“ശ്രീ കോ​മാ​രൻ ചടൈ​യർ​ക്കി​രു​പ​ത്തേ​ഴാ​മ​ണ്ടു ചേ​ര​മാ​നാർ പടൈ വി​ഴ​ഞ്ഞ​ത്തു യൂ​ത്ത​ത്തു വി​ട്ടി​ഴ​ക്ക കരൈ​ക്കോ​ട്ടൈ അഴി​പ്പാൻ​വര പെ​രു​മാ​ന​ടി​ക​ളു​ളൻ ഇര​ണ​കീർ​ത്തി​യും അമർ​ക്ക​ഴി​യും ഉൾ​വീ​ട്ടി​നൊ​റൈ​റ​ച്ചേ​വ​കർ കോ​ട്ടൈ അഴി​യാ​മൈ കത്തെ​തിർ​ക്ക​പ​ല​രും പട്ട​യി​ട​ത്തു ഇര​ണ​കീർ​ത്തി ഉൾ​വീ​ട്ടു​ച്ചേ​വ​കൻ കോ​ഴു​വൂ​ക്ക​റ​റ​ത്തു​പ്പെ​രു​മൂർ​ത്തി തം​പെ​രു​ത്തി​ണൈ ആത്തി​ര​ത്താർ പല​രോ​ടും കു​ത്തി​പ്പ​ട്ടാൻ ഇര​ണ​തു​ങ്ക​മെ​ള്ളി …”

“സ്വ​സ്തി​ശ്രീ കൊ​ല്ലം 622-​ാ-മാണ്ടു കു​മ്പ​വി​യാ​ഴ​മി​തു​ന​നാ​യ​റ​റിൽ ചെ​ങ്ങ​വ​നാ​ട്ടു മനി​പ്പ​ന​വ​മ​ക​ര​ത്തി​നു 116 പണം വൈ​ച്ചു.”

“കൊ​ല്ല​വർ​ഷം എണ്ണൂ​റാ​മാ​ണ്ടു് ചി​ങ്ങ​മാ​സ​ത്തിൽ പണി​തു​ട​ങ്ങി​ച്ചു. എണ്ണൂ​റ്റി ഇരു​പ​താ​മാ​ണ്ടു് മേ​ട​മാ​ത​ത്തിൽ പണി​തീർ​ത്തു കലചം ആടി​ച്ചി​തു.”

“കൊ​ല്ലം 1016-മതു മീ​ന​ഞാ​യ​റ്റിൽ എഴു​തിയ മറു പട്ടോ​ല​ക്ക​ര​ണ​മാ​വിത. ആരൂം അട്ട​പ്പാ​ട​ത്തെ പങ്കൻ ഇട്ടി​യും തമ്പി​മാ​രും കയ്യാൽ മു​പ്പ​ത്തൊ​ന്നു പു​തു​പ്പ​ണം കൊ​ണ്ടാൻ. നാ​മ​ങ്ങ​ല​ത്തെ തു​പ്പൻ നാ​രാ​യ​ണൻ കൊ​ണ്ടാർ​കൊ​ണ്ട പരി​ചാ​വിത. ഇക്കൊ​ണ്ട പു​തു​പ്പ​ണം 31-നും കാ​രി​യം ഇതി​ന്ന പാ​ട്ടം തന്റെ പാ​ത്തി​ര​മ​ങ്ങ​ലം തേ​ച​ത്ത പരി​യ​ക്കി​ട​ത്ത തനി​ക്കു​ള്ള പടി​ഞ്ഞാ​റേ പുഞ്ച അഞ്ചു​പ​ങ്കു അഞ്ചു​വ​ടി​പ്പൻ നെ​ല്ലി​ന്നു പാ​ട്ട​മാ​യി പാ​ട്ട​മാ​ണ്ട പാ​ട്ട​നെ​ല്ലിൽ തന്റെ പണ​ത്തി​നു പത്തി​ന്ന​ര​പ്പ​ലി​ശ​യും പലി​ച​പ്പ​ണ​ത്തി​നു പറ​വി​ല​യും കണ്ടു​ള്ള നെ​ല്ല് 1 പറ അഞ്ചും കി​ഴി​ച്ച നീ​ക്കി മി​ക്കു​ള്ള പാ​ട്ട​നെ​ല്ലു 3 പറ 5-ാം ഓണ​വാ​ഴ​ക്കു​ല​യും ആണ്ടു​തോ​റും കൊ​ടു​ക്ക​വും കൊ​ള്ള​വും കടവർ.”

ഇങ്ങ​നെ തെ​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളിൽ അടു​ത്ത​കാ​ലം​വ​രെ തമിൾ കലർ​ന്ന മല​യാ​ളം ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, ഉത്ത​ര​കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ സ്ഥി​തി ഇതിൽ​നി​ന്നു് ഭി​ന്ന​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു്, കൊ​ല്ല​വർ​ഷം 25-​ാമാണ്ടത്തെ ഒരു കോ​ഴി​ക്കോ​ടൻ ശി​ലാ​ശാ​സ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു കാണാം.

“കും​ഭ​വ്യാ​ഴം കർ​ക്ക​ട​കം ഞായർ 5-നു നമ്മു​ടയ കല്ലി​ക്കു​ള​ങ്ങര ഈമൂർ ഭഗവതി തി​രു​മു​മ്പേ വട​ക്കേ നടയിൽ ശേ​ഖ​രി​വർ​മ്മ എന്ന തെ​ക്കു​ന്നാ​ഥൻ നാ​ലു​കൂർ​വാ​ഴ്ച​യും രണ്ടു തമ്പു​രാ​ട്ടി​യും രണ്ടു പെൺ​വ​ഴി അന​ന്തി​ര​വ​ന്മാ​രും കുറൂർ നമ്പൂ​രി​പ്പാ​ടും നാ​ട്ടു​കാ​രും …നഗ​ര​ക്കാ​രും യോ​ഗ​ക്കാ​രും കൊ​വ്വ​ക്ക​മ​ന്നാ​ടി​യും രണ്ടു കോ​ട​ക്കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രും അറി​യി​ക്ക​ന്നും പാ​റ​യു​ടെ​കീ​ഴേ 14 ചേ​രി​ക്കൽ 242 കാലം (നെ​ല്ലു വി​ത​യ്ക്കാ​വു​ന്ന) കോ​ട്ട​പ​ടി എന്ന നമ്മു​ടെ ഈമൂർ ഭഗ​വ​തി​ദേ​വ​സ്വം നി​ല​വും ഉഭ​യ​വും പറ​മ്പും തൻകര (ക്ക​ടു​ത്ത കു​ള​ങ്ങ​ളും) 42 ചേ​രി​ക്കൽ മലയകം ചെ​മ്പ​ന​മു​തൽ കാ​ച്ച​ന​ട​വ​രെ​യും മലയകം, അകമല, പുറമല, ചിറമല, കീ​ഴ്മ​ല​വ​രെ​യും (ഉള്ള) 1200 കലം (നെ​ല്ലു വി​ത​യ്ക്കാ​വു​ന്ന) നി​ല​വും ഉഭ​യ​വും കല്ലും കാ​വേ​രി​യും പു​ല്ലും ഭൂ​മി​യും ഉള്ള നാൾ​വ​രെ മാ​ന്യം വി​ട്ടു (കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു​ക​ളിൽ നി​ന്നു​ള്ള) ചി​ല​വു​കൾ ഏറി​വ​രി​ക​യും ഇല്ലാ​മൽ (നട​ത്തി​ക്കൊ​ള്ളു​ക​യും വേണം. ഇതു​കൂ​ടാ​തെ) 411 (നെ​ല്ലു വി​ത​യ്ക്കാ​വു​ന്ന നി​ല​ങ്ങ​ളു​ടെ) പാ​ട്ടം​കൊ​ണ്ടു വിശേഷ അടി​യ​ന്തി​രം നട​ക്കും. (ഇവ​യ്ക്കു) ദോഷം ചെ​യ്യു​ന്ന​വൻ ഗം​ഗ​ക്ക​ര​യിൽ ബ്ര​ഹ്മ​ഹ​ത്തി ചെ​യ്യു​ന്ന ദോ​ഷ​ത്തിൽ പോകും. വട​ക്കു​ന്നാ​ഥൻ, വി​ല്വാ​ദ്രി​നാ​ഥൻ ഈ സാ​ക്ഷി​കൾ അറിയ.”

ഇതു​പോ​ലെ തന്നെ കൊ​ല്ല​വർ​ഷം 450-ൽ ഉണ്ടായ ഒരു വട​ക്കൻ കോ​ലെ​ഴു​ത്തു കര​ണ​ത്തി​ലെ ഭാ​ഷ​യും നല്ല ‘ഭാഷ’യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

“കണ്ടൻ ദാ​മോ​ദ​രൻ തീ​ട്ട്. മങ്കാ​ട്ടു​മേ​ന​വൻ വാ​യി​ച്ചു നമ്മു​ടെ പര​ദേ​വത തി​രു​വാ​ല​ത്തൂർ ഭഗ​വ​തി​യു​ടെ കാ​ര്യാ​ദി​കൾ നോ​ക്കു​ന്ന തൃ​ശ്ശൂർ നടു​വി​ലേ മഠ​ത്തിൽ കാ​ക്കോ​ട്ടു തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലെ (തി​രു​മ​ന​സ്സു​ണർ​ത്തി​ക്ക) – കാ​ര്യം (എന്തെ​ന്നാൽ) സങ്കേ​ത​ത്തിൽ​നി​ന്നു ചൂ​പ​ത്തു നമ്പൂ​രി​ക്കു നാം ചില കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്ത​തി​നാൽ (ഉണ്ടായ) ഭഗ​വ​തി​യു​ടെ തി​രു​വു​ള്ള​ക്കേ​ടു് (നീ​ങ്ങി) നമു​ക്കു് ശ്രേ​യ​സ്സു വരേ​ണ്ട​തി​നു പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്ത​മാ​യി.

***

പറ​മ്പു​ക​ളും ഓവൽ​ക​ണ്ട​ത്തിൽ (നി​ന്നും നമു​ക്കു​ള്ള) മി​ച്ച​വാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു 20 പറ നെ​ല്ലു മേൽ​വാ​ര​വും കോ​ട്ട​വ​ഴി നമ്പൂ​രി​ക്കു ചാർ​ത്തിയ 60 പറ നി​ല​വും ദത്തം ചെ​യ്തു. ഇപ്പ​ടി​ക്കു കാർ​ത്തിക ഞാ​യ​റ്റിൽ ബഹു​ധാ​ന്യ​വർ​ഷം കാർ​ത്യാ​യ​നി രക്ഷി​ക്ക. ഇതിനു സാ​ക്ഷി തി​രു​വാ​ല​ത്തൂർ പൊ​തു​വാൾ ചൂ​ത​നാ​രാ​യ​ണൻ വാ​ദ​മൂ​ല​ക്കു​മാ​രൻ അറിയ.”

കവികൾ പ്രാ​യേണ യാ​ഥാ​സ്ഥി​ക​ന്മാ​രാ​ണു്. പ്ര​യോഗ പ്രാ​ച​ര്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത രൂ​പ​ങ്ങ​ളെ, രാ​മ​ച​രി​തം​പോ​ലെ ഗൌ​ര​വ​മേ​റിയ ഒരു കൃ​തി​യിൽ, പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാൻ ഒരു കവി​യും ഒരു​മ്പെ​ടു​ക​യി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഇത്ത​രം കൃ​തി​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന ശു​ദ്ധ​കേ​ര​ള​ഭാ​ഷാ​രൂ​പ​ങ്ങൾ അക്കാ​ല​ത്തു പ്ര​ചു​ര​പ്ര​യോ​ഗ​മു​ള്ള​വ​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വേണം വി​ചാ​രി​ക്കാൻ.

രാ​മ​ച​രി​തം ഭാ​ഷാ​ശാ​സ്ത്ര​പി​പ​ഠി​ഷു​ക്കൾ​ക്കു് ഒരു അമൂ​ല്യ സമ്പ​ത്താ​ണെ​ന്നു് ആരും സമ്മ​തി​ക്കും. ഗു​ണ്ടർ​ട്ടു​സാ​യ്പു് തന്റെ നി​ഘ​ണ്ടു​വിൽ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് പല ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്; എന്നു വരി​കി​ലും അതിനെ ഇദം​പ്ര​ഥ​മ​മാ​യി അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചു പ്ര​ച​രി​പ്പി​ച്ച​തു് ഇന്ന​ത്തെ ഭാ​ഷാ​സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ‘ഗണ​നാ​പ്ര​സം​ഗ​ത്തിൽ കനി​ഷ്ഠി​കാ​ധി​ഷ്ഠിത’നായ ഉള്ളൂർ മി: എസ്. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​രാ​ണ്. ഇത്ത​രം ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന ജോലി അത്യ​ന്തം ശ്ര​മ​സാ​ദ്ധ്യ​മാ​ണെ​ന്നു് ആ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ പരി​ശ്ര​മി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കെ​ല്ലാം അറി​യാം. ഈ അദ്ധ്യാ​യ​ത്തിൽ​ത​ന്നെ അന്യ​ത്ര സൂ​ചി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള പു​രാ​തന ഗ്ര​ന്ഥ​പ​രി​ശോ​ധ​ക​നെ​പ്പോ​ലെ “വായിൽ തോ​ന്നി​യ​തു കോ​ത​യ്ക്കു പാ​ട്ടു്” എന്ന മട്ടിൽ മു​ഹൂർ​ത്ത​ത്തെ മൂ​ത്ര​മാ​ക്കി​യും. കഷ​ണ​മി​ല്ലാ​ത്ത നീണ്ട നീണ്ട അവ​താ​രി​ക​കൾ എഴു​തി​ച്ചേർ​ത്തു് തൊ​ണ്ടാൻ​മാ​ക്രി​യു​ടെ രൂ​പ​ത്തിൽ, പഴയ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളെ അടി​ച്ചു​വി​ടു​ന്ന സ്വ​ഭാ​വം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നി​ല്ലാ​ത്ത​തി​നാൽ, അദ്ദേ​ഹം ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ശ്ര​മ​ങ്ങൾ സർവഥാ സ്തു​ത്യർ​ഹ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ണമെ​ന്നേ കവി​യ്ക്കു് ഉദ്ദേ​ശ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. അതി​നാൽ രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലെ യു​ദ്ധ​കാ​ണ്ഡ​മാ​ണു് പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​മെ​ന്നു പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലെ സർ​വാം​ഗ​സു​ന്ദ​ര​മായ കാ​ണ്ഡം സു​ന്ദ​ര​കാ​ണ്ഡ​മാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും, നമ്മു​ടെ കവി യു​ദ്ധ​കാ​ണ്ഡ​ത്തെ തന്റെ കവി​താ​വി​ഷ​യ​മാ​ക്കി​യ​തു് എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം എന്നൊ​രു സംശയം ആർ​ക്കും ഉണ്ടാ​കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. [2] “ഇകലിൽ വെൻറി വി​ള​യും” എന്നു​ള്ള ഫല​ശ്രു​തി​യിൽ​നി​ന്നു് ഈ കവിത ഭട​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ആവ​ശ്യം പ്ര​മാ​ണി​ച്ചു രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​യി​രി​ക്ക​ണം എന്നു് ഊഹി​ക്കാം. അങ്ങ​നെ ആണു് ഐതി​ഹ്യ​വും.

കവി വാ​ല്മീ​കി​യെ സർ​വ​ത്ര അനു​ക​രി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു. ചില സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ നേർ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്വാ​നും മടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഒന്നു രണ്ടു​ദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു.

‘ദ്ര​വി​ഡ​സം​ഘാ​താ​ക്ഷ​ര​നി​ബ​ന്ധ​ന​മെ​തു​ക​മോ​ന​വൃ​ത്ത​വി​ശേ​ഷ​യു​ക്തം പാ​ട്ടു്’ എന്നാ​ണു് ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തിൽ പാ​ട്ടി​ന്റെ ലക്ഷ​ണം കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതാ​യ​തു്, ഒരു കവിത പാ​ട്ടാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ അതു് ഒന്നാ​മ​താ​യി ദ്ര​വി​ഡാ​ക്ഷ​ര​മാ​ല​കൊ​ണ്ടു നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തും, എതുക, മോന ഇവ​യോ​ടു ചേർ​ന്ന വൃ​ത്ത​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ടു കൂ​ടി​യ​തു​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഇവയിൽ ‘എതുക’ മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ ദ്വി​തീ​യാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സം തന്നെ​യാ​കു​ന്നു. ഒരു പാ​ദ​ത്തി​ന്റെ രണ്ടു ഖണ്ഡ​ങ്ങ​ളി​ലേ​യും ആദ്യ​ക്ഷ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു തമ്മി​ലു​ള്ള സാ​മ്യ​മ​ത്രേ മോന.

ഇത്യാ​ദി ഗാ​ന​ത്തിൽ, ഒന്നാ​മ​ത്തേ​യും രണ്ടാ​മ​ത്തേ​യും പാ​ദ​ങ്ങ​ളി​ലെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ അക്ഷ​രം ‘യ’ ആണ​ല്ലോ. ‘എതുക’ എന്ന പ്രാ​സ​വി​ശേ​ഷ​വും ഈ ഗാ​ന​ത്തി​ലു​ണ്ടു്. ഈ രണ്ടു പാ​ദ​ങ്ങ​ളേ​യും,

1. ഉയിരു… … …
2. ഉല​കു​ത്തി… … …
3. തുയരം… … …
4. തുയരാ… … …

ഇങ്ങ​നെ ഈ രണ്ടു ഖണ്ഡ​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ഭ​ജി​ച്ചാൽ,

പൂർ​വാ​പ​ര​ഖ​ണ്ഡ​ങ്ങ​ളി​ലെ ആദ്യ​ക്ഷ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു സാ​മ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു കാണാം. ഒരി​ട​ത്തും അതി​ഖ​ര​മൃ​ദു​ഘോ​ഷ​ങ്ങൾ ഇല്ല​താ​നും. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഈ ഗാ​ന​ത്തി​നു് പാ​ട്ടി​ന്റെ എല്ലാ ലക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും തി​ക​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തി​ലെ എല്ലാ പദ്യ​ങ്ങ​ളി​ലും ഈ ലക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ കാ​ണു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഈ കാ​വ്യം ഒരു പാ​ട്ടാ​കു​ന്നു.

പ്രാ​ചീ​ന​ഭാ​ഷാ​ഗാ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു വേറെ ഒരു വി​ശേ​ഷം കൂ​ടി​യു​ണ്ടു്. ഒരു പാ​ട്ടി​ന്റെ അന്ത്യ​ഭാ​ഗം​കൊ​ണ്ടേ അടു​ത്ത പാ​ട്ടു് ആരം​ഭി​ക്കൂ. ഇതിനെ അന്താ​ദി​പ്രാ​സം എന്നു പറ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നു.

രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തി​ലെ വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും മാ​ത്രാ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ള​ല്ല. അവയിൽ മി​ക്ക​വ​യും ഈഷ​ദീ​ഷ​ദ്വ്യ​ത്യാ​സ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി ഇന്നും ജീ​വി​ക്കു​ന്നു.

ഈ വൃ​ത്തം തന്നെ​യാ​ണു് ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു​വൃ​ത്ത​ത്തി​ലും മറ്റും കാ​ണു​ന്ന ഇന്ദു​വ​ദന.

ഈ വൃ​ത്ത​ത്തി​ലെ രണ്ടാം പാ​ദ​ത്തി​ലെ രണ്ട​ക്ഷ​ര​ങ്ങൾ എടു​ത്തു​ക​ള​ഞ്ഞാൽ വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടി​ന്റെ വൃ​ത്ത​മാ​കും.

എന്ന വൃ​ത്ത​മാ​ണു്,

എന്ന തു​ള്ളൽ​വൃ​ത്ത​മാ​യി പരി​ണ​മി​ച്ച​തു്.

എന്ന വൃ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ പരി​ഷ്കൃ​ത​രൂ​പ​മ​ത്രേ,

എന്ന തു​ള്ളൽ വൃ​ത്ത​ത്തി​ലും,

ഇത്യാ​ദി കീർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളി​ലും കാ​ണു​ന്നു.

രാ​മ​ച​രി​തം പാ​ട്ടു് സം​സ്കൃ​ത​ഭാഷ ഈ നാ​ട്ടിൽ പ്ര​ച​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു​ണ്ടാ​യ​താ​ണെ​ന്നു് മി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ നേരെ മറി​ച്ചു് സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ന്റെ അധി​കാ​ര​ശ​ക്തി ഈ കവി​ത​യിൽ നല്ല​പോ​ലെ തെ​ളി​ഞ്ഞു കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്.

‘വയ്യ​വായ നമഃ’ ‘മലർ​വി​ല്ലി​യെ​യ​ന​ങ്ക​ന​നേ’ ഇത്യാ​ദി പലേ പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ പ്ര​സ്തു​ത​കൃ​തി​യിൽ കാ​ണു​ന്നു. സം​സ്കൃ​ത​ഭാ​ഷ​യോ​ടു മല​യാ​ള​ത്തി​നു​ണ്ടായ വേൾ​ച്ച​നി​മി​ത്തം അതി​നു് ഒട്ടു​വ​ള​രെ ഗു​ണ​ങ്ങൾ സി​ദ്ധി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും മറ്റു​വി​ധ​ത്തിൽ, പരി​ഹ​രി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ലാ​ത്ത ചില ദോ​ഷ​ങ്ങ​ളും സം​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് രാ​മ​ച​രി​തം വാ​യി​ച്ചാ​ല​റി​യാം. ഒന്നാ​മ​താ​യി, ഒട്ടു​വ​ള​രെ ഭാ​ഷാ​ശ​ബ്ദ​ങ്ങൾ ലോ​പി​ച്ചു​പോ​യി; ഏതാ​നും ശബ്ദ​ങ്ങൾ​ക്കു് അപ​കർ​ഷ​വും മറ്റു ചി​ല​തി​നു് അർ​ത്ഥ​വ്യ​ത്യാ​സ​വും വന്നു​ചേർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. നാ​ട്ടു​ഭാ​ഷാ​ശ​ബ്ദ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള ശക്തി ഒരി​ക്ക​ലും അവ​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു വന്നു​കേ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്ന പരകീയ ശബ്ദ​ങ്ങൾ​ക്കു കി​ട്ടു​ക​യി​ല്ല. ഓമ​ന​പ്പൈ​ത​ലി​ന്റെ കി​ളി​ക്കൊ​ഞ്ചൽ കാ​ണു​മ്പോൾ താ​യാർ​ക്കു​ണ്ടാ​കു​ന്ന മകി​ഴ്ച ഒന്നു വേറെ; പ്രി​യ​ശി​ശു​വി​ന്റെ ലീ​ലാ​വി​ലാ​സ​ത്തെ ദർ​ശി​ക്കു​മ്പോൾ സഞ്ജാ​ത​മാ​കു​ന്ന ആന​ന്ദ​മൊ​ന്നു വേറെ. ബാലക എന്ന വിളി കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ യാ​തൊ​രു ഭാ​വ​ഭേ​ദ​വും ഉണ്ടാ​കാ​ത്ത മുഖം, ഉണ്ണി എന്ന വിളി കേൾ​ക്കു​ന്ന മാ​ത്ര​യിൽ​ത്ത​ന്നെ വി​ക​സി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. രണ്ടാ​മ​താ​യി, പുതിയ പുതിയ അർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളെ കു​റി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് പുതിയ പുതിയ പദ​ങ്ങ​ളെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വരു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ, അന്യ​ഭാ​ഷ​ക​ളെ ആശ്ര​യി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വന്നു​കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മെ​യ്യ​റി​വു്, നൂ​റ്റി​ക്കൊ​ല്ലി, ഇത്യാ​ദി പദ​ങ്ങൾ കേൾ​ക്കു​ന്ന നി​മി​ഷ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ അർ​ത്ഥ​പ്ര​തീ​തി​യു​ണ്ടാ​വും; നേരെ മറി​ച്ചു് പാ​ര​മാർ​ത്ഥി​ക​ജ്ഞാ​നം എന്നോ, ശത​ഘ്നി എന്നോ കേ​ട്ടാൽ സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാർ​ക്കു് ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വു​ക​യി​ല്ല. സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ന്റെ ദു​ര​ധി​കാ​രം​നി​മി​ത്തം, മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യ്ക്കു് നവീ​ന​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കാ​നു​ള്ള ശക്തി​യേ നശി​ച്ചു​പോ​യി. സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു്, ഇന്നു​ള്ള​വർ ദ്രാ​വി​ഡ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളെ സ്വീ​ക​രി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി​യ​തു​പോ​ലെ, കഴി​വു​ള്ളി​ട​ത്തൊ​ക്കെ സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ കൈ​വി​ട്ടി​ട്ടു് തനി ഭാഷാ ശബ്ദ​ങ്ങ​ളെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു കൊ​ള്ളാം.

രാ​മ​ച​രി​തം ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കു് ഒരു അമൂ​ല്യ​സ​മ്പ​ത്താ​ണെ​ന്നു് മു​മ്പു് പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ഈ കൃ​തി​യെ ഇതേ​വ​രെ പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി അച്ച​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് തു​നി​ഞ്ഞു​കാ​ണാ​ത്ത​തു് മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കു് അഭി​മാ​ന​ക​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഒരു തമിഴ് പണ്ഡി​ത​നേ ഒന്നു രണ്ടു വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​മു​മ്പു് തി​രു​വി​താം​കൂർ സർ​ക്കാർ ചു​മ​ത​ല​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യു​ണ്ടാ​യെ​ങ്കി​ലും ഇതേ​വ​രെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അതിനെ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. മി: പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​രു​ടെ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണം അസം​പൂർ​ണ്ണ​മാ​ണെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല അശു​ദ്ധ​പാ​ഠ​ങ്ങൾ പലതും അതിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കു​റ്റ​മ​ല്ല; ജോ​ലി​ത്തി​ര​ക്കി​നി​ട​യിൽ ഇത്ര​യും സാ​ധി​ച്ച​തു​ത​ന്നെ ഒരു വലിയ കാ​ര്യ​മാ​യി. പ്രാ​ചീ​ന​മ​ല​യാ​ള​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​വി​ഷ​യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ളി​ട​ത്തോ​ളം ശ്രമം ഇതേ​വ​രെ മറ്റാ​രും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. അതി​നാൽ മല​യാ​ളി​കൾ എന്നെ​ന്നേ​യ്ക്കും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടു കൃ​ത​ജ്ഞ​ത​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്കും.

‘വയ​ക്ക​ര​ത്താ​യാ​രു​ടെ’ മകനായ ഉല​കു​ടയ പെ​രു​മാ​ളി​ന്റെ കഥ​യാ​ണു് ഇതിലെ വിഷയം ‘വയ​ക്ക​ര​ത്താ​യാർ’ മധു​ര​മീ​നാ​ക്ഷി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ദേ​വി​യെ മാ​താ​വെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ഉപാ​സി​ച്ചു​വ​ന്ന ഒരു ഭക്ത​ശി​രോ​മ​ണി​യായ രാ​ജാ​വാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം ഉല​കു​ട​യ​പെ​രു​മാൾ. ഈ പാ​ട്ടു മു​ഴു​വ​നും എഴു​തി​ച്ചു എടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു് കഴി​യു​ന്ന​ത്ര ശ്ര​മി​ച്ചി​ട്ടും ഇതേ​വ​രെ സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ശ്രീ​മാൻ സി. പി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള അവർ​ക​ളു​ടെ കൈവശം അതു പൂർ​ണ്ണ​രൂ​പ​ത്തിൽ വന്നു​ചേർ​ന്നി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി അറി​യു​ന്നു. എന്നാൽ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘പഴയ പാ​ട്ടു​കൾ​ക്കു’ മല​യാ​ളി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു ലഭി​ച്ച പ്രോ​ത്സാ​ഹ​നം ഓർ​ക്കു​മ്പോൾ, അതിനെ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്കാ​ത്ത​തി​നെ​പ്പ​റ്റി ആരും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടു പരി​ഭ​വി​ക്ക​യി​ല്ല. പ്ര​സ്തുത ഗാ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നും ഏതാ​നും വരികൾ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

ഈ പാ​ട്ടു് ഇന്നും തെ​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളിൽ പാ​ടി​വ​രു​ന്നു​ണ്ടു്. അങ്ങു​മി​ങ്ങാ​യി ഏതാ​നും ഭാഗം എഴു​തി​ച്ചു​വ​രു​ത്തു​ന്ന​തി​നേ എനി​ക്കു സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു. പാഠം ശു​ദ്ധ​മാ​ണെ​ന്നു തീരെ വി​ശ്വാ​സ​മി​ല്ല. കവി​താ​ര​സം വഴി​ഞ്ഞൊ​ഴു​കു​ന്ന ചില ഘട്ട​ങ്ങൾ ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു​ണ്ടു്.

ഇതു് തി​രു​വി​താം​കൂർ ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കു വി​ല​യേ​റിയ ഒരു രേ​ഖ​യാ​കു​ന്നു. ശ്രീ​മാൻ സി. പി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യു​ടെ ‘പഴയ പാ​ട്ടു​കൾ’ എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ, ഇതിലേ ഏതാ​നും ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ എടു​ത്തു​ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. വേ​ണാ​ട്ടു​രാ​ജ​കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ അഞ്ചു തമ്പു​രാ​ക്ക​ന്മാർ തമ്മിൽ സ്വ​ര​ച്ചേർ​ച്ച​യി​ല്ലാ​തെ വന്ന​തു നി​മി​ത്തം, രാ​ജ്യ​ത്തിൽ സമാ​ധാ​നം അസ്ത​മി​ച്ചു. അവരെ തമ്മിൽ യോ​ജി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് മഹാ​രാ​ജാ​വു് കഴ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തു​പി​ള്ള​യ്ക്കു് ഒരു കത്തു കൊ​ടു​ത്ത​യ​യ്ക്കു​ന്നു. ദുതൻ,

എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.

എന്ന മറു​പ​ടി കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു്, അവൻ നട​ന്നു് നേരേ പി​ള്ള​യു​ടെ ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ എത്തു​ന്നു. രാ​ജ​ദൂ​തൻ വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു കേട്ട മാ​ത്ര​യിൽ തന്നെ, കഴ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തു​പി​ള്ള ഞെ​ട്ടി എഴു​ന്നേ​റ്റ്,

ശ്ര​ദ്ധാ​പൂർ​വ്വം വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കീ​ട്ടു് അതിൽ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഒക്കെ ചെ​യ്തു. ഈ കഴ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തു​പി​ള്ള​യു​ടെ വം​ശ​ജ​ന്മാ​രെ പി​ല്ക്കാ​ല​ത്തു രാ​ജ​ദ്രോ​ഹി​ക​ളാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത മറി​മാ​യ​മെ​ന്താ​ണാ​വോ? എല്ലാ ദേ​ശ​ച​രി​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലും ചില ‘ഇരു​ട്ട​റ​വധ’ങ്ങൾ സങ്ക​ല്പ​സൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളാ​യി കണ്ടേ​യ്ക്കും. എന്നാൽ പര​മാർ​ത്ഥം ഒരു​കാ​ല​ത്തു വെ​ളി​യി​ലാ​കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല.

അക്കാ​ല​ത്തു് കേ​ര​ള​ത്തിൽ വീ​ര​ര​സ​പ്ര​ധാ​ന​ങ്ങ​ളായ പല​മാ​തി​രി പാ​ട്ടു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​ക്കാ​ണ​ണം. ശരി​യായ പ്രോ​ത്സാ​ഹ​നം മല​യാ​ളി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു ലഭി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു ‘പെൾസി’ അവയെ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്താ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. “ചൂ​ടു​വെ​ള്ള​ത്തിൽ വീണ പൂച്ച പച്ച​വെ​ള്ളം കാ​ണു​മ്പോൾ വി​റ​യ്ക്കും” എന്ന പഴ​മൊ​ഴി അനു​സ​രി​ച്ചു്, ഈ സദ്വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തിൽ നി​ന്നു് തല്ക്കാ​ലം വി​ര​മി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന മി​സ്റ്റർ ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​ത​ന്നെ, കാലം അനു​കൂ​ല​മാ​കു​മ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൈ​വ​ശ​മു​ള്ള ഒട്ടു വളരെ പാ​ട്ടു​ക​ളെ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്കാ​തെ വരി​ല്ലെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.

ഓണം, തി​രു​വാ​തിര ഈ ആഘോ​ഷ​ങ്ങ​ളും ഈ അടു​ത്ത​കാ​ലം വരെ വി​വി​ധ​ഗാ​നോ​ല്പാ​ദ​ക​ങ്ങ​ളായ അവ​സ​ര​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്നും നാ​ട്ടു​മ്പു​റ​ങ്ങ​ളിൽ പോയാൽ കേ​ര​ളീ​യാ​ഗ​ന​ക​ളു​ടെ കാതും കരളും കവ​രു​ന്ന ശുദ്ധ നാ​ടൻ​പാ​ട്ടു​ക​ളെ കേൾ​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. അനു​ക​ര​ണ​ഭ്ര​മ​വും തജ്ജ​ന്യ​മായ അടി​മ​ത്ത​ന​വും സൽ​ക്കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉല്പ​ത്തി​ക്കു ബാ​ധ​ക​മാ​കു​ന്നു. എല്ലാ ദേ​ശ​ക്കാർ​ക്കും അവ​ര​വർ​ക്കു യോ​ജി​ച്ച രീ​തി​കൾ ഉണ്ടു്. അവയെ വി​ട്ടി​ട്ടു്, പര​ദേ​ശ​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങ​ളേ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ, സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ സങ്ക​ല്പ​ശ​ക്തി​ക്കു ശൈ​ഥി​ല്യം സം​ഭ​വി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ‘തമിഴക’ത്തേ ചില പണ്ഡി​ത​ന്മാർ പു​തി​യ​താ​യി ‘മാർ​ക്കം’ കൂ​ടി​യ​വർ​ക്കു സഹ​ജ​മാ​യി കാ​ണാ​റു​ള്ള അത്യു​ത്സാ​ഹ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളേ​യും മറ്റും തമി​ഴി​ലേ​ക്കു സം​ക്ര​മി​പ്പി​ക്കാൻ നോ​ക്കി​യെ​ങ്കി​ലും, അവ​രു​ടെ ശ്ര​മ​ങ്ങൾ വന്ധ്യ​ങ്ങ​ളാ​യി​പ്പ​രി​ണ​മി​ച്ചേ​യു​ള്ളു. ഏതൽ​ഫ​ല​മാ​യി, അവ​രു​ടെ സാ​ഹി​ത്യം സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​നോ​ടു് ഏതാ​ണ്ടു കി​ട​പി​ടി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം അത്ര വി​പു​ല​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഹി​ന്ദി, ബം​ഗാ​ളി, മഹാ​രാ​ഷ്ട്ര എന്നീ ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലും, സം​സ്കൃ​ത​ഛ​ന്ദ​സ്സു​കൾ​ക്ക് ഇതേ​വ​രെ പ്ര​തി​ഷ്ഠ ലഭി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ദ്രാ​വി​ഡ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ‘കന്ന​ടി’കളും മല​യാ​ളി​ക​ളും ആണു് ആദ്യ​മാ​യി മാർ​ക്കം കൂ​ടി​യ​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് അവ​രു​ടെ സാ​ഹി​ത്യം ഏറെ​ക്കു​റെ നിർ​ജ്ജീ​വ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. കുടിൽ മുതൽ കൊ​ട്ടാ​രം​വ​രെ പ്ര​ച​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള അപൂർ​വ്വം ചില ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ ഈ ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലും ഉണ്ടെ​ങ്കി​ലും, അവ ദ്ര​വി​ഡ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ ബന്ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​വ​യാ​ണു്. പാ​ട്ടു​കൾ ചൊ​ല്ലു​ന്ന രീ​തി​യും ദേ​ശ​ന്തോ​റും വ്യ​ത്യാ​സ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കും. ഇക്കാ​ല​ത്തു് കർ​ണ്ണാ​ട​ക​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ ആക്ര​മ​ണ​ത്താൽ കേ​ര​ളീ​യ​രു​ടെ ഗാ​ന​ക​ല​യ്ക്കു് ഉടവു തട്ടി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യെ​ങ്കി​ലും ഇന്നും യഥാർ​ത്ഥ മല​യാ​ളി​ക്കു് കേ​ര​ളീ​യ​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​മാ​ണു് ഹൃ​ദ​യാ​വർ​ജ്ജ​ക​മാ​യി തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കും സം​ഗീ​ത​ത്തി​നും തമ്മിൽ പൊ​രു​ത്ത​മി​ല്ലെ​ന്നു് ആക്ഷേ​പി​ക്കു​ന്ന ചില പര​ദേ​ശി​ക​ളെ അവി​ട​വി​ടെ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്. തെ​ലു​ങ്കു്, കർ​ണ്ണാ​ട​കം ഈ ഭാ​ഷ​ക​ളിൽ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള കീർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളേ​യും വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളേ​യും അല​ങ്കോ​ല​പ്പെ​ടു​ത്തി തത്തൽ കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടേ​യും അവയാൽ സ്തു​തി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ദേ​വ​ന്മാ​രു​ടേ​യും പാ​പ​ത്തി​നു പാ​ത്രീ​ഭ​വി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം പാ​ടു​ന്ന​തി​നു് മല​യാ​ളി​കൾ സമർ​ത്ഥ​ന്മ​ര​ല്ലാ​യി​രി​ക്കാം. എന്നാൽ മല​യാ​ളി​ക​ളു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഗാ​ന​ക​വ​ന​ത്തി​നു സങ്ക​ല്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള മാ​ന്യ​സ്ഥാ​നം നോ​ക്കി​യാൽ, അവർ സം​ഗീ​ത​ത്തിൽ വി​മു​ഖ​ന്മാ​ര​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു കാണാം. സ്വാ​തി​തി​രു​നാൾ മഹാ​രാ​ജാ​വി​നെ അതി​ശ​യി​ക്കു​ന്ന സം​ഗീ​ത​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാ​രും, ഇര​യി​മ്മൻ​ത​മ്പി​യെ കവി​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്ന ഗാ​ന​ക​വി​ക​ളും, ദക്ഷി​ണ​ഭാ​ര​ത​ഖ​ണ്ഡ​ത്തിൽ അധി​ക​മു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. സം​ഗീ​ത​പ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​ലും ത്യാ​ഗ​രാ​ജ​നെ പു​ള​കി​ത​ത​നു​വാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത ഷട്കാ​ലം ഗോ​വി​ന്ദ​മാ​രാ​രു​ടെ ജന​യി​ത്രി​പ​ദം വഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​ള്ള ഭാ​ഗ്യം കേ​ര​ള​ത്തി​നു് ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. വീ​ണാ​വാ​ദ​ന​ത്തിൽ വി​ജ​യ​ന​ഗ​രം, കേരളം എന്നീ രണ്ടു ദേ​ശ​ങ്ങ​ളോ​ടു കി​ട​നി​ല്ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം മറ്റൊ​രു ദ്രാ​വി​ഡ​രാ​ജ്യ​വു​മി​ല്ലെ​ന്നു് ആധു​നിക സം​ഗീ​ത​വി​ദ്വാ​ന്മാർ പോലും സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു.

കല്യാ​ണ​ക്ക​ളി, കൈ​കൊ​ട്ടി​ക്ക​ളി ഇവ​യ്ക്കാ​യി അനവധി ഗാ​ന​ങ്ങൾ അതി​പു​രാ​ത​ന​കാ​ലം മു​ത​ല്ക്കേ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​വ​രു​ന്നു. കല്യാ​ണ​ക്ക​ളി പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കു​ള്ള ഒരു വി​നോ​ദ​മാ​ണു്. അതു് ഇപ്പോ​ഴും പരവൂർ മു​ത​ലായ ദി​ക്കു​ക​ളിൽ ഓണ​ക്കാ​ല​ത്തു നട​ത്തി​വ​രാ​റു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ആദി​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ​ല്ലാ​യി​ട​ത്തും, താ​ലി​കെ​ട്ടു​ക​ല്യാ​ണ​ത്തി​നു് കല്യാ​ണ​ക്ക​ളി നട​ത്തി​വ​ന്നു.

“ [6] നാ​യ​ന്മാ​രു​ടെ ഇടയിൽ നട​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കളികൾ തന്നെ​യും അവർ മുൻ​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ കാ​യി​കാ​ഭ്യാ​സ​ങ്ങ​ളിൽ അതി​സ​മർ​ത്ഥ​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. താ​ലി​കെ​ട്ടു കല്യാ​ണ​പ്പ​ന്ത​ലിൽ വച്ചു നട​ത്തി​വ​ന്ന കളികൾ ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ സർ​ക്ക​സ്സു​കാർ​ക്ക് പ്ര​ത്യേ​കാ​ഭ്യാ​സം​കൂ​ടാ​തെ സാ​ധി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. നാ​യ​ന്മാ​രാ​ക​ട്ടെ ഈ കളികൾ അടു​ത്ത കാ​ലം​വ​രെ സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി കളി​ച്ചു​വ​ന്നു. വലിയ വി​ള​ക്കി​നു ചു​റ്റും പത്തി​രു​പ​തു പേർ വള​ഞ്ഞു​നി​ന്നു് കു​ത്തു​കാ​ലും കോ​തു​കാ​ലും വച്ചു് തൂ​ശി​യും വണ്ടി​യു​മി​ട്ടി​രു​ന്നു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന വി​ദ്യ​കൾ കണ്ട​ല്ല​യോ മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ​യി​ലെ ശങ്കു​വാ​ശാൻ “പഹ​വാ​ന്റെ മാ​യാ​വി​ലാ​ധ​ങ്ങ​ളു്” എന്നു പറ​ഞ്ഞു​പോ​യ​തു്. കഥ​ക​ളി​ക്കാർ ശൃം​ഗാ​ര​പ​ദം പതി​ഞ്ഞാ​ടാൻ വട്ട​ക്കാ​ലിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ ആയി​രു​ന്നു കല്യാ​ണ​ക്ക​ളി​ക്കാർ ഗണ​പ​തി​യെ വന്ദി​ക്കു​ന്ന ‘ആന​മു​ക​വൻ’ എന്ന പാ​ട്ടി​നാ​യി സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്.”

“പാ​ട്ടു​ക​ളെ ആധി​മ​ധ്യാ​ന്ത​ങ്ങ​ളി​ലെ ‘അട​വു​ച​വി​ട്ടു്’ ഇതി​ലും കടന്ന വി​ദ്യ​ത​ന്നെ. പേരു് ‘അട​വു​ച​വി​ട്ടു്’ എന്നാ​ണെ​ങ്കി​ലും, അടവു മാ​ത്രം​കൊ​ണ്ടു് ഇതു ചവി​ട്ടാൻ ഒക്കു​ക​യി​ല്ല. പ്ര​ത്യേ​കം പഠി​ക്കു​ക​ത​ന്നേ വേണം. ഈ അഭ്യാ​സ​വി​ധ​ത്തി​ന്റെ മാ​ഹാ​ത്മ്യ​ത്തി​നു ലക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളായ പാ​ട്ടു​കൾ എത്ര​യോ ഉണ്ടു്. കളി​ക്കു് ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന പാ​ട്ടു​കൾ തന്നെ​യും ഈശ്വ​ര​സ്തു​തി​ക​ളോ പു​രാ​ണ​ക​ഥാ​വി​വ​ര​ണ​ങ്ങ​ളോ ആയി​ട്ടാ​ണോ കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്.”

കൈ​കൊ​ട്ടി​ക്ക​ളി സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ വി​നോ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ സർവ പ്ര​ധാ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു. ധനു​മാ​സ​ത്തിൽ തി​രു​വാ​തിര ആഘോ​ഷി​ക്കാ​ത്ത ഒരു നാ​യർ​ഗൃ​ഹ​മോ ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​ഗൃ​ഹ​മോ കേ​ര​ള​ത്തിൽ മു​മ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഈ ആഘോ​ഷ​ത്തി​ന്റെ ഒരു വി​വ​ര​ണം ഈയി​ട​യ്ക്കു് ‘മഹിള’ എന്ന മാ​സി​ക​യിൽ ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​തി​നെ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു. [7]

“തി​രു​വാ​തി​ര​പ​ക്ഷം ആരം​ഭ​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യോ, അല്ലെ​ങ്കിൽ അഷ്ട​മി തു​ട​ങ്ങി​യോ, പു​ലർ​ച്ച​ക്കു​ളി​യും കണ്ണെ​ഴു​ത്തും ആരം​ഭി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു പതി​വു്. ഏഴര നാ​ഴി​ക​യ്ക്കു മു​മ്പു​ത​ത​ന്നെ തു​ടി​യും കു​ളി​യും തു​ട​ങ്ങ​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് നി​ശ്ച​യം. ഭദ്ര​കാ​ളി സഞ്ചാ​രം കഴി​ഞ്ഞു് ശ്രീ​കോ​വി​ലി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു തന്നെ സ്ത്രീ​ജ​ന​ങ്ങൾ ഉണർ​ന്നെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു് അയൽ​വീ​ടു​ക​ളി​ലു​ള്ള സഖി​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം വി​ളി​ച്ചു​ണർ​ത്തി, വി​ള​ക്കും കൊ​ളു​ത്തി തു​ണ​യ്ക്കാ​യി ആൺ​കി​ടാ​ങ്ങ​ളേ​യും കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് കു​ള​ക്ക​ട​വി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന കാഴ്ച ഒന്നു കാ​ണേ​ണ്ട​തു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. ശരീ​ര​ത്തി​നു നല്ല ഓജ​സ്സും ശക്തി​യും ഉള്ള​വർ ശൈ​ത്യ​ത്തെ തെ​ല്ലും വക​വ​യ്ക്കാ​തെ കടവിൽ എത്തിയ ഉടൻ​ത​ന്നെ വെ​ള്ള​ത്തിൽ ചാടി തു​ടി​യും പാ​ട്ടും ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു. ചിലർ അവരെ നോ​ക്കി അസൂ​യ​പ്പെ​ട്ടു് ദന്ത​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു താ​ള​വും പി​ടി​ച്ചു് കര​യ്ക്കു​ത​ന്നെ നി​ല്ക്കു​ന്നു. അവ​രു​ടെ കൂടെ വരു​ന്ന വൃ​ദ്ധ​കൾ അടു​ത്തു​ള്ള കരി​യില അടി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി തീ കാ​യു​വാൻ ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു. മറ്റെ​ങ്ങും നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഈ സമ​യ​ത്തു് അവ​രു​ടെ പാ​ട്ടും തു​ടി​യും വളരെ ദൂരം കേൾ​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ഏക​ദേ​ശം അരു​ണോ​ദ​യ​ത്തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ കുളി കഴി​ഞ്ഞു തണു​ത്തു വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവർ വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു മട​ങ്ങു​ന്നു. പി​ന്നെ വളരെ ശു​ഷ്കാ​ന്തി​യോ​ടു കൂടെ ഇല​ക്കു​റി​യും ചാ​ന്തു​പൊ​ട്ടും തൊ​ട്ടു് വി​നോ​ദ​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി ഒരു​ങ്ങു​ന്നു.

“ഷഷ്ടി​നാൾ തു​ട​ങ്ങി എഴു​ത്തു​പ​ള്ളി​ക​ളിൽ ഒഴി​വാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് ബാ​ലി​ക​മാർ ഉഴി​ഞ്ഞാ​ലാ​ട്ട​വും പാ​ട്ടു​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് ഈ കാ​ല​ത്തു സമയം കഴി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു്. വൃ​ശ്ചി​കം, ധനു​മാ​സ​ങ്ങൾ വി​ശേ​ഷി​ച്ചും ഉഴി​ഞ്ഞാ​ലാ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ കാ​ല​മാ​ണ​ല്ലോ. അന്നൊ​ക്കെ ഏതു ഭാ​ഗ​ത്തു തി​രി​ഞ്ഞാ​ലും ഉഴി​ഞ്ഞാൽ പാ​ട്ടും, തി​രു​വാ​തി​ര​പ്പാ​ട്ടും മാ​ത്ര​മേ കേൾ​ക്കു​വാൻ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. “കല്യാ​ണി വാ വാ കി​ളി​ക്കി​ടാ​വേ” എന്നും, “കരി​മു​ഖൻ കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി​യു​മെ​ന്റെ ഗു​രു​വ​ര​നും ഷൺ​മു​ഖ​ദേ​വൻ​താ​നും” എന്നും, “കള​മൊ​ഴി​യെ നല്ല കി​ളി​ക്കി​ടാ​വേ” എന്നും മറ്റു​മു​ള്ള മനോ​ഹ​ര​ഗാ​ന​ങ്ങൾ പഴയ രീ​തി​യിൽ ഈ കാ​ല​ത്തു പാടി കേൾ​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ മു​ത്ത​ശി​മാ​രെ ശരണം പ്രാ​പി​ക്ക​യ​ല്ലാ​തെ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. അവരും ഇപ്പോൾ അവയിൽ ചി​ല​തെ​ല്ലാം മറ​ന്നു തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ഭു​കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളി​ലെ പെൺ​കി​ടാ​ങ്ങൾ​ക്കു പ്ര​ത്യേ​ക​മാ​യി തി​രു​വാ​തി​ര​പ്പാ​ട്ടു​ക​ളും എഴു​തി​ക്കെ​ാ​ണ്ടു​വ​ന്നു കൊ​ടു​ത്തു് ആശാ​ന്മാർ സമ്മാ​നം വാ​ങ്ങു​ന്ന പതി​വു് അക്കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ ഓരോ​രു​ത്തർ​ക്കു് സ്വ​ന്ത​മാ​യി കി​ട്ടിയ പാ​ട്ടു​കൾ പ്ര​ത്യേ​കം കരു​ത​ലോ​ടു​കൂ​ടി ഉരു​വി​ട്ടു് ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​റു​ത്തു​ന്ന പതി​വു് ഇപ്പോ​ഴും ചില പഴയ തറ​വാ​ടു​ക​ളിൽ കാ​ണാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.

“ഹേ​മ​ന്ത​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ തി​ക​വോ​ടു​കൂ​ടി പക്ഷാ​വ​സാ​ന​ത്തിൽ തി​രു​വാ​തി​ര​യും എത്തു​ന്നു. പാ​ലാ​ഴി​ത്തൂ​വെ​ള്ളം​പോ​ലെ മഞ്ഞു​തൂ​വു​ക​യാൽ ലോ​ക​മെ​ല്ലാം ശു​ഭ്ര​മ​യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആണ്ടിൽ മറ്റു​ള്ള വി​ശേ​ഷ​ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കും കൂ​ടി​യു​ള്ള​താ​ണു്. ഇതൊ​ന്നേ തങ്ങൾ​ക്കു മാ​ത്ര​മാ​യി​ട്ടു​ള്ളു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആ ദിവസം കഴി​യു​ന്ന​തും ഉല്ലാ​സ​പ്ര​ദ​മാ​ക്കു​വാൻ യാ​തൊ​രു സ്ത്രീ​യും യത്നി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. തി​രു​വാ​തിര ദി​വ​സ​ത്തെ ഓർ​ത്തു് തലേ​നാൾ രാ​ത്രി നല്ല ഉറ​ക്കം​ത​ന്നെ വന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. തു​ടി​യും, പാ​ട്ടും, കു​ളി​യും കഴി​യു​മ്പോ​ഴേ​ക്കു തന്നെ മി​യ്ക്ക​വർ​ക്കും തൊ​ണ്ട​യ​ട​ഞ്ഞു ശബ്ദം പു​റ​പ്പെ​ടാ​താ​യി​ക്ക​ഴി​യും. വീ​ട്ടിൽ മട​ങ്ങി എത്തി​യാൽ വസ്ത്രാ​ദ്യാ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ചി​ന്ത​യാ​യി. ഓണ​പ്പു​ട​വ​യാ​യി ലഭി​ച്ച നേ​രി​യ​തു് അന്നേ​ക്കു പ്ര​ത്യേ​ക​മാ​യി അല​ക്കി​ച്ചു തെ​യ്യാ​റാ​ക്കി വച്ചി​രി​ക്കും. ഈ ദിവസം ഭക്ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ ആരും ശ്ര​ദ്ധ വെ​യ്ക്കുക പതി​വി​ല്ല. ഉപ​വാ​സ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു നിർ​ബ​ന്ധ​വു​മു​ണ്ടു്. ഗു​രു​വാ​യൂർ ഏകാ​ദ​ശി​ദി​വ​സ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ അന്നു് അന്നം കഴി​ക്കു​വാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് നി​ശ്ച​യം. കാ​യ്ക​നി​ക​ളും ഇള​ന്നീ​രു​മാ​ണു് അന്ന​ത്തെ മു​ഖ്യ​ഭ​ക്ഷ​ണം. മഞ്ഞ​പ്പ​തി​റ്റ​ടി​ക്കു മി​ക്ക​വ​രും ആർ​ദ്രാ ദർ​ശ​ന​ത്തി​നാ​യി അടു​ത്തു​ള്ള ഭഗവതി ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു പോ​കു​ന്നു. സന്ധ്യ​യ്ക്കു മു​മ്പു​ത​ന്നെ സ്വ​ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങി എത്തു​ക​യും ചെ​യ്യും.

“അം​ഗ​ശു​ദ്ധി ചെ​യ്തു് വല്ല പല​ഹാ​ര​വും കഴി​ച്ചാൽ ഉറ​ക്കൊ​ഴി​ച്ചി​ലി​നു​ള്ള ഒരു​ക്ക​മാ​യി. ആ രാ​ത്രി കണ്ണു പൂ​ട്ടി​പ്പോ​യാൽ പകൽ​സ​മ​യ​ത്തെ വ്ര​ത​മെ​ല്ലാം നശി​ക്കു​മെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഭർ​ത്താ​വി​നു വലിയ ആപ​ത്തു​കൾ സം​ഭ​വി​ക്കുക കൂടി ചെ​യ്യു​മ​ത്രെ. ചി​ല​രെ​ല്ലാം ഉഴി​ഞ്ഞാ​ലാ​ട്ടം​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ രാവു കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ന്നു. പൂർ​ണ്ണ​ച​ന്ദ്രൻ സ്വ​ച്ഛ​നീ​ലി​മ​യെ ആകാ​ശ​ത്തിൽ വി​ള​ങ്ങു​മ്പോൾ കന്യ​ക​ക​ളും പ്രാ​യം​ചെ​ന്ന​വ​രും ഒന്നി​ച്ചു​ചേർ​ന്നു് ഉഴി​ഞ്ഞാ​ലി​ട്ടു പു​ളി​യു​ടേ​യോ പ്ലാ​വി​ന്റേ​യോ ചു​വ​ട്ടിൽ വന്നു കൂ​ടി​യി​രി​ക്കും. യൌ​വ​ന​യു​ക്ത​ക​ളായ സ്ത്രീ​കൾ ഉഴി​ഞ്ഞാൽ മു​റു​ക്കി ഒരു പാ​ട്ടു മു​ഴു​വൻ ആ ഇഴഞ്ഞ രാ​ഗ​ത്തിൽ നീ​ട്ടി​പ്പാ​ടി ആടി​ത്തീ​രു​മ്പോ​ഴേ​ക്കു് മി​യ്ക്ക​തും തളർ​ന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കും. അവർ തമ്മിൽ മത്സ​രി​ച്ചു വി​ടു​ന്ന​തും, അന്യോ​ന്യം മൃ​ദു​വാ​യി സം​ഭാ​ഷ​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന​തും, ഇട​യ്ക്കി​ടെ അവ​രു​ടെ ഉള്ളിൽ സന്തോ​ഷം നി​റ​ഞ്ഞു​വ​ഴി​ഞ്ഞു പു​ഞ്ചി​രി​യാ​യി പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും, നാ​ലു​പാ​ടും തി​ര​ശ്ശീ​ല​യി​ട്ടു മൂ​ടി​യ​പോ​ലെ​യു​ള്ള മഞ്ഞും, എല്ലാ​റ്റി​നും മീതെ പാൽ​ക്ക​തിർ വീ​ശി​ക്കൊ​ണ്ടു നിൽ​ക്കു​ന്ന കു​ളി​ര​മ്പി​ളി​യും–ഇതെ​ല്ലാം​കൂ​ടി​യു​ള്ള കാഴ്ച ഒരി​ക്കൽ കണ്ടാൽ ഒരാ​ളും പി​ന്നെ മറ​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ല. ഉഴി​ഞ്ഞാ​ലാ​ടി ക്ഷീ​ണി​ച്ചാൽ കൈ​കൊ​ട്ടി​ക്ക​ളി, പല്ലാ​ങ്കു​ഴി, മാ​ണി​ക്ക​ച്ചെ​മ്പ​ഴു​ക്ക, താലി പീലി മു​ത​ലായ വി​നോ​ദ​ങ്ങ​ളി​ലേർ​പ്പെ​ട്ടു് അവർ സമയം പോ​ക്കു​ന്നു. അപ്പൊ​ഴേ​ക്കും പതി​വു​പോ​ലെ പു​റാ​ട്ടു​കാ​ര​ന്റെ (വി​ദൂ​ഷ​കൻ) വര​വാ​യി. തന്റെ പാ​ട്ടും, കളി​ക​ളും, ഫലി​ത​ങ്ങ​ളും​കൊ​ണ്ടു് സ്ത്രീ​ക​ളെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ച്ചു് സമ്മാ​നം വാ​ങ്ങി അയാൾ പോ​കു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, പ്രാ​യം​ചെ​ന്ന​വ​രും കൂടി വേഷം കെ​ട്ടി ഇത്ത​രം വി​നോ​ദ​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി ഒരു​ങ്ങാ​റു​ണ്ടു്. തഴച്ച തറ​വാ​ടു​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം തി​രു​വാ​തിര പ്ര​മാ​ണി​ച്ചു് കോ​ലാ​ട്ട​മോ, ഓട്ടൻ​തു​ള്ള​ലോ, കഥ​ക​ളി​യോ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. കഥ​ക​ളി​യോ​ഗ​ക്കാർ​ക്കു് വി​ശേ​ഷി​ച്ചും തി​രു​വാ​തിര വളരെ പ്രാ​ധാ​ന്യ​മു​ള്ള​താ​ണു്. സാ​ധാ​ര​ണ​യാ​യി അന്നാ​യി​രി​ക്കും അര​ങ്ങേ​റ്റം. വി​ഷു​വി​ന്നു പെ​ട്ടി വയ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. സ്വ​ന്ത​മാ​യി കഥകളി കഴി​പ്പി​ക്കു​വാൻ കോ​പ്പി​ല്ലാ​ത്ത​വർ അടു​ത്തു​ള്ള വല്ല തറ​വാ​ട്ടി​ലും പോയി കളി കണ്ടു് ഉറ​ക്കൊ​ഴി​യും. ദുഃ​ഖ​പ​ര്യ​വ​സാ​യി​ക​ളായ കഥകൾ അന്നു് ആടുക പതി​വി​ല്ല. വല്ല സ്വ​യം​വ​ര​വു​മാ​ണ​ത്രേ തി​രു​വാ​തി​ര​ദി​വ​സ​ത്തേ​യ്ക്കു് ഏറ്റ​വും യോ​ജി​ച്ച​തു്. മേ​ള​ക്കൊ​ട്ടും തി​ര​പ്പു​റ​പ്പാ​ടും കഴി​ഞ്ഞു്, മൂ​ന്നോ നാലോ വേ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​യു​മ്പോൾ പാ​തി​രാ​പ്പൂ ചൂ​ടേ​ണ്ട​തി​ന്നു സമ​യ​മാ​കും. അപ്പോൾ പ്ര​ത്യേ​കം കു​ളി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു നിർ​ബ​ന്ധ​മാ​ണു്. അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​ക്കു ദുർ​ഗ്ഗാ​ദേ​വി​യു​ടെ പൂ​ജാ​സ​മർ​പ്പ​ണം കഴി​ഞ്ഞു് ഭഗ​വ​തി​പ്ര​സാ​ദ​മായ പൂവു് കന്യ​ക​ക​ളെ ചൂ​ടി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ഈ ക്രിയ. വി​വാ​ഹി​ത​ക​ളായ സ്ത്രീ​ക​ളും പൂ​ജി​ച്ച പു​ഷ്പം ചൂ​ടു​ന്ന പതി​വു​ണ്ടു്. ഭക്തി​പൂർ​വ്വം ഈ ക്രിയ നട​ത്തു​ന്ന ബാ​ലി​ക​മാർ​ക്കു വർ​ഷാ​വ​സാ​ന​ത്തി​നു മു​മ്പു് ഉൽ​കൃ​ഷ്ട വര​ലാ​ഭ​മു​ണ്ട​കു​മെ​ന്നാ​ണു് വി​ശ്വ​സി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു്. ഇതു കഴി​ഞ്ഞ ഉടനെ പന്ത​ലിൽ പോ​യി​രു​ന്നു് കു​റേ​ക്കൂ​ടി കഥകളി കാണും. അതിനു ശേഷം പി​ന്നെ​യും ഉഴി​ഞ്ഞാ​ലാ​ടു​ക​യാ​യി. പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​നു മു​മ്പു് തു​ടി​യും, കളി​യും കഴി​യും. അതോ​ടു​കൂ​ടി തി​രു​വാ​തി​ര​ഉ​ത്സ​വ​വും അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

“അനം​ഗോ​ത്സ​വ​മെ​ന്നോ, മദ​ന​സു​ദി​ന​മെ​ന്നോ ഈ ദി​വ​സ​ത്തെ നാ​മ​ക​ര​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് തീരെ അനു​ചി​ത​മ​ല്ലെ​ന്നു് ഇപ്പോൾ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി​രി​ക്കു​മ​ല്ലോ. ദൂ​ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ പോയി വള​രെ​ക്കാ​ലം വിരഹം അനു​ഭ​വി​ച്ച ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ അന്നേ​ക്കു് എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും വീ​ട്ടിൽ എത്തി​ച്ചേ​ര​ണ​മെ​ന്നാ​ണു നി​ശ്ച​യം. കാ​മി​നീ​കാ​മു​ക​ന്മാർ​ക്കും ഇതു വലിയ ഉത്സാ​ഹ​മാ​ണു്. സ്വൈ​ര​സ​ല്ലാ​പ​ങ്ങൾ​ക്കും, ഗൂ​ഢ​സ​മാ​ഗ​മ​ങ്ങൾ​ക്കും ഉള്ള അവ​സ​ര​ങ്ങൾ അവർ ഒന്നെ​ങ്കി​ലും പാ​ഴാ​ക്കി​ക​ള​യാ​റി​ല്ല. ഭഗവതി ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലും കഥ​ക​ളി​പ്പ​ന്ത​ലി​ലും, ഉഴി​ഞ്ഞാ​ലി​ന്ന​ടു​ത്തും ഇതിനു ധാ​രാ​ളം തര​മു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു് എടു​ത്തു​പ​റ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. അഗാ​ധ​ത​യും, ആവർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളും​കൊ​ണ്ടു് ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ജീ​വി​ത​ന​ദി​യു​ടെ തീ​ര​ത്തു​വ​ന്നു് ഇദം​പ്ര​ഥ​മ​മായ പ്രേ​മ​സു​ര​ഭി​യെ ആസ്വ​ദി​ക്കു​ന്ന യു​വ​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് ഈ കാ​ല​ത്തു പ്ര​ത്യേ​കം ഒരു കു​തൂ​ഹ​ലം ജനി​ക്കു​ന്ന​തിൽ എന്താ​ണു് അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​വാ​നു​ള്ള​തു്. ലോ​ക​യാ​ത്ര​യിൽ എല്ലാ​വ​രും ആ കാലം കട​ന്നു പോ​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. യു​വാ​ക്കൾ ഇപ്പോൾ മാ​ത്ര​മേ അതി​നു് ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. വൃ​ദ്ധ​ന്മാർ ആ ദശയെ മു​മ്പു​ത​ന്നെ തരണം ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ധനു​മാ​സ​ത്തി​ലെ ഈ പൂ​നി​ലാ​വു് ആന​ന്ദ​മ​യ​വും ആഹ്ലാ​ദ​മ​ധു​ര​വും ആയ ഒരു കാലം കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​തു് അവരെ അനു​സ്മ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. യു​വ​ജ​ന​ങ്ങൾ ഈ കാ​ല​ത്തു് ആശാ​സ​മ്പൂർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളായ നേ​ത്ര​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി വൈ​വാ​ഹി​ക​മ​ണ്ഡ​പ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു് എത്തി​നോ​ക്കു​ന്നു. തെ​ല്ലൊ​ന്നു പ്രാ​യം ചെ​ന്ന​വർ പരി​ച​യം​കൊ​ണ്ടു് തെ​ളി​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞ തങ്ങ​ളു​ടെ നയ​ന​ങ്ങ​ളെ അതേ​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു തി​രി​ച്ചു​വി​ടു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ എല്ലാ​വർ​ക്കും ഉല്ലാ​സ​പ്ര​ദ​മായ തി​രു​വാ​തി​ര​മ​ഹോ​ത്സ​വം കാ​ല​ക്ര​മേണ ക്ഷ​യി​ച്ചു​പോ​കു​ന്ന​തി​ന​നു​വ​ദി​ക്കാ​തെ കേ​ര​ളീ​യർ, വി​ശേ​ഷി​ച്ചു കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ വനി​താ​ജ​ന​ങ്ങൾ കീ​ഴ്‌​നാ​ളി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ മേൽ​ക്കാ​ല​വും ആഘോ​ഷ​പൂർ​വം കൊ​ണ്ടാ​ടേ​ണ്ട​താ​ണു്.”

കന്യ​ക​ക​ളും ഉത്ത​മ​വ​ര​ലാ​ഭം ഉദ്ദേ​ശി​ച്ച് ചില വ്ര​ത​ങ്ങൾ അനു​ഷ്ഠി​ച്ചു​വ​ന്നു. അവയിൽ ഒന്നാ​ണു് ‘പു​ന​ങ്കു​ളി’ [8] അഥവാ തു​ലാം​കു​ളി. സൂ​ര്യോ​ദ​യ​ത്തി​നു മു​മ്പേ ഒട്ടു​വ​ള​രെ ബാ​ലി​ക​മാർ ആടി​പ്പാ​ടി പു​ഞ്ചോ​ല​ക്കാ​വിൽ പു​ന​ങ്കു​ളി​പ്പാൻ പോ​കു​ന്ന മനോ​ഹ​ര​മായ കാഴ്ച അല്പ​കാ​ലം കൂടി കഴി​ഞ്ഞാൽ മഷി​യി​ട്ടു​നോ​ക്കി​യാൽ​പോ​ലും കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. ഒരേ​കാ​ല​ത്തു തന്നെ ആരോ​ഗ്യ​വും ഹൃ​ദ​യോ​ല്ലാ​സ​വും നൽ​കു​ന്ന ഈ മാ​തി​രി വ്ര​ത​ങ്ങ​ളെ പു​നർ​ജീ​വി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഇനി ആരെ​ങ്കി​ലും ഉദ്യ​മി​ച്ചാൽ, അയാളെ ഭ്രാ​ന്ത​നെ​ന്നു വി​ളി​ക്കാൻ ആളുകൾ അന​വ​ധി​യു​ണ്ടാ​വും പു​ന​ങ്കു​ളി​യു​ടെ അവ​സാ​ന​ച​ട​ങ്ങാ​ണു് കൂ​മ്പ​ടോ​ത്സ​വം. [9] “ഇതി​ല​ധി​കം ഉത്സാ​ഹ​ക​ര​മായ ഒര​വ​സ​രം കന്യ​ക​മാർ​ക്കു പണ്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഇതി​നു് ആയിരം കന്യ​ക​മാർ ഒരു​മി​ച്ചു ചേ​ര​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് ഏർ​പ്പാ​ടു്. അവർ വസ്ത്രാ​ഭ​ര​ണ​വി​ഭൂ​ഷി​ത​ക​ളാ​യി അരി, പൂവു്, ചെ​പ്പു്, കണ്ണാ​ടി മു​ത​ലായ അഷ്ട​മം​ഗ​ല്യ​സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ നി​റ​ച്ച താലം ഇട​ത്തു​കൈ​യി​ലും, ചങ്ങ​ല​വി​ള​ക്കു് വല​ത്തു​കൈ​യി​ലും വഹി​ച്ചു് വാ​ദ്യ​ഘോ​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് ഈ കൂ​മ്പ​ടോ​ത്സ​വ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാന ചട​ങ്ങാ​ണു്.”

ഇങ്ങ​നെ ഒരു പാ​ട്ടു​ള്ള​താ​യി ഡാ​ക്ടർ ഗു​ണ്ടർ​ട്ടു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​ത​ല്ലാ​തെ, കൂ​ടു​ത​ലായ വി​വ​ര​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ഇതേ​വ​രെ കി​ട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം ഇങ്ങ​നെ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. [10] “ഇതു് ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള മല​യാ​ള​ക​വി​ത​ക​ളെ എല്ലാ​ത്തി​നേ​ക്കാൾ പു​രാ​ത​ന​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു. ഭാഷ വാ​ക്കു പു​ഷ്ടി​യു​ള്ള​താ​യും ഗാം​ഭീ​ര്യ​മു​ള്ള​താ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു. അതി​നാൽ ഇതു സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ​നി​ന്നും നി​രർ​ത്ഥ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള അവ്യ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ടം മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യിൽ ചെ​ന്ന് ആ ഭാ​ഷ​യു​ടെ ശക്തി​യെ കു​റ​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള കവി​ത​യാ​ണെ​ന്നു സ്പ​ഷ്ട​മാ​കു​ന്നു.” ആ കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ കഥാ​സാ​രം ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കർ​ത്താ​വു് കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​തു നോ​ക്കി​യാൽ, അതിനു വളരെ പഴ​ക്ക​മു​ണ്ടെ​ന്നു കാണാം. അതിനെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഭാ​ഷാ​ഭി​മാ​നി​കൾ എല്ലാ​വ​രും ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണ്. അന്ന​ത്തേ ഭാ​ഷാ​രീ​തി അറി​യു​ന്ന​തി​നു് ആ ഗ്ര​ന്ഥം വളരെ ഉപ​ക​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല.

തൃ​ശ്ശി​വ​പേ​രൂർ നഗ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു വർ​ത്ത​ക​കു​ടും​ബ​ത്തിൽ നീ​ല​കേ​ശി എന്നൊ​രു സ്ത്രീ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ പു​ത്ര​ഹീ​ന​യാ​യി​ത്തീർ​ന്ന​തി​നാൽ, വി​ര​ക്ത​യാ​യി​ട്ടു് ഒരു ഭി​ക്ഷു​കി​യാ​യി തീർ​ത്ഥാ​ട​നം ചെ​യ്യാൻ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി. സഞ്ചാ​ര​മ​ദ്ധ്യേ, അവൾ ഏഴി​മ​ല​യ്ക്കു സമീ​പ​മു​ള്ള കാ​ച്ചിൽ എന്ന കച്ച​വ​ട​സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തി. അവെ​ടെ​വെ​ച്ചു്, അവൾ നമ്പു​ച്ചെ​ട്ടി എന്ന വർ​ത്ത​ക​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. ആ വി​വാ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു്, അവൾ​ക്കു് ഒരു പു​ത്ര​സ​ന്താ​നം ലഭി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. പു​ത്രൻ ജനി​ച്ച നാ​ല്പ​ത്തി​ഒ​ന്നാം ദിവസം പയ്യ​ന്നൂർ മൈ​താ​ന​ത്തു​വെ​ച്ചു് ഒരു മഹോ​ത്സ​വം നട​ത്തി. തത്സ​മ​യം നീ​ല​കേ​ശി​യു​ടെ സഹോ​ദ​ര​ന്മാർ അവിടെ കപ്പ​ലിൽ വന്ന​ടു​ത്തു. വാ​ദ്യ​ഘോ​ഷം കേ​ട്ടു്, അവർ മതി​ലിൽ കയറി കളി​കാ​ണാൻ ഭാ​വി​ക്ക​വേ, ചിലർ വി​രോ​ധം പറ​ഞ്ഞു. അവർ വലിയ ചെ​ട്ടി​യോ​ടു പരാതി ബോ​ധി​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ അയാൾ ഒരു ചെ​ട്ടി​യു​ടെ തലയിൽ വടി​കൊ​ണ്ടു് ഒന്ന​ടി​ച്ചു. അതിൽ വെ​ച്ചു​ണ്ടായ ലഹ​ള​യിൽ നീ​ല​കേ​ശി​യു​ടെ സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രെ​ല്ലാം മരി​ക്ക​യാൽ, അവൾ ദുഃ​ഖി​ച്ചു വീ​ണ്ടും ഭി​ക്ഷു​കി​യാ​യി നട​ന്നു. അവ​ളു​ടെ പു​ത്ര​നു പ്രാ​യ​മാ​യ​പ്പോൾ, ചെ​ട്ടി അവനെ കച്ച​വ​ട​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങ​ളേ​യും മറ്റും ശ്ര​ദ്ധാ​പൂർ​വം പഠി​പ്പി​ച്ചു. യഥാ​കാ​ലം അവൻ ഒരു കപ്പൽ പണി​ക​ഴി​പ്പി​ച്ചു്, കച്ച​വ​ട​ത്തി​നാ​യി വി​ദേ​ശ​യാ​ത്ര ചെ​യ്ക​യും നി​റ​ച്ചു സ്വർ​ണ്ണ​വു​മാ​യി തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു കപ്പ​ലി​ലെ ജോ​ലി​ക്കാ​രായ പാ​ണ്ഡ്യ​ജോ​നക ചോ​ഴി​യ​ന്മാർ​ക്കെ​ല്ലാം യഥോ​ചി​തം സമ്മാ​നം നൽ​ക​യും ചെ​യ്തു. കപ്പൽ തു​റ​മു​ഖ​ത്തു നിർ​ത്തീ​ട്ടു്, സ്വർ​ണ്ണ​മ​ത്ര​യും ഇറ​ക്കി​യ​തി​ന്റെ ശേഷം അച്ഛ​നും മകനും കൂടി ചതു​രം​ഗം വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കേ, അവിടെ ഒരു ഭി​ക്ഷു​കി വന്നു് വർ​ത്ത​ക​യു​വാ​വി​നെ ഒന്നു കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. അവർ തമ്മിൽ കു​റേ​നേ​രം രഹ​സ്യ​സം​ഭാ​ഷ​ണം നട​ന്നു. പയ്യ​ന്നൂ​രിൽ ഒരു സ്ത്രീ രാ​ത്രി​യിൽ ഒരു സദ്യ നട​ത്തു​മെ​ന്നും അതിൽ അവൻ കൂ​ടി​ച്ചെ​ന്നു ചേ​ര​ണ​മെ​ന്നും ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടു് അവൾ പോയി. യാ​ത്ര​യിൽ ആപ​ത്തൊ​ന്നും വന്നു​ചേ​രാ​തി​രി​ക്കാ​നാ​യി, അഞ്ചു വർ​ണ്ണ​ത്തിൽ ഒരു ചെ​ട്ടി​യു​ടെ പു​ത്ര​ന്മാ​രേ​യും മണി​ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ ഏതാ​നും ആളു​ക​ളേ​യും, നമ്മു​ടെ വർ​ത്ത​കൻ അവ​ന്റെ​കൂ​ടെ അയ​ച്ചു. ഇതാ​ണു് ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന കഥാ​സം​ക്ഷേ​പം.

അഞ്ചു പാ​ദ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ ഗാ​ന​ങ്ങ​ളെ അയ്യ​ടി​യെ​ന്നും അതിൽ കൂ​ടു​ത​ലു​ള്ള​വ​യെ കഴി​നെ​ടി​ല​ടി​യെ​ന്നും വി​ളി​ച്ചു​വ​ന്നു. ഇത്ത​രം ഗാ​ന​ങ്ങൾ മല​യാ​ള​ത്തിൽ ഒട്ടു​വ​ള​രെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കാ​ഞ്ഞി​ര​ക്കാ​ട്ടു് അഞ്ച​ടി, ചെ​ല്ലൂർ അഞ്ച​ടി, തിരൂർ അഞ്ച​ടി, കണ്ണി​പ്പ​റ​മ്പ​ത്തു് അഞ്ച​ടി ഇങ്ങ​നെ ചില അഞ്ച​ടി​ക​ളിൽ നി​ന്നു് ഡാ​ക്ടർ ഗു​ണ്ടർ​ട്ടു് ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ തന്റെ നി​ഘ​ണ്ടു​വി​ലും വ്യാ​ക​ര​ണ​ത്തി​ലും ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. വട​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളി​ലു​ണ്ടായ ഇത്ത​രം കൃ​തി​കൾ നല്ല മല​യാ​ള​ത്തി​ലും തെ​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളി​ലു​ള്ളവ തമി​ഴു് കലർ​ന്ന ഭാ​ഷ​യി​ലും കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

തമിൾ​പ്രാ​ഭാ​വ​കാ​ല​ത്തും വി​വി​ധ​ജാ​തി മണി​പ്ര​വാ​ള​കൃ​തി​കൾ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് ലീ​ലാ​തി​ല​കം വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യാ​ല​റി​യാം. അതിൽ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള പദ്യ​ങ്ങൾ ഏതേതു ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നാ​ണെ​ന്നു് അറി​യാൻ പോലും [11] ഇപ്പോൾ തര​മി​ല്ലാ​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

മണി​പ്ര​വാ​ള​പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റെ ആഗമം, സ്വ​ഭാ​വം മു​ത​ലാ​യ​വ​യെ​പ്പ​റ്റി അന്യ​ത്ര പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ ഇവിടെ ഇതിൽ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ഒന്നും പറ​യു​ന്നി​ല്ല.

മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യിൽ അതി​പു​രാ​ത​ന​കാ​ലം മു​ത​ല്ക്കേ, ഗദ്യ​പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തിൽ ‘അഭി​മ​ന്യു​വ​ധാ​ധി’ പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇത്ത​രം പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളെ ‘നമ്പ്യാ​രു​ടെ തമിൾ’ എന്നാ​ണു വി​ളി​ച്ചു​വ​ന്ന​തു്. എന്നാൽ ഇവിടെ തമിൾ​ശ​ബ്ദ​ത്തി​നു് ‘ഭാഷ’ എന്നേ അർ​ത്ഥ​മു​ള്ളു.

[12] “കേ​ര​ളാ​നാം ദ്ര​മി​ഡ​ശ​ബ്ദ​വാ​ച്യ​ത്വാ​ദ​പ​ഭ്രം​ശേന തദ്ഭാ​ഷാ തമി​ഴി​ത്യു​ച്യ​തേ; ചോ​ള​കേ​ര​ള​പാ​ണ്ഡ്യേ​ഷു ദ്ര​വി​ഡ​ശ​ബ്ദ​സ്യ​വാ പ്ര​സി​ദ്ധ്യാ പ്ര​വൃ​ത്തിഃ” (ലീ​ലാ​തി​ല​കം)

ഭാരതം, ഭാ​ഗ​വ​തം, രാ​മാ​യ​ണം, ദേ​വീ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം മു​ത​ലായ പു​രാ​ണേ​തി​ഹാ​സ​ങ്ങ​ളേ, പാഠകം പറ​യു​ന്ന​വ​രു​ടെ ആവ​ശ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കാ​യി ഗദ്യ​രൂ​പ​ത്തിൽ വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. ജ്യോ​തി​ഷം, വൈ​ദ്യം, അദ്ധ്യാ​ത്മ​ശാ​സ്ത്രം, ധർ​മ്മ​ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ ഇവ​യു​ടെ ഗദ്യ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളും ഒട്ടു​വ​ള​രെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ലീ​ലാ​വ​തി​ഗ​ദ്യം, ഭഗ​വ​ത്ഗീ​താ​ഗ​ദ്യം, ദ്വാ​ദ​ശ​വർ​ണ്ണ​കം ഗദ്യം, മത്ത​വി​ലാ​സം കൂ​ത്തു്, ബ്ര​ഹ്മാ​ന​ന്ദ​വി​വേ​ക​സ​മു​ദ്രം, തമ്പ്രാ​ക്കൾ​ഭാഷ, ബാ​ല​ശ​ങ്ക​രീ​യം ഗദ്യം, വാ​സ​വ​ദ​ത്താ​ഗ​ദ്യം, ഗൗ​രി​ക​ഥാ ഭാഷ, കേ​ര​ള​ച​രി​ത്രം ഗദ്യം, നളോ​പ​ഖ്യാ​നം ഭാഷ, കയ്യാ​ങ്ക​ളി ഗദ്യം കൌ​ഷീ​ത​കി​ഗൃ​ഹം, രാ​മാ​യ​ണം തമിൾ, ഭാ​ഗ​വ​തം തമിൾ എന്നി​ങ്ങ​നെ അനേകം ഗദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ ഇപ്പോൾ കണ്ടു​കി​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇവ​യെ​ല്ലാം ഒരേ​കാ​ല​ത്തു് ഉണ്ടാ​യ​വ​യാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു് അഭി​പ്രാ​യ​മി​ല്ല. കൊ​ല്ല​വർ​ഷാ​രം​ഭം മു​ത​ല്ക്കു് ഈ അടു​ത്ത കാ​ലം​വ​രെ ഇത്ത​രം ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അവയിൽ കൊ. വ. എട്ടാം​ശ​ത​ക​ത്തി​നു​മു​മ്പു​ണ്ടായ ഗദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളെ തി​രി​ച്ച​റി​യാം. ഭാ​ഗ​വ​തം തമിൾ പ്ര​സാ​ധ​നം​ചെ​യ്ത കോ​ള​ത്തേ​രി മി. ശങ്ക​ര​മേ​നോൻ അതി​ന്റെ അവ​താ​രി​ക​യിൽ ഇപ്ര​കാ​രം പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്നു.

“ഗദ്യ​ശൈ​ലി​യു​ടെ സമ്പ്ര​ദാ​യം, ഭാ​ഷാ​പ​ദ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്രാ​ചു​ര്യം മു​ത​ലായ സം​ഗ​തി​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ഊഹി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ ഗ്ര​ന്ഥം എഴു​തി​യ​തു് ഏതാ​ണ്ടു കൊ​ല്ല​വർ​ഷം എട്ടാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലാ​യി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.”

ഞാൻ ഒന്നു ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ. പ്ര​സാ​ധ​കൻ എട്ടാം ശത​ക​ത്തി​നു മു​മ്പും പി​മ്പും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള ഗദ്യ​കൃ​തി​ക​ളോ​ടു് ഇതിനെ താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടാ​ണോ ഈ അഭി​പ്രാ​യം തട്ടി​വി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്? ഈ പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തി​ലെ ഗദ്യ​ത്തെ, ഈ അദ്ധ്യാ​ത്തിൽ​ത​ന്നെ അന്യ​ത്ര ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തും, കൊ​ല്ല​വർ​ഷാ​രം​ഭ​ത്തിൽ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തു​മായ ശി​ലാ​ശാ​സ​ന​ത്തി​ലെ ഗദ്യ​ത്തി​നോ​ടൊ​ന്നു താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി നോ​ക്കുക. ഏതി​നാ​ണു പഴ​ക്കം തോ​ന്നു​ന്ന​തു്? ചെ​ന്ത​മിൾ​രൂ​പ​ങ്ങൾ കണ്ടാ​ലേ പഴ​ക്കം കല്പി​ക്കാ​വൂ എന്നാ​യി​രി​ക്കു​മോ പ്ര​സാ​ധ​ക​ന്റെ വി​വ​ക്ഷ? അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ,

ഇത്യാ​ദി പദ്യ​ങ്ങൾ ഏതു കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യവ ആയി​രി​ക്ക​ണം. ഈ അടു​ത്ത കാ​ലം​വ​രെ തമിൾ വി​ദ്വ​ജ്ജ​ന​ഭാഷ ആയി​രു​ന്ന​തി​നാൽ പദ്യ​കൃ​തി​ക​ളിൽ ചെ​ന്ത​മിൾ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ കട​ന്നു​കൂ​ടി എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു്, അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ കണ്ടാ​ലേ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​നു പ്രാ​ചീ​ന​ത്വം കല്പി​ക്കാ​വൂ എന്നു ശഠി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. വേ​റൊ​രു സംഗതി കൂടി ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തിൽ നി​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. മദ്ധ്യോ​ത്ത​ര​കേ​ര​ള​ങ്ങ​ളിൽ ഉണ്ടാ​യ​താ​യി ശങ്കി​ക്കാ​വു​ന്ന കൃ​തി​ക​ളി​ലൊ​ന്നി​ലും, ചെ​ന്ത​മിൾ​രൂ​പ​ങ്ങൾ ആധി​ക്യേന കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. വി​ശേ​ഷി​ച്ചും, പദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ ഗദ്യ​ത്തി​ലും തമിൾ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു​മി​ല്ല. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ സാ​ഹി​ത്യ​ഭാ​ഷ​യ്ക്കു വ്യ​വ​ഹാ​ര​ഭാ​ഷ​യോ​ടു പദ്യ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ഭാ​ഷ​യ്ക്കു​ള്ള​തി​നെ​ക്കാൾ അടു​പ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. മു​ക​ളിൽ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന പദ്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ ഭാ​ഷ​യ്ക്കം ഭാ​ഗ​വ​തം ഗദ്യ​ത്തി​ലെ ഭാ​ഷ​യ്ക്കും തമ്മിൽ യാ​തൊ​രു വ്യ​ത്യാ​സ​വും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. പ്ര​സ്തുത പദ്യ​ങ്ങൾ കൊ​ല്ലം ആറാം ശത​ക​ത്തി​നു മു​മ്പു രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യാ​ണെ​ന്നു നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം.

ഭാ​ഷാ​പ​ദ​പ്രാ​ചു​ര്യം​കൊ​ണ്ടു്, ഭാ​ഗ​വ​തം പ്ര​ബ​ന്ധം എട്ടാം ശത​ക​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യ​താ​ണെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ യു​ക്തി ദു​ര​ധി​ഗ​മ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്രാ​ചീന കൃ​തി​ക​ളിൽ ഭാ​ഷാ​ശ​ബ്ദ​ങ്ങൾ കു​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണോ പ്ര​സാ​ധ​ക​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം? അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ കഥ കുറെ കേ​മ​മാ​യി. ഭാ​ഷാ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​രം​ഭ​കാ​ല​ത്തു് പര​കീ​യ​ശ​ബ്ദ​ങ്ങൾ കൂ​ടി​യും, പി​ന്നീ​ടു് കു​റ​ഞ്ഞു കു​റ​ഞ്ഞും വരു​മെ​ന്നു​ള്ള ഒരു പുതിയ തത്വ​ത്തെ ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ച​തി​നു് നാം മി. ശങ്ക​ര​മേ​നോ​നോ​ടു് സവി​ശേ​ഷം കട​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

പര​മാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ, ഇത്ത​രം ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​ഷാ​രീ​തി നോ​ക്കി, അവ​യു​ടെ കാലം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം കുറെ വി​ഷ​മ​മാ​ണു്. വാ​ക്യ​ര​ച​നാ​വി​ചാ​ര​ത്തിൽ അവ​യി​ലെ ഗദ്യ​ത്തി​നു് സം​സ്കൃ​ത​ഗ​ദ്യ​ത്തി​നോ​ടാ​ണു് അധികം ചാർ​ച്ച എന്നു കാണാം.

“യാ​തൊ​ന്നു മഹാ​രാ​ജാ​വി​പ്പോൾ ചെ​ല്ലി​യ​തു്, അതെ​ല്ലാം പട്ടാ​ങ്ങാ​ണു്.”

“അസു​ര​ശ​ത്ര​വാ​ക​യു​മു​ണ്ടു്. ദേ​വ​കൾ​ക്കും ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നും മൂ​ല​മാ​ക​യു​മു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഋഷി​ക​ളെ​യും കൂടി കൊ​ല്ലുക നാം.”

“അതു കേ​ട്ടു് ഇവൾ ഞാൻ പരു​ഷ​വ്യ​വ​ഹാ​രം ചെ​യ്യു​ന്ന​വൾ”

“യാ​തൊ​രി​ട​ത്തു ധർ​മ്മ​മു​ള്ളു, അവി​ട​ത്തോൻ വി​ഷ്ണു.”

ഇത്ത​രം വാ​ക്യ​ബ​ന്ധ​ങ്ങൾ പണ്ഡി​ത​കേ​സ​രി​യായ കൈ​ക്കു​ള​ങ്ങ​രെ രാ​മ​വാ​ര്യ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളി​ലും കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്.

“അറി​വു​ള്ള ജന​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു പരി​ഹാ​സ​ത്തെ ഉത്ഭ​വി​പ്പി​ക്കാ​നാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടു്.”

“സന്ധ്യാ​സ​മ​യ​ത്തി​ങ്കൽ ഉണ്ടായ ജനനം ഭാ​ന്ത​ത്തെ പ്രാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ചന്ദ്രൻ, ലഗ്ന​സ്ഫു​ടം, പാ​പ​ന്മാർ ഇങ്ങ​നെ ഉള്ള മൂ​ന്നു നി​മി​ത്ത​ങ്ങ​ളോ​ടു സഹി​ത​മാ​ക​യാൽ അതു സദ്യോ​മ​ര​ണ​ത്തി​നാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടു ഭവി​ക്കു​മെ​ന്നർ​ത്ഥം.”

ഇത്യാ​ദി വാ​ക്യ​ങ്ങൾ നോ​ക്കുക.

ഇങ്ങ​നെ സം​സ്കൃ​ത​ശൈ​ലി​യേ മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്റെ പു​റ​പ്പാ​ടെ​ങ്കി​ലും, തമിൾ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളും അവി​ട​വി​ടെ കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടു്.

“ഒരി​ട​ത്തു ഉളനോ? എങ്കിൽ ഞങ്ങൾ ഉപാ​യ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.”

“ഇവൻ വി​ര​യ​ച്ച​ത്തു​പോ​യാ​വൂ​വെ​ന്നു് ദേ​വ​കൾ​ക്കു നി​ന​വു്.”

ചമ്പൂ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ വൃ​ത്ത​ബ​ന്ധ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഗദ്യ​ത്തിൽ പു​രു​ഷ​പ്ര​ത്യ​യ​ങ്ങൾ അധി​ക​മാ​യി കാ​ണാ​തി​രി​ക്ക​യും, നേ​രേ​മ​റി​ച്ചു് യാ​തൊ​രു വൃ​ത്ത​ബ​ന്ധ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മായ ഇത്ത​രം ഗദ്യ​ങ്ങ​ളിൽ, അവയെ സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, മിക്ക സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നാൽ, ഇവ​യ്ക്കു ചമ്പു​ക്ക​ളേ​ക്കാൾ പ്രാ​ചീ​ന​ത്വം കല്പി​ക്കു​ന്ന​ല്ലേ സം​ഗ​ത​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തു്.

‘പി​ന്നെ പശു​ക്കി​ടാ​ങ്ങ​ളും പശു​ക്ക​ളും തങ്ങ​ളിൽ ഗന്ധി​ച്ചു മു​ല​യും കു​ടി​പ്പി​ച്ചു് നക്കൂ​തും ചെ​യ്താർ’ എന്നി​ങ്ങ​നെ വേ​ണ്ടാ​ത്തി​ട​ത്തു​കൂ​ടി പു​രു​ഷ​പ്ര​ത്യ​യം ചേർ​ത്തു​കാ​ണു​ന്നു.

ഉദാ​ഹ​ര​ണാർ​ത്ഥം രണ്ടു​മൂ​ന്നു ഗദ്യ​പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു് ഓരോ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

“ഇങ്ങ​നെ ചി​ല​നാൾ ചെ​ന്ന​വാ​റെ മു​ഴ​ങ്കാൽ​മേൽ നട​ന്നു തു​ട​ങ്ങി​യാർ. ഏതു​മ​റി​യു​ന്നീ​ലെ​ന്നു​ഭാ​വം. മെ​ല്ലെ മെ​ല്ലെ നട​ന്നു​തു​ട​ങ്ങി​യാർ. അപ്പോൾ ചി​ല​മ്പും മണി​യു​മു​ണ്ടു്. അച്ചി​ല​മ്പി​ന്റെ ഒച്ച കേ​ട്ടും, മണി​യു​ടെ ഒച്ച കേ​ട്ടും ലോ​ക​രെ​ല്ലാം സന്തു​ഷ്ട​രാ​യാർ. അക്കാ​ല​ത്താ​രാ​നും പോ​കു​മ്പോൾ അവ​രു​ടെ വഴിയെ കൂ​ട​പ്പോം അറി​യു​ന്നീ​ലെ​ന്നു ഭാവം. മറി​ഞ്ഞു നോ​ക്കും. അപ്പോൾ പേ​ടി​ച്ചു വന്നു അമ്മ​മാ​രു​ടെ മടി​യിൽ ചെ​ന്നു​വീ​ഴും. അപ്പോൾ ചേ​റു​പു​ര​ണ്ടി​രി​ക്കി​ലും അവർ എടു​ത്തു​ത​ട്ടി​ക്കൊ​ള്ളും. മു​ല​യും കൊ​ടു​ക്കും. ആ ഗോ​പ​സ്ത്രീ​ക​ളും അങ്ങ​നെ ചെ​യ്താർ. ഇവ​രെ​ല്ലാ​പേ​രു​ടേ​യും മടി​യിൽ ചെ​ന്നു​വീ​ഴും. അങ്ങ​നെ​യൊ​രു​നാൾ അമ്മ​യു​ടെ മു​ല​യും ഒട്ടൊ​ട്ടു​കു​ടി​ച്ചു് അവൻ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ, അവനു പല്ലു വന്നു​തു​ട​ങ്ങി. അതു കണ്ടെ​ല്ലാ​വ​രും സന്തു​ഷ്ട​രാ​യാർ. പി​ന്നെ ഇച്ചെ​റി​യവ രണ്ടും പശു​ക്കി​ടാ​ങ്ങ​ളു​ടെ വാൽ പി​ടി​ക്കും. അപ്പോ​ഴ​വ​യ​ങ്ങു പായും. അപ്പോ​ഴി​ഴ​ഞ്ഞി​ട്ടും കൂ​ടെ​ച്ചെ​ല്ലും. അപ്പോ​ഴെ​ല്ലാ​വ​രു​മെ​ടു​പ്പോർ. ഇങ്ങ​നെ​യ​വ​രു​ടെ ക്രീഡ കണ്ടു ഗോ​പ​സ്ത്രീ​ക​ളെ​ല്ലാം തങ്ങ​ളു​ടെ ഗൃ​ഹ​കൃ​ത്യ​ങ്ങൾ കുടെ മറ​ന്നാർ.”

രാ​മാ​യ​ണം തമി​ഴിൽ, സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ന്റെ അധി​കാ​രം കു​റേ​ക്കു​ടെ പ്ര​ബ​ല​പ്പെ​ട്ടു​കാ​ണു​ന്നു.

“ഏനേ! ആര്യ​പു​ത്ര​നെ​ക്കു​റി​ച്ച നി​രാ​ശ​യാ​യേ​നേ ഞാൻ. പാ​പ​നി​ശാ​ച​ര​സ്പർ​ശം ഹേ​തു​വാ​യി​ട്ടു്, അശു​ദ്ധ​യാ​കിയ ഞാൻ ശു​ദ്ധ​ജ​ലാ​വ​ഗാ​ഹ​ങ്ങ​ളേ​ക്കൊ​ണ്ടു ശു​ദ്ധ​യാ​യി പ്രാ​ണ​ങ്ങ​ളെ പരി​ത്യ​ജി​പ്പൂ എന്നു കല്പി​ച്ചു് പു​ഷ്ക​ര​ണീ​തീ​ര​ത്തെ പ്രാ​പി​ച്ചു ചെ​യ്ത​രു​ളു​ന്ന​വൾ. സകല കലാ​പ​രി​പൂർ​ണ്ണ​നാ​കിയ ചന്ദ്ര​ദേ​വ​നെ നോ​ക്കി അരു​ളി​ച്ചെ​യ്യു​ന്ന​വൾ. ‘ഭഗ​വാ​നെ, മൃ​ഗ​ലാ​ഞ്ഛന, ചന്ദ്ര​ര​ദേവ, നി​ന്തി​രു​വ​ടി അനേ​ക​കാ​ലം കൂ​ടി​യ​ല്ലോ എന്നു​ടെ നയ​ന​ഗോ​ച​ര​ത്തെ പ്രാ​പി​ച്ചു. അതു ഹേ​തു​വാ​യി​ട്ടു് ഇവൾ ഞാൻ സ്വ​ല്പം പരു​ഷ​വ്യ​വ​ഹാ​രം ചെ​യ്യു​ന്ന​വൾ. നി​ന്തി​രു​വ​ടി​ക്കു് ഇജ്ജ​ന​ത്തെ ഇട​യി​ട്ടു് സൂ​ര്യ​വം​ശ​ജാ​ത​രാ​കിന ക്ഷ​ത്രി​യർ​ക്കു ബന്ധു​ഭാ​വ​മു​ണ്ടെ​ന്നു ഞാൻ കേ​ട്ടി​രി​പ്പു. അത്ര​യു​മ​ല്ല ആര്യ​പു​ത്ര​നോ​ടു് സദൃശൻ ഭവാ​നെ​ന്നി​ങ്ങ​നെ അഖില ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും വ്യ​വ​ഹാ​രം അല്ല​ല്ല; ഉന്മ​ത്ത​യാ​യേ​നേ ഞാൻ. നി​ന്തി​രു​വ​ടി​യോ ദി​വ​സം​പ്ര​തി ഭാ​ര്യാ​വി​ശേ​ഷ​വി​ശി​ഷ്ട​ങ്ങ​ളാ​കിന സു​ഖ​ങ്ങ​ളെ അനു​ഭ​വി​ച്ച​രു​ളു​ന്നോൻ. അതല്ല ആര്യ​പു​ത്രൻ. മന്ദ​ഭാ​ഗ്യ​യായ എന്നോ​ടു വേർ​പ്പെ​ടു​ക​യാൽ ഭാ​ര്യാ​വി​യോ​ഗ​വി​ധു​രീ​കൃ​ത​മാ​ന​സ​നാ​യി അധി​വ​സി​ച്ച​രു​ളു​ന്നോൻ. നി​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള സാ​ദൃ​ശ്യ​കഥ നിൽ​പൂ​താക. അങ്ങൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്തു ആര്യ​പു​ത്ര​നേ​യും ഇങ്ങൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്തു എന്നേ​യും ഒരി​ട​ത്തു നി​ന്ന​ല്ലേ കാ​ണു​ന്നൂ ഭവാൻ. എന്നാൽ ആര്യ​പു​ത്ര​നു​ടെ വാർ​ത്ത​യെ എനി​ക്കു താൻ, എന്നു​ടെ വാർ​ത്ത​യെ അവൻ തി​രു​വ​ടി​ക്കു താൻ, അറി​യി​ക്കാ​തെ കണ്ടു് ഉദാ​സീ​ന​നെ​ന്ന​പോ​ലെ എഴു​ന്ന​രു​ളു​ന്നി​തോ ഭഗ​വാ​നേ.”

“സഞ്ജ​യൻ:– ദയാ​വു​കൊ​ണ്ടു് വി​ഷ​ണ്ണ​നാ​യി കൈ​യിൽ​നി​ന്നു ആയുധം ഇട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന അർ​ജ്ജു​ന​നോ​ടു ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ അരു​ളി​ചെ​യ്തു. എടൊ അർ​ജ്ജുന, ഈ അവസ്ഥ നി​ന​ക്കു എവിടെ നി​ന്നു​ണ്ടാ​യി? അർ​ജ്ജുന, ഇതു സജ്ജ​ന​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​വർ ചെ​യ്യോ​ന്ന​ല്ല. സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​നു വി​രു​ദ്ധം; കീർ​ത്തി കേ​ടാ​യി​രി​പ്പൊ​ന്നി​തു ആണും പെ​ണ്ണു​മ​ല്ലാ​ത്ത​വ​ണ്ണം കാ​ട്ടാ​യ്ക. ഈ അവസ്ഥ നി​ന​ക്കു യോ​ഗ്യ​മ​ല്ല.”

“അപ്പോൾ അർ​ജ്ജു​നൻ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നോ​ടു ചൊ​ല്ലി​നാൻ. എങ്ങ​നെ ഞാൻ ഭീ​ഷ്മ​രേ​യും ദ്രോ​ണ​രേ​യും ശര​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു പ്ര​യോ​ഗി​പ്പൂ.”

ലോ​ക​സം​ഭ​വം ഗദ്യ​ത്തി​നു കു​റേ​ക്കൂ​ടി ആധു​നി​ക​ത്വം തോ​ന്നി​ക്കു​ന്നു.

“ഭർ​ത്താ​വേ, സർ​വ​ലോ​കേ​ശ​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഭഗ​വാ​ന​ല്ലോ നി​ന്തി​രു​വ​ടി. എന്നാൽ ഈ ലോ​ക​സം​ഭ​വം നി​ന്തി​രു​വ​ടി അറി​യാ​തു​ണ്ടോ എന്നി​ങ്ങ​നെ ശ്രീ​പാർ​വ​തി ശ്രീ​മ​ഹാ​ദേ​വ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​വാ​റേ, എന്നാ​ലോ ഈ സർ​വ​ലോക സംഭവം നി​ന​ക്കു കേൾ​പ്പാൻ ആഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ടെ​ന്നാ​കിൽ ഒട്ടൊ​ട്ടു സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചു ചൊ​ല്ലാ​മെ​ന്നു് ശ്രീ​മ​ഹാ​ദേ​വൻ അരു​ളി​ച്ചെ​യ്താൻ.”

ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ ഭിന്ന ഭിന്ന കാ​ല​ഘ​ട്ട​ങ്ങ​ളിൽ ഉണ്ടാ​യ​വ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും, അവ​യെ​ല്ലാം ഒരു കരു​വിൽ വാർ​ത്തെ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ശൈ​ലി​ക്കു വലിയ വ്യ​ത്യാ​സ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. മി: ശങ്ക​ര​മേ​നോൻ പറ​യു​ന്നു “പൂർ​വി​ക​ന്മാർ​ക്കു ഗദ്യ​ത്തിൽ അഭി​രു​ചി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നു് ഈ ഭാ​ഗ​വ​തം തന്നെ ദൃ​ഷ്ടാ​ന്തം. ഇതിലെ (ഭാ​ഗ​വ​തം ഭാ​ഷ​യി​ലെ) മധു​ര​മായ ശൈലി വി​ശേ​ഷം അന്യാ​ദൃ​ശം തന്നെ. ലളി​ത​കോ​മ​ള​മായ രീ​തി​യിൽ ഗദ്യ​മെ​ഴു​തു​വാൻ പൂർ​വി​ക​ന്മാർ​ക്കും സാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നു. അക്കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ സ്ഥി​ര​മായ ഗദ്യ​രീ​തി​യും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ നി​സർ​ഗ്ഗ​മ​ധു​ര​മായ ഗദ്യ​രീ​തി​യിൽ കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു, മറ്റു​ള്ള​വ​രെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​വാൻ അവർ​ക്കു നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം സാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നു. എന്നു​ള്ള​തി​നു വേറെ തെ​ളി​വു​ക​ളൊ​ന്നും വേ​ണ്ട​തി​ല്ല.”

ഭാ​ഗ​വ​തം ഭാഷ മറ്റു ‘ഭാ​ഷ​ക​ളെ’ അപേ​ക്ഷി​ച്ചു ലളി​ത​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, ഇത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള എല്ലാ പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളും നി​സർ​ഗ്ഗ​സു​ന്ദ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു സമ്മ​തി​ക്കാൻ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ നമ്മു​ടെ പൂർ​വി​ക​ന്മാർ​ക്കു് അക്കാ​ല​ത്തു് ഒരു ഉത്ത​മ​ഗ​ദ്യ​രീ​തി ഏർ​പ്പെ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​വും കുറെ വി​ഷ​മ​മാ​ണു്. ഈ പ്ര​സ്ഥാ​നം സം​സ്കൃ​ത​നാ​ട​കാ​ഭി​ന​യ​ത്തി​ന്റെ ഒരു സന്താ​ന​മാ​കു​ന്നു. സം​സ്കൃ​ത​ഗ​ദ്യ​ത്തി​ന്റെ അനു​ക​ര​ണ​മാ​യ​തി​നാൽ ഈ രീ​തി​ക്കു് ഭാ​ഷാ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ സ്ഥാ​യി​യായ ഒരു പ്ര​തി​ഷ്ഠ ഇതേ​വ​രെ ലഭി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല. ആധു​നിക ഗദ്യ​ത്തി​ന്റെ വളർ​ച്ച, ഈ പു​രാ​തന ഗദ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്ന​ല്ലെ​ന്നു് ഈ രണ്ടു രീ​തി​ക​ളേ​യും പരി​ശോ​ധി​ച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ കാണാം. എന്നാൽ ശ്രോ​താ​ക്ക​ളേ വി​നോ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു കൂടി, അവർ​ക്കു ഭക്തി​യും പു​രാ​ണ​ക​ഥാ​പ​രി​ച​യ​വും നൽ​ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം അനു​ഭ​വ​ര​സ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സര​സ​മാ​യി കഥനം ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ സമ്പ്ര​ദാ​യം ഇന്നും നശി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം.

ഗദ്യ​മാ​യും പദ്യ​മാ​യും അനേകം വൈ​ദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ ഈ കാ​ല​ത്തു് ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഡാ​ക്ടർ ഗു​ണ്ടർ​ട്ട് ഇത്ത​രം ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ പലതും കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​ക​ര​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നും നി​ഘ​ണ്ടു​വിൽ​നി​ന്നും നമു​ക്കു നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തിൽ തന്നെ ആല​ത്തൂർ മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്നു.

“നനു ആല​ത്തൂ​രാ​ദീ മണി​പ്ര​വാ​ളേ​ഷു ഭാ​ഷാ​സം​സ്കൃ​ത​യോർ​ന്ന രസി​ക​ജ​ന​ര​ഞ്ജ​ന​സ​ന്നാ​ഹഃ. രസാ​ഭാ​വാൽ. വ്യാ​ധി​ചി​കി​ത്സാ​ദി കഥനേ കോയം രസഃ” ഇത്യാ​ദി ഭാഗം നോ​ക്കുക.

യോ​ഗാ​മൃ​തം എന്നൊ​രു പ്രാ​ചീ​ന​ഗ്ര​ന്ഥം അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഭാ​ഷാ​രീ​തി നോ​ക്കി​യാൽ, പ്ര​സ്തുത ഗ്ര​ന്ഥം അതി​പു​രാ​ത​ന​മാ​ണെ​ന്നു കാണാം.

“ആല​ത്തൂ​രാ​ദി​മ​ണി​പ്ര​വാള”ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നു് ഈ യോ​ഗാ​മൃ​ത​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അതി​ന്റെ ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വു് പൊ​ന്നാ​നി​ത്താ​ലൂ​ക്കിൽ ആല​ത്തൂർ നമ്പി എന്നു വി​ഖ്യാ​ത​നായ അഷ്ട​വൈ​ദ്യ​ന്മാ​രിൽ ഒരാൾ ആണെ​ന്നു് ‘ഹേ​മാ​ല​ങ്കാ​ര​കാ​ന്ത​ര​ഗ​മിത തൊ​ഴു​തേൻ ധാ​മ​ധാ​ന്വ​ന്ത​രം’ എന്ന സ്തു​തി​യിൽ നി​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കർ​ത്താ​വു് ഒരു യോ​ഗാ​മൃ​ത​ത്തെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. അതു ഏതു് ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ണെ​ന്നു് അറി​ഞ്ഞു​കൂട.

“യോ​ഗാ​മൃ​തം എന്നൊ​രു വൈ​ദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥം ഉണ്ട്. ഇതിൽ ലോ​ഹാ​ദി​ക​ളേ​യും രത്ന​ങ്ങ​ളേ​യും ഭസ്മി​ച്ച് എടു​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം പറ​യു​ന്നു. ഇതിൽ ചില ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ സം​സ്കൃ​ത​മാ​യി​ട്ടും ചിലതു ഭാ​ഷ​യാ​യി​ട്ടും കാ​ണു​ന്നു. ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​വി​നെ അറി​യു​ന്നീല. തൃ​പ്പ​റ​യാ​റ്റു​കാ​രൻ ഒരു നമ്പൂ​രി​യാ​ണെ​ന്നു അറി​യു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇട​യ്ക്കു ഗദ്യ​വു​മു​ണ്ടു്.”–ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്രം.

ആല​ത്തൂർ മണി​പ്ര​വാ​ള​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം അറി​വാ​നാ​യി ഒന്നു​ര​ണ്ടു പദ്യ​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

ഈ കൃ​തി​യിൽ ‘സന്ദർ​ഭേ സം​സ്കൃ​തീ​കൃ​താച’ എന്ന വി​ധി​യ​നു​സ​രി​ച്ചു​ള്ള പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളും ഒട്ടു വളരെ പ്രാ​ചീ​ന​പ​ദ​ങ്ങ​ളും കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. അന്ന​ത്തേ ഗദ്യ​രീ​തി കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി ഒന്നു​ര​ണ്ടു വരി​കൾ​കൂ​ടി ചേർ​ക്കു​ന്നു.

“ഏതാ​നു​മൊ​ന്നേ​റ്റു എല്ലു പൊ​ളി​ക​താൻ, ഒടി​ക​താൻ ചെ​യ്താൽ എണ്ണ തട്ടാ​യ്ക … … … ഇള​ഞ്ഞിൽ തൊ​ലി​യും നവ​ര​യ​രി​യും വര​ട്ടു​തേ​ങ്ങാ​പ്പാ​ലി​ല​ര​ച്ചു മരു​ന്നോ​ളം വെ​ണ്ണ​യിൽ ചാ​ലി​ച്ചു തേ​ക്കഃ സ്വ​ല്പം പൊ​റു​ത്താൽ അമു​ക്ക​ര​വും ചെ​ഞ്ച​ലീ​യ​വും പൊ​ടി​ച്ചു കൂ​ട്ടി​ക്കൊൾക.”

സഹ​സ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​നും ഗു​ണ​പാ​ഠ​ത്തി​നും ഇത്ര​ത്തോ​ളം പഴ​ക്കം ഇല്ല.

മറ്റു ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലും അന്ന​ത്തെ കേ​ര​ളീ​യർ വി​ശാ​ല​മായ പാ​ണ്ഡി​ത്യം സമ്പാ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നു. തൽ​ഫ​ല​മാ​യി അനേകം ഭാ​ഷാ​ശാ​സ്ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​മു​ണ്ട്. അവ​യെ​പ്പ​റ്റി പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കേ​ണ്ട ചുമതല സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​നു് ഇല്ലാ​ത്ത​തി​നാൽ, പ്ര​ക​ര​ണാ​ന്ത​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.

ഇതു് കേ​ര​ള​ഭാ​ഷാ​ശാ​സ്ത്ര​വി​ഷ​യ​മാ​യി സം​സ്കൃ​ത​ഭാ​ഷ​യിൽ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഒരു പ്ര​ചീ​ന​ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ണു്. അതിനെ എട്ടു ശി​ല്പ​ങ്ങ​ളാ​യി വി​ഭ​ജി​ച്ചു്, ഒന്നാ​മ​ത്ത​തിൽ മണി​പ്ര​വാ​ള​ല​ക്ഷ​ണം, മണി​പ്ര​വാ​ള​വി​ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ മു​ത​ലാ​യ​വ​യേ​യും, രണ്ടാ​മ​ത്തേ​യും മൂ​ന്നാ​മ​ത്തേ​യും ശി​ല്പ​ങ്ങ​ളിൽ വ്യാ​ക​ര​ണ​നി​യ​മ​ങ്ങ​ളേ​യും, നാ​ലാ​മ​ത്തേ​തിൽ കാ​വ്യ​ദോ​ഷ​ങ്ങ​ളേ​യും, അഞ്ചാ​മ​ത്തേ​തിൽ കാ​വ്യ​ഗു​ണ​ങ്ങ​ളേ​യും, ആറാ​മ​ത്തേ​തിൽ ശബ്ദാ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളേ​യും, ഏഴാ​മ​ത്തേ​തിൽ അർ​ത്ഥാ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളേ​യും, എട്ടാ​മ​ത്തേ​തിൽ രസ​ങ്ങ​ളേ​യും വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തേ​യും അതി​ന്റെ വൃ​ത്തി​യേ​യും ഒരു മനോ​ഹ​ര​മായ ഭാ​ഷാ​നു​വാ​ദ​ത്തോ​ടും പ്രൗ​ഢ​മായ അവ​താ​രി​ക​യോ​ടും കൂടി ആറ്റൂർ കൃ​ഷ്ണ​പ്പി​ഷാ​ര​ടി അവർകൾ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. കേ​ര​ള​ഭാ​ഷ​യു​ടെ ഉല്പ​ത്തി​വി​കാ​സ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി പരി​ചി​ന്ത​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​വർ​ക്കു് ലീ​ലാ​തി​ല​കം പോലെ വി​ല​യേ​റി​യ​തായ മറ്റൊ​രു ഗ്ര​ന്ഥ​വും ഇല്ല.

ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​നെ​പ്പ​റ്റി യാ​തൊ​രു വി​വ​ര​വും ഇതേ​വ​രെ ലഭി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം ഒരു മി​ക​ച്ച പണ്ഡി​ത​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം. സൂ​ത്ര​കാ​ര​നും വൃ​ത്തി​കാ​ര​നും ഒരാ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ ചില അഭ്യൂ​ഹ​ങ്ങൾ​ക്കു വഴി​യു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ആചാ​ര്യൻ വൃ​ത്തി​കാ​ര​നിൽ​നി​ന്നു ഭി​ന്ന​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് പ്രൊ​ഫ​സ്സർ ഏ. ആർ രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മ​കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു്. “പാ​ട്ടി​ന്റെ ലക്ഷ​ണം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന സൂ​ത്ര​ത്തെ ‘അഥ പാ​ട്ട​പി​ഭാ​ഷാ​സം​സ്കൃ​ത​യോ​ഗോ ഭവ​രീ​ത്യാ​ശം​കാ​യാം സൂ​ത്രം’ എന്നാ​ണു് മൂ​ല​ത്തിൽ അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. ഈ അവ​താ​രി​ക​യു​ടെ സമ്പ്ര​ദാ​യം തന്നെ സൂ​ത്ര​കാ​രൻ മറ്റൊ​രാ​ചാ​ര്യ​നാ​ണെ​ന്നു ധാ​രാ​ളം കാ​ണി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.” എന്നി​ങ്ങ​നെ ലീ​ലാ​തി​ല​ക​പ്ര​സാ​ധ​ക​നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തോ​ടു ചാ​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ രണ്ടു വന്ദ്യ​ഗു​രു​ഭൂ​ത​ന്മാർ ഒരേ അഭി​പ്രാ​യ​ക്കാ​രാ​യി​രി​ക്കേ, അതിനെ അപ്പാ​ടെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണെ​ങ്കി​ലും, അതിനു സാ​ധ​ക​മാ​യോ ബാ​ധ​ക​മാ​യോ വല്ല ലക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളും ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലു​ണ്ടോ എന്നു നോ​ക്കാ​തെ വിടാൻ മന​സ്സു് അനു​വ​ദി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.

എന്ന മം​ഗ​ളാ​ച​ര​ണ​പ​ദ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് ആചാ​ര്യൻ പ്ര​ഥ​മ​സൂ​ത്ര​ത്തെ അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ വൃ​ത്തി​കാ​ര​നാ​ക​ട്ടെ, മം​ഗ​ളാ​ച​ര​ണ​മോ ഗ്ര​ന്ഥ​കൃൽ​പ്ര​ശം​സ​യോ ചെ​യ്യാ​തെ, നേരെ ‘ഭാ​ഷാ​സം​സ്കൃ​ത​യോ​ഗാ മണി​പ്ര​വാ​ളം’ എന്ന സൂ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ വൃ​ത്തി​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്നു. സൂ​ത്ര​കാ​ര​നിൽ നി​ന്നു് വൃ​ത്തി​കാ​രൻ ഭി​ന്ന​നാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ, അങ്ങ​നെ വരു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. പാ​ണി​നി​മ​ഹർ​ഷി​യെ​പ്പോ​ലെ നമ്മു​ടെ ആചാ​ര്യ​നും ഏതാ​നും സൂ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ നിർ​മ്മി​ച്ചി​ട്ടു് കൃ​ത​കൃ​ത്യത പൂ​ണ്ടു് സ്വ​സ്ഥ​മാ​യി​രു​ന്നു​ക​ള​ഞ്ഞു​വെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യം കുറെ പ്ര​യാ​സ​വു​മാ​കു​ന്നു. മല​യാ​ള​ത്തി​ന്റെ​യും സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ന്റെ​യും നില രണ്ടും രണ്ടാ​ണ​ല്ലോ. ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തി​ലെ ചില സൂ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ അതു നിർ​മ്മി​ച്ച ആചാ​ര്യർ തന്നെ സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കാ​തി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ, അതു​കൊ​ണ്ടു് പി​ല്ക്കാ​ല​ത്തു​ള്ള​വർ​ക്കു് വല്ല ഉപ​യോ​ഗ​വും ഉണ്ടാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നോ എന്ന സംഗതി സം​ശ​യാ​സ്പ​ദ​മാ​ണു്. പാ​ട്ടി​ന്റെ ലക്ഷ​ണ​ത്തെ അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​കൊ​ണ്ടു് ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​നും വൃ​ത്തി​കാ​ര​നും രണ്ടു​പേ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. കാ​വ്യ​പ്ര​കാ​ശം എന്ന അല​ങ്കാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ സൂ​ത്ര​കാ​ര​നും വൃ​ത്തി​കാ​ര​നും മമ്മ​ടാ​ചാ​ര്യർ ആയി​രു​ന്നി​ട്ടും ‘ഗ്ര​ന്ഥാ​രംഭ വി​ഘ്ന​വി​ഘാ​തായ സമു​ചി​തേ​ഷ്ട​ദേ​വ​താം ഗ്ര​ന്ഥ​കൃൽ പരാ​മർ​ശ​തി’ എന്നി​ങ്ങ​നെ ആണ​ല്ലോ മം​ഗ​ളാ​ച​ര​മ​രൂ​പ​മായ പ്ര​ഥ​മ​ശ്ലോ​ക​ത്തെ അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​നു വി​ട്ടു​പോ​യി​ട്ടു​ള്ള ഏതെ​ങ്കി​ലും ഭാ​ഗ​ത്തെ പൂ​രി​പ്പി​ക്ക​യോ ഭി​ന്നാ​ഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ ഏതെ​ങ്കി​ലും ആവി​ഷ്ക​രി​ക്ക​യോ വൃ​ത്തി​കാ​രൻ ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല​താ​നും. ഏതൽ​ക്കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ, സൂ​ത്ര​വും വൃ​ത്തി​യും ഒരാൾ തന്നെ രചി​ച്ച​താ​യി​രി​ക്കാ​നാ​ണു് സാം​ഗ​ത്യം.

ഈ അഭ്യൂ​ഹം അസം​ഗ​ത​മ​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്റെ കാ​ല​ദേ​ശാ​ദി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ചില അനു​മാ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു വഴി​യു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ മിക്ക ദേ​ശ​ങ്ങ​ളും പരി​ചി​ത​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ ഉദ്ധ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള പദ്യ​ങ്ങ​ളിൽ അധി​ക​ഭാ​ഗ​വും തെ​ക്കൻ​ദി​ക്കു​ക​ളി​ലു​ണ്ടാ​യ​വ​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ഉദാ​ത്തം മു​ത​ലായ അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളേ​യും, വീരം മു​ത​ലായ രസ​ങ്ങ​ളേ​യും ഉദാ​ഹ​രി​ക്കു​ന്ന ഘട്ട​ങ്ങ​ളിൽ അല​ങ്കാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥ​കൃ​ത്തു​കൾ തങ്ങ​ളു​ടെ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രെ​യും രാ​ജ​കു​ല​ത്തെ​യും പ്ര​ശം​സി​ക്കു​ക​യാ​ണു പതി​വു്. ലീ​ലാ​തി​ല​ക​കാ​രൻ, ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ പലേ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലാ​യി കോ​ളം​ബ​രാ​ജ​വം​ശ​ത്തേ​യും കോ​ളം​ബാ​ധി​പ​തി​യാ​യി​രു​ന്ന വീ​ര​മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​നേ​യും ആണു് സ്തു​തി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന​തു്.

എന്നി​ങ്ങ​നെ ഒരു പദ്യ​ത്തിൽ, കൊ​ല്ലം രാ​ജ​വം​ശ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി കോ​ത​മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​നോ​ടു പറ​യു​ന്നു. ആ വീ​ര​മാർ​ത്താ​ണ്ട​ന്റെ ഔദാ​ര്യാ​തി​ശ​യ​ത്തെ,

എന്നും,

എന്നും,

എന്നും വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

രൌ​ദ്ര​വീ​ര​ഭ​യാ​ന​കാ​ദി​ര​സ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​യി ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന പദ്യ​ങ്ങ​ളും കൊ​ല്ലം രാ​ജാ​വാ​യി​രു​ന്ന രവി​വർ​മ്മ​ച​ക്ര​വർ​ത്തി​യേ​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശ്വ​ശു​ര​നാ​യി​രു​ന്ന വി​ക്ര​മ​പാ​ണ്ഡ്യ​നേ​യും വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. ഇക്കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ കവി വി​ര​മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ രാ​ജാ​വി​ന്റെ സദ​സ്യ​നോ സമ​കാ​ലി​ക​നോ ആയി​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു് ഊഹി​ക്കാം.

കൊ​ല്ലം രാ​ജാ​വും കേ​ര​ള​ച​ക്ര​വർ​ത്തി​യും ആയി​രു​ന്ന രവി​വർ​മ്മ​കു​ല​ശേ​ഖ​ര​പ്പെ​രു​മാ​ളു​ടെ കാ​ല​ശേ​ഷം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അനു​ജ​നാ​യി​രു​ന്ന ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ​യും അതി​നു​ശേ​ഷം ശ്രീ​വീ​ര​മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ​യും ആണു് രാ​ജ്യം ഭരി​ച്ച​തു്. രവി​വർ​മ്മ കു​ല​ശേ​ഖ​ര​പ്പെ​രു​മാ​ളു​ടെ കാലം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ കൊ. വ. 508-മുതൽ 516-വരെ നാടു വാ​ണ​താ​യി സ്റ്റേ​റ്റു​മാ​നു​വ​ലിൽ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ശ്രീ​പ​ത്മ​നാ​ഭ​ക്ഷേ​ത്ര​ക്ക​ണ​ക്കു​ക​ളിൽ കൊ. വ. 511-മകരം 7-ാനു ശ്രീ​വീ​ര​മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ ദേ​ശി​ങ്ങ​നാ​ടു മൂത്ത പണ്ടാ​ര​ത്തിൽ പൂ​പ്പ​ള്ളി​സ്ഥാ​ന​ത്തി​നു നീ​ട്ടു കൊ​ടു​ത്ത​തി​നെ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. രവി​വർ​മ്മ ചക്ര​വർ​ത്തി​യു​ടെ കാ​ല​ശേ​ഷം, തൃ​പ്പാ​പ്പൂർ മൂ​പ്പാ​യി​യി​രു​ന്ന ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ രാ​ജ്യ​ഭാ​രം കൈ​യേ​റ്റ​പ്പോൾ, വീ​ര​മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ​യ്ക്കു് ദേ​ശി​ങ്ങ​നാ​ടു മൂ​പ്പു​സ്ഥാ​നം ലഭി​ച്ചു. കൊ​ല്ല​വർ​ഷം 516-ൽ ആദി​ത്യ​വർ​മ്മ നാ​ടു​നീ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ, മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ രാ​ജാ​വു് വേ​ണാ​ടു മൂത്ത തി​രു​വ​ടി​യാ​യി രാ​ജ്യ​ഭാ​രം തു​ട​ങ്ങി. അദ്ദേ​ഹം പര​മ​ധർ​മ്മി​ഷ്ഠ​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് പല ശാ​സ​ന​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നും തെ​ളി​യു​ന്നു. 518 മി​ഥു​നം 23-ലെ കു​ര​ണ്ടി​ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു്, വി​ദേ​ശി​യർ പോലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഔദാ​ര്യ​ത്തെ പു​കൾ​ത്തി​വ​ന്നു​വെ​ന്നു കാണാം.

നമ്മു​ടെ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ രവി​വർ​മ്മ ചക്ര​വർ​ത്തി​യു​ടെ കാലം മു​ത​ല്ക്കു് കൊ​ല്ലം രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രെ ആശ്ര​യി​ച്ചു ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു പണ്ഡി​താ​ഗ്ര​ണി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഉണ്ണു​നീ​ലീ​സ​ന്ദേ​ശം എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വും അദ്ദേ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വന്നു​കൂ​ടാ​യ്ക​യി​ല്ല.

ലീ​ലാ​തി​ല​കം തൽ​കർ​ത്താ​വി​ന്റെ ബഹു​മു​ഖ​മായ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​ത്തി​നു നി​ദർ​ശ​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. തമി​ഴി​ലും, സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ലും, കർ​ണ്ണാ​ട​കം തെ​ലു​ങ്കു തു​ട​ങ്ങിയ ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു വി​പു​ല​മായ പരി​ജ്ഞാ​ന​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു മി​ക​ച്ച ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി; ഭാ​ഷാ​പ്ര​ണ​യി​ക​ളിൽ അഗ്ര​ഗ​ണ്യൻ; ഒന്നാം​ത​രം താർ​ക്കി​കൻ; സർ​വോ​പ​രി ഒരു​ത്തമ സാ​ഹി​ത്യ​ര​സി​കൻ ഇങ്ങ​നേ​യാ​ണു് പ്ര​സ്തുത ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ​നി​ന്നും നാം അതി​ന്റെ കർ​ത്താ​വി​നെ​പ്പ​റ്റി അറി​യു​ന്ന​തു്. [14]

ലീ​ലാ​തി​ല​ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു് അക്കാ​ല​ത്തെ ഭാഷയെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു പലതും ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​നു​ണ്ടു്.

1. ‘സന്ദർ​ഭേ സം​സ്കൃ​തീ​കൃ​താച’ എന്ന സൂ​ത്ര​ത്തിൽ​നി​ന്നും അക്കാ​ല​ത്തു് കാ​വ്യാ​ദി സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ സം​സ്കൃ​തീ​കൃ​ത​മായ ഭാ​ഷാ​പ​ദ​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു. കൊ​ങ്ക​യാ, നാ​ഴി​ഭിഃ ഇത്യാ​ദി ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ നോ​ക്കുക.
2. ‘ആദി​തോഃ കേ​വ​ല​യോർ​വഃ തസ്യ ദ്വി​ത്വം വാ.’

ചു​ട്ടെ​ഴു​ത്തു​ക​ളായ അ, ഇ, ഇവ​യിൽ​നി​ന്നു സ്വരം പര​മാ​യാൽ, വകാ​ര​മേ ആഗ​മ​മാ​യി വരൂ; യകാ​ര​മ​ല്ല. ആ വകാ​ര​ത്തി​നു ദ്വി​ത്വ​വും വരാം. ഉം. അവ​ഴ​കു്; അവ്വ​ഴ​കു്.

1. ഓർ​ന്നി​ത്യം.

ഉവർ​ണ്ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു സ്വരം പര​മാ​യാൽ നി​യ​മേന വകാ​ര​മേ വരു​ള്ളു.

1. ലോ​പോ​സ്യ ച.

സം​വൃ​തോ​കാ​ര​ത്തി​നു സ്വരം പര​മാ​യാൽ ലോപം വരും. ഉം. പൊ​കിൻ​റു​തു്+അല്ലോ=പോ​കിൻ​റു​ത​ല്ലോ.

1. റു​ടോർ​ദ്വി​ത്വം.

റു്, ടു്, എന്നീ അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളി​ലെ ഉകാ​ര​ത്തി​നു ശേഷം സ്വരം വരു​ന്ന​താ​യാൽ ആ റകാ​ര​ട​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു സന്ധി​യിൽ ദ്വി​ത്വം വരും. ഉം. ആറു് + അകം = ആററകം. നാടു്+അകം=നാ​ട്ട​കം.

1. ഹലി​ന​വി​ശേ​ഷഃ

ഭാ​ഷ​യിൽ, ങ, ട, ണ, ര, ല, ഴ, ള, റ, ണ ഈ ഒമ്പ​തു വ്യ​ഞ്ജ​ന​ങ്ങൾ പദ​ത്തി​ന്റെ ആരം​ഭ​ത്തിൽ വരി​ക​യി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ക, ച, ണ, ത, ന, പ, മ, യ, വ ഈ ഒൻപതു വ്യ​ഞ്ജ​ന​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മേ പദാ​ദി​യിൽ വരി​ക​യു​ള്ളു. അവ സ്വ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു പി​ന്നിൽ വന്നാൽ വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് ഒരു മാ​റ്റ​വും വരി​ക​യി​ല്ല.

ഉം. ആന കാൺക

1. ഹ്ര​സ്വാ​ദെ​തഃ കച​ത​പാ​നാം ദ്വി​ത്വം.

എന്നാൽ, ഹ്ര​സ്വ​മായ എകാ​ര​ത്തി​നു പി​ന്നിൽ വരു​ന്ന കച​ത​പ​ങ്ങൾ ഇര​ട്ടി​ക്കും. ഉം. അതിനെ+കണ്ടു=അതി​നെ​ക്ക​ണ്ടു.

1. കേ​വ​ലാ​ഞ്ഞ​ന​മ​വാ​നാം ച.

സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ലെ കിം​ശ​ബ്ദ​ത്തി​നോ​ടു തു​ല്യാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളായ എ, ഏ ഇവ​യേ​യാ​ണു് ഇവടെ കേവലം എന്നു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഹ്ര​സ്വ​മായ കേ​വ​ല​ത്തി​നു ശേഷം വരു​ന്ന ഞന​മ​വ​ങ്ങ​ളും ഇര​ട്ടി​ക്കും. എഞ്ഞാൻ, എമ്മ​രം ഇത്യാ​ദി

1. ഏഭ്യാം ച.

തച്ഛ​ബ്ദാർ​ത്ഥ​ക​ങ്ങ​ളായ അ, ള എന്നി​വ​യ്ക്കു ശേഷം വരു​ന്ന കച​ത​പ​ങ്ങ​ളും ഞന​മ​വ​ങ്ങ​ളും ഇര​ട്ടി​ക്കും.

ഉം. ഇഞ്ഞാൻ, ഇക്കാ​ടു്, അപ്പു​ലി.

1. സമാസേ ചാ​ഞാ​ദീ​നാം.

സമാ​സ​ത്തിൽ കേ​വ​ല​മ​ല്ലാ​ത്ത സ്വ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു ശേ​ഷ​മാ​യാ​ലും ഞന​മ​വ​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​ത്ത സ്വ​ര​ങ്ങൾ ഇര​ട്ടി​ക്കും.

ഉം. ആന​ക്കാ​ടു്, വാ​ഴ​പ്പാ​ടം.

ഞന​മ​വ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇര​ട്ടി​ക്ക​യി​ല്ല.

ഉം. മു​റി​ഞ്ഞാൺ, ആനമണി, കി​ളി​വാൽ.

1. ക്വ​ചി​ദ​ദാ​ദി​ദൂ​ദ്ഭ്യഃ പഞ്ച​മഃ

അ, ആ, ഇ, ഈ എന്നീ സ്വ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ സമാ​സ​ത്തിൽ ചി​ല​പ്പോൾ കച​ത​പ​യു​ടെ മു​മ്പിൽ അതാ​തി​ന്റെ പഞ്ച​മം ഇട​യ്ക്കു വരും. ഉം. മാ​മ്പൂ, പു​ളി​ങ്കൊ​മ്പു്, പൂ​ങ്കുല.

1. ണസ്ത​സ്യ​ടഃ

ണകാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു പരമായ തകാരം ടകാ​ര​മാ​കും. ഉം. മൺ + തീതു് = മണ്ടീ​തു്.

1. ളോ ണോ നേ, (15) ണോ നോ ണഃ

ഉകാ​ര​ത്തി​നു നകാരം പര​മാ​യാൽ ണകാരം ആദേ​ശ​മാ​യി വരും. ണകാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു പരമായ നകാ​ര​ത്തി​ന്നും ണകാ​രാ​ദേ​ശം വരും. മുൾ + നന്റ് എന്ന​തു് മുൺ + നന്റ് എന്നാ​യി​ട്ടു് രണ്ടാ​മ​തു പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന സൂ​ത്ര​ത്താൽ, മുൺ + ണന്റ് (മു​ണ്ണ​ന്റ്) എന്നാ​കു​ന്നു.

1. ദീർ​ഖാ​ണ്ണോ ണേ ലോപഃ

ദീർ​ഘ​ത്തി​നു ശേ​ഷ​മു​ള്ള ണകാ​ര​ത്തി​നു ണകാരം പര​മാ​യാൽ ലോപം വരും. ഉം. വാൾ + നാൾ = വാൺ + നാൾ = വാൺ + ണാൾ = വാണാൾ. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ താണു, നീണാൾ ഇത്യാ​ദി.

1. അനേ​ഭ്യ​ശ്ച.

വകാ​ര​മ​ല്ലാ​ത്ത വ്യ​ഞ്ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം സം​വൃ​തം വരും.

ഉം. പാല് നന്റ്.

1. ഹ്ര​സ്വാ​ല്ല​ള​ന​ണാ​നാം ദ്വി​ത്വം.

ഹ്ര​സ്വ​സ്വ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു പരമായ ലള​ന​ണ​ങ്ങൾ​ക്കു സം​വൃ​തം പര​മാ​യ് വരും. അപ്പോൾ ലള​ന​ങ്ങൾ ഇര​ട്ടി​ക്ക​യും ചെ​യ്യും.

ഉം. കൽ + നാലു് = കല്ലു നാലു്; പൊ​ന്നു കണ്ടു.

1. ഏഴു് ശബ്ദ​സ്യാ​ദേഃ ഹ്ര​സ്വ​ശ്ച.

ഏഴു് എന്ന ശബ്ദ​ത്തി​നു കാ​ദി​കൾ പര​മാ​യാൽ ഏകാരം ഹ്ര​സ്വ​മാ​കും.

ഉം. ഏഴു​ക​ഴ​ഞ്ചു്, എഴു​നാ​ഴി ഇത്യാ​ദി.

1. ലണയോഃ കച​പേ​ഷു റഃ

ല, ണ ഇവ​യ്ക്കു കച​പ​ങ്ങൾ പര​ങ്ങ​ളാ​യ്വ​രു​മ്പോൾ റകാ​രാ​ദേ​ശം വരും.

ഉം. കൽ + കുളം = കർ​ക്കു​ളം.

പൊൻ + ചില = പൊർ​ച്ചില

1. തേ​സ്യച.

ലണ​ങ്ങൾ​ക്കു തകാരം പര​മാ​യാൽ ആ തകാ​ര​വും ലണ​ങ്ങ​ളും റകാ​ര​മാ​കും.

ഉം. കാൽ + താളം = കാ​റ​റാ​ളം.

പൊൻ + താമര = പൊ​റ​റാ​മര

1. ലോ ണഃ പഞ്ച​മേ​ഷു.

ലകാ​ര​ത്തി​നു പഞ്ച​മ​ങ്ങൾ പര​മാ​വു​മ്പോൾ ണകാ​രാ​ദേ​ശം വരും.

ഉം. കൽ + ഞെറി = കന്നെ​റി, വി​ന്നീ​ളം, നെ​ന്മുള.

1. ശേഷം പ്ര​യോ​ഗാൽ ജ്ഞേ​യം.

ഈ കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ വട്ടെ​ഴു​ത്തു​കോ​ലെ​ഴു​ത്തു​ക​ളു​ടെ ‘വടിവു’ കാ​ണി​ക്കാ​നാ​യി ഓരോ പു​രാ​ത​ന​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ കൂടി ഇവിടെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.