SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/swadeshabhimani-vp-cover.png
The Flower Seller, an oil on canvas painting by Diego Rivera (1886–1957).
വർ​ണ്ണ​നം

വി​നോ​ദ​ക​ളി​കൾ, കോ​ട​തി​യി​ലെ വ്യ​വ​ഹാ​ര​ങ്ങൾ, സഭാ​യോ​ഗ​ങ്ങൾ എന്നി​ങ്ങ​നെ പലേ സം​ഗ​തി​ക​ളെ​യും പറ്റി വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങൾ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു പത്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു അന്വാ​ഖ്യാ​നം ചെ​യ്വാൻ സാ​മാ​ന്യം ആർ​ക്കും പരി​ശീ​ല​ന​ത്താൽ കഴി​യു​ന്ന​താ​ണു്. ഇവ​യെ​ക്കാ​ട്ടിൽ ഒക്കെ ശ്ര​മ​മേ​റിയ ഒരു പ്ര​വൃ​ത്തി റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാ​രു​ടെ ചു​മ​ത​ല​യിൽ ഉണ്ടു്. ഇതു്, ഓരോരോ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് വർ​ണ്ണ​ന​കൾ എഴു​തു​ന്ന പ്ര​വൃ​ത്തി​യാ​ണു്. ഒരു അഗ്നി​ബാ​ധ​യോ, വലിയ ഉത്സ​വാ​ഘോ​ഷ​മോ, തീ​വ​ണ്ടി​വ്യാ​പ​ത്തോ, മറ്റു വിശേഷ സം​ഭ​വ​മോ ഉണ്ടാ​യാൽ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി, വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ഉള്ളിൽ പതി​യ​ത്ത​ക്ക​തായ ഒരു ചി​ത്രം എഴു​തി​ക്കാ​ണി​പ്പാൻ സാ​ധാ​ര​ണ​ന്മാർ​ക്കു സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. അതി​ലേ​ക്കു്, പ്ര​ത്യേ​കം ചില മനോ​ധർ​മ്മ​ങ്ങൾ ലേ​ഖ​ക​നു് ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ആ സം​ഭ​വ​ത്തിൽ വി​ചി​ത്ര​മാ​യ​തു് കണ്ട​റിക, താൻ കണ്ട കാ​ഴ്ച​ക​ളെ ആസ്പ​ദ​മാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് പലേ സം​ഗ​തി​കൾ വി​ഭാ​വ​നം ചെയ്ക, അന്യ​രു​ടെ ഹൃദയം ഇള​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധ​ത്തിൽ അവ​രു​ടെ ഉള്ളിൽ കട​ന്നു് അവ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​വേ​ദ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഗതി അറിക—ഇപ്ര​കാ​ര​മൊ​ക്കെ ചില മനോ​ഗു​ണ​ങ്ങൾ റി​പ്പോർ​ട്ടർ​ക്കു അവ​ശ്യം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഇവ കവി​കൾ​ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ, ലേ​ഖ​ക​ന്നും, അനു​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി കി​ട്ടി​യി​രി​ക്ക​ണം, എന്നു​കൂ​ടി പറയാം. ഒരു കല്യാ​ണ​പ്പ​ന്തൽ വർ​ണ്ണി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നാൽ, സദിർ​പ്പ​ന്തൽ തെ​ക്കേ​ഭാ​ഗ​ത്തു്, ആട്ട​പ്പ​ന്തൽ വട​ക്കേ​ഭാ​ഗ​ത്തു്, മു​ല്ല​പ്പ​ന്തൽ കി​ഴ​ക്കേ​ഭാ​ഗ​ത്തു്, സദ്യ​പ്പ​ന്തൽ പടി​ഞ്ഞാ​റു്, എന്നി​ങ്ങ​നെ ആറും നാലും പത്തു് എന്നു പറ​യു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചാൽ അത്ത​രം വർ​ണ്ണന ആരു​ടെ​യും ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ ആഹ്ലാ​ദി​പ്പി​ക്ക​യി​ല്ല. ഒരു ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നു തന്റെ കൈ​യി​ലു​ള്ള വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളെ ചേർ​ത്തു് മേ​ല്പ​ടി കല്യാ​ണ​പ്പ​ന്ത​ലി​നെ, മനോ​ഹ​ര​മായ വി​ധ​ത്തിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​പോ​ലെ, ലേ​ഖ​ക​ന്നും തന്റെ കൈ​വ​ശ​മു​ള്ള വാ​ക്കു​ക​ളാൽ കല്യാ​ണ​പ്പ​ന്ത​ലി​നെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ച്ചു​കാ​ണി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ, വൈ​ചി​ത്ര്യ​ത്തെ ഗ്ര​ഹി​പ്പാ​നു​ള്ള ശക്തി അവ​ന്റെ ദൃ​ഷ്ടി​കൾ​ക്കും, തത്തു​ല്യ​മാ​യി കട​ലാ​സിൽ പകർ​ത്താ​നു​ള്ള ശക്തി അവ​ന്റെ വാ​ക്കു​കൾ​ക്കും സ്വ​ഭാ​വ​സി​ദ്ധ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

ഒരു ലേഖകൻ ഏതൊരു സം​ഗ​തി​യും വർ​ണ്ണി​പ്പാൻ, അതു താൻ​ത​ന്നെ കണ്ടി​രി​ക്ക​യോ, അതു​മാ​യി അത്ര​ത്തോ​ളം അടു​ത്ത പരി​ച​യ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യോ ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. വല്ല കോ​ണി​ലും​നി​ന്നു് ഒന്നു് ഒളി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നാൽ പോരാ; മു​ഴു​വൻ വഴി​പോ​ലെ കണ്ടു പരി​ച​യ​പ്പെ​ടാ​നും, അന്യ​ന്മാർ കണ്ട​റി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത പലേ വി​ശേ​ഷ​ങ്ങൾ അതിൽ നോ​ക്കി മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നും സൗ​ക​ര്യ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ഒരു മദ്ധ്യ​സ്ഥാ​ന​ത്തു​നി​ന്നു വേണം നോ​ക്കു​വാൻ. ഇതി​ലേ​ക്കു, പലേ പൊ​തു​വക സം​ഗ​തി​ക​ളി​ലും, പത്ര​പ്ര​തി​നി​ധി​കൾ​ക്കാ​യി പ്ര​ത്യേ​ക​സ്ഥാ​നം ഒഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. അപ്പോൾ അവർ കാ​ലേ​കൂ​ട്ടി എത്തി​യി​രി​ക്ക​യും, ആവ​ശ്യം പോലെ പത്ര പ്ര​തി​നി​ധി​യാ​ണെ​ന്ന​തി​ന്നു സാ​ക്ഷ്യ​പ​ത്ര​ങ്ങൾ കൈ​ക്കൽ​വെ​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ക​യും വേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. എന്നാൽ ഇത്ത​രം സൗ​ക​ര്യ​ങ്ങൾ ദർ​ബാ​റി​ന്നോ, വലിയ തീൻ​വി​രു​ന്നു​കൾ​ക്കോ, മറ്റോ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ, സാ​ധാ​ര​ണ​യാ​യി, വർ​ണ്ണ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ എഴു​തേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്ന​തു്, അഗ്നി​ബാധ, തീ​വ​ണ്ടി അപകടം, മു​ത​ലായ വി​ശേ​ഷ​വ്യാ​പ​ത്തു​ക​ളു​ണ്ടാ​കു​മ്പോ​ഴാ​ക​യാൽ, ഈ സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ, പത്ര​ക്കാ​ര​നു് പ്ര​ത്യേക സൗ​ക​ര്യ​മൊ​ന്നും സി​ദ്ധി​ക്കാൻ മാർ​ഗ്ഗ​മി​ല്ല. മല​വെ​ള്ള​ക്കു​ത്തു​പോ​ലെ ആളുകൾ തെ​ര​ക്കി​ക്കൂ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പൊ​ഴും, “ആപ​ത്തിൽ കു​ടു​ങ്ങി​യ​വ​രെ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്താ​നാ​യി ഓരോ​രു​ത്തർ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ഓടി​ന​ട​ക്കു​മ്പോ​ഴും, സ്വ​ത്തി​ന്നും ജീ​വ​ന്നും രക്ഷ​യെ കരുതി പോ​ലി​സ് അധി​കൃ​ത​ന്മാർ ചു​റ്റി​ക്കൂ​ടു​മ്പോ​ഴും, പത്ര​ക്കാ​ര​നു് ഒരേ​ട​ത്തു് കാ​ലു​റ​പ്പി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​വാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല​ത​ന്നെ. അവൻ പൊ​ലീ​സ​ധി​കൃ​ത​ന്മാ​രു​മാ​യി പരി​ചി​ത​നാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, പല​പ്പോ​ഴും തി​ക്കിൽ​പെ​ട്ടു് പി​ന്നാ​ക്കം തള്ള​പ്പെ​ട്ടു എന്നു വന്നേ​ക്കും. അതി​നാൽ, അവൻ താ​നാ​രാ​ണെ​ന്നു് അവരെ അറി​യി​പ്പാൻ തക്ക​തായ ലക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ കരു​തി​വെ​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം. ഇവ കാ​ണി​ച്ചാൽ, നിർ​ബാ​ധം കട​ന്നു​പോ​വാൻ സാ​ധി​ക്കും. എന്നാൽ, വൈ​കി​യെ​ത്തു​ന്ന പത്ര​ക്കാ​ര​ന്നു നേ​രി​ടു​ന്ന പ്ര​തി​ബ​ന്ധം മു​ഖ്യ​മാ​യും ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​മാ​ണു്. തി​ക്കും തി​ര​ക്കും കട​ന്നു് ഉള്ളിൽ പറ്റി​ക്കൂ​ടു​വാൻ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു സാ​ധ്യ​മാ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, മറ്റൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്തു​പോ​യി പ്ര​വേ​ശ​ദ്വാ​ര​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്ക​ണം. ഈ സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണു് അവ​ന്നു പൊ​ലീ​സു​കാ​രു​ടെ സഹായം അത്യ​ന്തം ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. “കാ​റ്റു​ള്ള​പ്പോൾ തൂ​റ്റി​ക്കൊൾക” എന്ന തത്വം അവൻ നല്ല​വ​ണ്ണം ഓർ​മ്മി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ണം. തരം​പോ​ലെ ഉള്ളിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടി തനി​ക്കെ​ത്തേ​ണ്ട​ട​ത്തു് എത്തു​വാൻ ചില അധി​കൃ​ത​ന്മാ​രു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ പറ്റി​പ്പോ​കേ​ണ്ട​താ​യു​മി​രി​ക്കും. ഇങ്ങ​നെ​യെ​ല്ലാം കരു​തി​പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചാ​ലേ, തനി​ക്കു വേ​ണ്ട​തായ വി​വ​ര​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ലഭി​ക്കൂ. എന്നാൽ, ഒരു സം​ഭ​വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി വി​വ​ര​മ​റി​വാൻ പറ്റി​ക്കൂ​ടി​യാൽ മാ​ത്രം​പോ​രാ: അവിടെ നട​ക്കു​ന്ന സം​ഗ​തി​ക​ളൊ​ക്കെ, പ്ര​ത്യേ​കം അനു​ക​മ്പ​യോ​ടു​കൂ​ടിയ താ​ല്പ​ര്യം വെ​ച്ചു വേണം, നോ​ക്കി അറി​വാൻ. ഒരു ഉത്സ​വ​ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര കാ​ണു​മ്പോൾ അന്യ​രോ​ടൊ​പ്പം ആഹ്ലാ​ദി​പ്പാ​നോ; ഒരു അഗ്നി​ബാ​ധ​യിൽ, സഹ​ത​പി​പ്പാ​നോ; ഒരു തീ​വ​ണ്ടി അപ​ക​ട​ത്തിൽ, ആപ​ന്ന​ന്മാ​രെ​പ്പ​റ്റി വ്യാ​കു​ല​പ്പെ​ടു​വാ​നോ കഴി​യാ​തെ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്നു് ഇത്ത​രം വർ​ണ്ണ​ന​കൾ എഴുതി ഫലി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​ത​ല്ല.

വലിയ ആപ​ത്തു​കൾ, ലഹളകൾ മു​ത​ലായ ഗൗ​ര​വ​പ്പെ​ട്ട സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ വാർ​ത്ത പത്ര​ക്കാ​ര​ന്റെ ചെ​വി​ക്കു്, പോർ​ക്ക​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടേ​ണ്ട​തി​ന്നാ​യി ഭട​ന്റെ ചെ​വി​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ തറ​യ്ക്കു​ന്ന കാ​ഹ​ള​ധ്വ​നി​യാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. അവൻ തന്റെ വീ​ട്ടിൽ കള​ത്ര​പു​ത്രാ​ദി​ക​ളൊ​രു​മി​ച്ചു് രാ​വി​ലെ ആഹാരം കഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഉല്ല​സി​ച്ചി​രി​ക്ക​വേ​യാ​ണു് ഒരു മഹാ​ല​ഹ​ള​യു​ടെ ആരം​ഭ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി കർ​ണ്ണാ​കർ​ണ്ണി​ക​യാ അറി​യു​ന്ന​തു് എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കുക. കർ​ത്ത​വ്യ​കർ​മ്മ​ത്തിൽ നി​ഷ്ഠ​യു​ള്ള പത്ര​ക്കാ​രൻ ഉടൻ ഭക്ഷ​ണം മതി​യാ​ക്കി എണീ​റ്റു്, തന്റെ ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളു​മെ​ടു​ത്തു്, ഒരു​ങ്ങി​യി​റ​ങ്ങി ലഹ​ള​സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞെ​ത്തു​ന്നു. അവിടെ എത്തു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും പോ​ലീ​സു​കാർ, പട്ടാ​ള​ക്കാർ എന്നി​വർ നാ​ലു​പാ​ടും വള​ഞ്ഞു് പു​റ​മെ​നി​ന്നു് ആരെ​യും അക​ത്തേ​ക്കു വി​ടു​ന്നി​ല്ല. ചു​റ്റും ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. പത്ര​ക്കാ​രൻ അക​ത്തു കട​ക്കാൻ സൗ​ക​ര്യം കി​ട്ടാ​ഞ്ഞു് അങ്ങു​മി​ങ്ങും പോയി മു​ട്ടു​ന്നു. ലഹ​ള​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു, ഒരു കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ലെ മേ​ല്പു​ര​ക​ത്തി പു​ക​പൊ​ങ്ങു​ന്ന​തു് അവൻ കാ​ണു​ന്നു. അവൻ എത്ര മനഃ​ക്ലേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് ഇതു് നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു മറ്റു​ള്ള​വർ അറി​യു​ന്നി​ല്ല. പത്ര​ക്കാ​ര​നെ​ന്നു അറി​യു​ന്ന ആളു​ക​ളും സർ​ക്കാ​ര​ധി​കൃ​ത​ന്മാ​രും, അവനെ ഒരു​വി​ധ​ത്തിൽ കാ​ണു​ക​യും, അവ​ന്നു അതു നി​മി​ത്തം അക​ത്തു​പോ​വാൻ സാ​ധി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു അവൻ അവിടെ കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്തു്? ഒരു പോ​ലീ​സ് സ്റ്റേ​ഷ​നെ തീ​വെ​ച്ചു നശി​പ്പി​ക്കാൻ ആരോ യത്നി​ച്ച​തി​നെ അധി​കൃ​ത​ന്മാർ ഒരു വി​ധ​ത്തിൽ തടു​ക്കു​ക​യാ​കു​ന്നു. സർ​ക്കാ​ര​ധി​കൃ​ത​ന്മാർ പു​ര​പൊ​ളി​ക്കു​ന്നു; ഉള്ളിൽ കട​ന്നു് തട​വു​മു​റി​യി​ലെ പു​ള്ളി​ക​ളെ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു; ചിലർ തീ കെ​ടു​ത്തു​ന്നു. അവ​രു​ടെ മേൽ കൽ​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങൾ വർ​ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഇതി​നി​ടെ, മറ്റൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്തു ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം വർ​ദ്ധി​ച്ചു് കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തെ അതി​ക്ര​മി​പ്പാൻ ഒരു​ങ്ങു​ന്ന​താ​യി പത്ര​ക്കാ​രൻ കേൾ​ക്കു​ന്നു. അവൻ ശീ​ഘ്രം അവി​ടേ​ക്കു ഓടു​ന്നു. അവിടെ ഒട്ടേ​റെ ആളുകൾ കൂ​ടീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ചിലർ കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി​ന്റെ നേർ​ക്കു കല്ലെ​റി​യു​ന്നു. ചിലർ നി​ല​വി​ളി കൂ​ട്ടു​ന്നു. പത്ര​ക്കാ​രൻ സർ​ക്കാ​ര​ധി​കൃ​ത​ന്മാ​രു​ടെ പി​റ​കെ​കൂ​ടി എത്തി ഇതൊ​ക്കെ കാ​ണു​ന്നു. ഈ സമ​യ​മൊ​ക്കെ​യും, അവ​ന്റെ ഒരു കൈ​യി​ലെ പെൻ​സി​ലും മറ്റെ കൈ​യി​ലെ ഓർ​മ്മ​ക്കു​റി​പ്പു പു​സ്ത​ക​വു​മാ​യി പല​കു​റി തമ്മിൽ ചേ​രു​ന്നു​ണ്ടു്. അവൻ യഥാ​ശ​ക്തി വി​വ​ര​ങ്ങൾ കു​റി​ക്ക​യാ​ണു് ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. അതാ മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് കു​റ്റ​ക്കാ​രെ പി​ടി​പ്പാൻ പോ​ലീ​സി​ന്നു് അധി​കാ​രം കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അവർ അങ്ങി​ങ്ങോ​ടു​ന്നു. ചിലരെ ബന്ധി​ച്ചു പോ​ലീ​സ് സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​താ​യി പത്ര​ക്കാ​രൻ കേൾ​ക്കു​ന്നു. അവൻ ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​രം​കൊ​ണ്ടു് സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ എത്തു​ന്നു. അതാ ഒരു​വ​നെ ചില കാൺ​സ്റ്റ​ബിൾ​മാർ ചെ​ന്നു കൈ​വി​ല​ങ്ങു​വെ​ച്ചു ഉന്തി​യും തള്ളി​യും കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു; മറ്റൊ​രു​വ​നെ വേറെ ഒരു കൂ​ട്ടർ ബന്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന ബഹളം മറ്റൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്തു്. പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രെ കാൺ​സ്റ്റ​ബിൾ​മാർ അടി​ക്കു​ന്നു, ഇടി​ക്കു​ന്നു, ചവി​ട്ടു​ന്നു. ഗദ​കൊ​ണ്ടു പ്ര​ഹ​രി​ക്കു​ന്നു. ഇത്യാ​ദി പലതും കഴി​യു​ന്നു. പോ​ലീ​സു​കാ​രും പട്ടാ​ള​ക്കാ​രും രാ​ജ​പാ​ത​ക​ളിൽ​നി​ന്നു ആളു​ക​ളെ​യൊ​ക്കെ അക​റ്റി​ക്ക​ള​യു​ന്നു. ലഹ​ള​യു​ടെ ബഹ​ള​വും ശമി​ക്കു​ന്നു. പത്ര​ക്കാ​ര​ന്റെ നില അവിടെ ഉറ​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ല. അവൻ വാ​യു​വേ​ഗ​ത്തിൽ പാ​ഞ്ഞു് കമ്പി​യാ​പ്പീ​സിൽ എത്തു​ന്നു. “ഇന്നു രാ​വി​ലെ …മണി സമയം …സ്ഥ​ല​ത്തു ഒരു മഹാ​ല​ഹള നട​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. അവി​ട​ത്തെ പോ​ലീ​സ് സ്റ്റേ​ഷ​നു തീ​വെ​ച്ചു. ചി​ല​ഭാ​ഗം വെ​ന്തു. ലഹ​ള​ക്കാർ കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തെ ആക്ര​മി​പ്പാൻ ഉദ്യ​മി​ച്ചു; കട​ന്നി​ല്ല. കല്ലേ​റു​ണ്ടാ​യി. പോ​ലീ​സു​കാർ ചിലരെ കു​റ്റ​ക്കാ​രാ​യി സം​ശ​യി​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു. അന്വേ​ഷ​ണം നട​ക്കു​ന്നു” എന്നു് ചു​രു​ക്ക​ത്തിൽ ഒരു കമ്പി​വാർ​ത്ത തന്റെ പത്ര​ത്തി​ലേ​ക്ക​യ​യ്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ, ലഹ​ള​യു​ടെ പലേ വി​വ​ര​ങ്ങ​ളേ​യും വഴി​ക്കു​വ​ഴി​യാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചു ദീർ​ഘ​ലേ​ഖ​നം എഴു​തു​ന്നു. അവൻ എഴു​തി​പ്പോ​കു​ന്തോ​റും, “പാ​ലാ​ഴി തന്നിൽ തി​ര​മാ​ല​ക​ളെ​ന്ന​പോ​ലെ” അവ​ന്റെ ഉള്ളിൽ​നി​ന്നു് തൂ​വൽ​ത്തു​മ്പു വഴി​യാ​യി സര​സ​വും ഉചി​ത​വു​മായ പദാ​വ​ലി​കൾ കട​ലാ​സ്സിൽ തള്ളി​ത്ത​ള്ളി​പ്പ​ര​ക്കു​ന്നു. ഇട​യ്ക്കിട, കൂ​ടു​ത​ലാ​യി വി​വ​ര​ങ്ങൾ അറി​യു​ന്തോ​റും പുതിയ കമ്പി​വാർ​ത്ത​കൾ അയ​യ്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു ലേഖനം തു​ട​രു​ന്നു. തീ​രു​ന്ന​തു​തീ​രു​ന്ന​തു ലക്കോ​ട്ടി​ലാ​ക്കി തപാ​ലി​ലെ​ക്ക​യ​യ്ക്കു​ന്നു. ഇപ്ര​കാ​രം, ലഹ​ള​വാർ​ത്ത​കൾ മു​ഴു​വൻ കഴി​യും​വ​രെ​യും പത്ര​ക്കാ​രൻ എഴു​തി​യെ​ഴു​തി​ത്ത​ള്ളു​ന്നു. അവ​ന്റെ ശക്തി​യും എഴു​തേ​ണ്ട വി​ഷ​യ​വും അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ഒരു സാ​ക്ഷാൽ പത്ര​ക്കാ​രൻ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. അവ​ന്നു രാ​വി​ലെ ആഹാരം മു​ഴു​വൻ കഴി​ക്കേ​ണ​മെ​ന്നും, പി​ന്നെ സ്വ​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​മാ​യി കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു സല്ല​പി​ച്ചു വി​ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ​മെ​ന്നും, അതും കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു ലഹ​ള​വാർ​ത്ത അന്വേ​ഷി​ച്ചു​പോ​കാ​മെ​ന്നും വി​ചാ​ര​മാ​ണു​ള്ള​തെ​ങ്കിൽ അവ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് പത്ര​ക്കാ​ര​നാ​യി​രി​പ്പാൻ ആവു​ക​യി​ല്ല.

അവ​ന്നു് എപ്പൊ​ഴും ഇത്ത​രം ഭയ​ങ്കര സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ ഉണ്ടാ​കു​മാ​റു​ള്ളു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്. ചി​ല​പ്പൊ​ഴൊ​ക്കെ ഉത്സ​വ​കാ​ര്യ​ങ്ങൾ​ക്കും കൂടാം. ഏതൊ​ന്നാ​യാ​ലും, അവ​ന്നു നല്ല പ്രേ​ക്ഷാ​ശ​ക്തി​യും, താൻ കണ്ട​റി​ഞ്ഞ​തു് പറ​ഞ്ഞു ഫലി​പ്പി​ക്കാൻ തക്ക വാ​ഗ്വൈ​ഭ​വ​വും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, അവ​ന്റെ ശ്രമം നി​ഷ്പ്ര​യോ​ജ​ന​മാ​യി​ത്തീ​രും, നി​ശ്ച​യം. അവൻ നടന്ന വസ്തു​സ്ഥി​തി​ക​ളെ രസ​ക​ര​മാ​യ​വി​ധം വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അതു്, വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ഉള്ളിൽ തട്ടു​ക​യി​ല്ല. അതു അവർ​ക്കു കേവലം ശൂ​ഷ്ക്ക​തൃ​ണ​മ്പോ​ലെ തോ​ന്നും. അവ​ന്റെ മന​സ്സിൽ പതി​ഞ്ഞ​തായ ആശ​യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ നല്ല​വ​ണ്ണം പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്ക​ണം. ഈ പ്ര​വൃ​ത്തി ഒരുവൻ തനിയേ ചെ​യ്യു​ന്നെ​ട​ത്തോ​ളം പലർ​കൂ​ടി ഒത്തു ചേർ​ന്നു ചെ​യ്താൽ ഫലി​ക്ക​യി​ല്ല. ഒരു ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യെ വർ​ണ്ണി​പ്പാ​നാ​യി ഓരോ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ ഓരോ പത്ര​പ്ര​ധി​നി​ധി​ക​ളെ നി​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കുക; ഇവ​രൊ​ക്കെ ഒരേ “ഉന്ന”ത്തോ​ടു​കൂ​ടി എഴു​തു​ന്ന​വ​രാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. അവ​ന​വ​ന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി എഴു​തു​ന്ന​വൻ, മറ്റൊ​രു​വ​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തെ അനു​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​മ്പോൾ വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കാ​ക​പ്പാ​ടെ രസ​നീ​യത ചു​രു​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഒരാൾ തനിയേ ഒരു വി​ഷ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി എഴു​തു​മ്പോൾ, അയാൾ ഒരേ ഒരു ഉദ്ദേ​ശ​ത്തെ സാ​ധി​പ്പാ​നാ​യി ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചു​ങ്കൊ​ണ്ടു് താൻ എഴു​തു​ന്ന എല്ലാ വിവിധ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളേ​യും ആ ഉദ്ദേ​ശ​ത്തി​ലെ​ക്കു​ത​ന്നെ വഴി നട​ത്തി​ക്കു​ന്നു; ഇതാണു, വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളിൽ ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചു് അറി​യേ​ണ്ട​തായ കാ​ര്യം. ഒരു മഹാ​യോ​ഗ​ത്തിൽ, വി​ഖ്യാ​ത​നായ ഒരു വക്താ​വു് പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​മ്പോൾ, അയാ​ളു​ടെ പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഓരോ ഘട്ടം ഓരോ റി​പ്പോർ​ട്ടർ കു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തെ​ഴു​തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഫലി​പ്പി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല വർ​ണ്ണ​ന​കൾ. ഇവിടെ ഒരാ​ളു​ടെ മന​സ്സിൽ ഉദി​ക്കു​ന്ന വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ള​ല്ല മറ്റൊ​രാ​ളു​ടെ മന​സ്സിൽ തോ​ന്നുക; എന്നാൽ പ്ര​സം​ഗം പകർ​ത്തു​ന്നേ​ട​ത്താ​ക​ട്ടെ, അതി​നെ​പ്പ​റ്റി റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാ​രു​ടെ മന​സ്സിൽ തോ​ന്നു​ന്ന അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ​യ​ല്ലാ എഴു​തു​ന്ന​തു്; മറ്റൊ​രു​വ​ന്റെ വാ​ക്കു​ക​ളെ​യാ​ണു്. വർ​ണ്ണ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു ലേഖകൻ അവ​ശ്യം കരു​തി​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട ഒരു കാ​ര്യ​മു​ണ്ടു്. നടന്ന സം​ഗ​തി​ക​ളെ യഥാ​സം​ഭ​വ​ക്ര​മം കു​റി​ച്ചു​വെ​ച്ചു​ങ്കൊ​ണ്ടു വേണം വർ​ണ്ണി​പ്പാൻ. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു ആസൂ​ത്ര​ണം (പ്ലാൻ) ചെ​യ്തു​വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാൽ, താൻ എഴു​തു​ന്ന വി​വ​ര​ങ്ങ​ളെ യഥാ​ക്ര​മം വരു​ത്താൻ എളു​പ്പ​മു​ണ്ടു്. അത​ല്ലെ​ങ്കിൽ, വർ​ണ്ണന വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വർ ‘വാലും തലയും’ തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ കഴി​യാ​തെ കു​ഴ​ങ്ങി​പ്പോ​വും.

ഒരു ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ, മന​സ്സ​ങ്ക​ല്പ​ത്താ​ലോ, പ്ര​കൃ​തി​വി​ലാ​സ​ത്തി​ന്റെ പകർ​പ്പാ​യി​ട്ടോ, ഒരു ചി​ത്ര​മെ​ഴു​തു​വാൻ ഉദ്യ​മി​ക്കു​മ്പോൾ, ആദ്യ​മാ​യി, എതു നി​ല​യിൽ നി​ന്നു നോ​ക്കു​മ്പോ​ഴു​ള്ള രം​ഗ​വി​ധാ​ന​മാ​ണു് രമ​ണീ​യ​മാ​യി തോ​ന്നു​ന്ന​തെ​ന്നു നി​ശ്ച​യി​ച്ചു ആ നിലയെ ഉറ​പ്പി​ക്കു​ന്നു; പി​ന്നീ​ടു് പട​ത്തിൽ അട​ക്കേ​ണ്ട​തായ രൂ​പ​ങ്ങൾ ഇന്ന​ക്ര​മ​ത്തി​നു വര​ണ​മെ​ന്നു കു​റി​ക്കു​ന്നു. അന​ന്ത​രം, ചേ​രും​പ​ടി​ക്കു​ള്ള വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളെ യഥാ​സ്ഥാ​നം പതി​ക്കു​ന്നു. ഒരു ആപ​ത്സം​ഭ​വ​ത്തെ​യോ, ഉത്സ​വാ​ഘോ​ഷ​ത്തെ​യോ വർ​ണ്ണി​ച്ചു ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​താൻ ഉദ്യ​മി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന പത്ര​ക്കാ​ര​നും, ആദ്യ​മാ​യി, തനി​ക്കു് രംഗം മു​ഴു​വൻ നല്ല ചമ​ല്കാ​ര​കാ​ര​ക​മാ​യി തോ​ന്നി​ക്കാ​വു​ന്ന നി​ല​യിൽ​നി​ന്നു് നടന്ന സം​ഗ​തി​ക​ളെ യഥാ​ക്ര​മം കു​റി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, ഇവയെ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി വരും​വി​ധ​ത്തിൽ വർ​ണ്ണ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു തക്ക വാ​ഗ്വി​ലാ​സ​ത്തെ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ, പത്ര​ക്കാ​രൊ​ക്കെ എപ്പോ​ഴും നിർ​ദ്ദോ​ഷ​മായ ഭാഷ എഴു​തു​ന്ന​വ​ര​ല്ല; ചി​ലർ​മാ​ത്രം ഭാ​ഷാ​ശു​ദ്ധി​യെ​യും പദ​ങ്ങ​ളു​ടെ ശബ്ദാർ​ത്ഥ​വി​ഷ​യ​മായ ഭം​ഗി​യേ​യും നോ​ക്കി ബഹു​ച​മൽ​കാ​ര​മാ​യി എഴു​തു​ന്നു. മറ്റു​ള്ള​വർ ഗദ്യ​ര​ച​ന​യിൽ നി​പു​ണ​ന്മാ​ര​ല്ലാ​തെ, വല്ല പദ​ങ്ങ​ളും വല്ല പ്ര​കാ​ര​വും കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​പ്പി​ച്ചു്, ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തി, വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു അരോ​ച​കം തോ​ന്നി​ക്ക​യും, ‘പത്ര​ഭാഷ’ എന്നൊ​രു പരി​ഹാസ വച​ന​ത്തി​നു് സം​ഗ​തി​യാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ‘പത്ര​ഭാഷ’ എന്നു വി​ദ്വാ​ന്മാർ പരി​ഹ​സി​ക്കു​മ്പോൾ ‘പത്ര​ക്കാ​രൻ’ പരി​ഭ​വ​പ്പെ​ടേ​ണ്ട ന്യാ​യ​മി​ല്ല. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ, എത്ര​യോ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ, ഒരുവക നപും​സ​ക​ഭാ​ഷ​യി​ലെ​ഴു​തി, പത്ര​പം​ക്തി​കൾ നി​റ​ച്ചു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു, ഭാ​ഷാ​ദൂ​ഷ​ണ​ത്താൽ മന​ശ്ശ​ല്യ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന പത്ര​ക്കാർ ഉണ്ടു്. അവർ​ക്കു പദ​ങ്ങ​ളു​ടെ അർ​ത്ഥ​നിർ​ണ്ണ​യ​മോ, രൂ​പ​നിർ​ണ്ണ​യ​മോ; പദാ​വ​ലി​ക​ളു​ടെ ഭം​ഗി​യോ അഭം​ഗി​യോ; പദ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഔചി​ത്യം സം​ബ​ന്ധി​ച്ച അറിവോ, ഇല്ല. ചി​ല​പ്പോൾ, ലേ​ഖ​ക​ന്റെ അജ്ഞ​ത​കൊ​ണ്ടും, ചി​ല​പ്പോൾ ലേ​ഖ​ക​ന്റെ ശബ്ദ​ഭ​ണ്ഡാ​ഗാ​രം തീരെ അല്പി​ഷ്ഠ​മാ​യി​രി​ക്ക​കൊ​ണ്ടും, അവൻ വല്ലെ​ട​ത്തും കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള പദ​ങ്ങ​ളോ വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളോ ഔചി​ത്യം കൂ​ടാ​തെ എഴു​തി​പ്പോ​കാ​റു​ണ്ടു്. നട​പ്പു​ള്ള ഒരു ചെറിയ പദം​കൊ​ണ്ടു അർ​ത്ഥം വരു​ത്താ​വു​ന്നെ​ട​ത്തു് പ്ര​ചാ​ര​പ്പെ​ടാ​ത്ത വലിയ പദം എഴു​തി​യും; സു​ശ​ബ്ദ​ങ്ങൾ ഇരി​ക്കെ ഗ്രാ​മ്യ​പ​ദ​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചും; ഒരർ​ത്ഥ​ത്തെ പര്യാ​യ​പ​ദ​ങ്ങ​ളാൽ ആവർ​ത്തി​ക്കാ​വു​ന്നെ​ട​ത്തു് അങ്ങ​നെ​ചെ​യ്തു് ശബ്ദ​വൈ​ചി​ത്ര്യം വരു​ത്താ​തെ ഒരേ പദം വീ​ണ്ടും​വീ​ണ്ടും എഴു​തി​യും; ചി​ല​പ്പോൾ പു​ന​രു​ക്തം ചെ​യ്തും പല​പ്ര​കാ​ര​ത്തിൽ ഉപ​ന്യാ​സം വഷ​ളാ​ക്കു​മാ​റു​ണ്ടു്. ചിലർ പ്രാ​സം​ചെ​യ്തു ഗദ്യ​മെ​ഴു​തു​ന്ന​താ​ണു് രസ​ക​ര​മെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു അഗ്നി​ബാ​ധ​യെ വർ​ണ്ണി​പ്പാൻ, “കാ​ലാ​ഗ്നി​യു​മ​ല്ലി​തു; കാ​ലാ​രി​യു​ടെ ഫാ​ലാ​ഗ്നി​യു​മ​ല്ലി​തു, മൂ​ലാ​ഗ്നി​യു​മ​ല്ലി​തു… ” ഇത്യാ​ദി പ്രാ​സ​പ്ര​യു​ക്ത​ഗ​ദ്യം ഒരു കാ​ല​ത്തു മലയാള പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ കണ്ടി​രു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളിൽ ‘ഭാ​ഷാ​ഗോ​ഷ്ടി​കൾ’ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു് മി​ക്ക​വാ​റും കു​ട്ടി​ത്ത​രം ലേ​ഖ​ക​ന്മാ​രാ​ണു്; ചി​ല​പ്പോൾ, ഒരുവക ‘ഭ്രമം’ മു​ഴു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള പഴയ ലേ​ഖ​ക​ന്മാർ​കൂ​ടി തങ്ങ​ളു​ടെ ചാ​ട്ട​വും മറി​ച്ചി​ലും ഞാ​ണി​ന്മേൽ ദണ്ഡി​പ്പും പദ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു തന്നെ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ഇവ​യെ​ല്ലാം തട​ഞ്ഞു​ക​ള​യാൻ പത്രാ​ധി​പ​ന്മാർ​ക്കു ക്ലേ​ശം അല്പ​മ​ല്ല; ചിലർ ഇതു​ക​ളെ എഴു​തി​വ​ന്ന പ്ര​കാ​ര​ത്തിൽ​ത​ന്നെ പത്ര​ത്തിൽ കട​ത്തി​വി​ടു​ന്ന​തി​നാ​ലാ​ണു ‘പത്ര​ഭാഷ’ എന്ന അപ​വാ​ദം ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. ഇങ്ങ​നെ പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണാ​റു​ള്ള ഭാ​ഷാ​ദോ​ഷ​ങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ എടു​ത്തു് ഉദാ​ഹ​രി​ക്കാൻ സൗ​ക​ര്യ​മി​ല്ലാ. അവയെ വാ​യ​ന​ക്കാർ കണ്ട​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ളു​മെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. അന​വീ​കൃ​തം, പു​ന​രു​ക്തം, ച്യു​ത​സം​സ്ക്കാ​രം, ദു​ഷ്പ്ര​തീ​തി, ഭഗ്ന​പ്ര​ക്ര​മം, വി​രു​ദ്ധ​മ​തി​കൃ​ത്തു്; എന്നി​ങ്ങ​നെ പലേ സാ​ഹി​ത്യ​ദോ​ഷ​ങ്ങൾ ലേ​ഖ​ക​ന്മാർ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. ഇതി​ന്നു് എ. ആർ. രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മ എം. എ. അവർ​ക​ളു​ടെ “ഭാ​ഷാ​ഭൂ​ഷ​ണം” എന്ന സാ​ഹി​ത്യ​ശാ​സ്ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥം ഏറെ ഉപ​കാ​ര​പ്പെ​ടു​ന്ന​താ​ണു്. പദ​സ​മ്പ​ത്തു് ചു​രു​ങ്ങി​യ​വർ, ഭാ​ഷാ​നി​ഘ​ണ്ടു​വി​ലെ പദ​ങ്ങൾ ഉറ്റു പഠി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു ഗു​ണ​മു​ണ്ടാ​കും; അതോ​ടു​കൂ​ടി നല്ല ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ പരി​ച​യി​ക്ക​ണം. ഗദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ, കേ​ര​ള​വർ​മ്മ വലി​യ​കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു തി​രു​വി​താം​കൂർ സർ​ക്കാർ പാ​ഠ​പു​സ്ത​ക​സം​ഘാ​ധ്യ​ക്ഷ​നാ​യി​രു​ന്നു് എഴു​തീ​ട്ടു​ള്ള ‘അക്ബർ’, ‘ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ശൈ​ശ​വാ​വ​സ്ഥ’, ‘വി​ജ്ഞാ​ന​മ​ഞ്ജ​രി’, ‘ധന​ത​ത്ത്വ​നി​രൂ​പ​ണം’, ‘മൂ​ന്നാം പാ​ഠ​പു​സ്ത​കം’, ‘ഇന്ത്യാ​ച​രി​ത്രം’, ‘ഇം​ഗ്ല​ണ്ടു​ച​രി​ത്രം’, ‘തി​രു​വി​താം​കൂർ ചരി​ത്രം’, ‘മഹ​ച​രി​ത​സം​ഗ്ര​ഹം’, ഒ. ചന്തു​മേ​നോ​ന്റെ ‘ഇന്ദു​ലേഖ’, ‘ശാരദ’, ടി. എം. അപ്പു​നെ​ടു​ങ്ങാ​ടി​യ​വർ​ക​ളു​ടെ ‘പ്രാ​ചീ​നാ​ര്യാ​വർ​ത്തം’, ‘ചന്ദ്ര​ഹാ​സൻ’; വേ​ങ്ങ​യിൽ കു​ഞ്ഞു​രാ​മൻ നയ​നാ​ര​വർ​ക​ളു​ടെ ‘കേസരി’ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ; മു​ത​ലായ പലേ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ മല​യാ​ള​ത്തി​ലു​ണ്ടു്; സ്ഥ​ല​കാ​ല​വർ​ണ്ണ​ന​കൾ പ്ര​ശ​സ്ത​മാ​യ​വി​ധം അട​ങ്ങീ​ട്ടു​ള്ള ചില മലയാള നവ്യ​ഗ​ദ്യ​കാ​വ്യ​ങ്ങൾ ഉള്ളവ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, ലേ​ഖ​ക​ന്റെ വി​ഭാ​വ​നാ​ശ​ക്തി​യെ പോ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യും. ഇവ​യ്ക്കും പുറമെ, ഭാ​ഷ​യിൽ നട​ത്തു​ന്ന പത്ര​ങ്ങ​ളി​ലും പത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളി​ലും വെ​ച്ചു വാ​ച​ക​ശു​ദ്ധി പദ​ഭം​ഗി മറ്റു സാ​ഹി​ത്യ​ഗു​ണ​ങ്ങൾ ഇവയിൽ പ്ര​ത്യേ​കം ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളവ മാ​ത്രം നി​യ​മേന വാ​യി​ക്കു​ക​യും വേണം. നല്ല ഗദ്യ​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​രു​ടെ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളോ മറ്റു കൃ​തി​ക​ളോ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​ലു​ണ്ടാ​വു​ന്ന ഗുണം ചെ​റു​ത​ല്ല; ‘വാ​ഗ്ദേ​വീ സ്വയം വശ്യ’ ആകാതെ ആ ദേ​വി​യെ ബലാൽ​കാ​രേണ പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ച്ചി​ഴ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് ക്ലേ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ഗദ്യം ഒരി​ക്ക​ലും വാ​യി​ക്ക​രു​തു്. ഇവർ​ക്കു, പക്ഷേ, സ്വീ​യ​പ്രാ​ഭ​വം കൊ​ണ്ടു് പ്ര​മാ​ണി​കൾ ചിലർ കീർ​ത്തി​വെ​ച്ചു​കെ​ട്ടി​യി​രു​ന്നാ​ലും, ഇവരെ ഗണ്യ​കോ​ടി​യിൽ ചേർ​ക്ക​രു​തു്; സ്വ​തഃ​സി​ദ്ധ​മായ സാ​ഹി​ത്യ​വാ​സ​ന​യു​ള്ള​വർ കീർ​ത്തി​ക്കാ​യി ഇര​കോർ​ത്തു് ബളിശം എറി​ഞ്ഞി​രി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അവ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ അന്വേ​ഷി​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു പരി​ച​യ​പ്പെ​ട​ണം. ഇത്ത​ര​ത്തിൽ നല്ല ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ​യും, ഗദ്യ​ലേ​ഖ​ന​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ​യും കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ, സര​സ​മാ​യോ ഫലി​ത​മാ​യോ അവ​സ​രോ​ചി​ത​മാ​യോ തോ​ന്നു​ന്ന പദ​ങ്ങൾ, വാ​ച​ക​ങ്ങൾ, ചതു​രോ​ക്തി​കൾ മു​ത​ലാ​യവ പ്ര​ത്യേ​കം കു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു​വെ​ച്ചു് പഠി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടും ഗു​ണ​മു​ണ്ടാ​കും. പദ​ശു​ദ്ധി, ശബ്ദ​ഭം​ഗി, വാ​ച​ക​പു​ഷ്ടി, ഗാം​ഭീ​ര്യം ഇത്യാ​ദി ഗു​ണ​ങ്ങൾ​ക്കു് കേ​ര​ള​വർ​മ്മാ​വ​ലി​യ​കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലേ​യും ഊർ​ജ്ജ​സ്വ​ലത, പ്രൗ​ഢി, പ്ര​സാ​ദം ഇവ​ക്കു് സി. അച്ചു​ത​മേ​നോൻ അവർ​ക​ളു​ടെ​യും, മാ​ധു​ര്യ​ത്തി​നും ചന്തു​മേ​നോൻ, കു​ഞ്ഞി​രാ​മൻ നാ​യ​നാർ എന്നി​ത്ത​ര​ക്കാ​രു​ടേ​യും ഗദ്യ​പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളേ​യും, വർ​ണ്ണ​നാ​ചാ​തു​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ ‘മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ’, ‘ഇന്ദു​ലേഖ’, ‘കു​ന്ദ​ലത’, ‘പാ​റ​പ്പു​റം’, ‘ദുർ​ഗ്ഗേ​ശ​ന​ന്ദി​നി’, ‘ഉദ​യ​ഭാ​നു’, ഇത്യാ​ദി നവ്യ​ക​ഥാ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളെ​യും വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു ഉത്ത​മ​മാ​കു​ന്നു. വ്യാ​ക​ര​ണ​ജ്ഞാ​നം ലഭി​പ്പാൻ എ. ആർ. രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മാ അവർ​ക​ളു​ടെ ‘കേ​ര​ള​പാ​ണി​നീ​യം’ തു​ട​ങ്ങിയ വ്യാ​ക​ര​ണ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും; സാ​ഹി​ത്യ​ര​ച​നാ​ത​ത്ത്വ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘സാ​ഹി​ത്യ​സാ​ഹ്യ’വും വാ​യി​ച്ചി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു.

എന്നാൽ, മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു് രച​നാ​രീ​തി അല്ലെ​ങ്കിൽ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി സമ്പാ​ദി​പ്പാ​നാ​യി​രി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു പ്ര​ത്യേ​കം ഉപ​ദേ​ശി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വി​ഖ്യാ​ത​ന്മാ​രായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചു് അവ​രു​ടെ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ പകർ​ത്തെ​ടു​ക്കാം എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​വർ ചി​ല​രു​ണ്ടു്; ഈ വി​ചാ​രം തീരെ അസം​ബ​ന്ധം എന്നാ​ണു് എനി​ക്കു് പറ​വാ​നു​ള്ള​തു്. ഒരു​വ​ന്റെ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ അനു​ക​രി​ക്കാൻ മറ്റൊ​രു​വ​നു കഴി​യാ​ത്ത വി​ധ​ത്തിൽ, ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി എന്ന​തു് അതാ​താ​ളു​കൾ​ക്കു് സ്വ​ഭാ​വ​ജ​ന്യ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു എന്നു നാം ഓർ​മ്മ​വെ​യ്ക്ക​ണം. ഒരു​വ​ന്റെ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളേ​യും പരി​ച​യ​ങ്ങ​ളേ​യും അവ​ന്റെ മനോ​ഗ​തി​ക്ക​നു​സ​രി​ച്ചി​ട്ടാ​കു​ന്നു ഭാ​ഷാ​രൂ​പ​മാ​യി പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്; അതേ​പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള മനോ​ഗ​തി ഉണ്ടാ​കു​വാൻ, മറ്റൊ​രു​വൻ, അതേ​പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളേ​യും പരി​ച​യ​ങ്ങ​ളേ​യും അതേ അവ​സ്ഥ​യിൽ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഇതു സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല തന്നെ. പ്ര​ഖ്യാ​ത​ന്മാ​രായ ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രൊ​ക്കെ അവ​ര​വ​രു​ടെ പ്ര​കൃ​തി​ദ​ത്ത​മായ മനോ​ഗ​തി രീ​തി​യ​നു​സ​രി​ച്ചാ​കു​ന്നു അവ​ര​വർ​ക്കു പ്ര​ത്യേ​ക​മാ​യു​ള്ള ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​ക​ളിൽ എഴു​തീ​ട്ടു​ള്ള​തു്. ഈ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി എന്നാ​ലെ​ന്താ​ണു്? ഇതി​ലെ​ന്താ​ണ​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു നോ​ക്കി നിർ​ണ്ണ​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി പറവാൻ സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത വി​ധ​ത്തിൽ, ഇതു്, ക്ഷ​ണ​പ്ര​ഭാ​ച​ഞ്ച​ല​വും അവി​ഭാ​വ്യ​മാ​ന​വും ആയ എന്തോ ഒന്നാ​കു​ന്നു, എന്ന​ല്ലാ​തെ ഇതിനെ നിർ​വ​ചി​പ്പാൻ പ്ര​യാ​സ​മാ​കു​ന്നു. ഉപ​ന്യാ​സ​കർ​ത്താ​വി​ന്റെ വി​ഭാ​വ​ന​ശ​ക്തി​യേ​യും രസ​ജ്ഞ​ത​യേ​യും കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു് സഹൃ​ദ​യ​ഹൃ​ദ​യാ​ഹ്ലാ​ദ​ക​മാം​വ​ണ്ണം വാ​ക്കു​ക​ളെ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു് വാ​ക്യ​ങ്ങൾ രചി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​യാ​ണി​തെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യു​ടെ ഒരു സ്ഥൂ​ല​മായ ജ്ഞാ​നം കി​ട്ടി എന്നു വരാം. ഇതു വി​ല​യേ​റിയ ഒരു​വ​രം ആണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്ക​ണം; പഠി​പ്പു​കൊ​ണ്ടോ പരി​ശീ​ല​നം കൊ​ണ്ടോ ലഭി​ക്കാ​വു​ന്ന വര​മ​ല്ല; കേവലം പ്ര​കൃ​തി​ദ​ത്ത​മാ​ണു്.

വി​ശി​ഷ്ട​ന്മാ​രായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ക്കേ​ണ്ട​തു്, ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ പകർ​ത്തെ​ടു​ക്കേ​ണ്ട​തി​നാ​യി​ട്ട​ല്ല; അതി​ന്നു സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. പി​ന്നെ​യോ? അവർ ഓരോരോ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് വാ​ക്കു​കൾ​കൊ​ണ്ടു ചമ​യി​ച്ചു ബഹു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​മ്പിൽ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു ഗ്ര​ഹി​പ്പാ​നാ​യി​ട്ടു​വേ​ണം. ഇതി​ലേ​യ്ക്കു പ്ര​ത്യേ​കം ശ്ര​ദ്ധ​യും അഭി​രു​ചി​യും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. പഴ​മ​പ​രി​ച​യം​കൊ​ണ്ടു് ഒരാൾ​ക്കു് ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ പരി​ഷ്ക​രി​ക്കാ​മെ​ന്ന​ല്ലാ​തെ തനി​ക്കി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു രീ​തി​യെ പകർ​ത്തെ​ടു​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. പകർ​ത്തെ​ടു​ക്കാൻ തു​നി​ഞ്ഞാൽ ഉണ്ടാ​വു​ന്ന ഫലം, ‘കാകൻ അന്ന​നട’ ശീ​ലി​ച്ച​തി​ന്നൊ​പ്പം ചിലർ പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ എഴു​തി​ക്കൂ​ട്ടാ​റു​ള്ള​മാ​തി​രി ബീ​ഭൽ​സ​ങ്ങ​ളായ വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കും. തനി​ക്കു ഒരു പ്ര​ത്യേ​കാ​ത്മാ​വു​ണ്ടെ​ന്നും, തന്റെ പ്ര​ത്യേ​ക​ത്വം പ്ര​ബ​ല​പ്പെ​ടു​ത്തി കാ​ണി​പ്പാൻ തനി​ക്കും കഴി​യു​മെ​ന്നും ഉള്ള വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടു കൂടി ആത്മ​സ്ഥൈ​ര്യ​പൂർ​വ്വം പരി​ശ്ര​മി​ച്ചാൽ, സ്വ​ന്ത​മായ ഒരു ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി തനി​ക്കു​ണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ള്ളും; അതു മറ്റാർ​ക്കും അനു​ക​രി​പ്പാൻ സാ​ധി​ക്ക​യു​മി​ല്ല. എന്റെ അനു​ഭ​വം​കൊ​ണ്ടു പറവാൻ എനി​ക്കു് അവ​കാ​ശ​മു​ള്ള​തി​ന്നൊ​പ്പം ഉപ​ദേ​ശി​പ്പാൻ അധി​കാ​രം കൂടെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ, ഞാൻ ഇപ്ര​കാ​രം പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു: വി​ഖ്യാ​ത​ന്മാ​രായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളെ വാ​യി​ക്കുക; എന്നാൽ അതു് അവ​രു​ടെ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്താ​മെ​ന്ന ഉദ്ദേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടെ​യ​രു​തു്. ഞാൻ ഏതെ​ങ്കി​ലു​മൊ​രു വാചകം മല​യാ​ള​പ​ത്ര​ത്തിൽ ആദ്യ​മാ​യി എഴു​തീ​ട്ടു് ഒരു പതി​ന​ഞ്ചു​കൊ​ല്ലം വരും; അക്കാ​ല​ത്തു് എഴു​തീ​ട്ടു​ള്ള ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ നോ​ക്കി​യാൽ, ഇപ്പോൾ എനി​ക്കു​ത​ന്നെ​യും അവ​യു​ടെ കർ​ത്തൃ​ത്വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി സന്ദേ​ഹം ഉണ്ടാ​യേ​ക്കും. ഈ പതി​ന​ഞ്ചു കൊ​ല്ല​ത്തി​നു​ള്ളിൽ, ഒരു ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ​വേ​ണ്ടി ഞാൻ യാ​തൊ​രു വിശേഷ പരി​ശ്ര​മ​വും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല; മലയാള ഭാ​ഷ​യി​ലെ മിക്ക ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചു വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല. ശബ്ദ​ങ്ങ​ളു​ടെ ശു​ദ്ധാ​ശു​ദ്ധ​ത​യെ​പ്പ​റ്റി നിർ​ണ്ണ​യം വരു​ത്തി​ക്കൊൾ​വാൻ വേ​ണ്ടി, ശബ്ദാ​ഗ​മ​ബോ​ധ​മു​ള്ള പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, അവ​രു​ടെ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ സ്വീ​ക​രി​പ്പാൻ കരു​തി​യി​രു​ന്നി​ട്ടി​ല്ല​താ​നും. ഇതേ​വി​ധം അനു​ഭ​വം തന്നെ പലർ​ക്കു​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാൻ സം​ഗ​തി​യു​ണ്ടു്. ആകയാൽ ഒരു ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു് അന്യ​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളെ ഉരു​വി​ട്ടു പഠി​ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടു ഉപ​ദേ​ശി​പ്പാ​നു​ള്ള​തി​താ​ണു്: നി​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ച ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളെ മറ​ന്നു​ക​ള​വിൻ; അവർ അവ​രു​ടെ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​ക​ടീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ ആന്ത​ര​മായ വൈ​ഭ​വ​ത്തെ മാ​ത്രം ഓർ​മ്മ​വെ​പ്പിൻ. നി​ങ്ങൾ​ക്കു പറ​വാ​നു​ള്ള​തൊ​ക്കെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉള്ളിൽ നി​ന്നു തന്നെ നി​ങ്ങ​ളെ വ്യാ​പ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ചൈ​ത​ന്യ​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ സം​ജ്ഞാ​പ​ന​ങ്ങൾ അനു​സ​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ളു​വിൻ. അങ്ങ​നെ​യൊ​രു ചൈ​ത​ന്യം നി​ങ്ങ​ളെ പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു തക്ക​വ​ണ്ണം പ്ര​ക​ട​മായ ഉന്ന​താ​ശ​യ​ങ്ങ​ളും രസി​ക​ത​യും നി​ങ്ങൾ​ക്കി​ല്ലെ​ങ്കിൽ പ്ര​ത്യേ​ക​മൊ​രു ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി സ്ഥാ​പി​പ്പാ​നാ​യി നി​ങ്ങൾ ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ്ടാ; സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ വരി​യോ​ല​യിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പേ​രു​കൂ​ടെ എഴു​തി​ക്കാ​ണ്മാൻ ആശി​ക്ക​യും വേണ്ട. എന്നാൽ ഈ ഒടു​വിൽ പറ​ഞ്ഞ​തായ ആശ​യോ​ടു​കൂ​ടി​യ​ല്ലാ വി​ഖ്യാ​ത​ന്മാ​രയ സാ​ഹി​ത്യ കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നു ഓർ​മ്മ​വെ​ക്ക​ണം. അവർ മി​ക്ക​വാ​റും പ്ര​തി​ഫ​ലേ​ച്ഛ കൂ​ടാ​തെ ലോ​കോ​പ​കാ​രാർ​ത്ഥ​മാ​യി മാ​ത്രം പണി​യെ​ടു​ത്തി​രു​ന്ന​വ​രാ​ണു്.

ചു​രു​ക്ക​ത്തിൽ ഓർ​മ്മ​വെ​ക്കേ​ണ്ട​തായ മൂ​ന്നു കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അന്ത​സ്സാ​ര​വി​ഹീ​ന​മാ​യ​തു ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക, സ്പ​ഷ്ട​മാ​യു​ള്ള​തു പറ​യാ​തി​രി​ക്കുക. സ്വ​ന്ത​മ​ല്ലാ​ത്ത രീതി തു​ട​രാ​തി​രി​ക്കുക. ഈ വക മൂ​ന്നു പാ​പ​ങ്ങ​ളും പറ്റാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നു അവ​ശ്യം വേ​ണ്ട​തു്, തന്റെ ഉള്ളി​നൊ​ത്തു സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോ​ലെ തന്നെ എഴു​തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ക​യാ​ക​യാ​കു​ന്നു. കപ​ട​വേ​ഷ​വും കപ​ട​ഭാ​ഷ​യും അപ​ക​ട​മെ​ന്നു ധരി​ക്ക​ണം.

Colophon

Title: Vṛttānthapatṛapṛvaṛttanam (ml: വൃ​ത്താ​ന്ത​പ​ത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​നം).

Author(s): Swadeshabhimani Ramakrishna Pillai.

First publication details: Swadeshibhimani; Trivandrum, Kerala; 1912.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Articles, Swadeshabhimani Ramakrishna Pillai, സ്വ​ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള, വൃ​ത്താ​ന്ത​പ​ത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​നം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: March 16, 2022.

Credits: The text of the original item is in the public domain. The text encoding and editorial notes, if any, were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: The Flower Seller, an oil on canvas painting by Diego Rivera (1886–1957). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Shaji Arikkad; Typesetter: CVR; Digitizer: Shaji Arikkad; Proof read by: Shaji Arikkad, KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.