വൃ​ത്താ​ന്ത​സൂ​ച​ന​കൾ കു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്താൽ മാ​ത്രം പോരാ; അവയെ പത്ര​ത്തിൽ വി​ള​മ്പു​ന്ന​തി​നു തക്ക​വ​ണ്ണം ‘പാക’പ്പെ​ടു​ത്ത​ണം. ഇതു റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാ​രൊ​ക്കെ അവ​ശ്യം ചെ​യ്തേ കഴിയൂ. ഏതു​ത​രം റി​പ്പോർ​ട്ട​രും തന്റെ കൈ​ക്ക​ലു​ള്ള വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ ചെറിയ ‘ഖണ്ഡി​ക​കൾ’ ആക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ട​തു പത്ര​ന​ട​ത്തിൽ​പ്പിൽ ഒരു പ്ര​ധാന കാ​ര്യ​മാ​ണു്. ഈ ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ ആണു് പത്ര​ത്തി​ന്റെ അം​ഗ​ങ്ങൾ. ഒരു ചുമരു കെ​ട്ടു​ന്ന​തി​നു് ഇഷ്ടി​ക​കൾ എങ്ങ​നെ​യോ, ഒരു പത്രം സജ്ജീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ഖണ്ഡി​ക​കൾ അതേ​പ്ര​കാ​രം പ്ര​മാ​ണ​ഘ​ട​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വൃ​ത്താ​ന്ത​ങ്ങൾ ശേ​ഖ​രി​ക്കു​ന്ന റി​പ്പോർ​ട്ട​റു​ടെ പക്കൽ​നി​ന്നു​ചെ​ല്ലു​ന്ന വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ​ക്കു പുറമേ, മറ്റൊ​രു വിധം ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ കൂടി പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണാ​റു​ണ്ട​ല്ലോ; ഇവയെ പത്രാ​ധി​പ​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഈ രണ്ടു​ത​രം ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളും സ്വ​ഭാ​വ​തഃ ഭി​ന്ന​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു ധരി​ക്കേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു: രണ്ടും ചെറിയ കു​റി​പ്പു​കൾ ആയി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന ഒരു സം​ഗ​തി​യെ അവ​യ്ക്കു സമാ​ന​ധർ​മ്മ​ത്തെ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു; മറ്റു സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ അവ ഭിന്ന ധർ​മ്മ​ങ്ങ​ളാ​യി​ട്ടു​ള്ള​വ​യാ​കു​ന്നു. റി​പ്പോർ​ട്ടർ പാ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി വി​ള​മ്പു​ന്ന ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ വെറും വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങൾ അട​ങ്ങി​യ​വ​യാ​ണു്; പത്രാ​ധി​പ​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ ആയു​ള്ള ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ പല​പ്പോ​ഴും വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള വി​മർ​ശ​ന​ങ്ങ​ളോ, ചി​ല​പ്പോൾ രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​സം​ബ​ന്ധ​മായ ഏതാൻ കണ​ക്കു​കൾ മാ​ത്ര​മോ, ചി​ല​പ്പോൾ അന്യ​ത്ര ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ള്ള വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ സമാ​ഹ​രി​ച്ചു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യെ ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്ന ജ്ഞാ​പ​ക​ങ്ങ​ളോ ആയി​രി​ക്കും. ഈ വി​ധ​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ ഇല്ലാ​തെ ഒരു പത്ര​വും നട​ന്നു കാ​ണു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു പറയാം.

ചെറിയ ചെറിയ വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ​കൊ​ണ്ടു വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യെ ആകർ​ഷി​ക്കുക എന്ന​തു സാ​ധാ​ര​ണ​പ​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ക്കെ, വി​ശേ​ഷി​ച്ചു് പ്ര​തി​വാ​ര​പ​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു, കർ​ത്ത​വ്യ​മാ​യി​ട്ടു​കൂ​ടെ തീർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. സര​സ​മാ​യും, സാ​ര​വ​ത്താ​യും, സം​ക്ഷി​പ്ത​മാ​യും ഉള്ള വർ​ത്ത​മാന ഖണ്ഡ​ങ്ങൾ നി​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു വൃ​ത്താ​ന്ത​പ​ത്ര​ത്തോ​ളം, തദ്ദേ​ശ​വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ സം​തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​ന്നും, മറ്റൊ​രു​ത​രം പത്ര​ത്തി​നും ശക്തി​യി​ല്ലാ. സരസം, സാ​ര​വ​ത്തു് എന്ന വി​ശേ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ; ചില പത്ര​ങ്ങ​ളി​ലെ റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാർ സഭാ​യോ​ഗ​ന​ട​പ​ടി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി എഴു​തു​മ്പോൾ ഓരോരോ പ്ര​സം​ഗ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ചെ​യ്യു​മാ​റു​ള്ള വെറും വി​ശേ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ, വി​ചാ​രി​ച്ചു​പോ​ക​രു​തു്. ആ വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ, വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ സര​സ​വും, സാ​ര​വ​ത്തും ആയി​രി​ക്ക​ണം. വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങൾ എന്തൊ​ക്കെ​യാ​വാം? ബഹു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു വി​നോ​ദ​മോ വി​ജ്ഞാ​ന​മോ നൽ​കു​ന്ന​തായ ഏതൊരു വർ​ത്ത​മാ​ന​വും സത്യാ​നു​രോ​ധേ​ന​യും സഭ്യ​മ​ര്യാ​ദ​യെ അനു​സ​രി​ച്ചും പ്ര​തി​വാ​ദി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്. ആൾ തി​ങ്ങി​ന​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു തെ​രു​വിൽ ഒരു കാളയോ കു​തി​ര​യോ വി​ര​ണ്ടോ​ടി​യ​താ​ക​ട്ടെ, ഒരു പു​ര​യ്ക്കു തീ കത്തി​യ​താ​ക​ട്ടെ, ഒരു ആക​സ്മി​ക​മ​ര​ണ​മു​ണ്ടാ​യ​താ​ക​ട്ടെ, ഒരു നാ​ട​ക​മോ പന്തു​ക​ളി​യോ നട​ന്ന​താ​ക​ട്ടെ, ഒരു​വ​നു ഒരു പ്ര​ശം​സാ​പ​ത്രം ലഭി​ച്ച​താ​ക​ട്ടെ—ഇങ്ങ​നെ പല സം​ഗ​തി​ക​ളും വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ​ക്കു വി​ഷ​യ​മാ​കാം. ഇവയെ എഴുതി ഫലി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു റി​പ്പോർ​ട്ട​റു​ടെ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്തെ ആശ്ര​യി​ച്ചി​രി​ക്കും. ഒരു പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു ഒന്നി​ല​ധി​കം പത്ര​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ, ഇവ​ത​മ്മിൽ വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങൾ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ എപ്പോ​ഴും മത്സ​ര​മു​ണ്ടാ​യി എന്നു വരാം. മറ്റു കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ സാ​ധാ​രണ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കാ​വു​ന്ന മത്സ​രം റി​പ്പോർ​ട്ട​റു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യെ അത്ര​ത്തോ​ളം അർ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പത്ര​വാ​യ​ന​ക്കാർ പത്രം വി​ടുർ​ത്താൽ ആദ്യ​മാ​യി കൗ​തു​ക​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കു​ന്ന ‘സ്വ​ദേ​ശ​വാർ​ത്ത’ പം​ക്തി കു​റു​കി​യി​രു​ന്നാൽ അതൃ​പ്തി​യും; എത്ര​യും നീ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ന്ന​താ​യി കണ്ടാൽ അന​ല്പ​മായ സന്തോ​ഷ​വും ഉണ്ടാ​കാ​റു​ണ്ടു്. ഈ സ്ഥി​തി​ക്കു, റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാർ സ്വ​ന്തം പത്ര​ത്തി​ന്റെ അഭ്യു​ദ​യ​ത്തി​ലും സ്വ​ന്തം അഭി​വൃ​ദ്ധി​യി​ങ്ക​ലും താ​ല്പ​ര്യ​മു​ള്ള​വ​രാ​ണെ​ന്നി​രി​ക്കിൽ, അവർ​ക്കു വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങൾ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു് വാ​യ​ന​ക്ക​രെ ആകർ​ഷി​ക്കാൻ തക്ക രീ​തി​യിൽ എഴുതി ഫലി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു എത്ര വളരെ ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചാ​ലും അതു അധി​ക​മാ​യി​പ്പോ​യി എന്നു ആക്ഷേ​പം വരു​ക​യി​ല്ല. മത്സ​ര​മു​ള്ള​പ്പോൾ പത്രാ​ധി​പ​ന്മാർ റി​പ്പോർ​ട്ട​റു​ടെ വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​ക​ളെ എത്ര​യോ സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യും നി​ഷ്കർ​ഷ​മാ​യും പരി​ശോ​ധി​പ്പാ​നും, അവ മറ്റു പത്ര​ങ്ങ​ളോ​ടു കി​ട​നിൽ​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അവർ​ക്കു റി​പ്പോർ​ട്ട​റു​ടെ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അഭി​മാ​നം കു​റ​വാ​നും ഇട​യാ​കു​ന്ന​താ​കു​ന്നു.

ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന​തി​ലേ​ക്കു് ആവ​ശ്യ​മാ​യു​ള്ള​തു് അതിൽ അട​ക്കേ​ണ്ട​തായ ‘വക’കൾ ആകു​ന്നു. ഈ ‘വക’കൾ എവി​ടെ​നി​ന്നാ​ണു് ലഭി​ക്കുക? പത്ര​ക്കാ​രൻ തന്റെ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു വി​ടു​ന്ന​വ​യാ​ണോ? അവൻ എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് എല്ലാ സം​ഗ​തി​ക​ളെ​യും അറി​യു​ന്ന​തു്? പത്ര​റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാർ സർ​വ്വ​ജ്ഞ​ന്മാ​രും സർ​വ്വ​സാ​ക്ഷി​ക​ളും ആകു​ന്നു​വെ​ന്നു് ചി​ലർ​ക്കു തോ​ന്നി​പ്പോ​യേ​ക്കാം. വാ​സ്ത​വം അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. പത്ര​ത്തിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്ന വാർ​ത്ത​കൾ എല്ലാം റി​പ്പോർ​ട്ടർ സ്വ​ന്തം കണ്ണാ​ലേ കണ്ടവ ആയി​രി​ക്ക​യി​ല്ല; പലേ സം​ഗ​തി​ക​ളി​ലും അവ​ന്നു അറിവു കി​ട്ടു​ന്ന​തു അന്യ​ന്മാർ വഴി​യാ​യി​ട്ടാ​ണു്. എന്നാൽ ഇപ്ര​കാ​രം ലഭി​ക്കു​ന്ന അറി​വു​ക​ളെ ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തിൽ അവൻ നല്ല മുൻ​ക​രു​തൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നാൽ, എല്ലാ വാർ​ത്ത​ക​ളും അവൻ​ത​ന്നെ കണ്ണാ​ലെ കണ്ടു് കഥി​ച്ച​തു​പോല വി​ചാ​രി​ക്കാം. ഒരു സം​ഗ​തി​യെ​പ്പ​റ്റി റി​പ്പോർ​ട്ടർ​ക്കു അനു​ഭ​വ​ത്താൽ അറി​വി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, അതു കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​വ​നെ​യോ, അതു സം​ബ​ന്ധ​മായ വാ​സ്ത​വ​വി​വ​ര​ങ്ങൾ കൈ​വ​ശ​മു​ള്ള​വ​നെ​യോ തി​ര​ഞ്ഞു​പി​ടി​ച്ചു്, ആ വഴി​ക്കു വേണ്ട വി​വ​ര​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഗ്ര​ഹി​പ്പാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. അതതു സം​ഗ​തി​യു​ടെ സാ​ര​ഭാ​ഗ​ത്തെ ഗ്ര​ഹി​പ്പാൻ തക്ക സാ​മർ​ത്ഥ്യം അവ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം; അന്യ​ന്മാ​രിൽ​നി​ന്നു ലഭി​ക്കു​ന്ന അറി​വു​ക​ളിൽ അനാ​വ​ശ്യ​മായ പലതും കലർ​ന്നി​രി​ക്കാം; ഇവയെ തള്ളി​ക്ക​ള​യാ​നും വേ​ണ്ട​തു​മാ​ത്രം ഏടു​പ്പാ​നും, പക്ഷ​പാ​തം കൂ​ടാ​തെ​യി​രി​പ്പാ​നും അവൻ ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാൽ, തന്റെ വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി പത്രാ​ധി​പർ​ക്കോ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കോ വെ​റു​പ്പു തോ​ന്നാൻ കാ​ര​ണ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു വകകൾ സം​ഭ​രി​പ്പാൻ, റി​പ്പോർ​ട്ടർ​ക്കു്, സർ​ക്കാർ ജീ​വ​ന​ക്കാ​രു​മാ​യി നി​ശ്ച​യ​മാ​യും പരി​ച​യ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. പോ​ലീ​സ് ജീ​വ​ന​ക്കാ​രു​മാ​യി വി​ശേ​ഷി​ച്ചും ഇട​പ​ഴ​ക​ണം. പൊ​തു​വിൽ സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ആരു​ടെ​യൊ​ക്കെ പക്കൽ​നി​ന്നു് അറി​യാൻ കഴി​യു​മോ, അവ​രെ​യൊ​ക്കെ ദി​വ​സം​തോ​റും കണ്ടു് പ്ര​ശ്നം ചെ​യ്യ​ണം. പോ​ലീ​സ് സ്റ്റേ​ഷൻ, മജി​സ്ട്രേ​റ്റ് കോടതി, റവ​ന്യൂ​ക​ച്ചേ​രി, ആശു​പ​ത്രി, തീ​വ​ണ്ടി ആപ്പീ​സ്, മറ്റു പൊ​തു​വക സ്ഥ​പ​ന​ങ്ങൾ—ഇങ്ങ​നെ നാ​നാ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലും ചെ​ന്നു്, അവ​യി​ലെ ജീ​വ​ന​ക്കാ​രു​മാ​യി സം​ഭാ​ഷ​ണം ചെ​യ്തു്, പുതിയ വാർ​ത്ത​കൾ ഗ്ര​ഹി​പ്പാൻ എപ്പോ​ഴും താ​ല്പ​ര്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യി​രി​ക്ക​ണം. ആ ജീ​വ​ന​ക്കാ​രെ അവ​രു​ടെ ആപ്പീ​സു​ക​ളിൽ ചെ​ന്നു കാ​ണു​ന്ന​തു യു​ക്തം അല്ലെ​ന്നി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, അവ​രു​ടെ ഗൃ​ഹ​ങ്ങ​ളിൽ പോയി അവ​രു​ടെ അവസരം നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു സം​സാ​രി​ക്ക​ണം. ചിലർ യാ​തൊ​രു ഭയവും കൂ​ടാ​തെ, വാർ​ത്ത​കൾ പറ​യു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും; ചിലർ ഭയ​ശീ​ല​ന്മാ​രാ​യി​ട്ടു തു​റ​ന്നു പറ​ക​യി​ല്ല. മറ്റു​ചി​ലർ വാ​സ്ത​വ​ത്തെ മറ​ച്ചു​വെ​യ്ക്കും; വേറെ ചിലർ മനഃ​പൂർ​വ്വം വാ​സ്ത​വ​ത്തി​ന്നു വി​പ​രീ​ത​മാ​യി പറയും; ഇനി​യും ചിലർ കേൾ​വി​യെ മാ​ത്രം അധി​ഷ്ഠാ​ന​മാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവ്യ​ക്ത​മാ​യി വല്ല​തും പറയും. ഇത്ത​ര​ത്തിൽ പല മാ​തി​രി ആളു​ക​ളോ​ടൊ​ക്കെ സം​സാ​രി​ച്ചു​വേ​ണം വാ​സ്ത​വം ഇത്ര, അവാ​സ്ത​വം ഇത്ര, എന്നു വി​വേ​ചി​പ്പാൻ തക്ക ബു​ദ്ധി​കൗ​ശ​ലം റി​പ്പോർ​ട്ടർ​ക്കു ഇല്ലെ​ന്നി​രി​ക്കിൽ, അവനും പത്ര​വും എത്ര എളു​പ്പ​ത്തിൽ അബ​ദ്ധ​ക്കു​ണ്ടിൽ പതി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്! ആളു​ക​ളു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നു​ള്ള ബു​ദ്ധി​ചാ​തു​ര്യം റി​പ്പോർ​ട്ടർ​ക്കു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ, അബ​ദ്ധ​ത്തിൽ ചെ​ന്നു ചാ​ടു​ക​യി​ല്ല. വാ​സ്ത​വം പറ​യു​ന്ന ശീ​ല​മു​ള്ള​വ​രോ​ടു പ്ര​ശ്നം ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ഉടൻ മറു​പ​ടി കി​ട്ടു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടാം; സന്ദേ​ഹ​പ്പെ​ടാൻ ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. തു​റ​ന്നു​പ​റ​യാൻ മടി​ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടു കു​റേ​ക്കൂ​ടെ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങൾ ചെ​യ്തു് വാ​സ്ത​വ​ങ്ങൾ ഒക്കെ പുറമെ വരു​ത്താം. ചി​ല​രോ​ടു കുറെ അധികം സം​സാ​രി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നേ​ക്കും ഒരു സം​ഗ​തി​യെ​പ്പ​റ്റി അല്പ​സ്വ​ല്പം വല്ല അറി​വും കി​ട്ടി​യി​രു​ന്നാൽ മു​ഴു​വൻ അറി​വാ​നും വാ​സ്ത​വ​നിർ​ണ്ണ​യം ചെ​യ്യാ​നും, ചില തര​ക്കാ​രോ​ടു താൻ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തി​ന്നു് നേരെ വി​പ​രീ​ത​മായ ഒരു സം​ഭ​വ​ത്തെ സം​ഭാ​വ​നം ചെ​യ്തും​കൊ​ണ്ടു പ്ര​ശ്നം ചെ​യ്യേ​ണ്ട​താ​യി​രി​ക്കും. ചി​ല​രോ​ടു ഇല്ലാ​ത്ത സം​ഗ​തി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ചോ​ദി​ക്കു​മ്പോൾ അവർ ആ അവാ​സ്തവ സംഗതി പത്ര​ത്തിൽ കാ​ണ​രു​ത​ല്ലോ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു, വാ​സ്ത​വം കൊ​ണ്ടു അവാ​സ്ത​വ​ത്തെ നി​ഷേ​ധി​ക്കും. ചി​ല​രോ​ടു സ്വ​കാ​ര്യ​സം​ഗ​തി​ക​ളേ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ക്കാൻ ഏർ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു് ക്ര​മേണ സർ​ക്കാർ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടാം. ഇങ്ങ​നെ പല​മാ​തി​രി പ്ര​കൃ​തി​ക്കാ​രോ​ടും പെ​രു​മാ​റേ​ണ്ട സമ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ശീ​ലി​ച്ച​വ​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന പക്ഷം, റി​പ്പോർ​ട്ടർ​ക്കു് തന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ വിജയം ലഭി​ക്കു​വാൻ പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല. ഇതി​ലേ​ക്കു് സാ​മർ​ത്ഥ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു്, വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങൾ ശേ​ഖ​രി​പ്പാൻ കൊ​ള്ളു​ക​യി​ല്ല; വെറും സ്വ​ന​ഗ്രാ​ഹി​യ​ന്ത്ര​ത്തി​ന്നൊ​പ്പം, സഭാ​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലെ പ്ര​സം​ഗ​ങ്ങൾ തു​ട​ങ്ങിയ നട​പ​ടി​ക​ളെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കാ​നേ കൊ​ള്ളൂ. ഏതു​വി​ധ​ത്തി​ലാ​യാ​ലും, വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ​ക്കു​ള്ള ‘വക’കൾ ശേ​ഖ​രി​ക്കു​മ്പോൾ, കാ​ര്യ​സാ​ര​ത്തിൽ കട​ന്നു ചെ​ല്ലു​വാ​നു​ള്ള സാ​മർ​ത്ഥ്യം റി​പ്പോ​ട്ടർ​ക്കു പഴ​മ​പ​രി​ച​യ​ത്താൽ സി​ദ്ധി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. അതു ഗ്ര​ഹി​പ്പാൻ കഴി​യാ​തെ, സ്വ​കാ​ര്യ​ത​ല്പ​ര​ന്മാ​രായ ആളു​ക​ളു​ടെ കു​ടു​ക്കിൽ പെ​ടു​വാ​നി​ട​വ​രു​ന്ന​തു ആശം​സ്യ​മ​ല്ല. ജന​ശ്രു​തി​ക​ളെ നി​ശ്ച​യ​ഗർ​ഭ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ക​യോ; നി​ശ്ച​യ​മായ സം​ഗ​തി​ക​ളെ ജന​ശ്രു​തി​യാ​യി പറകയോ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു യു​ക്ത​മ​ല്ല​താ​നും. ചി​ല​പ്പോൾ സം​ശ​യ​ഗ്ര​സ്ത​മായ സം​ഗ​തി​ക​ളെ കേൾ​വി​ക​ളാ​യി പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്ന​തും തീരെ അവി​ഹി​ത​മായ സമ്പ്ര​ദാ​യ​മാ​ണു്. “രാ​മ​മേ​നോൻ മരി​ച്ചു​പോ​യ​താ​യി കേൾ​ക്കു​ന്നു”—എന്നൊ​രു വാർ​ത്ത വാ​സ്ത​വാ​നു​രോ​ധേന ഉള്ള​താ​യി​രു​ന്നാൽ, ‘കേൾ​ക്കു​ന്നു’വി​ന്നു ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല; സം​ശ​യ​ഗ്ര​സ്ത​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇത്ര ഗൗ​ര​വ​പ്പെ​ട്ട ഒരു സം​ഗ​തി​യെ സം​ശ​യ​നി​വാ​ര​ണം വരു​ത്തി​യ​തി​നു​മേൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചാൽ​മ​തി​യാ​കും. അല്ലാ​തെ ആ വാർ​ത്ത​യു​ടെ വാ​സ്ത​വാ​വ​സ്ഥ​യെ ഭാ​ഗ്യ​പ​രി​ക്ഷ​യ്ക്കു അധീ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു ഒരി​ക്ക​ലും യു​ക്ത​മ​ല്ല; ന്യാ​യ​വു​മ​ല്ല.

വൃ​ത്താ​ന്ത​ഖ​ണ്ഡി​ക​കൾ അല്ലെ​ങ്കിൽ, വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ എഴു​തു​ന്ന​തി​ലേ​ക്കു​ള്ള വകകൾ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ പി​ന്നീ​ടു ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു്, വർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തെ ഒരു ഉചി​ത​മായ രൂ​പ​ത്തിൽ പ്ര​തി​ബിം​ബി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. സം​ഗ​തി​ക​ളൊ​ക്കെ, നട​ന്ന​ക്ര​മ​ത്തിൽ വി​വ​രി​ക്ക​ണം. പറ​യേ​ണ്ട​തൊ​ക്കെ അന്യൂ​ന​മാ​യി വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ കഴി​യു​ന്ന വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​ണം. വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ സം​ക്ഷി​പ്ത​സാ​ര​മാ​യും രമ​ണീ​യ​മാ​യും ഇരി​ക്ക​ണം. ഖണ്ഡി​ക​യ്ക്കു ചേർ​ന്ന​തായ ഒരു തല​വാ​ച​ക​വും ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​ണം. ഈ തല​വാ​ച​കം വരി​യു​ടെ നടു​വി​ല​ല്ലാ നാ​ട്ടേ​ണ്ട​തു്; വരി​യു​ടെ ആരം​ഭ​ത്തിൽ ഇട​ത്ത​റ്റ​ത്തു എഴുതി, ഒരു രോ​ധി​നി​ചി​ഹ്ന​മായ ചെറിയ വര​യി​ട്ടു് അതിനെ തു​ടർ​ന്നു് വർ​ത്ത​മാ​നം എഴു​തു​ക​യാ​ണു് സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം. തല​വാ​ച​കം, വർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം.ഇന്ന​താ​ണെ​ന്നു പ്ര​ഥ​മ​തഃ തോ​ന്നി​ക്കു​മാ​റോ അല്ലെ​ങ്കിൽ വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ അതി​ലേ​ക്കു ആകർ​ഷി​ക്കു​മാ​റോ ആയി​രി​ക്ക​ണം. ഒരുവൻ വെ​ള്ള​ത്തിൽ​വീ​ണു് മു​ങ്ങി​മ​രി​ച്ചു എന്ന സം​ഭ​വ​ത്തെ കഥി​ക്കു​ന്ന​താ​ണെ​ങ്കിൽ, അതിനു ‘മു​ങ്ങി​മ​ര​ണം’ എന്ന രീ​തി​യിൽ തല​വാ​ച​കം എഴു​തു​ക​യ​ല്ലാ​തെ, ‘ഒരു വി​ശേ​ഷം’ എന്നോ ‘ജല​ക്രീഡ’ എന്നോ മറ്റൊ അസം​ബ​ന്ധ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള തല​വാ​ച​കം വയ്ക്ക​രു​തു്. ‘എന്നാൽ’ എങ്കി​ലും ‘വീ​ണ്ടും’ മു​ത​ലായ പദ​ങ്ങൾ വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​മ്പിൽ​വെ​ച്ചു തൊ​ടു​ത്തു​കെ​ട്ടി വർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തെ ദുർ​ഗ്ര​ഹ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ വള​ച്ചു​പൊ​ള​ച്ചു പറ​യു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം തീരെ വർ​ജ്ജ്യ​മാ​ണു്. സ്വ​ഭാ​ഷാ​പ​ദ​ങ്ങൾ യഥേ​ച്ഛം ലഭി​ക്കു​ന്നെ​ട​ത്തു അന്യ​ഭാ​ഷാ​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ കു​ത്തി​ച്ചെ​ലു​ത്തി​യും ഭം​ഗി​ക്കു​വേ​ണ്ടി അനാ​വ​ശ്യ​മായ പഴ​മൊ​ഴി​കൾ നി​റ​ച്ചും വർ​ത്ത​മാ​ന​മെ​ഴു​തു​ന്ന​തു തീരെ അക്ഷേ​പ​യോ​ഗ്യ​മാ​കു​ന്നു. ഇതാ പകർ​ക്കു​ന്ന വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​ക​ളെ നോ​ക്കുക:

ശ്രീ​വർ​ദ്ധ​ന​പു​രം

കാ​ലാ​വ​സ്ഥ

“വേ​ന​ലി​ന്റെ കാ​ഠി​ന്യം പരി​ത​പ്ത​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ ദേ​ഹ​സൗ​ഖ്യം അത്ര സു​ഗ​മ​മ​ല്ല. കൂ​പ​ത​ടാ​ക​ങ്ങ​ളിൽ ജലം കർ​ദ്ദ​മ​സ​മ്മി​ളി​ത​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. തേങ്ങ അനേ​ക​ദുർ​ല്ല​ഭ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. തന്നി​മി​ത്തം വെ​ളി​ച്ചെ​ണ്ണാ​ദി​കൾ​ക്കും വി​ല​കൂ​ടു​ത​ലാ​ണു്. ആടു​മാ​ടു​ക​ളും അഹാ​ര​പ​ത്ര​ങ്ങൾ കി​ട്ടാ​തെ ശബ്ദോൽ​പാ​ദ​ന​ത്തി​ന്നു പോലും ശക്തി​യെ​ന്നി​യെ ഉറ​ക്കം തൂ​ങ്ങു​ന്നു…”

(‘സു​ജ​നാ​ന​ന്ദി​നി’, 1906 ഫെ. 2-നു)

എറ​ണാ​കു​ളം

“പ്രി​യ​പ​ത്രാ​ധി​പ​സ്സാ​റെ, നമ്മു​ടെ മാ​രു​ത​ഭ​ഗ​വാ​ന്റെ ഉപ​ദ്ര​വം ഈയിടെ ഇവിടെ കുറെ കല​ശ​ലു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. ഇദ്ദേ​ഹം അധി​ക​മാ​യി ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കു​ന്ന​തു് ഡർബാർ റോ​ഡി​ന്ന​രു​കിൽ പടി​ഞ്ഞാ​റോ​ട്ട​ഭി​മു​ഖ​മാ​യി ഇരി​ക്കു​ന്ന ഷാ​പ്പു​കാ​രെ​യും മറ്റു​മാ​ണു്, കാരണം എന്താ​ണെ​ന്നു് സാ​റ​റി​ഞ്ഞു​വോ? മി​സ്റ്റർ വാ​യു​വി​ന്റെ ശക്തി തടു​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി നിന്ന തെ​ങ്ങു​ക​ളെ​യെ​ല്ലാം ഉന്മൂ​ല​നാ​ശം ചെ​യ്തി​ല്ലേ? പി​ന്നെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഇഷ്ടം പോലെ തു​ള്ള​രു​തെ? കാ​ളെ​ജു കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങ​ളു​ടെ പഴയ ഓടുകൾ താൻ കുറെ അധികം പു​തു​താ​ക്കി​ച്ചു. മഴയും ഒട്ടും കു​റ​വ​ല്ല.”

(‘കേ​ര​ള​താ​രക’, 1911 ജൂൺ 30-നു)

അമ്പ​ല​പ്പുഴ

“മഴ​യു​ടെ ഉപ​ദ്ര​വ​ത്താൽ വളരെ നഷ്ട​ങ്ങൾ സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. തണു​പ്പോ അസ​ഹ​നീ​യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴും വെ​ള്ളം പൊ​ങ്ങി​വ​രു​ന്ന​തു പാ​ത്ര​ത്തിൽ​നി​ന്നും അടു​പ്പിൽ എന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തി​ലാ​ണു് കലാ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്…”

(‘മല​യാ​ളി’, 1911 ജൂലൈ 26-നു)

ഇക്കാ​ണി​ച്ച​വ​യിൽ, ഒന്നാ​മ​ത്തേ​തു, തൽ​ക്കർ​ത്താ​വി​നു സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​പ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​ങ്കൽ ‘മോഹം’ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു് പദാർ​ത്ഥ​ജ്ഞാ​നം ഇല്ലാ​തെ, വാ​ച​ക​പു​ഷ്ടി​ക്കു​വേ​ണ്ടി സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​ങ്ങൾ നി​റ​ച്ചു് പണ്ഡി​ത​മാ​നി​ത​യെ കാ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ലേ​ഖ​ന​മാ​ണു്. രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തിൽ, തൽ​ക്കർ​ത്താ​വു ഫലി​ത​മാ​യി എഴു​തു​ന്നു എന്നു ഭ്ര​മി​ച്ചു്, ചില ഗോ​ഷ്ടി​കൾ കാ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തേ​തിൽ, ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലെ ഒരു പഴ​മൊ​ഴി​യെ മല​യാ​ള​ത്തിൽ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തു്, വാ​ച​ക​ഭം​ഗി​ക്കു ഉത​കു​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു്, അസം​ബ​ന്ധ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു; ഇതി​ന്റെ അർ​ത്ഥം വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് സു​ഗ്ര​ഹ​വു​മ​ല്ല. ‘സാറെ’, ‘പത്രാ​ധ​പ​ച്ചേ​ട്ടാ’, ‘അനിയ’, ഹേ​ഹേ​പ​ത്രാ​ധി​പർ​സ്സാ​റേ, ‘ഓഹോ പൊ​ന്നു​ചേ​ട്ടാ’, ‘കേ​ട്ടി​ല്ലേ സാറെ’, ‘എന്താ​ണെ​ന്ന​ല്ലെ സാറെ’, എന്നി​ങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ‘പാ​യ്യാര’വാ​ക്കു​ക​ളെ ചേർ​ത്തു് വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ രചി​ക്കു​ന്ന​തും, അവയെ അതേ​വി​ധം പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തും, പത്ര​ത്തിൽ സാ​ഹി​ത്യ​ര​സി​ക​ത​യെ പോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല; സാ​ഹി​ത്യ​ദൂ​ഷ​ക​മാ​യി​രി​ക്കും താനും.

ഒരു വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു് ഏതു രീ​തി​യി​ലെ​ങ്കി​ലും എഴു​തി​ത്ത​ള്ളി​യാൽ മതി​യെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്; ഒരു ഉപ​ന്യാ​സ​ത്തെ എത്ര വി​ചി​ത്ര​മായ രീ​തി​യിൽ രചി​ക്കേ​ണ​മെ​ന്നു് നി​ഷ്കർ​ഷ​യു​ണ്ടോ, അതി​ന്മ​ണ്ണം തന്നെ, ഒരു ചെറിയ വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പും വി​ചി​ത്ര​ബ​ന്ധ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു​ര​വി​വർ​മ്മ​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്റെ ചി​ത്ര​പ​ട​ങ്ങ​ളെ കാ​ണു​മ്പോൾ മന​സ്സി​നു് എന്തൊ​രു ആഹ്ലാ​ദം, ഉണ്ടാ​കു​ന്നു​വോ അതേ​പ്ര​കാ​രം ഉള്ള ഒരു ആഹ്ലാ​ദം, ഒരു നല്ല ഉപ​ന്യാ​സം വാ​യി​ക്കു​മ്പോ​ഴും, ഉണ്ടാ​കേ​ണ്ട​താ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു് വി​ദ്യാ​നൈ​പു​ണ്യ​ത്തി​നൊ​പ്പം, ഉപ​ന്യാ​സ​കർ​ത്താ​വി​ന്നു ഗദ്യ​ര​ച​നാ​നൈ​പു​ണ്യം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അദ്ദേ​ഹം ഒരു ചി​ത്ര​പ​ട​ത്തിൽ ഒര​റ്റ​ത്തു ഒരു ചെറിയ താ​മ​ര​പ്പൂ​വോ ലതയോ വര​ച്ചാൽ അതു​കൂ​ടി മനോ​ജ്ഞ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, പത്ര​ത്തി​ലെ ഒരു വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പി​നേ​യും മനോ​ജ്ഞം ആക്കു​വാൻ കഴി​യു​ന്ന​താ​ണു്. ചി​ത്ര​ലേ​ഖ​ന​ത്തി​നൊ​പ്പം​ത​ന്നെ പത്ര​ലേ​ഖ​ന​വും ഒരു കലാ​വി​ദ്യ​യാ​ണെ​ന്നു ധരി​ക്കേ​ണ്ട​തും, ആ വി​ദ്യ​യു​ടെ പ്ര​ഖ്യാ​തി​ക്കു​ത​ന്നെ പത്ര​ലേ​ഖ​ക​ന്മാർ ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ്ട​തും ആകു​ന്നു. ചി​ത്ര​ലേ​ഖ​കൻ ഒരാ​ളു​ടെ സ്വ​രൂ​പം വര​ക്കു​മ്പോൾ, കണ്ണു്, മൂ​ക്കു്, ചെവി മു​ത​ലായ അം​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു ഉചി​ത​മായ പരി​മാ​ണ​ങ്ങ​ളെ നി​ശ്ച​യി​ക്കു​ന്നു; അതി​ന്മ​ണ്ണം, പത്ര​ലേ​ഖ​ക​ന്മാ​രും തങ്ങ​ളു​ടെ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളി​ലെ വി​ഷ​യ​വി​ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു തമ്മിൽ ചേർ​ച്ച​യു​ണ്ടാ​യി​രി​പ്പാൻ ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ക്ക​ണം. ചി​ത്ര​ലേ​ഖ​കൻ ഒരു സ്വ​രൂ​പ​ത്തി​ന്നു കയ്യോ, കാലോ, കണ്ണോ, മൂ​ക്കോ, മറ്റു ഏതെ​ങ്കി​ലു​മൊ​രു അംഗമോ ഇല്ലാ​തെ വര​ച്ചു​വെ​ച്ചാൽ അതു എത്ര ദുർ​ദ്ദർ​ശ​ന​മാ​യി കാ​ണു​മോ, അതി​ന്മ​ണ്ണം​ത​ന്നെ ഒരു പത്ര​ലേ​ഖ​കൻ തന്റെ ഉപ​ന്യാ​സ​ത്തെ വി​ഷ​യ​പ​രി​പൂർ​ത്തി​വ​രു​ത്താ​തെ എഴു​തി​യാൽ, അതു വാ​യി​പ്പാൻ കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​താ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. പി​ന്നെ​യും ഒരു ചി​ത്ര​ലേ​ഖ​കൻ തന്റെ വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളെ ചേ​രും​പ​ടി ചേർ​ത്തി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ആ ചി​ത്രം വാ​സ്ത​വ​ത്തെ പ്ര​തി​ബിം​ബി​ക്കാ​ത്ത​താ​യോ, മറ്റൊ​ന്നി​നെ ആശ​ങ്കി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​യോ വരാ​വു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ഒരു പത്ര​ലേ​ഖ​കൻ തന്റെ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഉചി​ത​പ​ദ​ങ്ങ​ളെ​യ​ല്ലാ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ, വർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം മാ​റി​യോ മറി​ഞ്ഞോ അർ​ത്ഥ​മാ​യേ​ക്കു​മെ​ന്നും ഓർ​മ്മ​വെ​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. മാ​തൃ​ക​യായ ഒരു ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ, പറ​യേ​ണ്ട സം​ഗ​തി​ക​ളെ​യൊ​ക്കെ, സം​ഭ​വ​ക്ര​മ​ത്തിൽ, ഉചി​ത​പ​ദ​ങ്ങ​ളാൽ, പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്ക​ണം; വാ​ക്യ​ങ്ങൾ സം​ക്ഷി​പ്ത​ങ്ങ​ളാ​യു​മി​രി​ക്ക​ണം; വാ​ക്കു​ക​ളെ ചു​രു​ക്കുക നി​മി​ത്തം അർ​ത്ഥ​ത്തി​നു യാ​തൊ​രു ഹാ​നി​യും വന്നി​രി​ക്ക​രു​തു്; പരി​വാ​ഹി​ത്വ​ദോ​ഷ​ത്തെ ഉല്പാ​ദി​ക്കു​മാ​റു​ള്ള അനാ​വ​ശ്യ​പ​ദ​ങ്ങ​ളോ വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളോ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തി​രി​ക്ക​യു​മ​രു​തു്. കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി​കൾ ആളാ​ന​പൂ​ച്ച​ക​ളു​ടെ രൂ​പ​ങ്ങ​ളെ ചു​മ​രിൽ വര​യ്ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം ഇതി​ലേ​ക്കു പറ്റു​ക​യി​ല്ല; ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു​വി​ദ്യ​യു​ടെ പ്ര​മാ​ണ​ത​ത്വ​ങ്ങ​ളെ പഠി​ച്ചു​ശീ​ലി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​രു​ടെ സമ്പ്ര​ദാ​യ​മാ​ണു് ആവ​ശ്യം; അതി​ന്നു സാ​ഹി​ത്യ​ശാ​സ്ത്ര​ത​ത്വ​ങ്ങ​ളു​ടെ അറി​വും, എഴു​തി​ശ്ശീ​ല​വും ഉണ്ടാ​യാ​ലേ, സാ​ധ്യ​മാ​വൂ.

വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ എഴു​തു​ന്ന റി​പ്പോർ​ട്ട​റു​ടെ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്തെ പരീ​ക്ഷി​പ്പാൻ ഉത്ത​മ​മായ മാർ​ഗ്ഗം, ചി​ല​പ്പോൾ അക​സ്മാൽ സം​ഭ​വി​ക്കാ​റു​ള്ള കു​തി​ര​പ്പി​ണ​ക്കം, വണ്ടി​മ​റി​ഞ്ഞ​പ​ക​ടം മു​ത​ലായ ആപ​ത്തു​ക​ളെ വി​വ​രി​ച്ചെ​ഴു​തു​ക​യാ​ണു്. ഈവക അപ​ക​ട​ങ്ങൾ നഗ​ര​ങ്ങ​ളിൽ സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി സം​ഭ​വി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. റി​പ്പോർ​ട്ടർ ഈ അപ​ക​ട​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ശരി​യായ അറി​വു​ക​ളൊ​ക്കെ ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ എന്നും, അതിലെ മു​ഖ്യ​കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ഇന്ന​വ​യെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടോ എന്നും, അവ വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ ആകർ​ഷി​ക്ക​ത്ത​ക്ക രീ​തി​യിൽ എഴു​തീ​ട്ടു​ണ്ടോ എന്നും, ലേഖനം വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ആ അപകടം വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ കൺ​മു​മ്പിൽ സം​ഭ​വി​ച്ച​തു​പോ​ലെ അവനു അർ​ത്ഥ​ഗ്ര​ഹം ഉണ്ടാ​കു​മോ എന്നും വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​കൊ​ണ്ടു നിർ​ണ്ണ​യ​പ്പെ​ടു​ത്താ​വു​ന്ന​താ​ണു്. താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്ന ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​നം നോ​ക്കുക:

“വീണു ഞെ​രി​ഞ്ഞു—ചൊ​വ്വാ​ഴ്ച വൈ​കി​യ​തിൽ പി​ന്നെ പു​ത്തൻ​ക​ച്ചേ​രി​ക്കു സമീ​പ​മു​ള്ള പഴയ റോ​ട്ടി​ന്റെ തി​രി​വിൽ​വെ​ച്ചു ഒരു അപകടം സം​ഭ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. നേരം ഇരു​ട്ടി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, അപകടം കുറെ ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യി​ട്ടു​ത​ന്നെ തീർ​ന്നി​രു​ന്നു. അതിൽ​പെ​ട്ട​വർ​ക്കു ഏറെ കഷ്ട​പ്പാ​ടി​നും കാ​ര​ണ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അപകടം പറ്റി​യ​തു് മി​സ്റ്റർ ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യ്ക്കാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ, മി​സ്റ്റർ പിള്ള കച്ചേ​രി വി​ട്ടു മട​ങ്ങി​പ്പോ​ക​യാ​യി​രു​ന്നു; മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ പഴയ റോ​ട്ടി​ന്റെ തി​രി​വിൽ എത്തി​യ​പ്പോൾ, മി​സ്റ്റർ പി​ള്ള​യു​ടെ വണ്ടി​യിൽ പൂ​ട്ടി​യി​രു​ന്ന കുതിര ആ തി​രി​വിൽ നാ​ട്ടീ​ട്ടു​ള്ള വഴി​കാ​ട്ടി​സ്തം​ഭം കണ്ടു് പെ​ട്ട​ന്നു പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു വി​ര​ണ്ടോ​ടി അടു​ത്തൊ​രു കയ്യാ​ല​യിൽ ചെ​ന്നു കയറി വണ്ടി​യും കൊ​ണ്ടു മറി​യു​ക​യും വണ്ടി​ക്ക​ക​ത്തി​രു​ന്ന മി​സ്റ്റർ പിള്ള ഊക്കോ​ടെ താ​ഴ​ത്തു​വീ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്തു. എന്നി​ട്ടും, കുതിര പി​ടി​ച്ച​ടി​ച്ചു എഴു​ന്നേ​റ്റു തകർ​ന്ന വണ്ടി​യും വലി​ച്ചി​ഴ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഓടി വീ​ണ്ടും തട്ടി​മു​ട്ടി വീണു. രണ്ടാ​മ​തു വീണതു ഒരു പി​ലാ​മ​ര​ത്തിൽ​ച്ചെ​ന്നു മു​ട്ടി​യ​തു​നി​മി​ത്ത​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇതോ​ടു​കൂ​ടി വണ്ടി തവി​ടു​പൊ​ടി​യാ​യി. ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു, വേ​റൊ​രു വണ്ടി പിറകെ വന്നു​ചേർ​ന്നു. അതിലെ വണ്ടി​ക്കാ​രൻ ശങ്കു എന്ന​വൻ റോ​ട്ടിൽ മി​സ്റ്റർ ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു്, മി​സ്റ്റർ പി​ള്ള​യെ താ​ങ്ങി​യെ​ടു​ത്തു്, തന്റെ വണ്ടി​ക്ക​ക​ത്തു കി​ട​ത്തി. മി​സ്റ്റർ പി​ള്ള​യു​ടെ വീടു് മേ​ക്കേ​പ​ട്ട​ത്തു വി​ശ്വ​നാ​ഥ​പു​ര​ത്തു് ആണു്; മൂ​ന്നു​നാ​ഴിക ദൂ​ര​മു​ണ്ടു്. മി​സ്റ്റർ പി​ള്ള​യെ ഡാ​ക്ടർ വന്നു​ക​ണ്ടു് വളരെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു പരി​ശോ​ധി​ച്ചു് ചി​കി​ത്സി​ക്കു​ന്നു. പരി​ശോ​ധ​ന​യിൽ, മി​സ്റ്റർ പി​ള്ള​യ്ക്കു വളരെ കഠി​ന​മായ മു​റി​വു​കൾ തല​യി​ലും പു​റ​ത്തും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് ഡാ​ക്ടർ കണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.”

ഇത്ത​രം വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ പല​പ്പോ​ഴും പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണാ​റു​ണ്ടു്. ഇതി​ന്റെ ന്യൂ​ന​ത​ക​ളെ പരി​ഹ​രി​ച്ചു് തി​രു​ത്തി എഴു​തും​മു​മ്പാ​യി ചില ആക്ഷേ​പ​ങ്ങൾ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കാം. വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ എഴു​തു​മ്പോൾ ലേ​ഖ​ക​ന്മാർ ഒന്നാ​മ​താ​യി ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ ആകർ​ഷി​ക്കു​വാൻ തക്ക​തും വി​ഷ​യ​ത്തി​നു ചേർ​ന്ന​തു​മായ ഒരു തല​വാ​ച​കം വെ​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു് എന്നു് മു​മ്പു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. ഇവിടെ കാ​ണി​ച്ച​തായ ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ന്റെ തല​വാ​ച​കം “വീ​ണു​ഞെ​രി​ഞ്ഞു” എന്നാ​ണു്. ഇതു വാ​യി​ച്ചാൽ, അപകടം സം​ഭ​വി​ച്ച ആളുടെ പേരിൽ അനു​ക​മ്പ ഉദി​ക്കു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം ഹാ​സ്യ​ര​സം തോ​ന്നു​വാ​നാ​ണു് എളു​പ്പ​മു​ള്ള​തു്. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യ്ക്കു പറ്റിയ ആപ​ത്താ​ണു് ഇവിടെ മു​ഖ്യ​സം​ഗ​തി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്; അതു തല​വാ​ച​ക​ത്താൽ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. പി​ന്നെ വണ്ടി​ത​കർ​ന്ന​തു് ഞെ​ര​ച്ച​ലാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​പ്പാ​നും ന്യാ​യ​മി​ല്ല. “വൈ​കി​യ​തി​ല്പി​ന്നെ” ആണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള സ്ഥി​തി​ക്കു്, “നേരം ഇരു​ട്ടി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യ​തി​നാൽ” എന്നു് പു​ന​രു​ക്തം ചെ​യ്യേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അപ​ക​ടം​പ​റ്റിയ ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യെ ആദ്യ​വാ​ച​ക​ത്തിൽ തന്നെ വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ മു​മ്പിൽ പ്ര​വേ​ശി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു; ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള ആരാ​ണെ​ന്നും എവിടെ പാർ​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​ണെ​ന്നും ആദ്യ​മേ അറി​യി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. വാ​സ​സ്ഥ​ലം ഒടു​വി​ലാ​ണു് പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. “അപ്പോൾ” മു​ത​ലാ​യി ചില അനാ​വ​ശ്യ​പ​ദ​ങ്ങ​ളും, നി​രർ​ത്ഥ​വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളും ലേ​ഖ​ന​ത്തെ വീർ​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. “പെ​ട്ടെ​ന്നു പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു” വി​ര​ണ്ടോ​ടി എന്നു വർ​ണ്ണി​ക്കേ​ണ്ട വി​ശേ​ഷാ​വ​ശ്യ​മെ​ന്തു്? വി​ര​ണ്ടോ​ടു​ന്ന​തു പെ​ട്ടെ​ന്ന​ല്ലാ​തെ ക്ര​മേണ ആണോ? വി​ര​ളു​ന്ന​തു പരി​ഭ്ര​മ​ത്താ​ലു​മാ​ണ​ല്ലോ? ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള താ​ഴ​ത്തു വീ​ണ​തി​ന്റെ ശേഷം അയാ​ളു​ടെ അവസ്ഥ എന്താ​യി​രു​ന്നു എന്നു അറി​വാൻ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തിൽ പോ​കേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്നു; അതി​നി​ട​യിൽ കു​തി​ര​യു​ടെ​യും വണ്ടി​യു​ടെ​യും പി​ന്നാ​ലെ​യാ​ണു് വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നെ ഓടി​ക്കു​ന്ന​തു്. കുതിര ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യെ താ​ഴ​ത്തു് തള്ളി​ക്ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഓടിയ വഴി​ക്കു് മറ്റു വല്ല ആളേ​യും അപ​ക​ട​ത്തിൽ പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള​യെ വി​ട്ടു് ആ ആളുടെ അപ​ക​ട​ത്തെ അറി​വാ​നാ​യി വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യ​തു യു​ക്ത​മാ​യി​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഡാ​ക്ടർ “വളരെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു” പരി​ശോ​ധി​ച്ചു എന്നു വി​ശേ​ഷ​ണം ചെ​യ്യേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല​യി​രു​ന്നു; പരി​ശോ​ധന സൂ​ക്ഷി​ച്ചും ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചും ചെ​യ്യു​ന്ന കൃ​ത്യ​മാ​ണ​ല്ലോ. മു​റി​വു​കൾ ‘ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്’ എന്നു വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നെ​ട​ത്തു “ഉണ്ടാ​വുക”യെ​ക്കാൾ ഉചി​ത​ത​ര​മായ പദം “പറ്റുക”യോ, “പെടുക”യോ “ഏൽ​ക്കുക”യോ ആകു​ന്നു. ഈ ഖണ്ഡി​ക​യെ അടി​ച്ചു​ട​ച്ചു വാർ​ക്കാം.

“ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ആപ​ത്തു്—ഇക്ക​ഴി​ഞ്ഞ ചൊ​വ്വാ​ഴ്ച സാ​യ​ങ്കാ​ല​ത്തു, മേ​ക്കേ​പ​ട്ടം വി​ശ്വ​നാ​ഥ​പു​ര​ത്തെ മി​സ്റ്റർ ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പിള കച്ചേ​രി​യിൽ​നി​ന്നു മട​ങ്ങി​പൊ​യ്ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ഒരു അപകടം നേ​രി​ട്ടു. പു​ത്തൻ​ക​ച്ചേ​രി​ക്കു സമീ​പ​ത്തു​ള്ള പഴയ റോ​ട്ടി​ന്റെ തി​രി​വിൽ എത്തി​യ​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം കയ​റി​യ​പ്പോ​യി​രു​ന്ന വണ്ടി​യി​ലെ കുതിര ഒരു വഴി​കാ​ട്ടി​സ്തം​ഭം കണ്ടു് വി​ര​ണ്ടോ​ടി അടു​ത്തൊ​രു കയ്യാ​ല​യിൽ ചെ​ന്നു​മു​ട്ടി, വണ്ടി​യോ​ടു​കൂ​ടെ മറി​ഞ്ഞു. അദ്ദേ​ഹം റോ​ട്ടിൽ വീ​ണു​പോ​യി. പിറകെ വന്നി​രു​ന്ന ഒരു വണ്ടി​യി​ലെ (ശങ്കു എന്ന) വണ്ടി​ക്കാ​രൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാ​ണു​ക​യും, എട​ത്തു തന്റെ വണ്ടി​യി​ലാ​ക്കി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​യും ചെ​യ്തു. ഡാ​ക്ട​റെ വരു​ത്തി നോ​ക്കി​ച്ച​തിൽ മി​സ്റ്റർ പി​ള്ള​യ്ക്കു തലയും പു​റ​വും കഠി​ന​മാ​യി മു​റി​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി കണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. വി​ര​ണ്ടോ​ടി​വീണ കു​തി​ര​യോ, പി​ട​ച്ച​ടി​ച്ചെ​ണീ​റ്റു വീ​ണ്ടും വണ്ടി​യും വലി​ച്ചി​ഴ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഓടി ഒരു പി​ലാ​മ​ര​ത്തിൽ മു​ട്ടി; വണ്ടി തീരെ തകർ​ന്നു​പോ​ക​യും ചെ​യ്തു.”

ഇത്ര​യും കൊ​ണ്ടു സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ സം​ക്ഷി​പ്ത​മായ വി​വ​ര​ണം ആയി​ട്ടു​ണ്ടു്. മേ​പ്പ​ടി ആപ​ത്തി​ലെ പ്ര​ധാന സം​ഗ​തി​കൾ ഒക്കെ ഇതിൽ അട​ക്കീ​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. സംഭവം നടന്ന കാലം, ആൾ, അപകടം, സന്ദർ​ഭം, കാരണം പരി​ണാ​മം—എന്നി​തു​കൾ ഓരോ​ന്നും സം​ഭ​വി​ച്ച ക്ര​മ​ത്തിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. പത്ര​ത്തിൽ എഴുതി പഴ​മ​പ​രി​ച​യം വന്നി​ട്ടു​ള്ള ലേ​ഖ​ക​ന്മാർ, മു​മ്പു കാ​ണി​ച്ച മാ​തി​രി ആക്ഷേ​പാർ​ഹ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ സം​ഭ​വ​ക​ഥ​നം ചെ​യ്ക​യി​ല്ല എന്നു സമാ​ധാ​ന​പ്പെ​ടാം; കു​ട്ടി​ത്ത​ര​ക്കാർ​ക്കാ​ണു് വീ​ഴ്ച​വ​രാ​റു്.

വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ വി​ഷ​യ​മാ​ക്കി ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ എഴു​തു​ന്ന​തു എത്ര​മാ​ത്രം നീളാം? ഇതിനു നി​ശ്ചി​ത​മായ വ്യ​വ​സ്ഥ​യൊ​ന്നും കല്പി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ. വിഷയം നാ​നാ​മു​ഖ​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ട​ത​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ചെറിയ അക്ഷ​ര​ത്തിൽ മു​പ്പ​തു നാ​ല്പ​തു വരി​വ​രെ നീ​ളു​ന്ന​തിൽ തര​ക്കേ​ടി​ല്ല. എന്നാൽ, അതി​ല​ധി​കം നീ​ണ്ടാൽ തല​വാ​ച​കം നടു​വിൽ നാ​ട്ടി, ഒരു ചെറിയ ഉപ​ന്യാ​സ​ത്തി​ന്റെ രീ​തി​യിൽ നി​റു​ത്താം. വിഷയം നാ​നാ​മു​ഖ​മാ​യി​രി​ക്ക​യും ഒന്നി​ല​ധി​കം ഖണ്ഡി​ക​കൾ ആയി പി​രി​ച്ചെ​ഴു​തേ​ണ്ടി​വ​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​യാൽ, തല​വാ​ച​കം നട​നാ​ട്ടി, ഓരോ ഖണ്ഡി​ക​യ്ക്കും വെ​വ്വേ​റെ തല​വാ​ച​ക​ങ്ങൾ വെ​ച്ചോ വെ​യ്ക്കാ​തെ​യോ, വർ​ണ്ണി​ക്കുക യു​ക്ത​മാ​യി​രി​ക്കും. അഗ്നി​ബാധ, തി​വ​ണ്ടി അപകടം, ലഹള മു​ത​ലായ പലേ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും സവി​സ്ത​രം വി​വ​രി​ക്കേ​ണ്ട​വ​യാ​യി​രി​ക്കും; ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള വർ​ണ്ണ​ന​കൾ ദീർ​ഘ​ലേ​ഖ​ന​മാ​യു​മി​രി​ക്കും.

ഖണ്ഡ​ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തു​ന്ന​തു സര​സ​മാ​ക്കാ​നാ​ണു് റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാർ ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ്ട​തു്. എന്നാൽ നേ​ര​മ്പോ​ക്കി​ല്ലാ​ത്തെ​ട​ത്തു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു വലി​ച്ചി​ഴ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വെ​യ്ക്ക​രു​തു്. ഫലിതം സന്ദർ​ഭോ​ചി​ത​വും ലേ​ഖ​ന​ത്തെ അധികം ആസ്വാ​ദ്യ​മാ​ക്കു​ന്ന​തും ആയി​രി​ക്ക​ണം. ലേഖനം വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു അവ​സ​ര​ത്തി​നു് അനു​ചി​ത​മാ​യും ഫലിതം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചാൽ അതു കാതിൽ തരിവള കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കു​ന്ന​തി​നൊ​പ്പം നീ​ര​സ​കാ​ര​ണ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​താ​ണു്, എന്നു ലേ​ഖ​ക​ന്മാർ ഓർ​മ്മ​വെ​യ്ക്കേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. പക്ഷെ, ഫലി​ത​മാ​യി എഴു​താൻ എല്ലാ​വർ​ക്കും പ്രാ​പ്തി​യു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല; അതി​ലേ​ക്കു സ്വ​ഭാ​വേന തന്നെ ഒരു ‘വാസന’യും രസി​ക​ത​യും ലേ​ഖ​ക​ന്നു ഉണ്ട​യി​രി​ക്ക​ണം. ഫലി​ത​മാ​യി എഴു​തു​മ്പോൾ, ലേ​ഖ​ന​കർ​ത്താ​വു മു​മ്പിൽ ചാടി നി​ല്ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്ക​രു​തു്. ലേ​ഖ​ന​വി​ഷ​യ​ത്തെ മു​മ്പോ​ട്ടു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് അധികം ശോ​ഭി​ക്കാ​നാ​ണു് ഉത്സാ​ഹി​ക്കേ​ണ്ട​തു്.

ആളു​ക​ളു​ടെ സ്വ​കാ​ര്യ​ന​ട​ത്ത​യെ​യോ ആകാ​ര​വി​ശേ​ഷ​ത്തെ​യോ ദു​ഷി​ച്ചു എഴു​താൻ സാ​ധാ​രണ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ​ക്കു പ്ര​ലോ​ഭ​നം ഉണ്ടാ​കാ​റു​ണ്ടു്. ഇങ്ങ​നെ എഴു​തു​ന്ന​തി​നാൽ അന്യ​ന്മാ​രെ അപ​കീർ​ത്തി​പ്പെ​ടു​ത്തുക എന്ന അപ​രാ​ധം ലേ​ഖ​ന​കർ​ത്താ​വി​ന്റെ മേൽ കയറും. ഒരാ​ളു​ടെ നട​ത്ത​യിൽ ഏതാ​ണു് സ്വ​കാ​ര്യ​മാ​യു​ള്ള​തു്, ഏതാ​ണു്, പത്ര​ക്കാ​ര​ന്റെ നി​രൂ​പ​ണ​ത്തി​നു വി​ഷ​യ​മാ​ക്കാൻ തക്ക​വ​ണ്ണം പൊ​തു​ജ​ന​ബാ​ധ​ക​മാ​യു​ള്ള​തു്, എന്നു് പരി​ച്ഛേ​ദി​പ്പാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടെ​ന്നു സമ്മ​തി​ച്ചേ തീരൂ. പൊ​തു​ജന ബാ​ധ​ക​മാ​യു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു നല്ല​വ​ണ്ണം ബോ​ധ്യം ആയാൽ, അത്ത​രം പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ, ഒരുവൻ സ്വ​കാ​ര്യ​ത്തിൽ ചെ​യ്ത​വ​യാ​യി​രു​ന്നാ​ലും എഴു​തു​ന്ന​തു് അകർ​ത്ത​വ്യ​മോ അയു​ക്ത​മോ ആയി​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. എന്നാൽ അങ്ങി​നെ നല്ല ബോ​ധ്യം ആവാ​ത്തി​ട​ത്തു, ലേ​ഖ​ക​ന്മാർ പത്രാ​ധി​പ​രെ അറി​യി​ച്ചു് പത്രാ​ധി​പ​രു​ടെ യു​ക്തം​പോ​ലെ ചെ​യ്യാൻ വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു് ഉത്ത​മം. ഇതു ഒരു സ്വ​കാ​ര്യ​പു​രു​ഷ​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം നിർ​ബ​ന്ധി​ത​ന​യ​മാ​യു​മി​രി​ക്ക​ണം. പൊ​തു​ജ​ന​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടു് ജന​ത​യു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​ക്കു വി​ഷ​യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു​വ​ന്റെ സ്വ​കാ​ര്യ​ന​ട​ത്ത, പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളെ ബാ​ധി​ക്കു​ന്ന തര​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​യി​രി​ക്കിൽ, അതി​നെ​പ്പ​റ്റി പത്ര​ത്തിൽ ആക്ഷേ​പം പറ​യേ​ണ്ട​തു ജന​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ ക്ഷേ​മ​ത്തി​ന്നു് അധി​ഷ്ഠാ​ന​മായ ധർ​മ്മ​ത്തെ രക്ഷി​പ്പാൻ ആവ​ശ്യ​ക​മാ​ണെ​ന്ന സി​ദ്ധാ​ന്തം, ശ്രേ​ഷ്ഠ​ന്മാ​രായ പലേ പത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​ക​ന്മാർ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു നട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്, നട​ക്കു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. ഈ സ്ഥി​തി​ക്കു്, അത്ത​രം നട​ത്ത​യെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു പത്ര​മ​ര്യാ​ദ​യെ ലം​ഘി​ക്കു​ന്ന പ്ര​വൃ​ത്തി​യ​ല്ല. സ്വ​കാ​ര്യ​ങ്ങൾ പൊ​ലീ​സ​ധി​കൃ​ത​ന്മാ​രു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യെ അർ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലോ, അവയെ പ്ര​സ്താ​വി​ക്കു​ന്ന​തിൽ അധർ​മ്മ​ശ​ങ്ക​യേ വേ​ണ്ടാ.