മന​സ്സി​ന്റെ മൂ​ടു​പ​ടം പതു​ക്കെ നീ​ങ്ങു​ന്നു. മണ്ണി​ന്ന​ടി​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരു വി​ത്തു് മു​ള​ച്ചു​വ​രും​പോ​ലെ അബോ​ധാ​വ​സ്ഥ​യെ പി​ളർ​ന്നു കൊ​ണ്ടു് ഓർമ തല​പൊ​ക്കു​ന്നു.

ഉറ​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്നോ? അതേ, ഉറ​ക്കം​ത​ന്നെ. നീണ്ട ഉറ​ക്കം. പല രാ​ത്രി​ക​ളാ​യി ഉറ​ങ്ങീ​ട്ടി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു മതി​കെ​ട്ടു​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യ​താ​വ​ണം. ജോ​ലി​കൾ പല​തു​മു​ണ്ടു്. എഴു​ന്നേൽ​ക്ക​ണം; പു​റ​പ്പെ​ട​ണം. അങ്ങ​നെ മതി​കെ​ട്ടു​റ​ങ്ങ​രു​താ​യി​രു​ന്നു. കഴി​ഞ്ഞ രാ​ത്രി എന്തൊ​ക്കെ സം​ഭ​വി​ച്ചോ ആവോ!

പ്ര​ജ്ഞ പി​ന്നെ​യും മാ​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു തല​വ​ലി​ക്കു​ന്നു.

ഉറ​ക്ക​ത്തി​ന്റെ കയ​ത്തിൽ മു​ങ്ങു​ന്നു.

ആരെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ന്നു കു​ലു​ക്കി​വി​ളി​ച്ചെ​ങ്കിൽ! അമ്മ​യെ​വി​ടെ? വി​ളി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?

“മോനേ, പൊ​ക്കാ, പൊ​ക്കാ!” ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. ഇല്ല നല്ല പുതുമ! അമ്മ​യും ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​ണോ? എല്ലാ​വ​രും ഒരു​പോ​ലെ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​വ​ണം. എന്തു​പ​റ്റി?

ഓ! ഒന്നെ​ഴു​ന്നേ​ല്ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ! കൺ​പീ​ലി​കൾ ശക്തി​യോ​ടെ ഒന്നു തി​രു​മ്മി​യാൽ ഉറ​ക്കം വി​ട്ടു​നിൽ​ക്കും. കണ്ണു തു​റ​ക്കാൻ കഴി​യും. ഛേ! കൈകൾ അന​ങ്ങാൻ കൂ​ട്ടാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കാ​ലി​നും എന്തോ കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടു്. ഒരേ കി​ട​പ്പിൽ ഇള​കാ​തെ ഉറ​ങ്ങി​പ്പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അവ​യ​വ​ങ്ങൾ തരി​ച്ച​താ​വും. പണ്ടും അങ്ങ​നെ പറ്റീ​ട്ടു​ണ്ടു്. അല്പം കഴി​ഞ്ഞാൽ എല്ലാം നേ​രെ​യാ​വും.

ആരോ വരു​ന്നു​ണ്ടു്. നല്ല​തു്! തല​യ്ക്കാ​ണു് കു​ടു​തൽ കു​ഴ​പ്പം. ഉറ​ക്കെ പി​ടി​ച്ചു​കു​ലു​ക്ക​ണേ! എന്നാൽ കു​ഴ​പ്പ​മൊ​ക്കെ നീ​ങ്ങും.

തണു​ത്ത കൈ​വി​രൽ​കൊ​ണ്ടു നെ​റ്റി​യിൽ ആരോ തലോ​ടു​ന്നു, അതു വേ​ണ്ടാ. തലോ​ടു​മ്പോൾ ഉറ​ക്കം കൂ​ടു​ത​ലാ​വും. ആരാ​വ​ണം തലോ​ടു​ന്ന​തു്? അമ്മ​യു​ടെ കൈ​വി​ര​ലു​കൾ​ക്കു കൂ​ടു​തൽ തഴ​മ്പു​ണ്ടു്. ഇത​ങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. പൂ​വി​തൾ​പോ​ലെ നനു​ത്ത വി​ര​ലു​ക​ളാ​ണു്.

“പാ​ഞ്ചാ​ലി​യാ​ണോ?”

പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ തേ​ങ്ങു​ന്ന ശബ്ദം. അതേ, പാ​ഞ്ചാ​ലി​ത​ന്നെ, ഉറ​ങ്ങു​ന്ന​വ​രു​ടെ നെ​റ്റി തലോ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു വല്ല​വ​രും കര​യാ​റു​ണ്ടോ? ഇവൾ​ക്കെ​ന്തു​പ​റ്റി? നേരം പു​ല​രു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് ഇങ്ങ​നെ ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടോ​ടി​വ​ന്നു കരയാൻ കാരണം? ഒന്നും മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല. ചോ​ദി​ക്കാം:

“പാ​ഞ്ചാ​ലീ!”

“ഏ?”

“എന്തി​നാ കരേ​ണ​ത്?”

“തോനെ നൊ​ന്തോ?”

“എന്തു്?”

“തലേൽ മു​റി​ഞ്ഞി​റ്റ്ണ്ടോ?”

എന്തു മു​റി​വു്? ആരെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണി ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു്? ഓ! കു​റ​ച്ച​ധി​കം ഉറ​ങ്ങി​പ്പോ​യ​തി​നു പരി​ഹ​സി​ക്കാൻ വന്ന​താ​ണ​ല്ലോ? കാ​ട്ടി​ത്ത​രാം. എന്തൊ​ര​ഭി​ന​യ​മാ​ണു്! കള്ള​ക്ക​ര​ച്ചിൽ. തി​രു​മ്മി​ത്തി​രു​മ്മി കണ്ണിൽ​നി​ന്നു വെ​ള്ളം വരു​ത്തു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. രാ​വി​ലെ തന്നെ വന്നു പരി​ഹ​സി​ച്ച​തി​നു തക്ക കൂലി കൊ​ടു​ക്ക​ണം. വെ​റു​തെ വി​ട്ടാൽ പറ്റി​ല്ല. നെ​റ്റി​യിൽ നി​ന്നു കൈ​യെ​ടു​ത്തു​ക​ള​ഞ്ഞ​ല്ലോ. എവി​ടെ​യാ​ണ​വൾ നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു്? കണ്ടെ​ത്തീ​ട്ടു​വേ​ണം കൈയിൽ കേ​റി​പ്പി​ടി​ക്കുക. അധി​ക​നേ​രം അങ്ങ​നെ ആലോ​ചി​ച്ചു കഴി​ച്ചാൽ പറ്റി​ല്ല.

പൊ​ക്കൻ കണ്ണു​തു​റ​ന്നു.

കറു​ത്ത മേ​ഘ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു രാ​ക്ഷ​സ​ന്മാ​രു​ടെ ഭീ​മാ​കാ​രം സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്ന ആകാശം. അവി​ട​വി​ടെ ഒളി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​ന്ന ചില നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ. രാ​ക്ഷ​സ​ന്മാർ ചവി​ട്ടി​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു ചോ​ര​ക്ക​ള​ത്തി​ലാ​ണു്. എല്ലാം ഇള​കി​മ​റി​യു​ന്നു. പേ​ടി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന കാഴ്ച. ഒട്ടും പ്രേ​രണ ചെ​ലു​ത്താ​തെ കൺ​പോ​ള​കൾ അട​ഞ്ഞു. ഇരു​ട്ടാ​ണു ഭേദം. ഇരു​ട്ടിൽ എല്ലാം ഇല്ലാ​താ​യ​പ്പോൾ അവൻ അന​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ന്നു്. പി​ന്നെ​യും ആലോ​ചി​ച്ചു.

അതു് ആകാ​ശ​മാ​ണോ? എങ്കി​ലി​ങ്ങ​നെ തെ​ള്ളി​ത്തെ​ള്ളി കളി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തു്? കു​ടി​യിൽ കി​ട​ന്നു നോ​ക്കി​യാൽ എങ്ങ​നെ ആകാശം കാണും? തല​യ്ക്കൊ​രു വെ​ളി​വു​മി​ല്ല. കഴി​ഞ്ഞ​തൊ​ന്നും ഓർ​മ​യി​ല്ല. തല അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടു​മി​ട്ടു് ഉരു​ട്ടി​നോ​ക്കി. വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്നു. തല മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ശരീരം മു​ഴു​വ​നും വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്നു… കഴി​ഞ്ഞ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ഒരു പി​ടു​ത്തം കി​ട്ടി​യാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു.

ആടി​ക്ക​ളി​ക്കു​ന്ന ആകാ​ശ​മാ​ണു് പി​ന്നെ​യും മന​സ്സി​ലേ​ക്കു് ഇഴ​ഞ്ഞു വരു​ന്ന​തു്. ആ ഒളി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്ന നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ! അവയെ മു​മ്പെ​ങ്ങോ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. പരി​ച​യ​മു​ള്ള നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്. എവി​ടെ​വെ​ച്ചാ​വും കണ്ട​തു്? ഇരു​ട്ടിൽ മു​ങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ന്ന തല​ച്ചോ​റിൽ വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്റെ ചെ​റി​യൊ​രു പൊരി മി​ന്നാ​മി​നു​ങ്ങു​പോ​ലെ പാ​റി​ക്ക​ളി​ച്ചു. ഓർമ തി​രി​ച്ചെ​ത്തു​ക​യാ​ണു്. ഭാ​ഗ്യം!

പൊ​ക്ക​ന്റെ മുഖം തെ​ളി​ഞ്ഞു. മന​സ്സി​ന്റെ കനം കു​റ​ഞ്ഞു. പൂ​ഴി​യിൽ കി​ട​ന്നു കു​ഞ്ഞാ​ലി​ക്കു നക്ഷ​ത്രം നോ​ക്കി ദി​ക്ക​റി​യാ​നു​ള്ള വിദ്യ പഠി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. കു​ഞ്ഞാ​ലി ബു​ദ്ധി​യു​ള്ള​വ​നാ​ണു്; സ്നേ​ഹ​വും. ഉറ​ക്ക​വും ക്ഷീ​ണ​വു​മു​ള്ള​പ്പോൾ പൂ​ഴി​യിൽ കി​ട​ന്ന​താ​ണു് തെ​റ്റു്. മതി​കെ​ട്ടു​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. സാ​ര​മി​ല്ല. നേരം പു​ല​രു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. ആകാ​ശ​ത്തിൽ അവി​ട​വി​ടെ ചു​വ​പ്പു കണ്ട​ല്ലോ. കു​ഞ്ഞാ​ലി​യെ വി​ളി​ക്ക​ണം.

“കു​ഞ്ഞാ​ലീ!”

മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല; നല്ല ഉറ​ക്ക​മാ​ണു്. ഇനി താ​മ​സി​ച്ചാൽ പറ്റി​ല്ല. വേഗം എഴു​ന്നേ​റ്റു പോ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ വല്ല​വ​രും വന്നു കാണും. കട​പ്പു​റം കാ​ക്കു​ന്ന​വർ മരം​പോ​ലെ പൂ​ഴി​യിൽ വീ​ണു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടാൽ കു​റ​ച്ചി​ലാ​ണു്. പരി​ഹ​സി​ക്കും. വേ​ഗ​ത്തിൽ എഴു​ന്നേ​റ്റു് കു​ഞ്ഞാ​ലി​യു​ടെ കാ​ലു​പി​ടി​ച്ചു് പൂ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ രണ്ടു​ചാൽ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും വലി​ക്ക​ണം. ഉണർ​ന്നു ലഹ​ള​കൂ​ട്ടും; കൂ​ട്ട​ട്ടെ.

ഉത്സാ​ഹ​ത്തോ​ടെ കണ്ണു​തു​റ​ന്നു.

ആകാ​ശ​ത്തി​ലെ രാ​ക്ഷ​സ​ന്മാർ ഒന്നി​ച്ചു​കൂ​ടി ഒരു പർ​വ്വ​ത​മാ​യി ഒത്ത​മു​ക​ളിൽ നിൽ​ക്കു​ന്നു. ചു​വ​പ്പു​നി​റം പറ്റി​ക്ക​ണ്ട സ്ഥ​ല​ത്തു മു​ഴു​വൻ ഇപ്പോൾ ഇരു​ട്ടാ​ണു്.

നേരം പു​ല​രു​ക​യ​ല്ലേ?

ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.

എന്താ​യാ​ലും എഴു​ന്നേൽ​ക്കാം.

തല പൊ​ക്കി.

വയ്യാ!

തല പൊ​ക്കു​മ്പോൾ കൈ​യ്ക്കും കാ​ലി​നു​മാ​ണു് വേദന.

തല ഇള​കു​മ്പോൾ ആകാ​ശ​വും ഇള​കു​ന്നു.

ആകാശം ഇള​കു​മ്പോൾ ഒത്ത​മു​ക​ളി​ലു​ള്ള പർ​വ്വ​ത​വും അതിനു ചു​റ്റു​മു​ള്ള നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളും ഇള​കു​ന്നു; ഊഞ്ഞാ​ലാ​ടും​പോ​ലെ. നോ​ക്കാൻ​വ​യ്യാ. മറ്റൊ​രാ​ളു​ടെ സഹാ​യ​മി​ല്ലാ​തെ എഴു​ന്നേ​ല്ക്കാൻ പറ്റു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. കു​ഞ്ഞാ​ലി ഉണ​ര​ട്ടെ; ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു.

“കു​ഞ്ഞാ​ലീ”

പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും വി​ളി​ച്ചു. ശബ്ദ​ത്തി​നെ​ന്തൊ​രു മു​ഴ​ക്കം!

“കു​ഞ്ഞാ​ലീ!”

അൽ​പ്പ​നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്ക​കം ആ വിളി മറ്റൊ​രു ശബ്ദ​ത്തിൽ ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു:

“കു​ഞ്ഞാ​ലീ!”

ആരു​മി​ല്ല. എത്ര​നേ​ര​മ​ങ്ങ​നെ വി​ളി​ക്കും? ചരി​ഞ്ഞു കി​ട​ക്കാൻ നോ​ക്കി. ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ ഊഞ്ഞാ​ലാ​ട്ടം പി​ന്നെ​യും ആരം​ഭി​ച്ചു. വല്ലാ​ത്ത വിഷമം. വലി​യൊ​രു കെ​ണി​യി​ലാ​ണു് കു​ടു​ങ്ങി​യ​തു്. കൈയും കാ​ലു​മൊ​ക്കെ അന​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത​വി​ധം അതിൽ അക​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്തു ചെ​യ്തും ഈ കെ​ണി​യിൽ നി​ന്നു് പു​റ​ത്തു ചാടണം. എഴു​ന്നേൽ​ക്കാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​മാ​ണു് പി​ന്നെ. തി​രി​യാ​നും മറി​യാ​നും കഴി​യാ​തെ, കൈയും കാലും ഇള​ക്കാൻ പറ്റാ​തെ, എങ്ങ​നെ എഴു​ന്നേൽ​ക്കും? ഒന്നി​ള​കി​യാൽ ശരീരം മു​ഴു​വൻ കല​ശ​ലായ വേദന. സഹി​ക്കാൻ തന്നെ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. നി​ല​ത്തു തോ​ള​മർ​ത്തി നി​ര​ങ്ങാം. നി​ര​ങ്ങി. നി​ര​ങ്ങി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു് മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്, കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു പൂ​ഴി​യി​ല​ല്ല. പരു​പ​രു​ത്ത മര​ക്ക​ഷ​ണ​ത്തിൽ തട്ടി പു​റ​ത്തെ തൊ​ലി​യു​രി​യു​ന്നു. പല്ലു​ക​ടി​ച്ചു വേദന സഹി​ച്ചു. അങ്ങ​നെ ക്ലേ​ശി​ച്ചു നി​ര​ങ്ങി​യാൽ എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ചെ​ന്നെ​ത്തും. എത്താ​തി​രി​ക്കി​ല്ല.

വള​രെ​യേ​റെ അദ്ധ്വാ​നി​ച്ചും വേദന സഹി​ച്ചു​മാ​ണു് നി​ര​ങ്ങു​ന്ന​തു്. എവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നെ​ത്തു​മെ​ന്നു തീർ​ച്ച​യി​ല്ല. ഏതു നര​ക​ത്തി​ലാ​യാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല, ഇത​ല്ലാ​ത്ത മറ്റൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തി​യാൽ മതി.

തല എവി​ടെ​യോ ചെ​ന്നു തട്ടി. യാത്ര അവ​സാ​നി​ച്ചോ? കരി​മ്പ​ട​പ്പു​ഴു പൂ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ അരി​ക്കു​ന്ന​തു ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ പല​പ്പോ​ഴും അവൻ നോ​ക്കി​നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഉടൽ അൽ​പ്പ​മൊ​ന്നു വള​ച്ചു് തല മു​മ്പോ​ട്ടു നീ​ക്കും; തല​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് ഉട​ലെ​ത്തി​യാൽ പി​ന്നെ​യും അതു് ആവർ​ത്തി​ക്കും. അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് അതി​ന്റെ യാത്ര. മു​റ്റ​ത്തു​നി​ന്നു കു​ടി​യി​ലെ ഓല​മ​റ​യിൽ ചെ​ന്നു​പ​റ്റാൻ കരി​മ്പ​ട​പ്പു​ഴു ഒരു​പാ​ടു സമ​യ​മെ​ടു​ക്കും. ഓല​മ​ട​തൊ​ടാ​റാ​വു​ന്ന​തു​വ​രെ പൊ​ക്കൻ അതിനെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രി​ക്കും. തൊ​ടു​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യാൽ കൈ​യി​ലു​ള്ള ഈർ​ക്കി​ലി​യിൽ തോ​ണ്ടി അതിനെ പു​റ​പ്പെ​ട്ട സ്ഥ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ എത്തി​ക്കും. അവൻ ഇപ്പോൾ ഒരു കരി​മ്പ​ട​പ്പു​ഴു​വാ​ണു്. ഇഴ​യു​ന്ന​തു മലർ​ന്നാ​ണെ​ന്നൊ​രു വ്യ​ത്യാ​സം മാ​ത്രം. നി​രു​പ​ദ്ര​വി​ക​ളായ പ്രാ​ണി​ക​ളെ ദ്രോ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു പാ​പ​മാ​ണെ​ന്നു് അമ്മ പല​പ്പോ​ഴും ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കൂ​ട്ടാ​ക്കി​യി​ല്ല. കരി​മ്പ​ട​പ്പു​ഴു​വി​ന്റെ ശാ​പ​മാ​യി​രി​ക്കും അവനെ ഈ നി​ല​യി​ലെ​ത്തി​ച്ച​തു്. ഒന്നു കൂടി നി​ര​ങ്ങാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു; സാ​ധ്യ​മ​ല്ല.

ഗതി​മു​ട്ടി​യ​പ്പോൾ പി​ന്നെ​യും ആലോ​ചി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. പരി​സ​ര​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും അറി​യാൻ കഴി​യാ​തെ, ആകാശം നോ​ക്കി മലർ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന അവ​ന്റെ മു​മ്പിൽ കല​ങ്ങി​ച്ചു​വ​ന്ന രണ്ടു കണ്ണു​കൾ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. മനു​ഷ്യ​ന്റെ കണ്ണ​ല്ല. കൺ​പോ​ള​കൾ​ക്കു ചു​റ്റും നനഞ്ഞ പൂഴി പറ്റി​പ്പി​ടി​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി. വലിയ കട​ലാ​മ​യാ​ണു്. മു​ട്ട​യി​ടാൻ പൂ​ഴി​പ്പ​ര​പ്പി​ലേ​ക്കു കയ​റി​വ​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. തഞ്ചം പാർ​ത്തു പതു​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​വർ ഓടി​ച്ചെ​ന്നു പി​ടി​ച്ചു. പി​ടി​ച്ചു മലർ​ത്തി​യി​ട്ടു. മലർ​ത്തി​യി​ട്ടാൽ ആമ കീ​ഴ​ട​ങ്ങും. കീ​ഴ​ട​ങ്ങിയ ആമ കൈയും കാ​ലു​മെ​ടു​ത്തു നെ​ഞ്ചി​ല​ടി​ച്ചു പൂ​ഴി​യിൽ കി​ട​ന്നു വട്ടം കറ​ങ്ങും. ചു​റ്റും കൂ​ടി​യ​വർ കൈ​കൊ​ട്ടി രസി​ക്കും. കൂ​ട്ട​ത്തിൽ അവ​നു​മു​ണ്ടു്.

എന്തു ബഹ​ള​മാ​ണു്! എല്ലാ​വ​രും​കൂ​ടി ആർ​ത്ത​ട്ട​ഹ​സി​ക്കു​ന്നു. നെ​ഞ്ചി​ലി​ടി​ച്ചു കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കി ‘എന്നെ വി​ട്ട​യ​യ്ക്ക​ണേ’ എന്നു് ആമ അപേ​ക്ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആർ​ക്കും അതു് മന​സ്സി​ല​വു​ന്നി​ല്ല. പൂ​ഴി​യിൽ ഒഴു​കി​ച്ചേ​രു​ന്ന അതി​ന്റെ കണ്ണീർ ആരും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. അവനു മന​സ്സി​ലാ​യി; അവൻ കണ്ടു.

“വേ​ണ്ടാ വേ​ണ്ടാ!” അവൻ വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. കൂ​ട്ടു​കാ​രെ തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തി…

ഹോ! മര​ണ​വേ​ദന! കൈകൾ ഉള​ക്കി​യ​താ​ണു് കു​ഴ​പ്പം. കട​ലാ​മ​യും കൂ​ട്ടു​കാ​രു​മി​ല്ല. എല്ലാം തോ​ന്നൽ. അവൻ ഇപ്പോൾ കീ​ഴ​ട​ങ്ങിയ കട​ലാ​മ​യേ​ക്കാൾ കഷ്ട​മാ​ണു്. മലർ​ന്നു​കി​ട​ന്നു നി​ര​ങ്ങു​മ്പോൾ കൈകൾ പി​റ​കിൽ കു​ടു​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു.

തല ചെ​ന്നു മു​ട്ടി​യ​തി​ന​പ്പു​റം എന്തോ ഉയർ​ന്നു​നിൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. നി​ര​ങ്ങാൻ വയ്യാ. തല പൊ​ളി​ഞ്ഞു​പോ​കും. പൊ​ളി​യു​ന്നെ​ങ്കിൽ പൊ​ളി​യ​ട്ടെ. കി​ണ​ഞ്ഞു ശ്ര​മി​ച്ചു. മു​ക​ളി​ലേ​ക്കാ​ണു് നീ​ങ്ങു​ന്ന​തു്. വേ​ദ​നി​ച്ചാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല, കാൽ​മ​ട​മ്പു​കൾ ഊന്നി ഒന്നു കു​തി​ച്ചു. ഇപ്പോൾ എവി​ടെ​യോ ചാ​രി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന അനു​ഭ​വം. കഠി​നാ​ദ്ധ്വാ​നം​കൊ​ണ്ടു വി​യർ​ത്തു​കു​ളി​ച്ച ശരീ​ര​ത്തിൽ തണു​പ്പു​കാ​റ്റു വീ​ശു​ന്നു. ചന്ദ​ന​ത്തൈ​ലം പു​ര​ട്ടു​ന്ന സുഖം.

എല്ലാം വെറും സ്വ​പ്ന​മാ​ണോ? സ്ഥ​ല​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും അറി​ഞ്ഞു കൂടാ. ഇരു​വ​ശ​ത്തും മതി​ലു​കൾ പോലെ എന്തോ ഉയർ​ന്നു​നി​ന്നു് കാ​ഴ്ച​യെ മറ​യ്ക്കു​ന്നു. അതി​ന​പ്പു​റ​മെ​ന്താ​വാം? വളരെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഉരു​ണ്ടു​വീ​ഴും; അതു​വ​രെ​യു​ള്ള ശ്രമം വി​ഫ​ല​മാ​വും. തല പതു​ക്കെ ഉയർ​ത്തി, കഴു​ത്തു പൊ​ക്കി നോ​ക്കി.

കടൽ!

മേ​ലാ​കെ കു​ളി​രു കോ​രി​യി​ട്ടു. രോമം എടു​ത്തു​പി​ടി​ച്ചു നി​ന്നു. ഇമ വെ​ട്ടാ​തെ പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി. എങ്ങ​നെ കട​ലി​ലെ​ത്തി? കൂ​ട്ടു​കാ​രെ​വി​ടെ? ഒരു​മി​ച്ചാ​രെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടാ​വും; തീർ​ച്ച. കു​ഞ്ഞാ​ലി​യെ​ത്ത​ന്നെ വി​ളി​ച്ചു​നോ​ക്കാം. ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു;

“കു​ഞ്ഞാ​ലീ”

ഇരി​പ്പി​ടം ഇള​കു​ന്നു. ആകാശം ഇള​കു​ന്നു. പി​റ​കിൽ നി​ന്നു് ആ വി​ളി​യു​ടെ പ്ര​തി​ദ്ധ്വ​നി കേൾ​ക്കു​ന്നു. എന്താ​ണ​തു്? തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി.

വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലു്!

ഹൃദയം തു​രു​തു​രെ മി​ടി​ച്ചു. മറ​വി​യു​ടെ മൂ​ടു​പ​ടം പി​ച്ചി​ച്ചീ​ന്താൻ ആ കാഴ്ച പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ട്ടു. എല്ലാം തെ​ളി​ഞ്ഞു വരു​ന്നു; ചു​ള്ളി​ക്കാ​ട്ടിൽ​വെ​ച്ചു് ഏറ്റു​മു​ട്ടി​യ​തു്. പ്ര​തി​യോ​ഗി​ക​ളെ കീ​ഴ​ട​ക്കി​യ​തു്. ഒടു​വിൽ ഓർ​ക്കാ​പ്പു​റ​ത്തു തല​യ്ക്കൊ​ര​ടി കൊ​ണ്ട​തു്. ഇരു​ട്ടി​ലേ​ക്കു് വഴുതിവീണതു്-​മറവിയുടെ മൂ​ടൽ​മ​ഞ്ഞു നീ​ങ്ങി എല്ലാം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

ആദ്യം കു​ഞ്ഞാ​ലി​യെ​യാ​ണു് അക്ര​മി​കൾ പി​ടി​കൂ​ടി​യ​തു്. സഹാ​യ​ത്തി​നു ചെ​ന്നെ​ത്താൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അവ​നെ​വി​ടെ? തല്ലി​ക്കൊ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​വു​മോ?

ഇനി ഒന്നും അവ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. ചാ​രി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു് ഒരു വള്ള​ത്തി​ന്റെ കൊ​മ്പി​ലാ​ണു്. കൈയും കാലും കെ​ട്ടി​വ​രി​ഞ്ഞു വള്ള​ത്തി​ലി​ട്ട​താ​ണു്. തല വെ​ട്ടു​ന്ന​തു കല്ലിൽ​വെ​ച്ചാ​വും. സാ​ര​മി​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ അന​ങ്ങാൻ വയ്യാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തി​ലും ഭേദം തല വെ​ട്ടു​ക​യാ​ണു്.

ബോ​ധ​മി​ല്ലാ​തെ എത്ര ദിവസം കി​ട​ന്നി​രി​ക്കും? അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അന്നു് ഏറ്റു​മു​ട്ടി​യ​തു പറ​ങ്കി​ക​ളോ​ടാ​ണോ? ആണെ​ങ്കിൽ അന്ന​വർ കട​പു​റ​ത്തു് എന്തൊ​ക്കെ കെ​ടു​തി​കൾ വരു​ത്തി​യി​രി​ക്കും! ആരോ​ട​ന്വേ​ഷി​ക്കാൻ? വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലു് ഇരു​ട്ടിൽ മു​ങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അടു​ത്തും അക​ല​ത്തു​മാ​യി വേ​റെ​യും ചില വള്ള​ങ്ങൾ കി​ട​പ്പു​ണ്ടു്. ഒന്നി​ലും മനു​ഷ്യ​രി​ല്ല. ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ ശബ്ദം കേൾ​ക്കും.

മരണം തീർ​ച്ച​പ്പെ​ട്ട നി​ല​യ്ക്കു് ഒന്നും ആലോ​ചി​ക്കാ​നി​ല്ലെ​ന്ന​മ​ട്ടിൽ പൊ​ക്കൻ ചാ​രി​ക്കി​ട​ന്നു. പക്ഷേ, കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. അപ്പോൾ ആലോ​ചി​ക്കാൻ മാ​ത്ര​മേ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മു​ള്ളൂ. അതു നട​ക്ക​ട്ടെ.

കു​ഞ്ഞാ​ലി​യു​ടെ കാ​ര്യ​മാ​ണു് മന​സ്സിൽ നി​ന്നു വി​ട്ടു​പോ​കാ​ത്ത​തു്. മറ്റൊ​ക്കെ സഹി​ക്കാം. പാവം! ഉമ്മ​യ്ക്കും ബാ​പ്പ​യ്ക്കും വയ​സ്സാ​ണു്. മൂ​ത്ത​മ​കൻ കു​ഞ്ഞാ​ലി​യാ​ണു്. അദ്ധ്വാ​നി​ക്കാ​നും കു​ടും​ബം പു​ലർ​ത്താ​നും കഴി​വു​ള്ള ഒരേ​ഒ​രു മകൻ. അവ​ന്റെ ചോടെ മൂ​ന്നു പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളാ​ണു്. രണ്ടെ​ണ്ണം കെ​ട്ടി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ട പ്രാ​യം കവി​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഏറ്റ​വും ഇളയ മകനു് അദ്ധ്വാ​നി​ക്കാൻ പ്രാ​യ​മാ​യി​ട്ടി​ല്ല. കു​ടും​ബം മു​ഴു​വ​നും കു​ഞ്ഞാ​ലി​യെ ആശ്ര​യി​ച്ചാ​ണു് കഴി​യു​ന്ന​തു്. ചു​ള്ളി​ക്കാ​ട്ടിൽ അവ​ന്റെ ശവം കണ്ടെ​ത്തിയ വിവരം കേ​ട്ടു ബാപ്പ ഹൃദയം പൊ​ട്ടി​മ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും; ഉമ്മ​യും. ആരും തു​ണ​യി​ല്ലാ​ത്ത പെ​ങ്ങ​ന്മാർ കട​പ്പു​റ​ത്തു് അല​ഞ്ഞു​ന​ട​ക്കും. കൈ നീ​ട്ടി ഇര​ക്കും. പൊ​ക്ക​ന്റെ കണ്ണു​കൾ നി​റ​ഞ്ഞു. കവി​ളി​ലൂ​ടെ കു​ത്തി​യൊ​ലി​ക്കു​ന്ന കണ്ണീ​രൊ​പ്പാൻ കടൽ​ക്കാ​റ്റു വേ​ണ്ടി വന്നു. കൈകൾ അതി​നു​കൂ​ടി കൊ​ള്ളാ​താ​യി.

കീറിയ തട്ട​വും പി​ന്നി​പ്പൊ​ളി​ഞ്ഞ കു​പ്പാ​യ​വും വി​ളർ​ത്ത മു​ഖ​വും ഒട്ടിയ കവി​ളും കു​ണ്ടിൽ വീണ കണ്ണു​മാ​യി ആ പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ കട​പ്പു​റ​ത്തെ പൂ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ നടക്കുന്നു-​തെക്കു നി​ന്നു വട​ക്കോ​ട്ടും വട​ക്കു​നി​ന്നു തെ​ക്കോ​ട്ടും!

വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റം മു​ഴു​വ​നും പൊ​ക്ക​ന്റെ കണ്ണിൽ തെ​ളി​ഞ്ഞു വന്നു. അമ്മ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​വും! ഉടനെ ആ ആലോചന അവൻ തി​രു​ത്തി:

“ഇല്ല​മ്മേ, അമ്മ​യ്ക്കു് ഉറ​ക്കം വരുലാ.” രാ​ത്രി ഒട്ടു​നേ​ര​മെ​ങ്കി​ലും അമ്മ​യ്ക്ക​വ​നെ തൊ​ട്ടു​കി​ട​ക്ക​ണം. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഉറ​ക്കം ശരി​യാ​യി​ല്ലെ​ന്നു് എന്നും ആവ​ലാ​തി പറയും.

അച്ഛൻ ചൂ​ളി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു് എല്ലാം സഹി​ക്കു​ക​യാ​വും. മറ്റു​ള്ള​വ​രെ അറി​യി​ക്കാ​തെ വേദന സഹി​ക്കാൻ അച്ഛ​നു കഴി​വു​ണ്ടു്. അവ​നെ​പ്പ​റ്റി അച്ഛ​നു​മ​മ്മ​യും തീ​രു​മാ​നി​ച്ച​തെ​ന്താ​വും? കു​ഞ്ഞാ​ലി​യു​ടെ ശവം പള്ളി​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യ​തു് ആ വഴി​ക്കാ​വി​ല്ലേ? പി​ന്നെ​ന്തു തീ​രു​മാ​നി​ക്കാൻ?

“വാതം പി​ടി​ക്കാ​ണ്ടു് തന്നെ ഞാ​നി​പ്പം മു​ത്ത​പ്പ​നാ, അമ്മേ.” അറി​യാ​തെ അവ​ന​ങ്ങു പറ​ഞ്ഞു​പോ​യി. അന​ങ്ങാൻ കഴി​യു​മെ​ങ്കിൽ, കൈയും കാലും സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​ണെ​ങ്കിൽ, ആ കടൽ നീ​ന്തി​ക്ക​ട​ക്കാൻ അവ​നൊ​രു പ്ര​യാ​സ​വു​മി​ല്ല. ഇനി അതൊ​ന്നും കൊ​തി​ച്ചി​ട്ടു കാ​ര്യ​മി​ലു. അവ​ന്റെ വിധി ഏതാ​ണ്ടു തീർ​ച്ച​പ്പെ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഒന്നേ പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കാ​നു​ള്ളൂ: അച്ഛ​നും അമ്മ​യ്ക്കും ആപ​ത്തൊ​ന്നും വരു​ത്ത​ല്ലേ, പാ​ഞ്ചാ​ലി​ക്കു നല്ലൊ​രു ഭർ​ത്താ​വി​നെ കി​ട്ട​ണേ…

അക​ല​ത്തു വെ​ളി​ച്ചം കാ​ണു​ന്നു. വള്ള​ത്തിൽ നി​ന്നാ​വും. ആരെ​ങ്കി​ലും തി​ര​ഞ്ഞു പു​റ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണോ? പല വഴി​ക്കും ആളുകൾ പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. വേഗം വര​ട്ടെ; വന്നു കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചു​വി​ട്ടാൽ എന്നെ​ങ്കി​ലും ഇതിനു പകരം ചോ​ദി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

വെ​ളി​ച്ചം കാ​ണു​ന്ന​തു വള്ള​ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണു്. ഒന്ന​ല്ല, മൂ​ന്നു​നാ​ലു വള്ള​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. മനു​ഷ്യ​രു​ടെ ശബ്ദം അവ്യ​ക്ത​മാ​യി കേൾ​ക്കു​ന്നു. ആരാ​യി​രി​ക്കും? ആരാ​യാ​ലും മനു​ഷ്യ​ര​ല്ലേ? അവ​ന്നു മനു​ഷ്യ​രെ​ക്കാ​ണാൻ കൊ​തി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

തണ്ടു വലി​ക്കു​മ്പോൾ വെ​ള്ള​മി​ള​കു​ന്ന ശബ്ദം. വള്ള​ങ്ങൾ വരു​ന്ന​തു വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​നു​നേർ​ക്കാ​ണു്. ആട്ടി​ന്റെ കര​ച്ചിൽ​പോ​ലെ തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ കഴി​യാ​ത്ത മറ്റൊ​രു ശബ്ദ​മു​ണ്ടു്. അതെ​ന്താ​ണു്?

ആട്ടി​ന്റെ കര​ച്ചിൽ​ത​ന്നെ. വള്ള​ത്തിൽ ആടെ​ങ്ങ​നെ വന്നു? ധൃതി കൂ​ട്ടേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മി​ല്ല. അടു​ത്തു വന്നാൽ എല്ലാം കണ്ട​റി​യാം.

നാലു വലിയ വള്ള​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. എല്ലാം പാ​റ​ക്കെ​ട്ടിൽ അവി​ട​വി​ടെ അടു​പ്പി​ച്ചു. പന്ത​ങ്ങൾ ജ്വ​ലി​ച്ചു. ആദ്യം ആടി​നെ​യാ​ണി​റ​ക്കി​യ​തു്. പി​ന്നാ​ലെ ഏതാ​നും പേ​രി​റ​ങ്ങി. പന്ത​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​ന്ന വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ എല്ലാം തെ​ളി​ഞ്ഞു​കാ​ണാം.

വട്ട​ത്തൊ​പ്പി​യും ചെ​മ്പൻ​താ​ടി​യും മേ​ല​ങ്കി​യും കാൽ​സ​റാ​യി​യു​മു​ള്ള വെ​ള്ള​ക്കാർ. ലക്ഷ​ണ​മൊ​ത്ത പറ​ങ്കി​കൾ. പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ട​ത​ല്ലാ​തെ മു​മ്പൊ​രി​ക്ക​ലും കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. പൊ​ക്കൻ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി. നെ​ഞ്ചി​ടി​പ്പി​നു പറ​കൊ​ട്ടി​ന്റെ ശബ്ദം. ഭയ​മ​ല്ല; ഈർഷ്യ.

പറ​ങ്കി​കൾ​ക്കു് അക​മ്പ​ടി സേ​വി​ക്കാൻ ഏതാ​നും അടി​മ​ക​ളു​മു​ണ്ടു്, കറു​ത്ത മനു​ഷ്യർ. എല്ലാ​വ​രും നട​ന്നു. ഏതോ ഒരു വള്ള​ത്തിൽ അപ്പോ​ഴും ബഹളം തു​ട​രു​ന്നു. നി​ല​വി​ളി​ച്ചു ലഹ​ള​കൂ​ട്ടു​ന്ന ഒരു സ്ത്രീ ശകാ​ര​വും ശാ​പ​വും വർ​ഷി​ക്കു​ന്നു.

“മഹാ​പാ​പ്യേ​ളേ, ങ്ങളെ ഇടി​വെ​ട്ടി​പ്പോ​കും!”

ആ ശാപം വേ​ഗ​ത്തിൽ ഫലി​ക്ക​ണേ എന്നു പൊ​ക്കൻ പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു. ഇടി​വാ​ള​ല്ലാ​തെ പറ​ങ്കി​കൾ​ക്കെ​തി​രാ​യി മറ്റൊ​രാ​യു​ധ​മി​ല്ല. പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ കൂ​ടു​തൽ തടി​ച്ചു് ഉയ​രം​കൂ​ടിയ ഒരു മനു​ഷ്യൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു് എന്തോ ഉച്ച​ത്തിൽ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു. ഇടി മു​ഴ​ങ്ങു​ന്ന ശബ്ദം. മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത ഏതോ ഭാ​ഷ​യാ​ണു്. അയാ​ളെ​ക്ക​ണ്ടാൽ ഒരു മേ​ധാ​വി​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും.

പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു മു​ഴു​വൻ വെ​ളി​ച്ചം പര​ന്നു. അടി​മ​കൾ വിറകു കൂ​മ്പാ​ര​ത്തി​നു തീ​കൊ​ടു​ത്ത​താ​ണു്. വട്ട​മി​ട്ടി​രു​ന്നു പറ​ങ്കി​കൾ കു​ടി​തു​ട​ങ്ങി. കു​പ്പി​ക​ളാ​ണു് മു​മ്പിൽ; ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടു്.

ഒരു യു​വ​തി​യെ​യും വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു് അവ​സാ​ന​ത്തെ പറ​ങ്കി വെ​ള്ള​ത്തിൽ നി​ന്നു പു​റ​ത്തു കട​ന്നു. നി​രാ​ധാ​ര​യായ ഒരു യുവതി വള​യു​ക​യും പു​ള​യു​ക​യും സഹാ​യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി ഉച്ച​ത്തിൽ നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ക​യും കൈയും കാലും ആകാ​ശ​ത്തി​ലി​ട്ടു തല്ലു​ക​യും ചെയ്യുന്നു-​കുറുക്കന്റെ വാ​യിൽ​പ്പെ​ട്ട പിടക്കോഴി-​പിടയുന്തോറും പി​ടി​മു​റു​കു​ക​യാ​ണു്. കൊ​ള്ള​യും കൊ​ല​യും നട​ത്തി തഴ​ക്ക​വും പഴ​ക്ക​വു​മാർ​ജ്ജി​ച്ച ആ കൈ​കൾ​ക്കു് അവളെ പി​ടി​ച്ചൊ​തു​ക്കാൻ ഒട്ടും ശ്രമം വേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​ല്ല.

“എന്റ​മ്മേ, എന്നെ കൊ​ന്നേ” കര​ളു​രു​കി കണ്ണീ​രി​ലൂ​ടെ നീ​ന്തി​യെ​ത്തു​ന്ന ആ ദീ​ന​വി​ലാ​പം കേൾ​ക്കാൻ വയ്യാ. വി​കാ​രാ​ധി​ക്യം​കൊ​ണ്ടു ഹൃ​ദ​യം​പൊ​ട്ടി​പ്പോ​കു​മെ​ന്നു പൊ​ക്ക​നു തോ​ന്നി. ഒരി​ക്ക​ലും പൊ​റു​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത ഒര​ക്ര​മം മി​ണ്ടാ​തെ നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. ആ യുവതി പി​ന്നെ​യും വാ​വി​ട്ടു നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. മനു​ഷ്യ​രാ​രും സഹാ​യ​ത്തി​നെ​ത്തി​ക്കാ​ണാ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അപേ​ക്ഷ ഈശ്വ​ര​ന്റെ നേർ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞു.

“എന്റീ​ശ്വ​രാ, നീ​യി​തു കാ​ണു​ന്നി​ല്ലേ?”

“ഉണ്ടു്, പെ​ങ്ങ​ളേ, ഉണ്ടു്. ഈശ്വ​രൻ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്! ഈശ്വ​രൻ ഒക്കെ കാണും.” പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും പൊ​ക്ക​ന​തു പറ​ഞ്ഞു. പക്ഷേ, ഈശ്വ​ര​നെ​വി​ടെ? എല്ലാം കാ​ണു​ന്ന ഈശ്വ​രൻ ഇതെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടു കാ​ണു​ന്നി​ല്ല? കൈ​കാ​ലു​കൾ അന​ക്കാൻ വയ്യാ​തെ ഈശ്വ​ര​നും കി​ട​പ്പാ​ണോ?

കൂ​ട്ടു​കാ​രു​ടെ മധ്യ​ത്തി​ലാ​ണ​വ​ളെ ഇറ​ക്കി​വെ​ച്ച​തു്. പാവം! പത്തി​രു​പ​തു വയ​സ്സി​ലെ​റെ പ്രാ​യ​മി​ല്ല. അഴി​ഞ്ഞു​വീണ തല​മു​ടി​തോ​ളി​ലും മാ​റി​ലും ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. പരി​ഭ്രാ​ന്ത​മായ കണ്ണു​കൾ പരി​സ​രം മു​ഴു​വൻ ഉഴ​റി​ന​ട​ക്കു​ന്നു.

വട്ട​മി​ട്ടി​രു​ന്നു കു​ടി​ക്കു​ന്ന പറ​ങ്കി​കൾ കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നെ അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചു കൗ​തു​ക​ത്തോ​ടെ പുതിയ കാ​ഴ്ച​ദ്ര​വ്യ​ത്തെ നോ​ക്കി. ഒഴി​ഞ്ഞ കു​പ്പി​ക​ളോ​രോ​ന്നു കൈ​ക്ക​ലാ​ക്കി അവ​രെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു. കാ​ലു​കൾ നി​ല​ത്തു​റ​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഉറ​യ്ക്കാ​ത്ത കാ​ലു​കൾ അമർ​ത്തി​ച്ച​വു​ട്ടി​യും ഉയർ​ത്തി​വീ​ശി​യും അവർ നൃ​ത്ത​മാ​രം​ഭി​ച്ചു. വി​കൃ​ത​വും ബി​ഭ​ത്സ​വു​മായ നൃ​ത്തം. പി​റ​കിൽ ആളി​ക്ക​ത്തു​ന്ന അഗ്നി​കു​ണ്ഡം. ചു​ട​ല​നൃ​ത്ത​ത്തി​നു വന്ന പി​ശാ​ചു​ക്ക​ളാ​ണ​വ​രെ​ന്നു് പൊ​ക്ക​നു തോ​ന്നി. യു​വ​തി​യെ ചു​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണ​വർ നൃ​ത്തം​വെ​ക്കു​ന്ന​തു്. ചു​റ്റും വി​ശ​ന്ന ചെ​ന്നാ​യ്ക്കൾ. നടു​വിൽ പേ​ടി​ച്ച​ര​ണ്ട ഒരു മാൻ​പേട. നൃ​ത്തം മു​റു​കി. ഒഴി​ഞ്ഞ കു​പ്പി​കൾ ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു വി​ശി​യെ​റി​ഞ്ഞു. അവ പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു വീണു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​ത​റി. എല്ലാ​വ​രും ഒരു​പോ​ലെ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. പൈ​ശാ​ചി​ക​മായ ചിരി.

ആ ശബ്ദ​കോ​ലാ​ഹ​ല​ത്തിൽ ഇടി​വെ​ട്ടേ​റ്റ ഒരു പി​ച്ചി​വ​ള്ളി​പോ​ലെ അവൾ ബോ​ധം​കെ​ട്ടു പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു​വീ​ണു.

തെ​ല്ലിട നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യി ഒരു മൂ​ല​യിൽ ഒതു​ങ്ങി​ക്കൂ​ടിയ ആടു് വീ​ണ്ടും കരയാൻ തു​ട​ങ്ങി. നീണ്ട നീണ്ട കര​ച്ചിൽ: ഏതോ വലിയ വേദന വി​ളി​ച്ച​റി​യി​ക്കും പോലെ.

മേ​ധാ​വി തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. എന്തോ പറ​ഞ്ഞു. കു​ടി​ച്ചു കു​ന്തം​മ​റി​ഞ്ഞ ഒരു പറ​ങ്കി മു​മ്പോ​ട്ടു വന്നു. കു​ള്ള​നാ​ണു്. ഇരു​മ്പാ​ണി​ക​ളു​ള്ള പാ​ദ​ര​ക്ഷ പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു​ര​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് നട​ത്തം. അയാൾ അര​പ്പ​ട്ട​യിൽ നി​ന്നു് ഒരു കത്തി വലി​ച്ചൂ​രി. അതി​ന്റെ അലകു വെ​ട്ടി​ത്തി​ള​ങ്ങി. ആട്ടി​ന്റെ കര​ച്ചി​ലിൽ അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളും വാ​ക്കു​ക​ളും അട​ങ്ങീ​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് പൊ​ക്ക​നു തോ​ന്നി. അതെ​ന്തൊ​ക്കെ​യോ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ക​യാ​ണു്. ഒരു പക്ഷേ, ആ യു​വ​തി​യെ​പ്പോ​ലെ അതും ഈശ്വ​ര​സ​ഹാ​യം തേ​ടു​ക​യാ​വും. എവിടെ ഈശ്വ​രൻ? പറ​ങ്കി​ക​ളു​ള്ള​പ്പോൾ ഈശ്വ​ര​നും വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലിൽ വരി​ല്ലേ?

ആടി​യാ​ടി മു​മ്പോ​ട്ടു നി​ങ്ങിയ പറ​ങ്കി ആടി​ന്റെ ചെവി രണ്ടും ചേർ​ത്തു​പി​ടി​ച്ചു് അതിനെ മേ​ല്പോ​ട്ടു പൊ​ക്കി. അതി​പ്പോൾ പിൻ​കാ​ലിൽ കു​ന്തി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കഴു​ത്തി​ലെ മാം​സ​പേ​ശി​കൾ വലി​ഞ്ഞു നീ​ണ്ട​തു​കൊ​ണ്ടു കര​ച്ചിൽ മറ്റൊ​രു രൂ​പ​ത്തി​ലാ​ണു് പു​റ​ത്തു​വ​രു​ന്ന​തു്. തി​ള​ങ്ങു​ന്ന കത്തി ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു​യർ​ന്നു. അപ്പു​റം കാ​ണാ​ത്ത​താ​ണു് ഭേദം. പൊ​ക്കൻ കണ്ണ​ട​ച്ചു. ഒന്നും കാ​ണാ​തെ, കേൾ​ക്കാ​തെ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ!

കണ്ണ​ട​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു കൂ​ടു​തൽ കു​ഴ​പ്പ​മാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്. ആ രണ്ടു സഹാ​യാർ​ഥി​ക​ളും മന​സ്സിൽ തെ​ളി​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കു​ന്നു.

ആടും യു​വ​തി​യും!

പറ​ങ്കി​കൾ രണ്ടി​നെ​യും ഒരു വീ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് തട്ടി​യെ​ടു​ത്ത​താ​വും. പച്ചി​ല​യും ഇളം​പു​ല്ലും കൊ​ടു​ത്തു് ആ ആട്ടി​നെ അവൾ താ​ലോ​ലി​ച്ചു വളർ​ത്തി. അവൾ പോ​കു​ന്നേ​ട​ത്തൊ​ക്കെ കഴു​ത്തി​ലെ മണി​യും കി​ലു​ക്കി നി​ഴ​ലു​പോ​ലെ അതും അവളെ പിൻ​തു​ടർ​ന്നു. ഒടു​വിൽ ഒര​ത്യാ​ഹി​ത​ത്തിൽ കു​ടു​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അവി​ടെ​യും അവ​രൊ​പ്പ​മു​ണ്ടു്. ആട്ടി​നെ വെ​ട്ടി​ക്കൊ​ന്നു് പാകം ചെ​യ്തു് വി​ശ​പ്പ​ട​ക്കി, ഒന്നു​ര​ണ്ടു കു​പ്പി ദ്രാ​വ​ക​വും അക​ത്തു ചെ​ന്നാൽ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ വി​ശ​പ്പു തു​ട​ങ്ങു​ക​യാ​യി.

“പെ​ങ്ങ​ളേ, ഈശ്വ​ര​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചു​കി​ട​ന്നോ. നി​ന​ക്കു മരി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ണ്ടാ​വും. കയ്യൂ​ലാ; മരി​ക്കാ​നും ആ പഹേർ സമ്മ​തി​ക്കൂ​ലാ.”

ആലോ​ച​ന​യു​ടെ വെ​ള്ള​പ്പൊ​ക്ക​ത്തിൽ മു​ങ്ങി​യും പൊ​ങ്ങി​യും പൊ​ക്ക​ന​ങ്ങ​നെ കി​ട​ന്നു. പാ​റ​പ്പു​റം നി​ശ​ബ്ദ​മാ​ണു്. ഒന്നു് വീ​ണ്ടും നോ​ക്കാൻ തോ​ന്നി.

യുവതി എഴു​ന്നേ​റ്റു് തലയും താ​ഴ്ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കു​ടി​ച്ചു നൃ​ത്തം വെ​ച്ച​വർ അവി​ട​വി​ടെ വീണു് ഉറ​ങ്ങു​ന്നു. തീ​ക്കു​ണ്ഡ​ത്തി​ന്നു മു​ക​ളിൽ, കഴു​ത്തു​വെ​ട്ടി തോ​ലു​രി​ച്ച ആട്ടി​ന്റെ ജഡം കി​ട​ന്നു വേ​വു​ന്നു. അടി​മ​കൾ അൽപം മാ​റി​യി​രു​ന്നു് ഉറ​ക്കം തു​ങ്ങു​ന്നു. ഒരാൾ മാ​ത്രം ഉണർ​ന്നി​രി​പ്പു​ണ്ടു്. ആ കു​ള്ളൻ. ചു​രു​ട്ടു വലി​ച്ചു പു​ക​യും വി​ട്ടു തീ​ക്കു​ണ്ഡ​ത്തി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​യാ​ണി​രി​പ്പു്.

യുവതി പതു​ക്കെ തല പൊ​ക്കി ചു​റ്റി​ലും ഭീ​തി​യോ​ടെ നോ​ക്കി. എല്ലാ​വ​രും ഉറ​ക്ക​മാ​ണു്. ഉറ​ങ്ങാ​ത്ത മനു​ഷ്യൻ മറു​ഭാ​ഗം തി​രി​ഞ്ഞി​രി​പ്പാ​ണു്. രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള ഒരു​ക്ക​മാ​യി​രി​ക്കും. ചു​റ്റു​പു​റ​വും കട​ലാ​ണെ​ന്ന കാ​ര്യം അവൾ​ക്ക​റി​യി​ല്ലേ? പാവം! എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ കൊ​തി​ക്കു​ന്നു.

നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യി അവൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു. തല​മു​ടി വാ​രി​പ്പി​ടി​ച്ചു കെ​ട്ടി. ഉയർ​ന്ന മാ​റി​ട​വും വി​ള​റിയ മു​ഖ​വും തീ​ജ്ജ്വാ​ല​യിൽ തെ​ളി​ഞ്ഞു കാണാം. ഏതോ ശ്രേ​യ​സ്സു​ള്ള കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ അം​ഗ​മാ​ണു്. ആരാ​യി​ട്ടെ​ന്തു​വേ​ണം? പ്രാ​പ്പി​ടി​യൻ അമ്പ​ല​പ്രാ​വെ​ന്നും അരി​പ്രാ​വെ​ന്നു​മു​ള്ള വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടോ?

പൊ​ക്കൻ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ഒരു പക്ഷേ, കടലിൽ ചാടി മരി​ക്കാ​നു​ള്ള പു​റ​പ്പാ​ടാ​വും. നല്ല​തു്. അവൻ സർ​വ്വ​വി​ജ​യ​വും നേർ​ന്നു.

ഉദ്ദ്യോ​ഗം​കൊ​ണ്ടു് അവൾ വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? വളരെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് ഒരടി മു​മ്പോ​ട്ടു​വ​ച്ചു. അന​ങ്ങാ​തെ നി​ന്നു ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. പി​ന്നെ​യും ഒരടി മു​മ്പോ​ട്ടു​വ​ച്ചു. അങ്ങ​നെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ നി​ന്ന​ക​ലാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​മാ​ണു്. പ്ര​കാ​ശ​വ​ല​യ​ത്തി​ന​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു് അവൾ കട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. നട​ത്ത​ത്തി​നു വേഗം കൂ​ടു​ന്നു. തീ​ക്കു​ണ്ഡ​ത്തിൽ നി​ന്നു് എന്തോ പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ച്ചു. അവൾ പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. ആരെ​ങ്കി​ലും വരു​ന്നു​ണ്ടോ? ഓരോ​ട്ട​ത്തി​നു് ഇരു​ട്ടി​ന്റെ അണി​യ​റ​യി​ലേ​ക്കു കട​ക്കാം; ഓടി.

ഭാ​ഗ്യം! അവ​യ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ​ക്കു ജീ​വ​നു​പേ​ക്ഷി​ക്കാ​നെ​ങ്കി​ലും കഴി​ഞ്ഞു. അടു​ത്ത ജന്മ​മെ​ങ്കി​ലും അവൾ​ക്കു നല്ല​തു വര​ട്ടേ​യെ​ന്നു പൊ​ക്കൻ പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു.

തീ​ക്കു​ണ​ണ്ഡ​ത്തി​ന​ടു​ത്തി​രു​ന്ന പറ​ങ്കി പെ​ട്ടെ​ന്നു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി.

“ചതി​ക്ക​ല്ലേ.” പൊ​ക്കൻ ഉള്ളിൽ​ത്ത​ട്ടി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു.

ആ പറ​ങ്കി ചാ​ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു ബഹ​ളം​കൂ​ട്ടി. പന്ത​ങ്ങൾ ജലി​ച്ചു. അടി​മ​കൾ പല​പാ​ടും പാ​ഞ്ഞു. ഉറ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​വർ ഒന്നും അറി​ഞ്ഞി​ല്ല. തി​ര​ച്ചിൽ നട​ക്കു​ക​യാ​ണു്, എല്ലാ​വ​രും ഇരു​ട്ടിൽ മറ​ഞ്ഞു.

മരി​ക്കാ​നു​ള്ള സൗ​ക​ര്യ​മെ​ങ്കി​ലും അവൾ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പൊ​ക്കൻ ഈശ്വ​ര​നോ​ട​പേ​ക്ഷി​ച്ചു.

ആരോ ഇരു​ട്ടിൽ നി​ന്നു തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു​ണ്ടു്. പൊ​ക്കൻ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി.

ചതി​ച്ചു.

അറ​ബി​ക്ക​ട​ലും അവൾ​ക്കു് അഭയം കൊ​ടു​ത്തി​ല്ല.

ഈശ്വ​ര​നും അവളെ സഹാ​യി​ച്ചി​ല്ല.

ഇത്ത​വണ എന്തു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു ലഹള കൂ​ട്ടു​ന്നി​ല്ല? ഒടു​വിൽ പറ​ങ്കി​കൾ​ക്കു വഴ​ങ്ങാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചോ? ഒരു​കൊ​ച്ചു​കു​ഞ്ഞി​നെ​യെ​ന്ന​പോ​ലെ അവളെ തോ​ളി​ലി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് പറ​ങ്കി തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന​തു്. നി​ല​ത്തു വെ​ച്ച​പ്പോൾ അവളെ കി​ട​ക്കാൻ അനു​വ​ദി​ച്ചി​ല്ല.

കാരണം?

ഇട​ത്തു​കൈ​കൊ​ണ്ടു കെ​ട്ടി​വ​രി​ഞ്ഞു് അവളെ തന്നി​ലേ​ക്കു് അടു​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് പറ​ങ്കി നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു്. നി​ല​വി​ളി​ച്ചു ലഹ​ള​കൂ​ട്ടി മറ്റു​ള്ള​വ​രെ ഉണർ​ത്താ​തെ കഴി​ക്കാ​നാ​വും വല​ത്തു​കൈ​കൊ​ണ്ടു് അവ​ളു​ടെ മുഖം അമർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ച​തു്, കു​ത​റി​ച്ചാ​ടാ​നു​ള്ള അവ​ളു​ടെ പരി​ശ്ര​മം മു​ഴു​വ​നും പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. വി​ധി​ക്കു കീ​ഴ​ട​ങ്ങാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചി​രി​ക്കും.

അവ​ളു​ടെ കണ്ണി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ അവൻ ഉറ്റു​നോ​ക്കി. ചെ​മ്പൻ​താ​ടി​യും നീ​ല​ക്ക​ണ്ണു​മു​ള്ള അവ​ന്റെ വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട മുഖം പതു​ക്കെ കു​നി​യു​ന്നു. അവൾ വി​ല്ലു​പോ​ലെ പി​റ​കോ​ട്ടു വള​ഞ്ഞു. ഒപ്പം അവ​ന്റെ കഴു​ത്തും മു​മ്പോ​ട്ടു വളയുന്നു-​പോരിനൊരുങ്ങിയ പു​വൻ​കോ​ഴി​യു​ടെ കഴു​ത്തു​പോ​ലെ.

എന്താ​ണു് ഭാവം?

ചെറിയ ഒരു സമരം നട​ക്കു​ന്നു.

പൊ​ക്ക​നു മന​സ്സി​ലാ​യി.

അവനു ഉള്ള ശക്തി​യ​ത്ര​യും സം​ഭ​രി​ച്ചു് അലറി:

“എടാ. പട്ടീ”

ആവേ​ശ​ത്തി​ന്റെ മൂർ​ദ്ധ​ന്യ​ത്തിൽ അവൻ എല്ലാം മറ​ന്നു. കാൽ​മ​ട​മ്പു​ക​ളി​ള​കി. അതു​വ​രെ ചവി​ട്ടി നിന്ന സ്ഥലം പി​ഴ​ച്ചു. കു​ത്ത​നെ അവൻ വീണു. ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ പല ഭാ​ഗ​വും തട്ടി​യും ഉര​ഞ്ഞും താ​ഴോ​ട്ടു് ഉരു​ണ്ടു. പു​റ​പ്പെ​ട്ട​സ്ഥ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ എത്തി. ആകാശം നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി പി​ന്നെ​യും ഇളകി.