊ­ടു­ക്കൽ, ക­ഷ്ട­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട­വ­രെ ആ­ശ്വ­സി­പ്പി­ക്കൽ, കൃ­ഷി­ചെ­യ്യൽ, സ­ഹോ­ദ­ര­ഭാ­വം, മി­ത­വ്യ­യം, അ­തി­ഥി­സൽ­ക്കാ­രം, ത്യാ­ഗ­ശീ­ലം, അ­ദ്ധ്യ­യ­നം, അ­ദ്ധ്വാ­നം ഇവയാൽ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ഓരോ ദി­വ­സ­വും നി­റ­യ­പ്പെ­ട്ടു’ എ­ന്നാ­ണു് മെ­ത്രാ­ന്റെ ദി­ന­ച­ര്യ­യെ­പ്പ­റ്റി കവി പ­റ­യു­ന്ന­തു്. പ്ര­ശാ­ന്ത­ര­മ­ണീ­യ­മാ­യ, രാ­ത്രി അ­ദ്ദേ­ഹം എ­ങ്ങ­നെ ന­യി­ക്കു­ന്നു­വെ­ന്നു് നോ­ക്കു­ക: ‘ചി­ല­പ്പോൾ രാ­ത്രി നേരം വളരെ വൈകിയ ശേഷം അ­ദ്ദേ­ഹം തോ­ട്ട­ത്തി­ലു­ള്ള വ­ഴി­ക­ളി­ലൂ­ടെ ന­ട­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. ത­നി­ച്ചു്, ത­ന്നോ­ടു­ത­ന്നെ സം­സാ­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു്, സ­മാ­ധാ­ന­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി സ്നേ­ഹ­പ­രി­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ ആ­കാ­ശ­ത്തി­ന്റെ ശാ­ന്ത­തേ­യും, തന്റെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തി­ന്റെ ശാ­ന്ത­ത­യേ­യും ത­മ്മിൽ ത­ട്ടി­ച്ചു­നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു്, അ­ന്ധ­കാ­ര­ത്തി­ന്ന­ടി­യി­ലു­ള്ള ന­ക്ഷ­ത്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ തേ­ജ­സ്സി­നാ­ലും, ഈ­ശ്വ­ര­ന്റെ അ­ദൃ­ശ്യ­മാ­യ തേ­ജ­സ്സി­നാ­ലും, ഇ­ള­ക്ക­പ്പെ­ട്ട മ­ന­സ്സോ­ടു­കൂ­ടി അ­ജ്ഞാ­ത മാ­ഹാ­ത്മ്യ­ത്തിൽ­നി­ന്നും പൊ­ഴി­യു­ന്ന വി­ചാ­ര­പ­ര­മ്പ­ര­യ്ക്കു മു­മ്പിൽ തന്റെ ഹൃദയം തു­റ­ന്നു­വെ­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു പ­തു­ക്കെ ലാ­ത്തും.’

‘ഈ­ശ്വ­ര­ന്റെ മാ­ഹാ­ത്മ്യ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി­യും, സാ­ന്നി­ദ്ധ്യ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി­യും അ­ദ്ദേ­ഹം ചി­ന്തി­ച്ചു. അ­വ­സാ­ന­മി­ല്ലാ­ത്ത ഭാ­വി­യെ­പ്പ­റ്റി­യും, അ­ത്ഭു­ത­ക­ര­മാ­യ ലോ­ക­ര­ഹ­സ്യ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി­യും അ­ദ്ദേ­ഹം വി­ചാ­രി­ച്ചു. എല്ലാ വി­ഷ­യേ­ന്ദ്രി­യ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കും തു­ള­ച്ചു­ക­യ­റു­ന്ന എല്ലാ അ­പാ­ര­ത­ക­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചും അ­ദ്ദേ­ഹം നി­രൂ­പി­ച്ചു. അ­ദ്ദേ­ഹം ഈ­ശ്വ­ര­നെ പ­ഠി­ച്ചു­നോ­ക്കി­യി­ല്ല. ഈ­ശ്വ­ര­നെ­ക്ക­ണ്ടു് അ­ദ്ദേ­ഹം അ­മ്പ­ര­ന്നു. പ്ര­കൃ­തി­ക്കു് രൂ­പ­മു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന­വ­യും സ­ത്യ­ങ്ങ­ളെ­ന്നു ബോ­ധ­പ്പെ­ടു­ന്തോ­റും ശ­ക്തി­ക­ളെ പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന­വ­യും, ഏ­ക­ത്വ­ത്തി­നു­ള്ളിൽ പ­ര­സ്പ­ര­ഭി­ന്ന­ങ്ങ­ളാ­യ പ്ര­ത്യേ­ക വ്യ­ക്തി­ക­ളേ­യും അ­പാ­ര­മാ­യ ദേ­ശ­ത്തി­നു­ള്ളിൽ നാ­നാ­ത്വ­ങ്ങ­ളേ­യും ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന­വ­യും തേ­ജ­സ്സി­ലൂ­ടെ സൗ­ന്ദ­ര്യ­ത്തെ നിർ­മ്മി­ക്കു­ന്ന­വ­യു­മാ­യ പ­ര­മാ­ണു­ക്ക­ളു­ടെ സ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളാ­യ സ­ങ്ക­ല­ന­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി അ­ദ്ദേ­ഹം പ­ര്യാ­ലോ­ചി­ച്ചു.’

എത്ര ഗം­ഭീ­ര­മാ­യ പ്ര­കൃ­തി­ചി­ന്ത! ഒരു രാ­ത്രി­യിൽ­ക്കൂ­ടി ഇ­ത്ര­യെ­ല്ലാം കാ­ണു­ക­യും പ­ഠി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്ന ഗ്ര­ന്ഥ­കാ­ര­നെ­പ്പോ­ലെ­യു­ള്ള ത­ത്വ­ജ്ഞാ­നി­കൾ ചു­രു­ക്ക­മ­ത്രേ. മ­നു­ഷ്യ­നും പ്ര­കൃ­തി­യും ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­കൃ­ത്രി­മ­ബ­ന്ധ­ത്തെ പ­രി­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യി സാ­ക്ഷാ­ത്ക­രി­ച്ച ഒ­രാ­ളാ­ണു് മെ­ത്രാൻ. ഇ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള ഒരു ക­ഥാ­പാ­ത്ര­ത്തിൽ­ക്കൂ­ടി­യാ­ണു് കവി മാ­തൃ­കാ­ത്വ­ത്തെ പൊ­ന്തി­ച്ചു­കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­തു്. കറ തീർ­ന്നു്, കാ­ന്തി­കൂ­ടി, ശാ­ന്തി­യിൽ മു­ഴു­കി­യ പ­രി­പാ­വ­ന­വും പ­ര­മ­സു­ന്ദ­ര­വു­മാ­യ ഒരു ജീ­വി­തം! അതിലെ ര­ജ­സ്ത­മ­സ്സു­കൾ സ­ക­ല­തും ന­ശി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. കേ­വ­ല­മാ­യ സ­ത്വ­ഗു­ണം മാ­ത്രം ശേ­ഷി­ക്കു­ന്നു. മ­നു­ഷ്യൻ ദേ­വ­നാ­കു­ന്നു. അ­സ്വാ­ഭാ­വി­ക­മാ­യ യാ­തൊ­ന്നും­ത­ന്നെ ഈ പുണ്യ ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ കാ­ണു­ന്നി­ല്ല. എല്ലാ മ­നു­ഷ്യർ­ക്കും പോ­കാ­വു­ന്ന ഒരു മാർ­ഗ്ഗ­മാ­ണു് കവി വെ­ട്ടി­ത്തെ­ളി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഇ­ത്ര­ത്തോ­ളം ആ­ദർ­ശ­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ ഒരു ജീ­വി­തം സകല ന­ന്മ­കൾ­ക്കും ക­ല­വ­റ­യാ­യി പ­രി­പാ­ലി­ക്കു­ന്ന മ­റ്റൊ­രു ക­ഥാ­പാ­ത്ര­ത്തെ ഞാ­നി­തു­വ­രെ വാ­യി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള ഒരു നോ­വ­ലി­ലും ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ല. ഇ­പ്ര­കാ­രം തേ­ജോ­മ­യ­മാ­യ ഒരു ജീവിത മ­ണ്ഡ­ലം ചി­ത്രീ­ക­രി­ച്ച­തി­നു­ശേ­ഷം കവി മ­നു­ഷ്യ­പ്ര­കൃ­തി­യു­ടെ മ­റു­വ­ശം ന­മു­ക്കു കാ­ണി­ച്ചു­ത­രു­ന്നു.

ആർ­ക്കും യ­ഥേ­ഷ്ടം ക­ട­ന്നു­പോ­കാ­വു­ന്ന മെ­ത്രാ­ന്റെ വ­സ­തി­യിൽ ഒ­രു­ദി­വ­സം രാ­ത്രി അ­ശ­ര­ണ­നാ­യ ഒരു വ­ഴി­പോ­ക്കൻ ക­യ­റി­ച്ചെ­ന്നു. ഈ­യാ­ളാ­ണു് ഈ ക­ഥ­യി­ലെ പ്ര­ധാ­ന പാ­ത്ര­മാ­യ ഴാങ് വാൽ ഴാങ്. ജീ­വി­ത­ത്തി­ലെ ചളി മു­ഴു­വൻ ഒ­ന്നി­ച്ചു­കൂ­ടി­യ ഒരു ചി­ത്ര­മാ­ണു നാം ഇവിടെ കാ­ണു­ന്ന­തു്. ഇയാൾ ചെ­റു­പ്പ­ത്തിൽ ഏ­റ്റ­വും ദ­രി­ദ്ര­നാ­യ ഒരു മ­രം­വെ­ട്ടു­കാ­ര­നാ­യി­രു­ന്നു. കു­ട്ടി­ക്കാ­ല­ത്തു് അയാൾ വാ­യി­ക്കാൻ പ­ഠി­ച്ചി­ല്ല. ഒരു സ്ത്രീ­യെ സ്നേ­ഹി­ക്കു­ന്ന­തി­നും അ­യാൾ­ക്കു് ഇ­ട­യാ­യി­ട്ടി­ല്ല. പകൽ മു­ഴു­വ­നും എ­ല്ലു­മു­റി­യെ പ­ണി­യെ­ടു­ക്ക­യാ­യി­രു­ന്നു പ­തി­വു്. അച്ഛൻ മ­രി­ച്ച­തി­നു­ശേ­ഷം തന്റെ കു­ടും­ബ­ത്തി­ലു­ള്ള മ­റ്റു് അം­ഗ­ങ്ങ­ളെ പു­ലർ­ത്തു­ന്ന­തി­നു് അയാൾ വളരെ ക­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടു. ഒ­രാ­ളു­ടെ വേ­ല­കൊ­ണ്ടു് ആ­ഹാ­ര­ത്തി­നു­ള്ള വക മു­ഴു­വൻ ഉ­ണ്ടാ­യി­ല്ല. വീ­ട്ടി­ലു­ള്ള കു­ട്ടി­കൾ പ­ട്ടി­ണി കി­ട­ക്കു­ന്ന­തു­ക­ണ്ടു സ­ഹി­ക്ക­വ­യ്യാ­തെ ഒ­രു­ദി­വ­സം രാ­ത്രി അയാൾ ഒരു ഷാ­പ്പിൽ­നി­ന്നും ഒരു അപ്പം മോ­ഷ്ടി­ച്ചു. ത­ന്മൂ­ലം പോ­ലീ­സി­ന്റെ കൈ­യിൽ­പ്പെ­ട്ടു ജ­യി­ലി­ലേ­ക്കു പോ­കേ­ണ്ടി­വ­ന്നു. പ­ട്ടി­ണി­കൊ­ണ്ടു പൊ­രി­യു­ന്ന അ­നു­ജ­ന്മാ­രെ ഓർ­ത്തു അയാൾ ജയിൽ ചാടാൻ ഉ­ദ്യ­മി­ച്ചു. അതു ശി­ക്ഷാ­വി­ധി കൂ­ട്ടി­ക്കി­ട്ടു­വാ­നു­ള്ള കാ­ര­ണ­മാ­യി. ഇ­ങ്ങ­നെ തു­ടർ­ന്നു­ണ്ടാ­യ കു­റ്റ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഫ­ല­മാ­യി 19 വർ­ഷ­ക്കാ­ലം തു­ടർ­ച്ച­യാ­യി ഴാ­ങി­നു തടവിൽ കി­ട­ക്കേ­ണ്ട­താ­യി വന്നു. ഒരു അ­പ്പ­ക്ക­ഷ­ണം മൂലം 19 വർ­ഷ­ത്തെ തടവു്! ത­ണ്ടു­വ­ലി­ശി­ക്ഷ­യെ­ന്നു പ­റ­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന ഒ­രു­ത­രം ദ­ണ്ഡ­നം ഇ­ക്കാ­ല­മെ­ത്ര­യും അയാൾ അ­നു­ഭ­വി­ച്ചു. മ­നു­ഷ്യ­സ­മു­ദാ­യ­ത്തിൽ­നി­ന്നും അയാൾ തീരെ ഭ്ര­ഷ്ട­നാ­യി; വി­സ്മൃ­ത­നാ­യി. ഇ­ങ്ങ­നെ ദാ­രി­ദ്ര്യം ഈ വി­റ­കു­വെ­ട്ടു­കാ­ര­നെ അ­ന്ധ­കാ­ര­ത്തി­ലെ ഭ­യ­ങ്ക­ര­നാ­യ ഒരു പി­ശാ­ചാ­ക്കി­ത്തീർ­ത്തു. ഇ­തി­നി­ട­യ്ക്കു വീ­ട്ടു­കാ­രെ­ല്ലാം പ­ട്ടി­ണി­കി­ട­ന്നു മ­രി­ച്ചു. ലോ­ക­ത്തിൽ അയാൾ ഏ­ക­നാ­യി. നി­യ­മ­ത്തി­ന്റെ ക്രൂ­ര­ദം­ഷ്ട്ര­ങ്ങ­ളേ­റ്റു ഴാ­ങി­ന്റെ യൗ­വ­ന­ര­ക്തം മു­ഴു­വ­നും ചോർ­ന്നൊ­ലി­ച്ചു­പോ­യി­രി­ക്കു­ന്നു. എ­ങ്കി­ലും അയാൾ അ­പ്പോ­ഴും ബ­ലി­ഷ്ഠ­കാ­യ­നാ­യി­രു­ന്നു. 19 വർഷം ക­ഴി­ഞ്ഞു് അയാളെ ത­ട­വിൽ­നി­ന്നു വി­ട്ടു. പോ­രു­മ്പോൾ പോ­ലീ­സിൽ­നി­ന്നു ഒരു യാ­ത്രാ­നു­വാ­ദ­പ­ത്ര­വും അ­യാൾ­ക്കു കി­ട്ടി. പൊ­തു­ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­റി­വി­നാ­യി അ­യാ­ളു­ടെ ഭ­യ­ങ്ക­ര­പ്ര­കൃ­തി­യു­ടെ ഒരു സൂ­ച­ന­യും അ­തി­ലു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അ­തു­വ­രെ­യു­ള്ള ജീ­വി­തം ഴാ­ങ്വാൽ­ഴാ­ങി­നെ കേവലം മൃ­ഗ­പ്രാ­യ­നാ­ക്കി­യി­രു­ന്നു, ‘ഹാ! ചു­വ­ന്ന കു­പ്പാ­യം, ഞ­രി­യാ­ണി­യി­ന്മേൽ ഇ­രു­മ്പു­ങ്ക­ട്ട, കി­ട­ന്നു­റ­ങ്ങാൻ ഒരു പലക, ചൂടു്, ത­ണു­പ്പു്, ത­ട­വു­പു­ള്ളി­കൾ, അ­ടി­ച്ച കു­ഴി­യിൽ മീ­തേ­യ്ക്കു മീ­തേ­യു­ള്ള അടി, വെ­റു­തെ­യു­ള്ള ഇ­ര­ട്ട­ച്ച­ങ്ങ­ല, ഒരു വാ­ക്കു­കൊ­ണ്ടു പ­റ­ക­യാ­ണെ­ങ്കിൽ തു­റു­ങ്കു്, ദീ­നം­പി­ടി­ച്ചു കി­ട­പ്പി­ലാ­കു­മ്പോൾ­കൂ­ടി ചങ്ങല. നാ­യ്ക്കൾ—നാ­യ്ക്ക­ളാ­ണു ഞ­ങ്ങ­ളേ­ക്കാൾ സു­ഖി­ക്കു­ന്ന­തു്! പ­ത്തൊ­മ്പ­തു കൊ­ല്ലം. എ­നി­ക്കു് നാൽ­പ­ത്താ­റാ­യി! ഇ­പ്പോൾ ഇതാ മ­ഞ്ഞ­ച്ച യാ­ത്രാ­നു­വാ­ദ­പ­ത്ര­വും കി­ട്ടി! ഇ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു കഥ.’ ഇ­പ്ര­കാ­രം അ­യാൾ­ത­ന്നെ തന്റെ ജ­യിൽ­ജീ­വി­ത­ത്തെ­പ്പ­റ്റി മെ­ത്രാ­നോ­ടു വി­വ­രി­ച്ചു പ­റ­യു­ന്നു­ണ്ടു്. ത­ട­വിൽ­നി­ന്നും വി­ട്ട­യു­ട­നെ അനേകം നാഴിക വ­ഴി­ന­ട­ന്നും പ­ട്ടി­ണി­കി­ട­ന്നും ഒ­ടു­വിൽ അയാൾ മെ­ത്രാൻ താ­മ­സി­ക്കു­ന്ന പ­ട്ട­ണ­ത്തിൽ എത്തി. അ­ന്ന­ത്തെ രാ­ത്രി അവിടെ ക­ഴി­ച്ചു­കൂ­ട്ടു­വാൻ അയാൾ ആ­ഗ്ര­ഹി­ച്ചു. വി­ശ­പ്പു­മൂ­ലം തീരെ ന­ട­ക്കു­വാൻ നി­വൃ­ത്തി­യി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. പല ഹോ­ട്ട­ലു­ക­ളി­ലും അയാൾ ക­യ­റി­ച്ചെ­ന്നു. അ­വി­ടെ­നി­ന്നെ­ല്ലാം ഉ­ട­മ­സ്ഥ­ന്മാർ ഈ ബീ­ഭ­ത്സാ­കാ­ര­നെ നിർ­ദ്ദ­യം ബ­ഷി­ഷ്ക­രി­ച്ചു. വി­ശ­പ്പും ദാ­ഹ­വും സ­ഹി­ക്കാ­തെ ഇ­ങ്ങ­നെ ചു­റ്റി­ത്തി­രി­യു­മ്പോൾ ഒരാൾ മെ­ത്രാ­ന്റെ ഗൃഹം കാ­ണി­ച്ചു­കൊ­ടു­ത്തു. ഈ ത­ട­വു­പു­ള്ളി അ­ങ്ങോ­ട്ടു ക­യ­റി­ച്ചെ­ന്നു. വ­ല­യു­ന്ന­വ­രു­ടെ ര­ക്ഷാ­വ­ല­യം അ­തു­ത­ന്നെ­യാ­ണു്. രാ­ത്രി അ­സ­മ­യ­ത്തു വന്ന പ­ഥി­ക­നെ മെ­ത്രാൻ വേ­ണ്ട­വി­ധം സ­ല്ക്ക­രി­ച്ചു. യാ­ച­ക­നാ­യ പാ­ന്ഥൻ അ­മ്പ­ര­ന്നു­പോ­യി. തന്റെ സകല ച­രി­ത്ര­വും തു­റ­ന്നു­പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടും, ലേ­ശ­വും വൈ­മു­ഖ്യം കാ­ണി­ക്കാ­തെ ഔ­ദാ­ര്യാ­മൃ­ത­ത്തിൽ കു­ളി­പ്പി­ച്ച ആൾ വ­ന്ദ്യ­നാ­യ ഒരു മെ­ത്രാ­നാ­ണെ­ന്ന­റി­ഞ്ഞ­പ്പോ­ളാ­ണു് അയാൾ ആ­ശ്ച­ര്യ­ഭ­രി­ത­നാ­യ­തു്. നീ­ച­ത്വ­ത്തി­ന്റെ മറുകര കണ്ട ഒരു ജ­യിൽ­പ്പു­ള്ളി­യെ സ­മ­ത്വ­ത്തിൽ സ്വീ­ക­രി­ച്ചു സ­ല്ക്ക­രി­ക്കു­ക, പു­റ­ന്തി­ണ്ണ­യി­ലും സ്ഥലം കി­ട്ടാ­ത്ത­വ­നു മു­റി­ക്കു­ള്ളിൽ നല്ല ശ­യ്യോ­പ­ക­ര­ണ­ങ്ങൾ കൊ­ടു­ത്തു് ഉ­റ­ങ്ങാൻ അ­നു­വ­ദി­ക്കു­ക എ­ന്നി­വ­യൊ­ക്കെ ചെ­യ്ത­തു് ആ­രാ­ണു്? മ­താ­ദ്ധ്യ­ക്ഷ­നും, സർ­വ്വ­രാ­ലും ആ­രാ­ധ്യ­നു­മാ­യ ഒരു മെ­ത്രാൻ! ഴാങ് വാൽ ഴാ­ങി­നു് അ­വ­ന്റെ വി­കാ­ര­ങ്ങൾ പ­റ­ഞ്ഞ­റി­യി­ക്കാൻ സാ­ധി­ച്ചി­ല്ല. സ­ല്ക്കാ­രാ­ദി­കൾ ക­ഴി­ഞ്ഞു് എ­ല്ലാ­വ­രും നി­ദ്ര­യ്ക്കൊ­രു­ങ്ങി. 19 കൊ­ല്ല­ത്തി­നു­ശേ­ഷം അ­ന്നാ­ണു് ആ­ദ്യ­മാ­യി ഴാങ് കി­ട­ക്ക­യിൽ കി­ട­ന്ന­തു്. പക്ഷേ, അ­യാൾ­ക്കു് ഉ­റ­ക്കം വ­ന്നി­ല്ല. വേ­ണ­മെ­ങ്കിൽ നി­ഷ്പ്ര­യാ­സം അ­പ­ഹ­രി­ക്കു­വാൻ സൗ­ക­ര്യ­മു­ള്ള ഒരു സ്ഥ­ല­ത്തു മെ­ത്രാ­ന്റെ വക കുറെ വെ­ള്ളി­പ്പാ­ത്ര­ങ്ങ­ളും, വി­ല­പി­ടി­ച്ച ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു മെ­ഴു­കു­തി­രി­ക്കാ­ലു­ക­ളും ഇ­രി­ക്കു­ന്ന­തു് അയാൾ കണ്ടു. സർ­വ്വർ­ക്കും സ്വാ­ഗ­തം പ­റ­യു­ന്ന ആ ഗൃ­ഹ­ത്തിൽ യാ­തൊ­ന്നും ഭ­ദ്ര­മാ­യി സൂ­ക്ഷി­ക്കു­ക പ­തി­വി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. കുറെ പ­ണം­നേ­ടാൻ വ­ഴി­യു­ണ്ടെ­ന്നു ക­ണ്ട­പ്പോൾ, ആ രാ­ത്രി­യു­ടെ നി­ശ്ശ­ബ്ദ­ത­യിൽ ഴാ­ങി­ന്റെ മൃ­ഗീ­യ­പ്ര­കൃ­തി ഉ­ണർ­ന്നു­വ­ശാ­യി. മ­നഃ­സാ­ക്ഷി­യോ­ടു കു­റെ­നേ­രം മ­ല്ലി­ട്ട­തി­നു­ശേ­ഷം അയാൾ ആ സാ­മാ­ന­ങ്ങ­ളും മോ­ഷ്ടി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു അ­വി­ടെ­നി­ന്നു ക­ട­ന്നു. പക്ഷേ, പ്ര­ഭാ­ത­ത്തിൽ പോ­ലീ­സി­ന്റെ കൈ­യിൽ­പ്പെ­ട്ടു. അയാൾ മെ­ത്രാ­ന്റെ അ­ടു­ക്ക­ലേ­ക്കു തി­രി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു­വ­ര­പ്പെ­ട്ടു. ഈ അ­വ­സ­ര­ത്തി­ലും ഗൃ­ഹ­വാ­സി­കൾ­ക്കു് അ­ത്ഭു­തം തോ­ന്നു­മാ­റു് അ­ദ്ദേ­ഹം അ­ക്ഷോ­ഭ്യ­നും അ­നു­ക­മ്പാ­പൂ­രി­ത­നും ആ­യി­രു­ന്നു. ആ സാ­മാ­ന­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം താൻ ദാ­ന­മാ­യി കൊ­ടു­ത്ത­താ­ണെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു് അയാളെ പോ­ലീ­സു­കാ­രിൽ­നി­ന്നു വി­ടു­വി­ക്കു­ക­യാ­ണു് അ­ദ്ദേ­ഹം ചെ­യ്ത­തു്. അ­ത്ര­മാ­ത്ര­മോ! മു­ഷ്ട­വ­സ്തു­ക്കൾ എ­ല്ലാം എ­ടു­ത്തു­കൊ­ണ്ടു പൊ­യ്ക്കൊ­ള്ളു­വാ­നും ഴാ­ങി­നു് അ­നു­വാ­ദം ല­ഭി­ച്ചു. അയാൾ സ്ത­ബ്ധ­നാ­യി­പ്പോ­യി. ഇ­തി­നു­മു­മ്പു പലേ വേ­ദ­ന­ക­ളും അയാൾ അ­നു­ഭ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ ഇ­പ്പോ­ഴു­ണ്ടാ­യ മ­നോ­വേ­ദ­ന സർ­വ്വോ­പ­രി ദു­സ്സ­ഹ­മാ­യി­ത്തോ­ന്നി. വാ­ക്കു­കൊ­ണ്ടു വി­വ­രി­ക്കു­വാൻ വ­യ്യാ­ത്ത ഒരു നീ­റ്റൽ ആ മു­ര­ടി­ച്ച അ­ന്തഃ­ക­ര­ണ­ത്തെ ബാ­ധി­ച്ചു. അ­തി­ന്നു­ള്ളിൽ ഇ­ത്ര­നാ­ളും ക­ട്ടി­പി­ടി­ച്ചു­കി­ട­ന്നി­രു­ന്ന മാ­ലി­ന്യ­മെ­ല്ലാം ഉ­രു­കി­യൊ­ലി­ക്കാൻ­തു­ട­ങ്ങി. ഒരു ചൈ­ത­ന്യ­ദീ­പം ആ ശ­രീ­ര­ത്തി­ലും ക­ത്തു­ന്നു­ണ്ടെ­ന്നു വെ­ളി­പ്പെ­ട്ടു. വെറും ജീ­വ­ച്ഛ­വ­മാ­യി­ട്ടാ­ണു യാ­ത്ര­യാ­യ­തെ­ങ്കി­ലും, ആ നി­മി­ഷം­മു­തൽ അയാൾ ഒരു മ­നു­ഷ്യ­നാ­കാൻ തു­ട­ങ്ങി­യി­രു­ന്നു. മെ­ത്രാ­ന്റെ മ­ഹ­നീ­യ­രൂ­പം മ­ര­ണം­വ­രെ മാ­ഞ്ഞു­പോ­കാ­ത്ത­വി­ധം ഴാ­ങി­ന്റെ ഹൃ­ദ­യ­ഭി­ത്തി­യിൽ പ്ര­കാ­ശി­ച്ചു. എ­ന്നാൽ വ­ഴി­യിൽ­വെ­ച്ചു് അ­യാൾ­ക്കു പി­ന്നെ­യും ഒ­ര­ബ­ദ്ധം­പ­റ്റി. ഏ­ക­നാ­യി ക­ളി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു­ന­ട­ന്നി­രു­ന്ന ഒരു കു­ട്ടി­യു­ടെ കൈ­യിൽ­നി­ന്നു് ഒരു വെ­ള്ളി­നാ­ണ­യം അയാൾ സൂ­ത്ര­ത്തിൽ അ­പ­ഹ­രി­ച്ചു. കു­ട്ടി സ­ങ്ക­ട­പ്പെ­ട്ടു. ദൃ­ഷ്ടി­പ­ഥ­ത്തിൽ­നി­ന്നു മ­റ­യു­ന്ന­തു­വ­രെ അയാൾ പ­ഴ­യ­ത­ട­വു­പു­ള്ളി­ത­ന്നെ ആ­യി­രു­ന്നു. അ­പ്പോ­ഴേ­ക്കു മെ­ത്രാ­ന്റെ രൂ­പ­വും അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ഉ­പ­ദേ­ശ­വും അയാൾ ഉ­ജ്ജീ­വി­ച്ചു. മ­നഃ­സാ­ക്ഷി പ­ണ്ട­ത്തേ­ക്കാൾ പ­തി­നാ­യി­രം­മ­ട­ങ്ങു­ശ­ക്തി­യാ­യി പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കാൻ­തു­ട­ങ്ങി. ഒ­രു­തു­ള്ളി ക­ണ്ണീ­രെ­ങ്കി­ലും ആ ക­ഠി­ന­ഹൃ­ദ­യ­ന്റെ ജീ­വി­ത­ത്തിൽ ഇ­തു­വ­രെ പു­റ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടി­ല്ല. ഇതാ ഇ­പ്പോൾ അയാൾ വാ­വി­ട്ടു ക­ര­ഞ്ഞു­പോ­യി. പണം തി­രി­യെ കൊ­ടു­ക്കു­വാൻ അയാൾ ആ കു­ട്ടി­യെ നാ­ലു­പാ­ടും വി­ളി­ച്ചു­ന­ട­ന്നു. ആ നാണയം മ­ന­സ്സി­ലു­ണ്ടാ­ക്കി­യ വ്രണം പി­ന്നെ ഒ­രു­കാ­ല­ത്തും ഉ­ണ­ങ്ങി­യി­ല്ല. അ­തി­ന്റെ വേദന ഴാ­ങി­നെ തി­ക­ച്ചും ഒരു മ­നു­ഷ്യ­നാ­ക്കി­ത്തീർ­ത്തു. ജീ­വി­ത­ത്തി­ലെ ഒരു പ­രി­വർ­ത്ത­ന­ഘ­ട്ട­മാ­യി­രു­ന്നു ഇതു്. ഇ­രു­ട്ടു മു­ഴു­വ­നും നീ­ങ്ങി വെ­ളി­ച്ചം ക­ണ്ടു­തു­ട­ങ്ങി­യ­തു് ഇ­പ്പോ­ഴാ­ണു്. അ­ന്നു­രാ­ത്രി അയാൾ വീ­ണ്ടും ആരും അ­റി­യാ­തെ മെ­ത്രാ­ന്റെ വ­സ­തി­ക്കു നേരെ റോ­ഡിൽ­വ­ന്നു കു­റെ­നേ­രം പ്രാർ­ത്ഥി­ച്ചു­നി­ന്ന­തി­നു­ശേ­ഷം ആ സ്ഥലം വി­ട്ടു.

ഈ ര­ണ്ടു­ക­ഥാ­പാ­ത്ര­ങ്ങ­ളേ­യും­പ­റ്റി ഇ­ത്ര­ത്തോ­ളം വ്യ­ക്ത­മാ­യി വി­വ­രി­ച്ച­തി­നു ശേഷം ബാ­ക്കി ക­ഥാ­ഭാ­ഗം ഏ­റ്റ­വും സം­ക്ഷി­പ്ത­മാ­ക്കാ­മെ­ന്നു വി­ചാ­രി­ക്കു­ന്നു. മ­നഃ­സാ­ക്ഷി­യു­ടെ മർ­ദ്ദ­ന­മേ­റ്റു് ശു­ദ്ധ­നാ­യി­ത്തീർ­ന്ന ഴാങ് വാൽ ഴാങ് മെ­ത്രാ­നെ­പ്പോ­ലെ­ത­ന്നെ അ­ത്യു­ത്ത­മ­മാ­യ ഒരു ജീ­വി­തം ന­യി­ക്കു­ന്ന കാ­ഴ്ച­യാ­ണു് ഇനി നാം കാ­ണു­ന്ന­തു്. ഫ്രാൻ­സി­ലെ മ­റ്റൊ­രു പ­ട്ട­ണ­ത്തിൽ ചെ­ന്നു് ഒരു പുതിയ വ്യ­വ­സാ­യം ആ­രം­ഭി­ച്ചു. ധർ­മ്മാ­നു­സ­ര­ണ­മാ­യ പ്ര­യ­ത്നം­കൊ­ണ്ടു് അയാൾ അനവധി സ്വ­ത്തു സ­മ്പാ­ദി­ച്ചു. അതു മു­ഴു­വൻ സാ­ധു­സം­ര­ക്ഷ­ണ­ത്തി­നാ­യി വി­നി­യോ­ഗി­ക്കു­വാൻ നീ­ക്കി­വ­ച്ചു. ഈ നൂ­ത­ന­ജീ­വി­ത­ത്തിൽ പൊ­തു­ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ വെ­റു­പ്പി­നേ­യും, പോ­ലീ­സി­നേ­യും ഭ­യ­ന്നു് അ­യാൾ­ക്കു സ്വ­ന്തം പേർ മാ­യ്ചു ഒരു പുതിയ പേർ സ്വീ­ക­രി­ക്കേ­ണ്ട­താ­യി വന്നു. ചു­രു­ക്ക­ത്തിൽ ന­ന്മ­ചെ­യ്യു­ന്ന­തി­നു­വേ­ണ്ടി അയാൾ വളരെ ക­ഷ്ട­ത­കൾ അ­നു­ഭ­വി­ച്ചു. ഴാവേർ എന്നു പേ­രു­ള്ള ഒരു പോ­ലീ­സ് ഇൻ­സ്പെ­ക്ട­രു­ടെ ശ­ല്യ­മാ­ണു് ഇതിൽ പ്ര­ത്യേ­കം വ്യ­ക്ത­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ഇ­യ്യാൾ പ്ര­സ്തു­ത ക­ഥ­യി­ലെ ഒ­ട്ടും അ­പ്ര­ധാ­ന­മ­ല്ലാ­ത്ത ഒരു പാ­ത്ര­വു­മാ­ണു്. ഴാങ് ആ പ­ട്ട­ണ­ത്തി­ലെ ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­പേ­ക്ഷ­യ­നു­സ­രി­ച്ചു് അ­വി­ട­ത്തെ ന­ഗ­ര­സ­ഭാ­ദ്ധ്യ­ക്ഷ­നാ­യി­ത്തീർ­ന്നി­ട്ടും, ഴാ­വേ­റി­നു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ നേർ­ക്കു­ള്ള ശ­ങ്ക­കൾ വി­ട്ടു­പോ­കു­ന്നി­ല്ല. ഇ­തി­നി­ട­യ്ക്കു് ‘ഫൻതീൻ’ എന്നു പേ­രു­ള്ള ഒരു സ്ത്രീ­യു­മാ­യി പ­രി­ച­യ­പ്പെ­ടേ­ണ്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. പാ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ ക­ഷ്ട­ത­കൾ മൂർ­ത്തീ­ക­രി­ച്ചു കാ­ണു­ന്ന­തു് ഇ­വ­ളി­ലാ­ണു്. ചെ­റു­പ്പ­ത്തിൽ കാ­മു­ക­പ­രി­ത്യ­ക്ത­യാ­യി ദാ­രി­ദ്ര്യ­കൂ­പ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ടു് ഒ­ടു­വിൽ ഴാ­ങി­ന്റെ വ്യ­വ­സാ­യ­ശാ­ല­യിൽ കൂ­ലി­പ്പ­ണി­ക്കാ­രി­യാ­യി ഇവൾ പ്ര­വേ­ശി­ച്ചു. പോരും വഴി തന്റെ ഏ­ക­പു­ത്രി­യെ ഒരു ഹോ­ട്ടൽ­കാ­രി­യു­ടെ പക്കൽ വ­ളർ­ത്താൻ അവൾ ഏ­ല്പി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­ന്റെ ചെ­ല­വി­ലേ­ക്കു് പ­ണ­മ­യ­യ്ക്കാൻ­വേ­ണ്ടി അവൾ അ­നു­ഭ­വി­ച്ച ക­ഷ്ട­ത­കൾ­ക്കു ക­ണ­ക്കി­ല്ല. വ്യ­വ­സാ­യ­ശാ­ല­യി­ലും ഫൻ­തീ­നു് പല ആ­പ­ത്തു­ക­ളും നേ­രി­ട്ടു. ഇ­തൊ­ന്നും ഉ­ട­മ­സ്ഥ­നാ­യ ഴാ­ങി­നു് ആദ്യം അ­റി­യു­വാൻ ഇ­ട­യാ­യി­ല്ല. അ­വ­ളു­ടെ മ­ര­ണ­ഘ­ട്ടം അ­ടു­ത്ത­പ്പോൾ മാ­ത്ര­മേ ആ സാ­ധു­ജ­ന­പാ­ല­നു് സം­ഗ­തി­കൾ മ­ന­സ്സി­ലാ­യു­ള്ളൂ. അ­ന്നു­മു­തൽ അ­ദ്ദേ­ഹം അവളെ വേ­ണ്ട­വി­ധം ശു­ശ്രൂ­ഷി­ച്ചു. മരണ സ­മ­യ­ത്തു് അ­വ­ളു­ടെ പെൺ­കു­ഞ്ഞി­നെ സം­ര­ക്ഷി­ക്കേ­ണ്ട ഭാരം അ­ദ്ദേ­ഹം കൈ­യേ­ല്ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. തന്റെ വ്യ­വ­സാ­യ­ശാ­ല­യോ­ടു സം­ബ­ന്ധി­ച്ചു നടന്ന ഈ സംഭവം ഴാ­ങി­ന്റെ ന­വ­നീ­ത­ഹൃ­ദ­യ­ത്തെ ഒ­ട്ട­ധി­കം ശ­ല്യ­പ്പെ­ടു­ത്തി. തൽ­ഫ­ല­മാ­യി ആ പെൺ­കു­ട്ടി­യെ വേ­ണ്ട­വി­ധം വ­ളർ­ത്തി സം­തൃ­പ്തി­യ­ട­യു­വാൻ അ­ദ്ദേ­ഹം ആ­ഗ്ര­ഹി­ച്ചു. എ­ന്നാൽ ഇ­തി­നി­ട­യ്ക്കു് ഴാ­ങി­നു തന്റെ സകല പ­ദ­വി­ക­ളും ഉ­പേ­ക്ഷി­ക്കേ­ണ്ടി­വ­ന്നു. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ മ­നഃ­സാ­ക്ഷി­യു­ടെ മാ­ഹാ­ത്മ്യം അ­ള­ക്കു­ന്ന ഒരു സം­ഭ­വ­മാ­ണി­തു്. ഏതോ കു­റ്റ­ത്തിൽ ഴാ­ങ്ങാ­ണെ­ന്നു കരുതി, പി­ടി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ഒരു നി­ര­പ­രാ­ധ­നെ ശി­ക്ഷി­ക്ക­ത്ത­വ­ണ്ണം ഒരു കോ­ട­തി­വി­ചാ­ര­ണ ഈ അ­വ­സ­ര­ത്തിൽ മ­റ്റൊ­രു സ്ഥ­ല­ത്തു ന­ട­ക്കു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. വിവരം അ­റി­ഞ്ഞ­യു­ട­നെ അ­ദ്ദേ­ഹം തന്റെ സർ­വ്വ­സ്വ­വും ത്യ­ജി­ച്ചു് കോ­ട­തി­മു­മ്പാ­കെ ഹാ­ജ­രാ­യി, സ്വ­ന്തം പേർ വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തി, കു­റ്റം കൈ­യേ­റ്റു് ആ നി­ര­പ­രാ­ധ­നെ ര­ക്ഷി­ച്ചു. ധർ­മ്മ­വീ­ര­നെ­ന്നു് വി­ശ്രു­ത­നാ­യ ഒരു ന­ഗ­ര­സ­ഭാ­ദ്ധ്യ­ക്ഷൻ ഇ­പ്ര­കാ­രം പ­ണ്ട­ത്തെ ത­ട­വു­പു­ള്ളി­യാ­യ­തിൽ ജ­ന­ങ്ങൾ അ­ത്ഭു­ത­പ്പെ­ട്ടു. ഴാങ് വാൽ ഴാങ് ബ­ന്ധ­ന­സ്ഥ­നാ­യി അ­ധി­കം­നാൾ ക­ഴി­ച്ചു­കൂ­ട്ടി­യി­ല്ല. ആ പെൺ­കു­ഞ്ഞി­ന്റെ സം­ര­ക്ഷ­യ്ക്കാ­യി അയാൾ വീ­ണ്ടും ത­ട­വിൽ­നി­ന്നും സൂ­ത്ര­ത്തിൽ പു­റ­ത്തു­വ­ന്നു. സ്വാർ­ജ്ജി­ത­മാ­യ സ്വ­ത്തിൽ വ­ലി­യൊ­രം­ശം അയാൾ ഒരു വ­ന­ത്തിൽ നി­ക്ഷേ­പി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് അ­ന­ന്ത­ര­ജീ­വി­ത­ത്തിൽ പല കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളും അയാൾ നിർ­വ്വ­ഹി­ച്ച­തു്. ‘തെനാർ ഡിയർ’ എന്നു പേരായ ഒരു ഘാ­ത­ക­നാ­ണു് ഈ കഥയിൽ സ്മ­ര­ണീ­യ­നാ­യ മ­റ്റൊ­രു പാ­ത്രം. ദാ­രി­ദ്ര്യം­കൊ­ണ്ടു് മ­നു­ഷ്യൻ എ­ത്ര­ത്തോ­ളം നീ­ച­നും നി­ഷ്ഠു­ര­നും ആ­കാ­മെ­ന്ന­തി­നു് അവനും അ­വ­ന്റെ കു­ടും­ബ­വും ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണു്. ഈ കു­ടും­ബം ന­ട­ത്തി­യി­രു­ന്ന ഹോ­ട്ട­ലി­ലാ­ണു് ഫൻ­തീ­ന്റെ പെൺ­കു­ഞ്ഞു വ­ളർ­ന്നി­രു­ന്ന­തു്. കു­ട്ടി­യെ അ­ന്വേ­ഷി­ച്ചു പ്ര­ച്ഛ­ന്ന­വേ­ഷ­നാ­യി സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്ന ഴാങ് യ­ദൃ­ച്ഛ­യാ അവളെ ക­ണ്ടെ­ത്തു­ക­യും പ­ണം­കൊ­ടു­ത്തു് തെ­നാർ­ഡി­യ­രു­ടെ പി­ടി­യിൽ­നി­ന്നു് അവളെ വി­ടു­വി­ച്ചു് കൂ­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടു­പോ­വു­ക­യും ചെ­യ്തു. കൊ­സെ­ത്ത് എ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­ളു­ടെ പേർ. ഈ ക­ഥ­യി­ലെ നാ­യി­ക­യും ഇ­വ­ള­ത്രെ. പി­ന്നീ­ടു് ഴാങ് വാൽ ഴാങ് അ­നു­ഭ­വി­ച്ച സകല ക­ഷ്ട­പ്പാ­ടു­ക­ളും ഈ പെൺ­കു­ട്ടി­യെ സം­ര­ക്ഷി­ക്കാൻ­വേ­ണ്ടി­യാ­ണു്. പു­ത്രീ­നിർ­വി­ശേ­ഷ­മാ­യ വാ­ത്സ­ല്യം അ­യാൾ­ക്കു് അവളിൽ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ജീ­വി­ത­പ്പോ­രിൽ പല മു­റി­വു­ക­ളു­മേ­റ്റു് വ­ടു­കെ­ട്ടി അ­വ­സാ­നം വി­ര­ക്ത­നാ­യി­ത്തീർ­ന്ന അയാളെ വീ­ണ്ടും ലോ­ക­വു­മാ­യി ബ­ന്ധി­ച്ച­തു് കൊ­സെ­ത്തു മാ­ത്ര­മാ­ണു്. അ­വ­ളു­ടെ മേലിൽ അ­വ­കാ­ശം പ­റ­ഞ്ഞു് പണം ത­ട്ടാ­നാ­യി തെ­നാർ­ഡി­യർ കൂ­ടെ­ക്കൂ­ടെ ഴാ­ങി­നെ ശ­ല്യ­പ്പെ­ടു­ത്തി. അ­തു­വ­ഴി അനേക ആ­പ­ത്തു­കൾ ആ നിർ­ഭാ­ഗ്യ­വാ­നെ വ­ല­യം­ചെ­യ്തു. അ­വ­യോ­ടെ­ല്ലാം അയാൾ ധീരം ധീരം പൊ­രു­തി. പോ­ലീ­സി­ന്റെ ഗൃ­ദ്ധ്ര­നേ­ത്ര­ങ്ങ­ളും അയാളെ അ­നു­ധാ­വ­നം ചെ­യ്യു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. പല സ്ഥ­ല­ത്തും ഴാ­ങി­നു് കു­ട്ടി­യേ­യും­കൊ­ണ്ടു് ഒ­ളി­ച്ചു താ­മ­സി­ക്കേ­ണ്ടി­വ­ന്നു. ഈ വി­ഷ­മ­ത­യ്ക്കി­ട­യി­ലും അയാൾ കൊ­സെ­ത്തി­നെ, ഒരു രാ­ജ­കു­മാ­രി­യെ­പ്പോ­ലെ വ­ളർ­ത്തി. ഇ­തി­നി­ട­യിൽ പോ­ലീ­സി­ന്റെ ദൃ­ഷ്ടി­യിൽ­നി­ന്നും തീരെ മ­റ­യു­ന്ന­തി­നു് ഴാങ് വാൽ ഴാങ് കൊ­സെ­ത്തി­നെ­യും­കൊ­ണ്ടു് ഒരു ക­ന്യാ­സ്ത്രീ­മ­ഠ­ത്തിൽ ക­ട­ന്നു­കൂ­ടി അവിടെ കു­റെ­നാൾ ഗൂ­ഢ­വാ­സം­ചെ­യ്യു­ക­യും ഉ­ണ്ടാ­യി. ‘ഫൂ­ഷൽ­വാ­ങ്’ എ­ന്നൊ­രു തോ­ട്ട­ക്കാ­ര­നാ­യി­രു­ന്നു ഇ­തി­ലേ­ക്കു് അയാളെ സ­ഹാ­യി­ച്ച­തു്. കൊ­സെ­ത്തി­നു് ഈ മ­ഠ­ത്തിൽ­നി­ന്നു വേണ്ട വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം ല­ഭി­ച്ചു. അവൾ ക്ര­മേ­ണ താ­രു­ണ്യ­ദ­ശ­യി­ലേ­ക്കു ക­ട­ന്നു. പി­ന്നീ­ടു് പല സ്ഥ­ല­ത്തും മാ­റി­മാ­റി താ­മ­സി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന കാ­ല­ത്താ­ണു് ഇ­വ­ളു­ടെ കാ­മു­ക­നാ­യും, ഈ ക­ഥ­യി­ലെ നാ­യ­ക­നാ­യും മ­രി­യു­സ് എ­ന്നൊ­രു യു­വാ­വു പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. മ­രി­യു­സ് ഒരു പ്ര­ഭു­കു­ടും­ബ­ത്തി­ലെ അം­ഗ­മാ­യി­രു­ന്നു. ഇവർ ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­നു­രാ­ഗം ക്ര­മ­പ്ര­വൃ­ദ്ധ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്ന­തു് നി­രീ­ക്ഷ­ണ­പ­ടു­വാ­യ ഴാങ് കാ­ലേ­കൂ­ട്ടി ക­ണ്ട­റി­ഞ്ഞു. ആദ്യം അയാൾ അതു സൂ­ത്ര­ത്തിൽ ത­ട­യു­വാൻ ശ്ര­മി­ച്ചെ­ങ്കി­ലും ഒ­ടു­വിൽ അ­നി­രോ­ധ്യ­മെ­ന്നു­ക­ണ്ടു് അതിൽ ഉ­ദാ­സീ­ന­നാ­യി. അ­തു­വ­രെ തന്റെ നേർ­ക്കു് പി­താ­വെ­ന്ന നി­ല­യിൽ ഒ­ന്നാ­കെ പ്ര­വാ­ഹി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന അ­വ­ളു­ടെ സ്നേ­ഹ­ത്തിൽ­നി­ന്നും ഇ­പ്പോൾ ഒരു ശാഖ മ­റ്റൊ­രാ­ളെ ല­ക്ഷ്യ­മാ­ക്കി­ത്തി­രി­യു­ന്ന­തു ക­ണ്ടു് ഴാങ് സ­ങ്ക­ട­പ്പെ­ട്ടു. എ­ങ്കി­ലും പ്ര­കൃ­തി­യു­ടെ ദുർ­ന്നി­വാ­ര്യ­മാ­യ ആ പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ത്തി­ന്റെ മർ­ദ്ദ­നം ആ വൃ­ദ്ധൻ സം­യ­മ­ന­പൂർ­വം സ­ഹി­ച്ചു എന്നു മാ­ത്ര­മ­ല്ല, മ­രി­യു­സി­നെ­ക്കൂ­ടാ­തെ കൊ­സെ­ത്തി­ന്റെ ജീ­വി­തം­ത­ന്നെ അ­സാ­ദ്ധ്യ­മെ­ന്നു മ­ന­സ്സി­ലാ­യ­പ്പോൾ അയാൾ ആ വി­വാ­ഹ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി പല ആ­പ­ത്തി­ലും ചാടി.

മ­രി­യു­സി­നു് തന്റെ അ­ച്ഛ­ന്റെ കീഴിൽ വ­ള­രു­ന്ന­തി­നു സം­ഗ­തി­യാ­യി­ല്ല. മു­ത്ത­ച്ഛ­നാ­ണു് അയാളെ സം­ര­ക്ഷി­ച്ച­തു്.

വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­ത്തി­നു­ശേ­ഷം രാ­ഷ്ട്രീ­യ­മാ­യ അ­ഭി­പ്രാ­യ­വ്യ­ത്യാ­സ­ത്താൽ മ­രി­യു­സ് മു­ത്ത­ച്ഛ­നാ­യ പ്ര­ഭു­വു­മാ­യി പി­ണ­ങ്ങി­പ്പി­രി­ഞ്ഞു. കൊ­സെ­ത്തു­മാ­യു­ള്ള അ­നു­രാ­ഗം ഈ പി­ണ­ക്ക­ത്തെ ഒ­ന്നു­കൂ­ടെ പ്ര­ബ­ല­മാ­ക്കി. മു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ അ­നു­മ­തി­യോ­ടു­കൂ­ടി­യു­ള്ള വി­വാ­ഹം അ­സാ­ദ്ധ്യ­മെ­ന്നു­ക­ണ്ട­പ്പോൾ അയാൾ അ­ന്ന­ത്തെ വി­പ്ല­വ­ക­ക്ഷി­യിൽ­ച്ചേർ­ന്നു് ഭ­ര­ണാ­ധി­കാ­രി­ക­ളോ­ടു യു­ദ്ധം­ചെ­യ്തു് ജീവൻ വെ­ടി­യു­വാൻ നി­ശ്ച­യി­ച്ചു. എ. ബി. സി. സു­ഹൃ­ത്സം­ഘം എന്ന പേരിൽ യു­വാ­ക്ക­ന്മാ­ര­ട­ങ്ങി­യ ഒരു വി­പ്ല­വ­ക­ക്ഷി അ­ക്കാ­ല­ത്തു സം­ഘ­ടി­ത­മാ­യി­രു­ന്നു. ഇതിലെ നാ­യ­ക­ന്മാ­രാ­യ ഏ­താ­നും യു­വ­ധീ­ര­ന്മാർ എ­ന്നെ­ന്നും സ്മ­ര­ണീ­യ­ന്മാ­രാ­ണു്. രാ­ജ്യ­ത്തി­ന്റെ ന­ന്മ­യ്ക്കു­വേ­ണ്ടി അവർ അ­ന്ന­ത്തെ ഗ­വൺ­മെ­ന്റു­മാ­യി ക­ല­ഹി­ച്ചു യു­ദ്ധം ന­ട­ത്തി. ഴാങ് അ­പ്പോൾ സം­ഗ­ര­രം­ഗ­ത്തിൽ സ­ന്നി­ഹി­ത­നാ­യി­രു­ന്നു. അ­രാ­ജ­ക­ക­ക്ഷി ബ­ന്ധ­ന­സ്ഥ­നാ­ക്കി വെ­ടി­വെ­ച്ചു കൊ­ല്ലു­വാൻ നിർ­ത്തി­യി­രു­ന്ന ഇൻ­സ്പെ­ക്ടർ ഴാ­വേ­റെ അയാൾ അ­വി­ടെ­വെ­ച്ചു ര­ക്ഷ­പ്പെ­ടു­ത്തി. ഴാ­ങി­ന്റെ മ­ഹാ­മ­ന­സ്ക­ത ഴാ­വേർ­ക്കു തി­ക­ച്ചും അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ട്ട­തു് അ­പ്പോ­ഴാ­ണു്. യു­ദ്ധ­ത്തിൽ മ­രി­യു­സ് മു­റി­വേ­റ്റു വീണു. ഴാങ് തൽ­ക്ഷ­ണം അയാളെ താ­ങ്ങി­യെ­ടു­ത്തു് ഒരു ഗൂ­ഢ­മാർ­ഗ്ഗ­മാ­യി പു­റ­ത്തു­ക­ട­ന്നു് പ്ര­ഭു­ഗൃ­ഹ­ത്തിൽ കൊ­ണ്ടു­പോ­യി ഏ­ല്പി­ച്ചു് ശു­ശ്രൂ­ഷി­ക്കാൻ ഏർ­പ്പാ­ടു­ചെ­യ്തു.

പോ­രു­ന്ന­വ­ഴി അയാൾ ഴാ­വേ­റെ ക­ണ്ടു­മു­ട്ടി ഇൻ­സ്പെ­ക്ടർ­ക്കു് ഇ­ത്ത­വ­ണ­യും ഴാ­ങി­നെ അ­റ­സ്റ്റ് ചെ­യ്യാൻ തോ­ന്നി. അയാൾ ഒ­ര­ക്ഷ­ര­വും പ­റ­യാ­തെ അതിനു വ­ഴി­പ്പെ­ട്ടു. പക്ഷേ, അല്പം മു­മ്പു് സകല വി­രോ­ധ­വും മ­റ­ന്നു് സ്വ­ന്തം ജീവനെ ര­ക്ഷി­ച്ച ആളെ ഇൻ­സ്പെ­ക്ടർ എ­ങ്ങ­നെ അ­റ­സ്റ്റ് ചെ­യ്യും? ഔ­ദ്യോ­ഗി­ക­മാ­യ കൃ­ത്യം നിർ­വ്വ­ഹി­ക്കു­ന്ന­തിൽ അയാൾ ബ­ഹു­ക­ണി­ശ­ക്കാ­ര­നു­മാ­യി­രു­ന്നു. ഇ­പ്പോൾ ഒ­രു­വി­ധ­ത്തി­ലും സ­മാ­ധാ­ന­മു­ണ്ടാ­കാ­ത്ത ഒരു ധർ­മ്മ­സ­ങ്ക­ട­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ടു് ഇൻ­സ്പെ­ക്ടർ വ­ല­ഞ്ഞു. ഇരു വ­ശ­ത്തും­നി­ന്നു­ണ്ടാ­യ അ­ന്തഃ­ക­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ ഇ­ടി­യേ­റ്റു് അയാൾ കു­ഴ­ങ്ങി. ഒ­ടു­വിൽ ആ വി­ഷ­മ­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ­നി­ന്നും മോചനം നേ­ടാ­നാ­യി അയാൾ പു­ഴ­യിൽ­ച്ചാ­ടി ആ­ത്മ­ഹ­ത്യ ചെ­യ്ക­യാ­ണു­ണ്ടാ­യ­തു്. ഴാ­വേ­റി­ന്റെ പ്ര­കൃ­തി അ­സാ­ധാ­ര­ണ­വും അ­ത്ഭു­താ­വ­ഹ­വു­മാ­ണു്. ഉ­ദ്യോ­ഗ­മു­റ തെ­റ്റി­ന­ട­ക്കു­ക എ­ന്ന­തു് അ­യാൾ­ക്കു് വി­ചാ­രി­ക്കു­വാൻ­കൂ­ടി സാ­ധി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. ഒരു ത­ട­വു­പു­ള്ളി­യെ അ­റ­സ്റ്റ് ചെ­യ്യു­വാൻ പാ­ടി­ല്ലാ­ത്ത­വി­ധം മഹർഷി തു­ല്യ­നാ­യ് ക­ണ്ട­തോ­ടു­കൂ­ടി അ­യാ­ളു­ടെ അ­ന്ധ­മാ­യ നീ­തി­ബോ­ധം മു­ഴു­വ­നും അ­സ്ത­മി­ച്ചു. അ­തി­നു് മ­ര­ണം­ത­ന്നെ ആ­വ­ശ്യ­മാ­യി­വ­ന്നു. മ­രി­യു­സി­ന്റെ മു­റി­വു­കൾ ഉ­ണ­ങ്ങി സു­ഖ­പ്പെ­ട്ട­തോ­ടു­കൂ­ടി മു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ പഴയ വി­രോ­ധ­മെ­ല്ലാം തീർ­ന്നു് അ­ദ്ദേ­ഹം വി­വാ­ഹ­ത്തി­ന­നു­മ­തി­കൊ­ടു­ത്തു. ഴാങ് വാൽ ഴാ­ങി­ന്റെ ഉ­ത്സാ­ഹ­ത്തിൽ വി­വാ­ഹം ഭം­ഗി­യാ­യി നിർ­വ്വ­ഹി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. അയാൾ കൊ­സെ­ത്തി­ന്റെ വ­ളർ­ത്ത­ച്ഛ­നെ­ന്ന­നി­ല­യ്ക്കു ത­നി­ക്കു­ള്ള സകല സ്വ­ത്തും സ്ത്രീ­ധ­ന­മാ­യി കൊ­ടു­ത്തു. കു­ബേ­ര­പ­ദ­വി­യിൽ ജീ­വി­ക്കാൻ അതു ധാ­രാ­ളം മ­തി­യാ­യി­രു­ന്നു. ഈ വി­വാ­ഹ­ത്തി­നു­ശേ­ഷം ഴാങ് അ­ടു­ത്തു­ള്ള ഒരു ഗൃ­ഹ­ത്തിൽ ഏ­കാ­ന്ത­വാ­സം ചെ­യ്യു­ന്നു. കു­റേ­ദി­വ­സം ക­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ മാ­ത്ര­മേ മ­രി­യു­സി­നു തന്നെ യു­ദ്ധ­ക്ക­ള­ത്തിൽ­നി­ന്നും ര­ക്ഷി­ച്ച­തു കൊ­സെ­ത്തി­ന്റെ വ­ളർ­ത്ത­ച്ഛ­നാ­ണെ­ന്നു മ­ന­സ്സി­ലാ­യു­ള്ളൂ. അയാൾ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ ഈ­ശ്വ­ര­നെ­പ്പോ­ലെ ആ­രാ­ധി­ച്ചു. ഴാ­ങി­ന്റെ ആ­ശ്ച­ര്യ­ക­ര­മാ­യ ജീ­വി­ത­മ­ഹ­ത്ത്വം അ­പ്പോ­ളാ­ണു് സ­ക­ല­രും പ­രി­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യി­ക്ക­ണ്ട­തു്. ഇ­തി­നി­ട­യ്ക്കു് ഴാങ് ദീ­ന­ക്കി­ട­ക്ക­യിൽ വീ­ണു­ക­ഴി­ഞ്ഞു. തന്റെ പു­റം­പ്രാ­ണ­നാ­യി­രു­ന്ന കൊ­സെ­ത്തി­നെ ഒരു ഭർ­ത്താ­വിൽ സ­മർ­പ്പി­ച്ച­തോ­ടു­കൂ­ടി അ­ദ്ദേ­ഹം ഇ­ഹ­ലോ­ക­ബ­ന്ധം തീരെ വി­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്നു. രോ­ഗ­വേ­ദ­ന­ക­ളൊ­ന്നും അ­നു­ഭ­വി­ക്കാ­തെ അ­ദ്ദേ­ഹം തന്റെ വാ­ത്സ­ല്യ­ഭാ­ജ­ന­ങ്ങ­ളോ­ടു് അ­വ­സാ­ന­യാ­ത്ര പ­റ­ഞ്ഞു. ഇ­ങ്ങ­നെ ഈ മ­ഹാ­ഭാ­ര­ത­ത്തി­ലെ ഭീഷ്മ യോഗി സ­ക­ല­തും ക­ണ്ടും അ­നു­ഭ­വി­ച്ചും അ­ന്ത്യ­ത്തിൽ പ­ര­മ­ശാ­ന്തി­യ­ട­യു­ക­യും ചെ­യ്തു.

മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ അ­നു­സ്യൂ­ത­മാ­യ ഒരു ഗ­തി­വി­ശേ­ഷ­മാ­ണു നാം ഇ­വി­ടെ­ക്ക­ണ്ട­തു്. ഏ­റ്റ­വും താണ ഒരു പ­ടി­യിൽ­നി­ന്നും പു­റ­പ്പെ­ട്ടു് അതു പല ഘ­ട്ട­ങ്ങ­ളി­ലും ത­ര­ണം­ചെ­യ്തു് അ­വ­സാ­നം പ്രാ­പ്യ­സ്ഥാ­ന­ത്തെ­ത്തു­ന്നു. തി­രി­യിൽ­നി­ന്നു കൊ­ളു­ത്തി­യ പ­ന്തം­പോ­ലെ­യാ­യി­രു­ന്നു ഴാങ് വാൽ ഴാ­ങി­ന്റെ ജീ­വി­തം. മെ­ത്രാ­ന്റെ ജീ­വി­ത­കാ­ന്തി­യിൽ അ­തി­ന്റെ സകല ദു­ഷ്ടാം­ശ­ങ്ങ­ളും ദ­ഹി­ച്ചു­പോ­യി. മു­ത്തു­ച്ചി­പ്പി­യിൽ പ­തി­ച്ച ജ­ല­ബി­ന്ദു­പോ­ലെ അ­തി­ന്നു വി­ല­യും, ശോ­ഭ­യും വർ­ദ്ധി­ച്ചു. അ­ന്തർ­ലീ­ന­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന ചൈ­ത­ന്യം ഉ­ണ­രു­ക­യാ­ണെ­ങ്കിൽ ഏതു നീ­ച­നും സം­സ്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ടു­മെ­ന്ന ത­ത്വ­മാ­ണു കവി നമ്മെ പ­ഠി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഒ­രി­ക്ക­ലും ന­ന്നാ­കാ­ത്ത­വി­ധം ഒ­രു­വ­നും ലോ­ക­ത്തിൽ അ­ധഃ­പ­തി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. സ­മു­ദാ­യം കൃ­ത്രി­മ­ങ്ങ­ളാ­യ നി­യ­മ­ങ്ങ­ളിൽ­ക്കൂ­ടി ഭ്ര­ഷ്ടു­ക­ല്പി­ച്ചു പു­റ­ത്തു­ത­ള്ളു­ന്ന നി­കൃ­ഷ്ടാ­ത്മാ­ക്ക­ളി­ലും ആ­ശ­യ്ക്കു വ­ഴി­യു­ണ്ടെ­ന്ന സംഗതി നാ­മാ­രും ഓർ­മ്മി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. സൂ­ക്ഷ്മ­ജ്ഞ­നാ­യ കവി ഈ തത്വം ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ക്കു­ന്നു.

‘ഈ ലോ­ക­ത്തിൽ കി­ട­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു് കേ­ടു­വ­രാ­ത്ത­തും പ­ര­ലോ­ക­ത്തു നാ­ശ­ര­ഹി­ത­മാ­യി നി­ല്ക്കു­ന്ന­തും, ഗു­ണം­കൊ­ണ്ടു വർ­ദ്ധി­ച്ചു കാ­ളി­ക്ക­ത്തി­പ്പി­ടി­ച്ചു ശ­ക്തി­യിൽ പ്ര­കാ­ശി­ക്കാൻ ക­ഴി­യു­ന്ന­തും, ദോ­ഷം­കൊ­ണ്ടു് ഒ­രി­ക്ക­ലും കെ­ട്ടു­പോ­കാ­ത്ത­തു­മാ­യ ഒരു ദി­വ്യ­തേ­ജ­സ്സു്—ഒ­രാ­ദി­മ തത്വം—മ­നു­ഷ്യാ­ത്മാ­വി­ലി­ല്ലേ? വി­ശേ­ഷി­ച്ചും ഴാങ് വാൽ ഴാ­ങി­ന്റെ ആ­ത്മാ­വിൽ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ലേ?’ എ­ന്നാ­ണു കവി ചോ­ദി­ക്കു­ന്ന­തു്.

ഴാ­ങി­ന്റെ ജീ­വ­ച­രി­ത്രം­കൊ­ണ്ടു നാം ഗ്ര­ഹി­ക്കേ­ണ്ട­തെ­ന്താ­ണെ­ന്നു് ഈ ഒരു വാ­ച­ക­ത്തിൽ സൂ­ചി­ത­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ഇ­ന്ന­ത്തെ ഭ­ര­ണ­നി­യ­മ­ങ്ങ­ളും, വ്യ­വ­സ്ഥ­ക­ളും മ­റ്റും ഈ പ്ര­ധാ­ന ത­ത്വ­ത്തെ വി­സ്മ­രി­ച്ചു പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു ഗ്ര­ന്ഥ­കാ­രൻ അവയെ ക­ഠി­ന­മാ­യി ആ­ക്ഷേ­പി­ക്കു­ന്നു. നി­യ­മ­ത്തി­ന്റേ­യും, ശി­ക്ഷ­യു­ടേ­യും കാ­ഠി­ന്യം മ­നു­ഷ്യ­നെ ന­ന്നാ­ക്കു­ന്ന­തി­നു­പ­ക­രം ഒ­ന്നു­കൂ­ടി ദു­ഷി­പ്പി­ക്കു­ക­യാ­ണു ചെ­യ്യു­ന്ന­തെ­ന്നാ­ണു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ അ­ഭി­പ്രാ­യം. മ­നു­ഷ്യ­നെ പി­ശാ­ചാ­ക്കി­ത്തീർ­ക്കു­ന്ന­തു് അ­ജ്ഞ­ത­യും ദാ­രി­ദ്ര്യ­വു­മാ­ണെ­ന്നും അ­വ­യു­ടെ നി­വാ­ര­ണ­ത്തി­ലാ­ണു ഭ­ര­ണാ­ധി­കാ­രി­ക­ളു­ടേ­യും, ലോ­ക­ശു­ശ്രൂ­ഷ­ക­ന്മാ­രു­ടേ­യും ശ്ര­ദ്ധ പ്ര­ധാ­ന­മാ­യി പ­തി­യേ­ണ്ട­തെ­ന്നും അ­ദ്ദേ­ഹം ഉ­പ­ദേ­ശി­ക്കു­ന്നു. പാ­രീ­സി­ലെ തെ­രു­വു­ക­ളിൽ തെ­ണ്ടി­ത്തി­രി­ഞ്ഞു­ന­ട­ക്കു­ന്ന കു­ട്ടി­ക­ളെ എത്ര ഹൃ­ദ­യാ­വർ­ജ്ജ­ക­മാ­യ വി­ധ­ത്തി­ലാ­ണു ഗ്ര­ന്ഥ­കാ­രൻ ക­ഥാ­രം­ഗ­ത്തു പ്ര­വേ­ശി­പ്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്! ഇ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തിൽ തെ­നാർ­ഡി­യ­രു­ടെ മകനായ ഗ­വ്തോ­ഷ് കു­ട്ടി­യു­ടെ ചി­ത്രം ഒ­രി­ക്ക­ലും വാ­യ­ന­ക്കാ­രു­ടെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തിൽ­നി­ന്നു മാ­ഞ്ഞു­പോ­കു­ന്ന­ത­ല്ല.

അ­നു­രാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ അ­ത്യ­ന്തം പ­രി­ശു­ദ്ധ­മാ­യ ഭാവം മാ­ത്ര­മേ ‘പാ­വ­ങ്ങ­ളിൽ’ പ്ര­തി­ഫ­ലി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ളൂ. ന­ഗ്ന­മാ­യ ശൃം­ഗാ­ര­ത്തി­നു് ഇതിൽ ഒ­രി­ട­ത്തും സ്ഥാ­നം കൊ­ടു­ത്തി­ട്ടി­ല്ല. പ്രേ­മം അഥവാ സ്നേ­ഹം ഐ­ശ്വ­ര­മാ­യ ഒരു ഗു­ണ­മാ­ണെ­ന്നും, അതാണു മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ പൂർ­ണ്ണ­ത പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നും കവി വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ന്നു. പ­രി­ശു­ദ്ധ­മാ­യ പ്രേ­മ­ത്തി­ന്റെ അ­പ്ര­ധൃ­ഷ്യ­മാ­യ പ്ര­വാ­ഹ­ത്തിൽ സ­ക­ല­വി­ധ അ­സ­മ­ത്വ­ങ്ങ­ളും ഒ­ലി­ച്ചു­പോ­കു­ന്ന ഒരു കാ­ഴ്ച­യാ­ണു് ഇതിൽ ഏ­റ്റ­വും മർ­മ്മ­സ്പൃ­ക്കാ­യി തോ­ന്നു­ന്ന­തു് തെ­നാർ­ഡി­യ­റു­ടെ മകളായ ‘എ­പ്പോ­നൈൻ’ എന്നു പേ­രു­ള്ള ദ­രി­ദ്ര­പ്പെ­ണ്ണി­നു പ്ര­ഭു­കു­മാ­ര­നാ­യ മ­രി­യു­സിൽ അ­നു­രാ­ഗ­മു­ണ്ടാ­കു­ന്നു. അ­യാ­ളാ­ക­ട്ടെ അതു സ്വ­പ്ന­ത്തിൽ­പ്പോ­ലും അ­റി­യു­ന്നു­മി­ല്ല. അ­വ­സാ­നം യു­ദ്ധ­സ്ഥ­ല­ത്തു­വ­ച്ചു് അ­യാ­ളു­ടെ ര­ക്ഷ­യ്ക്കാ­യി അവൾ സ്വയം ഒരു വെ­ടി­യു­ണ്ട­യേ­റ്റു മ­രി­ക്കു­ന്ന അ­വ­സ­ര­ത്തി­ലാ­ണു കാ­ര്യം വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. ഇ­തു­പോ­ലെ മ­ന­സ്സി­ന്റെ നാ­നാ­ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള ഗ­തി­വി­ഗ­തി­കൾ ഈ പു­സ്ത­ക­ത്തിൽ പ­ല­ഭാ­ഗ­ത്തും ജീ­വി­ത­ര­ഹ­സ്യ­ങ്ങ­ളെ വി­ളം­ബ­രം ചെ­യ്യു­ന്നു­ണ്ടു്. ഈ ലേ­ഖ­ന­ത്തി­ന്റെ ആദ്യം പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു­പോ­ലെ ഓരോ വി­ഷ­യ­ത്തേ­യും അ­ഗാ­ധ­മാ­യ ത­ത്വ­ചി­ന്ത­കൊ­ണ്ടു കനം പി­ടി­പി­ടി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടാ­ണു കവി നി­രൂ­പ­ണം­ചെ­യ്തി­ട്ടു­ള്ള­തു്. അ­നു­രാ­ഗ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി അ­ദ്ദേ­ഹം പ­റ­യു­ന്ന­തു കേൾ­ക്കു­ക:

‘അ­നു­രാ­ഗം ഒ­ന്നു­കിൽ ന­ശി­പ്പി­ക്കും—അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ ര­ക്ഷി­ക്കും. ന­ടു­വി­ലൂ­ടെ അതിനു സ­ഞ്ചാ­ര­മി­ല്ല. കേ­വ­ല­ത്വ­ത്തിൽ എ­ത്തു­ന്ന ആ ഉ­യർ­ന്ന നി­ല­യിൽ അ­നു­രാ­ഗം വി­ന­യ­ത്തി­ന്റെ എന്തോ അ­നിർ­വാ­ച്യ­മാ­യ ഒരു ദി­വ്യാ­ന്ധ­ത്വ­വു­മാ­യി കെ­ട്ടു­പി­ണ­യു­ന്നു.’

‘പ­രി­ശു­ദ്ധ­മാ­യ ഏ­താ­ണ്ടു നാ­ണം­കൂ­ടി­യ അ­നു­രാ­ഗം ഒ­രു­വി­ധ­ത്തി­ലും ശൃം­ഗാ­ര­ശൂ­ന്യ­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. അവനവൻ സ­നേ­ഹി­ക്കു­ന്ന സ്ത്രീ­യെ സ്തു­തി­ക്കു­ന്ന­തു ലാ­ള­ന­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ഥ­മ­രൂ­പ­മാ­ണു്. കു­റേ­ക്കൂ­ടി ഊ­ന്നി­സ്നേ­ഹി­ക്കാൻ മാ­ത്ര­മാ­ണു് വി­ഷ­യ­ല­മ്പ­ട­ത്വ­ത്തി­ന്റെ മു­മ്പിൽ ഹൃദയം പിൻ­വാ­ങ്ങു­ന്ന­തു്.’

‘എ­ന്തു­ത­ന്നെ ചെ­യ്താ­ലും മ­നു­ഷ്യ­ഹൃ­ദ­യ­ത്തി­ലു­ള്ള ആ ശാ­ശ്വ­ത­മാ­യ സ്മാ­ര­ക­വ­സ്തു­വെ, അ­നു­രാ­ഗ­ത്തെ, ഇ­ല്ലാ­താ­ക്കു­വാൻ നി­ങ്ങ­ളെ­ക്കൊ­ണ്ടു സാ­ധി­ക്കി­ല്ല. പു­രു­ഷ­നും സ്ത്രീ­യും ത­മ്മിൽ ഉ­രു­കി­ച്ചേ­രു­ന്ന ഒരു തീ­ച്ചൂ­ള­യാ­ണു് അ­നു­രാ­ഗം… അ­നു­രാ­ഗ­മ­ഹോ­ത്സ­വം കൊ­ണ്ടാ­ടി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞ ആ ശ്രീ­കോ­വി­ലി­നു മു­മ്പിൽ ആ­ത്മാ­വു് ധ്യാ­ന­ത്തിൽ­പ്പെ­ടു­ന്നു.’

ആ­ലോ­ചി­ക്കും­തോ­റും അ­തി­ഗം­ഭീ­ര­ങ്ങ­ളാ­യി തോ­ന്നു­ന്ന എ­ത്ര­യെ­ത്ര ചി­ന്താ­ശ­ക­ല­ങ്ങ­ളാ­ണു് ഇ­തു­പോ­ലെ ഈ പു­സ്ത­ക­ത്തി­ന്റെ ഓരോ വ­ശ­ത്തും ചി­ത­റി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന­തു്! അ­വ­യെ­ല്ലാം ഉ­ദ്ധ­രി­ച്ചു തു­ട­ങ്ങി­യാൽ, ഈ ലേഖനം ഒ­രി­ക്ക­ലും അ­വ­സാ­നി­ക്ക­യി­ല്ല. ക­ഥ­യോ­ടു സം­ബ­ന്ധി­ച്ചു­വ­രു­ന്ന ച­രി­ത്ര­സം­ഗ­തി­ക­ളെ ഓ­രോ­ന്നും ഓരോ പു­സ്ത­ക­മാ­ക­ത്ത­ക്ക­വ­ണ്ണം അത്ര വി­സ്ത­രി­ച്ചാ­ണു കവി വി­ചാ­ര­ണ­ചെ­യ്തി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ആ ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ വാ­യി­ക്കു­മ്പോൾ ഇതൊരു നോ­വ­ലാ­ണെ­ന്നു­ള്ള ക­ഥ­ത­ന്നെ നാം മ­റ­ന്നു­പോ­കു­ന്നു. യൂ­റോ­പ്യൻ­ച­രി­ത്ര­വും വി­ശേ­ഷി­ച്ചു ഫ്ര­ഞ്ചു­ച­രി­ത്ര­വും അ­റി­യു­ന്ന­വർ­ക്കേ ഇതിൽ ര­സി­ക്കാൻ കഴിയൂ. ‘വാ­ട്ടർ­ലൂ’ യു­ദ്ധ­ത്തേ­യും, നെ­പ്പോ­ളി­യ­നേ­യും­പ­റ്റി പ­റ­യു­വാൻ­ത­ന്നെ പ­തി­നേ­ഴ­ദ്ധ്യാ­യ­ങ്ങൾ ചെ­ല­വാ­ക്കി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഗ്ര­ന്ഥ­കാ­ര­നു നെ­പ്പോ­ളി­യ­നെ­പ്പ­റ്റി­യു­ള്ള ബ­ഹു­മാ­നം സീ­മാ­തീ­ത­മ­ത്രേ. ആ പോ­രാ­ളി­വീ­ര­നെ സം­ബ­ന്ധി­ക്കു­ന്ന ചി­ന്താ­ഗർ­ഭ­മാ­യ പ്ര­സ്താ­വ­ന­കൾ യൂ­ഗോ­വി­ന്റെ അ­ന­ന്യ­സാ­മാ­ന്യ­മാ­യ വ­ചോ­വി­ലാ­സ­ത്തി­നും, വീ­ക്ഷ­ണ­ചാ­തു­രി­ക്കും മി­ക­ച്ച ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. വെ­ല്ലിം­ഗ്ട­നേ­യും നെ­പ്പോ­ളി­യ­നേ­യും താ­ര­ത­മ്യ­പ്പെ­ടു­ത്തി­നോ­ക്കു­ന്ന ഭാഗം അ­ത്യ­ന്തം മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. വാ­ട്ടർ­ലൂ ഒരു യു­ദ്ധ­മ­ല്ല. പ്ര­പ­ഞ്ച­ത്തി­ന്റെ ഒരു ചു­വ­ടു­മാ­റ്റ­മാ­ണു് എ­ന്ന­ത്രേ കവി പ­റ­യു­ന്ന­തു്. ഒ­രി­ട­ത്തു് അ­ദ്ദേ­ഹം നെ­പ്പോ­ളി­യ­നെ, ‘ആ ചി­ന്നി­ത്ത­കർ­ന്നു­പോ­യ സ്വ­പ്ന­ത്തി­ലെ പ­ടു­കൂ­റ്റ­നാ­യ സ്വ­പ്നാ­ട­ന­ക്കാ­രൻ’ എന്നു വി­ളി­ക്കു­ന്നു. ഈ­മാ­തി­രി ക­വി­താ­ഭം­ഗി നി­റ­ഞ്ഞ അ­സം­ഖ്യം വാ­ക്യ­ങ്ങൾ ആ വ­ന്ദ്യ­തൂ­ലി­ക­യിൽ­നി­ന്നും ‘പാ­വ­ങ്ങൾ’ക്കു കി­ട്ടി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

ഒരു നോ­വ­ലെ­ന്ന­നി­ല­യിൽ നോ­ക്കു­മ്പോൾ ച­രി­ത്ര­സം­ഗ­തി­കൾ­ക്കു് ഇ­ത്ര­യ­ധി­കം പെ­രു­പ്പം കൊ­ടു­ത്ത­തു് അ­നു­ചി­ത­മാ­യെ­ന്നു­തോ­ന്നും. ഇ­ത­ര­ഭാ­ഷ­ക­ളി­ലേ­ക്കു തർ­ജ്ജ­മ ചെ­യ്യു­മ്പോൾ ഇതിലെ ഏ­താ­നും­ഭാ­ഗം കു­റ­വു­ചെ­യ്താ­ലും പൂർ­ണ്ണ­ത­യ്ക്കു് ഉ­ട­വു­ത­ട്ടു­മെ­ന്നു വി­ചാ­രി­ക്കു­വാൻ നി­വൃ­ത്തി­യി­ല്ല. എത്ര പ­റ­ഞ്ഞാ­ലും മ­തി­വ­രാ­ത്ത ഒരു സ­ര­സ്വ­തീ­ദാ­സ­നാ­ണു് വി­ക്തോർ യൂഗോ. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ സാ­ഹി­ത്യ­ക്ക­ല­വ­റ ഒ­രി­ക്ക­ലും ഒ­ഴി­ഞ്ഞു­പോ­യെ­ന്നു വ­രു­ന്ന­ത­ല്ല.

സ­മ­ഷ്ടി­വാ­ദം, ഭ­ര­ണ­പ­രി­വർ­ത്ത­നം, മ­ത­പ­ഠ­നം, വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം, പ­രി­ഷ്കാ­രം, സ്ത്രീ­സ­മു­ദാ­യം, സാ­മാ­ജ്യ­ശ­ക്തി, യു­ദ്ധം, ദാ­മ്പ­ത്യ­ജീ­വി­തം, ഭാഷ മു­ത­ലാ­യ പലതും ഈ കഥയിൽ ആ­നു­ഷം­ഗി­ക­വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളാ­യി കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഇ­വ­യെ­പ്പ­റ്റി­യെ­ല്ലാം കവി ത­ത്വ­ദൃ­ഷ്ട്യാ ചർ­ച്ച­ചെ­യ്തി­രി­ക്കു­ന്നു. ആ ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ പല നൂതന ത­ത്വ­ങ്ങ­ളേ­യും. അ­ഭി­പ്രാ­യ­ങ്ങ­ളേ­യും നമ്മെ പ­ഠി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­വ­യാ­ണു്. ഒരു പ്ര­ത്യേ­ക ലേ­ഖ­നം­മൂ­ലം ഇവയെ വി­വ­രി­ക്കാ­ന­ല്ലാ­തെ ഇവിടെ ചു­രു­ക്കി­ച്ചേർ­ക്കു­വാൻ സാ­ധി­ക്കു­ന്ന­ത­ല്ല. സ­ഹൃ­ദ­യാ­ഗ്രേ­സ­ര­നാ­യ ഒരു നോ­വൽ­കാ­രൻ എ­ന്ന­തി­നും­പു­റ­മേ മ­ഹാ­ജ്ഞാ­നി­യാ­യ ഒരു ത­ത്വ­ചി­ന്ത­ക­നും­കൂ­ടി­യാ­യി­ട്ടാ­ണു നാം യൂ­ഗോ­വി­നെ ഇ­തി­ലെ­വി­ടെ­യും കാ­ണു­ന്ന­തു്. സ­ക­ല­ത്തി­ലും ചു­ഴി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കി എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും ഒരു പുതിയ തത്വം ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കു­വാൻ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു­ള്ള പാടവം അ­സാ­മാ­ന്യ­മ­ത്രെ. താഴെ കാ­ണി­ക്കു­ന്ന ര­സ­ക­ര­മാ­യ ദൃ­ഷ്ടാ­ന്തം നോ­ക്കു­ക. പൂ­ച്ച­യെ­പ്പ­റ്റി ഒരു പാ­ത്ര­ത്തെ­ക്കൊ­ണ്ടു കവി പ­റ­യി­ക്കു­ന്നു.

‘പൂച്ച എ­ന്നാൽ എ­ന്താ­ണു്? അതൊരു പ്ര­ത്യൗ­ഷ­ധ­മാ­ണു്. കൊ­ള്ളാ­വു­ന്ന­വ­നാ­യ ഈ­ശ്വ­രൻ എലിയെ ഉ­ണ്ടാ­ക്കി­യി­ട്ടു പ­റ­ഞ്ഞു: ‘അതാ! ഞാ­നൊ­ര­ബ­ദ്ധം പ്ര­വർ­ത്തി­ച്ചു.’

‘എ­ന്നി­ട്ടു് അ­ദ്ദേ­ഹം പൂ­ച്ച­യെ സൃ­ഷ്ടി­ച്ചു. എലി എ­ന്ന­തി­ന്റെ പി­ഴ­തീർ­ക്ക­ലാ­ണു് പൂച്ച. എ­ലി­യോ­ടു പൂ­ച്ച­യേ­ക്കൂ­ടി ചേർ­ത്ത­തു് ഈ­ശ്വ­ര­സൃ­ഷ്ടി പ്രൂ­ഫ് നോ­ക്കി ശ­രി­പ്പെ­ടു­ത്തി­യ­താ­ണു്.’

ആ­ശ­യോൽ­ക്കർ­ഷം, പ്ര­തി­പാ­ദ­ന­വൈ­ചി­ത്ര്യം, വർ­ണ്ണ­ന­യു­ടെ ത­ന്മ­യ­ത്വം, ര­സ­പ­രി­പോ­ഷ­ണം, അ­ല­ങ്കാ­ര­പ്ര­യോ­ഗ­ഭം­ഗി മു­ത­ലാ­യ ഗു­ണ­ങ്ങൾ ഇ­ത്ര­യും സ­മൃ­ദ്ധ­മാ­യി ക­ളി­യാ­ടു­ന്ന മ­റ്റൊ­രു ഗ്ര­ന്ഥം മ­ല­യാ­ള­ക­ഥാ­സാ­ഹി­ത്യ­ത്തിൽ ഉ­ണ്ടെ­ന്നു പറവാൻ എ­നി­ക്കു ധൈ­ര്യ­മി­ല്ല. ഇതിലെ വർ­ണ്ണ­ന­ക­ളു­ടെ സൗ­കു­മാ­ര്യ­വും, ഓ­ജ്ജ്വ­ല്യ­വും, ച­മൽ­ക്കാ­ര­ഭം­ഗി­യും തെ­ളി­യി­ക്കാൻ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ കൊ­ണ്ടു­വ­രു­ന്ന­തി­നു് വി­സ്ത­ര ഭയം അ­നു­വ­ദി­ക്കാ­ത്ത­തി­നാൽ വ്യ­സ­നി­ക്കു­ന്നു. സാ­ഹി­ത്യം ഹൃ­ദ­യ­ത്തെ സം­സ്ക­രി­ച്ചു് ഉ­ന്ന­ത­മാ­യ ഒരു ചി­ന്താ­ലോ­ക­ത്തി­ലേ­ക്കു് ഉ­യർ­ത്തി ആ പ­ര­നിർ­വൃ­തി­യിൽ ല­യി­പ്പി­ക്കു­മെ­ന്നും മ­റ്റും നാം സാ­ധാ­ര­ണ പ­റ­യാ­റു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും, അ­തു­പോ­ലെ­യു­ള്ള അ­നു­ഭ­വം തുലോം വി­ര­ള­മാ­യി­ട്ടേ വ­ന്നു­ചേ­രാ­റു­ള്ളൂ. ഇതും ശ­രി­ക്കും അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു് ‘പാ­വ­ങ്ങൾ’ വാ­യി­ക്കു­മ്പോ­ളാ­ണു്. ഇ­ക്ക­ഥാ­മാർ­ഗ്ഗ­ത്തിൽ­ക്കൂ­ടെ സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­മ്പോൾ പ­രി­പൂർ­ണ്ണ­പ­രി­ശു­ദ്ധ­ങ്ങ­ളാ­യ വി­ചാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കും വി­കാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കു­മ­ല്ലാ­തെ മ­റ്റൊ­ന്നി­നും ന­മ്മു­ടെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തിൽ പ്ര­വേ­ശ­നം ല­ഭി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. പ്ര­പ­ഞ്ച­നാ­ട­ക­ത്തി­ന്റെ സൂ­ത്ര­ധാ­ര­ത്വം വ­ഹി­ക്കു­ന്ന അ­പ്ര­മേ­യ­പ്ര­ഭാ­വ­മാ­യ പ­ര­മാ­ത്മാ­വി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള വി­ചാ­ര­ധാ­ര­യിൽ വാ­യ­ന­ക്കാർ അ­ടി­ക്ക­ടി ആ­ണ്ടു­പോ­കു­ന്നു, വി­ഗ­ളി­ത­വേ­ദ്യാ­ന്ത­ര­മാ­യ ആ­ന­ന്ദ­ത്തിൽ അവർ അ­പ­ഹൃ­ത­ചി­ത്ത­രാ­യി മ­ജ്ജ­നം ചെ­യ്യു­ന്നു. അ­ത്ര­മാ­ത്രം പ­രി­പൂ­ത­വും ചി­ര­സ്ഥാ­യി­യു­മാ­ണു് ഈ വി­ശി­ഷ്ട­കൃ­തി­യിൽ­നി­ന്നും നിർ­ഗ്ഗ­ളി­ക്കു­ന്ന സാ­ഹി­ത്യ­ര­സം. എ­ന്നാൽ അതു് അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ക അത്ര സു­ക­ര­മാ­ണെ­ന്നു ഞാൻ സ­മ്മ­തി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. കുറേ ക്ഷ­മ­യും, ക്ലേ­ശ­വും, ചി­ന്താ­തൽ­പ്പ­ര­ത­യും അ­തി­ലേ­ക്കാ­വ­ശ്യ­മാ­കു­ന്നു.

‘പാ­വ­ങ്ങ­ളി’ലെ ഭാഷ തീരെ നിർ­ദ്ദോ­ഷ­മാ­ണെ­ന്നു് എ­നി­ക്കു് അ­ഭി­പ്രാ­യ­മി­ല്ല. ചി­ല­യി­ട­ത്തു് പ­രി­ഭാ­ഷ­ക­നു പ­രാ­ജ­യം പ­റ്റി­യി­ട്ടു­ണ്ടു് എ­ന്നാൽ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ വി­ജ­യ­ത്തോ­ടു ത­ട്ടി­ച്ചു­നോ­ക്കു­മ്പോൾ അതു തുലോം ല­ഘു­വാ­യി­ത്തീ­രു­ന്ന­താ­ണു്. ഇതിലെ പ്ര­തി­പാ­ദ­ന­രീ­തി­യും ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി­യും മ­റ്റും കൈ­ര­ളീ­ത്വം കൈ­വെ­ടി­ഞ്ഞു് കേവലം വിദേശ വേഷം കെ­ട്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു എ­ന്നു­ള്ള­താ­ണു് തർ­ജ്ജ­മ­യെ­പ്പ­റ്റി­യു­ള്ള പരാതി. ഇതു് അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മി­ല്ലാ­ത്ത­ത­ല്ല. വി­ദേ­ശീ­യ­ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി­ക­ളെ അ­വ­യു­ടെ വാ­ച്യാർ­ത്ഥ­ത്തെ മാ­ത്രം അ­വ­ലം­ബി­ച്ചു് അ­ങ്ങ­നെ­ത­ന്നെ മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലേ­ക്കു പ­കർ­ത്തു­ന്ന ഒരു നൂ­ത­ന­സ­മ്പ്ര­ദാ­യ­മാ­ണു് ഈ പു­സ്ത­ക­ത്തിൽ പ­രി­ഭാ­ഷ­കൻ സ്വീ­ക­രി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ത­ന്മൂ­ലം ചില ഭാ­ഗ­ത്തു് അർ­ത്ഥ­ഗ്ര­ഹ­ണം അ­സാ­ദ്ധ്യ­മാ­യും ആശയം അ­ല­ങ്കോ­ല­പ്പെ­ട്ടും കാ­ണ­പ്പെ­ടു­ന്നു. വരവും ചെ­ല­വും സ­മീ­ക­രി­ക്കു­ക എന്ന അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ (ര­ണ്ട­റ്റ­ങ്ങൾ ഒ­ന്നി­ച്ചു­കൂ­ട്ടു­ക) എന്നു പ­റ­ഞ്ഞാൽ ഇം­ഗ്ലീ­ഷ് അ­റി­ഞ്ഞു­കൂ­ടാ­ത്ത­വർ അ­മ്പ­ര­ന്നു­പോ­കും. അ­തു­പോ­ലെ വായിൽ വെ­ള്ളി­ക്ക­യി­ലു­മാ­യി ജ­നി­ക്കു­ന്ന­തും മ­റ്റും മ­ല­യാ­ളി­ക്കു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­വാൻ വി­ഷ­മ­മാ­ണു് ഈ­മാ­തി­രി ശൈ­ലി­കൾ മ­ല­യാ­ള­ഭാ­ഷ­യിൽ ക്ര­മേ­ണ പ്ര­ച­രി­ച്ചു ശ­രി­യാ­യ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ രൂ­ഢ­ങ്ങ­ളാ­യി­ക്കൊ­ള്ളു­മെ­ന്നാ­യി­രി­ക്കും പ­രി­ഭാ­ഷ­കൻ സ­മാ­ധാ­നി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘നക്ര ബാ­ഷ്പ­വും’ ‘വെ­ള്ള­യ­ടി­ക്ക­ലും’ മ­റ്റും ഇ­പ്പോൾ ഇം­ഗ്ലീ­ഷ് ഭാ­ഷാ­ന­ഭി­ജ്ഞ­ന്മാർ­ക്കു സു­പ­രി­ചി­ത­ങ്ങ­ളാ­യി­ത്തീർ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലോ.

ഏ­താ­യാ­ലും തർ­ജ്ജ­മ­യിൽ ഒരു രീ­തി­മാ­ത്ര­മേ സ്വീ­ക­രി­ക്കാ­വു എന്നു ശ­ഠി­ക്കു­ന്ന­തു് ശ­രി­യാ­ണെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ല. ര­ച­നാ­രീ­തി, ശൈലി മു­ത­ലാ­യ­വ­യിൽ അ­വ­സ­രോ­ചി­ത­മാ­യി സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കേ­ണ്ടി­വ­രും. ആ­ശ­യ­ത്തി­നു് ഉ­ട­വു­ത­ട്ടാ­തെ മൂ­ല­ത്തി­ലു­ള്ള പു­ഷ്ടി തി­ക­ച്ചും സൂ­ക്ഷി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് ഏതൊരു രീതി ആ­വ­ശ്യ­മാ­ണെ­ന്നു കാ­ണു­ന്നു­വോ അതു സ്വീ­ക­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു­ത്ത­മം. മ­ല­യാ­ള­ഭാ­ഷ­യു­ടെ ഇ­പ്പോ­ഴ­ത്തെ നി­ല­യ്ക്കു് ഈ ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം നിർ­വ്വ­ഹി­ക്കു­ന്ന­തി­ന്നു ചി­ല­പ്പോൾ വി­ദേ­ശീ­യ­ശൈ­ലി അ­വ­ലം­ബ­ന­മാ­യി വ­ന്നേ­ക്കാം. വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ ‘പാ­വ­ങ്ങ’ളെ­പ്പോ­ലു­ള്ള പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളി­ലെ ചില ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളെ അ­വ­യു­ടെ പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ അ­ഗാ­ധ­ത­യോ­ടു­കൂ­ടി വ­ഹി­ക്കു­ന്ന­തി­നു­ള്ള സ്വ­ന്ത­മാ­യ ശക്തി ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യ്ക്കു് ഇ­നി­യും ഉ­ണ്ടാ­യി­ട്ടി­ല്ലെ­ന്നാ­ണു് എന്റെ അ­ഭി­പ്രാ­യം. ഈ നി­ല­യിൽ നോ­ക്കു­മ്പോൾ പ­രി­ഭാ­ഷ­ക­ന്റെ വി­വർ­ത്ത­ന­രീ­തി സ്വീ­കാ­ര്യ­മാ­ണെ­ന്നു് സ­മ്മ­തി­ക്കേ­ണ്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­നാ­വ­ശ്യ­മാ­യും അ­നി­യ­ന്ത്രി­ത­മാ­യും അ­ന്യാ­ശ്ര­യ­ത്തി­നു തു­നി­യ­രു­തെ­ന്നു മാ­ത്ര­മേ ഇവിടെ പ­റ­യേ­ണ്ട­തു­ള്ളൂ.

‘ചു­മർ­വ­ച്ചു മൂ­ടി­ച്ച ഒരു ചെ­റു­ജ­നാ­ല ച­തു­ര­ത്തി­ലു­ള്ള ഭി­ത്തി മാ­ട­മു­ണ്ടാ­ക്കി­യി­രു­ന്നു.’

‘അ­വ­ധി­യെ­ടു­ത്തു പോ­കു­ന്ന ഓ­വു­താ­ങ്ങി­യു­ടെ മ­ട്ടു­ണ്ടു് അ­യാൾ­ക്കു്.’ ഇ­ത്യാ­ദി വാ­ക്യ­ങ്ങൾ അർ­ത്ഥ­പ്രീ­തി­യിൽ ക്ലി­ഷ്ട­ങ്ങ­ളാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ‘ജ­ഡ­പ­ദാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ അന്തഃ കരണം പൂ­ജി­ക്ക­പ്പെ­ടൽ’ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ ചി­ല­ട­ത്തു് തർ­ജ്ജ­മ ശ­രി­യാ­കാ­തെ­യും വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്.

‘കു­തി­ര­വ­ണ്ടി­യിൽ ഇ­രു­ന്നു് ആ­ശ്ശേ­ഷി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു­കൊ­ണ്ടു­ള്ള അ­ര­ക്കെ­ട്ടു­കൾ’ എ­ന്നും മ­റ്റും ഉള്ള ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ മ­ല­യാ­ള­രീ­ത്യാ ഭം­ഗി­പ്പെ­ടു­ത്തേ­ണ്ട­വ­യ­ത്രെ. പക്ഷേ, ഈവക ല­ഘു­വാ­യ ദോ­ഷ­ങ്ങൾ­കൊ­ണ്ടു് ഈ മ­ഹാ­ഗ്ര­ന്ഥം പാ­രാ­യ­ണ­യോ­ഗ്യ­മ­ല്ലെ­ന്നു പ­റ­യു­ന്ന­താ­ണു് വ­മ്പി­ച്ച വി­ഡ്ഢി­ത്ത­മാ­യി ഗ­ണി­ക്കേ­ണ്ട­തു്. പു­സ്ത­ക­പ്പെ­രു­പ്പ­ത്തെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ക്കി നോ­ക്കി­യാൽ ഇവയെ പർ­വ്വ­തീ­ക­രി­ച്ചു കാ­ണി­ക്കു­വാ­നും നി­വൃ­ത്തി­യി­ല്ല. തർ­ജ്ജ­മ വളരെ ന­ന്നാ­യി­ട്ടു­ള്ള ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളാ­ണു് ഇ­തി­ല­ധി­ക­വും. ഇം­ഗ്ലീ­ഷ് രീതി അ­വ­ലം­ബി­ച്ച­തു­കൊ­ണ്ടു ദോ­ഷ­ത്തേ­ക്കാൾ കൂ­ടു­തൽ ഗു­ണ­മാ­ണു­ണ്ടാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തെ­ന്നു് ഈ ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ തെ­ളി­യി­ക്കു­ന്നു­മു­ണ്ടു്.

‘സ­ത്യ­ത്തി­ന്റെ ഒരു ശു­ണ്ഠി­യെ­ടു­ക്ക­ലാ­ണു് രാ­ജ്യ­ക­ല­ഹം.’

‘സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തി­ന്റെ പു­ഞ്ചി­രി­ക്കു­മു­മ്പിൽ ഫ്രാൻ­സ് അ­തി­ന്റെ മു­റി­വു മ­റ­ക്കും.’

‘നി­സ്സാ­ര­സം­ഗ­തി­കൾ മ­ഹ­ത്ത­ര­ങ്ങ­ളാ­യ സം­ഭ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഇ­ല­പ്പ­ടർ­പ്പാ­ണു്.’

‘സ്വ­ന്തം പുകയെ വി­ഴു­ങ്ങി­ക്ക­ള­യു­ന്ന പു­തി­യ­ത­രം അ­ടു­പ്പു­പോ­ലെ­യാ­യി­രു­ന്നു അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ വ്യ­സ­നം.’

‘ഇ­ല്ലാ­യ്മ ആ­ത്മ­ശ­ക്തി­യെ പ്ര­സ­വി­ക്കു­ന്നു.’

‘ഒരു പു­ഞ്ചി­രി ഒരു വെ­യിൽ­നാ­ളം­പോ­ലെ­യാ­ണു്. അതു മ­നു­ഷ്യ­മു­ഖ­ത്തു­നി­ന്നു ദുർ­ദ്ദി­ന­ത്തെ ആ­ട്ടി­പ്പാ­യി­ക്കു­ന്നു.’

‘മ­നു­ഷ്യൻ തന്റെ ത­ല­ച്ചോ­റിൽ ഒരു തീ­ച്ചൂ­ള­യും­കൊ­ണ്ടു ന­ട­ക്കു­ന്ന ചില സ­ന്ദർ­ഭ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്.’

അ­നു­പ­ദ­തർ­ജ്ജ­മ­കൊ­ണ്ടു കി­ട്ടി­യി­ട്ടു­ള്ള മേൽ­ക്കാ­ണി­ച്ച വാ­ക്യ­ങ്ങൾ എത്ര സ­ര­സ­ങ്ങ­ളും സാ­ര­ഗർ­ഭ­ങ്ങ­ളും ആ­യി­രി­ക്കു­ന്നു! അർ­ത്ഥം വെ­ളി­വാ­ക്കു­ന്ന­തിൽ ഒരു അ­സാ­ധാ­ര­ണ­ശ­ക്തി­യും ജീ­വ­നും ഈ­മാ­തി­രി പ്ര­യോ­ഗ­ഭം­ഗി­കൊ­ണ്ടു പ്ര­ത്യേ­കി­ച്ചും ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്നി­ല്ലേ­യെ­ന്നു സ­ഹൃ­ദ­യ­ന്മാർ തീർ­ച്ച­യാ­ക്ക­ട്ടെ!

‘ഒരു പീ­ര­ങ്കി­യു­ണ്ട മ­ണി­ക്കൂ­റിൽ അ­റു­നൂ­റു കാതമേ പാ­യു­ന്നു­ള്ളു. വെ­ളി­ച്ചം ഞൊ­ടി­യി­ട­കൊ­ണ്ടു് എ­ഴു­പ­തി­നാ­യി­രം കാതം സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്നു. ഇ­താ­ണു് യേ­ശു­ക്രി­സ്തു­വി­നു നെ­പ്പോ­ളി­യ­നെ­ക്കാൾ ഉള്ള മേന്മ.’

ര­മ­ണീ­യ­മാ­യ ഒരു ആ­ശ­യ­ത്തെ അ­തി­ന്റെ ഗാം­ഭീ­ര്യം ലേ­ശ­വും ക­ള­യാ­തെ വേണ്ട വൈ­ചി­ത്ര്യം ക­ലർ­ത്തി പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നു പ­രി­ഭാ­ഷ­ക­നു­ള്ള സാ­മർ­ത്ഥ്യം മേൽ­ക്കാ­ണി­ച്ച വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളിൽ ക­ളി­യാ­ടു­ന്നു­ണ്ടു്.

‘ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രൻ വന്നു, കിഴവൻ വി­സ്മൃ­ത­നാ­യി, ഇതാണു ജീ­വി­തം.’

ചു­രു­ങ്ങി­യ വാ­ക്കിൽ മ­ഹ­ത്താ­യ ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ ഒ­തു­ക്കു­ന്ന ഈ രീ­തി­യും എത്ര ഹൃ­ദ്യ­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു! നല്ല ഒ­ഴു­ക്കും ഓ­ജ­സ്സും ഉള്ള മ­ധു­ര­മ­ഞ്ജു­ള­മാ­യ ഒരു ഗ­ദ്യ­മാ­ണു് നാം ‘പാ­വ­ങ്ങ’ളിൽ കാ­ണു­ന്ന­തു്.

പ­രി­ഭാ­ഷ­ക­ന്റെ അ­സാ­മാ­ന്യ­മാ­യ വ­ചോ­വി­ലാ­സ­ത്തി­നു് ഇതിലെ മിക്ക ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളും സാ­ക്ഷ്യം വ­ഹി­ക്കു­ന്നു.

ലഹള എ­ന്നാൽ എ­ന്താ­ണെ­ന്നു വി­വ­രി­ക്കു­ന്ന ഒരു ഘട്ടം നോ­ക്കു­ക:

‘ചില ശീ­തോ­ഷ്ണ­സ്ഥി­തി­ക­ളിൽ പെ­ട്ടെ­ന്നു­ണ്ടാ­കു­ക­യും അതു ചു­ഴ­ന്നു­വ­രു­ന്ന­തോ­ടു­കൂ­ടി മ­ഹ­ത്ത­ര­ങ്ങ­ളാ­യ പ്ര­കൃ­തി­ക­ളേ­യും അ­തു­പോ­ലെ നി­കൃ­ഷ്ട­ത­ര­ങ്ങ­ളേ­യും ശ­ക്ത­നേ­യും അ­ശ­ക്ത­നേ­യും മ­ര­ത്ത­ടി­യേ­യും വ­യ്ക്കോൽ­കൊ­ടി­യേ­യും­കൂ­ടെ എ­ടു­ത്തു­കൊ­ണ്ടു പൊ­ങ്ങു­ക­യും താ­ഴു­ക­യും അ­ല­റു­ക­യും പി­ളർ­ക്കു­ക­യും ഇ­ടി­ക്കു­ക­യും ത­കർ­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്ന ഒ­രു­ത­രം സാ­മു­ദാ­യി­ക വാ­യു­മ­ണ്ഡ­ല­ത്തി­ലെ നീർ­ച്ചു­ഴി­സ്തം­ഭ­ങ്ങ­ളാ­ണു് ലഹള.’

ക­ന്യ­ക­യെ­പ്പ­റ്റി പ­റ­യു­ന്ന മ­റ്റൊ­രു ഭാ­ഗം­കൂ­ടി കാ­ണി­ക്കാം. കന്യക എ­ന്നാൽ എ­ന്താ­ണു്?

‘അതു വി­രി­ഞ്ഞു­ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ലാ­ത്ത ഒരു പു­ഷ്പ­ത്തി­ന്റെ ഉ­ള്ളാ­ണു്. അതു് ഇ­രു­ട്ടി­ലെ വെ­ണ്മ­ണി­യാ­ണു്. മൊ­ട്ടാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന സ്ത്രീ പ­രി­ശു­ദ്ധ­യാ­ണു്. വി­രി­ഞ്ഞു­വ­രു­ന്ന ആ നി­ഷ്ക­ള­ങ്ക പൂ­മൊ­ട്ടു ത­ന്ന­ത്താൻ ഭ­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന ആ ആ­രാ­ധ്യ­മാ­യ അർ­ദ്ധ­ന­ഗ്ന­ത, ഒരു പാ­പ്പാ­സിൽ അ­ഭ­യം­പ്രാ­പി­ക്കു­ന്ന ആ വെ­ള്ള­ക്കാ­ല­ടി, ഒരു ക­ണ്ണാ­ടി, അ­തി­ന്റെ മു­മ്പിൽ മൂ­ടു­പ­ട­മി­ടു­ന്ന ആ ക­ണ്ഠ­പ്ര­ദേ­ശം, ഒരു വീ­ട്ടു­സാ­മാ­നം കി­രു­കി­രു­ക്ക­യോ ഒരു വി­മാ­നം പാ­ഞ്ഞു­പോ­ക­യോ ചെ­യ്യു­മ്പോ­ഴേ­ക്കു ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു­വ­ന്നു ചുമൽ മ­റ­യ്ക്കാൻ നോ­ക്കു­ന്ന ആ ഉ­ള്ള­ങ്കി, ആ കെ­ട്ടി­യ നാടകൾ, ആ കൊ­ളു­ത്ത­പ്പെ­ട്ട കൊ­ളു­ത്തു­കൾ, ആ വിറകൾ, ആ ല­ജ്ജ­യു­ടേ­യും വി­ന­യ­ത്തി­ന്റേ­യും ന­ടു­ക്ക­ങ്ങൾ, ഓരോ നി­മി­ഷ­ത്തി­ലു­ള്ള ആ കൗ­തു­ക­ക­ര­മാ­യ ശങ്ക, ഭ­യ­ത്തി­നു യാ­തൊ­രു കാ­ര­ണ­വു­മി­ല്ലാ­ത്തി­ട­ത്തു് ആ ചി­റ­കു­വ­ച്ച അ­സ്വ­സ്ഥ­ത, പ്ര­ഭാ­ത­ത്തി­ലെ മേ­ഘ­ങ്ങ­ളെ­പ്പോ­ലെ മ­നോ­ഹ­ര­ങ്ങ­ളാ­യ വ­സ്ത്ര­ധാ­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ തു­ട­രെ­ത്തു­ട­രെ­യു­ള്ള നി­ല­ഭേ­ദ­ങ്ങൾ ഇ­തൊ­ക്കെ എ­ടു­ത്തു­പ­റ­യു­ന്ന­തു് ഉ­ചി­ത­മ­ല്ല. ഇ­തൊ­ക്കെ ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­തു­ത­ന്നെ അ­ധി­ക­മാ­ണു്.’

ഇതിലെ ‘ചി­റ­കു­വ­ച്ച അ­സ്വ­സ്ഥ­ത’യും മ­റ്റും പാ­ശ്ചാ­ത്യ­വേ­ഷ­ത്തി­ലു­ള്ള­താ­യാ­ലും ഒരു സ­ഹൃ­ദ­യ­നാ­യ മ­ല­യാ­ളി­ക്കു് അ­ത്യ­ന്തം ആ­സ്വാ­ദ്യ­മാ­കു­മെ­ന്നാ­ണു് എ­നി­ക്കു തോ­ന്നു­ന്ന­തു്. തർ­ജ്ജ­മ­യെ­പ്പ­റ്റി ഇതിൽ കൂ­ടു­ത­ലാ­യ വി­ചാ­ര­ണ ചെ­യ്യു­വാൻ നി­വൃ­ത്തി­യി­ല്ല.

പാ­വ­ങ്ങൾ മു­ഴു­വ­നും വി­മർ­ശ­ത്തി­നു വി­ഷ­യീ­ഭ­വി­ച്ചു എ­ന്നു് എ­നി­ക്കു വി­ശ്വാ­സ­മി­ല്ല. പ്ര­സ്തു­ത ലേ­ഖ­ന­ത്തിൽ സ്പർ­ശി­ക്കാ­ത്ത പല ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ ഇ­നി­യു­മു­ണ്ടു്. ചു­രു­ക്ക­ത്തിൽ പാ­വ­ങ്ങൾ ഒരു ഗ്ര­ന്ഥ­മ­ല്ലാ ഒരു ഗ്ര­ന്ഥ­ശാ­ല­ത­ന്നെ­യാ­ണു്. വാ­ഗർ­ത്ഥ­ങ്ങ­ളെ­ക്കൊ­ണ്ടു തി­ര­ത­ല്ലി­ക്ക­ളി­ക്കു­ന്ന ആ മ­ഹാ­സ­മു­ദ്ര­ത്തി­ന്റെ തീ­ര­ത്തു വി­സ്മ­യ­ഭ­രി­ത­മാ­യി നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­വാ­നേ അ­സ്മാ­ദൃ­ശ­ന്മാർ­ക്കു ക­ഴി­ക­യു­ള്ളൂ.

(സാ­ഹി­തീ­യം)

കു­റ്റി­പ്പു­ഴ കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള
images/kuttipuzha-n.png

ജനനം: 1-8-1900

പി­താ­വു്: ഊ­രു­മ­ന­യ്ക്കൽ ശ­ങ്ക­രൻ ന­മ്പൂ­തി­രി

മാ­താ­വു്: കു­റു­ങ്ങാ­ട്ടു് ദേവകി അമ്മ

വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം: വി­ദ്വാൻ പ­രീ­ക്ഷ, എം. എ.

ആലുവാ അ­ദ്വൈ­താ­ശ്ര­മം ഹൈ­സ്ക്കൂൾ അ­ദ്ധ്യാ­പ­കൻ, ആലുവ യൂ­ണി­യൻ­ക്രി­സ്ത്യൻ കോ­ളേ­ജ് അ­ദ്ധ്യാ­പ­കൻ, കേരള സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി പ്ര­സി­ഡ­ന്റ് 1968–71, കേ­ന്ദ്ര സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി അംഗം, ഭാഷാ ഇൻ­സ്റ്റി­റ്റ്യൂ­ട്ടു് ഭ­ര­ണ­സ­മി­തി­യം­ഗം, കേരള സർ­വ്വ­ക­ലാ­ശാ­ല­യു­ടെ സെ­ന­റ്റം­ഗം, ബോർഡ് ഓഫ് സ്റ്റ­ഡീ­സ് അംഗം, പാഠ്യ പു­സ്ത­ക ക­മ്മി­റ്റി കൺ­വീ­നർ (1958), ബാല സാ­ഹി­ത്യ ശി­ല്പ­ശാ­ല ഡ­യ­റ­ക്ടർ (1958), ‘ദാസ് ക്യാ­പി­റ്റൽ’ മ­ല­യാ­ള­പ­രി­ഭാ­ഷ­യു­ടെ ചീഫ് എ­ഡി­റ്റർ, കേരള സാ­ഹി­ത്യ സമിതി പ്ര­സി­ഡ­ന്റ്.

കൃ­തി­കൾ

സാ­ഹി­തീ­യം, വി­ചാ­ര­വി­പ്ല­വം, വിമർശ രശ്മി, നി­രീ­ക്ഷ­ണം, ഗ്ര­ന്ഥാ­വ­ലോ­ക­നം, ചി­ന്താ­ത­രം­ഗം, മാ­ന­സോ­ല്ലാ­സം, മനന മ­ണ്ഡ­ലം, സാ­ഹി­തീ­കൗ­തു­കം, ന­വ­ദർ­ശ­നം, ദീ­പാ­വ­ലി, സ്മ­ര­ണ­മ­ഞ്ജ­രി, കു­റ്റി­പ്പു­ഴ­യു­ടെ തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ത്ത ഉ­പ­ന്യാ­സ­ങ്ങൾ, വിമർശ ദീ­പ്തി, യു­ക്തി­വി­ഹാ­രം, വി­മർ­ശ­ന­വും വീ­ക്ഷ­ണ­വും, കു­റ്റി­പ്പു­ഴ­യു­ടെ പ്ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങൾ—ത­ത്വ­ചി­ന്ത, കു­റ്റി­പ്പു­ഴ­യു­ടെ പ്ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങൾ—സാ­ഹി­ത്യ­വി­മർ­ശം, കു­റ്റി­പ്പു­ഴ­യു­ടെ പ്ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങൾ— നി­രീ­ക്ഷ­ണം.

ചരമം: 11-2-1971

Colophon

Title: Pavangal (ml: പാ­വ­ങ്ങൾ).

Author(s): Kuttipuzha Krishnapilla.

First publication details: Not available;;

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Article, Kuttipuzha Krishnapilla, Pavangal, കു­റ്റി­പ്പു­ഴ കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള, പാ­വ­ങ്ങൾ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: October 19, 2023.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Jean Valjean carries Marius into the intestine of Leviathan, a painting by Fortuné Méaulle (1843–1916). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.