സ്കൂൾ​മാ​നേ​ജർ അപ്പു​മേ​നോ​ന്റെ വീടു്. ഉമ്മ​റ​ത്തു​ള്ള ഒരു കസേ​ര​യിൽ അപ്പു​മേ​നോ​ന്റെ മകൾ വാ​സ​ന്തി ഇരി​ക്കു​ന്നു. വലി​യൊ​രു സൗ​ന്ദ​ര്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും മോ​ടി​യി​ലു​ള്ള വസ്ത്ര​മാ​ണു് ധരി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. മു​ഖ​ത്തു സദാ പ്ര​പ​ഞ്ച​പു​ച്ഛ​വും ധി​ക്കാ​ര​വും ഗർവും സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തി​ലാ​ണു്. വാ​സ​ന്തി മേ​ശ​യു​ടെ വലി​പ്പു​തു​റ​ന്നു് കട​ലാ​സു​കൾ വാ​രി​വ​ലി​ച്ചി​ട്ടു പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്നു. കു​റ​ച്ചു നല്ല കട​ലാ​സെ​ടു​ത്തു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​ച്ചു പെ​ന്നി​നു​വേ​ണ്ടി തി​ര​യു​ന്നു. എത്ര തി​ര​ഞ്ഞി​ട്ടും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. വെ​റു​പ്പോ​ടെ പി​റു​പി​റു​ക്കു​ന്നു.

വാ​സ​ന്തി:

വേണ്ട നേ​ര​ത്തു ഒന്നു നോ​ക്കി​യാ​ലും ഇവിടെ കാ​ണി​ല്ല. ശു​ന്യം​പി​ടി​ച്ച വീടു് (മേ​ശ​യു​ടെ വലി​പ്പു് ഊക്കിൽ വലി​ച്ച​ട​യ്ക്കു​ന്നു. തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി ഉച്ച​ത്തിൽ വി​ളി​ക്കു​ന്നു) ശങ്കൂ, ശങ്കൂ.

ശങ്കു:

(അക​ല​ത്തു​നി​ന്നു്) ഓ!

വാ​സ​ന്തി:

ഇങ്ങ​ട്ടു വാ.

ശങ്കു:

(ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു വരു​ന്നു. പഴയ വേ​ഷം​ത​ന്നെ. അല്പം അക​ലെ​നി​ന്നു്) എന്നെ വി​ളി​ച്ചോ, ചെ​റി​യ​മ്മേ?

വാ​സ​ന്തി:

(ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ) വി​ളി​ച്ചു: ഇങ്ങ​ട്ടു് അടു​ത്തു വാ… (ശങ്കു അടു​ത്തു ചെ​ല്ലു​ന്നു.) എവി​ടെ​ടാ പെ​ന്ന്?

ശങ്കു:

ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല!

വാ​സ​ന്തി:

നീ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലേ?

ശങ്കു:

എനി​ക്കെ​ന്തി​നാ ചെ​റി​യ​മ്മേ പെ​ന്ന്. ഞാൻ എഴു​താ​റി​ല്ല​ല്ലോ.

വാ​സ​ന്തി:

നീ എഴു​ത്തു പഠി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ?

ശങ്കു:

(ഒരു ഇളി​ഭ്യ​ച്ചി​രി​യോ​ടെ) കു​റ​ച്ചൊ​ക്കെ പഠി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

വാ​സ​ന്തി:

കു​റ​ച്ചെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ?

ശങ്കു:

രണ്ടാം​ത​രം​വ​രെ

വാ​സ​ന്തി:

(ചിരി) പഠി​ച്ചു മോ​ശ​മി​ല്ല; പി​ന്നെ​ന്തെ​ടാ പഠി​ക്കാ​ഞ്ഞ​തു്?

ശങ്കു:

പി​ന്നെ ശങ്കു ഇങ്ങി​നെ സർ​ക്കീ​ട്ടു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു.

വാ​സ​ന്തി:

സർ​ക്കീ​ട്ടോ! എങ്ങ​ട്ട്?

ശങ്കു:

എങ്ങ​ട്ടെ​ന്നി​ല്ല; ചെ​റി​യ​മ്മേ. ശങ്കു ഇങ്ങ​നെ പോ​ന്നു. പല​സ്ഥ​ല​ത്തും നട​ന്നു.

വാ​സ​ന്തി:

നീ​യെ​ന്തി​നേ നാ​ടു​വി​ട്ടു​പോ​ന്ന​തു്?

ശങ്കു:

അതേ രണ്ടാം​ത​ര​ത്തി​പ​ഠി​ക്കു​മ്പം ശങ്കൂ​ന്റെ അമ്മ മരി​ച്ചു.

വാ​സ​ന്തി:

എന്നി​ട്ടു്?

ശങ്കു:

പി​ന്നെ വീ​ട്ടി​ലൊ​രു സുഖോം ഇല്ലാ​ണ്ടാ​യി ചെ​റി​യ​മ്മേ.

വാ​സ​ന്തി:

അതെ​ന്ത​ടാ, നി​ന​ക്കു് അച്ഛ​നി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നോ?

ശങ്കു:

അച്ഛ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛ​നെ​ന്നെ ഇഷ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ മരി​ച്ച ദിവസം (തൊണ്ട ഇട​റു​ന്നു) അച്ഛ​നെ​ന്നെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു കര​ഞ്ഞ​തു്, ഓ ഞാ​നി​പ്പോ​ഴും ഇങ്ങ​നെ കാ​ണു​ന്നു, ചെ​റി​യ​മ്മേ.

വാ​സ​ന്തി:

(ഒരി​ളം​ചി​രി​യോ​ടെ) ആഹാ! എന്നി​ട്ടു നീ​യെ​ന്തി​നേ ചാ​ടി​പ്പോ​ന്ന​തു്?

ശങ്കു:

ചി​റ്റ​മ്മ വന്നേ​പ്പി​ന്നെ സ്ഥി​തി ഒക്കെ മാറി.

വാ​സ​ന്തി:

ചി​റ്റ​മ്മ അച്ഛ​ന്റെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഭാ​ര്യ​യാ​ണോ?

ശങ്കു:

അതേ, ചെ​റി​യ​മ്മേ. പി​ന്നെ ശങ്കൂ​നു് ഒരു സ്വൈ​രോം ഇല്ലാ​ണ്ടാ​യി. ത്തേം തല്ലും. അയ്യോ, ഇരി​ക്ക​പ്പൊ​റു​തീ​ല്ല;

വാ​സ​ന്തി:

നീ വി​കൃ​തി കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.

ശങ്കു:

ചെ​റി​യ​മ്മേ, പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളോ​ടു തല്ലു കൊ​ള്ളാൻ വി​കൃ​തി കാ​ണി​ക്ക​ണോ? മി​ണ്ടാ​തെ നി​ന്നാ​ലും അവരു തല്ലും.

വാ​സ​ന്തി:

(പുതിയ സൂ​ത്രം ആലോ​ചി​ച്ചു​റ​യ്ക്കു​ന്ന മട്ടിൽ) ആട്ടേ, നി​ന​ക്കു കഷ്ടി​ച്ചു എഴു​താൻ വൈ​ക്ക്യോ?

ശങ്കു:

ശങ്കൂ​ന്റെ പേര് അസ്സ​ലാ​യി​ട്ടു് എഴു​തും. ഒപ്പി​ടും ചെ​യ്യും.

വാ​സ​ന്തി:

നി​ന്റെ പേ​ര​ല്ല ഇവിടെ ആവ​ശ്യം. ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തെ​ഴു​ത​ണം. സാ​ധി​ക്ക്വോ?

ശങ്കു:

ചെ​റി​യ​മ്മ​യ്ക്കെ​ഴു​താ​ന​റി​യി​ല്ലേ?

വാ​സ​ന്തി:

എനി​ക്കാ​റി​യാ​ഞ്ഞി​ട്ട​ല്ല. പറ​യു​ന്ന​തു് കേൾ​ക്കു്, ഇങ്ങ​ട്ടു് ഒന്നും ചോ​ദി​ക്ക​രു​തു്.

ശങ്കു:

ഇല്ല.

വാ​സ​ന്തി:

ഞാൻ പറ​യു​മ്പോ​ലെ എഴു​ത​ണം. നി​ന്റെ സാ​മർ​ഥ്യം ഒന്നു കാ​ണ​ട്ടെ.

ശങ്കു:

മു​ഴു​വ​നും സാ​ധി​ക്കൂ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല.

വാ​സ​ന്തി:

അറി​യാ​ത്ത അക്ഷ​ര​ങ്ങൾ ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം.

ശങ്കു:

അ: (തല കു​ലു​ക്കു​ന്നു.)

വാ​സ​ന്തി:

(ഒരു കട​ലാ​സെ​ടു​ത്തു നീ​ട്ടു​ന്നു) ഓ, ശരി, ചെ​ന്നി​ല്ല. പെ​ന്നെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ട്ടെ. അവിടെ നി​ല്ക്കൂ. പോ​യ്ക്ക​ള​യ​രു​തു്. (പോ​കു​ന്നു)

ശങ്കു:

ഇല്ല. (വാ​സ​ന്തി പോയ ഉടനെ മേ​ശ​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരു കത്തെ​ടു​ത്തു് ആക​പ്പാ​ടെ ഒന്നു് ഓടി​ച്ചു​നോ​ക്കി രസി​ക്കു​ന്നു. വാ​സ​ന്തി കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു.)

ശങ്കു:

ഊഹും! മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല. (തല നി​ഷേ​ധാർ​ഥ​ത്തിൽ കു​ലു​ക്കു​ന്നു.)

വാ​സ​ന്തി:

ഛി നീ​യെ​ന്താ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു്?

ശങ്കു:

(പരി​ഭ്ര​മം കാ​ണി​ക്കാ​തെ) ഒക്കെ മറ​ന്നു, ചെ​റി​യ​മ്മേ, ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.

വാ​സ​ന്തി:

(കത്തി​ലെ ഒര​ക്ഷ​രം തൊ​ട്ടു​കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു്) എട മന്താ, അതു ‘ശ’ എന്നാ​ണു്.

ശങ്കു:

(മന​സ്സി​ലായ ഭാ​വ​ത്തിൽ തല കു​ലു​ക്കു​ന്നു) ശ… ശ… ശ… ശ… ശങ്കു​ന്നെ​ഴു​തു​ന്ന ആദ്യ​ത്തെ അക്ഷ​രം (വീ​ണ്ടും തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു)

വാ​സ​ന്തി:

നീ​യ​ല്ലേ നി​ന്റെ പേര് അസ്സ​ലാ​യി​ട്ടു് എഴു​തു​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു്?

ശങ്കു:

ഒരൊ​റ്റ ദിവസേ ശങ്കൂ​ന്റെ പേര് അസ്സ​ലാ​യി​ട്ടെ​ഴു​തീ​ട്ടു​ള്ളു.

വാ​സ​ന്തി:

അതെ​പ്പോ​ഴാ​യി​രു​ന്നു?

ശങ്കു:

വോ​ട്ട​റായ ദിവസം. അന്നു ശങ്കു ഭേ​ഷാ​യി​ട്ടെ​ഴു​തി, അതി​ന്റെ ചോ​ട്ടി​ലൊ​രു ഒപ്പും വെ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.

വാ​സ​ന്തി:

മതി മതി നീ കട​ലാ​സെ​ടു​ത്തു് ഞാനീ പറ​യു​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ളെ​ഴു​തു്. നി​ന്റെ സാ​മർ​ഥ്യം കാ​ണ​ട്ടെ.

പെ​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ശങ്കു കട​ലാ​സു മുൻ​പി​ലേ​ക്കു നി​ര​ക്കി​വെ​ച്ചു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു കു​നി​യു​ന്നു

വാ​സ​ന്തി:

ഉം, എഴു​തി​ക്കോ? അമ്പ​ലം, അ… മ്പ… ലം.

ശങ്കു:

(തല കു​ലു​ക്കു​ന്നു; ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു. പി​റു​പി​റു​ക്കു​ന്നു) അ… മ്പ… ലം. ശരി ശരി. (ധൃ​തി​യിൽ പെ​ന്നി​ന്റെ ടോ​പ്പ് ഈരാതെ എഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. മഷി വരാ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഊക്കിൽ കു​ട​യു​ന്നു. വീ​ണ്ടും എഴു​തു​ന്നു. കു​ട​യു​ന്നു.) ചെ​റി​യ​മ്മ, ഇതില് മഷീ​ല്ല.

വാ​സ​ന്തി:

(പെ​ന്നു തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കു​ന്നു) ആന​മ​ന്താ! ആ പെ​ന്നു വൃ​ത്തി​കേ​ടാ​ക്കി. (ടോ​പ്പ് ഊരി അതിലെ മഷി കു​ട​ഞ്ഞു​ക​ള​യു​ന്നു.) ഇതാ ഈ ഭാ​ഗം​കൊ​ണ്ടാ​ണു് എഴു​തേ​ണ്ട​തു്. അതും​കൂ​ടി​അ​റി​യി​ല്ല: (പെ​ന്നു പി​ടി​ക്കേ​ണ്ട മട്ടിൽ കൈയിൽ കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.) ഇപ്പ​ഴ് മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ?

ശങ്കു:

അ. (തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു) അ… മ്പലം (വളരെ ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു) ചെ​റി​യ​മ്മേ, ആദ്യ​ത്തെ അക്ഷ​രം ഒത്തു കാ​ണി​ച്ചു തരണം.

വാ​സ​ന്തി:

ഇതാ, ഇങ്ങ​നെ (മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് എഴു​തി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു.)

ശങ്കു:

ശരി, ശരി. (തല കു​ലു​ക്കു​ന്നു. പെ​ന്നു​കൊ​ണ്ടെ​ഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. പെ​ന്നു പി​ടി​ച്ച രീതി കണ്ടു് വാ​സ​ന്തി ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു തട്ടി​പ്പ​റി​ക്കു​ന്നു)

വാ​സ​ന്തി:

നീ​യെ​ന്റെ പെ​ന്നു തു​ല​യ്ക്കും. ഇതാ, ഈ പെൻ​സി​ലെ​ടു​ത്തോ​ളൂ.

ശങ്കു പെൻ​സി​ലെ​ടു​ത്തു തല ചാ​ച്ചും ചരി​ച്ചും നാവു കടി​ച്ചും ചു​ണ്ടു കടി​ച്ചും ഭഗീ​ര​ഥ​പ്ര​യ​ത്നം ചെ​യ്തു് എഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. വാ​സ​ന്തി നേരിയ ചി​രി​യോ​ടെ നോ​ക്കു​ന്നു.

വാ​സ​ന്തി:

ഇനി​യും കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലേ?

ശങ്കു:

ഇതാ തീർ​ന്നു, ചെ​റി​യ​മ്മേ. (നി​വർ​ന്നു് ഒരു മഹാ​കാ​ര്യം സാ​ധി​ച്ച​പോ​ലെ കട​ലാ​സു് വാ​സ​ന്തി​യു​ടെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.)

വാ​സ​ന്തി കട​ലാ​സു വാ​ങ്ങി​നോ​ക്കി പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ശങ്കു:

എന്താ ചെ​റി​യ​മ്മേ ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്?

വാ​സ​ന്തി:

എടാ, ഇതു് അമ്പ​ല​മ​ല്ല, അപ്പ​ല​മാ​ണു് (ചി​രി​ക്കു​ന്നു). ആട്ടെ, ഞാ​നി​നി കു​റ​ച്ചു വാ​ക്കു​കൾ​കു​ടി പറയാം. അതു വഴി​ക്കു​വ​ഴി ഒരു വരി​യാ​യി​ട്ടു് ഇങ്ങ​നെ (കട​ലാ​സെ​ടു​ത്തു കാ​ണി​ക്കു​ന്നു) എഴു​ത​ണം.

ശങ്കു:

അ: (തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു)

വാ​സ​ന്തി:

ആദ്യം ഞാൻ വാ​ക്കു​ക​ളൊ​ക്കെ ഒരു തവണ വാ​യി​ക്കാം. കേ​ട്ടോ.

ശങ്കു:

അ. (തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു)

വാ​സ​ന്തി:

(നിർ​ത്തി നിർ​ത്തി ഓരോ വാ​ക്കാ​യി​ട്ടു വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു) നി​ങ്ങ​ളു​ടെ… മകൻ… ഇപ്പോ​ഴും… അവ​ളു​ടെ… പി​ന്നാ​ലെ…

ശങ്കു:

ആരെ പി​ന്നാ​ലെ; ചെ​റി​യ​മ്മേ?

വാ​സ​ന്തി:

(പെ​ട്ടെ​ന്നു ഞെ​ട്ടി എടാ, ഇതു് ഒറ്റ വാ​ക്കു​ക​ളാ​ണു്. ഒരാ​ളു​ടെ പി​ന്നാ​ലേം ഇല്ല. നി​ന​ക്കു് എഴു​താൻ​വേ​ണ്ടി പറ​ഞ്ഞു​ത​രു​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ളാ​ണു്.

ശങ്കു:

അ: (തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു)

വാ​സ​ന്തി:

ഒരു പ്രാ​വ​ശ്യം കൂടി കേ​ട്ടോ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മകൻ… ഇപ്പോ​ഴും… അവ​ളു​ടെ… പി​ന്നാ​ലെ… നട​ക്കു​ന്നു… കാ​ര്യം അപകടം… ജാ​ഗ്രത.

ശങ്കു:

അ: (തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു)

വാ​സ​ന്തി:

ഇനി എഴു​തി​ക്കോ.

ശങ്കു:

വര​ട്ടെ ചെ​റി​യ​മ്മേ, ആ വാ​ക്കെ​ഴു​താൻ ശങ്കൂ​നു സാ​ധി​ക്കി​ല്ല.

വാ​സ​ന്തി:

ഏതു വാ​ക്കു്,

ശങ്കു:

ജാ​ക്രത… ജാ​ക്രത.

വാ​സ​ന്തി:

എന്നാ​ലൊ​രു കാ​ര്യം ചെ​യ്യു്. ഈ വാ​ക്കു​ക​ളൊ​ക്കെ ഇതാ ക്ര​മ​പ്ര​കാ​രം ഈ കട​ലാ​സി​ലു​ണ്ടു്. (കട​ലാ​സു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു) ഇതു നോ​ക്കി എഴു​തി​ക്കോ. നി​ന​ക്കു നോ​ക്കി എഴു​താ​നെ​ങ്കി​ലും അറി​യ​ണ്ടേ?

ശങ്കു കട​ലാ​സു വാ​ങ്ങി പഴയ മട്ടി​ലു​ള്ള പരാ​ക്ര​മ​ങ്ങൾ കാ​ണി​ച്ചു് എഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. വാ​സ​ന്തി തെ​റ്റു വരു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നു നോ​ക്കു​ന്നു കു​റ​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു് നി​വർ​ന്നു​നി​ന്നു് ആലോ​ചി​ക്കു​ന്നു.

വാ​സ​ന്തി:

എന്ത​ടാ ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​തു്?

ശങ്കു:

ങ്ങ… ങ്ങ.

വാ​സ​ന്തി:

ഇതെടാ, ഈ അക്ഷ​രം. അതു നോ​ക്കി​യെ​ഴു​തു്.

ശങ്കു വീ​ണ്ടും പരാ​ക്ര​മ​ങ്ങ​ളോ​ടെ എഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. മാ​നേ​ജർ അപ്പു​മേ നോനും പി​ന്നാ​ലെ കേ​ളു​മാ​സ്റ്റ​റും കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. മാ​നേ​ജർ സാ​മാ​ന്യം തടി​ച്ചു നീ​ണ്ടൊ​രു മനു​ഷ്യൻ… നര​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കാ​പ​ട്യ​വും ക്രൗ​ര്യ​വും കലർ​ന്ന നോ​ട്ട​മാ​ണു്… കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ ചട​ച്ചു നീ​ണ്ടു് അല്പം മു​ന്നോ​ട്ടു് വള​ഞ്ഞൊ​രു മനു​ഷ്യൻ. അച്ഛ​നെ​ക്ക​ണ്ട​യു​ട​നെ വാ​സ​ന്തി മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള കട​ലാ​സു​ക​ളൊ​ക്കെ ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു വാ​രി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു. ശങ്കു അമ്പ​ര​ന്നു തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു. മാ​നേ​ജ​രെ കണ്ടു മാ​റി​നി​ല്ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(ശങ്കു​വി​നോ​ടു്) എന്തെ​ടാ ഇവിടെ മി​ഴി​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്? പണി​യൊ​ന്നു​മി​ല്ലേ?

ശങ്കു:

(പരു​ങ്ങു​ന്നു) ചെ​റി​യ​മ്മ വി​ളി​ച്ചി​ട്ടു വന്ന​താ.

വാ​സ​ന്തി:

ഇവൻ ഒരു പണി​യു​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഇവി​ടെ​നി​ന്നു് കട​ന്നു​ക​ള​യും. പി​ന്നെ കാ​ണി​ല്ല; അതു​കൊ​ണ്ടു് ഇവനു് എഴു​ത്ത​റി​യാ​മോ എന്നു ഞാൻ പരീ​ക്ഷി​ച്ചു​നോ​ക്കി.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അശ്രീ​ക​രം! അവ​നു​ണ്ടോ എഴു​താ​ന​റി​യു​ന്നു? എന്തെ​ടാ മി​ഴി​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്? ഫോ… അപ്പു​റം വല്ല ജോ​ലി​യും ചെ​യ്യു്.

ശങ്കു കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

മോളേ, പോ​യി​ട്ടു് ഇത്തി​രി ചാ​യ​യു​ണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​വാ.

വാ​സ​ന്തി:

അച്ഛാ, ഈ ശങ്കൂ​നു പേ​രെ​ഴു​തി ഒപ്പി​ടാ​ന​റി​യാം. അവൻ വോ​ട്ട​റാ​ണ​ത്രേ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

നേരോ? അവ വോ​ട്ട​റാ​ണോ? എന്നാ​ല​വി​ടെ​ത്തെ​ന്നെ താ​മ​സി​ച്ചോ​ട്ടെ. തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പു വന്നാൽ നമു​ക്കൊ​രു​പ​കാ​ര​മാ​വും… നീ ചെ​ല്ലു്, ചായ കൊ​ണ്ടു​വാ.

വാ​സ​ന്തി:

അച്ഛ​നു് ഓവൽ​ടിൻ വേണോ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

വേ​ണ്ടാ മോളേ, ചായ മതി. വല്ലാ​തെ തല വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്നു; വേഗം വേണം.

വാ​സ​ന്തി:

ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രാം. (കട​ലാ​സും പെ​ന്നും പെൻ​സി​ലു​മെ​ല്ലാം എടു​ത്തു മേശ പൂ​ട്ടി പോ​കു​ന്നു.)

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ അക​ല​ത്തൊ​രു കസേ​ര​യിൽ തന്റെ ശീ​ല​ക്കു​ട​യു​ടെ കാലിൽ നെ​റ്റി​യും താ​ങ്ങി കു​നി​ഞ്ഞു മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അപ്പു​മേ​നോൻ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു ഒരു പഴയ കട​ലാ​സെ​ടു​ത്തു നി​വർ​ത്തി വാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ഇട​യ്ക്കു കേളു മാ​സ്റ്റ​റെ ഏറു​ക​ണ്ണി​ട്ടു നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ തല​യു​യർ​ത്തി ഒച്ച​യ​ന​ക്കു​ന്നു. അപ്പു​മേ​നോൻ ധൃ​തി​പി​ടി​ച്ചു വാ​യി​ക്കു​ന്നു.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

എന്നി​ട്ടു് എന്റെ കാ​ര്യം?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(കട​ലാ​സു് ഊക്കോ​ടെ താ​ഴ​ത്തു​വെ​ച്ചു് കണ്ണ​ട​യെ​ടു​ത്തു​മാ​റ്റി) എന്താ മാഷേ; നി​ങ്ങ​ളു പറ​യു​ന്ന​തു്?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ഞാ​നെ​ന്റെ എല്ലാ സ്ഥി​തി​യും മാ​നേ​ജ​രോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഒക്കെ ഞാൻ കേ​ട്ടു. മറു​പ​ടി​യും പറ​ഞ്ഞു. വെ​റു​തെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി ഇവി​ടം​വ​രെ നട​ക്കേ​ണ്ടെ​ന്നു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ഈ നട​ത്തം എനി​ക്കൊ​രു ബു​ദ്ധി​മു​ട്ട​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അല്ലാ​യി​രി​ക്കാം, പക്ഷേ, അനു​ഭ​വ​മി​ല്ലാ​തെ മാഷ് നട​ക്കു​മ്പോൾ എനി​ക്കൊ​രു ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടാ​യി​ത്തോ​ന്നു​ന്നു.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

മാ​നേ​ജ​രി​ങ്ങ​നെ ഒഴി​ക​ഴി​വു പറ​യ​രു​തു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇതു് ഒഴി​ക​ഴി​വ​ല്ല മാഷേ, സത്യ​മാ​ണു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ള കാ​ല​ത്തൊ​ന്നും ഞാൻ മാ​നേ​ജ​രെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇല്ല, ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ച്ചെ​ന്നു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല​ല്ലോ.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു കാലം എന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

വല്ലാ​ത്ത കാ​ല​മാ​ണു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

നാലു കു​ട്ടി​ക​ളു​ള്ള​തിൽ നാ​ലി​നും സു​ഖ​മി​ല്ല. മൂത്ത കു​ട്ടി​ക്കു് ചി​ര​ങ്ങു്, രണ്ടാ​മ​ത്ത​വൾ​ക്കു ഗ്ര​ഹ​ണി, മൂ​ന്നാ​മ​ത്ത​തി​നു കൊ​ക്ക​ക്കുര.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

കു​ട്ടി​കൾ​കൾ​ക്കു് രോ​ഗ​മി​ല്ലാ​ത്ത വീടു ചു​രു​ങ്ങും മാഷേ.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

കു​ട്ടി​ക​ളെ നോ​ക്കാ​നൊ​രാ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ തര​ക്കേ​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ എന്റെ ഭാ​ര്യ​യ്ക്കു പനി​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു് ഒരു മാ​സ​മാ​യി.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാ​ലോ ഈ പനി വല്ലാ​ത്തൊ​രു രോ​ഗ​മാ​ണു് കേ​ട്ടോ.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

എന്നാൽ കഴി​യു​ന്ന​തൊ​ക്കെ ഞാൻ നോ​ക്കി ആയുർ​വേ​ദ​വും ഹോ​മി​യോ​പ്പ​തി​യും ഇം​ഗ്ളീ​ഷു​വൈ​ദ്യോം ഒക്കെ പരീ​ക്ഷി​ച്ചു. ഇന്നു​വ​രെ രോ​ഗ​ത്തി​നു വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ചില പനി അങ്ങ​ന്യാ​ണു് മാഷേ. എത്ര ചി​കി​ത്സി​ച്ചാ​ലും മാ​റി​ല്ല.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

എന്റെ കഴി​വ​നു​സ​രി​ച്ചും അപ്പു​റ​ത്തും ഞാൻ നോ​ക്കി. ഒരു മേശ, രണ്ടു കസേര, ഒരു കട്ടിൽ, അത്യാ​വ​ശ്യ​ത്തി​നു വീ​ട്ടു​സാ​മാ​ന​ങ്ങൾ ഇതൊ​ക്കെ​യും ഞാൻ വി​റ്റു. ഇനി വി​ല്ക്കാൻ എന്റെ നാലു മക്ക​ളു​ണ്ടു്. (എഴു​ന്നേ​റ്റു് അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു.)

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(ഫലി​ത​മെ​ന്ന മട്ടിൽ) മക്ക​ളെ വി​റ്റാൽ ഒരാൾ വാ​ങ്ങി​ല്ല​ല്ലോ, അത​ല്ലേ പാടു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

(മാ​നേ​ജ​രെ രൂ​ക്ഷ​മാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.) അതു​കൊ​ണ്ടു് മാ​നേ​ജർ എന്നെ സഹാ​യി​ക്ക​ണം. കൂ​ടാ​തെ കഴി​യി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്തു സഹാ​യി​ക്കാ​നാ മാഷേ? എങ്ങ​നെ സഹാ​യി​ക്കാൻ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

അതൊ​ന്നും എനി​ക്ക​റി​യി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​രും യൂ​ണി​യൻ കൂ​ടീ​ട്ടും പ്ര​സം​ഗി​ച്ചി​ടും ഞങ്ങ​ടെ സ്ഥി​തി കള​ഞ്ഞി​ല്ലേ? പണ്ടു​കാ​ല​ത്താ​ണെ​ങ്കിൽ സഹാ​യി​ക്കാ​നൊ​ക്കെ കഴി​ഞ്ഞേ​നെ.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

അതു മാ​നേ​ജർ​ക്കു് ഇന്നും കഴി​യും.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഞങ്ങ​ളു​ടെ സ്ഥി​തി​യൊ​ക്കെ പോ​യി​ല്ലേ? (ആലോ​ചി​ച്ചു്) ആട്ടെ ഇപ്പ​ഴ് സ്കൂ​ളി​ന്റെ നട​ത്തി​പ്പൊ​ക്കെ മോ​ശ​മാ​ണു്, അല്ലേ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ആരു പറ​ഞ്ഞു?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

നി​ങ്ങൾ​ക്കു വീ​ട്ടിൽ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ സു​ഖ​ക്കേ​ടു്, രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ​ക്കു അച്ഛ​ന്റെ സു​ഖ​ക്കേ​ടു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ആർ​ക്കു സു​ഖ​ക്കേ​ടു​ണ്ടാ​യാ​ലും ഞാ​നെ​ന്റെ ജോ​ലി​കൃ​ത്യ​മാ​യി നിർ​വ​ഹി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എല്ലാം ഞാ​ന​റി​യു​ന്നു​ണ്ടു്, മാഷേ. സ്കൂ​ളാ​ക​പ്പാ​ടെ കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ലാ​യി.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

എന്താ, മാ​നേ​ജ​രി​പ്പ​റ​യു​ന്ന​തു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ആ രാ​ധ​ടീ​ച്ചർ എന്നും വൈ​കീ​ട്ട​ല്ലേ വരു​ന്ന​തു്?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ആരാ മാ​നേ​ജ​രോ​ടു് ഈ നു​ണ​യൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു തരു​ന്ന​തു്? പാവം ആ ടീ​ച്ചർ! വീ​ട്ടിൽ തനി​ച്ചാ​ണു്. അച്ഛ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ കഠി​ന​രോ​ഗം. വീ​ട്ടു​പ​ണി ചെ​യ്യ​ണം, അച്ഛ​നെ ശു​ശ്രൂ​ക്ക​ണം. എന്നി​ട്ടും ആ ടീ​ച്ചർ ന്യാ​യ​മാ​യി ജോലി ചെ​യ്യു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ന്യാ​യ​മാ​യി ജോ​ലി​ചെ​യ്യൽ! എനി​ക്കു് കേൾ​ക്ക​ണ്ടാ, നി​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഒരു ചര​ടാ​ണു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

നല്ല കാ​ര്യ​ത്തി​നു് ഞങ്ങ​ളൊ​ക്കെ എന്നും ഒരു ചര​ടാ​ണു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

സ്കൂ​ളിൽ കള്ള​പ്പ​ണി​യെ​ടു​ക്കാ​നാ​ണു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ യൂ​ന്യൻ, അല്ലേ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

എന്നെ എന്തു​വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ശകാ​രി​ച്ചോ​ളൂ, യൂ​ന്യ​നെ ശകാ​രി​ക്ക​രു​തു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) എന്താ ശകാ​രി​ച്ചാൽ?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

അതു നമു​ക്കു പി​ന്നീ​ടു് പറയാം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(കോ​പ​ത്തോ​ടെ) വേ​ണ്ടാ, ഇപ്പ​ഴ് പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

എനി​ക്കു് മാ​നേ​ജ​രോ​ടു് തർ​ക്കി​ക്കാൻ സമ​യ​മി​ല്ല. എന്റെ ഭാര്യ അത്യാ​സ​ന്നാ​യി​ട്ടു കി​ട​ക്ക്വാ​ണു്. വീ​ട്ടി​ലൊ​രാ​ളി​ല്ല. ഇന്നു പണ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അരി വാ​ങ്ങീ​ട്ടി​ല്ല; മാ​നേ​ജർ കു​റ​ച്ചു് പണം എനി​ക്കു് അഡ്വാൻ​സ് തരണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അഡ്വാൻ​സ്! അഡ്വാൻ​സ് തന്നി​ട്ടു പോ​റ്റേ​ണ്ട ചര​ക്കു​ക​ളും എല്ലാ​വ​രും​കൂ​ടി എന്റെ സ്കൂ​ളു നശി​പ്പി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചി​ടു് അഡ്വാൻ​സ് വേ​ണ​ത്രേ. വാ​സ​ന്തി ചായ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് വെ​ച്ചു പോ​കു​ന്നു.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

മാ​നേ​ജർ എന്തെ​ങ്കി​ലും പറ​യ​രു​തു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(ചായ കു​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ഞാൻ പറയും.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

(ഭാവം മാ​റ്റി) അഡ്വാൻ​സ് ഇല്ലെ​ങ്കിൽ വേ​ണ്ടാ. എനി​ക്കു് കി​ട്ടാ​നു​ള്ള​തു് കി​ട്ട​ണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്തു കി​ട്ടാ​നു​ള്ള​തു്?

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ശമ്പ​ളം വകയിൽ ഇനി​യും ബാ​ക്കി തരാ​നു​ണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇല്ല:

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

അപ്പ​ഴ​പ്പ​ഴാ​യി അഞ്ചും പത്തും ബാ​ക്കി​യാ​ക്കീ​ട്ടു് അമ്പ​തിൽ ചി​ല്വാ​നം ഉറു​പ്പിക എനി​ക്കു മാ​നേ​ജർ തരാ​നു​ണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇല്ല. ശമ്പ​ളം തന്നു് അപ്പ​പ്പ​ഴ് ഞാൻ ഒപ്പു വാ​ങ്ങീ​ട്ടു​ണ്ടു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ഒപ്പു വാ​ങ്ങീ​ട്ടു​ണ്ടു്. സത്യം മറി​ച്ചാ​ണു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഞാ​നാർ​ക്കും ഒരു പൈ​സ​യും കൊ​ടു​ക്കാ​നി​ല്ല;

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

എനി​ക്കു് തരാ​നു​ണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ!

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ശുദ്ധ നുണ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്റെ വീ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് അസം​ബ​ന്ധം പറ​യ​രു​തു്.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ഇല്ല. (കു​ട​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു, കൂ​ടു​തൽ കു​പി​ത​നാ​കു​ന്നു) നി​ങ്ങ​ളെ​ന്റെ പണം തരി​ല്ലേ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഞാൻ തരാ​നി​ല്ല.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

ഇതു ഞാ​നെ​ന്റെ ആയു​സ്സു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു വാ​ങ്ങും.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

വാ​ങ്ങു​ന്ന വഴി നോ​ക്കി​ക്കോ​ളൂ.

കേ​ളു​മാ​സ്റ്റർ:

അതു കണ്ടോ​ളൂ. (ധൃ​തി​യിൽ ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്നു.)

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(ഒടു​വി​ല​ത്തെ കവിൾ ചാ​യ​കൂ​ടി വലി​ച്ചു കു​ടി​ച്ചു കോപ്പ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് ഊക്കിൽ വെ​ക്കു​ന്നു.) അവ​നെ​ന്നോ​ടു വാ​ങ്ങു​മ​ത്രേ. ഫൂ… ചണ്ടി! (ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു) എടാ, ശങ്കൂ, ശങ്കൂ!

ശങ്കു:

(അക​ല​ത്തു​നി​ന്നു്) ഓ!

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇവിടെ വാടാ.

ശങ്കു വന്നു് ഒതു​ങ്ങി മാ​റി​നി​ല്ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എടാ ഹെ​ഡ്മാ​ഷോ​ടു് ഉടനെ ഇവിടെ വരാൻ പറ, കേ​ട്ടോ. എന്തു തി​ര​ക്കു​ണ്ടാ​യാ​ലും വരാൻ പറയണം. വേഗം ചെ​ല്ലു്.

ശങ്കു ഓടി​പ്പോ​കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അവ​നെ​ന്നോ​ടു ചണം വാ​ങ്ങു​മ​ത്രേ. നാ​ളെ​ത്ത​ന്നെ പി​രി​യാൻ നോ​ട്ടീ​സ് കൊ​ടു​ക്ക​ണം.

വാ​സ​ന്തി:

(പതു​ക്കെ വരു​ന്നു) എന്താ, അച്ഛാ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

മോളേ, ആ കേ​ളു​മാ​ഷ് അധി​ക​പ്ര​സം​ഗം പറ​യ്യാ. ഇനി അവനെ പി​രി​ച്ചു​വി​ട്ടി​ട്ടു കാ​ര്യം; കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ആ രാ​ധ​യും! രണ്ടും നമു​ക്ക​നർ​ഥ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. (വാ​സ​ന്തി സമ്മ​ത​ഭാ​വ​ത്തിൽ തല കു​ലു​ക്കു​ന്നു.) പ്ര​കൃ​തം മാ​റ്റി അല്പം അകലെ നോ​ക്കി ആരാ, മോളേ, ആ വരു​ന്ന​തു്? നമ്മു​ടെ വേ​ണു​വ​ല്ലേ?

വാ​സ​ന്തി:

(അല്പം കൊ​ഞ്ചി​ക്കൊ​ണ്ടു്) അതേ, അച്ഛാ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(ഇരു​ന്നേ​ട​ത്തു​നി​ന്നു ചാ​ടി​യെ​ണീ​റ്റു പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​ന്നു) മോളേ, നമ്മു​ടെ സു​കൃ​തം തെ​ളി​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി. ഏ? ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ ചെ​ല്ല്, നല്ലോ​ണം പാ​ലൊ​ഴി​ച്ചു്, ഇത്തി​രി കു​ടു​തൽ മധുരം ചേർ​ത്തു്… അല്ലെ​ങ്കി വേ​ണ്ടാ, പഞ്ചാ​ര​യി​ട്ടു് ഒരു കപ്പു പാ​ലു​ത​ന്നെ ഇങ്ങെ​ടു​ത്തോ​ളൂ. വേ​ഗ​ത്തിൽ വേണം. ചെ​ല്ലു്, ചെ​ല്ലു്.

വാ​സ​ന്തി​യെ സ്നേ​ഹ​പൂർ​വം പറ​ഞ്ഞു​വി​ടു​ന്നു. അപ്പു​മേ​നോൻ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തെ പൊടി തട്ടീ​ട്ടും കസേ​ര​കൾ മാ​റ്റി​യും മറി​ച്ചും ശരി​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടും കല​ശ​ലാ​യി വെ​പ്രാ​ള​പ്പെ​ടു​ന്നു. കസേ​ര​കൾ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും മാ​റ്റി​യും മറി​ച്ചു​മി​ടു​ന്നു. വേണു കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. അപ്പു​മേ​നോൻ കാ​തോ​ളം നീ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു സ്വാ​ഗ​തം പറയാൻ അടു​ത്തേ​ക്കു് ഓടി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇദ്ദാ, ഇങ്ങു വന്നി​രി​ക്കാം, ഇങ്ങ​ട്ടു്. (ഇരി​പ്പി​ടം ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ട്ടു​ന്നു.)

വേണു:

വേ​ണ്ടാ. ഇവിടെ മതി. (ഒഴി​ഞ്ഞ ഒരു കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു)

അപ്പു​മേ​നോൻ:

വീ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു തന്ന്യാ​ണോ?

വേണു:

അതേ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഞങ്ങ​ളെ​യൊ​ന്നും മറ​ന്നി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു സന്തോ​ഷി​ക്കു​ന്നു.

വേണു പതു​ക്കെ ചി​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അച്ഛ​ന​വി​ടെ​യി​ല്ലേ?

വേണു:

ഉണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഞങ്ങൾ ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ ഒരു​മി​ച്ചു കളി​ച്ചു​ന​ട​ന്ന​താ​ണു്. ഞാൻ അച്ഛ​ന്റെ പ്രാ​ണ​നാ​യി​രു​ന്നു.

വേണു:

ഉം. (മൂ​ളു​ന്നു)

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതൊ​ന്നും അച്ഛൻ വീ​ട്ടിൽ​വെ​ച്ചു പറ​യാ​റി​ല്ലേ്?

വേണു:

ഞാൻ കേൾ​ക്കാ​റി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

പണ്ടും വെ​റു​തെ വർ​ത്ത​മാ​നം പറ​യു​ന്ന ഒരു പ്ര​കൃ​ത​മ​ല്ല. വല്യ ഗൗ​ര​വാ​ണു്. ഉദ്യോ​ഗം ഭരി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ രാ​ജ്യം കി​ടു​കി​ടെ വി​റ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ? കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പിൻ​സ്പെ​ക്ട​റെ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ, തീർ​ന്നു. മു​ല​കു​ടി​ക്കു​ന്ന കു​ട്ടി​കൾ​കൂ​ടി ശ്വാ​സം കഴി​ക്കി​ല്ല;

വേണു:

എനി​ക്കു് അപ്പു​മേ​ന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടൊ​ര​ത്യാ​വ​ശ്യ​കാ​ര്യ​മു​ണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്താ? പറയൂ. എന്നെ സ്വ​ന്ത​മാ​യി​ട്ടു കണ​ക്കാ​ക്കാം. ഒന്നി​നും മടി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല;

വേണു:

ചെ​റി​യൊ​രു​പ​കാ​രം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു കഴി​യു​ന്ന​തെ​ന്തും ചോ​ദി​ക്കാം.

വാ​സ​ന്തി പാലു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു ലജ്ജ​യും സന്തോ​ഷ​വു​മു​ണ്ടു്. താ​ഴോ​ട്ടു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടും കു​ണു​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​മാ​ണു് വരവു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇതാ, ഈ പാലു കു​ടി​ക്കൂ. എന്നി​ട്ടു് വർ​ത്ത​മാ​നം പറയാം.

വേണു:

പാലു വേ​ണ്ടീ​രു​ന്നി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്താ, കു​ടി​ക്കി​ല്ലേ?

വേണു:

എനി​ക്കി​ഷ്ട​മ​ല്ല?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാ​ലും ഒരു പ്രാ​വ​ശ്യ​മൊ​ക്കെ കു​ടി​ക്കാം. കു​ടി​ക്കൂ.

വേണു:

കു​ടി​ക്കാം. (പാൽ വാ​ങ്ങി മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു വെ​ക്കു​ന്നു.)

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇതെ​ന്റെ മക​ളാ​ണു്… വാ​സ​ന്തി.

വാ​സ​ന്തി:

നമ​സ്കാ​രം!

വേണു:

(മു​ഖ​മു​യർ​ത്താ​തെ) നമ​സ്കാ​രം!

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇവൾ​ക്കു് പാ​ട്ടിൽ നല്ല വാ​സ​ന​യു​ന​ണ്ടു്.

വേണു:

നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്കൂ​ളിൽ എത ടീ​ച്ചേ​ഴ്സു​ണ്ടു്?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

പാ​ട്ടിൽ വാസന കണ്ട​തു​കൊ​ണ്ടു ഞാ​നൊ​രു ഭാ​ഗ​വ​ത​രെ വെ​ച്ചു് അങ്ങ​ട്ടു് പഠി​പ്പി​ച്ചു.

വേണു:

എത്ര കൊ​ല്ല​മാ​യി നി​ങ്ങൾ സ്കൂൾ തു​ട​ങ്ങീ​ട്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാ​ലോ, വേണു, ഇവൾ കു​റേ​ശ്ശെ ഡാൻ​സും ചെ​യ്യും.

വേണു:

ഇപ്പ​ഴെ​ത്ര കു​ട്ടി​ക​ളു​ണ്ടു്?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(സം​ഭ്ര​മി​ച്ചു്) കു​ട്ടി​ക​ളോ? ശി​വ​ശിവ അവ​ളു​ടെ കല്യാ​ണം കൂടി കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. കഴി​ഞ്ഞ മാ​സ​ത്തിൽ പതി​നാ​റാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സു തു​ട​ങ്ങീ​ട്ടേ​യു​ള്ളൂ.

വേണു:

ഞാൻ സ്കൂ​ളി​ലെ കാ​ര്യ​മാ​ണു് ചോ​ദി​ച്ച​തു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഓ, അതു ശരി. അല്ലാ​തെ വേ​ണു​വി​നെ​ന്താ മു​ഖ​ത്തു കണ്ണി​ല്ലേ?

വേണു:

ഞാൻ വന്ന കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞി​ല്ല​ല്ലോ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഓ, അതു പറയാൻ ഇനി​യും നേ​ര​മു​ണ്ട​ല്ലോ. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഇവ​ളൊ​ന്നു പാടും. വേ​ണു​വി​നു പാ​ട്ടിൽ ഇഷ്ട​മി​ല്ലേ?

വേണു:

പാ​ട്ടു​കേ​ട്ടാൽ രസി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ പാ​ട്ടിൽ ജ്ഞാ​നം വേണം. എനി​ക്ക​ത​ശേ​ഷ​വു​മി​ല്ല.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാ​ലും പാ​ട്ട​ല്ലേ? മോളേ, ഒന്നു പാടൂ.

വാ​സ​ന്തി ശൃം​ഗാ​ര​വും ലജ്ജ​യും ഒരു​പോ​ലെ ഭാ​വി​ച്ചു വേ​ണു​വി​നെ ഒന്നു നോ​ക്കു​ന്നു.

വേണു:

വേ​ണ്ടാ, എനി​ക്കി​പ്പ​ഴ​തി​നൊ​ന്നും നേ​ര​മി​ല്ല. (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു)

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇരി​ക്കൂ, ഇരി​ക്കൂ. എന്നാൽ ഇപ്പ​ഴ് വേ​ണ്ടാ, മോളേ.

വേണു:

ഞാൻ വന്ന കാ​ര്യം പറയാം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

പറയൂ.

വേണു:

സ്വ​കാ​ര്യ​മാ​ണു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇവിടെ ഒരാ​ളു​മി​ല്ല​ല്ലോ. വാ​സ​ന്തി ഒരാ​ളോ​ടും പറ​യി​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ പെണ്‍കു​ട്ടി​ക​ളെ കാണാൻ വി​ഷ​മ​മാ​ണു്. ഒന്നു കേ​ട്ടാൽ പി​ന്നീ​ട​തൊ​രി​ക്ക​ലും എടു​ത്തു​പ​റ​യി​ല്ല.

വേണു:

ഇതു മറ്റൊ​രാ​ളും കേൾ​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല;

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാൽ അക​ത്തു പോ​യ്ക്കോ, മോളേ.

വാ​സ​ന്തി മന​സ്സി​ല്ലാ​മ​ന​സ്സോ​ടെ പോ​കു​ന്നു.

വേണു:

നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്കൂ​ളിൽ ഒരു രാ​ധ​ടീ​ച്ച​റി​ല്ലേ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഉണ്ടു്.

വേണു:

അവ​രു​ടെ അച്ഛൻ ദണ്ഡം പി​ടി​ച്ചു് കി​ട​പ്പി​ലാ​ണു്. ആക​പ്പാ​ടെ സ്ഥി​തി വലിയ കഷ്ട​ത്തി​ലാ​ണു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

വല്ല​തും സഹാ​യി​ക്കാ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ എന്നോ​ടു പറ​യ​രു​തു്. ഇവി​ട്യൊ​രു കാ​ശി​ല്ല,

വേണു:

നി​ങ്ങൾ സഹാ​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന​ല്ല പറ​യു​ന്ന​തു്. സഹാ​യി​ക്കാൻ ഞാ​നൊ​രു​ക്ക​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, അറി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു മറ്റൊ​രാ​ളിൽ​നി​ന്നു് ആ അച്ഛ​നും മകളും ഒരു പൈസ വാ​ങ്ങി​ല്ല. ഞാൻ കു​റ​ച്ചു പണ​മി​വി​ടെ തരാം. ശമ്പ​ള​വ​ക​യിൽ അഡ്വാൻ​സാ​ണെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു് അപ്പു​മേ​നോൻ കൊ​ടു​ത്താൽ മതി.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

തര​ക്കേ​ടി​ല്ല.

വേണു:

മറ്റൊ​രാ​ള​റി​യ​രു​തു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ അച്ഛ​നു് എന്റെ പേരിൽ വലിയ ആക്ഷേ​പ​മാ​ണു്. അച്ഛൻ ലഹ​ള​കൂ​ട്ടീ​ട്ടു ഞാ​ന​വ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പോ​കു​ന്ന​തു​കൂ​ടി വേ​ണ്ടെ​ന്നു​വെ​ച്ചു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(ആലോ​ച​നാ​പൂർ​വം മൂ​ളു​ന്നു.) ഉം!

വേണു:

എന്നാൽ ഇതാ, അമ്പ​തു​റു​പ്പിക… ഇന്നു​ത​ന്നെ ഇതു രാ​ധ​യ്ക്കു് എത്തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്ക​ണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

കൊ​ടു​ക്കാം. (കൈ​നീ​ട്ടി വാ​ങ്ങു​ന്നു. എണ്ണി​നോ​ക്കു​ന്നു.) അമ്പ​തു​റു​പ്പിക?

വേണു:

അതെ, വലിയ ഉപ​കാ​രം. (എഴു​ന്നേ​റ്റു നട​ക്കു​ന്നു.)

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇട​ക്കി​ട​യ്ക്കു് സമ​യ​മു​ള്ള​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഇങ്ങോ​ട്ടൊ​ന്നു വരൂ.

വേണു:

വരാം. (പോ​കു​ന്നു)

അപ്പു​മേ​നോൻ ഒരു ചി​രി​യോ​ടു​കൂ​ടി നോ​ട്ടു കീ​ശ​യിൽ വെ​ച്ചു് അർ​ത്ഥ​ഗർ​ഭ​മാ​യി മൂ​ളി​ക്കൊ​ണ്ടു തല​യാ​ട്ടു​ന്നു. മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള പാൽ കണ്ടു് അല്പം നി​രാ​ശ​യോ​ടെ വേ​ണു​വി​നെ നോ​ക്കു​ന്നു. ശങ്കു ഓടി​ക്കി​ത​ച്ചു വരു​ന്നു.

ശങ്കു:

ഹെ​ഡ്മാ​ഷ് മണലു പൊ​ന്തീ​ട്ടു കി​ട​ക്ക്വാ​ണു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നി​ട്ടു്?

ശങ്കു:

ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു. എന്താ​യാ​ലും വരാൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു്; മാഷ് പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(ചാ​ടി​യെ​ണീ​റ്റു്) ദ്രോ​ഹീ, മണലു പൊ​ന്തി​യ​വ​രെ ഇങ്ങ​ട്ടു കൂ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ടു് ഇവി​ടെ​യും ദ്രോ​ഹ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​നാ? വേഗം ചെ​ന്നു വര​ണ്ടെ​ന്നു പറയു… ഉം.

ശങ്കു ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു് ഓടി​പ്പോ​കു​ന്നു… ഉടനെ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്താ​ടാ?

ശങ്കു:

ഇസ്പേ​ട്ടർ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ആരാ? ഡി​പ്യൂ​ട്ടി ഇൻ​സ്പെ​ക്ട​റാ?

ശങ്കു:

(കൈ​ചൂ​ണ്ടി) അല്ലാ അവി​ട​ത്തെ ആ മൂ​പ്പ​രി​ല്ലേ? ഇസ്പേ​ട്ട​ര്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പോ?

ശങ്കു:

അ (തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു)

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(വെ​പ്രാ​ള​പ്പെ​ടു​ന്നു) എടാ ചെ​ന്നു് ചാ​രു​ക​സേല എടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വാ.

ശങ്കു പോ​കു​ന്നു. കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു അപ്പു​മേ​ന്നെ ഇവിടെ കാ​ണി​ല്ലാ​ന്നു്.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഞാ​നി​പ്പ​ഴ് ഇവിടെ എത്തി​യ​തേ​യു​ള്ളൂ. എടാ, ശങ്കൂ, ശങ്കൂ.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു് ഇരി​ക്കാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ചാ​രു​ക​സേല കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു​ണ്ടു്.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

വേ​ണ്ടാ​ന്നു്. ഇതു മതി. (ഇരി​ക്കു​ന്നു)

ശങ്കു കാൻ​വാ​സി​ല്ലാ​ത്ത ചാ​രു​ക​സേ​ല​യും​കൊ​ണ്ടു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. അതു താഴെ വെ​ച്ചു മാ​റി​നി​ല്ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്താ​ടാ ഇതിനു ശീ​ല​യി​ല്ലേ?

ശങ്കു:

ഇല്ല. അതു നന​ച്ചി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

കൊ​ണ്ടു​പോ, കഴുതേ. (പല്ലു​ക​ടി​ക്കു​ന്നു.)

ശങ്കു കസേ​ര​യും എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു പോ​കു​ന്നു.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

സാ​ര​മി​ല്ല ഇരി​ക്കൂ, അപ്പു​മേ​ന്നേ. എനി​ക്കു് അടി​യ​ന്ത​രാ​യി​ടു രണ്ടു​വാ​ക്കു പറ​ഞ്ഞു പി​രി​യ​ണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്താ​ണാ​വോ?

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

അടു​ത്തി​രി​ക്കൂ.

അപ്പു​മേ​നോൻ കസേര വലി​ച്ചു് അടു​പ്പി​ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു കഴു​ത്തു നീ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് വർ​ത്ത​മാ​നം കേൾ​ക്കാൻ തയ്യാ​റാ​വു​ന്നു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

(പറ​യു​ന്ന​തി​ലി​ട​യ്ക്കു്) ഇവ​ട​ത്തെ വാ​സ​ന​ത്തി​ക്കു് ഗീ​ത​യോ​ടു് എന്തൊ​രി​ഷ്ട​മാ​ണു്. സ്വ​ന്തം അനി​യ​ത്തി​യോ​ടു് ഇത്ര​യി​ല്ല.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

അതൊ​ക്കെ അങ്ങ​ന​യേ വരു. അടു​ത്തു​ത​ന്നെ ഗീത അവ​ളു​ടെ അനി​യ​ത്തി​യാ​വി​ല്ലേ.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എനി​ക്ക​ങ്ങ​നെ​യെ​ക്കെ കേ​ട്ടാൽ മതി.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

പി​ന്നെ, അപ്പു​മേ​ന്നെ, (സ്വ​കാ​ര്യം പറ​യു​ന്ന മട്ടിൽ സ്വരം ചെ​റു​താ​ക്കി) നി​ങ്ങ​ളൊ​രു കാ​ര്യം വേണം. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്കൂ​ളി​ലെ ആ രാ​ധ​യി​ല്ലേ?

അപ്പു​മേ​നോൻ വല്ലാ​ത്ത അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ തല കു​ലു​ക്കു​ന്നു. അവളെ ഉടനെ സ്കൂ​ളിൽ​നി​ന്നു് പി​രി​ച്ചു​വി​ട​ണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

അതു ഞാൻ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തിയ കാ​ര്യാ​ണു്.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

ഭേഷ്; നി​ങ്ങൾ​ക്കും എനി​ക്കും രക്ഷ​കി​ട്ടാൻ അതു വേണം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ശരി​യാ​ണു്.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

അപ്പോൾ നി​ങ്ങ​ളും ഇത​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്, അല്ലേ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എങ്ങ​നെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കി​പ്പ​റ​യു​മെ​ന്നു​വെ​ച്ചു് ഇതു​വ​രെ മടി​ച്ച​താ​ണു്.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

ഈവക കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ഒളി​ച്ചു​വെ​യ്ക്കു​ന്ന​തു തെ​റ്റാ​ണു്. ആട്ടെ, പി​രി​ച്ചു​വി​ടു​ന്ന​തിൽ കു​ഴ​പ്പ​മി​ല്ല​ല്ലോ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഒന്നു​മി​ല്ല.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ ഞാ​നേ​റ്റു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്നാൽ നാ​ളെ​ത്ത​ന്നെ പി​രി​ച്ചു​വി​ടാം.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

തര​ക്കേ​ടി​ല്ല. സ്കൂ​ളിൽ​നി​ന്നു നി​ങ്ങൾ ഓടി​ച്ചാ​ല് മതി. ഈ നാ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് ഞാനും ഓടി​ച്ചോ​ളാം.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

കു​ഴ​പ്പം മു​ഴു​വ​നും തീർ​ന്നു.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

അപ്പു​മേ​ന്നേ, ഇന്നാ​ട്ടി​ലെ എത്ര​യെ​ത്ര കേ​ഡി​ക​ളെ അട​ക്കി​യ​വ​നാ​ണു് ഞാൻ. എന്നി​ട്ടു് ഒടു​വിൽ ഈ പെ​ണ്ണി​ന്റെ മു​ന്നിൽ തേ​ാ​റ്റു​കു​മ്പി​ടാൻ പറ്റ്വോ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇല്ല.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

ആ തേ​വി​ടി​ശ്ശി​യോ​ടു് തോ​റ്റി​ട്ടു് പി​ന്നെ ഞാൻ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണോ?

അപ്പു​മേ​നോൻ:

വേണ്ട.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

(എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു) എന്നാൽ ഇക്കാ​ര്യം നി​ങ്ങ​ളേ​റ്റു.

അപ്പു​മേ​നോൻ:

എന്താ സം​ശ്യം? ഇതെ​ന്റെ കാ​ര്യം​കൂ​ടി​യ​ല്ലേ?

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

അതേ. (നട​ക്കു​ന്നു.)

അപ്പു​മേ​നോൻ:

ഇത്തി​രി ചായ കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു്.

കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു്:

വേ​ണ്ടാ, വേ​ണ്ടാ. അതൊ​ക്കെ പി​ന്നീ​ടു്. (പോ​കു​ന്നു) (അപ്പു​മേ​നോൻ വി​ജ​യ​ഭാ​വ​ത്തിൽ തല​യാ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു് അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.)

—യവനിക—