പൂർ​ണ​ച​ന്ദ്രൻ ഉദി​ച്ചു​യർ​ന്നു. അറ​ബി​ക്ക​ട​ലി​ന്റെ ഹൃദയം തു​ടി​ച്ചു നെ​ടു​വീർ​പ്പു​കൊ​ണ്ടു മാ​റി​ട​മു​യ​രു​മ്പോ​ലെ അവി​ട​വി​ടെ വി​ങ്ങി​പ്പൊ​ങ്ങു​ന്ന കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തെ കീ​റി​മു​റി​ച്ച കപ്പൽ പതു​ക്കെ മു​മ്പോ​ട്ടു​നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ ചന്ദ്ര​ന്റെ പ്ര​തി​ബിം​ബം ചി​ന്ന​ച്ചി​ത​റി വെ​ള്ളി​പ്പാ​മ്പു​ക​ളാ​യി പി​റ​കോ​ട്ടു് ഓടു​ന്ന​തും നോ​ക്കി ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പാ​മ​ര​ത്തിൽ​ചാ​രി​നി​ന്നു. അകലെ മങ്ങി​മാ​യു​ന്ന തീ​ര​ദേ​ശ​ത്തി​നൊ​പ്പം ഭു​ത​കാ​ല​സ്മ​ര​ണ​കൾ അവ​ന്റെ ഉന്മ​ത്ത​ഹൃ​ദ​യ​ത്തോ​ടു യാ​ത്ര​പ​റ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി.

എല്ലാം ഒരു ദുഃ​സ്വ​പ്ന​മാ​യി​രു​ന്നു!

മു​മ്പിൽ പുതിയ അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ ഒരു​ങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ന്നു. കു​ട്ടി​ക്കാ​ലം മുതൽ കൊ​തി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്, ഒരു കടൽ​പ്പ​ട​യെ നയി​ക്കാൻ. പല​പ്പോ​ഴും​നി​രാ​ശ​നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ജീ​വി​താ​ശ​പോ​ലും നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അന്നൊ​ക്കെ ഒട്ടും ഇള​കാ​തെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ പി​ടി​ച്ചു​നിർ​ത്തി​യ​തു പറ​ങ്കി​ക​ളോ​ടു് പക​വീ​ട്ടാ​നു​ള്ള അഭി​ലാ​ഷ​മാ​ണു്.

ഒടു​വിൽ ആ മു​ഹൂർ​ത്ത​വും കൈ​വ​ന്നു. ചെറിയ മു​ന്നു കപ്പ​ലു​കൾ, ഏഴു വലിയ പട​ത്തോ​ണി​കൾ, വേ​ണ്ട​ത്ര ആയു​ധ​ങ്ങൾ, ഏതു വി​പ​ത്തി​ലും ധൈ​ര്യം കൈ​വി​ടാ​ത്ത ഏതാ​നും അനുയായികൾ-​ഇവയെല്ലാം ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ത്തി​ലാ​ണു് ഇപ്പോൾ. ഒരു കു​റ​വേ​യു​ള്ളു. നല്ല പീ​ര​ങ്കി​യും വെ​ടി​ക്കോ​പ്പു​മി​ല്ല. ശ്ര​മി​ച്ചാൽ അതും സാ​ധി​ക്കും. ഈ ഭാ​ഗ്യം അവി​ചാ​രി​ത​മാ​യി വന്നു​ചേർ​ന്ന​താ​ണു്, ഒരു നി​മി​ഷം​കൊ​ണ്ടു് ഒരു കടൽ​പ്പ​ട​യു​ടെ നാ​യ​ക​നാ​ക്കി അവനെ അവ​രോ​ധി​ച്ച​തു കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രാ​യി​രു​ന്നു. കോ​ട്ട​യിൽ​നി​ന്നു കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രോ​ടു യാ​ത്ര​പ​റ​ഞ്ഞു പി​രി​ഞ്ഞ വി​കാ​ര​നിർ​ഭ​ര​മായ രംഗം മന​സ്സിൽ​നി​ന്നു മാ​യു​ന്നി​ല്ല.

യു​ദ്ധം​ക​ഴി​ഞ്ഞു. സാ​മൂ​തി​രി രാ​ജാ​വു് ദുഃ​ഖി​ത​നും ലജ്ജി​ത​നു​മാ​യി കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു. പറ​ങ്കി​കൾ പു​റ​ങ്ക​ട​ലി​ലേ​ക്കു പിൻ​വാ​ങ്ങി. ഒരാ​ഴ്ച​യോ​ളം കോ​ട്ട​യിൽ വി​ജ​യാ​ഘോ​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​ക​ഴി​ഞ്ഞു ജീ​വി​തം സാ​ധാ​ര​ണ​നി​ല​യി​ക്കു തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു. കോ​ട്ട​യി​ലു​ള്ള എല്ലാ കരു​ത്തും അസാ​ധാ​ര​ണ​മാം​വി​ധം ഒത്തു​ചേർ​ന്ന ഒരു പട​യാ​ളി​യെ​ന്ന നി​ല​യിൽ, സ്ഥാ​ന​മാ​ന​ങ്ങൾ നൽകി ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ കോ​ട്ട​യിൽ​ത​ന്നെ നിർ​ത്താൻ കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ ആശി​ച്ചു. അതു് അവ​നോ​ടു് ഒരു ദിവസം തു​റ​ന്നു​പ​റ​യു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് വി​ന​യ​പൂർ​വ്വം അതിനു മറു​പ​ടി കൊ​ടു​ത്തു:

“വേ​ണ്ടാ; എനി​ക്കു പോണം.”

അപ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​മാ​യി​രു​ന്നു ആ അഭ്യർ​ത്ഥന. കൺ​കോ​ണി​ന്റെ നേരിയ ഒരു ചല​നം​കൊ​ണ്ടു നൂ​റു​ക​ണ​ക്കിൽ പട​യാ​ളി​ക​ളെ വരച്ച വരയിൽ നിർ​ത്താ​നും മര​ണ​ത്തി​ന്റെ മു​മ്പി​ലേ​ക്കു് ഓടാ​നും കഴി​യു​ന്ന കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ സേ​നാ​ധി​പ​ന്റെ അന്ത​സ്സും ആജ്ഞാ​ശ​ക്തി​യും കല​രാ​ത്ത സ്വ​ര​ത്തിൽ ചോ​ദി​ച്ചു:

“ഉം? എങ്ങോ​ട്ടു്?”

“കട​ലി​ലേ​ക്കു്.” ഒട്ടും സങ്കോ​ച​മി​ല്ലാ​തെ, എന്നാൽ തി​ക​ച്ചും വി​നീ​ത​നാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

പെ​റ്റു​വീണ കട​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു്, സ്വ​ന്തം കു​ടി​യി​ലേ​ക്കു്, അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രു​ടെ അടു​ക്ക​ലേ​ക്കു്, പോ​കാ​നു​ള്ള കൊ​തി​യാ​വ​ണ​മെ​ന്നു് ആദ്യ​ത്തെ അപേ​ക്ഷ കേ​ട്ട​പ്പോൾ കു​ഞ്ഞാ​ലി മര​യ്ക്കാർ​ക്കു തോ​ന്നി. തര​ക്കേ​ടി​ല്ല, പോയി വര​ട്ടെ; എല്ലാ​വ​രെ​യും ഒന്നു കാ​ണ​ട്ടെ. ദീർ​ഘ​കാ​ല​ത്തെ വി​ര​ഹ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം അങ്ങ​നെ​യൊ​രു കൊതി തോ​ന്നി​യ​തിൽ തെ​റ്റി​ല്ല. എന്നാൽ തു​ടർ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ മറ്റൊ​രു മറു​പ​ടി​യാ​ണു് കി​ട്ടി​യ​തു്.

കട​ലി​ലേ​ക്കു പോ​ക​ണ​മ​ത്രേ. ആർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി എന്തി​നു​വേ​ണ്ടി? ഒന്നും വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ ഇമ​വെ​ട്ടാ​തെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ അൽ​പ്പ​നേ​രം നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ എഴു​ന്നേ​റ്റു കൈകൾ പി​ന്നിൽ ചേർ​ത്തു കെ​ട്ടി. തല​താ​ഴ്ത്തി അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ന്നു് ആലോ​ചി​ച്ചു. ഒരെ​ത്തും പി​ടി​യും കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല.

അവൻ എല്ലാം​തു​റ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു. കട​ലി​ലേ​ക്കു പോണം. പറ​ങ്കി​കൾ​ക്കു് നി​ര​ന്ത​ര​ശ​ല്യ​മു​ണ്ടാ​ക്ക​ണം. അതി​നു​ള്ള അനു​മ​തി​യാ​ണു് അവനു വേ​ണ്ട​തു്. സഹാ​യ​വും, ആ അപേ​ക്ഷ അവ​ന്റെ പേ​രി​ലു​ള്ള സ്നേ​ഹ​വും ബഹു​മാ​ന​വും വർ​ദ്ധി​പ്പി​ച്ച​തേ​യു​ള്ളു. കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ സമ്മ​തി​ച്ചു. മാ​ടാ​യി​ത്തു​റ​മു​ഖ​ത്തു​ള്ള ഒരു ബന്ധു​വി​നു് ഒരു കു​റി​പ്പു കൊ​ടു​ത്തു: നാ​ല​ഞ്ചു തു​ഴ​ച്ചിൽ​ക്കാ​രോ​ടൊ​പ്പം വലിയ ഒരു തോ​ണി​യും.

“പോയി വാ. ആവ​ശ്യം വരു​മ്പോൾ വിവരം തന്നാൽ ഇവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ​യെ​ത്ത​ണം.”

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന ചു​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രു​ടെ കൈ​പ്പ​ട​ത്തിൽ ചും​ബി​ചു് അനു​ഗ്ര​ഹ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി തല കു​നി​ച്ചു. മാറിൽ തൂ​ങ്ങു​ന്ന കു​രി​ശ​ട​യാ​ളം കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന്റെ വി​ട​വി​ലൂ​ടെ തെ​ളി​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്നു. മര​യ്ക്കാർ​ക്കു സഹി​ച്ചി​ല്ല. തന്റെ ആജന്മ ശത്രു​ക്കൾ ആരാ​ധി​ക്കു​ന്ന അട​യാ​ള​മാ​ണ​തു്. അതും​കൊ​ണ്ടു​പോ​യാൽ മാ​ടാ​യിൽ​നി​ന്നു ചി​ല​പ്പോൾ സഹായം കി​ട്ടി​യി​ല്ലെ​ന്നു​വ​രും. മര​യ്ക്കാ​രു​ടെ കൈ പതു​ക്കെ ഉയർ​ന്നു. ചു​ണ്ടു​വി​രൽ​കൊ​ണ്ടു കൊ​ളു​ത്തി​വ​ലി​ച്ചു് ആ കു​രി​ശ​ട​യാ​ളം പൊ​ട്ടി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു് അവ​ന്റെ കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് ഉറ്റു​നോ​ക്കി​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു:

“ഇനി പോക്. ആപ​ത്തൊ​ന്നും പറ്റാ​ണ്ടി​രി​ക്കാൻ ഇതു കൈയിൽ വെ​ച്ചോ.” പച്ച​ക്ക​ല്ലു​വ​ച്ച ഒരു തമ്പാ​ക്കു മോ​തി​രം ഊരി ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ത്തു.

“ഒട​പ്പി​റ​പ്പു​ക​ളാ​രെ​ങ്കി​ലും വന്നാൽ ഇതു കാ​ട്ടി​ക്കോ. ഒരാ​പ​ത്തും വരി​ല്ല.”

എങ്ങ​നെ കൃ​ത​ജ്ഞത പറ​യ​ണ​മെ​ന്നു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന​റി​ഞ്ഞു കൂ​ടാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ ഒന്നും പറ​യാ​തെ നി​ന്നു വി​ഷ​മി​ച്ചു.

ശത്രു​ക്ക​ളു​ടെ വെ​ടി​യു​ണ്ട​കൾ​ക്കു​പോ​ലും പി​ടു​ത്തം കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത ഉരു​ക്കു​ച​ട്ട​പോ​ലു​ള്ള മാ​റി​ട​ത്തിൽ പി​ടി​ച്ച​ടു​പ്പി​ച്ചു് ഒരു മക​നെ​യെ​ന്ന​പോ​ലെ ഗാ​ഢ​മാ​യാ​ശ്ലേ​ഷി​ച്ചു കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാർ അവനെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചു. നനഞ്ഞ കണ്ണു​കൾ തു​ട​ച്ചു​മാ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവൻ നട​ന്നു. പു​ഴ​ക്കര ഐദ്രോ​സ് കാ​ത്തു​നിൽ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. യാത്ര പറയാൻ വിഷമം തോ​ന്നി. രണ്ടു​പേ​രും ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ നി​ന്നു.

വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മു​മ്പു പര​മ​ശ​ത്രു​വാ​യി മു​മ്പിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ക​യും പി​ന്നീ​ടു് സത്യ​സ​ന്ധ​മായ പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തി​ലൂ​ടെ തന്റെ ഹൃദയം കവ​രു​ക​യം ചെയ്ത ഐദ്രോ​സാ​ണ​തു്. ശത്രു​ക്ക​ളു​ടെ പി​ടി​യിൽ​നി​ന്നു് പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ രക്ഷി​ച്ച​തു് ആ മനു​ഷ്യ​നാ​ണു്. ഓ! അതൊ​ന്നും വി​ചാ​രി​ക്കാൻ തന്നെ വയ്യാ. കു​ഞ്ഞാ​ലി​യു​ടെ സ്ഥാ​നം ഐദ്രോ​സി​നാ​ണു​ള്ള​തു്. രണ്ടാ​ളും തന്നെ അതി​രു​ക​വി​ഞ്ഞു സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണു്. ഒരാൾ വെ​ട്ടേ​റ്റു കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടിൽ വീണു. പറ​ങ്കി​കൾ കൊ​ത്തി​നു​റു​ക്കി ചെറിയ ചെറിയ കഷ്ണ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി കു​ഞ്ഞാ​ലി​യെ കട​ലി​ലെ മത്സ്യ​ങ്ങൾ​ക്കെ​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു. തന്നെ തി​ക​ച്ചും മന​സ്സി​ലാ​ക്കി സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന ഒരേ​യൊ​രു വ്യ​ക്തി ഇനി​യു​ള്ള​തു് ഐദ്രോ​സാ​ണു്.

വേർ​പി​രി​യാൻ വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടു്. പോ​കാ​നു​ള്ള തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ത്ത ദിവസം മുതൽ ഐദ്രോ​സ് വി​ല​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പക്ഷേ, വയ്യാ. കടൽ വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഉറ​ങ്ങു​മ്പോ​ഴും ഉണർ​ന്നി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴും ആ ശബ്ദം കേൾ​ക്കു​ന്നു; “പോണം.” യാ​തൊ​രു ബന്ധ​ത്തി​നും അവനെ പി​ടി​ച്ചു നിർ​ത്താൻ കഴി​യി​ല്ല. ശക്തി​മ​ത്തായ പ്രേ​ര​ണ​യാ​ണു്.

“പൊ​ക്കാ!” അവ​സാ​ന​മാ​യി ആ വിളി കേ​ട്ട​തു ഗോ​വ​യി​ലെ നദീ​തീ​ര​ത്തു​വെ​ച്ചാ​ണു്. പി​ന്നെ അയാ​ള​ങ്ങ​നെ വി​ളി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. മാ​റി​ലെ കു​രി​ശ​ട​യാ​ള​മു​ള്ള​പ്പോൾ ആരും തന്നെ പൊ​ക്ക​നെ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന​ത​വ​നി​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. അവൻ അറി​യാ​തെ മാറിൽ തപ്പി​നോ​ക്കി. ഇന്നു് അത​വി​ടെ​യി​ല്ല. അതു കഴു​ത്തിൽ കെ​ട്ടി​ച്ച ആളും അറു​ത്തെ​റി​ഞ്ഞ ആളും എന്താ​ണു​ദ്ദേ​ശി​ച്ച​തെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ; അന്വേ​ഷി​ച്ച​തു​മി​ല്ല. രണ്ടാ​ളു​ടെ ചെ​യ്തി​യി​ലും അവൻ പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ച്ചി​ല്ല. കെ​ട്ടു​ന്ന​വർ​കെ​ട്ട​ട്ടെ. അറു​ക്കു​ന്ന​വർ അറു​ക്ക​ട്ടെ. അതാ​ണ​വ​ന്റെ മനോ​ഭാ​വം. ഐദ്രോ​സി​ന്റെ ശബ്ദം പി​ന്നെ​യും കേൾ​ക്കു​ന്നു.

“ജ്ജ് വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തു് പോ​ണി​ല്ലേ?”

എന്താ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തു്? വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തു പോണം. ഇന്ന​ല്ലെ​ങ്കിൽ നാളെ അവ​ന്നു ചെ​ന്നു​ചേ​രേ​ണ്ട സ്ഥലം അതാ​ണു്. അച്ഛ​നെ​യും അമ്മ​യെ​യും കാണണം; ആറ്റു​നോ​റ്റി​രി​ക്കു​ന്ന പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ ചെ​ന്നാ​ശ്വ​സി​പ്പി​ക്ക​ണം. പക്ഷെ, ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ട​ങ്ങു ചെ​ന്നാ​ലൊ​രു കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടു്. അച്ഛ​നും അമ്മ​യും പി​ന്നെ അന​ങ്ങാൻ വി​ടി​ല്ല. അമ്മ ശരീ​രം​കൊ​ണ്ടും വയ്യെ​ങ്കി​ലും അവ​നെ​യെ​ടു​ത്തു തോ​ളി​ലി​ട്ടു നട​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കും. കടലിൽ പോ​കാ​നും മീൻ പി​ടി​ക്കാ​നും കൂടി സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ ചെ​ന്നു കണ്ടാൽ അവ​ളെ​പ്പി​ന്നെ വി​ട്ടു​പി​രി​യാൻ വിഷമം തോ​ന്നും. അതു​കൊ​ണ്ടു തൽ​ക്കാ​ലം അതു വയ്യാ. ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ സാ​ധി​പ്പി​ക്ക​ണം. വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലിൽ​വെ​ച്ചു ബലാൽ​ക്കാ​രം ചെ​യ്തു കൊന്ന പെ​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി, കൊ​ത്തി​നു​റു​ക്കി കടലിൽ കല​ക്കിയ കു​ഞ്ഞാ​ലി​യു​ടെ ആത്മാ​വി​നു​വേ​ണ്ടി, പറ​ങ്കി​ക​ളോ​ടു പകരം ചോ​ദി​ക്ക​ണം. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ ദ്രോ​ഹി​ച്ച​തി​നു പ്ര​ത്യേ​ക​മാ​യി ചോ​ദി​ക്ക​ണം. അതു​സാ​ധി​ച്ച​ല്ലാ​തെ ‘പൊക്ക’നാ​യി​ട്ടു വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തു കാ​ലു​കു​ത്തി​ല്ല. അതു​വ​രെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സെ​ന്ന പു​റം​തോ​ടും പേറി നട​ക്കാൻ തന്നെ അവൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു.

“ജ്ജെ​ന്താ മു​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?” പി​ന്നെ​യും ഐദ്രോ​സ് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു:

“ജ്ജ് വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തു പോ​ഗി​ലേ?”

എന്തെ​ങ്കി​ലും മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു് അയാളെ സമാ​ധാ​നി​പ്പി​ക്ക​ണം. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ഇനി​യും വന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും.

“പോകും.”

“എപ്പ​ള്?”

എപ്പ​ളെ​ന്ന​വൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഉദ്ദേ​ശ്യ​ങ്ങൾ മി​ക്ക​തും നി​റ​വേ​റ്റീ​ട്ടു പോണം. അതു തു​റ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞാൽ ഐദ്രോ​സ് വഴ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കും. വാ​ദ​പ്ര​തി​വാ​ദ​ത്തി​നു വയ്യാ.

“നേരെ അങ്ങ​ട്ട് പൊ​യ്ക്കോ ജ്ജ്.” അതൊരു കൽ​പ​ന​യാ​യി​രു​ന്നു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് തല കു​ലു​ക്കി; കേവലം യാ​ന്ത്രി​ക​മാ​യി​ട്ടു്, അധി​ക​മൊ​ന്നും പി​ന്നെ സം​സാ​രി​ച്ചി​ല്ല. വേഗം പു​റ​പ്പെ​ട്ടു.

ഒരു മര​പ്ര​തി​മ​പോ​ലെ ഐദ്രോ​സ് പു​ഴ​ക്ക​ര​യി​ലെ പൂ​ഴി​പ്പ​ര​പ്പിൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു് അവൻ കണ്ടു. തു​ഴ​ച്ചിൽ​ക്കാർ ധൃ​തി​കൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണു്. സന്ധ്യ​യ്ക്കു​മു​മ്പു് അഴി​മു​ഖം കട​ന്നു കട​ലി​ലെ​ത്ത​ണം. വേ​ലി​യേ​റ്റം തു​ട​ങ്ങി​യാൽ വി​ഷ​മ​മാ​ണു്. തോണി ഒരു വളവു തി​രി​ഞ്ഞു. ഐദ്രോ​സ് കൈ​പൊ​ക്കി എന്തോ അട​യാ​ളം കാ​ട്ടു​ന്ന​തു് അവൻ കണ്ടു. ഉടനെ കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടിൽ നി​ന്നു മറ​ഞ്ഞു.

ഇനി കാണാൻ പറ്റു​മോ? അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അടു​ത്തു നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ യാത്ര പറ​യാ​നു​ള്ള ബദ്ധ​പാ​ടാ​യി​രു​ന്നു. അക​ന്നു​പി​രി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ വീ​ണ്ടും കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ഈ വേർ​പാ​ടു് എന്നു തു​ട​ങ്ങി​യ​താ​ണു്? കട​ലി​ന്റെ മു​റ്റ​ത്തു​വ​ച്ചു് കട​ലിൽ​വെ​ച്ചു് നദീ​തീ​ര​ത്തു വെ​ച്ചും പല ബന്ധ​ങ്ങ​ളും ഇങ്ങ​നെ തകർ​ന്നു പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതി​നി​യും തകരും. തകർ​ന്ന ബന്ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ പാടു് ഹൃദയം നി​റ​ച്ചു​മു​ണ്ടു്. അവ വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. കണ്ണു​കൾ നന​യു​ന്നു. പി​രി​ഞ്ഞു പോ​യ​വർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി കണ്ണീർ അതി​ന്റെ കടമ നി​റ​വേ​റ്റു​ന്നു.

മാ​ടാ​യി​ത്തു​റ​മു​ഖ​ത്തു വി​ഷ​മ​മ​മൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. കാ​ണേ​ണ്ട​വ​രെ വേ​ഗ​ത്തിൽ കണ്ടു. കപ്പ​ലും തോ​ണി​യും വേ​ഗ​ത്തി​ലൊ​രു​ങ്ങി. സഹാ​യി​ക​ളെ​യും കി​ട്ടി. അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ശരി​ക്കു​ള്ള കടൽ​യാ​ത്ര ആരം​ഭി​ച്ച​തു്. കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രു​ടെ മു​ദ്ര​മോ​തി​രം കൈ​വി​ര​ലിൽ കി​ട​പ്പു​ണ്ടു്. രാ​ത്രി​യാ​യ​പ്പോൾ അതി​ന്റെ പച്ച​ക്ക​ല്ലു പ്ര​കാ​ശം ചൊ​രി​യാൻ തു​ട​ങ്ങി.

എവി​ടേ​ക്കു പോ​ക​ണ​മെ​ന്നു തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാ​രോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. അവർ ലക്ഷ്യ​മി​ല്ലാ​തെ പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ തണ്ടു വലി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അല്പം ധൃ​തി​കൂ​ട്ടാൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അവർ​ക്കെ​ന്തു തോ​ന്നും? ഒരു കപ്പി​ത്താ​ന്റ ഗൗ​ര​വ​ത്തോ​ടെ അവൻ കല്പന കൊ​ടു​ത്തു:

“പു​റം​ക​ട​ലി​ലേ​ക്കു്.”

ചന്ദ്രിക വീണു വെ​ട്ടി​ത്തി​ള​ങ്ങു​ന്ന അറ​ബി​ക്ക​ട​ലി​ന്റെ മാ​റി​ലൂ​ടെ ആ കൊ​ച്ചു കടൽ​പ്പട മു​മ്പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി; ചക്ര​വാ​ള​ത്തെ ലക്ഷ്യം​വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്. ആ ജല​പ്പ​ര​പ്പിൽ​വെ​ച്ചു പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ ചാ​ട്ട​വാർ പലതവണ ശരീ​ര​ത്തിൽ പു​ള​ഞ്ഞു​ക​യ​റി മാംസം പി​ച്ചി​ച്ചീ​ന്തി കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളോ​ളം വി​ശ്ര​മ​മി​ല്ലാ​തെ തണ്ടു​വ​ലി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ദാ​ഹം​കൊ​ണ്ടു കണ്ഠം പൊ​ടി​ഞ്ഞു​പൊ​ടി​ഞ്ഞു​പോ​കു​മ്പോൾ യജ​മാ​ന​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ പറ​ങ്കി​കൾ കൺ​മു​മ്പിൽ​വെ​ച്ചു് വീ​ഞ്ഞു് കു​ടി​ക്കു​ന്ന​തു് അത്യാർ​ഥി​യോ​ടെ നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്തൊ​ക്കെ അനു​ഭ​വി​ച്ചു തഴ​മ്പി​ച്ച ജീ​വി​ത​മാ​ണു്.

ആന​പ്പു​റ​ത്തു തി​ട​മ്പെ​ഴു​ന്ന​ള്ളി​ച്ച​തു​പോ​ലെ ഇരു​ണ്ട മര​ത്തോ​പ്പു​ക​ളു​ടെ തല​പ്പ​ത്തു പൂർ​ണ​ച​ന്ദ്രൻ തി​ള​ങ്ങു​ന്നു. ചന്ദ്രൻ ഉദി​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ കട​ലി​ലൂ​ടെ യാത്ര ചെ​യ്യു​ന്ന​തു നടാ​ടെ​യ​ല്ല. അന്നൊ​ന്നും ചന്ദ്ര​നു് ഇത്ര സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് തോ​ന്നി​യി​ട്ടി​ല്ല.

പാ​തി​രാ​വോ​ളം അങ്ങ​നെ നി​ന്നു തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാർ പാ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്. ചങ്ങ​ല​യ്ക്കി​ട്ടു ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തി തണ്ടു​വ​ലി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ ആർ​ക്കും പാടാൻ തോ​ന്നി​ല്ല. നല്ല രസ​മു​ള്ള പാ​ട്ടു്! അവർ എത്ര​യെ​ങ്കി​ലും പാ​ട​ട്ടെ. ഓള​ത്ത​ട്ടു താളം പി​ടി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. കട​ലി​നും പാ​ട്ടു രസി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.

മല​യോ​ര​ങ്ങ​ളിൽ, പു​ത്തു​നിൽ​ക്കു​ന്ന കട​മ്പു​വൃ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളു​ടെ തണ​ലു​ക​ളിൽ, അഴി​ച്ചി​ട്ട തല​മു​ടി​യിൽ സ്വർ​ണ​വി​ര​ലു​ക​ളോ​ടി​ച്ചു മി​ന്നൽ​പ്പി​ണ​റി​ള​കു​ന്ന മഴ​ക്കാ​ല​മേ​ഘ​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്ര​തീ​തി ജനി​പ്പി​ച്ചു്, കാ​മു​ക​സ​മാ​ഗ​മം പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളെ​ണ്ണു​ന്ന നാ​യി​ക​മാ​രു​ടെ നെ​ടു​വീർ​പ്പു​ക​ളും ഹൃ​ദ​യ​ത്തു​ടി​പ്പു​ക​ളും ആ പാ​ട്ടു​ക​ളി​ലൂ​ടെ കേൾ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

പാ​ടി​യും രസി​ച്ചും ആപ​ത്തി​ന്റെ വാ​യി​ലേ​ക്കാ​ണ​വർ നീ​ങ്ങു​ന്ന​തെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ല്ല. ഗു​ജ​റാ​ത്തി​ലെ​യും കർ​ണ്ണാ​ട​ക​ത്തി​ലെ​യും കു​പ്ര​സി​ദ്ധ​രായ കടൽ​ക്കൊ​ള്ള​ക്കാർ പു​റം​ക​ട​ലിൽ പതി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇര​തേ​ടി കു​റ്റി​ക്കാ​ടു​ക​ളി​ല​മർ​ന്ന പു​ലി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ സമു​ദ്ര​സ​ഞ്ചാ​രി​ക​ളെ​യും കാ​ത്തു് അവർ തഞ്ചം നോ​ക്കി ഉരി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവ​രു​ടെ സമ്പ്ര​ദാ​യ​മാ​ണി​തു്. പത്തും അമ്പ​തും കപ്പ​ലു​ക​ളു​ള്ള ഒരു വലിയ സമൂഹം ഒന്നി​ച്ചു പു​റ​പ്പെ​ടും. അയ്യ​ഞ്ചു നാഴിക ഇട​വി​ട്ട വെ​ടി​പൊ​ട്ടി​ച്ചോ പന്തം കൊ​ളു​ത്തി​യോ അട​യാ​ളം കൊ​ടു​ക്കും. അടു​ത്ത​മാ​ത്ര​യിൽ എല്ലാ​വ​രും ചേർ​ന്നു് ഇര​യു​ടെ​മേൽ ചാടി വീഴും. കൊള്ള ചെ​യ്യും.

അവി​ചാ​രി​ത​മാ​യി എങ്ങു​നി​ന്നോ ഒരു വെ​ടി​പൊ​ട്ടു​ന്ന​തു കേ​ട്ടു. തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാ​രു​ടെ ഉത്സാ​ഹം നി​ല​ച്ചു. അവ​രു​ടെ പാ​ട്ടി​നു വി​രാ​മം വീണു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു് ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. അവൻ ചു​റ്റു​പു​റ​വും നോ​ക്കി.

അക​ലെ​ത്തെ​വി​ടെ​യോ ഒരു പന്തം ജ്വ​ലി​ച്ചു. തു​ടർ​ന്നു് അതി​ന​പ്പു​റം മറ്റൊ​ന്നു ജലി​ച്ചു. തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാ​രി​ലൊ​രു​ത്തൻ പേ​ടി​ച്ചു​വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു:.

“കടൽ​ക്ക​ള​ള​ന്മാർ!”

കപ്പ​ലു​കൾ നങ്കൂ​ര​മി​ട്ടു നിർ​ത്താ​നും എല്ലാ​വ​രും ആയുധം ധരി​ച്ചു തയ്യാ​റാ​വാ​നും ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് കൽ​പി​ച്ചു. സമു​ദ്ര​സ​ഞ്ചാ​ര​ത്തിൽ ധാ​രാ​ളം പരി​ച​യ​വും അനു​ഭ​വ​വ​മു​ള്ള ഒരു തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാ​രൻ മു​മ്പോ​ട്ട​ടു​ത്തു വന്നു പേ​ടി​ച്ചു വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു: “ആയു​ധ​മെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു വെ​റു​തെ​യാ​ണു്.”

ചോ​ദ്യ​രു​പ​ത്തിൽ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് അവനെ നോ​ക്കി. തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാ​രൻ സ്ഥി​തി​ഗ​തി​കൾ മു​ഴു​വ​നും വി​വ​രി​ച്ചു. കൂ​ട്ട​ത്തിൽ പല​പ്പോ​ഴാ​യി തനി​ക്കു​ണ്ടായ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും. അതൊ​ന്നും ഒട്ടും കേൾ​ക്കാൻ രസ​മു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഉത്ത​ര​മൊ​ന്നും പറ​യാ​തെ എല്ലാം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കേ​ട്ടു. എന്തെ​ങ്കി​ലും ചെ​യ്തേ പറ്റൂ. കീ​ഴ​ട​ങ്ങാൻ ഏതാ​യാ​ലും ഭാ​വ​മി​ല്ല. വേ​ണ്ടി​വ​ന്നാൽ പൊ​രു​തി മരി​ക്കും; അത്ര​ത​ന്നെ. കൂ​ട്ടു​കാർ​ക്കു് ഒരു​ങ്ങി​നിൽ​ക്കാൻ കൽപന കൊ​ടു​ത്തു.

കൊ​ള്ള​ക്കാ​രു​ടെ കപ്പ​ലു​കൾ നി​മി​ഷ​നേ​രം കൊ​ണ്ടു നാ​ലു​ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നും അവരെ വള​ഞ്ഞു. ഒരു വി​ളി​പ്പാ​ട​ക​ലെ സമ​വൃ​ത്താ​കൃ​തി​യിൽ അവ നി​ല​യു​റ​പ്പി​ച്ചു.

എതിർ​ക്കാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ടാൽ എല്ലാ​വ​രെ​യും നശി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്നും കൈ​യി​ലു​ള്ള​ത​ത്ര​യും അടി​യ​റ​വെ​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം ജീ​വ​നോ​ടെ തി​രി​ച്ചു​പോ​കാൻ സമ്മ​തി​ക്കു​മെ​ന്നും കൊ​ള്ള​ക്കാ​രു​ടെ പക്ഷ​ത്തു​നി​ന്നു വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു. ആരും മറു​പ​ടി​യൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. എല്ലാ​വ​രെ​യും ഉറ​ച്ചു നിൽ​ക്കാൻ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പ്രേ​രി​പ്പി​ച്ചു. അടു​ത്ത നടപടി എന്താ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് അവൻ ഉറ്റു​നോ​ക്കി. നല്ല നി​ലാ​വു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് എല്ലാം വ്യ​ക്ത​മാ​യി കാണാം.

കൊ​ള്ള​ക്കാ​രു​ടെ വലി​യൊ​രു കപ്പൽ പതു​ക്കെ മു​മ്പോ​ട്ടു വന്നു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ കപ്പ​ലി​നെ മു​ട്ടി​യു​രു​മ്മി​നി​ന്നു. അതിൽ പു​റ​ത്തേ​ക്കു കഴു​ത്തു​നീ​ട്ടി നിൽ​ക്കു​ന്ന തോ​ക്കു​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഏതാ​നും അനു​നാ​യി​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി ഒരു ദീർ​ഘ​കാ​യൻ കപ്പ​ലി​ലേ​ക്കു ചാ​ടി​ക്ക​യ​റി​വ​ന്നു. എല്ലാ​വ​രു​ടെ കൈ​യി​ലും ഉറ​യിൽ​നി​ന്നു് ഊരി​പ്പി​ടി​ച്ച വാ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ദീർ​ഘ​കാ​യ​ന്റെ ആകൃ​തി​യും പെ​രു​മാ​റ്റ​വും കണ്ടാൽ തല​വ​നാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും. ചെ​മ്പി​ച്ച തല​മു​ടി​യും ഇരു​ണ്ട​നി​റ​വും തീ​പ​റ​ക്കു​ന്ന നോ​ട്ട​വു​മു​ള്ള ആ മനു​ഷ്യൻ കപ്പി​ത്താ​നെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഒട്ടും പത​റാ​തെ മു​മ്പോ​ട്ടു വന്നു. കൊ​ള്ള​ത്ത​ല​വ​നു് അഭി​മു​ഖ​മാ​യി നി​ന്നു. കപ്പ​ലി​ലെ മങ്ങിയ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അവർ പര​സ്പ​രം മി​ഴി​ച്ചു നോ​ക്കി. ശബ്ദി​ച്ചി​ല്ല. കണ്ണു​ക​ളാ​ണു് സന്ദേ​ശം കൈ​മാ​റി​യ​തു്.

“കീ​ഴ​ട​ങ്ങു​ന്നോ?”

“ഇല്ല.”

“നശി​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​യും!”

“ഭീഷണി വെ​റു​തേ!”

“ജീവൻ വേണോ?”

“നി​ന​ക്കു​വേ​ണ്ടേ?”

നോ​ട്ട​ത്തി​ന്റെ പൊരുൾ രണ്ടു​പേർ​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​യി. കൊ​ള്ള​ത്ത​ല​വൻ അക്ഷ​മ​നാ​യി അലറി:

“പി​ടി​ച്ചു​കെ​ട്ട​ടാ ഇവനെ!”

ആ കല്പന മു​ഴു​മി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഉറ​യിൽ​നി​ന്നു വാളു വലി​ച്ചൂ​രി മു​മ്പോ​ട്ടു ചാടി. അല്പ​നി​മി​ഷ​ത്തെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത.

കൊ​ള്ള​ത്ത​ല​വൻ രണ്ട​ടി പി​ന്മാ​റി. വാൾ​ത്തല കീ​ഴാ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു തല​കു​നി​ച്ചു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നെ വന്ദി​ച്ചു.

പരി​ഹാ​സ​മാ​ണോ??

ആർ​ക്കും ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ സംഭവം കൊ​ള്ള​ത്ത​ല​വൻ വി​നീ​ത​നാ​യി പറ​ഞ്ഞു:

“അറി​യാ​തെ പറ്റി​യ​താ​ണു്. ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം.”

“പരി​ഹാ​സം മാ​റ്റി വാ​ളെ​ടു​ക്കു്.” ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പൊ​രു​താ​നൊ​രു​ങ്ങി വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു.

കൊ​ള്ള​ത്ത​ല​വൻ ഭാ​വ​ഭേ​ദ​മി​ല്ലാ​തെ നി​ന്നു. ആരം​ഭ​ത്തി​ലു​ള്ള വിനയം ക്ര​മേണ കൂ​ടു​ക​യാ​ണു്.

“ഞങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു വല്ല സഹാ​യ​വും വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ പറയണം.” കൊ​ള്ള​ത്ത​ല​വൻ തു​ടർ​ന്നു: “ആ മോ​തി​രം തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അപകടം പറ്റു​മാ​യി​രു​ന്നു.”

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി. കു​ഞ്ഞാ​ലി മര​യ്ക്കാ​രു​ടെ മി​ടു​ക്കാ​ണു് കണ്ട​തു്. അവൻ കൈ​വ​ര​ലി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി. പ്ര​കാ​ശം പര​ത്തു​ന്ന ആ മു​ദ്ര​മോ​തി​രം അവി​ടെ​യു​ണ്ടു്. ബഹു​മാ​ന​സൂ​ച​ക​മാ​യി പലതവണ അതിനെ തന്റെ കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്ക​ടു​പ്പി​ച്ചു. കൊ​ള്ള​ത്ത​ല​വ​നോ​ടു് എന്താ​ണു പറ​യേ​ണ്ട​തെ​ന്നു് അവനു പി​ടു​ത്ത​മി​ല്ല. തൽ​ക്കാ​ലം ആജീ​വ​നാ​ന്ത സു​ഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളാ​യി കഴി​യാ​മെ​ന്നു ശപഥം ചെ​യ്തു് അവർ പി​രി​ഞ്ഞു. ആ സംഭവം മറ​ന്നു​ക​ളു​യ​ണ​മെ​ന്നും ഒരി​ക്ക​ലും കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രെ അറി​യി​ക്ക​രു​തെ​ന്നും യാ​ത്ര​പ​റ​ഞ്ഞു പി​രി​യു​മ്പോൾ കൊ​ള്ള​ത്ത​ല​വൻ പ്ര​ത്യേ​കം അപേ​ക്ഷി​ച്ചു.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് യാത്ര തു​ടർ​ന്നു.

പു​ലി​പോ​ലെ വന്ന കൊ​ള്ള​ത്ത​ല​വൻ പൈ​ക്കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ തി​രി​ച്ചു​പോ​യ​തു് രസ​മു​ള്ള സം​ഭ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു. കൈ​നേ​ട്ടം ഭം​ഗി​യാ​യി. ഒരു കപ്പി​ത്താ​ന്റെ അന്ത​സ്സും ഗൗ​ര​വ​വും പു​ലർ​ത്ത​ണ​മെ​ന്നു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു തോ​ന്നി. സമു​ദ്ര​യാ​ത്ര​യാ​ണു്. കൂ​ടെ​യു​ള്ള​വർ​ക്കു് വേ​ഗ​ത്തിൽ മടു​ക്കും. അവി​ചാ​രി​ത​മാ​യി അവർ മട​ങ്ങാൻ പറയും. യാത്ര അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കാൻ നിർ​ബ​ന്ധി​ക്കും. അനു​സ​രി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ലഹ​ള​യ്ക്കൊ​രു​ങ്ങും. അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്തും കൽ​പി​ക്കാൻ ഒരാൾ വേണം. അയാളെ മറ്റു​ള്ള​വർ അനു​സ​രി​ക്ക​ണം. അതി​നു​ള്ള വഴി​ക​ളെ​ല്ലാം പല​ത​വ​ണ​യാ​യി പറ​ങ്കി​ക​ളിൽ നി​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. കപ്പ​ലു​ക​ളെ ആക്ര​മി​ക്കേ​ണ്ട സമ്പ്ര​ദാ​യം പഠി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. പീ​ര​ങ്കി​യു​ണ്ട​ക​ളിൽ നി​ന്നു് ഒഴി​ഞ്ഞു​മാ​റാ​നു​ള്ള സാ​മർ​ത്ഥ്യ​മു​ണ്ടു്. കടൽ​ത്തി​ര​ക​ളെ ഭേ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ശത്രു​ക്ക​ളെ ഓടി​ക്കാ​നും രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നു​മ​റി​യാം. എല്ലാ​റ്റി​നും നല്ല കരു​ത്തു​ള്ള ഒരു കപ്പി​ത്താൻ വേണം. നല്ല കപ്പി​ത്താ​നാ​വാ​നു​ള്ള സൂ​ത്ര​ങ്ങൾ ഉരു​വി​ട്ടു മന​സ്സി​ലു​റ​പ്പി​ച്ചു.

വര​ട്ടെ; കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാം.

ഒരു കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു​പോ​ലെ അറ​ബി​ക്ക​ട​ലിൽ മു​ഴു​വൻ ചീ​റി​പ്പാ​യ​ണം. ശത്രു​ക്ക​ളിൽ ഒന്നി​നെ​യും വി​ടാ​തെ നാ​യാ​ടി​പ്പി​ടി​ക്ക​ണം. കപ്പ​ലിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു ചങ്ങ​ല​യ്ക്കി​ട​ണം. തണ്ടു​വ​ലി​പ്പി​ക്ക​ണം. ചാ​ട്ട​വാ​റി​ന്റെ സ്വാ​ദ​നു​ഭ​വി​പ്പി​ക്ക​ണം. അടി​മ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ വേദന മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്ക​ണം.

“വേഗം,വേഗം!” അവൻ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു. ആ ശബ്ദ​ത്തി​നു് ഒരു കപ്പി​ത്താ​ന്റേ​തി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ ഗൗ​ര​വ​മു​ണ്ടു്. എങ്ങോ​ട്ടെ​ന്നു നല്ല നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അവൻ വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു:

“വേഗം, വേഗം!”

ഇഴ​യു​ന്ന കപ്പ​ലു​ക​ളിൽ നിൽ​ക്കാൻ സു​ഖ​മി​ല്ല. വാ​യു​വേ​ഗ​ത്തിൽ പറ​ക്ക​ട്ടെ. എങ്കി​ലേ ഉശി​രും ചു​ണ​യും അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ക​യു​ള്ളു.

തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാർ കി​ണ​ഞ്ഞു പ്ര​യ​ത്നി​ച്ചു. കപ്പ​ലു​കൾ കു​ത​റി​പ്പാ​ഞ്ഞു. തല​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ ചന്ദ്ര​നും നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളും വി​ര​ണ്ടോ​ടി. രസ​മു​ണ്ടു്.

ഈ രസം പൂർ​ത്തി​യാ​വാൻ പറ​ങ്കി​ക​ളെ വേ​ഗ​ത്തിൽ കണ്ടു​മു​ട്ട​ണം. അറ​ബി​ക്ക​ട​ലി​ന്റെ വി​രി​മാ​റിൽ​വെ​ച്ചു​ത​ന്നെ അവ​രോ​ടു പകരം ചോ​ദി​ക്ക​ണം. എന്തൊ​ക്കെ എണ്ണി​യെ​ണ്ണി​പ്പ​റ​യാ​നു​ണ്ടു്! പറയും.

ശക്തി​പൂർ​വ്വം വീ​ശി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന കാ​റ്റു് തല​മു​ടി ചി​ക്കി​ച്ചീ​കി നെ​റ്റി​യി​ലൂ​ടെ കണ്ണി​ലേ​ക്കു തള്ളി​യി​ടു​ന്നു. ദൂ​ര​ക്കാ​ഴ്ച നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഒരു പട്ടു​റു​മാ​ലെ​ടു​ത്തു തല​യിൽ​ക്കെ​ട്ടി. ചന്ദ്രിക തട്ടി​ത്തി​ള​ങ്ങു​ന്ന കടലും വെ​ള്ള​മേ​ഘം കൊ​ണ്ടു വക്കു കസ​വി​ട്ട ചക്ര​വാ​ള​വും ഗാ​ഢാ​ശ്ലേ​ഷ​ത്തിൽ ലയി​ക്കു​ന്ന വി​ദൂ​ര​ത​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവൻ നി​ന്നു. ഇനി​യും നേരം പു​ല​രും; സന്ധ്യ​യാ​വും. പി​ന്നെ​യും ഇരു​ട്ടു പര​ക്കും. ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളോ മാ​സ​ങ്ങ​ളോ അങ്ങ​നെ കഴി​യ​ട്ടെ. പറ​ങ്കി​ക​ളെ കണ്ട​ല്ലാ​തെ പി​ന്മ​ട​ങ്ങി​ല്ല.

പി​റ്റേ​ന്നു രാ​വി​ലെ മനു​ഷ്യ​വാ​സ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു ദ്വീ​പിൽ കപ്പ​ല​ടു​പ്പി​ച്ചു. ഇട​തൂർ​ന്നു വളർ​ന്ന തെ​ങ്ങു​ക​ളു​ടെ ശീ​ത​ള​ഛാ​യ​യിൽ എല്ലാ​വ​രും ഇറ​ങ്ങി വി​ശ്ര​മി​ച്ചു.

മാ​ടാ​യി​യിൽ നി​ന്നു വന്ന അബു​വാ​ണു് ഇപ്പോൾ ഉറ്റ ചങ്ങാ​തി. അടു​ത്ത പരി​പാ​ടി​യെ​പ്പ​റ്റി അബു​വു​മാ​യി കൂ​ടി​യാ​ലോ​ചി​ച്ചു. ഉദ്ദേ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​തെ ഇങ്ങ​നെ കപ്പ​ലോ​ടി​ച്ചു പോ​കു​ന്ന അപ​ക​ട​ക​ര​മാ​ണെ​ന്നു് അബു​വി​നു് അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടു്.

“കാരണം?” ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ചോ​ദി​ച്ചു:

“ബറു​ക്ക​നെ ഓടി​യാൽ മനി​സ​ന്റെ തടി ക്ഷീ​ണി​ക്കും.”

അബു​വി​ന്റെ ന്യാ​യ​മ​താ​ണു്.

ഓടാ​ഞ്ഞാ​ലെ​ങ്ങെ​ന്യാ? പറ​ങ്ക്യേ​ള് ഇങ്ങോ​ട്ട് വര്വോ?”

“ബെരും.”

“എന്ത്?”

“രണ്ടു​ദി​വ​സം ഇബിടെ കാ​ത്തു​നി​ന്നാൽ ബെരും; ബെ​രാ​തി​രി​ക്കൂ​ലാ. ഞമ്മ​ക്ക് നി​ച്ച്യേള സ്ഥ​ലാ​ണി​ത്.”

“അതെ​ങ്ങ​നെ?”

“ഇബിടെ ഒളി​ച്ചു കു​ത്തി​രി​ഞ്ഞും കള​ഞ്ഞ് ഇമ്മി​ണി പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പ​ലി​നെ ഞമ്മൾ വെ​ര​ട്ടീ​റ്റ്ണ്ട്. അന്നൊ​ക്കെ പക്കേ​ങ്കി​ല് കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രും ഞമ്മ​ളെ​കൂ​ടെ ഉണ്ടേ​യി​നും.”

കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രു​ടെ ശി​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ കടൽ​യു​ദ്ധം അഭ്യ​സി​ച്ച​വ​നാ​ണു് അബു​വെ​ന്ന കാ​ര്യം ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് അപ്പോ​ഴാ​ണു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യ​തു്. സന്തോ​ഷം. അബു​വി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് രണ്ടോ നാലോ ദിവസം അവിടെ കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കാം. ഒരു കു​ഴ​പ്പ​വു​മി​ല്ല. പറ​ങ്കി​ക​ളെ കണ്ടു​കി​ട്ട​ണം. ഈ യാ​ത്ര​യു​ടെ ഉദ്ദേ​ശ്യം തന്നെ അതാ​ണു്.

അങ്ങ​നെ കാ​ത്തി​രു​ന്നു മറ്റു​ള്ള​വർ ദിവസം പോ​യ​ത​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. ചൂ​ണ്ട​മീൻ പി​ടി​ച്ചും കടലിൽ നീ​ന്തി​യും മതി​യാ​വോ​ളം ഇളനീർ പറി​ച്ചു കു​ടി​ച്ചും അവർ ഉല്ല​സി​ച്ചു കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഒന്നി​ലും പെ​ട്ടി​ല്ല. മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ കൂടെ വി​നോ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ പങ്കു​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തു് കപ്പി​ത്താ​ന്റെ അന്ത​സ്സി​നു ചേർ​ന്ന​ത​ല്ല. അവൻ പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ ഒരു കപ്പി​ത്താ​നാ​വു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. കൽ​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട​വ​രാ​കു​മ്പോൾ കു​റ​ച്ചു ഗൗരവം പാ​ലി​ക്ക​ണം. ഇന്നി​ന്ന​വർ ഇന്നി​ന്ന ജോലി ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു് അവൻ മി​ണ്ടാ​തെ ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തി​രു​ന്നു. ആലോ​ചി​ക്കാൻ അനവധി കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു മു​ഷി​പ്പും തോ​ന്നി​യി​ല്ല.

ഒരു ദിവസം തനി​ച്ചി​രു​ന്നാ​ലോ​ചി​ക്കു​മ്പോൾ പു​തി​യൊ​രാ​ശ​യം കി​ട്ടി. കോ​ട്ട​യ്ക്കൽ വെ​ച്ചു ഡി​സിൽ​വ​യു​മാ​യി നടന്ന യു​ദ്ധ​ത്തിൽ പറ​ങ്കി​പ്പ​ട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടെ ഉടു​പ്പു​കൾ കുറെ കൈ​വ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരു പോർ​ച്ചു​ഗീ​സ് പതാ​ക​യും. അതൊ​ക്കെ കെ​ട്ടി​യെ​ടു​ത്തു കൂടെ കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഏതെ​ങ്കി​ലും​വ​ഴി​ക്കു് അതു​പ​യോ​ഗി​ക്ക​ണം. സമ​യ​വും സന്ദർ​ഭ​വും അപ്പോൾ​ത​ന്നെ ആലോ​ചി​ച്ചു​റ​ച്ചു.

ദ്വീ​പിൽ കാ​ത്തി​രു​ന്നു. പറ​ങ്കി​ക​ളെ കാ​ണാ​തെ നി​രാ​ശ​പ്പെ​ട്ടു. നാലാം ദിവസം യാ​ത്ര​പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ ഏതാ​നും പേരെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു. അവ​രോ​ടു് പറ​ങ്കി​പ്പ​ട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടെ ഉടു​പ്പു ധരി​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞു. ആരും വി​രോ​ധം പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. അബു​മാ​ത്രം പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ച്ചു. പറ​ങ്കി​പ്പ​ട്ടാ​ള​ക്കാ​രു​ടെ ഉടു​പ്പു കൈ​കൊ​ണ്ടു് തൊ​ടി​ല്ലെ​ന്നു് അവൻ ശഠി​ച്ചു. സാ​ര​മി​ല്ല. നി​സ്സാ​ര​കാ​ര്യ​ത്തി​നു വഴ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കേ​ണ്ടെ​ന്നു വെ​ച്ചു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ല്ല. എങ്കി​ലും കപ്പി​ത്താ​നെ ധി​ക്ക​രി​ച്ച​തോർ​ത്ത​പ്പോൾ അല്പം വല്ലാ​യ്മ തോ​ന്നി. അതു പു​റ​ത്തു കാ​ണി​ക്കാ​തെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി.

പോർ​ച്ചു​ഗീ​സ് പതാക തന്റെ കപ്പ​ലി​ന്റെ പാ​മ​ര​ത്ത​ല​പ്പിൽ ഉയർ​ത്താൻ അവൻ കല്പി​ച്ചു. പതാക ഉയർ​ന്നു​ക​ണ്ട​പ്പോൾ അബു കൂ​ടു​തൽ ക്ഷോ​ഭി​ച്ചു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് അതു ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല. അവൻ കപ്പി​ത്താ​ന്റെ വേഷം ചമ​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. മു​മ്പിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന കപ്പ​ലിൽ തന്റെ കൂടെ പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ വേഷം ധരി​ച്ച പട്ടാ​ള​ക്കാർ വേണം. പോർ​ച്ചു​ഗീ​സ് പതാക പറ​ക്കു​ക​യും വേ​ണ​മെ​ന്നു് അവൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. എല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും ചമയൽ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കപ്പ​ലിൽ ചെ​ന്നി​രി​ക്കാൻ അവൻ നിർ​ദ്ദേ​ശം നൽകി. കൂടെ അവനും പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. അബു പി​ണ​ങ്ങി​യ​മ​ട്ടിൽ ദ്വീ​പി​ലൊ​രി​ട​ത്തു മി​ണ്ടാ​തെ നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കപ്പ​ലിൽ കേ​റീ​ട്ടി​ല്ല. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ചെ​ന്നു വി​ളി​ച്ചു.

“ആ കൊടി വെ​ച്ചാൽ ഞമ്മ​ള് കപ്പ​ലീ കേ​റൂ​ലാ.”

“കേറണം.” അത്ര​നേ​ര​ത്തെ സൗ​ഹൃ​ദ​മെ​ല്ലാം മാ​റ്റി​വെ​ച്ചു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് കൽ​പി​ച്ചു.

“ഞമ്മ​ളെ ഉസിര് കൂ​ട്ടി​ലു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഞമ്മൾ കേ​റൂ​ലാ.”

“കേ​റു​ന്ന​താ നല്ല​ത്.”

“ബേറെ ആള നോ​ക്ക​ണം.”

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ചെ​ന്നു് അബു​വി​ന്റെ കൈ​ക്കു​പി​ടി​ച്ചു. അവൻ തട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. വഴ​ക്കാ​യി.

“കപ്പി​ത്താ​ന്റെ കല്പ​ന​യാ​ണ് നീ അനു​സ​രി​ക്ക​ണം.” ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി ഉറ​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു.

“പട​ശ്ശോ​ന്റെ കല്പ​ന​യാ​യാ​ലും ഞമ്മൾ കേ​റൂ​ലാ.”

“തീർ​ച്ച?”

“തീർ​ച്ച.”

പി​ന്നെ​യും ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് അബു​വി​നെ പി​ടി​ക്കാ​ന​ടു​ത്തു. അബു മു​ഷ്ടി ചു​രു​ട്ടി യു​ദ്ധ​ത്തി​നാ​ണൊ​രു​ങ്ങി​യ​തു്. അല്പ​നേ​ര​ത്തെ വഴ​ക്കിൽ ഇടി​യും തൊ​ഴി​യും നട​ന്നു. കല​ശ​ലായ ദ്രോ​ഹ​മേൽ​പ്പി​ക്കാ​തെ അബു​വി​നെ കീ​ഴ​ട​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്നു വി​ചാ​രം. കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. ഒടു​വിൽ പിൻ​ക​ഴു​ത്തിൽ നല്ലൊ​രി​ടി​വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. അബു മൂ​ക്കു​കു​ത്തി നി​ല​ത്തു​വീ​ണു. ഉടനെ കൈകൾ പി​ന്നിൽ ചേർ​ത്തു​കെ​ട്ടി ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് അവനെ അനാ​യാ​സ​മാ​യി പൊ​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു കപ്പ​ലി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു. കല്പന ധി​ക്ക​രി​ക്കാ​നൊ​രു​ങ്ങു​ന്ന​വർ​ക്കു് അതൊരു താ​ക്കീ​താ​യി​രി​ക്ക​ട്ടെ എന്നു് അവൻ ഉച്ച​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു.

അബു​വി​നെ കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടിൽ ഒരി​ട​ത്തു വെ​ച്ചു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് യാത്ര പു​റ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള കല്പന നൽകി. പു​റ​പ്പെ​ട്ടെ​തിൽ പി​ന്നെ ചക്ര​വാ​ള​മാ​ണു് ലക്ഷ്യം. മറ്റൊ​രു ലക്ഷ്യ​മി​ല്ല. ഇപ്പോ​ഴും ആ ലക്ഷ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു തന്നെ നീ​ങ്ങി.

അധി​ക​നേ​രം അങ്ങ​നെ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു പാ​മ​ര​ത്ത​ല​പ്പിൽ കാ​വ​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​വർ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്ന​തു​കേ​ട്ടു; “കപ്പൽ വരു​ന്നു, കപ്പൽ.”

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഉത്സാ​ഹ​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി; കാ​ണു​ന്നി​ല്ല.

“എത്ര കപ്പ​ലു​ണ്ട്” അവൻ വി​ളി​ച്ചു​ചോ​ദി​ച്ചു.

കാ​വൽ​ക്കാർ​ക്കു വ്യ​ക്ത​മാ​യി പറയാൻ വയ്യാ. അത്ര​യും അക​ല​ത്താ​ണു്.

“അടു​ത്തു വരു​ന്ന​തോ അക​ന്നു പോ​കു​ന്ന​തോ?” അവൻ പി​ന്നെ​യും വി​ളി​ച്ചു​ചോ​ദി​ച്ചു

കാ​വൽ​ക്കാർ തെ​ല്ലിട സം​ശ​യി​ച്ചു​നി​ന്നു. പി​ന്നെ എല്ലാ​വ​രും കൂടി ഒന്നി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു: “വരു​ന്ന​താ​ണു്, വരു​ന്ന​താ​ണു്.”

വരു​ന്ന​താ​ണെ​ങ്കിൽ ധൃ​തി​പ്പെ​ടേ​ണ്ട​തി​ല്ല. ഭാ​ഗ്യ​പ​രീ​ക്ഷ​യ്ക്കു​ള്ള ഊഴം. കരു​ത​ലോ​ടെ നിൽ​ക്ക​ണം. ശക്തി​കൊ​ണ്ട​ല്ല. ബു​ദ്ധി​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ശത്രു​വി​നെ നേ​രി​ടാ​നൊ​രു​ങ്ങി​യ​തു്. ചെ​റി​യൊ​രു നോ​ട്ട​ക്കു​റ​വു​കൊ​ണ്ടു് ആയു​ഷ്കാ​ലം മു​ഴു​വൻ നീ​ണ്ടു​നിൽ​ക്കു​ന്ന അടി​മ​ത്ത​മോ മരണം തന്നെ​യു​മോ സം​ഭ​വി​ക്കും.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ധൃ​തി​പി​ടി​ച്ചോ​ടി ഓരോ​രു​ത്തർ​ക്കും വേണ്ട നിർ​ദേ​ശം നൽകി. പറ​ങ്കി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ പട്ടാ​ള​വേ​ഷ​മ​ണി​ഞ്ഞ​വർ ഒരു നി​മി​ഷം​കൊ​ണ്ടു് ആയു​ധ​മേ​ന്തി യു​ദ്ധം ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള ഒരു​ക്ക​ത്തോ​ടെ നിൽ​ക്ക​ണം. മറ്റു​ള്ള​വർ തട​വു​കാ​രെ​പ്പോ​ലെ പെ​രു​മാ​റ​ണം. അവ​രു​ടെ ഇരി​പ്പി​ട​ത്തിൽ ആയുധം കരു​തി​വെ​ക്ക​ണം. ആരും പരി​ഭ്ര​മി​ക്ക​രു​തു്. ഒന്നും സം​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത​മ​ട്ടിൽ, ഒന്നി​ലും താൽ​പ​ര്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​മ​ട്ടിൽ, അല​സ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അതേ​സ​മ​യം കൽ​പ്പ​ന​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ടെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യും വേണം. നിർ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ പല തവണ ആവർ​ത്തി​ച്ചാ​വർ​ത്തി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു പഠി​പ്പി​ച്ചു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്. പി​ന്നെ​യും കാ​വൽ​ക്കാ​രോ​ടു് വി​ളി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു: “എത്ര കപ്പ​ലു​ണ്ടു്?”

“ഏഴു വലിയ കപ്പൽ.” ഉടനെ മറു​പ​ടി കി​ട്ടി.

ഏഴു വലിയ കപ്പൽ! പട്ടാ​ള​ക്കാർ വേ​ണ്ട​ത്ര​യു​ണ്ടാ​വും; പീ​ര​ങ്കി​യും. കണ്ട​മാ​ത്ര​യിൽ പി​ണ​ങ്ങി​യാൽ രക്ഷ​കി​ട്ടി​ല്ല. ഏഴു കപ്പ​ലു​ക​ളി​ലെ പീ​ര​ങ്കി​കൾ ഒന്നി​ച്ചു് ഉണ്ട വർ​ഷി​ച്ചാൽ എല്ലാം വെ​ന്തു വെ​ണ്ണീ​റാ​വും. നയ​ത്തിൽ പെ​രു​മാ​റ​ണം. വഞ്ച​ന​കൊ​ണ്ടു കീ​ഴ​ട​ക്ക​ണം. അതോർ​ത്ത​പ്പോൾ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു് അല്പം വിഷമം തോ​ന്നി. ആരെ​യും അതു​വ​രെ വഞ്ചി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. വഞ്ചി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ ഇഷ്ട​വു​മ​ല്ല. ഒരു രാ​ജ്യം മു​ഴു​വൻ കി​ട്ടാ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ചാൽ കള​വു​പ​റ​യാൻ തു​നി​യി​ല്ല.

വരു​ന്ന​തു പറ​ങ്കി​ക​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ കളവും വഞ്ച​ന​യു​മെ​ല്ലാം ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു​റ​പ്പി​ച്ചു. പറ​ങ്കി​കൾ സത്യ​ദീ​ക്ഷ​യു​ള്ള​വ​ര​ല്ല. വഞ്ചന മാ​ത്ര​മേ അവർ​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടൂ. സ്വ​ന്തം അനു​ഭ​വ​ത്തി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്തു വഞ്ച​ന​യു​ടെ കൂ​മ്പാ​ര​മാ​ണു് കാ​ണു​ന്ന​തു്. ഉറ​ച്ചു​നിൽ​ക്കാൻ തന്നെ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. കാ​വൽ​ക്കാ​രു​ടെ ശബ്ദം​കേൾ​ക്കു​ന്നു:

“പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പൽ, പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പൽ!”

ഹൃദയം തു​ടി​ച്ചു. ആവേ​ശം​കൊ​ണ്ടു ശരീരം മു​ഴു​വൻ പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ച്ചു​പോ​കു​മെ​ന്നു തോ​ന്നി. പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പി​ത്താ​ന്റെ ഉടു​പ്പാ​ണു് ധരി​ച്ച​തു്. പോ​രാ​യ്മ വല്ല​തു​മു​ണ്ടോ? അതി​ന്റെ കോ​ട്ട​വും ചു​ളി​യു​മൊ​ന്നു പി​ടി​ച്ചു ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി. തൊ​പ്പി നേ​രെ​യാ​ക്കി. വാ​ളെ​ടു​ത്തു മൂർ​ച്ച പരി​ശോ​ധി​ച്ചു വീ​ണ്ടും ഉറ​യി​ലി​ട്ടു. അര​പ്പ​ട്ട​യിൽ തി​രു​കിയ കഠാരി സ്പർ​ശി​ച്ചു​നോ​ക്കി. അന്ത​സ്സിൽ കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടി​ലൂ​ടെ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ന്നു. പു​തി​യൊ​രു ചൈ​ത​ന്യം കൈ​വ​ന്ന​പോ​ലെ തോ​ന്നി. ഡി​സിൽ​വ​യെ​പ്പോ​ലെ നി​രർ​ഥ​ക​മാ​യൊ​ന്നു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. കൈയും കാലും വരി​ഞ്ഞു​കെ​ട്ടി മു​മ്പി​ലി​ട്ട അബു​വി​ന്റെ പൃ​ഷ്ഠ​ത്തു് പു​റം​കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു തട്ടു​കൊ​ടു​ത്തു. അബു വേ​ദ​നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. അരി​ശം​പി​ടി​ച്ചു് എന്തൊ​ക്കെ​യോ പി​റു​പി​റു​ത്തു.

“മി​ണ്ട​രു​തു്!” ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് അലറി; ശത്രു​വി​നെ​പ്പോ​ലെ.

“ഹമു​ക്കേ!” അബു പല്ലു​ക​ടി​ച്ചു തെ​റി​പ​റ​ഞ്ഞു.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ചാ​ട്ട​വാർ കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു് പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു.

“മി​ണ്ട​രു​തു്?” ഗർ​ജ്ജി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പതു​ക്കെ ഓരോ അടി​വെ​ച്ചു് അവൻ അബു​വി​നെ സമീ​പി​ച്ചു. മു​ഖ​ത്തു രാ​ക്ഷ​സീ​യ​മായ ഭാവം പര​ന്നു. കണ്ണു​കൾ കല​ങ്ങി.

അബു തെ​റി​പ​റ​യു​ക​യാ​ണു്.

ഒന്നു്, രണ്ടു്, മൂ​ന്നു്. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ ചാ​ട്ട​വാർ കൃ​ഷ്ണ​സർ​പ്പ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ ചാ​ടി​വീ​ണു് അബു​വി​നെ കൊ​ത്താൻ തു​ട​ങ്ങി. അബു നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​വു​ന്ന​തു​വ​രെ ആ ചാ​ട്ട​വാർ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു. എല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് വീ​ണ്ടും ഒന്നു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. ആ ശബ്ദം കേ​ട്ടാൽ അവനെ ഡി​സിൽ​വ​യു​ടെ പ്രേ​തം ബാ​ധി​ച്ച​പോ​ലെ തോ​ന്നും.

കപ്പ​ലു​ക​ളിൽ മു​ഴു​ക്കെ ശ്മ​ശാ​ന​നി​ശ്ശ​ബ്ദത പര​ന്നു. ആർ​ക്കും ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ആരും ഒന്നും പറ​ഞ്ഞ​തു​മി​ല്ല. വല​ത്തു​കൈ​യിൽ ചാ​ട്ട​വാർ പി​ടി​ച്ചു് ഇട​തു​കൈ കാൽ​സ​രാ​യി​യു​ടെ കീ​ശ​യിൽ തി​രു​കി മു​റി​വേ​റ്റ സിം​ഹ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് നി​ന്നു.

കപ്പ​ലു​കൾ നങ്കൂ​ര​മി​ട്ടു നിർ​ത്താൻ കൽ​പി​ച്ചു. അക​ല​ത്തു ശത്രു​ക്ക​ളു​ടെ പതാ​ക​കൾ കാ​റ്റി​ലാ​ടു​ന്ന​തു കാണാം. കപ്പ​ലു​കൾ വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്. അനു​കൂ​ല​മായ കാ​റ്റു​ണ്ടു്. നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ അവ​യു​ടെ വേഗം കു​റ​ഞ്ഞു; സം​ശ​യി​ച്ചി​ട്ടാ​വും.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് തൊ​പ്പി​യെ​ടു​ത്തു വീശി ഉച്ച​ത്തിൽ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു:

“വരണം, വരണം. ശത്രു​ക്ക​ള​ല്ല, മി​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്.” പോർ​ച്ചു​ഗീ​സ് ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണു് വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞ​തു്.

“വന്ദ​നം, വന്ദ​നം! മറു​ഭാ​ഗ​ത്തെ കപ്പി​ത്താൻ അതേ ഭാ​ഷ​യിൽ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. കപ്പ​ലു​കൾ പതു​ക്കെ അടു​ത്തു​വ​രു​ന്നു. കു​ശ​ല​പ്ര​ശ്ന​ങ്ങൾ മു​റു​കു​ന്നു.

അവർ പോർ​ച്ചു​ഗ​ലിൽ നി​ന്നു വരു​ന്ന​വ​രാ​ണു്. സ്വർ​ണ്ണം, വെ​ള്ളി, പട്ടു​തു​ണി​കൾ തു​ട​ങ്ങിയ വ്യാ​പാ​ര​വ​സ്തു​ക്ക​ളാ​ണു് കപ്പ​ലി​ല​ധി​കം. സാ​മൂ​തി​രി​യു​മാ​യി യോ​ജി​ച്ചു കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രോ​ടു യു​ദ്ധം തു​ട​ങ്ങിയ കഥ വഴി​യിൽ​വെ​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. വളരെ സന്തോ​ഷി​ച്ചു. പക്ഷേ, ആ സന്തോ​ഷം നീ​ണ്ടു​നി​ന്നി​ല്ല. കുറെ പോ​ന്ന​പ്പോൾ യു​ദ്ധം തോറ്റ കഥയും അറി​ഞ്ഞു. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് പു​റ​ങ്ക​ട​ലി​ലൂ​ടെ യാത്ര. കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രെ ഭയ​ന്നി​ട്ടു്. കു​ശ​ല​പ്ര​ശ്ന​ത്തി​നി​ട​യിൽ അങ്ങ​നെ പലതും ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞു.

പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പി​ത്താ​ന്റെ കപ്പൽ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ കപ്പ​ലി​നോ​ടു പതു​ക്കെ അടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. തടി​ച്ചു നീണ്ട ചെ​മ്പൻ​താ​ടി​യും നീ​ല​ക്ക​ണ്ണു​മു​ള്ള കപ്പി​ത്താൻ കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടിൽ നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് ഒന്നേ നോ​ക്കി​യു​ള്ളു. മുഖം തി​രി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു.

“സ്വാ​ഗ​തം! കണ്ട​തു വളരെ സന്തോ​ഷം. ഇങ്ങോ​ട്ടു വരണം; ഇവിടെ സൗ​ക​ര്യ​മാ​ണു്.” നല്ല ഒഴു​ക്കി​ലും ചി​ട്ട​യി​ലു​മാ​ണു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് പോർ​ച്ചു​ഗീ​സ് ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

വലിയ ഒരു കയറിൽ പി​ടി​ച്ചു് ഊഞ്ഞാ​ലാ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പി​ത്താൻ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ കപ്പ​ലി​ലേ​ക്കു ചാ​ടി​വീ​ണു. വീ​ണ​തു് അബു​വി​ന്റെ അടു​ത്താ​ണു്.

“ഓ. അടിമ!” പു​റ​ങ്കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു് അബു​വി​നെ​യൊ​ന്നു തൊ​ഴി​ച്ചേ കപ്പി​ത്താൻ മു​മ്പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി​യു​ള്ളു.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് തല തി​രി​ക്കാ​തെ, കപ്പി​ത്താ​നെ നോ​ക്കാ​തെ, ആലോ​ചി​ച്ചു. അടു​ത്തെ​ത്തി​യാൽ കള്ളി​പൊ​ളി​യും. ഒരു പറ​ങ്കി​യാ​ണെ​ന്നു് ഒരി​ക്ക​ലും വി​ശ്വ​സി​ക്കി​ല്ല. സം​ശ​യ​ത്തി​നി​ടം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് എല്ലാം കഴി​യ​ണം. സമയം പറ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വേ​ഗ​ത്തിൽ തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ക്ക​ണം.

ഒര​ട്ട​ഹാ​സ​ത്തോ​ടെ ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് യു​ദ്ധ​ത്തി​നു​ക​ല്പന കൊ​ടു​ത്തു. മി​ന്നൽ​വേ​ഗ​ത്തിൽ വാ​ളൂ​രി​ക്കൊ​ണ്ടു കപ്പി​ത്താ​ന്റെ നേരെ തി​രി​ഞ്ഞു. വാൾ​മുന നെ​ഞ്ചിൽ അമർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് അലറി:

“ഉം, കൈ പൊ​ക്ക്!”

ഗത്യ​ന്ത​ര​മി​ല്ലാ​തെ കപ്പി​ത്താൻ കീ​ഴ​ട​ങ്ങി. കൈകൾ ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു പൊ​ക്കി അന​ങ്ങാ​തെ നി​ന്നു.

ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ കല്പന കേ​ട്ടു പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ വേഷം ധരി​ച്ച​വർ, ഒന്നി​നു പിറകെ മറ്റൊ​ന്നാ​യി കയ​റു​ക​ളി​ലൂ​ടെ പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പ​ലു​ക​ളി​ലെ​ത്തി, പീ​ര​ങ്കി​വി​ഭാ​ഗ​ത്തെ ഞൊ​ടി​യി​ട​കൊ​ണ്ടു കീ​ഴ​ട​ക്കി. അടി​മ​ക​ളു​ടെ ഭാവം ചമ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​വർ പി​ന്നാ​ലെ എത്തി. നല്ല നി​ല​യിൽ ഒരു കൂ​ട്ടി​മു​ട്ട​ലു​ണ്ടാ​യി. എന്താ​ണു് സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന​റി​യാ​തെ അമ്പ​ര​ന്നു പോയ പറ​ങ്കി​കൾ​ക്കു് അധി​ക​നേ​രം ചെ​റു​ത്തു​നിൽ​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. കു​റേ​പ്പേർ മരി​ച്ചു​വീ​ണു. മറ്റു​ള്ള​വർ ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ കീ​ഴ​ട​ങ്ങി.

കപ്പി​ത്താ​നെ മു​മ്പിൽ നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് എല്ലാ കപ്പ​ലു​ക​ളും പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. വെ​ടി​മ​രു​ന്നറ, ആയു​ധ​ശാല, ഖജാന തു​ട​ങ്ങി​യവ തു​റ​ന്നു​നോ​ക്കി. തൃ​പ്തി​പ്പെ​ട്ടു. അടി​മ​കൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഒരു​ക്കി​വെ​ച്ച ചങ്ങ​ല​കൾ ഒരു മൂ​ല​യിൽ വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എല്ലാം പൊടി തട്ടി പു​റ​ത്തേ​ക്കു വരു​ത്തി.

ആദ്യം ചങ്ങ​ല​യ്ക്കി​ട്ട​തു കപ്പി​ത്താ​നെ​യാ​ണു്; വഴി​ക്കു​വ​ഴി മറ്റു​ള്ള​വ​രെ​യും. കപ്പി​ത്താ​ന്റെ പട്ടു​പോ​ലെ മി​നു​പ്പാർ​ന്ന ഉള്ളം​ക​യ്യിൽ കപ്പൽ​ത്ത​ണ്ടെ​ടു​ത്തു് ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ് തന്നെ വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. പഴ​യ​മ​ട്ടിൽ അവൻ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. ചാ​ട്ട​വാർ വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ പൊ​ട്ടി​ച്ചു. അതു് ആഞ്ഞാ​ഞ്ഞു പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ പു​റ​ത്തു​വീ​ണു. തണ്ടു​കൾ ഇളകി. കടൽ​വെ​ള്ളം ശബ്ദി​ച്ചു.

കഴി​ഞ്ഞ​കാ​ല​ത്തി​ന്റെ പുതിയ ഒരു ചി​ത്രം ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ മു​മ്പിൽ തെ​ളി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു. തന്റെ നാ​ട്ടി​നു​വേ​ണ്ടി, നാ​ട്ടാർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി, അവൻ ഒന്നു​കൂ​ടി പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തു കു​ടി​യി​ലെ കൈ​തോ​ല​പ്പാ​യി​ലും കടൽ​പ്പു​റ​ത്തെ പൂ​ഴി​യി​ലും കി​ട​ന്നു കണ്ട സ്വ​പ്ന​ങ്ങൾ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ങ്ങ​ളാ​വു​ന്നു.

“യക്ഷി​ക​ളെ കീ​ഴ​ട​ക്കിയ പൊ​ക്കൻ, പറ​ങ്കി​ക​ളെ ജയി​ച്ച പൊക്കൻ-​അതാണു് പാ​ഞ്ചാ​ലി​യു​ടെ പൊ​ക്കൻ.” ഫർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ ചാ​ട്ട​വാർ അവി​രാ​മം പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.