കാ​റ്റോ മഴയോ തകർ​ക്ക​ട്ടെ. പട്ടി​ണി​യോ പകർ​ച്ച​വ്യാ​ധി​യോ വര​ട്ടെ. കടൽ​ക്ക​ള്ളൻ​മാ​രോ പറ​ങ്കി​ക​ളോ കൊള്ള നട​ത്ത​ട്ടെ. വയ​റു​നി​റ​ച്ചു കള്ളു കി​ട്ടി​യാൽ എല്ലാം പു​ല്ലാ​ണു്. അത്യാ​ഹി​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ദു​രി​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും നടു​ക്കു് ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​തു് കൊ​ണ്ടാ​വ​ണം, കട​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള അര​യ​ന്മാർ കള്ളു​കു​ടി ശീ​ലി​ച്ച​തു്. തരം കി​ട്ടു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ എല്ലാ​വ​രും കു​ടി​ക്കും. അല്പ​മൊ​രാ​ന​ന്ദ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള കു​ടി​യ​ല്ല; ഭൂ​ത​വും ഭാ​വി​യും മറ​ക്കാ​നു​ള്ള കുടി. മര​ണ​ത്തി​ന്റെ പി​ടി​യിൽ നി​ന്നാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്. അല്പ​നേ​ര​ത്തെ വി​ശ്ര​മ​ത്തി​നു ശേഷം പോ​കേ​ണ്ട​തും അങ്ങോ​ട്ടു തന്നെ. ആലോ​ചി​ക്കാ​നിട കി​ട്ട​രു​തു്. തല​ച്ചോർ ഉണർ​ന്നു പ്ര​വർ​ത്തി​ക്ക​രു​തു്. കു​ടി​ക്ക​ണം, കി​ട്ടു​ന്ന​ത്ര കു​ടി​ക്ക​ണം. അങ്ങ​നെ അവർ കു​ടി​ച്ചു. മര​യ്ക്കാൻ​മാർ​ക്കി​ട​യിൽ കുടി ഒഴി​ച്ചു​കു​ടാൻ വയ്യാ​ത്ത ഒരാ​ചാ​ര​മാ​യി.

പൈതൽ മര​യ്ക്കാ​നു കള്ളു​ചി​ര​ട്ട​യൊ​ന്നു മണ​ത്താൽ മതി ഉടനെ സം​ഗീ​തം വരും:

അക​ത്തേ​ക്കു ചി​ര​ട്ട​കൊ​ണ്ടു് അള​ന്നൊ​ഴി​ക്കു​ന്തോ​റും അക്ഷ​ര​ക്ര​മ​വും പദ​ഘ​ട​ന​യും തെ​റ്റി രാ​ഗ​വി​സ്താ​ര​ത്തി​ലാ​വും ശ്ര​ദ്ധ:

അങ്ങ​നെ​യ​ങ്ങ​നെ നീ​ണ്ടു​വ​ലി​ഞ്ഞു് അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളും പദ​ങ്ങ​ളും കു​റ​ഞ്ഞു രാ​ഗാ​ലാ​പം മാ​ത്ര​മാ​കും. പി​ന്നെ​യും കു​റ​ഞ്ഞു കഫ​പ്പ​റ്റു​ള്ള കണ്ഠ​ത്തിൽ സം​ഗീ​തം ഒരു ഞര​ക്ക​മാ​യി അവ​ശേ​ഷി​ക്കും. എന്നാ​ലും അതു നിർ​ത്തി​ല്ല.

കാ​റ്റും മഞ്ഞും മഴയും കടു​ത്ത വെ​യി​ലും ഉപ്പു​വെ​ള്ള​വും തട്ടി ഒരു​ത​രം മു​രു​പ്പാർ​ന്ന​താ​ണു് പൈതൽ മര​യ്ക്കാ​ന്റെ ശരീരം. ഉള്ളും കു​റ​ച്ചു മു​രു​മു​രു​ത്ത​താ​ണു്. പു​റ​ത്തൊ​ന്നും തര​പ്പെ​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കു​ടി​യിൽ വെ​ച്ചെ​ങ്കി​ലും കു​റ​ഞ്ഞൊ​രു വഴ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണു്. നീണ്ട മൂ​ക്കും നര​ച്ചു വളർ​ന്ന പു​രി​ക​ങ്ങ​ളും വീതി കൂടിയ നെ​റ്റി​യും മു​ഖ​ത്തി​ന്റെ ഗൗ​ര​വ​ത്തി​നു് മാ​റ്റു കൂ​ട്ടു​ന്നു. വി​രി​ഞ്ഞ മാറും ഉയർ​ന്ന തോളും ഉരു​ണ്ടു​നീ​ണ്ട കൈ​ക​ളും ഒരു പ്ര​യ​ത്ന​ശാ​ലി​യു​ടെ അട​യാ​ള​ങ്ങൾ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്നു.

അന്നു വൈ​കീ​ട്ടു് കള്ളു​കു​ടി​യും കഴി​ഞ്ഞു് ആടി​യും പാ​ടി​യും പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാൻ കട​പ്പു​റ​ത്തെ പൂ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ചരൽ കല്ലു​ക​ളെ​റി​യു​മ്പോ​ലെ തൊ​പ്പി​ക്കു​ട​മേൽ മഴ​ത്തു​ള്ളി​കൾ വീ​ഴു​ന്നു​ണ്ടു്. ശരീരം മര​വി​പ്പി​ക്കു​മാ​റു് തണു​പ്പു കാ​റ്റു് വീ​ശു​ന്നു​ണ്ടു്. പു​ല്ലു്! ബ്ര​ഹ്മ​പ്ര​ള​യം വന്നാ​ലും പുറം കാ​ലെ​ടു​ത്തൊ​രു തട്ടു​കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന നി​ല​യാ​ണ​പ്പോൾ. നേരം ഇരു​ട്ടു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് കു​ടി​യി​ലെ​ത്താ​നു​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു പു​റ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്; എത്തു​ന്നി​ല്ല. നീ​ള​ത്തിൽ തു​ട​ങ്ങിയ നട​ത്തം ക്ര​മേണ വീ​തി​യി​ലാ​യി. കട​പ്പു​റ​ത്തെ പൂ​ഴി​പ്പ​ര​പ്പി​നും സ്ഥലം മതി​യാ​വു​ന്നി​ല്ല. ചി​ല​പ്പോൾ കടൽ വെ​ള്ള​ത്തിൽ കാൽ​കു​ത്തി​പ്പോ​വു​ന്നു.

“സാ​ഴ​മി​ല്ല. ”

കടലും കരയും തമ്മിൽ തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടു്. അത്ര​യ്ക്കി​രു​ട്ടാ​ണു്. ശരീരം എവി​ടെ​യോ ചെ​ന്നി​ടി​ച്ചു. ഉരു​ണ്ടു​വീ​ണ​തു് നനഞ്ഞ പൂ​ഴി​യി​ലാ​ണു്. കി​ട​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. വെ​ളി​ച്ചം, ഇള​കു​ന്ന വെ​ളി​ച്ചം. തല​യ്ക്കോ വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​നോ ഇള​ക്കം? രണ്ടു കൈ​കൊ​ണ്ടും താ​ടി​യെ​ല്ല​മർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു തല​യു​ടെ ഇള​ക്കം നിർ​ത്താൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. എന്നി​ട്ടും വെ​ളി​ച്ചം ഇള​കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണു്.

“ആരാ​തു്?” മു​റ്റ​ത്തെ​ന്തോ വീ​ഴു​ന്ന​തു കേ​ട്ടു കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ മര​യ്ക്കാൻ വി​ളി​ച്ചു​ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഏ?”

“ആരാ​ന്നു്?”

“ഞാനാ… ഞ്യാൻ…”

ശബ്ദം കൊ​ണ്ടു് കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ മര​യ്ക്കാ​ന്നു് ആളെ മന​സ്സി​ലാ​യി;

“പൈതല് മര​യ്ക്കാ​നോ? കേറി ഇരി​ക്കീ…”

“ഏ…”

“മയ പെ​യ്യു​ന്നി​ല്ലേ ഇങ്ങ് കേറി ഇരി​ക്കീ…”

തട്ടി​പ്പി​ട​ഞ്ഞെ​ഴു​ന്നേ​റ്റ പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാൻ കു​ടി​ലി​ന്ന​ക​ത്തേ​ക്കു കയറി.

“അല്ലാ, ആകെ നന​ഞ്ഞി​ക്കെ​ല്ലോ”

“സാ​ഴേ​ല്ലാ. ” എല്ലാം നി​സ്സാ​ര​മാ​ക്കി​ത്ത​ള്ളാൻ കഴി​വു​ള്ള സമ​യ​മാ​ണ​പ്പോൾ. “വെ​റ്റി​ല​ട​യ്ക്കേ​ണ്ടോ ചമ​യ്ക്കാൻ?”

കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ മര​യ്ക്കാൻ വെ​റ്റി​ല​പ്പെ​ട്ടി നി​ര​ക്കി വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. പൈതൽ മര​യ്ക്കാൻ നി​ല​ത്തു ചമ്രം പടി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു് വെ​റ്റി​ല​യിൽ നൂറു തേ​യ്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

“ഇന്നു പകൽ കു​ടീ​ലി​ല്ലാ​യി​നോ?”

“ഇല്ല; ഴാ​വി​ലെ പോയതാ, പന്ത​ലാ​യ​നി​ക്കു്; എന്താ ചോ​യി​ക്കാൻ?”

“ഒന്നൂ​ല്ല. ”

“അതല്ല, ഏതാ​ണ്ടു്. ”

“മ്മളെ പൊ​ക്കൻ ഒരു കു​രു​ത്ത​ക്കേ​ടു പറ്റി​ച്ചു” പരു​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ മര​യ്ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്.

“എന്റെ മോനോ?” കല​ങ്ങി​ച്ചു​വ​ന്ന കണ്ണു് ഉരു​ട്ടി മി​ഴി​ച്ചു. കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ മര​യ്ക്കാ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു് നോ​ക്കി ആ സ്വ​ബോ​ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത മനു​ഷ്യൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്റെ മോൻ പൊ​ക്ക​നോ?”

“ആപ​ത്തൊ​ന്നും വന്നി​ല്ല. കോ​ളു​കൊ​ണ്ട കടലിൽ ഇന്നു തോണി താ​ത്തി. ”

“ഏ? ഏന്തു് കു​ഴു​ത്ത​ങ്കെ​ട്ടോൻ!” ചു​ണ്ണാ​മ്പു​തേ​ച്ച വെ​റ്റില നി​ല​ത്തി​ട്ടു പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാൻ ധൃതി പി​ടി​ച്ചെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു. “ഓനേ​ന്നു കൊ​ന്നി​റ്റു കാ​ഴ്യം. ” മറു​ത്തൊ​ന്നു പറ​യാ​നോ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കാ​നോ ഇട​കൊ​ടു​ക്കാ​തെ അയാൾ മു​റ്റ​ത്തേ​ക്കു ചാടി. കത്തി​ത്തീ​രാ​റാ​യൊ​രു വാണം പോലെ കട​പ്പു​റ​ത്തി​ലൂ​ടെ വി​സ്താ​ര​ത്തി​ലോ​ടി.

“അച്ഛാ!” അക​ത്തു​നി​ന്നു പാ​ഞ്ചാ​ലി വി​ളി​ച്ചു.

“എന്താ മോളേ?”

“അച്ഛ​നെ​ന്തി​നാ​തു പറ​ഞ്ഞ​തു്?”

കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ​മ​ര​യ്ക്കാൻ ഉത്ത​ര​മൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ഒര​ബ​ദ്ധം പറ്റി​യ​താ​ണു്. അറി​യാ​തെ പറ​ഞ്ഞു​പോ​യി. പാ​ഞ്ചാ​ലി തു​ടർ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു:

“പൈതല് മര​യ്ക്കാൻ കള്ളും മോ​ന്തി​ക്കൊ​ണ്ട​ല്ലേ വന്ന​തു്? ഇനീ​ന്നു കുടീൽ പൊ​ല​ര്വോ​ളം പട​യാ​യി​രി​ക്കും. അടി എല്ലാർ​ക്കും കൊ​ള്ളും. ”

പകൽ അത്ര​മാ​ത്രം മനഃ​പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പതി​റ്റ​ടി താ​ഴു​ന്ന​വ​രെ അന്നാ കട​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള​വർ മന​സ്സിൽ തീയും കോ​രി​യി​ട്ടാ​ണു് കാ​ത്തി​രു​ന്ന​തു്. പൊ​ക്ക​നെ കടൽ തി​രി​ച്ചു​ത​രു​മെ​ന്നാ​രും വി​ചാ​രി​ച്ച​ത​ല്ല.

ചോ​ര​ത്തി​ള​പ്പു​കൊ​ണ്ടു് എന്തും കാ​ണി​ക്കാ​നൊ​രു​ങ്ങി​യാൽ പറ്റി​ല്ല. അതൊ​ക്കെ വി​ചാ​രി​ച്ച​പ്പോൾ അങ്ങു പറ​ഞ്ഞു​പോ​യി. പറയാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛൻ മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു് അവൾ സ്വയം പറ​ഞ്ഞു:

“കള്ളു​കു​ടി​ച്ച മര​യ്ക്കാൻ കാ​റ്റു പി​ടി​ച്ച കട​ലു​പോ​ലെ​യാ”

“ശരിയാ, മോളേ, അച്ഛൻ അറി​യാ​തെ പറ​ഞ്ഞു​പോ​യി. ”

പി​ന്നെ അച്ഛ​നും മകളും ഒന്നും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. അവൾ ചെ​വി​യോർ​ത്തു. പൈതൽ മര​യ്ക്കാ​ന്റെ കു​ടി​യിൽ നി​ന്നു നി​ല​വി​ളി കേൾ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? കട​ലി​ന്റെ മു​ഴ​ക്കം ഒന്നും കേൾ​ക്കാൻ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.

കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു​പോ​ലെ കു​ടി​യി​ലെ​ത്തിയ പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാൻ അലറി.

“എഴാ കു​ഴു​ത്തം​കെ​ട്ടോ​നെ!”

പൊ​ക്ക​നു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യി. പക​ല​ത്തെ അദ്ധ്വാ​നം കൊ​ണ്ടു് അവൻ ക്ഷീ​ണി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

“എവി​ഴെ​ഴാ നീ, കു​രു​ത്തം കെട്ട നായേ?”

“വന്ന​ല്ലോ കള്ളും കു​ടി​ച്ചോ​ണ്ടു്!” അടു​പ്പി​ന്ന​രി​ക​ത്തി​രു​ന്നു തീ​ക്കാ​യു​ന്ന ദമയന്തി-​പൊക്കന്റെ അമ്മ-​പിറുപിറുത്തു.

“എഴീ…” കൈ​യോ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു വരു​ന്ന ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ കണ്ണു​കൾ ജ്വ​ലി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. “ഇന്നു ഞാൻ അവനെ കൊ​ല്ലും. നി​ന്നേം!”

“കൊ​റ​ച്ചു കു​ടി​ച്ചാ​പ്പോ​രാ​യി​രു​ന്നോ? കു​ടി​ച്ചു കു​ടി​ച്ചു മരി​ക്കും”

“മഴി​ക്കു​ന്ന​തു നി​ന്നെ കൊ​ന്നി​ട്ടു്. ” ഓങ്ങിയ കൈ ആകാ​ശ​ത്തി​ലു​യർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഒരു ചവി​ട്ടു കൊ​ടു​ക്കാ​നാ​ണു് തോ​ന്നി​യ​തു്; ചവു​ട്ടി. അടു​പ്പി​ന്ന​ടു​ത്തു​ള്ള ചോ​റ്റു​ക​ല​ത്തി​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടു. കലം തകർ​ന്നു. അതി​ലു​ള്ള അത്താ​ഴം അക​ത്തു മു​ഴു​വൻ ചിതറി.

“പ്രാ​ന്തു​ണ്ടോ, പ്രാ​ന്തു്?” ദമ​യ​ന്തി തട്ടി​പ്പി​ട​ഞ്ഞെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു.

“അച്ചാ!” പൊ​ക്ക​ന്റെ കനത്ത ശബ്ദം.

അച്ഛ​നും മകനും മു​ഖ​ത്തോ​ടു​മു​ഖം നോ​ക്കി നി​ന്നു. മക​നെ​ക്ക​ണ്ട​പ്പോൾ അച്ഛ​ന്റെ കോപം ആളി​ക്ക​ത്തി.

“ഏഴാ!” ആദ്യ​ത്തെ തല്ലു പൊ​ക്ക​ന്റെ പി​ര​ടി​ക്കു കണ​ക്കാ​ക്കി​യാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്. അവനതു തടു​ത്തു. അന്നു​വ​രെ അവൻ അങ്ങ​നെ ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. അച്ഛൻ തല്ലു​മ്പോൾ അന​ങ്ങാ​തെ നി​ന്നു​കൊ​ള്ളും. ഇപ്പോൾ മറി​ച്ചാ​ണു് തോ​ന്നി​യ​തു്. അതു​കൂ​ടു​തൽ കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​നി​ട​യാ​ക്കി. മകൻ തന്നെ ധി​ക്ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് അച്ഛ​നു തോ​ന്നി. പി​ന്നെ മു​റ​യ്ക്കൊ​രു യു​ദ്ധ​മാ​യി​രു​ന്നു. കൈയിൽ കി​ട്ടി​യ​തെ​ന്തു​മെ​ടു​ത്തു് അച്ഛൻ മകനെ തല്ലി. അമ്മ ഇടയിൽ കി​ട​ന്നു സമാ​ധാ​നി​പ്പി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. അമ്മ​യ്ക്കും കി​ട്ടി വേ​ണ്ടു​വോ​ളം…

അക​ത്തൊ​രു മൂ​ല​യിൽ ഒന്നും പറ​യാ​നോ ചെ​യ്യാ​നോ വയ്യാ​തെ പക്ഷ​വാ​തം പി​ടി​ച്ചു തളർ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന അമ്പാടിമരയ്ക്കാൻ-​ദമയന്തിയുടെ അച്ഛൻ-​തുടരെതുടരെ നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ട്ടു…

അത്താ​ഴം തറയിൽ ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. കള്ളി​ന്റെ ലഹ​രി​യും യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ ക്ഷീ​ണ​വും ഒത്തു​ചേർ​ന്ന​പ്പോൾ പൈതൽ മര​യ്ക്കാ​നു് ഉറ​ക്കം വന്നു. തറ​യിൽ​ത്ത​ന്നെ ഒരി​ട​ത്തു മലർ​ന്നു കി​ട​ന്നു് കൂർ​ക്കം വലി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. മു​നി​ഞ്ഞു കത്തിയ കൊ​ട്ടെ​ണ്ണ​വി​ള​ക്കു് അന്ത്യ​ശ്വാ​സം വലി​ച്ചു.

തല്ലു​കൊ​ണ്ട പാ​ടു​ക​ളിൽ നീ​റ്റ​മു​ണ്ടു്. സാ​ര​മി​ല്ല. അമ്മ​യു​ടെ കാ​ര്യം വി​ചാ​രി​ച്ചാ​ണു് പൊ​ക്ക​നു് വിഷമം. ഉറ​ക്കം വരു​ന്നി​ല്ല. എത്ര​നേ​ര​മി​ങ്ങ​നെ പായിൽ കി​ട​ന്നു​രു​ളും! ആരും അത്താ​ഴം കഴി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അമ്മ ഉറ​ങ്ങി​യോ? ആ ബഹ​ള​ത്തിൽ അമ്മ​യ്ക്കെ​ത്ര​മാ​ത്രം തല്ലു​കൊ​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും? വേ​ദ​നി​ച്ചാൽ അമ്മ കര​യി​ല്ല. എത്ര വലിയ വേ​ദ​ന​യും അമ്മ സഹി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. അവ​നെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു. അടു​പ്പിൽ നി​ന്നു ചെ​റി​യൊ​രു തീ​പ്പൊ​രി പൊ​ട്ടി​ച്ചി​ത​റി. അതി​ന്റെ മഞ്ഞ​വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അവൻ അമ്മ​യെ കണ്ടു. അടു​പ്പി​ന്ന​രി​ക​ത്തു ചൂ​ളി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പു​റ​ത്തു കടലും കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റും മത്സ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ മു​ഴ​ക്കം കേൾ​ക്കാം. മഴ തകർ​ത്തു പെ​യ്യു​ക​യാ​ണു്. ഭൂമി കു​ലു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒരു ഇടി വെ​ട്ടി. മി​ന്ന​ലി​ന്റെ ചു​വ​ന്ന പ്ര​കാ​ശം കു​ടി​ലി​ന്റെ പഴകി ദ്ര​വി​ച്ച ഓല​മ​റ​യു​ടെ വി​ട​വി​ലൂ​ടെ അക​ത്തു​ക​ട​ന്നു. ഇരു​ട്ടിൽ നി​ന്നു് അനേകം കണ്ണു​കൾ ചു​ഴി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​മ്പോ​ലെ.

മക​ന്റെ കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം കേ​ട്ടി​ട്ടും അമ്മ തല​യു​യർ​ത്തി​യി​ല്ല. മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. കു​നി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

തന്നി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ നോ​ക്കി എന്തോ കണ്ടെ​ത്താ​നു​ള്ള ശ്രമം. അടു​പ്പിൽ എരി​ഞ്ഞ​ട​ങ്ങാൻ പോ​കു​ന്ന കനൽ​ക്ക​ട്ട​ക​ളു​ടെ മങ്ങിയ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അവൻ അമ്മ​യെ നോ​ക്കി​നി​ന്നു. തല​മു​ടി ഇരു​വ​ശ​ത്തേ​ക്കും ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റി വീ​ണു​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. നഗ്ന​മായ പു​റ​ത്തു് തല്ലു​കൊ​ണ്ട പാ​ടു​ണ്ടോ? അവൻ അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തി​രു​ന്നു് മെ​ല്ലെ തടവി നോ​ക്കി. കവി​ളു​കൾ നന​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. അമ്മ അപ്പോ​ഴും കര​യു​ക​യാ​ണു്.

“അമ്മേ” അവൻ പതു​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു. അല്പം കൂടി അടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി ഒരു കൈ​കൊ​ണ്ടു് അമ്മ​യെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു. കണ്ണി​ലും കവി​ള​ത്തു​മു​ള്ള കണ്ണീർ തു​ട​ച്ചാ​റ്റി. തന്റെ കു​ട്ടി​ക്കാ​ലം തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു പോലെ അവനു് തോ​ന്നി.

കാ​ക്ക​കൾ കര​ഞ്ഞു് ലഹ​ള​കൂ​ട്ടി കൂ​ട​ണ​യാൻ വരു​ന്ന സന്ധ്യ​കൾ. അമ്മ ഇതു​പോ​ലെ അടു​പ്പി​ന്ന​രി​ക​ത്തു് കൂ​നി​ക്കൂ​ടി​യി​രി​ക്കും. അച്ഛൻ കടലിൽ നി​ന്നു് തി​രി​ച്ചെ​ത്തു​മ്പോൾ ചൂ​ടോ​ടെ അത്താ​ഴം കൊ​ടു​ക്ക​ണം. അവൻ കൂ​ട്ടു​കാ​രോ​ടൊ​പ്പം പൂ​ഴി​യിൽ കി​ട​ന്നു് തി​മർ​ക്കു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. പെ​ട്ടെ​ന്നാ​ണു് അമ്മി​ഞ്ഞ നൊ​ട്ടാ​നു​ള്ള കൊതി ജനി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഓടി​ച്ചെ​ല്ലും. ഊറ്റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന അമ്മ​യു​ടെ നെ​ഞ്ചി​നും കാൽ​മു​ട്ടു​കൾ​ക്കു​മി​ട​യി​ലൂ​ടെ അവ​ന്റെ കു​ഞ്ഞി​ത്തല തി​രു​കി​ക്കേ​റ്റും.

“പോടോ അവി​ട​ന്നു്!” വാ​ത്സ​ല്യം നി​റ​ഞ്ഞു​തു​ളു​മ്പു​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ അമ്മ അവനെ ശകാ​രി​ക്കും. അവൻ കൂ​ട്ടാ​ക്കി​ല്ല. ആ ശകാരം ഒരു സമ്മ​ത​പ​ത്ര​മാ​ണു്. അമ്മ അടു​പ്പിൽ വി​റ​കു​കൊ​ള്ളി തി​രു​കു​മ്പോ​ഴും അരി കഴു​കു​മ്പോ​ഴും മൽ​സ്യം മു​റി​ക്കു​മ്പോ​ഴും ഒക്കെ അവൻ അമ്മി​ഞ്ഞ നൊ​ട്ടു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. കുറെ വലു​താ​വു​ന്ന​തു​വ​രെ അവൻ അമ്മി​ഞ്ഞ നൊ​ട്ടി. അന്നൊ​ക്കെ അയൽ​പ​ക്ക​ത്തെ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ അവനെ നോ​ക്കി പരി​ഹ​സി​ക്കും:

“പെ​ണ്ണു​കെ​ട്ടാൻ പോന്ന ചെ​റു​ക്കൻ നി​ന്നു് അമ്മി​ഞ്ഞ​നൊ​ട്ടു​ന്ന​തു് കണ്ടോ? നാ​ണ​മി​ല്ലെ​ടാ നി​ന​ക്കു്!”

അങ്ങ​നെ എളു​പ്പ​ത്തി​ലൊ​ന്നും അവനെ പരി​ഹ​സി​ച്ചാർ​ക്കും കട​ന്നു​ക​ള​യാൻ കഴി​യി​ല്ല. അവൻ പകരം വീ​ട്ടും. കട​പ്പു​റ​ത്തെ പൂ​ഴി​മ​ണ്ണിൽ കി​ട​ന്നെ​രി​യു​മ്പോൾ അതെ​ന്തി​ന്റെ കൂ​ലി​യാ​ണെ​ന്ന​വർ​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​വും. അവ​നൊ​രു അനി​യ​ത്തി​യോ അനി​യ​നോ പി​റ​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​വ​ണം വലു​താ​യി​ട്ടും അമ്മ അവനെ ഒക്ക​ത്തു തട്ടി നട​ന്ന​തു്. ഇന്ന​തൊ​ക്കെ ഓർ​ക്കു​മ്പോൾ അവ​ന്റെ കണ്ണു​കൾ നന​യു​ക​യാ​ണു്. അച്ഛ​നോ​ടു് പൊ​തി​രെ തല്ലു കി​ട്ടീ​ട്ടും നന​യാ​ത്ത കണ്ണു​കൾ. അവനു് വേ​ണ്ടി എന്തൊ​ക്കെ ആ അമ്മ സഹി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്!

അച്ഛ​നെ​പ്പ​റ്റി അവനു് അധി​ക​മൊ​ന്നും ഓർ​ക്കാ​നി​ല്ല. കു​ടി​ച്ചു കു​ന്തം മറി​ഞ്ഞാ​ണു് കു​ടി​ലി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തു്. വാ​ത്സ​ല്യ​പൂർ​വം വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തും അല​റു​മ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. അവൻ പോ​വി​ല്ല. ബോ​ധാ​വ​സ്ഥ​യിൽ അച്ഛ​നെ​യൊ​ന്നു് കാണാൻ അവ​ന​ന്നു് കൊ​തി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. പക്ഷേ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അവ​നു​ണ​രു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും വള്ള​വും വല​യു​മാ​യി കട​ലി​ലേ​ക്കു് പോകും. പി​ന്നെ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു് മറ്റൊ​രാ​ളാ​യി​ട്ടാ​ണു്…

അമ്മ അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. എപ്പോ​ഴും അവ​ന്റെ അടു​ത്തു​ണ്ടാ​വും. അവ​ന്റെ എല്ലാ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ലും വലിയ ശ്ര​ദ്ധ​യാ​ണു്. എപ്പോ​ഴും മടി​യിൽ കി​ട​ത്തി ഉമ്മ​വെ​യ്ക്കും. ഉണ്ണു​മ്പോൾ അടു​ത്തി​രു​ന്നു് താളം പറയും.

“ഇച്ചി​രൂ​ടി, മോനേ, ഇച്ചി​രൂ​ടി. ” ഒറ്റ മക​നാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​വും, വലു​താ​യി​ട്ടും അമ്മ അവനെ താ​ലോ​ലി​ച്ച​തു്. പഴ​യ​പ​ടി അമ്മ​യു​ടെ മാ​റി​ട​ത്തി​ലേ​ക്കു് അവ​ന്റെ തല​യൊ​ന്നു് ചാ​യ്ക്കാൻ അവനു് തോ​ന്നി. പറ​ങ്കി​ക​ളേ​യും തേടി അല​ച്ചി​ര​മ്പു​ന്ന കട​ലി​ലൂ​ടെ അന്നു രാ​വി​ലെ വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലു് കീ​ഴ​ട​ക്കാൻ​പോയ പട​യാ​ളി​യു​ടെ അഭി​ലാ​ഷ​മാ​ണ​തു്. വെ​ള്ളാ​ട്ടി​രി​യും കോ​ല​ത്തി​രി​യും പൂ​ന്തു​റ​ക്കോ​നും പെ​റ്റ​മ്മ​മാ​രു​ടെ മു​മ്പിൽ ഇങ്ങ​നെ പി​ഞ്ചു​കു​ട്ടി​ക​ളാ​വാ​റു​ണ്ടോ?

“അമ്മേ” അവൻ പി​ന്നെ​യും വി​ളി​ച്ചു. മു​മ്പൊ​രി​ക്ക​ലും അവ​ന്റെ കണ്ഠ​മി​ട​റി ആ അമ്മ കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല.

“എന്താ മോനേ?” പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ടാ​ണെ​ങ്കി​ലും ദമ​യ​ന്തി സം​സാ​രി​ച്ചു. പതു​ക്കെ മക​ന്റെ പുറം തലോടി. അറി​യാ​തെ അവ​ന്റെ തല അമ്മ​യു​ടെ തോളിൽ വി​ശ്ര​മി​ച്ചു.

പു​റ​ത്തു പി​ന്നെ​യും ഇടി വെ​ട്ടി. കു​ടി​ലി​ന്റെ മോ​ന്താ​യ​ത്തിൽ കാ​റ്റു നൃ​ത്തം​വെ​ച്ചു. അക​ല​ത്തു കി​ട​ക്കു​ന്ന പക്ഷ​വാ​ത​രോ​ഗി​യെ മി​ന്നൽ​വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അവർ രണ്ടു​പേ​രും കണ്ടു. എന്തെ​ങ്കി​ലും ചോ​ദി​ച്ചു​വാ​ങ്ങാൻ നാ​ക്കി​നു കെൽ​പി​ല്ലാ​ത്ത തന്റെ അച്ഛ​നെ​ച്ചൊ​ല്ലി ദമ​യ​ന്തി വേ​ദ​നി​ച്ചു. അച്ഛ​നു വി​ശ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. അത്താ​ഴം നി​ല​ത്തു ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. എന്തു കൊ​ടു​ക്കും?

അടു​പ്പി​ലെ തീ​ക്ക​ട്ട​കൾ കെ​ട്ടാ​റു​ക​യാ​ണു്. ഇരു​ട്ടും തണു​പ്പും വർ​ദ്ധി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പൊ​ക്കൻ അമ്മ​യെ പി​ടി​ച്ചെ​ഴു​ന്നേൽ​പ്പി​ച്ചു പായ വി​രി​ച്ചു കി​ട​ത്തി. അവനും അടു​ത്തു കി​ട​ന്നു. അമ്മ​യു​ടെ ചൂടു് ചൈ​ത​ന്യ​പ്ര​ദ​മാ​ണു്. എല്ലാ ദുഃ​ഖ​ങ്ങ​ളും അവനെ വി​ട്ടൊ​ഴി​ഞ്ഞു. കഴി​ഞ്ഞ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ള​ത്ര​യും അവൻ മറ​ന്നു. പ്ര​സ​രി​പ്പും ആവേ​ശ​വും അവ​നി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു.

മഴ കോ​രി​ച്ചൊ​രി​യു​ന്നു. ആകാശം മു​ഴു​വൻ ചവു​ട്ടി​ത്ത​കർ​ത്ത ഇടി ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ന​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു നട​ന്ന​ക​ലു​ന്നു. കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​വ​ണം. കട​ലി​ന്റെ ഇര​മ്പം കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ട​വൻ കി​ട​ന്നു. എപ്പോ​ഴെ​ന്ന​റി​യാ​തെ കണ്ണു​ക​ള​ട​ഞ്ഞു.

ചു​റ്റും ഓള​ത്ത​ട്ടു​ക​ളി​ള​കു​ന്ന നീ​ല​ജ​ല​പ്പ​ര​പ്പു്. വാളും കു​ന്ത​വും അമ്പും വി​ല്ലും ധരി​ച്ച യോ​ദ്ധാ​ക്കൾ ആ ജല​പ്പ​ര​പ്പി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​ന്നു. അത്ഭു​തം! അവി​ട​വി​ടെ വെ​ള്ള​ച്ചി​റ​കു വി​രി​ച്ച കപ്പ​ലു​കൾ നങ്കൂ​ര​മി​ട്ടു നിൽ​പ്പു​ണ്ടു്. എല്ലാം ഒഴി​ഞ്ഞു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. മനു​ഷ്യ​രി​ല്ല.

ആകാ​ശ​ത്തിൽ നി​ന്നു കാ​ട്ടാ​ന​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ കരി​മേ​ഘ​ങ്ങ​ളി​റ​ങ്ങി വന്നു് ക്ഷ​ണ​നേ​രം​കൊ​ണ്ടു് ആ കപ്പ​ലു​ക​ളെ മൂടി. ഉറയിൽ നി​ന്നൂ​രിയ വാളും പൊ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു് ആ യോ​ദ്ധാ​ക്കൾ ആർ​ത്ത​ട്ട​ഹ​സി​ച്ചു. എല്ലാം നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു നിന്ന ഒരു ദൃ​ക്സാ​ക്ഷി മാ​ത്ര​മാ​ണ​വൻ.

മനു​ഷ്യർ​ക്കു് വെ​ള്ള​ത്തി​ലൂ​ടെ നട​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ട​വർ കപ്പ​ലു​ക​ളും വള്ള​ങ്ങ​ളു​മു​പേ​ക്ഷി​ച്ചു. ജല​പ്പ​ര​പ്പും മൈ​താ​ന​വും അവർ​ക്കു സമ​മാ​ണു്. പെ​ട്ടെ​ന്നൊ​രു മു​ഴ​ക്കം. ദി​ഗ​ന്ത​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം അവനും കു​ലു​ങ്ങി. ഇടി​യാ​ണോ? അല്ല; കരി​മേ​ഘ​ങ്ങൾ മു​ഴു​വൻ താ​ഴോ​ട്ടി​റ​ങ്ങി​വ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ആകാശം തെ​ളി​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. തെ​ളി​ഞ്ഞ ആകാ​ശ​ത്തിൽ ഇടി വെ​ട്ടാ​റി​ല്ല. മു​ഴ​ക്കം പി​ന്നെ​യും കേൾ​ക്കു​ന്നു. ഓരോ മു​ഴ​ക്ക​ത്തി​നും കപ്പ​ലു​ക​ളെ മു​ടി​നിൽ​ക്കു​ന്ന കരി​മേ​ഘം ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റു​ന്നു.

കപ്പ​ലു​കൾ നി​റ​ച്ചും ആളു​ക​ളാ​ണു്. കാൽ​ക്കു​പ്പാ​യ​വും മേ​ല​ങ്കി​യും ചട്ട​ത്തൊ​പ്പി​യും ധരി​ച്ചു മന​സ്സി​ലാ​കാ​ത്ത ഭാ​ഷ​യിൽ എന്തൊ​ക്കെ​യോ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്ന ഒരു​കൂ​ട്ടം ആളുകൾ. മന്ദാ​ര​പ്പൂ​വി​ന്റെ നി​റ​മാ​ണ​വർ​ക്കു്; മു​ഴ​ക്കം പി​ന്നെ​യും കേൾ​ക്കു​ന്നു. അതു കപ്പ​ലിൽ നി​ന്നാ​ണെ​ന്നു് അവനു മന​സ്സി​ലാ​യി. പീ​ര​ങ്കി​വെ​ടി! പീ​ര​ങ്കി​വെ​ടി! ആരോ ഒരാൾ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു. ആരാ​ണെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. ജല​പ്പ​ര​പ്പിൽ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്ന യോ​ദ്ധാ​ക്കൾ കപ്പ​ലിൽ നി​ന്നു​ള്ള മു​ഴ​ക്കം കേ​ട്ടു ഞെ​ട്ടി. അവ​രു​ടെ വി​ല്ലു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് അസ്ത്ര​ങ്ങൾ ചീ​റി​പ്പാ​ഞ്ഞു. വാ​ളു​കൾ വീ​ശി​ക്കൊ​ണ്ട​വർ കപ്പ​ലി​നു നേർ​ക്കോ​ടി. മു​ഴ​ക്കം വർ​ദ്ധി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അതോ​ടൊ​പ്പം അട്ട​ഹാ​സ​വും പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​യും വേ​ദ​ന​കൊ​ണ്ടു​ള്ള നി​ല​വി​ളി​യും അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തെ ഭേ​ദി​ക്കു​ന്നു.

നീ​ല​ജ​ല​ത്തി​ല​വി​ട​വി​ടെ ചെ​മ്പ​ര​ത്തി​പ്പൂ​ക്ക​ള​റു​ത്തി​ട്ട​പോ​ലെ ചു​വ​ന്ന പാ​ടു​കൾ കാ​ണു​ന്നു. നോ​ക്കു​ന്തോ​റും അതു പെ​രു​കു​ന്നു. ജല​പ്പ​ര​പ്പു മു​ഴു​വൻ ചെ​മ്പ​ര​ത്തി​പ്പൂ​ക്ക​ള​ടി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്നു. ഓ! അതു രക്ത​മാ​ണു്. മനു​ഷ്യ​ര​ക്തം. അതാകെ ഇള​കു​ന്നു കൊ​ത്തി​യ​റു​ക്ക​പ്പെ​ട്ട കൈ​കാ​ലു​കൾ അവ​ന്റെ നേർ​ക്കൊ​ഴു​കി വരു​ന്നു. അവൻ മാ​റി​നി​ന്നു. ഒഴു​ക്കി​നെ​ന്തു ശക്തി! വഴി​ക്കു​വ​ഴി മീൻ​കു​ല​പ്പ​പോ​ലെ മനു​ഷ്യാ​വ​യ​ങ്ങൾ ഒഴു​കി​വ​രു​ന്നു. നാ​ക്കു​നീ​ട്ടി പല്ലു​കൾ കടി​ച്ച​മർ​ത്തി കണ്ണു​കൾ തു​റി​ച്ചു മി​ഴി​ച്ചു് അവ​ന്റെ നേർ​ക്കു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു മനു​ഷ്യ​ശി​ര​സ്സു​കൾ ആ ഒഴു​ക്കി​ലൂ​ടെ ഓടി​വ​രു​ന്നു. അവനു ചു​റ്റും നൃ​ത്തം വെ​ക്കു​ന്നു. ഓ! ഭയ​ങ്ക​രം.

ആ ജല​പ്പ​ര​പ്പി​ന്റെ മറു​ഭാ​ഗം പൊ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. അതിൽ അവി​ട​വി​ടെ തത്തി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യാ​വ​യ​വ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം​കൂ​ടി ഒന്നി​ച്ചു് അവ​ന്റെ നേർ​ക്കു​രു​ണ്ടു​വ​രാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. നോ​ക്കാൻ വയ്യ. അവൻ കണ്ണു​പൊ​ത്തി. അയ്യോ! ഓടി രക്ഷ​പ്പെ​ട​ണം. ഉള്ള ശക്തി​മു​ഴു​വ​നും സം​ഭ​രി​ച്ചു് അവ​നോ​ടി.

കണ്ണു​തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ കു​ടി​ലി​ന​ക​ത്താ​ക​മാ​നം വെ​ളി​ച്ചം. ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ മി​ടി​പ്പു് അവനു കേൾ​ക്കാം. ആ ഭയ​ങ്കര സ്വ​പ്ന​ത്തി​ന്റെ പി​ടി​യിൽ നി​ന്നു് വി​ട്ടു​പോ​രാൻ സമയം കു​റേ​യെ​ടു​ത്തു. അമ്മ അടു​ത്തി​ല്ല. അടു​പ്പിൽ തീ​പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അച്ഛൻ തീ​ക്കാ​യാ​നു​ള്ള ഒരു​ക്ക​ത്തോ​ടെ ഒരു പല​ക​യു​മി​ട്ടു് അടു​ത്തു​ത​ന്നെ ഇരി​പ്പു​ണ്ടു്. തലേ​ന്നു കഴി​ഞ്ഞ​തൊ​ന്നും അച്ഛ​നോർ​മ്മ​യു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. ഒന്നും സം​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ അമ്മ​യും പെ​രു​മാ​റും. അതാ​ണു് പതി​വു്. അവ​നെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു പായ ചു​രു​ട്ടി കു​ടി​ലി​ന്റെ ഒരു മൂ​ല​യിൽ വെ​ച്ചു് വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി. മഴ​ത​കർ​ത്തു പെ​യ്യു​ക​യാ​ണു്. ഐരാ​വ​ത​ത്തി​ന്റെ ദാഹം കു​റ​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. കട​പ്പു​റം വി​ജ​ന​മാ​ണു്.

ഒരാ​ഴ്ച​യോ​ളം അങ്ങ​നെ ഇട​ത​ട​വി​ല്ലാ​തെ മഴ പെ​യ്തു. കട​പ്പു​റ​ത്തെ ജീ​വി​തം​ത​ന്നെ സ്തം​ഭി​ച്ചു​പോ​യി. ആർ​ക്കും പറ​യാ​നു​ള്ള​തു പട്ടി​ണി​യു​ടെ കഥ​മാ​ത്ര​മാ​ണു്. കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു് ഒരു തരം പനി ബാ​ധി​ച്ചു. ബാ​ധോ​പ​ദ്ര​വ​വും ഭഗ​വ​തീ​കോ​പ​വു​മാ​ണെ​ന്നു ദൈ​വ​ജ്ഞൻ പറ​ഞ്ഞു. മന്ത്ര​വാ​ദി​യും വൈ​ദ്യ​നും കട​പ്പു​റം സന്ദർ​ശി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഹോ​മ​വും ‘ഗു​രു​സി’യും ഉഴി​ഞ്ഞു​മാ​റ്റ​ലും ഉറു​ക്കെ​ഴു​ത​ലും നട​ന്നു.

പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാൻ കു​ടി​ലിൽ നി​ന്നു പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങാ​റി​ല്ല. സന്ധ്യ​യാ​വു​മ്പോൾ കള്ളു​കു​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള വി​ചാ​രം വരും. ഉടനെ വെ​റ്റി​ല​പ്പെ​ട്ടി നി​ര​ക്കി​വെ​ച്ചു മു​റു​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങും. മു​റു​ക്കി​ത്തു​പ്പി മു​റു​ക്കി​ത്തു​പ്പി ആ വി​ചാ​ര​ത്തിൽ നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ ശ്ര​മി​ക്കും. ചി​ല​പ്പോൾ ആ ശ്രമം വി​ജ​യി​ക്കും. മറ്റു ചി​ല​പ്പോൾ തൊ​പ്പി​ക്കു​ട​യു​മെ​ടു​ത്തു പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങും. നാ​ലു​വാര നട​ക്കു​മ്പോൾ ദു​സ്സ​ഹ​മായ ശീതം തോ​ന്നും. തി​രി​ച്ചു​പോ​രും. പി​ന്നെ​യും മു​റു​ക്കും. അങ്ങ​നെ ഒരാ​ഴ്ച കള്ളു​കു​ടി​ക്കാ​തെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. ആ മു​ട​ക്കം ഒരി​ക്ക​ലും സദാ​ചാ​ര​പ​ര​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. കടലിൽ തോ​ണി​യി​റ​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് വരു​മാ​ന​മി​ല്ല. വരു​മാ​ന​മു​ള്ള​ത്ര​ത​യും അന്ന​ന്നു ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കു​ന്ന സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണു്. പി​ന്നെ എങ്ങ​നെ കള്ളു​കു​ടി​ക്കും? മര​യ്ക്കാ​ന്റെ പെ​രു​മാ​റ്റ​മി​പ്പോൾ എത്ര മയ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു; ആ സ്വ​ര​ത്തി​നി​പ്പോൾ എന്തു മാർ​ദ്ദ​വ​മാ​ണു്!

“മോനേ, പൊ​ക്കാ!” ആ വിളി കേൾ​ക്കാൻ തന്നെ ഒരു കൗ​തു​ക​മു​ണ്ടു്. “എടീ, ദമ​യ​ന്തീ” മകനും ഭാ​ര്യ​യു​മൊ​ക്കെ തന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ സു​പ്ര​ധാ​ന​ഘ​ട​ക​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഒരു ദിവസം അല്പം കു​ളി​രും പനി​യു​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് അടു​പ്പി​ന​രി​ക​ത്തി​രു​ന്നു തീ​ക്കാ​യൻ ചെ​ന്നി​രു​ന്ന പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാൻ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു കു​ടും​ബ​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളോ​രോ​ന്നു പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി.

“നോ​ക്കു്, ദമ​യ​ന്തീ, പൊ​ക്കൻ ഒരൊ​ത്ത വാ​ല്യ​ക്കാ​ര​നാ​യി”

“മറ്റോ!” ദമ​യ​ന്തി​ക്ക​തു സമ്മ​തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാൻ മടി​യു​ണ്ടു്. അവൻ വലു​താ​യാൽ പങ്കാ​യ​വു​മെ​ടു​ത്തു കട​ലി​ലേ​ക്കു പോകും. അതു വയ്യാ. അവനെ കട​ലി​ലേ​ക്ക​യ​ച്ചു മന​സ്സ​മാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടെ ഇരി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. വേറെ ഏതൊരു മു​ഖ​ത്തു് അവൾ​ക്കു നോ​ക്കാ​നു​ണ്ട്? അതു​കൊ​ണ്ടു് പൊ​ക്കൻ വലു​താ​യെ​ന്നും അവനു മറ്റു​ള്ള​വ​രെ​പ്പോ​ലെ ജോലി ചെ​യ്യാ​റാ​യെ​ന്നും സമ്മ​തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാൻ ദമ​യ​ന്തി തയ്യാ​റ​ല്ല.

“എടീ, അട​യ്ക്ക്യാ​വു​മ്പം മടീ​ലു് വെ​യ്ക്കാം. കവു​ങ്ങാ​യാ​ലോ? ഞാനും ഒര​മ്മ​യ്ക്കു പി​റ​ന്ന മോ​ന​ല്ലാ​യി​രു​ന്നോ? ഇനി താ​ലോ​ലം ഇച്ചി​രി കൊ​റ​യ്ക്ക​ണം. ”

“എന്നാ​ലും ഒരു കൊ​ല്ലം കൂടി കയ്യ​ട്ടെ. ” പറ​ഞ്ഞു തീ​രു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ ഇടയിൽ കേറി അവൾ ഭർ​ത്താ​വി​നെ തട​ഞ്ഞു.

“അങ്ങ​നെ ഓരോ കൊ​ല്ലം കയി​ഞ്ഞാൽ, ഓന്റെ തൊ​യി​ലോൻ പടി​ക്കാ​ണ്ടാ​വും” അതൊരു താ​ക്കീ​താ​യി​രു​ന്നു.

“ഇക്കൊ​ല്ലം തന്നെ ഓനൊരു വള്ളോം വലേം കൂ​ലി​ക്കു വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ക്ക​ണം. ”

പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാൻ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു സൂ​ക്ഷി​ച്ചൊ​ന്നു നോ​ക്കി. മകനെ തൊഴിൽ പഠി​പ്പി​ക്കാൻ പോ​വു​ക​യാ​ണു്. അവ​ന്നു സ്വ​ന്ത​മാ​യൊ​രു ജീ​വി​ത​വൃ​ത്തി ചു​ണ്ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഒര​മ്മ​യ്ക്ക​തിൽ ആഹ്ലാ​ദി​ക്കാ​ന​ല്ലാ​തെ അവ​കാ​ശ​മു​ണ്ടോ?

“പക്കേ​ങ്കി​ലു്”, സം​ശ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​തു്: “ഇക്കൊ​ല്ലം ഓൻ ങ്ങ​ളെ​കൂ​ടെ പോ​ര​ട്ടെ. വരു​ന്ന​കൊ​ല്ലം മതി സ്വ​ന്ത​മാ​യി​റ്റ് പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കാൻ. ”

ഒന്നും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്ന മട്ടിൽ അപ്പു​റ​ത്തി​രു​ന്നു് എല്ലാം കേൾ​ക്കു​ന്ന പൊ​ക്കൻ അമ്മ​യോ​ടു് അതൃ​പ്തി തോ​ന്നി. അച്ഛ​ന്റെ മറു​പ​ടി​പോ​ലി​രി​ക്കും അവ​ന്റെ ഭാവി. കടലിൽ പോ​കാ​നും വല വീ​ശാ​നും അവനു കൊ​തി​യാ​ണു്. ആ കട​പ്പു​റ​ത്തു​ത​ന്നെ അവ​നെ​ക്കാൾ പ്രാ​യം കു​റ​ഞ്ഞ എത്ര​യോ​പേർ കടലിൽ പോ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. മീൻ പി​ടി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ല കാ​ര്യം. അറ്റം കാ​ണാ​ത്ത കടലിൽ അവ​ന്റെ തോണി വേ​ഗ​ത്തിൽ മറ്റു​ള്ള​വ​യെ പി​ന്നി​ട്ടു കു​തി​ക്കും. ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ന്റെ അരി​കിൽ ചെ​ന്നു നീ​ലി​ച്ച ആകാ​ശ​ത്തിൽ തല മു​ട്ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവ​ന്നു നിൽ​ക്ക​ണം. കടലിൽ മു​ങ്ങാൻ​പോ​വു​ന്ന സൂ​ര്യ​ബിം​ബ​ത്തെ അടു​ത്തു​നി​ന്നു് അവനു കാണണം. അച്ഛ​ന്റെ തീ​രു​മാ​ന​ത്തി​ലാ​ണു് അവ​ന്റെ ആശകൾ മു​ഴു​വൻ തൂ​ങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു്. അച്ഛ​നെ​ന്തു പറ​യു​മോ ആവോ!

“ദമ​യ​ന്തീ”, അച്ഛ​ന്റെ സ്വരം ശാ​ന്ത​മാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ​യു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​നു വഴ​ങ്ങി​ക്ക​ള​യു​മോ? മ്മ​ക്കു് ഒറ്റ മോ​നേ​ള്ളു. ഓനോടു നി​ന്നെ​പ്പോ​ലെ എനി​യ്ക്കു​ണ്ടു് സ്നേ​ഹം. നീ കേ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?”

“ഉം”, അമ്മ അശ്ര​ദ്ധ​മാ​യി മൂളി.

“സ്നേ​ഹം​കൊ​ണ്ടു കു​ട്ട്യോ​ളെ ചീ​ത്ത്യാ​ക്കി​ക്കൂ​ടാ. ഇക്കൊ​ല്ലം തന്നെ ഓനെ കടലിൽ പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്ക​ണം. വള്ളോം വലേം വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ക്ക​ണം. നയി​ക്കാൻ പടി​ക്ക​ട്ടെ. ”

അച്ഛ​നു പറ​യേ​ണ്ട​തു പറ​ഞ്ഞു. അവ​ന്റെ മുഖം തെ​ളി​ഞ്ഞു. പു​റ​ത്തു പ്ര​കൃ​തി​യും തെ​ളി​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അന്നു രാ​വി​ലെ​യാ​ണു് മഴ പിൻ​വാ​ങ്ങി​യ​തു്. കട​ലി​ന്റെ ശക്തി​യും അൽ​പ​മൊ​ന്നു കു​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉച്ച​യാ​യ​പ്പോൾ നല്ല വെയിൽ. കട​പ്പു​റ​ത്തു വീ​ണ്ടും ജീവ ചൈ​ത​ന്യം കളി​യാ​ടി. കോ​ണ​ക​വാ​ലും തു​ക്കി​യി​ട്ടു കു​ട്ടി​കൾ അവി​ട​വി​ടെ ഓടി​ന​ട​ന്നു. കക്ക പെ​റു​ക്കി തി​ര​മാ​ല​ക​ളി​ലേ​ക്കെ​റി​ഞ്ഞും മാ​ള​ങ്ങ​ള​ട​ച്ചു ഞണ്ടു​ക​ളെ നാ​യാ​ടി​യും അവർ നേരം പോ​ക്കി. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ കട​ലി​ന്റെ തഞ്ചം നോ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. മാ​ന​ത്തെ കാ​റി​ന്റെ ഗതി പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഒരു പഴുതു കി​ട്ടി​യാൽ വള്ള​മി​റ​ക്കി​ക്ക​ള​യാം. വിൽ​ക്കാ​നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കറി​വെ​യ്ക്കാ​നെ​ങ്കി​ലും ഇത്തി​രി പച്ച​മ​ത്സ്യം കി​ട്ടി​യാൽ വേ​ണ്ടി​ല്ലെ​ന്നു​ണ്ടു്. തൊ​പ്പി​ക്കു​ട​യും ചൂടി അവി​ട​വി​ടെ പ്ര​തി​മ​പോ​ലെ ചൂ​ണ്ട​ക്കാർ നിൽ​പ്പു​ണ്ടു്.

ഒരു രണ്ടാം​മു​ണ്ടെ​ടു​ത്തു തലയിൽ കെ​ട്ടി പൊ​ക്കൻ പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി. കൂ​ലി​ക്കെ​ടു​ക്കേ​ണ്ട വള്ള​ത്തി​ന്റെ ആകൃ​തി​യെ​ന്താ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അവ​നാ​ലോ​ചി​ച്ചു​റ​പ്പി​ക്ക​ണം. വള്ള​ങ്ങ​ളിൽ ചിലതു ശപി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​യി​രി​ക്കും. അതു​പ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു് അധോ​ഗ​തി​യാ​യി​രി​ക്കും ഫലം. അടി​ഞ്ഞ ചെ​മ്മീൻ​കു​ടി വലയിൽ കു​ടു​ങ്ങി​ല്ല. കു​ടു​ങ്ങി​യാൽ​ത്ത​ന്നെ അതും​കൊ​ണ്ടു കര​യ്ക്കെ​ത്തു​മ്പോൾ ആവ​ശ്യ​ക്കാ​രു​ണ്ടാ​വി​ല്ല; വില കി​ട്ടി​ല്ല. തു​ട​ക്ക​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ നല്ല​പോ​ലെ സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ മറ്റു പല​രേ​യും​പോ​ലെ തനി​ക്കും പട്ടി​ണി​കി​ട​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. നല്ല ശ്രീ​ത്വ​മു​ള്ള വള്ള​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അതു​പോ​ലെ തടി​മി​ടു​ക്കു​ള്ള ഒന്നു​ര​ണ്ടു​പേ​രെ ജോ​ലി​ക്കു​നിർ​ത്ത​ണം.

ഇഷ്ട​മു​ള്ള​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ വള്ള​വു​മി​റ​ക്കി കടലിൽ പോകാം. ആരുടെ സമ്മ​ത​വും ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. സ്വ​ത്ര​ന്ത​നാ​യൊ​രു ജോ​ലി​ക്കാ​ര​നെ ശാ​സി​ക്കാ​നും ശകാ​രി​ക്കാ​നും അച്ഛ​നു മന​സ്സു​വ​രി​ല്ല. കഠി​ന​മാ​യ​ദ്ധ്വാ​നി​ക്ക​ണം. അദ്ധ്വാ​നി​ച്ചു് ആദാ​യ​മു​ണ്ടാ​ക്ക​ണം. ആദാ​യ​ത്തിൽ നി​ന്നു സ്വ​ന്ത​മാ​യൊ​രു വള്ളം മേ​ടി​ക്ക​ണം.

കര​യ്ക്കു വലി​ച്ചു​കേ​റ്റി​യി​ട്ട വള്ള​ങ്ങൾ വരി​വ​രി​യാ​യി പൂ​ഴി​യിൽ പു​ണ്ടു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഓരോ​ന്നും അവൻ സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. ഓർ​മ്മ​വെ​ച്ച​നാൾ​തൊ​ട്ടു് ആ വള്ള​ങ്ങൾ അവി​ടെ​യ​ങ്ങ​നെ കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഇത്ര ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ടും സ്നേ​ഹ​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി ഇതു​വ​രെ നോ​ക്കാൻ അവനു തോ​ന്നീ​ട്ടി​ല്ല. അവൻ ആ വള്ള​ക്കൊ​മ്പു​ക​ളി​ലൊ​ന്നിൽ കയറി ഇരി​പ്പു​റ​പ്പി​ച്ചു. അവിടെ അതി​നു​മു​മ്പു പലരും ഇരു​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും; കാ​റ്റി​ലും കോ​ളി​ലും പെ​ട്ടു മു​ങ്ങാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ കരുതി അമരം പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. അൽ​പ്പ​നാൾ​ക്കു​ള്ളിൽ അവ​നു​മൊ​രു അമ​ര​ക്കാ​ര​നാ​വും. അച്ഛ​നു വയ​സ്സാ​വു​ക​യാ​ണു്. കു​ടും​ബ​ഭാ​രം അൽ​പ്പാൽ​പ്പം തന്റെ തോ​ളി​ലേ​ക്കി​നി മാ​റ്റി​വെ​ക്ക​ണം. അമ്മ​യ്ക്കു ജോലി കൂ​ടു​ത​ലാ​ണു്. ചു​ള്ളി​വി​റ​കു പെ​റു​ക്കാ​നും ചോറു വെ​യ്ക്കാ​നും ഇനി കു​ടി​യി​ലൊ​രാ​ളു​ണ്ടാ​വ​ണം; താ​മ​സി​ച്ചു​കൂ​ടാ.

ഓ! അപ്പോ​ഴേ​യ്ക്കും കണ്ടി​ല്ലേ പെ​ണ്ണി​ന്റെ ഒരു നിൽ​പു്; നാ​ണി​ച്ചു തല താ​ഴ്ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു്. നേരേ കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​ക്കൂ​ടെ, ഇരി​ക്ക​ട്ടെ പാ​ഞ്ചാ​ലീ, അങ്ങ​നെ​യൊ​രു കാലം വരും. അവളെ അങ്ങ​നെ വി​ട്ടാൽ പറ്റി​ല്ല. ഒന്നു പറ്റി​ക്ക​ണം. മീൻ പി​ടി​ച്ചു പണ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യാൽ ഒരു ദിവസം അതിൽ നി​ന്നു് ഒരു പിടി വാരി മടി​ലി​യി​ട്ടു് അങ്ങാ​ടി​ക്കു പോണം. പന്ത​ലാ​യി​നി കി​ട്ടി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു പോണം. നല്ല പൊൻ​കാ​ശു കുറെ വാ​ങ്ങ​ണം. പട്ടു ചരടിൽ കോർ​ക്ക​ണം. ഒരു സന്ധ്യാ​നേ​ര​ത്തു് അവ​ളു​ടെ കു​ടി​യിൽ കേ​റി​ച്ചെ​ല്ല​ണം. അവൾ കുളി കഴി​ഞ്ഞു തല​മു​ടി​യും ചീകി മു​റ്റ​ത്തു​ള്ള ചമ്പ​ക​പ്പാ​ല​യു​ടെ മു​ര​ട്ടിൽ നിൽ​ക്കു​ക​യാ​വും. പി​റ​കി​ലൂ​ടെ ചെ​ല്ല​ണം. ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്ക​രു​തു്. മടി​ക്കു​ത്തിൽ നി​ന്നു പൊൻ​കാ​ശു​മാല പതു​ക്കെ​യെ​ടു​ത്തു് അവ​ളു​ടെ കഴു​ത്തി​ലി​ട്ടു കൊ​ടു​ക്ക​ണം. അവൾ പേ​ടി​ച്ചു പിൻ​തി​രി​യു​മ്പോൾ കൈയിൽ കേറി പി​ടി​ക്ക​ണം; എന്നി​ട്ടു​പ​റ​യ​ണം:

“പെ​ണ്ണേ, ഇന്നു നമ്മു​ടെ കല്യാ​ണ​മാ” അതു​കേ​ട്ടു് ആ ചമ്പ​ക​പ്പാല ചി​രി​ക്കും, അവൾ അമ്പ​ര​ന്നു​പോ​കും. ഉള്ളി​ല​വൾ​ക്കു സന്തോ​ഷ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും അതു പു​റ​ത്തു കാ​ട്ടാ​തെ കു​റ​ഞ്ഞൊ​രു പി​ണ​ക്ക​ത്തോ​ടെ അവൾ പറയും.

“ഊഹും; വേ​ണ്ടാ. ”

“ഏ? കല്യാ​ണം വേ​ണ്ടേ?” അവൻ ചോ​ദി​ക്കും.

“ഇങ്ങ​നെ വേ​ണ്ടാ. ” അവൾ കൈ കുതറി കഴു​ത്തു​വെ​ട്ടി​ച്ചു് പി​ണ​ങ്ങി മാ​റി​നിൽ​ക്കും. പി​ണ​ങ്ങു​മ്പോൾ എന്തു ഭം​ഗി​യാ​ണ​വ​ളെ കാണാൻ!

“പി​ന്നെ​ങ്ങ​നെ വേണം?”

“അതോ?” ചി​രി​യൊ​തു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ട​വൾ പറയും:

“പി​ന്നെ… ചെ​ണ്ടേം പീ​പ്പീം വേണം. ” അവ​ളു​ടെ വി​വ​ര​ണം കേൾ​ക്കാൻ രസ​മു​ണ്ടു്.

“പി​ന്നെ​ന്തു വേണം?” പെ​ണ്ണി​ന്റെ മോഹം മു​ഴു​വൻ പു​റ​ത്തു​ചാ​ട​ട്ടെ.

“ആളും കോളും വേണം…”

“തീർ​ന്നോ?”

“ആന​പ്പു​റ​ത്തു വരണം. ”

“ആരു് വരണം?”

“പുതിയ ചെ​ക്കൻ വരണം. ” അതും പറ​ഞ്ഞു് അവൾ ഓടാൻ തു​ട​ങ്ങും.

“അമ്പ​ടി കേമീ!” അവളെ വി​ട്ടാൽ പറ്റി​ല്ല. പാ​ഞ്ഞു​പി​ടി​ക്ക​ണം. പി​ടി​ക്കും. പി​ടി​ച്ചു മാ​റോ​ട​ടു​പ്പി​ച്ചു് പറയണം:

“ആന​പ്പു​റ​ത്തു കേറി, ആളും കോളും ചെ​ണ്ടേം പീ​പ്പീം ഒക്കെ​ക്കൂ​ടി വന്നു് നി​ന്നെ ഞാൻ കെ​ട്ടും…”

ചെ​ണ്ട​യു​ടെ കാ​ര്യം വി​ചാ​രി​ച്ച​തേ​യു​ള്ളൂ. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും കേ​ട്ടു ശബ്ദം. കട​പ്പു​റ​ത്തു് അങ്ങു തെ​ക്കു​ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നാ​ണു് ചെ​ണ്ട​ക്കൊ​ട്ടു്. കേ​ട്ടാൽ വി​ളം​ബ​ര​ത്തി​ന്റെ ചെ​ണ്ട​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും. അവൻ നോ​ക്കി. അതേ, ചെ​ണ്ട​ക്കാ​ര​ന്റെ പി​ന്നി​ലാ​ണു് കു​ട്ടി​കൾ മു​ഴു​വ​നും. ബഹ​ളം​കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ​വ​രും കൂടി വരു​ന്ന​തു് അവ​ന്റെ സമീ​പ​ത്തേ​ക്കാ​ണു്. ഒരി​ട​ത്തി​രു​ന്നു സ്വൈ​ര്യ​മാ​യി മനോ​രാ​ജ്യം വി​ചാ​രി​ക്കാൻ​പോ​ലും ആളുകൾ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.

ചെ​ണ്ട​ക്കാ​രൻ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്ന​തു വ്യ​ക്ത​മാ​യി കേ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങി. അതി​വർ​ഷം കൊ​ണ്ടു നാ​ട്ടി​ലു​ണ്ടായ കെ​ടു​തി മു​ഴു​വ​നും ആ വി​ളം​ബ​രം കേ​ട്ട​പ്പോ​ഴാ​ണു് അവനു മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. ഭ്രാ​ന്തി​ള​കിയ പുഴകൾ നാ​ട്ടി​ന്റെ സമ്പ​ത്തു​മു​ഴു​വൻ കടലിൽ കല​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ആയി​ര​ക്ക​ണ​ക്കി​നു് വീ​ടു​ക​ളൊ​ലി​ച്ചു​പോ​യി. മല​മു​ക​ളിൽ നി​ന്നു മണ്ണി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് കൃ​ഷി​സ്ഥ​ലം മൂടി. നെൽ​ക്കൃ​ഷി മു​ഴു​വ​നും അതി​ന​ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ടു. ഭയ​ങ്ക​ര​മായ ക്ഷാ​മ​മാ​ണു വരു​ന്ന​തു്. കന്നി​മാ​സ​ത്തിൽ ഒരു കതി​രെ​ങ്കി​ലും കൊ​യ്തെ​ടു​ക്കാ​നു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. ഇല്ല​ന്നി​റ​യും ഓണ​സ​ദ്യ​യും തന്നാ​ണ്ടിൽ നട​പ്പി​ല്ല.

രാ​ജ്യം ഭരി​ക്കു​ന്ന രാ​ജാ​വി​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ ഈ വി​പ​ത്തി​നു നേർ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു. എന്തു ത്യാ​ഗം ചെ​യ്തും ജന​ങ്ങൾ​ക്കു് ഉണ്ണാ​നു​ള്ള അരി കൊ​ടു​ക്ക​ണം. അടി​യ​ന്തി​ര​ഘ​ട്ട​ങ്ങ​ളിൽ കു​ന്ന​ല​ക്കോ​നാ​തി​രി​ക്കും അരി കി​ട്ടു​ന്ന​തു് കന്ന​ട​ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണു്. ഏതു സമ​യ​ത്താ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടാ​ലും മം​ഗ​ലാ​പു​ര​ത്തു​നി​ന്നു് അരി കൊ​ണ്ടു​പോ​രാൻ സമ്മ​തി​ക്കും. എത്തി​ച്ചു തരു​ന്ന ഏർ​പ്പാ​ടു നിർ​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സമാ​ധാ​ന​പ​ര​വും സത്യ​സ​ന്ധ​വു​മായ വ്യാ​പാ​ര​ത്തി​നു പറ്റിയ കാ​ല​മ​ല്ല. കടൽ​വ്യാ​പാ​ര​മാ​വ​ട്ടെ, കൂ​ടു​തൽ അപാ​യ​ക​ര​വും. പട്ടാ​ള​ത്തി​ന്റെ അക​മ്പ​ടി​യോ​ടു കൂ​ടി​യ​ല്ലാ​തെ വ്യാ​പാ​ര​ക്ക​പ്പ​ലു​കൾ​ക്കു് അറ​ബി​ക്ക​ട​ലിൽ സഞ്ച​രി​ച്ചു​കൂ​ടാ. കടൽ പൊ​തു​സ്വ​ത്താ​ണെ​ന്ന നിയമം ലം​ഘി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ രാ​ജാ​വു് സമു​ദ്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും രാ​ജാ​വാ​ണെ​ന്ന​വ​കാ​ശ​പ്പെ​ടു​ന്നു. രാ​ജാ​വി​ന്റെ രേ​ഖാ​മൂ​ല​മു​ള്ള അനു​മ​തി​യി​ല്ലാ​തെ കപ്പ​ലു​കൾ​ക്കൊ​ന്നും സഞ്ച​രി​ച്ചു​കൂ​ടാ. ബലം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു കീ​ഴ​ട​ക്കും. ചര​ക്കുൾ പി​ടി​ച്ച​ട​ക്കും. കു​ന്ന​ല​ക്കോ​നാ​തി​രി​യെ​പ്പോ​ലെ കപ്പൽ​പ്പ​ട​യും വി​ത്ത​പ്ര​ഭു​ത്വ​വും സൈ​നി​ക​ശ​ക്തി​യു​മു​ള്ള ഒരു രാ​ജാ​ധി​രാ​ജ​നു​പോ​ലും സമു​ദ്ര​വ്യാ​പാ​രം സു​ഖ​ക​ര​മ​ല്ലാ​താ​യി​ത്തീർ​ന്നു. വലിയ സന്നാ​ഹ​ങ്ങൾ​കൂ​ട്ടി​വേ​ണം സമു​ദ്ര​യാ​ത്ര നിർ​വ്വ​ഹി​ക്കുക. പല​പ്പോ​ഴും കപ്പ​ലു​കൾ നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു. വീ​ര​സേ​നാ​നി​ക​ളു​ടെ ചര​മ​ശ​യ്യ ഉപ്പു​വെ​ള്ള​ത്തി​ലാ​കു​ന്നു. വി​ല​യു​റ്റ വസ്തു​ക്കൾ നശി​ക്കു​ന്നു. കൊ​ടും​ക്രൂ​ര​ത​യ്ക്കു പേ​രെ​ടു​ത്ത പറ​ങ്കി​ക​ളോ​ടു നേ​രി​ടാൻ മടി​ച്ചു് പല രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രും അവ​രു​മാ​യി മൈ​ത്രീ​ബ​ന്ധം പു​ലർ​ത്തു​ക​യും അവ​രു​ടെ ചൊൽ​പ്പ​ടി​ക്കു നി​ന്നാ​ടു​ക​യു​മാ​ണു്.

വെ​ട്ടി​യും കൊ​ന്നും അട​ക്കി​ക്കൊ​ള്ളാൻ കൽ​പ്പി​ച്ചു് പെ​രു​മാൾ സ്വ​ന്തം ഉടവാൾ കൊ​ടു​ത്ത​നു​ഗ്ര​ഹി​ച്ച കു​ന്ന​ല​യാ​ഴി​ക്കു​ട​മ​മാ​ത്രം ഉറ​ച്ചു നി​ന്നു. തന്റെ ശക്തി പെ​രു​പ്പി​ക്കു​ക​യും അറ​ബി​ക്ക​ടൽ കൊ​ള്ള​ക്കാ​രു​ടെ കൈയിൽ നി​ന്നു് മോ​ചി​പ്പി​ക്കാൻ പ്ര​തി​ജ്ഞ​യെ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ആണ്ടു​ക​ളാ​യി തു​ട​ങ്ങിയ യു​ദ്ധ​മാ​ണു്. കാ​ല​വർ​ഷം തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ പറ​ങ്കി​കൾ പിൻ​വ​ലി​ക്കും. ആടി​പ്പ​തി​ന്നാ​ലു കഴി​ഞ്ഞു കാ​റ്റും​കോ​ളും അട​ങ്ങി കടൽ ശാ​ന്ത​മാ​വു​മ്പോൾ, ശവ​പ്പ​റ​മ്പി​ലേ​ക്കു കഴു​ക​ന്മാ​രെ​ന്ന​വി​ധം, പി​ന്നെ​യും പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പ​ലു​കൾ വരും. ആരു​മേ​തു​മ​റി​യാ​തെ, സു​ഖ​നി​ദ്ര​യി​ലാ​ണ്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്ന പട്ട​ണ​ങ്ങ​ളിൽ പാ​തി​രാ​വിൽ കൈ​യേ​റ്റം നട​ത്തും. വീ​ടു​ക​ളും ദേ​വാ​ല​യ​ങ്ങ​ളും തീ​യി​ട്ടു ചുടും. കണ്ണിൽ കണ്ട​തൊ​ക്കെ അപ​ഹ​രി​ക്കും. പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കും. ഏലവും കു​രു​മു​ള​കും ഇഞ്ചി​യും ആന​ക്കൊ​മ്പും ചന്ദ​ന​വും കി​ട്ടി​യ​തു കൊ​ണ്ട​വർ തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടി​ല്ല. അടി​മ​ക്ക​ച്ച​വ​ട​ത്തി​നു് അവർ​ക്കു പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ​ക്കൂ​ടി വേണം. കടൽ​ത്തീ​ര​ത്തു​ള്ള​വർ പേ​ടി​ച്ചാ​ണു് കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ന്ന​തു്.

ഇതാ, ഒരു പരീ​ക്ഷ​ണ​ഘ​ട്ട​മെ​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആസ​ന്ന​മായ ക്ഷാ​മ​ത്തിൽ നി​ന്നു നാ​ട്ടി​നെ രക്ഷി​ക്കാൻ അരി ഇറ​ക്കു​മ​തി ചെ​യ്യ​ണം. മം​ഗ​ലാ​പു​ര​ത്തേ​ക്കു കപ്പ​ല​യ​യ്ക്ക​ണം. ഒന്നോ രണ്ടോ കപ്പൽ പോരാ. ഒരു വലിയ കപ്പൽ പട തന്നെ പോണം. അടി​യ​ന്തി​ര​ഘ​ട്ട​ത്തെ നേ​രി​ടാ​നു​ള്ള ഒരു​ക്ക​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വേണം. തടി​മി​ടു​ക്കു​ള്ള നാ​വി​ക​ന്മാ​രെ നാ​ട്ടി​ന്റെ നാ​നാ​ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നും തി​ര​ഞ്ഞു​പി​ടി​ക്ക​ണം. കു​ന്ന​ല​കോൻ നാ​ടു​നീ​ളെ തന്റെ വി​ളം​ബ​രം കൊ​ട്ടി​യ​റി​യി​ക്കാൻ വ്യ​വ​സ്ഥ ചെ​യ്തു.

കൊ​ല്ലം ചേ​രി​ക്ക​ല്ലി​ന്റെ കീ​ഴി​ലാ​ണു് വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​വും കോ​ടി​ക്കൽ കട​പ്പു​റ​വും തി​ക്കോ​ടി​ക്ക​ട​പ്പു​റ​വു​മെ​ല്ലാം. ചേ​രി​ക്ക​ല്ലി​ലെ പ്ര​മുഖ കാ​ര്യ​സ്ഥൻ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നാ​ണു്. മോ​നോ​ന്റെ നേ​തൃ​ത്വ​ത്തി​ലാ​ണു് കൊ​ട്ടി​യ​റി​യി​പ്പു നട​ത്തു​ന്ന​തു്. ഉടു​മു​ണ്ടി​ന്റെ കോ​ന്തല അര​ക്കെ​ട്ടിൽ കയ​റ്റി​ക്കു​ത്തി, രണ്ടാം​മു​ണ്ടു തോളിൽ ഞാ​ത്തി​യി​ട്ടു്, വലിയ ഒരു ഓല​ക്കു​ട​യും ചൂടി തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ മു​മ്പിൽ നട​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നാ​ലെ ചെ​ണ്ട​യും കഴു​ത്തിൽ തു​ക്കി നൊ​ണ്ടി​നൊ​ണ്ടി നട​ക്കു​ന്നു പാണൻ ചെ​ക്ക​നും.

തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ ആജാ​ന​ബാ​ഹു​വാ​ണു്. തലയിൽ രോ​മ​മി​ല്ല. അണ്ണാ​ന്റെ വാ​ലു​പോ​ലെ നര​ച്ചു മു​റ്റി​ത്ത​ഴ​ച്ച​താ​ണു് കൺ​പു​രി​ക​ങ്ങൾ. നെ​ഞ്ചി​ലും നരച്ച രോമം ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടു്. കണ്ണി​ന്റെ കൃ​ഷ്ണ​മ​ണി​ക​ളിൽ ഒന്നു് പി​ണ​ങ്ങി​പ്പി​രി​ഞ്ഞ മട്ടാ​ണു്. യോ​ജി​ച്ചു് ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു നോ​ക്കി​ല്ല.

കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ അക​മ്പ​ടി​യും തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​ന്റെ നേ​തൃ​ത്വ​വു​മു​ള്ള ആ വി​ളം​ബ​ര​ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര പൊ​ക്ക​ന്റെ സമീപം എത്തി.

“ശ്രീ​മ​തു സക​ല​ഗു​ണ​സ​മ്പ​ന്ന​രാന… സക​ല​ധർ​മ്മ​പ​രി​പാ​ല​ക​രാന… മി​ത്ര​ജ​ന​മ​നോ​ര​ഞ്ജി​ത​രാന… അഖ​ണ്ഡി​ത​ല​ക്ഷ്മീ​പ്ര​സ​ന്ന​രാന… രാ​ജ​മാ​ന്യ​രാ​ജ​ശ്രീ… മാ​ന​വി​ക്ര​മ​സാ​മൂ​തി​രി​മ​ഹാ​രാ​ജാ​ബ​ദൂർ അവർകൾ…”

വി​ളം​ബ​ര​ത്തി​ലെ ആദ്യ​ഭാ​ഗം തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ തന്നെ​യാ​ണു് വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്ന​തു്. അതു മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അക്ഷ​ര​ശൂ​ന്യ​നായ പാ​ണ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. വല്ല​തും തെ​റ്റി​പ്പോ​യാൽ അതു കാ​റ്റി​ലൂ​ടെ നു​ഴ​ഞ്ഞു​നു​ഴ​ഞ്ഞു കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തിൽ എത്തി​യാൽ, തന്റെ തല പണയം വെ​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​മെ​ന്നു് തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ ഭയ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

പൊ​ക്കൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു കേൾ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. തടി​മി​ടു​ക്കു​ള്ള അര​യ​ന്മാ​രെ നിർ​ബ​ന്ധ​സേ​വ​ന​ത്തി​ന്നു കല്പി​ക്കാൻ ഇട​വ​രു​ത്താ​തെ അവർ സ്വ​മ​ന​സ്സാ​ലെ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ആജ്ഞ​പ്ര​കാ​രം നി​ശ്ചി​ത​സ്ഥ​ല​ത്തു നി​ശ്ചിത സമ​യ​ത്തു് എത്തി​ച്ചേ​ര​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് ചു​രു​ക്ക​ത്തിൽ വി​ളം​ബ​ര​ത്തി​ന്റെ സാരം.

തടി​മി​ടു​ക്കു​ള്ള അര​യ​ന്മാർ വേ​ണ​മെ​ന്നു്. തന്നോ​ളം തടി​മി​ടു​ക്കു​ള്ള​വർ ആ വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തു ചു​രു​ക്ക​മാ​ണു്. പട​ക്ക​പ്പ​ലു​കൾ​ക്കൊ​പ്പം

വീ​ര​സാ​ഹ​സി​ക​രായ യോ​ദ്ധാ​ക്ക​ളൊ​ന്നി​ച്ചു്, കട​ലി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള ആ ദീർ​ഘ​യാ​ത്ര രസ​ക​ര​മാ​യി​രി​ക്കും. ചി​ല​പ്പോൾ പറ​ങ്കി​ക​ളെ കണ്ടു​മു​ട്ടി​യെ​ന്നു വരും. പറ​ങ്കി​ക​ളോ​ടു​ള്ള വൈരം മു​ല​പ്പാ​ലി​ലൂ​ടെ നു​ണ​ച്ചി​റ​ക്കി​യ​താ​ണു്. യു​ദ്ധ​സ​ന്നാ​ഹ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ഒരു ഭടൻ എന്ന നി​ല​യിൽ പറ​ങ്കി​ക​ളെ കണ്ടു​മു​ട്ടാൻ ഇട​വ​രു​ന്ന​തു മഹാ​ഭാ​ഗ്യ​മാ​ണെ​ന്നു് പൊ​ക്കൻ കരുതി. അമ്മ സമ്മ​തി​ച്ചാൽ അവനു പോകാം. സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. അമ്മ​യു​ടെ വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തി​ലു​ള്ള കു​ഴ​പ്പം അവി​ടെ​യാ​ണു്.

“എടാ പട്ടീ!”

ആരാ​ണു് വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്? ആരെ​യാ​ണു് വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്? വി​ചാ​ര​ത്തി​ന്റെ കൊ​ടു​മു​ടി​യിൽ​നി​ന്നു് അവൻ ഇറ​ങ്ങി വന്നു. തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു മു​മ്പിൽ നിൽ​ക്കു​ന്നു. അണ്ണാൻ​വാ​ലി​ന്റെ കീഴിൽ നി​ന്നു കണ്ണു​കൾ കത്തി​ജ്ജ്വ​ലി​ക്കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​മ​ണി​യു​ടെ കു​ഴ​പ്പം​കൊ​ണ്ടു നോ​ട്ടം ആരുടെ നേർ​ക്കാ​ണെ​ന്നു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ പൊ​ക്ക​നു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

“എടാ ചവ​റ്റു​പ​ട്ടീ!” കൈ​വി​ര​ലു​കൾ തന്റെ നേർ​ക്കാ​ണു് നീ​ളു​ന്ന​തു്. ഈ ശകാ​ര​മെ​ന്തി​നു്? ഒരു കു​റ്റ​വും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ.

“ഈ നിൽ​ക്കു​ന്ന​താ​രെ​ന്നാ നീ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യ​തു്? എടാ, മഹാ​രാ​ജാ​വു് സിം​ഹാ​സ​ന​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​മ്പോ​ലെ​യു​ണ്ട​ല്ലോ നി​ന്റെ ഇരി​പ്പു്. ഇറ​ങ്ങെ​ടാ പട്ടീ”

“എന്തു്?” ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ പൊ​ക്കൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

അവ​ന്റൊ​രു തല​യിൽ​ക്കെ​ട്ടു്! നീ​യാ​രോ​ടാ​ണു് കളി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു നി​ന​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ?”

“ഇല്ല” ഒട്ടും പത​റാ​തെ അവൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

“ഇല്ലേ​ടാ, ഇല്ലേ? മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ലേ? ഇല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ന്റെ തന്ത​യോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു്; അവൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രും. ”

“വെ​റു​തെ തന്ത​യെ പറ​യ​രു​തു്. ”

“എന്താ​ടാ പറ​ഞ്ഞാൽ?” അരിശം പി​ടി​ച്ചു വി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ പറ​ഞ്ഞു: “നി​ന്റെ തന്ത! തന്ത!”

“വായ പൂ​ട്ടെ​ടാ” പൊ​ക്കൻ വള്ള​ക്കൊ​മ്പിൽ നി​ന്നു താ​ഴ​ത്തു ചാടി: ഇനി​യൊ​രി​ക്കൽ പറ​ഞ്ഞാൽ “എന്താ​ടാ പറ​ഞ്ഞാൽ?”

“പറ” അവൻ മു​മ്പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി. അവ​ന്റെ ആത്മാ​ഭി​മാ​നം ആളി​ക്ക​ത്തു​ക​യാ​ണു്. ആ നി​മി​ഷം​വ​രെ അവ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കി അങ്ങ​നെ ആരും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. അവ​ന്റെ അച്ഛ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രും അവനെ ശാ​സി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കി തന്ത​യെ​പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു് പറ​ഞ്ഞ​വൻ പല്ലും​കൊ​ണ്ടു തി​രി​ച്ചു​പോ​വ​രു​തു് താൻ കള​രി​യിൽ പോ​യ​തും വി​ഷ​മി​ച്ചു പയ​റ്റി​പ്പ​ഠി​ച്ച​തു​മൊ​ക്കെ വ്യർ​ത്ഥ​മാ​യെ​ന്നു അവനു തോ​ന്നി. കഴു​ത്തു പി​ടി​ച്ചു ഞെ​രി​ക്ക​ണം; ശ്വാ​സം മു​ട്ടി​ച്ചു് അവനെ കൊ​ല്ല​ണം. ഇനി മറ്റൊ​രാ​ളു​ടെ തന്ത​യെ​പ്പ​റ​യാൻ ആ നാവു് ഇള​ക​രു​തു്, അതി​ഭ​യ​ങ്ക​ര​മായ തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് പൊ​ക്കൻ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നെ സമീ​പി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

കാ​ര്യം പന്തി​യ​ല്ലെ​ന്നു് തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നു് മന​സ്സി​ലാ​യി. അവൻ കൊ​ല്ലും; കൊ​ല്ലാൻ പോ​രു​ന്ന​വ​നു​മാ​ണു്. ഇനി മി​ണ്ടി​യാൽ അവിടെ കി​ട​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. രക്ഷ​പ്പെ​ട​ണം. ഒന്നും പറ​യാ​തെ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ നട​ന്നു.

“ഉം. പറ!” പൊ​ക്കൻ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു.

കേൾ​ക്കാ​ത്ത ഭാ​വ​ത്തിൽ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ പി​ന്നെ​യും നട​ന്നു. കു​റ​ച്ചു ചെ​ന്നു് തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. പൊ​ക്കൻ പഴ​യ​സ്ഥ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഉള്ള ശക്തി മു​ഴു​വൻ സം​ഭ​രി​ച്ചു് അയാൾ വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു:

“കാ​ട്ടി​ത്ത​രു​ന്നു​ണ്ടെ​ടാ! ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ തെ​യ്യു​ണ്ണി ഇങ്ങ​നെ ജീ​വി​ച്ചു നട​ക്കി​ല്ല. ഇതി​ന്റെ കൂലി നി​ന​ക്കു ഞാൻ തരും. ” അത്ര​യും പറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞു്, അതേ സ്വ​ര​ത്തിൽ വി​ളം​ബ​രം ആർ​ത്തു​വി​ളി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു വേ​ഗ​ത്തിൽ നട​ന്നു;

ശ്രീ​മ​തു സക​ല​ഗു​ണ​സ​മ്പ​ന്ന​രാന… സക​ല​ധർ​മ്മ​പ​രി​പാ​ല​ക​രാന…