SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-puthiya-thettu-cover.jpg
Woman Walking in an Exotic Forest, an oil on canvas painting by Henri Rousseau (1844–1910).
രംഗം 4

മധു തന്റെ മു​റി​യി​ലി​രു​ന്നു് ചി​ത്രം വര​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു്. മുൻ​പി​ലു​ള്ള കാ​ബി​ന​റ്റിൽ വലി​യൊ​രു കണ്ണാ​ടി​യു​ണ്ടു്. അതിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ച തന്റെ രൂപം ഇട​യ്ക്കി​ടെ ഏറു​ക​ണ്ണി​ട്ടു് നോ​ക്കി​യും, ചി​രി​ച്ചും മു​ളി​പ്പാ​ട്ടു​പാ​ടി​യു​മാ​ണു് വര​യ്ക്കു​ന്ന​തു്. ചി​ത്ര​ത്തി​നു് നിറം പി​ടി​പ്പി​ക്കാൻ ചാ​യ​പ്പെൻ​സി​ലു​കൾ മാ​റി​യെ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ കണ്ണാ​ടി​യിൽ ഉറ​പ്പി​ച്ചൊ​ന്നു നോ​ക്കും, കണ്ണി​റു​ക്കും. പി​ന്നെ​യും ചി​ത്രം​വര തു​ട​രും.

ഒരു തവണ വര​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ചി​ത്രം ഒന്നു പൊ​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് നോ​ക്കു​ന്നു. നല്ല നി​റ​മു​ള്ള സാ​രി​യും ബ്ലൗ​സും ധരി​ച്ച ഒരു മധു​ര​പ്പ​തി​നേ​ഴു​കാ​രി​യു​ടെ ചി​ത്രം! അതി​ന്റെ ചന്തം അല്പ​മൊ​ന്നു് പരി​ശോ​ധി​ച്ചു് പി​ന്നേ​യും മി​നു​ക്കു​പ​ണി​യി​ലേർ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

രഘു മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് വി​ഷാ​ദ​ത്തി​നു പകരം ഗൗ​ര​വ​മാ​ണു്. രഘു​വി​ന്റെ സാ​ന്നി​ധ്യം അറി​ഞ്ഞി​ട്ടും അറി​യാ​ത്ത മട്ടി​ലാ​ണു് മധു​വി​ന്റെ പെ​രു​മാ​റ്റം. ധൃ​തി​യിൽ ചി​ത്രം കമ​ഴ്ത്തി​വെ​ക്കു​ന്നു. മൂ​ളി​പ്പാ​ട്ടു് പി​ന്നെ​യും തു​ട​രു​ന്നു. രഘു മി​ണ്ടാ​തെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. തന്റെ സാ​ന്നി​ധ്യം മധു മന​സ്സി​ലാ​ക്കീ​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് കരുതി വി​ളി​ക്കു​ന്നു.

രഘു:
മധൂ…
മധു:
(കറ​ങ്ങു​ന്ന കസേ​ര​യി​ലാ​ണി​രു​പ്പു്. വി​ളി​കേ​ട്ടു് കസേര കറ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് രഘു​വി​ന​ഭി​മു​ഖ​മാ​യി ഇരി​ക്കു​ന്നു. തെ​ല്ലിട രഘു​വി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്ക് ഉറ്റു​നോ​ക്കു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് കണ്ടു് മു​ട്ടി​യ​പോ​ലെ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) ആരു്? ജ്യേ​ഷ്ഠ​നോ?
രഘു:
(ചോ​ദ്യം തെ​ല്ലും രസി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ) നീ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നോ?
മധു:
ഇതെ​ന്തു ചോ​ദ്യം! ഒന്നാ​മ​തു് ഇതു് ഉറ​ങ്ങേ​ണ്ട സമ​യ​മാ​ണോ?
രഘു:
(രസി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ) രണ്ടാ​മ​തു്?
മധു:
ഇതാണോ അതി​നു​ള്ള സ്ഥലം?
രഘു:
(നട​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ പെ​ട്ടെ​ന്നു് തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി ഉച്ച​ത്തിൽ) സ്ഥ​ല​വും സമ​യ​വു​മൊ​ക്കെ നീ ചി​ന്തി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ?
മധു:
(അമ്പ​ര​ന്നു നോ​ക്കു​ന്നു)
രഘു:
നി​ന്റെ പാ​ട്ടു​കേ​ട്ടാ​ണു് ഞാ​നി​ങ്ങ​ട്ട് വന്ന​ത്… മധു​ര​സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ മു​ഴു​കി പാ​ടു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ചു.
മധു:
മധു​ര​സ്വ​പ്ന​മോ? (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​മ്പോൾ കസേര ശക്തി​യാ​യൊ​ന്നു കറ​ക്കു​ന്നു. ആ കറ​ങ്ങു​ന്ന കസേര ചൂ​ണ്ടി പറ​യു​ന്നു.) ഇരി​ക്കൂ ജ്യേ​ഷ്ഠാ.
രഘു:
(കസേ​ര​യു​ടെ കറ​ക്കം അസ​ഹ്യ​ത​യോ​ടെ നോ​ക്കു​ന്നു) വേണ്ട (പിൻ​തി​രി​ഞ്ഞു് നട​ക്കു​ന്നു.) അല്ലാ​തെ​ത​ന്നെ ഞാൻ വേ​ണ്ട​ത്ര ചു​റ്റു​ന്നു​ണ്ടു്. അതി​ലി​രു​ന്നി​ട്ടു​ള്ള ചു​റ്റൽ​കൂ​ടി വേണ്ട. (തെ​ല്ലിട നി​ശ്ശ​ബ്ദത. തി​രി​ഞ്ഞു് പി​ന്നെ​യും മധു​വി​നെ സമീ​പി​ക്കു​ന്നു.) ഈ മുറി എന്റേ​താ​യി​രു​ന്നു ഒരു കാ​ല​ത്തു്. ഇതിലെ ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളോ​രോ​ന്നും ഏനി​ക്കു് പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി​രു​ന്നു. ഈ കസേ​ര​യിൽ ധാ​രാ​ളം ഞാ​നി​രു​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. സ്വ​പ്നം കണ്ടു്, മു​ളി​പ്പാ​ട്ടു​പാ​ടി ചു​റ്റീ​ട്ടു​ണ്ടു്.
മധു:
ഇതു് സ്വ​പ്നം കാണാൻ പറ്റിയ കസേ​ര​യാ​ണോ?
രഘു:
അതെ മധു. അന്നു് ഞാ​നി​രു​ന്ന​പ്പോൾ കസേര ചു​റ്റി. അതിൽ​നി​ന്നെ​ഴു​ന്നേ​റ്റ​പ്പോ​ഴാ​ണു് മന​സ്സി​ലാ​യ​തു് എന്റെ തലയും ചു​റ്റു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു്.
മധു:
അതു കസേ​ര​യു​ടെ കു​റ്റ​മ​ല്ല.
രഘു:
(പി​ന്നെ ആരു​ടേ​തെ​ന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ മധു​വി​നെ നോ​ക്കു​ന്നു.)
മധു:
ഇരി​ക്കു​ന്ന ആളുടെ കു​റ്റ​മാ​ണു്.
രഘു:
നി​ന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള കേ​മ​ന്മാർ ഇരു​ന്നാൽ ഒരു ദോ​ഷ​വും വരി​ല്ല; ഇല്ലേ? (അടു​ത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു ചാ​രു​ക​സേര വലി​ച്ചി​ട്ടു് അതിൽ ചാ​രി​യി​രി​ക്കു​ന്നു! എന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വർ​ക്കു് ചേർ​ന്ന കസേര ഇതാ​ണു്; ഞാൻ ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു…)
മധു:
ഇത്ര​മാ​ത്രം ക്ഷീ​ണി​ക്കാ​നു​ള്ള പ്രാ​യം ജ്യേ​ഷ്ഠ​നാ​യി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ.
രഘു:
പ്രാ​യ​മ​ല്ല, അനു​ഭ​വ​മാ​ണു് മനു​ഷ്യ​രെ ക്ഷീ​ണി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്… അകാ​ല​നര, മു​ഖ​ത്തെ ചുളി… ഇതൊ​ക്കെ ദു​തി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ലക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു്… അതു​പോ​ട്ടെ, ഞാൻ നി​ന്റെ മുൻ​പിൽ പരാതി പറയാൻ വന്ന​ത​ല്ല… എനി​ക്കു് ബഹ​ളം​കൂ​ട്ടാ​തെ ചില കാ​ര്യ​ങ്ങൾ നി​ന്നോ​ടു് പറ​യാ​നു​ണ്ടു്.
മധു:
എന്തി​നു് ബഹളം കൂ​ട്ട​ണം? എന്തു കാ​ര്യ​മാ​യാ​ലും സാ​വ​കാ​ശ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ?
രഘു:
പറയാം… ഞാൻ ക്ഷ​ണി​ച്ച​വ​നാ​ണു്. എനി​ക്കു് വേ​ഗ​ത്തിൽ ശു​ണ്ഠി​വ​രും.
മധു:
അതു​കൊ​ണ്ടെ​ന്താ ജ്വേ​ഷ്ഠ​നോ​ടു് ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്കാ​നും കയർ​ക്കാ​നും എന്നെ ശി​ക്ഷി​ക്കാ​നും അധി​കാ​ര​മി​ല്ലേ?
രഘു:
അധി​കാ​രം സ്ഥാ​പി​ച്ചു​കി​ട്ടു​ക​യ​ല്ല എന്റെ ആവ​ശ്യം. കയർ​ക്ക​ലും ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്ക​ലും ശി​ക്ഷി​ക്ക​ലു​മൊ​ന്നും എനി​ക്ക​റി​യാ​ത്ത​ത​ല്ല. ഞാ​ന​തൊ​ക്കെ കു​റെ​യേ​റെ പയ​റ്റി തളർ​ന്ന​വ​നാ​ണു്…
മധു:
ജ്യേ​ഷ്ഠൻ പറ​ഞ്ഞോ​ളൂ. എനി​ക്കെ​ന്താ​യാ​ലും ശു​ണ്ഠി​വ​രി​ല്ല… ഇരു​വ​ശ​ത്തും ശു​ണ്ഠി വന്നെ​ങ്കി​ല​ല്ലേ കു​ഴ​പ്പ​മു​ള്ളു?
രഘു:
ചി​ല​പ്പോൾ ഒരു വശം മാ​ത്ര​മു​ള്ള ശു​ണ്ഠി​കൊ​ണ്ടും കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​വും. അതു​കൊ​ണ്ടു് നീ വേ​ണ്ട​തെ​ന്തെ​ന്ന​റി​യാ​മോ? എന്നെ ശു​ണ്ഠി​പി​ടി​പ്പി​ക്ക​രു​തു്.
മധു:
എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ജ്യേ​ഷ്ഠ​നു് പറ​യു​ന്ന​തൊ​ക്കെ ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്ക​ണം. അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ കു​റ​ച്ചു കട​ലാ​സെ​ടു​ത്തു് എല്ലാ​മി​ങ്ങു് എഴു​തി​ത്ത​രൂ… കീഴെ ഞാ​നൊ​പ്പു വച്ചേ​ക്കാം.
രഘു:
(ഗൗരവം) തു​ട​ക്കും​ത​ന്നെ അത്ര പന്തി​യ​ല്ല​ല്ലൊ. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ എഴു​താ​നും ഒപ്പു​വെ​പ്പി​ക്കാ​നു​മെ​നി​ക്കു കഴി​യും; അതു് നി​ന​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടെ? (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.)
മധു:
(മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല)
രഘു:
അതു കൂ​ടാ​തെ കഴി​ക്കാ​നാ​ണു് ഇത്ര​യും മു​ഖ​വു​ര​യായ പറ​ഞ്ഞ​തു്.
മധു:
(ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ കസേ​ര​യിൽ ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.)
രഘു:
വാ​ദ​പ്ര​തി​വാ​ദം​കൊ​ണ്ടു് ഇതൊരു കോ​ട​തി​മു​റി​യാ​ക്കാൻ ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.
മധു:
(തല താ​ഴ്ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കസേര പതു​ക്കെ കറ​ക്കു​ന്നു.)
രഘു:
പര​സ്പ​രം തു​റ​ന്നു​പ​റ​യേ​ണ്ട കാ​ര്യ​ങ്ങൾ മു​ടി​വെ​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് കു​ഴ​പ്പം. നമ്മൾ പഠി​ച്ച​ത​ങ്ങി​നെ​യാ​ണു്. എല്ലാം മൂടി വെ​ക്കുക; (തന്ന​ത്താ​നെ​ന്ന​പോ​ലെ) ഉള്ളു് തു​റ​ന്നു് പറ​യു​ക​യും ധാ​രാ​ളം ചർച്ച ചെ​യ്തു് തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യേ​ണ്ട കാ​ര്യ​ങ്ങൾ മു​ടി​വെ​ക്കുക. അറി​ഞ്ഞ​വർ ചോ​ദി​ക്കി​ല്ല; ആവ​ശ്യ​ക്കാർ പറ​യു​ക​യു​മി​ല്ല. കീ​ഴ്‌​വ​ഴ​ക്കം അട്ടി​മ​റി​ഞ്ഞു പോ​വി​ല്ലേ? സമു​ദാ​യ​ത്തെ താ​ങ്ങി​നിർ​ത്തു​ന്ന നെ​ടും​തുണ്‍ ഇടി​ഞ്ഞു​പോ​വി​ല്ലേ?
മധു:
(തല​യു​യർ​ത്തി) ഈ പറ​യു​ന്ന​തി​ന്റെ​യൊ​ക്കെ അർ​ത്ഥ​മെ​ന്താ​ണു്?
രഘു:
(തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു) പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം. നി​ന്റെ മന​സ്സി​ന്റെ ഉള്ള​റ​കൾ മു​ഴു​വൻ അട​ച്ചു​പൂ​ട്ടി​യി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. നി​ന്റെ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളും ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളും അതി​ന​ക​ത്താ​ണു്.
മധു:
ജ്യേ​ഷ്ഠാ, എന്റെ മന​സ്സു്, എന്റെ ആഗഹം, എന്റെ വി​ചാ​രം… ഇതൊ​ക്കെ എന്റേ​ത​ല്ലേ? പി​ന്നെ​ന്തി​നു് നി​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വി​ഷ​മി​ക്ക​ണം.
രഘു:
ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തിൽ യോ​ജി​പ്പോ​ടെ കഴി​യ​ണ​മെ​ങ്കിൽ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളും ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളു​മൊ​ക്കെ നി​യ​ന്ത്രി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും.
മധു:
ഞാൻ നി​യ​ന്ത്ര​ണം വി​ട്ടു് ഇന്നു​വ​രെ ഒരാ​ഗ്ര​ഹ​ത്തി​ന്റ പി​ന്നാ​ലെ​യും ഓടീ​ട്ടി​ല്ല.
രഘു:
(രൂ​ക്ഷ​മാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.) എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ഞാ​നോ​ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു്.
മധു:
അതു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.
രഘു:
അതെ, ഞാ​നോ​ടീ​ട്ടു​ണ്ടു്; ഉരു​ണ്ടു​വി​ണി​ട്ടു​ണ്ടു്; എനി​ക്കു് പരി​ക്കു​പ​റ്റി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ അനു​ഭ​വം ചവ​ച്ചി​റ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു്. ഇനി എല്ലാം തു​റ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് എല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും ഏകോ​പി​ച്ച അഭി​പ്രാ​യം നേ​ടി​യ​ല്ലാ​തെ ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലൊ​രു വി​വാ​ഹം നട​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല.
മധു:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) വി​വാ​ഹ​മോ?
രഘു:
അതെ; വി​വാ​ഹം. തു​റ​ന്നു പറയൂ. ജ്യേ​ഷ്ഠ​നും അനു​ജ​നും തമ്മിൽ പറയാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത യാ​തൊ​ന്നും വി​വാ​ഹ​ത്തി​ലി​ല്ല… പ്രാ​യ​പൂർ​ത്തി​യാ​യാൽ ഏതു ജീ​വി​യും ഇണ​യെ​ത്തേ​ടി നട​ക്കും. അതു പ്ര​കൃ​തി നി​യ​മ​മാ​ണു്. അമ്മ​യ്ക്കും അച്ഛ​നും അമ്മാ​മ​നും ജ്യേ​ഷ്ഠ​നു​മെ​ല്ലാം അത​റി​യാം. പി​ന്നെ​ന്തി​നീ ഒളി​ച്ചു​ക​ളി?
മധു:
ഞാ​നെ​ന്താ​ണു് പറ​യേ​ണ്ട​തു്?
രഘു:
എല്ലാം പറയൂ… (അല്പം ശാ​ന്ത​നാ​വു​ന്നു. കസേ​ര​യിൽ വന്നു് വീ​ണ്ടും ഇരി​ക്കു​ന്നു.) തു​റ​ന്നു​പ​റ​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള കു​ഴ​പ്പം ഞാ​നി​ന്ന​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. മൂ​ടി​വെ​ച്ചു് മൂ​ടി​വെ​ച്ചു് ഒരു ദിവസം അഗ്നി​പർ​വ​തം​പോ​ലെ അത​ങ്ങു് പൊ​ട്ടി. എന്റെ അഭി​ലാ​ഷ​ത്തി​നു് മുൻ​പിൽ എല്ലാ​വ​രും കീ​ഴ​ട​ങ്ങി…
മധു:
അപ്പോൾ ഞാ​നൊ​ന്നു ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ ജ്യേ​ഷ്ഠാ?
രഘു:
(എന്തെ​ന്നർ​ത​ഥ​ത്തിൽ നോ​ക്കു​ന്നു.)
മധു:
ഈ കു​ഴ​പ്പ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വന്നു​ചേർ​ന്ന​തു് അഭി​പ്രാ​യം തു​റ​ന്നു പറ​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണോ?
രഘു:
അതെ.
മധു:
ഞാ​ന​തു് വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അഭി​പ്രാ​യം തു​റ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും ജ്യേ​ഷ്ഠൻ അനു​രാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ പി​ന്നാ​ലെ പോ​വു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ? ജ്യേ​ഷ്ഠ​ന്റെ ആഗ്ര​ഹം അച്ഛ​ന​നു​വ​ദി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?
രഘു:
അങ്ങ​നെ​യൊ​രാ​ഗ്ര​ഹം മന​സ്സിൽ തല​യു​യർ​ത്തു​മ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ ഞാ​ന​ച്ഛ​നോ​ടു് പറ​യേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛ​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം തേ​ടേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു.
മധു:
എന്നാൽ?
രഘു:
നമ്മേ​ക്കാൾ അനു​ഭ​വം അച്ഛ​നു് കൂടും. ഞാൻ അച്ഛ​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശം സ്വീ​ക​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു്?
മധു:
(ഇടയിൽ കേറി) അതു​കൊ​ണ്ടു്?
രഘു:
എല്ലാം എന്നോ​ടു് നീ തു​റ​ന്നു പറയൂ. അച്ഛ​നോ​ടു പറയു, നി​ന്റെ സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാ​രോ​ടു പറയൂ, എല്ലാ​വ​രോ​ടും പറയൂ…
മധു:
(ചി​രി​ക്കു​ന്നു.)
രഘു:
എന്നി​ട്ടെ​ല്ലാ​വ​രു​ടേ​യും അഭി​പ്രാ​യം എന്തെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കൂ.
മധു:
(അല്പം​കൂ​ടി കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ചി​രി​ക്കു​ന്നു.)
രഘു:
(രൂ​ക്ഷ​മാ​യി മധു​വി​നെ നോ​ക്കു​ന്നു.) ഇങ്ങ​നെ ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം?
മധു:
(പെ​ട്ടെ​ന്നു് ചിരി നി​യ​ന്ത്രി​ച്ചു്) ഒന്നു​മി​ല്ല… ജ്യേ​ഷ്ഠ​ന്റെ നിർ​ദ്ദേ​ശ​പ്ര​കാ​ര​മാ​യാൽ എങ്ങി​നെ​യി​രി​ക്കും വി​വാ​ഹ​മെ​ന്നു് ഞാ​നൊ​ന്നാ​ലോ​ചി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛ​നോ​ടു്, അമ്മ​യോ​ടു്, ജ്യേ​ഷ്ഠാ​നു​ജ​ന്മാ​രോ​ടു്, ബന്ധു​ക്ക​ളോ​ടു്, സു​ഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളോ​ടൊ​ക്കെ അന്വേ​ഷി​ക്കുക, എന്നി​ട്ട​വ​രു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം ആരാ​യുക; എന്ന​ല്ലേ ജ്യേ​ഷ്ഠൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്?
രഘു:
അതെ.
മധു:
അപ്പോൾ ചെ​റി​യൊ​രു കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​വും.
രഘു:
എന്തു് കു​ഴ​പ്പം?
മധു:
അച്ഛ​നും അമ്മ​യ്ക്കും രണ്ട​ഭി​പ്രാ​യ​മാ​യി​രി​ക്കും. ജ്യേ​ഷ്ഠാ​നു​ജ​ന്മാർ യോ​ജി​ക്കി​ല്ല. ബന്ധു​ക്ക​ളും സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാ​രും അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ ഭി​ന്നി​ച്ചു​നി​ല്ക്കും… അപ്പോൾ…
രഘു:
(ഇടയിൽ കട​ന്നു്) അങ്ങ​നെ സം​ഭ​വി​ക്കു​മ്പോൾ ഭൂ​രി​പ​ക്ഷം സ്വീ​ക​രി​ക്ക​ണം.
മധു:
(ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ഏതാ​ണ്ടൊ​രു ചെറിയ ഇലക്ഷൻതന്നെ-​ജ്യേഷ്ഠാ, ഇതൊ​ന്നും പ്ര​യോ​ഗി​ക​മാ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ചില വീ​ട്ടിൽ ഈ അഭി​പ്രാ​യം ബാ​ല​ട്ടു​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തിൽ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ അവസരം കൊ​ടു​ത്താൽ ഫല​മെ​ന്താ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് ജ്യേ​ഷ്ഠ​ന​റി​യാ​മോ?
രഘു:
(മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു് നോ​ക്കു​ന്നു.)
മധു:
എല്ലാ​വ​രും ഒറ്റ​ക്കെ​ട്ടാ​യി​നി​ന്നു് വി​വാ​ഹ​ത്തെ എതിർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും. കാരണം, പ്രാ​യ​പുർ​ത്തി​വ​ന്ന ഒരു പു​രു​ഷൻ അദ്ധ്വാ​നി​ക്കാ​നും സ്വ​ന്ഥ​ദി​ക്കാ​നും കഴി​വു​ള്ളൊ​രു പു​രു​ഷൻ, കു​ടും​ബ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് വി​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന​താർ​ക്കും ഇഷ്ട​മ​ല്ല. എല്ലാ​വ​രും ഫലേ​ച്ഛ​യോ​ടെ​യാ​ണു് എല്ലാ​വ​രേ​യും നോ​ക്കു​ന്ന​തു്… ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ​ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ മനു​ഷ്യ​നും ഇവിടെ ഏതാ​ണ്ടൊ​ര​ങ്ങാ​ടി​നി​ല​വാ​ര​മു​ണ്ടു്. അതു് മാറണം. അതു് മാ​റി​യാൽ ഇതൊ​ന്നും പി​ന്നെ​യൊ​രു പ്ര​ശ്ന​മ​ല്ല.
രഘു:
ഈവക പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ഈ വീ​ട്ടി​ലി​ല്ല​ല്ലൊ.
മധു:
എല്ലാ വീടും ഭരി​ക്കു​ന്ന​തു് നമ്മു​ടെ അച്ഛ​ന​ല്ല​ല്ലൊ.
രഘു:
അച്ഛൻ നന്നാ​യാൽ മാ​ത്രം പോരാ.
മധു:
മക്ക​ളെ നന്നാ​ക്കു​ന്ന​ത​ച്ഛ​നാ​ണു്.
രഘു:
തി​ക​ച്ചും ഞാ​ന​തു് സമ്മ​തി​ക്കാ​നൊ​രു​ക്ക​മി​ല്ല. മക്കു​ളു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​രൂ​പീ​ക​ര​ണ​ത്തിൽ അച്ഛ​നും ഒരു വലിയ പങ്കു​ണ്ടെ​ന്നു​മാ​ത്രം. ഈ നാ​ട്ടി​ലെ കാ​ര്യ​മെ​ടു​ക്കൂ… നമ്മു​ടെ അച്ഛ​നാ​രാ​ണു്.
മധു:
സ്നേ​ഹ​സ​മ്പ​ന്നൻ.
രഘു:
പോരാ തന്റെ വീ​ട്ടിൽ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യ​ത്തിൽ മു​ഴു​വ​നും കു​ഴ​പ്പ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​വ​രു​തെ​ന്നു് ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നൊ​രു മഹാ​നാ​ണു് നമ്മു​ടെ അച്ഛൻ. എവി​ടേ​യും സ്നേ​ഹ​വും സമാ​ധാ​ന​വും വളർ​ന്നു​കാ​ണാൻ അച്ഛൻ മോ​ഹി​ക്കു​ന്നു. മക്ക​ളെ വളർ​ത്തു​ക​യ​ല്ല; അവരെ വളരാൻ സഹാ​യി​ക്കു​ക​യാ​ണു് നമ്മു​ടെ അച്ഛൻ. (ആവേ​ശ​ത്തോ​ടെ) എന്നി​ട്ടു്. എന്നി​ട്ടു് എന്താ​ണ​ച്ഛ​ന്റെ അനു​ഭ​വം?
മധു:
(മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.)
രഘു:
പറയൂ; നി​ന്റെ നോ​ട്ട​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന​തും നി​ന​ക്കു് തോ​ന്നു​ന്ന​തും പറയൂ.
മധു:
ഈ നി​സ്സ​ര​ങ്ങ​ളായ അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അച്ഛ​നെ അള​ക്കാൻ ഞാ​നൊ​രു​ക്ക​മി​ല്ല.
രഘു:
ഈ വീ​ട്ടിൽ നാം സമാ​ധാ​ന​ലം​ഘ​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. അച്ഛ​ന്റെ വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇള​ക്കം​ത​ട്ടു​മാ​റു് നമ്മൾ തെ​റ്റായ വഴി​ക്കു് സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്നു.
മധു:
ഞാ​ന​ങ്ങ​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.
രഘു:
ഞാൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു! ഈ വീ​ട്ടിൽ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ന്ന ഒരോ നി​മി​ഷ​വും ഞാൻ ഉരു​കി​യു​രു​കി തീ​രു​ക​യാ​ണു്. എല്ലാ​വർ​ക്കും മാ​തൃ​ക​യാ​യി മക്ക​ളെ വളർ​ത്താൻ ശ്ര​മി​ച്ച അച്ഛ​നെ ഞാൻ വേ​ദ​നി​പ്പി​ച്ചു. ഈ വീ​ട്ടിൽ ഞാൻ സമാ​ധാ​ന​ലം​ഘ​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കി. അച്ഛ​ന്റെ ആദർ​ശ​ങ്ങൾ വെറും സ്വ​പ്ന​മാ​ണെ​ന്നു് മറ്റു​ള്ള​വ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു് പരി​ഹ​സി​പ്പി​ച്ചു.
മധു:
നല്ല ആദർ​ശ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം​ത​ന്നെ ആരം​ഭ​ദ​ശ​യിൽ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണു് പതി​വു്. (എഴു​ന്നേ​റ്റു് പതു​ക്കെ നട​ക്കു​ന്നു.)
രഘു:
ഇതു് പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ട​ത​ല്ല. മനഃ​പൂർ​വം പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​താ​ണു്. (അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടു്) ഈ ദുർ​ഭ​ഗ​നായ മകൻ, (പി​ന്നെ​യും നട​ക്കു​ന്നു; തെ​ല്ലിട നി​ശ്ശ​ബ്ദത; മധു​വി​നെ സമീ​പി​ക്കു​ന്നു; ശാ​ന്ത​വും സ്ഫു​ട​വു​മായ സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​യു​ന്നു.) അതു​കൊ​ണ്ടു് മധു, അച്ഛ​നോ​ടു് നമു​ക്കു​ള്ള കടമ നീ​യെ​ങ്കി​ലും നി​റ​വേ​റ്റ​ണം.
മധു:
ഏതു് വഴി​ക്കു്?
രഘു:
നി​ന​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ?
മധു:
ഇല്ല.
രഘു:
എങ്കിൽ കേ​ട്ടോ​ളു; എന്റെ വി​വാ​ഹ​ജീ​വി​തം പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ട​തു് എന്റെ കു​റ്റം​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മ​ല്ല; ശാ​ന്ത​യു​ടെ കു​റ്റം കൊ​ണ്ടു​മ​ല്ല; ഒരു വി​വാ​ഹം​കൊ​ണ്ടു് രണ്ടു് കു​ടും​ബ​മാ​ണു് ചേ​രു​ന്ന​തു്. അപ്പോൾ അതിലെ എല്ലാ ഘട​ക​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി​യും നല്ല​പോ​ലെ​ചി​ന്തി​ക്ക​ണം… രണ്ടു സമ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങൾ തമ്മിൽ ഇട​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴാ​ണു് ഞാൻ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ട​തു്. എനി​ക്കു​മാ​ത്രം അതി​ലൊ​ന്നും ചെ​യ്യാൻ കഴി​ഞ്ഞി്ല്ല; അതു​പോ​ലെ ശാ​ന്ത​യ്ക്കും. ഇനി​യൊ​രി​ക്ക​ലും അങ്ങ​നെ​യൊ​രു തെ​റ്റു് ആവർ​ത്തി​ക്കാ​നി​ട​വ​ര​രു​തു്.
മധു:
മനഃ​പൂർ​വം തെ​റ്റാ​രെ​ങ്കി​ലും ചെ​യ്യാ​റു​ണ്ടോ?
രഘു:
(കനത്ത സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഉണ്ടു്, നീ ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടു്.
മധു:
(അല്പം അമ്പ​ര​പ്പോ​ടെ) ഞാനോ?
രഘു:
അതെ; നീ തന്നെ. കു​ഴ​പ്പ​ങ്ങൾ കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് നീ​യെ​ന്തി​നി​തു് ചെ​യ്യ​ണം?
മധു:
എന്തു്?
രഘു:
അച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു​നി​ന്നു​ത​ന്നെ ഞാ​നെ​ല്ലാം കേ​ട്ടു. അച്ഛ​ന്റെ വേദന നീ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല.
മധു:
അച്ഛ​നെ വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ത്താൻ എനി​ക്കു​ദ്ദേ​ശ​മി​ല്ല.
രഘു:
നീ എല്ലാ​വ​രെ​യും വേ​ദ​ന​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​ണു്. നി​ന്നെ​ത്ത​ന്നെ​യും.
മധു:
ജ്യേ​ഷ്ഠ​നൊ​രു കാ​ര്യം ചെ​യ്യു​മോ?
രഘു:
എന്താ​ണു്?
മധു:
എന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഉത്ക​ണ്ഠ​പ്പെ​ടാ​തി​തി​ക്കുക.
രഘു:
(കൂ​ടു​തൽ ഗൗരവം) എന്തു്?
മധു:
ജ്യേ​ഷ്ഠ​ന​ല്ലേ അല്പ​നി​മി​ഷം മുൻപേ പറ​ഞ്ഞ​തു്, പ്രാ​യ​പൂർ​ത്തി​വ​ന്നാൽ ഏതു് ജന്തു​വും ഇണയെ തേ​ടു​മെ​ന്നു്.
രഘു:
(രൂ​ക്ഷ​മാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.)
മധു:
സമയം വന്ന​ച്ചോൾ ഞാ​നു​മ​തു് ചെ​യ്തു; അന്വേ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം ഇണയെ കണ്ടെ​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു.
രഘു:
(കൂ​ടു​തൽ ഗൗരവം) ഞാ​ന​ത​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് വന്ന​തു്.
മധു:
എന്നാ​ലി​നി ഞാ​നൊ​ന്നും പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലൊ.
രഘു:
(കൂ​ടു​തൽ ഗൗരവം) ഇനി​യാ​ണു് നീ പറ​യേ​ണ്ട​തു്.
മധു:
ജ്യേ​ഷ്ഠൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രൂ.
രഘു:
നീ മീ​നു​വി​നെ കല്യാ​ണം കഴി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു് പറയണം.
മധു:
(അല്പം പു​ച്ഛം കലർ​ന്ന ചി​രി​യോ​ടെ) കാരണം?
രഘു:
(കൂ​ടു​തൽ ഗൗരവം) കാരണം ഇനി​യും നി​ന്നെ പഠി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടോ? പാ​ടി​ല്ല; അതു​ത​ന്നെ…
മധു:
അറി​ഞ്ഞേ​ട​ത്തോ​ള​മു​ള്ള കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും എന്നെ ബാ​ധി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ല! ഞാ​ന​തി​നു് വില കല്പി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.
രഘു:
(കൂ​ടു​തൽ ഗൗരവം) നമ്മു​ടെ അച്ഛ​നു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് ഞാ​നി​തു് പറ​യു​ന്ന​തു്. (കഠി​ന​മായ ദുഃഖം) അമ്മ​യി​ല്ലാ​ത്ത നമ്മ​ളെ ക്ലേ​ശി​ച്ചു് വളർ​ത്തി എല്ലാ സ്വാ​ത​ന്ത്യ​വും അനു​വ​ദി​ച്ചു​ത​ന്നു. ഇന്നാ​ട്ടി​ലി​ന്നോ​ളം ഇങ്ങി​നെ​യൊ​ര​ച്ഛൻ മക്ക​ളെ വളർ​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വി​ല്ല… സ്നേ​ഹ​വും ശാ​ന്തി​യും നി​റ​ഞ്ഞ ഈ വീ​ട്ടിൽ ബഹ​ള​വും കണ്ണീ​രും നെ​ടു​വീർ​പ്പും ഞാൻ സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു… ഇവി​ടു​ത്തെ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ അതി​പ്പോ​ഴും തങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്നു (കൂ​ടു​തൽ വ്യ​സ​നം). സ്നേ​ഹ​സ​മ്പ​നായ അച്ഛൻ അതൊ​ക്കെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യി സഹി​ച്ചു. ഒര​ക്ഷ​രം മറു​ത്തു് പറ​യാ​തെ (തെ​ല്ലിട മൗനം; ഗൗ​ര​വ​വും ക്രോ​ധ​വും കലർ​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ). എടാ ഇനി​യും അച്ഛ​നെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കാൻ ഞാൻ അനു​വ​ദി​ക്കി​ല്ല. (ഓടി​ച്ചെ​ന്നു് മധു​വി​ന്റെ ഷർ​ട്ട് മാ​റോ​ടു് ചേർ​ത്തു​പി​ടി​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛ​നു​വേ​ണ്ടി; നമ്മു​ടെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട അച്ഛ​നു​വേ​ണ്ടി, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഭി​മാ​ന​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി; ഉം… പറയൂ… (പല്ലു​ക​ടി​ച്ചു്) വേ​ഗ​ത്തിൽ പറയൂ…
മധു:
(ഒട്ടും പരി​ഭ്ര​മി​ക്കാ​തെ രഘു​വി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കി നിൽ​ക്കു​ന്നു.)
രഘു:
(ഒന്നു കു​ലു​ക്കി) അച്ഛ​നോ​ടു് നി​ന​ക്കു് നീ​തി​ചെ​യ്യാൻ വയ്യേ?
പെ​ട്ടെ​ന്നു് ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് പതി​വു​പോ​ലു​ള്ള ശാ​ന്തി​യും അമ്പ​ര​പ്പി​ല്ലാ​യ്മ​യും.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(കട​ന്നു​വ​ന്നു് തെ​ല്ലിട സം​ശ​യി​ച്ചു​നി​ന്നു് അധി​കാ​ര​സ്വ​ര​ത്തിൽ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) രഘൂ.
രഘു:
(വി​ളി​കേ​ട്ടു് ഞെ​ട്ടി പി​ടി​വി​ടു​ന്നു. അച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കാൻ തന്റേ​ട​മി​ല്ലാ​തെ മാ​റി​നി​ല്ക്കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യും മധ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു വരു​ന്നു.)
മധു:
(അല്പം പി​ന്നോ​ട്ടു് മാ​റി​നി​ല്ക്കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(അല്പ​മൊ​രു ചി​രി​യോ​ടെ) ബല​പ​രീ​ക്ഷ​യാ​ണോ? നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഗു​സ്തി​യ​റി​യാ​മെ​ന്നു് ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ല്ല. ഗു​സ്തി​പി​ടു​ത്ത​ത്തി​ന്നു് എവി​ടേ​യും വലിയ മാർ​ക്ക​റ്റാ​ണു്. ഒരു പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി​ക്കും കി​ട്ടാ​ത്ത സ്വീ​ക​ര​ണ​മാ​ണു് മി​ക​ച്ച ഗു​സ്തി​ക്കാർ​ക്കു് ഈ ലോ​ക​ത്തി​ലെ​വി​ടെ​യും കി​ട്ടു​ന്ന​തു്… (രണ്ടു​പേ​രേ​യും മാറി മാറി നോ​ക്കു​ന്നു.)
രഘു:
(തല താ​ഴ്ത്തു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
എനി​ക്കൊ​ന്നേ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു് പറ​യാ​നു​ള്ളു. ഗു​സ്തി​യെ​ങ്കിൽ ഗു​സ്തി. അതാ​രം​ഭി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം ലോ​ക​പ്ര​ശ​സ്തി​യാർ​ജി​ക്കാൻ നി​ങ്ങൾ ശ്ര​മി​ക്ക​ണം. ഈ വീ​ടി​ന്റെ നാലു് ചു​മ​രു​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ​നി​ന്നു് ഗു​സ്തി നട​ത്തി​യാൽ കാ​ണാ​നാ​ളു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. ഒരു വയ​സ്സ​നായ അച്ഛ​നി​രു​ന്നു് കാ​ണു​മ്പോൾ നി​ങ്ങൾ​ക്കാ​വേ​ശ​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. (നട​ന്നു് മധു​വി​ന്റെ തി​രി​യു​ന്ന കസേ​ര​യിൽ ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു; ഒന്നു് തി​രി​യു​ന്നു.) ഭേഷ്! ഇതി​ലി​രു​ന്നാൽ ക്ഷ​ണ​ത്തി​ലൊ​ന്നു് ലോകം ചു​റ്റാൻ കഴി​യും. (ഒന്നു​കൂ​ടി ചു​റ്റു​ന്നു. ഇത്ത​വണ കാ​ബി​ന​റ്റി​ന​ഭി​മു​ഖ​മാ​യി ഇരി​ക്കു​ന്നു. മധു വര​ച്ചു​വെ​ച്ച ചി​ത്ര​മെ​ടു​ക്കു​ന്നു. അതു് നി​വർ​ക്കു​ന്നു.)
മധു:
(പര​വ​ശ​നും ലജ്ജി​ത​നു​മാ​വു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(കട​ലാ​സു് നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടെ​ഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു; മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​ന്നു; രഘു​വി​നെ സമീ​പി​ക്കു​ന്നു. തോളിൽ കൈ​വെ​ച്ചു് പു​തു​ക്കെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) രഘൂ.
രഘു:
(തല​യു​യർ​ത്തി നോ​ക്കു​ന്നു. കണ്ണിൽ കു​റ​ച്ചു വെ​ള്ള​മു​ണ്ടു്.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നി​ന്റെ അനുജൻ ഒരു കലാ​കാ​രൻ കു​ടി​യാ​ണു്. നി​ന​ക്ക​ത​റി​യു​ന്ന​തു് സന്തോ​ഷ​മ​ല്ലേ? (മധു വരച്ച ചി​ത്രം രഘു​വി​നും സദ​സ്യർ​ക്കും കാ​ണ​ത്ത​ക്ക​വി​ധം നി​വർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു.)
മധു:
(തല​താ​ഴ്ത്തി നി​ല്ക്കു​ന്നു.)
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(മധു​വി​നെ തി​രി​ഞ്ഞു് നോ​ക്കു​ന്നു.) കലാ​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കു് പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​മാ​ണാ​വ​ശ്യം… അതു​കൊ​ണ്ടു് ഞാ​നി​വി​ടെ നമു​ക്കൊ​ക്കെ കാണാൻ പാ​ക​ത്തി​ലൊ​രി​ട​ത്തു് തു​ക്ക​ട്ടെ. മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് മൊ​ട്ടു​സു​ചി​യെ​ടു​ത്തു് ചി​ത്രം ചു​മ​തിൽ തു​ക്കു​ന്നു. ചി​ത്ര​ത്തിൽ​ത​ന്നെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് എന്റെ മകനു് വാ​സ​ന​യു​ണ്ടു് ഇല്ലേ രഘു? (നട​ന്നു് രഘു​വി​ന്റെ സമീ​പ​ത്തേ​ക്കു് വരു​ന്നു.)
രഘു:
(ചി​ത്ര​ത്തിൽ നോ​ക്കി അസ​ഹ്യ​മായ ഭാ​വ​ത്തോ​ടെ) ഇതു് കല​യ്ക്കു​ള്ള പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​മ​ല്ല​ച്ഛാ. ഇവ​ന്റെ കൊ​ള്ള​രു​താ​യ്മ​യ്ക്കു​ള്ള പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​മാ​ണു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
ഒര​വ​ധി​വ​രെ നി​ന്റെ കൊ​ള്ള​രു​താ​യ്മ​യെ ഞാൻ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചി​ല്ലേ? ഇനി ഇവ​ന്റെ ഊഴ​മാ​ണു്.
രഘു:
ഈ വീ​ട്ടി​ലെ​ന്തോ പന്തി​കേ​ടു​ണ്ട​ച്ഛാ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
അതെ​ന്തെ​ന്നു് നി​ന​ക്കു് മന​സ്സി​ലാ​യോ?
രഘു:
ഇല്ല​ച്ഛാ… അതാ​ണു് ഞാ​നാ​ലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​തു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
വി​ഷ​മി​ക്കേ​ണ്ട, ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം. മറ്റു പല വീ​ടു​ക​ളി​ലു​ള്ള സമ്പ്ര​ദാ​യം ഇവി​ടെ​യി​ല്ല. എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ഇവിടെ മക്കൾ തട​വു​കാ​ര​ല്ല.
രഘു:
മക്ക​ളി​വി​ടെ നി​യ​ന്ത്ര​ണ​മി​ല്ലാ​ത്ത മനു​ഷ്യ​രാ​ണു്.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
എവി​ടേ​യും അങ്ങി​നെ​യാ​ണു്. പക്ഷേ, മറ്റു​ള്ള സ്ഥ​ല​ത്തു് അതി​ങ്ങ​നെ പു​റ​ത്തു​കാ​ണി​ല്ല. അവിടെ ഭീ​ഷ​ണി​യും സമ്മർ​ദ്ദ​വു​മു​ണ്ടാ​വും. ഇവിടെ സമാ​ധാ​നം വേ​ണ​മെ​ന്നു് ഞാ​നാ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു. അതു​കൊ​ണ്ടു് നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ പി​രി​ഞ്ഞു പോ​യി​ല്ല. ഭീ​ഷ​ണി​യും സമ്മർ​ദ്ദ​വു​മു​ള്ള സ്ഥ​ല​ത്തു് മക്കൾ അച്ഛ​ന്മാ​രെ പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​കും.
രഘു:
അടു​ത്തു​നി​ന്നു് ദ്രോ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തി​ലും ഭേദം പി​രി​ഞ്ഞു് പോ​ക​ല​ല്ലേ?
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നി​ന​ക്ക​ങ്ങി​നെ തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടോ?
രഘു:
ഇല്ല​ച്ഛാ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
മതി, ഞാൻ ജയി​ച്ചു. എന്റെ പരീ​ക്ഷ​ണം ജയി​ച്ചു. (തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു്) മധൂ!
മധു:
അച്ഛാ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
നി​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശം ഇവിടെ എല്ലാ​വ​രും അറി​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. അച്ഛ​നെ​ന്ന നി​ല​യിൽ എനി​ക്കി​താ​ണു് നി​ന്നോ​ടു് പറ​യാ​നു​ള്ള​തു്. നീ​യൊ​രു പെണ്‍കു​ട്ടി​യെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു് തെ​റ്റ​ല്ല. നീ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യ​ല്ലേ ചെ​യ്ത​തു്? ദ്രോ​ഹി​ക്കു​ക​യ​ല്ല​ല്ലോ… സ്നേ​ഹി​ച്ച​തോ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തോ തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ പറ​യി​ല്ല. എന്ന​ല്ല, ഭാ​ര്യ​യെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ഒരു പെണ്‍കു​ട്ടി​യെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തോ​ടെ നി​ന്റെ ചുമതല അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നി​ല്ല, നി​ങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും എന്റെ മക്ക​ളെ​ന്ന നി​ല​യിൽ എല്ലാ​വ​രേ​യും സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും ഒന്നി​നേ​യും വെ​റു​ക്കാ​തി​തി​ക്കു​ക​യും വേണം. (രഘു​വും മധു​വും അറി​യാ​തെ അച്ഛ​നെ സമീ​പി​ക്കു​ന്നു.) ഒരു കാ​ര്യം​കൂ​ടി നി​ന്റെ ഈ പുതിയ ബന്ധം ഇപ്പോ​ഴു​ള്ള കലഹം വർ​ദ്ധി​ക്കാ​നി​ട​യാ​ക്ക​രു​തു്. കൂ​ട്ടു​കെ​ട്ടു​ക​ളും ബന്ധ​ങ്ങ​ളും സമാ​ധാ​നം വളർ​ത്താ​നു​മു​ള്ള​താ​വ​ണം. അറ്റു​പോയ സ്നേ​ഹ​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളെ അതു് കു​ൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്ക​ണം…
മധു:
(വി​കാ​ര​വാ​യ്പോ​ടെ വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) അച്ഛാ.
ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:
(മധു​വി​ന്റെ തലയിൽ തൊ​ട്ടു​ഴി​യു​ന്നു. സ്നേ​ഹ​വാ​യ്പോ​ടെ രഘു​വി​നെ നോ​ക്കു​ന്നു.) എല്ലാ​വ​രേ​യും സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കൂ! ഈ വിഷമം പരി​ഹ​രി​ക്കാ​നു​ള്ള മാർഗം അതാ​ണു്.

—യവനിക—

Colophon

Title: Puthiya thettu (ml: പുതിയ തെ​റ്റു്).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, പുതിയ തെ​റ്റു്, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 13, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Woman Walking in an Exotic Forest, an oil on canvas painting by Henri Rousseau (1844–1910). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.