1982-ൽ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു​ള്ള നോബൽ സമ്മാ​നം നേടിയ ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്കൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് ഗാർ​സിയ മാർ​കേ​സി​നോ​ടു് ക്ലോ​ദി​യ​ദ്രേ​ഫ​സ് ചോ​ദി​ച്ചു: “മനോ​ര​ഥ​സൃ​ഷ്ടി​യും [1] പ്ര​തീ​കോ​പാ​ഖ്യാ​ന​വും [2] ദൈ​നം​ദിന യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തോ​ടു സങ്ക​ല​നം​ചെ​യ്ത മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സം രീ​തി​യി​ലാണ്‍ താ​ങ്കൾ എഴു​തു​ന്ന​തു്. ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു് ഒരു പാ​തി​രി ചോ​ക്ക​ല​റ്റ് കഴി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരു താ​ങ്ങു​മി​ല്ലാ​തെ ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു് ഉയ​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് താ​ങ്ക​ളു​ടെ നോ​വ​ലു​കൾ​ക്കു നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തോ​ടു് എത്ര ബന്ധ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് നമു​ക്കു് (ഈ കൂ​ടി​ക്കാ​ഴ്ച) ആരം​ഭി​ക്കാം.” മാർ​കേ​സ് മറു​പ​ടി നൽകി: “എന്റെ എല്ലാ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളി​ലും​വ​ച്ചു് ‘ഏകാ​ന്ത​ത​യു​ടെ നൂ​റു​വർഷ’ങ്ങ​ളിൽ ഓരോ വരി​യും യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടാ​ണു തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു്. വാ​യ​ന​ക്കാർ സത്യം നല്ല​പോ​ലെ മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ട്ടെ​യെ​ന്നു കരുതി ഞാ​ന​വർ​ക്കു വി​പു​ലീ​ക​ര​ണ​കാ​ചം [3] നൽ​കു​ക​യാ​ണു്. ഞാ​നൊ​രു​ദാ​ഹ​ര​ണം തര​ട്ടെ.

എറേൻ​ഡിറ [4] കഥയിൽ ഉലീ​സ​സ്സ് എന്ന കഥാ​പാ​ത്രം ഗ്ലാ​സ്സ് തൊ​ടു​ന്ന സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം അതി​ന്റെ നിറം മാ​റ്റു​ന്നു​ണ്ടു് ഞാൻ. അതു സത്യാ​മാ​കാൻ തര​മി​ല്ല​ല്ലോ. എന്നാൽ സ്നേ​ഹ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു വള​രെ​യേ​റെ പറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു് ഈ ബാലൻ സ്നേ​ഹ​ത്തിൽ പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തെ​ളി​യി​ക്കാൻ എനി​ക്കു നൂ​ത​ന​മായ ആവി​ഷ്ക്കാ​ര​രീ​തി കണ്ടു​പി​ടി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. അതി​നാൽ ഗ്ലാ​സ്സി​ന്റെ നി​റ​ങ്ങൾ ഞാൻ മാ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. കൂ​ടാ​തെ അവ​ന്റെ അമ്മ​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു ഇങ്ങ​നെ പറ​യി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു “സ്നേ​ഹം കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മാ​ണു് അവ സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്… ആരതു്?” സ്നേ​ഹ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മു​മ്പു് എപ്പോ​ഴും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തി​നെ​ത്ത​ന്നെ വേ​റൊ​രു​വി​ധ​ത്തിൽ പറ​യു​ന്ന​താ​ണു് എന്റെ മാർ​ഗ്ഗം; അതെ​ങ്ങ​നെ ജീ​വി​ത​ത്തെ തകിടം മറി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു്, അതെ​ങ്ങ​നെ എല്ലാ​റ്റി​നെ​യും തകിടം മറി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു്.”

കൂ​ടി​ക്കാ​ഴ്ച നട​ത്തിയ സ്ത്രീ വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ക്കു​ക​യാ​യി: “കഴി​ഞ്ഞ ഇരു​പ​തു വർ​ഷ​മാ​യി ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്ക​യിൽ​നി​ന്നു് മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സ്റ്റ് നോ​വ​ലു​ക​ളു​ടെ സ്ഫോ​ട​നം ഞങ്ങൾ കാ​ണു​ക​യാ​ണു്. സത്യ​വും അതി​സ​ത്യ​വും [5] അനി​യ​ന്ത്രി​ത​മാ​യി കൂ​ട്ടി​ക്ക​ലർ​ത്തു​ന്ന ഇതിൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാൻ ലാ​റ്റിൻ ലോ​ക​ത്തു് എഴു​ത്തു​കാ​രെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണു്?”

മാർ​കേ​സ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: “ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്കൻ പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​കൾ അത്യ​ത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​ണെ​ന്ന​തു സ്പ​ഷ്ടം. വി​ശേ​ഷി​ച്ചും കരി​ബി​യൻ [6] കൊ​ള​മ്പി​യ​യു​ടെ കരി​ബി​യൻ ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നാ​ണു് ഞാൻ വരു​ന്ന​തു്. അതു് വി​ചി​ത്ര​മായ സ്ഥ​ല​മാ​ണു്. പർ​വ്വ​ത​പ്ര​ദേ​ശ​മായ അൻ​ഡീ​യൻ [7] പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു് അതു തി​ക​ച്ചും വി​ഭി​ന്ന​മാ​ണു്. കൊ​ള​മ്പി​യൻ ചരി​ത്ര​ത്തി​ലെ അധി​നി​വേശ കാ​ല​യ​ള​വിൽ മാ​ന്യ​രാ​യി സ്വയം കരു​തി​യ​വ​രെ​ല്ലാം ഉൾ​നാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു്—ബോ​ഗോ​റ്റാ​യി​ലേ​ക്കു—പോയി. കടൽ​ത്തീ​ര​ത്തു് അവ​ശേ​ഷി​ച്ച​വർ കൊ​ള്ള​ക്കാർ മാ​ത്രം—നല്ല അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ കൊ​ള്ള​ക്കാർ. പി​ന്നെ നർ​ത്ത​ക​രും സാ​ഹ​സി​ക​രും ഉല്ലാ​സ​മാർ​ന്ന​വ​രും. സമു​ദ്ര​തീ​ര​ത്തു​ള്ള​വർ കടൽ​ക്കൊ​ള്ള​ക്കാ​രു​ടെ​യും കള്ള​ക്ക​ട​ത്തു​കാ​രു​ടെ​യും പിൻ​തു​ടർ​ച്ച​ക്കാ​രാ​യി​രു​ന്നു. കറു​ത്ത അടി​മ​ക​ളു​ടെ കലർ​പ്പു​മു​ണ്ടു്. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​യിൽ വളർ​ന്നു​വ​രി​ക​യെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ കവി​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് വി​ചി​ത്ര​ത​ര​ങ്ങ​ളായ വി​ഭ​വ​കേ​ന്ദ്ര​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​വു​ക​യെ​ന്നാ​ണർ​ത്ഥം. കൂ​ടാ​തെ കരി​ബി​യ​നിൽ എന്തു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​വാ​നും ഞങ്ങൾ​ക്കു കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. കാരണം വി​ഭി​ന്ന​ങ്ങ​ളായ എല്ലാ സം​സ്ക്കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും സ്വാ​ധീ​ന​ശ​ക്തി ഞങ്ങ​ളി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്ന​താ​ണു്. അവ​യോ​ടു കത്തോ​ലി​ക്കാ മതവും തദ്ദേശ വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളും കലർ​ന്നി​രു​ന്നു എന്ന​തും. പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​സ​ത്യ​ത്തി​നു് അപ്പു​റ​ത്തു നോ​ക്കു​വാ​നു​ള്ള ഹൃ​ദ​യ​വി​ശാ​ലത അതു ഞങ്ങൾ​ക്കു തന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ വി​ചാ​രം. ആര​കാ​റ്റ​ക്ക​യി​ലെ ഒരു കരി​ബി​യൻ ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ വളർ​ന്നു​വ​ന്ന ശി​ശു​വെ​ന്ന നി​ല​യിൽ കസേ​ര​ക​ളെ നോ​ട്ടം​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം ചലനം കൊ​ള്ളി​ക്കു​ന്ന ആളു​ക​ളു​ടെ അത്ഭു​ത​ക​ര​ങ്ങ​ളായ കഥകൾ ഞാൻ കേൾ​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യീ. പശു​ക്ക​ളു​ടെ രോ​ഗ​ങ്ങൾ ഭേ​ദ​മാ​ക്കാ​നാ​യി അവ​യു​ടെ മുൻ​പിൽ​നി​ന്നു് വി​ര​ക​ളെ ഇല്ലാ​താ​ക്കു​ന്ന ഒരാ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു ആര​കാ​റ്റ​ക്ക​യിൽ. അയാൾ പശു​വി​ന്റെ മുൻ​പിൽ നി​ല്ക്കും. വിരകൾ പശു​വി​ന്റെ തല​യി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തു​വാ​രാൻ തു​ട​ങ്ങും. ഞാ​ന​തു് ഒരി​ക്കൽ കണ്ടു് എന്ന​തു് സത്യ​മാ​ണു്. സ്ത്രീ വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു: “താ​ങ്കൾ എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ഇതിനു സമാ​ധാ​നം നൽ​കു​ന്ന​തു്.” മാർ​കേ​സി​ന്റെ മരു​പ​ടി: “ഹാ, എനി​ക്ക​തി​നു് സമാ​ധാ​നം നല്കാൻ കഴി​യു​മെ​ങ്കിൽ ഇതു് ഞാൻ ഭവ​തി​യോ​ടു പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ശി​ശു​വാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അതെ​നി​ക്കു് അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യി തോ​ന്നി. ഇന്നും അതു് അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.”

മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സ​ത്തി​ന്റെ ഉദ്ഘോ​ഷ​ക​നായ മാർ​കേ​സ് തന്നെ അതെ​ന്താ​ണെ​ന്നു സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​രു വി​ശ​ദീ​ക​ര​ണം കൂ​ടി​യേ തീരൂ എന്നി​ല്ല. എങ്കി​ലും ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്കൻ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ സവി​ശേ​ഷ​ത​യാ​യി കൊ​ണ്ടാ​ട​പ്പെ​ടു​ന്ന ഈ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റെ ഉദ്ഭ​വ​വും വി​കാ​സ​വും പരി​ഗ​ണ​നാർ​ഹ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. ഫാ​ന്റ​സി​യു​ടെ​യും മാ​ന്ത്രി​ക​ത്വ​ത്തി​ന്റെ​യും അദ്ഭു​ത​ത്തി​ന്റെ​യും അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ ഗൗ​ര​വ​പൂർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളായ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ നി​വേ​ശ​നം ചെ​യ്യുക, അതിനു കാ​മോ​ത്സു​ക​ത്വം കൊ​ണ്ടു നി​റ​മി​യ​റ്റുക, ഇതാ​ണു് മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സം. ഇതു ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്കൻ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ മാ​ത്ര​മേ ദൃ​ശ്യ​മാ​കു​ന്നു​ള്ളൂ. അതി​ന്റെ വി​കാ​സ​വും മാർ​കേ​സി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളി​ലും. യഥാ​ത​ഥ​വും സാ​ങ്ക​ല്പി​ക​വും ആയ​തി​ന്റെ വ്യ​ത്യാ​സം ഇവിടെ നേർ​ത്തു നേർ​ത്തു് ഇല്ലാ​താ​വു​ന്നു. വാ​യ​ന​ക്കാ​രൻ രണ്ടും ഒന്നാ​ണെ​ന്നു കരുതി സത്യ​ത്തി​ലേ​യ്ക്ക​ല്ല അതി​സ​ത്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു് (മഹാ​സ​ത്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു്) (greater reality) പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു.

മാർ​കേ​സി​ന്റെ The Handsomest Drowned Man in the World [8] ഈ ലോ​ക​ത്തെ, മു​ങ്ങി​മ​രി​ച്ച​വ​രിൽ ഏറ്റ​വും സു​ന്ദ​ര​നായ മനു​ഷ്യൻ—എന്ന ആദ്യ​കാല കഥ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ പി​ല്ക്കാ​ല​ത്തു വി​കാ​സം​കൊ​ണ്ട മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സ​ത്തി​ന്റെ അന​വ​ദ്യ സൗ​ന്ദ​ര്യം കാ​ണാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.

കട​പ്പു​റ​ത്തു് അടി​ഞ്ഞു​ക​യ​റിയ ഒരു ശവം​കൊ​ണ്ടു കു​ട്ടി​കൾ കളി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അവർ അതിനെ മണ്ണിൽ കു​ഴി​ച്ചി​ടും, തോ​ണ്ടി​യെ​ടു​ക്കും. ഈ കളി പ്രാ​യം​കൂ​ടിയ ആരോ കണ്ട​പ്പോൾ ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലാ​കെ ഭീതി പര​ന്നു. മു​ക്കു​വർ ആ ശവ​മെ​ടു​ത്തു ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു പോയി. ഒരു മൃ​ത​ദേ​ഹ​ത്തി​നു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഭാരം അതി​നു്. മറ്റു​ള്ള എല്ലാ​വ​രെ​ക്കാ​ളും പൊ​ക്ക​വും സമീ​പ​ത്തെ ഗ്രാ​മ​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് ആരെ​യെ​ങ്കി​ലും കാ​ണാ​തെ പോയോ എന്ന​റി​യു​ന്ന​തി​നു വേ​ണ്ടി പു​രു​ഷ​ന്മാർ പോ​യ​പ്പോൾ സ്ത്രീ​കൾ മു​ങ്ങി​മ​രി​ച്ച മനു​ഷ്യ​നു് പരി​ച​ര​ണ​ങ്ങൾ അനു​ഷ്ഠി​ച്ചു. ചെളി തു​ട​ച്ചു മാ​റ്റി​യും തല​മു​ടി​യി​ലെ കല്ലു​കൾ മാ​റ്റി​യും സ്ത്രീ​കൾ അങ്ങ​നെ പരി​ച​രി​ക്കു​മ്പോൾ അയാ​ളു​ടെ മുഖം അവർ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. മര​ണ​ത്തെ അഭി​മാ​ന​ത്തോ​ടെ നേ​രി​ട്ട​വ​നാ​ണു് അയാ​ളെ​ന്നു് അവർ കണ്ടു. കടലിൽ മു​ങ്ങി​മ​രി​ച്ച​വ​ന്റെ ഏകാ​ന്ത​ത​യു​ടെ ഭാവം അയാൾ​ക്കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. നദി​യിൽ മു​ങ്ങി​ച്ച​ത്ത​വ​ന്റെ ഉഗ്ര​ദർ​ശ​ന​ഭാ​വ​വും ഇല്ല. അയാൾ ഏറ്റ​വും പൊ​ക്കം​കൂ​ടിയ, ഏറ്റ​വും ശക്ത​നായ, ഏറ്റ​വും പൗ​രു​ഷ​മു​ള്ള മനു​ഷ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു. അവർ അയാളെ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും അവ​രു​ടെ ഭാ​വ​ന​യിൽ​പ്പോ​ലും അയാൾ​ക്കു കട​ന്നു​ചെ​ല്ലാൻ വയ്യ. അത്ര​യ്ക്കു​ണ്ടു് അയാ​ളു​ടെ വൈ​പു​ല്യ​വും സൗ​ന്ദ​ര്യ​വും. അവർ അയാൾ​ക്കു് ഏസ്റ്റി​വൻ എന്നു പേ​രി​ട്ടു. അടു​ത്ത ഗ്രാ​മ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു പോയ പു​രു​ഷ​ന്മാർ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു് അറി​യി​ച്ചു അയാൾ അവി​ടെ​യെ​ങ്ങു​മു​ള്ള ആള​ല്ലെ​ന്നു്. അതു കേ​ട്ട​തോ​ടെ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ കണ്ണീ​രോ​ടെ ആഹ്ലാ​ദി​ച്ചു. “ഈശ്വ​ര​നു സ്തു​തി. അദ്ദേ​ഹം (മൃ​ത​ദേ​ഹം) നമ്മു​ടേ​തു തന്നെ​ല്ലോ”, സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ ചാ​പ​ല്യ​മാ​ണു് ഇതെ​ന്നു പു​രു​ഷ​ന്മാർ വി​ചാ​രി​ച്ചു. പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളാ​ക​ട്ടെ മരി​ച്ച​യാൾ തങ്ങ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ വന്നു​വെ​ന്നു് സങ്ക​ല്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പൊ​ക്കം​കൂ​ടിയ ആളാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് “തല സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണേ” എന്നു് അവർ സ്നേ​ഹ​ത്തോ​ടെ അയാ​ളോ​ടു​പ​റ​ഞ്ഞു. അതി​ന്റെ​യൊ​ക്കെ ഫലമോ? മൃ​ത​ദേ​ഹം കട​ലി​ലേ​ക്കു താ​ഴ്ത്തി​യ​പ്പോൾ അതി​ന്റെ കാലിൽ ഭാരം കെ​ട്ടി​യി​ടേ​ണ്ട​തി​ല്ല എന്നു് അവർ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. എങ്കിൽ മാ​ത്ര​മേ മരി​ച്ച മനു​ഷ്യ​നു് ഏതു സമ​യ​വും അവ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ വരാൻ പറ്റു​ക​യു​ള്ളു.

മാർ​കേ​സി​ന്റെ “മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സം” അതി​ന്റെ എല്ലാ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തോ​ടും എല്ലാ സവി​ശേ​ഷ​ത​യോ​ടും​കൂ​ടി ഈ കഥയിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ തോ​ന്നൽ. 1968-​ലാണു് ഈ കഥ രചി​ച്ച​തു്. അതി​നു​മുൻ​പു​ണ്ടായ ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്കൻ നോ​വ​ലു​ക​ളി​ലെ​യും ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളി​ലെ​യും മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സം വി​ക​സിത രൂ​പ​ത്തിൽ ഇക്ക​ഥ​യിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കു​ന്നു. ഹൂ​ലി​യോ കോർ​ടാ​സാ​റി​ന്റെ (Julio Cortazar) End of the game (1956), Hospsotch (1966) ഈ നോ​വ​ലു​ക​ളി​ലും കാർ​ലോ​സ് ഫ്വേ​ന്റ​സി​ന്റെ (Carlos Fuentes) Where the Air is clear (1958), The Death of Artemio Cruz (1962), A Change of Skin (1967) ഈ നോ​വ​ലു​ക​ളി​ലും മേ​റി​യോ വാർ​ഗാ​സ് യോ​സ​യു​ടെ (Mario Vargas Lhosa) The time of the Hero (1962), The Green House (1966), Conversation in the Cathedral (തർ​ജ്ജമ 1975) ഈ നോ​വ​ലു​ക​ളി​ലും ഒളി​ഞ്ഞും തെ​ളി​ഞ്ഞും കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു. “മാ​ന്ത്രി​ക​യാ​ഥാ​ത​ഥ്യം” തി​ക​ച്ചും ചേ​തോ​ഹ​ര​മാ​യി മാർ​കേ​സി​ന്റെ കഥയിൽ പ്ര​ക​ട​മാ​കു​ന്നു.

അബോ​ധ​മ​ന​സ്സി​നെ അയു​ക്തി​ക​മായ ഒര​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​മ്പോ​ഴാ​ണു് മനോ​ര​ഥ​സൃ​ഷ്ടി—ഫാ​ന്റ​സി—ജനി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഒരു സു​ന്ദ​ര​നോ​ടു് (അയാൾ മരി​ച്ച​വ​നാ​ണെ​ങ്കി​ലും) സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു​ണ്ടാ​കു​ന്ന അബോ​ധാ​ത്മ​ക​മായ താൽ​പ​ര്യ​ത്തെ യു​ക്തി​ഹീ​ന​മായ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലേ​ക്കു വി​ക​സി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു മാർ​കേ​സ്. ആ താൽ​പ​ര്യം ചപ​ല​ത​യാ​യി കരു​തു​ന്നു പു​രു​ഷ​ന്മാർ. അവർ​ക്കു സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ മാ​ന​സിക നി​ല​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു്, അബോ​ധാ​ത്മക പ്രേ​ര​ണ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒന്നു​മ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ന്റെ കണ്ണു​നീർ പൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്തി​നാ​ണെ​ന്നു് അവർ​ക്കു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. ശവ​ശ​രീ​ര​ത്തിൽ ഭാരം കെ​ട്ടാ​തെ സമു​ദ്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു താ​ഴ്ത്തു​മ്പോൾ മരി​ച്ച​വർ തങ്ങ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ തട​സ്സം​കൂ​ടാ​തെ വരു​മ​ല്ലോ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് സ്ത്രീ​കൾ സന്തോ​ഷി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം. മു​ങ്ങി​മ​രി​ക്കു​ന്ന​തും പ്രേ​തം കര​യ്ക്കു​വ​ന്ന​ടി​യു​ന്ന​തും ജന​ങ്ങൾ അതെ​ടു​ത്തു സം​സ്ക​രി​ക്കു​തും നി​ത്യ​ജീ​വിത സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ. അവ​യ്ക്കു രൂ​പ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം വരു​ത്തി അയു​ക്തി​ക​മായ അന്ത​രീ​ക്ഷം പ്ര​ദാ​നം​ച​യ്തു് മാർ​കേ​സ് അതി​സ​ത്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു്—സ്ത്രീ​ക്കു് പു​രു​ഷ​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ആകർ​ഷ​ക​ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്കു്—വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. അപ്പോൾ നി​ത്യ​ജീ​വിത സത്യ​വും മനോ​ര​ഥ​സൃ​ഷ്ടി​യും തമ്മി​ലു​ള്ള അകൽ​ച്ച ഇല്ലാ​താ​വു​ന്നു. ഏതു് റി​യാ​ലി​റ്റി, ഏതു് ഫാ​ന്റ​സി എന്നു വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ കഴി​യാ​തെ വരു​ന്നു. ഇതു സ്വാ​ഭാ​വി​കം. “ഏകാ​ന്ത​ത​യു​ടെ നൂ​റു​വർഷ”ങ്ങ​ളിൽ മാ​ക്കോ​ണ്ട എന്ന പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ ചരി​ത്ര​മാ​ണ​ല്ലോ ആവി​ഷ്കൃ​ത​മാ​കു​ന്ന​തു്. സ്പാ​നി​ഷ് പള്ളി​യു​ടെ ആധി​പ​ത്യ​ത്തി​ല​മർ​ന്ന പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ ജന​ങ്ങൾ​ക്കു് അയ​സ്കാ​ന്ത​വും വി​പു​ലീ​ക​രണ കാ​ച​വും റെ​യിൽ​വേ​യു​മാ​ണു് കൂ​ടു​തൽ അത്ഭു​ത​മു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന​തു്. താ​ങ്ങി​ല്ലാ​തെ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഉയ​രു​ന്ന പാ​തി​രി​യ​ല്ല, ആകാ​ശ​ത്തു നി​ന്നു​ണ്ടാ​കു​ന്ന മഞ്ഞ​പ്പൂ​ക്ക​ളു​ടെ വർ​ഷ​മ​ല്ല.

ശൂ​ന്യ​ത​യിൽ നി​ന്നു് ഒന്നും സൃ​ഷ്ടി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. പാ​ര​മ്പ​ര്യ​മാ​ണു് ഏതു നൂതന സമാ​രം​ഭ​ത്തി​നും കാ​ര​ണ​മാ​കു​ന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് മാർ​കേ​സി​ന്റെ മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സ​വും പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഉത്ഭ​വി​ച്ച​ത​ത്രേ. എന്നാൽ ദീർഘത ആവ​ഹി​ക്കു​ന്ന ആ പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​താൻ ഇവിടെ സ്ഥ​ല​മി​ല്ല. ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്കൻ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഈ ലേ​ഖ​ക​നു് അവ​ഗാ​ഹ​വു​മി​ല്ല. അതി​നാൽ മെ​ക്സി​ക്കൻ കവി​യായ ഒക്ടാ​വ്യോ പാ​സ്സ് (Octavio Paz) തൊ​ട്ടു ആരം​ഭി​ക്കാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. പാ​സ്സി​ന്റെ ഭു​വ​ന​പ്ര​ശ​സ്ത​മായ കാ​വ്യ​മാ​ണു് Sun stone (1957). ആസ്റ്റ​ക് സം​സ്ക്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ അവ​ശി​ഷ്ട​മായ Calendar Stone എന്ന​തി​നെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു പാ​സ്സി​ന്റെ കാ​വ്യം. ജ്യോ​തി:ശാ​സ്ത്രം, ചരി​ത്രം, ഇതി​ഹാ​സം ഇവയെ എല്ലാം സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സിം​ബ​ലു​കൾ കൊ​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള ഒരു വലിയ കല്ലാ​ണു് കല​ണ്ടർ സ്റ്റോണ്‍. അതി​ന്റെ നടു​ക്കു് സൂ​ര്യ​ദേ​വ​ന്റെ ശി​ര​സ്സു് കൊ​ത്തി​വ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആസ്റ്റ​ക് പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ അന​ന്ത​ത​യെ ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ക്കു​ന്ന ഈ കല്ലിൽ ഏറ്റ​വും പ്രാ​ധാ​ന്യ​മർ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു് സൂ​ര്യ​നാ​ണു്. കവി​ത​യു​ടെ കൃ​ത്യം സൂ​ര്യ​നെ കല്ലി​ലേ​യ്ക്കു് ആവാ​ഹി​ച്ചു് അതിനെ സജീ​വ​മാ​ക്കുക എന്ന​താ​ണു്. കവിത വി​രാ​ജി​ക്കു​മ്പോൾ കല്ലു് ഉണ​രു​ന്നു.കല്ലു​കൊ​ണ്ടു് മതിലു കെ​ട്ടൂ. അതു് സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ദർ​ശ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു നമ്മെ മാ​റ്റി നി​രു​ത്തു​ന്നു കവി​ത​കൊ​ണ്ടു് അതിനെ ആദ്ര​മാ​ക്കൂ. അപ്പോൾ ശ്വാ​സ​കോ​ശം​പോ​ലെ കന്മ​തിൽ ശ്വാ​സോ​ച്ഛ്വാ​സം ചെ​യ്യും. പാ​സ്സ് പറ​യു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാ​ലും:-

കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലാ​യ​വ​യെ​ല്ലാം മോ​ചി​പ്പി​ക്കാ​നാ​ണു് പാ​സ്സി​ന്റെ ആഗ്ര​ഹം. നി​ത്യ​ജീ​വിത യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ലെ ‘മാ​ജി​ക്കി’നെ മോ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മാർ​കേ​സു​മാ​യി പാ​സ്സി​നു് ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ വലിയ വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ല.

ആർ​ജ​ന്റൈൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് ഹൂ​ലി​യോ കോർ​ട്ടാ​സാർ തന്റെ നോ​വ​ലു​ക​ളി​ലൂ​ടെ “മറു​പു​റം” (the other side) അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു് ആ ‘മറു​പുറ’ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു ‘തി​ള​ക്കം’ മാ​ത്ര​മേ ലഭി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. ഇതു് നോ​വ​ലി​സ്റ്റി​ന്റെ അപ്ര​ഗ​ല്ഭ​ത​യാ​യി കരു​താൻ പാ​ടി​ല്ല. ആർ​ജൻ​റീ​ന​യി​ലെ ഭര​ണ​കൂ​ട​വും അതി​ന്റെ ഫലമായ രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​വും സത്യാ​ന്വേ​ഷണ തൽ​പ​ര​ത്വ​ത്തെ ഹനി​ക്കു​ന്നു എന്നാ​ണു് നമ്മൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കേ​ണ്ട​തു്.

മെ​ക്സി​ക്കൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റായ കാർ​ലോ​ശ് ഫ്വേൻ​റ്റേ​സി​ന്റെ “Where the Air is Clean (1958), The Death of Artemio Cruz (1962), A change of skin (1967) എന്നീ മൂ​ന്നു നോ​വ​ലു​ക​ളേ എനി​ക്കു വാ​യി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ളു. അവയിൽ മൂർ​ത്ത​ങ്ങ​ളായ വസ്തു​ക്ക​ളു​ടെ വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ആ വസ്തു​ക്ക​ളു​ടേ​യും ദൈ​നം​ദിന ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റേ​യും അപ്പു​റ​ത്തു​ള്ള സത്യ​ത്തെ​യാ​ണു് ഫ്വേൻ​റ്റേ​സ് ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

ക്യൂ​ബ​യി​ലെ പ്ര​മു​ഖ​നായ നോ​വ​ലി​സ്റ്റാ​ണു് ആലേഹോ കാർ​പെൻ​റ്റ്യേർ. ഈ മാർ​ക്സി​സ്റ്റ് നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് “മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സ്റ്റ്” എന്ന പേ​രി​ലാ​ണു് അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ Explosion is a Cathedral എന്ന ‘മാ​സ്റ്റർ പീസി’ൽ ഫ്ര​ഞ്ചു​വി​പ്ല​വ​മാ​ണു് പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യം. എങ്കി​ലും മാർ​ക്സി​സ​ത്തെ സാ​ക്ഷാ​ത്ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ മാ​ത്ര​മേ മനു​ഷ്യ​നു് പു​രോ​ഗ​തി​യു​ണ്ടാ​കൂ എന്ന ആശ​യ​ത്തി​നു് അദ്ദേ​ഹം പ്രാ​മു​ഖ്യം കല്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ കല്പി​ക്കു​ന്ന​തു മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സ​ത്തി​ലൂ​ടെ​യാ​ണു​താ​നും. നോ​വ​ലി​ലെ പ്ര​ധാന കഥാ​പാ​ത്ര​മായ എസ്റ്റി​വൻ രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​രം (Politics) അസ​ത്യാ​ത്മ​ക​മാ​ണെ​ന്നു കരു​തി​യി​ട്ടു് കാ​ട്ടി​ലെ വൃ​ക്ഷ​ത്തിൽ കയറാൻ പോ​കു​ന്നു. ഈ വൃ​ക്ഷാ​രോ​ഹ​ണം ഒരു പ്രാ​ക്ത​ന​രൂ​പ​പ​ര​മായ (archetypal) പ്ര​വർ​ത്ത​ന​മാ​ണു്. രാ​ഷ്ട്ര വ്യ​വ​ഹാ​ര​മെ​ന്ന നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള പോ​ക്കാ​ണ​തു്.

ഇവ​രിൽ​നി​ന്നു നമ്മൾ മാർ​കേ​സി​ലെ​ത്തു​മ്പോൾ മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സ​ത്തി​നു് എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത മനോ​ഹാ​രിത കൈ​വ​ന്ന​താ​യി കാ​ണു​ന്നു. വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ പര​മോൽ​കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ നോ​വ​ലു​ക​ളിൽ ഒന്നാ​ണു് “ഏകാ​ന്ത​ത​യു​ടെ നൂ​റു​വർ​ഷ​ങ്ങൾ.” “നൂ​റു​വർ​ഷ​ത്തെ ഏകാ​ന്തത അനു​ഭ​വി​ക്കാൻ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട വർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു ഭൂ​മി​യിൽ രണ്ടാ​മ​തൊ​രു സന്ദർ​ഭം ലഭി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ”ന്നു [9] തെ​ളി​യി​ക്കാ​നാ​യി മാർ​കേ​സ് എഴു​തിയ ഈ നോ​വ​ലി​ലെ സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളും അത്യു​ക്തി​ക​ളും വേ​റൊ​രു ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്കൻ നോ​വ​ലി​ലും ദൃ​ശ്യ​മ​ല്ല. മര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഏകാ​ന്തത സഹി​ക്കാ​നാ​വാ​തെ ഒരു കഥാ​പാ​ത്രം മര​ണ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം ഭൂ​മി​യി​ലേ​ക്കു പോ​രു​ന്നു. വേ​റൊ​രു സ്ത്രീ​ക​ഥാ​പാ​ത്രം മര​ണ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം ഭൂ​മി​യി​ലേ​ക്കു ഉയർ​ന്നു​പോ​കു​ന്നു. മറ്റൊ​രു കഥാ​പാ​ത്രം മരി​ക്കു​മ്പോൾ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ​നി​ന്നു മഞ്ഞ​പ്പൂ​ക്കൾ വർ​ഷി​ക്കു​ന്നു. എന്തി​നേ​റെ​പ്പ​റ​യു​ന്നു? ഈ നോ​വ​ലി​ലെ ഓരോ വാ​ക്യ​വും വി​സ്മ​യം ജനി​പ്പി​ക്കും. ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം നൽകാം. ഉർസൂല എന്ന വൃ​ദ്ധ​യായ കഥാ​പാ​ത്രം ഒരു​ദി​വ​സം കോ​പ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി “തീ” എന്നു വി​ളി​ച്ചു. വീ​ട്ടി​ലു​ള്ള​വ​രെ​ല്ലാം പേ​ടി​ച്ചു. പക്ഷേ ഉർ​സൂ​ല​യ്ക്കു് നാ​ലു​വ​യ​സ്സു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് ഒരു വയ്ക്കോൽ​പ്പുര തീ പി​ടി​ച്ച​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഓർ​മ്മി​ച്ചി​ട്ടു് അവർ ‘തീ’ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആദ്യം ഒരു സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണം. രണ്ടാ​മ​തു് യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള വരവു്. ഇതാ​ണു് മാർ​കേ​സി​ന്റെ മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സം. പെ​റൂ​വ്യൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് മേ​റി​യോ വാർ​ഗാ​സ് യോ​സ​യി​ലോ കാർ​പെൻ​റ്റ്യേ​റി​ലോ കോർ​ട്ടാ​സാ​റി​ലോ ഈ സവി​ശേ​ഷത—യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള വരവു്—തെ​ളി​ഞ്ഞു​കാ​ണാ​നി​ല്ല. സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്ന അനു​വാ​ച​കൻ ഉത്ത​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ നി​ത്യ​ജീ​വിത യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ പോ​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ​ക്കു വൈ​ര​സ്യ​മി​ല്ല. പ്ര​ത്യ​ക്ഷ സത്യ​വും പരോ​ക്ഷ​സ​ത്യ​വും അയാൾ ദർ​ശി​ക്കു​ന്നു.

തെ​ക്കേ അമേ​രി​ക്ക​യി​ലെ ഏതോ അജ്ഞാ​ത​മായ റി​പ്പ​ബ്ലി​ക്ക് ഭരി​ച്ച ഒരു സ്വേ​ച്ഛാ​ധി​പ​തി​യു​ടെ വീ​ഴ്ച​യെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന നോ​വ​ലാ​ണു് The Autumn of the Patriarch. നോവൽ ആരം​ഭി​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ മരി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ വെ​പ്പാ​ട്ടി​ക​ളു​ടെ​യും ചില കു​ഷ്ഠ​രോ​ഗി​ക​ളു​ടെ​യും സ്മ​ര​ണ​ക​ളി​ലൂ​ടെ അയാൾ നമ്മു​ടെ മുൻ​പിൽ വന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ ശവ​മാ​ണു് ആദ്യം കാ​ണു​ന്ന​തു് നമ്മൾ. കഴു​ക​ന്മാർ അതു കൊ​ത്തി​വ​ലി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, ആ പക്ഷി​കൾ ഹെർ​ണി​യ​കൊ​ണ്ടു​വീർ​ത്ത വൃ​ഷ​ണ​ത്തെ​മാ​ത്രം തൊ​ടു​ന്നി​ല്ല. ഈ ഭയ​ങ്ക​രൻ ഗോ​പു​ര​ത്തി​ലെ നാ​ഴി​ക​മ​ണി പന്ത്ര​ണ്ട​ടി​ക്കേ​ണ്ട സമ​യ​ത്തു് രണ്ടേ അടി​ക്കാ​വൂ എന്നു കല്പി​ച്ച​വ​നാ​ണു്. ആജ്ഞ അനു​സ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. നൂ​റു​വ​യ​സ്സു​വ​രെ വളർ​ന്നി​ട്ടു് പി​ന്നെ നൂ​റ്റ​മ്പ​തി​ലേ​ക്കു ചെ​ന്ന​വ​നാ​ണു് ആ പ്ര​സി​ഡ​ന്റ്. നൂ​റ്റ​മ്പ​താ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ അയാൾ​ക്കു മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ വരി പല്ലു​ക​ളു​ണ്ടാ​യി പോലും. ഉപ​ജാ​പം നട​ത്തിയ ഒരു മന്ത്രി​യെ​ക്കൂ​ടി ‘ബാൻ​ക്വി​റ്റി’നു് സ്വേ​ച്ഛാ​പ​തി ക്ഷ​ണി​ച്ചി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, അയാൾ ഹാളിൽ വന്ന​തു് ഒരു വെ​ള്ളി ‘ട്രേ’യിൽ കി​ട​ന്നു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. നല്ല​പോ​ലെ പൊ​രി​ച്ചെ​ടു​ത്ത ശരീരം. കോ​ളി​ഫ്ള​വ​റും മസാ​ല​യു​മൊ​ക്കെ അതി​ന്റെ കൂ​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതി​ഥി​കൾ​ക്കു ആ “വി​ശി​ഷ്ട ഭോ​ജ്യം” തി​ന്നേ​ണ്ട​താ​യി വന്നു.

സഹോ​ദ​രി​യു​ടെ കന്യ​കാ​ത്വം നശി​പ്പി​ച്ചു​വെ​ന്നു കരുതി ‘ഇരട്ട പെറ്റ’ സഹോ​ദ​ര​ന്മാർ സാ​ന്തി​യാ​ഗോ നാസറെ കൊ​ല്ലു​ന്ന​താ​ണു് മാർ​കേ​സി​ന്റെ പുതിയ നോ​വ​ലിൽ—“പൂർ​വ്വ​ക​ഥി​ത​മ​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ പു​രാ​വൃ​ത്തം” (Chronicle of a death foretold) എന്ന​തി​ലെ—പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യം. പേ​ദ്രോ വീ​ക്കോ​റി​യോ എന്ന ഒരു സഹോ​ദ​രൻ കത്തി നാ​സ​റി​ന്റെ വല​തു​കൈ​യിൽ കു​ത്തി​യി​റ​ക്കി​യ​പ്പോൾ കത്തി​യിൽ ഒരു​തു​ള്ളി രക്തം​പോ​ലും പു​ര​ണ്ടി​ല്ല​ത്രേ. “I’d given it to him atleast three times and there wasn’t a drop of blood” എന്നു് അയാൾ കേ​സ​ന്വേ​ഷി​ക്കാ​നെ​ത്തി​യ​വ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. (Page 120, Jonathan Cape പ്ര​സാ​ധ​നം.) കു​ത്തേ​റ്റു് കടലു വെ​ളി​യിൽ ചാടിയ നാസർ എഴു​ന്നേ​റ്റു നട​ന്നു.

“അവർ എന്നെ കൊ​ന്നു” എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് കു​ട​ലിൽ പറ്റിയ അഴു​ക്കു് തൂ​ത്തു​ക​ള​ഞ്ഞു. (Page 122.) ബു​ദ്ധി​ഹീ​ന​മെ​ന്നോ ഭോ​ഷ​ത്ത​മെ​ന്നോ കരു​താ​വു​ന്ന തല​ത്തി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തു​വ​രെ മാർ​കേ​സ് എന്തി​നാ​ണു് ഇങ്ങ​നെ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ സ്ഥൂ​ലീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്? സാ​ന്തി​യാ​ഗോ നാസർ നി​ര​പ​രാ​ധ​നാ​ണെ​ന്നു് സൂ​ചി​പ്പി​ക്കാ​നാ​ണു്. സാ​പ​രാ​ധ​നാ​ണു് അയാ​ളെ​ങ്കിൽ കത്തി രക്തം പു​ര​ണ്ടു​ത​ന്നെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു. കു​ട​ലിൽ പറ്റിയ മാ​ലി​ന്യം പോലും തു​ട​ച്ചു​ക​ള​യു​ന്ന നാസർ എത്ര നി​ഷ്ക​ള​ങ്കൻ. സമ​ഗ്രാ​ധി​പ​ത്യം താ​ണ്ഡ​വ​മാ​ടു​ന്ന തന്റെ നാ​ട്ടിൽ ഏതും സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണ​മാർ​ന്ന​ല്ലേ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടൂ. മാ​ക്കോ​ണ്ട​യിൽ ബനാന പ്ലാ​ന്റേ​ഷ​നിൽ പണി​മു​ട​ക്കു​ണ്ടാ​യ​പ്പോൾ മൂ​വാ​യി​രം തൊ​ഴി​ലാ​ളി​ക​ളേ​യാ​ണു് സർ​ക്കാർ കശാ​പ്പു ചെ​യ്ത​തു്. പക്ഷേ, വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അങ്ങ​നെ​യൊ​രു പ്ലാ​ന്റേ​ഷൻ പോ​ലു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു സർ​ക്കാർ പറ​ഞ്ഞു. (One hundred years of Solitude) ഇങ്ങ​നെ അസത്യ പ്ര​സ്താ​വം നട​ക്കു​ന്ന ഒരു രാ​ജ്യ​ത്തു് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സം അം​ഗീ​ക​രി​ച്ചു് സ്ഥൂ​ലീ​ക​രണ സ്വ​ഭാ​വ​മാർ​ന്ന വർ​ണ്ണ​ന​കൾ നല്കി​യാൽ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നെ​ന്തി​രി​ക്കു​ന്നു? അച​ഞ്ചല ധൈ​ര്യ​വും അസാ​ധാ​രണ ശക്തി​യും പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാൻ പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കു പ്ര​വ​ണ​ത​യു​ണ്ട്. ഇതിനെ ‘മാ​ച്ചി​സ്മോ’ (machismo) എന്നു സ്പാ​നി​ഷ് ഭാ​ഷ​യിൽ പറയും. വൈ​പു​ല്യ​മാർ​ന്ന മാ​ച്ചി​സ്മോ​യെ ‘പു​രാ​വൃ​ത്ത’ത്തി​ലൂ​ടെ (Chronicle) ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന മാർ​കേ​സ് സ്ഥൂ​ലീ​ക​ര​ണം സ്വീ​ക​രി​ച്ച​തി​ലും വി​സ്മ​യ​പ്ര​ദ​മാ​യി ഒന്നു​മി​ല്ല.

ക്ലോ​ദിയ ദ്രേ​ഫ​സ് അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു് ദൂ​രാ​നു​ഭൂ​തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ചോ​ദി​ച്ചു. മാർ​കേ​സ് പറ​ഞ്ഞു: ഞാൻ അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്തു് ബാർ​സ​ലോ​ണ​യി​ലേ​ക്കു തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ പോ​കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. മെ​ക്സി​ക്കോ​യിൽ ഞങ്ങ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ ജോലി ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു പെണ്‍കു​ട്ടി ഏതു നി​മി​ഷ​വും പ്ര​സ​വി​ക്കാ​വു​ന്ന സ്ഥി​തി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. തീ​വ​ണ്ടി​യി​ലി​രു​ന്നു് ഞാൻ ഷൂ അഴി​ച്ചു​മാ​റ്റി​യ​പ്പോൾ എനി​ക്കു​തോ​ന്നി മെ​ക്സി​ക്കോ​യിൽ ഞങ്ങ​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന എന്തോ നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു്. ഞാൻ മെർ​സേ​തീ​സി​നോ​ടു [10] പറ​ഞ്ഞു: “റെ​റ്റീസ ഇപ്പോൾ പ്ര​സ​വി​ച്ചു.”

ബാർ​സ​ലോ​ണ​യി​ലെ​ത്തി മാർ​കേ​സ് ടെ​ലി​ഫോ​ണി​ലൂ​ടെ അന്വേ​ഷി​ച്ച​പ്പോൾ ഏതാ​ണ്ടു് ആ സമ​യ​ത്തു​ത​ന്നെ പ്ര​സ​വം നട​ന്നെ​ന്നു് അറി​ഞ്ഞു. ഒരു​ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഈ പൂർ​വ്വ​ജ്ഞാ​നം—ഭൂ​തോ​ദ​യം—ആർ​ക്കും ലഭി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു് മാർ​കേ​സി​ന്റെ മതം. നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​നായ പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യാ​ണു് മാർ​കേ​സി​ന്റെ മതം. നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​നായ പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യാ​ണു് ഗാർസി ആ മാർ​കേ​സ്. ആ പ്ര​തി​ഭ​യും നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാ​ജി​ക്കൽ റി​യ​ലി​സ​ത്തിൽ കാണാം.