[1] ത്രി​പ്ര​ശ​സ്തം – മൂ​ന്നു സവ​ന​ങ്ങ​ളി​ലും പ്ര​ശ​സ്ത​മായ. അന്നം – സോമം. പു​രു​പ്ര​ജ്ഞൻ – സ്തോ​താ​വു്. അതു നു​കർ​ന്നു നി​ങ്ങൾ ഗി​രി​ക​ളിൽ നിർ​ഭ​രം(ഏറ്റ​വും) വി​ഭ്രാ​ജി​പ്പിൻ – വി​ള​ങ്ങു​വിൻ.

[3] കാ​റ്റു​കൾ – തങ്ങ​ളു​ടെ അവ​യ​വ​ങ്ങ​ളായ വാ​യു​ക്കൾ. പൃ​ശ്നീ​ത​നൂ​ജ​ന്മാർ – മരു​ത്തു​ക്കൾ. തള്ളീ​ടും – മേ​ഘ​ത്തെ​യും മറ്റും. ദേ​ഹ​വാ​യ്പു് = ശരീ​ര​പു​ഷ്ട. തൂകും – സ്തോ​താ​ക്കൾ​ക്കു്.

[5] പ്ര​ത്യ​ക്ഷോ​ക്തി: ധാ​ര​ക​മാം – വി​ശ്വ​ത്തെ താ​ങ്ങു​ന്ന. നി​ല്ക്കും—നി​ന്ന​നി​ല്പിൽ നി​ല്ക്കും, അതിർ കവി​യ്ക്കി​ല്ല.

[6] പകൽ – പകൽ​നേ​ര​ത്തു്. ഇര​വു​പ​കൽ നി​ങ്ങൾ​ത​ന്നേ ഞങ്ങൾ​ക്കു യജ്ഞ​ര​ക്ഷ​ക​ന്മാർ.

[7] പരോ​ക്ഷ​ക​ഥ​നം: പാ​ട​ല​വർ​ണ്ണർ = ചെ​മ​ന്ന​വർ.

[8] നിർ​മ്മി​പ്പോർ – നിർ​ബാ​ധ​മാ​ക്കു​ന്ന​വർ. തന്മ​ഹ​സ്സ് = സ്വ​തേ​ജ​സ്സ്.

[9] സ്തോ​മം = സ്തോ​ത്രം.

[10] ഇന്ദു = സോമം. മു​പ്പൊ​യ്ക​കൾ – ദ്രോ​ണ​ക​ല​ശം, ആധ​വ​നീ​യം, പൂ​രു​ഭൃ​ത്തു് എന്നീ മൂ​ന്നു പാ​ത്ര​ങ്ങൾ.

[12] സദ്ദാ​നർ = ശോ​ഭ​ന​ദാ​ന​ന്മാർ. രു​ദ്ര​ജർ = രു​ദ്ര​പു​ത്ര​ന്മാർ. ശാല – യജ്ഞ​ഗൃ​ഹം. ജ്ഞാ​ന​ഭൂ​മാ​വ് = ജ്ഞാ​നാ​ധി​ക്യം, ഉൽ​കൃ​ഷ്ട​ജ്ഞാ​നം.

[13] മദ​ഖ​ണ്ഡ​നം – ശത്രു​ക്ക​ളു​ടെ ഗർ​വ​റു​ക്കു​ന്ന​തു്. അനേ​കാ​വാ​സം – വളരെ പാർ​പ്പി​ട​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി​യ​തു്: എല്ലാ​വ​രേ​യും പോ​റ്റും – ഞങ്ങ​ളു​ടെ ആളു​കൾ​ക്കെ​ല്ലാം കഴി​ച്ചി​ലി​ന്നു മതി​യാ​വു​ന്ന. ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ധനം നി​ങ്ങൾ എങ്ങൾ​ക്കു വി​ണ്ണിൽ​നി​ന്നു് എത്തി​പ്പിൻ – കൊ​ണ്ടു​വ​രു​വിൻ.

[14] ശ്രീ​മാ​ന്മാർ – ശോ​ഭ​യേ​റി​യ​വർ.

[15] പരോ​ക്ഷ​ക​ഥ​നം: സ്തു​ത്യു​ച്ചാ​ര​ത്തൊ​ടും​കൂ​ടി – സ്തോ​ത്രം ചൊ​ല്ലി​ക്കൊ​ണ്ടു്.

[16] വാ​രി​ശീ​ക​ര​ങ്ങൾ = നീർ​ത്തു​ള്ളി​കൾ. ഇവർ (മരു​ത്തു​കൾ)വാ​നി​ലും മന്നി​ലും വർ​ഷ​ജ​ലം നി​റ​യ്ക്കു​ന്നു. വാ​യ്പു​റ്റ – അക്ഷീ​ണ​മായ.

[17] സ്തോ​മം – നമ്മു​ടെ സ്തോ​ത്രം. ഈ പൃ​ശ്നി​പു​ത്ര​ന്മാർ​ക്കു വലിയ ശബ്ദ​മു​ണ്ടു്, വലിയ തേ​രു​ണ്ടു്, വലിയ കാ​റ്റു​ണ്ടു്; ഇവർ നമ്മു​ടെ സ്തോ​ത്ര​ത്താ​ലും മഹ​ത്വ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

[18] പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ക​ഥ​നം: ദ്ര​വ്യേ​ച്ഛ = ധന​കാം​ക്ഷി. ഭൂ​തി​യ്ക്കു് – സമ്പ​ല്ലാ​ഭ​ത്തി​ന്ന്.

[19] ഇയ്യ​ന്നം – സോമം. കണ്വ​ജ​ന്റെ – എന്റെ. കൈ​വ​ളർ​ക്ക = വളർ​ത്തു​മാ​റാ​ക​ട്ടെ.

[20] മരു​ത്തു​ക്കൾ വരാ​ഞ്ഞ​തി​നാൽ ഋഷി സന്ദേ​ഹി​യ്ക്കു​ന്നു: ദർഭ കൊ​യ്യി​യ്ക്കു​ന്ന – ആളു​ക​ളെ യജ്ഞോ​ദ്യു​ക്ത​രാ​ക്കു​ന്ന. നി​ങ്ങൾ എവി​ടെ​യാ​ണു്, ആരുടെ സ്തു​തി​കൾ കൈ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്നു? ഇങ്ങോ​ട്ടു വരാ​ത്ത​തെ​ന്താ​ണു്?

[21] ഋത്വി​ക്കു​ക​ളോ​ട്: നി​ങ്ങൾ മു​മ്പു​ത​ന്നേ സ്തു​തി​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ, മേ​ധ്യ​മായ (യാ​ഗാർ​ഹ​മായ) മരുദ് ബലം (മരുദ് ഗുണം) അന്യർ​ക്ക​ധീ​ന​മാ​കി​ല്ല – അന്യ​സ്തു​തി​ക​ളിൽ തങ്ങി​നി​ല്ക്കി​ല്ല; ഇങ്ങോ​ട്ടു​ത​ന്നെ വരും.

[22] മെ​ത്തിയ ജല​ത്തെ – സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി​ക​ളാൽ മു​ക​ളി​ലെ​യ്ക്കു വലി​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ടു തഴച്ച ജല​ത്തെ​യും ദ്യാ​വാ​പൃ​ഥി​വി​ക​ളെ​യും, പക​ലോ​നെ​യും, അസ്ത്രം = ആയുധം. ഏപ്പു​തോ​റും – വൃ​ത്ര​ന്റെ ഓരോ അം​ഗ​സ​ന്ധി​യി​ലും.

[23] തമ്പു​രാ​നി​ല്ലാ​ത്തോർ – ആരു​റ്റെ​യും കീ​ഴി​ല​ല്ലാ​ത്ത സ്വ​ത​ന്ത്ര​ന്മാർ.

[24] ശത്രു​ക്ക​ളോ​ടു പൊ​രു​തു​ന്ന ത്രി​ത​നെ​ന്ന രാ​ജർ​ഷി​യു​ടെ ബല​ത്തെ​യും യജ്ഞ​ത്തെ​യും അവർ രക്ഷി​ച്ചു; വൃ​ത്ര​നോ​ടു​ള്ള യു​ദ്ധ​ത്തിൽ ഇന്ദ്ര​നെ​യും രക്ഷി​ച്ചു; സഹാ​യി​ച്ചു.

[25] മി​ന്ന​ലു​കൾ – ഉജ്ജ്വ​ലാ​യു​ധ​ങ്ങൾ. പൊ​ന്നിൻ​തൊ​പ്പി മി​ന്നി​യ്ക്കു​ന്നു. – അണി​യു​ന്നു.

[26] പ്ര​ത്യ​ക്ഷോ​ക്തി: കാ​മി​പ്പ​വൻ – സ്തോ​തൃ​കാ​മ​ന്മാർ. ഉമ്പ​രു​ടെ നാടും – സ്വർ​ഗ്ഗം​പോ​ലും (സ്വർ​ഗ്ഗി​കൾ​പോ​ലും); പി​ന്നെ, ഭൂ​വാ​സി​ക​ളു​ടെ കഥ​യെ​ന്തു്!

[27] പൊൻ​താ​വും – സ്വർ​ണ്ണാ​ഭ​ര​ണ​മി​ട്ട.

[28] പരോ​ക്ഷോ​ക്തി: ചെ​മ്പ​ന്മാർ – ചെ​മ​ന്ന മാൻ. ശും​ഭ​ദ്രൂ​പർ = ശോ​ഭ​മാ​നാ​കാ​ര​ന്മാർ.

[29] മു​ഖ്യർ – നേ​താ​ക്കൾ. ഋജീകം – ഒരു പ്ര​ദേ​ശം. ശര്യ​ണാ​വ​ത്തിൻ തീ​ര​ത്തു​യാ​ഗം തു​ട​ങ്ങി​യാൽ, മരു​ത്തു​ക്കൾ മി​ക​ച്ച സോമം കു​ടി​പ്പാൻ യാ​ഗ​ശാ​ല​യി​ലേ​യ്ക്കു്, ആകാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​ച്ചെ​ല്ലും.

[30] മേ​ധാ​വാ​ങ്കൽ – മേ​ധ​യു​ള്ള​വ​ങ്കൽ, എങ്കൽ.

[31] നേരിൽ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ, നി​ങ്ങൾ ഇന്ദ്ര​നെ ത്യ​ജി​ച്ചു എന്ന​തു് എന്നു​ണ്ടാ​യി? ഒരി​യ്ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല; നി​ങ്ങൾ സദാ ഇന്ദ്ര​ന്റെ സഖാ​ക്കൾ​ത​ന്നെ. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സഖ്യം എളു​പ്പ​ത്തിൽ നേ​ടാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. നവ​ന​പ്രീ​ത​ന്മാ​രേ = സ്തു​തി​കൊ​ണ്ടു പ്ര​സാ​ദി​യ്ക്കു​ന്ന​വ​രേ.

[32] അസ്മൽ​ക​ണ്വ​ന്മാർ – ഞങ്ങ​ളു​ടെ കണ്വ​ഗോ​ത്ര​ന്മാർ.

[33] ക്രതർഹൻ-​യജ്ഞാർഹന്മാർ. വൃ​ക്ഷാ​ക്ക​ളെ – വർ​ഷ​ക​രായ മരു​ത്തു​ക്ക​ളെ. മം​ഗ​ള​ധ​നം – പ്ര​ശ​സ്ത​ധ​നം. ഞാൻ – പു​നർ​വ​ത്സൻ.

[34] അദ്രി​കൾ – വലിയ മലകൾ. അട​ങ്ങും – മരു​ത്തു​ക്ക​ളു​ടെ ഗതി​വേ​ഗ​ത്തി​ന്ന​ധീ​ന​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീ​രും.

[35] നേ​ത്ര​ത്തെ​ക്കാൾ – കണ്ണു​കൾ അതി​വേ​ഗ​ത്തിൽ ദൂ​ര​ത്തെ​ത്തു​മ​ല്ലോ. പറവകൾ – പക്ഷി​സ​ദൃ​ശ​ങ്ങ​ളായ അശ്വ​ങ്ങൾ. കൊ​ണ്ടു​വ​രും മരു​ത്തു​ക്ക​ളെ.

[36] അഗ്ര്യൻ – ദേ​വ​ക​ളിൽ​വെ​ച്ചു മു​മ്പൻ. പി​ല്പാ​ട് – അഗ്നി​യ്ക്കു​ശേ​ഷം. അവർ – മരു​ത്തു​ക്കൾ. യാ​ഗ​ത്തിൽ അഗ്നി​യെ സ്തു​തി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ​പി​ന്നെ മരു​ത്തു​ക്ക​ളെ​യ​ത്രേ, സ്തു​തി​യ്ക്കുക.