മര​യ്ക്കാർ കോ​ട്ട​യ്ക്കും പന്ത​ലാ​യി​നി​ത്തു​റ​മു​ഖ​ത്തി​നു​മി​ട​യി​ലാ​ണു് വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റം. മീൻ​പി​ടു​ത്ത​ക്കാ​രായ മു​ക്കു​വ​രും മു​സ്ലിം​ങ്ങ​ളും അവിടെ പൂ​ഴി​പ്പ​ര​പ്പിൽ കൊ​ച്ചു​കു​ടി​ലു​കൾ കെ​ട്ടി താ​മ​സി​ക്കു​ന്നു. വെ​ട്ടി മടഞ്ഞ തെ​ങ്ങോ​ല​യും മു​ള​ച്ചീ​ന്തു​ക​ളു​മു​പ​യോ​ഗി​ച്ചാ​ണു് കു​ടി​ലു​ക​ളു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു്. എപ്പോ​ഴും കടൽ​ക്കാ​റ്റി​നെ പേ​ടി​ക്ക​ണം. പഴു​തി​ല്ലാ​ത്ത വിധം ചു​റ്റു​പു​റ​വും കു​ത്തി​മ​റ​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കു​ടി​ലിൽ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടാൻ പറ്റി​ല്ല. കല​ശ​ലായ തണു​പ്പാ​ണു്. വാ​യു​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തിൽ സദാ നീ​രാ​വി തങ്ങി​നിൽ​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു നി​ലം​പ​റ്റി​യാ​ണു് കു​ടി​ലു​ക​ളു​ടെ നിൽ​പ്പു്. ഉള്ളി​ലേ​ക്കു നു​ഴ​ഞ്ഞു​കേ​റ​ണം. കേ​റി​യ​ങ്ങു ചെ​ന്നാൽ കാ​ണു​ന്ന​തു് ഒരകം മാ​ത്ര​മാ​ണു്. അടു​ക്ക​ള​യും കി​ട​പ്പ​റ​യും അതി​ഥി​ക​ളെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​നു​ള്ള സ്ഥ​ല​വും എല്ലാം അതാ​ണു്. വി​വാ​ഹ​വും വി​വാ​ദ​വും ജന​ന​വും മര​ണ​വും അവി​ടെ​വെ​ച്ചു നട​ക്കു​ന്നു. ചട്ടി​യും കലവും അടു​പ്പും തീയും അച്ഛ​നും മകനും ഭാ​ര്യ​യും ഭർ​ത്താ​വും അവിടെ ഒത്തു​ചേ​രു​ന്നു. പ്ര​ണ​യ​ചാ​പ​ല്യ​വും പര​സ്പര സ്നേ​ഹ​വും വി​ദ്വേ​ഷ​വും സം​ഘ​ട്ട​ന​വും നി​റ​ഞ്ഞ ജീ​വി​ത​നാ​ട​ക​ത്തി​ന്റെ അര​ങ്ങും അണി​യ​റ​യും അതാ​ണു്.

മറ്റു​ള്ള​വ​യിൽ നി​ന്ന​ക​ന്നു് ആകൃ​തി​യി​ലും പ്ര​കൃ​തി​യി​ലും തി​ക​ച്ചും ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ടു നിൽ​ക്കു​ന്ന, നു​റു​ക്കോ​ടു മേഞ്ഞ ഒരു മാ​ളി​ക​വീ​ടു് വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തു​ണ്ടു്. ആ മഹാ​ത്ഭു​ത​മ​വി​ടെ സൃ​ഷ്ടി​ച്ച​തു് അമ്പാ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്ന​വി​ടെ ഒരു മു​സ്ലിം വ്യാ​പാ​രി​യാ​ണു് താമസം-​ആലികുട്ടി. മറ്റു​ള​ള​വർ അമ്പാ​ടി​യു​ടെ തകർ​ച്ച കണ്ടു് അമ്പ​ര​ന്നു നി​ന്ന​പ്പോൾ ആലി​ക്കു​ട്ടി അതിൽ നി​ന്നു മു​ത​ലെ​ടു​ത്തു. അയാൾ മാ​ളി​ക​യും ചു​റ്റു​മു​ള്ള സ്ഥ​ല​വും അമ്പാ​ടി​യോ​ടു വി​ല​യ്ക്കു വാ​ങ്ങി. അതി​രു​കൾ വേ​ലി​കെ​ട്ടി​യു​റ​പ്പി​ച്ചു് അവിടെ താ​മ​സ​മാ​ക്കി. അപ്പോ​ഴാ​ണു് പു​തി​യൊ​രാ​ശ​യ​മു​ദി​ച്ച​തു്. പാർ​പ്പി​ട​ത്തി​ന്നൊ​രു പേരു വേണം. കട​പ്പു​റ​ത്തു പാർ​പ്പി​ട​ങ്ങൾ​ക്കു പ്ര​ത്യേ​കം പേ​രി​ടാ​റി​ല്ല; കു​ടും​ബ​ത്ത​ല​വ​ന്റെ പേ​രു​മാ​യി കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടി വി​ളി​ക്കു​ക​യേ പതി​വു​ള്ളൂ. അതു​പോ​രാ. ആലി​ക്കു​ട്ടി​ത​ന്നെ ആലോ​ചി​ച്ചു് ഒരു പേരുണ്ടാക്കി-​മാളികയ്ക്കൽ. നല്ല പേരു്!

അമ്പാ​ടി​മ​ര​യ്ക്കാ​ന്റെ കൈയിൽ നി​ന്നു വാ​ങ്ങു​മ്പോൾ തൊ​ടി​നി​റ​ച്ചും തെ​ങ്ങിൻ​തൈ​കൾ വെ​ച്ചു​പി​ടി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. മണ്ണി​ലെ ഉപ്പു​ര​സ​വും വാ​യു​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലെ നീ​രാ​വി​യും തെ​ങ്ങു​ക​ളു​ടെ വളർ​ച്ച​യ്ക്കു് അനു​കൂ​ല​മാ​ണു്. പാ​ഞ്ഞു​പാ​ഞ്ഞവ വളർ​ന്നു വരി​വ​രി​യാ​യി പട്ടാ​ള​ച്ചി​ട്ട​യിൽ കന​ക്കെ കാ​യ്ക​ളു​മേ​ന്തി നിൽ​ക്കു​ന്ന ആ തെ​ങ്ങിൻ​ത്തോ​പ്പു് മി​ക്ക​വാ​റും തരി​ശാ​യി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന പൂ​ഴി​പ്പ​ര​പ്പി​ന്റെ വി​രി​മാ​റിൽ ഒരു പച്ച​ക്കൽ​ത്താ​ലി ചാർ​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. നട്ടു​പി​ടി​പ്പി​ച്ച​വ​നു് ഫല​മ​നു​ഭ​വി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. എന്നും വൈ​കി​ട്ടു് ആലി​ക്കു​ട്ടി ആ തെ​ങ്ങിൻ​ത്തോ​പ്പി​ലൂ​ടെ​യൊ​ന്നു നട​ക്കും. കറു​ത്ത വട്ട​ത്താ​ടി​യും ക്ഷൗ​രം ചെ​യ്തു മി​നു​ക്കിയ തലയും നി​സ്കാ​ര​ത്ത​ഴ​മ്പാർ​ന്ന നെ​റ്റി​യും നീ​ണ്ടു വളഞ്ഞ മൂ​ക്കും തി​ള​ങ്ങു​ന്ന കണ്ണു​ക​ളും കറു​ക​പ്പു​ല്ലു​പോ​ലെ രോമം വളർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന ചെ​വി​യും നെ​ടു​തായ ശരീ​ര​വും കന​ത്തു​മു​മ്പോ​ട്ടു തൂ​ങ്ങു​ന്ന വയ​റു​മു​ള്ള ആലി​ക്കു​ട്ടി പു​റ​വേ​ലി​ക്ക​ടു​ത്തു നി​ന്നു് ആ വഴി കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന ആരെ​യും വി​ളി​ക്കും.

അല്ലാ, ആരാ​തു്? അഃ അഃ ജ്ജ് എബി​ഡെ​ക്കാ? പോടു്, പോടു്. ഞമ്മൾ ബറു​ക്ക​നെ ബി​ളി​ച്ച​താ.

ആ വി​ളി​ക്കു് ഒരർ​ത്ഥ​മേ​യു​ള്ളൂ: അങ്ങ​നെ അല​ക്ഷ്യ​മാ​യി കട​ന്നു പോ​ണ്ടാ. ഒന്നു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ക്ക​ള​യൂ. പു​റം​തൊ​ണ്ടു ചു​വ​ന്നു പഴു​ത്ത നാ​ളി​കേ​ര​വും രസ​ക്കു​ടു​ക്ക​പോ​ലെ അല​ച്ചി​ലു​ക​ളിൽ പറ്റി​പ്പി​ടി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന കരി​ക്കും, പ്ര​കാ​ശ​ര​ശ്മി​പോ​ലെ പൊ​ട്ടി​വി​ടർ​ന്നു പരി​മ​ളം പര​ത്തു​ന്ന പൂ​ക്കു​ല​യും ചു​മ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന ഈ തെ​ങ്ങു​ക​ളു​ടെ ഉട​മ​സ്ഥൻ ഞാ​നാ​ണു്. മന​സ്സി​ലാ​യോ എന്നു്.

കളകൾ പറി​ച്ചും കടകൾ മാ​ന്തി​യും തൊ​ടി​യി​ല​ങ്ങ​നെ നട​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ​ക്കു ചി​ല​പ്പോ​ഴൊ​രു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു തോ​ന്നും: തന്റേ​തെ​ന്നു് അഭി​മാ​ന​ത്തോ​ടെ പറ​യാ​വു​ന്ന ആ തോ​ട്ട​ത്തിൽ നി​ന്നു് ആക്കാ​നും ഒരു ഇള​നീ​രെ​ങ്കി​ലും സൽ​ക്ക​രി​ക്ക​ണ്ടേ? വേ​ണ്ട​താ​ണു്. തക്ക ഒരു അതി​ഥി​യെ കി​ട്ട​ണം. അതെ​വി​ടെ കി​ട്ടും? സൽ​ക്ക​രി​ച്ചാൽ ഉടനെ വേ​ണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു നി​ര​സി​ക്കു​ന്ന അതി​ഥി​യാ​വ​ണം. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​വ​രെ ക്ഷ​ണി​ക്കാൻ ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു വലിയ ആവേ​ശ​മാ​ണു്. അതിലേ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​വ​രൊ​ന്നും ആ വകു​പ്പിൽ പെ​ട്ട​വ​ര​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു വയ്യാ. തരം​പോ​ലെ ഒരാളെ കി​ട്ടാ​നെ​ന്തു​വ​ഴി? അധി​ക​നേ​രം ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​ല്ല; ഒന്നാ​ന്ത​ര​മൊ​ര​തി​ഥി​യു​ടെ കാ​ര്യം ഓർമ്മ വന്നു.

“കദീസാ, കദീസാ!” ആലി​ക്കു​ട്ടി ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു.

കദീശ അടു​ക്ക​ള​യിൽ നി​ന്നു വി​ളി​കേ​ട്ടു.

“അന​ക്കു് എള​ന്നീം മേണോ?” ആലി​ക്കു​ട്ടി സൽ​ക്ക​രി​ച്ചു.

“മേ​ണ്ടാ”

“ജ്ജ് കു​ടി​ച്ചോ”, നിർ​ബ്ബ​ന്ധ​മാ​ണു്.

“മേ​ണ്ടാ​ന്ന്.” കഠി​ന​മായ നി​ഷേ​ധം.

“അയി​ന​ക്കൊ​ണ്ടൊ​ന്നു​ല്ലെ​ടീ. ജജ് കു​ടി​ച്ചോ.”

“എനി​ക്കു് മാ​ണ്ടാ​ന്ന് പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ?”

ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു സന്തോ​ഷ​മാ​യി.

“കെ​ട്ടു​ന്നെ​ങ്കി​ല് അങ്ങ​ന​ത്തെ പെ​ണ്ണി​നെ കെ​ട്ട​ണം.”

ആകാ​ശ​ത്തിൽ ഇഴ​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​ന്ന കരി​മേ​ഘ​ങ്ങ​ളിൽ സൂ​ര്യൻ ഒളി​ച്ചു​ക​ളി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. നി​ഴ​ലും വെ​ളി​ച്ച​വും മാ​റി​മാ​റി വീണു ഭം​ഗി​പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന തന്റെ തോ​ട്ട​ത്തിൽ അന്നും പതി​വു​പോ​ലെ ആലി​ക്കു​ട്ടി ലാ​ത്താ​നി​റ​ങ്ങി. വൃക്ഷ സമു​ദാ​യ​ത്തോ​ടു മു​ഴു​വ​നും അയാൾ​ക്കി​പ്പോൾ സ്നേ​ഹ​മാ​ണു് ബഹു​മാ​ന​മാ​ണു്. ഒരു കു​ട്ടി പി​റ​ന്നാൽ ചു​രു​ങ്ങി​യ​തു പത്തു​പ​തി​നാ​റു​കൊ​ല്ലം കാ​ത്തി​രി​ക്ക​ണം, അവ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു കു​ടും​ബ​ത്തി​ലേ​ക്കു വല്ല​തു​മൊ​രാ​ദാ​യ​മു​ണ്ടാ​വാൻ. അതു​വ​രെ ചെ​ല​വു​ത​ന്നെ. ഒരു നാ​ളി​കേ​രം കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടു നോ​ക്കൂ. രണ്ടാ​മ​ത്തെ കൊ​ല്ലം അടു​പ്പിൽ കത്തി​ക്കാൻ അൽപം വി​റ​കെ​ങ്കി​ലും അതു തരാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്കേ​ണ്ട​തും വളർ​ത്തേ​ണ്ട​തും വൃ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളെ​യാ​ണു്. ഓടി​പ്പോ​വി​ല്ല, അനു​സ​ര​ണ​ക്കേ​ടു കാ​ട്ടി​ല്ല. മടി​ച്ചി​രി​ക്കി​ല്ല, കളവു പറ​യി​ല്ല, നോ​ക്കി നോ​ക്കി നട​ക്കു​മ്പോൾ അമ്മേ​നി​ദ്വീ​പിൽ നി​ന്നു പത്തേ​മ്മാ​രി​ക്കാർ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു​കൊ​ടു​ത്ത പതി​നാ​റാം പട്ട​ക്കാ​ര​ന്റെ കാ​ര്യം ഓർ​മ്മ​വ​ന്നു. രണ്ടു​കൊ​ല്ലം​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കാ​യ്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. എങ്കി​ലും അവ​ന്നു് ആരോ​ഗ്യം പോരാ. എന്തോ കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടു്. ആലി​ക്കു​ട്ടി ചെ​ന്നു നോ​ക്കി. ഫലവും ചു​മ​ന്നു​കൊ​ണ്ടു കു​ഴി​യിൽ നി​ന്നു തല​പൊ​ക്കി നോ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. എന്തൊ​രു ചന്തം!

അറി​യാ​തെ അയാൾ വി​ളി​ച്ചു: “കദീ​സ്സാ” എന്നു​മെ​ന്ന​പോ​ലെ ചോ​ദി​ച്ചു: “അന​ക്കു് എള​ന്നീം​മേ​ണോ?” കദീശ മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. അവ​ള​ത്ര പൊ​ട്ടി​യൊ​ന്നു​മ​ല്ല. വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തും ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്ന​തും ഇള​ന്നീർ കു​ടി​ക്കാ​ന​ല്ലെ​ന്നു് അവൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു.

ആലി​ക്കു​ട്ടി കാ​ലു​മ​ട​ക്കി ഇരു​ന്നു. ആ ദ്വീ​പു​കാ​ര​ന്റെ ശരീരം പരി​ശോ​ധി​ക്കാൻ ഇരു​ന്നി​ട്ടേ വയ്ക്കൂ. അത്ര കൊ​ച്ചാ​ണു്. കു​ഴി​യിൽ നി​ന്നു തല പു​റ​ത്തു കാ​ട്ടി​യ​തു​ത​ന്നെ കരി​ങ്കു​ല​യും ചു​മ​ന്നോ​ണ്ടാ​ണു്. കടും പച്ച​നി​റ​ത്തിൽ അല​ച്ചി​ലിൽ രണ്ടും​നാ​ലു​മെ​ന്ന വിധം വലി​യൊ​രു കരി​ക്കു​കുല തി​ങ്ങി​നി​റ​ഞ്ഞ​ങ്ങ​നെ കണ്ട​പ്പോൾ ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു സഹി​ച്ചി​ല്ല. മുഖം അറി​യാ​തെ താണു. കൊ​ച്ചു​മ​ക​ന്റെ കൈ​വി​ര​ലു​ക​ളെ​ന്ന​പോ​ലെ അല​ച്ചി​ലു​കൾ വട്ട​ത്താ​ടി​യിൽ കി​ക്കി​ളി​കൂ​ട്ടി. “എന്റെ പൊ​ന്നാര മു​ത്തേ” ആലി​ക്കു​ട്ടി ആ കരി​ക്കു​കു​ല​യിൽ മു​ഖ​മ​മർ​ത്തി ഒന്നു ചും​ബി​ച്ചു.

പി​റ​കിൽ നി​ന്നു് ഒതു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചൊ​രു ചിരി. ആലി​ക്കു​ട്ടി തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി.

“ങ്ങ​ക്ക് തല​യ്ക്കു നല്ല ലക്കി​ല്ലേ​ന്ന്!” മു​ഖ​ത്തു ചി​രി​യു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും അല്പം ഗൗരവം ഭാ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കദീശ ചോ​ദി​ച്ച​തു്. ആടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന തെ​ങ്ങോ​ല​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ ചാ​ഞ്ഞു​വി​ഴു​ന്ന പടി​ഞ്ഞാ​റൻ ചു​ക​പ്പു് കദീ​ശ​യു​ടെ കവി​ളിൽ ചാ​യ​പ്പ​ണി ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണു്. പെ​ട്ടെ​ന്നെ​ന്തോ ഓർ​ത്ത​പോ​ലെ കദീശ തല​യി​ലി​ട്ട കറു​പ്പു​ത​ട്ട​ത്തി​ന്റെ അറ്റം കൊ​ണ്ടു് മുഖം പാതി മൂടി, തൂ​ങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരു തെ​ങ്ങോ​ല​യു​ടെ പി​റ​കി​ലോ​ട്ടു് മാ​റി​നി​ന്നു. നാലു കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടെ തള്ള​യാ​യി​ട്ടും കെ​ട്ടി​യോ​ന്റെ മു​മ്പിൽ നാ​ണി​ച്ചു​നിൽ​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന കാ​ര്യം അവൾ മറ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. വല്ല​പ്പോ​ഴും ഓർ​മ്മ​ക്കു​റ​വു​കൊ​ണ്ടൊ​രു പി​ശ​കു​പ​റ്റി​യാൽ ഉട​നെ​യ​തു തി​രു​ത്താൻ അവൾ മടി​ക്കാ​റു​മി​ല്ല.

“ചോ​യി​ച്ച​തു് ങ്ങള് കേ​ട്ടീ​ലേ?” ആലി​ക്കു​ട്ടി കേ​ട്ടോ, എന്തോ! ആ കണ്ണു​കൾ നിർ​ന്നി​മേ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. അള​ക​ങ്ങൾ വീ​ണി​ഴ​യു​ന്ന നെ​റ്റി​യി​ലോ കറു​ത്ത തട്ട​ത്തി​ന​ടി​യിൽ ഒളി​ച്ചു​കൂ​ടു​ന്ന കവീ​ളി​ണ​യി​ലോ നാ​ണം​കൊ​ണ്ടി​ള​കു​ന്ന നീ​ല​മി​ഴി​ക​ളി​ലോ എവി​ടെ​യാ​ണു് കദീശ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മൊ​ളി​പ്പി​ച്ചു​വെ​ച്ച​തെ​ന്നു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​മാ​ണു് ആ നോ​ട്ട​ത്തിൽ കദീ​ശ​യും തെ​ങ്ങും ഒരു​പോ​ലെ​യാ​ണെ​ന്നു് ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു തോ​ന്നി. തന്റെ സു​ഖ​ത്തി​നും സന്തോ​ഷ​ത്തി​നു​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് അവ നി​ല​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തു്.

“എന്താ​ങ്ങ​നെ മു​ണ്ടാ​ണ്ടു് തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്ന​തു്?”

കദീശ വി​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു.

“അന​ക്കു് തി​രി​യൂ​ലെ​ടി…” ആലി​ക്കു​ട്ടി എഴു​ന്നേ​റ്റു. “കൃ​സി​പ്പ​ണി​കൊ​ണ്ടു തടി ബെ​സ​റ​ക്ക​ണം. അപ്പം അനു​ക്കു തി​രി​യും.”

“എന്തു തി​രി​ഞ്ഞാ​ലും ഞമ്മ​ള് മര​ത്തി​നെ​പ്പു​ടി​ച്ചു് മൊ​ത്തു​ലാ.”

അവൾ പരി​ഹ​സി​ച്ചു: “ങ്ങള് പാ​യ്യാ​രം പറ​ച്ചി​ല​ബിട നിർ​ത്തി ആ പൈ​ത​ലി​ന്റെ കു​ടീ​ലൊ​ന്നു് പോ​യി​റ്റ് ബരീം.”

“അതി​പ്പം ജ്ജൊ​ന്നു് പറ​യ്യാ​ന്ണ്ടോ? പോ​ണ​ന്നു് ഞമ്മ​ക്ക​റി​യു​ലേ?”

“അറി​ഞ്ഞാ​പ്പോ​രാ. പോണം. ഇന്നു് സു​ബ​ഹി​നി​ബി​ടെ ബി​ബി​രം അറി​ഞ്ഞി​ല്ലേ? ത്രേ​രാ​യി​ട്ടും ങ്ങള് പോ​യ്യോ?”’

ശരി​യാ​ണു്. അമ്പാ​ടി മരി​ച്ച വിവരം കാ​ല​ത്തേ അറി​ഞ്ഞു. അറി​ഞ്ഞ ഉടനെ പോ​കേ​ണ്ട​താ​ണു്. കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. പോ​കാ​നു​റ​ച്ചു് പടി​ക്ക​ലോ​ള​മെ​ത്തി. ഒരി​ട​പാ​ടി​ന്റെ കാ​ര്യ​വും പറ​ഞ്ഞു് ഒരാൾ ഓടി​ക്ക​യ​റി​വ​രു​ന്ന​തു് അപ്പോ​ഴാ​ണു്. നല്ല ഇട​പാ​ടു് എല്ലാ​നേ​ര​ത്തും എത്തി​ച്ചേ​രി​ല്ല. കൊ​ല്ല​ത്തി​ലൊ​രി​ക്ക​ലോ രണ്ടു​കൊ​ല്ലം കൂ​ടു​മ്പോൾ ഒരി​ക്ക​ലോ​മാ​ത്രം. അതു കണ്ടി​ല്ലെ​ന്നു നടി​ക്കാൻ വയ്യാ. ഓടവും വലയും പണയം വയ്ക്കാ​നാ​ണു് വന്ന​തു്. കോ​ടി​ക്കൽ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തെ ഒരു മര​യ്ക്കാ​നു മകളെ താ​ലി​കെ​ട്ടി​ച്ച​യ​യ്ക്കാ​നു​ള്ള തി​ടു​ക്കം. പരാ​തി​കൾ പലതും മര​യ്ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞു. പലിശ എന്തു​വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും കൊ​ടു​ക്കാ​മെ​ന്നു ശപഥം ചെ​യ്തു.

“പക്കേ​ങ്കി​ലു് ഒരു കാ​ര്യം: ഞമ്മ​ക്ക് പലിസ ബാ​ങ്ങാൻ പറ്റൂ​ലാ. പലിസ ഹറാമാ.” തന്റെ സ്ഥി​ര​മായ പല്ല​വി ആലി​ക്കു​ട്ടി വലി​ച്ചി​ട്ടു.

വല​ഞ്ഞ​ല്ലോ. പലിശ വാ​ങ്ങാൻ പാ​ടി​ല്ല​ത്രേ. ഏതു നി​ബ​ന്ധ​ന​യിൽ പി​ന്നെ ഇട​പാ​ടു നട​ക്കും? യൗവനം മു​റ്റി​ത്ത​ഴ​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി മു​മ്പിൽ വന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു; എല്ലാ നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ങ്ങ​ളും വലി​ച്ചു​പൊ​ട്ടി​ച്ചു പു​റ​ത്തേ​ക്കു ചാടാൻ ഒരു​ങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ന്നൊ​രു പെൺ​കു​ട്ടി! ആ അച്ഛൻ വി​ഷ​മി​ച്ചു. മീൻ​പി​ടു​ത്ത​ക്കാർ​ക്കു സമ്പാ​ദി​ക്കാ​ന​റി​യി​ല്ല. അന്ന​ന്ന​ത്തെ ചെലവു കഴി​ച്ചു മി​ച്ച​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ അവർ പഠി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. വര​വി​ന​നു​സ​രി​ച്ചാ​ണു് ചെ​ല​വൊ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. കു​റ​ച്ചു കി​ട്ടി​യാൽ അരി​ഷ്ടി​ച്ചും പി​ശു​ക്കി​യും, ധാ​രാ​ളം കി​ട്ടി​യാൽ വി​ഭ​വ​സ​മൃ​ദ്ധ​മാ​യും ആർ​ഭാ​ട​സ​ഹി​ത​മാ​യും. പി​ന്നെ എങ്ങ​നെ മി​ച്ച​മു​ണ്ടാ​വും? അടി​യ​ന്ത​രാ​വ​ശ്യ​ങ്ങൾ നേ​രി​ടു​മ്പോൾ അവർ പര​സ്പ​രം മി​ഴി​ച്ചു​നോ​ക്കും. ഒരു ഭാഗം നോ​ക്കി മടു​ക്കു​മ്പോൾ മറു​ഭാ​ഗം തി​രി​ഞ്ഞി​രി​ക്കും. അവിടെ കട​ലാ​ണു്. അറ്റം കാ​ണാ​ത്ത കടൽ. അതു​പോ​ലെ ആവ​ശ്യ​ങ്ങ​ളും അറ്റം കാ​ണാ​തെ പര​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്നു; ഓരോ ചോ​ദ്യ​വും ഉത്ത​രം കാ​ണാ​തെ പു​റ​പ്പെ​ട്ട സ്ഥ​ല​ത്തു തി​രി​ച്ചെ​ത്തു​ന്നു. ഒടു​വിൽ വലി​യൊ​രു തീ​രു​മാ​ന​വു​മാ​യി എഴുന്നേൽക്കുന്നു-​മീൻ പി​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള ഓടവും വലയും പണ​യ​പ്പെ​ടു​ത്തുക. അതു ജീ​വി​ത​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ പണ​യ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലാ​ണു്. പട്ടി​ണി കി​ട​ക്കാ​നു​ള്ള സൗ​ക​ര്യം സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​ലാ​ണു്.

ആവ​ലാ​തി​ക​ളും അപേ​ക്ഷ​ക​ളു​മൊ​ക്കെ നി​ര​സി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ആലി​ക്കു​ട്ടി ഉറ​പ്പി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു: “പലി​സ​യ്ക്കു കൊ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള മൊതൽ ഞമ്മ​ളെ കൈ​മ​ലി​ല്ല. ലാ​ഫ​ക്ക​ച്ചോ​ടാ​ണെ​ങ്കി​ല് ഞമ്മ​ളൊ​രു​ക്കാം.”

അല്പ​നേ​ര​ത്തെ മൗനം. ആരാ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തു്? എന്താ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തു്? ആ മൗനം വളരെ നേരം നീ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വാൻ പറ്റി​ല്ല.

“ഞമ്മ​ളൊ​രൊ​പാ​യം പറയാം.” ഒടു​വിൽ ആലി​ക്കു​ട്ടി​ത​ന്നെ ഒരു വഴി കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. മര​യ്ക്കാൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു കേ​ട്ടു. “പണയം ഞമ്മ​ക്കു​മേ​ണ്ടാ. ഓടവും വലയും ബെ​ല​ക​ണ​ക്കാ​ക്കി ഞമ്മ​ക്ക തന്നാള.”

ആ ഉപാ​യ​ത്തി​നു് ഒരി​ടി​വാ​ളി​ന്റെ കരു​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഓടവും വലയും വില കണ​ക്കാ​ക്കി വിൽ​ക്കു​ന്ന​തു ജീ​വി​ത​ത്തെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കും പോ​ലെ​യാ​ണു്. കടം ചോ​ദി​ക്കാൻ വരു​ന്ന​വ​ന്റെ മനഃ​ശ്ശാ​സ്ത്രം നല്ല​പോ​ലെ പഠി​ച്ചു​റ​പ്പി​ച്ച ആലി​ക്കു​ട്ടി അനു​ന​യ​സ്വ​ര​ത്തിൽ തു​ടർ​ന്നു:

“എടോ, ഞമ്മ​ള് ഒപാ​യ​ന്ന് പറ​ഞ്ഞ​ത് നീ കേ​ട്ടോ?”

“കേ​ട്ടു.”

“പി​ന്നെ ജ്ജെ​ന്തി​നാ പേ​ടി​ച്ചി​ണ്?” ഓടോം വലേം വെല കണ​ക്കാ​ക്കി ഞമ്മ​ക്ക് തന്നാ​ല് അതു് ജ്ജ് തന്നെ സൂ​ച്ചി​ച്ചോ. ഞമ്മ​ക്കാ​തെ​ന്തി​നാ? ഞമ്മ​ള് മീൻ പി​ടി​ച്ചാ​മ്പോ​ണി​ല്ല​ല്ലോ. പക്കേ​ങ്കി​ലു് ഒരു കാ​ര്യം “ഞമ്മ​ളെ കാ​യി​നു് ലാഫം കണ​ക്കാ​ക്കി ജ്ജ് അതി​നു് ദി​വ​സ​ക്കൂ​ലി തന്നാ​ളാ. എന്തേ​യ്?”

ഉത്ത​ര​മി​ല്ല.

“ഞമ്മ​ളെ ഒപായം അന​ക്ക് പി​ടി​ച്ചോ?”

നെ​ടു​വീർ​പ്പു്!

“പു​ടി​ച്ചെ​ങ്കി​ല് കയ്യ​ടി​ച്ചോ. അന്റെ കയിൽ കാ​യി​ണ്ടാ​വു​മ്പം തന്നാ​ളാ. ഓടോം ബലേം അന്റേ​ത് തന്യാ​വും.”

ഒടു​വിൽ പറ​ഞ്ഞ​തു ന്യാ​യ​മാ​ണു്. പണ​മു​ണ്ടാ​വു​മ്പോൾ തി​രി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കാ​നും ഓടവും വലയും വി​ട്ടു​വാ​ങ്ങാ​നും ആ ഉട​മ്പ​ടി​യിൽ വ്യ​വ​സ്ഥ​യു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ള്ളാം. ഒന്നു മൂ​ളി​യാൽ പണം കി​ട്ടും. പണം കി​ട്ടി​യാൽ കല്യാ​ണം നട​ക്കും. കല്യാ​ണം നട​ന്നാൽ മന​സ്സിൽ നി​ന്നു വലി​യൊ​രു ഭാ​ര​മി​റ​ക്കി​വെ​ക്കാം. പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ആ പി​താ​വു​മൂ​ളി. പക്ഷേ ശബ്ദം പു​റ​ത്തു​കേ​ട്ടി​ല്ല.

“എന്താ മു​ണ്ടാ​ത്ത​തു്? ഇദ​ല്ലാ​ണ്ട് ബേറെ ബയി ഞമ്മ​ളെ കയ്യി​ലി​ല്ല.” ആലി​ക്കു​ട്ടി എഴു​ന്നേ​റ്റു. കു​ട​വ​യ​റും തട​വി​ക്കൊ​ണ്ടു പതു​ക്കെ നട​ന്നു. മര​ണ​ച്ചൂ​ണ്ട​ലാ​ണു് താ​നെ​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്ത​തു്. ഏതു ബു​ദ്ധി​യു​ള്ള മീനും അതിൽ കു​ടു​ങ്ങേ​ണ്ട​താ​ണു്.

കു​ടു​ങ്ങി! ബലം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് ഒന്നു പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ക്കേ​ണ്ട​തു​കൂ​ടി ഉണ്ടാ​യി​ല്ല. ആലോ​ചി​ക്കു​ന്തോ​റും ബഹു​ര​സം. ഓടവും വലയും സ്വ​ന്ത​മാ​യു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​തു് എപ്പോ​ഴും ആദാ​യ​ക​ര​മാ​ണു്. പണ​യ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ വസ്തു​ക്ക​ളൊ​ന്നും ഇന്നു​വ​രെ ഒരു മു​ക്കു​വ​നും തി​രി​ച്ചു​വാ​ങ്ങീ​ട്ടി​ല്ല. അങ്ങ​നെ അന്നു കാ​ല​ത്തു നടന്ന ആദാ​യ​ക​ര​മായ ഇട​പാ​ടി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കാ​നും രസി​ക്കാ​നും ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു വലിയ ആവേശം തോ​ന്നി. ആ തെ​ങ്ങിൻ​തോ​പ്പും കദീ​ശ​യും ആലി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ മന​സ്സിൽ നി​ന്നു് അൽ​പ്പ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു മാ​ഞ്ഞു​പോ​യി.

“അല്ലാ​ന്നു്! ഈ സ്ഥലം അമ്പാ​ടീ​ന്റെ കൈ​മ​ന്ന​ല്ലേ ഇങ്ങ​ള് മോ​ങ്ങ്യേ​ത്?”

നോ​ക്ക​ണേ, ആ പെ​മ്പി​റ​ന്നോ​ളു​ടെ ഒരു വി​വ​ര​മി​ല്ലാ​യ്മ! ആവു​ന്ന​ത്ര മറ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നൊ​രു സത്യം. ഒരു പൂ​ച്ച​ക്കു​ട്ടി​യെ എന്ന​പോ​ലെ ചെ​വി​ക്കു തൂ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു.

“ബെ​റു​ക്ക​നെ മേ​ങ്ങ്യേ​ത​ല്ല. മ്പാ​ടും കായി കൊ​ടു​ത്തി​റ്റാ.”

“ന്നാ​ലും ഒര​റി​ബും കൊണോം കാ​ണി​ക്ക​ണ്ടേ​ന്ന്” കദീശ വി​ട്ടി​ല്ല. “ങ്ങ​ളി​ത്ബ​രെ ഒന്ന​ബി​ടെ കേ​റ്യോ.”

“ന്റെ കദീ​സ്സാ, ജ്ജൊ​ന്ന് ജഗ​ള​കൂ​ട്ടാ​ണ്ടു് നി​ക്ക്.” ആലി​ക്കു​ട്ടി കീ​ഴ​ട​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. അപ​രാ​ധ​ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ കു​റ​ഞ്ഞൊ​രു തളർ​ച്ച ആ ശബ്ദ​ത്തി​ലു​ണ്ടു്. “ഞമ്മ​ളി​പ്പ​ത്ത​ന്നെ പോ​ഗ്ഗാ.”

“ഓലി​ക്ക​ബി​ടെ പു​സ്തി​മു​ണ്ടെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ…”

“ഉണ്ടെ​ങ്കി​ല്?” കദീശ പറ​ഞ്ഞു​തീ​രു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പെ ആലി​ക്കു​ട്ടി തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു.

“കായി ബല്ലോം കൊ​ടു​ക്ക​ണം.” കദീശ വാചകം പൂർ​ത്തി​യാ​ക്കി.

“ജ്ജി ദാ, നോ​ക്ക്, കു​രു​തം​കെ​ട്ടോ​ളേ.” കളി​യാ​യി​ട്ട കൈ​യോ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് ആ ഭർ​ത്താ​വു് ശാ​സി​ച്ചു. “ബേ​ണ്ടാ​സ​നം പറ​ഞ്ഞാ​ലു​ണ്ട​ല്ലോ, അന്റെ പെരടി ഞമ്മൾ കല​ക്കും.”

“അല്ലാ​ണ്ടോ?” തി​ക​ഞ്ഞ ഗൗരവം ഭാ​വി​ച്ചു കദീശ മു​മ്പോ​ട്ടു കയറി അവിടെ ഉറച്ചുനിന്നു-​തല്ലുന്നെങ്കിൽ തല്ലീൻ, ഒന്നു കാ​ണ​ട്ടെ എന്ന മട്ടിൽ. ആലി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ഉയർ​ന്ന കൈ മെ​ല്ലെ താണു് കദീ​ശ​യു​ടെ തോളിൽ വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്. ശു​ണ്ഠി​വ​രു​ന്ന പെ​ണ്ണേ​താ​യാ​ലും അവളെ കാണാൻ നല്ല ചന്ത​മു​ണ്ടാ​വു​മെ​ന്നാ​ണു് ആലി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ ശാ​സ്ത്രം.

“ഓ! ഇങ്ങ​ള് ചെ​റു​ബാ​ല്യ​ക്കാ​ര​ന്റെ ചേ​ലി​ക്ക് പയ്യാ​രം കാ​ണി​ക്കു​ന്നോ?” തോളിൽ ചാ​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കു​ന്ന പരു​ക്കൻ കൈ​ത്ത​ണ്ട തട്ടി​മാ​റ്റി, തെ​റ്റി​ത്തെ​റി​ച്ചു്, അവൾ മുൻ​ക​ട​ന്നു നട​ന്നു.

അവൾ കു​ണു​ങ്ങി​ക്കു​ണു​ങ്ങി മു​മ്പി​ല​ങ്ങ​നെ നട​ക്കു​മ്പോൾ ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു തോ​ന്നി, തെ​ങ്ങു​ക​ളെ​ക്കാൾ സൗ​ന്ദ​ര്യം അവൾ​ക്കാ​ണെ​ന്നു്. തന്റെ ചു​റ്റു​മു​ള്ള തെ​ങ്ങ​ളു​കൾ​ക്കു മാ​ത്ര​മ​ല്ല പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​നു​ത​ന്നെ​യും വല്ല ആകർ​ഷ​ക​ത​യു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു കദീ​ശ​യെ​ന്ന ആ പൊൻ​വി​ള​ക്കു മാ​ളി​ക​യ്ക്കൽ വീ​ട്ടിൽ കത്തു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്ന സത്യം ആലി​ക്കു​ട്ടി കണ്ടെ​ത്തി.

ആ തെ​ങ്ങു​ക​ളി​നി​യും വലു​താ​വും. പുതിയ സ്ഥലം ആ പു​ര​യി​ട​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​ച്ചേ​രും. അതിർ​വ​ര​മ്പും വേ​ലി​യും ഇനി​യും വി​സ്തീർ​ണ്ണ​ത​യി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങും. പുതിയ തെ​ങ്ങിൻ തൈകൾ മു​ള​ച്ചു​ണ്ടാ​വും. കാ​റ്റും വെ​യി​ലും മഞ്ഞും മഴ​യു​മേ​റ്റു് അവ പാ​ഞ്ഞു​പാ​ഞ്ഞു വളരും. കാ​യ്കൾ കൊ​ണ്ടു് കനത്ത കു​ല​ക​ളും പേറി അവ നിൽ​ക്കും. തന്റെ മക്ക​ളും മക്ക​ളു​ടെ മക്ക​ളു​മാ​യി വലി​യൊ​രു കു​ടും​ബം ആ വീ​ട്ടി​ന​ക​ത്തു​നി​ന്നു വീർ​പ്പു​മു​ട്ടു​മ്പോൾ ചു​റ്റും പുതിയ ചു​മ​രു​കൾ ഉയർ​ന്നു വരും. അതൊരു തറ​വാ​ട്ടു​വീ​ടാ​യി വലു​താ​വും. അന്നു വെ​റ്റി​ല​ത്ത​ട്ടും കോ​ളാ​മ്പി​യും വെ​ച്ചു്, നീണ്ട തല​യ​ണ​യിൽ ചാരി ബടാ​പ്പു​റ​ത്തി​രു​ന്നു മക്കൾ​ക്കും ഭൃ​ത്യ​ന്മാർ​ക്കും വേണ്ട നിർ​ദ്ദേ​ശം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു മാ​ളി​ക​യ്ക്കൽ ആലി​ക്കു​ട്ടി​ഹാ​ജി​യാ​യി​രി​ക്കും. വെറും ആലി​ക്കു​ു​ട്ടി​യ​ല്ല. ഒരു പള്ളി​പ്പ​ണി​കൂ​ടി കഴി​പ്പി​ക്ക​ണം. എന്നാൽ എല്ലാ​മാ​യി.

വീ​ട്ടി​ന്റെ മു​റ്റ​ത്തി​റ​ങ്ങു​മ്പോൾ കദീ​ശ​യൊ​ന്നു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി കറു​ത്ത തട്ട​ത്തി​ന്റെ മറവിൽ നി​ന്നു് ആ കണ്ണു​കൾ ചി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ ഒടു​വിൽ പറഞ്ഞ മു​ള്ളു​വാ​ക്കി​നെ​പ്പ​റ്റി ആലി​ക്കു​ട്ടി അപ്പോൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. “ചെ​റു​ബാ​ല്യ​ക്കാ​ര​ന്റെ ചേ​ലി​ക്കെ”ന്നു് അവൾ തന്നെ കളി​യാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. തന്നെ കളി​യാ​ക്കാൻ​മാ​ത്രം അവ​ള​ത്ര ചെ​റു​പ്പ​മാ​ണോ? തനി​ക്ക​ത്ര വയ​സ്സാ​യോ?

പെ​ണ്ണു​കെ​ട്ടീ​ട്ടു പതി​നൊ​ന്നു കൊ​ല്ല​മാ​യി. അവൾ​ക്ക​ന്നു പന്ത്ര​ണ്ടു വയ​സ്സാ​ണു്. ഓണ​ത്തു​മ്പി​യു​ടെ പിറകെ നട​ക്കേ​ണ്ട കാലം. ഒന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ആലി​ക്കു​ട്ടി​യെ കാ​ണു​മ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ പേ​ടി​ച്ചു വി​റ​യ്ക്കും. തടി​ച്ചു​കൊ​ഴു​ത്തു കറു​ത്ത വട്ട​ത്താ​ടി​യും​വെ​ച്ചു വന്ന പു​തി​യാ​പ്പി​ള​യ്ക്കു് അന്നു് ഇരു​പ​ത്തൊ​മ്പ​തു വയ​സ്സാ​യി​രു​ന്നു. പന്ത്ര​ണ്ടും ഇരു​പ​ത്തൊ​മ്പ​തും. ഇന്ന​തു് ഇരു​പ​ത്തി​മൂ​ന്നും നാ​ല്പ​തു​മാ​ണു്. തന്നെ മു​തു​ക്ക​നെ​ന്നു വി​ളി​ക്കേ​ണ്ട പ്രാ​യ​ത്തിൽ ഇന്നും അവൾ ഉറ​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്നു. നിൽ​ക്ക​ട്ടെ. സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു പ്രാ​യം കൂ​ട​രു​തെ​ന്നും അവ​രു​ടെ താ​രു​ണ്യം ക്ഷ​യി​ക്ക​രു​തെ​ന്നും ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്ക​ഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ വരു​മ്പോൾ പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും പെ​ണ്ണു​കെ​ട്ടേ​ണ്ടി​വ​രും. അതു വലിയ ചെ​ല​വാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു കദീശ ഇരു​പ​ത്തി​മു​ന്നിൽ​ത്ത​ന്നെ അവിടെ ഉറ​ച്ചു​നിൽ​ക്ക​ട്ടെ; വാ​ടാ​തെ, ഇതൾ കൊ​ഴി​യാ​തെ, ചീ​ന​പ്പ​ട്ടിൽ തു​ന്നി​പ്പി​ടി​പ്പി​ച്ച പൂ​പോ​ലെ.

“അല്ലാ​ഹു… അക്ബർ…” അക​ല​ത്തു​ള്ള പള്ളി​യിൽ നി​ന്നു നി​സ്കാ​ര​സ​മ​യം സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ബാ​ങ്കു​വി​ളി ഉയർ​ന്നു. ആലി​ക്കു​ട്ടി തി​ര​ക്കി നട​ന്നു. നി​സ്ക​രി​ച്ചി​ട്ടു വേണം പൈ​ത​ലി​ന്റെ കു​ടി​ലി​ലൊ​ന്നു പോകാൻ. ഒരു ചട​ങ്ങ​ല്ലേ? നട​ക്ക​ട്ടെ. കദീ​ശ​യ്ക്കി​ഷ്ട​മാ​വും…

അമ്പാ​ടി​മ​ര​യ്ക്കാ​ന്റെ ശവ​സം​സ്കാ​രം കഴി​ഞ്ഞു് ഉറ്റ​വ​രും ബന്ധു​ക്ക​ളും ശ്മ​ശാ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു പി​രി​യു​മ്പോൾ നേരം സന്ധ്യ​യാ​യി. പലരും പല വഴി കട​ന്നു​പോ​യി. പൊ​ക്കൻ തനി​ച്ചു കട​ലോ​ര​ത്തൂ​ടെ നട​ന്നു. കൊ​ച്ചു​കൊ​ച്ച​ല​കൾ ഓടി​ക്കി​ത​ച്ചു വന്നു്, നാ​യ​ക്കു​ട്ടി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ, അവ​ന്റെ കാ​ല​ടി​കൾ നക്കി വെ​ളു​പ്പി​ച്ചു. മല​കു​ലു​ക്കി​പ്പ​ക്ഷി​കൾ വെ​ള്ള​ത്തി​നു​മീ​തെ പറ​ന്നു് ഭീ​ക​ര​ശ​ബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കി. അക​ല​ത്തെ​വി​ടെ​യോ ഒരു മൂ​ങ്ങ​യി​രു​ന്നു പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തിൽ അന്നു പക​ലു​ണ്ടായ എല്ലാ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ​ക്കും മൂ​ളി​ക്കൊ​ണ്ടു് അം​ഗീ​കാ​രം നൽകി.

വീ​ര​സാ​ഹ​സ​കൃ​ത്യ​ങ്ങൾ​ക്കു വേ​ണ്ടി ദാ​ഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന പൊ​ക്ക​ന്റെ മന​സ്സു മഞ്ഞു​ക​ട്ട​പോ​ലെ തണു​ത്തു​പോ​യി. തല കന​ത്തു തൂ​ങ്ങുക, കൺ​പോ​ള​കൾ താനേ അടയാൻ തു​ട​ങ്ങുക, അവ​യ​വ​ങ്ങൾ സന്ധി​ക​ളിൽ നി​ന്നു് ഊർ​ന്നു​വീ​ഴാൻ പോവുക. പു​തി​യൊ​ര​നു​ഭ​വ​മാ​ണു്. അകാ​ര​ണ​മാ​യി നെ​ഞ്ചി​ലെ​വി​ടെ​യോ ഓരു നീ​റ്റം എന്താ​ണ​തു്?

ആദ്യ​ത്തെ ഏറ്റു​മു​ട്ട​ലിൽ​ത​ന്നെ എതി​രാ​ളി​യോ​ടു തോ​റ്റു പി​ന്മാ​റിയ ഒരു യോ​ദ്ധാ​വി​നെ​പ്പോ​ലെ അവൻ തലയും താ​ഴ്ത്തി നട​ന്നു. ഒരേ​യൊ​രു ചി​ത്ര​മേ അപ്പോൾ അവ​ന്റെ മന​സ്സി​ലു​ള്ളൂ: ശവ​ക്കു​ഴി​യിൽ മണ്ണി​ന്ന​ടി​യി​ലു​ള്ള ആ പ്രേ​തം. ഉറ്റ​വ​രും ചാർ​ച്ച​ക്കാ​രും കൂ​ടി​യാ​ണു് കുഴി വെ​ട്ടി​യ​തു്. കുഴി വെ​ട്ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ശവ​ശ​രീ​രം അതി​ലി​റ​ക്കി വെ​ച്ചു. മണ്ണി​ട്ടു മമ്മ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ട​ടി​ച്ചും ചവി​ട്ടി​യും കുഴി തൂർ​ത്തു. അടി​യിൽ ഒരു മനു​ഷ്യ​നെ കി​ട​ത്തീ​ണ്ടെ​ന്ന വി​ചാ​രം ആർ​ക്കു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. തന്റെ അച്ഛൻ മരി​ച്ചാ​ലും അമ്മ മരി​ച്ചാ​ലും ഈ സമ്പ്ര​ദാ​യം ആവർ​ത്തി​ക്കും. അല്ലെ​ങ്കിൽ മരി​ച്ചു​വ​രോ​ടു് ഉറ്റ​വർ​ക്കും ബന്ധു​ക്കൾ​ക്കും അവ​സാ​ന​മാ​യി അനു​ഷ്ഠി​ക്കാ​നു​ള്ള കൃ​ത്യം ഇതൊ​ന്നു​മാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കും. “ഇതു​വ​രെ എന്തി​നു നീ ഞങ്ങ​ളു​ടെ​യി​ട​യിൽ ജീ​വി​ച്ചു? ഇനി തി​രി​ച്ചു​വ​രാൻ നി​ന​ക്കു കഴി​യ​രു​തു്. പോ, എന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി. മണ്ണി​ന്ന​ടി​യി​ലേ​ക്കു്, പാ​താ​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ.” അങ്ങ​നെ​യൊ​രു ഭാ​വ​മു​ണ്ടു് ആ കു​ഴി​വെ​ട്ടി​യ​വർ​ക്കും മണ്ണി​ട്ട​വർ​ക്കും.

കാ​ല​ത്തേ അമ്മ​യോ​ടു് അവനു പു​ച്ഛ​മാ​യി​രു​ന്നു. മരി​ച്ച​വ​രെ​ച്ചൊ​ല്ലി കര​യു​ന്ന​തു വി​ഡ്ഢി​ത്ത​മാ​ണെ​ന്നു പലതവണ പറയാൻ അവനു തോ​ന്നി. ഇപ്പോൾ അവ​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഉറ്റ​വ​രും ചാർ​ച്ച​ക്കാ​രും​കൂ​ടി മരി​ച്ചു​വ​രോ​ടു പെ​രു​മാ​റു​ന്ന രീ​തി​യി​താ​ണെ​ങ്കിൽ അമ്മ കര​ഞ്ഞ​തിൽ തെ​റ്റി​ല്ല. ആരും കരയും. അവൻ അന്നാ​ദ്യ​മാ​യി ഒരു ശവ​സം​സ്കാ​ര​ത്തിൽ പങ്കെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ക്രൂ​ര​വും മൃ​ഗീ​യ​വു​മാ​ണു് ശവ​സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ രീതി. തന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചും അവൻ ഓർ​ത്തു. വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​യു​മ്പോൾ തന്റെ മാം​സ​പേ​ശി​കൾ തളരും. മു​ഖ​ത്തു ചു​ളി​വു​ണ്ടാ​വും. പല്ലു​കൾ കൊ​ഴി​യും. തല​മു​ടി നര​യ്ക്കും. വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്തി​ന്റെ മടി​യിൽ തല ചാ​യ്ച്ചു താനും നെ​ടു​വീർ​പ്പ​യ​യ്ക്കും. പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ എണ്ണ തീർ​ന്ന വി​ള​ക്കു​പോ​ലെ പ്ര​കാ​ശം കു​റ​ഞ്ഞു കു​റ​ഞ്ഞു് ഒരു ദിവസം തന്റെ കണ്ണു​ക​ളും അടയും.

പൂ​ഴി​മ​ണ്ണിൽ മമ്മ​ട്ടി​കൾ ആഞ്ഞാ​ഞ്ഞു പതി​ക്കു​ന്ന ശബ്ദം… ഒരാ​ളു​ടെ നീ​ള​ത്തിൽ ആഴം കൂ​ടി​യൊ​രു ശവ​ക്കു​ഴി… അതു വാ​യ​പി​ളർ​ന്നു​ത​ന്നെ വി​ഴു​ങ്ങാ​ന​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്… മണ്ണിൻ​ക​ട്ട​കൾ ഉരു​ണ്ടു​വീ​ഴു​ന്നു… കണ്ണി​ലും മൂ​ക്കി​ലും വാ​യി​ലും നെ​ഞ്ചി​ലും… വീ​ഴു​ന്ന മണ്ണി​നു കനം കു​ടു​ക​യാ​ണു്… ഭൂ​മി​ക്ക​ടി​യിൽ ഇരു​ട്ടി​ന്റെ ഒര​റ​യു​ണ്ടാ​ക്കി എല്ലാ​വ​രും​കൂ​ടി തന്നെ അതി​ലി​ട്ട​ട​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഇരു​ട്ടു്… ഇരു​ട്ടു്…

അതേ, ഇരു​ട്ടു​ത​ന്നെ, ആ ഇരു​ട്ടിൽ അവ​ന്റെ കാ​ലു​കൾ അവനെ മെ​ല്ലെ നയി​ച്ചു. മു​മ്പി​ലും പി​മ്പി​ലും ശവ​ത്തു​ണി വി​രി​ച്ച​പോ​ലെ പൂ​ഴി​പ്പ​ര​പ്പു്. ഒരു വശ​ത്തു ചല​ന​മി​ല്ലാ​തെ ചത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന കടൽ. തല​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ കരി​മേ​ഘ​ത്തി​ന്റെ മണ്ണി​ട്ടു മൂടാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന ആകാശം. പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന നി​ശ്ശ​ബ്ദത. എങ്ങോ​ട്ടു തി​രി​ഞ്ഞാ​ലും മൂകത. കട​ലി​ലും കര​യി​ലും ആകാ​ശ​ത്തി​ലു​മൊ​ക്കെ മുകത തളം കെ​ട്ടി നിൽ​ക്കു​ന്നു. അതി​വി​ശാ​ല​മായ ഈ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്റെ ഏതോ ഒരു കോണിൽ, ഒരു കൊ​ച്ചു​കു​ടി​ലിൽ, വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്താ​ലും വാർ​ദ്ധ​ക്യ​സ​ഹ​ജ​മായ രോ​ഗ​ത്താ​ലും ഒരാൾ മരി​ച്ചു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആകാ​ശ​വും കടലും തനി​ക്കു ചു​റ്റു​മു​ള്ള പ്ര​കൃ​തി​യും ഇങ്ങ​നെ മുഖം കറു​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തി​നെ​ന്നു് അവനു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ഈ ജീ​വി​ലോ​ക​മെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു് അനേകം കണ്ണി​കൾ ചേർ​ന്നു​ണ്ടായ ഒരു ചങ്ങ​ല​യാ​വാം. ആ ചങ്ങ​ല​യിൽ നി​ന്നു് ഒരു കണ്ണി പൊ​ട്ടു​മ്പോൾ അങ്ങോ​ള​മി​ങ്ങോ​ളം ഒരു കു​ലു​ക്കം അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടാ​വാം.

ആലോ​ച​ന​യു​ടെ വെ​ള്ള​പ്പൊ​ക്ക​ത്തിൽ അവൻ ഒഴു​കി​പ്പോ​വു​ക​യാ​ണു്. എങ്ങോ​ട്ടെ​ന്നി​ല്ല. പെ​ട്ടെ​ന്നു മു​മ്പിൽ​നി​ന്നൊ​രു ശബ്ദം കേ​ട്ടു: “കദീസാ, ഞമ്മ​ളെ കു​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചിണ ചൂ​ര​ലി​ങ്ങെ​ട്ക്ക്.”

പൊ​ക്കൻ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ആലി​ക്കു​ട്ടി​മാ​പ്പി​ള​യാ​ണു്. മങ്ങിയ നാ​ട്ടു​വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. എവി​ടേ​ക്കോ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു പടി​ക്കൽ നി​ല്പാ​ണു്. മു​മ്പോ​ട്ടു നട​ന്നാൽ കാണും. കാ​ണാ​തെ കഴി​യ​ണം. ആ മനു​ഷ്യ​നെ കാ​ണു​ന്ന​തു് അവ​ന്നി​ഷ്ട​മ​ല്ല. അൽ​പ്പം പി​റ​കോ​ട്ടു മാ​റി​നി​ന്നു. മാ​ളി​ക​യ്ക്കൽ തെ​ളി​ഞ്ഞു​ക​ത്തു​ന്ന വി​ള​ക്കു് ഇരു​ണ്ട തെ​ങ്ങിൻ​തോ​പ്പി​നി​ട​യി​ലൂ​ടെ അവൻ കണ്ടു.

ആ വീടും പരി​സ​ര​വും അവ​ന്റേ​താ​ണു്. ആ പടി​ക്കൽ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് വീ​ട്ടി​ലു​ള്ള​വ​രെ വി​ളി​ക്കേ​ണ്ട​ത​വ​നാ​ണു്. ആ വീടു കെ​ട്ടി​പ്പൊ​ക്കാ​നും തൊ​ടി​നി​റ​ച്ചു തെ​ങ്ങിൻ തൈകൾ വെ​ച്ചു​പി​ടി​പ്പി​ക്കാ​നും അവി​ടെ​ക്കി​ട​ന്നു ക്ലേ​ശി​ച്ച മു​ത്ത​പ്പ​നെ മണ്ണിൽ കു​ഴി​ച്ചു​മു​ടീ​ട്ടു് അധി​ക​നേ​ര​മാ​യി​ട്ടി​ല്ല. മു​ത്ത​പ്പൻ അര​നേ​ര​ത്തെ ആഹാ​ര​ത്തി​ന്നു വഴി​യി​ല്ലാ​തെ കട​പ്പു​റ​ത്തു പട്ടി​ണി​കി​ട​ന്നു നര​കി​ച്ച​പ്പോൾ ആലി​ക്കു​ട്ടി മാ​പ്പിള മാ​ളി​ക​യ്ക്ക​ലി​രു​ന്നു സു​ഖി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അതു് അവ​നോർ​ക്കാൻ വയ്യാ. അമ്മ എല്ലാം അവനെ പറ​ഞ്ഞു മന​സ്സി​ലാ​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ മനു​ഷ്യൻ എവി​ട​ത്തു​കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു് ആർ​ക്കു​മ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. മീൻ​ക​ച്ച​വ​ട​ത്തി​നെ​ന്നും പറ​ഞ്ഞു് ഒരു​നാൾ കട​പ്പു​റ​ത്തെ​ത്തി. സൂ​ത്ര​ത്തിൽ എല്ലാ​വ​രെ​യും മി​ര​ട്ടി സമ്പാ​ദി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. സ്വ​ന്ത​മാ​യി ഓടവും വല​യു​മു​ള്ള മര​യ്ക്കാ​ന്മാർ ഇന്നു് ആ കട​പ്പു​റ​ത്തി​ല്ല. എല്ലാം അയാൾ​ക്കു പണ​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി. പണ​യ​മെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു പേ​രി​ന്റെ ഭം​ഗി​ക്കു മാ​ത്ര​മാ​ണു്, എല്ലാം അയാ​ളു​ടേ​താ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. മീൻ​പി​ടി​ക്കാൻ കട​ലി​ലി​റ​ങ്ങ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ അയാ​ളോ​ടു കൂ​ലി​ക്കു വാ​ങ്ങ​ണം. വലിയ കൂ​ലി​യാ​ണു്. വലിയ മീൻ കു​ടു​ങ്ങി​യാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും അയാൾ​ക്കു കൂലി കൊ​ടു​ക്ക​ണം. അദ്ധ്വാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ വഞ്ചി​ച്ച അയാൾ സമ്പാ​ദി​ച്ചു. ഇന്നു് അയാൾ​ക്കു പാ​ണ്ടി​ക​ശാ​ല​യു​ണ്ടു്. ബന്ധു​ബ​ല​മു​ണ്ടു്; കട​ലി​ലും കര​യി​ലും കച്ച​വ​ട​മു​ണ്ടു്. തി​ക്കോ​ടി​ത്തു​റ​മു​ഖ​ത്തെ പാ​ണ്ടി​ക​ശാ​ല​യിൽ കു​രു​മു​ള​കും ഏലവും കു​ന്നു​കൂ​ടി​ക്കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കപ്പ​ലു​കൾ വരും. എല്ലാം കയ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കും.

അറ​ബി​കൾ​ക്കും മു​റു​കൾ​ക്കു​മ​ല്ലാ​തെ ഉൽ​പ​ന്ന​ങ്ങൾ വിൽ​ക്ക​രു​തെ​ന്നു് സാ​മൂ​തി​രി​ത്ത​മ്പു​രാൻ കൽ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടും ആലി​ക്കു​ട്ടി​മാ​പ്പിള പറ​ങ്കി​ക​ളു​മാ​യി രഹ​സ്യ​ബ​ന്ധം പു​ലർ​ത്തു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു് പലരും പറ​ഞ്ഞു് പൊ​ക്കൻ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. നാ​ട്ടു​കാ​രെ ദ്രോ​ഹി​ക്കു​ക​യും തു​റ​മു​ഖ​ങ്ങൾ ആക്ര​മി​ച്ചു നശി​പ്പി​ക്കു​ക​യും അങ്ങാ​ടി​കൾ കൊ​ള്ള​ചെ​യ്യു​ക​യും പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ പി​ടി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രാ​ണു് പറ​ങ്കി​കൾ. അവ​രു​മാ​യി കൂ​ട്ടു​കൂ​ടു​ന്ന​വ​രെ വെ​റു​തെ വി​ടാൻ​പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു്. പക്ഷേ, തെ​ളി​വു​വേ​ണ്ടേ? കിം​വ​ദ​ന്തി​മാ​ത്രം അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി ഒരാളെ ശി​ക്ഷി​ക്കാൻ നാ​ടു​ഭ​രി​ക്കു​ന്ന മഹാ​രാ​ജാ​വു​കൂ​ടി ഒരു​ങ്ങാ​റി​ല്ല. പലരും ആലി​ക്കു​ട്ടി​മാ​പ്പി​ള​യു​ടെ നട​പ​ടി​ക​ളെ സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. തെ​ളി​വൊ​ന്നും കി​ട്ടീ​ട്ടി​ല്ല. കി​ട്ടും; കി​ട്ടാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. പലനാൾ കള്ളൻ ഒരു നാൾ കു​ടു​ങ്ങും.

ചൂ​രൽ​വ​ടി​യും വാ​ങ്ങി ആലി​ക്കു​ട്ടി പോ​യ​തു് അവൻ കണ്ടി​ല്ല. പോ​ട്ടെ കണ്ടാൽ സന്തോ​ഷി​ച്ചൊ​രു ചി​രി​യു​ണ്ടു്. അതു മയ​ക്കു​ന്ന ചി​രി​യാ​ണു്. ചി​രി​ച്ചു​ചി​രി​ച്ചു് എല്ലാ​വ​രേ​യും മയ​ക്കി. ഇനി​യ​തു നട​പ്പി​ല്ല. സമയം വരു​മ്പോൾ എല്ലാ​റ്റി​നും പകരം വീ​ട്ട​ണം.

ആരൊ​ക്കെ​യോ ഉച്ച​ത്തിൽ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കേ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങി. ഇനി കു​റ​ച്ചു ദിവസം ആളു​ക​ളു​ടെ തി​ര​ക്കാ​യി​രി​ക്കും. ആണു​ങ്ങ​ളും പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളും ഇട​ത​ട​വി​ല്ലാ​തെ കയ​റി​യി​റ​ങ്ങി “പണ്ടു കഴി​ഞ്ഞ​തും പടയിൽ തോ​റ്റ​തും” പറ​ഞ്ഞു് അമ്മ​യെ കര​യി​ക്കും. നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. ആചാ​ര​മാ​ണു്.

മു​റ്റ​ത്തെ മാ​വിൻ​ചു​വ​ട്ടിൽ ആരാ​ണി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്? പൊ​ക്കൻ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. മാരണം! ആ മനു​ഷ്യൻ അവിടെ വലി​ഞ്ഞു​വീ​ണി​രി​ക്കു​ന്നു. നാൽ​ക്കാ​ലി​യി​ലി​രു​ന്നു മു​റു​ക്കി​ത്തു​പ്പി വെ​ടി​പ​റ​യു​ക​യാ​ണു്, അച്ഛ​നും കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ​മ​ര​യ്ക്കാ​നും അടു​ത്തു​ത​ന്നെ ആദ​ര​പൂർ​വ്വം നിൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു് നാ​ശ​മാ​യി. കാണും. കണ്ടാൽ ചി​രി​ക്കും. ആ ചിരി അവ​ന്നു സഹി​ക്കി​ല്ല. എന്തു​വേ​ണം? അവൻ ഇരു​ട്ടിൽ തെ​ല്ലിട സം​ശ​യി​ച്ചു നി​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു ധൃ​തി​യിൽ ഒരു നട​ത്തം. കു​ടി​യി​ലേ​ക്കു കയ​റി​ക്ക​ള​യാം.

“ആരാ​തു്, പൊ​ക്ക​നോ?” ആലി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ സൂ​ക്ഷ്മ​ദൃ​ഷ്ടി​ക്കു പിശകു പറ്റി​ല്ല. “ജ്ജെ​ബി​ടാർ​ന്നു ഇത്തി​ര​നേ​രോം?”

അവൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല. ശരം​വി​ട്ട​പോ​ലെ അക​ത്തെ​ത്തി അച്ഛ​നെ​ന്തോ മറു​പ​ടി പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. പറ​യ​ട്ടെ. ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കാ​നും ആത്മാർ​ഥ​ത​യി​ല്ലാ​ത്ത ചിരി കാ​ണാ​നും അവ​ന്നു വയ്യാ.

അമ്മ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഇനി​യും എഴു​ന്നേ​റ്റി​ട്ടി​ല്ലേ? ആരാണു പി​ന്നെ വി​ള​ക്കു കൊ​ളു​ത്തി​യ​തും അടു​പ്പിൽ തീ​യെ​രി​ച്ച​തും? ആരെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടോ? അവൻ നോ​ക്കി. കു​ടി​ലി​ന്റെ ഓല​മ​റ​യും ചാരി അവൾ നിൽ​ക്കു​ന്നു.

പാ​ഞ്ചാ​ലി. അവ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. തല​താ​ഴ്ത്തി​യാ​ണു് നിൽ​പ്പു്. നെ​ടു​വീർ​പ്പു​കൊ​ണ്ടു് മാ​റി​ടം ഉയ​രു​ക​യും താ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് അവ​ന്നു കാണാം.

“പൊ​ക്കാ!” കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ​മ​ര​യ്ക്കാ​ന്റെ ശബ്ദ​മാ​ണു്. തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കാൻ വലി​യ​പ്ര​യാ​സം. കണ്ണു​കൾ തറ​ച്ചു​നിൽ​പ്പാ​ണു്.

“ഓളി​വി​ടെ രണ്ടു​ദി​വ​സം നി​ക്ക​ട്ടെ.” പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്. “സകാ​യ​ത്തി​നൊ​രാ​ള് വേ​ണ്ടേ? നി​ന്റെ അമ്മ​യ്ക്കു വയ്യ​ല്ലോ.”

രണ്ടു​ദി​വ​സ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​തി​ലേ അവനു് എതിർ​പ്പു​ള്ളു. പാ​ഞ്ചാ​ലി എന്നും അവിടെ നിൽ​ക്കേ​ണ്ട​വ​ളാ​ണു്. കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ​മ​ര​യ്ക്കാ​ന്നു് അതു മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ലേ? ഇല്ലെ​ങ്കിൽ താ​മ​സി​യാ​തെ മന​സ്സി​ലാ​വും!