“മകനേ, മി​ശി​ഹാ​യു​ടെ നാ​മ​ത്തിൽ ഞാൻ നി​ന്നോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു.”

പ്രേ​ഷി​ത​വേ​ല​യ്ക്കു​ള്ള വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​രൻ ജയി​ല​റ​യി​ലെ ചതു​പ്പു​നി​ല​ത്തു​നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്: “കർ​ത്താ​വായ ദൈവം പാ​പി​ക​ളു​ടെ രക്ഷ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് ക്രൂ​ശി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു്.”

പൊ​ക്കൻ തി​രി​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്നു. പാ​മ്പു​കൾ​പോ​ലെ ഇരു​മ്പു​ച​ങ്ങ​ല​കൾ നി​ല​ത്തു​കി​ട​ന്നി​ഴ​ഞ്ഞു. ലേ​ല​ക്കാ​ര​ന്റെ പാ​ദ​ര​ക്ഷ​യും ചാ​ട്ട​വാ​റും കൂടി ദേ​ഹ​ത്തി​ലേൽ​പ്പി​ച്ച പരി​ക്കു​കൾ ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​ണു്. മു​ള​ക​ര​ച്ചു തേ​ച്ച​പോ​ലെ സർ​വ്വാം​ഗം നീ​റു​ന്നു​ണ്ടു്. ദേഹം മു​ഴു​വൻ അരി​ച്ചു നട​ക്കു​ന്ന ഉറു​മ്പു​കൾ മു​റി​വേ​റ്റ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ ഇട​യ്ക്കി​ടെ കടി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ജീ​വ​ന്റെ ചലനം കെ​ട്ട​ട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് ഉറു​മ്പു​കൾ​ക്കാ​ഹാ​ര​മാ​വു​ക​യോ? അവിടെ എന്തും സം​ഭ​വി​ക്കാം. അങ്ങ​നെ ഏറെ​നേ​രം കി​ട​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രി​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു പൊ​ക്ക​നു തോ​ന്നി. തടി​ച്ച തലയും നീണ്ട കൊ​റു​ങ്ങ​ക​ളു​മു​ള്ള ഉറു​മ്പു​കൾ ആർ​ത്തി​യോ​ടെ വരി​വ​രി​യാ​യി പാ​ഞ്ഞു​വ​രും. ദേഹം മു​ഴു​വൻ പൊ​തി​യും. മാം​സ​ത്തിൽ തു​ള​ച്ചു​ക​ട​ക്കും. അസ്ഥി​കൂ​ട​ത്തിൽ പറ്റി​നിൽ​ക്കു​ന്ന അവ​സാ​ന​ത്തെ മാം​സ​ക്ക​ഷ്ണം​പോ​ലും അവ കാർ​ന്നു തി​ന്നും. പി​ന്നെ ആ ചതു​പ്പു​നി​ല​ത്തു് നെ​ടു​നീ​ള​ത്തിൽ ഒര​സ്ഥി​കൂ​ട​മ​ങ്ങ​നെ കി​ട​ക്കും. അപ്പോൾ ചങ്ങ​ല​യു​ടെ അറ്റ​ത്തു​ള്ള കൊ​ളു​ത്തു​ക​ളി​ലൂ​ടെ കൈയും കാലും എളു​പ്പ​ത്തി ഊരി​യെ​ടു​ക്കാം. യഥേ​ഷ്ടം എവിടെ വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും നട​ക്കാം. സ്വാ​ത​ന്ത്രം അനു​ഭ​വി​ക്കാം. ഇത്ര​യും ആലോ​ചി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് പു​തി​യൊ​രു ചോ​ദ്യം പൊ​ങ്ങി​വ​ന്ന​തു്. ആർ​ക്കാ​ണു് സ്വാ​ത​ന്ത്രം കി​ട്ടു​ന്ന​തു്?

അസ്ഥി​കൂ​ട​ത്തി​നു്!

ഇരു​ണ്ട ജയി​ല​റ​യി​ലൂ​ടെ അസ്ഥി​കൂ​ട​മ​ങ്ങ​നെ നട​ക്കു​ന്നു!

പൊ​ക്ക​നു സഹി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അവൻ ഉറ​ക്കെ നി​ല​വ​ളി​ച്ചു: “അമ്മേ!”

വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​ര​ന്റെ ശബ്ദം ഒന്നു​കൂ​ടി ഉയർ​ന്നു:

“നീയും ഞാനും ജന്മ​ദോ​ഷ​ത്തി​ന്റെ കർ​മ്മ​ഫ​ല​ത്തി​നു വി​ധേ​യ​രാ​യ​വ​രാ​ണു്, മകനേ.”

പൊ​ക്ക​ന​തു കേ​ട്ടു. ആരാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തെ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എങ്കി​ലും അതി​ന്റെ പൊരുൾ അവനു മന​സ്സി​ലാ​യി.

എന്താ​ണു ജന്മ​ദോ​ഷം? വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തു് പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ഒരു മു​ക്കു​വ​കു​ടും​ബ​ത്തിൽ ജനി​ച്ച​തോ? ആർ​ക്കു​മൊ​രു​പ​ദ്ര​വ​വും ചെ​യ്യാ​തെ ജീ​വി​ച്ച​തോ? എത്ര ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടും ജന്മ​ദോ​ഷ​ത്തി​ന്റെ കർ​മ്മ​ഫ​ലം കണ്ടെ​ത്താൻ അവനു് കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാം. പറ​യു​ന്ന​തു് മു​ഴു​വൻ കേ​ട്ടാൽ പക്ഷേ, കണ്ടെ​ത്താൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ന്നു​വ​രും.

“മി​ശി​ഹാ നി​ന​ക്കു​വേ​ണ്ടി​ക്കൂ​ടി​യാ​ണു്, നി​ന്റെ കൂടി പാ​പ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ര​മു​ള്ള കു​രി​ശും താ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു്, കാൽ​വ​രി കയ​റി​യ​തു്.”

തര​ക്കേ​ടി​ല്ല. ആരാ​യാ​ലും മി​ശി​ഹാ നല്ല​വ​നാ​ണു്. അവ​ന്റെ പേരിൽ എന്തോ ചെ​യ്തെ​ന്ന​ല്ലേ പറ​യു​ന്ന​തു്? ഈ വിവരം വന്നു പറയാൻ മാ​ത്രം ദയ തോ​ന്നിയ നല്ല മനു​ഷ്യൻ ആരെ​ന്നു കാണണം. നോ​ക്കി.

തവി​ട്ടു​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള മേ​ല​ങ്കി, ഒരു കൈയിൽ കറു​ത്ത ചട്ട​യാർ​ന്ന വേ​ദ​പു​സ്ത​കം. മറ്റേ​തിൽ കൊന്ത. പൊ​ക്കി​ളോ​ളം നീ​ണ്ടി​റ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന വെ​ളു​ത്ത താടി. ദയയും വാ​ത്സ​ല്യ​വും സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്ന നോ​ട്ടം. മൂ​ന്നു് ആണി​ക​ളിൽ ക്രൂ​ശി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ക്രി​സ്തു​വി​ന്റെ രൂപം അവ​ന്റെ നേർ​ക്കു​യർ​ത്തി​യി​ട്ട ആ വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​രൻ കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു വീ​ണ്ടും പറ​ഞ്ഞു:

“ഇതാ, സർ​വ്വ​വ​ല്ല​ഭ​നായ കർ​ത്താ​വു തന്റെ സത്യ​സ​ഭ​യി​ലേ​ക്കു നി​ന്നെ ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്നു. ഈ തി​രു​ശി​ര​സ്സിൽ തറച്ച മുൾ​മു​ടി നീ കാ​ണു​ന്നി​ല്ലേ കു​ന്ത​ത്തിൽ കു​ത്തി തു​റ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഈ തി​രു​വി​ലാ​വി​ലേ​ക്കു് നീ​യൊ​ന്നു നോ​ക്കൂ. നീ ചെയ്ത പാ​പ​ത്തി​ന്റെ മൂർ​ച്ച​യു​ള്ള കു​ന്ത​മു​ന​യ​ല്ലേ ഈ ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ കു​ത്തി​മു​റി​ച്ച​തു്? നീ​യി​വി​ടെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ എന്തു ചെ​യ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു; അതു ചെ​യ്യുക.”

അവൻ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ മി​ഴി​ച്ചു​നോ​ക്കി കി​ട​ന്നു. വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​രൻ അവനെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു് തി​രി​ച്ചു​പോ​യി. തല പൊ​ക്കാൻ വയ്യാ. അയാൾ ഏതു​വ​ഴി​ക്കാ​ണു് പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്നു് നോ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. വേ​ണ്ടാ, ജയി​ല​റ​യു​ടെ വാതിൽ അട​യു​ന്ന ശബ്ദം കേൾ​ക്കു​ന്നു. അയാൾ പു​റ​ത്തു പോ​യ​താ​വും. ഇനി വരി​ല്ലേ?

വാ​തി​ല​ട​യു​ന്ന ശബ്ദം മു​ഴു​വ​നാ​യി​ട്ടി​ല്ല; അതി​ഭ​യ​ങ്ക​ര​മാ​യൊ​രു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി കേൾ​ക്കു​ന്നു. ആ കണ്ണു പൊ​ട്ട​നാ​ണു്. അയാൾ​ക്കു വക തി​രി​വി​ല്ല. ജയി​ല​ധി​കാ​രി​ക​ളെ​യും കാ​വൽ​ക്കാ​രെ​യും പരി​ഹ​സി​ക്കും പോലെ, ധി​ക്ക​രി​ക്കും​പോ​ലെ, ആ നല്ല മനു​ഷ്യ​നെ​യും അപ​മാ​നി​ക്കു​ക​യോ? അതു​വേ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു പൊ​ക്ക​നു തോ​ന്നി.

ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ നീ​റ്റം കു​റ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. സ്നേ​ഹ​വും വാ​ത്സ​ല്യ​വും കലർ​ന്ന ഒരു ശബ്ദം​കേ​ട്ടി​ട്ടു്, മനു​ഷ്യോ​ചി​ത​മായ പെ​രു​മാ​റ്റം അനു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു്, വളരെ ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളാ​യി, വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​ര​നെ ദൈവം പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ച​താ​വും. അല്ലെ​ങ്കിൽ, ദയയും സ്നേ​ഹ​വും എന്തെ​ന്ന​റി​യാ​ത്ത പറ​ങ്കി​ക​ളെ കബ​ളി​പ്പി​ച്ചു് ആ മനു​ഷ്യ​നു ജയി​ല​റ​യി​ലേ​ക്കു വരാൻ കഴി​യി​ല്ല.

ലേ​ല​സ്ഥ​ല​ത്തു​വെ​ച്ചു് ധി​ക്കാ​രം കാ​ണി​ച്ച​തി​നു് പൊ​ക്ക​നെ മർ​ദ്ദി​ച്ച​വ​ശ​നാ​ക്കു​ക​യും വീ​ണ്ടും ട്രോ​ങ്കോ​വി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ച​യ​യ്ക്കു​ക​യു​മാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്. കൂ​ട്ടു​കാ​രെ പട്ടാ​ള​ത്താ​വ​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു മാ​റ്റി​ത്താ​മ​സി​പ്പി​ച്ചു. അവരെ എന്തു​ചെ​യ്തെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​കു​ടാ. ഐദ്രോ​സും കൂ​ട്ട​ത്തി​ലു​ണ്ടു്. കപ്പ​ലി​ലെ ഇരു​ട്ട​റ​യിൽ ഒരു​മി​ച്ചാ​ണു് കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യ​തു്. ലേല സ്ഥ​ല​ത്തു​വെ​ച്ചു കണ്ടു. ഒന്നും സം​സാ​രി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ഇനി ജീ​വി​ത​ത്തിൽ കണ്ടു​മു​ട്ടു​മോ, ആവോ?

പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ പി​ടി​യിൽ നി​ന്നു് എന്നെ​ങ്കി​ലു​മൊ​രു ദിവസം വഴു​തി​ച്ചാ​ട​ണ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു് ഐദ്രോ​സാ​ണു്. ഐദ്രോ​സ് തരം​കി​ട്ടി​യാൽ ചാ​ടി​പ്പോ​യേ​ക്കും. അവനെ ചില കാ​ര്യ​ങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞേൽ​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു് അപ്പോൾ തോ​ന്നി. തന്റെ തൽ​ക്കാ​ല​സ്ഥി​തി അച്ഛ​നെ​യും അമ്മ​യെ​യും അറി​യി​ക്കു​ന്ന​തു് അവ​നി​ഷ്ട​മ​ല്ല. കാ​ണാ​താ​യ​പ്പോൾ, ഒന്നു​കിൽ മരി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും, അല്ലെ​ങ്കിൽ സു​ഖ​മാ​യി എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ജീവിക്കുന്നുണ്ടാവും-​ഇതിലപ്പുറമൊന്നും അവ​രാ​ലോ​ചി​ക്കി​ല്ല. തല്ലു​കി​ട്ടി ശരീരം മു​ഴു​വൻ പൊ​ട്ടി​യെ​ന്നോ ജീ​വ​നോ​ടെ ഉറു​മ്പ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നോ ചതു​പ്പു​നി​ല​ത്തു് ചങ്ങ​ല​ക്കെ​ട്ടിൽ കു​ടു​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നോ ഊഹി​ക്കാൻ അവർ​ക്കു ന്യാ​യ​മി​ല്ല. ഐദ്രോ​സ് എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും കട​ന്നു ചാടി നാ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യാൽ ഇതൊ​ന്നും പറയാൻ അവനു തോ​ന്ന​രു​തേ എന്നു പൊ​ക്കൻ പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു.

ദി​വ​സ​ങ്ങൾ വളരെ കഴി​ഞ്ഞു. ദുഃ​ഖ​മെ​ല്ലാം മാ​റ്റി​വെ​ച്ചു് അച്ഛൻ കടലിൽ പോ​വു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. അമ്മ വീ​ട്ടു​ജോ​ലി​ക​ളിൽ കു​റേ​ശ്ശെ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. പാ​ഞ്ചാ​ലി! അവ​ളെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ച്ച​പ്പോൾ അവനു വിഷമം തോ​ന്നി. ചമ്പ​ക​പ്പാ​ല​യു​ടെ കട​യ്ക്കൽ വന്നു നി​ന്നു് കട​ലി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി അവൾ ദി​വ​സ​വും കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കും. ഐദ്രോ​സ് അവളെ കണ്ടു​മു​ട്ട​രു​തേ എന്നും പൊ​ക്കൻ പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു.

ഉപ്പി​ട്ടു​വേ​വി​ച്ച സ്രാ​വി​ന്റെ ഇറ​ച്ചി​യും ഒരു​പി​ടി പച്ച​രി​ച്ചോ​റു​മാ​യി കാ​വൽ​ക്കാ​രൻ കട​ന്നു​വ​ന്നു; ഒരു മര​ച്ച​ട്ടി​യിൽ കു​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള വെ​ള്ള​വും. കഴി​ഞ്ഞ രണ്ടു ദി​വ​സ​വും ഇതു​പോ​ലു​ള്ള ആഹാരം കൊ​ണ്ടു വന്ന​തു് അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ കി​ട​പ്പു​ണ്ടു്. അവൻ തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കീ​ട്ടി​ല്ല. ഉറു​മ്പ​രി​ക്കു​ക​യാ​വും.

കല​ശ​ലായ ദാ​ഹ​മു​ണ്ടു്. മര​ച്ച​ട്ടി​യി​ലെ വെ​ള്ളം ഒറ്റ വലി​ക്ക​ക​ത്താ​ക്കാൻ തോ​ന്നി. എടു​ത്തു ചു​ണ്ടോ​ട​ടു​പ്പി​ച്ചു. വല്ലാ​ത്ത ദുർ​ഗ​ന്ധം. വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ മണ​മാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. ഏതെ​ങ്കി​ലും മൂ​ല​യിൽ കി​ട​ന്ന മര​ച്ച​ട്ടി കഴു​കാ​തെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​താ​വും. ദുർ​ഗ​ന്ധം​കൊ​ണ്ടു മൂ​ക്കു​പൊ​ളി​ഞ്ഞാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ലെ​ന്നു കരുതി ഒരു കവിൾ വെ​ള്ളം വാ​യി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. അതു കടൽ​വെ​ള്ള​മാ​ണു്. ഉപ്പു​ര​സ​ത്തി​ന്റെ കാ​ഠി​ന്യം​കൊ​ണ്ടു് ഒരു തു​ള്ളി​യെ​ങ്കി​ലും താ​ഴോ​ട്ടി​റ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. കി​ണ​ഞ്ഞു പരി​ശ്ര​മി​ച്ചു. ഛർ​ദ്ദി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ദാ​ഹി​ച്ചു​മ​രി​ച്ചാ​ലും ആ വെ​ള്ളം അക​ത്തേ​ക്കു കട​ത്തി​വി​ടാൻ വയ്യെ​ന്നു തീ​രു​മാ​ന​മാ​യ​പ്പോൾ പൊ​ക്കൻ മര​ച്ച​ട്ടി വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു. ദാ​ഹം​കൊ​ണ്ടു് അകം മു​ഴു​വൻ നീ​റു​ക​യാ​ണു്…

പി​റ്റേ​ന്നു് കാ​ല​ത്തും ആ നല്ല മനു​ഷ്യൻ വന്നു; വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​രൻ. അവനെ നോ​ക്കി, സ്നേ​ഹ​വും ദയയും കലർ​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ, കഴി​ഞ്ഞ ദിവസം പറ​ഞ്ഞ​തു​മു​ഴു​വൻ അദ്ദേ​ഹം ആവർ​ത്തി​ച്ചു. അവനു ദാ​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എല്ലാം കേ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അവൻ പതു​ക്കെ ചോ​ദി​ച്ചു: “കൊ​റ​ച്ചു് വെ​ള്ളം തര്വോ കു​ടി​ക്കാൻ?”

“നി​ശ്ച​യ​മാ​യും, മകനേ!” അദ്ദേ​ഹം അവ​ന്റെ അടു​ത്തി​രു​ന്നു. മു​റി​വു​ക​ളിൽ തലോ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് കൂ​ടെ​യു​ള്ള കപ്യാ​രോ​ടു വെ​ള്ളം കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു.

വെ​ള്ളം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു.

നല്ല വെ​ള്ളം.

അവൻ ആർ​ത്തി​യോ​ടെ വലി​ച്ചു​കു​ടി​ച്ചു. എത്ര​യെ​ന്നു് അവ​നു​ത​ന്നെ അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. നല്ല വെ​ള്ളം കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു് വളരെ ദി​വ​സ​മാ​യി.

വി​ശു​ദ്ധ​പാ​ട്ട​ക്ക​രൻ കു​റെ​നേ​രം അവ​ന്റെ സമീ​പ​മി​രു​ന്നു് അവനെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ച്ചു. അക​ത്തും പു​റ​ത്തു​മു​ള്ള അവ​ന്റെ മു​റി​വു​കൾ ഉണ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. അവ​ന്നു് അത്യാ​വ​ശ്യ​മായ പലതും നൽ​കാ​മെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം വാ​ക്കു​കൊ​ടു​ത്തു.

സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം!

ജോലി!

നല്ല ഭക്ഷ​ണം!

ആ നി​മി​ഷം​തൊ​ട്ടു് അവൻ പു​തി​യൊ​രു വഴി​ത്തി​രി​വിൽ ചെ​ന്നു​മു​ട്ടി നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഒരു വശ​ത്തേ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞാൽ അവിടെ അവ​നെ​ല്ലാ​മു​ണ്ടു്. ഭക്ഷ​ണ​വും ജോ​ലി​യും സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​വും. മറു​വ​ശ​ത്തേ​ക്കു​തി​രി​ഞ്ഞാൽ ജയി​ല​റ​യും ഇരു​ട്ടും ചങ്ങ​ല​യും ചാ​ട്ട​യും പു​ഴു​ത്ത കടൽ​വെ​ള്ള​വും മണ​മേ​റ്റാൽ ഛർ​ദ്ദി​ക്കു​ന്ന സ്രാ​വി​റ​ച്ചി​യും!

എങ്ങോ​ട്ടു​പോ​ണം?

എല്ലാം അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ച​വ​നു് എങ്ങോ​ട്ടു പോ​യാ​ലെ​ന്തു്? അമ്മ​യെ കാ​ണാ​നൊ​ക്കി​ല്ല, അച്ഛ​നെ കാ​ണാ​നൊ​ക്കി​ല്ല. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ നിർ​ബ​ന്ധ​മാ​യി മറ​ക്ക​ണം. വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തെ പഞ്ചാ​ര​പ്പൂ​ഴി​യിൽ ഇനി കാ​ലു​കു​ത്താൻ പറ്റി​ല്ല. ഇരു​ണ്ടു കെട്ട ജയി​ല​റ​യി​ലി​ട്ടു് ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളെ മു​ഴു​വൻ ചവി​ട്ടി​ത്തേ​ക്ക​ണം.

ആണായി ജനി​ച്ചു. അഭ്യാ​സം പഠി​ച്ചു. എന്തി​നു്? ജയി​ലിൽ കി​ട​ന്നു ദ്ര​വി​ക്കാൻ.

അദ്ദേ​ഹം ഇനി​യും വരും. ഒന്നു മൂ​ളി​യാൽ മതി. ചങ്ങല വലി​ച്ചെ​റി​യാം. കൈകൾ വീശി, കാ​ലു​കൾ വലി​ച്ചു​വെ​ച്ചു മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ നട​ക്കാം. ഉദ​യാ​സ്ത​മ​ന​ങ്ങൾ കാണാം. മനു​ഷ്യ​രു​മാ​യി ഇട​പ​ഴ​കാം.

മതം മാ​റ​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നിർ​ബ​ന്ധം.

മാ​റി​യാ​ലെ​ന്തു്?

അച്ഛ​നും അമ്മ​യ്ക്കും എന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി പൊ​ക്കൻ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യും ഒടു​വിൽ മറ​ക്കും; മറ​ക്കാ​തെ നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. പി​ന്നെ ആർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി! ഈ ദു​രി​ത​മ​നു​ഭ​വി​ക്ക​ണം?

മതം​മാ​റി​യാ​ലെ​ന്തു്? പലതവണ പൊ​ക്കൻ തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു. മതം പോയാൽ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം കി​ട്ടും. അതു ചി​ല്ല​റ​നേ​ട്ട​മൊ​ന്നു​മ​ല്ല. ഐദ്രോ​സ് പറ​ഞ്ഞ​പോ​ലെ ചാ​ടി​പ്പോ​കാ​നും അതു് സൗ​ക​ര്യ​മു​ണ്ടാ​ക്കും.

ചാ​ടി​പ്പോ​കാൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ പക​വീ​ട്ടാം.

മതം എന്താ​ണെ​ന്നാ​യി പി​ന്ന​ത്തെ ആലോചന. എന്താ​ണെ​ന്ന​വ​ന​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അവനെ അതാ​രും പഠി​പ്പി​ച്ചി​ടി​ല്ല. ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ ഭസ്മ​വും ചന്ദ​ന​വും തൊ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. കു​ളി​ച്ചു​ശു​ചി​യോ​ടെ കാവിൽ പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. കോമരം വെ​ളി​ച്ച​പ്പെ​ട്ടു വരു​മ്പോൾ രണ്ടാം മു​ണ്ടെ​ടു​ത്തു കക്ഷ​ത്തു​വെ​ച്ചു ഭയ​ഭ​ക്തി​ബ​ഹു​മാ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടെ നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. നോൽ​മ്പെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. ജപി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഇതാണോ മതം?

ആയി​രി​ക്ക​ണം. അല്ലാ​തെ തന്റെ മത​ത്തി​ന്നു് മറ്റൊ​രു ലക്ഷ​ണ​വും അവൻ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. കപ്പ​ലി​ലെ ഇരു​ട്ട​റ​യിൽ കി​ട​ന്നു് ദാ​ഹി​ച്ചു പൊ​രി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, നട്ടു​ച്ച​വെ​യി​ലിൽ തി​ള​ച്ചു​മ​റി​ഞ്ഞ വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലിൽ കി​ട​ന്നു് തന്റെ മാംസം ചു​ട്ടു​ക​രി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, അവൻ വേ​ട്ടു​വ​ശ്ശേ​രി​ക്കാ​വി​ല​മ്മ​യെ വി​ളി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. പറ​ങ്കി​കൾ മാ​ന്ത​ളിർ​പോ​ലു​ള്ള ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യെ മാ​ന​ഭം​ഗം ചെ​യ്തു കൊ​ന്ന​പ്പോ ഗു​രു​പു​ണ്യ​ക്കാ​വി​ലെ ഭഗ​വ​തി​യെ അവൻ നൊ​ന്തു വി​ളി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അവ​ന്റെ വിളി ആരും കേ​ട്ടി​ല്ല.

ഗു​രു​പു​ണ്യ​കാ​വി​ലും വേ​ട്ടു​വ​ശ്ശേ​രി​ക്കാ​വി​ലും പോകാൻ കഴി​യു​മെ​ങ്കിൽ അവനു് മതം മാ​റ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. എങ്ങ​നെ കഴി​യും?

ജയി​ല​റ​യി​ലെ കൂ​രി​രു​ട്ടും നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യും മറ്റെ​ന്ന​ത്തെ​ക്കാ​ളു​മ​ധി​കം അവനെ ശല്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി. ആ കണ്ണു​പൊ​ട്ടൻ​മി​ണ്ടാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തു്? വല്ല ശബ്ദ​വു​മു​ണ്ടാ​ക്ക​രു​തോ?

പൊ​ക്കൻ എഴു​ന്നേ​റ്റി​രു​ന്നു. നഗ്ന​മായ പു​റ​ത്തു് ഉറു​മ്പ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. തു​ട​ച്ചു​ക​ള​യാൻ കൈ പു​റ​കോ​ട്ടു നീ​ട്ടി. നീ​ട്ടിയ കൈ ഒരു പാ​ത്ര​ത്തി​ലാ​ണു തട്ടി​യ​തു്.

നി​റ​ച്ചും വെ​ള്ളം! പാ​ത്ര​ത്തി​നു ദുർ​ഗ​ന്ധ​മി​ല്ല. അവൻ കു​ടി​ച്ചു. മതി​വ​രു​വോ​ളം. പാ​ത്രം കീഴെ വെ​ച്ച​പ്പോൾ മറ്റൊ​രു പാ​ത്ര​ത്തിൽ തട്ടി. പൊ​രി​ച്ച മത്സ്യ​വും ഗോ​ത​മ്പു​റൊ​ട്ടി​യു​മാ​ണ​തിൽ. എല്ലാം ആ നല്ല മനു​ഷ്യൻ തനി​ക്കു വേ​ണ്ടി ഒരു​ക്കി​വെ​ച്ച​താ​ണു്.

തൃ​പ്തി​യോ​ടെ ഭക്ഷി​ച്ചു. മനു​ഷ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ നീ​ണ്ടു നി​വർ​ന്നു കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങാ​നാ​ണു് തോ​ന്നി​യ​തു്. ഉറ​ങ്ങി.

പി​റ്റേ​ന്നും കപ്യാ​രെ​യും കൂ​ട്ടി വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​രൻ വന്നു. മോ​ച​ന​ത്തി​നു​ള്ള മാർ​ഗ​ങ്ങൾ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു. ഇത്ത​വണ എല്ലാം മൂ​ളി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവൻ കേ​ട്ടു. അങ്ങ​നെ ആ സമാ​ഗ​മം ഇട​ത​ട​വി​ല്ലാ​തെ നട​ന്നു. “ഇതാ സർ​വ്വ​വ​ല്ല​ഭ​നായ കർ​ത്താ​വു് തന്റെ സത്യ​സ​ഭ​യി​ലേ​ക്കു നി​ന്നെ ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്നു.”

ഒരു ദിവസം വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​രൻ ആ വാചകം പൂർ​ത്തി​യാ​ക്കും മു​മ്പു് പൊ​ക്കൻ ആവേ​ശ​ത്തോ​ടെ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു: “ഞാൻ വരു​ന്നു.”

വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​രൻ സന്തോ​ഷ​മാ​യി. ത്രി​കാ​ല​ജ​പം ഉച്ച​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കു​രി​ശു​രൂ​പ​ത്തിൽ കൈകൾ ചലി​പ്പി​ച്ചു്, നെ​റ്റി​യി​ലും മാ​റ​ത്തും ചു​മ​ലു​ക​ളി​ലും സ്പർ​ശി​ച്ചു്, “ബാ​വാ​യ്ക്കും പു​ത്ര​നും റു​ഹാ​ദ​ക്കു​ദി​ശാ​യി​ക്കും സ്തു​തി​യാ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ!” എന്നു മെ​ല്ലെ പറ​ഞ്ഞു.

പൊ​ക്ക​നെ മു​ട്ടു​കു​ത്തി ഇരു​ത്തി. “നന്മ​നി​റ​ഞ്ഞ മറി​യ​മേ, നി​ന​ക്കു സ്വ​സ്തി…”

പട്ട​ക്കാ​രൻ പാതി കേ​ട്ടും പാതി കേൾ​ക്കാ​തെ​യും പലതും മന്ത്രി​ച്ചു. ഒടു​വിൽ അവ​നോ​ടാ​യി ഉച്ച​ത്തിൽ ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു; “പി​താ​വി​ന്റെ​യും പു​ത്ര​ന്റെ​യും പരി​ശു​ദ്ധാ​ത്മാ​വി​ന്റെ​യും നാ​മ​ത്തിൽ ഞാൻ നി​ന്നെ ജ്ഞാ​ന​സ്നാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്താൻ പോ​കു​ന്നു. ദൈ​വ​ത്തിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നോ?”

പൊ​ക്കൻ വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​ര​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കി ഒന്നും പറ​യാ​തെ മി​ഴി​ച്ചി​രു​ന്നു.

“വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നെ​ന്നു പറയൂ.” അദ്ദേ​ഹം കൽ​പി​ച്ചു.

“വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.” പൊ​ക്കൻ​പ​റ​ഞ്ഞു.

“സാ​ത്താ​നെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നോ?” അദ്ദേ​ഹം പി​ന്നെ​യും ചോ​ദി​ച്ചു. പൊ​ക്കൻ പഴ​യ​പ​ടി മി​ണ്ടാ​തെ ഇരു​ന്നു. “ഉപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നെ​ന്നു പറയു.” അദ്ദേ​ഹം രണ്ടാ​മ​തും കല്പി​ച്ചു.

“ഉപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു.” പൊ​ക്കൻ പറ​ഞ്ഞു.

അപ്പോൾ വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​രൻ വലംകൈ ഉയർ​ത്തി അവ​ന്റെ ശി​ര​സ്സിൽ കു​രി​ശ​ട​യാ​ളം വര​ച്ചു. കണ്ണ​ട​ച്ചു് അസ്പ​ഷ്ട​മാ​യി എന്തോ ഉരു​വി​ട്ടു. അവ​ന്റെ ശി​ര​സ്സി​നു​നേ​രെ വി​ശു​ദ്ധ​പു​സ്ത​കം ഉയർ​ത്തി കണ്ണു​ക​ള​ട​ച്ചു പി​ന്നെ​യും എന്തോ ഉരു​വി​ട്ടു.

കപ്യാർ കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്ത സ്വർ​ണ​പ്പാ​ത്ര​ത്തിൽ നി​ന്നു് ആനാം​വെ​ള​ള​മെ​ടു​ത്തു് അവ​ന്റെ ശി​ര​സ്സിൽ തളി​ച്ചു. വി​ശു​ദ്ധ പു​സ്ത​കം മു​ത്തി​ച്ചു. തന്റെ കൈ​ക​ളിൽ ഞാ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്ന സ്വർ​ണ്ണാ​ങ്കി​ത​മായ അലു​ക്കു​ക​ള​ണി​ഞ്ഞ ഉറു​മാൽ അഴി​ച്ചു മു​ത്തി​ച്ചു. വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​രൻ അതു കപ്യാ​രെ ഏൽ​പ്പി​ക്കു​ക​യും അവനെ സത്യ​ക്രി​സ്ത്യാ​നി​യാ​യി പ്ര​ഖ്യാ​പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

അങ്കി​യു​ടെ കീ​ശ​യിൽ നി​ന്നു് പരി​ശു​ദ്ധ​വ്യാ​കു​ല​മാ​താ​വി​ന്റെ പാ​പി​ക​ളെ കടാ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന ഒരു പടം പൊ​ക്ക​നു സമ്മാ​നി​ച്ചു. പി​ന്നീ​ടു്, ക്രി​സ്തു മൂ​ന്നാ​ണി​ക​ളിൽ ക്രൂ​ശി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു് അന്ത്യ​വി​ശ്ര​മം കൊ​ള്ളു​ന്ന ഒരു ചെറിയ വെ​ള്ളി​ക്കു​രി​ശെ​ടു​ത്തു് വാ​ഴ്ത്തി ചരടിൽ കോർ​ത്തു് അവ​ന്റെ കഴു​ത്തിൽ കെ​ട്ടി​ച്ചു. കറു​ത്ത കല്ലു​ക​ളിൽ വെ​ള്ളി​നാ​രു​പാ​കിയ ഒരു കൊ​ന്ത​യും കൊ​ടു​ത്തു. അവ​ന്റെ നെ​റ്റി​യിൽ കു​രി​ശു വര​ച്ചു. എഴു​ന്നേൽ​പ്പി​ച്ചു മാ​റോ​ട​ണ​ച്ചു പുൽകി.

“പാ​പി​ക​ളെ രക്ഷി​ച്ച ക്രി​സ്തു നി​ന​ക്കു മാ​പ്പു നൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. നീ അവ​ന്റെ നല്ല കു​ഞ്ഞാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇന്നു​മു​തൽ മി​ശി​ഹാ​യു​ടെ നാ​മ​ത്തിൽ നീ ‘ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്’ എന്നു വി​ളി​ക്ക​പ്പെ​ടും”

പൊ​ക്കൻ ‘ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്’ ആയി. ജയി​ല​റ​യു​ടെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു. പകൽ​വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​ക്കു് അവൻ ഊളി​യി​ട്ടി​റ​ങ്ങി. കാ​ലി​ലും കൈ​യി​ലും അപ്പോ​ഴും ചങ്ങ​ല​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതു് അഴി​ച്ചു​മാ​റ്റി​ല്ലേ? പി​ന്നെ​യും പലനാൾ അവ​നോ​ടു​ത​ന്നെ ആ ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു.

നഗ​ര​ത്തി​നു് പു​റ​ത്തു് വട​ക്കു​കി​ഴ​ക്കു മാറി മാൻ​ഡ​വീ​ന​ദി​യു​ടെ തീ​ര​ത്തു പറ​ങ്കി​കൾ​ക്കു് ഒരു കപ്പൽ​നിർ​മ്മാ​ണ​ശാ​ല​യു​ണ്ടു്. അവിടെ ആയി​ര​ക്ക​ണ​ക്കിൽ അടി​മ​കൾ​തി​ര​ക്കി​ട്ടു ജോലി ചെ​യു​ന്നു. കടൽ​യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്നു ധാ​രാ​ളം കപ്പ​ലു​കൾ വേണം. ഓരോ ഏറ്റു​മു​ട്ട​ലി​ലും കേടു വന്ന കപ്പ​ലു​കൾ പു​തു​ക്ക​ണം. എല്ലാം അവി​ടെ​വെ​ച്ചു നട​ക്കു​ന്നു. ജോ​ലി​ക്കാർ​ക്കു നല്ല ഭക്ഷ​ണ​വും കഷ്ടി​ച്ചു ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​കൂ​ടാ​തെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടാ​നു​ള്ള പാർ​പ്പി​ട​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടു്. പക്ഷെ, സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം മാ​ത്ര​മി​ല്ല. എല്ലാ​വ​രെ​യും ചങ്ങ​ല​യ്ക്കി​ട്ടാ​ണു് ജോ​ലി​ചെ​യ്യി​ക്കു​ന്ന​തു്. കാ​വ​ലി​ന്നു് ആയു​ധ​ധാ​രി​ക​ളായ പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​മു​ണ്ടു്.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സും ആ മഹാ​പ്ര​വാ​ഹ​ത്തിൽ ഒരു മഴ​ത്തു​ള്ളി​യാ​യി ചെ​ന്നു​വീ​ണു. അവിടെ വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​രൻ വരാ​റി​ല്ല. ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച ദിവസം ഒഴി​വാ​ണു്. വല്ല​വർ​ക്കും ദേ​വാ​ല​യ​ത്തിൽ ചെ​ന്നു പ്രാർ​ത്ഥി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ പട്ടാ​ള​ക്കാർ കൊ​ണ്ടു​പോ​കും. വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​ര​നെ കണ്ടെ​ത്തി​യാൽ കാ​ലി​നും കൈ​യ്ക്കു​മു​ള്ള ചങ്ങ​ല​ക​ളു​ടെ കാ​ര്യം പറ​യാ​മെ​ന്നു കരുതി രണ്ടു​മൂ​ന്നു ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച മു​ട​ങ്ങാ​തെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ദേ​വാ​ല​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു പോയി. അവിടെ വി​ശു​ദ്ധ​പ​ട്ട​ക്കാ​ര​നും കപ്യാ​രു​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, അവ​ന്നു പരി​ച​മ​യ​മു​ള്ള​വ​ര​ല്ല. സം​ശ​യ​ങ്ങ​ള​ത്ര​യും ഉള്ളിൽ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നു. പി​ന്നെ പോ​യി​ല്ല.

പണി പൂർ​ത്തി​യായ ഒരു കപ്പൽ വെ​ള്ള​ത്തി​ലി​റ​ക്കു​ന്ന​തി​നു തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. അതു വലി​യൊ​രാ​ഘോ​ഷ​മാ​ണു്. തൊ​ഴി​ലാ​ളി​കൾ മു​ഴു​വൻ ഒത്തു​കൂ​ടും. അവർ​ക്കു മധു​ര​പ​ല​ഹാ​ര​ങ്ങൾ നൽകും. തൊ​ഴി​ലാ​ളി​കൾ നദീ​തീ​ര​ത്തു് അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും മു​ട്ടി​യു​രു​മ്മി നട​ന്നു. ചു​റ്റു​പാ​ടും അല​ങ്ക​രി​ച്ചൊ​രു​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടു്. പട്ട​ണ​ത്തിൽ നി​ന്നു നദീ​തീ​രം വരെ​യു​ള്ള വഴി​ക​ളിൽ തോ​ര​ണ​ങ്ങ​ളും കമാ​ന​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടു്. വൈ​സ്രോ​യി​യാ​ണു് കപ്പൽ​വെ​ള്ള​ത്തി​ല​റ​ക്കു​ന്ന ചട​ങ്ങി​നു നേ​തൃ​ത്വം നൽ​കു​ന്ന​തു്. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാ​രും പ്ര​മാ​ണി​മാ​രും വ്യാ​പാ​രി​ക​ളു​മൊ​ക്കെ തടി​ച്ചു​കൂ​ടീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉരു​ക്കു​തൊ​പ്പി​യും വെ​ണ്മ​ഴു​വു​മേ​ന്തിയ പട്ടാ​ള​ക്കാർ വരി​വ​രി​യാ​യി വൈ​സ്രോ​യി​ക്കു് അഭി​വാ​ദ്യ​മർ​പ്പി​ക്കാൻ കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കു​ന്നു.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ലക്ഷ്യ​മി​ല്ലാ​തെ നട​ന്നു. അവൻ ഇപ്പോൾ മത​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ചി​ന്തി​ക്കാ​റി​ല്ല. അതൊരു സ്വ​പ്നം​പോ​ലെ മാ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അല്പം സ്വാ​ത്ര​ന്ത്യം കി​ട്ടീ​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് സദാ​ഭാ​വി കരു​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്ന തി​ര​ക്കാ​ണു്. തഞ്ചം കി​ട്ടി​യാൽ ചാടണം. അനു​ഭ​വി​ച്ച വേ​ദ​ന​കൾ​ക്കു് മു​ഴു​വ​നും പ്ര​തി​കാ​രം ചെ​യ്യ​ണം. ആ ഒരു വി​ചാ​ര​മേ​യു​ള്ളു. വൈ​സ്രോ​യി വരു​ന്ന ബഹ​ള​ത്തിൽ ഏതെ​ങ്കി​ലും വഴി​ക്കു കട​ന്നു​ക​ള​യാൻ തര​പ്പെ​ടു​മോ? അതാ​ണു് നേ​ട്ടം. നദീ​തീ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ ലക്ഷ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നെ​പ്പോ​ലെ അല​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​മ്പോൾ അതി​ന്റെ ആഴം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​മാ​ണു് അവൻ നട​ത്തി​യ​തു്. വലിയ ഒരു ചട്ടി കി​ട്ട​ണം. അതി​നു് ഒരു തു​ള​യു​ണ്ടാ​ക്ക​ണം. അതു തലയിൽ കമി​ഴ്ത്തി നദി​യി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങ​ണം. ആർ​ക്കും സംശയം തോ​ന്നി​ല്ല. പക്ഷേ, വെ​ള്ളം കൂ​ടു​ത​ലു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലാ​ണു് കു​ഴ​പ്പം. ചങ്ങ​ല​യി​ട്ട കാ​ലു​കൾ​കൊ​ണ്ടു് അധി​ക​നേ​രം തു​ഴ​യ​നാ​വി​ല്ല.

പെ​ട്ടെ​ന്നൊ​രു വിളി കേ​ട്ടു:

“പൊ​ക്കി”

അവൻ ഞെ​ട്ടി​ത്തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. ഐദ്രോ​സ്! ചങ്ങ​ല​യു​ടെ നീളം അനു​വ​ദി​ക്കു​വോ​ളം കാ​ലു​കൾ നീ​ട്ടി വലി​ച്ചു​വെ​ച്ചു് ഐദ്രോ​സ് നട​ന്നു.

“ആ പന്ന്യേ​ള് അന്നെ കൊ​ല്ലാ​തെ ബി​ട്ടോ, പഹയാ?” ഐദ്രോ​സ് അടു​ത്തു​വ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് മി​ണ്ടി​യി​ല്ല.

“ജ്ജെ​ന്താ മു​ണ്ടാ​ത്ത​ത്?”

പി​ന്നെ​യും മൗനം. “അന്റെ നാ​ക്ക് പറ​ങ്ക്യേ​ള് അരി​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തോ? പൊ​ക്കാ?”

“ഞാൻ പൊ​ക്ക​ന​ല്ല.”

“എന്തു്?” ഐദ്രോ​സ് പൊ​ക്ക​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ജയി​ലിൽ കി​ട​ന്നും മർ​ദ്ദ​ന​മേ​റ്റും പൊ​ക്ക​നു ചി​ത്ത​ഭ്ര​മം ബാ​ധി​ച്ചു​പോ​യോ?

“എന്നെ​യി​നി പൊ​ക്കാ​ന്നു് വി​ളി​ക്ക​ണ്ടാ. ഞാൻ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സാ.”

ഐദ്രോ​സ് ആ കു​രി​ശു കണ്ടു. അവ​ന്റെ മു​ഖ​ഭാ​വം മാറി. സൗ​ഹൃ​ദ​വും വാ​ത്സ​ല്യ​വും മാ​ഞ്ഞു. അറ​പ്പും വി​ദ്വേ​ഷ​വും അവിടെ സ്ഥലം പി​ടി​ച്ചു.

“അപ്പം ജ്ജെ​ന്താ കാ​ണി​ച്ച​തു്?” ഐദ്രോ​സി​ന്റെ സ്വരം പരു​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു; “മതം മാ​റി​യോ?”

“ഉം.” ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് മൂളി.

“ന്റെ ഹമു​ക്കേ!” ഐദ്രോ​സി​ന്റെ കൈ ഊക്കോ​ടെ ഫർ​ണാ​ണ്ടെ​സി​ന്റെ പി​ര​ടി​യിൽ വീണു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സ് മരം​പോ​ലെ നി​ന്നു. അവ​ന്റെ മുഖം വി​കാ​ര​ശു​ന്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഐദ്രോ​സ് ക്ഷോ​ഭി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തി​നാ​ണെ​ന്നു് അവനു് മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. മറ്റൊ​രാ​ളു​ടെ കൈ തന്റെ പി​ര​ടി​യിൽ വീ​ണി​ട്ടു് അന്നു് നടാ​ടെ​യാ​ണു് പകരം ചോ​ദി​ക്കാൻ തോ​ന്നാ​തി​രു​ന്ന​തു്. ഐദ്രോ​സ് തല്ലി​യ​തെ​ന്തി​നെ​ന്നു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ​ങ്കി​ലും അതു കേവലം അനാ​വ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി​യി​ല്ല. അർ​ഹി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് തനി​ക്കു കി​ട്ടി​യ​തെ​ന്നു് ഉള്ളിൽ​നി​ന്നു് ആരോ പറ​യു​മ്പോ​ലെ. ഐദ്രോ​സി​നു സഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പല്ലു​ക​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവൻ പി​ന്നെ​യും പറ​ഞ്ഞു; “എടാ ജ്ജ് ഇത് കണ്ടോ?” മാ​റ​ത്തും പു​റ​ത്തു​മു​ള്ള കറു​ത്ത വലിയ പാ​ടു​കൾ, കടു​ത്ത മർ​ദ്ദ​ന​ത്തി​ന്റെ ഓർ​മ്മ​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ​പോ​ലെ കി​ട​ക്കു​ന്നു. “ഇതൊ​ക്കെ ഞമ്മ​ക്ക് കി​ട്ട്യ കൂ​ല്യാ. എന്തി​നു്? മതം മാ​റാ​ഞ്ഞി​റ്റ്. ജ്ജ് കേ​ക്ൿ​ണ്ണ്ടോ? മനി​സ​മ്മാ​രാ​യാ​ല് ഇച്ചി​രി ഉസിർ മേ​ണെ​ടാ.” കാർ​ക്കി​ച്ചു നി​ല​ത്തു തു​പ്പി തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കാ​തെ ഐദ്രോ​സ് നട​ന്നു. നട​ക്കു​മ്പോൾ ഇതു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു: “ആ ഉസി​ര്ള്ള ബാ​ല്യേ​ക്കാ​ര​ന്ണ്ട​ല്ലോ; പൊക്കൻ-​ഓൻ മൈ​യെ​ത്താ​യി​പ്പോ​യെ​ടാ.”

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സ് പി​ന്നാ​ലെ ചെ​ന്നു. എല്ലാ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളും വി​സ്ത​രി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. എല്ലാം കേ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഐദ്രോ​സ് ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്നാ​ലും ന്റെ സൈ​ത്താ​നേ, അന​ക്ക് ചത്തൂ​ടാ​യി​നോ?”

അതു പു​തി​യോ​രാ​ശ​യ​മ​ല്ല. ചാവാൻ തയ്യാ​റാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, അതിനു തര​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. ഒടു​വി​ലാ​ണു് ആ തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ത്ത​തു്. ചാ​വു​ന്ന​തു പക​വീ​ട്ടീ​ട്ടു്. മാ​ന​ഭം​ഗം​ചെ​യ്തു് കൊന്ന പെ​ങ്ങ​ന്മാർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി, തന്നെ​പ്പോ​ലെ നര​കി​ക്കു​ന്ന ആയി​ര​മാ​യി​രം ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി, പറ​ങ്കി​ക​ളോ​ടു പക​വി​ട്ട​ണം. ആ ലക്ഷ്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി എന്തു വില കൊ​ടു​ക്കാ​നും പൊ​ക്കൻ തയ്യാ​റാ​യി​രു​ന്നു. ആദ്യം പണ​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു്: മത​ത്തെ​യാ​ണു്. അതൊരു തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ അവനു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ഐദ്രോ​സ് ക്ഷോ​ഭി​ച്ച സമ​യ​മാ​ണു്. പറ​ഞ്ഞാൽ മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. പൊ​ക്ക​നും ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സും വി​ചാ​ര​ത്തി​ലും വി​കാ​ര​ത്തി​ലും ഒന്നാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ അവനു കഴി​ഞ്ഞേ​നേ. ഐദ്രോ​സ് ക്ഷോ​ഭി​ക്ക​രു​തു്. വാ​ദി​ച്ചു ലഹ​ള​കൂ​ട്ടാ​തെ ആദ്യം​മു​തൽ മു​ഴു​വ​നും കേൾ​ക്കാ​നൊ​രു​ങ്ങ​ണം.

ചെ​വി​ട​ട​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ആചാ​ര​വെ​ടി​കൾ മു​ഴ​ങ്ങി. വൈ​സ്രോ​യി​യു​ടെ എഴു​ന്ന​ള്ള​ത്താ​ണു്. ജന​സ​മൂ​ഹം ഇര​മ്പി​മ​റി​ഞ്ഞു. തി​ര​ക്കിൽ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സും ഐദ്രോ​സും രണ്ടു​വ​ശ​ത്തേ​ക്കു് ഒഴു​കി​പ്പോ​യി. മാൻ​ഡ​വീ​ന​ദി​യി​ലെ കൊ​ച്ചോ​ള​ങ്ങ​ളിൽ തട്ടി​വ​രു​ന്ന തണു​പ്പു​കാ​റ്റേ​റ്റു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സ് പൂ​ഴി​യി​ലി​രു​ന്നു. ചു​റ്റു​പാ​ടു​മു​ള്ള ബഹ​ള​ത്തിൽ അവൻ പെ​ട്ടി​ല്ല. വൈ​സ്രോ​യി​യെ ഒന്നു കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു് അവൻ തോ​ന്നി​യി​ല്ല. ഐദ്രോ​സി​ന്റെ പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ത​ന്നെ അവൻ ആലോ​ചി​ച്ചു. മത​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഇത്ര​യ​ധി​കം ബഹ​ളം​കൂ​ട്ടാ​നും ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​ക്കാ​നും കാ​ര​ണ​മെ​ന്തെ​ന്നു് അവനു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. എളു​പ്പ​ത്തിൽ മാറാൻ കഴി​യു​ന്ന ഒന്നാ​ണു് മത​മെ​ങ്കിൽ മത​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ ആരും ബഹ​ളം​കൂ​ട്ടേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. ആവ​ശ്യ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യാൽ ഒന്നിൽ​നി​ന്നു മാറി മറ്റൊ​ന്നിൽ പോകാം.

ആഘോ​ഷ​മ​വ​സാ​നി​ച്ചു. വൈ​സ്രോ​യി​യ​ട​ക്കം നഗ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു് വന്ന​വ​രൊ​ക്കെ നഗ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു പോയി. അടി​മ​ക​ളു​ടെ താ​വ​ള​ങ്ങ​ളിൽ സന്ധ്യ​വി​ള​ക്കെ​രി​ഞ്ഞു. ജന​ങ്ങൾ ചവി​ട്ടി​ക്കു​തിർ​ത്ത പൂ​ഴി​മ​ണ്ണി​ലൂ​ടെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സ് എഴു​ന്നേ​റ്റു നട​ന്നു. ഒരു കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞു. എന്നും മര​ക്ക​ഷ്ണ​ങ്ങൾ ചു​മ​ക്ക​ലാ​ണു് ജോലി. മറ്റൊ​ന്നി​നോ​ടും ഇപ്പോൾ ബന്ധ​മി​ല്ല. പുതിയ കൂ​ട്ടു​കാ​രെ സമ്പാ​ദി​ക്കാ​നോ സൗ​ഹൃ​ദം സ്ഥാ​പി​ക്കാ​നോ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സ് ഒരു​ങ്ങി​യി​ല്ല. ഇരു​മ്പും ഉരു​ക്കും കലർ​ത്തി പു​തി​യൊ​രു മനു​ഷ്യ​നെ വാർ​ത്തെ​ടു​ക്കു​ന്ന തി​ര​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. ആരോ​ടും മമ​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത, എല്ലാ​വ​രേ​യും വെ​റു​ക്കു​ന്ന, എന്തും നശി​പ്പി​ക്കാ​നാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന, ഒരു പു​ത്തൻ മനു​ഷ്യൻ പൊ​ക്ക​നെ ചവി​ട്ടി​ത്താ​ഴ്ത്തി അവ​ന്റെ നെ​ഞ്ചിൽ കാ​ല​മർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു പി​ളർ​ന്നു അതാ​യി​രു​ന്നു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്. ആരോ​ടും ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ നി​ര​ന്ത​രം ജോലി ചെ​യ്യും. ജോ​ലി​സ്ഥ​ല​ത്തു​വെ​ച്ചു് ഐദ്രോ​സി​നെ പല​പ്പോ​ഴും കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. മി​ണ്ടാൻ പോ​യി​ല്ല. മതി. തനി​ക്കാ​രു​മി​ല്ലെ​ന്നൊ​രു വി​ശ്വാ​സം, താ​നാർ​ക്കും ചു​മ​ത​ല​പ്പെ​ട്ട​വ​ന​ല്ലെ​ന്നൊ​രു തോ​ന്നൽ, ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സിൽ വേ​രു​റ​ച്ചു​വ​ന്നു. ഒഴി​വു​സ​മ​യ​ത്തു പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ ഭാഷ പഠി​ക്കാൻ അവൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. അതിൽ താൽ​പ​ര്യ​മു​ള്ള അടി​മ​ക​ളെ പഠി​പ്പി​ക്കാൻ പാ​തി​രി​മാർ വരാ​റു​ണ്ടു്. അവൻ തി​ര​ക്കി​ട്ടു പഠി​ച്ചു. ഉപ​കാ​ര​മു​ണ്ടാ​വും.

അറ​ബി​ക്ക​ട​ലി​ലും ഹി​ന്ദു​സ​മു​ദ്ര​ത്തി​ലും ബംഗാൾ ഉൾ​ക്ക​ട​ലി​ലും വി​ജ​യ​ക​ര​മായ ഒരു പര്യ​ട​നം നട​ത്തി മസ്ക​ര​ന​സ്സ് തി​രി​ച്ചെ​ത്തി​യ​തു് ആയി​ട​യ്ക്കാ​ണു്. പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പി​ത്താ​ന്മാ​രു​ടെ സമു​ദ്ര​പ​ര്യ​ട​ന​ത്തി​നു തട്ടി​പ്പ​റി​യും കൈ​യേ​റ്റ​വു​മാ​ണെ​ന്നർ​ത്ഥം. അഞ്ചോ പത്തോ കപ്പ​ലു​ക​ളും ഏതാ​നും പട​ത്തോ​ണി​ക​ളു​മാ​യി കപ്പി​ത്താ​ന്മാർ പു​റ​പ്പെ​ടും. വഴി​യിൽ കാ​ണു​ന്ന വ്യാ​പാ​ര​ക്ക​പ്പ​ലു​കൾ കൊ​ള്ള​ചെ​യ്യും. തു​റ​മു​ഖ​ങ്ങൾ ആക്ര​മി​ക്കും. അങ്ങു​മി​ങ്ങു​മു​ള്ള രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രെ പൊ​റു​തി​കെ​ടു​ത്തി, തങ്ങ​ളു​ടെ അധീ​ന​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രും; അധീ​ശ​ത്വം സ്ഥാ​പി​ക്കും. ഒടു​വിൽ കൊ​ള്ള​ചെ​യ്തു കി​ട്ടിയ മു​ത​ലും ധാ​രാ​ളം അടി​മ​ക​ളെ​യും​കൊ​ണ്ടു തി​രി​ച്ചു​പോ​രും. ഇതാ​ണു് സമു​ദ്ര​പ​ര്യ​ട​നം.

മസ്ക​ര​ന​സ്സി​ന്റെ പര്യ​ട​നം വലി​യൊ​രു വി​ജ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ഗോ​വാ​തു​റ​മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തു് ഒരു കൊ​ല്ലം​മു​മ്പാ​ണു്. നി​റ​ഞ്ഞ കപ്പ​ലു​ക​ളു​മാ​യി തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു. മറ്റു​ള്ള കപ്പി​ത്താ​ന്മാർ ആ നേ​ട്ടം കണ്ടു് അമ്പ​ര​ന്നു. കപ്പ​ലു​കൾ തു​റ​മു​ഖ​ത്ത​ടു​ക്കു​മ്പോൾ ഗോ​വ​യി​ലെ മുഴവൻ ജന​ങ്ങ​ളും സ്വീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ഓടി​ക്കി​ത​ച്ചെ​ത്തി. തങ്ങ​ളു​ടെ നേ​താ​വി​നെ ആർ​ത്തു​വി​ളി​ച്ചു് അഭി​വാ​ദ്യം ചെ​യ്തു. കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടിൽ വെ​ച്ചു മസ്ക​ര​ന​സ്സി​നെ വൈ​സ്രോ​യി കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു ചും​ബി​ച്ചു. അത്ര വലി​യൊ​രു ബഹു​മ​തി മറ്റാർ​ക്കും അതു​വ​രെ കി​ട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല. ഏലവും കു​രു​മു​ള​കും ഇഞ്ചി​യും ആന​ക്കൊ​മ്പും ചു​മ​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് അടി​മ​കൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കു​വ​ന്നു. പുതിയ അടി​മ​കൾ വരി​വ​രി​യാ​യി ചങ്ങ​ല​കൾ ചലി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നട​ന്നു. കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ധാ​രാ​ളം പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടു്. എത്ര അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചാ​ലും അധി​ക​മാ​വാ​ത്ത നേ​ട്ടം.

അന്നു​ത​ന്നെ വൈ​കീ​ട്ടു് ജോ ഡി​സിൽവ വൈ​സ്രോ​യി​യെ കണ്ടു. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നും അഭ്യാ​സ​നി​പു​ണ​നു​മായ ഒരു പട്ടാ​ള​മേ​ധാ​വി​യാ​ണു് ജോ ഡി​സിൽവ. താ​നൊ​രു കപ്പൽ​പ്പ​ട​യെ നയി​ക്കാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും അതി​ന്നു് അനു​മ​തി നൽ​ക​ണ​മെ​ന്നും അയാൾ വൈ​സ്രോ​യി​യെ അറി​യി​ച്ചു. കടൽ​യു​ദ്ധ​ങ്ങ​ളിൽ പല​തി​ലും പ്ര​ശ​സ്ത​മായ പങ്കു വഹി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്ന​ല്ലാ​തെ, ഡി​സിൽവ അന്നോ​ള​മൊ​രു കപ്പൽ പട​യ​ക്കു നേ​തൃ​ത്വം നൽ​കി​യി​ട്ടി​ല്ല. ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ന്റെ കണ്ണു​ക​ളിൽ ഭാ​വി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള മഹ​ത്തായ വാ​ഗ്ദാ​ന​ങ്ങൾ ഒളി​ഞ്ഞു കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു് വൈ​സ്രോ​യി മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

ആവേ​ശ​ഭ​രി​ത​നാ​യി​ട്ടാ​ണു് ഡി​സിൽവ വൈ​സ്രോ​യീ മന്ദി​ര​ത്തിൽ നി​ന്നു പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്ന​തു്. അയാ​ളു​ടെ മന​സ്സ് തു​റ​മു​ഖ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു തു​റ​മു​ഖ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കും ദ്വീ​പു​ക​ളിൽ നി​ന്നു ദ്വീ​പു​ക​ളി​ലേ​ക്കും ചി​റ​ക​ടി​ച്ചു പാറി. കപ്പ​ലു​കൾ പരി​ശോ​ധി​ച്ചൊ​രു​ക്ക​ണം. തണ്ടു​വ​ലി​ക്കു​ള്ള അടി​മ​ക​ളെ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​ണം. എല്ലാം ധൃ​തി​യിൽ നട​ക്ക​ണം. അമ്പ​ര​പ്പി​ക്കു​ന്ന വി​ജ​യ​വു​മാ​യി തി​രി​ച്ചെ​ത്ത​ണം. ആ ഒരു വി​ചാ​ര​മേ അപ്പോൾ ഡി​സിൽ​വ​യ്ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ.

കപ്പൽ​ജോ​ലി​യി​ലേർ​പ്പെ​ട്ട അടി​മ​കൾ മു​ഴു​വ​നും ഒരു​നാൾ രാ​വി​ലെ നദീ​തീ​ര​ത്തെ​ത്ത​ണ​മെ​ന്നു കല്പ​ന​യാ​യി. മി​ടു​ക്കു​ള്ള​വ​രെ ഡി​സിൽ​വ​യ്ക്കു തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​ണം. അടി​മ​കൾ വരി​വ​രി​യാ​യി നി​ന്നു. ഡി​സിൽവ ഏതാ​നും അനു​യാ​യി​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പി​നു് വന്നു.

പര​ദുഃ​ഖ​ത്തിൽ സന്തോ​ഷം​കൊ​ള്ളു​ന്ന സ്വ​ഭാ​വ​ക്കാ​ര​നാ​ണു് ഡി​സിൽവ. വേ​ദ​ന​കൊ​ണ്ടു പി​ട​യു​ന്ന ജീ​വി​ക​ളെ കാ​ണു​മ്പോൾ അയാൾ​ക്കു ചി​രി​വ​രും. പരി​ശോ​ധന ഒരു പ്ര​ത്യേക രീ​തി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. ഇളം​ചു​വ​പ്പു​നി​റ​ത്തിൽ തടി​ച്ചു് ഉയ​രം​കൂ​ടിയ ആ മനു​ഷ്യൻ ഓരോ അടി​മ​യേ​യും സമീ​പി​ക്കും. കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു​റ്റു​നോ​ക്കും. പെ​ട്ടെ​ന്നു മു​ഷ്ടി​ചു​രു​ട്ടി നെ​ഞ്ചി​ലൊ​രു ഇടി വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കും. ഇടി​കൊ​ണ്ടു വീ​ഴു​ന്ന അടി​മ​യെ നോ​ക്കി പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കും. വീ​ഴാ​തെ നിൽ​ക്കു​ന്ന​വ​നെ തന്റെ സം​ഘ​ത്തി​ലേ​ക്കു ചേർ​ക്കും. ചിലർ വീണു. ചിലർ പി​ന്നോ​ട്ടാ​ഞ്ഞു. ചിലർ ഓർ​ക്കാ​പ്പു​റ​ത്തു് ഇടി കി​ട്ടി വാ​വി​ട്ടു കര​ഞ്ഞു.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ കണ്ട​പ്പോൾ ഡി​സിൽ​വ​യ്ക്കു കൗ​തു​കം തോ​ന്നി. വി​രി​ഞ്ഞ മാറും ആയാ​സ​ദൃ​ഢ​ങ്ങ​ളായ അവ​യ​വ​ങ്ങ​ളും. കൊ​ള്ളാം ഒറ്റ​യ്ക്കൊ​രു കപ്പൽ​ത്ത​ണ്ടു വലി​ച്ചു നീ​ക്കാൻ കഴി​വു​ള്ള ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ! ഇടി​ക്കാ​തെ വി​ട​രു​തു്; ഇടി​ക്ക​ണം. ഡി​സിൽവ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ സമീ​പി​ച്ചു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു നീ​ണ്ടു​വ​ളർ​ന്ന താടി കണ്ട​പ്പോൾ മാ​റി​ലി​ടി​ക്കാ​ന​ല്ല തോ​ന്നി​യ​തു്. ആ താ​ടി​യൊ​ന്നു പി​ടി​ച്ചു വലി​ക്കാ​നാ​ണു്. ഡി​സിൽവ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ താടി പി​ടി​ച്ചു് ഒന്നു​കു​ലു​ക്കി. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു് അതു രസി​ച്ചി​ല്ല. അവൻ ഊക്കി​ലൊ​രു തട്ടു​കൊ​ടു​ത്തു. തട്ടു​കൊ​ണ്ടു് ഡി​സിൽവ പി​ന്നോ​ട്ടാ​ഞ്ഞു. അതു പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാ​ത്ത​താ​ണു്. വി​ശേ​ഷി​ച്ചു്, ഒരടിമ അങ്ങ​നെ ധി​ക്കാ​ര​മാ​യി പെ​രു​മാ​റു​മെ​ന്നു് ആരും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​ല്ല. ചു​റ്റു​മു​ള്ള അടി​മ​കൾ പേ​ടി​ച്ചു വി​റ​ച്ചു. എന്താ​ണു് സം​ഭ​വി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്നു് ഉറ്റു​നോ​ക്കി.

ഒന്നും സം​ഭ​വി​ച്ചി​ല്ല. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ മാറിൽ തു​ങ്ങു​ന്ന കു​രി​ശു​ഡി​സിൽവ കണ്ടു. ആ അടി​മ​യു​ടെ പേ​രെ​ന്തെ​ന്നു് സ്വ​ന്തം ഭാ​ഷ​യിൽ ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സ്.” അതേ ഭാ​ഷ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഉത്ത​രം പറ​ഞ്ഞു.

ഡി​സിൽ​വ​യ്ക്കു കു​ടു​തൽ ഇഷ്ട​മാ​യി. പരീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ പി​ന്നീ​ടൊ​ന്നും നട​ന്നി​ല്ല. തി​രി​ച്ചു​പോ​കു​മ്പോൾ അടു​ത്ത ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച രാ​വി​ലെ തന്റെ സം​ഘ​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത അടി​മ​ക​ളെ തു​റ​മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ഡി​സിൽവ കല്പി​ച്ചു.

ജോ​ലി​സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു നട​ക്കു​മ്പോൾ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ആലോ​ചി​ച്ചു. വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ലേ​ക്കു്, അവി​ടെ​നി​ന്നു കപ്പ​ലി​ലെ ഇരു​ട്ട​റ​യി​ലേ​ക്കു്, അവി​ടെ​നി​ന്നു ഗോ​വ​യി​ലെ നാ​ശം​പി​ടി​ച്ച ജയി​ലി​ലേ​ക്കു്. പി​ന്നെ അടി​മ​ച്ച​ന്ത​യി​ലേ​ക്കു്, വീ​ണ്ടും ജയി​ലി​ലേ​ക്കു്. പൊ​ക്കൻ അവിടെ കി​ട​ന്നു മരി​ച്ചു. അവ​ന്റെ ശവ​ത്തിൽ ചവി​ട്ടി ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് എഴു​ന്നേ​റ്റു​നി​ന്നു. ഇനി ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ യാ​ത്ര​യാ​ണു്. നദീ​തീ​ര​ത്തു​ള്ള തൊ​ഴിൽ​ശാ​ല​യിൽ വന്നു. ഇനി​യി​താ തു​റ​മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അതു കഴി​ഞ്ഞു കട​ലി​ലേ​ക്കു്; പി​ന്നെ​യോ?