ഋഷിച്ഛന്ദോദേവതകൾ മുമ്പേത്തവ.
ദേവകാമരായി സ്തോത്രം ചൊല്ലുന്ന ഞങ്ങൾ ഈ തമസ്സിന്റെ അപ്പുറത്തെത്തിച്ചെർന്നു: ബഹുകർമ്മാക്കളായി, പ്രവൃദ്ധരായി, പണ്ടേ ജനിച്ചവരായി, അമർത്ത്യരായിരിയ്ക്കുന്ന അശ്വികളെ സ്തോതാവു വിളിയ്ക്കുന്നു.1
ഇതാ, പ്രിയഹോതാവായ മനുഷ്യൻ ഉപവിഷ്ടനായി; നാസത്യരേ, അശ്വികളേ, യജിയ്ക്കുകയും സ്തുതിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നവന്റെ മധു നിങ്ങൾ അരികത്തിരുന്നു നുകരുവിൻ! ഞാൻ അന്നമെടുത്തു നിങ്ങളെ യാഗത്തിലെയ്ക്കു വിളിയ്ക്കുന്നു.2
വളരെച്ചൊല്ലുന്ന നമ്മൾ വരുന്നവർക്കു ഹവിസ്സു കൂട്ടുക. വൃഷാക്കളേ, നിങ്ങളിരുവരും ഈ നല്ല സ്തോത്രം കേൾക്കുവിൻ: സ്തുതികൾ പാടുന്ന വസിഷ്ഠൻ, അയയ്ക്കപ്പെട്ട ഒരു ദൂതനെന്നപോലെ നിങ്ങളെ അറിയിയ്ക്കുന്നു.3
തടിച്ച, കൈക്കരുത്തുള്ള, രാക്ഷസഘ്നരായ ആ ഹവിർവാഹികൾ ഞങ്ങളുടെ അടുക്കൽ വന്നെത്തട്ടെ: നിങ്ങളിരുവരും മത്തുണ്ടാക്കുന്ന അന്നങ്ങളിലെത്തുവിൻ! ഞങ്ങളെ വലയ്ക്കരുത്; മംഗളത്തോടേ വരുവിൻ!4
നാസത്യരേ, അശ്വികളേ, നിങ്ങൾ പടിഞ്ഞാറുനിന്നും, കിഴക്കുനിന്നും, തെക്കുനിന്നും, വടക്കുനിന്നും – എല്ലാടത്തുനിന്നും – പഞ്ചജനഹിതമായ സമ്പത്തോടേ വന്നെത്തുവിൻ. നിങ്ങൾ ‘സ്വസ്തിയാൽപ്പാലിപ്പിനെ,പ്പൊഴുമെങ്ങളെ!’5
[1] തമസ്സിന്റെ അപ്പുറത്ത് – പ്രഭാതവെളിച്ചത്തിൽ. സ്തോതാവ് – വസിഷ്ഠൻ.
[2] മധു – മധുരസോമം. അന്നം – ഹവിസ്സ്.
[3] ഋത്വിക്കുകളോട്: ചൊല്ലുന്ന – സ്തോത്രം. വരുന്നവർക്ക് -ദേവന്മാർക്ക്. അനന്തരവാക്യങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷോക്തി: അറിയിയ്ക്കുന്നു – വെക്കം വരാൻ ക്ഷണിയ്ക്കുന്നു.
[4] ഹവിർവാഹികൾ – അശ്വികൾ. ആളുടെ – ഋത്വിക്കിന്റെ. അടുത്ത വാക്യങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷോക്തി: അന്നങ്ങൾ – സോമങ്ങൾ. മംഗളം = നല്ലത്; ധനമെന്നർത്ഥം.