ധാ​രാ​ളം വെ​ള്ള​വും കാ​റ്റു​മു​ള്ള ആ മുറി ഭം​ഗി​യാ​യി അല​ങ്ക​രി​ച്ചു വെ​ച്ചി​രു​ന്നു. വാ​തിൽ​മ​റ​ക​ളും ജാ​ല​ക​മ​റ​ക​ളും മി​ന്നു​ന്ന ചി​ന​പ്പ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. ചു​മ​രു​കൾ​നി​റ​യെ ചി​ത്ര​പ്പ​ണി​ക​ളു​ണ്ടു്. ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് നീ​ല​ച്ച കടൽ​വെ​ള​ള​ത്തിൽ യാ​ത്ര​യ്ക്കൊ​രു​ങ്ങി നിൽ​ക്കു​മ്പോ​ലെ ചെ​റു​തും വലു​തു​മായ കപ്പ​ലു​ക​ളും തോ​ണി​ക​ളും പത്തേ​മ്മാ​രി​ക​ളും വര​ച്ചു വെ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് കൗ​തു​ക​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി. അതി​ന​പ്പു​റം അവി​ട​വി​ടെ ഈത്ത​പ്പ​ന​കൾ​ത​ല​പൊ​ക്കി​നിൽ​ക്കു​ന്ന മണൽ​ക്കാ​ടാ​ണു്. അതി​ലൂ​ടെ യാ​ത്ര​ക്കാ​രെ​യും വഹി​ച്ചു് ഒട്ട​ക​ങ്ങൾ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു. കണ്ടാൽ ജീ​വ​നു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നും. പര​സ്പ​രം പട​വെ​ട്ടു​ന്ന അഭ്യാ​സി​ക​ളു​ടെ ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​ണു് മറ്റൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്തു്.

മു​റി​യു​ടെ ഒര​റ്റ​ത്തു മേൽ​ക്ക​ട്ടി​യും മേ​ലാ​പ്പു​മു​ള്ള ഒരു കട്ടി​ലിൽ ചു​വ​പ്പു​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള തോ​ലു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​ക്കി വക്കി​നു മി​നു​പ്പും പു​ള​പ്പു​മു​ള്ള സ്വർ​ണ്ണ​ക്ക​സ​വു​കൾ പി​ടി​പ്പി​ച്ച കി​ട​ക്ക വി​രി​ച്ചൊ​രു​ക്കി​വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കി​ട​ക്ക​യിൽ അട്ടി​ക്കി​ട്ട തയ​ല​ണ​ക​ളിൽ പക്ഷി​ക​ളു​ടെ​യും മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും മത്സ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും രൂ​പ​ങ്ങൾ സ്വർ​ണ​നൂ​ലിൽ തു​ന്നി​പ്പി​ടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. മു​ട്ടി​നു മു​ട്ടി​നു വലിയ പൂ​ക്കൾ വി​ടർ​ന്നു​നിൽ​ക്കു​ന്ന വള്ളി​കൾ ചു​റ്റി​പ്പി​ണ​ഞ്ഞ ചി​ത്രം​കൊ​ണ്ടു മോ​ടി​പി​ടി​പ്പ​ച്ച​താ​ണു് മേ​ലാ​പ്പു്. ഏതി​നാ​ണു് കൂ​ടു​തൽ ഭം​ഗി​യെ​ന്നു തി​ട്ട​പ്പെ​ടു​ത്താൻ വയ്യാ​തെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് വി​ഷ​മി​ച്ചു​നി​ന്നു. ഒരു സ്വ​പ്ന​ലോ​ക​ത്തി​ലെ​ത്തി​ച്ചേർ​ന്ന അനു​ഭ​വം. ചു​റ്റും കാവൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടെ സാ​ന്നി​ദ്ധ്യം മറ​ന്നു് അവൻ മു​മ്പോ​ട്ടു​നീ​ങ്ങി, ആ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ കൈ​കൊ​ണ്ടൊ​ന്നു തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കാൻ. വലി​യൊ​രു കു​ന്തം അവ​ന്റെ നെ​ഞ്ചി​നു​നേർ​ക്കു​യർ​ന്നു. എല്ലാം അക​ന്നു​നി​ന്നു കണ്ടാൽ മതി. തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കേ​ണ്ടെ​ന്നു തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു.

മെ​തി​യ​ടി ധരി​ച്ചു് ആരോ നട​ന്നു വരു​ന്ന ശബ്ദം. ആരാ​യി​രി​ക്കും? ചു​റ്റും നോ​ക്കി. ഇട​തു​വ​ശ​ത്തെ വാ​തി​ലിൽ തൂ​ങ്ങു​ന്ന പട്ടു​മറ ഒന്നു വെ​ട്ടി​പ്പു​ള​ഞ്ഞു. ഗം​ഭീ​രാ​കാ​ര​നായ ഒരു മനു​ഷ്യൻ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു. ചു​റ്റും നിൽ​ക്കു​ന്ന ആയു​ധ​ധാ​രി​ക​ളായ പട്ടാ​ള​ക്കാർ തല കു​നി​ച്ചു് വന്ദി​ച്ചു് ഇരു​പാർ​ശ്വ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു മാ​റി​നി​ന്നു. ഇപ്പോൾ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് മു​റി​യു​ടെ ഏതാ​ണ്ടു മദ്ധ്യ​ത്തിൽ ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ടു നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

ആരാ​യി​രി​ക്കും അതു്? അവൻ ഇമ​വെ​ട്ടാ​തെ നോ​ക്കി​നി​ന്നു. ഇളം മഞ്ഞ​നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള കു​പ്പാ​യ​മാ​ണു് ധരി​ച്ച​തു്. തലയിൽ ഉറു​മാൽ​കൊ​ണ്ടൊ​രു കെ​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉറു​മാ​ലി​ന്റെ നിറം പച്ച​യാ​ണു്. കടും​ചു​വ​പ്പിൽ കറു​ത്ത വര​ക​ളു​ള്ള മു​ണ്ടാ​ണു​ടു​ത്ത​തു്. എല്ലാം പട്ടാ​ണു്.

ആരെ​യും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ, ആരോ​ടും ഒന്നും പറ​യാ​തെ, ആ മനു​ഷ്യൻ മു​മ്പോ​ട്ടു നട​ന്നു. അട്ടി​ക്കു​വെ​ച്ച തല​യ​ണ​യിൽ​ചാ​രി, കി​ട​ക്ക​യി​ലി​രു​ന്നു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ മന​സ്സു പതു​ക്കെ മന്ത്രി​ച്ചു.

“കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ.”

അവ​ന്റെ ആരാ​ധ​നാ​മൂർ​ത്തി​യാ​ണു് കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ. കു​ട്ടി​ക്കാ​ലം​മു​തൽ കാണാൻ കൊ​തി​ക്കു​ന്നു. ഇന്ന​തി​നു​ള്ള ഭാ​ഗ്യ​മു​ണ്ടാ​യി. നോ​ക്കും തോറും അവ​ന്നു തോ​ന്നി, പറ​ങ്കി​കൾ പേ​ടി​ച്ചു വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന​തു വെ​റു​തെ​യ​ല്ലെ​ന്നു്. ആ കണ്ണു​കൾ കണ്ടാൽ ആരും പേ​ടി​ക്കും. ജ്വ​ലി​ക്കു​ന്ന പന്ത​ങ്ങൾ പോലെ!

മര​യ്ക്കാ​രു​ടെ ഏതാ​ണ്ടൊ​രു ചി​ത്രം അവ​ന്റെ മന​സ്സി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മു​മ്പി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന സജീ​വ​ച​രി​ത്ര​വും മന​സ്സി​ലെ ചി​ത്ര​വും തമ്മിൽ അവൻ തട്ടി​ച്ചു​നോ​ക്കി. വലിയ വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ല. ചെ​റി​യൊ​രു കു​ഴ​പ്പം മാ​ത്രം. വീ​തി​കു​ടിയ നെ​റ്റി​യിൽ, ഇട​ത്തെ കൺ​പു​രി​ക​ത്തി​നു മു​ക​ളിൽ, നീ​ള​ത്തി​ലൊ​രു കല​യു​ണ്ടു്. അവ​ന്റെ സങ്ക​ല്പ​ചി​ത്ര​ത്തിൽ ആ കല​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. യു​ദ്ധ​ത്തിൽ മു​റി​വേ​റ്റ​തി​ന്റെ അട​യാ​ള​മാ​യി​രി​ക്കും.

മറ്റെ​ല്ലാം ശരി​യാ​ണു്. ഉയർ​ന്ന മൂ​ക്കു്, മയിൽ​പ്പീ​ലി​പോ​ലെ തി​ള​ങ്ങു​ന്ന കൺ​പു​രി​കം, വട്ട​മു​ഖം, വെ​ട്ടി​യൊ​തു​ക്കിയ കറു​ത്ത വട്ട​ത്താ​ടി, വി​രി​ഞ്ഞ മാറു്, നീ​ണ്ടു​രു​ണ്ട കൈകൾ, മു​ഴ​ങ്ങു​ന്ന ശബ്ദം-​അവന്റെ ആരാ​ധ​നാ​മൂർ​ത്തി തി​ക​ച്ചും ഗം​ഭീ​രൻ​ത​ന്നെ.

തന്നെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും ആലോ​ചി​ക്കാൻ അതു​വ​രെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു് ഇട​കി​ട്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. മര​യ്ക്കാർ​കോ​ട്ട​യി​ലാ​ണെ​ത്തി​യ​തെ​ന്ന വി​ശ്വാ​സം അവനെ ആവേ​ശം​കൊ​ള്ളി​ച്ചു. തന്നെ ചു​ഴ്‌​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന ആപ​ത്തി​ന്റെ വലു​പ്പം, അതു​കൊ​ണ്ടു്, മറ​ന്നു​പോ​യി.

രാ​ത്രി ആരും കാ​ണാ​തെ​യാ​ണു് നഗ​രാ​തിർ​ത്തി കട​ന്ന​തു്. അക​ത്ത​ള​ത്തി​ലെ കാ​വൽ​ക്കാ​ര​നെ ആക്ര​മി​ച്ചു കീ​ഴ​ട​ക്കി.

ഭയ​ങ്ക​ര​മായ കു​റ്റം.

അതു​ക​ഴി​ഞ്ഞു കോ​ട്ട​യിൽ കയ​റി​ക്കൂ​ടാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. കാ​വൽ​ക്കാർ കണ്ടെ​ത്തി പി​ടി​കൂ​ടി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ആ കു​റ്റ​വും ചെ​യ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു. കോ​ട്ട​യ്ക്കു പു​റ​ത്തു് ശത്രു​ക്കൾ തരം​പാർ​ത്തു നിൽ​പ്പാ​ണു്. ഏതു നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും ആക്ര​മ​ണ​മു​ണ്ടാ​വാം. ഊണും ഉറ​ക്ക​വു​മു​പേ​ക്ഷി​ച്ചു കാ​വൽ​ജോ​ലി നട​ത്തു​ന്ന​വ​രു​ടെ കണ്ണിൽ പൊ​ടി​യി​ട്ടാ​ണു് കട​ന്നു​വ​ന്ന​തു്. ശത്രു​ക്ക​ളു​ടെ ചാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു വല്ല​വ​രും സം​ശ​യി​ച്ചാൽ തെ​റ്റി​ല്ല.

വധ​ശി​ക്ഷ വി​ധി​ക്കേ​ണ്ട കു​റ്റം.

ആലോചന മു​ഴു​മി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു വി​ചാ​രണ തു​ട​ങ്ങി. കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രു​ടെ നോ​ട്ടം വാൾ​മുന പോലെ അവനെ കു​ത്തി​ത്തു​ള​ച്ചു. പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ ചാ​ട്ട​വാ​റി​നേ​ക്കാൾ കരു​ത്തു​ള്ള ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്.

അവൻ കു​ലു​ങ്ങി​യി​ല്ല. കു​ലു​ങ്ങേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ​ക്കു കഴി​യു​ന്ന സഹായം ചെ​യ്യാ​നാ​ണ​വൻ വന്ന​തു്. അതു് അവൻ തു​റ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു. ആരും വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​ല്ല. എല്ലാം കേ​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞാ​ണു് മര​യ്ക്കാർ കൽ​പി​ച്ച​തു്. “പറെടാ, നേരു പറ.”

“നേ​രാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്” ഒട്ടും പത​റാ​തെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഉത്ത​രം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു കേ​ട്ടു പട്ടാ​ള​ക്കാർ തമ്മിൽ എന്തോ പി​റു​പി​റു​ത്തു. ആരും അങ്ങ​നെ കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രോ​ടു ധി​ക്കാ​ര​ത്തോ​ടെ സം​സാ​രി​ക്കാ​റി​ല്ല. അവർ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു:

“ഞാൻ രാ​ത്രി ചാ​ടി​പ്പോ​ന്ന​താ​ണു്. അരം കൊ​ണ്ടു ചങ്ങല രാവി മു​റി​ച്ചു. നേരെ ഇങ്ങോ​ട്ടോ​ടി.”

“കോ​ട്ട​യിൽ ഒളി​ച്ചു​ക​ട​ക്കാൻ നോ​ക്കി​യ​തെ​ന്തി​നു്?” ശബ്ദം കു​റ​ച്ചു മയ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് മര​യ്ക്കാർ ചോ​ദി​ച്ച​തു്.

“ഒളി​ച്ചോ​ടി ഞാൻ പി​ന്നെ​ന്തു​ചെ​യ്യും? നേരം വെ​ളു​ത്താൽ അവ​രെ​ന്നെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കി​ല്ലേ?”

കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ അവ​ന്റെ ഓരോ ചല​ന​വും ഭാ​വ​വും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

“നി​ന്റെ പേരു്?”

അവനു രണ്ടു പേ​രു​ണ്ടു്. ഏതാ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തു്? തെ​ല്ലിട സം​ശ​യി​ച്ചു​നി​ന്നു. പൊ​ക്ക​നെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ അതു നേ​രാ​വി​ല്ല. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ മര​യ്ക്കാർ അവനെ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കും. സത്യം പറ​ഞ്ഞു കു​റ​ച്ചു തെ​റ്റി​ദ്ധാ​രണ സമ്പാ​ദി​ച്ചാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല. കളവു് പറയാൻ വയ്യെ​ന്നു് അവനു തോ​ന്നി.

“എടാ, നി​ന്റെ പേരാ ചോ​ദി​ച്ച​തു്?”

“ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്.” അവൻ പത​റാ​തെ പറ​ഞ്ഞു. ഇനി ചോ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ല.

മര​യ്ക്കാ​രു​ടെ മു​ഖ​ഭാ​ഗം മാറി. നോ​ട്ടം കൂ​ടു​തൽ രൂ​ക്ഷ​മാ​യി:

‘നീ നസ്രാ​ണി​യാ​ണു്, അല്ലേ?”

“മര​യ്ക്കാർ​കോ​ട്ട നസ്രാ​ണി​കൾ​ക്കു പു​ലി​ക്കൂ​ടാ​ണെ​ന്നു നീ കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല?” മെ​തി​യ​ടി​യിൽ ചവു​ട്ടി മര​യ്ക്കാർ എഴു​ന്നേ​റ്റു.

“ജനി​ച്ച​തു് നസ്രാ​ണി​യാ​യി​ട്ട​ല്ല.” തന്റെ പൂർ​വ്വ​കഥ വി​സ്ത​രി​ക്കാൻ ഒരു​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പറ​ഞ്ഞു.

“എന്നാൽ നീ മരി​ക്കു​ന്ന​തു് നസ്രാ​ണി​യാ​യി​ട്ടാ​യി​രി​ക്കും.” കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ നട​ന്നു. മെ​തി​യ​ടി കൂ​ടു​തൽ​ശ​ബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കി. വാ​തിൽ​മറ പി​ടി​ച്ചു തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് പട്ടാ​ള​ക്കാ​രോ​ടു കല്പി​ച്ചു;

“അവനെ നേരു പറയാൻ പഠി​പ്പി​ക്കു്. കൊ​ണ്ടു​പോ”

വാ​തിൽ​മറ ശക്തി​പൂർ​വ്വ​മി​ള​കി. ക്ര​മേണ അതി​ന്റെ ചലനം നി​ല​ച്ചു. മെ​തി​യ​ടി​യു​ടെ ശബ്ദം അക​ന്ന​ക​ന്നി​ല്ലാ​താ​യി.

ചാ​ര​ന്മാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു സത്യം പറ​യി​ക്കാൻ വി​ചി​ത്ര​മായ പല മാർ​ഗ​ങ്ങ​ളും മര​യ്ക്കാർ​കോ​ട്ട​യി​ലു​ണ്ടു്. പട്ടാ​ള​ക്കാർ അതെ​ല്ലാം ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു വി​വ​രി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.

തല കീ​ഴാ​യി കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കി താ​ഴ​ത്തു തീ​കൂ​ട്ടി പു​ക​യി​ടും; സത്യം പറ​യു​ന്ന​തു​വ​രെ, അല്ലെ​ങ്കിൽ മരി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ. വി​ഷ​ജ​ന്തു​ക്ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു നാ​ഭി​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു കടി​പ്പി​ക്കും. വി​ഷ​ജ​ന്തു​ക്ക​ളിൽ ഏറ്റ​വും ഉഗ്രൻ ‘ആയി​രം​കാ​ലൻ തേ​ളാ​ണു്.’ മലർ​ത്തി​ക്കി​ട​ത്തി ശരീരം ഇള​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത വിധം കാലും കൈയും പി​ടി​ച്ചു​കെ​ട്ടി, നഗ്ന​മായ നാ​ഭി​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു് ‘ആയി​രം​കാ​ലൻ തേളി’നെ മേയാൻ വിടും. അതു കൊ​റു​ങ്ങു​കൾ​കൊ​ണ്ടു് ഇറു​ക്കും. വി​ഷ​സ​ഞ്ചി​യു​ള്ള വാൾ​ത്ത​ല​പ്പു​കൊ​ണ്ടു കു​ത്തും. അവി​ടെ​ക്കി​ട​ന്നു നൃ​ത്തം വയ്ക്കും. കു​ത്തു​ക​ളേൽ​ക്കു​ന്ന​വൻ ഭയ​ങ്ക​ര​വേ​ദ​ന​കൊ​ണ്ടു പു​ള​യും. രണ്ടോ മു​ന്നോ ദിവസം അങ്ങ​നെ കി​ട​ക്കും. പി​ന്നെ മരി​ക്കും.

നേരു പറ​യി​ക്കാൻ വി​ചി​ത്ര​മായ മറ്റു മാർ​ഗ​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടു്. അതൊ​ക്കെ വി​വ​രി​ച്ചു പറ​യു​മ്പോൾ പട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ ഭീതി നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്ന​തു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് കണ്ടു.

മർ​ദ്ദന നട​പ​ടി​ക​ളൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ​ത​ന്നെ സത്യം പറയാൻ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഒരു​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, അവ​ന്റെ സത്യം ആർ​ക്കും ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. ആരും അതു് അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാൻ തയ്യാ​റു​മി​ല്ല. മര​യ്ക്കാർ​കോ​ട്ട​യിൽ എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും കട​ന്നു​കൂ​ടി​യാൽ രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​മെ​ന്നും പറ​ങ്കി​ക​ളോ​ടു യു​ദ്ധം ചെ​യ്തു പക​വീ​ട്ടാ​മെ​ന്നും ആശി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു. ആ ആശയും തകർ​ന്നു. ഇനി​യൊ​ന്നും ആശി​ക്കാ​നി​ല്ല. ചു​റ്റും നിൽ​ക്കു​ന്ന പട്ടാ​ള​ക്കാ​രോ​ടു് അവൻ ചോ​ദി​ച്ചു:

“നി​ങ്ങൾ​ക്കേ​താ എളു​പ്പം?”

ചോ​ദ്യം മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ പട്ടാ​ള​ക്കാർ പര​സ്പ​രം മി​ഴി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ഒരാൾ സംശയം തീർ​ക്കാ​നൊ​രു​ങ്ങി:

“എന്താ ചോ​ദി​ച്ച​തു്?”

“തേ​ളി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു കു​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തോ പു​ക​യി​ട്ടു കൊ​ല്ലു​ന്ന​തോ, ഏതാ നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ളു​പ്പം?”

“എന്തി​നു്?”

“എളു​പ്പ​മു​ള്ള​തു വേഗം ചെ​യ്യാൻ.”

വി​ചി​ത്ര​മായ അപേ​ക്ഷ. തോ​ന്നു​മ്പോൾ മരി​ക്കാ​നു​ള്ള സൗ​ക​ര്യം ഒരു​കാ​ല​ത്തും മനു​ഷ്യ​നു കി​ട്ടീ​ട്ടി​ല്ല. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നും ആ സൗ​ക​ര്യം നി​ഷേ​ധി​ച്ചു. കോ​ട്ട​യ്ക്ക​ത്തു​ള്ള തട​വി​ലേ​ക്കു് അവനെ മാ​റ്റി​പ്പാർ​പ്പി​ച്ചു. വറ​ക്കു​ന്ന ചട്ടി​യിൽ നി​ന്നു കരി​ക്കു​ന്ന അടു​പ്പി​ലേ​ക്കു​ള്ള മാ​റ്റം!

അവ​നൊ​ട്ടും വേദന തോ​ന്നി​യി​ല്ല. നൈ​രാ​ശ്യ​മാ​ണു്. കടു​ത്ത നൈ​രാ​ശ്യം. എല്ലാം അടി​ച്ചു​പൊ​ളി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി.

ഉച്ച​ഭ​ക്ഷ​ണം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു മു​മ്പിൽ വച്ച​പ്പോൾ പു​റ​ങ്കാ​ലെ​ടു​ത്തൊ​രു തട്ടു​കൊ​ടു​ത്തു. പാ​ത്ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അതു ഭി​ത്തി​യിൽ​ചെ​ന്ന​ടി​ച്ചു നി​ല​ത്താ​കെ ചിതറി. കു​ടി​ക്കാൻ വെച്ച വെ​ള്ള​മെ​ടു​ത്തു ഭക്ഷ​ണം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന പട്ടാ​ള​ക്കാ​ര​ന്റെ മു​ഖ​ത്തൊ​ഴി​ച്ചു. പാ​ത്രം കയ്യി​ലി​ട്ടു​ട​ച്ചു് തി​രു​മ്മി​പ്പൊ​ടി​യാ​ക്കി നി​ല​ത്തു വിതറി. പട്ടാ​ള​ക്കാ​രൻ അമ്പ​ര​ന്നു പു​റ​ത്തേ​ക്കോ​ടി വാതിൽ ബന്ധി​ച്ചു.

നൈ​രാ​ശ്യം നി​മി​ഷം​പ്ര​തി വർ​ദ്ധി​ക്കു​ക​യാ​യാ​ണു്. എല്ലാ​റ്റി​നോ​ടും അവജ്ഞ. മനു​ഷ്യ​രെ മു​ഴു​വൻ പു​ച്ഛം. അവൻ അവ​നെ​ത്ത​നെ വെ​ല്ലു വി​ളി​ക്കാ​നും ഇടി​ച്ചു കൊ​ല്ലാ​നും തോ​ന്നി.

കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കി​പ്പു​ക​യി​ട​ലും തേ​ളി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു കടി​പ്പി​ക്ക​ലും! മനു​ഷ്യ​രെ​ല്ലാം ഒരു​പോ​ലെ​യാ​ണു്. ആരെ​യും വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ കൊ​ള്ളി​ല്ല. കൊ​ല​പാ​ത​കി​ക​ളും കൊ​ള്ള​ക്കാ​രു​മാ​ണു്. വി​ഷ​ജ​ന്തു​ക്ക​ളാ​ണു് ഭേദം. ഇനി തന്റെ മു​റി​യിൽ മനു​ഷ്യൻ കട​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. കട​ന്നാൽ ഇടി​ച്ചു​കൊ​ല്ലും. കൈ​മ​ട​ക്കി അവൻ ഭി​ത്തി​യി​ലി​ടി​ച്ചു. ദേ​ഷ്യം തീ​രു​ന്ന​തു​വ​രെ ഇടി​ച്ചു.

പു​റ​ത്തു കാൽ​പെ​രു​മാ​റ്റ​മു​ണ്ടു്. ചങ്ങ​ല​യു​ടെ ശബ്ദ​മു​ണ്ടു്. പി​ടി​ച്ചു ചങ്ങ​ല​യ്ക്കി​ടാ​നു​ള്ള പു​റ​പ്പാ​ടാ​വും. ജീ​വ​നു​ള്ള കാലം ഇനി ചങ്ങ​ല​യിൽ കു​ടു​ങ്ങി​ല്ല. കൊ​ല്ല​ട്ടെ. ശവ​മാ​ക്കി വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ചങ്ങ​ല​യ്ക്കി​ട​ട്ടെ. ഒരു​ങ്ങി​നി​ന്നു. മു​മ്പി​ലൂ​ടെ ആരു വന്നാ​ലും ഒഴി​വാ​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു് നി​ശ്ച​യ​ത്തോ​ടെ ഭി​ത്തി​യിൽ ചാരി നി​ന്നു.

വാതിൽ കരു​ത​ലോ​ടെ​യാ​ണു് തു​റ​ക്കു​ന്ന​തു്. കൂ​ടു​തൽ ആളു​ക​ളു​ണ്ടു്. ആരും അക​ത്തു കട​ക്കു​ന്നി​ല്ല. വര​ട്ടെ; സത്യം അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാൻ തയ്യാ​റി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ല​ത്തോ​ളം ആ കോ​ട്ട​യിൽ ആർ​ക്കും താൻ കി​ഴ​ട​ങ്ങി​ല്ലെ​ന്നു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഉറ​പ്പി​ച്ചു. കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ തന്നെ വര​ട്ടെ; ഒരു കൈ നോ​ക്കും.

വാ​തിൽ​ക്കൽ എല്ലാ​വ​രും ശങ്കി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്നു. ആർ​ക്കും അക​ത്തു കട​ക്കാൻ ധൈ​ര്യ​മി​ല്ല. അവൻ ഒട്ടു കു​ലു​ങ്ങാ​തെ നോ​ക്കി. ആ നോ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരു താ​ക്കീ​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു: “ജീ​വ​നിൽ കൊ​തി​യു​ള്ള​വർ അക​ത്തേ​ക്കു വര​ണ്ടാ…”

പു​റ​ത്തു നിൽ​ക്കു​ന്ന​വർ കു​ടി​യാ​ലോ​ചി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആലോ​ചി​ക്ക​ട്ടെ. അവ​നൊ​ന്നേ ആലോ​ചി​ക്കാ​നു​ള്ളൂ. പൊ​രു​തി മരി​ക്ക​ണം. ഇനി മറ്റൊ​രാ​ളു​ടെ അടി​മ​യാ​വാൻ വയ്യാ.

ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ലൂ​ടെ തി​ക്കി​ത്തി​ര​ക്കി ഒരാൾ മു​മ്പോ​ട്ടു വരു​ന്നു. അക​ത്തു കട​ക്കു​ന്നു. ആരാ​യാ​ലും വര​ട്ടെ. ഒരു മു​ന്ന​റി​യി​പ്പു കൊ​ടു​ക്കാം.

“കരുതി വന്നാൽ മതി.” അവൻ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു: “മരി​ക്കാ​നൊ​രു​ങ്ങീ​ട്ടു​ണ്ടോ?”

ആദ്യ​ത്തെ ഇടി​ക്കു് തന്നെ നി​ലം​പ​തി​ക്ക​ണം. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് മു​ഷ്ടി ചു​രു​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് ഒരു​ങ്ങി​നി​ന്നു.

കട​ന്നു​വ​ന്ന ആൾ അവ​ന്റെ ശബ്ദം​കേ​ട്ടു തരി​ച്ചു​നി​ന്നു.

എന്താ​ണു് ഭാവം? അവൻ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

ആരാ​ണ​തു്?

ഐദ്രോ​സ്!

പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പ​ലിൽ​വെ​ച്ചു മരി​ച്ചു​പോയ ഐദ്രോ​സി​ന്റെ പ്രേ​ത​മാ​ണോ മു​മ്പിൽ? തട​വു​മു​റി​യി​ലെ മങ്ങിയ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ ഒന്നും വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. അവൻ വി​ളി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു:

“ആരാ​ണ​തു്?

“പൊ​ക്ക​നാ!”

ഐദ്രോ​സ് വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ശബ്ദം അതു​ത​ന്നെ. പല തവണ കേ​ട്ടു പരി​ച​യി​ച്ച​താ​ണു്.

പി​ന്നെ താ​മ​സു​ണ്ടാ​യി​ല്ല, രണ്ടു​പേ​രും ഓടി​യ​ടു​ത്തു; സു​ഖ​ക​ര​മായ ഒരാ​ശ്ലേ​ഷ​ത്തിൽ ഒട്ടി​ച്ചേർ​ന്നു.

“ജ്ജെ​ങ്ങ​നെ ഇബി​ടെ​ത്തി മോനേ?”

“ഒക്കെ​പ്പ​റ​യാം. നി​ങ്ങ​ളെ അന്നു പറ​ങ്ക്യേ​ള് കൊ​ന്നി​ല്ലേ?”

“ഇല്ല. ഞമ്മ​ളാ പെ​ങ്കി​ട്ടീ​നെ രചി​ച്ച്. ഓളെ അച്ച​ന്റ കൈ​മ​ലേൽ​പ്പി​ച്ച്.”

“ആരെ?” പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ നി​ങ്ങൾ രക്ഷി​ച്ചോ? ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഉദ്വേ​ഗ​ത്തോ​ടെ ചോ​ദി​ച്ചു.

“തന്നെ.” ഒറ്റ വാ​ക്കിൽ ഐദ്രോ​സ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

“ഓ! വലിയ പു​ണ്യം.” ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ കണ്ണു​കൾ നി​റ​ഞ്ഞു.

ഐദ്രോ​സി​ന്റെ പുറം കണ്ണീർ​കൊ​ണ്ടു നന​ഞ്ഞു.

വാ​തിൽ​ക്കൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന​വർ ആ രംഗം കണ്ടു് അമ്പ​ര​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

ഐദ്രോ​സും പൊ​ക്ക​നും തോളിൽ കൈ​കെ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്ന​തു്. അവർ നേരേ കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രു​ടെ സമീ​പ​ത്തേ​ക്കു പോയി.

ഇട​യി​ലൊ​രു ചോ​ദ്യം​പോ​ലും ചോ​ദി​ക്കാ​തെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ കഥ മു​ഴു​വ​നും കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ കേ​ട്ടു. ശത്രു​ക്കൾ കോട്ട ആക്ര​മി​ക്കാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ച ദി​വ​സ​വും സമ​യ​വും കാ​ലേ​ക്കൂ​ട്ടി അറി​ഞ്ഞ​തു മെ​ച്ച​മാ​യി.

ഏഴര വെ​ളു​പ്പി​നു് ഇരി​ങ്ങൽ​പ്പാ​റ​യു​ടെ ഉച്ചി​യിൽ നി​ന്നു പന്തം​കൊ​ളു​ത്തി കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് യു​ദ്ധം തു​ട​ങ്ങാ​നു​ള്ള അട​യാ​ളം. കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ ഗാ​ഢ​മാ​യി ആലോ​ചി​ച്ചു: ആ തന്ത്രം പൊ​ളി​ക്ക​ണം. പൊ​ളി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ ആക്ര​മ​ണം ഒരേ സമ​യ​ത്തു നട​ക്കി​ല്ല; ഒന്നി​ച്ചു​ള്ള എതിർ​പ്പു ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റി​പ്പോ​കും.

“ഐദ്രോ​സേ.” മര​യ്ക്കാർ പറ​ഞ്ഞു: “നീ മായനെ വിളി.”

മായൻ വന്ന​പ്പോൾ എല്ലാം രഹ​സ്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് പറ​ഞ്ഞേൽ​പ്പി​ച്ച​തു്. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സും ഐദ്രോ​സും കപ്പ​ലിൽ​വെ​ച്ചു പി​രി​ഞ്ഞ​തിൽ​പ്പി​ന്നെ അവ​ര​വർ​ക്കു​ണ്ടായ അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ അന്യോ​ന്യം വി​വ​രി​ച്ചു.

“ആ പെ​ങ്കു​ട്ടീ​നെ ഏൽ​പി​ച്ച് ഞമ്മൾ നേരെ ഇബി​ടെ​യ്ക്കാ പോ​ന്ന​തു്.” ഐദ്രോ​സ് പറ​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു: “മറ്റെ​ബി​ടേം ഞമ്മ​ക്കു പൊ​ഗ്ഗാ​നി​ല്ല. ഞമ്മൾ പറ​ങ്ക്യേ​ളെ പി​ടീ​പ്പെ​ട്ടേ​പ്പി​ന്നെ കെ​ട്ട്യോ​ളം കു​ട്ട്യോ​ളും എര​ന്നു് നട​ന്നു.”

അതു​പ​റ​യു​മ്പോൾ ഐദ്രോ​സി​ന്റെ കണ്ഠം ഇട​റി​യി​രു​ന്നു. കണ്ണു​കൾ നന​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

“പി​ന്നെ എബി​ടേ​യ്ക്കാ പോ​യ​തെ​ന്ന് ആർ​ക്കും ഒരു ബി​ബി​രേ​ല്ല. ഏടേ​ങ്കി​ലും ബീണു മരി​ച്ചേ​രി​ക്കും.”

അപ്പു​റം പറയാൻ ശേ​ഷി​യി​ല്ലാ​തെ ഐദ്രോ​സ് തല​താ​ഴ്ത്തി​യി​രു​ന്നു. കു​ടും​ബ​കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു കേ​ട്ട​പ്പോൾ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ മന​സ്സു വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തെ ഓല​മേ​ഞ്ഞ കു​ടി​ലി​ലേ​ക്കോ​ടി: അവിടെ അച്ഛ​നും അമ്മ​യും ഉണ്ടോ? വാർ​ദ്ധ​ക്യം​കൊ​ണ്ടു് അദ്ധ്വാ​നി​ക്കാൻ വയ്യാ​തായ അച്ഛൻ എര​ന്നു നട​ക്കു​ക​യാ​ണോ? കൂടെ അമ്മ​യു​മു​ണ്ടോ? അവ​ന്റെ ആലോചന അതാ​ണു്. എത്ര കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളി​ങ്ങ​നെ തു​ല​ഞ്ഞു!

“ഒക്കേ​റ്റി​നു കാരണം ഈ പറ​ങ്കി​ക​ളാ​ണ്.”

ഒരു നെ​ടു​വീർ​പ്പോ​ടെ ഐദ്രോ​സ് തു​ടർ​ന്നു:

“ഓലോട് ഞമ്മ​ളെ പക വീ​ട്ട​ണ​ന്നി​ച്ചാൽ മര​യ്ക്കാ​രെ ഒപ്പം കൂ​ട്ട​ണം.”

തക്ക നിർ​ദേ​ശം കൊ​ടു​ത്തു മായനെ തി​രി​ച്ച​യ​ച്ചു​വ​രു​ന്ന കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ ഐദ്രോ​സി​ന്റെ ഒടു​വി​ല​ത്തെ വാ​ക്കു​കേ​ട്ടു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ തോളിൽ കളി​യാ​യി പി​ടി​ച്ചു കു​ലു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു;

“ഐദ്രോ​സി​ന്റെ കൂടെ പോക്. വേ​ണ്ട​തൊ​ക്കെ മട്ടം​പോ​ലെ ഐദ്രോ​സു പറ​ഞ്ഞു​ത​രും.”

ഐദ്രോ​സി​ന്റെ​കൂ​ടെ പോ​കു​മ്പോൾ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ആലോ​ചി​ച്ചു: “ആയിരം കാ​ലൻ​തേ​ള്” നാ​ഭി​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു നൃ​ത്തം​വേ​ക്കേ​ണ്ട സമ​യ​മാ​ണു്. ഐദ്രോ​സു രക്ഷി​ച്ചു. വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്ക​പ്പു​റം പി​ടി​ച്ചു​കെ​ട്ടി പറ​ങ്കി​കൾ​ക്കു വിൽ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങിയ അപ​രാ​ധ​ത്തി​ന്നു പല​കു​റി ഐദ്രോ​സ് പ്ര​തി​വി​ധി​ചെ​യ്തു. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ രക്ഷി​ച്ചു. പി​ശാ​ചു​ക്ക​ളു​ടെ കൈയിൽ നി​ന്നു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ അതി​ദാ​രു​ണ​മായ അവ​ളു​ടെ അന്ത്യം അവ​ന്നു കൈ​യും​കെ​ട്ടി നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു.

അന്നു​മു​തൽ ഐദ്രോ​സ് ഒരു​മി​ച്ചാ​ണു്. രാ​ത്രി​മു​ഴു​വൻ കോട്ട കാ​ക്കു​ന്ന ജോലി. പകൽ ഉറ​ക്കം. ഒര​ല്ല​ലും അല​ട്ടു​മി​ല്ല. മന​സ്സി​നു ഭാ​ര​മി​ല്ല. പാ​ഞ്ചാ​ലി രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. സ്വ​ന്തം അച്ഛ​ന്റെ കൂടെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ന്നു. ആ വിവരം കേ​ട്ട​തോ​ടെ മന​സ്സി​ന്റെ പകുതി ഭാരം നീ​ങ്ങി. ഇനി അമ്മ​യും അച്ഛ​നു​മാ​ണു്. ഈശ്വ​രൻ അവർ​ക്കു​മൊ​രു വഴി കാ​ണി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. ആക​സ്മിക സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു നെ​യ്തെ​ടു​ത്ത തന്റെ ജീ​വി​തം, ഇനി ഏതു പത​ന​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണു് നീ​ങ്ങാൻ പോ​വു​ന്ന​തെ​നു് അവ​നു​ത​ന്നെ നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല. കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രു​ടെ സ്നേ​ഹം സമ്പാ​ദി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞ​തിൽ വലിയ അഭി​മാ​ന​മു​ണ്ടു്. ആ കോ​ട്ട​യിൽ വെ​ച്ചു്. പക്ഷേ, ഭാ​വി​ജീ​വി​തം കരു​പ്പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ക്കാൻ കഴി​യു​മെ​ന്നു് അവ​നാ​ശി​ച്ചു.

യു​ദ്ധ​ദി​വ​സം വേ​ഗ​ത്തിൽ വന്നു. പു​ല​രാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അക്ഷമ തോ​ന്നി. ഗോ​വ​യിൽ​വെ​ച്ചോ കപ്പ​ലിൽ​വെ​ച്ചോ പരി​ച​യി​ച്ച വല്ല​വ​രേ​യും ശത്രു​മ​ദ്ധ്യ​ത്തിൽ കണ്ടു​മു​ട്ട​ണേ എന്നു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു. താ​നാ​രാ​ണെ​ന്നു കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള ഒരു സന്ദർ​ഭം കി​ട്ട​ണം. അതേ വേ​ണ്ടു. പരി​ഭ​വ​ങ്ങൾ എണ്ണി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു പക​വീ​ട്ട​ണം. ഡി​സിൽവ, മന്റോസ… എത്ര​പേ​രെ കാ​ണാ​നു​ണ്ടു്. കാണും, ഈ യു​ദ്ധ​ത്തി​ല​ല്ലെ​ക്കിൽ മറ്റൊ​രു യു​ദ്ധ​ത്തിൽ. പ്ര​തീ​ക്ഷ​യോ​ടെ കാ​ത്തി​രു​ന്നു.

അങ്ങ​നെ ആ ദി​വ​സ​വും പു​ലർ​ന്നു. കോ​ട്ട​യിൽ വലിയ തി​ര​ക്കാ​ണു്. ആർ​ക്കും ഒരു വി​ശ്ര​മ​വു​മി​ല്ല. സജ്ജീ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ നേ​രി​ട്ടു​ത​ന്നെ പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഗോ​പു​ര​ങ്ങ​ളി​ലും കൊ​ത്ത​ള​ങ്ങ​ളി​ലു​മു​ള്ള പീ​ര​ങ്കി​ക​ളൊ​ക്കെ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ? വെ​ടി​ക്കോ​പ്പു​കൾ ആവ​ശ്യ​ത്തി​ലും കൂ​ടു​തൽ കരു​തീ​ട്ടി​ല്ലേ? കോ​ട്ടി​യി​ലു​ള്ള​വർ​ക്കു വേ​ണ്ട​ത്ര ഭക്ഷ​ണ​സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളി​ല്ലേ?

ഉച്ച​യ്ക്കു​മു​മ്പു് പരി​ശോ​ധ​ന​ക​ളൊ​ക്കെ കഴി​ഞ്ഞു. മര​യ്ക്കാർ​ക്കു തൃ​പ്തി​യാ​യി. ഒരു കോ​ട്ട​വും കൂ​ടാ​തെ നാ​ലു​മാ​സം യു​ദ്ധം നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വാ​നു​ള്ള വി​ഭ​വ​ങ്ങൾ കോ​ട്ട​യി​ലു​ണ്ടു്. തൽ​ക്കാ​ലം അതു​മ​തി.

ഉച്ച​തി​രി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കു​ടി​യാ​ലോ​ച​ന​യാ​യി. കി​ഴ​ക്കും പടി​ഞ്ഞാ​റും അത്ര വളരെ കരു​ത​ലു​ക​ളാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല. പ്ര​ധാ​ന​മായ മു​ന്നേ​റ്റം തെ​ക്കും വട​ക്കു​മാ​ണു് പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട​തു്. വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​രായ സേ​നാ​നാ​യ​ക​ന്മാ​രെ ആ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു നി​യ​മി​ച്ചു. വട​ക്കു​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള​വർ ചങ്ങാ​ടം​വ​ഴി പുഴ കട​ക്കാ​നാ​ണെ​ളു​പ്പം. അവരെ കര​യ്ക്കു കാ​ലു​കു​ത്താ​ന​നു​വ​ദി​ക്ക​രു​തു്. നിർ​ദ്ദേ​ശം കി​ട്ടി​യാൽ പീ​ര​ങ്കി​കൾ സദാ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണം; വി​ല്ലും. തെ​ക്കു ഭാ​ഗ​ത്തും പീ​ര​ങ്കി​യും വി​ല്ലും കവ​ണ​ക്ക​ല്ലും ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് മര​യ്ക്കാർ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു.

വൈ​കി​ട്ടു വി​ജ​യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി പള്ളി​യിൽ കൂ​ട്ട​പ്രാർ​ത്ഥന നട​ന്നു. കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ പ്രാർ​ത്ഥന കഴി​ഞ്ഞു. പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ ഐദ്രോ​സും ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സും പി​ന്നാ​ലെ കൂടി. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു് ചെ​റി​യൊ​ര​പേ​ക്ഷ​യു​ണ്ടു്. അതൊ​ന്നു മര​യ്ക്കാ​രെ അറി​യി​ക്ക​ണം. മര​യ്ക്കാർ​ക്കു് എന്തു തോ​ന്നു​മെ​ന്നു നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട ഐദ്രോ​സി​നു പറ​യാ​നൊ​രു മടി. മൂ​ന്നു​പേ​രും ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ നട​ന്നു. മര​യ്ക്കാ​രു​ടെ ഭാവം കണ്ടാൽ അപ്പോ​ഴും പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും. ശബ്ദി​ക്കാൻ ധൈ​ര്യ​മി​ല്ല.

വെ​ടി​മ​രു​ന്നു​ശാ​ല​യു​ടെ മു​റ്റ​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ മര​യ്ക്കാർ തി​രി​ഞ്ഞു നി​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്താ ഐദ്രോ​സേ?”

“ഞമ്മ​ളെ ബാ​ല്യ​ക്കാ​ര​നൊ​രു പൂതി.” ശങ്കി​ച്ചു കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഐദ്രോ​സ് പറ​ഞ്ഞ​തു്. മര​യ്ക്കാ​രോ​ടു യു​ദ്ധ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അഭി​പ്രാ​യം പറ​യു​ന്ന​തു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വേ​ണം.

“ഉം? എന്താ പറ.”

ഐദ്രോ​സും ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സും കൂ​ടി​യാ​ണു് പറ​ഞ്ഞു​തീർ​ത്ത​തു്. ഒറ്റ​യ്ക്കു് പറയാൻ രണ്ടാൾ​ക്കും ധൈ​ര്യ​മി​ല്ല. വട​ക്കു​ഭാ​ഗ​ത്തെ യു​ദ്ധ​ത്തിൽ ചെ​റി​യൊ​രു പരീ​ക്ഷ​ണം നട​ത്താൻ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ അനു​വ​ദി​ക്ക​ണം. അപേ​ക്ഷ​യു​ടെ ചു​രു​ക്കം അതാ​യി​രു​ന്നു. ഏതാ​നും അസ്ത്രാ​ഭ്യാ​സ​വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​രെ​യും കൂ​ട്ടി കോ​ട്ട​യ്ക്കു പു​റ​ത്തു​പോ​യി. പു​ഴ​ക്ക​ര​യിൽ പതു​ങ്ങി​നി​ന്നു ശത്രു​ക്ക​ളെ തി​രി​ച്ചോ​ടി​ക്കാ​മെ​ന്നു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സ് പറ​ഞ്ഞു. അനു​വാ​ദം കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ വട​ക്കു ഭാ​ഗ​ത്തെ പീ​ര​ങ്കി​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് ഒരു വെ​ടി​യെ​ങ്കി​ലും പൊ​ട്ടി​ക്കാ​നി​ട​വ​രി​ല്ല. അത്ര​യും എളു​പ്പ​ത്തിൽ കാ​ര്യം കഴി​ക്കും.

പറ​ഞ്ഞു കേൾ​ക്കാൻ എളു​പ്പ​മു​ണ്ടു്. കാ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ മു​ഴു​വൻ വശവും ചി​ന്തി​ച്ച​ല്ലാ​തെ മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്ന സ്വ​ഭാ​വം മര​ക്കാർ​ക്കി​ല്ല. ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ, കൈയും പു​റ​കിൽ​കെ​ട്ടി മര​യ്ക്കാർ മു​റ്റ​ത്ത​ങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ന്നു.

പറ​ഞ്ഞ​ത​ബ​ദ്ധ​മാ​യോ എന്നു് ഐദ്രോ​സ് പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു് ഒന്നും തോ​ന്നി​യി​ല്ല. സമ്മ​തി​ച്ചാൽ ജീ​വ​നു​പേ​ക്ഷി​ച്ചും പരി​ശ്ര​മി​ക്കും.

ദീർ​ഘ​നേ​ര​ത്തെ ആലോ​ച​ന​യ്ക്കു​ശേ​ഷം മര​യ്ക്കാർ സം​സാ​രി​ച്ചു:

“തര​ക്കേ​ടി​ല്ല; ഐദ്രോ​സും പോ​വി​ല്ലേ?”

ഐദ്രോ​സി​ന്നു് അസ്ത്ര​വി​ദ്യ അറി​യി​ല്ല. അതു​തു​റ​ന്നു പറയാൻ അവൻ മടി​ച്ചു. കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ മര​യ്ക്കാർ ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു: “സാ​ര​മി​ല്ല; നി​ന​ക്കൊ​രു തോ​ക്കു​ത​രാം. അതു​കൊ​ണ്ടു പോടു്. കു​രു​ത്ത​ക്കേ​ടൊ​ന്നും കാ​ണി​ക്ക​രു​തു്. ജീ​വ​നോ​ടെ പി​ടി​യും കൊ​ടു​ക്ക​രു​തു്.

അപ്പു​റ​മൊ​ന്നും പറ​യാ​നും കേൾ​ക്കാ​നും നിൽ​ക്കാ​തെ മര​യ്ക്കാർ നട​ന്നു.

ഒരു യോ​ദ്ധാ​വെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ആദ്യ​ത്തെ അം​ഗീ​കാ​ര​മാ​ണു് കി​ട്ടു​ന്ന​തു്. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് സന്തോ​ഷം​കൊ​ണ്ടു മതി​മ​റ​ന്നു. അനു​യാ​യി​ക​ളെ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കാ​നും ഒരു​ക്ക​ങ്ങൾ കൂ​ട്ടാ​നു​മാ​യി ഐദ്രോ​സി​നോ​ടൊ​പ്പം അവൻ ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യി.

സന്ധ്യ​യോ​ടു​കു​ടി പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ താ​വ​ള​ത്തി​ലും തു​റ​മു​ഖ​ത്തി​ന​പ്പു​റം നങ്കൂ​ര​മി​ട്ടു നിൽ​ക്കു​ന്ന കപ്പ​ലു​ക​ളി​ലും തി​ര​ക്കു​തു​ട​ങ്ങി. കപ്പി​ത്താൻ പരൈ​ര​യു​ടെ നേ​തൃ​ത്വ​ത്തിൽ അറു​ന്നു​റു പറ​ങ്കി​ക​ളും അഞ്ഞൂ​റു നാ​യ​ന്മാ​രു​മു​ള്ള ഒരു സൈ​ന്യ​വി​ഭാ​ഗം തെ​ക്കു​വ​ശ​ത്തു കാ​ത്തു​നി​ന്നു. ഡി​സിൽവ അറു​ന്നൂ​റു പറ​ങ്കി​പ്പ​ട്ടാ​ള​ക്കാർ മാ​ത്ര​മു​ള്ള മറ്റൊ​രു സം​ഘ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി കട​ലി​ലൂ​ടെ വട​ക്കോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി. പീ​ര​ങ്കി​യു​ണ്ട​കൾ പറ​ന്നെ​ത്താ​ത്ത സു​ര​ക്ഷി​ത​മാ​യൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്തു കപ്പ​ലി​റ​ങ്ങി, കാൽ​ന​ട​യാ​യി പു​ഴ​ക്ക​രെ വന്നു്, ചങ്ങാ​ട​ത്തിൽ പുഴ കട​ന്നു് കോ​ട്ട​യു​ടെ വട​ക്കു​ഭാ​ഗം ആക്ര​മി​ക്കാ​നാ​ണു് ഡി​സിൽ​വേ​യെ ചു​മ​ത​ല​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു്. ഒറ്റ​നി​മി​ഷ​ത്തിൽ രണ്ടു വശ​ത്തു​നി​ന്നും മു​ന്നേ​റ​ണം. സൂചന ഇരി​ങ്ങൽ പാ​റ​യു​ടെ കൊ​ടു​മു​ടി​യിൽ നി​ന്നും കി​ട്ടും. ഒരു​ക്ക​ങ്ങൾ ക്ര​മ​പ്ര​കാ​രം നട​ന്നു. രാ​ത്രി​യു​ടെ യാ​മ​ങ്ങൾ എണ്ണി​ക്കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ​വ​രും കാ​ത്തി​രു​ന്നു.

നല്ല ഇരു​ട്ടു​ള്ള രാ​ത്രി. ഇരി​ങ്ങൽ​പ്പാറ കാ​ട്ടിൽ​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​വ​ന്ന ഒരു കൊ​ല​യാ​ന​യെ​പ്പോ​ലെ, ഇള​കാ​തെ നി​ന്നു. പന്തം​കൊ​ളു​ത്തി അട​യാ​ളം കാ​ണി​ക്കാൻ ചു​മ​ത​ല​യേ​റ്റ​വർ കാ​ലേ​ക്കൂ​ട്ടി ആ കൊ​ല​യാ​ന​യു​ടെ മസ്ത​ക​ത്തിൽ​ക​യ​റി​യി​രു​ന്നു. ചു​റ്റു​പാ​ടും ഉറ​ക്ക​ത്തി​ന്റെ ലഹ​രി​യിൽ മയ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. എങ്ങും ഒരു ശബ്ദ​വു​മി​ല്ല; ചല​ന​വും.

അന്നു രാ​വി​ലെ വേഷം മാറി കോ​ട്ട​യിൽ നി​ന്നു പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്ന കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രു​ടെ വി​ശ്വ​സ്ത ഭൃ​ത്യൻ മാ​യ​നും അനു​യാ​യി​ക​ളും പകൽ​മു​ഴു​വൻ അങ്ങു​മി​ങ്ങും അല​ഞ്ഞു​ന​ട​ന്നു. നല്ല ഇരു​ട്ടാ​യ​പ്പോൾ ഇരി​ങ്ങൽ​പാ​റ​യു​ടെ അടി​വാ​ര​ത്തെ​ത്തി. പതു​ക്കെ, ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ അവർ നെ​ഞ്ഞി​ട്ടു നി​ര​ങ്ങി പാറ കയറാൻ തു​ട​ങ്ങി.

കാ​ലേ​ക്കൂ​ട്ടി അവിടെ സ്ഥലം പി​ടി​ച്ച​വർ അക്കാ​ര്യ​മൊ​ന്നും അറി​ഞ്ഞി​ല്ല, പാ​റ​യു​ടെ ചരു​വിൽ​നി​ന്നും കു​റു​ന​രി​കൾ ഓരി​യി​ട്ടു. സമയം എത്ര​യെ​ന്നൊ​രു പി​ടി​യു​മി​ല്ല. കത്തി​ച്ചു​കാ​ണി​ക്കാ​നു​ള്ള പന്ത​വും മു​മ്പിൽ​വെ​ച്ചു് അവർ നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളെ​ണ്ണി. നല്ല തണു​ത്ത കടൽ​ക്കാ​റ്റു് വീ​ശു​ന്നു​ണ്ടു്. ഉറ​ങ്ങി​പ്പോ​വാ​നെ​ളു​പ്പം. ഉറ​ങ്ങ​രു​തു്. കാ​ത്തി​രി​ക്ക​ണം. ആദ്യ​ത്തെ കോഴി കൂ​കു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാൽ പന്ത​ങ്ങൾ കൊ​ളു​ത്തി പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു​ടെ ഓടാ​നാ​ണു് കല്പന. കോഴി കൂ​കു​ന്ന​തു കേൾ​ക്ക​ണം. ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്നു.

കോ​ഴി​കൂ​ക​ലി​ന്നു പകരം കാൽ​പെ​രു​മാ​റ്റ​മാ​ണു് കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു്. വി​ജ​ന​മായ പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു ചെ​കു​ത്താ​ന്മാർ പാർ​പ്പു​റ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ? അന്വേ​ഷി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി എല്ലാ​വ​രും എഴു​ന്നേ​റ്റു. അന്വേ​ഷി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് ചെ​കു​ത്താ​ന്മാർ അവ​രു​ടെ​മേൽ ചാ​ടി​വീ​ണു…

പാ​തി​രാ​വി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ ഡി​സിൽ​വ​യും കൂ​ട്ടു​കാ​രും പു​ഴ​യ്ക്ക​ക്ക​രെ നട​ന്നെ​ത്തി. പു​ലർ​ച്ചെ അട​യാ​ളം നോ​ക്കി​ക്കാ​ണാൻ വി​ശ്വ​സ്ത​രായ ഭൃ​ത്യ​ന്മാ​രെ ഏൽ​പി​ച്ചു ഡി​സിൽവ വി​ശ്ര​മി​ക്കാൻ പോയി. തെ​ക്കു​വ​ശ​ത്തു​ള്ള കപ്പി​ത്താൻ പരൈ​ര​യ്ക്കു മറ്റു​ള്ള​വ​രെ വി​ശ്വാ​സ​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു സൂചന കാണാൻ അയാൾ​ത​ന്നെ ഉറ​ക്ക​മി​ള​ച്ചി​രു​ന്നു.

കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ അക്ഷ​മ​നാ​യി അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഇരി​ങ്ങൽ​പാ​റ​യു​ടെ തല​പ്പ​ത്തു​നി​ന്നു കണ്ണെ​ടു​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. കാ​ലേ​ക്കൂ​ട്ടി പറ​ഞ്ഞു​റ​ച്ച​പ്ര​കാ​രം മായൻ അവിടെ എത്തി​യി​ല്ലേ? പരി​പാ​ടി​കൾ പൊ​ളി​ഞ്ഞോ? ആലോചന വർ​ദ്ധി​ക്കും​തോ​റും നട​ത്ത​ത്തി​നു വേഗം കൂടി. ഉത്ക​ണ്ഠ​യോ​ടെ പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും മര​യ്ക്കാർ നോ​ക്കി.

അതാ! വി​ജ​യ​ത്തി​ന്റെ പൊൻ​പ​താക പോലെ അവി​ടെ​യൊ​രു ചു​വ​ന്ന വെ​ളി​ച്ചം. ഹൃദയം തു​ടി​ച്ചു. മായനെ മനസാ അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചു. ഒന്ന​ല്ല; നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് കൂ​ടു​തൽ പന്ത​ങ്ങൾ കത്തി​യു​യ​രു​ന്നു. ഇരു​പു​റ​വും ദീ​വ​ട്ടി​കൾ ജലി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ ഉത്സ​വ​ച്ച​ട​ങ്ങി​നെ​ഴു​ന്നെ​ള്ളി​ച്ച ആന​യെ​പ്പോ​ലെ ഇരി​ങ്ങൽ​പാറ ഒന്നു​മ​റി​യാ​ത്ത​മ​ട്ടിൽ നിൽ​ക്കു​ന്നു.

പു​ഴ​വെ​ള്ള​ത്തി​ലും കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തി​ലും അഗ്നി​ജ്വാല പ്ര​തി​ബിം​ബി​ച്ചു. പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു​ടെ ആ വെ​ളി​ച്ചം അതി​വേ​ഗ​ത്തിൽ ചു​റ്റി​സ​ഞ്ച​രി​ച്ചു. ക്ര​മേണ ഇരു​ട്ടി​ന്റെ മാറിൽ അതൊരു പൊൻ​വ​ള​യം​പോ​ലെ പ്ര​കാ​ശി​ച്ചു.

ആദ്യ​ത്തെ വെടി മു​ഴ​ങ്ങി​യ​തു കട​ലിൽ​നി​ന്നാ​ണു്. അതേ ഭാ​ഷ​യിൽ തു​റ​മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു മറു​പ​ടി ഉയർ​ന്നു.

കപ്പി​ത്താൻ പരൈര തന്റെ സൈ​ന്യ​ത്തി​ന്നു മു​ന്നേ​റാൻ കല്പന കൊ​ടു​ത്തു. തെ​ക്കു​വ​ശ​ത്തെ കൊ​ത്ത​ള​ങ്ങ​ളി​ലും ഗോ​പു​ര​ങ്ങ​ളി​ലു​മു​ള്ള പീ​ര​ങ്കി​കൾ ഗർ​ജ്ജി​ച്ചു.

ഭൃ​ത്യ​ന്മാർ ഓടി​ച്ചെ​ന്നു ഡി​സിൽ​വ​യെ വി​വ​ര​മ​റി​യി​ച്ചു. ഡി​സിൽവ അന​ങ്ങി​യി​ല്ല.നിർ​ദേ​ശം കി​ട്ടാ​നു​ള്ള സമ​യ​മാ​യി​ട്ടി​ല്ല, ഏതോ പിശകു പറ്റി​യ​താ​ണെ​ന്നു് അയാൾ ഉറ​പ്പി​ച്ചു. തന്റെ കല്പന കി​ട്ടു​ന്ന​തു​വ​രെ അന​ങ്ങി​പ്പോ​ക​രു​തെ​ന്നു മറ്റു​ള്ള​വ​രെ ശാ​സി​ച്ച​ട​ക്കി​നിർ​ത്തി.

വട​ക്കു​വ​ശ​ത്തെ പു​ഴ​ക്ക​ര​യി​ലു​ള്ള വൃ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സും കൂ​ട്ടു​കാ​രു​മു​ള്ള​തു്. ശത്രു​ക്കൾ ചങ്ങാ​ട​ത്തി​ലൂ​ടെ പുഴ കട​ക്കാ​നൊ​രു​ങ്ങു​മ്പോൾ അവരെ അമ്പെ​യ്തു​പു​ഴ​യിൽ വീ​ഴ്ത്ത​ണ​മെ​ന്നാ​ണു​ദ്ദേ​ശ്യം. ആദ്യം ഐദ്രോ​സി​ന്റെ തോ​ക്കു പൊ​ട്ടും. ആ ശബ്ദം കേ​ട്ടാൽ ഉടനെ അമ്പ​യ​യ്ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അവൻ കൂ​ട്ടു​കാ​രെ പറ​ഞ്ഞു പഠി​പ്പി​ച്ചു. തോ​ക്കു പൊ​ട്ടു​ന്ന ശബ്ദം കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ എന്തു സം​ഭ​വി​ച്ചാ​ലും അന​ങ്ങി​പ്പോ​ക​രു​തെ​ന്നു പ്ര​ത്യേ​കം നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു.

യു​ദ്ധം തു​ട​ങ്ങാ​നു​ള്ള സൂചന നൽ​കി​യ​തു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സും കണ്ടു. പു​ഴ​യ്ക്ക​ക്ക​രെ യാ​തൊ​രു ചല​ന​വു​മി​ല്ല. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സും ഐദ്രോ​സും ഒരു മര​ത്തി​ലാ​ണു് കയ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ശത്രു​ക്കൾ അന​ങ്ങാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നു് അവർ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. കാ​ത്തി​രു​ന്നു.

കോ​ഴി​കൂ​കി. വൃ​ക്ഷ​ത്ത​ല​പ്പി​ലി​രു​ന്ന മണ്ണാ​ത്തി​ക്കി​ളി​കൾ ഈശ്വ​ര​നാ​മം​ചൊ​ല്ലി. കി​ഴ​ക്കു പതു​ക്കെ ചു​വ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. മറു​ഭാ​ഗ​ത്തു യാ​തൊ​രു ചല​ന​വു​മി​ല്ല. പര​സ്പ​രം കണ്ടാൽ തി​രി​ച്ച​റി​യാ​വു​ന്ന തര​ത്തിൽ വെ​ളി​ച്ചം പര​ന്നു.

ആദ്യം ഐദ്രോ​സാ​ണു് കണ്ട​തു്. ഏതാ​നും ചങ്ങാ​ട​ങ്ങൾ വരു​ന്നു. മു​മ്പി​ലു​ള്ള ചങ്ങാ​ട​ത്തിൽ പോർ​ച്ചു​ഗീ​സ് കൊ​ടി​യു​ണ്ടു്. പു​ഴ​യ്ക്ക​ക്ക​രെ​നി​ന്നു പി​ന്നെ​യും ചങ്ങാ​ട​ങ്ങൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു. യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്നു​ള്ള ഒരു​ക്കം​ത​ന്നെ.

ഒന്നാ​മ​തു പു​റ​പ്പെ​ട്ട ചങ്ങാ​ട​ങ്ങൾ പു​ഴ​യു​ടെ മധ്യ​ത്തി​ലെ​ത്തി. ഐദ്രോ​സ് തോ​ക്കു നി​റ​യൊ​ഴി​ക്കാ​നൊ​രു​ങ്ങി. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് വി​ല​ക്കി.

മി​ക്ക​വാ​റും ചങ്ങാ​ട​ങ്ങൾ പു​ഴ​യി​ലി​റ​ങ്ങി. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് വെ​ടി​ക്കു ലക്ഷ്യം കു​റി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. പി​റ​കി​ലു​ള്ള ചങ്ങാ​ട​ത്തി​നു നേർ​ക്കു്. തോ​ക്കു പൊ​ട്ടി, മര​ത്ത​ല​പ്പു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു മഴ​പെ​യ്യും​പോ​ലെ അസ്ത്ര​ങ്ങൾ പു​ഴ​യി​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു.

അവി​ചാ​രി​ത​മാ​ണു് സംഭവം. എങ്ങു​നി​ന്നെ​ന്ന​റി​യാ​തെ അസ്ത്ര​ങ്ങൾ വരു​ന്നു. കൊ​ള്ളു​ന്ന​വർ പു​ഴ​യി​ലേ​ക്കു് മറി​ഞ്ഞു​വീ​ഴു​ന്നു. ശത്രു​നി​ര​യിൽ ആക​പ്പാ​ടെ പരി​ഭ്ര​മം. പി​റ​കിൽ​നി​ന്നു വന്ന ചങ്ങാ​ട​ങ്ങൾ നിൽ​ക്ക​ക്ക​ള്ളി​മു​ട്ടി പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞു.

ആദ്യം പു​റ​പ്പെ​ട്ട​വർ അപകടം കൂ​ടാ​തെ കര​പ​റ്റി. പോർ​ച്ചു​ഗീ​സ് പതാക വഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവർ നട​ന്നു. കര​യിൽ​ഒ​രി​ട​ത്തു പതാക സ്ഥാ​പി​ച്ചു. അവർ പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. പി​റ​കി​ലു​ള്ള ചങ്ങാ​ട​ങ്ങൾ മട​ക്കി​ത്തു​ഴ​യു​ക​യാ​ണു്. തൊ​പ്പി​യും തു​വാ​ല​യു​മെ​ടു​ത്തു വീശി അട്ട​ഹ​സി​ച്ചു് എന്തൊ​ക്കെ​യോ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു പിൻ​തി​രി​യു​ന്ന​വ​രെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കാൻ കര​യ്ക്ക​ണ​ഞ്ഞ​വർ ശ്ര​മി​ച്ചു.

പതാ​ക​യ്ക്കു​ചു​റ്റും നിൽ​ക്കു​ന്ന​വ​രെ നോ​ക്കി ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഐദ്രോ​സി​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു:”

“ആ നിൽ​ക്കു​ന്ന​വ​നെ കണ്ടോ?”

“ആരാ​തു്?”

“ഡി​സിൽവ.”

“എന്തു്?” ഐദ്രോ​സ് മി​ഴി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

അതേ. ഡി​സിൽ​വ​ത​ന്നെ. തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാ​രു​ടെ നി​ല​യിൽ അനു​ഭ​വി​ച്ച എല്ലാ ദു​രി​ത​ങ്ങ​ളും അവ​രു​ടെ മന​സ്സി​ലൂ​ടെ കട​ന്നു​പോ​യി.

“കൊ​ടു​ക്കു്, അവ​ന്റെ നെ​ഞ്ചിൽ​ത്ത​ന്നെ ഒര​മ്പു്.” അക്ഷ​മ​നാ​യി ഐദ്രോ​സ് പറ​ഞ്ഞു.

“വര​ട്ടെ. അവനെ അങ്ങ​നെ കൊ​ന്നാൽ പോരാ.” പല്ലു കടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞോ​ടു​ന്ന​വ​രെ അപ്പോ​ഴും അസ്ത്ര​ങ്ങൾ ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പോർ​ച്ചു​ഗീ​സ് പതാ​ക​യ്ക്കു ചു​റ്റും നിൽ​ക്കു​ന്ന​വർ എന്തൊ​ക്കെ ചെ​യ്തി​ട്ടും അവരെ തി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ പറ്റി​യി​ല്ല. എല്ലാം കണ്ടു സന്തോ​ഷി​ക്കു​ന്ന ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പറ​ഞ്ഞു.

“ഉം! വാ​ളെ​ടു​ത്തോ.”

രണ്ടു​പേ​രും വാ​ളെ​ടു​ത്തു. മര​ത്തിൽ​നി​ന്നു ചാ​ടി​യി​റ​ങ്ങി. കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റി​ന്റെ വേ​ഗ​ത്തിൽ മു​മ്പോ​ട്ടോ​ടി. ഏറെ താ​മ​സ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ഡി​സിൽവ അട​ക്കം കര​യ്ക്കി​റ​ങ്ങിയ എല്ലാ​വ​രും വീണു.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു പക തീർ​ന്നി​ല്ല. അവൻ ഡി​സിൽ​വ​യു​ടെ തല​യ​റു​ത്തു മര​ക്കൊ​മ്പിൽ തു​ക്കി. പോർ​ച്ചു​ഗീ​സ് പതാ​ക​യു​മെ​ടു​ത്തു് അനു​യാ​യി​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം കോ​ട്ട​യി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങി.

തെ​ക്കു​വ​ശ​ത്തു​ള്ള യു​ദ്ധം ഉച്ച​വ​രെ നീ​ണ്ടു​നി​ന്നു. കോ​ട്ട​യിൽ നി​ന്നു പറ​ന്നു​വ​ന്ന പീ​ര​ങ്കി​യു​ണ്ട​യ്ക്കും അസ്ത്ര​ത്തി​നും ഉരു​ളൻ​ക​ല്ലി​ന്നു​മെ​തി​രെ തന്റെ സൈ​ന്യ​ങ്ങ​ളെ ഒതു​ക്കി നിർ​ത്താൻ കപ്പി​ത്താൻ പരൈ​ര​യ്ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ഉച്ച​യാ​യ​പ്പോൾ ഭയ​ങ്കര നാ​ശ​ന​ഷ്ട​ങ്ങ​ളോ​ടെ പരൈര പിൻ​വാ​ങ്ങി.

വി​ജ​യോ​ന്മ​ത്ത​നായ കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ സ്വ​ന്തം പു​ത്ര​നെ​യെ​ന്ന​പോ​ലെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ മാ​റോ​ട​ണ​ച്ചു പുൽകി. എല്ലാ വി​ജ​യ​ത്തി​നും കാരണം അവ​നാ​ണെ​ന്നു പ്ര​ശം​സി​ച്ചു.

അന​വ​ര​തം കൊ​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ഒരു ജീ​വി​ത​ത്തിൽ കാ​ലു​കു​ത്തി​യ​തു തന്നെ വി​ജ​യ​ശ്രീ​ലാ​ളി​ത​നാ​യി​ട്ടാ​ണു്. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് എല്ലാ​റ്റി​നും ഐദ്രോ​സി​നെ അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചു. ‘ആയിരം കാ​ലൻ​തേ​ളി’ന്റെ പി​ടി​യിൽ നി​ന്നു് ഐദ്രോ​സാ​ണ​ല്ലോ അവനെ രക്ഷി​ച്ച​തു്!