നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റെ വീടു്.

രണ്ടാം​രം​ഗ​ത്തിൽ കണ്ട സ്ഥ​ലം​ത​ന്നെ. സമയം ഉച്ച​തി​രി​ഞ്ഞു് നാ​ലു​മ​ണി. കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ, കൈയിൽ ഏതാ​നും കളി​ക്കോ​പ്പു​ക​ളും വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു് പരു​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു. ചു​റ്റും നോ​ക്കി വി​ളി​ക്കു​ന്നു…

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

മീനു… മോളേ, മീനു…

മീനു:

(അക​ത്തു​നി​ന്നു്) എന്താ​മ്മേ.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

ഇവിടെ വാ.

മീനു:

(ബദ്ധ​പ്പെ​ട്ടു് വന്നു്) എന്തി​നാ​മ്മേ വി​ളി​ച്ച​തു്?

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

(കളി​ക്കോ​പ്പു​കൾ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ചു്) നീ​യി​തൊ​ക്കെ എവി​ടേ​ങ്കി​ലും ഒന്നൊ​ളി​പ്പി​ച്ചു വെ​ക്കൂ…

മീനു:

ഇതെ​ന്തി​ന​മ്മേ ഒളി​പ്പി​ച്ചു​വെ​ക്കു​ന്ന​തു്?

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

ആ ദു​ഷ്ടൻ വന്നു് മോനെ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യ​തിൽ​പ്പി​ന്നെ ഈ കളി​ക്കോ​പ്പു​ക​ളും വെ​ച്ചു് കര​ഞ്ഞ​ഞ്ഞോ​ണ്ടി​രി​ക്ക്യ​ല്ലേ. അവളു് കു​ളി​ക്കാ​റു​ണ്ടോ? ഉണ്ണാ​റു​ണ്ടോ? ഇതു് കാ​ണു​ന്തോ​റും അവൾ​ക്കു് സങ്ക​ടം വർ​ദ്ധി​ക്ക്യാ.

മീനു:

ഇതു കാ​ണാ​ഞ്ഞാ​ലാ​വും ഏട്ട​ത്തി​ക്കു് സങ്ക​ടം വർ​ദ്ധി​ക്ക്യാ.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

പറ​യു​ന്ന​തൊ​ന്ന​ത​നു​സ​രി​ക്കൂ നീ. എന്തൊ​രാ​പ​ത്താ​ണു് ഈ കു​ടും​ബ​ത്തി​നു് വന്നു​ചേർ​ന്ന​തു്.

മീനു:

ആ ആപ​ത്തു് അമ്മ പെ​രു​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

പറ​യു​ന്ന​ത​നു​സ​രി​ക്ക്യോ നീ… അവൾ കു​ളി​മു​റി​യിൽ പോയ സമയം നോ​ക്കി ഞാ​നി​തെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു പോ​ന്ന​താ.

മീനു:

അമ്മേ ഈ കളി​ക്കോ​പ്പു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടാ ഏട്ട​ത്തി​ക്കു് ഭ്രാ​ന്തെ​ടു​ക്കാ​ത്ത​തു്.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

നി​ന്റെ കണ്ടു​പി​ടു​ത്തം! ഇതും​വെ​ച്ചി​രു​ന്നാൽ അവൾ ഉരു​മ്മി​യു​രു​കി മരി​ക്കും.

മീനു:

അമ്മ വേ​ണ്ടാ​ത്ത​തി​നൊ​ന്നും പോ​ണ്ടാ. അത​വി​ടെ​ത്ത​ന്നെ വെ​ച്ചേ​ക്കൂ. (അക​ത്തു​നോ​ക്കി പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു്) അതാ ഏട്ട​ത്തി ഇങ്ങോ​ട്ടു് വരു​ന്നു​ണ്ടു്.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

(എന്തു് ചെ​യ്യു​ണ​മെ​ന്ന​റി​യാ​തെ വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്നു.) വല​ഞ്ഞ​ല്ലോ ആക​പ്പാ​ടെ. ഇതിനി അവളെ കാ​ണി​ച്ചാൽ പറ്റി​ല്ല​ല്ലോ. (എല്ലാം​കൂ​ടി വാരി മേ​ശ​യി​ലി​ട്ട​ട​ച്ചു്, ഒന്നും അറി​യാ​ത്ത മട്ടിൽ നി​ല്ക്കു​ന്നു.)

മീനു:

അമ്മേ, ഇതാ​പ​ത്തി​നാ​ണു്.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

നി​ന്നോ​ടാ മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്.

ശാന്ത കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. കു​ടു​തൽ ചട​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. മു​ഖ​ത്തു് നി​രാ​ശ​യും വ്യ​സ​ന​വും നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു. ആ കണ്ണു​കൾ പരി​ഭ്രാ​ന്ത​മാ​യി എന്തോ തേ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കട​ന്നു​വ​ന്ന​തും കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ​യു​ടെ​യും മീ​നു​വി​ന്റെ​യും മു​ഖ​ത്തു് മാറി മാറി തു​റി​ച്ചു് നോ​ക്കു​ന്നു.

ശാന്ത:

അമ്മേ, ഞാ​നി​നി അധികം ജീ​വി​ക്കി​ല്ല… പി​ന്നെ എന്തി​നെ​ന്നെ കൊ​ല്ലു​ന്നു.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

(ഒര​പ​രാ​ധി​യെ​പ്പോ​ലെ അടു​ത്തേ​ക്കു വന്നു്) നി​ന്നെ കൊ​ല്ലു​ന്നോ മോളേ, ആരു് കൊ​ല്ലു​ന്നു?

ശാന്ത:

നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രും​കു​ടി എന്നെ കൊ​ല്ലു​ന്നു.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

നീ​യെ​ന്തൊ​ക്ക്യാ ഈ പറ​യു​ന്ന​തു്?

ശാന്ത:

(മീ​നു​വി​നോ​ടു്) മീനു നീയും എന്നെ കൊ​ല്ലാൻ സഹാ​യി​ക്ക്യാ​ണോ? ആണോ മീനു?

മീനു:

ഇല്ലേ​ട്ട​ത്തി, ഞാ​നൊ​ന്നും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല.

ശാന്ത:

എനി​ക്ക​റി​യാം നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​രും​കൂ​ടി എന്തൊ​ക്ക്യൊ ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടു്. (തൊ​ണ്ട​യി​ട​റി) എന്റെ മകനെ നി​ങ്ങ​ളെ​നി​ക്കു് തരു​ന്നി​ല്ല… എന്നാൽ അവ​ന്റെ കളി​ക്കോ​പ്പെ​ങ്കി​ലും എനി​ക്കു് തന്നു​ടെ… ഏ? ഏ? (കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ​യോ​ടു്) പറയൂ അമ്മേ, എന്നെ എന്തി​നി​ങ്ങ​നെ കൊ​ല്ലു​ന്നു?

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

ഈശ്വ​രാ, ഞാ​നൊ​ന്നും വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടു് ചെ​യ്ത​ത​ല്ലേ? എന്റെ മോ​ളി​ങ്ങ​നെ​യാ​യാൽ എനി​ക്കെ​ന്താ ഒരു സുഖം. ഇതൊ​ക്കെ ഒന്നു മറ​ക്കൂ മോളേ.

ശാന്ത:

എവിടെ എന്റെ മോ​ന്റെ കളി​ക്കോ​പ്പു് നി​ങ്ങ​ളാ​ദ്യം അവനെ പി​ടി​ച്ചു​പ​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. പി​ന്നെ അതും നശി​പ്പി​ച്ചു. പറയു അമ്മേ! എവിടെ എന്റെ മോ​ന്റെ കളി​ക്കോ​പ്പു്?

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

നീ കു​ളി​ച്ചു് ഊണു​ക​ഴി​ക്ക്യോ?

ശാന്ത:

അമ്മ അതെ​നി​ക്കു തരൂ… എന്നെ ഇങ്ങ​നെ കൊ​ല്ല​രു​ത​മ്മേ.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

മോളേ ഇതൊ​ക്കെ ഞങ്ങ​ളാ​രും വരു​ത്തീ​ട്ടു് വന്ന​ത​ല്ല​ല്ലോ…

ശാന്ത:

അമ്മ തരി​ല്ലേ? തരി​ല്ലേ അമ്മേ. കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ; നീ​യൂ​ണു് കഴി​ക്ക്യോ?

ശാന്ത:

(മീ​നു​വി​നോ​ടു് ഒരു കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ) മീനു, നീ​യെ​ന്റെ അനി​യ​ത്തി​യ​ല്ലേ? അല്ലേ മീനു. നീയും എന്നെ കൊ​ല്ലാൻ പു​റ​പ്പാ​ടാ​ണോ? പറയൂ മോളേ, നി​ന്റെ ഏട്ട​ത്തി​യെ നീ കൊ​ല്ലാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചോ?

മീനു:

(വല്ലാ​ത്ത അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടെ) അങ്ങു് കൊ​ടു​ക്കൂ അമ്മേ അതു്. ഉം (ഓടി​ച്ചെ​ന്നു് മേ​ശ​യിൽ​നി​ന്നു് കളി​ക്കോ​പ്പു​കൾ വാരി പു​റ​ത്തി​ടു​ന്നു.)

ശാന്ത:

(ആർ​ത്തി​യോ​ടെ ഓടി​ച്ചെ​ന്നു് അതു വാരി മാ​റോ​ട​ണ​യ്ക്കു​ന്നു. അല്പ​നേ​രം അങ്ങി​നെ​നി​ന്നു് ആശ്വാ​സം കൊ​ള്ളു​ന്നു.) ഓ! ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു ചതി​ച്ചെ​ന്നു്… പതു​ക്കെ തി​രി​ഞ്ഞു പു​റ​ത്തേ​ക്കു് നട​ക്കു​ന്നു.

മീനു:

(പി​ന്നാ​ലെ ചെ​ന്നു്) ഏട്ട​ത്തീ!

ശാന്ത:

(ഉറ​ക്ക​ത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ) ഏ? എന്താ?

മീനു:

ഏട്ട​ത്തി എന്റെ കൂടെ വരൂ.

ശാന്ത:

എങ്ങ​ട്ടു്?

മീനു:

എങ്ങ​ട്ടാ​യാ​ലും ഏട്ട​ത്തി​ക്കു് എന്റെ കുടെ വന്നു​കൂ​ടെ?

ശാന്ത:

ഓ! വരാം (തല കു​ലു​ക്കു​ന്നു.)

മീനു:

(മുൻ​പിൽ കട​ന്നു് അക​ത്തേ​ക്കു നട​ക്കു​ന്നു)

ശാന്ത:

(നി​ന്ന​നി​ല​യിൽ അന​ങ്ങാ​തെ) അങ്ങ​ട്ടാ​ണോ?

മീനു:

അതെ വരൂ.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

(അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു്) അതെ മോളെ, നീ ചെ​ന്നു് കു​ളി​ച്ചു് ഊണു് കഴി​ക്കൂ. എത്ര ദി​വ​സ​മാ​യി നീ​യൊ​ന്നു ഉണ്ടി​ട്ടു്.

മീനു:

വരൂ ഏട്ട​ത്തി.

ശാന്ത:

വേണ്ട മീനൂ, നമു​ക്ക് വേറെ എങ്ങ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും പോകാം. ഇവിടെ വേണ്ട. ഇതു് നര​കാ​ണു്. നരകം! ഇവിടെ കഴി​ച്ചു കൂ​ട്ടാൻ വയ്യ.

മീനു:

(തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു്) എങ്ങ​ട്ടു് പോ​കാ​നേ​ട്ട​ത്തീ?

ശാന്ത:

എങ്ങോ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും. എനി​ക്കി​വി​ടെ ഒരു നി​മി​ഷം പാർ​ക്കാൻ വയ്യ. ശ്വാ​സം മു​ട്ടു​ന്നു. മീനു ശ്വാ​സം മു​ട്ടി മു​ട്ടി ഞാൻ മരി​ക്കും.

മീനു:

(പതു​ക്കെ പി​ന്നിൽ കൈ​ചേർ​ത്തു് തള്ളി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ഏട്ട​ത്തീ അക​ത്തേ​ക്കു് നട​ക്കു. കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു് നമു​ക്കെ​വി​ടെ വേ​ണ​ന്നി​ച്ചാൽ പോകാം.

ശാന്ത:

നേ​രാ​യി​ട്ടും പോ​വ്വ്വോ?

മീനു:

പോവും.

ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​യൊ​രു ശബ്ദം കേൾ​ക്കു​ന്നു. നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റെ ശബ്ദ​മാ​ണ​തു്.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

എവിടെ? എന്റെ തോ​ക്കെ​വി​ടെ?

ശാ​ന്ത​യൊ​ഴി​ച്ചു് എല്ലാ​വ​രും ഞെ​ട്ടി​ത്തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു. ശാന്ത കളി​ക്കോ​പ്പു​കൾ മാ​റോ​ട​ണ​ച്ചു​പി​ടി​ച്ചു് കു​ഞ്ഞി​നെ താ​ലോ​ലി​ക്കു​മ്പോ​ലെ താ​ലോ​ലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഒന്നും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ പതു​ക്കെ അക​ത്തേ​ക്കു് കട​ന്നു പോ​കു​ന്നു.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ ദു​ശ്ശാ​സ​ന​നെ​പ്പോ​ലെ അല​റി​ക്കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

(മീ​നു​വി​നെ പി​ടി​ച്ചു് തള്ളി) അക​ത്തു് പോവൂ മോളേ.

മീനു:

എന്തി​ന​മ്മേ?

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

അച്ഛ​നാ​ണാ​വ​രു​ന്ന​തു്.

മീനു:

അതി​നു് ഞാൻ ഓടി​പ്പോ​ണോ? ഞാൻ പോ​വി​ല്ല. ഇവിടെ നി​ല്ക്കും. (ഉറ​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്നു.)

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റെ അലർ​ച്ച​യ്ക്കു് പി​ന്നാ​ലെ വേ​ഷ​വും പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അങ്ങേ​യ​റ്റം കലി​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. വന്ന ഉടനെ കൈ​യി​ലു​ള്ള ശീ​ല​ക്കുട ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു് വലി​ച്ചെ​റി​യു​ന്നു. കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ അമ്പ​ര​ക്കു​ന്നു.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

എവിടെ? എവി​ടെ​യെ​ന്റെ തോ​ക്കു്? എവി​ടെ​യെ​ന്നാ ചോ​ദി​ച്ച​തു്.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

ഏന്തൊ​ക്ക്യാ ഈ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു്?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ത്ത​രാം സക​ല​തി​നേം വെ​ടി​വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഈ വീ​ട്ടി​നു് ഞാ​നി​ന്നു് തീ​കൊ​ളു​ത്തും.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

കുറെ ഭേദം അതാ​ണു്. ഇങ്ങ​നെ ജീ​വി​ച്ച​തു് മതി.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

മതി​യാ​ക്കി​ത്ത​രാം. ഒന്നി​നേം ബാ​ക്കി​വെ​ക്കാ​തെ ഞാ​നി​ന്നു കൊ​ല്ലും.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

എന്തി​നേ ഇങ്ങ​നെ മേ​ലോ​ട്ടും കീ​ഴോ​ട്ടും ചാ​ടു​ന്ന​തു്?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ഏ? ഏ? ചോ​ദി​ക്കൂ നി​ന്റെ മോ​ളോ​ടു് ചോ​ദി​ക്കൂ. ആ ഓമ​ന​പ്പു​ത്രി​യോ​ടു് ചോ​ദി​ക്കൂ.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

വെ​ടി​വെ​ക്കാ​നും കൊ​ല്ലാ​നും മറ്റും അവ​ളെ​ന്താ കു​റ്റം ചെ​യ്ത​തു്. ഏ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

നി​ന്റെ മക്ക​ളു് കു​റ്റ​മ​ല്ലാ​ത്ത​തു് വല്ല​തും ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടോ? (മീ​നു​വി​നെ രൂ​ക്ഷ​മാ​യി നോ​ക്കി) ഇവിടെ വാടി ഇവിടെ വാ.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

ഇതാ അവളെ തല്ല്വേം മറ്റും ചെ​യ്യ​രു​തേ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

തള്ളേ തല്ലി​യാ​ലൊ​ന്നും അവളു് പഠി​ക്കി​ല്ല. അവളെ ഞാ​നി​ന്നു് കൊ​ല്ലും.

മീനു:

(അടു​ത്തേ​ക്കു് വരു​ന്നു.)

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

(നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റേ​യും മീ​നു​വി​ന്റേ​യും നടു​വി​ലേ​ക്കു വന്നു്) മോളേ, നീ​യ​ക​ത്തേ​ക്കു് പൊ​യ്ക്കോ​ളൂ.

മീനു:

അച്ഛ​നെ​ന്തി​നേ വി​ളി​ച്ച​തെ​ന്നു് ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(പരി​ഹാ​സ​സ്വ​ര​ത്തിൽ) എന്റെ പൊ​ന്നു​മോ​ളെ കണ്ടു് സന്തോ​ഷി​ക്കാൻ… (പല്ലു​ക​ടി​ച്ചു്) നി​ന്നോ​ടെ​ന്തേ ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്.

മീനു:

അച്ഛ​നെ​ന്തേ പറ​ഞ്ഞ​തു്?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

പെ​ണ്ണി​നു് ഉശി​രു​ണ്ട​ല്ലൊ. കാ​ട്ടി​ത്ത​രാം ഞാൻ. നീ തോ​ന്ന്യാ​സം കാ​ട്ട​രു​തെ​ന്നു് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലേ?

മീനു:

ഞാ​നൊ​ന്നും തോ​ന്ന്യാ​സം കാ​ട്ടീ​ട്ടി​ല്ല.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ഇല്ലേ? കാ​ട്ടീ​ട്ടി​ല്ലേ? നി​ന്റെ ഏട്ട​ത്തീ​ടെ വഴി​ക്കു് നീ പോവാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ നി​ന്നെ ഞാൻ കൊ​ല്ലു​മെ​ന്നു് പഠ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലെ?

മീനു:

പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ആഹാ! നീ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നോ? എന്തേ നീ​യെ​ന്നി​ട്ടു് കാ​ട്ടി​യ​തു്?

മീനു:

ഞാൻ എന്തേ കാ​ട്ടി​യ​തെ​ന്നു് അച്ഛൻ​ത​ന്നെ പറയൂ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

എടീ ഒരു​ത്തി ഇവിടെ അനാ​ഥ​പ്രേ​ത​മാ​യി​ട്ടു് കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു് നീ കണ്ടി​ല്ലേ? ഒരാ​ണും പെ​ണ്ണും കെ​ട്ട​വൻ അവളെ വശീ​ക​രി​ച്ചു് നശി​പ്പി​ച്ചു. അതു് കണ്ടു​കൊ​ണ്ട​ല്ലേ നീയും ഈ അവി​വേ​ക​ത്തി​നു് പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തു്.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

അവ​ളെ​ന്ത​വി​വേ​ക​ത്തി​നാ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​തു്?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

അവ​ളോ​ടു് ചോ​ദി​ക്കൂ.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

വല്ല​വ​രും വല്ല​തും പറ​യു​ന്ന​തു​കേ​ട്ടു് ചാ​ടി​ക്ക​ളി​ക്ക​ണോ? (മീ​നു​വി​നോ​ടു് എന്താ മോളേ ഇപ്പ​റ​യു​ന്ന​തു്. നി​ന​ക്കു വല്ല​തും അറിയോ?)

മീനു:

അറി​യും അമ്മേ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

അ: കേ​ട്ടി​ല്ലേ? എന്താ​ടീ പറ. കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ: നി​ങ്ങൾ കേ​ട്ട​തെ​ന്താ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

എനി​ക്ക​തു് വി​ചാ​രി​ക്കു​മ്പോൾ കലി കേ​റു​ന്നു. ഇവൾ ആ ദു​ഷ്ട​ന്റെ അനി​യ​നി​ല്ലേ വേ​റൊ​രു തണ്ടു​ത​പ്പി?

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

ആരു് മധുവോ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

അതെ, അവൻ തന്നെ ആ കഴു​ത​ത​ന്നെ. ഇവ​ള​വ​ന്റെ വല​യി​ലും പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

ഈശ്വ​രാ എന്തൊ​ക്കെ​യാ​ണീ കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു്. ആപ​ത്തി​നു് മേലേ ആപ​ത്തു്. ഇതു് സത്യാ​ണോ? മോളേ?

മീനു:

അതെ അമ്മെ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ഫൂ! വാ​യ​ട​ക്കു്! എന്റെ ജീ​വ​നു​ള്ള​പ്പോൾ ഞാ​ന​തു് സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല.

മീനു:

സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തൊ​രു കു​റ്റ​മാ​ണോ അച്ഛാ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

കൊ​ല്ലു​ന്ന​തും ഒരു കു​റ്റ​മ​ല്ല. നി​ന്നെ ഞാൻ കൊ​ല്ലും.

മീനു:

അച്ഛൻ കൊ​ന്നോ​ളു.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

നി​ന്റെ സമ്മ​തം ഇല്ലാ​ഞ്ഞി​ട്ട​ല്ല. എടീ നി​ന്നോ​ടു് ഞാ​നൊ​രു പ്രാ​വ​ശ്യം​കു​ടി പറ​യു​ന്നു നീ​യ​വ​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല.

മീനു:

അച്ഛാ ഞാൻ വി​വാ​ഹം വേ​ണ​മെ​ന്നു് പറ​യു​ന്നി​ല്ല.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

നീ​യെ​ന്നെ അനു​സ​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് നല്ല​തു്. നീ അവനെ സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല.

മീനു:

അച്ഛ​ന​തു് പറ​യ​രു​തു്. സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തി​ലെ​ന്താ​ണു് തെ​റ്റു്? നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:എന്തെ​ടി പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഏ… ഏ? (പാ​ഞ്ഞ​ടു​ക്കു​ന്നു തല്ലു​ന്നു.)

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

എനി​ക്കി​തൊ​ന്നും കാണാൻ വയ്യെ. അക​ത്തേ​ക്കു് പൊ​യ്ക്കോ​ളു മോളേ. (തള്ളി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു.)

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(ദേ​ഷ്യം സഹി​ക്കാ​തെ) എവിടെ എന്റെ തോ​ക്കു്, അവളെ കൊ​ന്നി​ട്ടി​ന്നു കാ​ര്യം. (ഓടി പത്താ​യ​പ്പു​ര​യു​ടെ അക​ത്തേ​ക്കു് കേ​റു​ന്നു.)

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

(മീ​നു​വി​നെ തള്ളി​ക്കൊ​ണ്ടു്) അക​ത്തു​ചെ​ന്നു് എവി​ടെ​ങ്കി​ലും ഒളി​ച്ചോ​ളൂ… ദേ​ഷ്യം പി​ടി​ച്ചാൽ അച്ഛ​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം അറി​യി​ല്ലേ?

മീനു:

എന്നെ കൊ​ന്നോ​ട്ടെ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റെ അട്ട​ഹാ​സം പത്താ​യ​പ്പു​ര​യിൽ​നി​ന്നു കേൾ​ക്കു​ന്നു.

കല്യാ​ണി​ക്കൂ​ട്ടി​യ​മ്മ:

(പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു്) അതാ തോ​ക്കും​കൊ​ണ്ടാ​ണു് വരു​ന്ന​തു്! ഇതൊ​ക്കെ കാ​ണാ​നും അനു​ഭ​വി​ക്കാ​നും യോഗം വന്ന​ല്ലോ. നട​ക്കൂ! അക​ത്തേ​ക്കു്. (ബലം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് തള്ളി അക​ത്തേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു. അക​ത്തു​നി​ന്നു് വാ​തി​ല​ട​ച്ചു് സാ​ക്ഷ​യി​ടു​ന്നു.)

(നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ തോ​ക്കും​കൊ​ണ്ടു് പത്താ​യ​പ്പു​ര​യിൽ​നി​ന്നു് പു​റ​ത്തേ​ക്കു ചാ​ടു​ന്നു. വാ​തി​ലി​നു​നേ​രെ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ അത​ട​ച്ചു് സാ​ക്ഷ​യി​ട്ട​തു​ക​ണ്ടു് കൂ​ടു​തൽ ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു. വാ​തി​ലി​ന്നി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അല​റു​ന്നു.) ഉം! തു​റ​ക്കാൻ, ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ചവു​ട്ടി​പ്പൊ​ളി​ക്കും. ഉം! തു​റ​ക്കാൻ. (പി​ന്നേ​യും ഇടി​ക്കു​ന്നു.) ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് കട​ന്നു​വ​രു​ന്നു. നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ​യാ​കർ​ഷി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി ചു​മ​യ്ക്കു​ന്നു. നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ ചുമ കേ​ട്ടു് തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​നെ​ക്ക​ണ്ടു് ആദ്യം അമ്പ​ര​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് ആ അമ്പ​ര​പ്പു മാറി, ശു​ണ്ഠി​യും അവ​ജ്ഞ​യും മു​ഖ​ത്തു് നി​ഴ​ലി​ക്കു​ന്നു. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കി ചി​രി​ക്കു​ന്നു. നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ മുഖം തി​രി​ക്കു​ന്നു. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​ന്നു. ഒരു കസേര അല്പം മു​ന്നോ​ട്ടു് വലി​ച്ചി​ട്ടു് അതി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ അസ​ഹ്യ​മാ​യ​വി​ധം നോ​ക്കു​ന്നു. ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ അങ്ങ​ട്ടു​മി​ങ്ങ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്നു.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

(സ്നേ​ഹാ​ദ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടെ) എന്താ മേ​ന്നേ ഇതു്?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു് രൂ​ക്ഷ​മാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.) ഇതോ? മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ? തോ​ക്കു്!

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

അത്ര​മാ​ത്രം മന​സ്സി​ലാ​യി.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

അതി​ല​പ്പു​റ​വും മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണോ?

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

വേണം.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ഇതി​ന്റെ പ്ര​യോ​ജ​ന​മാ​ണോ മന​സ്സി​ലാ​ക്കേ​ണ്ട​തു്?

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

അതെ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ഇതു​വ​രെ മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഇനി​യ​തു് മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

(അല്പ​മൊ​രു ചി​രി​യോ​ടെ) ഇല്ല, എനി​ക്കു് തോ​ക്കി​ന്റെ പ്ര​യോ​ജ​നം മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

അതു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​റ്റ​മ​ല്ല.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

പി​ന്നെ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ഇതു മനു​ഷ്യ​രു​ടെ ആയു​ധ​മാ​ണു്.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ഞാൻ മനു​ഷ്യ​ന​ല്ലെ​ന്നോ? (നേ​രി​യ​ചി​രി) അങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കിൽ അങ്ങ​നെ. മനു​ഷ്യർ​ക്കു് ഇത​ത്ര​മേൽ ഒഴി​ച്ചു​കൂ​ടാ​ത്ത​താ​ണോ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

മൃ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കാ​യു​ധം വേണ്ട. അവ​യ്ക്കു് കൊ​മ്പും നഖവും തേ​റ്റ​യു​മൊ​ക്കെ ദൈ​വം​ത​ന്നെ കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

അപ്പോൾ, മൃ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു് കൊ​മ്പും നഖവും തേ​റ്റ​യു​മു​ള്ള​തി​ന്നു് പക​ര​മാ​ണോ മനു​ഷ്യർ​ക്കീ തോ​ക്കു്?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.)

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

തോ​ക്കു​ണ്ടാ​യാൽ മനു​ഷ്യൻ മൃ​ഗ​ത്തി​നു് സമ​മാ​യി, എന്നു​വെ​ച്ചാൽ തു​ല്യ​മാ​യി, എന്ന​ല്ലേ നി​ങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞ​തു്? (ഒന്നു കൂടി ഭം​ഗി​യാ​യി ചി​രി​ച്ചു് ശബ്ദം മയ​പ്പെ​ടു​ത്തി ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.) അലോ​ഗ്യം തോ​ന്ന​രു​തു്; നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ എന്തി​നേ ഇപ്പോൾ മൃ​ഗ​ത്തി​നു് തു​ല്യ​മാ​യ​തു്?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(അക​ത്തു​ള്ള നീ​ര​സ​വും വെ​റു​പ്പും മു​ഴു​വൻ പു​റ​ത്തു​കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു്) ഞാൻ മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളെ കൊ​ല്ലാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

ഈ വീ​ട്ടിൽ മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടോ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ഉള്ള​തെ​ല്ലാം മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

എന്നാൽ അവ​രു​ടെ കൈ​യി​ലെ​ല്ലാം ഓരോ തോ​ക്കുു കാ​ണു​മ​ല്ലോ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

തോ​ക്കോ, വാളോ എന്തു് കണ്ടാൽ നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ന്തു വേണം? നി​ങ്ങ​ളെ​ന്തി​നി​വി​ടെ വന്നു, അതു പറയൂ.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

നി​ങ്ങ​ളെ കാണാൻ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ആവ​ശ്യം?

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

പല​തു​മു​ണ്ടു്.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

വേഗം പറ​ഞ്ഞു​തീർ​ക്കൂ.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

ഇങ്ങി​നെ ക്ഷോ​ഭി​ച്ചു് ആയു​ധ​വു​മേ​ന്തി നി​ല്ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടു് വല്ല​തും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് കാ​ര്യ​മു​ണ്ടോ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ഇല്ലെ​ങ്കിൽ വേണ്ട.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

ആദ്യം ആ ക്ഷോ​ഭം കു​റ​ച്ചൊ​തു​ക്കൂ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

സാ​ധ്യ​മ​ല്ല.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

പി​ന്നെ ആയുധം ഉപേ​ക്ഷി​ക്കൂ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

എന്നി​ട്ടു് കീ​ഴ​ട​ങ്ങു​ക​യോ?

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

ആയുധം ഉപേ​ക്ഷി​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് കീ​ഴ​ട​ങ്ങാ​ന​ല്ല. ആയുധം ഒരു ഭീ​ഷ​ണി​യാ​ണു്. ആ ഭീ​ക്ഷ​ണി ഉപേ​ക്ഷി​ക്കാ​നേ പറ​ഞ്ഞു​ള്ളു.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

സാ​ധ്യ​മ​ല്ല. ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്താ​തെ ഇവിടെ ജീ​വി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

(എഴു​ന്നേ​റ്റു് നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റെ അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു്) ഇതി​ലും വലി​യൊ​രു തോ​ക്കു് എന്റെ കൈ​യി​ലു​ണ്ടാ​യാൽ വലിയ ഭീഷണി എന്റേ​താ​യി​ല്ലേ? അപ്പോൾ ആയു​ധ​ത്തി​നു് ശക്തി​യു​ണ്ടെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തു് വെ​റു​തെ​യ​ല്ലേ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത മട്ടിൽ) എന്തു്?

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

വലിയ ആയു​ധ​മെ​വി​ടെ​യു​ണ്ടോ, കൂ​ടു​തൽ ആയു​ധ​മെ​വി​ടെ​യു​ണ്ടോ ജയം അവി​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കും.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

നി​ങ്ങ​ളെ​ന്നെ വാ​ദി​ച്ചു് ജയി​ക്കാൻ വന്ന​താ​ണോ?

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

അല്ല.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

എന്നാൽ മി​ണ്ടാ​തെ കട​ന്നു​പോ​യ്ക്കോ​ളൂ. ഇതെ​ന്റെ കു​ടും​ബ​കാ​ര്യ​മാ​ണു്. ഇതിൽ പു​റ​മേ​യു​ള്ള​വർ​ക്കു് കൈ​യി​ടേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

കു​ടും​ബ​ത്തു് വെ​ട്ടി​ക്കൊ​ല​യും വെ​ടി​വെ​പ്പും നട​ക്കു​മ്പോൾ പു​റ​മ​മ​യു​ള്ള​വർ കൈയും കെ​ട്ടി നോ​ക്കി​നി​ല്ക്ക​ണോ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

വേ​ണ്ടി​വ​രും.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

രാ​ജ്യ​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ​ക്കൂ​ടി ഇന്ന​തു് പതി​വി​ല്ല; ഇക്കാ​ല​ത്തു് തോ​ന്നു​മ്പോ​ലെ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കാൻ ആർ​ക്കും അധി​കാ​ര​മി​ല്ല…

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

അധി​കാ​ര​മു​ണ്ടോ ഇല്ല​യോ എന്നു് ഞാ​നൊ​ന്നു നോ​ക്ക​ട്ടെ.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

അതി​രി​ക്ക​ട്ടെ… ആയു​ധം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ജയം മനു​ഷ്യ​ന്റേ​ത​ല്ലെ​ന്നു് നി​ങ്ങൾ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നോ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​നു് സമ്മ​തം മുളാൻ വേറെ ആളെ അന്വേ​ഷി​ച്ചോ​ളൂ.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

ഈ തോ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​ട്ടും നി​ങ്ങൾ​ക്കു് കണ​ക്കി​ലേ​റെ ശു​ണ്ഠി​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടും, ഉതു​വ​രെ നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ന്തു് നേടാൻ കഴി​ഞ്ഞു?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(കല​ശ​ലായ ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ നോ​ക്കു​ന്നു.)

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

കു​ടും​ബം​ഗ​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലും ജയി​ക്കാൻ നി​ങ്ങൾ​ക്കു് കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലേ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(കലി​തു​ള്ളി) എങ്ങ​നെ കഴി​യും? നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വർ ഗു​രു​ത്വ​വും മര്യാ​ദ​യു​മി​ല്ലാ​ത്ത ആൺ​മ​ക്ക​ളെ കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചു വി​ട്ടാൽ?

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

അപ്പ​റ​ഞ്ഞ​തു് മു​ഴു​വൻ ശരി​യ​ല്ല. അവർ​ക്കു് ഗു​രു​ത്വ​വും മര്യാ​ദ​യു​മു​ണ്ടോ എന്നു് തി​രു​മാ​നി​ക്കേ​ണ്ട​തു് അവ​രു​ടെ നട​പ​ടി​ക്ര​മം​കൊ​ണ്ടാ​ണു്.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(ഒട്ടും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ) എന്നി​ട്ടു് ആ മക്കൾ മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ ആപ​ത്തും അപ​മാ​ന​വു​മു​ണ്ടാ​ക്കുക.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

(ശാ​ന്ത​സ്വ​ര​ത്തിൽ വി​ളി​ക്കു​ന്നു) മോ​ന്നേ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(കേൾ​ക്കാ​തെ) അവ​രെ​ന്റെ കു​ടും​ബം നശി​പ്പി​ച്ചു. എന്നെ അപ​മാ​നി​ച്ചു. എല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു് നി​ങ്ങ​ളി​വി​ടെ വന്നു് എന്നോ​ടു് ആയുധം വെ​ക്കാൻ പറ​യു​ന്നു.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

ആയു​ധ​മാ​ണു് നി​ങ്ങ​ളെ തോ​ല്പി​ച്ച​തു്.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

എന്റെ ശു​ണ്ഠി വർ​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഞാൻ അവി​വേ​കം വല്ല​തും കാ​ണി​ക്കും.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

(ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തെ) ആയു​ധ​ത്തി​ന്റെ കാലം കഴി​ഞ്ഞു.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(ഉറ​ക്കെ) ഇല്ല.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

മേ​ന്നേ, ഇനി​യെ​ങ്കി​ലും നി​ങ്ങ​ളാ​ലോ​ചി​ക്കൂ. സമയം വൈ​കീ​ട്ടി​ല്ല. ഇവിടെ കൊ​ല​യ​ല്ല ആവ​ശ്യം, രക്ഷ​യാ​ണു്. രണ്ടു് കു​ടും​ബം ഇരു​പു​റ​ത്തു​നി​ന്നും വേ​വു​ന്നു. പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ നശി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ തോ​ക്കും പി​ടി​ച്ചു് നടു​വിൽ നി​ല്ക്കു​ന്നു. അതു് വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു് കൈ ശു​ദ്ധ​മാ​ക്കി. എന്റെ കൂടെ വരൂ. ഈ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഒരു നി​മി​ഷം​കൊ​ണ്ടു് പരി​ഹ​രി​ക്കാം.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(പു​ച്ഛ​വും ഈർ​ഷ്യ​യും കലർ​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ) ഓ? വേ​ദാ​ന്തം പറയാൻ വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു! ഇവി​ടെ​നി​ന്നു് പറി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോയ ആ കു​ട്ടി​യെ എല്ലാ​വ​രും​കൂ​ടി​കൊ​ന്നി​ല്ലേ.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

ഇല്ല​ല്ലൊ. അതി​ന്റെ രക്ഷ​യും​കു​ടി​യാ​ണു് ഞാ​നാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. ഈ തോ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​ശ്ന​ങ്ങൾ പരി​ഹ​രി​ക്കാ​മെ​ന്നു് കരു​തു​ന്ന​തു് വി​ഡ്ഢി​ത്ത​മാ​ണു്.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ആ കു​ട്ടി ജീ​വി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. മരി​ക്ക​ട്ടെ; കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഇവി​ടെ​യു​ള്ള​വ​രും മരി​ക്കും.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

അതെ​ങ്ങ​നെ?

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

ഞാൻ കൊ​ല്ലും. ഇനി നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മക്കൾ​ക്കു് എന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തെ അപ​മാ​നി​ക്കാൻ കഴി​യ​രു​തു്.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

ഉചി​ത​മായ തീ​രു​മാ​നം! എല്ലാ​വ​രേ​യും കൊ​ന്നി​ട്ടു് പ്ര​ശ്നം പരി​ഹ​രി​ക്കുക… ഇരി​ക്ക​ട്ടെ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഈ വഴ​ക്കി​ലൊ​ന്നും പെ​ടാ​ത്ത ആ ചെറിയ കു​ട്ടി​യു​ണ്ട​ല്ലൊ. അതി​ന്റെ രക്ഷ​യോർ​ത്തെ​ങ്കി​ലും ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു് കേൾ​ക്കൂ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

വേണ്ട, എല്ലാ​റ്റി​നേ​യും രക്ഷി​ക്കാ​നാ​ണീ തോ​ക്കു്.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

(സഹി​കെ​ട്ടു്) പി​ന്നേ​യും നി​ങ്ങൾ തോ​ക്കി​ന്റെ കാ​ര്യം പറ​യു​ന്നു.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(ഓടി അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് തോ​ക്കു് പൊ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു് പറ​യു​ന്നു) നോ​ക്കി​ക്കോ​ളൂ, ഈ തോ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു്, ഞാ​നി​തി​നൊ​ക്കെ പരി​ഹാ​രം കാണും…

പെ​ട്ടെ​ന്നു് പി​റ​കിൽ​നി​ന്നു് വാതിൽ തു​റ​ക്കു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ടു് രണ്ടു​പേ​രും തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു. ശാന്ത, ഏതാ​ണ്ടൊ​രു ചി​ത്ത​ഭ്ര​മ​ക്കാ​രി​യെ​പ്പോ​ലെ, തു​റ​ന്ന വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ, പതു​ക്കെ അടി​വെ​ച്ചു് മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​ന്നു. തല​മു​ടി അഴി​ച്ചു് പി​റ​കി​ലോ​ട്ടി​ട്ട​തു് കാ​റ്റിൽ പാ​റി​പ്പ​റ​ക്കു​ന്നു. കൊ​ല​മ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങു​ന്ന ഒരു തട​വു​പു​ള്ളി​യു​ടെ നോ​ട്ട​വും ഭാ​വ​വും. കളി​ക്കോ​പ്പു​കൾ മാ​റോ​ട​ടു​പ്പി​ച്ചു പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

(ശാ​ന്ത​യെ​ക്ക​ണ്ടു് സഹി​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത വേ​ദ​ന​യോ​ടെ കസേ​ര​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്നു.)

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(ശു​ണ്ഠി വർ​ദ്ധി​ച്ചു് തോ​ക്കു​യർ​ത്തി ശാ​ന്ത​യു​ടെ നേർ​ക്കു് തി​രി​ഞ്ഞു് ഗർ​ജി​ക്കു​ന്നു) ഉം! അക​ത്തേ​ക്കു പോകാൻ.

ശാന്ത:

(പതു​ക്കെ​പ്പ​തു​ക്കെ മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​ന്നു.)

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(പി​ന്നേ​യും ഗർ​ജി​ക്കു​ന്നു) ശാ​ന്തേ, അക​ത്തേ​ക്കു് പോകാൻ! ഇനി ഒരടി മുൻ​പോ​ട്ടു​വെ​ച്ചാൽ നി​ന്നെ ഞാൻ പു​ക​ച്ചു​ക​ള​യും.

ശാന്ത:

(തെ​ല്ലിട ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​വാ​തെ പക​ച്ചു​നി​ല്ക്കു​ന്നു.)

കല്യാ​ണി:] (ഓടി​വ​ന്നു് ശാ​ന്ത​യെ പി​ടി​ക്കു​ന്നു.) പോരൂ മോളേ, അക​ത്തേ​ക്കു പോരൂ.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(കൂ​ടു​തൽ ഉച്ച​ത്തിൽ ഗർ​ജി​ക്കു​ന്നു) അമ്മ​യോ​ടും മക​ളോ​ടു​മാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്; അക​ത്തേ​ക്കു് പോകാൻ! വെ​റു​തെ മരി​ക്കേ​ണ്ട.

ശാന്ത:

(കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ​യു​ടെ പി​ടി​വി​ടു​വി​ച്ചു് മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു.)

കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ:

(അന്തം​വി​ട്ടു് നി​ല്ക്കു​ന്നു.)

ശാന്ത:

(നട​ന്നു് മുൻ​പോ​ട്ടു് വരു​ന്നു. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റേ​യും നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റേ​യും മധ്യ​ത്തിൽ വന്നു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. രണ്ടു പേ​രേ​യും മാറി മാറി നോ​ക്കു​ന്നു. നോ​ക്കു​ന്തോ​റും മു​ഖ​ത്തു് വേദന മു​റ്റി​ക്കൂ​ടു​ന്നു. ക്ര​മേണ ആ കണ്ണു​കൾ നി​റ​യു​ന്നു. രണ്ടു കവി​ളി​ലും കണ്ണു​നീർ കു​ത്തി​യൊ​ലി​ക്കു​ന്നു. തേ​ങ്ങൽ വ്യ​ക്ത​മാ​യി കേ​ട്ടു​തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​നെ ഇമ​വെ​ട്ടാ​തെ തെ​ല്ലിട നോ​ക്കി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. നി​യ​ന്ത്ര​ണം വി​ട്ടു് മുൻ​പോ​ട്ടു് ചാ​യു​ന്നു. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ കാലിൽ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് തേ​ങ്ങി​ത്തേ​ങ്ങി കര​യു​ന്നു.)

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

(സഹി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത ദുഃ​ഖ​ത്തോ​ടെ ചു​ണ്ടു് കടി​ച്ച​മർ​ത്തു​ന്നു. ശാ​ന്ത​യു​ടെ മൂർ​ധാ​വിൽ വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തോ​ടെ തട​വി​ക്കൊ​ണ്ടു് വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) മോളേ…

ശാന്ത:

(അപ്പോ​ഴും വി​ങ്ങി വി​ങ്ങി കര​യു​ക​യാ​ണു്.)

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(ആ രംഗം കണ്ടു് പക​യ്ക്കു​ന്നു. സന്താ​ന​വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തി​ന്റെ ആത്യ​ന്തി​ക​ഭാ​വം, ആ സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​ല​യാൾ കണ്ടെ​ത്തു​ന്നു. ശാ​ന്ത​യെ ചു​ട്ടു​പു​ക​യ്ക്കാ​നു​യർ​ത്തിയ തോ​ക്കു് തനിയെ താ​ഴു​ന്നു. തല​ചു​റ്റി താഴെ വീ​ണു​പോ​കാ​തി​രി​ക്കാ​നു​ള്ള ഒരു ഊന്നു​വ​ടി​യാ​യി അയാ​ള​തി​നെ ഉപ​യോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.)

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

മോളേ, കര​യാ​തി​രി​ക്കൂ.

ശാന്ത:

(മു​ഖ​മു​യർ​ത്തി ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​നെ നോ​ക്കു​ന്നു.) വയ്യ​ച്ഛാ, വീർ​പ്പു​മു​ട്ടു​ന്നു എനി​ക്കി​ത്തി​രി ശു​ദ്ധ​വാ​യു ശ്വ​സി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

അതേ മോളേ, നീ പറ​ഞ്ഞ​തു് ശരി​യാ​ണു്. ഇവി​ടു​ത്തെ വാ​യു​വിൽ വെ​ടി​മ​രു​ന്നി​ന്റെ ദുർ​ഗ​ന്ധ​മു​ണ്ടു്. എങ്ങ​നെ വീർ​പ്പു​മു​ട്ടാ​തി​രി​ക്കും. (സ്നേ​ഹ​വും ശാ​ന്തി​യും തു​ളു​മ്പു​ന്ന സ്വ​ര​ത്തിൽ) ശാ​ന്തേ, സമാ​ധാ​നി​ക്കൂ മോളേ.

ശാന്ത:

വീർ​പ്പു​മു​ട്ടി ഞാൻ മരി​ക്കാ​റാ​യ​ച്ഛാ. എന്നെ രക്ഷി​ക്കൂ.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

മോളെ, നി​ന്നെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, വീർ​പ്പു​മു​ട്ടു​ന്ന​വ​രെ മു​ഴു​വൻ എനി​ക്കു് രക്ഷി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടൂ്. നീയാ കണ്ണീ​രു് തു​ട​യ്ക്കൂ. അച്ഛ​ന​തു് കാണാൻ വയ്യ. (ശാ​ന്ത​യു​ടെ കവി​ളി​ലെ കണ്ണീർ ഒപ്പി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.)

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റേ​യും വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തി​ന്റേ​യും പരി​മ​ളം പര​ക്കു​ന്ന ആ രം​ഗ​ത്തു് അല്പാ​ല്പം ശ്വാ​സം​മു​ട്ട​ല​നു​ഭ​വി​ച്ചു് വി​ഷ​മി​ക്കു​ന്നു.)

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

എല്ലാ​വ​രേ​യും വെ​ടി​മ​രു​ന്നി​ന്റെ ദുർ​ഗ​ന്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത അഭ​യ​ക്രേ​ന്ദ​ത്തി​ലേ​ക്കു് അച്ഛൻ കൊ​ണ്ടു​പോ​കാം.

ശാന്ത:

താ​മ​സി​ക്ക​രു​ത​ച്ഛാ. ഇനി​യ​ത്തെ വീർ​പ്പു​മു​ട്ട​ലിൽ എല്ലാ​വ​രും മരി​ക്കും. (പെ​ട്ടെ​ന്നു് എന്തോ ഓർ​ത്ത​പോ​ലെ) എന്റെ പൊ​ന്നു​മോൻ ജീ​വ​നോ​ടെ ഇരി​പ്പു​ണ്ടോ അച്ഛാ?

ശാന്ത:

ഉണ്ടു് മോളെ, അവൻ ആരോ​ഗ്യ​ത്തോ​ടെ വളരണം; വലു​താ​താ​വ​ണം. അതി​നു​ള്ള വഴി​തേ​ടാ​നാ​ണു് ഞാൻ വന്ന​തു്.

ശാന്ത:

(എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു; കണ്ണു​തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു.) എഴു​ന്നേ​ല്ക്കൂ അച്ഛാ, എനി​ക്ക​വ​നെ കാണണം. അവ​നെ​ന്റെ പ്രാ​ണ​നാ​ണു് അവനെ വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു് അവ​ന്റെ കവി​ള​ത്തും നെ​റ്റി​യി​ലു​മെ​നി​ക്കു​മ്മ​വെ​ക്ക​ണം. (മു​ഖ​ത്തു് സന്തോ​ഷം പര​ക്കു​ന്നു ഉടനെ മാ​യു​ന്നു. ഗദ്ഗ​ദ​സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​യു​ന്നു) ഓ! അവനെ കാ​ണാ​തെ കഴി​ച്ച ഒരോ നി​മി​ഷ​വും!

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

(പതു​ക്കെ എഴു​ന്നേൽ​ക്കു​ന്നു) ശാ​ന്തേ, എന്ത​ബ​ദ്ധ​മാ​ണു് നി​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ കാ​ണി​ച്ച​തു്? ഒരു ശു​ണ്ഠി​ക്കു് ഒരു കൊ​ല​യെ​ന്ന നി​ല​യിൽ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ നീ​ങ്ങി​യാൽ മനു​ഷ്യ​സ​മു​ദാ​യം ഒടു​ങ്ങി​പോ​വി​ല്ലേ? അതു​പോ​ലെ ഒരു പി​ണ​ക്ക​ത്തി​നൊ​രു വി​വാ​ഹ​മോ​ച​ന​മെ​ന്ന നില വന്നാൽ ഒരു സ്ത്രീ​ക്കെ​ത്ര ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ വേണം!

ശാന്ത:

അച്ഛാ, എനി​ക്കൊ​ന്നു​മ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

നി​ന​ക്കെ​ന്ന​ല്ല, ആർ​ക്കും ഒന്നു​മ​റി​ഞ്ഞു​കു​ടാ. അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​തി​നെ​ച്ചൊ​ല്ലി​യാ​ണു് വഴ​ക്ക​ധി​ക​വും.

ശാന്ത:

(തേ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു്) എനി​ക്കു് ഭർ​ത്താ​വി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും വേണ്ട എന്റെ കു​ട്ടി​യും…

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

എല്ലാം വേണം മോളെ. ഭർ​ത്താ​വും കു​ട്ടി​യും അച്ഛ​നും! എല്ലാം വേണം. (തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു് നാ​രാ​യ​ണ​മേ​ന​വ​നോ​ടു്) നാ​രാ​യ​ണ​മേ​ന്നേ, ഈ കു​ട്ടി​യെ ഞാൻ രക്ഷി​ക്കാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ​ക്കു് വി​രോ​ധ​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങ​ളേ​യും.

നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ:

(മി​ണ്ടാ​തെ തല​താ​ഴ്ത്തി നി​ല്ക്കു​ന്നു.)

ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു്:

വരൂ മോളെ, (ശാ​ന്ത​യെ മുൻ​പിൽ നട​ത്തു​ന്നു. പി​ന്നാ​ലെ നട​ക്കു​ന്നു. നാ​രാ​യ​ണ​മേ​ന​വ​ന്റെ നേർ​ക്കു് തി​രി​ഞ്ഞു്) അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രു​ടെ കൈകൾ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​നു​ള്ള​താ​ണു്; തോ​ക്കു് പി​ടി​ക്കാ​ന​ല്ല. നി​ങ്ങൾ​ക്കി​തൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നി​ല്ല; ഇല്ലേ? എങ്ങി​നെ മന​സ്സി​ലാ​വും; ശരീ​ര​ത്തോ​ടൊ​പ്പം മന​സ്സും വള​രാ​ഞ്ഞാൽ? ഇനി​യെ​ങ്കി​ലും നി​ങ്ങ​ളാ​ലോ​ചി​ക്കൂ? നി​ങ്ങൾ​ക്കു​ത​ന്നെ നി​ങ്ങ​ളെ രക്ഷി​ക്കാൻ കഴി​യും.

മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും രം​ഗ​ത്തു​നി​ന്നു് പു​റ​മേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു; നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു് പി​ടി​വി​ട്ടു് തോ​ക്കു് താഴെ വീ​ഴു​ന്നു.)

—യവനിക—