SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-puthiya-thettu-cover.jpg
Woman Walking in an Exotic Forest, an oil on canvas painting by Henri Rousseau (1844–1910).
രംഗം 2

രഘു​വി​ന്റെ ഭാ​ര്യ​വീ​ടു്.

ഒരു പടി​ഞ്ഞാ​റ്റി​നി​യു​ടെ ഉമ്മ​റ​വും അതി​ന്റെ വല​ത്തു​ഭാ​ഗ​ത്തു് പത്താ​യ​പ്പു​ര​യു​ടെ ഏതാ​നും ഭാ​ഗ​വും ഒരു വാ​തി​ലും കാണാം. രം​ഗ​ത്തു് ഒന്നു​ര​ണ്ടു് കസേര, ഒരു മേശ, ഒരു ബഞ്ചു് ഇത്ര​യു​മു​ണ്ടു്. മീനു-​രഘുവിന്റെ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ ഇളയ സഹോദരി-​ഒരു കസേ​ര​യി​ലി​രു​ന്നു് തു​വാ​ല​യിൽ പൂ​ക്കൾ തു​ന്നി​പ്പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. രമ​ണ​നി​ലെ ഏതാ​നും ഈര​ടി​കൾ പതു​ക്കെ മൂ​ളു​ന്നു​ണ്ടു്. അല്പ​നേ​രം കഴി​ഞ്ഞു് തു​ന്നി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന തുവാല മാറിൽ നി​വർ​ത്തി​വെ​ച്ചു് അതി​ന്റെ ചന്തം നോ​ക്കു​ന്നു. മതി​യാ​വാ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അതി​ന്റെ പൂ​ക്ക​ളും ലത​ക​ളും കാ​ണു​മാ​റു് കസേ​ര​യു​ടെ ചാ​രിൽ​വെ​ച്ചു് കൂറെ പി​റ​കോ​ട്ടു് മാ​റി​നി​ന്നു് നോ​ക്കു​ന്നു. ഒരു വി​ടർ​ന്ന പനി​നീർ​പ്പു​വി​ലി​രു​ന്നു് ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭം തേൻ കു​ടി​ക്കു​ന്ന ചി​ത്ര​മാ​ണു് തു​ന്നി​പ്പി​ടി​പ്പി​ച്ച​തു്. ‘M’ എന്ന ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അക്ഷ​ര​ത്തി​ന്റെ മു​ക​ളി​ല​ത്തെ വി​ട​വി​ലാ​ണു് പനി​നീർ​പ്പൂ​വി​ന്റെ ഞെ​ട്ടി ചേർ​ത്തു​വെ​ച്ച​തു്. മീനു തു​വാ​ല​യു​ടെ ചന്തം നോ​ക്കു​മ്പോൾ മീ​നു​വി​ന്റെ അമ്മ-​കല്യാണിക്കുട്ടിയമ്മ-അകത്തുനിന്നു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. അമ്മ​യു​ടെ കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം കേ​ട്ട​പ്പോൾ മീനു ഓടി​ച്ചെ​ന്നു് തൂ​വാ​ല​യെ​ടു​ത്തു് പി​റ​കിൽ ഒളി​പ്പി​ച്ചു​പി​ടി​ച്ചു് മാറി നി​ല്ക്കു​ന്നു. അല്പ​മൊ​രു ഈർ​ഷ്യ​യോ​ടെ കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ മകളെ നോ​ക്കു​ന്നു. വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
മീനു!
മീനു:
(ഒന്നും സം​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ) എന്താ​ണ​മ്മേ?
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(കൈ നീ​ട്ടി) നോ​ക്ക​ട്ടെ; എന്താ​ണ​തു്?
മീനു:
എന്ത​മ്മേ?
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(ഭാവം മാ​റ്റി) അതി​ത്ര​വേ​ഗം തു​ന്നി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞോ? അതിലെ; പൂ​ക്ക​ളൊ​ക്കെ ഒന്നു കാ​ണ​ട്ടെ.
മീനു:
അമ്മ കണ്ടി​ല്ലേ?
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
നല്ലോ​ണം ഒന്നു് കാ​ണ​ട്ടെ (ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് ഇരി​ക്കു​ന്നു.)
മീനു:
അത്ര കണ്ടാൽ മതി.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(അല്പം ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ) ഇങ്ങ​ട്ടെ​ടു​ക്കൂ.
മീനു:
വേ​ണ്ട​മ്മേ.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
നി​ന​ക്കു തരു​ന്ന​താ​ണു് നല്ല​തു്.
മീനു:
(അല്പം പി​ന്നി​ലോ​ട്ടു് മാ​റി​നി​ന്നു്) എന്തി​നാ വേ​ണ്ടാ​ത്ത കാ​ര്യ​ത്തി​ല​മ്മ ശാ​ഠ്യം പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു്.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
നി​ന​ക്ക​തെ​ന്റെ കൈയിൽ തരു​ന്ന​താ​ണു് നല്ല​തു്.
മീനു:
ഞാൻ തരി​ല്ല.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഒരു​ത്തി അക​ത്തി​രു​ന്നു് കണ്ണീ​രു് കു​ടി​ക്കു​ന്ന​തു് നീ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടോ?
മീനു:
അമ്മ​യെ​ന്തൊ​ക്ക്യാ പറ​യു​ന്ന​തു്?
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഈ വയ​സ്സി​നു് അങ്ങ​നെ​യൊ​രു തര​ക്കേ​ടു​ണ്ടൂ് പെ​ണ്ണെ. ചില ഭാ​ഷ​യൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല നി​ന്റെ ഏട്ട​ത്തി​യി​ല്ലെ. അക​ത്തി​രു​ന്നു് നെ​ടു​വീർ​പ്പി​ടു​ന്ന നി​ന്റെ ഏട്ട​ത്തി അവൾ​ക്കും ഇങ്ങ​ന്യാ​യി​രു​ന്നു. ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. മന​സി​ലാ​വാ​തെ മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ, ഒടു​വിൽ ചെ​ന്നു​ചാ​ടി; ഒരു കു​ണ്ടിൽ (എഴു​ന്നേ​റ്റ്) നീ​യ​തി​ങ്ങ​ട്ടു് തരു​ന്നു​ണ്ടോ?
മീനു:
(അക​ത്തെ വാ​തി​ലി​നു് നേർ​ക്കു് നീ​ങ്ങു​ന്നു)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(ഒരു​മി​ച്ചു പി​ന്നാ​ലെ ചെ​ല്ലു​ന്നു. പി​ടി​ക്കാൻ ഭാ​വി​ക്കു​മ്പോൾ രണ്ടു​പേർ​ക്കും അഭി​മു​ഖ​മാ​യി ശാന്ത പു​റ​ത്തേ​ക്കു് വരു​ന്നു. തീരെ അശ്ര​ദ്ധ​മായ വേഷം. നി​രാ​ശ​യും വ്യ​സ​ന​വും നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്ന മുഖം. എപ്പോ​ഴും വി​ദു​ര​ത​യിൽ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന കണ്ണു​കൾ)
മീനു:
(വഴി​മാ​റി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(അമ്പ​ര​ന്നു നോ​ക്കു​ന്നു)
ശാന്ത:
(രണ്ടു​പേ​രേ​യും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ അക​ല​ത്തെ​വി​ടെ​യോ തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു. കു​റ​ച്ചു ദൂരം മുൻ​പി​ലേ​ക്കു് നട​ക്കു​ന്നു.)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(ശാ​ന്ത​യെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്) നീ​യെ​ങ്ങ​ട്ടാ ശാ​ന്തേ പോ​വു​ന്ന​തു്?
ശാന്ത:
ഏ? (ഉറ​ക്ക​ത്തിൽ​നി​ന്നു​ണർ​ന്ന​പോ​ലെ) ഒന്നൂ​ല്യാ
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(കു​റ​ച്ചു് മുൻ​പോ​ട്ടു​വ​ന്നു്) എങ്ങ​ട്ടാ പോ​വു​ന്ന​തെ​ന്നാ ചോ​ദി​ച്ച​തു്.
ശാന്ത:
എങ്ങ​ട്ടു​മി​ല്ല.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
മോ​നെ​വി​ടെ?
ശാന്ത:
ഉറ​ങ്ങി. (പെ​ട്ട​ന്നെ​ന്തോ ഓർ​മി​ച്ച​പോ​ലെ) അവൻ കട്ടി​ലി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് വീ​ഴ്‌​വോ?
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
കട്ടി​ലി​ന്റെ മു​ക​ളി​ലാ​ണോ? കി​ട​ത്തി​യ​തു്?
ശാന്ത:
അതെ. അവിടെ കി​ട​ന്നു കളി​ച്ചു് കളി​ച്ചു് ഉറ​ങ്ങി.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
മീനു, നീ ചെ​ന്നു് തല​യ​ണ​യെ​ടു​ത്തു് കട്ടി​ലി​ന്റെ ഓര​ത്തു് വെ​ക്കൂ.
മീനു:
ഞാ​ന​വി​ടെ കി​ട​ന്നാൽ പോരെ അമ്മേ?
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
വേണ്ട, വേണ്ട, നീ​യ​വി​ടെ​ച്ചെ​ന്നു​റ​ങ്ങും. തലയണ എടു​ത്തു​വെ​ച്ചു് അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്കു നട​ക്കു; അവിടെ കു​റ​ച്ചു് ജോ​ലി​യു​ണ്ടു്.
മീനു:
(പോ​കു​ന്നു)
ശാന്ത:
(കു​ട്ടി​യു​ടെ കു​പ്പാ​യം തോളിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു് എടു​ത്തു് തി​രി​ച്ചും മറി​ച്ചും നോ​ക്കു​ന്നു.) അമ്മേ, ഒരു കഷണം സോ​പ്പു തരു.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
എന്തി​നാ?
ശാന്ത:
ഞാനീ കു​പ്പാ​യ​മൊ​ന്നു് നന​ച്ചി​ട​ട്ടെ.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
പണി​ക്കാ​ര​ത്തീ​ടെ കയ്യിൽ കൊ​ടു​ക്കൂ.
ശാന്ത:
വേ​ണ്ട​മ്മേ, ഞാൻ​ത​ന്നെ നന​ച്ചി​ടാം. എന്നാൽ അവ​നു​ണ​രു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും ഇതു​ണ​ങ്ങും.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അവനു് വേറെ കു​പ്പാ​യം ഇല്ലെ?
ശാന്ത:
(ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ തി​രി​ഞ്ഞു നട​ക്കു​ന്നു)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ശാ​ന്തെ.
ശാന്ത:
(മി​ണ്ടാ​തെ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു. കണ്ണിൽ വെ​ള്ളം നി​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ആ കു​പ്പാ​യം ഇങ്ങ​ട്ടു് തരൂ. ഞാൻ നന​ച്ചി​ടാം.
ശാന്ത:
വേ​ണ്ട​മ്മേ ഞാൻ​ത​ന്നെ നന​ച്ചി​ട്ടോ​ളാം.
മീനു:
(തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു).
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
നി​ന​ക്കു് വയ്യ​ല്ലൊ മോളേ എത്ര ദി​വ​സ​മാ​യി നീ കു​ളി​ച്ചി​ട്ടു്? ചെ​ന്നു കു​ളി​ക്കൂ. അപ്പ​ഴ​യ്ക്കു് ഞാ​നി​തു് നന​ച്ചി​ടാം.
ശാന്ത:
(അല​സ​മാ​യി) എനി​യ്ക്കു് വയ്യ​മ്മെ കു​ളി​ക്കാൻ; ഞാ​നി​തു് നന​ച്ചി​ട​ട്ടെ.
മീനു:
(തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു്) വേണ്ട ഏട്ട​ത്തി, ഞാൻ നന​ച്ചി​ട്ടോ​ളാം. ഇങ്ങ​ട്ടു തരൂ.
ശാന്ത:
വേ​ണ്ടാ (ഒരു നെ​ടു​വീർ​പ്പോ​ടെ അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
കഷ്ടം അവ​ളു​ടെ ഒരു വിധി!
മീനു:
ഇതു് ഏട​ത്തീ​ടെ വി​ധി​യ​ല്ല​മ്മേ.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
പി​ന്നെ?
മീനു:
ആണു​ങ്ങ​ളു​ടെ ചതി​യാ​ണു്. പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ പാ​വ​ങ്ങ​ളാ​ണ​മ്മേ, എത ക്ഷ​ണ​ത്തി​ല​വർ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
നി​ന്റെ അച്ഛ​നൊ​രു ആണ​ല്ലേ? എന്നി​ട്ടെ​ന്താ അച്ഛ​നെ​ന്നെ ചതി​ച്ചോ അതൊ​ന്നും പറ​യേ​ണ്ട; അവ​ളു​ടെ വിധി. ആ ചെറിയ കു​ട്ടി​ക്കു് ഒന്നി​നു​പ​ക​രം ഒരു കു​പ്പാ​യം കൂ​ടി​യി​ല്ല.
മീനു:
അമ്മ​യ്ക്കു് പറ​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ അച്ഛ​നോ​ടു്.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അസ്സ​ലാ​യി. അതു​കൂ​ടി​യെ ഇനി വേ​ണ്ടൂ. അല്ലെ​ങ്കിൽ തന്നെ അച്ഛ​നു് അങ്ങേ​യ​റ്റം കലി​കേ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.
മീനു:
അമ്മേ, ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഞാ​ന​ച്ഛ​നെ​ക്കൂ​ടി കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തും.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
നി​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ക്കെ എത്ര എളു​പ്പ​ത്തി​ല​തു് കഴി​യും.
മീനു:
കാ​ര്യം ഇത്ര​ത്തോ​ളം വഷ​ളാ​ക്കി​യ​തു് അച്ഛ​ന്റെ വാ​ശി​യാ​ണു്.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
നി​ന്റെ നാവു് നീ​യൊ​ന്ന​ട​ക്കി​ക്ക​ള​യൂ. അച്ഛ​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം നി​ന​ക്ക​റി​യി​ല്ലേ?
മീനു:
അച്ഛ​നാ​യാ​ലും ആരാ​യാ​ലും ഈ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രൊ​ക്കെ ഒരു പോ​ലെ​യാ​ണു്. അവർ​ക്കു് സ്ത്രീ​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും അറി​ഞ്ഞ​കൂ​ടാ. കുറെ അടി​മ​ക​ളെ പോ​റ്റാ​ന​ല്ലാ​തെ അവർ​ക്കെ​ന്ത​റി​യാം.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
പോ​റ്റാ​ന​റി​യാ​മെ​ന്നു് നീ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നോ?
മീനു:
അതു വല്യ കാ​ര്യാ​ണോ അമ്മേ? അറ​ക്കാ​നു​ള്ള ആടു​ക​ളെ കശാ​പ്പു​കാ​രൻ പോ​റ്റു​ന്നി​ല്ലേ?
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
നോ​ക്കു് നി​ന്റെ നാ​വി​ന്നു് നീളം കൂ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്.
മീനു:
അമ്മേ, ഏട്ട​ത്തി​ക്കു് കു​റ​ച്ചു് സ്വാ​ത്ര​ന്ത്യ​ബോ​ധ​മു​ണ്ടു്. അതു് ഏട്ട​ത്തി​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​വി​നു് രു​ചി​ച്ചി​ല്ല. തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​യാ​യി, അലോ​ഗ്യാ​യി. അച്ഛ​ന്റെ ശു​ണ്ഠി ആ തീയിൽ കുറെ നെ​യ്യും ഒഴി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
നീ​യെ​ന്തു് വേ​ണ​ന്നി​ച്ചാൽ പ്ര​സം​ഗി​ച്ചോ. അച്ഛ​നെ​പ്പ​റ്റി മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നാൽ മതി എന്തി​ക്കി​വി​ടെ കഴി​ച്ചു​കു​ട്ട​ണം.
മീനു:
അല്ല​മ്മേ, അച്ഛൻ വഴി​പോ​ലെ പെരുമാറിയാൽ-​
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
മി​ണ്ട​രു​തു്. നി​ന്റെ നാ​വ​ട​ക്കു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ വരാൻ സമ​യ​മാ​യി. വല്ല​തും കേ​ട്ടു​പോ​യെ​ങ്കിൽ നി​ന്നെ​ക്കൊ​ല്ലും. (അക​ല​ത്തു് നോ​ക്കി) ആരാ ആ വരു​ന്ന​തു്? അച്ഛ​ന​ല്ലേ?
മീനു:
അതേ.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​യ്ക്കോ​ളൂ. ഇവിടെ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു് കണ്ടാൽ മതി ലഹ​ള​കൂ​ടാൻ. പണി​യൊ​ന്നും ചെ​യ്യാൻ വയ്യെ​ങ്കിൽ അടു​ക്ക​ള​യിൽ പോ​യി​രു​ന്നോ​ളു. ഉം!
മീനു:
അച്ഛ​ന്റെ ഈ സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണു്…
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
മി​ണ്ട​രു​തു്. നീ അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു​ണ്ടോ, വേ​ഗ​ത്തിൽ.
മീനു:
…(പോ​കു​ന്നു.)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
…(എഴു​ന്നേ​റ്റു് പു​റ​ത്തു് നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് വരു​ന്നു. ഒരു ചെ​റി​യ​യാ​ത്ര കഴി​ഞ്ഞ ഭാ​വ​മു​ണ്ടു്. ഒരി​ക്ക​ലും ചി​രി​ക്കാ​ത്ത ഗൗ​ര​വ​വും ശു​ണ്ഠി​യും സദാ കളി​യാ​ടു​ന്ന മുഖം, ക്രൂ​ര​മായ നോ​ട്ടം, കഷ​ണ്ടി​കേ​റിയ തല. കല്യാ​ണി​യ​മ്മ​യെ ഒരു ശത്രു​വി​നെ​യെ​ന്ന​പോ​ലെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്.)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
…(ലൗ​കീ​കം ഭാ​വി​ച്ചു്) ഇത്ര വേ​ഗ​ത്തിൽ മട​ങ്ങി​യോ?
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
(തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു്) എന്താ പാ​ടി​ല്ലേ? ഞാ​നി​വി​ടെ ഇല്ലാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​താ നി​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ക്കെ സന്തോ​ഷം; ഇല്ലേ? (മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു.)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(പി​ന്നാ​ലെ നട​ന്നു്) അതു​കൊ​ണ്ടു് ചോ​ദി​ച്ച​ത​ല്ല.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
പി​ന്നെ എന്തു​കൊ​ണ്ടു് ചോ​ദി​ച്ച​താ? നി​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ക്കെ അതു് തോ​ന്നും. ഞാ​നി​വി​ടെ ഇല്ലാ​താ​വ​ണം; അപ്പ​ള​റി​യാം (ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു).
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഇതൊ​ന്നും ഇവി​ട്യാ​രും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
എന്തി​നു് പറയണം? വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ പോരെ? നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​യൊ​ക്കെ വി​ചാ​രം എനി​ക്ക​സ്സ​ലാ​യി​ട്ട​റി​യാം.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടൂ​ല്ല; പറ​ഞ്ഞി​ട്ടൂ​ല്ല (അല്പം അടു​ത്തേ​ക്ക് ചെ​ന്നു​നി​ന്നു്) എന്താ ഈ സഞ്ചി​യിൽ?
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
(രൂ​ക്ഷ​മാ​യി നോ​ക്കി) സഞ്ചി​യിൽ നിധി! ഞാൻ നി​ധി​യെ​ടു​ക്കാൻ പോ​യ​താ​യി​രു​ന്നു. അവിടെ നി​ന്നു് പ്ര​സം​ഗി​ക്കാ​തെ കു​റ​ച്ചു​വെ​ള്ളം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് തരൂ, കു​ടി​ക്കാൻ. ദാ​ഹി​ച്ചു് തൊണ്ട പൊ​ട്ടു​ന്നു!
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
എന്നാൽ അതു് പറ​യ​രു​തേ! പറ​യാ​തെ എങ്ങ​നെ അറി​യും.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
പറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​ല്ലേ, ഇനി​യെ​ങ്കി​ലും എഴു​ന്ന​ള്ളി​ക്കൂ​ടെ?
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(പി​റു​പി​റു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് പോ​കു​ന്നു.) ഒരി​ക്ക​ലെ​ങ്കി​ലും ഒരു നല്ല​വാ​ക്കു് പറ​യി​ല്ല. വല്ലാ​ത്തൊ​രു സ്വ​ഭാ​വം. (പോ​കു​ന്നു.)
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
(ചാ​ടി​യെ​ണീ​റ്റു് വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് അക​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി) പ്രി​യ​ത​മേ, പ്രാ​ണ​നാ​ഥേ, ശകു​ന്ത​ളേ സാ​വി​ത്രീ പോരേ? നല്ല​വാ​ക്കു് പോരെ? (മട​ങ്ങി​വ​രു​ന്നു) നല്ല വാ​ക്കു് പറ​യ​ണ​മ​ത്രേ നല്ല വാ​ക്കു്! നല്ല വാ​ക്കു് പറ​ഞ്ഞു് താ​ലേ​ോ​ലി​ക്കേ​ണ്ടൊ​രു വർഗം. ഫൂ!അശ്രീ​ക​ര​ങ്ങൾ (ഇരി​ക്കു​ന്ന സഞ്ചി​യിൽ കൈ​യി​ട്ടു് ഒരു ബൊമ്മ പു​റ​ത്തേ​ക്കെ​ടു​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛ​നു​ള്ള മക്കൾ​ക്കും വേണം ഞാൻ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ. അത്ര​യ്ക്കു​ണ്ടു് ഈ വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ്യം.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(ഒരു ഗ്ലാ​സ്സിൽ വെ​ള്ളം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.) ഇദാ വെ​ള്ളം.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
(അതു വാ​ങ്ങി കു​ടി​ക്കു​ന്നു.)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ സഞ്ചി​യിൽ​നി​ന്നു് പു​റ​ത്തെ​ടു​ത്തു് വെച്ച ബൊമ്മ എടു​ത്തു് തി​രി​ച്ചും മറി​ച്ചും നോ​ക്കു​ന്നു.) ഈ ബൊമ്മ മോനു് കളി​ക്കാ​നാ​ണോ?
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
(വെ​ള്ളം തീർ​ത്തു​കു​ടി​ച്ചു്) അല്ല, നി​ന​ക്കു് കളി​ക്കാൻ, ഒന്നു് കളി​ച്ചോ​ളൂ! (കഠിന ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ) ഇന്നാ ഗ്ലാ​സ്സ്.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(ഗ്ലാ​സ്സ് വാ​ങ്ങു​ന്നു.)
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
ഇതൊ​ക്കെ ഇങ്ങ​നെ ആലോ​ചി​ക്കു​മ്പോൾ (പല്ലു​ക​ടി​ച്ചു്) സക​ല​ത്തി​നേം അടി​ച്ചു് പടി​യി​റ​ക്കാൻ തോ​ന്ന്വാ​ണു്. ഏതെ​ങ്കി​ലും വക​തി​രി​വു​ള്ളൊ​രു തറ​വാ​ട്ടു​കാ​ര​നെ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു് ഏല്പി​ക്കാ​മെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ച​താ​ണു്. അപ്പ​ഴ​യ്ക്കും തു​ട​ങ്ങ്യ​ല്ലൊ, അനു​രാ​ഗം! പ്രേ​മം! കെ​ട്ടി​ത്തു​ക്കി കൊ​ല്ല​ണം. എന്നി​ട്ടെ​ന്താ​യി? (രൂ​ക്ഷ​മാ​യി നോ​ക്കി) നി​ന്നോ​ടാ ചോ​ദി​ച്ച​തു്.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഇതിൽ ഞാ​നെ​ന്തു പി​ഴ​ച്ചു?
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
നീ പി​ഴ​ച്ചി​ല്ലേ? ആ കഴുത ഇവി​ടു​ത്തെ പടി കേ​റു​മെ​ന്നു് നി​ന​ക്കു തോ​ന്ന്യോ? നീ​യ​ല്ലേ, കര​ഞ്ഞും പി​ഴി​ഞ്ഞും പറ​ഞ്ഞ​തു്; അല്ലേ?
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
എനി​ക്കെ​ങ്ങെ​ന്യാ മന​സ്സി​ലാ​വ്വാ മനു​ഷ്യ​രെ ചൂ​ന്നു നോ​ക്കാൻ പറ്റ്വോ?
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
ചൂ​ന്നു് നോ​ക്കേ​ണ്ട​ട​ത്തു് ചൂ​ന്നു നോ​ക്ക​ണം. അവ​ന​വ​ന്റെ മക്ക​ളെ​യാ​ണു് പി​ടി​ച്ചു് കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു്.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
കഴി​ഞ്ഞ​തി​നെ​പ്പ​റ്റി​യി​ങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടെ​ന്താ?
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
കഴി​ഞ്ഞ​തോ? അതു് കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല; നി​ന്നോ​ടാ​രു് പറ​ഞ്ഞു ഇതിൽ മധ്യ​സ്ഥം വഹി​ക്കാൻ. നി​ന​ക്ക​റി​യി​ല്ലേ എന്റെ സ്വ​ഭാ​വം? ഈ അനു​രാ​ഗോം പ്രേ​മോം ഒന്നും എന്റെ പടി കയ​റി​ല്ല. ഒക്കെ നീ​യു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത​താ​ണു്.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
പി​ന്നേം എനി​ക്കാ​ണോ കു​റ്റം?
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
പി​ന്ന്യാർ​ക്കാ? അനു​ഭ​വി​ച്ചോ​ളൂ. അനു​ഭ​വി​ച്ചോ​ളൂ. മൂത്ത മകളു് എടു​ക്കാ​ത്ത നാ​ണ്യാ​യി​ട്ടു് അക​ത്തു് കി​ട​പ്പാ​യി​ല്ലേ? ഇത്ര ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ ഒന്നാം​വേ​ളി​യും കഴി​ഞ്ഞു. രണ്ടാം വേളി നോ​ക്കി ഇരി​പ്പാ​യി​ല്ലേ?
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അയ്യൊ! ഒന്നു് പതു​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ വേ​ണ്ടീ​ല്ല​ല്ലോ. അല്ലെ​ങ്കിൽ​ത്ത​ന്നെ അവൾ കര​ഞ്ഞു് കര​ഞ്ഞു് പകു​തി​യാ​യി.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
ഇനി​യി​വി​ടെ ഇളയ രാ​ജ്ഞീ​ണ്ട​ല്ലൊ. കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടീ, ഞാൻ പറയാം, ഇങ്ങ​നെ കണ്ണും മു​ക്കും ഇല്ലാ​തെ അവളും പു​റ​പ്പെ​ട്ടാൽ ഈ വീ​ട്ടി​നു് ഞാൻ തീ കൊ​ടു​ക്കും. സൂ​ക്ഷി​ച്ചോ​ളൂ! പെണ്‍കു​ട്ടി​ക​ളാ​യാൽ അട​ങ്ങി വളരണം.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഇതൊ​ക്കെ ഇങ്ങി​നെ ലഹ​ള​കൂ​ട്ടി പറ​യേ​ണ്ട കാ​ര്യാ​മാ​ണോ സാ​വ​കാ​ശ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞൂ​ടെ?
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
നി​ന​ക്കെ​ന്ത​റി​യും? പെണ്‍മ​ക്ക​ളാ​യാൽ പി​ന്നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അതു് ആൺ​മ​ക്ക​ളി​ല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ടു് തോ​ന്നു​ന്ന​താ.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
(ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ സഞ്ചി​യി​ലെ കളി​ക്കോ​പ്പു​കൾ പു​റ​ത്തെ​ടു​ക്കു​ന്നു.)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(ഓരോ​ന്നാ​യി വാ​ങ്ങു​ന്നു.) ആവൂ എന്റെ മോളു് ഇന്നെ​ങ്കി​ലും ഒന്നു് ചി​രി​ക്കും.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
ഓ! അവളെ ചി​രി​പ്പി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി വാ​ങ്ങീ​ന്നാ​ണോ വി​ചാ​രം? ഇങ്ങ​ട്ടു് കൊ​ണ്ടു​വാ. ഒരൊ​റ്റൊ​ന്നു് തരി​ല്ല.
കല്യാ​ണി​ക്കൂ​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഞാ​നൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. ഒന്നും മി​ണ്ടാൻ വയ്യാ​ന്നി​ച്ചാ​ലോ?
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
എനി​ക്കു് പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ ശബ്ദം കേ​ട്ടു​കൂ​ടാ.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഞാൻ ശാ​ന്ത​യെ വി​ളി​ക്ക​ട്ടെ.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
മറ്റ​വ​ളേം വി​ളി​ച്ചോ​ളു എന്നി​ട്ടി​വി​ടെ സഭ കൂ​ട​ട്ടെ… സഭ​കൂ​ടി സഭ​കൂ​ടി ഒന്നി​ന്റെ കാ​ര്യം നീ നന്നാ​ക്കി.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
നാ​രാ​യണ, നാ​രാ​യണ, നാ​രാ​യണ…
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
(പു​ച്ഛ​ഭാ​വ​ത്തിൽ നോ​ക്കു​ന്നു.) ജപി​ക്കു​ന്ന​തു് പി​ന്ന്യാ​വാം. ഇതൊ​ക്കെ ഒന്നു് അക​ത്തു് കൊ​ണ്ടൂ​വെ​ക്കൂ.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ അതൊ​ക്കെ കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ശാന്ത നനച്ച കു​പ്പാ​യം കു​ട​ഞ്ഞു് അതു തോ​രാ​നി​ടാ​നെ​ന്ന മട്ടിൽ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. കല്യാ​ണി​യ​മ്മ​യു​ടെ കൈയിൽ കളി​ക്കോ​പ്പു​കൾ കാ​ണു​ന്നു. ആ കണ്ണു​ക​ളിൽ ഒരു പുതിയ പ്ര​കാ​ശം പര​ക്കു​ക​യും, മു​ഖ​ത്തു് മന്ദ​ഹാ​സം വി​രി​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു് കല്യാ​ണി​യ​മ്മ​യെ സമീ​പി​ക്കു​ന്നു. അതി​ലോ​രോ​ന്നും വാ​ങ്ങി​നോ​ക്കു​ന്നു.
ശാന്ത:
(ബൊമ്മ നോ​ക്കി) എന്റെ മോനു് ഇതു​പോ​ലെ​ത്ത​ന്നെ ഒന്ന​വി​ടെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
(രൂ​ക്ഷ​മാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.)
ശാന്ത:
(അതു ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ) അവനു് വല്ല്യ​ഷ്ടാ​വും, മോ​ട്ടോർ കാറും വാ​ങ്ങീ​ട്ടി​ല്ലേ.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
(ഗൗ​ര​വ​സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഇതാ.
ശാന്ത:
(മുഖം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ കൈ​നീ​ട്ടി വാ​ങ്ങു​ന്നു. സന്തോ​ഷം ഇര​ട്ടി​ക്കു​ന്നു.) അതെ, ഇതു​പോ​ല​ത്തെ ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു അവിടെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്. (അതു് വൈ​ന്റു ചെ​യ്തു് നി​ല​ത്തു​വെ​ക്കു​ന്നു. ഓടു​ന്ന​തു​നോ​ക്കി.) ആവൂ, ന്റെ മോ​നി​തു്; കാ​ണു​മ്പോൾ പൊ​ട്ടി​പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കും. അതു പി​ടി​ക്കാൻ പി​ച്ച​പി​ച്ച നട​ന്നു് പി​ന്നാ​ലെ ചെ​ല്ലും. (മോ​ട്ടോർ​കാർ കൈ​യി​ലെ​ടു​ക്കു​ന്നു) ഈ നിറോം ഇതു​ത​ന്നെ.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
പക്ഷേ കാശു കൊ​ടു​ത്ത​തു് ഞാനാ.
ശാന്ത:
(പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഞെ​ട്ടി അച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് നോ​ക്കു​ന്നു. സന്തോ​ഷം മാ​യു​ന്നു.) കല്യാ​ണി: (പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു് രണ്ടു പേ​രേ​യും നോ​ക്കു​ന്നു.)
ശാന്ത:
(കണ്ണിൽ വെ​ള്ളം നി​റ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അക​ല​ത്തേ​ക്കു് നോ​ക്കു​ന്നു. കൈ​യിൽ​നി​ന്നു് മോ​ട്ടോർ​കാർ നി​ല​ത്തു വീ​ഴു​ന്നു.)
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
നി​ങ്ങൾ​ക്കാർ​ക്കും ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു് ഇഷ്ട​മാ​വി​ല്ല​ല്ലോ.
ശാന്ത:
(തേ​ങ്ങു​ന്നു.) അച്ഛാ…
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
ഈ കര​ച്ചിൽ കണ്ടാൽ എനി​ക്കു ശു​ണ്ഠി അധി​ക​മാ​വും. പഴയ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ എനി​ക്കോർ​മ്മ​വ​രും. പി​ന്നെ എന്റെ ക്ഷമ നശി​ക്കും.
ശാന്ത:
(ഒന്നും പറ​യാ​തെ കണ്ണു​തു​ട​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അക​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ലെ അവളെ കര​യി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു്.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
എന്നെ ഉപ​ദേ​ശി​ക്കാൻ വര​ണ്ടാ. വേ​ണ​ന്നി​ച്ചാൽ അതെ​ടു​ത്തു് അക​ത്തു് കൊ​ണ്ടു​പോ​യ്ക്കോ​ളു. അല്ലെ​ങ്കിൽ എടു​ത്തു് പു​റ​ത്തു​ക​ള​യും.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(കളി​ക്കോ​പ്പു​ക​ളൊ​ക്കെ പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.)
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. രഘു നട​ന്നു് ക്ഷീ​ണി​ച്ച​മ​ട്ടിൽ കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. മുഖം കു​ടു​തൽ കറു​ത്തി​രു​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. കണ്ണു​ക​ളിൽ ശോ​ക​ര​സ​ത്തേ​ക്കാൾ വീ​ര്യ​മാ​ണു് നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്ന​തു്. രഘു രം​ഗ​ത്തി​ന്റെ നടു​ക്കു് വന്നു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. ഒന്നു ചു​മ​യ്ക്കു​ന്നു. നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി പെ​ട്ടെ​ന്നു മുഖം തി​രി​ക്കു​ന്നു.)
രഘു:
(ശബ്ദം നി​യ​ന്ത്രി​ച്ചു്) പി​ന്നെ, നി​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​രു കാ​ര്യം പറ​യാ​നാ​ണു് ഞാൻ വന്ന​തു്.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
(ഗർ​ജി​ക്കു​ന്നു.) കട​ക്കൊ​ടാ പു​റ​ത്തു്?
രഘു:
പറ​യു​ന്ന​തു് ആദ്യം കേൾ​ക്കൂ.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
എനി​ക്കു് നി​ന്റെ ശബ്ദം കേൾ​ക്ക​ണ്ടാ.
രഘു:
കേൾ​ക്കു​ണം. കേൾ​പ്പി​ക്കാ​നാ​ണു് ഞാൻ വന്ന​തു്.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
നീ മര്യാ​ദ​യ്ക്കു് പോ​കു​ന്നു​ണ്ടോ?
രഘു:
നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ അപ​മാ​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു!
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
നി​ന​ക്കു മാ​നാ​പ​മാ​ന​മു​ണ്ടോ?
രഘു:
അക്കാ​ര്യം ഞാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു​കൊ​ളു​ളാം.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ നി​ന്നെ ഇനി​യും ഞാ​ന​പ​മാ​നി​ക്കും. ഇതു​കൊ​ണ്ടാ​യി​ല്ല, എന്റെ കുലം കെ​ടു​ത്ത​തും പോരാ; നീ പകരം ചോ​ദി​ക്കാൻ വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു!
രഘു:
കു​ടും​ബ​ക​ല​ഹ​മി​ല്ലാ​ത്ത വീ​ടി​ല്ല.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
അതി​നു് ഞാ​നെ​ന്തു വേണം?
രഘു:
ശാ​ന്ത​യും ഞാനും തമ്മിൽ അഭി​പ്രാ​യ​വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടു്.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
നീ​യ​വ​ളു​ടെ പേരു് മി​ണ്ട​രു​തു്.
രഘു:
ഞാ​ന​വ​ളെ ശാ​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
നി​ന്നോ​ട​വി​ടെ​നി​ന്നു് പ്ര​സം​ഗി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തു്.
രഘു:
ഞങ്ങ​ളു​ടെ വഴ​ക്കു് നി​ങ്ങ​ളൂ​തി​ക്ക​ത്തി​ച്ചു. എന്നി​ട്ടും നി​ങ്ങ​ളൊ​ര​ച്ഛ​നാ​ണെ​ന്നു് പറ​യു​ന്നു. എല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു് നി​ങ്ങൾ വി​വാ​ഹ​ബ​ന്ധം വേർ​പെ​ടു​ത്താൻ കോ​ട​തി​കേ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
എടാ നി​ന്നെ​പ്പോ​ലെ ഒരു പട്ടി​ക്കു് എന്റെ മകളെ ഞാൻ തരി​ല്ല.
രഘു:
നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് അതി​ര​ക്കാൻ ഞാൻ വന്നി​ട്ടി​ല്ല. വരാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്നു​മി​ല്ല.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
നീ കട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു​ണ്ടോ?
ശബ്ദം കേ​ട്ടു് കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ വരു​ന്നു. രംഗം കണ്ടു് അമ്പ​ര​ക്കു​ന്നു; മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​ന്നു.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അയ്യൊ എന്താ​ണി​തു് ഇവിടെ എന്താ​ണു് നട​ക്കു​ന്ന​തു്?
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
ഫോ! കട​ന്നു് അക​ത്തു് ഫോ! ഇവിടെ പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ വാ​ഴ്ച​കൊ​ണ്ടാ​ണു് മു​ഴു​വ​നാ​പ​ത്തും വന്ന​തു്.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
അയ്യൊ ഇങ്ങ​നെ ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​ക്കാ​തെ പറ​യാ​നു​ള്ള​തെ​ന്തെ​ന്നു് കേൾ​ക്ക​രു​തോ?
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടീ, നി​ന്നെ ഒരു നി​മി​ഷം ഇനി ഇവി​ടെ​കാ​ണ​രു​തു്. പോ​ണ്ണ്ടോ?
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(പിൻ​വാ​ങ്ങി വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.)
രഘു:
നി​ങ്ങൾ വഴ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു് നന്ന​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മകളെ എനി​ക്കാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
ആരും തരാ​നും പോ​ണി​ല്ല.
രഘു:
വേ​ണ്ടെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
നി​ന്നോ​ടു് പടി​യി​റ​ങ്ങാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് നീ കേ​ട്ടി​ല്ലേ?
രഘു:
ഞാൻ ഇവിടെ താ​മ​സി​ക്കാൻ വന്ന​ത​ല്ല.
പു​റ​ത്തെ ബഹളം കേ​ട്ടു് ശാന്ത കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. സ്വ​പ്ന​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ മു​ന്നോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു. രഘു കാ​ണു​ന്നു. മുഖം തി​രി​ക്കു​ന്നു. കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ പിറകെ വരു​ന്നു.
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
മോളെ, ശാ​ന്തെ ഇങ്ങ​ട്ടു് പോരു.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
അമ്മ​യോ​ടും മക​ളോ​ടു​മാ​ണു് ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു്. കട​ന്നു് അക​ത്തേ​ക്കു പൊ​യ്ക്കോ​ളാൻ അതാ​ണു് നല്ല​തു്.
രഘു:
വെ​റു​തെ ബഹളം കൂ​ട്ടീ​ട്ടും ശകാ​രി​ച്ചി​ട്ടും കാ​ര്യ​മി​ല്ല. എനി​ക്കെ​ന്റെ മക​നെ​ത്ത​ര​ണം.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
(അമ്പ​ര​ന്നു്) എന്തു്?
ശാന്ത:
(മി​ഴി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു.)
രഘു:
അവനെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​നാ​ണു് ഞാൻ വന്ന​തു്.
ശാന്ത:
(ഒരു ദീന ഞര​ക്ക​ത്തോ​ടെ) അയ്യോ അമ്മെ, അമ്മെ! (ബോ​ധം​കെ​ട്ടു വീ​ഴു​ന്നു.)
കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:
(താ​ങ്ങു​ന്നു) മോളേ, ശാ​ന്തേ, ശാ​ന്മേ ശാ​ന്തേ (കു​ലു​ക്കി​വി​ളി​ക്കു​ന്നു.)
രഘു:
തട​ഞ്ഞി​ട്ടൊ​ന്നും കാ​ര്യ​മി​ല്ല. ഞാ​ന​വ​നെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കും. അവ​നെ​ന്റെ മക​നാ​ണു്.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
എന്തു്? (പല്ലു​ക​ടി​ച്ചു് മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​ന്നു.)
രഘു:
ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ത്തി​ട്ടും ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടും കാ​ര്യ​മി​ല്ല. മര്യാ​ദ​യ്ക്കു തന്നോ​ളു.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
തരി​ല്ല.
രഘു:
എന്നാൽ ഞാൻ കൊ​ണ്ടു​പോ​കും.
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
അതു് കാ​ണ​ട്ടെ.
രഘു:
ഇതാ കണ്ടോ​ളു. (ഭു​താ​വേ​ശം​കൊ​ണ്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ അക​ത്തേ​ക്കോ​ടു​ന്നു.)
നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:
എടാ, കട​ക്കെ​ടാ പു​റ​ത്തു്. നി​ന്നെ കൊ​ന്നി​ട്ടി​നി​ക്കാ​ര്യം. (പി​ന്നാ​ലെ അക​ത്തേ​ക്കോ​ടു​ന്നു.)

—യവനിക—

Colophon

Title: Puthiya thettu (ml: പുതിയ തെ​റ്റു്).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, പുതിയ തെ​റ്റു്, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 13, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Woman Walking in an Exotic Forest, an oil on canvas painting by Henri Rousseau (1844–1910). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.