വസിഷ്ഠൻ ഋഷി; ത്രിഷ്ടുപ്പു് ഛന്ദസ്സ്; അപ്പുകൾ ദേവത.
അപ്പുകളേ, ദേവകാമന്മാർ മുമ്പേ ഭൂജാതമായ യാതൊരു രസത്തെ നിങ്ങളുടേതായ ഇന്ദ്രപാനമാക്കിയോ; നിങ്ങളുടെ പരിശുദ്ധവും പാപരഹിതവും മഴവെള്ളത്തെപ്പാറ്റുന്നതും മധുരവുമായ അതിനെ ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ സേവിയ്ക്കുമാറാകണം!1
അപ്പുകളേ, നിങ്ങളുടെ ആ അതിമധുരമായ രസത്തെ ശീഘ്രഗമനനായ അപാംനപാത്ത് രക്ഷിയ്ക്കട്ടെ! ഇന്ദ്രൻ ദേവകളോടുകൂടി യാതൊന്നിൽ മത്തുകൊള്ളുന്നുവോ, നിങ്ങളുടേതായ അത് ഇന്നു ദേവകാമന്മാരായ ഞങ്ങൾക്കു കിട്ടുമാറാകണം!2
വിശുദ്ധബഹുരൂപകളായ, അന്നംകൊണ്ട് ഇമ്പപ്പെടുത്തുന്ന അബ്ദേവിമാർ ദേവന്മാരുടെ ഇരിപ്പിടത്തിലും ചെല്ലുന്നു; അവർ ഇന്ദ്രന്നുള്ള കർമ്മങ്ങൾ ഉൽപാദിപ്പിയ്ക്കുന്നു. നിങ്ങൾ അപ്പുകൾക്കു നെയ്യുപസ്തരിച്ച ഹവ്യം ഹോമിയ്ക്കുവിൻ.3
ഇവയെ സൂര്യൻ രശ്മികൾകൊണ്ടു പരത്തുന്നു; ഇന്ദ്രൻ ഇവയ്ക്കു പോകാൻ വഴി തോണ്ടി. അങ്ങനെയുള്ള തണ്ണീരുകളേ, നിങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കു ധനം തരുവിൻ! നിങ്ങൾ ‘സ്വസ്തിയാൽപ്പാലിപ്പിനെ,പ്പൊഴുമെങ്ങളെ!’4
[1] അപ്പുകൾ – ജലദേവന്മാർ. ദേവകാമന്മാർ – യഷ്ഠാക്കൾ. രസം – സോമം. ഇന്ദ്രപാനം = ഇന്ദ്രന്നു കുടിപ്പാനുള്ളത്.
[2] അത് – സോമരസം.
[3] അബ്ദേവിമാർ = ജലദേവതമാർ. നിങ്ങൾ – അധ്വര്യുക്കൾ. ഹവ്യം – പുരോഡാശവും മറ്റും.
[4] ഇവ – അപ്പുകൾ. പരത്തുന്നു – രശ്മികൾകൊണ്ടു ജലമെടുത്തു വർഷിയ്ക്കുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള എന്നതു മുതൽ പ്രത്യക്ഷോക്തി: