ഴാ​വേ​റെ വഴി​തി​രി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത ആ കെ​ണി​യു​ടെ അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള അവ​സാ​നം മരി​യു​സ് നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു; എന്നാൽ ഴാവേർ മൂ​ന്നു കൂ​ലി​വ​ണ്ടി​ക​ളിൽ തന്റെ തട​വു​പു​ള്ളി​ക​ളേ​യും കയ​റ്റി ആ വീ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു പോയ ഉട​നേ​ത്ത​ന്നെ, മരി​യു​സ്സും പതു​ക്കെ അവി​ടെ​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി. വൈ​കു​ന്നേ​രം ഒമ്പ​തു​മ​ണി​യേ ആയി​ട്ടു​ള്ളു. മരി​യു​സ് നേരെ കുർ​ഫെ​രാ​ക്കി​ന്റെ താ​മ​സ​സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു​ന​ട​ന്നു. കുർ​ഫെ​രാ​ക് ലാ​റ്റിൻ ക്വാർ​ട്ട​റി​ലെ അക്ഷോ​ഭ്യ​നായ പാർ​പ്പു​കാ​ര​ന​ല്ലാ​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു; അയാൾ ‘രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​സം​ബ​ന്ധി​ക​ളായ ചില കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ’ റ്യു ദ് ലാ വൈ​റ്റി എന്ന പ്ര​ദേ​ശ​ത്തേ​ക്കു താമസം മാ​റ്റി; അക്കാ​ല​ത്തു രാ​ജ്യ​ക​ല​ഹം ചെ​ന്നു സ്വയം പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ക്ക​പ്പെ​ടു​വാൻ ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു സ്ഥ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു അത്. മരി​യു​സ് കുർ​ഫെ​രാ​ക്കോ​ടു പറ​ഞ്ഞു, ‘ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂടെ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങാ​നാ​ണ് വന്ന​ത്.’ കുർ​ഫെ​രാ​ക് തന്റെ കി​ട​യ്ക്ക​മേൽ​നി​ന്ന് ഒരു​മെ​ത്ത വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു.— അതിൽ രണ്ടെ​ണ്ണ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു—നി​ല​ത്തു വി​രി​ച്ചി​ട്ടു​പ​റ​ഞ്ഞു: ‘അവിടെ.’

പി​റ്റേ​ദി​വ​സം രാ​വി​ലെ ഏഴു​മ​ണി​ക്കു മരി​യു​സ് ചെ​റ്റ​പ്പു​ര​യി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​ചെ​ന്നു. മദാം ബു​ഴോ​ങ്ങി​നു കൊ​ടു​പ്പാൻ ബാ​ക്കി​യു​ള്ള വാടക തീർ​ത്തു. സ്വ​ന്തം പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ കെ​ട്ടാ​ക്കി, കി​ട​പ്പു​സാ​മാ​നം മേശ, വലി​പ്പു​പെ​ട്ടി, രണ്ടു കസാ​ല​കൾ ഒക്കെ​യെ​ടു​ത്ത് ഒരു കൈ​വ​ണ്ടി​യിൽ കയ​റ്റി, മേൽ​വി​ലാ​സം​കൂ​ടി കൊ​ടു​ത്തേ​ല്പ്പി​ക്കാ​തെ, അവി​ടെ​നി​ന്നു നട​ന്നു; അതു​കാ​ര​ണം തലേ ദി​വ​സ​ത്തെ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ചോ​ദി​ച്ച​റി​വാൻ​വേ​ണ്ടി ഴാവേർ ഉച്ച​യ്ക്കു​മുൻ​പാ​യി അവിടെ മട​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്ന സമ​യ​ത്തു മദാം ബു​ഴോ​ങ്ങി​നെ മാ​ത്ര​മേ വീ​ട്ടിൽ കണ്ടു​ള്ളു. അവൾ മറു​പ​ടി​പ​റ​ഞ്ഞു: ‘പോയി.’

തലേ​ദി​വ​സ​ത്തെ പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കാ​രു​ടെ ഏതാ​ണ്ട് ഒരു കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നാ​ണ് മരി​യു​സ്സെ​ന്നു മദാം ബു​ഴോ​ങ്ങി​ന് ഉറ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ‘ആരെ​ങ്കി​ലും പറ​യു​മോ അത്?’ അവൾ ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ ഒരു പടി​കാ​വ​ല്ക്കാ​രി​യോ​ട് അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു​പ​റ​ഞ്ഞു, ‘കണ്ടാൽ ഒരു പെൺ​കി​ടാ​വി​ന്റെ മട്ടു​ള്ള ആ ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ!’

ഈ പെ​ട്ടെ​ന്നു​ണ്ടായ സ്ഥ​ല​മാ​റ്റ​ത്തിൽ മരി​യു​സ്സി​നു രണ്ടു കാ​ര​ണ​മാ​ണ്. ഒന്നാ​മ​ത്ത​ത്, ആ വീ​ട്ടി​നെ​പ്പ​റ്റി അയാൾ​ക്കൊ​രു ഭയ​മാ​യി—അവി​ടെ​വെ​ച്ച്, അത്ര​യും​അ​ടു​ത്തു​വെ​ച്ച്, ഒരു സമയം ആ ദു​ഷ്ട​നായ ധന​വാ​നെ​ക്കാൾ, ദു​ഷ്ട​നായ ദരി​ദ്ര​നെ​ക്കാൾ, അധികം ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​രു​ന്ന ഒരു സാ​മു​ദാ​യി​ക​വി​രൂ​പത അതി​ന്റെ ഏറ്റ​വും അസ​ഹ്യ​ത​ര​വും ഏറ്റ​വും നി​ഷ്ഠു​ര​ത​ര​വു​മായ നി​ല​യിൽ വളർ​ന്നു​ണ്ടാ​യ​ത് അയാൾ കണ്ടു​വ​ല്ലോ. രണ്ടാ​മ​ത്ത​ത്, ഇനി​യു​ണ്ടാ​വാൻ പോ​കു​ന്ന കേ​സ്സിൽ ഒരു സാ​ക്ഷി​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നു, തെ​നാർ​ദി​യെർ​ക്കെ​തി​രാ​യി മൊ​ഴി​കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്ന​ത് അയാൾ​ക്ക് അത്ര പ്രി​യ​മാ​യി തോ​ന്നി​യി​ല്ല.

ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ—പേർ ഴാവേർ ഓർ​മ്മ​വി​ട്ടു—പേ​ടി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​താ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന്, അല്ലെ​ങ്കിൽ ആ കെ​ണി​ക്കു​ശേ​ഷം അയാൾ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​ചെ​ല്ലുക തന്നെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന്, ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ വി​ചാ​രി​ച്ചു; അയാളെ കണ്ടു​പി​ടി​പ്പാൻ ഗാവേർ ചില ശ്ര​മ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ചെ​യ്തു; പക്ഷേ, ഫല​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

ഒരു മാസം കഴി​ഞ്ഞു; ഒന്നു​കൂ​ടി കഴി​ഞ്ഞു. മരി​യു​സ്സി​ന്റെ താമസം കുർ​ഫെ​രാ​ക്കി​ന്റെ കൂ​ടെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. കോ​ട​തി​ക​ളിൽ എപ്പോ​ഴും ചെ​ന്നു​കൂ​ടാ​റു​ള്ള ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ വക്കീ​ലോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു, തെ​നാർ​ദി​യെർ തട​വിൽ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള വസ്തുത അയാൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. എല്ലാ തി​ങ്ക​ളാ​ഴ്ച​യും തെ​നാർ​ദി​യെർ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി അഞ്ചു ഫ്രാ​ങ്ക് അയാൾ ജെ​യി​ലി​ലെ ഗു​മ​സ്തൻ​വ​ശം കൊ​ടു​ക്കും.

പണം തീർ​ന്ന​പ്പോൾ മരി​യു​സ് കുർ​ഫെ​രാ​ക്കോ​ട് അഞ്ചു ഫ്രാ​ങ്ക് കടം മേ​ടി​ച്ചു. ജീ​വ​കാ​ല​ത്തി​നി​ട​യിൽ ഒന്നാ​മ​താ​യി​ട്ടാ​ണ് മരി​യു​സ് കടം വാ​ങ്ങു​ന്ന​ത്. തി​ങ്ക​ളാ​ഴ്ച​തോ​റു​മു​ള്ള ഈ അഞ്ചു ഫ്രാ​ങ്ക്: അതു കടം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന കുർ​ഫെ​രാ​ക്കി​നും, അതു കി​ട്ടി​യി​രു​ന്ന തെ​നാർ​ദി​യെർ​ക്കും ഒരു​പോ​ലെ, ഒരു കടം​ക​ഥ​യാ​യി​രു​ന്നു. ‘ഇതാർ​ക്കാ​ണ് കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​ത്?’

കുർ​ഫെ​രാ​ക് വി​ചാ​രി​ച്ചു. ‘എനി​ക്കി​ത് എവി​ടെ​നി​ന്നു വരു​ന്നു?’ തെ​നാ​ര​ദി​യെർ സ്വയം ചോ​ദി​ച്ചു.

പോ​രാ​ത്ത​തി​നു മരി​യു​സ്സി​ന്റെ ഹൃദയം തകർ​ന്നി​രു​ന്നു. ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ഒരു​ത​ട്ടു​വാ​തിൽ​പ്പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ സക​ല​വും പു​റ​ത്തേ​ക്കു ചാ​ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. അയാൾ യാ​തൊ​ന്നും മുൻ​പിൽ കാ​ണാ​തെ​യാ​യി; അയാ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം വീ​ണ്ടും നി​ഗൂ​ഢ​ത​യിൽ കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ട​പ്പെ​ട്ടു! ആ അന്ധ​കാ​ര​ത്തിൽ അയാൾ തപ്പി​പ്പി​ടി​ച്ചു നട​ന്നു. ആ നി​ഴ​ല്പ്പാ​ടിൽ അയാൾ, തനി​ക്കു വളരെ അടു​ത്താ​യി, താൻ സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​യേ​യും അവ​ളു​ടെ അച്ഛ​നെ​ന്നു​തോ​ന്നിയ ആ വൃ​ദ്ധ​നേ​യും—ഈ ലോ​ക​ത്തിൽ അയാൾ​ക്ക് ആകെ​യു​ള്ള മു​ത​ലും ആശാ​മാർ​ഗ്ഗ​വു​മായ ആ രണ്ട് അജ്ഞാ​ത​സ​ത്ത്വ​ങ്ങ​ളെ—ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​രം കണ്ടെ​ത്തി; അവരെ കൈ​യി​ലാ​ക്കാൻ അയാൾ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോ​ഴേ​ക്ക് ഒരു കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റ് ആ നി​ഴ​ലു​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ന്നു. എത്ര​ത​ന്നെ ഭയ​ങ്ക​ര​മായ കൂ​ട്ടി​മു​ട്ട​ലിൽ​പ്പോ​ലും, സത്യ​ത്തി​ന്റേ​യും തീർ​ച്ച​യു​ടേ​യും ഒരു തീ​പ്പൊ​രി പു​റ​പ്പെ​ടു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ഒരൂ​ഹ​ത്തി​നും നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. അറി​ഞ്ഞു എന്ന് ഒരി​ക്കൽ കരു​തിയ പേർ​കൂ​ടി അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. നി​ശ്ച​യ​മാ​യും അത് ഉർസൂൽ അല്ല. വാ​ന​മ്പാ​ടി​പ​ക്ഷി എന്ന​ത് ഒരു ശകാ​ര​പ്പേ​രാ​ണ്. പി​ന്നെ ആ വൃ​ദ്ധ​നെ​പ്പ​റ്റി എന്താ​ണ് വി​ചാ​രി​ക്കേ​ണ്ട​ത്? അയാൾ വാ​സ്ത​വ​മാ​യി പൊ​ല്ലീ​സ്സു​കാ​രിൽ​നി​ന്ന് ഒളി​ച്ചു​ന​ട​ക്ക​യാ​ണോ? അനാ​ഥ​ശാ​ല​യ്ക്ക​ടു​ത്തു​വെ​ച്ചു മരി​യു​സ്സ് കണ്ടു​മു​ട്ടു​ക​യു​ണ്ടായ ആ നരച്ച കൂ​ലി​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​നെ ഓർമ്മ വന്നു. ആ കൂ​ലി​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​നും മൊസ്യ ലെ​ബ്ലാ​ങ്ങും ഒരേ ആളാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന് ഇപ്പോൾ തോ​ന്നു​ന്നു. അപ്പോൾ അയാൾ​വേ​ഷം മാറി നട​ക്ക​യാ​ണോ? സ്തു​ത്യർ​ഹ​വും സം​ശ​യ​ജ​ന​ക​വു​മായ രണ്ടു ഭാ​ഗ​മു​ണ്ട് ആ മനു​ഷ്യ​നിൽ. എന്തു​കൊ​ണ്ട് അയാൾ ലഹ​ള​കൂ​ട്ടി​യി​ല്ല? എന്തി​ന് അയാൾ പാ​ഞ്ഞു​ക​ള​ഞ്ഞു അയാൾ ആ പെൺ​കി​ടാ​വി​ന്റെ അച്ഛ​നാ​ണോ, അച്ഛ​ന​ല്ലേ? ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, തെ​നാർ​ദി​യെർ തനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി എന്നു കരു​തിയ ആ ആൾ തന്നെ​യാ​ണോ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അയാൾ? തെ​നാർ​ദി​യെർ​ക്കു തെ​റ്റി​പ്പോ​യി​രി​ക്കാം ഇവ​യൊ​ക്കെ ശരി​പ്പെ​ട്ടു കി​ട്ടാ​ത്ത വി​ഷ​മ​ത​ക​ളാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. ഇവ​യൊ​ന്നും ലൂ​ക്സെം​ബു​റി​ലെ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യു​ടെ ദേ​വ​സ്ത്രീ​ജ​നോ​ചി​ത​മായ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​നു യാ​തൊ​രു കോ​ട്ട​വും വരു​ത്തി​യി​ല്ല എന്നു​ള്ള​ത് പര​മാർ​ത്ഥ​മാ​ണ്. ഹൃ​ദ​യ​ഭേ​ദ​ക​മായ സങ്ക​ടം; മരി​യു​സ് ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ഒരു വി​കാ​രാ​വേ​ഗ​വും കണ്ണി​ന്മു​മ്പിൽ അന്ധ​കാ​ര​വും കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ന്നു. അയാൾ മുൻ​പോ​ട്ട് തള്ള​പ്പെ​ടു​ക​യും പിൻ​പോ​ട്ട് വലി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു; അങ്ങ​നെ, അയാൾ​ക്ക​ന​ങ്ങാൻ വയ്യാ. അനു​രാ​ഗ​മൊ​ഴി​കെ, മറ്റു​ള്ള​തൊ​ക്കെ മറ​ഞ്ഞു. അനു​രാ​ഗ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചേ​ട​ത്തോ​ളം​ത​ന്നെ, പ്ര​കൃ​തി​ബോ​ധ​ങ്ങ​ളും ആ അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​ങ്ങ​ളായ കു​ത്തി​പ്പി​ടി​ക്ക​ലു​ക​ളും അയാൾ​ക്കി​ല്ലാ​താ​യി. സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി, നമ്മെ കത്തി​ക്കു​ന്ന ഈ അഗ്നി​ജ്വാല നമു​ക്കു കു​റ​ച്ചു വെ​ളി​ച്ച​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ക​യും പു​റ​ത്തേ​ക്കു ചില പ്ര​യോ​ജ​ന​ക​ര​ങ്ങ​ളായ നാ​ള​ങ്ങ​ളെ പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും; എന്നാൽ അനു​രാഗ വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഈ മൗ​നോ​പ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൂ​ടി മരി​യു​സ് കേൾ​ക്കാ​താ​യി. അയാൾ ഒരി​ക്ക​ലും ഇങ്ങ​നെ തന്നെ​ത്താൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല; ‘എന്താ​ണ് ഇന്ന സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കൊ​ന്നു പോയാൽ? അങ്ങ​നെ​യൊ​രു കാ​ര്യം എന്താ​ണ് ഒന്നു പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ?’ ഉർസൂൽ എന്നു വി​ളി​ക്കാൻ വയ്യാ​തായ ആ പെൺ​കു​ട്ടി ഒരി​ട​ത്തു​ണ്ട്; എവി​ടേ​ക്കാ​ണ് പോ​യി​നോ​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്നു യാ​തൊ​ന്നും അയാൾ​ക്കു പറ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ത്തി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം മു​ഴു​വ​നും രണ്ടു​വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞു; കണ്ണോ​ടാ​ത്ത ഒരു മഞ്ഞിൻ​പു​ക​യ്ക്കു​ള്ളി​ലെ തി​ക​ഞ്ഞ സം​ശ​യ​സ്ഥി​തി. അവളെ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി കാണുക; അയാൾ അപ്പോ​ഴും അതാ​ശി​ച്ചി​രു​ന്നു; പക്ഷേ, അതു​ണ്ടാ​വു​മെ​ന്ന് അയാൾ കരു​താ​താ​യി.

എല്ലാം തി​ക​യു​ന്ന​തി​ന്ന്, അയാ​ളു​ടെ ദാ​രി​ദ്യ​വും തി​രി​ച്ചെ​ത്തി. ആ മര​വി​പ്പി​ക്കു​ന്ന നി​ശ്വാ​സം തന്റെ അടു​ത്തു​ണ്ടെ​ന്നു,കാ​ലി​ന്റെ മട​മ്പും തൊ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടെ​ന്ന്, അയാൾ​ക്ക​നു​ഭ​വ​മാ​യി. മനോ​വേ​ദ​ന​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ, ഇതി​നൊ​ക്കെ വളരെ മുൻ​പു​ത​ന്നെ, അയാൾ പ്ര​വൃ​ത്തി വെ​ണ്ടെ​ന്നു​വെ​ച്ചി​രു​ന്നു; പ്ര​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​താ​കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അപകടം പി​ടി​ച്ച​തു വേ​റൊ​ന്നി​ല്ല. അതു മറ​ഞ്ഞു​ക​ള​യു​ന്ന ഒരു സാ​ത്മ്യ​മാ​ണ്. ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ഒഴി​ച്ചു​ക​ള​യാ​വു​ന്ന​തും വീ​ണ്ടും കൈ​യി​ലാ​ക്കു​വാൻ വളരെ പ്ര​യാ​സ​മു​ള്ള​തു​മായ ഒരു സാ​ത്മ്യം.

വി​വേ​ക​പൂർ​വ്വ​മാ​യി മാ​ത്ര​യ​നു​സ​രി​ച്ചു പെ​രു​മാ​റു​ന്ന ഒരു​റ​ക്കു​മ​രു​ന്നു​പോ​ലെ, കു​റ​ച്ചൊ​ക്കെ മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കൽ നല്ല​താ​ണ്. ചില സമ​യ​ത്തു ദു​സ്സ​ഹ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന പ്ര​സ​വ​വേ​ദ​ന​യിൽ​പ്പെ​ട്ട മന​സ്സി​ന്റെ അസ്വാ​സ്ഥ്യ​ത്തി​ന് അത് ഒരു മയ​ക്കം കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും, പരി​ശു​ദ്ധ​മായ ആലോ​ച​ന​യു​ടെ അതി​ക​ഠി​ന​ങ്ങ​ളായ മു​ഖ​രേ​ഖ​ക​ളെ ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ഒരു സൗ​ര​മ്യ​വും ശു​ദ്ധ​വു​മായ ചി​ന്ത​യെ ആത്മാ​വിൽ ഉണ്ടാ​ക്കി​വെ​യ്ക്കു​ക​യും, അങ്ങു​മി​ങ്ങു​മു​ള്ള കു​ഴി​ക​ളെ തൂ​ക്കു​ക​യും, വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കു​ക​യും, അവ​രു​ടെ മു​ന​മ്പു​ക​ളെ തേ​ച്ചു​രു​ട്ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. പക്ഷേ, അതി​യായ മനോ​രാ​ജ്യം ആണ്ടു​ക​ള​യു​ന്നു, മു​ങ്ങി​ച്ചാ​വു​ന്നു. ആലോ​ച​ന​യിൽ​നി​ന്നു മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​ക​ച്ചും ഇടി​ഞ്ഞു​വീ​ഴു​ന്ന ആലോ​ച​നാ​ശീ​ല​ന്റെ കഥ കഷ്ട​മാ​ണ്. വീ​ണ്ടും അതേ​വി​ധം എളു​പ്പ​ത്തിൽ മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കയ​റാ​മെ​ന്ന് അയാൾ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു; ആക​പ്പാ​ടെ രണ്ടും ഒന്നു​ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്ന് അയാൾ സ്വയം പറ​യു​ന്നു. അബ​ദ്ധം.

ആലോചന ബു​ദ്ധി​യു​ടെ പ്ര​വൃ​ത്തി​യാ​ണ്; മനോ​രാ​ജ്യം അതി​ന്റെ വി​ഷ​യാ​സ​ക്തി​യും. ആലോ​ച​ന​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തെ വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തു ഭക്ഷണ സാ​ധ​ന​ത്തെ വി​ഷ​ദ്ര​വ്യ​ത്തോ​ടു കൂ​ട്ടി​ക്ക​ലർ​ത്തു​ക​യാ​ണ്.

വാ​യ​ന​ക്കാർ ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, മരി​യു​സ് അങ്ങ​നെ​യാ​ണ് ആരം​ഭി​ച്ച​ത്. വി​കാ​രാ​വേ​ഗം മീതെ കയറി; ഉദ്ദേ​ശ്യ​മോ അടി​ത്ത​ട്ടോ ഇല്ലാ​ത്ത കമ്പ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്ക് അയാളെ ഉപാ​യ​ത്തിൽ ഉറ​ക്കി​യി​ടു​ന്ന പണി മു​ഴു​മി​പ്പി​ച്ചു. മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കു​വാ​നാ​യി​ട്ട​ല്ലാ​തെ ആരും തന്നിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങാ​റി​ല്ല. വെ​റു​തെ​യു​ള്ള പണി. ക്ഷോ​ഭ​മ​യ​വും കെ​ട്ടി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു​മായ നീർ​ച്ചു​ഴി. പി​ന്നെ, പ്ര​വൃ​ത്തി കു​റ​യു​ന്തോ​റും ആവ​ശ്യം കൂ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇതൊരു പ്ര​കൃ​തി​നി​യ​മ​മാ​ണ്. മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ലു​ള്ള മനു​ഷ്യൻ പ്രാ​യേണ ധാ​രാ​ളി​യും അല​സ​നു​മാ​ണ്; അഴ​ച്ചി​ട്ട മന​സ്സി​നു ജീ​വി​ത​ത്തെ പി​ടി​ച്ച​ടു​പ്പി​ച്ചു​നിർ​ത്താൻ വയ്യാ.

അത്ത​രം ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ദോ​ഷ​വും ഗു​ണ​വു​മു​ണ്ട്. അശ​ക്തി ദോ​ഷ​ക​ര​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ഔദാ​ര്യം ഗു​ണ​ക​ര​വു​മാ​ണ്. പക്ഷേ, ഉദാ​ര​നും മാ​ന്യ​നും പ്ര​വൃ​ത്തി യാ​തൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നു​മായ ദരി​ദ്ര​ന്റെ കാ​ര്യം പോ​യ​തു​ത​ന്നെ. വര​വു​ക​ളൊ​ക്കെ​ത്തീർ​ന്നു; ചെലവു വർ​ദ്ധി​ച്ചും വരു​ന്നു.

ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം മര്യാ​ദ​യു​ള്ള​വ​രും ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം മന​സ്സു​റ​പ്പു​ള്ള​വ​രു​മെ​ന്ന പോലെ ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം ശക്തി​ക്കു​റ​വാർ​ന്ന​വ​രും ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം ദുഃ​സ്വ​ഭാ​വം ചേർ​ന്ന​വ​രും കൂടി വലി​ച്ചി​റ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും ആത്മ​ഹ​ത്യ​യോ ദു ദു​ഷ്പ്ര​വൃ​ത്തി​യോ ആകു​ന്ന കു​ഴി​യിൽ​ച്ചെ​ന്ന​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ ഒരു അപാ​യ​ക​ര​മായ കടും​തൂ​ക്കം.

ആലോ​ചി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​ക​ലി​ന്റെ ശക്തി കൂ​ടി​കൂ​ടി​ആൾ വെ​ള്ള​ത്തിൽ ചെ​ന്നു ചാ​ടു​ന്ന ഒരു ദിവസം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ ആധി​ക്യം എസ്കു​സ്സി​നേ​യും ലെ​ബ്രാ​യേ​യും പോ​ലെ​യു​ള്ള ആളു​ക​ളെ വളർ​ത്തി​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു.

മരി​യു​സ് ഈ കടും​തു​ക്ക​ത്തി​ലൂ​ടെ പതു​ക്കെ ആ കാ​ണാ​തെ കണ്ട പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ മേൽ ദൃ​ഷ്ടി​പ​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​രു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ ഈ എഴു​തി​യ​ത് അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യി​ത്തോ​ന്നും; പക്ഷേ, വാ​സ്ത​വ​മാ​ണ്. കാ​ണാ​നി​ല്ലാ​തായ ഒരാ​ളെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ഓർമ്മ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ അന്ധ​കാ​ര​ത്തിൽ വെ​ച്ചു കത്തി​യാ​ളു​ന്നു; എത്ര​ക​ണ്ട​ധി​കം മറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു​വോ അത്ര​ക​ണ്ട​ധി​കം അതു കത്തു​ന്നു; കു​ണ്ഠി​ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തും നൈ​രാ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു​മായ ആത്മാ​വു ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​നു മു​ക​ളിൽ ആ വെ​ളി​ച്ച​ത്തെ കണ്ടെ​ത്തു​ന്നു; ആന്ത​ര​മായ രാ​ത്രി​യി​ലെ നക്ഷ​ത്രം. അവൾ - മരി​യു​സ്സി​ന്റെ ആലോചന മു​ഴു​വ​നും അതായി. മറ്റു യാ​തൊ​ന്നി​നെ​പ്പ​റ്റി​യും അയാൾ ആലോ​ചി​ച്ചി​ല്ല; തന്റെ പഴയ പു​റം​കു​പ്പാ​യം ഒരു കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത കു​പ്പാ​യ​മാ​യി എന്നും, പുതിയ പു​റം​കു​പ്പാ​യം പഴ​യ​താ​യി​ത്തു​ട​ങ്ങി എന്നും, ഉൾ​ക്കു​പ്പാ​യ​ങ്ങൾ പി​ഞ്ഞി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യെ​ന്നും, തൊ​പ്പി പി​ഞ്ഞി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യെ​ന്നും, ബൂ​ട്ടു​സ്സു​കൾ കൊ​ള്ള​രു​താ​താ​യി​യെ​ന്നും അയാൾ​ക്ക് ഏതാ​ണ്ടു ബോധം വന്നു. അയാൾ സ്വയം പറ​ഞ്ഞും: ‘മരി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പാ​യി ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി അവളെ കാണാൻ!’

ഒരു രസ​മു​ള്ള വി​ചാ​രം​മാ​ത്രം അയാൾ​ക്കു ശേ​ഷി​ച്ചു കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ണ്ട്, അവൾ​ക്കു​ത​ന്നെ സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ട്; അവ​ളു​ടെ നോ​ട്ടം അത​റി​യി​ച്ചി​രു​ന്നു; അവൾ​ക്ക് തന്റെ പേ​ര​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ങ്കി​ലും, അവൾ തന്റെ ആത്മാ​വി​നെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ട്: അവൾ എവി​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നാ​ലും, ആ സ്ഥലം എത്ര​ത​ന്നെ നി​ഗൂ​ഢ​മാ​യി​രു​ന്നാ​ലും, അവൾ തന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്—ഒരു സമയം. താൻ അവ​ളെ​പ്പ​റ്റി വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ, അവൾ തന്നെ​പ്പ​റ്റി​യും വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്ന് ആർ​ക്ക​റി​യും? ചി​ല​പ്പോൾ, അനു​രാ​ഗ​മു​ള്ള ഏതൊരു ഹൃ​ദ​യ​വും അനു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള അത്ത​രം അനിർ​വ​ച​നീ​യ​ങ്ങ​ളായ സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ, വ്യ​സ​ന​ത്തി​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നി​നും കാ​ര​ണ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും സന്തോ​ഷ​ത്തി​ന്റെ ഒരു നി​ഗൂ​ഢ​ച​ല​നം അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്ന സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ.

അയാൾ സ്വയം പറയും: ‘അവ​ളു​ടെ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണ് എന്റെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്ക് വരു​ന്ന​ത്?’ ഉടനെ അയാൾ തു​ടർ​ന്നു പറയും: ‘ഒരു സമയം എന്റെ ആലോ​ച​ന​കൾ അവ​ളു​ടെ അടു​ക്ക​ലും എത്തു​ന്നു​ണ്ടാ​വും.’ ഈ കമ്പം— ഉത്ത​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അയാൾ തല​യി​ള​ക്കി​യെ​ങ്കി​ലും ആട്ടെ—ചി​ല​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ആശ​യു​ടെ മട്ടു​പി​ടി​ച്ച പ്ര​കാ​ശ​നാ​ള​ങ്ങ​ളെ അയാ​ളു​ടെ ആത്മാ​വി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​വാൻ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു, വി​ശേ​ഷി​ച്ചും മനോ​രാ​ജ്യ​ക്കാർ​ക്കു​കൂ​ടി​യും ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം കു​ണ്ഠി​ത​പ്ര​ദ​മായ വൈ​കു​ന്നേ​ര​ങ്ങ​ളിൽ, തന്റെ തല​ച്ചോ​റിൽ നി​റ​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്ന ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം ശു​ദ്ധി​യു​ള്ള​തും ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം പൊ​തു​വേ പറ്റു​ന്ന​തും ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം ആദർ​ശ​പ​ര​വു​മായ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തെ മറ്റൊ​ന്നും എഴു​താ​ത്ത ഒരു നോ​ട്ടു​പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ അയാൾ കു​റി​ച്ചി​ടാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇതിനെ അയാൾ ‘അവൾ​ക്കെ​ഴു​ത്തെ​ഴു​തുക’ എന്നാ​ണു പറ​യാ​റ്.

അയാ​ളു​ടെ ബു​ദ്ധി​ക്കു തക​രാ​റു പറ്റി​യി​രു​ന്നു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​ത്. നേ​രേ​മ​റി​ച്ച് ഏതെ​ങ്കി​ലും ഉറച്ച ഒരു കാ​ര്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാ​നും അങ്ങോ​ട്ടു ദൃ​ഢ​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി അടു​ക്കു​വാ​നു​മു​ള്ള ശക്തി അയാൾ​ക്കി​ല്ലാ​താ​യി​യെ​ങ്കി​ലും, മുൻ​പ​ത്തെ​ക്കാ​ളെ​ല്ലാ​മ​ധി​കം ഋജു​ത്വ​വും സു​ക്ഷ്മ​ദൃ​ഷ്ടി​യും അയാൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​വ​ന്നു. സവി​ശേ​ഷ​മെ​ങ്കി​ലും ശാ​ന്ത​വും പര​മാർ​ത്ഥ​വു​മായ ഒരു വെ​ളി​ച്ച​ത്തു മരീ​യു​സ് തന്റെ കണ്ണിൻ​മുൻ​പി​ലൂ​ടെ പോ​കു​ന്ന സക​ല​ത്തേ​യും ഏറ്റ​വു​മ​ധി​കം ഉദാ​സീ​ന​ങ്ങ​ളായ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളേ​യും ആളു​ക​ളേ​യും​കൂ​ടി, നോ​ക്കി പരി​ശോ​ധി​ച്ചു​പോ​ന്നു; അയാൾ സക​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും ഒരു​ത​രം സമ​ര്യാ​ദ​മായ കു​ണ്ഠി​ത​ത്തോ​ടും നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​മായ പക്ഷ​പാ​ത​രാ​ഹി​ത്യ​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി നി​രൂ​പ​ണം ചെ​യ്തു ശരി​യായ അഭി​പ്രാ​യം പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഏതാ​ണ്ടു തി​ക​ച്ചും ആശ​യിൽ​നി​ന്നു വേർ​പെ​ട്ടി​രു​ന്ന അയാ​ളു​ടെ വിധി ദൂ​ര​ത്തേ​ക്ക് വാ​ങ്ങി​നി​ല്ക്ക​യും മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു പറ​ന്നു​ചെ​ല്ലു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു.

മന​സ്സി​ന്റെ ഏതാ​ദൃ​ശ​സ്ഥി​തി​യിൽ യാ​തൊ​ന്നും അയാ​ളു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ​നി​ന്നു മറ​ഞ്ഞി​ല്ല; യാ​തൊ​ന്നും അയാളെ വഞ്ചി​ച്ചി​ല്ല; ഓരോ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും അയാൾ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ​യും മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ​യും വി​ധി​യു​ടെ​യും അടി​സ്ഥാ​നം​ക​ണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. കഠി​ന​മായ മനോ​വേ​ദ​ന​യു​ടെ നടു​ക്കും, സ്നേ​ഹ​വും സഹ​താ​പ​വും കൊൾ​വാൻ കഴി​വു​ള്ള​തായ ഒരാ​ത്മാ​വ് ഈശ്വ​ര​നാൽ നല്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​താർ​ക്കോ ആ മനു​ഷ്യൻ ഭാ​ഗ്യ​വാ​നാ​ണ്! ഈ ലോ​ക​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​യേ​യും മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തേ​യും ഈ ഇര​ട്ട​വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​വൻ പര​മാർ​ത്ഥ​വ​സ്തു​വെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച യാ​തൊ​ന്നും കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല, യാ​തൊ​ന്നും​അ​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു​മി​ല്ല.

സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും സഹ​താ​പ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ആത്മാ​വ് ഒരു​ത​രം വി​ശി​ഷ്ട​ത​യി​ലാ​ണ് നി​ല്ക്കു​ന്ന​ത്.

ഏതാ​യാ​ലും ദി​വ​സ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യി, പു​തു​താ​യി യാ​തൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. അയാൾ​ക്കു നട​ന്നു​തീർ​ക്കാൻ ബാ​ക്കി​യു​ള്ള ഇരു​ണ്ട​സ്ഥ​ലം ഓരോ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും അധി​ക​മ​ധി​കം ഇടു​ങ്ങി​വ​രു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു​മാ​ത്രം തോ​ന്നി. ആഴ​മ​റി​യാ​ത്ത​അ​ന്ധ​കാ​ര​കു​ണ്ഡ​ത്തി​ന്റെ വക്കു വ്യ​ക്ത​മാ​യി കണ്ടു​തു​ട​ങ്ങി എന്ന് അയാൾ​ക്കു​തോ​ന്നി.

‘എന്ത്’ അയാൾ തന്നെ​ത്താൻ ആവർ​ത്തി​ച്ചു, ‘അപ്പോൾ അതി​നു​മുൻ​പാ​യി​ഞാ​ന​വ​ളെ ഇനി കാ​ണി​ല്ലെ​ന്നു​ണ്ടോ?’

റ്യൂ സാ​ങ്ഴാ​ക്ക് കയറി അതിർ​ക്കോ​ട്ട​യെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു വി​ട്ടു കു​റ​ച്ചു​ദു​ര​ത്തേ​ക്ക് അക​ത്തെ ഉപ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ നട​ന്നാൽ നി​ങ്ങൾ റ്യു ദ് ലാ​സാ​ന്ത​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു. ഗ്ലാ​സി​യേ​റാ​യിൽ; എന്നി​ട്ട് ഗ്ലോ​ബ്ലാ​ങ് ചെ​റു​പു​ഴ​യ്ക്കൽ എത്തു​ന്ന​തി​നു​കു​റ​ച്ചു​മുൻ​പാ​യി പാ​രി​സ്സി​ന്റെ നീ​ണ്ട​തും ഏക​രീ​തി​യി​ലു​ള്ള​തു​മായ ഉപ​ന​ഗ​ര​ച്ച​ങ്ങ​ല​യിൽ​വെ​ച്ചു വി​സ്ദെ​ലി​ന്ന് [1] ഇരി​ക്കാൻ തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്ന​താ​യി ആകെ​യു​ള്ള ആ ഒരേ ഒരു മൈ​താ​ന​ത്തിൽ നി​ങ്ങൾ ചെ​ല്ലു​ന്നു.

സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തെ ചു​റ്റും വീ​ശു​ന്ന ഒര​നിർ​വ​ച​നീ​യ​മായ എന്തോ ഒന്ന് അവി​ടെ​യു​ണ്ട്—കാ​റ്റ​ത്തു കീ​റ​ത്തു​ണി​കൾ പാ​റി​പ്പ​റ​ക്കു​ന്ന​വ​യും മു​റു​ക്കി വലി​ച്ച​പോ​ലു​ള്ള​വ​യു​മായ വഴി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഇട​മു​റി​ഞ്ഞ ഒരു പച്ച​ച്ച മൈ​താ​ന​വും, പതി​നെ​ട്ടാ​മൻ ലൂ​യി​യു​ടെ കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തും കള്ളി​ജ​നാ​ല​ക​ളാൽ അവി​ട​വി​ടെ തു​ള​യു​ണ്ടാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട കൂ​റ്റൻ മേൽ​പ്പു​ര​യോ​ടും ഇടി​ഞ്ഞു​പൊ​ളി​ഞ്ഞ അഴി​വേ​ലി​ക​ളോ​ടും പയൻ​മ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇടയിൽ ഒരു ചെ​റു​കു​ള​ത്തോ​ടും സ്ത്രീ​ക​ളോ​ടും ഒച്ച​ക​ളോ​ടും ചി​രി​യോ​ടും കൂ​ടി​യ​തു​മായ ഒരു പഴയ കാ​യ്ക്ക​റി​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​ന്റെ വീടും കാണാം; ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ലാ​യി കറു​ത്തു തടി​ച്ചു കു​റു​താ​യി അത്ഭു​ത​രൂ​പ​ത്തിൽ നേ​രം​പോ​ക്കു തോ​ന്നു​മാ​റ് അന്ത​സ്സിൽ സർ​വ്വ​ദേ​വ​മ​ണ്ഡ​പ​വും മൂ​ക​ബ​ധി​ര​ന്മാ​രു​ടെ ഭവ​നാ​ഗ്ര​വും; പിൻ​ഭാ​ഗ​ത്തു നോ​ത്തൃ​ദാം​പ​ള്ളി​യി​ലെ ഗോ​പു​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഘന​ഭാ​വ​ത്തി​ലു​ള്ള ചതു​രാ​ഗ്ര​ങ്ങ​ളും.

നോ​ക്കി​ക്കാ​ണേ​ണ്ട ഒരു സ്ഥ​ല​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട് ആരും അങ്ങോ​ട്ടു പോ​കാ​റി​ല്ല. ഒരു കാൽ​മ​ണി​ക്കു​റി​നു​ള്ളിൽ ഒരു വണ്ടി അതിലേ പോയി എന്നു​വ​രി​ല്ല.

ഈ സ്ഥ​ല​ത്തു കു​ള​ത്തി​ന്ന​രി​കി​ലേ​ക്കാ​യി, സം​ഗ​തി​വ​ശാൽ, മരി​യു​സ്സി​ന്റെ ലാ​ത്തൽ, ആ ദിവസം അവിടെ ഒര​പൂർ​വ്വ​സം​ഭ​വ​മു​ണ്ടാ​യി—ഒരു വഴി​പോ​ക്കൻ. ആ സ്ഥ​ല​ത്തി​ലെ അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​സൗ​ഭാ​ഗ്യം ഏതാ​ണ്ട് ഉള്ളിൽ​ത്ത​ട്ടി​യി​രു​ന്ന മരി​യു​സ് ആ വഴി​പോ​ക്ക​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: എന്താ​ണ് ഈ സ്ഥ​ല​ത്തി​ന്റെ പേര്?

അയാൾ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘ഇതു വാ​ന​മ്പാ​ടി​പ്പ​ക്ഷി​യു​ടെ പുൽ​ത്ത​കി​ടി​യാ​ണ്.’

അയാൾ തു​ടർ​ന്നു: ഇവി​ടെ​വെ​ച്ചാ​ണ് ഇധ്വി​യി​ലെ ആട്ടി​ട​യ​ത്തി​യെ ഉൽ​ബാ​ക്ക് കൊ​ല​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​ത്.

പക്ഷേ, വാ​ന​മ്പാ​ടി​പ്പ​ക്ഷി എന്ന വാ​ക്കി​നു​ശേ​ഷ​മു​ള്ളു​തൊ​ന്നും മരി​യു​സ് കേ​ട്ടി​ല്ല. മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​നി​ട​യിൽ ഒരൊ​റ്റ വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന ഇത്ത​രം പെ​ട്ടെ​ന്നു​ള്ള കട്ട​പി​ടി​ക്ക​ലു​കൾ ചി​ല​പ്പോൾ കാണാം. ഒരു വി​ഷ​യ​ത്തി​നു ചു​റ്റു​മാ​യി ആലോചന മു​ഴു​വ​നും പെ​ട്ടെ​ന്നു ചെ​ന്ന് അടി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്നു; അതി​നു​പി​ന്നെ മറ്റു യാ​തൊ​ന്നും കാണാൻ വയ്യെ​ന്നാ​വും.

മരി​യു​സ്സി​ന്റെ വ്യ​സ​ന​ശീ​ല​ത്തി​ന്നു​ള്ള അഗാ​ധ​ത​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ ഉർസൂൽ എന്ന​പേ​രി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തു വാ​ന​മ്പാ​ടി​പ്പ​ക്ഷി എന്നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ‘നി​ല്ക്കൂ’ ഇത്ത​രം നി​ഗൂ​ഡ​ങ്ങ​ളായ ആത്മ​ഗ​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ സവി​ശേ​ഷ​ത​യായ ആ വി​വേ​ക​മ​റ്റ​മ്പ​ര​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, ‘ഇത് അവ​ളു​ടെ പുൽ​ത്ത​കി​ടി​യാ​ണ്. അവൾ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​തെ​വി​ടെ​യാ​ണെ​ന്ന് ഇപ്പോൾ അറി​യാം.’

ഇതു കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​ത​ന്നെ; എങ്കി​ലും അനി​വാ​ര്യ​മാ​ണ്.

അങ്ങ​നെ ഓരോ ദി​വ​സ​വും അയാൾ ആ വാ​ന​മ്പാ​ടി​പ്പ​ക്ഷി​യു​ടെ പുൽ​ത്ത​കി​ടി​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു.