വി​നോ​ദ​ക​ളി​കൾ, കോ​ട​തി​യി​ലെ വ്യ​വ​ഹാ​ര​ങ്ങൾ, സഭാ​യോ​ഗ​ങ്ങൾ എന്നി​ങ്ങ​നെ പലേ സം​ഗ​തി​ക​ളെ​യും പറ്റി വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങൾ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു പത്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു അന്വാ​ഖ്യാ​നം ചെ​യ്വാൻ സാ​മാ​ന്യം ആർ​ക്കും പരി​ശീ​ല​ന​ത്താൽ കഴി​യു​ന്ന​താ​ണു്. ഇവ​യെ​ക്കാ​ട്ടിൽ ഒക്കെ ശ്ര​മ​മേ​റിയ ഒരു പ്ര​വൃ​ത്തി റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാ​രു​ടെ ചു​മ​ത​ല​യിൽ ഉണ്ടു്. ഇതു്, ഓരോരോ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് വർ​ണ്ണ​ന​കൾ എഴു​തു​ന്ന പ്ര​വൃ​ത്തി​യാ​ണു്. ഒരു അഗ്നി​ബാ​ധ​യോ, വലിയ ഉത്സ​വാ​ഘോ​ഷ​മോ, തീ​വ​ണ്ടി​വ്യാ​പ​ത്തോ, മറ്റു വിശേഷ സം​ഭ​വ​മോ ഉണ്ടാ​യാൽ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി, വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ഉള്ളിൽ പതി​യ​ത്ത​ക്ക​തായ ഒരു ചി​ത്രം എഴു​തി​ക്കാ​ണി​പ്പാൻ സാ​ധാ​ര​ണ​ന്മാർ​ക്കു സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. അതി​ലേ​ക്കു്, പ്ര​ത്യേ​കം ചില മനോ​ധർ​മ്മ​ങ്ങൾ ലേ​ഖ​ക​നു് ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ആ സം​ഭ​വ​ത്തിൽ വി​ചി​ത്ര​മാ​യ​തു് കണ്ട​റിക, താൻ കണ്ട കാ​ഴ്ച​ക​ളെ ആസ്പ​ദ​മാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് പലേ സം​ഗ​തി​കൾ വി​ഭാ​വ​നം ചെയ്ക, അന്യ​രു​ടെ ഹൃദയം ഇള​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധ​ത്തിൽ അവ​രു​ടെ ഉള്ളിൽ കട​ന്നു് അവ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​വേ​ദ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഗതി അറിക—ഇപ്ര​കാ​ര​മൊ​ക്കെ ചില മനോ​ഗു​ണ​ങ്ങൾ റി​പ്പോർ​ട്ടർ​ക്കു അവ​ശ്യം ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഇവ കവി​കൾ​ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ, ലേ​ഖ​ക​ന്നും, അനു​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി കി​ട്ടി​യി​രി​ക്ക​ണം, എന്നു​കൂ​ടി പറയാം. ഒരു കല്യാ​ണ​പ്പ​ന്തൽ വർ​ണ്ണി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നാൽ, സദിർ​പ്പ​ന്തൽ തെ​ക്കേ​ഭാ​ഗ​ത്തു്, ആട്ട​പ്പ​ന്തൽ വട​ക്കേ​ഭാ​ഗ​ത്തു്, മു​ല്ല​പ്പ​ന്തൽ കി​ഴ​ക്കേ​ഭാ​ഗ​ത്തു്, സദ്യ​പ്പ​ന്തൽ പടി​ഞ്ഞാ​റു്, എന്നി​ങ്ങ​നെ ആറും നാലും പത്തു് എന്നു പറ​യു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തിൽ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചാൽ അത്ത​രം വർ​ണ്ണന ആരു​ടെ​യും ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ ആഹ്ലാ​ദി​പ്പി​ക്ക​യി​ല്ല. ഒരു ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നു തന്റെ കൈ​യി​ലു​ള്ള വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളെ ചേർ​ത്തു് മേ​ല്പ​ടി കല്യാ​ണ​പ്പ​ന്ത​ലി​നെ, മനോ​ഹ​ര​മായ വി​ധ​ത്തിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​പോ​ലെ, ലേ​ഖ​ക​ന്നും തന്റെ കൈ​വ​ശ​മു​ള്ള വാ​ക്കു​ക​ളാൽ കല്യാ​ണ​പ്പ​ന്ത​ലി​നെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ച്ചു​കാ​ണി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ, വൈ​ചി​ത്ര്യ​ത്തെ ഗ്ര​ഹി​പ്പാ​നു​ള്ള ശക്തി അവ​ന്റെ ദൃ​ഷ്ടി​കൾ​ക്കും, തത്തു​ല്യ​മാ​യി കട​ലാ​സിൽ പകർ​ത്താ​നു​ള്ള ശക്തി അവ​ന്റെ വാ​ക്കു​കൾ​ക്കും സ്വ​ഭാ​വ​സി​ദ്ധ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

ഒരു ലേഖകൻ ഏതൊരു സം​ഗ​തി​യും വർ​ണ്ണി​പ്പാൻ, അതു താൻ​ത​ന്നെ കണ്ടി​രി​ക്ക​യോ, അതു​മാ​യി അത്ര​ത്തോ​ളം അടു​ത്ത പരി​ച​യ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യോ ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്. വല്ല കോ​ണി​ലും​നി​ന്നു് ഒന്നു് ഒളി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നാൽ പോരാ; മു​ഴു​വൻ വഴി​പോ​ലെ കണ്ടു പരി​ച​യ​പ്പെ​ടാ​നും, അന്യ​ന്മാർ കണ്ട​റി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത പലേ വി​ശേ​ഷ​ങ്ങൾ അതിൽ നോ​ക്കി മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നും സൗ​ക​ര്യ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ഒരു മദ്ധ്യ​സ്ഥാ​ന​ത്തു​നി​ന്നു വേണം നോ​ക്കു​വാൻ. ഇതി​ലേ​ക്കു, പലേ പൊ​തു​വക സം​ഗ​തി​ക​ളി​ലും, പത്ര​പ്ര​തി​നി​ധി​കൾ​ക്കാ​യി പ്ര​ത്യേ​ക​സ്ഥാ​നം ഒഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. അപ്പോൾ അവർ കാ​ലേ​കൂ​ട്ടി എത്തി​യി​രി​ക്ക​യും, ആവ​ശ്യം പോലെ പത്ര പ്ര​തി​നി​ധി​യാ​ണെ​ന്ന​തി​ന്നു സാ​ക്ഷ്യ​പ​ത്ര​ങ്ങൾ കൈ​ക്കൽ​വെ​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ക​യും വേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു. എന്നാൽ ഇത്ത​രം സൗ​ക​ര്യ​ങ്ങൾ ദർ​ബാ​റി​ന്നോ, വലിയ തീൻ​വി​രു​ന്നു​കൾ​ക്കോ, മറ്റോ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ, സാ​ധാ​ര​ണ​യാ​യി, വർ​ണ്ണ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ എഴു​തേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്ന​തു്, അഗ്നി​ബാധ, തീ​വ​ണ്ടി അപകടം, മു​ത​ലായ വി​ശേ​ഷ​വ്യാ​പ​ത്തു​ക​ളു​ണ്ടാ​കു​മ്പോ​ഴാ​ക​യാൽ, ഈ സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ, പത്ര​ക്കാ​ര​നു് പ്ര​ത്യേക സൗ​ക​ര്യ​മൊ​ന്നും സി​ദ്ധി​ക്കാൻ മാർ​ഗ്ഗ​മി​ല്ല. മല​വെ​ള്ള​ക്കു​ത്തു​പോ​ലെ ആളുകൾ തെ​ര​ക്കി​ക്കൂ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പൊ​ഴും, “ആപ​ത്തിൽ കു​ടു​ങ്ങി​യ​വ​രെ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്താ​നാ​യി ഓരോ​രു​ത്തർ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ഓടി​ന​ട​ക്കു​മ്പോ​ഴും, സ്വ​ത്തി​ന്നും ജീ​വ​ന്നും രക്ഷ​യെ കരുതി പോ​ലി​സ് അധി​കൃ​ത​ന്മാർ ചു​റ്റി​ക്കൂ​ടു​മ്പോ​ഴും, പത്ര​ക്കാ​ര​നു് ഒരേ​ട​ത്തു് കാ​ലു​റ​പ്പി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​വാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല​ത​ന്നെ. അവൻ പൊ​ലീ​സ​ധി​കൃ​ത​ന്മാ​രു​മാ​യി പരി​ചി​ത​നാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, പല​പ്പോ​ഴും തി​ക്കിൽ​പെ​ട്ടു് പി​ന്നാ​ക്കം തള്ള​പ്പെ​ട്ടു എന്നു വന്നേ​ക്കും. അതി​നാൽ, അവൻ താ​നാ​രാ​ണെ​ന്നു് അവരെ അറി​യി​പ്പാൻ തക്ക​തായ ലക്ഷ്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ കരു​തി​വെ​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം. ഇവ കാ​ണി​ച്ചാൽ, നിർ​ബാ​ധം കട​ന്നു​പോ​വാൻ സാ​ധി​ക്കും. എന്നാൽ, വൈ​കി​യെ​ത്തു​ന്ന പത്ര​ക്കാ​ര​ന്നു നേ​രി​ടു​ന്ന പ്ര​തി​ബ​ന്ധം മു​ഖ്യ​മാ​യും ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​മാ​ണു്. തി​ക്കും തി​ര​ക്കും കട​ന്നു് ഉള്ളിൽ പറ്റി​ക്കൂ​ടു​വാൻ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു സാ​ധ്യ​മാ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, മറ്റൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്തു​പോ​യി പ്ര​വേ​ശ​ദ്വാ​ര​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്ക​ണം. ഈ സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണു് അവ​ന്നു പൊ​ലീ​സു​കാ​രു​ടെ സഹായം അത്യ​ന്തം ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. “കാ​റ്റു​ള്ള​പ്പോൾ തൂ​റ്റി​ക്കൊൾക” എന്ന തത്വം അവൻ നല്ല​വ​ണ്ണം ഓർ​മ്മി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ണം. തരം​പോ​ലെ ഉള്ളിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടി തനി​ക്കെ​ത്തേ​ണ്ട​ട​ത്തു് എത്തു​വാൻ ചില അധി​കൃ​ത​ന്മാ​രു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ പറ്റി​പ്പോ​കേ​ണ്ട​താ​യു​മി​രി​ക്കും. ഇങ്ങ​നെ​യെ​ല്ലാം കരു​തി​പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചാ​ലേ, തനി​ക്കു വേ​ണ്ട​തായ വി​വ​ര​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ലഭി​ക്കൂ. എന്നാൽ, ഒരു സം​ഭ​വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി വി​വ​ര​മ​റി​വാൻ പറ്റി​ക്കൂ​ടി​യാൽ മാ​ത്രം​പോ​രാ: അവിടെ നട​ക്കു​ന്ന സം​ഗ​തി​ക​ളൊ​ക്കെ, പ്ര​ത്യേ​കം അനു​ക​മ്പ​യോ​ടു​കൂ​ടിയ താ​ല്പ​ര്യം വെ​ച്ചു വേണം, നോ​ക്കി അറി​വാൻ. ഒരു ഉത്സ​വ​ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര കാ​ണു​മ്പോൾ അന്യ​രോ​ടൊ​പ്പം ആഹ്ലാ​ദി​പ്പാ​നോ; ഒരു അഗ്നി​ബാ​ധ​യിൽ, സഹ​ത​പി​പ്പാ​നോ; ഒരു തീ​വ​ണ്ടി അപ​ക​ട​ത്തിൽ, ആപ​ന്ന​ന്മാ​രെ​പ്പ​റ്റി വ്യാ​കു​ല​പ്പെ​ടു​വാ​നോ കഴി​യാ​തെ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്നു് ഇത്ത​രം വർ​ണ്ണ​ന​കൾ എഴുതി ഫലി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​ത​ല്ല.

വലിയ ആപ​ത്തു​കൾ, ലഹളകൾ മു​ത​ലായ ഗൗ​ര​വ​പ്പെ​ട്ട സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ വാർ​ത്ത പത്ര​ക്കാ​ര​ന്റെ ചെ​വി​ക്കു്, പോർ​ക്ക​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടേ​ണ്ട​തി​ന്നാ​യി ഭട​ന്റെ ചെ​വി​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ തറ​യ്ക്കു​ന്ന കാ​ഹ​ള​ധ്വ​നി​യാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. അവൻ തന്റെ വീ​ട്ടിൽ കള​ത്ര​പു​ത്രാ​ദി​ക​ളൊ​രു​മി​ച്ചു് രാ​വി​ലെ ആഹാരം കഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഉല്ല​സി​ച്ചി​രി​ക്ക​വേ​യാ​ണു് ഒരു മഹാ​ല​ഹ​ള​യു​ടെ ആരം​ഭ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി കർ​ണ്ണാ​കർ​ണ്ണി​ക​യാ അറി​യു​ന്ന​തു് എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കുക. കർ​ത്ത​വ്യ​കർ​മ്മ​ത്തിൽ നി​ഷ്ഠ​യു​ള്ള പത്ര​ക്കാ​രൻ ഉടൻ ഭക്ഷ​ണം മതി​യാ​ക്കി എണീ​റ്റു്, തന്റെ ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളു​മെ​ടു​ത്തു്, ഒരു​ങ്ങി​യി​റ​ങ്ങി ലഹ​ള​സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞെ​ത്തു​ന്നു. അവിടെ എത്തു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും പോ​ലീ​സു​കാർ, പട്ടാ​ള​ക്കാർ എന്നി​വർ നാ​ലു​പാ​ടും വള​ഞ്ഞു് പു​റ​മെ​നി​ന്നു് ആരെ​യും അക​ത്തേ​ക്കു വി​ടു​ന്നി​ല്ല. ചു​റ്റും ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. പത്ര​ക്കാ​രൻ അക​ത്തു കട​ക്കാൻ സൗ​ക​ര്യം കി​ട്ടാ​ഞ്ഞു് അങ്ങു​മി​ങ്ങും പോയി മു​ട്ടു​ന്നു. ലഹ​ള​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു, ഒരു കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ലെ മേ​ല്പു​ര​ക​ത്തി പു​ക​പൊ​ങ്ങു​ന്ന​തു് അവൻ കാ​ണു​ന്നു. അവൻ എത്ര മനഃ​ക്ലേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് ഇതു് നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു മറ്റു​ള്ള​വർ അറി​യു​ന്നി​ല്ല. പത്ര​ക്കാ​ര​നെ​ന്നു അറി​യു​ന്ന ആളു​ക​ളും സർ​ക്കാ​ര​ധി​കൃ​ത​ന്മാ​രും, അവനെ ഒരു​വി​ധ​ത്തിൽ കാ​ണു​ക​യും, അവ​ന്നു അതു നി​മി​ത്തം അക​ത്തു​പോ​വാൻ സാ​ധി​ക്ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു അവൻ അവിടെ കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്തു്? ഒരു പോ​ലീ​സ് സ്റ്റേ​ഷ​നെ തീ​വെ​ച്ചു നശി​പ്പി​ക്കാൻ ആരോ യത്നി​ച്ച​തി​നെ അധി​കൃ​ത​ന്മാർ ഒരു വി​ധ​ത്തിൽ തടു​ക്കു​ക​യാ​കു​ന്നു. സർ​ക്കാ​ര​ധി​കൃ​ത​ന്മാർ പു​ര​പൊ​ളി​ക്കു​ന്നു; ഉള്ളിൽ കട​ന്നു് തട​വു​മു​റി​യി​ലെ പു​ള്ളി​ക​ളെ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു; ചിലർ തീ കെ​ടു​ത്തു​ന്നു. അവ​രു​ടെ മേൽ കൽ​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങൾ വർ​ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഇതി​നി​ടെ, മറ്റൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്തു ആൾ​ക്കൂ​ട്ടം വർ​ദ്ധി​ച്ചു് കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തെ അതി​ക്ര​മി​പ്പാൻ ഒരു​ങ്ങു​ന്ന​താ​യി പത്ര​ക്കാ​രൻ കേൾ​ക്കു​ന്നു. അവൻ ശീ​ഘ്രം അവി​ടേ​ക്കു ഓടു​ന്നു. അവിടെ ഒട്ടേ​റെ ആളുകൾ കൂ​ടീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ചിലർ കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി​ന്റെ നേർ​ക്കു കല്ലെ​റി​യു​ന്നു. ചിലർ നി​ല​വി​ളി കൂ​ട്ടു​ന്നു. പത്ര​ക്കാ​രൻ സർ​ക്കാ​ര​ധി​കൃ​ത​ന്മാ​രു​ടെ പി​റ​കെ​കൂ​ടി എത്തി ഇതൊ​ക്കെ കാ​ണു​ന്നു. ഈ സമ​യ​മൊ​ക്കെ​യും, അവ​ന്റെ ഒരു കൈ​യി​ലെ പെൻ​സി​ലും മറ്റെ കൈ​യി​ലെ ഓർ​മ്മ​ക്കു​റി​പ്പു പു​സ്ത​ക​വു​മാ​യി പല​കു​റി തമ്മിൽ ചേ​രു​ന്നു​ണ്ടു്. അവൻ യഥാ​ശ​ക്തി വി​വ​ര​ങ്ങൾ കു​റി​ക്ക​യാ​ണു് ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. അതാ മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് കു​റ്റ​ക്കാ​രെ പി​ടി​പ്പാൻ പോ​ലീ​സി​ന്നു് അധി​കാ​രം കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അവർ അങ്ങി​ങ്ങോ​ടു​ന്നു. ചിലരെ ബന്ധി​ച്ചു പോ​ലീ​സ് സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​താ​യി പത്ര​ക്കാ​രൻ കേൾ​ക്കു​ന്നു. അവൻ ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​രം​കൊ​ണ്ടു് സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ എത്തു​ന്നു. അതാ ഒരു​വ​നെ ചില കാൺ​സ്റ്റ​ബിൾ​മാർ ചെ​ന്നു കൈ​വി​ല​ങ്ങു​വെ​ച്ചു ഉന്തി​യും തള്ളി​യും കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു; മറ്റൊ​രു​വ​നെ വേറെ ഒരു കൂ​ട്ടർ ബന്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന ബഹളം മറ്റൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്തു്. പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രെ കാൺ​സ്റ്റ​ബിൾ​മാർ അടി​ക്കു​ന്നു, ഇടി​ക്കു​ന്നു, ചവി​ട്ടു​ന്നു. ഗദ​കൊ​ണ്ടു പ്ര​ഹ​രി​ക്കു​ന്നു. ഇത്യാ​ദി പലതും കഴി​യു​ന്നു. പോ​ലീ​സു​കാ​രും പട്ടാ​ള​ക്കാ​രും രാ​ജ​പാ​ത​ക​ളിൽ​നി​ന്നു ആളു​ക​ളെ​യൊ​ക്കെ അക​റ്റി​ക്ക​ള​യു​ന്നു. ലഹ​ള​യു​ടെ ബഹ​ള​വും ശമി​ക്കു​ന്നു. പത്ര​ക്കാ​ര​ന്റെ നില അവിടെ ഉറ​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ല. അവൻ വാ​യു​വേ​ഗ​ത്തിൽ പാ​ഞ്ഞു് കമ്പി​യാ​പ്പീ​സിൽ എത്തു​ന്നു. “ഇന്നു രാ​വി​ലെ …മണി സമയം …സ്ഥ​ല​ത്തു ഒരു മഹാ​ല​ഹള നട​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. അവി​ട​ത്തെ പോ​ലീ​സ് സ്റ്റേ​ഷ​നു തീ​വെ​ച്ചു. ചി​ല​ഭാ​ഗം വെ​ന്തു. ലഹ​ള​ക്കാർ കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തെ ആക്ര​മി​പ്പാൻ ഉദ്യ​മി​ച്ചു; കട​ന്നി​ല്ല. കല്ലേ​റു​ണ്ടാ​യി. പോ​ലീ​സു​കാർ ചിലരെ കു​റ്റ​ക്കാ​രാ​യി സം​ശ​യി​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു. അന്വേ​ഷ​ണം നട​ക്കു​ന്നു” എന്നു് ചു​രു​ക്ക​ത്തിൽ ഒരു കമ്പി​വാർ​ത്ത തന്റെ പത്ര​ത്തി​ലേ​ക്ക​യ​യ്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ, ലഹ​ള​യു​ടെ പലേ വി​വ​ര​ങ്ങ​ളേ​യും വഴി​ക്കു​വ​ഴി​യാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചു ദീർ​ഘ​ലേ​ഖ​നം എഴു​തു​ന്നു. അവൻ എഴു​തി​പ്പോ​കു​ന്തോ​റും, “പാ​ലാ​ഴി തന്നിൽ തി​ര​മാ​ല​ക​ളെ​ന്ന​പോ​ലെ” അവ​ന്റെ ഉള്ളിൽ​നി​ന്നു് തൂ​വൽ​ത്തു​മ്പു വഴി​യാ​യി സര​സ​വും ഉചി​ത​വു​മായ പദാ​വ​ലി​കൾ കട​ലാ​സ്സിൽ തള്ളി​ത്ത​ള്ളി​പ്പ​ര​ക്കു​ന്നു. ഇട​യ്ക്കിട, കൂ​ടു​ത​ലാ​യി വി​വ​ര​ങ്ങൾ അറി​യു​ന്തോ​റും പുതിയ കമ്പി​വാർ​ത്ത​കൾ അയ​യ്ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു ലേഖനം തു​ട​രു​ന്നു. തീ​രു​ന്ന​തു​തീ​രു​ന്ന​തു ലക്കോ​ട്ടി​ലാ​ക്കി തപാ​ലി​ലെ​ക്ക​യ​യ്ക്കു​ന്നു. ഇപ്ര​കാ​രം, ലഹ​ള​വാർ​ത്ത​കൾ മു​ഴു​വൻ കഴി​യും​വ​രെ​യും പത്ര​ക്കാ​രൻ എഴു​തി​യെ​ഴു​തി​ത്ത​ള്ളു​ന്നു. അവ​ന്റെ ശക്തി​യും എഴു​തേ​ണ്ട വി​ഷ​യ​വും അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ഒരു സാ​ക്ഷാൽ പത്ര​ക്കാ​രൻ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. അവ​ന്നു രാ​വി​ലെ ആഹാരം മു​ഴു​വൻ കഴി​ക്കേ​ണ​മെ​ന്നും, പി​ന്നെ സ്വ​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​മാ​യി കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു സല്ല​പി​ച്ചു വി​ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ​മെ​ന്നും, അതും കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു ലഹ​ള​വാർ​ത്ത അന്വേ​ഷി​ച്ചു​പോ​കാ​മെ​ന്നും വി​ചാ​ര​മാ​ണു​ള്ള​തെ​ങ്കിൽ അവ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് പത്ര​ക്കാ​ര​നാ​യി​രി​പ്പാൻ ആവു​ക​യി​ല്ല.

അവ​ന്നു് എപ്പൊ​ഴും ഇത്ത​രം ഭയ​ങ്കര സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ ഉണ്ടാ​കു​മാ​റു​ള്ളു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്. ചി​ല​പ്പൊ​ഴൊ​ക്കെ ഉത്സ​വ​കാ​ര്യ​ങ്ങൾ​ക്കും കൂടാം. ഏതൊ​ന്നാ​യാ​ലും, അവ​ന്നു നല്ല പ്രേ​ക്ഷാ​ശ​ക്തി​യും, താൻ കണ്ട​റി​ഞ്ഞ​തു് പറ​ഞ്ഞു ഫലി​പ്പി​ക്കാൻ തക്ക വാ​ഗ്വൈ​ഭ​വ​വും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, അവ​ന്റെ ശ്രമം നി​ഷ്പ്ര​യോ​ജ​ന​മാ​യി​ത്തീ​രും, നി​ശ്ച​യം. അവൻ നടന്ന വസ്തു​സ്ഥി​തി​ക​ളെ രസ​ക​ര​മാ​യ​വി​ധം വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അതു്, വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ഉള്ളിൽ തട്ടു​ക​യി​ല്ല. അതു അവർ​ക്കു കേവലം ശൂ​ഷ്ക്ക​തൃ​ണ​മ്പോ​ലെ തോ​ന്നും. അവ​ന്റെ മന​സ്സിൽ പതി​ഞ്ഞ​തായ ആശ​യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ നല്ല​വ​ണ്ണം പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്ക​ണം. ഈ പ്ര​വൃ​ത്തി ഒരുവൻ തനിയേ ചെ​യ്യു​ന്നെ​ട​ത്തോ​ളം പലർ​കൂ​ടി ഒത്തു ചേർ​ന്നു ചെ​യ്താൽ ഫലി​ക്ക​യി​ല്ല. ഒരു ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​യെ വർ​ണ്ണി​പ്പാ​നാ​യി ഓരോ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ ഓരോ പത്ര​പ്ര​ധി​നി​ധി​ക​ളെ നി​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കുക; ഇവ​രൊ​ക്കെ ഒരേ “ഉന്ന”ത്തോ​ടു​കൂ​ടി എഴു​തു​ന്ന​വ​രാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. അവ​ന​വ​ന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി എഴു​തു​ന്ന​വൻ, മറ്റൊ​രു​വ​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തെ അനു​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​മ്പോൾ വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കാ​ക​പ്പാ​ടെ രസ​നീ​യത ചു​രു​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഒരാൾ തനിയേ ഒരു വി​ഷ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി എഴു​തു​മ്പോൾ, അയാൾ ഒരേ ഒരു ഉദ്ദേ​ശ​ത്തെ സാ​ധി​പ്പാ​നാ​യി ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചു​ങ്കൊ​ണ്ടു് താൻ എഴു​തു​ന്ന എല്ലാ വിവിധ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളേ​യും ആ ഉദ്ദേ​ശ​ത്തി​ലെ​ക്കു​ത​ന്നെ വഴി നട​ത്തി​ക്കു​ന്നു; ഇതാണു, വർ​ണ്ണ​ന​ക​ളിൽ ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചു് അറി​യേ​ണ്ട​തായ കാ​ര്യം. ഒരു മഹാ​യോ​ഗ​ത്തിൽ, വി​ഖ്യാ​ത​നായ ഒരു വക്താ​വു് പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​മ്പോൾ, അയാ​ളു​ടെ പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഓരോ ഘട്ടം ഓരോ റി​പ്പോർ​ട്ടർ കു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തെ​ഴു​തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഫലി​പ്പി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല വർ​ണ്ണ​ന​കൾ. ഇവിടെ ഒരാ​ളു​ടെ മന​സ്സിൽ ഉദി​ക്കു​ന്ന വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ള​ല്ല മറ്റൊ​രാ​ളു​ടെ മന​സ്സിൽ തോ​ന്നുക; എന്നാൽ പ്ര​സം​ഗം പകർ​ത്തു​ന്നേ​ട​ത്താ​ക​ട്ടെ, അതി​നെ​പ്പ​റ്റി റി​പ്പോർ​ട്ടർ​മാ​രു​ടെ മന​സ്സിൽ തോ​ന്നു​ന്ന അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളെ​യ​ല്ലാ എഴു​തു​ന്ന​തു്; മറ്റൊ​രു​വ​ന്റെ വാ​ക്കു​ക​ളെ​യാ​ണു്. വർ​ണ്ണ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു ലേഖകൻ അവ​ശ്യം കരു​തി​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട ഒരു കാ​ര്യ​മു​ണ്ടു്. നടന്ന സം​ഗ​തി​ക​ളെ യഥാ​സം​ഭ​വ​ക്ര​മം കു​റി​ച്ചു​വെ​ച്ചു​ങ്കൊ​ണ്ടു വേണം വർ​ണ്ണി​പ്പാൻ. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു ആസൂ​ത്ര​ണം (പ്ലാൻ) ചെ​യ്തു​വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാൽ, താൻ എഴു​തു​ന്ന വി​വ​ര​ങ്ങ​ളെ യഥാ​ക്ര​മം വരു​ത്താൻ എളു​പ്പ​മു​ണ്ടു്. അത​ല്ലെ​ങ്കിൽ, വർ​ണ്ണന വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വർ ‘വാലും തലയും’ തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ കഴി​യാ​തെ കു​ഴ​ങ്ങി​പ്പോ​വും.

ഒരു ചി​ത്ര​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ, മന​സ്സ​ങ്ക​ല്പ​ത്താ​ലോ, പ്ര​കൃ​തി​വി​ലാ​സ​ത്തി​ന്റെ പകർ​പ്പാ​യി​ട്ടോ, ഒരു ചി​ത്ര​മെ​ഴു​തു​വാൻ ഉദ്യ​മി​ക്കു​മ്പോൾ, ആദ്യ​മാ​യി, എതു നി​ല​യിൽ നി​ന്നു നോ​ക്കു​മ്പോ​ഴു​ള്ള രം​ഗ​വി​ധാ​ന​മാ​ണു് രമ​ണീ​യ​മാ​യി തോ​ന്നു​ന്ന​തെ​ന്നു നി​ശ്ച​യി​ച്ചു ആ നിലയെ ഉറ​പ്പി​ക്കു​ന്നു; പി​ന്നീ​ടു് പട​ത്തിൽ അട​ക്കേ​ണ്ട​തായ രൂ​പ​ങ്ങൾ ഇന്ന​ക്ര​മ​ത്തി​നു വര​ണ​മെ​ന്നു കു​റി​ക്കു​ന്നു. അന​ന്ത​രം, ചേ​രും​പ​ടി​ക്കു​ള്ള വർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളെ യഥാ​സ്ഥാ​നം പതി​ക്കു​ന്നു. ഒരു ആപ​ത്സം​ഭ​വ​ത്തെ​യോ, ഉത്സ​വാ​ഘോ​ഷ​ത്തെ​യോ വർ​ണ്ണി​ച്ചു ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​താൻ ഉദ്യ​മി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന പത്ര​ക്കാ​ര​നും, ആദ്യ​മാ​യി, തനി​ക്കു് രംഗം മു​ഴു​വൻ നല്ല ചമ​ല്കാ​ര​കാ​ര​ക​മാ​യി തോ​ന്നി​ക്കാ​വു​ന്ന നി​ല​യിൽ​നി​ന്നു് നടന്ന സം​ഗ​തി​ക​ളെ യഥാ​ക്ര​മം കു​റി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, ഇവയെ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി വരും​വി​ധ​ത്തിൽ വർ​ണ്ണ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു തക്ക വാ​ഗ്വി​ലാ​സ​ത്തെ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ, പത്ര​ക്കാ​രൊ​ക്കെ എപ്പോ​ഴും നിർ​ദ്ദോ​ഷ​മായ ഭാഷ എഴു​തു​ന്ന​വ​ര​ല്ല; ചി​ലർ​മാ​ത്രം ഭാ​ഷാ​ശു​ദ്ധി​യെ​യും പദ​ങ്ങ​ളു​ടെ ശബ്ദാർ​ത്ഥ​വി​ഷ​യ​മായ ഭം​ഗി​യേ​യും നോ​ക്കി ബഹു​ച​മൽ​കാ​ര​മാ​യി എഴു​തു​ന്നു. മറ്റു​ള്ള​വർ ഗദ്യ​ര​ച​ന​യിൽ നി​പു​ണ​ന്മാ​ര​ല്ലാ​തെ, വല്ല പദ​ങ്ങ​ളും വല്ല പ്ര​കാ​ര​വും കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​പ്പി​ച്ചു്, ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തി, വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു അരോ​ച​കം തോ​ന്നി​ക്ക​യും, ‘പത്ര​ഭാഷ’ എന്നൊ​രു പരി​ഹാസ വച​ന​ത്തി​നു് സം​ഗ​തി​യാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ‘പത്ര​ഭാഷ’ എന്നു വി​ദ്വാ​ന്മാർ പരി​ഹ​സി​ക്കു​മ്പോൾ ‘പത്ര​ക്കാ​രൻ’ പരി​ഭ​വ​പ്പെ​ടേ​ണ്ട ന്യാ​യ​മി​ല്ല. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ, എത്ര​യോ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ, ഒരുവക നപും​സ​ക​ഭാ​ഷ​യി​ലെ​ഴു​തി, പത്ര​പം​ക്തി​കൾ നി​റ​ച്ചു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു, ഭാ​ഷാ​ദൂ​ഷ​ണ​ത്താൽ മന​ശ്ശ​ല്യ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന പത്ര​ക്കാർ ഉണ്ടു്. അവർ​ക്കു പദ​ങ്ങ​ളു​ടെ അർ​ത്ഥ​നിർ​ണ്ണ​യ​മോ, രൂ​പ​നിർ​ണ്ണ​യ​മോ; പദാ​വ​ലി​ക​ളു​ടെ ഭം​ഗി​യോ അഭം​ഗി​യോ; പദ​പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഔചി​ത്യം സം​ബ​ന്ധി​ച്ച അറിവോ, ഇല്ല. ചി​ല​പ്പോൾ, ലേ​ഖ​ക​ന്റെ അജ്ഞ​ത​കൊ​ണ്ടും, ചി​ല​പ്പോൾ ലേ​ഖ​ക​ന്റെ ശബ്ദ​ഭ​ണ്ഡാ​ഗാ​രം തീരെ അല്പി​ഷ്ഠ​മാ​യി​രി​ക്ക​കൊ​ണ്ടും, അവൻ വല്ലെ​ട​ത്തും കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള പദ​ങ്ങ​ളോ വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളോ ഔചി​ത്യം കൂ​ടാ​തെ എഴു​തി​പ്പോ​കാ​റു​ണ്ടു്. നട​പ്പു​ള്ള ഒരു ചെറിയ പദം​കൊ​ണ്ടു അർ​ത്ഥം വരു​ത്താ​വു​ന്നെ​ട​ത്തു് പ്ര​ചാ​ര​പ്പെ​ടാ​ത്ത വലിയ പദം എഴു​തി​യും; സു​ശ​ബ്ദ​ങ്ങൾ ഇരി​ക്കെ ഗ്രാ​മ്യ​പ​ദ​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചും; ഒരർ​ത്ഥ​ത്തെ പര്യാ​യ​പ​ദ​ങ്ങ​ളാൽ ആവർ​ത്തി​ക്കാ​വു​ന്നെ​ട​ത്തു് അങ്ങ​നെ​ചെ​യ്തു് ശബ്ദ​വൈ​ചി​ത്ര്യം വരു​ത്താ​തെ ഒരേ പദം വീ​ണ്ടും​വീ​ണ്ടും എഴു​തി​യും; ചി​ല​പ്പോൾ പു​ന​രു​ക്തം ചെ​യ്തും പല​പ്ര​കാ​ര​ത്തിൽ ഉപ​ന്യാ​സം വഷ​ളാ​ക്കു​മാ​റു​ണ്ടു്. ചിലർ പ്രാ​സം​ചെ​യ്തു ഗദ്യ​മെ​ഴു​തു​ന്ന​താ​ണു് രസ​ക​ര​മെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു അഗ്നി​ബാ​ധ​യെ വർ​ണ്ണി​പ്പാൻ, “കാ​ലാ​ഗ്നി​യു​മ​ല്ലി​തു; കാ​ലാ​രി​യു​ടെ ഫാ​ലാ​ഗ്നി​യു​മ​ല്ലി​തു, മൂ​ലാ​ഗ്നി​യു​മ​ല്ലി​തു… ” ഇത്യാ​ദി പ്രാ​സ​പ്ര​യു​ക്ത​ഗ​ദ്യം ഒരു കാ​ല​ത്തു മലയാള പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ കണ്ടി​രു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളിൽ ‘ഭാ​ഷാ​ഗോ​ഷ്ടി​കൾ’ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു് മി​ക്ക​വാ​റും കു​ട്ടി​ത്ത​രം ലേ​ഖ​ക​ന്മാ​രാ​ണു്; ചി​ല​പ്പോൾ, ഒരുവക ‘ഭ്രമം’ മു​ഴു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള പഴയ ലേ​ഖ​ക​ന്മാർ​കൂ​ടി തങ്ങ​ളു​ടെ ചാ​ട്ട​വും മറി​ച്ചി​ലും ഞാ​ണി​ന്മേൽ ദണ്ഡി​പ്പും പദ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു തന്നെ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ഇവ​യെ​ല്ലാം തട​ഞ്ഞു​ക​ള​യാൻ പത്രാ​ധി​പ​ന്മാർ​ക്കു ക്ലേ​ശം അല്പ​മ​ല്ല; ചിലർ ഇതു​ക​ളെ എഴു​തി​വ​ന്ന പ്ര​കാ​ര​ത്തിൽ​ത​ന്നെ പത്ര​ത്തിൽ കട​ത്തി​വി​ടു​ന്ന​തി​നാ​ലാ​ണു ‘പത്ര​ഭാഷ’ എന്ന അപ​വാ​ദം ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. ഇങ്ങ​നെ പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ കാ​ണാ​റു​ള്ള ഭാ​ഷാ​ദോ​ഷ​ങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ എടു​ത്തു് ഉദാ​ഹ​രി​ക്കാൻ സൗ​ക​ര്യ​മി​ല്ലാ. അവയെ വാ​യ​ന​ക്കാർ കണ്ട​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ളു​മെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. അന​വീ​കൃ​തം, പു​ന​രു​ക്തം, ച്യു​ത​സം​സ്ക്കാ​രം, ദു​ഷ്പ്ര​തീ​തി, ഭഗ്ന​പ്ര​ക്ര​മം, വി​രു​ദ്ധ​മ​തി​കൃ​ത്തു്; എന്നി​ങ്ങ​നെ പലേ സാ​ഹി​ത്യ​ദോ​ഷ​ങ്ങൾ ലേ​ഖ​ക​ന്മാർ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. ഇതി​ന്നു് എ. ആർ. രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മ എം. എ. അവർ​ക​ളു​ടെ “ഭാ​ഷാ​ഭൂ​ഷ​ണം” എന്ന സാ​ഹി​ത്യ​ശാ​സ്ത്ര​ഗ്ര​ന്ഥം ഏറെ ഉപ​കാ​ര​പ്പെ​ടു​ന്ന​താ​ണു്. പദ​സ​മ്പ​ത്തു് ചു​രു​ങ്ങി​യ​വർ, ഭാ​ഷാ​നി​ഘ​ണ്ടു​വി​ലെ പദ​ങ്ങൾ ഉറ്റു പഠി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു ഗു​ണ​മു​ണ്ടാ​കും; അതോ​ടു​കൂ​ടി നല്ല ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ പരി​ച​യി​ക്ക​ണം. ഗദ്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ, കേ​ര​ള​വർ​മ്മ വലി​യ​കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു തി​രു​വി​താം​കൂർ സർ​ക്കാർ പാ​ഠ​പു​സ്ത​ക​സം​ഘാ​ധ്യ​ക്ഷ​നാ​യി​രു​ന്നു് എഴു​തീ​ട്ടു​ള്ള ‘അക്ബർ’, ‘ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ശൈ​ശ​വാ​വ​സ്ഥ’, ‘വി​ജ്ഞാ​ന​മ​ഞ്ജ​രി’, ‘ധന​ത​ത്ത്വ​നി​രൂ​പ​ണം’, ‘മൂ​ന്നാം പാ​ഠ​പു​സ്ത​കം’, ‘ഇന്ത്യാ​ച​രി​ത്രം’, ‘ഇം​ഗ്ല​ണ്ടു​ച​രി​ത്രം’, ‘തി​രു​വി​താം​കൂർ ചരി​ത്രം’, ‘മഹ​ച​രി​ത​സം​ഗ്ര​ഹം’, ഒ. ചന്തു​മേ​നോ​ന്റെ ‘ഇന്ദു​ലേഖ’, ‘ശാരദ’, ടി. എം. അപ്പു​നെ​ടു​ങ്ങാ​ടി​യ​വർ​ക​ളു​ടെ ‘പ്രാ​ചീ​നാ​ര്യാ​വർ​ത്തം’, ‘ചന്ദ്ര​ഹാ​സൻ’; വേ​ങ്ങ​യിൽ കു​ഞ്ഞു​രാ​മൻ നയ​നാ​ര​വർ​ക​ളു​ടെ ‘കേസരി’ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ; മു​ത​ലായ പലേ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ മല​യാ​ള​ത്തി​ലു​ണ്ടു്; സ്ഥ​ല​കാ​ല​വർ​ണ്ണ​ന​കൾ പ്ര​ശ​സ്ത​മാ​യ​വി​ധം അട​ങ്ങീ​ട്ടു​ള്ള ചില മലയാള നവ്യ​ഗ​ദ്യ​കാ​വ്യ​ങ്ങൾ ഉള്ളവ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു്, ലേ​ഖ​ക​ന്റെ വി​ഭാ​വ​നാ​ശ​ക്തി​യെ പോ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യും. ഇവ​യ്ക്കും പുറമെ, ഭാ​ഷ​യിൽ നട​ത്തു​ന്ന പത്ര​ങ്ങ​ളി​ലും പത്ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളി​ലും വെ​ച്ചു വാ​ച​ക​ശു​ദ്ധി പദ​ഭം​ഗി മറ്റു സാ​ഹി​ത്യ​ഗു​ണ​ങ്ങൾ ഇവയിൽ പ്ര​ത്യേ​കം ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളവ മാ​ത്രം നി​യ​മേന വാ​യി​ക്കു​ക​യും വേണം. നല്ല ഗദ്യ​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​രു​ടെ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളോ മറ്റു കൃ​തി​ക​ളോ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​ലു​ണ്ടാ​വു​ന്ന ഗുണം ചെ​റു​ത​ല്ല; ‘വാ​ഗ്ദേ​വീ സ്വയം വശ്യ’ ആകാതെ ആ ദേ​വി​യെ ബലാൽ​കാ​രേണ പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ച്ചി​ഴ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് ക്ലേ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ഗദ്യം ഒരി​ക്ക​ലും വാ​യി​ക്ക​രു​തു്. ഇവർ​ക്കു, പക്ഷേ, സ്വീ​യ​പ്രാ​ഭ​വം കൊ​ണ്ടു് പ്ര​മാ​ണി​കൾ ചിലർ കീർ​ത്തി​വെ​ച്ചു​കെ​ട്ടി​യി​രു​ന്നാ​ലും, ഇവരെ ഗണ്യ​കോ​ടി​യിൽ ചേർ​ക്ക​രു​തു്; സ്വ​തഃ​സി​ദ്ധ​മായ സാ​ഹി​ത്യ​വാ​സ​ന​യു​ള്ള​വർ കീർ​ത്തി​ക്കാ​യി ഇര​കോർ​ത്തു് ബളിശം എറി​ഞ്ഞി​രി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അവ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ അന്വേ​ഷി​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു പരി​ച​യ​പ്പെ​ട​ണം. ഇത്ത​ര​ത്തിൽ നല്ല ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ​യും, ഗദ്യ​ലേ​ഖ​ന​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ​യും കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ, സര​സ​മാ​യോ ഫലി​ത​മാ​യോ അവ​സ​രോ​ചി​ത​മാ​യോ തോ​ന്നു​ന്ന പദ​ങ്ങൾ, വാ​ച​ക​ങ്ങൾ, ചതു​രോ​ക്തി​കൾ മു​ത​ലാ​യവ പ്ര​ത്യേ​കം കു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു​വെ​ച്ചു് പഠി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടും ഗു​ണ​മു​ണ്ടാ​കും. പദ​ശു​ദ്ധി, ശബ്ദ​ഭം​ഗി, വാ​ച​ക​പു​ഷ്ടി, ഗാം​ഭീ​ര്യം ഇത്യാ​ദി ഗു​ണ​ങ്ങൾ​ക്കു് കേ​ര​ള​വർ​മ്മാ​വ​ലി​യ​കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലേ​യും ഊർ​ജ്ജ​സ്വ​ലത, പ്രൗ​ഢി, പ്ര​സാ​ദം ഇവ​ക്കു് സി. അച്ചു​ത​മേ​നോൻ അവർ​ക​ളു​ടെ​യും, മാ​ധു​ര്യ​ത്തി​നും ചന്തു​മേ​നോൻ, കു​ഞ്ഞി​രാ​മൻ നാ​യ​നാർ എന്നി​ത്ത​ര​ക്കാ​രു​ടേ​യും ഗദ്യ​പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളേ​യും, വർ​ണ്ണ​നാ​ചാ​തു​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ ‘മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ’, ‘ഇന്ദു​ലേഖ’, ‘കു​ന്ദ​ലത’, ‘പാ​റ​പ്പു​റം’, ‘ദുർ​ഗ്ഗേ​ശ​ന​ന്ദി​നി’, ‘ഉദ​യ​ഭാ​നു’, ഇത്യാ​ദി നവ്യ​ക​ഥാ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളെ​യും വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു ഉത്ത​മ​മാ​കു​ന്നു. വ്യാ​ക​ര​ണ​ജ്ഞാ​നം ലഭി​പ്പാൻ എ. ആർ. രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മാ അവർ​ക​ളു​ടെ ‘കേ​ര​ള​പാ​ണി​നീ​യം’ തു​ട​ങ്ങിയ വ്യാ​ക​ര​ണ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും; സാ​ഹി​ത്യ​ര​ച​നാ​ത​ത്ത്വ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘സാ​ഹി​ത്യ​സാ​ഹ്യ’വും വാ​യി​ച്ചി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​കു​ന്നു.

എന്നാൽ, മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു് രച​നാ​രീ​തി അല്ലെ​ങ്കിൽ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി സമ്പാ​ദി​പ്പാ​നാ​യി​രി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു പ്ര​ത്യേ​കം ഉപ​ദേ​ശി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വി​ഖ്യാ​ത​ന്മാ​രായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചു് അവ​രു​ടെ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ പകർ​ത്തെ​ടു​ക്കാം എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​വർ ചി​ല​രു​ണ്ടു്; ഈ വി​ചാ​രം തീരെ അസം​ബ​ന്ധം എന്നാ​ണു് എനി​ക്കു് പറ​വാ​നു​ള്ള​തു്. ഒരു​വ​ന്റെ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ അനു​ക​രി​ക്കാൻ മറ്റൊ​രു​വ​നു കഴി​യാ​ത്ത വി​ധ​ത്തിൽ, ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി എന്ന​തു് അതാ​താ​ളു​കൾ​ക്കു് സ്വ​ഭാ​വ​ജ​ന്യ​മാ​യി​ട്ടു​ള്ള​താ​കു​ന്നു എന്നു നാം ഓർ​മ്മ​വെ​യ്ക്ക​ണം. ഒരു​വ​ന്റെ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളേ​യും പരി​ച​യ​ങ്ങ​ളേ​യും അവ​ന്റെ മനോ​ഗ​തി​ക്ക​നു​സ​രി​ച്ചി​ട്ടാ​കു​ന്നു ഭാ​ഷാ​രൂ​പ​മാ​യി പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്; അതേ​പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള മനോ​ഗ​തി ഉണ്ടാ​കു​വാൻ, മറ്റൊ​രു​വൻ, അതേ​പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ലു​ള്ള അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളേ​യും പരി​ച​യ​ങ്ങ​ളേ​യും അതേ അവ​സ്ഥ​യിൽ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഇതു സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല തന്നെ. പ്ര​ഖ്യാ​ത​ന്മാ​രായ ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രൊ​ക്കെ അവ​ര​വ​രു​ടെ പ്ര​കൃ​തി​ദ​ത്ത​മായ മനോ​ഗ​തി രീ​തി​യ​നു​സ​രി​ച്ചാ​കു​ന്നു അവ​ര​വർ​ക്കു പ്ര​ത്യേ​ക​മാ​യു​ള്ള ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​ക​ളിൽ എഴു​തീ​ട്ടു​ള്ള​തു്. ഈ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി എന്നാ​ലെ​ന്താ​ണു്? ഇതി​ലെ​ന്താ​ണ​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു നോ​ക്കി നിർ​ണ്ണ​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി പറവാൻ സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത വി​ധ​ത്തിൽ, ഇതു്, ക്ഷ​ണ​പ്ര​ഭാ​ച​ഞ്ച​ല​വും അവി​ഭാ​വ്യ​മാ​ന​വും ആയ എന്തോ ഒന്നാ​കു​ന്നു, എന്ന​ല്ലാ​തെ ഇതിനെ നിർ​വ​ചി​പ്പാൻ പ്ര​യാ​സ​മാ​കു​ന്നു. ഉപ​ന്യാ​സ​കർ​ത്താ​വി​ന്റെ വി​ഭാ​വ​ന​ശ​ക്തി​യേ​യും രസ​ജ്ഞ​ത​യേ​യും കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു് സഹൃ​ദ​യ​ഹൃ​ദ​യാ​ഹ്ലാ​ദ​ക​മാം​വ​ണ്ണം വാ​ക്കു​ക​ളെ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു് വാ​ക്യ​ങ്ങൾ രചി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​യാ​ണി​തെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യു​ടെ ഒരു സ്ഥൂ​ല​മായ ജ്ഞാ​നം കി​ട്ടി എന്നു വരാം. ഇതു വി​ല​യേ​റിയ ഒരു​വ​രം ആണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്ക​ണം; പഠി​പ്പു​കൊ​ണ്ടോ പരി​ശീ​ല​നം കൊ​ണ്ടോ ലഭി​ക്കാ​വു​ന്ന വര​മ​ല്ല; കേവലം പ്ര​കൃ​തി​ദ​ത്ത​മാ​ണു്.

വി​ശി​ഷ്ട​ന്മാ​രായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ക്കേ​ണ്ട​തു്, ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ പകർ​ത്തെ​ടു​ക്കേ​ണ്ട​തി​നാ​യി​ട്ട​ല്ല; അതി​ന്നു സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. പി​ന്നെ​യോ? അവർ ഓരോരോ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് വാ​ക്കു​കൾ​കൊ​ണ്ടു ചമ​യി​ച്ചു ബഹു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​മ്പിൽ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു ഗ്ര​ഹി​പ്പാ​നാ​യി​ട്ടു​വേ​ണം. ഇതി​ലേ​യ്ക്കു പ്ര​ത്യേ​കം ശ്ര​ദ്ധ​യും അഭി​രു​ചി​യും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. പഴ​മ​പ​രി​ച​യം​കൊ​ണ്ടു് ഒരാൾ​ക്കു് ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ പരി​ഷ്ക​രി​ക്കാ​മെ​ന്ന​ല്ലാ​തെ തനി​ക്കി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു രീ​തി​യെ പകർ​ത്തെ​ടു​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. പകർ​ത്തെ​ടു​ക്കാൻ തു​നി​ഞ്ഞാൽ ഉണ്ടാ​വു​ന്ന ഫലം, ‘കാകൻ അന്ന​നട’ ശീ​ലി​ച്ച​തി​ന്നൊ​പ്പം ചിലർ പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ എഴു​തി​ക്കൂ​ട്ടാ​റു​ള്ള​മാ​തി​രി ബീ​ഭൽ​സ​ങ്ങ​ളായ വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കും. തനി​ക്കു ഒരു പ്ര​ത്യേ​കാ​ത്മാ​വു​ണ്ടെ​ന്നും, തന്റെ പ്ര​ത്യേ​ക​ത്വം പ്ര​ബ​ല​പ്പെ​ടു​ത്തി കാ​ണി​പ്പാൻ തനി​ക്കും കഴി​യു​മെ​ന്നും ഉള്ള വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടു കൂടി ആത്മ​സ്ഥൈ​ര്യ​പൂർ​വ്വം പരി​ശ്ര​മി​ച്ചാൽ, സ്വ​ന്ത​മായ ഒരു ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി തനി​ക്കു​ണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ള്ളും; അതു മറ്റാർ​ക്കും അനു​ക​രി​പ്പാൻ സാ​ധി​ക്ക​യു​മി​ല്ല. എന്റെ അനു​ഭ​വം​കൊ​ണ്ടു പറവാൻ എനി​ക്കു് അവ​കാ​ശ​മു​ള്ള​തി​ന്നൊ​പ്പം ഉപ​ദേ​ശി​പ്പാൻ അധി​കാ​രം കൂടെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ, ഞാൻ ഇപ്ര​കാ​രം പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു: വി​ഖ്യാ​ത​ന്മാ​രായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളെ വാ​യി​ക്കുക; എന്നാൽ അതു് അവ​രു​ടെ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്താ​മെ​ന്ന ഉദ്ദേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടെ​യ​രു​തു്. ഞാൻ ഏതെ​ങ്കി​ലു​മൊ​രു വാചകം മല​യാ​ള​പ​ത്ര​ത്തിൽ ആദ്യ​മാ​യി എഴു​തീ​ട്ടു് ഒരു പതി​ന​ഞ്ചു​കൊ​ല്ലം വരും; അക്കാ​ല​ത്തു് എഴു​തീ​ട്ടു​ള്ള ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ നോ​ക്കി​യാൽ, ഇപ്പോൾ എനി​ക്കു​ത​ന്നെ​യും അവ​യു​ടെ കർ​ത്തൃ​ത്വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി സന്ദേ​ഹം ഉണ്ടാ​യേ​ക്കും. ഈ പതി​ന​ഞ്ചു കൊ​ല്ല​ത്തി​നു​ള്ളിൽ, ഒരു ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ​വേ​ണ്ടി ഞാൻ യാ​തൊ​രു വിശേഷ പരി​ശ്ര​മ​വും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല; മലയാള ഭാ​ഷ​യി​ലെ മിക്ക ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും ശ്ര​ദ്ധ​വെ​ച്ചു വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല. ശബ്ദ​ങ്ങ​ളു​ടെ ശു​ദ്ധാ​ശു​ദ്ധ​ത​യെ​പ്പ​റ്റി നിർ​ണ്ണ​യം വരു​ത്തി​ക്കൊൾ​വാൻ വേ​ണ്ടി, ശബ്ദാ​ഗ​മ​ബോ​ധ​മു​ള്ള പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ, അവ​രു​ടെ ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി​യെ സ്വീ​ക​രി​പ്പാൻ കരു​തി​യി​രു​ന്നി​ട്ടി​ല്ല​താ​നും. ഇതേ​വി​ധം അനു​ഭ​വം തന്നെ പലർ​ക്കു​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാൻ സം​ഗ​തി​യു​ണ്ടു്. ആകയാൽ ഒരു ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു് അന്യ​ന്മാ​രു​ടെ കൃ​തി​ക​ളെ ഉരു​വി​ട്ടു പഠി​ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടു ഉപ​ദേ​ശി​പ്പാ​നു​ള്ള​തി​താ​ണു്: നി​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ച ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ വാ​ച​ക​ങ്ങ​ളെ മറ​ന്നു​ക​ള​വിൻ; അവർ അവ​രു​ടെ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​ക​ടീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ ആന്ത​ര​മായ വൈ​ഭ​വ​ത്തെ മാ​ത്രം ഓർ​മ്മ​വെ​പ്പിൻ. നി​ങ്ങൾ​ക്കു പറ​വാ​നു​ള്ള​തൊ​ക്കെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉള്ളിൽ നി​ന്നു തന്നെ നി​ങ്ങ​ളെ വ്യാ​പ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ചൈ​ത​ന്യ​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ സം​ജ്ഞാ​പ​ന​ങ്ങൾ അനു​സ​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ളു​വിൻ. അങ്ങ​നെ​യൊ​രു ചൈ​ത​ന്യം നി​ങ്ങ​ളെ പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു തക്ക​വ​ണ്ണം പ്ര​ക​ട​മായ ഉന്ന​താ​ശ​യ​ങ്ങ​ളും രസി​ക​ത​യും നി​ങ്ങൾ​ക്കി​ല്ലെ​ങ്കിൽ പ്ര​ത്യേ​ക​മൊ​രു ഭാ​ഷാ​സ​ര​ണി സ്ഥാ​പി​പ്പാ​നാ​യി നി​ങ്ങൾ ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ്ടാ; സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ വരി​യോ​ല​യിൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പേ​രു​കൂ​ടെ എഴു​തി​ക്കാ​ണ്മാൻ ആശി​ക്ക​യും വേണ്ട. എന്നാൽ ഈ ഒടു​വിൽ പറ​ഞ്ഞ​തായ ആശ​യോ​ടു​കൂ​ടി​യ​ല്ലാ വി​ഖ്യാ​ത​ന്മാ​രയ സാ​ഹി​ത്യ കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തെ​ന്നു ഓർ​മ്മ​വെ​ക്ക​ണം. അവർ മി​ക്ക​വാ​റും പ്ര​തി​ഫ​ലേ​ച്ഛ കൂ​ടാ​തെ ലോ​കോ​പ​കാ​രാർ​ത്ഥ​മാ​യി മാ​ത്രം പണി​യെ​ടു​ത്തി​രു​ന്ന​വ​രാ​ണു്.

ചു​രു​ക്ക​ത്തിൽ ഓർ​മ്മ​വെ​ക്കേ​ണ്ട​തായ മൂ​ന്നു കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അന്ത​സ്സാ​ര​വി​ഹീ​ന​മാ​യ​തു ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക, സ്പ​ഷ്ട​മാ​യു​ള്ള​തു പറ​യാ​തി​രി​ക്കുക. സ്വ​ന്ത​മ​ല്ലാ​ത്ത രീതി തു​ട​രാ​തി​രി​ക്കുക. ഈ വക മൂ​ന്നു പാ​പ​ങ്ങ​ളും പറ്റാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നു അവ​ശ്യം വേ​ണ്ട​തു്, തന്റെ ഉള്ളി​നൊ​ത്തു സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോ​ലെ തന്നെ എഴു​തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ക​യാ​ക​യാ​കു​ന്നു. കപ​ട​വേ​ഷ​വും കപ​ട​ഭാ​ഷ​യും അപ​ക​ട​മെ​ന്നു ധരി​ക്ക​ണം.