SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-chuvanna-kadal-cover.jpg
Late Autumn Plant, embroidery and mixed technique on fabric by Paul Klee (1879–1940).
അഞ്ചു്

കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു​നി​ന്നു​ള്ള ഉത്ത​ര​വും കാ​ത്തു ദി​വ​സ​ങ്ങൾ കട​ന്നു​പോ​യി. കർ​ക്കി​ട​കം അവ​സാ​നി​ച്ചു. നി​ലാ​കാ​ശ​ച്ചെ​രു​വിൽ വെ​ള്ളി​മേ​ഘ​ത്തി​ന്റെ പൂ​ഴി​ത്ത​ട്ടു​കൾ നിർ​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ചി​ങ്ങ​മാ​സ​പ്പ​ക​ലു​കൾ നട​ന്നെ​ത്തി. കട​ലി​ലെ കാ​റ്റും കോളും ഒതു​ങ്ങി. കാ​ലാ​വ​സ്ഥ അനു​കു​ല​മാ​യി. എന്നി​ട്ടും മം​ഗ​ലാ​പു​ര​ത്തു പോ​കേ​ണ്ട കാ​ര്യ​ത്തിൽ തീ​രു​മാ​ന​മാ​യി​ല്ല. കാ​ത്തു​കാ​ത്തു പൊ​ക്ക​ന്റെ മന​സ്സു മു​ഷി​ഞ്ഞു. പട​ക്ക​പ്പ​ലി​നു് അക​മ്പ​ടി സേ​വി​ക്കാ​നു​ള്ള ഭാ​ഗ്യം ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഒരി​ക്ക​ലു​മി​നി കൈ​വ​രി​ല്ലെ​ന്നു​പോ​ലും തോ​ന്നി.

പല​രോ​ടും തി​ര​ക്കി. ഒരു വി​വ​ര​വു​മി​ല്ല. മഹാ​രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ തീ​രു​മാ​ന​ങ്ങ​ള​റി​യാൻ സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​ര​ന്റെ പിറകേ നട​ക്കു​ന്ന​തു വി​ഡ്ഡി​ത്ത​മാ​ണെ​ന്നു പൊ​ക്ക​നു മന​സ്സി​ലാ​യി. എങ്കി​ലും കണാ​ര​പ്പ​ണി​ക്കർ വല്ല​തു​മ​റി​യും; അറി​യാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. ജ്യോ​തി​ഷ​വും മന്ത്ര​വാ​ദ​വും അതി​ന​ടു​ത്ത വൈ​ദ്യ​വും വശ​മു​ള്ള ആളാ​ണു്. ലോ​ക​പ​രി​ച​യ​വും കാ​ര്യ​വി​വ​ര​വും പ്രാ​യ​വും​കു​ടും. ഏതു വീ​ട്ടി​ലും ചെ​ല്ലാം. ആരെ​യും കാണാം. അച്ഛ​നും അമ്മ​യും കേൾ​ക്കാ​തെ സൂ​ത്ര​ത്തിൽ ഒരു ദിവസം ചോ​ദി​ക്ക​ണം. ചോ​ദി​ച്ചു.

തല​മു​ടി കെ​ട്ടി മട​വാൾ​പ്പി​ടി​പോ​ലെ വല​ത്തെ ചെ​വി​ക്കു​റ്റി​യിൽ നിർ​ത്തി, നെ​റ്റി​യി​ലും നെ​ഞ്ചി​ലും രക്ത​ച​ന്ദ​നം പൂശി, ഉടു​ത്ത​മു​ണ്ടി​ന്റെ കോ​ന്തല പി​ടി​ച്ചു് അര​ക്കെ​ട്ടിൽ കു​ത്തി, തൊ​ട്ട​ടു​ത്തു​ത​ന്നെ ഒരു വെ​ള്ളി​പ്പി​ടി​പ്പി​ശ്ശാ​ങ്ക​ത്തി​യും തി​രു​കി, ഭൂ​ത​പ്രേ​ത​പി​ശാ​ചാ​ദി​ക​ളെ ആട്ടാ​നു​ള്ള ചൂ​രൽ​വ​ടി കവി​ടി​സ​ഞ്ചി​യോ​ടൊ​പ്പം കക്ഷ​ത്തി​റു​ക്കി ഒരു​നാൾ സന്ധ്യ​യ്ക്കു പണി​ക്കർ കട​പ്പു​റ​ത്തു​ടെ വരു​മ്പോൾ പൊ​ക്കൻ​പി​ന്നാ​ലെ കൂടി.

“ആശാനേ” പൊ​ക്കൻ വി​ളി​ച്ചു. പണി​ക്കർ കോൽ​ക്ക​ളി പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ആശാൻ​കൂ​ടി​യാ​ണു്. ആശാ​നെ​ന്നു വി​ളി​ച്ചു​കേൾ​ക്കാൻ ഇഷ്ട​വു​മാ​ണു്.

“എന്താ?” ആശാൻ കൂ​ടി​യായ പണി​ക്കർ തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു.

സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്ക​ണം; സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കാ​തെ യാ​തൊ​രു കാ​ര്യ​വും അയാ​ളിൽ നി​ന്നു സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. പൊ​ക്കൻ അതി​ന്നു​ള്ള​വ​ഴി ചി​ന്തി​ച്ചു. കോൽ​ക്ക​ളി​യെ​പ്പ​റ്റി വല്ല​തും തു​ട​ങ്ങി​ക്ക​ള​യാം:

“ഇപ്പം കോൽ​ക്ക​ളീ​ല്ലേ. ആശാനേ?”

“നാ​ണം​ണ്ടോ നി​ന​ക്കു ചോ​ദി​ക്കാൻ?” ആശാൻ അല്പ്പം ഗൗ​ര​വ​ത്തി​ലാ​ണ​ല്ലോ! “ആണാ​യി​ട്ട​ങ്ങ​നെ നട​ക്കു​ന്നു!”

വല​ഞ്ഞ​ല്ലോ കാ​വി​ല​മ്മേ ഒന്നും ചോ​ദി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അകാ​ര​ണ​മാ​യി ആശാൻ ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

“എന്താ നി​ന​ക്കൊ​ക്കെ ഇത്തി​രി കോൽ​ക്ക​ളി പഠി​ച്ചാൽ?” പി​ന്നെ​യും ചോ​ദ്യം.

ഓ! അതാ​ണു് വിഷയം. ചോ​ദി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ചവി​ട്ടി​ക്ക​ടി​പ്പി​ച്ച​താ​ണു്. പൊ​ക്ക​നു് ആക​പ്പാ​ടെ വിഷമം തോ​ന്നി. അടി​ച്ച വടി​യിൽ ചു​റ്റു​ന്ന ആശാ​നാ​ണു്. പൊ​ക്ക​നു​കു​റ​ച്ചു വി​ജ്ഞാ​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​ല്ലാ​തെ അട​ങ്ങി​ല്ലെ​ന്ന ഭാ​വ​ത്തിൽ അയാൾ തു​ടർ​ന്നു.

“എടോ, ആണാ​യാൽ കോൽ​ക്ക​ളി പഠി​ക്ക​ണം. ഹാ, ഹാ! കോൽ​ക്ക​ളി​പ്പാ​ട്ടു ബഹു​വി​ശേ​ഷ​മാ! നീ കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലേ?”

കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല; കേൾ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​മി​ല്ല. അത്യാ​പ​ത്തി​ന്റെ നരി​മ​ട​യി​ലാ​ണു് കഴു​ത്തി​ട്ട​തു്. ഒഴി​ഞ്ഞു​പോ​കാ​നും നിൽ​ക്കാ​നും വയ്യ. പൊ​ക്ക​നെ അൽ​പ്പം കോൽ​ക്ക​ളി​പ്പാ​ട്ടു കേൾ​പ്പി​ച്ച​ല്ലാ​തെ അട​ങ്ങി​ല്ലെ​ന്ന മട്ടിൽ ആശാൻ മു​ളി​ത്തു​ട​ങ്ങി.

പൊ​ക്കൻ കു​റ്റ​വാ​ളി​യെ​പ്പോ​ലെ തലയും താ​ഴ്ത്തി നി​ന്നു. സഹി​ക്ക​ണം. സഹി​ക്കാ​തെ പറ്റി​ല്ല.

“നീ കേൾ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?”

“ഉണ്ടു്”

“കേ​ട്ടാൽ പോരാ.”

ഒപ്പം പാ​ട​ണ​മാ​യി​രി​ക്കും. അറി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് ആപ​ത്തു വലി​ച്ചി​ട്ട​ത​ല്ലേ? കീ​ഴ​ട​ങ്ങി നി​ന്നു​കൊ​ടു​ക്കാം. “പഠി​ക്ക​ണെ​ടോ പഠി​ക്ക​ണം. നി​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ കോൽ​ക്ക​ളി പഠി​ക്ക​ണം. അല്ലാ​തെ നന്നാ​വി​ല്ല; എന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?”

“ഒന്നൂ​ല്ല.”

“നീയീ കട​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രെ ഒക്കെ​യൊ​ന്നു വി​ളി​ച്ചു കൂ​ട്ട​ണം. എന്നി​ട്ടു് ഒരു കോൽ​ക്ക​ളി സംഘം ആരം​ഭി​ക്ക​ണം.”

“പക്കേ​ങ്കി​ലു് ആശാനേ.” ഒരു പി​ടി​വ​ള്ളി കി​ട്ടി. പൊ​ക്ക​നു തട​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കാൻ. “മം​ഗ​ലാ​പു​ര​ത്തു​പോ​യി വന്നി​റ്റ് പോരേ?”

“പോടാ അവി​ട​ന്ന്! ഒരു മം​ഗ​ലാ​പു​ര​ത്തു പോണോൻ! അതൊ​ന്നും ഇനി നട​ക്കി​ല്ല.”

പൊ​ക്ക​ന്റെ മുഖം വിളറി. അതൊ​ന്നും നട​ക്കി​ല്ല​ത്രെ. ഇയ്യാ​ളാ​രാ അങ്ങ​നെ തീ​രു​മാ​നി​ക്കാൻ? മഹാ​രാ​ജാ​വു തമ്പു​രാ​ന്റെ വി​ളം​ബ​ര​മാ​ണു്. ആളെ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കൽ പോലും കഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടി​പ്പോൾ വലിയ കൊ​ത്തു​വാ​ളി​നെ​പ്പോ​ലെ ഇയ്യാൾ നി​ന്നു കൽ​പ്പി​ക്കു​ന്നു, അതൊ​ന്നും നട​പ്പി​ല്ലെ​ന്നു്.

“അല്ലെ​ങ്കി​ലും നി​ന​ക്കൊ​ന്നും പോ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ലെ​ടോ.” കേ​ട്ടി​ല്ലേ പറ​യു​ന്ന​തു്? മന്ത്ര​വാ​ദി​യ​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഒരി​ടി​ക്കു പൊ​ക്കൻ ആശാനെ അവിടെ ഇരു​ത്തി​ക്ക​ള​ഞ്ഞേ​നെ. ആശാ​ന്റെ ശബ്ദം പി​ന്നെ​യും കേൾ​ക്കു​ന്നു. നശി​ച്ച ശബ്ദം.

“പറ​ങ്കി​കൾ ഇനി അറ​ബി​ക്ക​ട​ലി​ലേ​ക്കു വരി​ല്ല. കഴി​ഞ്ഞ എട​വ​ത്തി​ല​ല്ലേ കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രു​ടെ കയ്യോ​ണ്ടു വേ​ണ്ട​ത്ര കി​ട്ട്യേ​ത്?”

കാ​ല​വർ​ഷാ​രം​ഭ​ത്തി​നു​മു​മ്പു് മാ​ടാ​യി​ത്തു​റ​മു​ഖ​ത്തു​വെ​ച്ചു കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രു​ടെ നേ​തൃ​ത്വ​ത്തി​ലു​ള്ള സാ​മൂ​തി​രി​യു​ടെ കടൽ​പ്പട പറ​ങ്കി​ക​ളെ തോൽ​പ്പി​ച്ച കഥ​യാ​ണു് ആശാൻ വി​സ്ത​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

“പി​ന്നെ വല്ല​തും കേ​ട്ടോ, നീ പറ​ങ്ക്യേ​ളെ​പ്പ​റ്റി? എടോ, അലന്ന പ്രേ​തോം ഈ പറ​ങ്ക്യേ​ളും ഒരു പോ​ല്യാ. കി​ട്ടേ​ണ്ട​തു കി​ട്ട്യാൽ താനേ അട​ങ്ങും.”

പറ​ങ്കി​പ്രേ​ത​ത്തെ അട​ക്കാൻ പടി​ഞ്ഞാ​റൻ​തീ​ര​ത്തു​ള്ള ഏറ്റ​വും വലിയ മന്ത്ര​വാ​ദി കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രാ​ണു്. അക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ പൊ​ക്ക​നു് അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ല. പക്ഷേ തന്റെ മം​ഗ​ലാ​പു​രം പോ​ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു മതി​യാ​യി​രു​ന്നു പറ​ങ്കി​ക​ളെ അടി​ച്ചോ​ടി​ക്കൽ എന്നു് അവനു തോ​ന്നി. ഏതാ​യാ​ലും നി​രാ​ശ​ത​ന്നെ. അവൻ നെ​ടു​താ​യി ഒന്നു നി​ശ്വ​സി​ച്ചു.

“അതു​കൊ​ണ്ടു്…” ആശാൻ പി​ന്നെ​യും സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു “ആ മോഹം നീ ഒഴി​ച്ച ്യാള. എന്നി​ട്ടു് ഇന്നു​ത​ന്നെ എല്ലാ​വ​രേം കണ്ടു കോൽ​ക്ക​ളീ​ടെ കാ​ര്യം പറ… നല്ല​താ പഠി​ച്ചാൽ…”

എന്തൊ​ര​ധഃ​പ​ത​നം! അമ്പും വി​ല്ലും വാളും കു​ന്ത​വും എടു​ത്തു പട​ക്ക​പ്പ​ലി​നു് അക​മ്പ​ടി സേ​വി​ക്കാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​വൻ കോൽ​ക്ക​ളി​ക്കാ​രെ ക്ഷ​ണി​ച്ചു നട​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്ത അങ്ങ​നെ ഒരു കോൽ​ക്ക​ളി സംഘം ആരം​ഭി​ച്ചു. സന്ധ്യ​യാ​യാൽ പത്തി​രു​പ​തു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ ഒരു വി​ള​ക്കി​നു ചു​റ്റും വട്ട​മി​ട്ടു നി​ന്നു് ഉച്ച​ത്തിൽ പാ​ടാ​നും കോ​ല​ടി​ക്കാ​നും താളം പറ​ഞ്ഞു ചവി​ട്ടാ​നും ചവി​ട്ടി​ത്തു​ള്ളാ​നും തു​ട​ങ്ങി. നി​ലാ​വു പരന്ന പൂ​ഴി​യി​ലി​രു​ന്നു കളി കാണാൻ വന്ന പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ മു​റു​ക്കി​ത്തു​പ്പി വെ​ടി​പ​റ​ഞ്ഞു.

“കോതേ, നല്ല കളി!” കീ​രാ​ച്ചി അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു.

“ആശാൻ നല്ല​ണം പാടും.” കോ​ത​യ്ക്കും അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടു്.

വി​ള​ക്കു കത്തി​ക്കാ​നു​ള്ള എണ്ണ​യും വെ​റ്റി​ല​യ​ട​യ്ക്ക​യും ആശാനു ക്ഷീ​ണം തോ​ന്നു​മ്പോൾ മു​ക്കി​ക്കു​ടി​ക്കാൻ ഒരു​കു​ടം കള്ളും ക്ര​മ​പ്ര​കാ​രം ശി​ഷ്യ​ന്മാർ കൊ​ണ്ടു​വ​രേ​ണ്ട​താ​ണു്. വി​ള​ക്കു​വെ​യ്ക്കു​ന്ന ഉര​ലി​ന്റെ കീഴെ കള്ളു​കു​ടം വെ​ച്ചു് ഒരു ചി​ര​ട്ട​കൊ​ണ്ടു് അതു മൂടും. പാ​ടി​ത്ത​ള​രു​മ്പോൾ കു​ട​ത്തിൽ നി​ന്നു ചി​ര​ട്ട​യി​ലേ​ക്കു ചെ​രി​ച്ചു് ആശാൻ ഇട​യ്ക്കി​ടെ മോ​ന്തും. അതു കാ​ണു​മ്പോൾ കളി കാണാൻ വന്നു​കൂ​ടിയ കി​ഴ​വ​ന്മാ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ നി​ന്നു നു​ണ​ത്ത​ത്തി​ന്റെ ചില ശബ്ദം പൊ​ങ്ങും:

“ആശാനേ!”

ആശാ​നു് അപ്പോൾ ചെ​വി​ടു കേൾ​ക്കി​ല്ല. പക്ഷേ, അത്യാശ അവസരം നോ​ക്കി​ല​ല്ലോ. ആശാൻ മി​ണ്ടി​യാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും വി​ളി​ക്കേ​ണ്ട​വർ മു​റ​യ്ക്കു വി​ളി​ക്കും:

“ആശാനേ!”

കു​ടി​ക്കു​ന്ന​തു കള്ളാ​വു​മ്പോൾ ആശാനു കണ്ണും കാ​ണി​ല്ല.

“ഫൂ!” പാ​റ്റി​ത്തു​പ്പി, ചി​ര​ട്ട​കൊ​ണ്ടു കു​ട​ത്തി​ന്റെ വായ മൂടി നി​വർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന ആശാൻ ചു​റ്റി​ലും ഗൗ​ര​വ​പൂർ​വം ഒന്നു നോ​ക്കും. ഒന്നും സം​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത​മ​ട്ടിൽ ചി​ല​മ്പും കോൽ കു​ലു​ക്കി പാടാൻ തു​ട​ങ്ങും.

താളം പി​ഴ​ച്ചു ചോടു വെ​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ തല​യ്ക്കു് ചി​ല​മ്പും. കോൽ​കൊ​ണ്ടു് ആശാൻ കൊ​ട്ടും; എത്ര വലി​യ​വ​നാ​യാ​ലും ശരി. എന്തൊ​ക്കെ കു​റ്റ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യാ​ലും ആ കലാ​പ​രി​പാ​ടി കട​പ്പു​റ​ത്തെ ജീ​വി​ത​ത്തി​നു് ഒരു നവ​ചൈ​ത​ന്യം നൽകി; അതു തീർ​ച്ച…

ഒരു ദിവസം സന്ധ്യ​യ്ക്കു് പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാൻ കടലിൽ നി​ന്നു് വന്ന​തു് അൽ​പ്പം ജല​ദോ​ഷ​വു​മാ​യി​ട്ടാ​ണു്. രാ​ത്രി നല്ല കു​രു​മു​ള​കു കഷായം കു​ടി​ച്ചു മി​ണ്ടാ​തെ കി​ട​ന്നു. കാ​ല​ത്തു ജോ​ലി​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട​ണം. എഴു​ന്നേൽ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. തല പൊ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. വല്ലാ​ത്ത കനം. അസാ​മാ​ന്യ​മായ കു​ളി​രു​മു​ണ്ടു്.

“പനി​ക്കു​ന്ന​ല്ലോ? ദമ​യ​ന്തി തൊ​ട്ടു​നോ​ക്കി പറ​ഞ്ഞു.

“സാ​ര​മി​ല്ല.” പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാൻ അടി​മു​ടി മൂ​ടി​പ്പു​ത​ച്ചു തി​രി​ഞ്ഞു കി​ട​ന്നു. അന്നും പി​റ്റേ​ന്നും കല​ശ​ലായ പനി. ആശാൻ കോൽ​ക്ക​ളി​യൊ​ഴി​ച്ച മറ്റെ​ല്ലാ അട​വു​ക​ളും പയ​റ്റി​നോ​ക്കി. പനി വി​ടു​ന്നി​ല്ല. കടലിൽ ധാ​രാ​ളം മീ​നു​ള്ള കാ​ല​മാ​ണു്. ദണ്ഡം പി​ടി​ച്ചു കി​ട​ന്നാൽ കഷ്ട​ത്തി​ലാ​വും. അപൂർ​വ്വ​മാ​യേ കടൽ കൈ​യ​യ​ച്ചു് അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​റു​ള്ളൂ. ആ അനു​ഗ്ര​ഹം തല​കു​നി​ച്ചു വാ​ങ്ങാൻ കഴി​യാ​ത്ത​തിൽ പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാൻ വ്യ​സ​നി​ച്ചു. പനി വി​ടു​ന്നി​ല്ല. വി​ട്ടാ​ലും ക്ഷീ​ണം തീർ​ന്നു കടലിൽ വള്ളം ഇറ​ക്കാൻ ഇനി​യും ദിവസം പി​ടി​ക്കും. എന്താ​ണു് വഴി? ആലോ​ചി​ച്ചാ​ലോ​ചി​ച്ചു് ഒടു​വിൽ ഒരു തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ത്തു: പൊ​ക്ക​നെ പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കാം.

ദമ​യ​ന്തി പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ച്ചു. പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാൻ ശഠി​ച്ചു. കാ​ര്യം വലി​യൊ​രു വഴ​ക്കി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. മാ​തൃ​വാ​ത്സ​ല്യം മകനെ കേടു വരു​ത്തു​മെ​ന്നു് അച്ഛൻ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു. ജോ​ലി​ചെ​യ്യാൻ ആളി​ല്ലാ​തെ പട്ടി​ണി​കി​ട​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന നില വന്നി​ട്ടും വാ​ശി​പി​ടി​ക്കു​ന്ന ദമ​യ​ന്തി​യോ​ടു് ദീ​ന​പ്പാ​യിൽ തളർ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ആ മനു​ഷ്യൻ പറ​ഞ്ഞു:

“എടീ, ഇന്നു​ത​ന്നെ എന്റെ കണ്ണു​ചി​മ്മി​യാൽ…”

ദമ​യ​ന്തി മി​ണ്ടി​യി​ല്ല.

“നി​ന്റെ വായിൽ മണ്ണ്!” അൽ​പ്പാൽ​പ്പം കി​ത​പ്പു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും പൈ​തൽ​മ​ര​യ്ക്കാ​ന്റെ ശബ്ദം ഇട​റി​യി​ല്ല.

“നീ​യ​ത​നു​ഭ​വി​ക്കും. ഓനെ നീ കെ​ടു​ക്കും.”

അവൾ തേ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്; കണ്ണു തു​ട​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു്.

“കര​യേ​ണ്ട​തു നീ​യ​ല്ലെ​ടി, ഞാനാ.” പൈതൽ മര​യ്ക്കാൻ ഉറ​പ്പി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു: “വയ​സ്സു​കാ​ല​ത്തു കൊ​റ​ച്ചു വെ​ള്ളം തരണ്ട കയ്യ് പി​ടി​ച്ചു കെ​ട്ടാ​നാ നി​ന്റെ ഒക്കെ പൊ​റ​പ്പാ​ട്. വി​ധി​പോ​ലെ വന്നോ​ട്ടെ.”

മാ​തൃ​ഹൃ​ദ​യം കണ​ക്കു​കൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണു്. കഴി​ഞ്ഞ​തും നട​ക്കു​ന്ന​തും വരാ​നു​ള്ള​തും! ആകെ​ത്തുക കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല. മക​ന്റെ എടു​ത്തു​ചാ​ട്ട​മാ​ണു് കു​ഴ​പ്പം. ആരെ​ങ്കി​ലും ഒന്നു നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാൻ ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഇന്ന​തു ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നി​ല്ല. വല്ല​തും വന്നു​പോ​യാൽ എവി​ടെ​വെ​ച്ചു സഹി​ക്കും? മറ്റൊ​രു മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കാ​നി​ല്ല​ല്ലോ.

പി​തൃ​ഹൃ​ദ​യം ഭാ​വി​ക്കു രൂ​പം​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അന്ധ​മായ സ്നേ​ഹം​കൊ​ണ്ടു കർ​ത്ത​വ്യ​ത്തെ മറ​ക്കാൻ​പാ​ടി​ല്ല. മക​ന്റെ പേരിൽ അമ്മ​യോ​ളം തന്നെ അച്ഛ​നു​മു​ണ്ടു് വാ​ത്സ​ല്യ​വും അധി​കാ​ര​വും. വി​ളി​ച്ചു പറയാം. പോയി ജോലി ചെ​യ്യ​ട്ടെ. നല്ലൊ​രു മനു​ഷ്യ​നാ​വ​ട്ടെ.

“മോനേ, പൊ​ക്കാ!”

മു​റ്റ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന പൊ​ക്കൻ വി​ളി​കേ​ട്ടു. കു​ടി​ലി​ന്ന​ക​ത്തേ​ക്കു കട​ന്നു​വ​ന്നു.

“മോനേ, നീ​യി​ന്നു കടലിൽ പോണം.”

പൊ​ക്കൻ അമ്മ​യെ നോ​ക്കി. അമ്മ തല​കു​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഒന്നും പറ​യു​ന്നി​ല്ല.

“അച്ഛ​ന്റെ വലേം വളേ​ളാം എടു​ത്തോ. ആരെ​ങ്കി​ലും രണ്ടാ​ളെ​ക്കൂ​ടി വി​ളി​ച്ചോ.”

അമ്മ അനു​കൂ​ലി​ക്കു​ന്നി​ല്ല; നി​ഷേ​ധി​ക്കു​ന്നു​മി​ല്ല.

“ചരേ​ക്ക​ണേ.” അച്ഛൻ ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

മറ്റൊ​ന്നും കേൾ​ക്കാൻ അവൻ നി​ന്നി​ല്ല.

“ഞാൻ വരു​ന്നു, ഞാൻ വരു​ന്നു, നി​ന്റെ വി​രി​മാ​റി​ലേ​ക്കെ”ന്നു് അവ​ന്റെ സന്തോ​ഷം​കൊ​ണ്ടു വി​ടർ​ന്ന കണ്ണു​കൾ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​മ്പോ​ലെ തോ​ന്നി…

ഉച്ച​തി​രി​ഞ്ഞു് അഞ്ച​ടി​യാ​യ​പ്പോൾ പാ​ഞ്ചാ​ലി പതി​വു​പോ​ലെ കടൽ​ത്തീ​ര​ത്തേ​ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. അന്നി​ത്തി​രി വി​സ്ത​രി​ച്ചു​ത​ന്നെ ചമ​യ​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി. ഇയ്യ​ത്തോല തു​ട​ച്ചു കാ​തി​ലി​ട്ടു. നന​ച്ചു വെ​ളു​പ്പി​ച്ചു കഞ്ഞി​പി​ഴി​ഞ്ഞു​ണ​ക്കിയ രണ്ടാം​മു​ണ്ടെ​ടു​ത്തു മാ​റു​മ​റ​ച്ചു. ചാ​ണ​ക​വും കരി​യും ചേർ​ത്തു മെ​ഴു​കിയ നി​ല​ത്തു നീ​രു​റ്റി​ച്ചു തിലകം തൊ​ട്ടു. തല​മു​ടി​യ​ഴി​ച്ചു ചീ​ക്കു പോ​ക്കി നെ​റു​ക​യിൽ കെ​ട്ടി​വെ​ച്ചു. മു​റ്റ​ത്തെ ചമ്പ​ക​പ്പാ​ല​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരു പൂ​ക്കുല പൊ​ട്ടി​ച്ചു തല​മു​ടി​ക്കെ​ട്ടിൽ തി​രു​കി​യ​പ്പോൾ ചമ​യ​ങ്ങ​ളേ​താ​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞ മട്ടാ​യി. മൂ​ട്ടിൽ കര​യു​ള്ള തു​ണി​യാ​ണു​ടു​ത്ത​തു്. അതി​ന്റെ വക്കു​ക​ര​യും ചൊ​ട്ടി​യും അവൾ​ക്കു കൂ​ടു​ത​ലി​ഷ്ട​മാ​ണു്. മീൻ​കൊ​ട്ട​യു​മെ​ടു​ത്തി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ മു​ഖ​ത്തി​ന്റെ ചന്ത​മൊ​ന്നു കണ്ടാൽ വേ​ണ്ടി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നി. വെ​ള്ളം നി​റ​ച്ച കല​ത്തി​ന​ടു​ത്തു​ചെ​ന്നു കു​നി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. അള​ക​ങ്ങൾ നെ​റ്റി​യിൽ വീണു വക​തി​രി​വി​ല്ലാ​തെ ഇഴ​യു​ക​യാ​ണു്. അതൊ​ന്നു് ഒതു​ക്കി ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തി പതു​ക്കെ നട​ന്നു.

വി​ള​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കു​ന്ന കടലിൽ കൊ​യ്ത്തി​നി​റ​ങ്ങിയ മര​യ്ക്കാ​ന്മാ​രെ​യും കാ​ത്തു് പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളും കു​ട്ടി​ക​ളും പൂ​ഴി​പ്പ​ര​പ്പിൽ അവി​ടെ​വി​ടെ തി​ങ്ങി​ക്കൂ​ടി. വെ​ള്ള​പ്പായ നി​വർ​ത്തിയ കൊ​ച്ചു​വ​ള്ള​ങ്ങൾ ഓള​ത്ത​ട്ടു​ക​ളിൽ കി​ട​ന്നാ​ടി കര​പ​റ്റു​ക​യാ​ണു്.

അടു​ത്തും അക​ല​ത്തു​മു​ള്ള വള്ള​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ചാ​ലി ജി​ജ്ഞാ​സ​യോ​ടെ നോ​ക്കി. പൊ​ക്കൻ നടാടെ ജീ​വി​താ​യോ​ധ​ന​ത്തി​നി​റ​ങ്ങിയ ദി​വ​സ​മാ​ണു്. കൈ​നേ​ട്ടം എങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് അവൾ​ക്ക​റി​യ​ണം. ഭാ​വി​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ജയാ​പ​ജ​യ​ങ്ങൾ അള​ന്നു തി​ട്ട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു മി​ക്ക​വാ​റും അന്ന​ത്തെ അനു​ഭ​വം വെ​ച്ചാ​യി​രി​ക്കും. വെറും കൈ​യോ​ടെ കട​ലിൽ​നി​ന്നു തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നാൽ ആയു​ഷ്കാ​ലം മു​ഴു​വ​നും പ്ര​തി​ഫ​ല​മി​ല്ലാ​തെ പ്ര​യ​ത്നി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. അവൾ​ക്ക​തു വി​ചാ​രി​ക്കാൻ​കൂ​ടി വയ്യാ.

“ന്റെ കാ​വി​ല​മ്മേ, ചതി​ക്ക​ല്ലേ!” അറി​യാ​തെ അവ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടു​കൾ മന്ത്രി​ച്ചു. കണ്ണു​കൾ​പാ​തി അട​ഞ്ഞു. വേ​ട്ടു​വ​ശ്ശേ​രി​ക്കാ​വി​ലെ വെ​ളി​ച്ച​പ്പാ​ടി​ന്റെ ചോര വാർ​ന്നൊ​ഴു​കു​ന്ന കഷ​ണ്ടി​ത്ത​ല​യും ചെ​ത്തി​മാ​ല​യ​ണി​ഞ്ഞ മാ​റി​ട​വും അവ​ളു​ടെ മനോ​മു​കു​ര​ത്തിൽ തെ​ളി​ഞ്ഞു വന്നു. അവ​ളു​ടെ സങ്ക​ല്പ​ത്തി​ലു​ള്ള ഭഗ​വ​തി​യു​ടെ രൂപം അതാ​ണു്.

കര​യ്ക്ക​ണ​യു​ന്ന വള്ള​ങ്ങ​ളു​ടെ സം​ഖ്യ​യും കട​പ്പു​റ​ത്തെ ബഹ​ള​വും വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. കാ​ക്ക​യും പരു​ന്തും കച്ച​വ​ട​ക്കാ​രും കു​ട്ടി​ക​ളും അച്ച​ട​ക്ക​മി​ല്ലാ​തെ ശബ്ദി​ക്കു​ന്നു.

“പാ​ഞ്ചാ​ലീ!” വളളം കര​യ്ക്ക​ടു​പ്പി​ച്ചു് കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ​മ​ര​യ്ക്കാൻ വി​ളി​ച്ചു. അവൾ ബഹ​ള​ത്തിൽ നി​ന്നു വി​ട്ടു​മാ​റി നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആദ്യ​ത്തെ വിളി കേ​ട്ടി​ല്ല. രണ്ടാ​മ​തും വി​ളി​ച്ചു. അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി അച്ഛ​നാ​ണു് വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്. അടു​ത്തു ചെ​ന്നു. അച്ഛ​ന്റെ വള്ളം നി​റ​ഞ്ഞു​വ​ഴി​യു​ന്നു. അച്ഛൻ വല്ലാ​തെ തളർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. വയ​സ്സു​കാ​ല​മ​ല്ലേ?

“ദാ, മോളേ.” പ്ര​ത്യേ​കം തി​ര​ഞ്ഞു​വെ​ച്ച നല്ല കു​റ​ച്ചു മത്സ്യ​മെ​ടു​ത്തു കു​ഞ്ഞി​ക്ക​ണ്ണൻ മര​യ്ക്കാൻ പൂ​ഴി​യി​ലേ​ക്കെ​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു. അവൾ അതൊ​ക്കെ വാരി കൊ​ട്ട​യി​ലാ​ക്കി. വള്ള​ങ്ങൾ പി​ന്നെ​യും വഴി​ക്കു​വ​ഴി കര​യ്ക്ക​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അച്ഛൻ കച്ച​വ​ട​ക്കാ​രു​മാ​യി പി​ശ​കു​ന്നു. പി​ശ​ക​ട്ടെ. തൽ​ക്കാ​ലം അവൾ​ക്ക​തിൽ താൽ​പ​ര്യ​മി​ല്ല. അക​ല​ത്ത​ക​ല​ത്തു നീ​ല​ജ​ല​പ്പ​ര​പ്പിൽ അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ പാ​റി​ക്ക​ളി​ച്ചു. അങ്ങു വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ന​ടു​ത്തു ചന്ദ​ന​പ്പൊ​ട്ടു​പോ​ലൊ​രു വെ​ളു​പ്പു്. അതു പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ വലു​താ​വു​ക​യാ​ണു്. അവൾ ഇമ​വെ​ട്ടാ​തെ നോ​ക്കി​നി​ന്നു. അതേ, അതൊരു വള്ള​മാ​ണു്. സം​ശ​യി​ക്കാ​നി​ല്ല. അനു​കൂ​ല​മായ കാ​റ്റു്. വെ​ള്ള​പ്പായ നി​വർ​ത്തി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇരു​വ​ശ​ത്തു​മു​ള്ള തണ്ടു​കൾ വെ​ള്ള​ത്തിൽ നു​ര​മാ​ന്തു​ന്നു. പറ​ക്കു​ക​യാ​ണ​തു്.

വല്ലാ​ത്ത ഉദ്വേ​ഗം. അതെ​ന്തി​നാ​ണെ​ന്നു് അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. മീൻ​പി​ടി​ക്കാൻ പോയ വള്ള​ങ്ങൾ പലതും തി​രി​ച്ചു വരു​ന്ന​തു് അവൾ കണ്ടു. അത​വ​ളിൽ ഒരു വി​കാ​ര​വും ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ല്ല. തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാർ ഒന്നി​ച്ചു പാ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്. അതവൾ കേ​ട്ടു. അവൾ​ക്കും പാ​ട​ണ​മെ​ന്നു് തോ​ന്നി. ഒപ്പം ആഹ്ളാ​ദി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി. ആ പൂ​ഴി​പ്പ​ര​പ്പിൽ ഓടാ​നും തല​കു​ത്തി മറി​യാ​നും തോ​ന്നി. കടൽ​വെ​ള്ളം കീ​റി​മു​റി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വള്ള​ക്കൊ​മ്പു കര​പ​റ്റു​ക​യാ​ണു്. അവൾ തന്ന​ത്താൻ മറ​ന്നു മു​മ്പോ​ട്ടോ​ടി. ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റിയ വെ​ള്ളം തെ​റി​ച്ചു് അവ​ളു​ടെ ഉടു​വ​സ്ത്രം പാ​തി​യും നന​ഞ്ഞു. വള്ളം നി​ന്നു. കൂ​ട്ടു​കാർ​ക്കു നിർ​ദേ​ശ​ങ്ങൾ നൽകി പൊ​ക്കൻ അതിൽ നി​ന്നു ചാ​ടി​യി​റ​ങ്ങി. അവ​രു​ടെ നോ​ട്ട​മി​ട​ഞ്ഞു. കണ്ണു​കൾ പര​സ്പ​രം സം​സാ​രി​ച്ചു.

കൈ​നേ​ട്ടം മോ​ശ​മ​ല്ല. ഭാ​വി​യെ​പ്പ​റ്റി സം​ശ​യി​ക്കാ​നി​ല്ല. വള്ളം നി​റ​ച്ചും അഗാ​ധ​ക്ക​ട​ലിൽ നി​ന്നു​മാ​ത്രം പി​ടു​ത്തം​കി​ട്ടാ​റു​ള്ള നല്ല ദി​നു​സ്സു മത്സ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. അവൾ​ക്കാ​ശ്വാ​സ​മാ​യി. ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ അവ​രൊ​ത്തു​ചേർ​ന്നു നട​ന്നു. തോളിൽ വലയും തല​യിൽ​തൊ​പ്പി​ക്കു​ട​യും ഹൃദയം നി​റ​ച്ചു സന്തോ​ഷ​വും പേറി നട​ക്കു​ന്ന പൊ​ക്ക​നെ അവൾ കളി​യാ​ക്കി:

“തളർ​ന്നു​പോ​യ​ല്ലോ!”

“മീൻ​പി​ടി​ച്ചി​റ്റ​ല്ല.” ഉടനെ അവൻ ഉത്ത​രം പറ​ഞ്ഞു.

“പി​ന്നെ?” ഒപ്പ​മെ​ത്താൻ തല​യി​ലെ മീൻ​കൊ​ട്ട​യും പി​ടി​ച്ചു് അവൾ​ക്കു പാ​യേ​ണ്ടി​വ​ന്നു.

“നി​ന്നെ കണ്ടി​റ്റ്.’ പൂ​ഴി​പ്പ​ര​പ്പി​ന്റെ അറ്റ​ത്തെ​ത്തി അവൻ തി​രി​ഞ്ഞു നി​ന്നു.

“എന്നെ കണ്ടാ​ലെ​ന്തി​നാ തളർ​ന്നു്?” അവൾ അൽ​പ്പം വി​ട്ടു​നി​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു.

“നി​ന്നെ ഇങ്ങ​നെ കണ്ടാൽ ആരും തളരും.” തല​മു​ടി​ക്കെ​ട്ടി​ലെ പൂ​ക്കു​ല​യി​ലാ​ണ​വൻ നോ​ക്കു​ന്ന​തു്.

“എന്നാ​ലെ​ന്നെ കാ​ണ​ണ്ടാ​ന്നു് വെ​ച്ചോ.” അൽ​പ്പം അക​ല​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി ചാ​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കു​ന്നൊ​രു നെ​ല്ലി​ക്ക​മ്പു പൊ​ട്ടി​ച്ചു് അവൾ കൈയിൽ വെ​ച്ചു.

“വടി​യെ​ന്തി​നാ?” പൊ​ക്കൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

“തല്ലാൻ.” അവൾ കൂ​സ​ലി​ല്ലാ​തെ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

“ആരെ? അവൻ പേടി അഭി​ന​യി​ച്ചു.

“അതോ?” അവൾ കണ്ണു​രു​ട്ടി പേ​ടി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു:

“മീൻ​കൊ​ട്ടേ​ല് കക്കാൻ വരു​ന്ന കാ​ക്കേന.”

രണ്ടു​പേ​രും പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. അവൻ തല​യിൽ​നി​ന്നു തൊ​പ്പി​ക്കു​ട​യെ​ടു​ത്തു മീൻ​കൊ​ട്ട മൂടി.

“ഇനി​യെ​ന്തി​നാ തല്ലു​ന്ന​തു്?”

“കക്കാൻ വന്നാ​ല് ഇനീം തല്ലും”

“എന്നാൽ അതു കാ​ണ​ട്ടെ.” അവൻ അവ​ളു​ടെ കൈ​യി​ലെ വടി തട്ടി​പ്പ​റി​ച്ചോ​ടി. അവൾ മിൻ​കൊ​ട്ട താ​ഴ​ത്തി​റ​ക്കി​വെ​ച്ചു് അവനെ പി​ന്തു​ടർ​ന്നു. അവൻ പിടി കൊ​ടു​ത്തി​ല്ല. അവൾ ഓടി​യോ​ടി തളർ​ന്നു. കാലു കു​ഴ​ഞ്ഞു പൂ​ഴി​യിൽ വീണു. അവൻ വി​ജ​യ​ഭാ​വ​ത്തിൽ അടു​ത്തു​വ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു;

“തളർ​ന്നു​പോ​യ​ല്ലോ!”

അവൾ മി​ണ്ടി​യി​ല്ല.

“തോ​റ്റോ?” പി​ന്നെ​യും ചോ​ദ്യം.

“തോ​റ്റു.” അവൾ സമ്മ​തി​ച്ചു. രണ്ടു​പേ​രും പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. വ്യ​ക്ത​മായ കാ​ര​ണ​മി​ല്ലാ​തെ പര​സ്പ​രം പറ​യു​ന്ന ഓരോ വാ​ക്കി​നും അവർ ചി​രി​ച്ചു. തൊ​ട്ടു​തൊ​ട്ടി​രു​ന്നു ഗൗ​ര​വ​മു​ള്ള വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളും അവൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. പൊ​ക്കൻ ജീ​വി​ത​ത്തി​നു പു​തി​യൊ​രർ​ത്ഥം കണ്ടെ​ത്തിയ ദി​വ​സ​മാ​ണു്. പലതും ആലോ​ചി​ച്ചു​റ​യ്ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടു്. അന്ന​ന്നു പി​ടി​ക്കു​ന്ന മത്സ്യം നല്ല​വി​ല​യ്ക്കു വി​ല​ക്ക​ണം. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു ചെലവു ചെ​യ്തു ദി​വ​സ​വും എന്തെ​ങ്കി​ലും സമ്പാ​ദി​ക്ക​ണം. സമ്പാ​ദ്യം ഒരു​മി​ച്ചു​ചേർ​ത്തു സ്വ​ന്ത​മാ​യി വള്ളം വാ​ങ്ങ​ണം. മര​യ്ക്കാ​ന്റെ ഏറ്റ​വും വലിയ സമ്പാ​ദ്യം വള്ള​മാ​ണു്. കൂ​ടി​യാ​ലോ​ചന അങ്ങ​നെ​യ​ങ്ങ​നെ നീ​ണ്ടു​പോ​യി. ഒടു​വിൽ കു​ള്ള​ക്ക​ണ്ണി​ട്ടു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു: “കള്ളു കു​ടി​ക്ക്യോ?”

“ഇല്ല.”

“ഒരി​ക്ക​ലും?”

“ഊഹും.”

“തല്ല്യോ?”

“ആരെ?”

“കെ​ട്ട്യോ​ളെ.”

അതു പറ​യു​മ്പോൾ പൊ​ക്ക​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കാൻ അവൾ​ക്കു വിഷമം. കൈ​വി​രൽ​കൊ​ണ്ടു പൂ​ഴി​യിൽ എന്തൊ​ക്കെ​യോ അവൾ വര​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. താ​മ​ര​വ​ള​യം​പോ​ലു​ള്ള ആ കൈ​ത്ത​ണ്ട​യിൽ അവൻ പി​ടി​ച്ചു. അവൾ പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ച്ചി​ല്ല. ഹൃ​ദ​യ​സ്പ​ന്ദ​നം പര​സ്പ​രം കേൾ​ക്കാം. ശരീരം മു​ഴു​വൻ കു​ളി​രു​കോ​രി​യി​ടു​ന്ന അനു​ഭ​വം.

ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ന്റെ കറു​പ്പു​ച​ര​ടിൽ തൂ​ങ്ങു​ന്ന സൂ​ര്യൻ ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ കഴു​ത്തിൽ മം​ഗ​ല്യ​ത്താ​ലി ചാർ​ത്തു​ന്നു. അന്തി​പ്രഭ പൊൻ​ക​മ്പി​ക​ളാ​ക്കി മാ​റ്റിയ അള​ക​ങ്ങൾ പാ​ഞ്ചാ​ലി​യു​ടെ നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തിൽ വള​ഞ്ഞു നി​ഴ​ലു​ക​ളു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. നാ​ണം​കൊ​ണ്ടു തു​ടു​ത്ത കവി​ള​ത്തെ നു​ണ​ക്കു​ഴി സി​ന്ദൂ​ര​ച്ചെ​പ്പു​കൾ​പോ​ലെ തി​ള​ങ്ങു​ന്നു. എന്താ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തെ​ന്നു് രണ്ടാൾ​ക്കും നി​ശ്ച​യ​മി​ല്ല, വാ​ക്കു​കൾ കണ്ഠ​ത്തിൽ കി​ട​ന്നു വറ്റി​പ്പോ​കു​ന്നു. നോ​ട്ട​ത്തി​നു വാ​ചാ​പ്ര​സം​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ കരു​ത്തു​ണ്ടാ​വു​ന്നു!

ആരോ വി​ളി​ക്കു​ന്ന ശബ്ദം. പാ​ഞ്ചാ​ലി​യാ​ണു് കേ​ട്ട​തു്. അവൾ തട്ടി​പ്പി​ട​ഞ്ഞെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു ചു​റ്റും നോ​ക്കി.

“അമ്മ”

അതെ. മകനെ കാ​ത്തി​രു​ന്നു കാ​ണാ​തെ എരി​പൊ​രി സഞ്ചാ​രം കൊ​ണ്ടു ദമ​യ​ന്തി ഒടു​വിൽ അന്വേ​ഷി​ച്ചു പു​റ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്.

“അതാ, അമ്മ വരു​ന്നു​ണ്ടു്.” അവൾ പി​ന്നെ​യും പറ​ഞ്ഞു. എഴു​ന്നേ​റ്റു വേഗം പോ​കാ​നു​ള്ള ഒര​പേ​ക്ഷ​കൂ​ടി അതി​ല​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. നേരെ വീ​ട്ടിൽ ചെ​ല്ലാ​തെ വഴി​യി​ലി​രു​ന്നു സം​സാ​രി​ച്ചു് അവ​ളു​മാ​യി നേരം കള​ഞ്ഞ​തിൽ അമ്മ​യ്ക്കെ​ന്തു തോ​ന്നു​മോ, ആവോ?

പൊ​ക്കൻ അന​ങ്ങി​യി​ല്ല. വര​ട്ടെ. അമ്മ​യ്ക്കി​തൊ​ക്കെ മന​സ്സി​ലാ​വ​ണ​മെ​ന്നൊ​രു ഭാവം ആ മു​ഖ​ത്തു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നും. ഒന്നു പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു​കൂ​ടി​യി​ല്ല. അവ​ളാ​ണു് കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ലാ​യ​തു്. ഓടി​പ്പോ​യാ​ലോ? അയ്യേ, അപകടം!

ദമ​യ​ന്തി അടു​ത്തെ​ത്തി. അവൻ പൂ​ഴി​യിൽ മലർ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

“മോനേ, നീ​യെ​ന്തെ​ടാ കുടീൽ വരാ​ത്ത​തു്?”

“തെ​ര​ക്കെ​ന്താ​മ്മേ?” ഒരു ഭാ​വ​വ്യ​ത്യാ​സ​വു​മി​ല്ലാ​തെ അവൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

“പെറ്റ വയ​റാ​ണു് മോനേ! മന​സ്സിൽ തീയും കോ​രി​യി​ട്ടാ ഇത്രേം നേരം കയി​ച്ച​തു്.”

“ഇപ്പം തീ​ത്ത​ണി​ഞ്ഞി​ല്ലേ അമ്മേ?” ആ ഫലിതം അമ്മ​യ്ക്കു ദഹി​ച്ചി​ല്ല.

പാ​ഞ്ചാ​ലി ശ്വാ​സ​മ​ട​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു നി​ന്നു. അവ​ളോ​ടെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും ചോ​ദി​ക്കും. ചോ​ദി​ച്ചാൽ എന്തു​പ​റ​യും? എങ്ങ​നെ പറയും? അതാ​ലോ​ചി​ച്ചാ​ണ​വൾ വി​ഷ​മി​ച്ച​തു്. പക്ഷെ, ഒന്നും സം​ഭ​വി​ച്ചി​ല്ല. ദമ​യ​ന്തി അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കി​യി​ല്ല. അവ​ളു​ടെ സാ​ന്നി​ദ്ധ്യം അം​ഗീ​ക​രി​ച്ച​തു പോ​ലു​മി​ല്ല. അതു് അതി​ലേ​റെ​ക്കു​ഴ​പ്പം. എല്ലാം തക​രാ​റാ​യെ​ന്നു പാ​ഞ്ചാ​ലി​ക്കു​തോ​ന്നി. അച്ഛ​നോ​ടു മീനും വാ​ങ്ങി നേരേ കു​ടി​യി​ലേ​ക്കു പോയാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു. കാ​ത്തു നി​ന്ന​താ​ണു് കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തു്. അവിടെ നിൽ​ക്കാൻ വയ്യ. ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ കട​ന്നു​ക​ള​യാ​നും വയ്യ. തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കും. അവൾ വി​ഷ​മി​ച്ചു​നി​ന്നു വി​യർ​ത്തു!

“വാടാ. പോരീ.” ദമ​യ​ന്തി തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കാ​തെ നട​ന്നു.

“അച്ഛൻ കാ​ത്തി​രി​ക്ക്യാ.”

“അച്ഛ​നു് പനി​ക്കു​ന്ന്ണ്ടോ, അമ്മേ?” എഴു​ന്നേൽ​ക്കു​മ്പോൾ അവൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

“കു​ടീ​ല് വന്നി​റ്റ​റി​ഞ്ഞാ​പ്പോ​രേ? ഓ! ഇപ്പ​ള​വ​ന്റ്യൊ​രു തി​ടു​ക്കം. തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കാ​തെ​യാ​ണു് ദമ​യ​ന്തി പറ​ഞ്ഞ​തു്. ആ സ്വ​ര​ത്തിൽ പരി​ഭ​വ​മു​ണ്ടു്.

എല്ലാ​റ്റി​നും കാരണം താ​നാ​ണെ​ന്നു പാ​ഞ്ചാ​ലി​ക്കു തോ​ന്നി. അമ്മ​യു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ പൊ​ക്കൻ അവളെ കളി​യാ​യൊ​ന്നു നു​ള്ളി. അവൾ മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. തല​യു​യർ​ത്തി നോ​ക്കി​യി​ല്ല. അവൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു നട​ന്നു. അവൾ അപ്പോ​ഴും അന​ങ്ങാ​തെ തല താ​ഴ്ത്തി നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

അത്താ​ഴം കഴി​ഞ്ഞു കി​ട​ന്ന​പ്പോൾ അച്ചൻ കട​ലി​ലെ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളോ​രോ​ന്നു ചോ​ദി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഉറ​ക്കം കൺ​പോ​ള​ക​ളെ ഉഴി​ഞ്ഞു താ​ഴ്ത്തു​ക​യാ​ണു്. അദ്ധ്വാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ ഉറ​ക്ക​ത്തി​നാ​ണു് സ്വാ​ദു്. അച്ഛ​ന്റെ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ പലതും അവൻ കേ​ട്ടി​ല്ല. പ്ര​ജ്ഞ അലി​ഞ്ഞ​ലി​ഞ്ഞു് ഇല്ലാ​താ​യി.

ആരൊ​ക്കെ​യോ പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു ബഹളം കൂ​ട്ടു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാ​ണു​ണർ​ന്ന​തു്. കണ്ണു തി​രു​മ്മി​ക്കൊ​ണ്ടു പു​റ​ത്തു കട​ന്നു. നേരം പു​ലർ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. ഇരു​ട്ടു് മര​ത്ത​ണ​ലു​ക​ളിൽ അപ്പോ​ഴും തളം കെ​ട്ടി​നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. മണ്ണാ​ത്തി​ക്കി​ളി​കൾ പ്ര​ഭാ​ത​പ്രാർ​ത്ഥന ആരം​ഭി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആരൊ​ക്കെ​യാ​ണു് മു​റ്റ​ത്തു തി​ങ്ങി​ക്കൂ​ടി​യ​തു്? കട​പ്പു​റ​ത്തെ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രിൽ മി​ക്ക​വ​രു​മു​ണ്ടു്. എന്താ​ണു് വി​ശേ​ഷം? ചോ​ദി​ക്കാ​നി​ട​കി​ട്ടി​യി​ല്ല; കൂ​ട്ട​ത്തിൽ നി​ന്നൊ​രാൾ പറ​ഞ്ഞു:

“പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പൽ.”

“എവിടെ?” പൊ​ക്കൻ അക്ഷ​മ​നാ​യി ചോ​ദി​ച്ചു.

“ആലി​ക്കു​ട്ടി മാ​പ്പി​ളേ​ന്റെ വീ​ട്ടി​ന്ന​ടു​ത്തു് കടലിൽ ഒരു പത്തേ​മാ​രി അടു​ത്തി​റ്റു​ണ്ടു്. പറ​ങ്കി​ക​ളെ പത്തേ​മ്മാ​രി​യാ.”

“നീ കണ്ടോ?” പറഞ്ഞ ആളോടു പൊ​ക്കൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഞാ​ളെ​ല്ലാ​രും കണ്ടി​ക്കി.”

പി​ന്നെ ചോ​ദ്യോ​ത്ത​ര​ത്തി​നു സമയം കളയാൻ പൊ​ക്ക​നൊ​രു​ങ്ങി​യി​ല്ല. മു​മ്പോ​ട്ടോ​ടി, പത്തേ​മ്മാ​രി നിൽ​ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു്. അമ്മ അക​ത്തു​നി​ന്നു് എന്തൊ​ക്കെ​യോ വി​ളി​ച്ചു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. അവൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ല.

കു​രി​ശ​ട​യാ​ള​മു​ള്ള വലിയ വെ​ള്ള​പ്പായ നി​വർ​ത്തിയ ഒരു പത്തേ​മ്മാ​രി പു​ലർ​ച്ച​ക്കാ​റ്റിൽ ആടി​യും ഇള​കി​യും നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു് അവൻ കണ്ടു. സം​ശ​യി​ക്കാ​നി​ല്ല; കു​രി​ശ​ട​യാ​ളം മറ്റാ​രും ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​റി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്താ​ണു് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു്? എല്ലാ​വ​രും നി​ന്നാ​ലോ​ചി​ച്ചു. പത്തേ​മ്മാ​രി പരി​ശോ​ധി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പൊ​ക്ക​ന​ഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു;

“പറ​ങ്കി​ക​ളു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ?”

“പീ​ര​ങ്കി​യു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ!”

പലർ​ക്കും പല സം​ശ​യ​മാ​ണു്. ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ കാ​ണാ​മെ​ന്നൊ​രു ഭാ​വ​മാ​ണു് പൊ​ക്ക​നു്… ചെ​റി​യൊ​രു തോണി ഉന്തി​ത്ത​ള്ളി വെ​ള്ള​ത്തി​ലി​റ​ക്കി പൊ​ക്കൻ അതിൽ ചാ​ടി​ക്ക​യ​റി. ഒരു​മി​ച്ചു വേറെ രണ്ടു​പേ​രും. പത്തേ​മ്മാ​രി​യു​ടെ നേർ​ക്കു് അവൻ തി​ര​ക്കി​ട്ടു തു​ഴ​ഞ്ഞു.

പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ടു കയ​റി​നോ​ക്കി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു് മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. ആരും അതി​ലി​ല്ല. ആളു​ക​ളി​ല്ലാ​തെ ഒരു പത്തേ​മ്മാ​രി തനി​ച്ചു് അവിടെ വന്നു നിൽ​ക്കി​ല്ല. ആളുകൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. അവർ ഏതോ ആവ​ശ്യ​ത്തി​നു കര​യ്ക്കി​റ​ങ്ങി​യ​താ​യി​രി​ക്ക​ണം. കരയിൽ ആപ​ത്തു​ണ്ടു്. തീർ​ച്ച. പത്തേ​മ്മാ​രി​യിൽ കണ്ടെ​ത്തിയ വെ​ണ്മ​ഴു​വും വാളും കു​ന്ത​വും അവർ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു. പാമരം കൊ​ത്തി​മു​റി​ച്ചു പായ കട​ലി​ലേ​ക്കു തള്ളി. ഇരു​വ​ശ​ത്തും ഘടി​പ്പി​ച്ച തണ്ടു​കൾ കൊ​ത്തി​മു​റി​ച്ചു് ഉപ​യോ​ഗ​ശു​ന്യ​മാ​ക്കി. അവിടെ നിൽ​ക്ക​ട്ടെ. എളു​പ്പ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​വാൻ കഴി​യ​രു​തു്. കൂ​ടു​തൽ അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി പൊ​ക്ക​നും കൂ​ട്ടു​കാ​രും കി​ട്ടി​യേ​ട​ത്തോ​ളം ആയു​ധ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി കര​യി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു.

പര​സ്പ​രം ആളെ​ക്ക​ണ്ടു തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ മാ​ത്രം നേരം വെ​ളു​ത്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. പു​തി​യൊ​രു വി​ശേ​ഷം കണ്ടെത്തിയതപ്പോഴാണു്-​പത്തേമ്മാരിയിൽ നി​ന്നു് ആരോ കര​യ്ക്കി​റ​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. പാ​ദ​ര​ക്ഷ ധരി​ച്ചു​പൂ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ നട​ന്നു​പോയ അട​യാ​ളം കാ​ണാ​നു​ണ്ടു്. ആ അട​യാ​ളം പി​ന്തു​ടർ​ന്നു് ചിലർ അന്വേ​ഷ​ണ​മാ​രം​ഭി​ച്ചു. മാ​ളി​ക​യ്ക്ക​ലെ പടി​ക്ക​ലോ​ളം അട​യാ​ളം കാ​ണാ​നു​ണ്ടെ​ന്നു പോയവർ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു.

എല്ലാ സം​ശ​യ​ങ്ങ​ളും അതോടെ അവ​സാ​നി​ച്ചു. മാ​ളി​ക​യ്ക്കൽ പറ​ങ്കി​ക​ളു​ണ്ടു്. അവരെ പി​ടി​ക്ക​ണം. ജീ​വ​നോ​ടെ കട​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ചു ചുടണം. ആർ​ത്തു​വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ​വ​രും മാ​ളി​ക​യ്ക്ക​ലേ​ക്കോ​ടി. അവിടെ വാതിൽ കൊ​ട്ടി​യ​ട​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. പു​ല​രും​തോ​റും വിവരം കേട്ട ആളുകൾ ഓടി​യെ​ത്തി. മാ​ളി​ക​യ്ക്ക​ലെ അതിർ​വ​ര​മ്പും വേ​ലി​യും ജന​ങ്ങൾ ചവി​ട്ടി​ത്ത​കർ​ത്തു. പറ​ങ്കി​ക​ളെ വി​ട്ടു​കി​ട്ടാൻ വേ​ണ്ടി ഒന്നി​ച്ചു് അവർ ആർ​ത്തു​വി​ളി​ച്ചു. വീ​ട്ടി​നു​ള്ളിൽ നി​ന്നു മറു​പ​ടി​യി​ല്ല. പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും ആർ​പ്പു​വി​ളി മു​ഴ​ങ്ങി.

കി​ളി​വാ​തി​ല​ന്ന​ടു​ത്തു് ആലി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ മുഖം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു.

“പി​ടി​യെ​ടാ പിടി!” ജന​ങ്ങൾ ഒന്നി​ച്ച​ല​റി.

സൂ​ര്യ​പ്ര​കാ​ശം പര​ന്നു. കടൽ​ക്കാ​റ്റി​നോ​ടൊ​പ്പം വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തെ വി​ശേ​ഷം അയൽ​പ​ക്ക​ത്തും ഒഴി​കി​ച്ചെ​ന്നു. ക്ര​മേണ മാ​ളി​ക​യ്ക്ക​ലെ തെ​ങ്ങിൻ​തോ​പ്പി​ലും അതിനു ചു​റ്റി​ലു​മാ​യി ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു മഹാ​സ​മു​ദ്രം തന്നെ അല​യ​ടി​ച്ചി​ര​മ്പി. ഒറ്റ​ക്കെ​ട്ടാ​യി ജന​ങ്ങ​ളാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. അക​ത്തൊ​ളി​പ്പി​ച്ച പറ​ങ്കി​ക​ളെ തു​റ​ന്നു​വി​ടാൻ. നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​യു​ന്തോ​റും ആലി​ക്കു​ട്ടി​യോ​ടു ജന​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള വൈരം വർ​ദ്ധി​ച്ചു​വ​ന്നു. വാതിൽ ചവി​ട്ടി​പ്പൊ​ളി​ക്കാ​നും വീടു കൈ​യേ​റാ​നും അക​ത്തൊ​ളി​പ്പി​ച്ച പറ​ങ്കി​ക​ളെ ബല​മാ​യി പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​നും ചി​ല​രൊ​രു​ങ്ങി. പൊ​ക്കൻ അവർ​ക്കു നേ​തൃ​ത്വം നൽകി. പ്രാ​യം കൂ​ടി​യ​വർ ആ നടപടി സ്വീ​കാ​ര്യ​മ​ല്ലെ​ന്നു് അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. നി​ല​വി​ലു​ള്ള നി​യ​മ​ത്തെ​യും രാ​ജാ​ജ്ഞ​യെ​യും ധി​ക്ക​രി​ക്ക​ലാ​വും അതു്. തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നെ വി​വ​ര​മ​റി​യി​ക്കാം. അദ്ദേ​ഹ​മെ​ടു​ക്ക​ട്ടെ തീ​രു​മാ​നം. മി​ക്ക​വാ​റും എല്ലാ​വർ​ക്കും യോ​ജി​ച്ച അഭി​പ്രാ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്. ഏതാനു പേർ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നെ വി​വ​ര​മ​റി​യി​ക്കാ​നോ​ടി.

ഓടി​ക്കി​ത​ച്ചെ​ത്തിയ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ ജന​ങ്ങൾ ആദ​ര​വോ​ടെ വഴി​യു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. ബഹളം നി​ല​ച്ചു.

എന്താ​ണു് സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന​റി​യാൻ ജന​ങ്ങൾ ശ്വാ​സ​മ​ട​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു​നി​ന്നു. വാതിൽ തു​റ​ക്കും. ആദ്യം ആലി​ക്കു​ട്ടി​യും കു​ടും​ബ​വും പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്നു നിൽ​ക്കും. വീടു പരി​ശോ​ധി​ക്കും. അക​ത്തൊ​ളി​പ്പി​ച്ച പറ​ങ്കി​ക​ളെ പി​ടി​ച്ചു​കെ​ട്ടി പു​റ​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വ​രും. മാ​ളി​ക​യ്ക്ക​ലെ മു​റ്റ​ത്തു​വെ​ച്ചു​ത​ന്നെ അവ​റ്റ​ക​ളെ ചത​യ്ക്ക​ണം. പല സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു​മാ​യി പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോയ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി, വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ലും കട​ലി​ലും വെ​ച്ചു നി​ഷ്ക​രു​ണം വധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട നിർ​ദോ​ഷി​ക​ളായ പലർ​ക്കും വേ​ണ്ടി പകരം വീ​ട്ടാ​നു​ള്ള സന്ദർ​ഭ​മാ​ണു്. ജന​ങ്ങൾ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​ന്റെ പിറകെ നട​ന്നു.

മാ​ളി​ക​യ്ക്ക​ലെ മു​റ്റ​ത്തി​റ​ങ്ങിയ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ തി​രി​ഞ്ഞു നി​ന്നു ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ​വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു:

“എല്ലാ​വ​രും വേ​ലി​ക്ക​പ്പു​റം പോയി നിൽ​ക്കിൻ. ആരാ​ന്റെ തൊ​ടി​യാ​ണു്. ഇവിടെ കൂ​ടി​നിൽ​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല.”

ജന​ങ്ങൾ സം​ശ​യി​ച്ചു​നി​ന്നു.

“പൂ​വ്വാ​ന​ല്ലേ പറ​ഞ്ഞ​തു്?” തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​ന്റെ കണ്ണു​കൾ ജ്വ​ലി​ച്ചു.

“മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ പ്ര​തി​നി​ധി​യാ​യി​ട്ടു ഞാ​നി​വി​ടെ​യു​ണ്ടു്. എല്ലാം വേ​ണ്ട​പോ​ലെ നട​ത്താ​നെ​നി​ക്ക​റി​യാം.”

മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ പേരു കേ​ട്ട​പ്പോൾ ജന​ങ്ങൾ​പ​തു​ക്കെ പിൻ​മാ​റി. മാ​ളി​ക​യ്ക്ക​ലെ വേ​ലി​ക്ക​പ്പു​റം കട​ന്നു നി​ന്നു.

ആലി​ക്കു​ട്ടി വാതിൽ തു​റ​ന്നു പു​റ​ത്തു​വ​ന്നു. ജന​ങ്ങൾ ഉറ്റു​നോ​ക്കി. തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നും ആലി​ക്കു​ട്ടി​യും എന്തൊ​ക്കെ​യോ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അതു​ക​ഴി​ഞ്ഞു് തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ അക​ത്തു കയറി.

“കൊ​ല്ല​ണം; ജീ​വ​നോ​ടെ ചുടണം.” പലരും ആർ​ത്തു​വി​ളി​ച്ചു. എല്ലാ​വ​രു​ടെ കണ്ണും വാ​തി​ലി​ന്നു നേർ​ക്കാ​ണു്. തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ പറ​ങ്കി​ക​ളെ പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​രും. പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ട​ത​ല്ലാ​തെ, പറ​ങ്കി​ക​ളെ കാ​ണാ​നി​തു​വ​രെ തര​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല. കാണണം. കാണും. കുശലം ചോ​ദി​ക്ക​ണം.

ആരാ​ണു് പു​റ​ത്തു​വ​ന്ന​തു്? തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ. പി​ന്നി​ലാ​രാ​ണു്? ആലി​ക്കു​ട്ടി. പി​ന്നെ? ആരു​മി​ല്ലേ? പറ​ങ്കി​ക​ളെ​വി​ടെ? ജന​ങ്ങൾ പര​സ്പ​രം പി​റു​പി​റു​ത്തു. തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ മു​റ്റ​ത്തി​റ​ങ്ങി. വേ​ലി​ക്ക​ടു​ത്തു വന്നു. മു​ഖ​ത്തു് ഗൗരവം കു​ടു​ത​ലാ​ണു്. എന്തോ പറ​യാൻ​ഭാ​വ​മു​ണ്ടു്. ജന​ങ്ങൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​നി​ന്നു.

“അക്ര​മ​മാ​ണു് നി​ങ്ങൾ കാ​ണി​ച്ച​തു്.” തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ ജന​ങ്ങ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “മാ​ന​മ​ര്യാ​ദ​യാ​യി കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്ന ഒരാ​ളു​ടെ വീടു് വള​ഞ്ഞു് അയാളെ ദ്രോ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു് കഠി​ന​മായ കു​റ്റ​മാ​ണു്. ഇത്ത​വണ ഞാ​നി​തു ക്ഷ​മി​ക്കു​ന്നു. തി​രു​മ​ന​സ്സ​റി​ഞ്ഞാൽ നി​ങ്ങൾ​ക്കു മാ​പ്പി​ല്ല. വേ​ഗ​ത്തി​ലെ​ല്ലാ​വ​രും സമാ​ധാ​ന​പ​ര​മാ​യി പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​യ്ക്കോ​ളിൻ. ഇവിടെ പറ​ങ്കി​ക​ളി​ല്ല. ആലി​ക്കു​ട്ടി രാ​ജ​ദ്രോ​ഹം ചെ​യ്യി​ല്ല.”

ജന​ക്കൂ​ട്ട​ത്തിൽ​നി​ന്നു പൊ​ക്കൻ മു​മ്പോ​ടു വന്നു. കൂ​ട്ടു​കാർ അവനെ പി​ടി​ച്ചു​നിർ​ത്തി. സം​സാ​രി​ക്കാൻ വി​ട്ടി​ല്ല… തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​ന്റെ വാ​ക്കു വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ ജന​ങ്ങൾ തയ്യാ​റാ​യി​ല്ല. വല്ല​തും പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചാൽ രാ​ജ​കോ​പ​ത്തി​നി​ട​യാ​വും. എല്ലാ​വ​രും കട​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി. അവി​ട​വി​ടെ കൂ​ടി​നി​ന്നു് ആലോ​ചി​ച്ചു. പൊ​ക്കൻ കൂ​ട്ടു​കാ​രോ​ടു​കൂ​ടി പത്തേ​മ്മാ​രി വെ​ട്ടി​പ്പൊ​ളി​ച്ചു കര​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു വന്നു. പറ​ങ്കി​കൾ​ക്കു പകരം പത്തേ​മ്മാ​രി ചുടാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. ജന​ങ്ങൾ​ക്കു​ത്സാ​ഹ​മാ​യി. അവർ ചു​റ്റും കൂ​ടി​നി​ന്നു് തീ​യെ​രി​ച്ചു. പറ​ങ്കി​കൾ​ക്കും തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നും ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്കും എതി​രാ​യി കടു​ത്ത വാ​ക്കു​കൾ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു. ഉണ​ക്ക​ച്ചു​ള്ളി​ക​ളും കൊ​മ്പു​ക​ളും പെ​റു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു തീ​യി​ലേ​ക്കെ​റി​ഞ്ഞു. ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ വലി​യൊ​രു തീ​ക്കു​ണ്ഡം സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു. പു​ക​യും ജ്വാ​ല​ക​ളും ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു​യർ​ന്നു.

Colophon

Title: Cuvanna Kaṭal (ml: ചു​വ​ന്ന കടൽ).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Eye Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2016.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Thikkodiayan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, ചു​വ​ന്ന കടൽ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: June 23, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to P. Pushpakumari (inheritor). The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the copyright holder and Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Late Autumn Plant, embroidery and mixed technique on fabric by Paul Klee (1879–1940). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.