വസിഷ്ഠൻ ഋഷി; ത്രിഷ്ടുപ്പ് ഛന്ദസ്സ്; സവിതാവ് ദേവത.
ജീവജാലത്തെ വിശ്രമിപ്പിയ്ക്കുകയും വ്യാപരിപ്പിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന, ശോഭനരത്നനായ, അന്തരിക്ഷം നിറയ്ക്കുന്ന ദേവൻ സവിതാവു മനുഷ്യർക്കു വേണ്ടുന്നതു ധാരാളം തൃക്കയ്യിലെടുത്ത്, അശ്വങ്ങളാൽ വഹിയ്ക്കപ്പെട്ടു വന്നെത്തട്ടെ!1
ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ അഴഞ്ഞ വലിയ പൊന്നുതൃക്കൈകൾ പൊങ്ങി, അന്തരിക്ഷത്തിനു ചുറ്റും എത്തിയിരിയ്ക്കുന്നു; ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ആ മഹിമാവ് ഇന്നു സ്തിതിയ്ക്കപ്പെടുന്നു. സൂര്യനും ഇദ്ദേഹത്തിന്നു കർമ്മേച്ഛയുളവാക്കട്ടെ!2
ആ സർവാതിശായിതേജസ്കനും ധനപാലനുമായ സവിതൃദേവനത്രേ, നമുക്കു ധനം കല്പിച്ചയയ്ക്കുന്നത്; പ്രഭ പരത്തുന്ന അവിടുന്നു നമുക്കിപ്പോൾ മനുഷ്യഭോഗ്യങ്ങൾ നല്കട്ടെ!3
ഈ വാക്കുകൾ നല്ല നാക്കും നല്ല കരവും – നിറതൃക്കയ്യും – ഉള്ള സവിതാവിനെ സ്തുതിയ്ക്കുന്നു: അദ്ദേഹം നമുക്കു പൂജനീയവും മഹത്തുമായ അന്നം നല്കട്ടെ! നിങ്ങൾ ‘സ്വസ്തിയാൽപ്പലിപ്പിനെ,പ്പൊഴുമെങ്ങളെ!4
[1] ശോഭനരത്നൻ = നല്ല രത്ന (രമ്യധന) ങ്ങളോടുകൂടിയവൻ. നിറയ്ക്കുന്ന – തേജസ്സുകൊണ്ട് വേണ്ടുന്നതു – ധനം. കയ്യിലെടുത്തു – നമുക്കു തരാൻ.
[2] അഴഞ്ഞ – മുറുക്കംവിട്ട: ദാനപ്രവർത്തനങ്ങൾ എന്നർത്ഥം.
[3] സർവാതിശായിതേജസ്കൻ = എല്ലാറ്റിനെയും കവിച്ച തേജസ്സുള്ളവൻ. മനുഷ്യഭോഗ്യങ്ങൾ – സമ്പത്തുകൾ.
[4] നിറതൃക്കയ്യ് – ധനപൂർണ്ണമായ കൈപ്പടം. നിങ്ങൾ – സവിതാവു മുതലായ ദേവന്മാർ.