SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-puthiya-thettu-cover.jpg
Woman Walking in an Exotic Forest, an oil on canvas painting by Henri Rousseau (1844–1910).
രംഗം 3

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ വീടു്.

ഒന്നാം​രം​ഗ​ത്തിൽ കണ്ട സ്ഥ​ലം​ത​ന്നെ. മധു കണ്ണാ​ടി​യിൽ നോ​ക്കി തല​മു​ടി ചീ​കു​ക​യാ​ണു്. ഒരു പ്രേ​മ​ഗാ​ന​ത്തി​ന്റെ ശകലം ചു​ളം​വി​ളി​യി​ലൂ​ടെ ആല​പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് അക​ത്തു​നി​ന്നു് കട​ന്നു​വ​ന്നു് വി​ചാ​രാ​ധീ​ന​നാ​യി അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു. മു​ടി​ചീ​കൽ കഴി​ഞ്ഞ മധു, അതു​വ​രെ ചൂ​ളം​വി​ളി​യിൽ ആല​പി​ച്ച പാ​ട്ടി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ വരി ഒന്നു് മൂ​ളി​ക്കൊ​ണ്ടു് തി​രി​യു​ന്നു. അച്ഛ​നെ കാ​ണു​ന്നു, രണ്ടു​പേ​രു​ടെ​യും നോ​ട്ടം കൂ​ട്ടി​മു​ട്ടു​ന്നു.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നി​ന്റെ തല​വേ​ദന സു​ഖ​മു​ണ്ടോ?
മധു:
സു​ഖ​മു​ണ്ട​ച്ഛാ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
സു​ഖ​മു​ണ്ടേ​ന്നു​മാ​ത്രം! തീരെ മാ​റീ​ട്ടി​ല്ലേ?
മധു:
തീരെ മാറി.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(പൂ​പ്പ​ണി​ക​ളു​ള്ള ഒരു തുവാല നി​വർ​ത്തി​ക്കാ​ട്ടു​ന്നു. അതു് രണ്ടാം രം​ഗ​ത്തിൽ മീനു തു​ന്നി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന തു​വാ​ല​യാ​ണു്. സദ​സ്സി​നു് അതി​ന്റെ പൂ​പ്പ​ണി​കൾ വ്യ​ക്ത​മാ​യി കാ​ണ​ത്ത​ക്കു​വി​ധ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം നി​വർ​ത്തി​ക്കാ​ട്ടു​ന്ന​തു്.) ഈ തുവാല നി​ന്റേ​താ​ണോ?
മധു:
(അല്പം പരു​ങ്ങി മി​ണ്ടാ​തെ നി​ല്ക്കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ആണെ​ങ്കിൽ പറയൂ. ഇതി​നൊ​രു ഉട​മ​സ്ഥ​മു​ണ്ടാ​വ​ണ​മ​ല്ലോ?
മധു:
(ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി) എന്റേ​താ​ണു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(അതു് എറി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു)
മധു:
(അതെ​ടു​ത്തു മട​ക്കി കൈ​യി​ല​ട​ക്കി പി​ടി​ക്കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ആ കണ്ണാ​ടി ഇങ്ങെ​ടു​ക്കൂ.
മധു:
(കണ്ണാ​ടി​യെ​ടു​ത്തു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യ​ല്ല. നീ തന്നെ കൈയിൽ വെ​ച്ചോ​ളു.
മധു:
അതെ​ന്തി​ന​ച്ഛാ?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ഈ പ്രാ​യ​ത്തിൽ ഒരു കണ്ണാ​ടി കൈ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് നല്ല​താ​ണു്. നി​ന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വ​രു​ടെ കു​പ്പാ​യ​ക്കീ​ശ​യിൽ എപ്പോ​ഴും കണ്ണാ​ടി​യും ചീർ​പ്പും കാ​ണാ​മ​ല്ലോ. നി​ന​ക്കാ​പ്പ​തി​വി​ല്ലേ?
മധു:
(പതു​ക്കെ) ഇല്ല.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
എന്നാൽ ചെ​റി​യ​തൊ​ന്നു​വാ​ങ്ങി കീ​ശ​യിൽ വെ​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ അതെ​ടു​ത്തോ​ളൂ.
മധു:
(ആ വലിയ കണ്ണാ​ടി​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ഇവിടെ അതു​കൊ​ണ്ടു് വലിയ ആവ​ശ്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. എനി​ക്കു് വയ​സ്സാ​യി എന്നെ കണ്ണാ​ടി​യിൽ കാ​ണു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ എനി​ക്കു ഭയ​മാ​ണു്. ഈ പ്രാ​യ​ത്തി​നു് അങ്ങി​നെ​യൊ​രു തര​ക്കോ​ടു​ണ്ടു്. പി​ന്നെ രഘു​വി​ന്റെ കാ​ര്യം. കണ്ണാ​ടി​യിൽ കണ്ടാ​ലും ഇനി അവനെ അവനു് മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്ന കാ​ര്യം വി​ഷ​മ​മാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് നി​യെ​ടു​ത്തോ​ളൂ. സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ആവ​ശ്യ​ക്കാർ​ക്ക​ല്ലേ വേ​ണ്ട​തു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് ആലോ​ച​നാ​മ​ഗ്ന​നാ​യി നട​ക്കു​ന്നു.
മധു:
(പോവാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
എങ്ങോ​ട്ടാ?
മധു:
(മട​ങ്ങി നോ​ക്കു​ന്നു)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
തി​ര​ക്കു​ണ്ടോ?
മധു:
ഇല്ല.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
എന്നാ​ലി​ങ്ങ​ട്ടു് വരൂ. ഈ വീ​ട്ടി​ലെ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ വല്ല​തും നീ അറി​യു​ന്നു​ണ്ടോ?
മധു:
അതെ​ന്താ​ണ​ച്ഛാ, ഞാനീ വീ​ട്ടി​ല​ല്ലേ?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് പ്ര​ത്യേ​കം എടു​ത്തു​ചോ​ദി​ച്ച​തു്. ഈ വീ​ട്ടി​ല​ല്ലാ​ത്ത​വ​രോ​ടു് ഇവി​ട​ത്തെ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി എന്തു് ചോ​ദി​ക്കാൻ?
മധു:
അച്ഛൻ പറ​യു​ന്ന​തെ​നി​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
അതു നി​ന്റെ കു​റ്റ​മ​ല്ല. പല പ്രാ​യ​ത്തി​ലു​ള്ള​വർ​ക്കു പല ഭാ​ഷ​യാ​ണു്. അവ​ര​ന്യോ​ന്യം പറ​യു​ന്ന​തൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. എന്നി​ട്ടു് മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത ഭാ​ഷ​ക​ളെ​ച്ചൊ​ല്ലി ബഹ​ള​മാ​വും. അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് അച്ഛ​നും മകനും അമ്മ​യും മകളും ജ്യേ​ഷ്ഠ​നും അനു​ജ​നും തമ്മിൽ വഴ​ക്കു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​തു്.
മധു:
അച്ഛാ, നമ്മ​ളൊ​ക്കെ മല​യാ​ള​മ​ല്ലേ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
അതെ; അറി​യു​ന്ന ഭാഷ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടും മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത​പ്പോ​ഴാ​ണ​ല്ലോ ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​ക്കുക. നമു​ക്കീ ഭാഷയെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച കു​ഴ​പ്പ​മൊ​ന്നു് മാ​റ്റ​ണം.
മധു:
അതെ​ങ്ങ​നെ​യ​ച്ഛാ?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
പറ​യു​ന്ന​തു് അന്യോ​ന്യം എല്ലാ​വർ​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​വ​ണം. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നൊ​രു ശ്രമം നട​ത്ത​ണം. എനി​ക്കി​വി​ടെ എല്ലാ​വ​രു​ടെ ഭാ​ഷ​യും മന​സ്റ്റി​ലാ​വു​ന്നു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഇവിടെ കു​ഴ​പ്പം ചു​രു​ങ്ങി​ക്കാ​ണു​ന്ന​തു്. അതു​പോ​ലെ എന്റെ ഭാഷ മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ നി​ങ്ങ​ളും ഒരു ശ്രമം നട​ത്ത​ണം.
മധു:
എനി​ക്ക​ച്ഛൻ പറ​യു​ന്ന​തു് മു​ഴു​വൻ മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നു​ണ്ടു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
മു​ഴു​വ​നും?
മധു:
അതെ; മു​ഴു​വ​നും.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ഓ! എന്നാൽ ഇവി​ടെ​യി​നി കു​ഴ​പ്പ​മി​ല്ല. ആട്ടെ, ഞാൻ നി​ന്നോ​ടു് സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്.
മധു:
ഇതു​വ​രെ അച്ഛൻ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​ക​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
കേ​ട്ടോ​ളു; മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത ഭാഗം വരു​മ്പോൾ പറയണം.
മധു:
(മൂ​ളു​ന്നു.) ഉം.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നി​ന്റെ ഏട്ട​നു് രണ്ടു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു് അനു​രാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു് തു​ട​ങ്ങി. അതു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ ഞാൻ അവനെ വി​ളി​ച്ചു് ഗു​ണ​ദോ​ഷി​ച്ചു. അവ​നെ​ന്റെ ഭാഷ മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. പക്ഷേ എനി​ക്കെ​ല്ലാം മന​സ്സി​ലാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ കു​ടു​ത​ലൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. അനു​രാ​ഗം വി​വാ​ഹ​ത്തിൽ കലാ​ശി​ച്ചു. വി​വാ​ഹ​ജീ​വി​തം തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​ക​ളു​ടെ ഒരു ഊരാ​ക്കു​ടു​ക്കാ​യി. ഇരു​പു​റ​ത്തു​നി​ന്നും ആ കു​ഴു​ക്കി​ന്മേൽ പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി തു​ട​ങ്ങി. യഥാ​വ​സ​രം ഞാ​നോ​രോ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു. ആർ​ക്കും എന്റെ ഭാഷ മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ആ കു​ടു​ക്കു് കഴു​ത്തിൽ​ക്കി​ട​ന്നു മു​റു​കി. ശ്വാ​സം​മു​ട്ടി… നി​ന​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നു​ണ്ടോ?
മധു:
ഉണ്ട​ച്ഛാ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ഒടു​വിൽ വി​വാ​ഹ​ബ​ന്ധ​ത്തി​ന്റെ ചരടു് പൊ​ട്ടി. ഞാൻ പി​ന്നേ​യും പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. രഘു​വി​ന്റെ ഭാഷ മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. പി​ന്നേ​യും ചീ​ത്ത​കാ​ര്യ​ങ്ങൾ സം​ഭ​വി​ച്ചു് കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അവ​ന്റെ കു​ട്ടി​യെ ഭാര്യ വീ​ട്ടിൽ കട​ന്നു് ചെ​ന്നു് ബലം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ച​വൻ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്നു. ആ ബഹ​ളം​കൊ​ണ്ടു് പേ​ടി​ച്ചു​പോയ കു​ട്ടി കി​ട​പ്പി​ലാ​യി. അതി​പ്പോൾ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റേ​യും മര​ണ​ത്തി​ന്റേ​യും നടു​ക്കു് കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഈ ദു​രി​ത​മൊ​ക്കെ ഞാൻ കാ​ണേ​ണ്ടി വന്നു… നി​ന​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നു​ണ്ടോ?
മധു:
(മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ തല​കു​ലു​ക്കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
രണ്ടു് കു​ടും​ബം ഒരേ അവ​സ​ര​ത്തിൽ നശി​ക്കു​ന്നു. ഈ നാശം ഇവിടെ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? ഇല്ല. ഈ ബഹളത്തിൽ-​ഈ അത്യാ​ഹി​ത​ത്തിൽ, ഈ നാശത്മിൽ-​ഇവിടെ, ഈ വീ​ട്ടിൽ മറ്റൊ​ര​നു​രാ​ഗം മു​ള​ച്ചു​പൊ​ന്തു​ക​യാ​ണു്. (മധു​വി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് നോ​ക്കു​ന്നു.) നീ​യെ​ന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?
മധു:
ഒന്നു​മി​ല്ല.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ഈ വീ​ട്ടിൽ ഒരു പുതിയ അനു​രാ​ഗം മു​ള​ച്ചു​ണ്ടാ​വു​ന്നി​ല്ലേ?
മധു:
(മി​ണ്ടാ​തെ താ​ഴോ​ട്ടു് നോ​ക്കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ഒന്നു​കിൽ എന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തെ അനു​കു​ലി​ക്കൂ. അല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ഷേ​ധി​ക്കൂ.
മധു:
(മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നി​ന​ക്കെ​ന്റെ ഭാഷ മന​സ്സി​ലാ​വാ​യ്ക തു​ട​ങ്ങി.
മധു:
അച്ഛൻ എന്നെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചാ​ണോ പറ​യു​ന്ന​തു്?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
അതെ.
മധു:
ആണെ​ങ്കിൽ ഇതൊ​ന്നും എന്നെ ബാ​ധി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങ​ള​ല്ല​ച്ഛാ. ജ്യേ​ഷ്ഠ​ന്റെ ബു​ദ്ധി​ശു​ന്യ​ത​യു​ടെ ഫലം ജ്യേ​ഷ്ഠ​ന​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് അനു​രാ​ഗ​ത്തെ എന്തി​നു് പഴി​ക്ക​ണം?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
മധൂ, എനി​ക്കും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​യോ​ക്കെ കു​ഴ​പ്പം കു​റേ​ശ്ശേ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടു്.
മധു:
എന്തു് കു​ഴ​പ്പം?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ഭാഷ മന​സ്സി​ലാ​വാ​യ്ക. നീ ഇപ്പോൾ പറ​ഞ്ഞ​തു് ശരി​ക്കെ​നി​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.
മധു:
രണ്ടോ നാലോ എട്ടോ പത്തോ അതി​ല​ധി​ക​മോ ആളുകൾ തെ​റ്റായ വഴി​ക്കു സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് മാ​ത്രം നമു​ക്ക് അനു​രാ​ഗ​ത്തെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൂ​ടാ. അതു് അന​ശ്വ​ര​വും അനർ​ഘ​വു​മാ​ണു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
വി​വാ​ഹം കഴി​യു​ന്ന​വ​രെ.
മധു:
അല്ല​ച്ഛാ ആജീ​വ​നാ​ന്തം.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നീ നി​ന്റെ രഘു​വി​നെ എതു് കണ്ണു​കൾ​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഇയ്യി​ടെ നോ​ക്കു​ന്ന​തു്?
മധു:
അതു പറ​ഞ്ഞാൽ അച്ഛ​ന​ലോ​ഗ്യ​മാ​വും.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ.
മധു:
സഹ​താ​പം നി​റ​ഞ്ഞ കണ്ണു​കൾ​കൊ​ണ്ടു്. അച്ഛാ അനു​രാ​ഗം ദുർ​ബ്ബ​ല​ന്മാർ​ക്കു​ള്ള​ത​ല്ല.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
പി​ന്നേ? അതു് ഗു​സ്തി​ക്കാർ​ക്കു​ള്ള​താ​ണോ? എനി​ക്കു് അനു​രാ​ഗം എന്ന വി​ഷ​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് തത്കാ​ലം ഒരു പ്ര​സം​ഗം കേൾ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. അങ്ങി​നെ ഒരു പ്ര​സം​ഗം നീ ചെ​യ്യു​ന്ന​പ​ക്ഷം അതെ​നി​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​വു​ക​യു​മി​ല്ലു. വെ​റു​തെ സമയം കള​ഞ്ഞ​തി​ട്ടെ​ന്താ​ണു്? ആട്ടെ, ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​വോ​ളം എന്തു സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തും അനു​ഭ​വി​ക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാ​റാ​യി​രി​ക്ക​ണ്ടേ? നി​ന്റെ ഈ അനു​രാ​ഗം നമ്മു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തെ എത്ര​മാ​ത്രം ബാ​ധി​ക്കു​മെ​ന്ന​റി​യാ​നു​ള്ള അവ​കാ​ശ​മെ​നി​ക്കു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് വ്യ​ക്ത​മാ​യി​ട്ടു് പറയൂ.
മധു:
എന്തു പറ​യാ​ന​ച്ഛാ?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ഏതു് കു​ടും​ബ​ത്തി​ലാ​ണു് നി​ന്റെ ദി​വ്യ​വും അനാർ​ഘ​വു​മായ അനു​രാ​ഗം ചെ​ന്നു കേ​റി​യ​തെ​ന്നു്.
മധു:
ഞാൻ മീ​നു​വി​നെ​യാ​ണു് സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഞെ​ട്ടി) എന്തു്? ഏതു് മീനു?
മധു:
അച്ഛാ അനു​രാ​ഗ​ത്തി​നു് കണ്ണി​ല്ല.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
മൂ​ക്കും വായും, തല​ച്ചോ​റും ഒന്നു​മി​ല്ല. അതു കു​രു​ടി​പ്പാ​മ്പു​പോ​ലെ​യാ​ണു്. മുൻ​പോ​ട്ടും പിൻ​പോ​ട്ടും ചലി​ക്കും. അതി​നു് വി​ഷ​സ്സ​ഞ്ചി​യു​മു​ണ്ടു്.
മധു:
അത​നു​രാ​ഗ​മ​ല്ല​ച്ഛാ. അനു​രാ​ഗം പനി​നീർ​പ്പൂ​പോ​ലെ​യാ​ണു്. പനി​നീർ​പ്പൂ​വി​നു് കണ്ണു​ണ്ടോ?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
പലർ​ക്കു​മി​ല്ലെ​ടാ കണ്ണു്. ഒറ്റ​ക്ക​ണ്ണ​ന്മാ​രും, കോ​ങ്ക​ണ്ണ​ന്മാ​രും. മഞ്ഞ​പ്പി​ത്ത​മു​ള്ള​വ​രും, തി​മി​ര​രോ​ഗി​ക​ളു​മാ​ണു് മനു​ഷ്യ​രൊ​ക്കെ. ഇതൊ​ക്കെ ഒരു​മി​ച്ചു് ചേർ​ന്ന​താ​ണു് അനു​രാ​ഗി​കൾ. ആട്ടെ, മു​ന്ന​റി​യി​പ്പു് തന്ന​തു് ഉപ​കാ​രം.
മധു:
അച്ഛാ, അച്ഛൻ വി​ചാ​രി​ക്കും​മ്പോ​ലെ ഇതി​ലൊ​രു കു​ഴ​പ്പ​വു​മി​ല്ല. അവൾ എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു. ഞാ​ന​വ​ളേ​യും. ഞങ്ങ​ളു​ടെ സ്നേ​ഹം നി​ഷ്കാ​മ​മാ​ണു്, നിർ​മ​ല​മാ​ണു്…
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
മതി മതി! അതി​ന്റെ വി​ശേ​ഷ​ണം കേ​ട്ടി​ട്ടെ​നി​ക്കാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല. അക​ത്തേ​ക്കു് ചെ​ല്ലൂ, എന്നി​ട്ടു് ആ കു​ട്ടി​യു​ടെ അടു​ത്തു് അല്പ​നി​മി​ഷം ഇരി​ക്കൂ. നി​ന്റെ ജ്യേ​ഷ്ഠ​നു് വല്ല ഭക്ഷ​ണ​വും കഴി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും.
മധു:
(പോവാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
പു​റ​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് എന്നെ വന്നു കാണണം കേ​ട്ടൊ…
മധു:
അ; (പോ​കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി അങ്ങു​മി​ങ്ങും നട​ക്കു​ന്നു. സോ​ഫ​യിൽ ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. വർ​ത്ത​മാ​ന​പ​ത്ര​മെ​ടു​ത്തു് വാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ഏറെ കഴി​യു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് രഘു കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ ഒരു ഒഴി​ഞ്ഞ മു​ല​യിൽ ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. പരി​സ​ര​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരു ശ്ര​ദ്ധ​യു​മി​ല്ല. മു​ഖ​ത്തു് കല​ശ​ലായ പാ​ര​വ​ശ്യം.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(രഘു​വി​ന്റെ ചേ​ഷ്ഠ​കൾ സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു.) നീ വല്ല​തും കഴി​ച്ചോ രഘു.
രഘു:
ഇല്ല.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
മധു അങ്ങ​ട്ടു് വന്നി​ല്ലേ?
രഘു:
വന്നു.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നീ​യെ​ന്താ ഇവിടെ വന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ചെ​ന്നു് വല്ല​തും കഴി​ക്കൂ.
രഘു:
(അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ) എനി​ക്കു് വേ​ണ്ട​ച്ഛാ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നീ​യി​ങ്ങ​നെ പട്ടി​ണി കി​ട​ക്കു​ന്ന​തി​ലെ​ന്താ​ണർ​ത്ഥം?
രഘു:
മരി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യാ​ണ​ച്ഛാ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(അസ്വാ​സ്ഥ്യം ഒതു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ചെ​ന്നു് വല്ല​തും കഴി​ക്കൂ രഘു. വി​ശ​ക്കു​ന്തോ​റും വി​ഡ്ഢി​ത്ത​ങ്ങ​ളോ​രോ​ന്നി​ങ്ങ​നെ തോ​ന്നും.
രഘു:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) എനി​ക്കു് ജീ​വി​ച്ച​തു് മതി​യ​ച്ഛാ. ഞാ​നെ​ന്തി​നു് ജീ​വി​ക്ക​ണം?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
എല്ലാ​വ​രും എന്തി​നു് ജീ​വി​ക്കു​ന്നു?
രഘു:
എല്ലാ​വ​രേ​യും പോ​ലെ​യാ​ണോ ഞാൻ? ആണോ അച്ഛാ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു് പതു​ക്കെ നട​ക്കു​ന്നു.) എല്ലാ മനു​ഷ്യ​രും നി​ന്നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ എല്ലാ മനു​ഷ്യ​രെ​യും​പോ​ലെ​യാ​ണു് നീ. നി​ന​ക്കൊ​രു വ്യ​ത്യാ​സ​വു​മി​ല്ല.
രഘു:
അതു് അച്ഛ​നെ​ന്നെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കാൻ പറ​യു​ന്ന​താ​ണു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
എനി​ക്കു​ത​ന്നെ ആശ്വാ​സ​മി​ല്ലാ​ത്ത​പ്പോൾ ഞാ​നെ​ങ്ങ​നെ നി​ന്നെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കും?
രഘു:
അച്ഛാ, എനി​ക്കാ കു​ട്ടി​യു​ടെ കി​ട​പ്പു് കാണാൻ വയ്യ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ആർ​ക്കും വയ്യ.
രഘു:
എല്ലാ​റ്റി​നും ഞാ​ന​ല്ലെ അച്ഛാ കാരണം?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
എന്നു് പറയാൻ വയ്യ. ഒരോ​രു​ത്ത​രും ഓരോ​രു​ത്ത​രു​ടെ ഓഹരി ഇതിൽ നി​ക്ഷേ​പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.
രഘു:
അതു​കൊ​ണ്ടു് എന്റെ പാപം കു​റ​യി​ല്ല​ല്ലോ? ഒരു മാസം കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലേ ചി​കി​ത്സ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു്? വല്ല​തു​മൊ​രു ശമ​ന​മു​ണ്ടോ?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ആ രോ​ഗ​ത്തി​നു് ചി​കി​ത്സി​ക്കാ​നു​ള്ള ഡോ​ക്ടർ​മാർ ചരു​ങ്ങും. നീ ഇനി​യെ​ങ്കി​ലും നി​ന്റെ ആവേ​ശം​ചു​രു​ക്കി വേണ്ട രീ​തി​യിൽ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ സമീ​പി​ക്കു​മോ?
രഘു:
ഞാ​ന​ച്ഛൻ പറ​യു​മ്പോ​ലെ എന്തും ചെ​യ്യാം.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
വളരെ വൈ​കി​പ്പോ​യി. ആ കു​ട്ടി എവി​ടെ​യാ​യാ​ലും ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം.
രഘു:
വേണം തീർ​ച്ച​യാ​യും അവൻ ജീ​വി​ക്ക​ണം. എന്റെ പ്രാ​ണൻ​പോ​ലും ഞാ​ന​തി​നു് കൊ​ടു​ക്കാൻ തയ്യാ​റാ​ണു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
അത്ര കവി​ഞ്ഞ നി​ല​യിൽ വേണ്ട. അവൻ ആരോ​ഗ്യ​ത്തോ​ടെ വള​ര​ട്ടെ. വി​വേ​ക​മു​ദി​ക്കു​മ്പോൾ അവ​ന്റെ അച്ഛ​നേ​യും അന്വേ​ഷി​ച്ച​വൻ വരും. അന്നു് നി​ന​ക്ക​വ​നെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാം.
രഘു:
മതി​യ​ച്ഛാ. അവൻ വന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു് എനി​ക്കു് കേ​ട്ടാൽ മതി.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ഇതു നി​ന​ക്കാ​ദ്യം തോ​ന്നി​യി​ല്ല​ല്ലോ. അനു​രാ​ഗം വന്ന​പ്പോ​ഴു​ള്ള ആവേ​ശം​ത​ന്നെ ഈ തെ​റ്റു ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴും നി​ന​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.
രഘു:
പറയു അച്ഛാ ഞാ​നെ​ന്താ​ണു് വേ​ണ്ട​തു്?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ആ കു​ട്ടി​യെ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി അതി​ന്റെ അമ്മ​യെ ഏല്പി​ക്കൂ.
രഘു:
(മു​ഖ​ഭാ​വം മാ​റു​ന്നു. വ്യ​സ​ന​വും നി​രാ​ശ​യും നീ​ങ്ങി ക്രൂ​ര​മാ​വു​ന്നു.) എന്ത​ച്ഛാ, അച്ഛ​നെ​ന്താ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്? ആ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കി​നി കു​ട്ടി​യെ ഞാൻ മട​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​വുക വയ്യ വയ്യ: കു​ട്ടി​മ​രി​ച്ചോ​ട്ടെ ഞാനും മരി​ക്കും… (പഴയ സ്ഥാ​ന​ത്തു​ചെ​ന്നു് അക​ല​ത്തേ​ക്കു തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ ഇരി​ക്കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(അടു​ത്തു് ചെ​ല്ലു​ന്നു. ആ കണ്ണു​ക​ളിൽ അനു​ക​മ്പ​യും വി​ഷാ​ദ​വും ഓളം​വെ​ട്ടു​ക​യാ​ണു്. രഘു​വി​ന്റെ പാ​റി​പ്പ​റ​ന്ന തല​മു​ടി​യിൽ തെ​രു​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു. ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ അല്പ​നേ​രം നി​ല്ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു് പതു​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) മോനെ രഘു.
രഘു:
(തല​യു​യർ​ത്തി മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു് നോ​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു കണ്ണു​ക​ളി​ലും നിറയെ വെ​ള്ള​മാ​ണു്. പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ടു് വി​ളി​ക്കു​ന്നു) അച്ഛാ (എന്നി​ട്ടു് ഇരു​ന്ന ഇരു​പ്പിൽ​ത്ത​ന്നെ അച്ഛ​നെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു. മുഖം അച്ഛ​ന്റെ ശരീ​ര​ത്തി​ല​മർ​ത്തി​വെ​ച്ചു് വി​ങ്ങു​ന്നു)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(രഘു​വി​ന്റെ പുറം തലോ​ടു​ന്നു.) നി​ന്റെ ദൗർ​ബ​ല്യം എനി​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നു​ണ്ടു്. നി​ന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രു​ടെ പൗ​രു​ഷം ഇത്ത​രം സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണു് പരീ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പേ​ടു​ന്ന​തു്.
രഘു:
എന്നെ അച്ഛൻ നിർ​ബ​ന്ധി​ക്ക​രു​തു്. ആ വീ​ട്ടി​ലി​നി ഞാൻ കേ​റി​ല്ല.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നീ ചെയ്ത തെ​റ്റി​നു് പരി​ഹാ​രം ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു് നീ​യ​ല്ലേ?
രഘു:
ഞാ​നൊ​രു തെ​റ്റും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല​ച്ഛാ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നീ​യെ​ന്ന​ല്ല, ഒരാ​ളും തെ​റ്റു​ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. പക്ഷേ, ശരി​യെ​ന്തെ​ന്നു് കണ്ടെ​ത്തി അതു ചെ​യ്യാ​നും നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് മറ​ന്നു പോയി. അതാ​ണു് കു​ഴ​പ്പ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തു്. ഇത്ര​യൊ​ക്കെ​യാ​യി​ട്ടും ഒരു ശരി ചെ​യ്യാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു് കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല​ല്ലോ.
രഘു:
എന്താ​ണ​ച്ഛാ ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു്?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ശരി​യെ​ന്തൊ അതു ചെ​യ്യൂ.
രഘു:
ആരു് ചെ​യ്യാ​ന​ച്ഛാ? എങ്ങി​നെ ചെ​യ്യാൻ?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നി​ന്റെ കു​ട്ടി​യു​ടെ രോഗം അവ​ന്റെ അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തു് ചെ​ന്നാൽ മാറും. തന്നെ ഏതോ തട​വി​ലി​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​ണെ​ന്നു് അതു് തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അന്നു് ഉറ​ക്കം ഞെ​ട്ടി അതു​ണർ​ന്ന​പ്പോൾ കുറെ ബു​ദ്ധി​യി​ല്ലാ​ത്ത​വർ ചു​റ്റും​കൂ​ടി വഴ​ക്ക​ടി​ക്കു​ന്ന​താ​ണ​തു് കണ്ട​തു്. പി​ന്നെ പി​ടി​യും വലി​യു​മാ​യി. പലർ​ക്കും വേ​ദ​നി​ച്ചി​ടു​ണ്ടാ​വും. പക്ഷേ, ആ കു​ട്ടി​യു​ടെ ഹൃദയം വേ​ദ​നി​ച്ച​തു് നി​ങ്ങ​ളാ​രും കണ്ടി​ല്ല. തത്കാ​ലം നീ ജയി​ച്ചു. ആ ജയം നി​ന്നെ തോ​ല്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്ത​തു്; അല്ലേ?
രഘു:
മതി​യ​ച്ഛാ കഴി​ഞ്ഞ കാ​ര്യം വി​സ്ത​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​ണം. എനി​ക്കു് ഭ്രാ​ന്തു് പി​ടി​ക്കു​ന്നു.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നി​ന്റെ ഭ്രാ​ന്തു് മാ​റ്റാ​നാ​ണു് ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു്.
രഘു:
ഇതെ​നി​ക്കു് മാ​റി​ല്ല.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
മാറണം, നി​ന്റെ കു​ട്ടി​യു​ടെ കി​ട​പ്പു് കാ​ണു​മ്പോൾ നി​ന​ക്കെ​ത്ര വേ​ദ​ന​യു​ണ്ടു്? രഘു, ഞാനും ഒര​ച്ഛ​ന​ല്ലെ? നീ​യി​ങ്ങ​നെ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു് കാ​ണു​മ്പോൾ എന്റെ ഹൃ​ദ​യ​വും വേ​ദ​നി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ? നീ എഴു​ന്നേ​ല്ക്കൂ.
രഘു:
എങ്ങ​ട്ട​ച്ഛാ?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
എല്ലാം ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം. നീ​യീ​വീ​ട്ടി​ലെ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും വേ​ണ്ട​പോ​ലെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പുതിയ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ വന്നു​കൊ​ണ്ടി​തി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.
രഘു:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) എന്തി​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണ​ച്ഛൻ പറ​യു​ന്ന​തു്?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ഒരു തെ​റ്റു് പഴ​താ​വു​മ്പോൾ പു​തി​യൊ​രു തെ​റ്റ് അതി​ന്റെ സ്ഥാ​നം പി​ടി​ക്കു​ന്നു.
രഘു:
എന്തു് തെ​റ്റു്?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നി​ന്റെ അനു​രാ​ഗം ചി​റ​ക​റ്റ സമ്പാ​തി​യെ​പ്പോ​ലെ ഇവിടെ നി​ല​ത്തു​വീ​ണു് പി​ട​യു​മ്പോൾ നി​ന്റെ അനി​യ​നു് പുതിയ ചി​റ​കു​കൾ മു​ള​യ്ക്കു​ന്നു.
രഘു:
ആർ​ക്കു്, മധു​വി​നോ? എന്തു ചി​റ​കു​കൾ?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
അനു​രാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ചി​റ​കു​കൾ.
രഘു:
അച്ഛൻ വി​സ്ത​രി​ച്ചു് പറയൂ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
മധു, നി​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ അനി​യ​ത്തി മീ​നു​വെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​വ​ത്രേ.
രഘു:
(മു​ഖ​ഭാ​വം മാ​റു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
അവ​ളി​ങ്ങ​ട്ടും സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​ത്രേ. പോരെ പി​ന്നെ​ന്തു​വേ​ണം?
രഘു:
(അല്പ​മൊ​രു പൗ​രു​ഷ​ത്തോ​ടെ) ഇല്ല​ച്ഛാ. ജീ​വ​നു​ള്ള കാലം ഞാനതു സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
വല്ല​വ​രു​ടെ സമ്മ​ത​വും നോ​ക്കീ​ട്ടാ​ണോ അനു​രാ​ഗ​മു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​തു്?
രഘു:
അവ​ളു​ടെ അച്ഛ​നൊ​രു രാ​ക്ഷ​സ​നാ​ണു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അച്ഛ​നൊ​രു ദേ​വ​നും ഇതൊരു ദേ​വാ​സു​ര​യു​ദ്ധ​മാ​ണ​ല്ലോ?
രഘു:
അച്ഛാ, അച്ഛ​നി​തു് നേ​ര​മ്പോ​ക്കാ​യെ​ടു​ക്കു​രു​തു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
പി​ന്നെ? എന്തു​വേ​ണ​മെ​ന്നു് നീ​യെ​ന്നെ ഉപ​ദേ​ശി​ക്കൂ.
രഘു:
അവനെ അനു​വ​ദി​ക്ക​രു​തു്. ഇനി​യു​മി​നി​യും കു​ഴ​പ്പ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​വും. എവി​ടെ​യ​വൻ? ഞാൻ​ത​ന്നെ അവ​നോ​ടു് പറയാം. (അക​ത്തേ​ക്കു ധൃ​തി​യിൽ പോ​കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
പാവം! തന്റെ കാ​ര്യ​വും കു​ട്ടി​യു​ടെ കാ​ര്യ​വും അവൻ മറ​ന്നു. തന്റെ തെ​റ്റു​കൾ മു​ഴു​വ​നും മറ​ന്നു. മറ്റു​ള്ള​വ​രെ നന്നാ​ക്കാൻ മനു​ഷ്യ​രു​ടെ ഒരു ബദ്ധ​പ്പാ​ടു്. (വേ​ദ​ന​യോ​ടെ ചി​രി​ക്കു​ന്നു; പി​ന്നാ​ലെ പോ​കു​ന്നു.)

—യവനിക—

Colophon

Title: Puthiya thettu (ml: പുതിയ തെ​റ്റു്).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, പുതിയ തെ​റ്റു്, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 13, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Woman Walking in an Exotic Forest, an oil on canvas painting by Henri Rousseau (1844–1910). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.