വസിഷ്ഠൻ ഋഷി; ത്രിഷ്ടുപ്പു് ഛന്ദസ്സ്; വരുണൻ ദേവത.
മഹത്വംകൊണ്ടു ചിക്കെന്നു ധീരങ്ങളാകും. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ജനനങ്ങൾ: ഇദ്ദേഹം വാരുറ്റ വാനൂഴികൾ ഉറപ്പിച്ചു; വലിയ സൂര്യനെയും നക്ഷത്രത്തെയും രണ്ടായി കാണിമാറേർപ്പെടുത്തി; പാരിനെ പരത്തി!1
ഞാൻ സ്വശരീരംകൊണ്ടു സംബന്ധിയ്ക്കുമോ? എന്നു ഞാൻ വരുണന്റെ മനസ്സിൽ പതിയും? എന്റെ ഹവിസ്സ് അരിശപ്പെടാതെ കൈക്കൊള്ളുമോ? സുഖപ്രദനെ എന്നു ഞാൻ മനംതെളിഞ്ഞു കണ്ടെത്തും?2
വരുണ, കാണാൻ കൊതിയ്ക്കുന്ന ഞാൻ ആ പാപം (എന്തെന്നു) ചോദിയ്ക്കുന്നു. ചോദിപ്പാനായി ഞാൻ വിദ്വാന്മാരുടെ അടുക്കൽ പോവുകയുണ്ടായി; അ ക്രാന്തദർശികൾ ഒരേമട്ടിലാണ്, എന്നോടു പറഞ്ഞത്: – ‘ഈ വരുണൻ ഭവാനിൽ ക്രുദ്ധനായിരിയ്ക്കുന്നു!’3
വരുണ, എന്തൊരു മഹാപരാധം ഞാൻ ചെയ്തുപോയി, സ്തോതാവായ സഖാവിനെ ഹനിപ്പാൻ അവിടെയ്ക്കു തോന്നത്തക്കവിധം? ദുർദ്ധർഷ, തേജസ്വിൻ, അതെന്നോടരുളിച്ചെയ്താലും: ഞാൻ സത്വരം പാപം പോക്കി, നമസ്സോടേ അങ്ങയെ സമീപിയ്ക്കാം.4
തമ്പുരാനേ, അങ്ങ് പൈതൃകങ്ങളായ ദ്രോഹങ്ങൾ മോചിപ്പിച്ചാലും; ഞങ്ങൾ ദേഹംകൊണ്ടു ചെയ്തുപോയവയും മോചിപ്പിച്ചാലും; മാടുകളെ തീറ്റാൻതുടങ്ങിയ കള്ളനെയെന്നപോലെയും, കയറിൽ നിന്നു കന്നിനെയെന്നപോലെയും വസിഷ്ഠനെ മോചിപ്പിച്ചാലും!5
വരുണ, അതു സ്വന്തം ബലമല്ല, ദൈവഗതിയത്രേ: അതു മദ്യമാണ്, ക്രോധമാണ്, ചൂതുകളിയാണ്, അജ്ഞാനമാണ് അനുജന്റെ അടുക്കൽ ഒരു ജ്യേഷ്ഠനുണ്ട് സ്വപ്നംപോലും പാപജനകമായേയ്ക്കും!6
ഞാൻ അനപരാധനായിട്ടു, വൃഷാവും ഭരിയ്ക്കുന്നവനുമായ ദേവനെ, ഒരു ദാസൻപോലെ തികച്ചും പരിചരിയ്ക്കുമാറാകണം: സ്വാമിയായ ദേവൻ അജ്ഞരെ വിജ്ഞരാക്കട്ടെ; മികച്ച കവി സ്തോതാവിനെ ധനപ്രാപ്തിയ്ക്കിറക്കട്ടെ!7
അന്നയുക്തനായ വരുണ, അങ്ങയ്ക്കുള്ള ഈ സ്തോത്രം തിരുവുള്ളത്തിൽ വഴിപോലെ പതിയട്ടെ: ഞങ്ങൾക്കു ക്ഷേമത്തിൽ ശാന്തിവരട്ടെ; ഞങ്ങൾക്കു യോഗത്തിലും ശാന്തി വരട്ടെ. നിങ്ങൾ ‘സ്വസ്തിയാൽപ്പാലിപ്പിനെ,പ്പൊഴുമെങ്ങളെ!’8
[1] ഇദ്ദേഹം – വരുണൻ.
[2] സംബന്ധിയ്ക്കുമോ – വരുണനോട്. സുഖപ്രദനെ – സുഖം തരുന്ന വരുണനെ.
[3] ആ പാപം – ഭവാന്നു ക്രോധം തോന്നത്തക്കവണ്ണം ഞാൻ ചെയ്ത പാപം.
[4] സഖാവിനെ – എന്നെ.
[5] പൈതൃകങ്ങളായ – പിതാക്കന്മാർ ചെയ്തൂപോയവയായ. മാടുകളെ തീറ്റാൻ തുടങ്ങിയ കള്ളൻ – കട്ടതിന്നു പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്തിട്ടു, പശുക്കളെ രക്ഷിപ്പാൻ മുതിർന്ന ചോരൻ.
[6] ദൈവഗതിയിലാണ്, മനുഷ്യൻ ചെയ്യുന്നത്, സ്വന്തം ബലത്താലല്ല: അതു – ദൈവഗതി. അനുജന്റെ (അല്പനായ മനുഷ്യന്റെ) അടുക്കൽ ഒരു ജ്യേഷ്ഠൻ, ഈശ്വരൻ ഉണ്ട്. സ്വപ്നത്തിൽ ചെയ്തതും പാപമായിത്തീർന്നേയ്ക്കും; അപ്പോൾ, ജാഗ്രത്തിൽ ചെയ്തതു പറയാനുണ്ടോ?
[7] ദേവനെ – വരുണനെ. അജ്ഞരെ – ഞങ്ങളെ. കവി – പ്രാജ്ഞനായ വരുണൻ.
[8] ക്ഷേമം – ലബ്ധരക്ഷണം. ശാന്തി – ഉപദ്രവമില്ലായ്മ. യോഗം – അലബ്ധലാഭം. നിങ്ങൾ – വരുണാദികളായ ദേവന്മാർ.