മു​മ്പോ​ട്ടു കു​നി​യു​മ്പോൾ തണ്ടി​ന്റെ തല​പ്പു് കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തിൽ ആഞ്ഞി​റ​ങ്ങും. ഉടനെ പി​റ​കോ​ട്ടു വലി​ക്ക​ണം. അപ്പോൾ ശരീരം, കു​ല​യേ​റ്റു​ന്ന വി​ല്ലു​പോ​ലെ വളയും. അങ്ങ​നെ കു​നി​ഞ്ഞും ഞെ​ളി​ഞ്ഞും തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങീ​ട്ടു പത്തു ദി​വ​സ​മാ​യി. ചര​ടു​വ​ലി​കൊ​ണ്ടു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന ഒരു മര​പ്പാ​വ​പോ​ലെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ജോ​ലി​ചെ​യ്തു.

തു​ട​ക്ക​ത്തിൽ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കൈ​കാ​ലു​കൾ​ക്കു് തളർ​ച്ച​യും സന്ധി​ക​ളിൽ വേ​ദ​ന​യും തോ​ന്നി. അതു പി​ന്നെ സർ​വ്വാം​ഗ​മാ​യി. വേ​ദ​ന​യ്ക്കു മേലെ വേ​ദ​ന​യാ​യ​പ്പോൾ ഒന്നും തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ വയ്യാ​ത്തൊ​ര​വ​സ്ഥ അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു. തളർ​ന്നാ​ലും വയ്യാ​ഞ്ഞാ​ലും ജോലി ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു നിർ​ബ​ന്ധ​മാ​ണു്. അന​ങ്ങാ​തെ ഇരി​ക്കാ​നോ ആവ​ലാ​തി പറ​യാ​നോ അവ​കാ​ശ​മി​ല്ല. ഇട​ത്തും വല​ത്തു​മു​ള്ള തണ്ടു വലി​ക്കാ​രായ അടി​മ​ക​ളെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. കപ്പ​ലി​ന്റെ മദ്ധ്യ​ത്തി​ലു​ള്ള നട​പ്പാ​ത​യി​ലൂ​ടെ ചാ​ട്ട​വാ​റും കൈ​യി​ലേ​ന്തി പട്ടാ​ള​ക്കാർ നട​ക്കും. ചി​ല​പ്പോൾ കപ്പ​ലി​ന്റെ വേഗം കു​റ​യു​ന്നെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാ​രു​ടെ പു​റ​ത്തു് അവർ ചാട്ട പ്ര​യോ​ഗി​ക്കും. അതു് അവർ​ക്കൊ​രു വി​നോ​ദ​മാ​ണു്. വ്യാ​യാ​മ​വും.

അൻപതു തണ്ടു പി​ടി​പ്പി​ച്ച​താ​ണു് കൊ​ടി​ക്ക​പ്പൽ. കഷ്ടി​ച്ചു പത്ത​ടി നീ​ള​ത്തിൽ ഏതാ​നും ബെ​ഞ്ചു​കൾ നട​പ്പാ​ത​യു​ടെ ഇരു​വ​ശ​ത്തും കി​ട​പ്പു​ണ്ടു്. അതി​ലൊ​രോ​ന്നി​ലും അയ്യ​ഞ്ചു് അടി​മ​ക​ളെ​യാ​ണു് ചങ്ങ​ല​യ്ക്കി​ട്ട​തു്,. വി​യർ​പ്പും ചളി​യും പറ്റി ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധം പര​ത്തു​ന്ന ആ ബെ​ഞ്ചു​ക​ളി​ലൊ​ന്നിൽ തന്റെ മറ്റു നാലു സഹ​ജീ​വി​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സും മരി​ച്ചു ജീ​വി​ച്ചു. ഭക്ഷ​ണ​വും വി​ശ്ര​മ​വും ഉറ​ക്ക​വു​മെ​ല്ലാം അവിടെ ഇരു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​വേ​ണം. പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ കാ​രു​ണ്യം​കൊ​ണ്ടു് ഉറ​ക്ക​വും വി​ശ്ര​മ​വും കഴി​ഞ്ഞ പത്തു ദി​വ​സ​മാ​യി വേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. അടി​മ​കൾ പി​റ​ന്ന​തു് ജോലി ചെ​യ്യാ​നാ​ണു് വി​ശ്ര​മി​ക്കാ​ന​ല്ല.

പത്ത​ടി നീ​ള​മു​ള്ള ഒരു ബെ​ഞ്ചിൽ അഞ്ചു​പേർ അടു​ത്ത​ടു​ത്തി​രു​ന്നി​ട്ടും ആരും പര​സ്പ​രം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല; കു​ശ​ല​പ്ര​ശ്നം നട​ത്തി​യി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​സ​ഹ​ജ​മായ മമതയോ ജി​ജ്ഞാ​സ​യോ അവരിൽ അവ​ശേ​ഷി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല. കഠി​ന​ക്ലേ​ശ​ത്തി​ന്റെ ചൂടിൽ എല്ലാം വി​യർ​പ്പു​തു​ള്ളി​ക​ളാ​യി പു​റ​മേ​ക്കൊ​ഴു​കി​പ്പോ​യി​രു​ന്നു. നാ​ടി​നെ​പ്പ​റ്റി, ജനി​ച്ച വീ​ടി​നെ​പ്പ​റ്റി, സ്വ​ന്തം ദുർ​വ്വി​ധി​യെ​പ്പ​റ്റി ഓർ​ക്കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ കൈ​പ്പി​ടു​ത്തം​കൊ​ണ്ടു മി​നു​സ​പ്പെ​ട്ട കപ്പൽ​ത്ത​ണ്ടു് കൂ​ടു​തൽ ശക്തി​യോ​ടെ അവർ ആഞ്ഞു​വ​ലി​ക്കും. ചാ​ട്ട​വാർ വീണു നീ​റി​പ്പു​ക​യു​ന്ന പു​റ​ത്തൊ​ന്നു​ഴി​യാൻ​പോ​ലും അവർ​ക്കു സൗ​ക​ര്യം കി​ട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല; അനു​മ​തി​യും. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു് പല​പ്പോ​ഴും തല്ലു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. എന്തി​നെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. തു​റ​മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു് പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ തണ്ടു കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്ത​താ​ണു്. പി​ന്നെ അവി​രാ​മ​മാ​യി പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. കൂ​ട്ടു​കാ​രിൽ പലരും തളർ​ന്നു. അവരെ വി​ശ്ര​മി​ക്കാ​ന​നു​വ​ദി​ച്ചു. കൂ​ടു​തൽ ഭാരം അവൻ കൈ​യേ​റ്റു. ആവ​ലാ​തി​യെ​ന്ന നി​ല​യി​ലോ അപേ​ക്ഷ​യെ​ന്ന നി​ല​യി​ലോ ഒര​ക്ഷ​രം മി​ണ്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല. എന്നി​ട്ടും തല്ലു കി​ട്ടി. തല്ല​ട്ടെ. ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്നു സഹി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന യാതന എത്ര​യെ​ന്നു കണ്ടെ​ത്താ​നു​ള്ള വാ​ശി​യോ​ടെ അവൻ എല്ലാം സഹി​ച്ചു.

ജോ ഡി​സിൽവ ഗോ​വ​യിൽ നി​ന്നു പോ​രു​മ്പോൾ തന്റെ നാ​ട്ടി​നും നാ​ട്ടാർ​ക്കു​മാ​യി മഹ​ത്താ​യൊ​രു സേ​വ​ന​മ​നു​ഷ്ഠി​ച്ചു. ജയി​ലി​ലും പു​റ​ത്തും ഒരു​പോ​ലെ നി​ര​ന്ത​ര​ശ​ല്യം ചെ​യ്തു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കണ്ണു​പൊ​ട്ട​ന്റെ ചുമതല ധീ​ര​നായ ആ സേ​നാ​നി ഏറ്റെ​ടു​ത്തു. ഒരു പ്ര​ദർ​ശ​ന​വ​സ്തു​വെ​ന്ന നി​ല​യിൽ കൊ​ടി​ക്ക​പ്പ​ലി​ന്റെ പാ​മ​ര​ത്തിൽ കണ്ണു​പൊ​ട്ട​നെ പി​ടി​ച്ചു കെ​ട്ടി​യി​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. അവി​ടെ​യും അയാ​ളൊ​രു പ്ര​ശ്ന​മാ​യി. കാൽ​പെ​രു​മാ​റ്റം കൊ​ണ്ടു വല്ല​വ​രു​ടെ​യും സാ​മീ​പ്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യാൽ അയാൾ ശകാരം തു​ട​ങ്ങും. മര​ണ​ഭ​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത അയാൾ​ക്കു് പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടെ ചാട്ട ഉണ​ക്ക​പ്പു​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

കഴി​ഞ്ഞ പത്തു​ദി​വ​സ​മാ​യി തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാ​രിൽ തെ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ആശയും ആവേ​ശ​വും നി​ല​നിർ​ത്തി​യ​തു് ആ കണ്ണു​പൊ​ട്ട​ന്റെ മു​ഴ​ങ്ങു​ന്ന ശബ്ദ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഈശ്വ​രൻ തോ​റ്റു പിൻ​മാ​റിയ പറ​ങ്കി​ക​ളെ വെ​ല്ലു​വി​ളി​ക്കു​ന്ന ഒരു മനു​ഷ്യൻ അവ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലു​ണ്ടു്. ആ മനു​ഷ്യൻ കി​ഴ​വ​നോ കണ്ണു​പൊ​ട്ട​നോ ദുർ​ബ്ബ​ല​നോ എന്തു​മാ​വ​ട്ടെ. അയാ​ളു​ടെ നാ​വി​നു ചാ​ട്ട​വാ​റി​ന്റെ കരു​ത്തു​ണ്ടു്. കപ്പി​ത്താ​നും സേ​നാ​നി​യു​മായ ജോ ഡി​സിൽ​വ​യ​ട​ക്കം കപ്പ​ലി​ലു​ള്ള പറ​ങ്കി​ക​ളെ മു​ഴു​വൻ അയാൾ മാ​റി​മാ​റി ശകാ​രി​ച്ചു.

അടി​മ​ക​ളി​ലാ​രും ക്ഷീ​ണി​ക്കാ​നോ ക്ഷീ​ണം​കൊ​ണ്ടു് അവശത അനു​ഭ​വി​ക്കാ​നോ രോഗം ബാ​ധി​ച്ചാൽ വി​ശ്ര​മി​ക്കാ​നോ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നൊ​രു നിയമം കപ്പ​ലി​ലു​ണ്ടു്; തണ്ടു​വ​ലി​ച്ചു​ത​ള​രു​മ്പോൾ ആരെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ന്നു കു​നി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു വി​ശ്ര​മി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ വെ​മ്പാ​ല​യെ​പ്പോ​ലെ ചീ​റി​ക്കൊ​ണ്ടു് ചാ​ട്ട​വാർ അവ​ന്റെ പു​റ​ത്തു ചാ​ടി​വീ​ഴും. വയ്യെ​ങ്കി​ലും ഉടനെ തട്ടി​പ്പി​ട​ഞ്ഞു് തണ്ടിൽ പി​ടി​ച്ചു വലി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങ​ണം. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു​വ​രെ ചാട്ട തി​രി​ച്ചു​പോ​വി​ല്ല. ചി​ല​പ്പോൾ തല്ലു​കൊ​ണ്ടാ​ലും അന​ങ്ങാൻ വയ്യാ​ത്ത നി​ല​യിൽ ക്ഷീ​ണി​ച്ചു ബോ​ധം​കെ​ട്ടു പോ​യ​വ​രെ ചങ്ങ​ല​യിൽ നി​ന്ന​ഴി​ച്ചു നട​പ്പാ​ത​യിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു കി​ട​ത്തും. സ്വ​ത​ന്ത്ര​മായ കടൽ​ക്കാ​റ്റേൽ​ക്ക​ട്ടെ. കി​ട​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ഒരു നി​ശ്ചി​ത​സ​മ​യ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ബോധം തി​രി​ച്ചു​വ​ര​ണ​മെ​ന്നും ജോലി സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു പോ​ക​ണ​മെ​ന്നും നിർ​ബ​ന്ധ​മാ​ണു്. സം​ഭ​വി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ബോ​ധം​കെ​ട്ടു കി​ട​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ മേൽ പി​ന്നെ​യും ചാട്ട പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കും. ആദ്യം തൊലി പൊ​ളി​യും. പി​ന്നെ രക്ത​വും മാം​സ​ക്ക​ഷ്ണ​വും ചിതറി ചു​റ്റു​പാ​ടും തെ​റി​ക്കും. എന്നി​ട്ടും ബോധം തി​രി​ച്ചെ​ത്തു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ടാൽ വലി​ച്ചു കട​ലി​ലേ​ക്കെ​റി​യും. സൂ​ക്ഷി​പ്പു​സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു പകരം മറ്റൊ​ര​ടി​മ​യെ കൊ​ണ്ടു​വ​രും. വി​ചി​ത്ര​മായ ഈ പതി​വു് ഒന്നും രണ്ടും തവണ ആവർ​ത്തി​ക്കാ​ത്ത ദി​വ​സ​മി​ല്ല. അപ്പോ​ഴൊ​ക്കെ കണ്ണു​പൊ​ട്ടൻ കഠി​ന​മാ​യി പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ക്കും; ശകാ​രി​ക്കും.

തു​റ​മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ട നാ​ലാം​ദി​വ​സം ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ അടു​ത്തി​രു​ന്ന അടി​മ​യ്ക്കു പനി തു​ട​ങ്ങി. ഉഗ്ര​മായ പനി. കടൽ​ക്കാ​റ്റു തട്ടു​മ്പോൾ ആലി​ല​പോ​ലെ വി​റ​ച്ചു. പകൽ മു​ഴു​വൻ അയാൾ തണ്ടു​വ​ലി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പലതും പറ​ഞ്ഞു് ആശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു. നാ​വു​കൊ​ണ്ട​ല്ലാ​തെ അവിടെ സഹായം ചെ​യ്യുക സാ​ധ്യ​മ​ല്ല. രാ​ത്രി​യാ​യ​പ്പോൾ പനി കൂ​ടു​ത​ലാ​യി. വെ​ള്ള​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. ക്ര​മേണ തണ്ടി​ന്റെ പി​ടി​വി​ട്ടു. തല കു​നി​ഞ്ഞു കാൽ​മു​ട്ടു​ക​ളിൽ ചെ​ന്നു​പ​റ്റി. അർ​ദ്ധ​ബോ​ധാ​വ​സ്ഥ​യിൽ പലതും പി​റു​പി​റു​ത്തു.

“അമ്മേ, വെ​ള്ളം… വെ​ള്ളം!”

പനി​ച്ചു ബോ​ധം​കെ​ട്ടാ​ലെ​ങ്കി​ലും അമ്മ​യെ ഒരു നോ​ക്കു കാണാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ആശി​ച്ചു. ആരും അയാളെ ശല്യ​പ്പെ​ടു​ത്താ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ.

“വേ​ണ്ട​മ്മേ, പോ​ണ്ടാ… എന്റെ നെ​റ്റി പി​ടി​ച്ചു​വെ​ക്ക്! തല മടി​യി​ലെ​ടു​ത്തു​വെ​ക്ക്!”

പാവം! ഒരു​കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളോ​രോ​ന്നു പറ​യു​ക​യാ​ണു്. സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ അമ്മ അടു​ത്തു​വ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. ഭാ​ഗ്യ​വാൻ!

“ങ്ഹാ! എന്തൊ​രു സുഖം! നല്ല തണു​ത്ത കയ്യാ​ണ​മ്മേ. അവിടെ അന​ക്കാ​തെ വെ​യ്ക്ക്.”

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ കണ്ണു​കൾ നി​റ​ഞ്ഞു. അവൻ അറി​യ​പ്പെ​ടാ​ത്ത ആ അമ്മ​യോ​ട​പേ​ക്ഷി​ച്ചു:

“മോ​ന്റെ തല മടി​യിൽ​ത്ത​ന്നെ വെ​ച്ചോ. അമ്മേ, പനി വേഗം മാറും.”

അമ്മ​മാർ തലോ​ടി​യാൽ മാ​റാ​ത്ത വേ​ദ​ന​യി​ല്ല. ഉള്ളിൽ​ത്ത​ട്ടി അപേ​ക്ഷി​ച്ചാൽ വി​ട്ടു​നിൽ​ക്കാ​ത്ത പനി​യി​ല്ല.

വാ​ക്കു​കൾ അസ്പ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളാ​വു​ന്നു; അർ​ത്ഥ​ശൂ​ന്യ​ങ്ങ​ളും. രോഗി അർ​ദ്ധ​ബോ​ധാ​വ​സ്ഥ​യും പി​ന്നി​ടു​ക​യാ​ണു്.

പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടെ പാ​ദ​ര​ക്ഷ കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടു കു​ലു​ക്കു​ന്നു. അവർ എത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു; അന്ത​ക​ഭ​ട​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ.

ചട​ങ്ങ​നു​സ​രി​ച്ചു് കർ​മ്മ​ങ്ങൾ തു​ട​ങ്ങി.ബോധം കെ​ട്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്ന രോ​ഗി​യോ​ടു ചാ​ട്ട​വാർ തോ​റ്റു മട​ങ്ങി. ചങ്ങ​ല​യിൽ​നി​ന്നു വേർ​പെ​ടു​ത്തി. വലി​ച്ചു നട​പ്പാ​ത​യി​ലി​ട്ടു. തണു​ത്ത കടൽ​ക്കാ​റ്റു സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​യേൽ​ക്ക​ട്ടെ.

നി​ശ്ചി​ത​സ​മ​യ​മെ​ത്തി. തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാർ നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളെ​ണ്ണി​ക്ക​ഴി​യു​ക​യാ​ണു്. അവ​സാ​ന​ത്തെ ചട​ങ്ങു കാ​ണാ​തെ കഴി​ക്കാൻ അവർ കണ്ണ​ട​ച്ചി​രു​ന്നു. തണ്ടു​കൾ വെ​ള്ള​ത്തി​ലി​ട്ടി​ള​ക്കി ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കി. ചാ​ട്ട​യു​ടെ ചീ​റ്റം കേൾ​ക്കാ​തെ കഴി​ക്കാൻ. എന്നി​ട്ടും ഒരു ഞെ​ട്ട​ലോ​ടെ എല്ലാ​വ​രും അതു കേ​ട്ടു.

കണ്ണു​ള്ള​വർ​ക്കു പറയാൻ ധൈ​ര്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു് കണ്ണു​പൊ​ട്ടൻ ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു.

“മഹാ​പാ​പി​ക​ളേ, നി​ങ്ങ​ളെ ചു​ട്ടു​വ​റു​ക്കാ​നു​ള്ള ഇരു​മ്പു​ക​ടാ​ഹം നര​ക​ത്തിൽ ഒരു​ക്കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. അതി​ന്റെ കീഴിൽ തീ ആളി​ക്ക​ത്തു​ക​യാ​ണു്. ചെ​കു​ത്താ​നും അറ​യ്ക്കു​ന്ന പാ​ത​ക​ങ്ങ​ളാ​ണു് നി​ങ്ങൾ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. മനു​ഷ്യൻ വി​ത​യ്ക്കു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ കൊ​യ്യു​മെ​ന്ന ദൈ​വ​വ​ച​നം നി​ങ്ങ​ളെ തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൊ​യ്ത്തു സമീ​പി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു.”

കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തിൽ എന്തോ ഊക്കോ​ടെ വീണു. തണ്ടു വലി​ക്കാർ അതു കേ​ട്ടു എല്ലാ​വർ​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​യി. ചൂ​ടു​ള്ള നെ​ടു​വീർ​പ്പു​കൾ തണു​ത്ത കടൽ​ക്കാ​റ്റി​നോ​ടൊ​പ്പം കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടി​നെ തഴു​കി​ക്കൊ​ണ്ടു കട​ന്നു​പോ​യി. കണ്ണു​പൊ​ട്ട​ന്റെ ശബ്ദം പി​ന്നെ​യും മു​ഴ​ങ്ങു​ന്നു.

“നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മത​ത്തെ നി​ങ്ങൾ അവ​ഹേ​ളി​ക്കു​ന്നു. ലോ​ക​വും അതി​ലു​ള്ളു​തൊ​ക്കെ​യും ഉണ്ടാ​ക്കിയ ദൈവം സ്വർ​ഗ​ത്തി​ന്നും ഭൂ​മി​ക്കും നാ​ഥ​നാ​ണെ​ന്ന സത്യം നി​ങ്ങൾ മറ​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കഴു​ത്തിൽ തൂ​ങ്ങു​ന്ന കു​രി​ശ​ട​യാ​ള​ത്തെ നി​ങ്ങൾ അപ​മാ​നി​ക്കു​ന്നു.”

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് കു​നി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. അവ​ന്റെ വി​യർ​ത്ത മാ​റ​ത്തു കു​രി​ശു പറ്റി​പ്പി​ടി​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. അവ​ന​തു് കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു മൂ​ന്നാ​ണി​ക​ളിൽ ക്രൂ​ശി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ക്രി​സ്തു​വി​ന്റെ രൂപം അവൻ കണ്ടു.

പട്ടാ​ള​ക്കാർ ചാട്ട പൊ​ട്ടി​ച്ചു് നട​പ്പാ​ത​യി​ലൂ​ടെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം തണ്ടു​വ​ലി​ക്കു മു​റു​ക്കം കൂ​ട്ട​ണ​മെ​ന്നാ​ണു്. മു​റു​ക്കം കൂ​ട്ടി. കപ്പൽ ഭ്രാ​ന്തെ​ടു​ത്ത​പോ​ലെ ഓടി​ത്തു​ട​ങ്ങി. എത്ര​നേ​രം അങ്ങ​നെ തണ്ടു​വ​ലി​ച്ചെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​കു​ടാ. വളരെ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടാ​വ​ണം. ആ കണ്ണു​പൊ​ട്ട​നെ ഒന്നു കാ​ണാ​നു​ള്ള ആഗ്ര​ഹ​ത്തോ​ടെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് തല​യു​യർ​ത്തി.

മങ്ങിയ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ ആ മനു​ഷ്യ​നെ അവൻ കണ്ടു. താ​ടി​യെ​ല്ലു് വല​ത്തെ തോളിൽ തട്ടു​മാ​റു് തല അല്പ​മൊ​ന്നു ചെ​രി​ച്ചു്, മുഖം കു​നി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഒട്ടും ചല​ന​മി​ല്ല. ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​വ​ണം. പാ​മ​ര​ത്തോ​ടു ചേർ​ത്തു കെ​ട്ടി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു വീ​ഴു​മെ​ന്ന ഭയം​വേ​ണ്ടാ.

നോ​ക്കും​തോ​റും അവനു തോ​ന്നി അങ്ങ​നെ​യൊ​രു രൂപം പണ്ടെ​വി​ടെ​യോ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു്. എവി​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കും? ആലോ​ചി​ച്ചു. വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. എങ്കി​ലും കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ സം​ശ​യ​മി​ല്ല.

നോ​ക്കി, വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും നോ​ക്കി. അതേ, എന്തൊ​രു സാ​മ്യം! ആ നി​ല്പും മുഖവും-​എല്ലാം അതു​ത​ന്നെ. തന്റെ കഴു​ത്തിൽ തു​ങ്ങു​ന്ന കു​രി​ശു കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു അവൻ നോ​ക്കി. ക്രി​സ്തു​വി​ന്റെ രൂപം. അതാ പാ​മ​ര​ത്തി​ലും അതു​പോ​ലൊ​ന്നു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ രണ്ടും ഒന്നാ​ണു്. പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ ഭാഷ പഠി​പ്പി​ക്കാൻ​വ​ന്ന പാ​തി​രി​മാർ മാൻ​ഡ​വി നദീ​ത​ട​ത്തിൽ വച്ചു പറഞ്ഞ കഥകൾ മു​ഴു​വ​നും അവ​നാ​ലോ​ചി​ച്ചു.

ക്രി​സ്തു നല്ല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​പ​ദേ​ശി​ച്ചു. നല്ല​വ​ഴി​ക്കു നട​ക്കാൻ ജന​ങ്ങ​ളെ പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ചു. ധർമ മാർ​ഗ​ത്തിൽ നി​ന്നു വ്യ​തി​ച​ലി​ക്കാ​തെ നട​ന്നു. ഭൂ​മി​യിൽ നി​ന്നു് പാ​പ​കർ​മ്മ​ങ്ങൾ തു​ട​ച്ചു​മാ​റ്റാൻ യത്നി​ച്ചു. ചീത്ത മനു​ഷ്യർ​ക്ക​തു സഹി​ച്ചി​ല്ല. അവ​രെ​ല്ലാം​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​പ്പി​ടി​ച്ചു തലയിൽ മുൾ​ക്കി​രീ​ടം അടി​ച്ചേ​റ്റി കു​രു​ശിൽ​വെ​ച്ചു് ആണി തറ​ച്ചു.

കണ്ണു​പൊ​ട്ട​നും സത്യ​സ​ന്ധ​നാ​ണു്. പാ​പ​കർ​മ്മ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു മനു​ഷ്യ​രെ പി​ന്തി​രി​പ്പി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​പൊ​ട്ടി​ച്ചു. ജയി​ല​റ​യി​ലി​ട്ടു നര​കി​പ്പി​ച്ചു. ഇപ്പോൾ പി​ടി​ച്ചു കെ​ട്ടി​യി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. എന്നും നല്ല​തി​നു​ള്ള കൂലി ഇതാണോ?

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പി​ന്നെ​യും കണ്ണു​പൊ​ട്ട​ന്റെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി. തല​യ്ക്കു ചു​റ്റും ഒരു പ്ര​കാ​ശ​വ​ല​യം കാ​ണു​ന്നു. ഒട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ച കൺ പോ​ള​ക​ളു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് തി​ള​ങ്ങു​ന്ന കൃ​ഷ്ണ​മി​ഴി​ക​ളാ​ണു്. ചു​ണ്ടു​ക​ളിൽ മന്ദ​ഹാ​സം വി​രി​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. ശരീ​ര​ത്തിൽ വരി​ഞ്ഞു​കെ​ട്ടിയ കയ​റു​കൾ കാ​ണാ​നി​ല്ല. അനു​ഗ്ര​ഹം ചൊ​രി​യാ​നെ​ന്ന മട്ടിൽ കൈകൾ ആകാ​ശ​ത്തി​ലു​യർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു.

അത്ഭു​തം​കൊ​ണ്ടു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു ശ്വാ​സം​മു​ട്ടി. വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. കണ്ണു തി​രു​മ്മി കാ​ഴ്ച​യ്ക്കു തെളിമ നൽകി. പി​ന്നെ​യും സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. പാ​മ​ര​ത്തി​ന​രി​കിൽ ആ കി​ഴ​വ​ന്റെ രൂപം മറ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ജോ ഡി​സിൽവ കട​ലി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കു​ന്നു. കടി​ച്ചു പി​ടി​ച്ച ചു​രു​ട്ടിൽ​നി​ന്നു പു​ക​ച്ചു​രു​ളു​കൾ ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഇഴ​ഞ്ഞു കയ​റു​ന്നു.

പി​ന്നെ​യും നേരം പു​ല​രു​ന്നു. കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു തു​ള​ച്ചു കയ​റി​ക്കൊ​ണ്ടു സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി​ക​ളെ​ത്തു​ന്നു. തി​ള​യ്ക്കു​ന്ന നട്ടു​ച്ച വെ​യി​ലിൽ അടി​മ​ക​ളു​ടെ ശരീരം ഉരു​കി​യൊ​ലി​ക്കു​ന്നു. പരു​പ​രു​ത്ത ബഞ്ചിൽ തടി കാൽ​ത്തു​ട​ക​ളി​ലെ തോ​ലു​രി​യു​ന്നു. ശരീ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു പൊ​ങ്ങു​ന്ന ആവി​യു​ടെ ദുർ​ഗ​ന്ധ​മേ​റ്റു് അടി​മ​കൾ ഛർ​ദ്ദി​ക്കു​ന്നു. അവ​സാ​നി​ക്കാ​ത്ത ആ യാത്ര നര​ക​ത്തി​ലേ​ക്കോ ഭൂ​മി​യു​ടെ അറ്റ​ത്തേ​ക്കോ എന്നു നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ അടി​മ​കൾ​ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. തണ്ടു​കൾ സദാ ചലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

പത്താം​ദി​വ​സം പു​ലർ​ന്ന​പ്പോൾ അക​ല​ത്തൊ​രു പച്ച​നി​റം കണ്ടു. കപ്പൽ ഏതോ കര​യ്ക്ക​ണ​യു​ക​യാ​ണു്. അടി​മ​കൾ​ക്കു​ത്സാ​ഹ​മാ​യി. പര​പ്രേ​രണ കൂ​ടാ​തെ തണ്ടു​കൾ ആഞ്ഞാ​ഞ്ഞു വെ​ള്ള​ത്തിൽ വീണു.

ആദ്യം അതൊരു പച്ച​പ്പൊ​ട്ടു​പോ​ലെ കണ്ടു. പി​ന്നീ​ട​തു വലു​താ​യി. ഉച്ച​തി​രി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കൂ​ടു​തൽ അടു​പ്പം​കി​ട്ടി. എല്ലാം വ്യ​ക്ത​മാ​യി മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞു. നി​റ​ച്ചും തെ​ങ്ങു​കൾ വളർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരു ദീ​പാ​ണു്. ജന​വാ​സ​ത്തി​ന്റെ ലക്ഷ​ണ​മി​ല്ല. കപ്പ​ലു​കൾ അടു​ക്കു​മ്പോൾ നീർ​ക്കാ​ക്ക​ക​ളും കടൽ​ക്കൊ​ക്കു​ക​ളും ഉയർ​ന്നു​പ​റ​ന്നു.

വി​ജ​ന​മാ​യൊ​രു ദ്വീ​പിൽ കപ്പ​ല​ടു​പ്പി​ക്കി​ല്ല. വീ​ണ്ടും അടി​മ​കൾ നി​രാ​ശ​രാ​യി. രാ​വി​ലെ തു​ട​ങ്ങിയ ഉത്സാ​ഹം കെ​ട്ട​ട​ങ്ങി. ഇനി​യും പോണം. എത്ര​യെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​കാ​ടാ. എങ്ങോ​ട്ടെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല.

കേവലം ആക​സ്മി​ക​മാ​യി​ട്ടു കപ്പി​ത്താ​ന്റെ കല്പന പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. കപ്പ​ലു​കൾ​ക്കു നങ്കൂ​ര​മി​ടാൻ.

ആശ്വാ​സ​മാ​യി, പത്തു ദിവസം രാവും പകലും ഇട​ത​ട​വി​ല്ലാ​തെ പ്ര​യ​ത്നി​ച്ച​തി​ന്നു​ശേ​ഷം കി​ട്ടു​ന്ന വി​ശ്ര​മ​മാ​ണു്. തണ്ടു​കൾ ഒന്നി​ച്ചു ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു​യർ​ന്നു. അടി​മ​കൾ ഞെ​ളി​ഞ്ഞും പി​രി​ഞ്ഞു അവ​യ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു നേ​രി​ട്ടു കഴ​പ്പു തീർ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

കപ്പി​ത്താ​ന്റെ മു​റി​യിൽ തി​ര​ക്കി​ട്ട കൂ​ടി​യാ​ലോ​ച​ന​യാ​ണു്. പട്ടാ​ള​മേ​ധാ​വി​ക​ളിൽ പലരും എത്തി​ച്ചേർ​ന്നു. എന്തി​നു​ള്ള ഭാ​വ​മാ​യി​രി​ക്കും? വല്ല കച്ച​വ​ട​ക്ക​പ്പ​ലും കണ്ണിൽ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ? കൊ​ള്ള​യ​ടി​ക്കു​ള്ള ഭാ​വ​മാ​ണോ? എങ്കിൽ ഏറ്റു​മു​ട്ട​ലും വെ​ടി​വെ​പ്പും മര​ണ​വു​മു​ണ്ടാ​വും. പതി​വു​പോ​ലെ എല്ലാം നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​മെ​ന്നു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് വി​ചാ​രി​ച്ചു.

കൂ​ടി​യാ​ലോ​ച​ന​യ്ക്കു​ശേ​ഷം കപ്പ​ലി​നോ​ട​നു​ബ​ന്ധി​ച്ചു നിർ​ത്തിയ ചെറിയ തോ​ണി​ക​ളി​ലൊ​ന്നു വെ​ള്ള​ത്തി​ലി​റ​ക്കി. രണ്ടു പട്ടാ​ള​ക്കാർ ചേർ​ന്നു കണ്ണു​പൊ​ട്ട​നെ തോ​ണി​യി​ലെ​ത്തി​ച്ചു. തോണി ദ്വീ​പി​നു നേർ​ക്കു തു​ഴ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു പോയി. തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാർ ഉത്ക്ക​ണ്ഠ​യോ​ടെ നോ​ക്കി ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.

കണ്ണു​പൊ​ട്ട​നെ ദ്വീ​പി​ലി​റ​ക്കി. തോണി തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നു. അങ്ങ​നെ ആ ശല്യം ഒഴി​വാ​ക്കാ​നു​ള്ള ഉപായം ഒടു​വിൽ ജോ​ഡി​സിൽവ കണ്ടു പി​ടി​ച്ചു. കൊ​ല്ലാ​നു​ള്ള പു​തി​യൊ​രു​പാ​യം. തല​വെ​ട്ടാ​തെ, വെ​ടി​വെ​യ്ക്കാ​തെ കടലിൽ കെ​ട്ടി​ത്താ​ഴ്ത്താ​തെ, വി​ശ​പ്പി​നും വി​ജ​ന​ത​യ്ക്കും വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തു കൊ​ല്ലുക. ആ അപാ​ര​മായ ബു​ദ്ധി​ശ​ക്തി​ക്കു വൈ​സ്രോ​യി​യിൽ​നി​ന്നു് പാ​രി​തോ​ഷി​കം കി​ട്ടും, തീർ​ച്ച.

എല്ലാം വേ​ഗ​ത്തിൽ കഴി​ഞ്ഞു. കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തിൽ തന്റെ പ്ര​തി​ബിം​ബം ചേർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ആ കണ്ണു​പൊ​ട്ടൻ ഏകാ​ന്ത​മായ ദ്വീ​പി​ന്റെ ഒര​റ്റ​ത്തു​നി​ന്നു. തന്നെ വലയം ചെ​യ്യു​ന്ന വി​പ​ത്തി​ന്റെ ശക്തി അയാൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യോ? മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും ആ മനു​ഷ്യൻ ഒട്ടും കു​ലു​ങ്ങി​യി​ല്ല. ചു​ളി​വീ​ണു പരന്ന നെ​റ്റി​യും നര​ച്ചു​വ​ളർ​ന്ന താ​ടി​യും സം​തൃ​പ്തി വഴി​യു​ന്ന പു​ഞ്ചി​രി​യു​മാ​യി പച്ച​പി​ടി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന പശ്ചാ​ത്ത​ല​ഭം​ഗി​യിൽ മി​ഴി​വു​റ്റൊ​രു ചി​ത്രം​പോ​ലെ, അയാൾ അന​ങ്ങാ​തെ നി​ന്നു.

അല്പം കഴി​യു​മ്പോൾ ആ മനു​ഷ്യൻ സഹാ​യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി നി​ല​വി​ളി​ക്കും. തന്റെ ശബ്ദ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​ദ്ധ്വ​നി കേ​ട്ടു് ആശ്ച​സി​ക്കും. പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും വി​ളി​ക്കും. തപ്പി​യും തട​ഞ്ഞും മു​മ്പോ​ട്ടു നട​ക്കും. മര​ങ്ങ​ളിൽ തട്ടി​മു​ട്ടി വീഴും. പറ്റി​പ്പി​ടി​ച്ചെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു വീ​ണ്ടും നട​ക്കും. വെ​ള്ളം നി​റ​ഞ്ഞ കു​ണ്ടി​ലോ കു​ഴി​യി​ലോ കാ​ലു​തെ​റ്റി വീഴും. എല്ലാം അതോടെ അവ​സാ​നി​ക്കും. ആ നല്ല​മ​നു​ഷ്യ​ന്റെ അപകടം നി​റ​ഞ്ഞ ഭാ​വി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചോർ​ത്തു് അടി​മ​കൾ നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ട്ടു.

വീ​ണ്ടും കപ്പൽ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ കടൽ​വെ​ള​ള​മി​ള​കി. അയാ​ളു​ടെ പ്ര​തി​ബിം​ബം കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തിൽ കി​ട​ന്നു​പു​ള​യു​ന്ന​തു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് കണ്ടു. തണ്ടു വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. ആ രൂപം ചെ​റു​താ​വു​ക​യാ​ണു്. പച്ച നി​റ​ത്തിൽ കറു​ത്ത ഒരു പു​ള്ളി​ക്കു​ത്താ​യി അതു് അവ​ശേ​ഷി​ച്ചു. ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ആ പു​ള്ളി​ക്കു​ത്തും മാ​ഞ്ഞു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ കണ്ണു​ക​ളിൽ വെ​ള്ളം​നി​റ​ഞ്ഞു. സത്യ​സ​ന്ധ​നായ ഒരു മനു​ഷ്യ​ന്റെ ദുഃ​ഖ​പൂർ​ണ്ണ​മായ ചരി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഇരു​ണ്ട അവ​സാ​നാ​ദ്ധ്യാ​യം പോലെ ആ ദ്വീ​പു​മാ​ത്രം പി​റ​കിൽ കാ​ണു​ന്നു…

പി​ന്നെ​യും അഞ്ചു​ദി​വ​സം യാ​ത്ര​ചെ​യ്തു. ആറാം​ദി​വ​സം പൊ​ന്നാ​നി​ത്തു​റ​മു​ഖ​ത്തു് കപ്പ​ലു​ക​ള​ടു​ത്തു. പൊ​ന്നാ​നി​ക്കോ​ട്ട​യു​ടെ ഭര​ണാ​ധി​പൻ ഗോമസ് ഡി​ഗ്രാം, ജോ ഡി​സിൽ​വ​യ്ക്കും കൂ​ട്ടു​കാർ​ക്കും ആവേ​ശ​ഭ​രി​ത​മാ​യൊ​രു സ്വീ​ക​ര​ണം നൽകി. അന്നു​രാ​ത്രി കോ​ട്ട​യിൽ കു​ടി​യും നൃ​ത്ത​വു​മു​ണ്ടാ​യി. വളരെ വൈ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​യും അട്ട​ഹാ​സ​വും കേ​ട്ടു. അടി​മ​ക​ളെ പാർ​പ്പി​ക്കാൻ പറ്റിയ തട​വു​മു​റി​ക​ളി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ​വ​രെ​യും കോ​ട്ട​മു​റ്റ​ത്തു ചങ്ങ​ല​യ്ക്കി​ടു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്. ഗോമസ് ഡി​ഗ്രാം ബു​ദ്ധി​ശാ​ലി​യാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അതി​നു​ള്ള സൗ​ക​ര്യം കാ​ലേ​ക്കൂ​ട്ടി ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. മൂ​ന്നു ദിവസം തി​ക​ച്ചും ആ കോ​ട്ട​മു​റ്റ​ത്തു് മഞ്ഞും വെ​യി​ലും സഹി​ച്ചു് അടി​മ​കൾ​ക്കു കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. എന്നാ​ലും തണ്ടു​വ​ലി​ക്കേ​ണ്ട​ല്ലോ. ഏറ്റ​വും വലിയ ആശ്വാ​സം അതാ​യി​രു​ന്നു. മഞ്ഞി​ന്റെ തണു​പ്പും വെ​യി​ലി​ന്റെ ചൂടും അവർ അറി​ഞ്ഞി​ല്ല.

വമ്പി​ച്ച പ്ര​തീ​ക്ഷ​യോ​ടു​കു​ടി​യാ​ണു് ജോ ഡി​സിൽവ ഗോ​വ​യിൽ നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തു്. പതി​ന​ഞ്ചു​ദി​വ​സം യാത്ര ചെ​യ്തി​ട്ടും പ്ര​തീ​ക്ഷ​യ്ക്കൊ​ത്ത​വി​ധം ഒന്നും സം​ഭ​വി​ച്ചി​ല്ല. കോ​ഴി​ക്കോ​ടൻ കടൽ​പ്പ​ട​യു​ടെ നേ​തൃ​ത്വം കോ​ട്ട​ക്കൽ മര​യ്ക്കാൻ​മാർ കൈ​യേ​റ്റ​തോ​ടെ അറ​ബി​ക്ക​ട​ലിൽ പണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ കൊ​ള്ള​യ​ടി​ക്കാൻ പറ​ങ്കി​കൾ​ക്കു സൗ​ക​ര്യം കി​ട്ടി​യി​ല്ല. അവർ​ക്കു പു​റം​ക​ട​ലി​ലൂ​ടെ യാത്ര ചെ​യ്യേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. ഏറ്റു​മു​ട്ട​ലും രക്ത​ച്ചൊ​രി​ച്ചി​ലും ചി​ല​പ്പോൾ പരാ​ജ​യം​ത​ന്നെ​യും പറ്റാ​തെ കഴി​ക്കാൻ അതൊ​ന്നേ വഴി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. പുറം കടലിൽ വ്യാ​പാ​ര​ക്ക​പ്പ​ലു​കൾ പ്ര​വേ​ശി​ക്കാ​റി​ല്ല. ഒളി​ച്ചും പതു​ങ്ങി​യും വേണം കൊള്ള നട​ത്തൽ. ജോ ഡി​സിൽ​വ​യ്ക്കു തന്റെ യാ​ത്ര​യിൽ ഒന്നും തര​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. വെറും കൈ​യോ​ടെ ഗോ​വ​യിൽ തി​രി​ച്ചു​ചെ​ന്നാൽ താൻ മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ പരി​ഹാ​സ​പാ​ത്ര​മാ​കും. വൈ​സ്രോ​യി​യു​ടെ അതൃ​പ്തി സമ്പാ​ദി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. അതു​കൊ​ണ്ടു് കി​ണ​ഞ്ഞൊ​രു പരി​ശ്ര​മം നട​ത്തി വമ്പി​ച്ച നേ​ട്ട​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​നും അതു​വ​ഴി പ്ര​ശ​സ്തി​യാർ​ജ്ജി​ക്കാ​നും അയാൾ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. ആ തീ​രു​മാ​ന​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി പൊ​ന്നാ​നി​ത്തു​റ​മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു മു​ന്നു ദി​വ​സ​ത്തെ വി​ശ്ര​മ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം കപ്പ​ലു​കൾ തെ​ക്കോ​ട്ടു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. ബംഗാൾ ഉൾ​ക്ക​ട​ലും ഹി​ന്ദു​സ​മു​ദ്ര​വു​മാ​ണു് ലക്ഷ്യം.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് തന്റെ ബെ​ഞ്ചിൽ പുതിയ കൂ​ട്ടു​കാ​രാ​രെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടോ എന്നു​നോ​ക്കി. അറ്റ​ത്തൊ​രാൾ തല​കു​നി​ച്ചി​രു​ന്നു തണ്ടു​വ​ലി​ക്കു​ന്നു. ആരാ​ണ​തു്? ഐദ്രോ​സ്. ഗോ​വ​യിൽ​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ടു​മ്പോൾ കണ്ട​താ​ണു്. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ചു​മ​ച്ചു ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കി. ഐദ്രോ​സ് തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ചി​രി​ച്ചു. ഐദ്രോ​സ് അപ​രി​ചി​ത​നെ​പ്പോ​ലെ മു​ഖം​തി​രി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു.

ക്ലേ​ശ​ക​ര​മായ ആ യാത്ര ഒരി​ക്ക​ലും മറ​ക്കാ​ത്ത പല അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും നി​റ​ഞ്ഞ​താ​യി​രു​ന്നു. പത്തു​മാ​സം​കൊ​ണ്ടു് അവർ ബർ​മ്മ​യു​ടെ തീ​ര​ത്തെ​ത്തി. വഴി​യിൽ ഏറ്റു​മു​ട്ട​ലു​കൾ പല​തു​മു​ണ്ടാ​യി. പറ​യ​ത്ത​ക്ക നേ​ട്ട​മൊ​ന്നും ജോ ഡി​സിൽ​വ​യ്ക്കു കൈ​വ​ന്നി​ല്ല. നഷ്ട​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ അടി​ക്ക​ടി സം​ഭ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ബംഗാൾ ഉൾ​ക്ക​ട​ലിൽ​വെ​ച്ചു് വലി​യൊ​രു കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റിൽ​പ്പെ​ട്ടു് കപ്പ​ലു​കൾ പാ​തി​യും​ന​ശി​ച്ചു. അടി​മ​കൾ ചത്തൊ​ടു​ങ്ങി. എന്നി​ട്ടും പിൻ​മ​ട​ങ്ങാ​നു​ള്ള ഭാ​വ​മി​ല്ല.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് അക​ത്തും പു​റ​ത്തും ഉറ​പ്പു​കൂ​ടിയ ഒരു പു​ത്തൻ ഉരു​ക്കു​മ​നു​ഷ്യ​നാ​യി​മാ​റി. പകർ​ച്ച​വ്യാ​ധി പി​ടി​പെ​ട്ടു കൂ​ട്ടു​കാർ മരി​ച്ചു​വീ​ഴു​ന്ന​തു വി​കാ​ര​ശു​ന്യ​നാ​യി അവൻ നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റിൽ ഇള​കി​വ​രു​ന്ന തി​ര​മാ​ല​കൾ കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടി​ല​ടി​ച്ചു തക​രു​ക​യും കപ്പ​ലു​ക​ളിൽ വെ​ള്ളം കയറി മു​ങ്ങു​മെ​ന്നു മറ്റു​ള്ള​വർ ഭയ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്ത സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ സഹാ​യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി വാ​വി​ട്ടു​ക​ര​യാ​തെ, ബഹളം കൂ​ട്ടാ​തെ, ഒരാൾ മാ​ത്രം ഉറ​ച്ചി​രു​ന്നു; അതു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സാ​യി​രു​ന്നു. ലോ​ക​ത്തി​ലെ വി​പ​ത്തു​കൾ മു​ഴു​വൻ ഒത്തൊ​രു​മി​ച്ചു വന്നാ​ലും കു​ലു​ങ്ങി​ല്ലെ​ന്ന മട്ടാ​ണ​വൻ.

ബഞ്ചി​ന്റെ പരു​പ​രു​ത്ത മര​പ്പ​ലക തട്ടി കാൽ​ത്തു​ട​ക​ളി​ലും പൃ​ഷ്ഠ​ഭാ​ഗ​ത്തും വ്ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉപ്പു​വെ​ള്ളം തട്ടു​മ്പോൾ അതു​നീ​റും; നീ​റ​ട്ടെ. ഒരേ ഇരി​പ്പിൽ മാ​സ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു​പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് കാൽ​പ​ട​ങ്ങ​ളിൽ നീ​രു​കെ​ട്ടീ​ട്ടു​ണ്ടു്. സാ​ര​മി​ല്ല; അതു് അവൻ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​റി​ല്ല. ലോ​ക​വി​ജ​യ​ത്തി​നി​റ​ങ്ങിയ കപ്പി​ത്താ​നും കൂ​ട്ടു​കാ​രും പ്ര​കൃ​തി​കോ​പ​ത്തി​നു മു​മ്പി ചു​ണ്ടെ​ലി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ നി​ന്നു വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോൾ അവനു ചി​രി​വ​രും. ആ കപ്പ​ലിൽ അവ​ന്നു് ഒരാ​ളോ​ടു മാ​ത്ര​മേ ബഹു​മാ​നം തോ​ന്നി​യു​ള്ളു; ഐദ്രോ​സി​നോ​ടു്. ഏതു് ആപ​ത്തി​ലും ഐദ്രോ​സ് അച​ഞ്ച​ല​നാ​ണു്. തന്നെ​പ്പോ​ലെ എല്ലാം സഹി​ക്കു​ന്നു. ധീ​ര​നും നല്ല​വ​നു​മാ​ണു്. അവ​നു​മാ​യി വീ​ണ്ടും സൗ​ഹൃ​ദം സ്ഥാ​പി​ക്കാ​നു​ള്ള വഴി ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ആലോ​ചി​ച്ചു. ഇരി​ക്ക​ട്ടെ, അവസരം വരും.

പരാ​ജ​യ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ണ്ഡ​ക്കെ​ട്ടു​മാ​യി ജോ ഡി​സിൽവ വീ​ണ്ടും അറ​ബി​ക്ക​ട​ലി​ലേ​ക്കു പ്ര​വേ​ശി​ച്ച​പ്പോൾ കൊ​ല്ലം രണ്ടു കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അടി​മ​കൾ പാ​തി​യി​ലേ​റെ ചത്തൊ​ടു​ങ്ങി. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സി​ന്റെ ബെ​ഞ്ചിൽ ഇപ്പോൾ രണ്ടുപേരാണുള്ളതു്-​അവനും ഐദ്രോ​സും. ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ, പര​സ്പ​രം നോ​ക്കാ​തെ, രണ്ടു​പേ​രും രണ്ട​റ്റ​ത്തി​രു​ന്നു.

പൊ​ന്നാ​നി​ത്തു​റ​മു​ഖ​ത്തു കപ്പൽ അടു​ത്തി​ല്ല. രാ​ത്രി​യാ​ണു് അതിലേ കട​ന്നു​പോ​ന്ന​തു് അന്നു വളരെ വൈ​കീ​ട്ടു ജോ ഡി​സിൽവ തന്റെ സൈ​ന്യ​ത്തി​ലെ മേ​ധാ​വി​ക​ളെ വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തി. അവർ ദീർ​ഘ​നേ​രം കൂ​ടി​യാ​ലോ​ചി​ച്ചു. അമർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച വാ​ക്കു​ക​ളിൽ ചിലതു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു കേൾ​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞു.

വെ​റും​കൈ​യോ​ടെ ഗോ​വ​യിൽ തി​രി​ച്ചെ​ത്താൻ കപ്പി​ത്താ​നു് വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടു്. വെ​ള്ള്യാൻ കല്ലി​ന​ടു​ത്തു് പതി​യി​രു​ന്നു പഴ​യ​പ​ടി ഒരു ഭാ​ഗ്യ​പ​രീ​ക്ഷ നട​ത്താ​നാ​ണു് ഭാവം. സൈന്യ മേ​ധാ​വി​കൾ ശക്തി​യാ​യി പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ച്ചു. ജോ ഡി​സിൽവ വി​ട്ടി​ല്ല. തന്റെ കല്പ​ന​യ​നു​സ​രി​ച്ചേ കഴിയൂ എന്നു ശഠി​ച്ചു. ഗത്യ​ന്ത​ര​മി​ല്ലെ​ന്നു വന്ന​പ്പോൾ എല്ലാ​വ​രും സമ്മ​തി​ച്ചു. പകൽ പു​റ​ങ്ക​ട​ലി​ലൂ​ടെ യാ​ത്ര​ചെ​യ്യാ​നും രാ​ത്രി കര​യോ​ര​ത്തു തി​രി​ച്ചെ​ത്താ​നും വ്യ​വ​സ്ഥ​ചെ​യ്തു്, എല്ലാ​വ​രും പി​രി​ഞ്ഞു.

പുതിയ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളാ​ണു് വരാൻ പോ​കു​ന്ന​തു്. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ ഉള്ളിൽ എവി​ടെ​യോ ചെ​റി​യൊ​രു നീ​റ്റം. പഴയ പൊ​ക്കൻ അവി​ടെ​യെ​ങ്ങോ കി​ട​ന്നു കൂർ​ക്കം വലി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ന്റെ പേർ ആ പൊ​ക്ക​നെ വി​ളി​ച്ചു​ണർ​ത്തു​ക​യാ​ണു്. വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​വും അച്ഛ​നും അമ്മ​യും പാ​ഞ്ചാ​ലി​യു​മെ​ല്ലാം ആ പേ​രി​ലൂ​ടെ പൊ​ങ്ങി​വ​ന്നു. എല്ലാം നി​സ്സാ​ര​മെ​ന്നു കരുതി കു​ട​ഞ്ഞു​ക​ള​യാൻ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സ് പരി​ശ്ര​മി​ച്ചു.

പൊ​ന്നാ​നി​ത്തു​റ​മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു വി​ട്ടു് നാ​ലാം​ദി​വ​സം രാ​ത്രി കപ്പ​ലു​കൾ കര​യോ​ര​ത്തെ ലക്ഷ്യം​വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നീ​ങ്ങി. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ നെ​ഞ്ചി​ടി​പ്പു പു​റ​ത്തു കേൾ​ക്കാം. അവൻ ഐദ്രോ​സി​നെ നോ​ക്കി. ആ കണ്ണു​ക​ളിൽ ഏതോ സവി​ശേ​ഷ​ഭാ​വം കളി​യാ​ടു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി. പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ ഉദ്ദേ​ശ്യം ഐദ്രോ​സി​നു മന​സ്സി​ലാ​യോ? സ്ഥ​ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി വല്ല ബോ​ധ​വും അവ​നു​ണ്ടോ? ഉണ്ടാ​വ​ണം. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ കണ്ണു​ക​ളിൽ സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്ന ആ സവി​ശേ​ഷ​ഭാ​വ​ത്തി​നു മറ്റെ​ന്താ​ണർ​ത്ഥം?

കപ്പ​ലു​കൾ ധൃ​തി​വെ​ച്ചു മു​മ്പോ​ട്ടോ​ടി. ഏറെ താ​മ​സി​യാ​തെ ലക്ഷ്യ​ത്തി​ലെ​ത്തും. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഉറ്റു​നോ​ക്കി. എന്താ​ണു് കാ​ണു​ന്ന​തു്? ജ്വ​ലി​ക്കു​ന്ന ദീ​വ​ട്ടി​കൾ. വരി​വ​രി​യാ​യി തെ​ളി​ഞ്ഞു കത്തു​ന്ന കൊ​ച്ചു​വി​ള​ക്കു​കൾ. വാ​ദ്യ​ഘോ​ഷ​വും കതി​ന​വെ​ടി​യും കേൾ​ക്കാം. ഏതോ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ഉത്സ​വം ആഘോ​ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഏതു ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കും? അവൻ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ഗു​രു​പു​ണ്യ​കാ​വി​ലാ​ണോ? നെ​ഞ്ചി​ടി​ക്കു​ന്നു.

കപ്പ​ലി​ലേ​ക്കു് അടി​ച്ചു​ക​യ​റു​ന്ന കര​ക്കാ​റ്റിൽ പാ​ല​പ്പൂ​വി​ന്റെ ഗന്ധ​മു​ണ്ടു്. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ മന​സ്സിൽ പൂർ​വ്വ​സ്മ​രണ മദ​ഗ​ജ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ മസ്ത​ക​മെ​ടു​ത്തു പി​ടി​ച്ചു്, ചെ​വി​ക​ളി​ട്ടാ​ടി, തു​മ്പി​കൈ ഉയർ​ത്തി നി​ന്നു് ആ പരി​മ​ള​ത്തെ ആർ​ത്തി​യോ​ടെ ആസ്വ​ദി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.