SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-chuvanna-kadal-cover.jpg
Late Autumn Plant, embroidery and mixed technique on fabric by Paul Klee (1879–1940).
ആറു്

ഒരു കരി​യില അന​ങ്ങി​യാൽ, കു​ടി​ലി​ന്റെ മോ​ന്താ​യ​ത്തിൽ ഒരു എലി പാ​ഞ്ഞാ​രു പൂ​ഴി​പ്പ​ര​പ്പി​ന​പ്പു​റ​ത്തെ ചു​ള്ളി​ക്കാ​ട്ടിൽ കാ​റ്റൊ​ന്നു ധൃതി വെ​ച്ചു നട​ന്നാൽ, പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ പേ​ടി​ച്ചു​വി​റ​യ്ക്കും. തഞ്ചം കി​ട്ടി​യാൽ കട​ന്നാ​ക്ര​മി​ക്കാൻ ഇരു​ട്ടിൽ ആരോ പതി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന തോ​ന്നൽ എല്ലാ​വർ​ക്കു​മു​ണ്ടു്. ഉറ​ക്കം കു​റ​ഞ്ഞ രാ​വു​കൾ ഇഴ​ഞ്ഞു നീ​ങ്ങി. എല്ലാ​വ​രും നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യി എന്തോ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

സന്ധ്യ​മ​യ​ങ്ങി​യാൽ കട​പ്പു​റ​ത്തെ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ അഞ്ചും എട്ടും പേർ ഒരു​മി​ച്ചു് ഏതെ​ങ്കി​ലും രക്ഷാ​സ​ങ്കേ​ത​ത്തിൽ ചെ​ന്നു​കൂ​ടും. കു​ടി​ലി​ന്നു കാവൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കി​ഴ​വ​ന്മാ​രാ​ണു്. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ കഠാ​രി​യും കു​റു​വ​ടി​യു​മേ​ന്തി പു​ല​രും​വ​രെ റോ​ന്തു​ചു​റ്റും. വേ​ണ്ടി​വ​ന്നാൽ ആത്മ​ത്യാ​ഗ​മ​നു​ഷ്ഠി​ച്ചും പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ മാ​നം​കാ​ക്കാൻ പ്ര​തി​ജ്ഞ​യെ​ടു​ത്ത​വ​രാ​ണു് അവർ.

പാ​തി​രാ​വി​ന്റെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യിൽ വി​ശ​ന്ന ചെ​ന്നാ​യ്ക്ക​ളെ​പ്പോ​ലെ പറ​ങ്കി​കൾ കു​ടി​ലി​ലേ​ക്കു ചാ​ടി​വീ​ഴു​ന്ന​തു് ഏലവും കു​രു​മു​ള​കും അന്വേ​ഷി​ച്ച​ല്ല. അവർ​ക്കു് പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ വേണം. സ്വ​ന്ത​മാ​യ​നു​ഭ​വി​ക്കാ​നും രാ​ജാ​വി​നും പ്ര​ഭു​ക്ക​ന്മാർ​ക്കും കാ​ഴ്ച​വ​യ്ക്കാ​നും. നല്ല പാ​രി​തോ​ഷി​കം കി​ട്ടും. അർ​ദ്ധ​ന​ഗ്ന​ക​ളായ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ രാ​ജാ​വി​ന്റെ കണ്ണി​നു വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ സദ്യ​യൊ​രു​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കും. മാം​സ​ഭ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​നു കോ​ഴി​ക​ളെ​യും താ​റാ​വു​ക​ളെ​യും പോ​റ്റും​പോ​ലെ മാം​സ​ദാ​ഹം കെ​ടു​ക്കാൻ കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തിൽ കറു​ത്ത പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ അവർ​ക്കാ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ടു്. മാദക യൗ​വ​ന​ത്തി​ന്റെ മധു​ര​സ്സ​ത്തു വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് അവരെ തെ​രു​വി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​യു​ന്നു. പഴ​ത്തൊ​ലി​പോ​ലെ അവർ ചവി​ട്ടി​ത്തേ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു.

ചായം തേ​ക്കാ​ത്ത ചു​ണ്ടു​ക​ളും പൗഡർ പൂശി കൃ​ത്രി​മ​വർ​ണ്ണം കല​രാ​ത്ത കവി​ളു​ക​ളും തു​റ​ന്നി​ട്ട മാ​റി​ട​വും നഗ്ന​പാ​ദ​ങ്ങ​ളു​മു​ള്ള പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ രാ​ജാ​വു് സ്വ​പ്നം കണ്ടു. വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ കടി​ഞ്ഞാ​ണ​റ്റ രാ​ജാ​വു്, രാ​ജ്യം പി​ടി​ച്ച​ട​ക്കാ​നും സാ​മ്രാ​ജ്യം കെ​ട്ടി​പ്പ​ടു​ക്കാ​നും കൊ​തി​ച്ചു. പട്ടാ​ള​ങ്ങ​ളു​ടെ അക​മ്പ​ടി​യോ​ടു​കൂ​ടി സർ​വ്വാ​ധി​കാ​ര​ങ്ങ​ളും നൽകി രാ​ജ്യാ​ന്ത​ര​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്ക​യ​യ്ക്കു​ന്ന കപ്പി​ത്താൻ​മാ​രോ​ടും കല്പി​ച്ചു:

“കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ, ഇനി​യു​മി​നി​യും കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ; മാം​സ​വും മജ്ജ​യു​മു​ളള, കറു​ത്ത മു​ടി​യും കൺ​മി​ഴി​യു​മു​ള്ള കളി​പ്പാ​വ​ക​ളെ കി​ട്ടാ​വു​ന്ന​ത്ര കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ.”

കപ്പി​ത്താ​ന്മാർ​ക്കും പട്ടാ​ള​ക്കാർ​ക്കും ഉത്സാ​ഹ​മാ​യി. കൽ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു രാ​ജാ​വാ​ണു്. സ്ഥാ​ന​മാ​ന​ങ്ങ​ളും പദ​വി​ക​ളും സമ്മാ​ന​ങ്ങ​ളും കി​ട്ടും. അങ്ങ​നെ വ്യാ​പാ​ര​വ​സ്തു​ക്ക​ളിൽ ഒരി​നം​കു​ടി ഉൾ​പ്പെ​ട്ടു. “കറു​ത്ത പെ​ണ്ണു്.” അറ്റം കാ​ണാ​ത്ത കടലിൽ നാടും നഗ​ര​വും മനു​ഷ്യ​മു​ഖ​ങ്ങ​ളും കാ​ണാ​തെ വർ​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ളം കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ന്ന പട്ടാ​ള​ക്കാ​രാ​ണു്. മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​ഥ​മി​ക​പാ​ഠ​ങ്ങൾ പോലും അവൻ വി​സ്മ​രി​ക്കു​ന്നു. കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ കഠി​ന​പ്ര​ഹ​ര​മേ​റ്റു് ഉള്ളും പു​റ​വും കഠോ​ര​മാ​വു​ന്നു. ആകൃ​തി​യിൽ മാ​ത്രം മനു​ഷ്യ​നോ​ടും പ്ര​കൃ​തി​യിൽ മു​ഴു​വൻ മൃ​ഗ​ത്തോ​ടും അടു​പ്പം സ്ഥാ​പി​ച്ച ആ പട്ടാ​ള​ക്കാ​രാ​ണു് സദാ​ചാ​ര​നി​ര​ത​ക​ളായ മല​യാ​ളി​പ്പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ​യും തേ​ടി​വ​രു​ന്ന​തു്.

വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തു് കണ്ട പത്തേ​മ്മാ​രി​യിൽ​നി​ന്നു കര​യ്ക്കി​റ​ങ്ങിയ പറ​ങ്കി​കൾ എവി​ടെ​യോ ചു​റ്റി​പ്പ​റ്റി നിൽ​പ്പു​ണ്ടു്. എല്ലാ​വ​രും മതി​കെ​ട്ടു​റ​ങ്ങു​ന്ന ഒരു രാ​ത്രി ഏതെ​ങ്കി​ലും കു​ടി​ലി​ല​വർ ചാടി വീഴും. സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം.

പൊ​ക്ക​നു വളരെ തി​ര​ക്കു​പി​ടി​ച്ച ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. പകൽ മീൻ​പി​ടു​ത്ത​ത്തി​നു കട​ലി​ലി​റ​ങ്ങ​ണം. രാ​ത്രി​യാ​യാൽ കൂ​ട്ടു​കാ​രെ ഏകോ​പി​ച്ചു​നിർ​ത്തി കാ​വൽ​ജോ​ലി നിർ​വ്വ​ഹി​ക്ക​ണം. ആക​പ്പാ​ടെ രസ​മു​ണ്ടു്. പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ച​പോ​ലെ അത്ര മു​ഷി​പ്പ​ന​ല്ല ജീ​വി​തം. കഠി​നാ​ദ്ധ്വാ​ന​വും ഊണും ഉറ​ക്ക​വു​മാ​യി വി​ര​സ​ങ്ങ​ളായ ദി​വ​സ​ങ്ങൾ ഉന്തി​ത്ത​ള്ളി പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ മര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്ക​ടി​വെ​ച്ചു നീ​ങ്ങു​ന്ന ജീ​വി​ത​ത്തി​നു വി​കാ​സ​വും ചൂടും നൽകാൻ ആവേ​ശ​ഭ​രി​ത​മായ കർ​മ്മ​പ​രി​പാ​ടി വല്ല​തും വേണം. അതു കൈ​വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. അമ്മ​യ്ക്കി​പ്പോൾ ആവ​ലാ​തി​യി​ല്ല. അമ്മ​യ​ട​ക്ക​മു​ള്ള സ്ത്രീ സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ രക്ഷ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് മകൻ ആയു​ധ​മേ​ന്തി​യ​തു്. ഏതു വാ​ത്സ​ല്യ​വും ധീ​ര​മായ ആ കർ​ത്ത​വ്യ​ത്തി​നു മു​മ്പിൽ മൗനം ദീ​ക്ഷി​ക്കും. എങ്കി​ലും ദമ​യ​ന്തി ഉള്ളിൽ​ത്ത​ട്ടി പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു:

“അടി​യാ​രെ തു​ണ​യ്ക്കു​ന്ന പര​ദേ​വ​തേ, എന്റെ പൊ​ന്നു​മോ​നെ കട​ലി​ലും കര​യി​ലും നീ തന്നെ കാ​ക്ക​ണേ…”

സന്ധ്യ​യാ​യാൽ കട​പ്പു​റം നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​ണു്. ആരും ഉച്ച​ത്തി​ലൊ​ര​ക്ഷ​രം മി​ണ്ടി​ല്ല. കു​ടി​ക​ളി​ലൊ​ന്നും തീ​യെ​രി​ക്കി​ല്ല. കട​ലി​ലൂ​ടെ പാ​ളി​പ്പ​തു​ങ്ങി വരു​ന്ന ശത്രു​ക്കൾ കണ്ടാ​ലോ? പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ രക്ഷാ​സ​ങ്കേ​ത​ത്തിൽ രാ​ത്രി മു​ഴു​വൻ കടൽ​പ്ര​തിമ പോലെ നി​ശ്ച​ല​രാ​യി​രി​ക്കും. ഉറ​ക്കം വരി​ല്ല. ഉറ​ങ്ങു​മ്പോൾ വാ​രി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യാ​ലോ? ചെവി വട്ടം പി​ടി​ക്കും; നി​ല​വി​ളി കേൾ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? വൃ​ക്ഷ​ത്ത​ല​പ്പു​ക​ളെ കു​ലു​ക്കി മൂ​ളി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു തെ​ക്കൻ കാ​റ്റു കട​ന്നു​പോ​കു​മ്പോൾ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലൊ​രു​ത്തി പറയും, പതു​ക്കെ:

“കേ​ട്ടോ?”

“എന്തു്?”

“നെ​ല​വി​ളി.”

“നീ കേ​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ?”

“അഃ കേ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.”

“നി​യ്യോ?”

“ഞാനും.”

“ഞാനും.”

ചോ​ദ്യോ​ത്ത​ര​ങ്ങൾ മന്ത്രം​പോ​ലെ പതു​ക്കെ ചെ​വി​യി​ലു​ച്ച​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. നി​ല​വി​ളി എല്ലാ​വ​രും കേ​ട്ടു. കൊ​ള്ള​യും കൊ​ല​യും തീ​വെ​പ്പും! കോ​ടി​ക്കൽ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്താ​വും. ബലാൽ​ക്കാ​ര​മാ​യി പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​വു​മ്പോൾ നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ക​യ​ല്ലാ​തെ പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ​ന്തു​ചെ​യ്യും? തടു​ക്കാൻ ചെ​ല്ലു​ന്ന ആണു​ങ്ങ​ളെ കഷ്ണം വെ​ട്ടി നി​ല​ത്തി​ടു​ന്നു​ണ്ടാ​വും?

“ഭ്ഹൂ​ഹ്ഹാ!” കട​ലി​ന്റെ മോ​ന്താ​യ​ത്തി​ലി​രു​ന്നു മല​ന​ത്തു ശബ്ദി​ച്ചു. കനത്ത ഇടി​വെ​ട്ടിൽ​പ്പോ​ലും കു​ലു​ങ്ങാ​ത്ത മര​യ്ക്കാൻ​മാ​രാ​ടെ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ കാ​റ്റു തട്ടിയ ആലി​ല​പോ​ലെ വി​റ​ച്ചു. നാവും ചു​ണ്ടും വര​ണ്ടു. നി​ല​വി​ളി​ക്കാ​നു​ള്ള ശക്തി​യി​ല്ലാ​തെ കു​ഴ​ഞ്ഞു. മല​ന​ത്തു പരി​സ​ര​ത്തെ ഞെ​ട്ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പി​ന്നെ​യും ശബ്ദി​ച്ചു. ദുർ​നി​മി​ത്ത​മാ​ണു്. മല​ന​ത്തി​ന്റെ ശബ്ദം മര​ണ​ത്തി​ന്റെ മു​ന്നോ​ടി​യാ​ണു്. കടൽ​ത്തീ​ര​ത്തു മത്സ്യ​ങ്ങ​ളെ പി​ടി​ച്ചു​തി​ന്നാ​നെ​ത്തു​ന്ന മൂ​ങ്ങ​കൾ മൂളി.

“ഉം ഊ ഉം!”

പ്ര​പ​ഞ്ചം മു​ഴു​വൻ തങ്ങൾ​ക്കെ​തി​രാ​ണെ​ന്നു പാ​വ​പ്പെ​ട്ട ആ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ വി​ശ്വ​സി​ച്ചു.

എട്ടും പത്തും ആളു​ക​ളു​ള്ള സം​ഘ​ങ്ങ​ളാ​യി​ട്ടാ​ണു് ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ കാവൽ ജോലി നട​ത്തു​ന്ന​തു്. മു​ക്കു​വ​രും മു​സ്ലീ​ങ്ങ​ളും തി​യ്യ​രു​മു​ണ്ടു് സം​ഘ​ത്തിൽ. ജാ​തി​മ​ത​വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ലാ​തെ, അക്ര​മി​ക​ളെ എതി​രി​ടാൻ എല്ലാ​വ​രും ഒറ്റ​ക്കെ​ട്ടാ​യി നി​ന്നു. വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തു് ഒര​റ്റം മുതൽ മറ്റേ അറ്റം​വ​രെ ആ രക്ഷാ​വ്യൂ​ഹം വള്ള​ങ്ങ​ളു​ടെ മറ​വി​ലും വെ​ള്ള​ച്ചാ​ലു​ക​ളു​ടെ വി​ട​വി​ലും പതി​യി​രു​ന്നു. ഓരോ സം​ഘ​ത്തി​നും അപ്പ​പ്പോൾ വേണ്ട നിർ​ദ്ദേ​ശം നൽ​കു​ന്ന​തു പൊ​ക്ക​നാ​ണു്. കൂടെ അവ​ന്റെ ഏറ്റ​വും അടു​ത്ത സു​ഹൃ​ത്തായ കു​ഞ്ഞാ​ലി​യു​മു​ണ്ടാ​വും. കു​ഞ്ഞാ​ലി ഉണ​ക്ക​മീൻ കച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. പ്രാ​യ​ത്തി​ലും തടി​മി​ടു​ക്കി​ലും കു​ഞ്ഞാ​ലി പൊ​ക്ക​ന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നാ​വാൻ പറ്റും.

പൊ​ക്ക​നും കു​ഞ്ഞാ​ലി​യും കു​ടി​ലു​തോ​റും ചെ​ല്ലും. പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ള്ള സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തി​യാൽ പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു വി​ളി​ച്ചു ചോ​ദി​ക്കും:

“പേ​ടീ​ണ്ടോ?”

പൊ​ക്ക​ന്റ ശബ്ദം കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ​ക്കു് ആശ്വാ​സ​മാ​ണു്. അവ​രു​ടെ രക്ഷ​യ്ക്കു് പു​റ​ത്തു് ആളു​ണ്ടെ​ന്ന വി​ശ്വാ​സം തെ​ല്ലു സമാ​ധാ​നം നൽകും.

“എന്താ, ഒരു നെ​ല​വി​ളി കേ​ട്ട​തു്?” അക​ത്തു​നി​ന്നു് ആരെ​ങ്കി​ലും പൊ​ക്ക​നോ​ടു് ചോ​ദി​ക്കും.

“നെ​ല​വി​ളി​യോ?” ഞാ​ളാ​രും കേ​ട്ടി​റ്റി​ല്ല. വെ​റു​തെ പേ​ടി​ച്ചി​റ്റു തോ​ന്ന്വാ​വും.”

പൊ​ക്ക​ന്റെ സമാ​ധാ​നം കേ​ട്ടി​ട്ടും ആ നി​ല​വി​ളി സ്വ​ന്തം ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ ഉള്ള​റ​യിൽ നി​ന്നു മു​ഴ​ങ്ങി​യ​താ​ണെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ​ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. എന്നാ​ലും ഒരു പു​രു​ഷ​ന്റെ ശബ്ദം കേ​ട്ട​ലോ. അതു​മ​തി. നെ​ഞ്ചി​ടി​പ്പു് അല്പം കു​റ​യാൻ…

വെ​ളു​ത്ത പക്ഷ​ത്തി​ലെ പഞ്ച​മി​യാ​ണു് അന്നു്… നേരിയ നി​ലാ​വു​ണ്ടു്. അവി​ട​വി​ടെ പൊ​ടി​മേ​ഘം പറ്റി​നി​ന്ന ആകാശം, ചന്ദ​നം അര​ച്ചു കഴു​കാ​തെ​യി​ട്ട ചാ​ണ​ക്ക​ല്ലു​പോ​ലി​രു​ന്നു. കറ തട്ടിയ വെ​ള്ളി​ത്ത​കി​ടു​പോ​ലെ നിറം മങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നു. മാ​ളി​ക​യ്ക്ക​ലെ തൊ​ടി​യിൽ മാ​ത്രം ഒറ്റ നിറം; കൊടും കറു​പ്പു്. ദുർ​ബ്ബ​ല​മായ ചന്ദ്ര​ര​ശ്മി​ക്കു തെ​ങ്ങിൻ​തോ​പ്പി​ലേ​ക്കു തു​ള​ച്ചു​ക​ട​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

മു​റ്റ​ത്തു കൂ​ലി​ക്കാർ തി​ര​ക്കി​ട്ടു പണി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തും നോ​ക്കി ആലി​ക്കു​ട്ടി ബടാ​പ്പു​റ​ത്തി​രു​ന്നു; അടു​ത്തു​ന്നെ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നും. കു​രു​മു​ള​കു ചേ​റു​ക​യും അള​ന്നു കെ​ട്ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന കൂ​ലി​ക്കാ​രെ ആലി​ക്കു​ട്ടി ഇട​യ്ക്കി​ടെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു:

“ബേഗം, ബേഗം നോ​ക്കീ​നെ​ടാ.”

കാ​ല​വർ​ഷ​ക്കെ​ടു​തി നീ​ങ്ങിയ അറ​ബി​ക്ക​ട​ലി​ലേ​ക്കു് ആർ​ത്തി​പി​ടി​ച്ച വ്യാ​പാ​ര​ക്ക​പ്പ​ലു​കൾ വി​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് ഓടി​വ​രാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ചര​ക്കു കൈ​യി​രി​പ്പു​ള്ള​വർ​ക്കു തീ​പി​ടി​ച്ച വില കി​ട്ടും. കമ്പോ​ള​ത്തിൽ പുതിയ ചര​ക്കു് എത്താ​റാ​യി​ട്ടി​ല്ല. കു​രു​മു​ള​കു പറി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങാൻ ഇനി​യും രണ്ടു​നാ​ലു മാസം കഴി​യ​ണം. പാ​ണ്ടി​ക​ശാ​ല​യി​ലും വീ​ട്ടി​ലും ആലി​ക്കു​ട്ടി കി​ട്ടാ​വു​ന്ന​ത്ര കു​രു​മു​ള​കു വാ​ങ്ങി സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. മഴ​ക്കാ​ലം കഴി​ഞ്ഞു വിൽ​പ്പന നട​ത്താൻ എല്ലാം കരുതി വെ​ച്ച​താ​ണു്.

ചേ​റു​ന്ന മു​റ​ത്തിൽ കി​ട​ന്നു മു​ള​കു​മ​ണി​ക​ളു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ശബ്ദം പൊൻ​പ​ണ​ത്തി​ന്റ മണി​ച്ചിൽ​പോ​ലെ കേൾ​ക്കാൻ സു​ഖ​മു​ള്ള​താ​യി ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു തോ​ന്നി. തന്നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് ലാ​ഭ​വും ചേ​ത​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത ആ തൊഴിൽ അധി​ക​നേ​രം അങ്ങ​നെ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കാൻ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ക്ഷമ നശി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വല്ല​തും രണ്ടു​വാ​ക്കു സം​സാ​രി​ച്ചാൽ മു​ഷി​പ്പു തീരും.

“ആലി​ക്കു​ട്ടീ!” തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ വി​ളി​ച്ചു.

“എന്താ മേ​ന്നേ?” ചേറി വൃ​ത്തി​യാ​ക്കി അള​ന്നു കെ​ട്ടു​ന്ന മു​ള​കു് പറ​ങ്കി​ക്ക​പ്പ​ലു​ക​ളിൽ എത്തി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ തനി​ക്കു കി​ട്ടു​ന്ന ആദാ​യ​മോർ​ത്തു രസി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു് തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ വി​ളി​ച്ച​തു് ഇഷ്ട​മാ​യി​ല്ല.

“നി​ലാ​വ​സ്ത​മി​ച്ചു”

“അയി​നി​ങ്ങ​ക്കെ​ന്താ​ണു്?”

“നേരം പത്തു​നാ​ഴിക രാ​ച്ചെ​ന്നു.”

“ചെ​ന്നോ​ട്ടെ.”

“അത​ല്ലെ​ടോ!” ആലി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ അസു​ഖ​ക​ര​മായ മറു​പ​ടി​കേ​ട്ടു് അല്പം പതി​ഞ്ഞ​മ​ട്ടിൽ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ തു​ടർ​ന്നു: “ഈ ഇരു​ട്ടു​ത്തു പേ​ണ്ടേ ഞാൻ.”

“ങ്ങ​ളി​ന്നു പോ​ണ്ടാ… ഇവിടെ കൂ​ടി​ക്കോ​ളീ?”

“അസ്സ​ലാ​യി! നാളെ അങ്ങ​ട്ടു ചെ​ന്നാൽ ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി തി​ന്നും.”

“അപ്പം ങ്ങളെ കെ​ട്ട്യോ​ള് മനിസന തി​ന്ന്വോ?”

അതിനു തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ ഉത്ത​രം പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള നി​രൂ​പ​ണ​മാ​വു​മ്പോൾ സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം. സം​സാ​രം മറ്റൊ​രു വഴി​ക്കു് തി​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു.

“നീ​യ്യെ​ന്നെ അടി​യ​ന്ത​ര​മാ​യി​ട്ടു് ആള​യ​ച്ചു വി​ളി​ച്ച​ല്ലോ; എന്തി​നാ​യി​രു​ന്നു?”

“ബരീ, പറേ​ട്ടെ!” ആലി​ക്കു​ട്ടി എഴു​ന്നേ​റ്റു; തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നും. അവർ മു​റ്റ​ത്തി​റ​ങ്ങി, തൊ​ടി​യി​ലേ​ക്കു കയറി. നല്ല ഇരു​ട്ടു്. സ്വ​കാ​ര്യം പറയാൻ പറ്റിയ സ്ഥലം.

“മേ​ന്നേ, ഞമ്മ​ളൊ​റ​പ്പി​ച്ചു്!”

“എന്തു്?”

“ങ്ങള് ഞമ്മ​ളെ സകാ​യി​ക്ക​ണം.”

“എന്തി​നു്?”

“ങ്ങളെ സകായം ഉണ്ടെ​ങ്കി​ലു് ഞമ്മ​ക്കി​തൊ​രു പു​ല്ലാ.” ആലി​ക്കു​ട്ടി കാ​ര്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ക്കാ​തെ മു​ഖ​വുര നീ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​തു് തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നു് ഇഷ​ട​മാ​യി​ല്ല.

“എടോ, എന്തു കാ​ര്യാ നീ പറ​യു​ന്ന​തു്?”

“ഓനെ ഞമ്മ​ങ്ങ​ളൊ​രു വയി​ക്കാ​ക്കും.” പി​ന്നെ​യും കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു സമ​സ്യ​യാ​ണു്. ശബ്ദം കൊ​ണ്ടു​വേ​ണം വി​കാ​രം തി​രി​ച്ച​റി​യുക. ഇരു​ട്ടിൽ മുഖം കാണാൻ പറ്റി​ല്ല. അല്പാ​ല്പം ക്ഷമ നശി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങിയ തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ ചോ​ദി​ച്ചു:

“ആരെ?”

“ആ പൈ​ത​ലി​ന്റെ മോ​നി​ല്ലേ, പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ച്ച പഹയൻ?

“ശരി ശരി.” തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നു് രസ​മു​ള്ള വി​ഷ​യ​മാ​ണു്.

“അവൻ മഹാ ധി​ക്കാ​രി​യാ​ണു്.”

“ഓനെ ഈ കട​പ്പു​റ​ത്തു ബാ​യി​ച്ചാ പറ്റൂ​ലാ. ഞമ്മ​ളെ കു​ടി​ല​ന്നു​കേ​റി ഓൻ ഞമ്മ​ളെ അഫ​മാ​നി​ച്ച​ത് ങ്ങള് മറ​ന്നോ?” ആലി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ സ്വരം കോ​പം​കൊ​ണ്ടു വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന​തു തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

“എന്റെ ആയു​സ്സു​ള്ള​ന്നു ഞാനതു മറ​ക്ക്വോ? മറ​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്ക്യോ എനി​ക്കു്?”

“അതാ പറ​ഞ്ഞ​തു്, ഓനെ ബാ​യി​ച്ചാ പറ്റൂ​ലാ.”

“നീ ഒട്ടും വി​ഷ​മി​ക്ക​ണ്ടാ കേ​ട്ടോ, ആലി​ക്കു​ട്ടീ, അവ​ന്റെ കാ​ര്യം ഞാൻ ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്.”

“അതെ​ങ്ങ​നെ?”

“അടു​ത്ത ബു​ധ​നാ​ഴ്ച​യാ​ണു് മം​ഗ​ലാ​പു​ര​ത്തു പോ​വു​ന്ന​തു്. ഈശ്വ​ര​കാ​രു​ണ്യം​കൊ​ണ്ടു പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ കൈ​യിൽ​പെ​ടും.”

“പെ​ട്ടി​ല്ലാ​ന്നു കൂ​ട്ടി​ക്കോ​ളീ, ന്നാ​ലോ?” എങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ലും പൊ​ക്ക​നെ രാ​ജ്യ​ത്തു​നി​ന്നു് ഓടി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു നിർ​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടു്.

“അങ്ങ​നെ വരി​ല്ല.” തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോൻ ആശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചു.

ആലി​ക്കു​ട്ടി​ക്കു തൃ​പ്തി​യാ​യി​ല്ല. പറ​ങ്കി​ക​ളു​ടെ ശല്യം സാ​മൂ​തി​രി​പ്പാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു നല്ല​പോ​ലെ അറി​യാം. തക്ക കരു​ത​ലോ​ടു​കൂ​ടി​യ​ല്ലാ​തെ മം​ഗ​ലാ​പു​ര​ത്തേ​ക്കു കപ്പ​ലു​ക​ള​യ​യ്ക്കി​ല്ല. വഴി​യിൽ​വെ​ച്ചു കൂ​ട്ടി​മു​ട്ട​ലു​ണ്ടാ​യാൽ പറ​ങ്കി​കൾ തന്നെ ജയി​ച്ചോ​ള​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. ശക്തി​യേ​റിയ കടൽ​പ്പ​ട​യാ​ണു് സാ​മൂ​തി​രി​പ്പാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു​ള്ള​തു്. വേ​ണ്ട​ത്ര പീ​ര​ങ്കി​ക​ളു​മു​ണ്ടു്. സഹാ​യ​ത്തി​നാ​ണെ​ങ്കിൽ കു​ഞ്ഞാ​ലി​മ​ര​യ്ക്കാ​രും. ജയി​ക്കാ​നാ​ണു് സാ​ധ്യത. ജയി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം പൊ​ക്കൻ തി​രി​ച്ചു​വ​രും. പി​ന്നെ​യും അവ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ശല്യ​മാ​കും. അതു വയ്യാ. ആലി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ വാ​ദ​മ​താ​ണു്.

രണ്ടു​പേ​രും കു​റേ​നേ​രം തർ​ക്കി​ച്ചു. ആലി​ക്കു​ട്ടി​യാ​ണു് ജയി​ച്ച​തു്.

“ഓനെ ഞമ്മ​ളൊ​രു ബയി​ക്കാ​ക്കും.”

“വളരെ സൂ​ക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മാ​ണു്”, തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നു പി​ന്നെ​യും സംശയം.

“അതൊ​ക്കെ ഞമ്മ​ളേ​റ്റു. ങ്ങ​ളി​ബി​ടെ​ണ്ടാ​യാൽ മതി, ഞമ്മ​ക്കൊ​രു കാ​യ​ത്തി​നു്. മറു​ത്തൊ​രു വാ​ക്കു തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നു പറ​യാൻ​പ​റ്റി​യി​ല്ല. ആലി​ക്കു​ട്ടി ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു:

“അയമതേ!”

മു​റ്റ​ത്തെ കൂ​ലി​ക്കാ​രു​ടെ ഇട​യിൽ​നി​ന്നു മറു​വി​ളി​കേ​ട്ടു. കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം അടു​ത്തു​വ​രു​ന്നു.

“ഞമ്മ​ളെ ബി​ളി​ച്ചോ?”

“ഉം.” ആലി​ക്കു​ട്ടി ഗൗ​ര​വ​ത്തി​ലൊ​ന്നു മൂളി.

“ഓലൊ​ക്കെ മന്നെ​ടാ?

“മന്നു്.”

“തോണി തയ്യാ​റാ​ക്കി​ക്കോ.”

“അഃ.”

“എന്നാ ബേഗം ചെ​ല്ലു്. ഞമ്മൾ ബഡാ​പ്പൊ​റ​ത്തു​ത​ന്നെ കു​ത്തി​രി​ക്കും. സൂ​ച്ചി​ക്ക​ണേ”

അയ​മ​തു് ഇരു​ട്ടിൽ നി​ന്നു മൂളി. ഒരു പരു​ക്കൻ മൂളൽ. ആ ശബ്ദ​ത്തി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥൻ സാ​മാ​ന്യ​ന​ല്ലെ​ന്നു തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നു തോ​ന്നി. അല്പം കഴി​ഞ്ഞു് ആലി​ക്കു​ട്ടി​യും തെ​യ്യു​ണ്ണി​മേ​നോ​നും മു​റ്റ​ത്തി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അവിടെ കൂ​ലി​ക്കാ​രാ​രു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

നി​ലാ​വി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തെ തു​ള്ളി​കൂ​ടി ഇരു​ട്ടിൽ അലി​ഞ്ഞു ചേർ​ന്നു. വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റം മി​ക്ക​വാ​റും വി​ജ​ന​മാ​ണു്. കട​ലി​ന്റെ നെ​ടു​വീർ​പ്പു​പോ​ലെ നേരിയ കാ​റ്റ​ടി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അതു തെ​ങ്ങോ​ല​ക​ളെ ചലി​പ്പി​ച്ചു. ചു​ള്ളി​ക്കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു കട​ന്ന​പ്പോൾ കരി​യി​ല​കൾ തമ്മിൽ​ത്ത​മ്മി​ലെ​ന്തോ പി​റു​പി​റു​ത്തു. കാവൽ ജോ​ലി​യി​ലേർ​പ്പെ​ട്ട ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ അവ​ര​വ​രു​ടെ താ​വ​ള​ങ്ങ​ളിൽ കട​ലി​ലേ​ക്കു കണ്ണും നട്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആപ​ത്തു വരു​ന്ന​തു് ആ വഴി​ക്കാ​ണ​ല്ലോ!

പൊ​ക്ക​നും കു​ഞ്ഞാ​ലി​യും പതി​വു​ള്ള നട​ത്തം കഴി​ഞ്ഞു വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആകാശം നോ​ക്കി ഇരി​ക്കാൻ നല്ല രസം. സന്ധ്യ​യ്ക്കു തല​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ​ക്ക​ണ്ട നക്ഷ​ത്രം കട​ലി​ലേ​ക്കു തല​കു​ത്തി വീ​ഴാ​റാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ങ്ങ​നെ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​തു കടലിൽ ചാടി മരി​ക്കാ​നാ​ണെ​ന്നു പൊ​ക്ക​നു തോ​ന്നി. ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ പടി​ഞ്ഞാ​റേ അറ്റ​ത്തു് ഒന്നു മരി​ക്കു​മ്പോൾ കി​ഴ​ക്കേ അറ്റ​ത്തു മറ്റൊ​ന്നു ജനി​ക്കു​ന്നു.

“കണ്ടോ, കണ്ടോ?” കു​ഞ്ഞാ​ലി പൊ​ക്ക​നെ കു​ലു​ക്കി വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു. പൊ​ക്കൻ നോ​ക്കി. ഒരു നക്ഷ​ത്രം ആകാ​ശ​മ​ദ്ധ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു തല​കു​ത്തി പടി​ഞ്ഞാ​ട്ടു വീ​ഴു​ന്നു.

“പാ​മ്പു കല്ലും​കൊ​ണ്ടു പറ​ക്ക്വാ​ണു്.” പൊ​ക്കൻ പറ​ഞ്ഞു.

“വെ​ള്ള്യാൻ​ക​ല്ലി​ലേ​ക്കാ​വും.” കേ​ട്ടു​കേൾ​വി അടി​സ്ഥാ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി കു​ഞ്ഞാ​ലി അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. പി​ന്നെ​യും അവർ ആകാശം നോ​ക്കി​ക്കി​ട​ന്നു.

കി​ഴ​ക്കു​ഭാ​ഗ​ത്തെ പച്ചി​ല​ക്കാ​ടി​നും അപ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു പുതിയ പുതിയ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു കയറി വരു​ന്നു. പല നി​റ​ത്തി​ലും വലി​പ്പ​ത്തി​ലു​മു​ള്ളവ. കട​ലിൽ​പോ​കു​ന്ന​വർ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ പഠി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അമ്മ പണ്ടു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. കര കാ​ണാ​ത്ത നടു​ക്ക​ട​ലിൽ ദി​ക്ക​റി​യാ​നവ ഉപ​ക​രി​ക്കും. അവൻ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി. ദി​ക്ക​റി​യി​ക്കു​ന്ന ഒരു നക്ഷ​ത്രം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ അമ്മ അവനെ പഠി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു് എന്നും ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് ഉറ​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്നൊ​രു നക്ഷ​ത്രം. ഉദി​ക്കു​ന്ന​തും അസ്ത​മി​ക്കു​ന്ന​തും ഒരു സ്ഥ​ല​ത്താ​ണു്; അങ്ങു വട​ക്കു്. വട​ക്കു കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചാൽ മറ്റു ദി​ക്കു​ക​ളൊ​ക്കെ താനേ മന​സ്സി​ലാ​യി​ക്കൊ​ള്ളും.

ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടു​കൾ​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് ഒരു നാ​യ​കു​ര​ച്ചു. മനു​ഷ്യ​നെ​ക്ക​ണ്ടു ഭയ​പ്പെ​ട്ടു​ള്ള കു​ര​യാ​ണു്. രണ്ടു​പേ​രും ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. കാ​ര്യം പന്തി​യ​ല്ല. എന്തോ കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടു്. നേരം പാ​തി​രാ​വി​ന്ന​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. മനു​ഷ്യ​രാ​രും ഇറ​ങ്ങി​ന​ട​ക്കു​ന്ന സമ​യ​മ​ല്ല. നായ പി​ന്നെ​യും പി​ന്നെ​യും കു​ര​യ്ക്കു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും എഴു​ന്നേ​റ്റു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടി​ന്റെ വട​ക്കേ അറ്റ​ത്തു​നി​ന്നാ​ണു്. അതി​ന്ന​പ്പു​റം മിക്ക സ്ഥ​ല​വും കാ​ടു​കെ​ട്ടി​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വലിയ കാടു്. പെ​രു​മാൾ​ക്കാ​ട്ടിൽ നി​ന്നാ​ണ​തി​ന്റെ തു​ട​ക്കം. അവിടെ വലി​യൊ​രു ശി​വ​ക്ഷേ​ത്ര​വും അതിനു ചു​റ്റും കൂ​റ്റൻ മര​ങ്ങൾ തി​ങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ന്നൊ​രു കാ​വു​മു​ണ്ടു്. ആ കാവു തെ​ക്കു​പ​ടി​ഞ്ഞാ​റോ​ട്ടു നീ​ണ്ടു് ഏതാ​ണ്ടു് വള​യ​ക്ക​ട​പ്പു​റ​ത്തി​ന​ടു​ത്തോ​ള​മെ​ത്തു​ന്നു. കള്ള​ന്മാ​രും പി​ടി​ച്ചു​പ​റി​ക്കാ​രും പക​ലൊ​ക്കെ ആ കാ​ട്ടിൽ ഒളി​ച്ചു​കൂ​ടു​മെ​ന്നാ​ണു് സങ്കൽ​പ്പം.

ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ പതു​ങ്ങി​പ്പ​തു​ങ്ങി രണ്ടു​പേ​രും ചു​ള്ളി​ക്കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു കയറി. വലി​യൊ​രു മര​ത്തി​ന്റെ നിഴൽ പറ്റി നി​ന്നു. അവിടെ കൂ​രി​രു​ട്ടാ​ണു്. പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു നോ​ക്കു​ന്ന​വർ കാ​ണി​ല്ല. ചു​റ്റു​പാ​ടും സൂ​ക്ഷി​ച്ചു പരി​ശോ​ധി​ക്കാൻ പറ്റിയ സ്ഥലം. നോ​ക്കും​തോ​റും നാ​ട്ടു വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ പരി​സ​രം തെ​ളി​ഞ്ഞു തെ​ളി​ഞ്ഞു വരു​ന്നു. കരി​യി​ല​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ നി​ന്നു മണ്ണ​ട്ട​കൾ ലഹ​ള​കൂ​ട്ടു​ന്നു​ണ്ടു്. ചെ​വി​ട​ട​യ്ക്കു​ന്ന ശബ്ദം. പി​റ​കിൽ നി​ന്നു വല്ല​വ​രും വന്നാൽ കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം​കൂ​ടി കേൾ​ക്കി​ല്ല. കൈ​ത​പ്പൊ​ത്തി​ലെ​വി​ടെ​യോ പൊ​രു​ന്ന​ണ​ഞ്ഞ കു​ള​ക്കോ​ഴി മാത്ര കണ​ക്കാ​ക്കി ശബ്ദി​ക്കു​ന്നു. “ക്ലോം ക്ലോം ക്ലോം…”

“അതാ അതെ​ന്താ”, അല്പം പരി​ശ്ര​മ​ത്തോ​ടെ കു​ഞ്ഞാ​ലി ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഏതു്?”

ഒരാ​ള​വി​ടെ നിൽ​ക്കു​ന്നു! കു​ഞ്ഞാ​ലി പൊ​ക്ക​നു കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. അവ​ന്നും തോ​ന്നി. അല്പം അകലെ ഒരാൾ നിൽ​ക്കു​ന്നു. അന​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി. എന്തൊ​രു വലു​പ്പം! ആലോ​ചി​ച്ചു നിൽ​ക്കാൻ സമ​യ​മി​ല്ല. സൂ​ത്ര​ത്തിൽ കട​ന്നു​ക​ള​യും. ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ ചെ​ല്ല​ണം. ചെ​ന്നു പി​ടി​ക്ക​ണം. രണ്ടു​പേ​രും പറ​ഞ്ഞൊ​ത്തു നി​ഴ​ലി​ലൂ​ടെ നട​ന്നു. എങ്ങാ​നും കണ്ടു​പോ​യെ​ങ്കിൽ ആ നിൽ​ക്കു​ന്ന ആൾ കാ​ട്ടി​ലെ​വി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ഓടി​മ​റ​യും. പി​ന്നെ കണി​കാ​ണാൻ കി​ട്ടി​ല്ല. ഓരോ അടി​വ​യ്ക്കു​ന്ന​തും കൂ​ടു​തൽ കരു​ത​ലോ​ടെ വേണം. ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല.

ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ പതു​ങ്ങി​പ്പ​തു​ങ്ങി നട​ന്നു. അടു​ക്കു​ന്തോ​റും അഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​നു ബലം​കൂ​ടു​ക​യാ​ണു്. കാൽ​ച്ച​ട്ട​യും മേ​ല​ങ്കി​യും ‘പി​ഞ്ഞാണ’ത്തൊ​പ്പി​യും ധരി​ച്ചു് ആകാശം മു​ട്ടി​നിൽ​ക്കു​ന്നൊ​രു മനു​ഷ്യൻ ആരാ​യാ​ലും വേ​ണ്ടി​ല്ല. പി​ടി​ക്ക​ണം; പി​ടി​ച്ചു കെ​ട്ട​ണം. ഉറച്ച തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു ചാ​ട്ട​ത്തി​ന​വർ ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ മു​മ്പി​ലെ​ത്തി.

കു​ഞ്ഞാ​ലി അലറി. “നി​ക്കെ​ടാ അബിടെ!” കേ​റി​പ്പി​ടി​ച്ചു. പി​ടി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. ഉണ​ക്ക​പ്പ​ട്ട​കൾ തു​ങ്ങി, തലയിൽ നി​റ​ച്ചു കാ​യ്ക​ളേ​ന്തി നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരു ഈന്തൽ​മ​ര​മാ​ണു്. ഈന്തൽ​മ​ര​ത്തി​ന്റെ പരു​ക്കൻ തൊലി തട്ടി വേ​ദ​നി​ച്ച​പ്പോൾ കര​യാ​ന​ല്ല, ചി​രി​ക്കാ​നാ​ണു് തോ​ന്നി​യ​തു്. രണ്ടു​പേ​രും ചി​രി​ച്ചു. കി​ത​പ്പും പരി​ഭ്ര​മ​വും തീ​രു​ന്ന​തു​വ​രെ അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ ഇരു​ന്നു. കാ​വ​ലാ​രം​ഭി​ച്ച​തിൽ പി​ന്നെ കൈ​നേ​ട്ടം​പോ​ലെ വന്നു​ചേർ​ന്ന യു​ദ്ധ​മാ​ണു്. ആരോ​ടും മി​ണ്ടാൻ വയ്യാ​ത്ത യു​ദ്ധം. കൂ​ട്ടു​കാ​ര​റി​ഞ്ഞാൽ പരി​ഹ​സി​ച്ചു തൊ​ലി​യു​രി​ക്കും.

ആലോ​ചി​ക്കും​തോ​റും ചി​രി​യ​ട​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. ഒരു പക്ഷേ, നായ കു​ര​ച്ച​തും ആ ഈന്തൽ​മ​രം കണ്ടു തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചാ​വു​മെ​ന്നു് പൊ​ക്കൻ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. കു​ഞ്ഞാ​ലി പറ​ഞ്ഞു, നാ​യ​യ്ക്കു രാ​ത്രി കണ്ണു കാ​ണു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അമളി പറ്റി​ല്ലെ​ന്നു്. നിഴലു കണ്ടു് നായ കു​ര​യ്ക്കാ​റു​ണ്ടെ​ന്നു് സ്ഥാ​പി​ക്കാൻ പൊ​ക്കൻ പല തെ​ളി​വു​ക​ളും ഹാ​ജ​രാ​ക്കി. മട​ങ്ങി​പ്പോ​രു​മ്പോൾ വാ​ക്കി​നു വാ​ക്കി​നു ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് അവർ​ന​ട​ന്ന​തു്.

ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടു​കൾ അവി​ട​വി​ടെ ഇള​കു​ന്നു. കാ​റ്റ​ടി​ച്ചി​ട്ടാ​വും. മര​ക്ക​മ്പു​കൾ ഇള​കു​ന്നു​ണ്ടോ? ഇല്ല. വി​ചി​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഭു​മി​യെ മാ​ത്രം സ്പർ​ശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പോ​കു​ന്ന ഒരു​ത​രം പുതിയ കാ​റ്റു്. പൊ​ക്ക​നു കു​റ​ഞ്ഞൊ​ര​ത്ഭു​തം തോ​ന്നി. കു​ഞ്ഞാ​ലി​ക്കി​നി അബ​ദ്ധം പറ്റി​ല്ല.

“കു​റു​ക്കൻ പാ​യു​ന്ന​താ.” അവൻ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. അതേ. അല്ലെ​ങ്കിൽ ചില പ്ര​ത്യേക സ്ഥ​ല​ത്തു​മാ​ത്രം അടി​ക്കു​ന്ന കാ​റ്റു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. ഏറെ​നേ​രം ചി​രി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു മന​സ്സി​നൊ​രു ലാഘവം കൈ​വ​ന്ന കു​ഞ്ഞാ​ലി​ക്കു് അൽ​പ്പം ഫലിതം പറ​ഞ്ഞാൽ വേ​ണ്ടി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നി.

“ഈ കു​റു​ക്ക​നി​ല്ലേ?”

“ഇല്ലാ.” പൊ​ക്കൻ കളി​യാ​ക്കി.

“കു​റു​ക്ക​നും പറ​ങ്ക്യേ​ളും ഒരു പോ​ല​ത്തെ ബലാ​ല്ങ്ങ​ളാ. മോ​ന്തി​ക്കു് ഒളി​ച്ചും പതു​ങ്ങീം ബരും. ഉസി​ര്ള്ളോ​ല​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്കൂ​ലാ.”

“പറ​ങ്കി​യേ​ക്കു് ഉശി​ര്ണ്ടെ​ന്നാ​രാ പറ​ഞ്ഞ​തു്?”

“അല്ലാ, ഉസി​ര്ണ്ടാ​യാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും ഒളി​ച്ചു ബരു​ന്ന​തു് ബെ​ട​ക്കു​മാ​തി​രി​യാ.”

ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടു​കൾ അവി​ട​വി​ടെ പി​ന്നെ​യും ഇള​കു​ന്നു. പൊ​ക്കൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി. പി​റ​കിൽ ഇള​ക്ക​മി​ല്ല. ഇള​ക്കം മു​മ്പി​ലാ​ണു്. അവൻ നി​ന്നു. ആ ഇള​ക്ക​ത്തി​ന്റെ കാ​ര​ണ​മൊ​ന്ന​റി​യ​ണം. കട​ന്നു​ചെ​ല്ലാൻ മടി. പൂ​ഴി​യിൽ നി​റ​ച്ചു ഞെ​രി​ഞ്ഞിൽ​മു​ള്ളു​ണ്ടാ​വും. കു​ഞ്ഞാ​ലി നട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പൊ​ക്കൻ വഴി​യിൽ സം​ശ​യി​ച്ചു നി​ന്ന​ത​റി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല.

പെ​ട്ട​ന്നാ​ണ​തു സം​ഭ​വി​ച്ച​തു്. കു​ഞ്ഞാ​ലി​യു​ടെ ഇരു​വ​ശ​ത്തു​മു​ള്ള കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് ഒരേ​സ​മ​യം മൂ​ന്നു​നാ​ലു് പേർ എഴു​ന്നേൽ​ക്കു​ന്നു. കു​ഞ്ഞാ​ലി​യെ പി​ടി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. കൈ​യി​ലു​ള്ള കു​റു​വ​ടി മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പൊ​ക്കൻ മു​ന്നോ​ട്ടാ​ഞ്ഞു. ഇരു​മ്പു​ദ​ണ്ഡു​പോ​ലു​ള്ള ഒരു കൈ അവ​ന്റെ കഴു​ത്തിൽ ചു​റ്റി മു​റു​കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. തനി​ക്കു് ആപ​ത്തു പറ്റി​യെ​ന്ന വി​ചാ​രം ഒരു മി​ന്നൽ​പ്പി​ണർ​പോ​ലെ ഉള്ളിൽ കി​ട​ന്നു​ല​ഞ്ഞു. ആലോ​ചി​ക്കാൻ സമ​യ​മി​ല്ല. കഴു​ത്തിൽ പി​ടി​മു​റു​കു​ക​യാ​ണു്. ശ്വാ​സ​ഗ​തി നി​ല​യ്ക്കാൻ താ​മ​സ​മി​ല്ല. ഞര​മ്പു​കൾ വീർ​ത്തു പൊ​ട്ടു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. പയ​റ്റു​മുറ പഠി​ച്ച കള​രി​യെ​യും പഠി​പ്പി​ച്ച കു​രു​ക്ക​ളെ​യും ഉള്ളിൽ​ത്ത​ട്ടി വി​ചാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവ​ന്നൊ​ന്ന​മർ​ന്നു. ഉള്ള ശക്തി​യ​ത്ര​യും സം​ഭ​രി​ച്ചു് എതി​രാ​ളി​യെ പു​റ​ത്തു ചു​മ​ന്നു് ഊക്കോ​ടെ ഒരു തള്ളൽ. കു​റി​ക്കു​കൊ​ണ്ടു. കഴു​ത്തി​ന്റെ പി​ടി​വി​ട്ടു് ആ ഭീ​മാ​കാ​യൻ പത്തു​വാര മു​മ്പിൽ തെ​റി​ച്ചു​വീ​ണു. തട്ടി​പ്പി​ട​ഞ്ഞെ​ഴു​ന്നേൽ​ക്കാൻ ഭാ​വി​ച്ച​തേ​യു​ള്ളു. പൊ​ക്ക​ന്റെ ബല​മേ​റിയ കാൽ തക്ക സമ​യ​ത്തു പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു.

കു​ഞ്ഞാ​ലി​യെ നോ​ക്കി. അവൻ നാ​ല​ഞ്ചു​പേ​രോ​ടു് ഒരു​മി​ച്ചു നി​ന്നു് എതിർ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വേ​ഗ​ത്തിൽ ചെ​ന്നു സഹാ​യി​ക്ക​ണം. വീണു കി​ട​ക്കു​ന്ന​വൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു പിൻ​തു​ട​രു​മോ? ചവി​ട്ടു കണ​ക്കി​നു കൊ​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ? കു​നി​ഞ്ഞൊ​ന്നു പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. പി​ന്നെ​യും അപകടം. ആരോ പി​റ​കിൽ നി​ന്നു് അവനെ തല്ലി. തല്ലി​ന്റെ ഊക്കു​കൊ​ണ്ടു അവൻ മൂ​ക്കു കു​ത്തി നി​ല​ത്തു​വീ​ണു. തട്ടി​പ്പി​ട​ഞ്ഞെ​ഴു​ന്നേൽ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. പക്ഷേ അതൊരു വി​ഫ​ല​ശ്ര​മ​മാ​യി​രു​ന്നു. അഞ്ചാ​റു​പേർ ഒരു​മി​ച്ചു് അവനെ ബല​മാ​യി പൂ​ഴി​യി​ലേ​ക്ക​മർ​ത്തി. കു​ത​റും​തോ​റും പി​ടി​മു​റു​കു​ക​യാ​ണു്. പി​ടി​ച്ചു​കെ​ട്ടാ​നു​ള്ള ശ്ര​മ​മാ​ണെ​ന്നു് അവനു തോ​ന്നി. ബല​പ​രീ​ക്ഷ​യ്ക്ക​വി​ടെ സ്ഥാ​ന​മി​ല്ല. ഉപായം വല്ല​തും ചി​ന്തി​ക്ക​ണം.

കീ​ഴ​ട​ങ്ങിയ മട്ടിൽ അവൻ അവ​യ​വ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം തളർ​ത്തി​യി​ട്ടു കി​ട​ന്നു. അക്ര​മി​കൾ പതു​ക്കെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഒന്നും വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. നല്ല തടി​മി​ടു​ക്കു​ള്ള രണ്ടു​പേ​രൊ​ഴി​ച്ചു ബാ​ക്കി​യെ​ല്ലാ​വ​രും അവനെ വി​ട്ടു​പോ​യി. ചവി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് അപ്പു​റം വീ​ണു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​വ​നെ ഒന്നു​ര​ണ്ടു​പേർ പൊ​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു. വേ​റെ​ചി​ലർ പൊ​ക്ക​നെ കെ​ട്ടാ​നു​ള്ള കയ​റെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കെ​ട്ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ അക​പ്പെ​ട്ട​തു​ത​ന്നെ.

രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള അവ​സാ​ന​ശ്ര​മം താമസിച്ചുകൂടാ-​അവൻ ആലോ​ചി​ച്ചു. പി​ടി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന​വ​രെ കുതറി തെ​റി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യ​ണം. തെ​റി​പ്പി​ച്ചാ​ലും പോരാ. ഒറ്റ​യ്ക്കു് എല്ലാ​വ​രെ​യും എതിർ​ത്തു തോൽ​പ്പി​ക്ക​ണം. തളർ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന അവൻ ഒരു സിം​ഹ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ കു​ത​റി​ച്ചാ​ടി. ഒട്ടും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാ​ത്തൊ​രു​സം​ഭ​വം. എതി​രാ​ളി​കൾ അമ്പ​ര​ന്നു. എങ്കി​ലും അവർ ഒന്നി​ച്ചു​പി​ന്നെ​യും പൊ​ക്ക​നെ എതിർ​ത്തു. മു​റ​യ്ക്കൊ​രു യു​ദ്ധം. തടു​ക്ക​ലും കൊ​ടു​ക്ക​ലും നട​ന്നു. എതി​രാ​ളി​ക​ളു​ടെ എണ്ണം കൂ​ടു​ക​യാ​ണു് എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും പു​റം​ചാ​രി നിൽ​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ പി​ന്നിൽ​നി​ന്നു​ള്ള അപായം ഒഴി​വാ​ക്കാം. പക്ഷേ, അതി​ന്നു വഴി​യി​ല്ല. നാ​ലു​ഭാ​ഗ​വും ശത്രു​ക്ക​ളാ​ണു്. എല്ലാ​വ​രു​ടെ കൈ​യി​ലും ആയു​ധ​മു​ണ്ടു്. എന്നി​ട്ടും പൊ​ക്കൻ തന്റേ​ടം വി​ടാ​തെ പൊ​രു​തി​നി​ന്നു കാലും കൈയും ഒരു​പോ​ലെ ഒരേ വേ​ഗ​ത്തിൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു. കൊ​ള്ളു​ന്ന​വൻ വീ​ഴു​ന്നു​ണ്ടു്. വീ​ഴു​ന്ന​വൻ തപ്പി​ത്ത​ട​ഞ്ഞെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു. പി​ന്നെ​യും എതിർ​പ്പി​നു വരു​ന്നു​മു​ണ്ടു്.

കു​ടി​യിൽ നി​ന്നു പോ​രു​മ്പോൾ വാ​ളെ​ടു​ക്കാൻ അമ്മ പറ​ഞ്ഞ​തു് അവ​നോർ​ത്തു. കൂ​ട്ടം പി​രി​ഞ്ഞു് ഒറ്റ​യ്ക്കു് നട​ക്ക​രു​തെ​ന്നു് അച്ഛൻ ഉപ​ദേ​ശി​ച്ച​തി​ന്റെ രഹ​സ്യം അവൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. പി​റ്റേ​ന്നു പ്ര​ഭാ​ത​ത്തിൽ ദേ​ഹ​മാ​സ​ക​ലം മു​റി​വേ​റ്റു രക്ത​മൊ​ഴു​കു​ന്ന തന്റെ ശവം ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടി​ന​ടു​ത്തു കണ്ടാൽ പാ​ഞ്ചാ​ലി ഹൃ​ദ​യം​പൊ​ട്ടി മരി​ക്കു​മെ​ന്നു് അവ​ന​റി​യാം. ഇല്ല ഒരി​ക്ക​ലും അങ്ങ​നെ ഒര​നു​ഭ​വം അവൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​ക്കൂ​ടാ.

കൂ​ടു​തൽ വീ​റോ​ടെ അവൻ പൊ​രു​തി. കീ​ഴ​ട​ങ്ങാ​ന​ല്ല, കീ​ഴ​ട​ക്കാൻ പി​റ​ന്ന​വ​നാ​ണ​വൻ. പു​റ​ങ്കാ​ലു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഓരോ തല്ലി​നും എതി​രാ​ളി​കൾ തെ​റി​ച്ചു ചു​ള്ളി​ക്കാ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നു​വീ​ഴു​ന്നു. വീ​ണ​വ​രിൽ പലരും എഴു​ന്നേൽ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എണ്ണ​ത്തിൽ അവർ ചു​രു​ങ്ങി​വ​രു​ന്നു. രണ്ടു​പേർ മാ​ത്രം ബാ​ക്കി​യാ​യി. അവർ അടു​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അക​ന്നു​നി​ന്നു് അവനെ സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അവനും സൂ​ക്ഷി​ച്ചു. നെ​റ്റി​യി​ലൂ​ടെ കു​ത്തി​യൊ​ലി​ക്കു​ന്ന വി​യർ​പ്പു് കൈ​വി​ര​ലു​കൾ​കൊ​ണ്ടു് അവൻ തു​ട​ച്ചു​മാ​റ്റി. ശരീരം മു​ഴു​വൻ നീ​റു​ക​യാ​ണു്. ചു​ണ്ടു​കൾ കടി​ച്ച​മർ​ത്തീ​ട്ടും വാ​യ​പൂ​ട്ടാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. അത്ര ശക്തി​യായ കി​ത​പ്പു്.

പി​ന്നെ​യും കു​ഞ്ഞാ​ലി​യു​ടെ ഓർ​മ​വ​ന്നു. നോ​ക്കി. എങ്ങും കാ​ണാ​നി​ല്ല. എന്തു​പ​റ്റി​യോ, ആവോ? അവനെ കെ​ട്ടി​യെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യോ? അതല്ല, കൊ​ന്നു ചു​ള്ളി​ക്കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞോ? അവനെ രക്ഷി​ക്കാൻ കഴി​യാ​ഞ്ഞ​തു് അബ​ദ്ധ​മാ​യി. അൽ​പ്പ​മൊ​രു നോ​ട്ട​ക്കു​റ​വു​ണ്ടാ​ണു് കൂ​ട്ടം​പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​യ​തു്. രണ്ടു​പേ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഇത്ര വി​ഷ​മി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. കു​ഞ്ഞാ​ലി​യെ കാ​ണാ​നു​ണ്ടോ? അവൻ പി​ന്നെ​യും സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി…

ഭാ​ര​മേ​റിയ എന്തോ ഒന്നു് അവ​ന്റെ തല​യി​ലേ​ക്കു് ഇടി​ഞ്ഞു പൊ​ളി​ഞ്ഞു വീണു. അതു​മാ​ത്രം ഓർ​മ​യു​ണ്ടു്. തല പമ്പ​രം​പോ​ലെ തി​രി​യു​ന്നു. തി​രി​ഞ്ഞു​തി​രി​ഞ്ഞു കഴു​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഒടി​ഞ്ഞു നി​ല​ത്തു​വീ​ണു. അവി​ടെ​ക്കി​ട​ന്നു തി​രി​യു​ന്നു. എല്ലാം അവ​സാ​നി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഇരു​ട്ടു്! കട​ലി​ന്ന​ടി​യി​ലും പാ​താ​ള​ത്തി​ലു​മു​ണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു കേട്ട ഇരു​ട്ടു്. ആ ഇരു​ട്ടി​ലേ​ക്കു് താ​ണു​പോ​വു​ക​യാ​ണു്. കാ​ലെ​ത്തു​ന്നി​ല്ല.

Colophon

Title: Cuvanna Kaṭal (ml: ചു​വ​ന്ന കടൽ).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Eye Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2016.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Novel, Thikkodiayan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, ചു​വ​ന്ന കടൽ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: June 23, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to P. Pushpakumari (inheritor). The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the copyright holder and Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Late Autumn Plant, embroidery and mixed technique on fabric by Paul Klee (1879–1940). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.