കടൽ ക്ഷോ​ഭി​ച്ചി​ള​കും. ആഞ്ഞ​ടി​ക്കു​ന്ന തി​ര​മാ​ല​ക​ളിൽ ആ പാ​റ​ക്കെ​ട്ടും അതി​ലു​ള്ള മനു​ഷ്യ​രും തവി​ടു​പൊ​ടി​യാ​യി ഉപ്പു​വെ​ള്ള​ത്തിൽ കല​ങ്ങും.

ആകാശം ഇടി​ഞ്ഞു​വി​ഴും.

ഭൂമി പൊ​ട്ടി​ച്ചി​ത​റും.

ഈശ്വ​ര​നു പൊ​റു​ക്കാ​നും ഭൂ​മി​ക്കു വഹി​ക്കാ​നും കഴി​യാ​ത്ത കൊ​ടും​പാ​പ​മാ​ണു് സം​ഭ​വി​ച്ച​തു്.

മനു​ഷ്യൻ അധഃ​പ​തി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു; മൃ​ഗ​ത്തെ​ക്കാൾ, പി​ശാ​ചി​നെ​ക്കാൾ. ഇനി ഈശ്വ​രൻ അവനെ വെ​ച്ചു​പൊ​റു​പ്പി​ക്കി​ല്ല.

അവൾ മരി​ച്ചു; ശരി​ക്കു പറ​യേ​ണ്ട​ത​ങ്ങ​നെ​യ​ല്ല, അവളെ കൊ​ന്നു.

ഈശ്വ​ര​നും ആകാ​ശ​വും കടലും ഭൂ​മി​യും ആ ദാ​രു​ണ​മായ കൊ​ല​പാ​ത​ക​ത്തെ നോ​ക്കി​നി​ന്നു.

ഒന്നും സം​ഭ​വി​ച്ചി​ല്ല. വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലു പഴ​യ​പ​ടി നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഈശ്വ​ര​നി​ലും മനു​ഷ്യ​നി​ലു​മു​ള്ള വി​ശ്വാ​സം നഷ്ട​പ്പെ​ടും​പോ​ലെ പൊ​ക്ക​നു തോ​ന്നി. ദി​വ​സ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടും ആ സംഭവം മന​സ്സിൽ​നി​ന്നു മാ​യു​ന്നി​ല്ല.

എങ്ങ​നെ മായും?

അവ​ന്റെ വി​ശ്വാ​സ​പ്ര​മാ​ണ​ങ്ങൾ മു​ഴു​വ​നും ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

പര​സ്ത്രീ പെ​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

കണ്ണി​ന്റെ മു​മ്പിൽ​വെ​ച്ചു് അവ​ന്റെ ഒരു പെ​ങ്ങ​ളെ പറ​ങ്കി​കൾ മാ​ന​ഭം​ഗം ചെ​യ്തു കൊ​ന്നു. നരി​യും പു​ലി​യും ചെ​ന്നാ​യും ചെ​യ്യാ​ത്ത ഹീ​ന​കൃ​ത്യം.

ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ മാ​റി​ടം പി​ള​രു​മാ​റു് ഈശ്വ​ര​നെ വി​ളി​ച്ചു് അവൾ കര​ഞ്ഞു. മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തോ​ടു മു​ഴു​വൻ അവൾ സഹാ​യ​ത്തി​ന​പേ​ക്ഷി​ച്ചു. മരി​ക്കു​ന്ന​തിൽ അവൾ ഭയ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. മാനം കാ​ത്താൽ മതി. പ്രാ​ണ​നി​ലു​പ​രി അവൾ മാ​ന​ത്തെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു.

ആ മാനം ചവി​ട്ടി​ത്തേ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. പ്രാ​ണ​ന്റെ താ​യ്വേ​രും അറ്റു​പോ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ ആ ദു​ഷ്ട​ന്മാർ അവളെ അനു​ഭ​വി​ച്ചു.

ഈ ഭൂ​മി​യിൽ അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു സം​ഭ​വി​ക്കു​മെ​ന്നു് അവൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​ത​ല്ല.

ആ കരി​ങ്കൽ പാ​റ​കൂ​ടി ദ്ര​വി​ക്കു​മാ​റു് അവൾ കര​ഞ്ഞു. കര​ച്ചി​ലി​ന്റെ ശബ്ദം കു​റ​ഞ്ഞു​കു​റ​ഞ്ഞു​വ​ന്നു. നേർ​ത്ത ഞര​ക്ക​ങ്ങൾ. അതും കു​റ​ഞ്ഞു…

“ഓ! എന്റെ പെ​ങ്ങ​ളേ!” പൊ​ക്ക​ന്റെ കണ്ണു​കൾ വഴി​ഞ്ഞൊ​ഴു​കി. ഇപ്പോൾ കണ്ണീ​രൊ​പ്പാ​നു​ള്ള സൗ​ക​ര്യം കൈ​കൾ​ക്കു​ണ്ടു്. ഇരു​മ്പു​ച​ങ്ങ​ല​യി​ട്ടു പൂ​ട്ടി​യ​താ​ണു്. കാ​ലി​ലും ചങ്ങ​ല​യു​ണ്ടു്. ശരി​ക്കൊ​രു തട​വു​കാ​രൻ. വേ​റെ​യും കു​റ​ച്ചു​പേ​രു​ണ്ടു്. എല്ലാ​വ​രെ​യും ചങ്ങ​ല​യ്ക്കി​ട്ട​താ​ണു്. ചു​റ്റും ആയു​ധ​മേ​ന്തിയ പറ​ങ്കി​പ്പ​ട്ടാ​ള​ക്കാർ കാ​വ​ലു​ണ്ടു്. ഒരു പരി​ധി​ക്ക​പ്പു​റം നീ​ങ്ങാൻ പാ​ടി​ല്ല. നീ​ങ്ങി​യാൽ ചാ​ട്ട​വാർ പു​റ​ത്തു​വി​ഴും. വീ​ഴു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തെ തൊലി പൊ​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന ചാ​ട്ട​യാ​ണു്.

പകൽ ചു​ട്ടു​പ​ഴു​ക്കു​ക​യും രാ​ത്രി മഞ്ഞു​വീ​ണു മര​വി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു് ഇരി​ക്കു​ക​യോ കി​ട​ക്കു​ക​യോ ഉറ​ങ്ങു​ക​യോ ചെ​യ്യാം, അതിനു കഴി​വു​ള്ള​വർ​ക്കു്.

ചൂടും തണു​പ്പും പൊ​ക്ക​ന​റി​ഞ്ഞി​ല്ല. പ്ര​കൃ​തി​യി​ലെ മാ​റ്റം അവനെ സ്പർ​ശി​ക്കാ​തെ കട​ന്നു​പോ​യി. അത്ര​യ്ക്കു​ണ്ടു്. മാ​ന​സിക വിഷമം. തന്നെ​പ്പ​റ്റി​യോ വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റം, അമ്മ, അച്ഛൻ, പാ​ഞ്ചാ​ലി എന്നി​വ​രെ​പ്പ​റ്റി​യോ ആലോ​ചി​ക്കാൻ അവനു് ഇട​കി​ട്ടി​യി​ല്ല. മന​സ്സു നി​റ​ച്ചും, നോ​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു് മു​ഴു​വ​നും, ആ പെ​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

ഊരും പേ​രു​മ​റി​യാ​ത്ത പെ​ങ്ങൾ.

വി​റ​കു​കൂ​മ്പാ​ര​ത്തിൽ തീ ആളി​ക്ക​ത്തു​ന്നു. ചു​റ്റും ചു​വ​ന്ന വെ​ളി​ച്ചം. കെ​ട്ട​ഴി​ഞ്ഞു​വിണ തല​മു​ടി​കൊ​ണ്ടു മാ​റി​ടം മറ​ച്ചു് അവൾ പേ​ടി​ച്ചു​വി​റ​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന ആ ചി​ത്രം; കണ്ണ​ട​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴും ശൂ​ന്യ​ത​യി​ലേ​ക്കു തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കു​മ്പോ​ഴും അതു് അവൻ കാ​ണു​ന്നു. ആ ചി​ത്രം കാ​ണു​മ്പോൾ അവ​ളു​ടെ മര​ണ​ത്തി​നി​ട​യാ​ക്കിയ സാ​ഹ​ച​ര്യ​ങ്ങ​ളെ ഓർ​ത്തു​പോ​കു​ന്നു. ആ കൊ​ടും​പാ​പം കൈ​യും​കെ​ട്ടി നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. അതെ​വി​ടെ​വെ​ച്ചു സം​ഭ​വി​ച്ചോ, പാ​പ​പ​ങ്കി​ല​മായ ആ നശി​ച്ച സ്ഥ​ല​ത്തു വന്നു രാവും പകലും ഒരു​പോ​ലെ കണ്ണും തു​റ​ന്നി​രി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു.

പാ​റാ​വു​കാർ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ആ രാ​ക്ഷ​സ​നു​മു​ണ്ടു്. അന്നു രാ​ത്രി അവളെ വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​വൻ. ‘മെ​ണ്ടോ​സ്സ’, അവ​ന്റെ പേ​ര​താ​ണു്. കൂ​ട്ടു​കാർ അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് അവനെ വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്. ആ വാ​ക്കി​ന്റെ അർ​ത്ഥം ചെ​കു​ത്താ​നെ​ന്നാ​കു​മോ?

പകൽ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ പൊ​ക്കൻ മെ​ണ്ടോ​സ്സ​യെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. ചെ​മ്പൻ​താ​ടി​യും പൂ​ച്ച​ക്ക​ണ്ണു​മു​ള്ള ആ കുറിയ മനു​ഷ്യ​നിൽ കു​റു​ക്ക​ന്റെ വഞ്ച​ന​യും കാ​ട്ടു​പോ​ത്തി​ന്റെ ഊക്കും ചെ​ന്നാ​യ​യു​ടെ ക്രൂ​ര​ത​യും ഒത്തു​ചേർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു പൊ​ക്ക​നു തോ​ന്നി. എഴു​ന്നേ​റ്റു ചെ​ന്നു് ഒര​ടി​ക്കു് അവനെ കട​ലി​ലേ​ക്കു മലർ​ത്തി​യാൽ എന്തു​വേ​ണം? പക്ഷെ, കൈ​യ്ക്കും കാ​ലി​നും വി​ല​ങ്ങ​ല്ലേ?

“എടാ, എന്റെ പെ​ങ്ങ​ളെ നി​യ്യാ കൊ​ന്ന​തു്, നീ” അവൻ ഉച്ച​ത്തിൽ ആർ​ത്തു​വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. സഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പാ​റാ​വു​നിൽ​ക്കു​ന്ന പട്ടാ​ള​ക്കാർ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. “ഓ! നി​ങ്ങ​ളെ​ന്തൊ​ക്കെ ചെ​യ്തെ​ടാ?” മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നെ​ങ്കിൽ മന​സ്സി​ലാ​വ​ട്ടെ. പകരം ചോ​ദി​ക്കാൻ വര​ട്ടെ. അടു​ത്തു കി​ട്ടി​യാൽ കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാം.

ആരും അടു​ത്തു വന്നി​ല്ല. പട്ടാ​ള​ക്കാർ പര​സ്പ​രം നോ​ക്കി ചി​രി​ച്ചു. പൊ​ക്ക​നു ഭ്രാ​ന്താ​ണെ​ന്നു് അവർ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. അവ​രു​ടെ കൈ​യിൽ​പ്പെ​ടു​ന്ന പല തട​വു​കാർ​ക്കും അങ്ങ​നെ ഭ്രാ​ന്തെ​ടു​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ശല്യം വർ​ദ്ധി​ച്ചാൽ കു​ട​ലിൽ കെ​ട്ടി​ത്താ​ഴ്ത്തും.

മെ​ണ്ടോ​സ്സ പൊ​ക്ക​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. നല്ല തടി. എന്തു ജോ​ലി​ക്കും പറ്റിയ അടി​മ​യാ​ണു്. ചന്ത​യിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു വി​റ്റാൽ നല്ല വരു​മാ​ന​മു​ണ്ടാ​വും. സാ​ര​മി​ല്ല; ഈ ഭ്രാ​ന്തു ക്ര​മേണ മാറും.

സഹി​ക്കാൻ വയ്യാ​തെ പി​ന്നെ​യും പൊ​ക്കൻ പലതും വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. വി​കാ​ര​ത്തെ നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാൻ​ക​ഴി​യാ​തെ വന്ന​പ്പോൾ അവ​ന്റെ കണ്ഠ​മി​ട​റി. പി​ന്നെ​യും കണ്ണു​നി​റ​ഞ്ഞു. കു​നി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു തേ​ങ്ങി.

ആരോ പുറം തലോ​ടു​ന്നു. ചങ്ങ​ല​യു​ടെ കി​ലു​ക്കം. തട​വു​കാ​ര​നാ​യി​രി​ക്കും. പൊ​ക്കൻ തല പൊ​ക്കി. അതേ, തട​വു​കാ​രൻ​ത​ന്നെ.

“ജ്ജെ​ന്തി​നാ കരേ​ന്ന്?”

അവൻ ഉത്ത​ര​മൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ആരെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ന്നു് ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കാൻ അടു​ത്തു​ള്ള​പ്പോൾ വേദന കൂടും.

“ജ്ജി​പ്പം കര​ഞ്ഞ​തോ​ണ്ടു് ആര​ക്ക് നസ്ടം?”

സ്നേ​ഹ​മു​ള്ള തട​വു​കാ​രൻ അവ​ന്റെ പുറം തലോ​ടി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. കണ്ണീ​രൊ​പ്പി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. അതും ചങ്ങല പൂ​ട്ടിയ കൈ​കൊ​ണ്ടു്.

“പട​ശ്ശോൻ ബി​തി​ച്ച​തൊ​ക്കെ ബെരും.”

പി​ന്നെ​യും ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

“അന്റെ പേ​രെ​ന്താ?”

എന്തെ​ങ്കി​ലും മറു​പ​ടി പറയണം. അവൻ നി​വർ​ന്നി​രു​ന്നു. കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നെ നോ​ക്കി.

“അല്ലേ​ങ്കി​ല് ജ്ജ് പറേ​ണ​ന്നി​ല്ല. ഞമ്മ​ക്ക് അന്റെ പേർ പു​ടീ​ണ്ട്. പൊ​ക്കൻ​ന്ന​ല്ലേ?”

പൊ​ക്കൻ സമ്മ​തി​ച്ചു തല കു​ലു​ക്കി. എന്തൊ​രാ​ശ്വാ​സം! പരി​ച​യ​മു​ള്ളൊ​രാൾ, തുല്യ ദുഃ​ഖി​ത​നാ​യാ​യാ​ലും, അടു​ത്തു​ണ്ട​ല്ലോ. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. അദ്ധ്വാ​നി​ച്ചു പു​ല​രു​ന്ന ആളാ​ണു്. തടി കണ്ടാൽ അങ്ങ​നെ​തോ​ന്നും. ചര​ക്കു കട​ത്താ​നോ മീൻ പി​ടി​ക്കാ​നോ കടലിൽ ഇറ​ങ്ങി​യ​താ​വും. പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ കൈ​യിൽ​പ്പെ​ട്ടു. കെ​ട്ടി​യോ​ളും കു​ട്ടി​ക​ളും കു​ടി​യിൽ കാ​ത്തി​രു​ന്നു കര​യു​ന്നു​ണ്ടാ​വും.

“ജ്ജെ​ന്താ സു​ച്ചി​ച്ച് നോ​ക്ക്ന്ന്?”

“ഒന്നൂ​ല്ല.”

“പണ്ടെ​ബി​ടേ​ങ്കി​ലും ജ്ജ് ഞമ്മ​ളെ​ക്ക​ണ്ടി​ക്കി​ണ്ടോ?”

“ഞാൻ… ഞാൻ…” പൊ​ക്ക​നു് അനു​കൂ​ലി​ക്കാ​നും നി​ഷേ​ധി​ക്കാ​നും വിഷമം. കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. എവി​ടെ​യോ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്… എവി​ടെ​യാ​വ​ണം?

“ങ്ങളെ പേ​രെ​ന്താ?”

“ഐദ്രോ​സ്.”

ഏതു് കട​പ്പു​റ​ത്താ?”

“ജ്ജ്: ആലോ​ചി​ച്ച് പു​സ്തി​മു​ട്ട​ണ്ടാ; ഞമ്മ​ളെ അറി​യാൻ ബയീ​ല്ല.”

പൊ​ക്കൻ കട​ലി​ന്റെ വി​ശാ​ല​നീ​ലി​മ​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി ആലോ​ചി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഹൈ​ദ്രോ​സ് മനു​ഷ്യ​ര​ക്തം വീണു കറ​പ​റ്റി നിൽ​ക്കു​ന്ന വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ന്റെ മാ​റി​ട​ത്തിൽ ദൃ​ഷ്ടി​യു​റ​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്.

“മോനേ, പട​ശ്ശോൻ ചി​ല്ല​റ​ക്കാ​ര​ന​ല്ല. ഞമ്മ​ള് അന്നോ​ടൊ​ന്ന് പറേ​ട്ട?”

“പറ​ഞ്ഞോ​ളീ.”

“അന്നെ ഈ മു​സ്സീ​മ​ത്തി​ല് കു​ടു​ക്ക്യേ​ത് ഞമ്മ​ളാ.”

ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ പൊ​ക്കൻ അന്തം​വി​ട്ടി​രു​ന്നു.

“അന്നെ ഈ കൊ​ടും​ച​തി ചതി​ച്ച​തു് ഞമ്മ​ളാ​ണു്.”

തെ​ല്ലിട നി​ശ്ശ​ബ്ദത. ഐദ്രോ​സ് ഒന്നു​കൂ​ടി അടു​ത്തേ​ക്കു് നീ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു:

“അന​ക്ക് ദേ​സ്യം പു​ടി​ച്ചി​ണി​ല്ലേ? ദേ​സ്യം പു​ടി​ച്ച​ണം. ന്നി​റ്റ് ജ്ജ് ഞമ്മ​ളെ തപ്പ​ണം. എടു​ത്ത പണി​ക്കു കൂലി മേ​ണ്ടേ? അതു പക്കേ​ങ്കി​ല് പട​ശ്നോൻ ഞമ്മ​ക്ക് തന്നി​ക്ക്ണു്. ഇനി അന്റെ കയ്യോ​ണ്ടു് കൂടി കി​ട്ട​ണം. ന്നാ​ലേ ഞമ്മ​ക്ക് തെകയൂ.”

“ഐദ്രോ​സ്മാ​പ്പ​ളേ”, ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്ന പൊ​ക്കൻ ചോ​ദി​ച്ചു; “നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ ചതി​ച്ചെ​ന്നോ?”

“ആ”

“അതെ​ങ്ങ​നെ?”

“ഞമ്മ​ളൊ​രു ഹമു​ക്ക​ടാ. മനി​സ​നെ തി​രി​യാ​ത്ത ഹമു​ക്ക്. തി​രി​ഞ്ഞു​ബ​ര്മ്പ​ളേ​ക്ക് ഈ സെ​റാ​വീ​ന്റെ വാ​യി​ല് കു​ടു​ങ്ങീം​പോ​യി.”

“എന്താ​ച്ചാൽ ങ്ങള് തെ​ളീ​ച്ച് പറയിൻ.”

“ഒന്നും തെ​ളി​ച്ച് പറ​യാ​നി​ല്ല. അന്നെ പു​ടി​ച്ചു പറ​ങ്ക്യേ​ക്ക് കൊ​ടു​ക്കാൻ ആലി​ക്കു​ട്ടി ഞമ്മ​ളോ​ട് പറ​ഞ്ഞ്.”

“ആലി​ക്കു​ട്ടി മാ​പ്പി​ള​യോ?”

“അനെ​ക്കെ​ന്താ അതി​ലി​ത്തിര അതിസം?”

“ഒന്നൂ​ല്ല, ഐദ്രോ​സ്മാ​പ്പ​ളേ, അറി​യാൻ ചോ​ദി​ച്ച​താ.” ഒരു നെ​ടു​വീർ​പ്പോ​ടെ പൊ​ക്കൻ സ്വയം പറ​ഞ്ഞു: “ഞാ​നൊ​രു കു​റ്റോം ആലി​ക്കു​ട്ടി​മാ​പ്പ​യോ​ട് ചെ​യ്തി​റ്റി​ല്ല.”

“അതൊ​ന്നും ഞമ്മ​ക്ക് പു​ടീ​ല്ല. ഞമ്മ​ള് കൂ​ലി​ക്കു പണി​ട്ക്ക്ണോ​നാ. ഇപ്പ​ണീം ഞമ്മൾ കൂ​ലി​ക്കെ​ടു​ത്ത​താ. പക്കേ​ങ്കി​ല് പട​ശ്ശോ​ന്റെ കണ്ണു പൊ​ട്ടി​ക്കാൻ ഞമ്മ​ക്കാർ​ക്കും കയ്യൂല. ഓന്റെ കൂ​ലി​യാ ബെ​ലു​ത്. അതു ഞമ്മ​ക്ക് കി​ട്ടി.”

“അതെ​ങ്ങ​നെ?”

“അന്നെ പു​ടി​ച്ചു കെ​ട്ടി തോ​ണീ​ലി​ട്ടു കണ്ണു​രെ​ത്തി​ക്കാ​നാ കരാറ്. അബിടെ ആലി​ക്കു​ട്ടീ​ന്റെ ദല്ലാ​ളി​മാ​ര്ണ്ട്. ആ ലാ​ത്തി​രി ഞമ്മൾ കോട്ട കട​പ്പു​റം കയി​ഞ്ഞി​റ്റി​ല്ല. അപ്പ​ള​ക്കും ചാ​ടി​ബീ​ണ​ല്ലോ പഹേര്, പറ​ങ്ക്യേ​ള് ഓല് ഞമ്മ​ളെ പു​ടി​ച്ച്…”

പറ​ഞ്ഞു​തീ​രു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പേ പൊ​ക്കൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്നെ പി​ടി​ക്കാൻ അന്നു രാ​ത്രി ങ്ങ​ളും ഉണ്ടാ​യി​നോ?”

“അന്റെ തല​യ്ക്കു ഞമ്മ​ളാ അടി​ച്ച​ത്.” ഐദ്രോ​സ് പൊ​ക്ക​ന്റെ കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു​റ്റു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു: “അടി​ച്ചി​ല്ലാ​ന്നും ബര​ട്ടെ, ജ്ജ് ഞങ്ങ​ളെ മു​യു​മ​നും കൊ​ല്ല്യാ​യി​നും.”

വലി​യൊ​രു ഗൂ​ഢാ​ലോ​ചന നട​ന്നു. അതി​നെ​ത്തു​ടർ​ന്നു ഭയ​ങ്കര ചതി​യും. അതി​ലൊ​ക്കെ പ്ര​ധാ​ന​മായ പങ്കു വഹി​ച്ചു് അങ്ങേ​യ​റ്റം തന്നെ നശി​പ്പി​ച്ച പര​മ​ശ​ത്രു​വാ​ണു് അടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ പി​ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ടു നി​സ്സ​ഹാ​യ​നാ​യ​പ്പോൾ ബന്ധു​വി​നെ​പ്പോ​ലെ പെ​രു​മാ​റു​ന്നു. കു​റ്റം ഏറ്റു​പ​റ​യു​ന്നു. ചങ്ങ​ല​യി​ട്ട കാ​ലു​കൊ​ണ്ടൊ​രു ചവി​ട്ടു കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. മു​ഖ​ത്തു കാർ​ക്കി​ച്ചു തു​പ്പേ​ണ്ട​താ​ണു്.

അഭ്യാ​സ​ബ​ല​വും തടി​മി​ടു​ക്കും തന്റേ​ട​വു​മു​ള്ള പൊ​ക്കൻ പതു​ക്കെ ഉണ​രു​ക​യാ​ണു്. വി​ഷാ​ദ​ത്തി​ന്റെ മൂ​ടൽ​മ​ഞ്ഞു തു​ട​ച്ചു​മാ​റ്റി പൗ​രു​ഷം ഉദി​ച്ചു​യ​രു​ക​യാ​ണു്. സൂ​ത്ര​ത്തിൽ കഴു​ത്തു പി​ടി​ക്ക​ണം. അതി​നു​ള്ള സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം കൈ​യ്ക്കു​ണ്ടു്. പി​ടി​ച്ചു ഞെ​രി​ക്ക​ണം. കണ്ണു​തു​റി​ച്ചു്, മൂ​ക്കി​ന്റെ ദ്വാ​രം വി​ക​സി​ച്ചു്, രക്ത​സ​ഞ്ചാ​ര​വും ശ്വാ​സ​ഗ​തി​യും നി​ല​ച്ചു്, പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ ആ ദു​ഷ്ടൻ മരി​ക്ക​ണം.

കണ്ണു​ക​ളിൽ കോ​പ​ത്തി​ന്റെ തീ​പ്പൊ​രി ചിതറി. കൈകൾ ഉയർ​ന്നു. ചങ്ങല ശബ്ദി​ച്ചു. ഐദ്രോ​സി​ന്റെ കഴു​ത്തു കൈ​പ്പി​ടി​യി​ലൊ​തു​ങ്ങി. ഇനി പിടി മു​റു​ക്ക​ണം. മര​ണ​വു​മാ​യി കൂ​ടി​ക്കാ​ഴ്ച നട​ക്കു​ന്ന ആ ദു​ഷ്ട​ന്റെ മുഖം കാണണം. പൊ​ക്കൻ നോ​ക്കി.

ആ മു​ഖ​ത്തു് ഒട്ടും പരി​ഭ്ര​മ​മി​ല്ല; പരി​ഭ​വ​വും.

ഇല്ലെ​ടാ; ഇല്ല, വി​ടി​ല്ല. പറ​ങ്കി​കൾ കഴു​ത്തു​വെ​ട്ടും മു​മ്പു് ഒരു​ത്ത​നോ​ടെ​ങ്കി​ലും പക വീ​ട്ട​ണം. അതു നി​ന്നോ​ടാ​വ​ട്ടെ. നി​ന്നെ പറ​ങ്കി​കൾ കൊ​ല്ല​രു​തു്. എന്റെ കൈ​കൊ​ണ്ടു നീ മരി​ക്ക​ണം. കാ​ണ​ട്ടെ. ആരാ​ണു് നി​ന്നെ സഹാ​യി​ക്കാൻ വരു​ന്ന​തു്? ആലി​ക്കു​ട്ടി​യോ?

മന​സ്സിൽ നി​ന്നു പുതിയ പുതിയ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ കി​ളിർ​ന്നു​വ​ന്നു. ആ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ കൈ​യ്ക്കു കരു​ത്തു നൽ​കു​ക​യാ​ണു്.

പി​ടി​മു​റു​കി.

കു​റെ​ശ്ശെ​കു​റെ​ശ്ശെ​യാ​യി കൊ​ല്ല​ണം. മര​ണ​വേ​ദന മു​ഴു​വ​നും അനു​ഭ​വി​ക്ക​ണം.

എന്താ​ണു് മരി​ക്കാ​ത്ത​തു്?

അങ്ങ​നെ ഒരു കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞി​നെ​യെ​ന്ന​പോ​ലെ ഞെ​ക്കി​ക്കൊ​ല്ലാൻ പറ്റി​യ​വ​ന​ല്ല ഐദ്രോ​സ്. ഭയ​ങ്ക​ര​നാ​ണു്. തടി​മി​ടു​ക്കു​ള്ള​വ​നാ​ണു്. പ്ര​ധാ​ന​ജോ​ലി വെ​ള്ള​ത്തിൽ മു​ങ്ങ​ലാ​ണു്. മു​ത്തു​വാ​ര​ലി​ന്റെ സമ​യ​ത്തു ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളോ​ളം കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തിൽ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടാ​റു​ണ്ടു്. എത്ര നേ​ര​മെ​ങ്കി​ലും ശ്വാ​സ​മു​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കാം.

എന്താ​ണു് മരി​ക്കാ​ത്ത​തു്?

ഐദ്രോ​സ് പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ച്ചി​ല്ല. മരി​ക്കാൻ വി​രോ​ധ​മി​ല്ലെ​ന്ന മട്ടിൽ ഇരു​ന്നു​കൊ​ടു​ത്തു.

പൊ​ക്ക​നു വാ​ശി​യാ​യി. പി​ടി​മു​റു​കി.

അൽ​പ്പം വിഷമം തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടു്. മരി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് എന്തോ ചി​ല​തു​കൂ​ടി ഐദ്രോ​സി​നു പറ​യാ​നു​ണ്ടു്: പറ​ഞ്ഞു.

“ജ്ജ്… കൊ​ന്നോ… പക്കേ​ങ്കി​ല്…”

എന്താ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്? മരി​ക്കാൻ പോ​വു​ന്ന​വ​ന്റെ ഒടു​വി​ല​ത്തെ അഭി​ലാ​ഷ​മ​ല്ലേ? പറ​യ​ട്ടെ. പൊ​ക്ക​ന്റെ പിടി അല്പ​മൊ​ന്ന​യ​ഞ്ഞു.

“ഈ കള്ള പന്ന്യേ​ളെ കയ്യോ​ണ്ട് ന്റെ മോൻ മരി​ച്ചാൻ​പാ​ടി​ല്ല.”

എന്താ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തെ​ന്നു് പൊ​ക്ക​നു മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.

“ജ്ജ് കേ​ക്ൿ​ണ്ണ്ടോ? ഈ കള്ള​പ്പ​ന്ന്യേ​ള് മി​ന​സം​മാ​ര​ല്ല. ആര്? പറ​ങ്ക്യേ​ള്.

സമ്മ​തി​ച്ചു; പറ​ങ്കി​കൾ മനു​ഷ്യ​ര​ല്ല, പക്ഷേ, ആരാ​ണു് പി​ന്നെ മനു​ഷ്യർ? നീ​യ്യോ? ആലി​ക്കു​ട്ടി​യോ? ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ പലതും പൊ​ക്ക​ന്റെ നാ​വിൻ​തു​മ്പി​ലെ​ത്തി നിൽ​ക്കു​ന്നു.

ഐദ്രോ​സി​ന്റെ അതു​വ​രെ​യു​ള്ള മു​ഖ​ഭാ​വം മാറി. കണ്ണു​ക​ളിൽ വി​ഷാ​ദ​ച്ഛായ കളി​യാ​ടി. എഴു​ന്നേൽ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. എന്തി​നു​ള്ള ഒരു​ക്ക​മാ​ണെ​ന്ന​റി​യാൻ പൊ​ക്ക​നു കൗ​തു​കം തോ​ന്നി. അവൻ പി​ടി​വി​ട്ടു.

ഐദ്രോ​സ് എഴു​ന്നേ​റ്റു നി​ന്നു; പൊ​ക്ക​നും. ആ മനു​ഷ്യ​നെ ചേർ​ന്നു നി​ന്ന​പ്പോ​ഴാ​ണു് തന്റെ ചെ​റു​പ്പം പൊ​ക്ക​നു മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. കഷ്ടി​ച്ചു തോ​ളു​വ​രെ​യെ​ത്തും. കറു​ത്ത രോമം മു​റ്റി​ത്ത​ഴ​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്ന വീതി കൂടിയ മാ​റി​ടം. ഉരു​ക്കു​കോ​ട്ട​യാ​ണു്. അവൻ തെ​ല്ലൊ​ര​മ്പ​ര​പ്പോ​ടെ നോ​ക്കി.

വെ​യി​ലേ​റ്റു വെ​ട്ടി​ത്തി​ള​ങ്ങു​ന്ന കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തി​ലേ​ക്കു വിരൽ ചൂ​ണ്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഐദ്രോ​സ് പറ​ഞ്ഞു: “അതാ, അബി​ടാ​ണ്, അബിടെ…” അക​ല​ത്ത​ക​ല​ത്തു് എവി​ടെ​യോ ഇടി മു​ഴ​ങ്ങു​മ്പോ​ലു​ള്ള ശബ്ദം.

“എന്തു്?” ഏതോ മാ​ന്ത്രി​ക​ശ​ക്തി​ക്ക​ടി​പ്പെ​ട്ട​പോ​ലെ പൊ​ക്കൻ ചോ​ദി​ച്ചു. ഐദ്രോ​സി​ന്റെ ഭാ​വ​വും നോ​ട്ട​വും കണ്ടാൽ ആരും ഇങ്ങ​നെ ചോ​ദി​ച്ചു​പോ​കും.

“ആ കണി​ബെ​ള്ള​രി​ക്ക​ന്റെ ചേ​ലി​ക്ക്ള്ള ബാ​ല്യ​ക്കാ​ര​ത്തി അബി​ടാ​ണ്.” ശബ്ദം കൂ​ടു​തൽ മു​ഴ​ക്ക​മു​ള്ള​താ​വു​ന്നു. “അബിടെ ബെ​ള്ള​ത്തി​ന​ടി​യിൽ.”

തെ​ല്ലു​നേ​ര​ത്തെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യ്ക്കു​ശേ​ഷം ഐദ്രോ​സ് നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ടു​ന്ന​തു പൊ​ക്കൻ കേ​ട്ടു.

പറ​ങ്ക്യേ​ള് ഓളെ എങ്ങ​നാ കൊ​ന്ന​തു്?”

ഹൈ​ദ്രോ​സി​ന്റെ കത്തി​ജ്ജ്വ​ലി​ക്കു​ന്ന നോ​ട്ടം പൊ​ക്ക​ന്റെ നേർ​ക്കു് തി​രി​ഞ്ഞു. പണി​ക്ക​രാ​ശാൻ ഉഴി​ഞ്ഞു​മാ​റ്റ​ലി​ന്നു വരു​മ്പോൾ പ്രേ​ത​ങ്ങ​ളു​മാ​യി സം​ഭാ​ഷ​ണം നട​ത്തു​ന്ന രംഗം പൊ​ക്ക​നോർ​ത്തു. ഐദ്രോ​സി​ന്റെ നോ​ട്ട​ത്തി​ലും ചോ​ദ്യ​ത്തി​ലും അങ്ങ​നെ​യൊ​രു ഭാ​വ​മു​ണ്ടു്.

“എങ്ങ​നാ കൊ​ന്ന​ത്! ഞമ്മൾ നോ​ക്കി​നി​ന്നോ​നാ. ഓള് മൗ​ത്താ​യ​പ്പം കല്ലു​കെ​ട്ടി കടലിൽ താ​ത്തി; അബിടെ” പല്ലു​കൾ കൂ​ട്ടി ഞെ​രി​ക്കു​ക​യും ഇരു​മ്പു​ച​ങ്ങല കൈ​ക​ളി​ലി​ട്ടു കശ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു് ഐദ്രോ​സ് പറ​ഞ്ഞു: “പകരം ചോ​യി​ക്ക​ണം, മോനേ, പറ​ങ്ക്യേ​ളോ​ട് ജജ് ഇതിനു പകരം ചോ​യി​ക്ക​ണം. കേ​ട്ടോ, അന​ക്ക് ചെ​റു​പ്പ​മാ​ണ്.”

ഓ! മറ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന ആ കഥ​യാ​ണു് ഐദ്രോ​സും പറ​യു​ന്ന​തു്. ആ കൊ​ല​പാ​ത​ക​ത്തി​നു സാ​ക്ഷി​കൾ വേ​റെ​യു​മു​ണ്ടു്.

ഐദ്രോ​സ് പൊ​ക്ക​നെ പി​ടി​ച്ച​ടു​പ്പി​ച്ചു് അവ​ന്റെ കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് ഉറ്റു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് പി​ന്നെ​യും പറ​ഞ്ഞു:

“അന​ക്ക് ചെ​റു​പ്പാ​ണ്. കാ​ത്തി​രു​ന്നോ. ഒരി​ക്ക​ലൊ​രു തഞ്ചം കി​ട്ടും. കി​ട്ടു​മ്പം ചാ​ടി​ക്കൊ. എന്നി​റ്റ് ഈ ബലാ​ലി​ങ്ങ​ളോ​ട് പകരം ചോ​യി​ക്ക​ണം.”

പൊ​ക്ക​നു പുതിയ ഒരാ​ശ​യം കി​ട്ടി. അതു​വ​രെ അവൻ അതു് ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. എല്ലാം ‘നേരെ വാ നേരെ പോ’ എന്ന മട്ടാ​ണു്. എതിർ​ക്കുക, കീഴടക്കുക-​അല്ലാതെ, ഉപാ​യ​വി​ദ്യ​ക​ളൊ​ന്നും അവൻ പഠി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

കാ​ത്തി​രു​ന്നാൽ ഒരു ദിവസം കാ​വൽ​ക്കാ​രു​ടെ കണ്ണിൽ പൊ​ടി​യി​ടാം. വി​ല​ങ്ങു പൊ​ട്ടി​ച്ചെ​റി​യാം. കൂ​ടു​തൽ ശക്തി സം​ഭ​രി​ച്ചു ശത്രു​ക്ക​ളെ നേ​രി​ടാം. പകരം വീ​ട്ടാം. നല്ല നിർ​ദ്ദേ​ശം.

“ജ്ജെ​ന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​ത്?” പൊ​ക്ക​ന്റെ താടി പി​ടി​ച്ചു​യർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഐദ്രോ​സ് ചോ​ദി​ച്ചു. തന്നെ നശി​പ്പി​ച്ച പര​മ​ശ​ത്രു​വാ​ണു് മു​മ്പിൽ എന്ന കാ​ര്യം പൊ​ക്കൻ മറ​ന്നു.

“ങ്ങ​ളും കൂ​ട്വോ?”

“അങ്ങ​നെ ചോ​യി​ക്ക് ഞമ്മ​ളെ ഖലി​ബി​ല് ബേറെ ഒന്നൂ​ല്ല, മോനേ തഞ്ചം കി​ട്ട്യാ​ല് ഈ പന്ന്യേ​ളെ കൊ​ല്ല​ണം.”

രണ്ടു​പേ​രും പി​ന്നെ മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. മാ​ന​ഭം​ഗം ചെ​യ്തു​കൊ​ല​പ്പെ​ടു​ത്തിയ പെ​ങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി പറ​ങ്കി​ക​ളോ​ടു പകരം ചോ​ദി​ക്ക​ണം. അവ​ളു​ടെ ശവം കല്ലു​കെ​ട്ടി ഏതു കടലിൽ താ​ഴ്ത്തി​യോ, ആ കട​ലി​ലെ ഉപ്പു​വെ​ള്ള​ത്തിൽ പറ​ങ്കി​ക​ളെ ജീ​വ​നോ​ടെ മു​ക്ക​ണം. മു​ക്കി​മു​ക്കി കൊ​ല്ല​ണം. വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ല്ലെ തട​ങ്ങ​ലിൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തു​ചാ​ട​ണം. അതി​നു​ള്ള വഴി ചി​ന്തി​ക്ക​ണം. ചി​ന്തി​ക്കു​ക​യാ​വും.

വെ​യി​ലി​നു ശക്തി കൂടി. സൂ​ര്യൻ തല​യ്ക്കു മു​ക​ളി​ലെ​ത്തി. എങ്ങു​മൊ​രു തണ​ലി​ല്ല. ചു​ട്ടു​പ​ഴു​ത്ത പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു തീ​ജ്ജ്വാ​ല​ക​ളാ​ണു​യ​രു​ന്ന​തു്. ഉള്ളി​ലെ ചൂ​ടു​കൊ​ണ്ടു പൊ​ക്ക​നും ഐദ്രോ​സും അത​റി​ഞ്ഞി​ല്ല.

“ജ്ജ് ഞമ്മ​ളെ കൊ​ല്ലു​ന്നി​ല്ലേ?” നീണ്ട മാ​ന​ത്തി​നു​ശേ​ഷം ഐദ്രോ​സ് ചോ​ദി​ച്ചു.

“വേ​ണ്ടാ, ഐദ്രോ​സ്മാ​പ്പി​ളേ.” അല്പം കഴി​ഞ്ഞാ​ണു് പൊ​ക്കൻ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞ​തു്. “മ്മള് തമ്മി​ത്ത​മ്മ്ല് കൊ​ല്ല​ണ്ടാ.”

“പി​ന്ന്യോ?”

“തഞ്ചം കി​ട്ട്യാ​ല് മ്മ​ക്ക് പറ​ങ്ക്യോ​ളെ കൊ​ല്ലാം.”

ഐദ്രോ​സ് പതു​ക്കെ ചി​രി​ച്ചു.

“ഞമ്മ​ളൊ​രു ഹമു​ക്കാ​ടാ, മനി​സ​നെ തി​രി​യാ​ത്ത ഹമു​ക്ക്. തി​രി​ഞ്ഞു ബരു​മ്പ​ള​യ്ക്ക് ഞമ്മ​ളെ കൈയും കാലും പണ​യ​ത്തി​ലാ​യി! ഉം. സാ​രേ​ല്ല. പട​ശ്ശോൻ ആവ​താ​ക്ക​ട്ടെ.”

ആ സം​ഭ​വ​ത്തോ​ടെ അവർ പര​സ്പ​രം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. കൂ​ടു​തൽ അടു​ത്തു. ഭാ​വി​യെ​പ്പ​റ്റി പലതും അവർ ചി​ന്തി​ച്ചു​റ​പ്പി​ച്ചു.

ഒരു പു​തു​മ​യു​മി​ല്ലാ​തെ ദി​വ​സ​ങ്ങൾ നീ​ങ്ങി. ചു​റ്റും പര​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്ന കടൽ. ചെ​മ്പൻ​താ​ടി​യും പൂ​ച്ച​ക്ക​ണ്ണു​മു​ള്ള കാ​വൽ​ക്കാർ. കണ്ടു​ക​ണ്ടു മടു​ത്തു.

ചില രാ​ത്രി​ക​ളിൽ അഞ്ചും ആറും പുതിയ വള്ള​ങ്ങൾ വരും. പറ​ങ്കി​കൾ ലഹ​ള​കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു പാ​ഞ്ഞു​ക​യ​റും. ആടി​നെ​യോ പശു​വി​നെ​യോ അറു​ത്തു തോ​ലു​പൊ​ളി​ച്ചു, തീയിൽ ചുടും. വട്ട​മി​ട്ടി​രു​ന്നു എല്ലാ​വ​രും​കൂ​ടി അതു വലി​ച്ചു​കീ​റി​ത്തി​ന്നും. മതി​മ​റ​ന്നു കു​ടി​ക്കും. നൃ​ത്തം​വെ​യ്ക്കും. പു​ല​രു​മ്പോൾ കാ​വൽ​ക്കാ​രൊ​ഴി​ച്ചു മറ്റു​ള്ള​വർ വീ​ണ്ടും കട​ലി​ലേ​ക്കു പോകും.

എന്താ​ണു് വി​ധി​യെ​ന്നു് ഒരു പി​ടി​യു​മി​ല്ല. എത്ര ദിവസം അങ്ങ​നെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ട​ണ​മെ​ന്നും അറി​യി​ല്ല. കി​ഴ​ക്കു പച്ച​പി​ടി​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്ന ഭൂ​ഭാ​ഗം കാ​ണു​മ്പോൾ ഹൃദയം തു​ടി​ക്കും. അവിടെ എന്തൊ​ക്കെ സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് ആർ​ക്ക​റി​യാം?

അങ്ങ​നെ​യ​ങ്ങ​നെ കഴി​യു​മ്പോൾ ഒരു​നാൾ ഉച്ച​തി​രി​ഞ്ഞ സമ​യ​ത്തു് ഒരു പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പൽ വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ന​ടു​ത്തു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. അത്ര വലി​യൊ​രു കപ്പൽ പൊ​ക്കൻ നടാടെ കാ​ണു​ക​യാ​ണു്. ഐദ്രോ​സി​നും കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ മറ്റൊ​രു കപ്പൽ വന്നു. അതും വലി​യ​താ​ണു്. സന്ധ്യ​യ്ക്കു​മു​മ്പു് അങ്ങ​നെ അഞ്ചെ​ണ്ണ​മെ​ത്തി.

നേരം ഇരു​ട്ടി​യ​പ്പോൾ പുതിയ വള്ള​ങ്ങൾ വന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. നാലും അഞ്ചു​മ​ല്ല. നി​റ​ച്ചും പട്ടാ​ള​ക്കാ​രെ വഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നൂ​റോ​ളം വള്ള​ങ്ങ​ളെ​ത്തി. എല്ലാം തെ​ക്കു​ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നാ​ണു് വന്ന​തു്. കൊ​ച്ചി​യിൽ നി​ന്നാ​വും. അതു പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ വലി​യൊ​രു ശക്തി​ക്രേ​ന്ദ്ര​മാ​ണ​ല്ലോ. എന്തോ സം​ഭ​വി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നെ​ന്നു തീർ​ച്ച. എന്താ​യി​രി​ക്കും?

ഐദ്രോ​സും പൊ​ക്ക​നും ഇരു​ന്നു പലതും ആലോ​ചി​ച്ചു. ഒരെ​ത്തും പി​ടി​യു​മി​ല്ല. ഇത്ര​യ​ധി​കം പട്ടാ​ള​ക്കാ​രും കപ്പ​ലും വന്നു ചേർ​ന്ന​തെ​ന്തി​നു്? പുതിയ വല്ല യു​ദ്ധ​വും തു​ട​ങ്ങാൻ ആലോ​ച​ന​യു​ണ്ടോ? മര​യ്ക്കാർ​കോ​ട്ട​യെ ലക്ഷ്യം വെ​ച്ചു​ള്ള പു​റ​പ്പാ​ടാ​വു​മോ? അധി​ക​നേ​രം കൂ​ടി​യാ​ലോ​ചി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. കാ​വൽ​ക്കാർ വന്നു തട​വു​കാ​രെ പര​സ്പ​രം ചേർ​ത്തു ചങ്ങ​ല​വെ​ച്ചു. എല്ലാ​വ​രേ​യും ചെറിയ ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് ഒരു​മി​ച്ചി​രു​ത്തി. പു​തു​താ​യി വന്ന പട്ടാ​ള​ക്കാർ​ക്കു് ഇരി​ക്കാ​നും കി​ട​ക്കാ​നും കു​ടു​തൽ സ്ഥലം വേണം.

കണ​ക്കി​ല്ലാ​ത്ത പട്ടാ​ളു​ക്കാ​രു​ണ്ടാ​യി​ട്ടും നേരിയ ഒരു ശബ്ദം​പോ​ലും പു​റ​ത്തു​കേ​ട്ടി​ല്ല. ഇരു​ട്ടിൽ എല്ലാ​വ​രും ചൂ​ളി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഒരു തീ​പ്പൊ​രി​പോ​ലും അവി​ടെ​യെ​ങ്ങും മി​ന്നി​യി​ല്ല. വെ​ളി​ച്ചം കാ​ണ​രു​തെ​ന്നാ​വും കൽ​പ്പന.

കി​ഴ​ക്കൻ​മ​ല​യു​ടെ നെ​റു​ക​യിൽ ചവു​ട്ടി നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നാ​യി ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു കയറി. കടൽ നിറയെ വൈ​ര​ക്ക​ല്ലു​കൾ ചിതറി വീണു. എന്താ​ണു് സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തെ​റി​യാൻ തട​വു​കാർ ഉറ്റു​നോ​ക്കി. സമയം നീ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. പാ​തി​രാ​വാ​യ​പ്പോൾ കപ്പ​ലു​ക​ളും വള്ള​ങ്ങ​ളും നീ​ങ്ങി. എല്ലാം വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ന്റെ പി​റ​കിൽ പടി​ഞ്ഞാ​റു​ഭാ​ഗ​ത്തു നി​ല​യു​റ​പ്പി​ച്ചു.

മു​ടൽ​മ​ഞ്ഞു കൊ​ണ്ടു മു​ഖാ​വ​ര​ണ​മി​ട്ട പ്ര​ഭാ​തം. പൊ​ക്ക​നും ഐദ്രോ​സും കട​ലി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള പട്ടാ​ള​ക്കാർ നേ​രം​പു​ലർ​ന്ന​തു് അറി​യാ​ത്ത​പോ​ലെ കി​ട​ക്കു​ന്നു.

ഐദ്രോ​സ് പൊ​ക്ക​ന്റെ ചെ​വി​യിൽ മന്ത്രി​ച്ചു.

“ജ്ജ് കേ​ക്ൿ​ണ്ണ്ടോ?”

“എന്തു്?”

“കേ​ക്ക്ണി​ല്ലേ?”

പൊ​ക്കൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. അക​ല​ത്തെ​വി​ടെ​യോ പാ​ട്ടു​കേൾ​ക്കു​ന്നു. വള്ള​ക്കാർ ഒന്നി​ച്ചു പാ​ടും​പോ​ലെ. രണ്ടു​പേ​രും ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. വട​ക്കു​കി​ഴ​ക്ക​നാ​ണു്. ജന​ക്കൂ​ട്ടം ആഹ്ലാ​ദ​മ​ത്ത​രാ​യി പാ​ടും​പോ​ലെ വെറും മു​ഴ​ക്ക​മാ​ണു്.

മൂ​ടൽ​മ​ഞ്ഞു കട്ടി കു​റ​ഞ്ഞു നീ​രാ​വി​പ​ട​ല​മാ​യി കാ​റ്റി​ലൂ​ടെ ഉല​യു​ന്നു. നോ​ക്കി​യാൽ കണ്ണെ​ത്തു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​പ്തി വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു. തേ​ച്ചു​ക​ഴു​കു​ന്ന ചാ​ണ​ക്ക​ല്ലു​പോ​ലെ കടൽ തെ​ളി​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നു. ആദ്യം കണ്ട​തു പൊ​ക്ക​നാ​ണു്. അവൻ ആവേ​ശ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു:

“അതാ, നോ​ക്കു്.”

ഐദ്രോ​സ് നോ​ക്കി. അവനും കണ്ടു. വലി​യൊ​രു കപ്പൽ സമൂഹം വട​ക്കു​കി​ഴ​ക്കു​നി​ന്നു വരു​ന്നു. കാ​റ്റി​ന്റെ മു​ള​ലി​ന്നു ശക്തി കൂ​ടി​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​വ​ണം, പാ​ട്ടു കേൾ​ക്കാ​നി​ല്ല. പെ​ട്ടെ​ന്നു പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള പട്ടാ​ള​ക്കാ​രിൽ ഒരി​ള​ക്കം കണ്ടു. ഒരാൾ ഉച്ച​ത്തി​ലെ​ന്തോ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു പിൻ​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള വള്ള​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു പലരും അതേ​റ്റു പറ​ഞ്ഞു. കപ്പ​ലിൽ കൊ​ടി​ക​ളു​യർ​ന്നു. കു​രി​ശ​ട​യാ​ള​മു​ളള കൊടി.

പൊ​ക്ക​നും ഐദ്രോ​സും മാ​റി​മാ​റി നോ​ക്കി. പുതിയ കപ്പൽ​സ​മൂ​ഹം വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ന​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അതു പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പ​ലു​ക​ളാ​ണോ; ഒന്നും വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. കൊ​ടി​യ​ട​യാ​ളം കാണാൻ പറ്റു​ന്നി​ല്ല. രണ്ടു​പേ​രും സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പ​ലു​ക​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ ഉത്ക​ണ്ഠ​യ്ക്ക​വ​കാ​ശ​മി​ല്ല. അല്ലെ​ങ്കിൽ തീർ​ച്ച​യാ​യും ഒരേ​റ്റു​മു​ട്ട​ലു​ണ്ടാ​വും.

“അതാരെ കൊ​ടി​യാ​ണ്?” പൊ​ക്കൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

“കാണാൻ പാ​ങ്ങി​ല്ല.” ഐദ്രോ​സ് പറ​ഞ്ഞു.

മു​മ്പിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ഒരു കൂ​റ്റൻ കപ്പ​ലാ​ണു്. പി​റ​കിൽ വേ​റെ​യു​മു​ണ്ടു്. ചെറിയ കപ്പൽ. വള്ള​ങ്ങൾ ഒട്ട​നേ​ക​മു​ണ്ടു്.

“കണ്ടോ, കണ്ടോ?” അനു​മാൻ​കൊ​ടി​യാ​ണ്.”

“അതു് സാ​മൂ​തി​രി​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്റെ കൊ​ടി​യ​ല്ലേ? ഐദ്രോ​സ് പറ​ഞ്ഞു തീ​രു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു പീ​ര​ങ്കി​വെ​ടി പി​റ​കിൽ നി​ന്നു മു​ഴ​ങ്ങി. ആ കൊ​ടി​യും പാ​മ​ര​വും പു​ഴ​ങ്ങി കട​ലി​ലേ​ക്കു വീണു.

പി​ന്നെ മു​റ​യ്ക്കു​ള്ള യു​ദ്ധ​മാ​ണു്. ഇരു​വ​ശ​വും പീ​ര​ങ്കി​കൊ​ണ്ടു​ള്ള കു​ശ​ല​പ്ര​ശ്നം ആരം​ഭി​ച്ചു. അതു വളരെ നേരം നീ​ണ്ടു​നി​ന്നു. ചെ​വി​ട​ട​ച്ചു​പോ​യി. സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ മൂ​ളി​പ്പാ​യു​ന്ന പീ​ര​ങ്കി​യു​ണ്ട പ്രാ​ണ​നും പി​ഴു​തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കും. അന്യോ​ന്യം യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന രണ്ടു ചേ​രി​ക്കാ​രു​ടെ നടു​വി​ലാ​ണു് അവ​രി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പാ​റ​യു​ടെ പി​ളർ​പ്പി​ലേ​ക്കു മാ​റി​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അപകടം സം​ഭ​വി​ക്കും. ഒറ്റ​യ്ക്കൊ​റ്റ​യ്ക്കു വയ്യ. എല്ലാ​വ​രേ​യും ഒന്നി​ച്ചു ചങ്ങ​ല​യ്ക്കി​ട്ട​താ​ണു്. ഒന്നി​ച്ചു നീ​ങ്ങി. പാ​റ​പ്പി​ളർ​പ്പി​ലി​രു​ന്നു് ഇട​യ്ക്കി​ടെ തല പൊ​ക്കി, യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ ഗതി മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

പീ​ര​ങ്കി​യു​ടെ മു​ഴ​ക്കം അവ​സാ​നി​ച്ചു. അസ്ത്ര​ങ്ങ​ളാ​ണു് ചീ​റ്റി​പ്പാ​യു​ന്ന​തു്. പി​റ​കിൽ പതി​യി​രി​ക്കു​ന്ന പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പ​ലു​ക​ളും വള്ള​ങ്ങ​ളും ഒറ്റ​ക്കു​തി​ക്കു് കി​ഴ​ക്കു​ഭാ​ഗ​ത്തെ​ത്തി. നെ​ഞ്ചി​ലും കഴു​ത്തി​ലും അമ്പേ​റ്റു തണ്ടു​വ​ലി​ക്കാർ കട​ലി​ലേ​ക്കു മറി​ഞ്ഞു​വീ​ഴു​ന്നു. ഒന്നും കൂ​ട്ടാ​ക്കാ​തെ പറ​ങ്കി​കൾ​മു​ന്നേ​റു​ക​യാ​ണു്. ആർ​പ്പു​വി​ളി​യും അട്ട​ഹാ​സ​വും.

മു​ഖ​ത്തോ​ടു​മു​ഖം നോ​ക്കി​യു​ള്ള യു​ദ്ധ​വും തു​ട​ങ്ങി. വാളും കു​ന്ത​വും വെ​ണ്മ​ഴു​വു​മെ​ടു​ത്തു രണ്ടു​കൂ​ട്ട​രും എതിർ​വ​ശ​ത്തു​ള്ള കപ്പ​ലു​ക​ളി​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു​ക​യ​റി. വെ​ട്ടും കു​ത്തും ഇടി​യും!

വെ​ട്ടേ​റ്റ​വർ കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടിൽ നി​ന്നു് അല​റി​ക്കൊ​ണ്ടു വെ​ള്ള​ത്തി​ലേ​ക്കു വീ​ഴു​ന്നു. അറ്റു​വീണ കൈ​കാ​ലു​ക​ളും തല​ക​ളും വെ​ള്ള​ത്തി​ലൊ​ഴു​കു​ന്നു. കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ നിറം മാ​റു​ന്നു.

പറ​ങ്കി​കൾ തോൽ​ക്കും. പൊ​ക്ക​നും ഐദ്രോ​സും ആശി​ച്ചു. ഇത്ര​യേ​റെ മര​ണ​വും ഇത്ര വലി​യൊ​രു യു​ദ്ധ​വും അന്നാ​ദ്യ​മാ​യി​ട്ടു കാ​ണു​ന്ന​താ​ണു്. വെ​ട്ടു​ക​ളൊ​ന്നും പി​ഴ​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ല. എങ്ങ​നെ പി​ഴ​യ്ക്കാൻ? അടി​ഞ്ഞു​കൂ​ടിയ ആൾ​ക്കു​ട്ട​ത്തിൽ ലക്ഷ്യ​മി​ല്ലാ​തെ വാൾ​വീ​ശി​യാ​ലും ആരെ​ങ്കി​ലും മരി​ച്ചു​വീ​ഴും.

പൊ​ക്ക​ന്റെ മന​സ്സാ​ണു് യു​ദ്ധം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. തടു​ക്ക​ലും കൊ​ടു​ക്ക​ലും മു​റ​യ്ക്കു നടക്കുന്നു-​അതാ, അതാ കപ്പൽ​ത്ത​ട്ടി​ലൂ​ടെ അവൻ നട​ക്കു​ന്നു. “മണ്ടോ​സ്സ.” കൈ​യി​ലൊ​രു വെ​ണ്മ​ഴു​വു​മു​ണ്ടു്. അവനെ ആരും കാ​ണു​ന്നി​ല്ലേ? കണ്ട​വ​രെ മു​ഴു​വ​നും വെ​ട്ടി​വീ​ഴ്ത്തി മു​ന്നേ​റു​ക​യാ​ണു്.

ഒരാൾ വലി​യൊ​രു കു​ന്ത​വും നീ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് അവ​ന്റെ നേർ​ക്ക​ടു​ത്തു ആശ്വാ​സ​മാ​യി; അവൻ അനു​ഭ​വി​ക്കും. അതു കാ​ണാ​നാ​ശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പൊ​ക്കൻ കണ്ണു​തു​റി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഇല്ല. അതു പി​ഴ​ച്ചു. കൈ​വി​ല​ങ്ങൊ​ന്നു പൊ​ട്ടി​ച്ചു​കി​ട്ടി​യെ​ങ്കിൽ വെ​ണ്മ​ഴു​വോ​ടു​കൂ​ടി അവനെ കടലിൽ മു​ക്കി​ക്കൊ​ല്ലാ​മാ​യി​രു​ന്നു. പൊ​ക്കൻ ആശി​ച്ചു.

കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​പ്പു് ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കും പ്ര​തി​ബിം​ബി​ച്ചു. നേ​രം​സ​ന്ധ്യ​യാ​യി. യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ ശക്തി കു​റ​ഞ്ഞു. സാ​മൂ​തി​രി​പ​ക്ഷ​ത്തിൽ അവ​ശേ​ഷി​ച്ച​വർ കീ​ഴ​ട​ങ്ങി. പറ​ങ്കി​കൾ ജയ​ഭേ​രി​യ​ടി​ച്ചു വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങി.

രാ​ത്രി​യു​ടെ മൂ​ടു​പ​ടം വീണു. വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലു് ജ്വ​ലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന പന്ത​ങ്ങ​ളു​ടെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ മസ്ത​ക​മു​യർ​ത്തി​നി​ന്നു. ഓള​ത്ത​ട്ടു​ക​ളി​ലൂ​ടെ ഇഴ​ഞ്ഞി​ഴ​ഞ്ഞു​വ​ന്ന മനു​ഷ്യ​ശ​വ​ങ്ങൾ, പാ​റ​ക്കെ​ട്ടിൽ തട​ഞ്ഞു​നി​ന്നു. വിജയം ആഘോ​ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കു​ടി​യും നൃ​ത്ത​വും പൈ​ശാ​ചി​ക​മായ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​യും!