തെ​ക്കു​പ​ടി​ഞ്ഞാ​റൻ കാ​ല​വർ​ഷ​ക്കാ​റ്റി​ന്റെ ചാ​ട്ട​വാർ ചീ​റ്റം മു​ഴ​ങ്ങു​ന്ന​ആ​കാ​ശം, കറു​ത്ത ചെ​മ്മ​രി​യാ​ട്ടിൻ​പ​റ്റം പോലെ മഴ​മേ​ഘ​ങ്ങൾ മേ​യാ​നി​റ​ങ്ങിയ കി​ഴ​ക്കൻ​മല, പട​ക്കു​തി​ര​കൾ പോലെ അല​മാ​ല​കൾ ഇര​ച്ചു​ക​യ​റു​ന്ന അറ​ബി​ക്ക​ടൽ. മഴ​ക്കാ​ല​ത്തി​ന്റെ വി​ള​യാ​ട്ട​മാ​യി​രു​ന്നു മല​നാ​ട്ടിൽ.

കു​ടി​ലി​ന്റെ മോ​ന്താ​യ​ത്തി​ലും ഓല​മ​റ​യി​ലും മഴ​ത്തു​ള്ളി​കൾ വീ​ഴു​ന്ന ശബ്ദം. കാ​റ്റി​ന്റെ ഗതി​യ്ക്ക​നു​സ​രി​ച്ചു് ആ ശബ്ദം ഏറി​യും കു​റ​ഞ്ഞും വരു​ന്നു​ണ്ടു്. അധി​ക​നേ​രം അതു് കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് കി​ട​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. പൊ​ക്കൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു് നേരം പു​ലർ​ന്നി​ട്ട​ധി​ക​മാ​യോ? കു​ടി​യിൽ മറ്റാ​രെ​ങ്കി​ലും ഉണർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടോ? വല്ല ശബ്ദ​വും കേൾ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? ഒന്നും വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. കട​ലി​ര​മ്പം മാ​ത്ര​മാ​ണു് കാ​തു​ക​ളിൽ മു​ഴ​ങ്ങു​ന്ന​തു്

പു​റ​ത്ത​ല്ലാ​തെ, അക​ത്തു് തണു​പ്പി​ല്ല. സി​ര​ക​ളിൽ നല്ല ചു​ടു​ള്ള രക്ത​മാ​ണോ​ടു​ന്ന​തു്. വി​ചാ​ര​ത്തി​നു് ഉന്മേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ ചി​റ​കു് മു​ള​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു്. കട​ലൊ​ന്നു കാണണം; ആർ​ത്തി​ര​മ്പു​ന്ന അറ​ബി​ക്ക​ടൽ. തി​ര​മാ​ല​കൾ​കൊ​ണ്ടു് ആകാ​ശ​ത്തെ കെ​ട്ടി​പ്പു​ണർ​ന്നു് ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ​യും കട​ലി​ന്റെ​യും അതിർ​ത്തി​രേ​ഖ​കൾ തു​ട​ച്ചു​മാ​യ്ച്ചു് നൃ​ത്തം ചവി​ട്ടു​ന്ന അറ​ബി​ക്ക​ടൽ.

വാതിൽ തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ തണു​പ്പു​കാ​റ്റു് അക​ത്തേ​ക്കു് തി​ക്കി​ക്ക​യ​റി. മഴ​ത്തു​ള്ളി​കൾ, ഈച്ച​കൾ പോലെ മു​ഖ​ത്തു പറ്റി​വീ​ണു. പു​റ​ത്തു് ഒന്നും വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. മഴ ധാ​ര​മു​റി​യാ​തെ വീ​ഴു​ക​യാ​ണു്. വെ​ള്ളി​ക്ക​മ്പി​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​ക്കിയ ഒരു കൂ​ടി​ന​ക​ത്താ​ണു് പ്ര​പ​ഞ്ചം. ആ കമ്പി​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി​യാൽ, വെ​ളു​ത്ത പു​ക​പോ​ലെ, എങ്ങും നീ​രാ​വി പൊ​തി​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു കാണാം. എവിടെ കടൽ? എവിടെ ആകാശം? ആ അവ്യ​ക്ത​ത​യി​ലേ​ക്കു് ഊളി​യി​ട്ടു് ചെ​ല്ല​ണം. മന​സ്സു് പീ​ലി​വി​ടർ​ത്തി​യാ​ടി. ചെവി വട്ടം പി​ടി​ച്ചു. ആ ഇര​മ്പ​മു​ണ്ട​ല്ലോ, ഇര​മ്പം. അതു​ത​ന്നെ വി​ളി​ക്കു​ന്ന ശബ്ദ​മാ​ണു്. തല​മു​റ​ക​ളാ​യി തന്റെ അപ്പ​ന്മാർ​ക്കും അപ്പൂ​പ്പ​ന്മാർ​ക്കും ജീ​വി​തം നൽകിയ കട​ലി​ന്റെ ശബ്ദ​മാ​ണ​തു്.

മീൻ​പി​ടു​ത്ത​ക്കാ​രു​ടെ ഉപ്പും ചോറും ഉടു​വ​സ്ത്ര​വും ആ കട​ലി​ലാ​ണു്.

പൊ​ക്കൻ തല പു​റ​ത്തേ​ക്കു് നീ​ട്ടി. എന്തു സു​ഖ​ക​ര​മായ തണു​പ്പു്! നീ​രാ​വി തി​ങ്ങി​നി​റ​ഞ്ഞ കടൽ​ക്കാ​റ്റു് വലി​ച്ചു വലി​ച്ചു കു​ടി​ക്കാൻ തോ​ന്നും. മു​ഖ​ത്തു് പാറി വീ​ഴു​ന്ന നേർ​ത്ത മഴ​ത്തു​ള്ളി​കൾ ആവേ​ശ​ത്തി​ന്റെ വേ​രു​കൾ​ക്കു് വെ​ള്ള​മൊ​ഴി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

“മോനേ…” പു​റ​കിൽ നി​ന്നു വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തി​ന്റെ ശബ്ദ​മു​യർ​ന്നു. “ഈ അമ്മ എന്നു​മി​ങ്ങി​നെ​യാ​ണു്.” പൊ​ക്കൻ പി​റു​പി​റു​ത്തു: “ഇന്നും ഞാ​നൊ​രു മു​ല​കു​ടി​ക്കു​ന്ന കു​ട്ടി​യെ​ന്നാ വി​ചാ​രം. എനി​ക്കു പതി​നെ​ട്ടാ​യി വയ​സ്സു്.” കു​ടി​ലി​ന്റെ മു​ള​ങ്കാ​ലിൽ അമർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച വല​ത്തു​ക​യ്യി​ന്റെ മാം​സ​പേ​ശി​ക​ളി​ലേ​ക്കു് അവൻ നോ​ക്കി. അതു് ഉരു​ണ്ടു കൂടി ഇരു​മ്പു​ണ്ട​പോ​ലെ നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഇട​ത്തു​ക​യ്യി​ന്റെ ചൂ​ണ്ടു​വി​രൽ​കൊ​ണ്ടു് ആ മാം​സ​പേ​ശി​യി​ല​വൻ കു​ത്തി​നോ​ക്കി. അന​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. എന്തൊ​രു​റ​പ്പു് നട്ടെ​ല്ലു് പു​റ​കോ​ട്ടൽ​പ്പം ഞെ​ളി​ച്ചു് ശ്വാ​സ​മ​ട​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു നെ​ഞ്ചൊ​ന്നു വീർ​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ അതു് ഒരു​രു​ക്കു​കോ​ട്ട തന്നെ. ഒരു കൊ​ല​യാന വന്നു് പു​റ​കോ​ട്ടു തള്ള​ട്ടെ. ഇള​കി​ല്ല. കഴി​ഞ്ഞ എട്ടു കൊ​ല്ല​മാ​യി അവൻ മു​ട​ങ്ങാ​തെ കച്ച കെ​ട്ടി കള​രി​യ​ഭ്യ​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ കട​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള മറ്റാ​രേ​ക്കാ​ളും വേ​ഗ​ത്തിൽ അവ​ന്നു തോണി തു​ഴ​യാൻ കഴി​യും. വാളും പരി​ച​യും അമ്പും വി​ല്ലും പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തിൽ അവൻ സമർ​ത്ഥ​നാ​ണു്. ആയു​ധ​മി​ല്ലാ​തെ തന്നെ പത്തു​പേ​രോ​ടു നേ​രി​ടാ​നും പ്ര​യാ​സ​മി​ല്ല.

“പൊ​ക്കാ” പി​ന്നെ​യും മാ​തൃ​സ്നേ​ഹം അവനെ പു​റ​കോ​ട്ടു വലി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. തി​രി​ച്ചു ചെ​ന്നാൽ അമ്മ​യ്ക്കൊ​രു നൂ​റു​കൂ​ട്ടം പറ​യാ​നു​ണ്ടാ​വും. മഴ​യാ​ണു്. കാ​റ്റാ​ണു്. കട​ലി​ര​മ്പ​മാ​ണെ​ന്നൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു് പു​റ​ത്തു​പോ​കാ​നു​ള്ള അവ​ന്റെ ആവേ​ശ​ത്തി​നു് കടി​ഞ്ഞാ​ണി​ടും. അതും പറ്റി​ല്ല. അമ്മ​യ്ക്കു് വയ​സ്സാ​യി. അതു​കൊ​ണ്ടു് അമ്മ​യു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം ശരി​യ​ല്ല. ഇനി​യും അമ്മ വി​ളി​ച്ചാൽ ആ ശബ്ദം കേ​ട്ടു് അച്ഛൻ ഉണരും. അച്ഛൻ ഉണർ​ന്നാൽ സം​ഗ​തി​ക​ള​പ്പ​ടി മാറും.

“എടാ, ചെ​ന്നു കി​ട​ക്കു്. ഈ തണു​പ്പി​നു് പു​റ​ത്തു​പോ​ണ്ട.” അച്ഛൻ എപ്പോ​ഴും കല്പ​ന​യാ​ണു്. അച്ഛ​നും അമ്മ​യും തമ്മി​ലു​ള്ള വ്യ​ത്യാ​സ​മ​വി​ടെ​യാ​ണു്. അച്ഛൻ കൽ​പ്പി​ക്കും; അമ്മ അപേ​ക്ഷി​ക്കും. എല്ലാ അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രും ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണോ?

കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​നൊ​ന്നും വയ്യാ. ഇനി​യ​ത്തെ തവണ അമ്മ വി​ളി​യ്ക്കു​മ്പോൾ കടൽ​ത്തീ​ര​ത്തെ​ത്ത​ണം. പൊ​ക്കൻ കു​ടി​ലിൽ​നി​ന്നു് പു​റ​ത്തു കട​ന്നു. നനഞ്ഞ പൂ​ഴി​യിൽ കാ​ല​മർ​ത്തി​ച്ച​വു​ട്ടി നട​ന്നു. പൂ​ഴി​യിൽ മാളം കു​ഴി​ക്കു​ന്ന ഞണ്ടു​ക​ളെ​യോ അവയെ കൊ​ത്തി​ത്തി​ന്നാൻ തഞ്ചം പാർ​ത്തു​നിൽ​ക്കു​ന്ന കടൽ​കാ​ക്ക​ക​ളെ​യോ അവി​ടെ​യെ​ങ്ങും കണ്ടി​ല്ല. മഴ പെ​യ്യു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​വ​ണം. അവ തല​യു​യർ​ത്തി ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു​നോ​ക്കി. ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ പി​ടി​യിൽ നി​ന്നു് കു​ത​റി​ച്ചാ​ടിയ മഴ​ത്തു​ള്ളി​കൾ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​മർ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് പാ​ഞ്ഞെ​ത്തു​ന്ന​തു്. വഴി​ക്കു​വ​ഴി അവ പൂ​ഴി​യി​ലേ​ക്കു് തല​കു​ത്തി വീ​ഴു​ന്നു. തമ്മിൽ​ത്ത​മ്മിൽ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു കി​ട​ന്നു​രു​ളു​ന്നു. ഐക്യ​ത്തി​ന്റെ ശക്തി നേടി, പ്ര​തി​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളെ തട്ടി​നീ​ക്കി മു​മ്പോ​ട്ടു നീ​ങ്ങു​ന്നു.

വി​ത്തു​കൾ മു​ള​ച്ചു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​തും മര​ങ്ങൾ തളിർ​ക്കു​ന്ന​തും പൂ​ക്കു​ന്ന​തും കടൽ വറ്റി​പ്പോ​കാ​തെ നി​ല​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തും ഈ മഴ​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. ഭൂ​മി​ക്കു് വേ​ണ്ടി മഴ പെ​യ്യി​ക്കു​ന്ന ഈശ്വ​ര​നു് അവൻ നന്ദി പറ​ഞ്ഞു. മഴ പെ​യ്യു​ന്ന ക്ര​മ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അമ്മ പറഞ്ഞ കഥ അവ​നോർ​മി​ച്ചു. അതിലെ ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളോ​രോ​ന്നും അവ​ന്റെ മു​മ്പിൽ നി​ര​ന്നു:

“ഭൂ​മി​ക്കു മഴ വേണം.” ഈശ്വ​രൻ കൽ​പ്പി​ച്ചു: “അവിടെ കഠി​ന​മായ വരൾ​ച്ച​യാ​ണു്. മര​ങ്ങൾ തളിർ​ത്തി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ധാ​ന്യ​ങ്ങൾ മു​ള​ച്ചു വളർ​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, കടൽ നി​റ​ച്ചും മത്സ്യ​ങ്ങൾ പു​ള​ച്ചു നട​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ, ഭൂ​മി​യി​ലു​ള്ള എന്റെ സന്ത​തി​കൾ നശി​ച്ചു​പോ​കും.”

ഈശ്വ​ര​ന്റെ അരു​ള​പ്പാ​ടു് ദേ​വേ​ന്ദ്രൻ കേ​ട്ടു. “കല്പ​ന​പോ​ലെ” എന്നു് തല​കു​നി​ച്ചു് പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. ഐരാ​വ​ത​ത്തി​നെ കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ഭൃ​ത്യ​ന്മാർ​ക്കു് കല്പന കൊ​ടു​ത്തു. ഐരാ​വ​ത​മെ​ത്തി. ഇന്ദ്രൻ ഐരാ​വ​ത​ത്തി​ന്റെ പു​റ​ത്തു​ക​യ​റി കാലും തു​ക്കി​യി​ട്ടി​രു​ന്നു. ഐരാ​വ​തം ആകാ​ശ​ത്തി​ലൂ​ടെ നീ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. സൂ​ര്യൻ ഓടി​യൊ​ളി​ച്ചു. എങ്ങും പ്ര​കാ​ശം കു​റ​ഞ്ഞു. അടി​വെ​ച്ച​ടി​വെ​ച്ചു് പതു​ക്കെ നട​ക്കു​മ്പോൾ ഐരാ​വ​തം ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കാൾ വലു​പ്പ​മു​ള്ള ചെ​വി​യി​ട്ടി​ള​ക്കി. അതാ, പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു്! ചക്ര​വാ​ള​ത്തിൽ നി​ന്നു് ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു് ചീ​റി​ക്കൊ​ണ്ടു​പാ​യു​ന്ന കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു്. ആകാ​ശ​ഗം​ഗ​യു​ടെ തീ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ അവൻ നട​ന്നു. അവി​ട​ത്തെ പൊൻ​താ​മ​ര​പ്പൂ​ക്ക​ളിൽ​നി​ന്നു് വണ്ടു​ക​ളി​ള​കി അവ​ന്റെ ചു​റ്റും പറ​ന്നു. അവൻ കോ​പി​ച്ച​ല​റി. അതാ മു​ഴ​ങ്ങു​ന്നു പു​ത്തി​ടി. ദി​ഗ​ന്ത​ങ്ങൾ അതു​കേ​ട്ടു് വി​റ​ച്ചു. ദാഹം മാറാൻ തു​മ്പി​ക്കൈ ആകാ​ശ​ഗം​ഗ​യിൽ മു​ക്കി വെ​ള്ള​മെ​ടു​ത്തു് വാ​യി​ലേ​ക്കൊ​ഴി​ച്ചു. തു​മ്പി​ക്കൈ വീ​ശി​യെ​റി​ഞ്ഞു. തു​മ്പി​ക്കൈ​യിൽ ശേ​ഷി​ച്ച വെ​ള്ളം താ​ഴോ​ട്ടു് ചിതറി. അതാ ഭൂ​മി​യി​ലേ​ക്കു് മഴ വരു​ന്നു! ഐരാ​വ​തം കണ​ക്കി​ലേ​റെ വെ​ള്ളം കു​ടി​ച്ചാൽ അത്ത​വണ ഭൂ​മി​യിൽ പ്ര​ള​യ​മാ​ണു്. “എന്റെ ദയ​യു​ള്ള ആനേ, നീ ഇനി​യു​മി​നി​യും കു​ടി​ക്ക​ക്കേ!” പൊ​ക്കൻ ഉള്ളിൽ തട്ടി പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു.”

നെ​റ്റി​യി​ലും കണ്ണി​ലും ചു​ണ്ടി​ലും തണു​ത്ത മഴ​ത്തു​ള്ളി​കൾ വീ​ഴു​ന്നു. അപ്പോൾ ആകാ​ശ​ഗം​ഗ​യി​ലെ പു​ണ്യ​തീർ​ത്ഥം പൊ​ക്ക​നു് കൂ​ടു​തൽ പ്രി​യ​ത​ര​മാ​യി തോ​ന്നി. ഭൂ​മി​യു​ടെ ദാഹം തീ​ര​ട്ടെ. കടൽ നി​റ​ഞ്ഞൊ​ഴു​ക​ട്ടെ. മത്സ്യ​ങ്ങൾ മു​ട്ട​യി​ട്ടു് പെ​രു​ക​ട്ടെ. ആഹ്ലാ​ദ​ഭ​രി​ത​നാ​യി അവൻ മു​മ്പോ​ട്ടു കു​തി​ച്ചു. കക്ക​കൾ അടി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്ന പാ​റ​ക്കെ​ട്ടു​ക​ളി​ലൊ​ന്നിൽ കയ​റി​നി​ന്നു് കട​ലി​ലേ​ക്കു് നോ​ക്കി. ഇര​മ്പി​മ​റി​യു​ന്ന കട​ലി​നാ​ണു് സൗ​ന്ദ​ര്യം. മി​ണ്ടാ​തെ, ഇള​കാ​തെ, പക്ഷ​വാ​ത​രോ​ഗി​യായ തന്റെ മു​ത്ത​പ്പ​നെ​പ്പോ​ലെ, എപ്പോ​ഴും ആകാശം നോ​ക്കി മി​ഴി​ച്ചു് കി​ട​ക്കു​ന്ന കടൽ ഒന്നി​നും കൊ​ള്ളി​ല്ല.

അതാ, അങ്ങ​ക​ലെ വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലു് കാ​ണു​ന്നു. പെ​രു​മ​ഴ​യ്ക്കും തി​ര​മാ​ല​ക്കും കീ​ഴ​ട​ങ്ങാ​തെ എന്നും വെ​ള്ള​ത്തി​നു് മേലെ കഴു​ത്തു​യർ​ത്തി​നിൽ​ക്കു​ന്ന വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലു്! അതി​ന്റെ കഷ​ണ്ടി​ത്ത​ല​യിൽ ചവി​ട്ടി നി​ന്നു് ചു​റ്റു​മു​ള്ള കട​ലൊ​ന്നു് കാണാൻ എന്നു് കൊ​തി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്! അമ്മ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. അച്ചൻ ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്കും. അതാ, അതി​നു​ചു​റ്റും നൃ​ത്തം വെ​ക്കു​ന്ന തി​ര​മാ​ല​കൾ തന്നെ മാ​ടി​വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഒന്ന​വി​ടെ എത്തി​ച്ചേർ​ന്നെ​ങ്കിൽ!

മനു​ഷ്യ​രെ​പ്പി​ടി​ച്ചു് ചോ​ര​കു​ടി​ക്കു​ന്ന യക്ഷി​ക​ളെ അവനു് ഭയ​മി​ല്ല. ഏഴ് കട​ലി​നു​മ​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള പവി​ഴ​ക്ക​ട​ലിൽ ആണ്ടു​മു​ങ്ങി നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ പോലെ പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്ന വൈ​ര​ക്ക​ല്ലു​കൾ പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് തി​ര​മാ​ല​ക​ളി​ലൂ​ടെ നീ​ന്തി​യെ​ത്തു​ന്ന സർ​പ്പ​ങ്ങൾ അവി​ട​ത്തെ മട​ക​ളിൽ കു​ടി​പ്പാർ​പ്പു​ണ്ടെ​ന്നു് അമ്മ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. മനു​ഷ്യ​ഗ​ന്ധ​മേ​റ്റാൽ അവ​യു​ടെ പത്തി വി​ട​രും. ചു​ടു​ള്ള വി​ഷ​ക്കാ​റ്റു​കൾ ഊതി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. കൈ​യി​ലൊ​രു പങ്കാ​യ​ത്ത​ണ്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഒന്ന​ല്ല, ആയിരം സർ​പ്പ​ങ്ങൾ ചീ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ട്ടെ; അടി​ച്ചോ​ടി​ച്ചു​ക​ളു​യാം. ഏതു് നി​ല​യി​ലെ​ങ്കി​ലും ഒന്ന​വി​ടെ എത്തി​ച്ചേ​രാൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ!

തണ്ടു വലി​ച്ചും വല വീ​ശി​യും തള​രു​മ്പോൾ മീൻ പി​ടു​ത്ത​ക്കാർ​ക്കു് വി​ശ്ര​മി​ക്കാൻ പറ്റിയ സ്ഥ​ല​മാ​ണ​തെ​ന്നു് പൊ​ക്ക​നു് തോ​ന്നി. തന്റെ അച്ഛ​നും അതു​പോ​ലെ മറ്റു​പ​ല​രും പുറം കടലിൽ വെ​ച്ചു് അദ്ധ്വാ​നി​ച്ചു് തള​രാ​റു​ണ്ടു്. എന്തു ചെ​യ്യും? യക്ഷി​ക​ളും പാ​മ്പു​ക​ളും ആ സ്ഥലം കൈ​യ​ട​ക്കി​വെ​ച്ചി​രി​ക്ക​യ​ല്ലേ? ഇതു​വ​രെ അവിടം കൈ​യേ​റി കീ​ഴ​ട​ക്കാൻ കരു​ത്തു​ള്ളോ​രു മു​ക്കു​വ​ച്ചെ​ക്കൻ പി​റ​ന്നി​ല്ലെ​ന്നോ? ഇന്ന​ല്ലെ​ങ്കിൽ നാളെ അക്കാ​ര്യം താൻ സാ​ധി​ക്കും.

ഓ! അപ്പോൾ വേ​റൊ​രു കു​ഴ​പ്പം കൂ​ടി​യു​ണ്ട​ല്ലോ; യക്ഷി​ക​ളേ​ക്കാൾ, പാ​മ്പി​നേ​ക്കാൾ, ക്രൂ​ര​ത​യു​ള്ള മറ്റൊ​രു വർഗം വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ലു​ള്ള കാ​ര്യം അവൻ അപ്പോ​ഴാ​ണോർ​ത്ത​തു്. കടൽ​ക്കൊ​ള്ള​ക്കാ​രായ പറ​ങ്കി​കൾ അവിടം താ​വ​ള​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്ക​യാ​ണ​ത്രേ. കടലിൽ വെ​ച്ചു​ള്ള ഏറ്റു​മു​ലിൽ തട​വു​കാ​രാ​ക്കി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ തല വെ​ട്ടു​ന്ന​തു് ആ പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ചാ​ണു്. അവിടെ വെ​ച്ചു് ആർ​ക്കും എന്തും ചെ​യ്യാം. അത്ര​യ്ക്കു് വി​ജ​ന​മാ​ണു്. ഈശ്വ​ര​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രും കാ​ണി​ല്ല. അവിടെ വലിയ പീ​ര​ങ്കി​കൾ ഘടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് വർ​ത്ത​മാ​നം. അതു​വ​ഴി കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന കപ്പ​ലു​ക​ളെ​യും തോ​ണി​ക​ളെ​യും ഉന്നം വെ​ച്ചു് പറ​ങ്കി​കൾ വെടി വെ​ക്കു​ന്നു. നേ​രാ​ണോ?

കു​ട്ടി​ക്കാ​ലം മുതൽ പറ​ങ്കി​കൾ പൊ​ക്ക​ന്റെ ശത്രു​ക്ക​ളാ​ണു്. ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ച്ചു​ക​ര​യു​മ്പോൾ അമ്മ അവനെ പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു് അവ​നോർ​ത്തു.

“മോനേ, കര​ഞ്ഞാ​ല് പറ​ങ്കിൾ വന്ന് പി​ടി​ച്ചോ​ണ്ടോ​വും… ന്റെ മോൻ മി​ണ്ടാ​തെ കി​ട​ന്നോ… കടല് നി​റ​ച്ചും പറ​ങ്ക്യേ​ളാ.”

സങ്ക​ടം വന്നാ​ലൊ​ന്നു് കര​യാ​നും​കൂ​ടി സമ്മ​തി​ക്കാ​ത്ത ഈ പറ​ങ്കി​ക​ളാ​രാ​ണെ​ന്നു് ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ അവൻ പല​കു​റി സ്വയം ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കണ്ടു​കി​ട്ടി​യാൽ കണ​ക്കി​ലൊ​രേ​റെ​ങ്കി​ലും വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് തോ​ന്നീ​ട്ടു​ണ്ടു്. കച്ച​കെ​ട്ടി കള​രി​യിൽ നി​ന്നു് പയ​റ്റു​മ്പോൾ തന്റെ മു​ച്ചാ​ണും ശരീ​ര​വ​ടി​യും വാൾ​ത്ത​ല​പ്പു​മൊ​ക്കെ ആഞ്ഞാ​ഞ്ഞു് വീ​ഴു​ന്ന​തു് പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ ശരീ​ര​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നു് അവൻ സങ്കൽ​പ്പി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. തന്റെ വെ​ട്ടി​നും തല്ലി​നും അസാ​മാ​ന്യ​മായ ശക്തി​യു​ണ്ടെ​ന്നു് കള​രി​ഗു​രു​ക്കൾ തന്നെ പറ​യു​ന്ന​തി​ന്റെ രഹ​സ്യം അവ​നു​മാ​ത്ര​മ​റി​യാം. അങ്ങ​നെ, ഇളം വയ​സ്സു​തു​ട​ങ്ങി തന്റെ മന​സ്സി​ല​വൻ ഒരു ശത്രു​വി​നെ വളർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. ആയു​ധ​മു​റ​കൾ അഭ്യ​സി​ക്കു​മ്പോൾ മറ്റാ​രേ​ക്കാ​ളും അവൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. നല്ലോ​ണം പഠി​ച്ചു മി​ടു​ക്ക​നാ​വ​ണം. വാൾ​ത്ത​ല​പ്പിൽ ഒരു പറ​ങ്കി​യു​ടെ രക്ത​മെ​ങ്കി​ലും പു​ര​ട്ട​ണം. ആവ​നാ​ഴി​യി​ലെ ഒര​മ്പെ​ങ്കി​ലും പറ​ങ്കി​യു​ടെ തല​ച്ചോ​റി​ന്റെ സ്വാ​ദ​നു​ഭ​വി​ക്ക​ണം…

തന്റെ മു​മ്പിൽ നി​റ​ച്ചും കു​ന്ന​ല​ക്കോ​നാ​തി​രി​യു​ടെ പട്ടാ​ള​മാ​ണെ​ന്നും അതി​ന​പ്പു​റം പറ​ങ്കി​പ്പട നിൽ​പ്പു​റ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും അവനു തോ​ന്നി. അവർ പര​സ്പ​രം വെ​ട്ടി​യും തടു​ത്തും മു​ന്നേ​റു​ക​യാ​ണു്. എന്തു് വി​ശാ​ല​മായ പട​ക്ക​ളം! നോ​ക്കി​യാൽ കണ്ണെ​ത്തി​ല്ല… അതാ, വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലു് സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി കാ​ണു​ന്നു. പറ​ങ്കി​പ്പ​ട​നാ​യ​കൻ ആ പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു നി​ന്നു് കൈ​യു​യർ​ത്തി തന്റെ സൈ​ന്യ​ത്തി​ലെ മു​ന്ന​ണി വി​ഭാ​ഗ​ത്തി​നു് കല്പന കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പട​യ​ണി​ക​ളിൽ വല്ലാ​ത്ത ഇള​ക്കം. പീ​ര​ങ്കി​കൾ ഗർ​ജ്ജി​ക്കു​ന്നു. കു​ന്ന​ല​ക്കോ​ന്റെ സേ​നാ​വി​ഭാ​ഗം പി​ന്തി​രി​ഞ്ഞോ​ടു​ക​യാ​ണോ? അതേ, അതേ! എല്ലാ​റ്റി​നും കാരണം അവ​നാ​ണു്.

ആ പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു് നിൽ​ക്കു​ന്ന പറ​ങ്കി! അവ​ന്റെ നിർ​ദേ​ശ​മാ​ണു് കു​ഴ​പ്പ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു്. അവ​ന്റെ പീ​ര​ങ്കി​യിൽ​നി​ന്നാ​ണു് പരാ​ജ​യം പാ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന​തു്. അവനെ കൊ​ല്ല​ണം; അവ​ന്റെ തല​യെ​ടു​ക്ക​ണം…

കൂ​ടു​തൽ ചി​ന്തി​ക്കാൻ നേ​ര​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. പൂ​ഴി​യിൽ ഉറ​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരു തോണി പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ടു് തള്ളി തി​ര​മാ​ല​ക​ളോ​ടു യു​ദ്ധം വെ​ട്ടി കട​ലി​ലി​റ​ക്കി. അതി​ലു​ള്ള പങ്കാ​യ​മെ​ടു​ത്തു് പൊ​ക്കൻ തു​ഴ​യാൻ തു​ട​ങ്ങി. വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​നു നേരേ പട​നി​ല​ത്തൂ​ടെ​യു​ള്ള യാ​ത്ര​യെ​ന്നാ​ണു് സങ്ക​ല്പം… വലിയ വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടു്. തടു​ത്തും വാ​ങ്ങി​യും കൊ​ടു​ത്തും മു​ന്നേ​റി​യും വേണം ഒരടി മു​ന്നോ​ട്ടു നീ​ങ്ങാൻ… അവൻ കൂ​ട്ടാ​ക്കി​യി​ല്ല. യു​ദ്ധം ജയി​ക്കാൻ വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ലു​ള്ള ആ പറ​ങ്കി മരി​ക്ക​ണം. അവ​ന്റെ തല അറ്റു് നി​ല​ത്തു് വീഴണം.

തി​ര​മാ​ല​ക​ളിൽ ചാ​ഞ്ചാ​ടി​യും മൂ​ക്കു​കു​ത്തി മറി​ഞ്ഞു​മാ​ണു് തോണി മു​ന്നോ​ട്ടു് നീ​ങ്ങു​ന്ന​തു്. കരി​ങ്കൽ ഭി​ത്തി​പോ​ലെ ഒന്നി​നു പിറകെ മറ്റൊ​ന്നാ​യി തി​ര​മാ​ല​കൾ ഉയർ​ന്നു​വ​രു​ന്നു. എല്ലാം കേ​റി​ക്ക​ട​ക്ക​ണം. ചി​ല​പ്പോൾ തോ​ണി​ക്കൊ​മ്പി​ല​ടി​ച്ചു് തക​രു​ന്ന തി​ര​മാ​ല​കൾ​ക്കു​നേ​രേ പങ്കാ​യ​മെ​ടു​ത്തു് കു​ന്ത​മെ​ന്ന​പോ​ലെ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു. യു​ദ്ധ​മാ​ണു്, യു​ദ്ധം! മറു​വ​ശ​ത്തു​ള്ള പട​നാ​യ​ക​ന്റെ തല​യ​റു​ക്കാൻ അവൻ വെ​ട്ടി​വെ​ട്ടി മു​ന്നേ​റു​ക​യാ​ണു്…

ആവേശം കെ​ട്ട​ട​ങ്ങി. യാ​ഥാർ​ഥ്യം കണ്ട​റി​യാ​നു​ള്ള ബു​ദ്ധി തി​രി​ചു​കി​ട്ടു​മ്പോ​ഴേ​ക്കു പൊ​ക്കൻ കട​ലി​ലൂ​ടെ കു​റേ​യ​ധി​കം സഞ്ച​രി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. തി​ര​മാ​ല​ക​ളു​ടെ കരു​ത്തു് കു​റ​ഞ്ഞ സ്ഥ​ല​ത്താ​ണ​പ്പോൾ. തി​ക​ഞ്ഞ ബു​ദ്ധി​ശു​ന്യ​ത​യാ​ണു് കാ​ണി​ച്ച​തു്. കാ​ല​വർ​ഷം ശക്തി​പ്പെ​ട്ട​തിൽ​പ്പി​ന്നെ ആരും കടലിൽ തോ​ണി​യി​റ​ക്കീ​ട്ടി​ല്ല. ആർ​ക്കും അതി​നു​ള്ള തന്റേ​ട​വു​മി​ല്ല. ഇര​മ്പു​ന്ന കടൽ മര​ണ​ത്തി​ന്റെ മണി​ത്തൊ​ടി​ലാ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​ത്ത മു​ക്കു​വ​രി​ല്ല. അവൻ പി​ന്തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. കര വളരെ പി​ന്നി​ലാ​ണു്. തന്റെ കൈയിൽ വാ​ള​ല്ലെ​ന്നും പങ്കാ​യ​മാ​ണെ​ന്നും പട​ക്ക​ള​ത്തി​ലൂ​ടെ​യ​ല്ല, ഇള​കി​മ​റി​യു​ന്ന കട​ലി​ലൂ​ടെ​യാ​ണു് യാ​ത്ര​യെ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​യ​പ്പോൾ, പൊ​ക്ക​നു് ഉന്മേ​ഷം കൂ​ടു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്. ചി​ര​കാ​ലാ​ഭി​ലാ​ഷം നി​റ​വേ​റാൻ പോ​വു​ക​യാ​ണു്. ഒന്നു​ത്സാ​ഹി​ച്ചു തു​ഴ​ഞ്ഞാൽ ഏറെ​ത്താ​മ​സി​യാ​തെ വെളള ്യാൻ​ക​ല്ലി​ന്റെ നെ​റു​ക​യിൽ ചവു​ട്ടാം…

അവൻ ആവേ​ശ​ത്തോ​ടെ തു​ഴ​ഞ്ഞു… മഴ​യ്ക്കു് ശക്തി കു​റ​വാ​ണു്. ആകാശം അല്പ​മൊ​ന്നു തെ​ളി​യാ​നു​ള്ള വട്ട​മു​ണ്ടു്. കാ​റ്റു് കരു​തി​ക്കൊ​ണ്ടേ വീ​ശു​ന്നു​ള്ളൂ. വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലിൽ​വെ​ച്ചു് ഒരു പറ​ങ്കി​യെ​യെ​ങ്കി​ലും കണ്ടു​മു​ട്ട​ണേ എന്ന​വൻ പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു. ഉത്സ​വ​ത്തി​നെ​ഴു​ന്ന​ള​ളി​ച്ചു് നിർ​ത്തിയ ആന​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ വഴി​ക്കു​വ​ഴി കൂ​റ്റ​നോ​ള​ത്ത​ട്ടു​കൾ ഉയർ​ന്നു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. അവ​യ്ക്കു​മേ​ലെ തു​ഴ​ഞ്ഞു​കേ​റ്റാ​നാ​ണു് പ്ര​യാ​സം. കേ​റി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ തോണി മി​ന്നൽ വേ​ഗ​ത്തിൽ താ​ഴോ​ട്ടൊ​ഴു​കി​ക്കൊ​ള്ളും. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് അമരം പി​ടി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​മാ​ത്രം. കടു​കി​ട​യ്ക്കു് പി​ഴ​ച്ചാൽ ശരം​പോ​ലെ തോ​ണി​യോ​ടൊ​പ്പം കട​ലി​ന്റെ അടി​ത്ത​ട്ടിൽ ചെ​ന്നു​മു​ട്ടും മര​ണ​ച്ചു​ഴി​ക​ളിൽ കി​ട​ന്നു കറ​ങ്ങി​പ്പോ​കും.

അടു​ക്കും തോറും ആ പാ​റ​ക്കെ​ട്ടു് വലു​പ്പം വെ​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഓള​ത്ത​ട്ടു​കൾ​ക്കു് ഉയരം കൂ​ടു​ക​യാ​ണു്. ക്ര​മേണ കര​യി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ അവി​ടേ​യും തി​ര​മാ​ല​കൾ നൃ​ത്തം വെ​യ്ക്കു​ന്നു. ഉപ്പു​വെ​ള്ളം കൊ​ണ്ടു് അഭേ​ദ്യ​മായ ഭി​ത്തി​കൾ കെ​ട്ടി​പ്പൊ​ക്കി കടൽ ആ പാ​റ​ക്കെ​ട്ടി​നെ മറ്റു​ള്ള​വ​രിൽ നി​ന്നു് രക്ഷി​ച്ചു നിർ​ത്തി​യ​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നും. മു​റി​ച്ചു​ക​ട​ക്കാൻ പഴു​തൊ​ട്ടു​മി​ല്ലു. ചു​റ്റും തു​ഴ​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലൊ​ന്നു് പ്ര​ദ​ക്ഷി​ണം വെ​ച്ചു. പറ​ങ്കി​ക​ളു​ണ്ടോ? യക്ഷി​ക​ളു​ണ്ടോ? പട​മെ​ടു​ത്തൂ​തു​ന്ന സർ​പ്പ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടോ? അത്ര അക​ല​ത്തു​നി​ന്നു് നോ​ക്കി​യാൽ ഒന്നും വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. തട​സ്സ​ങ്ങൾ മു​റി​ച്ചു​ക​ട​ക്കുക തന്നെ വേണം. എന്തു​വ​ഴി? ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​മായ നട​പ​ടി​ക​ളൊ​ന്നും തന്നെ വയ്യാ. സന്നാ​ഹം കൂ​ട്ടി തടു​ത്തു നിർ​ത്തു​ന്ന തി​ര​മാ​ല​കൾ, കൈയിൽ കി​ട്ടി​യാൽ തോ​ണി​യോ​ടു​കൂ​ടി പാ​റ​ക്കെ​ട്ടി​ല​ടി​ച്ചു തകർ​ത്തു​ക​ള​യും. മറി​ഞ്ഞു​വി​ഴാ​ത്ത വിധം കാ​ല​ടി​കൾ തോ​ണി​യി​ലു​റ​പ്പി​ച്ചു് പൊ​ക്കൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു​നി​ന്നു നോ​ക്കി. തോണി ചാ​ഞ്ചാ​ടു​ക​യാ​ണു്. സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം. ഒരി​ത്തി​രി നി​യ​ന്ത്ര​ണം വി​ട്ടാൽ തല​കു​ത്തി വീഴും.

കാ​ലി​ലെ​ന്തോ തട​ഞ്ഞു! പര​മ​ഭാ​ഗ്യം ഒരി​രു​മ്പു​കൊ​ക്ക​യും ആലാ​സു​ക​യ​റും തോ​ണി​യിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നു. അതു​പ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തി ആ പാറയെ കീ​ഴ​ട​ക്ക​ണം. ഇരു​മ്പു​കൊ​ക്ക ആലാ​സു​ക​യ​റി​ന്റെ തല​പ്പ​ത്തു് ഭദ്ര​മാ​യി കെ​ട്ടി. ഏറെ​നേ​രം അതു് കൈ​യി​ലി​ട്ടു ചു​ഴ​റ്റി, ഉള്ള ശക്തി​യ​ത്ര​യും സം​ഭ​രി​ച്ചു് പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു് വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു. ഭീ​ക​ര​ശ​ബ്ദം മു​ഴ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒരു കൂ​ട്ടം കടൽ​കൊ​ക്കു​കൾ പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് ചി​റ​കി​ട്ട​ടി​ച്ചു് മേ​ലോ​ട്ടു് പറ​ന്നു. ഒരു ഞെ​ട്ടൽ; ഹൃദയം തു​രു​തു​രെ മി​ടി​ച്ചു. അടു​ത്ത നി​മി​ഷം പര​മാർ​ഥം മന​സ്സി​ലാ​യി. യക്ഷി​ക​ളും പറ​ങ്കി​ക​ളും പാ​മ്പു​ക​ളു​മൊ​ന്നു​മ​ല്ല; കേവലം കടൽ​കൊ​ക്കു​കൾ. എന്തു ഭയ​പ്പെ​ടാൻ!

കയ​റി​ന്റെ അറ്റം പി​ടി​ച്ചു് വലി​ച്ചു നോ​ക്കി. ബല​മു​ണ്ടു്. ഇരു​മ്പു കൊക്ക പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തെ​വി​ടെ​യോ കു​രു​ങ്ങീ​ട്ടു​ണ്ടു്. കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി ബലം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു വലി​ച്ചു​നോ​ക്കി. അന​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. ഇനി കയ​റി​ന്റെ സഹാ​യ​ത്തോ​ടെ പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തെ​ത്താം. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു മു​ന്നോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി. ഏറ്റി​റ​ക്ക​ത്തി​ന്റെ ഗതി നോ​ക്കി കയ​റു​പി​ടു​ത്ത​ത്തി​ലൂ​ടെ തോ​ണി​യെ നി​യ​ന്ത്രി​ക്ക​ണം. ഞാ​ണി​ന്മേൽ നട​ത്തം ഇത്ര ക്ലേ​ശ​ക​ര​മ​ല്ല; ഇത്ര​മാ​ത്രം അഭ്യാ​സ​ബ​ല​വും അതി​നാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല. ഒരടി മു​മ്പോ​ട്ടു് നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ നാലടി പി​ന്നോ​ട്ടു് തെ​റി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വി​ഴു​ങ്ങാൻ പാ​ക​ത്തി​നാ​ണു് തിരകൾ തല​യു​യർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തു്. മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ച കൈകൾ നീ​റു​ക​യാ​ണു്; തള​രു​ക​യാ​ണു്.

പെ​ട്ടെ​ന്നാ​ണ​തു് സം​ഭ​വി​ച്ച​തു്. മല​പോ​ലെ ഉയർ​ന്നു​വ​ന്ന ഒരു തിര തല​യ്ക്കു് മു​ക​ളിൽ​വെ​ച്ചു് ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റി. തലയിൽ ഭാ​ര​മു​ള്ള എന്തോ ഇടി​ഞ്ഞു വീ​ണ​പോ​ലെ. ഒന്നും കാണാൻ വയ്യാ… ഏതോ ഇരു​ട്ടി​ലേ​ക്കു് താ​ഴു​ക​യാ​ണു്. കയ​റി​ന്റെ പി​ടു​ത്തം വി​ട്ടു​പോ​യോ? അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എല്ലാം അവ​സാ​നി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

ഇല്ല… തോണി വെ​ള്ള​ത്തിൽ കമി​ഴ്‌​ന്നു​കി​ട​ന്നു് ചാ​ഞ്ചാ​ടു​ന്ന​താ​ണു് കണ്ണു​മി​ഴി​ച്ച​പ്പോൾ കണ്ട​തു്. കയറിൽ ചു​റ്റി​പ്പി​ണ​ഞ്ഞ പങ്കാ​യം അടു​ത്തു​ത​ന്നെ​യു​ണ്ടു്. നീ​ന്തി കയറും പങ്കാ​യ​വും പി​ടി​കൂ​ടി. തോണി ഉപേ​ക്ഷി​ക്കാൻ വയ്യാ. ഒരു കൈ​കൊ​ണ്ടു് കയറും പങ്കാ​യ​വും പി​ടി​ച്ചു് മറ്റേ കൈ കൊ​ണ്ടു് തോണി പതു​ക്കെ തള്ളി. കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു് തു​ഴ​ഞ്ഞു വേണം മു​മ്പോ​ട്ടു് നീ​ങ്ങുക. മു​മ്പോ​ട്ടു് നീ​ങ്ങി പാ​റ​ക്കെ​ട്ടിൽ പങ്കാ​യ​ത്തി​ന്റെ തല തട്ടി ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​യി. ആവൂ! മര​ണ​ത്തി​ന്റെ വായിൽ നി​ന്നു് രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. കൈ​മു​ട്ടു​കൾ ഊന്നി​ക്കൊ​ണ്ടു് പാ​റ​ക്കെ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് പതു​ക്കെ കയറി.

വല്ലാ​ത്ത കി​ത​പ്പു​ണ്ടു്. വി​ശ്ര​മ​മാ​ണാ​വ​ശ്യം. തോണി കെ​ട്ടി​യു​റ​പ്പി​ച്ചു. പാ​റ​ക്കെ​ട്ടു​ക​ളു​ടെ മറവിൽ നി​ന്നു് ആരെ​ങ്കി​ലും ഒളി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? പാ​മ്പി​ന്റെ ചീ​റ്റം കേൾ​ക്കാ​നു​ണ്ടോ? വി​ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോ​ഴും അതാ​യി​രു​ന്നു ശ്ര​ദ്ധ. വേ​ഗ​ത്തിൽ എല്ലാ​മൊ​ന്നു് നട​ന്നു​കാ​ണാൻ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു… വല്ലാ​ത്ത പരി​ഭ്ര​മ​മു​ണ്ടു്. ആ വി​ജ​ന​ത​യിൽ വല്ല​വ​രെ​യും കണ്ടു​മു​ട്ടി​യാ​ലോ? പങ്കാ​യം വല​തു​കൈ​യിൽ മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു. പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു നല്ല വഴു​വ​ഴു​പ്പു​ണ്ടു്. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് നട​ക്ക​ണം. ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​റ്റിൽ വി​ഷാം​ശം കലർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടോ? പൊ​ത്തു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് സർ​പ്പ​ത്തി​ന്റെ കണ്ണു​കൾ തി​ള​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടോ? എങ്ങാ​നും വൈ​ര​ക്ക​ല്ലു​കൾ വി​ണു​കി​ട​പ്പു​ണ്ടോ? മു​മ്പി​ലും പി​മ്പി​ലും ഒരേ സമ​യ​ത്തു് നോ​ക്കാൻ വയ്യ. എങ്കി​ലും നോ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി. ഏതു​വ​ഴി​ക്കു്, ഏതു​ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നാ​ണു് വി​പ​ത്തു ചാ​ടി​വീ​ഴു​ക​യെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു കൂടാ.

“ഹ്ഹൊ!” അറി​യാ​തെ രണ്ട​ടി പി​ന്നോ​ക്കം വാ​ങ്ങി​നി​ന്നു പൊ​ക്കൻ നെ​ടു​താ​യി നി​ശ്വ​സി​ച്ചു. രോ​മാ​ഞ്ചം കൊ​ണ്ടു ശരീരം മൂടി. ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ മി​ടി​പ്പു കാ​തു​ക​ളിൽ വന്ന​ല​ച്ചു. ഒരു തല​യോ​ടാ​ണു് മു​മ്പിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു്. നെ​റ്റി​ക്ക​ടി​യി​ലു​ള്ള രണ്ടു കു​ഴി​ക​ളി​ലൂ​ടെ അതു പൊ​ക്ക​നെ തു​റി​ച്ചു നോ​ക്കി. അമർ​ത്തി​ക്ക​ടി​ച്ച പല്ലു​കൾ​കൊ​ണ്ടു് ഇളി​ച്ചു​കാ​ട്ടി. അതു് അറേ​ബ്യ​യി​ലോ ഈജി​പ്തി​ലോ സ്ഥാ​ന​മാ​ന​ങ്ങ​ളും പദ​വി​ക​ളും വഹി​ച്ചു ജീ​വി​ച്ച വല്ല വ്യാ​പാ​രി​യു​ടേ​യും തല​യോ​ടാ​വാം. അല്ലെ​ങ്കിൽ മീൻ പി​ടി​ക്കാൻ കട​ലി​ലി​റ​ങ്ങിയ വല്ല മു​ക്കു​വ​ന്റേ​യു​മാ​കാം. രണ്ടാ​യാ​ലും ആ മനു​ഷ്യൻ പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ പി​ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട​നു​ഭ​വി​ച്ച ദു​രി​ത​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും അവ​നോർ​ത്തു​നോ​ക്കി. കൈ​കാ​ലു​കൾ ചങ്ങ​ല​കൊ​ണ്ടു ബന്ധി​ച്ചു് അന​ങ്ങാൻ വയ്യാ​തെ ആ നിർ​ഭാ​ഗ്യ​വാൻ ചു​ട്ടു​പ​ഴു​ത്ത പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു് ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളോ​ളം കി​ട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​വാം. സ്വ​ന്തം കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളേ​യും രാ​ജ്യ​ത്തേ​യും ഓർ​ത്തു നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​വാം. കണ്ണീർ പൊ​ഴി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വാം… ആ തല​യോ​ടു് ഇള​കു​ന്നു​ണ്ടോ? ഇല്ല… ചെറിയ ഒരു ഞണ്ടു് താ​ടി​യെ​ല്ലി​ന്റെ കട​യ്ക്കൽ നി​ന്നു ധൃ​തി​വെ​ച്ചോ​ടി കണ്ണി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തു​ള്ള കു​ഴി​യി​ലൂ​ടെ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി.

അധി​ക​നേ​രം അങ്ങ​നെ നോ​ക്കി നിൽ​ക്കാൻ പറ്റി​യി​ല്ല. വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ന്റെ രൂ​പ​വും രഹ​സ്യ​വും മന​സ്സി​ലാ​ക്കി മഴ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു സ്ഥലം വിടണം. താ​മ​സി​ച്ചാൽ അമ്മ​യും അച്ഛ​നും കടൽ​പ്പു​റം മു​ഴു​വ​നും അന്വേ​ഷി​ച്ചു് ബഹളം കൂ​ട്ടും. അവൻ പി​ന്നേ​യും മു​ന്നോ​ട്ടു നട​ന്നു. പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ച​തൊ​ന്നും കണ്ടി​ല്ല. യക്ഷി​ക​ളും പാ​മ്പു​ക​ളും പണ്ടെ​ന്നോ അവിടെ കു​ടി​യേ​റി പാർ​പ്പു​റ​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം. ഇന്നു് അവി​ടെ​യി​ല്ല. മഴ​ക്കാ​ലം തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ പറ​ങ്കി​ക​ളും സ്ഥലം വി​ട്ടു കാണണം. ഇപ്പോൾ പരി​ശ്ര​മ​മി​ല്ല. വേഗം ആ പരി​സ​ര​ത്തോ​ടു് ഇണ​ങ്ങി​ച്ചേ​രാൻ കഴി​ഞ്ഞു. ചു​റ്റു​മു​ള്ള കട​ലി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കു​മ്പോൾ എത്ര​നേ​ര​മെ​ങ്കി​ലും അവിടെ ഇരി​ക്കാൻ തോ​ന്നും. വി​ശ​പ്പും ദാ​ഹ​വും അറി​യി​ല്ല.

കി​ഴ​ക്കു് നെ​ടു​നീ​ള​ത്തിൽ പച്ച പി​ടി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന കര​യാ​ണു്. അവിടെ തൊ​ട്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്ന മു​ക്കു​വ​സ​ങ്കേ​ത​ങ്ങൾ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ അവൻ ഒരു ശ്രമം നട​ത്തി. അത്ര അക​ല​ത്തു​നി​ന്നാ​യി​ട്ടും എല്ലാം വ്യ​ക്ത​മാ​യി മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നു. ഉന്മേ​ഷ​ത്തോ​ടെ അവൻ നോ​ക്കി​ത്തു​ട​ങ്ങി. ഗു​രു​പു​ണ്യ​കാ​വു​കു​ന്നും ഓട​ക്കു​ന്നും അകലെ തല​യു​യർ​ത്തി നിൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. കോ​ടി​ക്കൽ​ക​ട​പ്പു​റ​വും, വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​വും, തി​ക്കോ​ടി​ക്ക​ട​പ്പു​റ​വും തൊ​ട്ടു​തൊ​ട്ടാ​ണു് വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തു തന്റെ കു​ടി​ലി​ന്നു നേരെ എന്തെ​ങ്കി​ലും ലക്ഷ്യം കണ്ടെ​ത്താൻ കഴി​യു​മോ എന്നു് അവൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു നോ​ക്കി. അങ്ങ​നെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ പാ​ഞ്ചാ​ലി​യു​ടെ കാ​ര്യം ഓർമ വന്നു. അവളെ ഓർ​ക്കു​ന്ന​തു് പോലും ഒരു സു​ഖ​മാ​ണു്. വി​ജ​ന​മായ പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു്, മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ മു​ഴു​വൻ കണ്ണു​ക​ളിൽ​നി​ന്നും അക​ന്നു്, ഏകാ​ന്ത​ത​യിൽ അങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കു​മ്പോൾ പാ​ഞ്ചാ​ലി കൂടി അടു​ത്തു് വേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. തണു​പ്പു​കൊ​ണ്ടു് നീ​ലി​ച്ചു മര​വി​ച്ച അവളെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ നല്ല സു​ഖ​മു​ണ്ടാ​വും.

പതി​ന​ഞ്ചു വയ​സ്സി​ന്റെ വളർ​ച്ച​യ​ല്ല അവൾ​ക്കു്. അവ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഓർ​ത്ത​പ്പോൾ പൊ​ക്ക​നു് അതാ​ണു് തോ​ന്നി​യ​തു്. പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തി​ലും അവൾ കു​ട്ടി​പ്രാ​യം പി​ന്നി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. കൊ​ട്ട​യും തു​ക്കി കക്ക പെ​റു​ക്കാൻ പോ​കു​മ്പോൾ പണ്ടൊ​ക്കെ അവ​ളു​ടെ തോളിൽ കൈ​യി​ട്ടു നട​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. പി​ടി​ച്ചു നു​ള്ളി​യാൽ അവൾ ചി​രി​ച്ചു​ക​ള​യും. വേ​നൽ​ക്കാ​ല​സ​ന്ധ്യ​ക​ളിൽ അവ​ളു​ടെ മടി​യിൽ തല​വെ​ച്ചു് ആകാ​ശ​ത്തി​ലെ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ എണ്ണി​ക്കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ ഒരു വൈ​മ​ന​സ്യ​വും കാ​ണി​ക്കി​ല്ല. എത്ര​നേ​ര​മെ​ങ്കി​ലും അങ്ങ​നെ കി​ട​ക്കാം. എന്തു നേ​ര​മ്പോ​ക്കും അവ​ളോ​ടു പറയാം. ഒര​പ്രി​യ​വു​മി​ല്ല. രണ്ടു കു​സൃ​തി അങ്ങ​ട്ടു പറ​യു​മ്പോൾ നാ​ലെ​ണ്ണം ഇങ്ങ​ട്ടു പറയും. ഒളി​ച്ചു കളി​ക്കാ​നും കൊ​ത്ത​ങ്ക​ല്ലാ​ടാ​നും അവൾ​ക്കു് ഉത്സാ​ഹ​മാ​ണു്. തൊ​ട്ടൂ​ളി കളി​ക്കു​മ്പോൾ ഓടാ​നും, ‘രാ​ജാ​വും കള്ള​നു’മാ​വു​മ്പോൾ തല്ലാ​നും അവൾ​ക്കു മടി​യി​ല്ല.

ഇന്നു് അവൾ മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ മാ​റ്റം എവി​ടെ​വെ​ച്ചു് ഉണ്ടാ​യെ​ന്നു് വ്യ​ക്ത​മാ​യി അവനു് ഓർ​ക്കാൻ വയ്യ. കാ​ണെ​ക്കാ​ണെ വന്നു ചേർ​ന്ന മാ​റ്റ​മാ​ണ​തു്. നേ​രി​ട്ടു കണ്ണി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​ല്ല; എന്തെ​ങ്കി​ലും ചോ​ദി​ച്ചാൽ മുഖം താ​ഴ്ത്തും, പതു​ക്കെ ഉത്ത​രം പറയും; വല്ല​തും തരു​മ്പോൾ തൊ​ടാ​തെ കഴി​ക്കാൻ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കും. അതെ, അങ്ങി​നെ​യാ​ണു് തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. ഓർ​മ​വെ​ച്ച​തു​മു​തൽ കട​പ്പു​റ​ത്തെ പൂ​ഴി​യിൽ ഒരു​മി​ച്ചു് കെ​ട്ടി മറി​ഞ്ഞ​വ​രാ​ണു്. എന്നി​ട്ടി​പ്പോൾ ഈ മാ​റ്റം വരാൻ കാരണം?

“പെ​ണ്ണേ, നി​ന​ക്കു പ്രാ​ന്താ​ണു്.” അവ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ചിന്ത ഇത്ര​ത്തോ​ള​മെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ പൊ​ക്ക​നു തന്ന​ത്താൻ അതു പറ​യാ​തി​രി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. “അക​ന്നു​പോ​യാ​ലും നി​ന്നെ ഞാൻ പി​ടി​ച്ച​ടു​പ്പി​ക്കും.”

വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​നു ചു​റ്റും തി​ര​മാ​ല​കൾ നൃ​ത്തം വെ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ മുഖം പി​ന്നെ​യും കന​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ചി​ന്ത​യിൽ പൊ​ക്കൻ സക​ല​തും മറ​ന്നു. അവ​ളു​ടെ അകൽ​ച്ച മാ​ന​സി​ക​മാ​ണെ​ന്നു് അവനു് തോ​ന്നി​യി​ട്ടി​ല്ല. കേവലം ശാ​രീ​രി​കം. പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. വലു​താ​കു​മ്പോൾ അക​ന്ന​ക​ന്നു പോകും. ഏതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചോ പേ​ടി​ക്കു​മ്പോ​ലെ. എന്താ​വ​ണ​മ​തു്? അവനു് ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ഒരു കാ​ര്യ​ത്തിൽ അവൻ കല​ശ​ലാ​യി വാ​ശി​പി​ടി​ച്ചു: അങ്ങ​നെ അക​ന്നു​പോ​കാൻ അവളെ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല. ഒരു ദിവസം അവ​ളു​ടെ കു​ടി​യിൽ കേ​റി​ച്ചെ​ന്നു് അവളെ വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു് കി​ട​ത്തും. എന്നി​ട്ടു് അവ​ളു​ടെ കണ്ണി​ലേ​ക്കു് ഉറ്റു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​ചോ​ദി​ക്കും:

“പറ പെ​ണ്ണേ, നി​ന​ക്കെ​ന്തു​പ​റ്റി? നി​ന്നെ എനി​ക്കു് തൊടാൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നാ നി​ന്റെ വി​ചാ​രം? അതു നട​പ്പി​ല്ല പെ​ണ്ണേ. എനി​ക്കു നി​ന്നെ തൊടണം. അത്ര​യും പറ​ഞ്ഞു് അവളെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് താ​ടി​വെ​ച്ചു് കവി​ള​ത്തു് ഉര​ച്ചു് കി​ക്കി​ളി​കൂ​ട്ട​ണം. എല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു് അവ​ളോ​ടു് തീർ​ത്തു് പറയണം:

“നി​ന്നെ​ക്കൂ​ടാ​തെ എനി​ക്കു ജീ​വി​ക്കാൻ മേലാ.”

അവൻ ഇരി​ക്കു​ന്ന പാ​റ​യു​ടെ കട​യ്ക്കൽ വലി​യൊ​രു തി​ര​വ​ന്ന​ടി​ച്ചു തകർ​ന്നു. വളരെ ദൂ​ര​ത്തോ​ളം കടൽ​വെ​ള്ളം അടി​ച്ചു​ക​യ​റി. നു​ര​യും പതയും തങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ന്നേ​ട​ത്തു വലിയ രണ്ടു കടൽ​പ്പാ​മ്പു​ക​ളെ​യും നി​ക്ഷേ​പി​ച്ചാ​ണു് ആ തിര മട​ങ്ങി​പ്പോ​യ​തു്. വായും തലയും തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ വയ്യാ​ത്ത​വി​ധം ഒരേ വണ്ണ​ത്തിൽ ശരീരം മു​ഴു​വൻ വെ​ള്ളി​ക്കെ​ട്ടു​ക​ളു​ള്ള നീ​ലി​ച്ച രണ്ടു പാ​മ്പു​കൾ തൊ​ട്ട​ടു​ത്തു കി​ട​ക്കു​ന്നു. ചല​ന​മി​ല്ല. പൊ​ക്കൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു ചെ​ന്നു​നോ​ക്കി. ചത്ത പാ​മ്പു​ക​ളാ​ണു്. അവൻ കു​നി​ഞ്ഞു പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. “ആണും പെ​ണ്ണു​മാ​ണോ? എങ്കിൽ നല്ല മരണം”

കട​ലി​ലെ മത്സ്യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി, പാ​മ്പു​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി, അവൻ ആലോ​ചി​ച്ചു. ആണും പെ​ണ്ണും ഒത്തു​ചേർ​ന്നു് അവ ഇര തേ​ടു​ന്നു. ഓടി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്നു. പു​തു​വെ​ള്ള​ത്തിൽ പു​ള​യ്ക്കു​ന്നു. വേ​ണ്ടി​വ​ന്നാൽ ഒരു​മി​ച്ചു് മരി​ക്കു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​നു മാ​ത്രം എന്തു​കൊ​ണ്ടു് അതൊ​ന്നും വയ്യാ? പാ​മ്പി​നും മീ​നി​നു​മു​ള്ള സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം ആരാ​ണു് മനു​ഷ്യ​നു നി​ഷേ​ധി​ച്ച​തു്? അവ​യെ​പ്പോ​ലെ സു​ഖി​ക്കാൻ മനു​ഷ്യ​നും അവ​കാ​ശ​മി​ല്ലേ?

സു​ഖ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യം ഓർ​ത്ത​പ്പോ​ഴാ​ണു് മറ്റൊ​ന്നു് അവ​ന്റെ മന​സ്സി​ലേ​ക്കി​ര​ച്ചു​ക​യ​റി വന്ന​തു്. തന്റെ സു​ഖ​ത്തി​നു് പാ​ഞ്ചാ​ലി അത്ര​മാ​ത്രം ഒഴി​ച്ചു​കൂ​ടാ​നാ​വാ​ത്തൊ​രു വസ്തു​വാ​ണോ? ഇന്ന​ലെ​യോ​ളം ആ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു​മു​മ്പിൽ പൊ​ക്ക​നൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്ന​ത​ല്ല. പതി​നെ​ട്ടാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അതു​വ​രെ​യു​ള്ള സു​ഖ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം തന്നെ മാ​റി​പ്പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഊണും കു​ളി​യു​മ​ല്ല സുഖം. അതി​ന​പ്പു​റ​ത്തു മറ്റെ​ന്തോ സു​ഖ​മു​ണ്ടു്. തോ​ണി​യും വല​യു​മാ​യി കട​ലി​നോ​ടു യു​ദ്ധം വെ​ട്ടാൻ പോ​കു​ന്ന​താ​ണോ? വാളും പരി​ച​യു​മെ​ടു​ത്തു പറ​ങ്കി​ക​ളെ വേ​ട്ട​യാ​ടാൻ പോ​കു​ന്ന​താ​ണോ? അതൊ​ന്നും സു​ഖ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള പോ​ക്ക​ല്ല, ആവ​ശ്യ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി, കർ​ത്ത​വ്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള പോ​ക്കാ​ണു്. ആ പോ​ക്കിൽ സു​ഖ​മ​ല്ല; രസ​മാ​ണു്. ഇതി​നൊ​ക്കെ അപ്പു​റ​ത്തൊ​രു സു​ഖ​മു​ണ്ടു്. അതെ​ന്താ​ണെ​ന്നു് വ്യ​ക്ത​മാ​യി പറയാൻ വയ്യാ. ആ സുഖം കണ്ടെ​ത്താൻ പാ​ഞ്ചാ​ലി കൂടി അടു​ത്തു​ണ്ടാ​വ​ണം. രാ​ത്രി​യും പകലും നോ​ക്കി​യാൽ കാ​ണു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​പോ​രാ; ഏന്തി​യാൽ തൊ​ടു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ അവ​ളു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അവൾ തന്റെ സ്വ​ന്ത​മാ​ണെ​ന്നു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്ത​ണം.

അവ​ളു​ടെ അമ്മ ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ തന്നെ മരി​ച്ചു​പോ​യി. പോ​ട്ടെ, അവ​കാ​ശ​വാ​ദ​വും​കൊ​ണ്ടു പൊ​റു​തി​കെ​ടു​ത്താൻ ആ അമ്മ ഇനി വരി​ല്ല​ല്ലോ. പക്ഷേ അച്ഛ​നു​ണ്ടു്, കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ മര​യ്ക്കാൻ. അവളെ മറ്റൊ​രാൾ സ്വ​ന്ത​മാ​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലോ? പങ്കാ​യം പി​ടി​ച്ചു തഴ​മ്പി​ച്ച കൈകൾ കരു​ത്തു​ള്ള​വ​യാ​ണു്. തട​സ്സ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​ക്കാ​ഞ്ഞാൽ മതി.

തല​യ്ക്കു​മു​ക​ളിൽ ആകാ​ശ​ത്തിൽ കരി​മേ​ഘ​ങ്ങ​ളി​ഴ​ഞ്ഞു നട​ക്കു​ന്നു. കീഴിൽ പര​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന കടലിൽ, തി​ര​മാ​ല​കൾ തല​കു​ത്തി​യു​രു​ളു​ന്നു. രണ്ടും ഒരു​പോ​ലെ. രണ്ടി​ന്റെ​യും നടു​വിൽ, വെ​ള്ള്യാൻ കല്ലി​ന്റെ

മൂർ​ദ്ധാ​വിൽ, ചവി​ട്ടി​നിൽ​ക്കു​ന്ന ആ മു​ക്കു​വ​ക്കി​ടാ​വി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് വി​ശ്വ​വി​ജ​യി​യായ ഒരു ചക്ര​വർ​ത്തി​യു​ടെ ഭാ​വ​മാ​ണു് തെ​ളി​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന​തു്. ഒരു രാ​ജ്ഞി വേണം. ഇട​തു​വ​ശ​ത്തി​രി​ക്കാ​നും ഇട​യ്ക്കി​ടെ ഏറു​ക​ണ്ണി​ട്ടു​നോ​ക്കി മനോ​ഹ​ര​മാ​യി ചി​രി​ക്കാ​നും. അതി​നാ​ണു് പാ​ഞ്ചാ​ലി. കട​പ്പു​റ​ത്തെ​ത്തി​യാൽ ആദ്യ​ത്തെ ജോലി അവളെ കണ്ടു പി​ടി​ക്ക​ലാ​ണു്. ഒരു സാ​മ്രാ​ജ്യം കീ​ഴ​ട​ക്കിയ കഥ അവ​ളോ​ടു പറയണം. ആ പെ​ണ്ണു പേ​ടി​ച്ചു വി​റ​ച്ചു്, കണ്ണു​കൾ തു​റി​ച്ചു്, ശ്വാ​സ​മ​ട​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു തന്റെ മു​മ്പി​ല​ങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കും. യക്ഷി​ക​ളെ കീ​ഴ​ട​ക്കി​യ​വൻ, സർ​പ്പ​ങ്ങ​ളെ ജയി​ച്ച​വൻ, പറ​ങ്കി​ക​ളെ ആട്ടിയോടിച്ചവൻ-​അതാണു് പൊ​ക്കൻ. പൂ​ഴി​യി​ലി​രു​ന്നു് ഒപ്പം പൂ​ത്താ​ങ്ക​ല്ലാ​ടിയ പൊ​ക്കൻ ഇന്നൊ​രു പട​വി​ര​നാ​ണു്.

“എടീ, നി​ന്നെ​ക്കെ​ട്ടാൻ പോ​ണ​തു് മീൻ പി​ടി​ച്ചു പു​ല​രു​ന്നൊ​രു മര​ക്കാ​ന​ല്ല.” അവൻ ഉറ​പ്പി​ച്ചു് പറയും.

“പി​ന്നെ?” അദ്ഭു​ത​വും ഭയവും വി​ട്ടു​മാ​റാ​ത്ത കണ്ണു​കൾ അവ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു നട്ടു​കൊ​ണ്ട​വൾ ചോ​ദി​ക്കും.

“അമ്പും വി​ല്ലും വാളും കു​ന്ത​വു​മെ​ടു​ത്തു്, പറ​ങ്കി​ക​ളെ നാ​യാ​ടാൻ കട​ലി​ലേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന പട​വീ​രൻ.”

“എന്നെ​ക്കെ​ട്ട​ണ്ടാ. ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കൂ​ലാ.”

“നീ സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ലേ?”

“ഊഉം”

“പറ​പെ​ണ്ണേ, പറ; നെ​ന്നെ പി​ന്നെ ആരു കെ​ട്ട​ണം?”

“ആരും കെ​ട്ട​ണ്ടാ?”

“കെ​ട്ട​ണ്ടേ?”

“പട​യ്ക്കു പോ​ണോ​രു പെ​ണ്ണു​കെ​ട്ടീ​ട്ടെ​ന്താ?” അവ​ളൊ​രു സം​ശ​യ​മെ​ടു​ത്തി​ടും.

“പി​ന്നെ മീൻ പി​ടി​ക്കാൻ പോ​ണോ​രാ കെ​ട്ടേ​ണ്ട​തു്?” അവൻ സു​ഖ​മി​ല്ലാ​ത്ത മട്ടിൽ ചോ​ദി​ക്കും.

“പട​യ്ക്കു പോ​ണോ​ല് കെ​ട്ട്യാ​ല്… “പാതി പറ​ഞ്ഞു നിർ​ത്തി കള്ള​ക്ക​ണ്ണി​ട്ട​വ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കി അവൾ നിൽ​ക്കും.

“കെ​ട്ട്യാ​ല്?” അവൻ അക്ഷ​മ​യോ​ടെ ചോ​ദി​ക്കും.

“പട തൊ​ട​ങ്ങു​മ്പം ഓല് പോ​വൂ​ലേ?” അവൾ സംശയം മു​ഴു​മി​ക്കും.

“പോ​യാ​ല് പട ജയി​ച്ചോ​ല് മട​ങ്ങൂ​ലേ?”അവൻ വി​ജ​യ​പൂർ​വ്വം അവളെ നോ​ക്കും.

“പട​യ്ക്കു പോയാ മരി​ക്കു​ലേ?”അതാ​ണ​വ​ളു​ടെ സംശയം.

പെ​ണ്ണും കെ​ട്ടി കെ​ട്ടി​യോൻ പട​യ്ക്കു​പോ​യാൽ അവൾ കു​ടി​യി​ലി​രു​ന്നു് വി​ഷ​മി​ക്കും. പടയിൽ എന്തും സം​ഭ​വി​ക്കാം.അവ​ളു​ടെ

കെ​ട്ടി​യോൻ പട​യ്ക്കു​പോ​കു​ന്ന​ത​വൾ​ക്കി​ഷ്ട​മ​ല്ല… അവിടെ വെ​ച്ചു് കെ​ട്ടി​യോൻ മരി​ച്ചു​പോ​യാ​ലോ?

“എടീ, കടലിൽ മീൻ പി​ടി​ക്കാൻ പോയാൽ മരി​ക്കൂ​ലേ?” അവ​ന​ങ്ങ​ട്ടു ചോ​ദി​ക്കും. ആ ചോ​ദ്യ​ത്തി​ന​വൾ​ക്കു​ത്ത​ര​മി​ല്ല. ഒത്ത തടി​യു​ള്ള അവ​ളു​ടെ അമ്മാ​മൻ​മാർ മൂ​ന്നു​പേ​രെ ആ കടൽ തട്ടി​യെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു​പോ​ലെ വള്ള​വും വല​യു​മാ​യി കട​ലി​ലേ​ക്കു​പോ​യ​വർ ഇങ്ങി​നി​വ​രാ​ത്ത​വ​ണ്ണം യാത്ര പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. വേ​ട്ടു​വ​ശ്ശേ​രി ഭഗ​വ​തി​ക്കു വി​ള​ക്കും നി​റ​മാ​ല​യും നേ​രാ​ത്ത കു​ടും​ബ​ങ്ങൾ ആ കട​പ്പു​റ​ത്തി​ല്ല. കടലിൽ പോ​കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ദീർ​ഘാ​യു​സ്സി​നു​വേ​ണ്ടി എന്നും വഴി​പാ​ടും പ്രാർ​ഥ​ന​യു​മാ​ണു്. എന്നി​ട്ടും മര​യ്ക്കാൻ​മാർ മരി​ക്കു​ന്നു. അവൾ​ക്കു് ഉത്ത​ര​മൊ​ന്നും പറ​യാ​നി​ല്ല.

ഒരു തണു​പ്പു കാ​റ്റു് ചി​ന്താ​ധീ​ന​നായ പൊ​ക്ക​നെ വി​ളി​ച്ചു​ണർ​ത്തി. പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ മു​ഖ​ഭാ​വം മാ​റു​ക​യാ​ണോ? ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ന​ടു​ത്തു്, കോ​ടാ​നു​കോ​ടി മനു​ഷ്യ​ക​ണ്ഠ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് ഏതോ പോർ​വി​ളി മു​ഴ​ങ്ങു​മ്പോ​ലു​ള്ള ശബ്ദം. കട​ലി​ര​മ്പ​മാ​ണു്. കാ​ല​വർ​ഷ​ക്കാ​റ്റു് കു​റ​വ​നെ​പ്പോ​ലെ കു​ഴ​ലൂ​തു​ന്നു. അക​ല​ത്ത​ക​ല​ത്തു​നി​ന്നു് ആയി​ര​മാ​യി​രം കൊ​ച്ചു​പാ​മ്പു​കൾ പട​മു​യർ​ത്തി ഇഴ​യു​ന്നു. അടു​ക്കും തോറും കാ​ളി​യൻ കണ​ക്കു് അവ വലു​താ​വു​ന്നു. പാ​റ​ക്കെ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് ചാടി വീണു് കൊ​ത്തു​ന്നു. കു​ഴ​ലൂ​ത്തു് പി​ന്നെ​യും തു​ട​രു​ന്നു. പട​ങ്ങ​ളു​യ​രു​ന്നു; നാ​ഗ​ത്താൻ​മാർ ഇള​കി​യാ​ടു​ന്നു. അങ്ങ​നെ അവി​രാ​മ​മാ​യി ആ നാ​ഗ​ലീല തു​ട​രു​ന്നു.

തോണി കെ​ട്ടിയ കയറും പി​ടി​ച്ചു പൊ​ക്കൻ നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കോ​പി​ച്ച കടലിൽ തോ​ണി​യി​റ​ക്ക​ണോ? അതല്ല, കാ​ത്തു നിൽ​ക്ക​ണോ? അവ​ന്റെ പി​റ​കിൽ പല്ലി​ളി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ന്ന ആ തല​യോ​ടു് മു​ഖ​ത്തു​ള്ള കു​ഴി​ക​ളി​ലൂ​ടെ അപ്പോ​ഴും അവനെ ഉറ്റു​നോ​ക്കു​ക​യാ​ണു്; എന്തോ പറ​യാ​നു​ള്ള​പോ​ലെ.