വാർ​ത്ത​കൾ തേ​ടി​പ്പോ​കു​ന്ന റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാർ പല​പ്പോ​ഴും വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങൾ ശേ​ഖ​രി​ക്കു​വാൻ അന്യ​ന്മാ​രെ കാ​ണേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കും എന്നു മു​മ്പു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. താൻ കണ്ട​തായ കാ​ഴ്ച​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​തു​വാൻ റി​പ്പോർ​ട്ടർ​ക്കു് അന്യാ​പേ​ക്ഷ കൂ​ടാ​തെ കഴി​ക്കാം. എന്നാൽ, മറ്റൊ​രാ​ളു​ടെ ഉള്ളി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന അറി​വു​ക​ളെ പകർ​ന്നെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു അയാ​ളെ​ത​ന്നെ ചെ​ന്നു​കാ​ണാ​തെ കഴി​ക​യി​ല്ല. ഈ സന്ദർ​ശന സമ്പ്ര​ദാ​യം പരി​ഷ്ക്കാ​ര​പ്പെ​ട്ടു് ഇപ്പോൾ മറ്റൊ​രു​വക ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ​കൂ​ടി പത്ര​പം​ക്തി​ക​ളിൽ കട​ന്നു വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇവ​യാ​ണു സം​വാ​ദം എന്നു പറ​യു​ന്ന അന്വാ​ഖ്യാ​ന​ങ്ങൾ. ഇവ ഇപ്പോൾ പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ വളരെ മു​ഖ്യ​മായ ഘട​ക​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഒരു സം​ഗ​തി​യെ​പ്പ​റ്റി പല​പ്പോ​ഴും പൂർ​ണ്ണ​മാ​യോ പര​മാർ​ത്ഥ​മാ​യോ ഉള്ള വി​വ​ര​ങ്ങൾ പുറമെ പര​ന്നി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നി​രി​ക്കാം. ബഹു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു ആവക വി​വ​ര​ങ്ങൾ അറി​വാൻ കൗ​തു​ക​വു​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം. ഇവ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു് പത്ര​ത്തിൽ പ്ര​സ്താ​വി​പ്പാൻ പത്ര​ക്കാ​രൻ താൽ​പ​ര്യ​മു​ള്ള​വ​നാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തു് അവ​ന്റെ പത്ര​ത്തി​ന്നു പ്ര​ചാ​ര​വും പ്രാ​ബ​ല്യ​വും കൂ​ടു​വാൻ ആവ​ശ്യ​മാ​യു​മി​രി​ക്കും. എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ഈ വി​വ​ര​ങ്ങൾ സം​ഭ​രി​ക്കേ​ണ്ട​തു്? ഒരു​കാ​ര്യം നി​ശ്ച​യം. ഈ വി​വ​ര​ങ്ങൾ കൈ​ക്ക​ലു​ള്ള ആളെ കണ്ടു ചോ​ദി​ച്ചാ​ല​ല്ലാ​തെ, സൂ​ക്ഷ്മ​സം​ഗ​തി​കൾ അറി​ക​യി​ല്ല. അതി​നാൽ, അതു സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള​വ​രിൽ പ്ര​മാ​ണി​ക​ളെ സന്ദർ​ശി​ക്ക​യാ​ണു് പത്ര​ക്കാ​രൻ ഒന്നാ​മ​താ​യി ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു്. അവ​രോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചാൽ, അവർ ഒഴി​വു​ക​ഴി​വു കൂ​ടാ​തെ എല്ലാ വി​വ​ര​ങ്ങ​ളും തു​റ​ന്നു​പ​റ​യു​ന്ന​പ​ക്ഷം, പത്ര​ക്കാ​രൻ കൃ​താർ​ത്ഥ​നാ​കാം. എന്നാൽ, എല്ലാ​വ​രും ഇത്ത​രം ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു മറു​പ​ടി പറവാൻ മന​സ്സു​ള്ള​വാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല; സംഗതി കുറെ സ്വ​കാ​ര്യ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്ത​ലു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നാൽ പറവാൻ നി​ശ്ച​യ​മാ​യും മടി​ക്കും. അതു ലോക സ്വ​ഭാ​വം തന്നെ ആണു്. ഈ നി​ല​യിൽ പത്ര​ക്കാ​ര​നു അവ​രോ​ടു് പരി​ഭ​വ​പ്പെ​ടാൻ ന്യാ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല; അവൻ​കൂ​ടി​യും അതേ അവ​സ്ഥ​യിൽ പെ​ട്ടി​രു​ന്നാൽ, സ്വ​കാ​ര്യം പു​റ​ത്താ​ക്കു​വാൻ മടി​ക്കും. എന്നാ​ലി​നി എന്താ​ണു ഒരു നി​വൃ​ത്തി​മാർ​ഗ്ഗം? സംഗതി സ്വ​കാ​ര്യ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നാ​ലും അതി​നെ​പ്പ​റ്റി പര​ക്കെ പ്ര​സ്താ​വം ഉണ്ടെ​ന്നും, ആകയാൽ ആളു​കൾ​ക്കു ദു​ശ്ശ​ങ്ക​യോ സം​ശ​യ​മോ ഉള്ള​തൊ​ക്കെ നീ​ക്കു​ന്ന​തി​നും അതൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​കാ​തെ കഴി​യ്ക്കു​ന്ന​തി​നും വാ​സ്ത​വ​വി​വ​ര​ങ്ങൾ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണു് ഉചി​ത​മെ​ന്നും, ഇങ്ങ​നെ ചെ​യ്താൽ അവാ​സ്ത​വ​വർ​ണ്ണ​നം​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കാ​വു​ന്ന ക്ലേ​ശ​ങ്ങ​ളെ നി​വാ​ര​ണം ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നും, റി​പ്പോർ​ട്ടർ അവരെ ബോ​ധ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ണം. ബു​ദ്ധി​ഗു​ണ​മു​ള്ള​വർ ഉടനടി വേണ്ട വി​വ​ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വെ​ളി​വിൽ പറയും; പത്ര​ക്കാ​ര​നു തന്റെ അപേ​ക്ഷ സാ​ധി​ച്ചു എന്ന സം​തൃ​പ്തി​യും ഉണ്ടാ​കും.

വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങൾ ശേ​ഖ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നും പുറമെ, ഒരാൾ ഒരു വി​ഷ​യ​ത്തിൽ പ്ര​ഖ്യാ​ത​നാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, ആ വി​ഷ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റിയ അയാ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ​ന്തെ​ന്ന​റി​യു​ന്ന​തി​നും, സന്ദർ​ശ​ന​സ​മ്പ്ര​ദാ​യം പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ടു​മാ​റു​ണ്ടു്. പല​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളിൽ കു​റേ​ശ്ശ അറി​വു​ള്ള​വ​രായ പത്ര​ക്കാ​ര​ന്മാർ അനേകം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം; അവർ​ക്കു​കൂ​ടി​യും, പ്ര​ത്യേ​ക​മൊ​രു വി​ഷ​യ​ത്തിൽ—സാ​ഹി​ത്യ​ശാ​സ്ത്ര​ക​ലാ​തി​ക​ളിൽ ഒന്നിൽ—വി​ദ​ഗ്ദ​ന്മാ​രെ​ന്നു കീർ​ത്തി​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​ടെ ജ്ഞാ​ന​ഭ​ണ്ഡാ​ഗാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു കടം മേ​ടി​ക്കു​ന്ന​തു അയു​ക്ത​മാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ഈ വി​ദ​ഗ്ദ്ധൻ​മാർ പത്ര​ക്കാ​ര​ന്മാർ​ക്കൊ​പ്പം ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തു​വാൻ ശീ​ലി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നു വരാം; എങ്കി​ലും, അവർ​ക്കു ലോകരെ ഗു​ണ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​നു ഉതു​ക​ന്ന അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ കൈ​ക്ക​ലു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ഇവയെ ശേ​ഖ​രി​പ്പാൻ പത്ര​ക്കാ​രൻ ഉത്സാ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു ഗു​ണ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ ദോ​ഷ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​ത​ല്ല. ഒരു പ്ര​മാ​ണി ഒരു ദി​ക്കിൽ ചെ​ന്നാൽ, അയാൾ​ക്കു ആ ദി​ക്കി​നെ​പ്പ​റ്റി തോ​ന്നു​ന്ന അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ എന്തെ​ന്ന​റി​വാൻ പത്ര​ക്കാർ ഉത്സാ​ഹി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ചി​ല​പ്പോൾ, നാ​ട്ടിൽ ആലോ​ച​നാ​വി​ഷ​യ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന വല്ല കാ​ര്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും, മു​മ്പ​ന്മാ​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ അറി​വാൻ, അവരെ, തരം​കി​ട്ടു​ന്നേ​ട​ത്തു​വ​ച്ചു് അഭി​മു​ഖം കണ്ടു് ചോ​ദി​പ്പാ​നും പത്ര​ക്കാ​രർ വി​ചി​കീർ​ഷ​യോ​ടു​കൂ​ടി​യി​രി​ക്കും. ഇം​ഗ്ല​ണ്ടിൽ, പാർ​ലി​മെ​ന്റ് സഭാ​യോ​ഗ​ത്തിൽ നട​പ​ടി​കൾ കു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു റി​പ്പോർ​ട്ടെ​ഴു​താ​നാ​യി പോ​കു​ന്ന പത്ര​പ്ര​തി​നി​ധി​കൾ പലരും, സാ​മാ​ജി​ക​ന്മാ​രിൽ പ്ര​മാ​ണി​ക​ളെ ‘ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​രം’ കണ്ടു സം​സാ​രി​ച്ചു് സം​വാ​ദ​ന്വാ​ഖ്യാ​നം ചെ​യ്യു​മാ​റു​ണ്ടു്; പൊ​തു​ജ​ന​മ​ഹാ​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ പ്ര​സം​ഗി​പ്പാ​നോ മറ്റോ ചെ​ല്ലു​ന്ന പ്ര​മാ​ണി​ക​ളെ​യും ഇങ്ങ​നെ ‘പി​ടി​കൂ​ടാ​റു​ണ്ടു്’.

മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ സന്ദർ​ശ​ന​ങ്ങൾ മി​ക്ക​വാ​റും റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാർ സ്വ​ന്തം പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ അം​ഗ​മാ​യി നട​ത്തു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. ചില സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ, സന്ദർ​ശ​ന​ങ്ങൾ മുൻ​കൂ​ട്ടി വ്യ​വ​സ്ഥ​ചെ​യ്തു് അതി​ന്മ​ണ്ണം നട​ത്തു​ന്നു; പത്രാ​ധി​പ​രോ, ലേ​ഖ​ന​കർ​ത്താ​വു​ത​ന്ന​യോ, അപേ​ക്ഷി​ച്ചു് സന്ദർ​ശ​ന​ത്തി​നു് അനു​വാ​ദം ലഭി​ക്കു​ന്നു. ഈ സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ, സന്ദ്ര​ഷ്ടാ​വായ പത്ര​പ്ര​തി​നി​ധി നല്ല വക​തി​രി​വോ​ടും ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ടും​കൂ​ടെ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്; അയാൾ ‘പിടി’ കൂ​ടു​ന്ന ‘പു​ള്ളി’യോടു എന്തെ​ന്തു ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ഏതേ​തു​പ്ര​കാ​ര​ത്തിൽ, ചോ​ദി​ക്കേ​ണ​മെ​ന്നു മുൻ​കൂ​ട്ടി ചി​ന്തി​ച്ചു​റ​യ്ക്ക​ണം. ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ എഴു​തി​ത്ത​യ്യാ​റാ​ക്കി കൈ​വ​ശം​വെ​ച്ചു് കൊ​ള്ളു​ക​യും വേണം. സന്ദ്ര​ഷ്ടാ​വു് രസി​ക​നും നയ​ജ്ഞ​നും സൂ​ക്ഷ്മ​ഗ്രാ​ഹി​യും ആയി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​വ​ശ്യ​മാ​ണു്. അയാൾ തന്റെ ‘പു​ള്ളി’യോടു് ഓരോ ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന മറു​പ​ടി​കൾ, ‘പു​ള്ളി’യുടെ മു​ഖ​ഭാ​വ​ഭേ​ദം, മു​ത​ലാ​യ​വ​യൊ​ക്കെ ഉട​നു​ടൻ കു​റി​ക്ക​യോ, ഓർ​മ്മ​വെ​യ്ക്ക​യോ ചെ​യ്തു​കൊ​ള്ള​ണം. മറു​പ​ടി​കൊ​ണ്ടു് ഇട​യ്ക്കു സന്ദർ​ഭോ​ചി​ത​മായ വി​ശേ​ഷ​ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ തോ​ന്നി​യാൽ അവ​യേ​യും ചോ​ദി​ക്കുക; മറു​പ​ടി​യും കു​റി​ക്കുക. പ്ര​കൃത വി​ഷ​യ​ത്തി​നു ചേ​രാ​ത്ത​തോ, ‘പു​ള്ളി​യു​ടെ’ അധി​കാ​ര​ത്തെ കവി​ഞ്ഞ​തോ ആയു​ള്ള സം​ഗ​തി​കൾ മറു​പ​ടി​യിൽ ‘വന്നു​ചാ​ടി’പ്പോ​യാൽ, അവയെ തള്ളി​ക്ക​ള​യുക.

സം​വാ​ദ​വി​വ​ര​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി എഴു​തു​ന്ന ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ ‘പു​ള്ളി’യുടെ സമ്മ​ത​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി വേണം അച്ച​ടി​ച്ചു പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​പ്പാൻ. എന്തെ​ന്നാൽ, അയാ​ളു​ടെ പ്ര​മാ​ദ​ത്താൽ വല്ല അസം​ബ​ന്ധ​കാ​ര്യ​വും പറ​ഞ്ഞു​പോ​യി​രു​ന്നാൽ, അതു കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു് പി​ഴ​പോ​ക്കു​വാൻ അയാൾ​ക്കും സൗ​ക​ര്യം ലഭി​ക്കും. അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​മ്പോൾ, അയാ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് അന്യ​ഥാ ധരി​പ്പാൻ കാ​ര​ണ​മി​ല്ലാ​താ​ക​യും ചെ​യ്യും. അതി​നാ​ലാ​ണു് ലേഖനം അച്ച​ടി​ക്കും​മു​മ്പു് അയാളെ കാ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കേ​ണ​മെ​ന്നു നി​ബ​ന്ധന ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. കാ​ണി​ക്കേ​ണ്ട​തു പത്ര​ധർ​മ്മ​ത്തിൽ​പെ​ട്ട ഒരു മര്യാ​ദ​യാ​ണു്; കാ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു ഉത്ത​മം. എന്നാൽ എപ്പൊ​ഴും ഇതു സാ​ധി​ച്ച​താ​യി വരു​ക​യി​ല്ല. ‘പു​ള്ളി’ അക​ലെ​പ്പാർ​ക്കു​ന്ന ആളാ​യാൽ, കാ​ണി​പ്പാൻ അസാ​ധ്യം​ത​ന്നെ. ഈ വി​ഷ​മ​ദ​ശ​യിൽ ലേ​ഖ​ന​കർ​ത്താ​വു നല്ല​വ​ണ്ണം യു​ക്താ​യു​ക്ത​വി​വേ​ച​നം​ചെ​യ്തു് ത്യാ​ജ്യ​ത്യാ​ഗം നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടാൽ മതി.

ഇത്ത​രം സം​വാ​ദ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളിൽ എന്തൊ​ക്കെ​യാ​ണു എഴു​താ​വു​ന്ന​തു്? എന്തെ​ഴു​ത​ണം? എന്തൊ​ക്കെ ‘പു​ള്ളി’യെ കാ​ണി​ച്ചു സമ്മ​തി​പ്പി​ക്ക​ണം? സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി, സം​വാ​ദ​ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ രണ്ടു ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്, ഒന്നു്, ‘പു​ള്ളി’യെ​പ്പ​റ്റി ചരി​ത്ര​മാ​യോ, കാ​ഴ്ച​യ്ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന അഭി​പ്രാ​യ​മാ​യോ, മറ്റോ എഴു​തി​ച്ചേർ​ക്കു​ന്ന ആമു​ഖ​വാ​ച​ക​ങ്ങൾ: ഈ ഭാഗം ‘പു​ള്ളി’യെ കാ​ണി​ക്കേ​ണ്ട​ത​ല്ല; മറ്റൊ​ന്നു്, ‘പു​ള്ളി’യുടെ കൈ​ക്കൽ​നി​ന്നു ലഭി​ച്ച വാർ​ത്ത​കൾ: ഇവ സാ​ക്ഷാൽ സം​ഭാ​ഷ​ണ​രീ​തി​ക്കോ, അന്വാ​ഖ്യാത സം​ഭാ​ഷ​ണ​രീ​തി​ക്കോ, സം​ക്ഷി​പ്ത​മാ​യി​ട്ടോ എഴു​തി​യി​രി​ക്കാം. ഈ ഭാഗം ‘പു​ള്ളി’യുടെ അനു​മ​തി​യോ​ടു​കൂ​ടി വേണം പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​ക്കു​വാൻ. അതി​നാൽ ഇതു മാ​ത്ര​മേ, ‘പു​ള്ളി’യുടെ മു​മ്പാ​കെ വെ​യ്ക്കേ​ണ്ടു. ഒന്നാ​മ​തു പറഞ്ഞ ജീ​വ​ച​രി​ത്ര​രൂ​പ​മാ​യോ മറ്റോ ഉള്ള ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ, ലേ​ഖ​ന​കർ​ത്താ​വു് മന​സ്സാ​ക്ഷി​ക്കു അനു​രോ​ധ​മായ അഭി​പ്രാ​യം ഏതും പ്ര​സ്താ​വി​ക്കാ​മെ​ന്നാ​ണു് ‘വെ​യ്പും നട​പ്പും’. ഒരു പു​സ്ത​ക​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഗു​ണ​ദോ​ഷ​നി​രൂ​പ​ണം​ചെ​യ്തു പറവാൻ ഒരു​വ​നു് എത്ര സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യാ​വ​കാ​ശ​മു​ണ്ടോ, അതി​ലൊ​ട്ടും താ​ഴാ​ത്ത അവ​കാ​ശം ഒരു​പൊ​തു​ജ​ന​കാ​ര്യ പ്ര​സ​ക്ത​നായ ആളെ​പ്പ​റ്റി അഭി​പ്രാ​യം​പ​റ​വാ​നും പത്ര​ക്കാ​ര​നു് അനു​വ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അഭി​പ്രാ​യം പറ​വാ​നാ​ണു്; അല്ലാ​തെ വസ്തു​സ്ഥി​തി​ക​ളെ പറ​യു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ, ഇല്ലാ​ത്ത സം​ഗ​തി​കൾ ഉണ്ടാ​ക്കി​പ്പ​റ​വാ​നോ, ഉള്ള​തു മറ​ച്ചു​വെ​ച്ചു തെ​റ്റി​ധ​രി​പ്പി​പ്പാ​നോ, അല്ല—എന്നു ഓർ​ത്തി​രി​ക്ക​ണം. ഉത്തമ വി​ശ്വാ​സ്യ​മാ​യി അഭി​പ്രാ​യം പറ​ഞ്ഞു കേൾ​പ്പാൻ ചി​ലർ​ക്കു സന്തോ​ഷം ഉണ്ടാ​ക​യി​ല്ലാ​യി​രി​ക്കാം; എന്നാ​ലും, വൃ​ഥാ​സ്തു​തി​യെ​ക്കാൾ നല്ല​തു് തന്റെ ഗു​ണ​ദോ​ഷ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി സൂ​ക്ഷ്മം ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്ന​താ​ണു്, എന്നു് അവർ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യാൽ, ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ പത്ര​ക്കാ​ര​നോ​ടു പരി​ഭ​വം​തോ​ന്നു​വാൻ ന്യാ​യ​മി​ല്ലെ​ന്നു ബോ​ധ്യ​പ്പെ​ടും. അതെ​ന്താ​യാ​ലും, സന്ദ്ര​ഷ്ടാ​വു് പഴമ പരി​ച​യ​ക്കാ​ര​ന​ല്ലെ​ന്നി​രു​ന്നാൽ, തന്റെ ‘പു​ള്ളി’യെ​പ്പ​റ്റി നി​ഷ്ക്ക​രു​ണ​മാ​യോ വി​വേ​ക​ര​ഹി​ത​മാ​യോ, അകീർ​ത്തി​ക​ര​മാ​യോ യാ​തൊ​ന്നും എഴു​തി​പ്പോ​ക​രു​തു്; പ്ര​ശം​സി​ക്കു​ന്നെ​ട​ത്തും, വാ​സ്ത​വ​മായ പ്ര​ശം​സ​യാ​ണു ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു ബോ​ധ്യ​മാ​ക​ണം. നാലു പാ​ദ​ങ്ങൾ അടി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി പദ്യ​ങ്ങൾ നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ​ല്ലാം ‘യഥാർ​ത്ഥ കവി’കളും ‘മഹാ​ക​വി’കളും അവ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന​തു ‘സാ​ക്ഷാൽ കവിത’കളും അവ നി​സർ​ഗ്ഗ​സു​ന്ദര’ങ്ങ​ളും; ഏതൊ​രു​ത്തി​യും ‘മഹാ​വി​ദു​ഷി’ അല്ലെ​ങ്കിൽ ‘സ്ത്രീ​ര​ത്ന’വും; ഏതൊ​ര​ഭി​പ്രാ​യ​മാ​യാ​ലും അതു ‘ആദ​ര​ണീയ’വും ‘യു​ക്തി​യു​ക്ത’വും മറ്റും മറ്റും; ആയി​രു​ന്നാൽ, പി​ന്നെ, അവ​രെ​ക്കാ​ളും അവ​യെ​ക്കാ​ളും ഉയർ​ന്ന പടി​യിൽ നിൽ​ക്കു​ന്നു എന്ന വി​ശേ​ഷ​ത്തെ കു​റി​പ്പാൻ വി​ശേ​ഷ​ണ​പ​ദ​ത്തി​നു നി​ഘ​ണ്ടു തേ​ടി​പ്പോ​കാ​മെ​ന്നു കരു​തു​ന്ന ലേ​ഖ​ന​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രെ സാ​മാ​ന്യ​ബു​ദ്ധി​കൾ കൂ​ടി​യും പു​ച്ഛി​ക്കു​മെ​ന്ന​റി​യ​ണം. സം​വാ​ദ​ന്വാ​ഖ്യാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ സന്ദ്ര​ഷ്ടാ​വു് എപ്പൊ​ഴും അപ്ര​ധാ​ന​നാ​യി പി​റ​കിൽ​നി​ന്നു​കൊ​ള്ളു​ക​യും, തന്റെ ‘പു​ള്ളി’യെ മഹാ​ജ​ന​സ​മ​ക്ഷം പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണു വേ​ണ്ട​തെ​ന്നും യു​ക്ത​മെ​ന്നും പത്ര​പ്ര​തി​നി​ധി​കൾ ഓർ​ത്തി​രി​ക്ക​ണം.

സന്ദർ​ശ​നാ​വ​സ​ര​ത്തിൽ, പത്ര​പ്ര​തി​നി​ധി തനി​ക്കു കി​ട്ടു​ന്ന വി​വ​ര​ങ്ങ​ളെ കു​റി​പ്പാൻ ‘പണി​ക്കോ​പ്പു​കൾ’ എടു​ത്തു നി​ര​ത്ത​ണ​മോ? നി​ര​ത്തു​ന്ന​തു മര്യാ​ദ​യോ? ഒരു​വ​ന്റെ ‘വാ​യിൽ​നി​ന്നു വീ​ഴു​ന്ന’ വകകളെ ‘പെ​റു​ക്കി’യെ​ടു​പ്പാൻ കട​ലാ​സും പെൻ​സി​ലും കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു കാ​ണു​മ്പോൾ​ത​ന്നെ, ചി​ലർ​ക്കു മന​സ്സി​നു സ്വൈ​ര​ക്കേ​ടു​ണ്ടാ​കും. അങ്ങ​നെ ‘പു​ള്ളി’കളെ​ക്കൊ​ണ്ടു ‘മൊഴി’ പറ​യി​ച്ചു എഴു​തി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു മര്യാ​ദ​കേ​ടാ​യി​ട്ടാ​ണു വി​ചാ​രി​ക്കാ​റു​ള്ള​തു്. ആകയാൽ, സന്ദ്ര​ഷ്ടാ​വു് ആദ്യ​മാ​ദ്യം യാ​തൊ​ന്നും എഴി​തി​യെ​ടു​ക്കാൻ ഉത്സാ​ഹി​ക്ക​രു​തു്; ‘പു​ള്ളി’യു​മാ​യി അധികം ‘ലോക്യ’മാ​യി​ക്ക​ഴി​യു​മ്പോൾ അയാ​ളു​ടെ സങ്കോ​ച​ങ്ങൾ ഒതു​ങ്ങി​യി​രി​ക്കും; അപ്പോ​ഴേ​ക്കും, അയാൾ, നോ​ക്കു​കൊ​ണ്ടോ വാ​ക്കു​കൊ​ണ്ടോ, സന്ദ്ര​ഷ്ടാ​വി​ന്റെ ‘പണി​ക്കോ​പ്പു’കൾ ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊൾ​വാൻ സമ്മ​തി​ച്ചു എന്നു വരാം. എന്നാൽ പി​ന്നെ കാ​ണു​ന്ന​തും കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു​മൊ​ക്കെ ശരി​യാ​യി​ട്ടും വി​ട്ടു​വീ​ഴ്ച​കൂ​ടാ​തെ​യും കു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു​കൊ​ള്ള​ണം. കട​ലാ​സും പെൻ​സി​ലും ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു് വി​ഹി​ത​മ​ല്ലെ​ന്നി​രി​ക്കിൽ, സന്ദ്ര​ഷ്ടാ​വി​നു എല്ലാ സം​ഗ​തി​ക​ളും ഓർ​മ്മ​യിൽ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു​വെ​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ക​യ​ല്ലാ​തെ ഗത്യ​ന്ത​ര​മി​ല്ല. ഏതാ​യാ​ലും, ഏകാ​ഗ്ര​ചി​ത്ത​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു ഓർ​മ്മ​ശ​ക്തി​യെ പോ​ഷി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​രാ​ണു് സന്ദർ​ശ​ന​വി​വ​ര​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന​തിൽ അധികം സമർ​ത്ഥ​ന്മാ​രാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​തു്.

കല്പി​ത​ക​ഥ​കൾ വർ​ത്ത​മാ​ന​പ​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലും മാ​സി​കാ​പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലും സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി ചേർ​ത്തു​വ​രു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇവയിൽ വെ​ച്ചു്, വർ​ത്ത​മാ​ന​പ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണാ​റു​ള്ള കഥകൾ പ്രാ​യേണ ചെ​റി​യ​വ​യും അതതു ലക്ക​ങ്ങ​ളിൽ​ത​ന്നേ കഴി​യു​ന്ന​വ​യു​മാ​കു​ന്നു; മാസിക പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളിൽ ഇത്ത​രം ചെറിയ കഥകൾ ചേർ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, മു​ഖ്യ​മാ​യു​ള്ള​തു് ഖണ്ഡ​ശഃ​പ്ര​ക​ടീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന വലിയ കഥ​ക​ളാ​ണു്. എങ്ങ​നെ​യാ​യാ​ലും, കല്പിത കഥ​യെ​ഴു​ത്തു സാ​ഹി​ത്യ​ശാ​സ്ത്ര​വി​ഷ​യ​ത്തിൽ ഉൾ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ, വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ, വൃ​ത്താ​ന്ത​പ​ത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ത്തിൽ ഉൾ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​ക​യ​ല്ല എന്നി​രി​ക്കി​ലും, പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ കഥ​ക​ളെ​ഴു​തു​ന്ന നട​പ്പു് പ്ര​ബ​ല​പ്പെ​ട്ടു​വ​ന്നി​രി​ക്ക​കൊ​ണ്ടു്, ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ചില സം​ഗ​തി​കൾ എടു​ത്തു​പ​റ​യേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഒരു ചെറിയ കല്പി​ത​കഥ എഴുതി ഫലി​പ്പി​ക്കു​വാൻ ആർ​ക്കും കഴി​യും എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കേ​ണ്ട. അതി​ന്നു, വി​ശേ​ഷ​മായ ഒരു മനോ​ധർ​മ്മം, കല്പ​നാ​ശ​ക്തി, ഇതി​ന്നു പുറമെ, തന്റെ കൈ​ക്ക​ലു​ള്ള വി​ഷ​യ​ത്തെ ഉചി​ത​രൂ​പ​ത്തിൽ വാർ​ത്തൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​ള്ള കൈ​ത്ത​ഴ​ക്കം—ഇവ കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നു സി​ദ്ധി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം. കഥയിൽ മു​ഖ്യ​മാ​യി വേ​ണ്ട​തു്, ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ പ്ലോ​ട്ട് എന്നു പറ​യു​ന്ന, വസ്തു​ര​ച​നം ആകു​ന്നു; ഇതു മന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് സു​സ​ങ്ക​ല്പി​ത​മാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. കഥാ​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ അവ​ശ്യം ആവ​ശ്യ​ക​മാ​യ​തു വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ഉള്ളി​നെ കവ​രു​വാൻ തക്ക​വ​ണ്ണം വി​സ്മ​യാ​വ​ഹ​മായ ഒരു സം​ഭ​വ​വും, ഫലി​ത​മായ പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള അതി​ന്റെ പരി​ണാ​മ​വും ആകു​ന്നു. കഥ​യെ​ഴു​തി ഫലി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ഭാ​ഷാ​രീ​തി എത്ര​യും ലളി​ത​മാ​യും, കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന പ്ര​കാ​ര​ത്തിൽ സാ​ക്ഷാൽ സം​ഭാ​ഷ​ണ​മാ​യും ഇരി​ക്കേ​ണ്ട​തും, കഥാം​ശ​ങ്ങ​ളെ വി​സ്ത​രി​ക്കാ​തെ കഴി​ക്കേ​ണ്ട​തു​മാ​കു​ന്നു. വി​ശേ​ഷ​പ്പെ​ട്ട ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി കൈ​വ​ശ​മു​ള്ള​പ​ക്ഷം, അതിനെ പ്ര​ക​ടി​പ്പാ​നാ​യി വേറെ വിഷയം തേ​ടി​പ്പോ​ക​യാ​ണു​ത്ത​മം. കല്പി​ത​ക​ഥ​ക​ളിൽ വാ​യ​ന​ക്കാർ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തും കഥാ​വ​സ്തു​വി​നെ ആകു​ന്നു എന്നു എഴു​ത്തു​കാ​രൻ ഓർ​മ്മ​വെ​ക്ക​ണം. എന്നാൽ, മാസിക പത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളി​ലെ​ഴു​തു​ന്ന കഥ​കൾ​ക്കു വസ്തു​മാ​ത്രം നോ​ക്കി​യാൽ​പോ​രാ; കഥ​യ്ക്കു മനോ​ഹ​ര​മായ രൂപം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യും, അതു ചില നി​ബ​ന്ധ​ന​കൾ​ക്ക​ടി​മ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​യും വേണം.

ഒന്നാ​മ​താ​യി, കഥ​യു​ടെ ഏതു ഭാ​ഗ​വും സം​ക്ഷി​പ്ത​സാ​ര​മാ​യി പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്ക​ണം; എഴു​തു​ന്ന വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നെ​ങ്കി​ലും നി​രർ​ത്ഥ​മാ​യി​രി​ക്ക​രു​തു്. ‘നി​രർ​ത്ഥം’ എന്നു ആക്ഷേ​പി​ക്കു​മ്പോൾ ചില കവികൾ അവ​രു​ടെ പദ്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ വാ​ക്കു​കൾ​ക്കു നി​രർ​ഥ​ക​ത്വ​ദോ​ഷ​മി​ല്ലെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​പ്പാൻ നി​ഘ​ണ്ഡു നോ​ക്കി​യാൽ അർ​ത്ഥം കാണും, എന്നു പറ​യു​മ്പോ​ലെ സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ള്ളേ​ണ്ട​ത​ല്ല. ഓരോ വരി​യി​ലും കഥാം​ശ​ത്തി​ന്റെ സാ​ന്നി​ധ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. എന്നാൽ ഇങ്ങ​നെ സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചെ​ഴു​തു​മ്പോൾ കഥ​യി​ലെ സം​ഗ​തി​ക​ളെ തി​ക്കി​ത്തി​ര​ക്കി​ച്ചേർ​ത്തി​രി​ക്ക​യു​മ​രു​തു്. ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ വീർ​പ്പി​ച്ചും ചി​ല​ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ മെ​ലി​പ്പി​ച്ചും എഴു​തി​യാൽ, കഥാം​ശ​ങ്ങൾ​ക്കു ഐക​രൂ​പ്യ​മി​ല്ലാ​തെ​യാ​വു​മെ​ന്ന​റി​യേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. കഥ​യി​ലെ ഓരോ സം​ഗ​തി​യും അതി​ന്റെ പൂർ​വ​സം​ഗ​തി​യിൽ​നി​ന്നു സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യി പൊ​ട്ടി​മു​ള​ച്ചു വരു​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്ന​ത്ത​ക്ക​പ്ര​കാ​ര​ത്തിൽ വേണം എഴു​തു​വാൻ. ഇതി​ലേ​ക്കു എഴു​ത്തു​കാ​ര​നു ഒരേ ആശ്ര​യം, ലോ​ക​ഗ​തി​ക​ളെ പ്രേ​ക്ഷി​ച്ച​റിക എഴു​തി​ശ്ശീ​ലി​ക്കുക ഇവ​യാ​കു​ന്നു. ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ ഇള​ക്കി​മ​റി​ക്കു​വാൻ തക്ക ശക്തി​യു​ള്ള​തും ഹൃ​ദ​യാ​വർ​ജ്ജ​ക​വു​മായ ഒരു സം​ഭ​വ​ത്തെ, സം​ക്ഷി​പ്ത​സാ​ര​മാം​വ​ണ്ണം, രണ്ടു​മൂ​വാ​യി​രം വാ​ക്കു​കൾ​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു​തീർ​പ്പാൻ എല്ലാ​വർ​ക്കും സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല: കഥ​യെ​ഴു​ത്തിൽ നൈ​പു​ണ്യം സമ്പാ​ദി​ച്ച​വർ​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ, ഇതു നി​ഷ്പ്ര​യാ​സം കഴി​യും. കഥാം​ശ​ങ്ങ​ളെ ഒതു​ക്ക​മാ​യി അടു​ക്കി​വെ​പ്പാൻ ഏറ​ക്കു​റെ പഴമ പരി​ച​യം​കൊ​ണ്ടേ സാ​ധി​ക്കൂ.

സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചെ​ഴു​തുക. വശ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, രണ്ടാ​മ​താ​യി വേ​ണ്ട​തു, കഥ​യി​ലെ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ നി​ല​യിൽ​നി​ന്നു നോ​ക്കി കഥ മു​ഴു​വൻ തന്റെ മനോ​ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ കാ​ണ്മാ​നു​ള്ള ശക്തി ആകു​ന്നു. ഈ സം​ഭാ​വ​നാ​ശ​ക്തി കേവലം അനു​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി ലഭി​ക്കു​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു നി​രാ​ശ​പ്പെ​ടേ​ണ്ടാ; പ്രാ​പ്തി​യു​ള്ള​വ​നു, ഈ ശക്തി, അഭ്യാ​സ​ത്താൽ കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും, ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യാം. യാ​തൊ​രു കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നും താ​നെ​ഴു​തു​ന്ന കഥയെ മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ സം​ഭാ​വ​നാ​ശ​ക്തി കൊ​ണ്ടു് തന്റെ മനോ​ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ വ്യ​ക്ത​മാ​യി കാ​ണു​ക​യും, അങ്ങ​നെ കണ്ടി​ട്ടു് അനാ​വ​ശ്യ​മെ​ന്നു ബോ​ധ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളെ​യോ വാ​ക്കു​ക​ളെ​യോ ഒക്കെ നീ​ക്കി​ക്ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്ത​തി​നു മേ​ല​ല്ലാ​തെ, പത്ര​ത്തിൽ ചേർ​പ്പാ​നാ​യി യാ​തൊ​രു പത്രാ​ധി​പ​രു​ടെ​യും മു​മ്പാ​കെ തള്ളി​യ​യ​യ്ക്ക​രു​തു്. ഫലി​ത​മായ വാചകം എന്നോ, നാ​യി​ക​യു​ടെ അം​ഗ​ഭം​ഗി​യെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള സര​സ​മായ വർ​ണ്ണ​നെ​യെ​ന്നോ, മറ്റോ​വ​ല്ല ഭാ​ഗ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നു​ത​ന്നെ പ്ര​ശംസ തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു ഗണ്യ​മാ​ക്കേ​ണ്ടാ; ആ ഭാഗം കഥ​യു​ടെ സാ​ന്ദ്ര​ത​യ്ക്കു ആവ​ശ്യ​ക​മ​ല്ലെ​ന്നി​രി​ക്കിൽ, അതു തള്ളി​ക്ക​ള​ക​ത​ന്നെ വേണം.

കഥ​യു​ടെ രൂപം എങ്ങ​നെ​യാ​ണു മനോ​ഹ​ര​മാ​ക്കുക? ഇതി​ലേ​ക്കും, വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ഹൃദയം അറി​വാൻ സാ​മർ​ത്ഥ്യം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. കഥാ​രം​ഭ​ഘ​ട്ട​ത്തി​ലെ എട്ടു പത്തു വാ​ക്യ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്രം പത്ര​പ്ര​സാ​ധ​ക​ന്റെ മന​സ്സി​നെ ആവർ​ജ്ജി​പ്പാൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ, കാ​ര്യം ജയി​ച്ചു. ഇതി​ന്നാ​യി മിക്ക കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രും കൈ​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം, കഥ​യി​ലെ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളിൽ വളരേ മു​ഖ്യ​മായ ഒന്നി​നെ കഥാ​രം​ഭ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു ഘടി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​കു​ന്നു. ഈ വഴി​യ്ക്കു വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ കൗ​തു​ക​ത്തെ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി എഴി​തി​പ്പി​ടി​പ്പി​ക്ക​യോ, ഉള്ള​തിൽ​നി​ന്നു ഏതാ​നും വാ​ക്കു​കൾ എടു​ത്തു​ക​ള​ക​യോ ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​യാൽ കഥ​യു​ടെ സ്വാ​ര​സ്യ​ത്തി​നു ഭംഗം വരു​മെ​ന്നു​കൂ​ടി വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു തോ​ന്ന​ത്ത​ക്ക വി​ധ​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്ക​ണം കഥ​യെ​ഴു​തി​ക്ക​ഴി​പ്പാൻ. എങ്ങ​നെ​യാ​യാ​ലും, പ്ര​തി​ഫ​ല​ത്തി​നു യോ​ഗ്യ​മായ ഒരു കല്പി​ത​ക​ഥ​യെ​ഴു​തു​വാൻ തൽ​കർ​ത്താ​വു മന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു നല്ല​വ​ണ്ണം പണി​യെ​ടു​ക്കാ​തെ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല; തന്റെ കല്പ​നാ​ശ​ക്തി​യേ​യും വി​വേ​ച​ന​സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്തെ​യും ഉചി​ത​മായ പ്ര​കാ​രം ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്താ​തെ, തൂ​വൽ​ത്തു​മ്പ​ത്തു ചാ​ടി​വ​രു​ന്ന കുറെ വാ​ക്കു​ക​ളെ കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​പ്പി​ച്ചു് കഥ​യെ​ഴി​തി​ത്ത​ള്ളു​ന്ന​വർ, തങ്ങ​ളു​ടെ മാ​ത്ര​മ​ല്ലാ, പത്രാ​ധി​പ​ന്മാ​രു​ടെ​യും വി​ല​യേ​റിയ സമയം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു എന്നു അറി​യ​ണം.

ചെറിയ കഥകൾ എഴു​തി​ക്കി​ട്ടു​വാൻ പത്ര​ക്കാ​രും മാ​സി​ക​ക്കാ​രും ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​മാ​റു​ണ്ടു്. ഇം​ഗ്ല​ണ്ടു മു​ത​ലായ പാ​ശ്ചാ​ത്യ​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഇത്ത​രം കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാർ​ക്കു മതി​യായ പ്ര​തി​ഫ​ല​വും കി​ട്ടാ​റു​ണ്ടു്. രണ്ടാ​യി​രം വാ​ക്കു​കൾ​ക്കു ഒന്നു മുതൽ അഞ്ചോ പത്തോ​വ​രേ ഗി​നി​യാ​ണു സാ​ധാ​രണ പ്ര​തി​ഫ​ലം. പത്ര​പ്ര​സാ​ധ​ക​നു കേ​ട്ടു​പ​രി​ച​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു പുതിയ എഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​ണു് ഒരു മാ​സി​ക​യ്ക്കു കഥ​യ​യ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ, അയാൾ​ക്കു, ചു​രു​ങ്ങി​യ​തു ആറു പവൻ തു​ട​ങ്ങി കവി​ഞ്ഞ​തു പതി​ന​ഞ്ചു പവൻ വരെ പ്ര​തി​ഫ​ലം പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാം. എന്നാൽ, ഇങ്ങ​നെ കഥ​യെ​ഴു​തി കാ​ല​ക്ഷേ​പം കഴി​ക്കാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നാൽ അതി​ലും ദുർ​ഘ​ട​മു​ണ്ടു്: ചില പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ട്ട പത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ​ക്കു അയ​ച്ചു​കി​ട്ടു​ന്ന കഥ​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി, അതുകൾ കൈ​പ്പ​റ്റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നോ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നോ, ഒരു മറു​പ​ടി അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​പ്പാൻ പത്രാ​ധി​പ​ന്മാർ​ക്കു് ഉടനടി സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല; ഒരു കൊ​ല്ല​ത്തോ​ളം വൈ​കി​യെ​ന്നു വരാം. അത്ര​യേ​റെ കഥകൾ പത്രാ​ധി​പ​രു​ടെ മു​മ്പിൽ എത്തു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ഒരു കൊ​ല്ല​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഇതു​പ​തി​നാ​യി​രം ചെറിയ കഥകൾ ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലെ ഒരു പത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​നു അയ​ച്ചു​കി​ട്ടി​യി​രു​ന്ന​താ​യി തൽ​പ​ത്രാ​ധി​പർ തന്നെ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു; സ്വീ​ക​രി​ച്ചു പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ കഥ​ക​ളു​ടെ എണ്ണം, ഇവയിൽ, എഴു​പ​ത്തി​ര​ണ്ടു മാ​ത്രം ആയി​രു​ന്നു​താ​നും. ബാ​ക്കി​യെ​ല്ലാം ഉപേ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ഒരൊ​റ്റ പത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​നു തന്നേ ഇത്ര​യേ​റെ കഥകൾ കി​ട്ടിയ അവ​സ്ഥ​യ്ക്കു, മറ്റു പത്ര​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ക്കെ​ക്കൂ​ടി എത്ര​യെ​ത്ര ഇരു​പ​തി​നാ​യി​രം കി​ട്ടി​യി​രി​പ്പാൻ സം​ഗ​തി​യു​ണ്ടു്! ഇവയിൽ ഉപേ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഓരോ പത്തൊ​മ്പ​തി​നാ​യി​ര​ത്തിൽ​പ്പ​രം കഥ​ക​ളും തീരെ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​യോ​ഗ്യ​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത​വ​യാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല; കു​റെ​യൊ​ക്കെ നല്ല കഥ​ക​ളാ​യി​രി​ക്കാം. എന്നാൽ ഇവയെ അങ്ങാ​ടി​യ​റി​യാ​തെ വാ​ണി​ഭ​ത്തി​നു കൊ​ണ്ടു ചെ​ന്ന​തി​നാൽ വി​റ്റ​ഴി​യാ​തെ മട​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​രേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​താ​ണു്. താൻ എഴു​തി​യു​ണ്ടാ​ക്കിയ കഥ ഏതു പത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണു പറ്റു​ന്ന​തെ​ന്നു നിർ​ണ്ണ​യം വരു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു ആ പത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലേ​ക്കു അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു​പ​ക​രം, തന്റെ ചെ​വി​യിൽ പേ​രു​കേ​ട്ട​തായ ഏതെ​ങ്കി​ലു​മൊ​രു പത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലേ​ക്കു കെ​ട്ടി​യ​യ​ച്ചു ഭാ​ഗ്യം പരീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തു വി​വേ​ക​പൂർ​വ്വ​മായ സമ്പ്ര​ദാ​യ​മ​ല്ല.

ഇപ്പോൾ പറ​ഞ്ഞ​തെ​ല്ലാം ചെറിയ കഥ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു്. മാ​സി​ക​പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലാ​ക​ട്ടെ, പ്ര​തി​വാ​ര​പ​ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ക​ട്ടെ ഖണ്ഡം​ഖ​ണ്ഡ​മാ​യി ക്ര​മ​ശഃ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന മറ്റൊ​രു​ത​രം കല്പി​ത​ക​ഥ​ക​ളു​ണ്ടു്. ഇവ അതതു സമ​യ​ത്തെ ദേ​ശ​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ലോ സമു​ദായ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ലോ ഉള്ള മുഖ്യ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൂ​ടെ ഉൾ​പ്പെ​ടു​ത്തി എഴു​തു​ന്ന​വ​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇത്ത​രം കഥ​ക​ളെ​ഴു​തി​ക്കൊ​ടു​പ്പാൻ പത്രാ​ധി​പൻ​മാർ കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നും ചി​ല​പ്പോൾ പ്ര​ത്യേ​കം മാ​സ​പ്പ​ടി​യെ​ന്ന​വ​ണ്ണം പ്ര​തി​ഫ​ലം നി​ശ്ച​യി​ച്ചി​രി​ക്കും. ഒരു കൊ​ല്ല​ത്തിൽ ഒരാ​യി​രം പവൻ പ്ര​തി​ഫ​ലം കി​ട്ടു​വാൻ ഞെ​രു​ക്ക​മി​ല്ല; ഇതി​ലി​ര​ട്ടി കി​ട്ടു​ന്ന​വ​രു​മു​ണ്ടു്.

ഈ മാ​തി​രി കഥ​ക​ളെ​ഴു​തു​ന്ന​തി​നു കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ തന്റെ മാ​ത്രം മനോ​ധർ​മ്മ​ത്തെ ആശ്ര​യി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടി​ല്ല. കഥ​യു​ടെ ബീജം തേ​ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കു​വാൻ പത്രാ​ധി​പർ​ക്കാ​ണു ബദ്ധ​പ്പാ​ടു്. പത്രാ​ധി​പർ പത്ര​വാ​യ​ന​ക്കാ​രായ ബഹു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ അപ്പോ​ഴ​ത്തെ നിലയെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു അവ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളെ ഇള​ക്കു​ന്ന​തി​നും മാ​റ്റു​ന്ന​തി​നും മറി​ക്കു​ന്ന​തി​നും തക്ക​തായ ഒരു വിഷയം നി​ശ്ച​യി​ക്കു​ന്നു. പത്രാ​ധി​പ​രു​ടെ ആശയം ഇന്ന​താ​ണെ​ന്നു ഉറ​പ്പി​ച്ച​തി​ന്റെ ശേഷം, അയാൾ, തന്റെ കൂ​ട്ടു​പ​ണി​ക്കാ​രിൽ​വെ​ച്ചു് അധികം മി​ടു​ക്കു​ള്ള​വ​രെ വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തി, അവ​രു​മാ​യി ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു. അവർ ഓരോ​രു​ത്ത​രും ആ ആശ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി പറ​യാ​വു​ന്ന ആക്ഷേ​പ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ പറ​ക​യും. പുതിയ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ സു​ചി​പ്പി​ക്ക​യും ചെ​യു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ പലർ​കൂ​ടി പതിരു പാ​റ്റി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു നല്ല നെ​ന്മ​ണി തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​യും പു​തി​യ​താ​യി ചില നെ​ന്മ​ണി​കൾ​കൂ​ടെ ചേർ​ക്കു​യും ചെ​യ്ത​തി​ന്റെ ശേ​ഷ​മാ​ണു് സാ​ക്ഷാൽ കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ അര​ങ്ങ​ത്തു വരു​ന്ന​ത്. പത്രാ​ധി​പർ, താനും കൂ​ട്ട​രും​കൂ​ടി ആലോ​ചി​ച്ചു​റ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള കഥ​യു​ടെ സൂ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ​യെ​ന്നു കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നെ ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഇയാ​ളും തന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ കഥ​യ്ക്കു മെ​ച്ച​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന സം​ഗ​തി​ക​ളെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഇതു​വ​രും കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു, കഥ​യു​ടെ പരി​പോ​ഷ​ണം ഏതു പ്ര​കാ​ര​ത്തിൽ ആയി​രി​ക്കേ​ണ​മെ​ന്നു, തമ്മിൽ വാ​ദ​പ്ര​തി​വാ​ദം ചെ​യ്തു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. ഇത്ര​യു​മാ​യാൽ പി​ന്നെ, കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ തന്റെ കൈ​ക്കൽ ഏല്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട കഥാ​ബീ​ജ​ത്തെ പത്രാ​ധി​പർ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള പ്ര​കാ​ര​ത്തിൽ നട്ടു​ന​ന​ച്ചു മു​ള​പ്പി​ച്ചു് കാ​ഴ്ച​ക്കാർ​ക്കു ചേ​ത​സ്സ​മാ​കർ​ഷ​ക​മാ​കും​വ​ണ്ണം വളർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു വരു​വാൻ വേണ്ട ശ്രമം ചെ​യ്യു​ന്നു. ആദ്യ​മാ​യി, കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ പത്രാ​ധി​പ​രു​ടെ പക്കൽ​നി​ന്നു കി​ട്ടിയ സൂ​ച​ന​ക​ളേ​യും ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ​യും ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി കഥാ​വ​സ്തു​വി​ന്റെ സം​ക്ഷേ​പം എഴു​തി​ത്ത​യ്യാ​റാ​ക്കു​ന്നു. കഥാ​രം​ഭം വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ മന​സ്സി​നെ ആവർ​ജ്ജി​ക്കു​വാൻ തക്ക​വ​ണ്ണം കഥയിൽ മു​ഖ്യ​മായ ഒരു സം​ഭ​വ​ത്തെ ആരം​ഭ​ത്തിൽ എടു​ത്തു​വെ​യ്ക്കു​ന്നു. പ്രാ​രം​ഭാ​ധ്യാ​യ​ങ്ങൾ, വൃ​ഥാ​സ്ഥൂ​ല​ങ്ങൾ ആവാ​തി​രി​പ്പാൻ കരുതി, പല കുറി പു​തു​ക്കി​യെ​ഴു​തി ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തി​നു മേലേ, പത്ര​ത്തിൽ അച്ച​ടി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി അയ​യ്ക്കാ​റു​ള്ളു. ഒരു നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ​ങ്ങ​നെ​യോ, നാ​നാ​ര​സ​ങ്ങ​ളും സ്തോ​ഭ​ങ്ങ​ളും, ഇള​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം, കവി​യു​ടെ മനോ​ധർ​മ്മം പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു, അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ ഇത്ത​രം കല്പി​ത​ക​ഥ​യു​ടെ പ്രാ​രം​ഭ​ഘ​ട്ട​ങ്ങ​ളി​ലും ലോ​ക​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ര​ഹ​സ്യ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം. ഇപ്ര​കാ​രം ചെ​യ്താൽ കഥാ​പ്രാ​രം​ഭ​ഘ​ട്ട​ങ്ങൾ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ മന​സ്സി​നെ അവ​ന​റി​യാ​തെ തന്നെ ബഹു​ദൂ​രം ആകർ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കും. ഈ മാ​തി​രി കഥ​ക​ളു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം ഇതാ​ണു്: പ്രാ​രം​ഭ​ഘ​ട്ട​ത്തിൽ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ ഓരോരോ കു​ഴ​ക്കു​ക​ളിൽ കു​ടു​ങ്ങു​ന്ന​താ​യും; അന​ന്ത​രാ​ധ്യാ​യ​ങ്ങ​ളിൽ, അവർ ആ കു​ഴ​ക്കു​ക​ളിൽ നി​ന്നു പു​റ​മേ​യി​റ​ങ്ങി രക്ഷ​പ്പെ​ടു​വാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​താ​യും കഥാം​ശ​ങ്ങ​ളെ ബന്ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഒരു ലക്ക​ത്തിൽ കഥ വാ​യി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യാൽ വാ​യ​ന​ക്കാ​രൻ പത്ര​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്ത ലക്ക​ങ്ങൾ വാ​യി​പ്പാൻ ക്ഷ​മ​കേ​ടോ​ടെ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്ക​ണം. അതി​ന്നു തക്ക​വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണു കഥ​യു​ടെ ഓരോ അദ്ധ്യാ​യ​വും എഴുതി ഫലി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട​ത്. ഇതി​ലേ​ക്കു, കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നു, പത്രാ​ധി​പ​രു​ടെ ഉപ​ദേ​ശ​ങ്ങൾ അപ്പൊ​ഴ​പ്പോൾ കി​ട്ടു​മാ​യി​രു​ന്നാ​ലും, മഹാ​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളെ പ്രേ​ക്ഷി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു അതി​ന്ന​നു​സ​രി​ച്ചു് കഥയിൽ ആവ​ശ്യം​പോ​ലെ ഓരോ സം​ഗ​തി​കൾ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു​കൊ​ള്ളു​വാൻ തക്ക ബു​ദ്ധി​ഗു​ണം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം.