SFNസാ​യാ​ഹ്ന ഫൌ​ണ്ടേ​ഷൻ
images/tkn-rajamargam-cover0.jpg
Landscape with millstones, an oil on canvas painting by Paul René Schützenberger (1860-1916).
രംഗം 3
ഒന്നാം രം​ഗ​ത്തി​ലെ സജ്ജീ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾ. ഒരു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു കി​ട​ന്നു് ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്, ഭാസി. കൂർ​ക്കം വലി. വേണു ഏതോ പു​സ്ത​ക​വും വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു. ഒരു കസേ​ര​യിൽ​ച്ചെ​ന്നി​രു​ന്നു വായന തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ഭാ​സി​യു​ടെ കൂർ​ക്കം​വ​ലി ഗം​ഭീ​ര​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. വേണു എഴു​ന്നേ​റ്റു​ചെ​ന്നു് ഭാ​സി​യെ തട്ടി​വി​ളി​ക്കു​ന്നു.
വേണു:
ഭാസീ… ഭാസീ…
ഭാസി:
(പി​റു​പി​റു​ക്കു​ന്നു) പാസ്… പാസ്…
വേണു:
(ഉരു​ട്ടി​വി​ളി​ക്കു​ന്നു.) ഭാസീ… ഭാസീ…
ഭാസി:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) കോർണർ കി​ക്ക്. കോർണർ കി​ക്ക്… (കണ്ണു തി​രു​മ്മി അമ്പ​ര​ന്നു് ചു​റ്റും നോ​ക്കു​ന്നു.)
വേണു:
നി​ന​ക്കു് വേ​ണ്ട​തു് (ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) കോർണർ കി​ക്ക​ല്ല, ബ്ലഡീ കി​ക്കാ​ണു്.
ഭാസി:
(ടൈം​പീ​സിൽ നോ​ക്കി പരി​ഭ്ര​മ​ത്തോ​ടെ) മണി എട്ടേ പതി​ന​ഞ്ചാ​യി!
വേണു:
എന്താ, നീ പരു​ങ്ങു​ന്ന​തു്?
ഭാസി:
ഇന്നു് മൈ​താ​നി​യിൽ പ്രാ​ക്ടീ​സ് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു.
വേണു:
ഉറ​ക്ക​ത്തി​ലും നി​ന​ക്കു പ്രാ​ക്ടീ​സാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?
ഭാസി:
കഷ്ടാ​യി! ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും എന്നെ വി​ളി​ക്കാ​യി​രു​ന്നു.
വേണു:
നി​ന്നെ നി​ന്റെ കി​ട​ക്ക​യിൽ കണ്ടി​ല്ല​ല്ലോ!
ഭാസി:
ചൂ​ടു​കൊ​ണ്ടു് വയ്യാ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഞാൻ ഇവിടെ വന്നു് കി​ട​ന്ന​താ​ണു്.
വേണു:
അവിടെ കണ്ടെ​ങ്കിൽ ഞാൻ വി​ളി​ച്ചേ​നേ.
ഭാസി:
കാ​ര്യം പറ്റി​പ്പോ​യി! (ധൃ​തി​യിൽ അക​ത്തു് പോ​കു​ന്നു.)
വേണു കസേ​ര​യിൽ വന്നി​രു​ന്നു് വായന തു​ട​രു​ന്നു. ജയ​ശ്രീ​യു​ടെ അച്ഛൻ ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് വരു​ന്നു. കൈയിൽ കുട. പ്രാ​യ​ത്തി​ന്ന​നു​സ​രി​ക്കാ​ത്ത അവ​ശ​ത​യു​ണ്ടു് മു​ഖ​ത്തു്. ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യ​രെ കണ്ടു് വേണു എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
അച്ഛ​നി​ല്ലേ ഇവിടെ?
വേണു:
ഉണ്ടു്.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ജ്യേ​ഷ്ഠൻ ആസ്പ​ത്രി​ക്കു് പോയോ?
വേണു:
ഇല്ല; പു​റ​പ്പെ​ടാ​റാ​യി. എട്ടു​മ​ണി​ക്കു് അവിടെ എത്താ​റു​ണ്ടു്… വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലോ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഹേയ്, ഒന്നു​മി​ല്ല. എല്ലാ​വ​രേ​യു​മൊ​ന്നു് കണ്ടു​പോ​കാ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ചു.
വേണു:
ഇങ്ങോ​ട്ടു് വന്നി​ട്ടു് കു​റ​ച്ചാ​യ​ല്ലോ!
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഉവ്വു്.
വേണു:
ഞാൻ അച്ഛ​നോ​ടു് പറയാം. (അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.)
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ധൃ​തി​പ്പെ​ടേ​ണ്ട. (ചു​റ്റു​പാ​ടും കണ്ണോ​ടി​ക്കു​ന്നു. കുട മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് വെ​ക്കു​ന്നു. രണ്ടാം​മു​ണ്ടെ​ടു​ത്തു് കഴു​ത്തും മു​ഖ​വും തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു.)
വൃ​ദ്ധൻ അക​ത്തു​നി​ന്നു് ഒരു പത്ര​വും നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു. അല്പം ചി​രി​യോ​ടെ
വൃ​ദ്ധൻ:
എന്താ, എന്തേ ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു തെ​റ്റു​പ​റ്റി​യ​തു്?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ആർ​ക്കു്?
വൃ​ദ്ധൻ:
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ​ക്കു്.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഇങ്ങോ​ട്ടൊ​ന്നും വരാ​റു് പതി​വി​ല്ല​ല്ലോ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
തെ​റ്റു​പ​റ്റു​മെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ട​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
പി​ന്നെ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
വര​ണ​മെ​ന്നു് ദി​വ​സ​വും വി​ചാ​രി​ക്കും.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഭാ​ഗ്യം! ആ വി​ചാ​ര​മെ​ങ്കി​ലും നി​ല​നി​ല്ക്ക​ട്ടെ!
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
സത്യം പറ​ഞ്ഞാൽ ഒന്നി​നും ഒരു​ന്മേ​ഷ​മി​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
എങ്ങ​നെ ഉന്മേ​ഷ​മു​ണ്ടാ​വും? മനു​ഷ്യൻ ഒറ്റ​യ്ക്കാ​യാൽ ക്ര​മേണ മൗ​ഢ്യം തു​ട​ങ്ങും.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഒറ്റ​യ്ക്കാ​വ​ണ​മെ​ന്നു് ഞാൻ കൊ​തി​ച്ചി​ട്ട​ല്ല​ല്ലോ?
വൃ​ദ്ധൻ:
കൊ​തി​ച്ചാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും ഇന്നു് അത​ല്ലേ ഫലം.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
(നെ​ടു​വീർ​പ്പോ​ടെ) കർ​മ​ഫ​ല​മാ​വും.
വൃ​ദ്ധൻ:
വി​ഡ്ഢി​ത്തം! അങ്ങ​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചു് ഒരി​ട​ത്തു് അട​ങ്ങി​ക്കൂ​ടി​യാൽ ഗതി​യി​ല്ല… ഇരി​ക്ക​ട്ടെ. ഇട​യ്ക്കൊ​ക്കെ ഒന്നി​വി​ടെ വന്നു് മക​ളെ​യെ​ങ്കി​ലും കണ്ടു് പൊ​യ്ക്കൂ​ടെ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ, എന്നു​മ​ങ്ങ​നെ വി​ചാ​രി​ക്കു​മെ​ന്നു്.
വൃ​ദ്ധൻ:
പി​ന്നെ​ന്തേ അതി​ന്നൊ​രു തടസം?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
എനി​ക്ക​തു​ത​ന്നെ അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഇങ്ങ​നെ ചൂ​ളി​പ്പി​ടി​ച്ചു് ഒരി​ട​ത്തു് ഇരി​ക്കാ​നാ​ണു് മോഹം. ഒക്കെ വി​ചാ​രി​ച്ചു​ക​ഴി​ക്കും.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഒന്നും പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നർ​ത്ഥം.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
എന്നു പറയാൻ വയ്യ. വളരെ അത്യാ​വ​ശ്യ​മെ​ന്നു് തോ​ന്നു​ന്ന​തു് പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കും.
വൃ​ദ്ധൻ:
എന്നു​വെ​ച്ചാൽ പല്ലു​തേ​പ്പു്, കുളി, ഭക്ഷ​ണം ഇതൊ​ക്കെ.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
അതും മു​ഴു​വ​നാ​യി സമ്മ​തി​ക്കാൻ വയ്യ.
വൃ​ദ്ധൻ:
പി​ന്നെ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഭക്ഷ​ണ​ത്തി​ന്നീ​യി​ട​യാ​യി​ട്ടു് രു​ചി​യി​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഈ സ്വ​ഭാ​വം ആരോടോ പക​വീ​ട്ടു​മ്പോ​ലു​ണ്ടു്.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
എനി​ക്കു് ആരോ​ടും പക​യി​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഇല്ലാ​യി​രി​ക്കാം; എന്നാൽ നി​ങ്ങ​ളോ​ടു​ത​ന്നെ​യു​ള്ള പക​യാ​ണു്. സത്യം പറ​യ​ട്ടെ, ഇനി​യ​ങ്ങ​ട്ടു് ഈ അശ്ര​ദ്ധ​യൊ​ന്നും പറ്റി​ല്ല. വയ​സ്സു​കാ​ല​മാ​ണു്. വല്ല രോ​ഗ​വും വന്നു​കൂ​ടി​യാൽ വി​ഷ​മി​ക്കും.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഇതൊ​ന്നും എനി​ക്ക​റി​യാ​യ്ക​യ​ല്ല.
വൃ​ദ്ധൻ:
അറി​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​ല്ല​ല്ലോ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഇതി​നെ​പ്പ​റ്റി കൂ​ടു​തൽ പറ​യാ​ത്ത​താ​ണു് നല്ല​തു്… അതി​രി​ക്ക​ട്ടെ; ശ്രീ​ധ​രൻ പോ​കാ​റാ​യോ?
വൃ​ദ്ധൻ:
പു​റ​പ്പെ​ട്ടു് കഴിഞ്ഞല്ലോ-​എന്തായിരുന്നു?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
എനി​ക്കൊ​രു കാ​ര്യം അന്വേ​ഷി​ക്കാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഇത്ര തി​ര​ക്കി​ട്ടു് വേണോ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
തി​രി​ച്ചു​വ​രാൻ താ​മ​സി​ക്കി​ല്ലേ?
വൃ​ദ്ധൻ:
രാ​ത്രി​യാ​വും.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
അത്ര താ​മ​സി​ക്കാൻ വയ്യ. എനി​ക്കു് വേ​ഗ​ത്തിൽ തി​രി​ച്ചു​പോ​ണം.
വൃ​ദ്ധൻ:
അതാ നന്നാ​യ​തു്! വളരെ ദി​വ​സം​കൂ​ടി ഒന്നു് വരാൻ ദയ​വു​ണ്ടാ​യി. വന്നു​കേ​റു​മ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ പോ​വാ​നു​ള്ള ക്രൂ​ര​ത​യും! ഇതു രണ്ടും ഒരാൾ​ക്കു പറ്റി​ല്ല.
ശങ്ക​രൻ പെ​ട്ടി​യും തു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു് പു​റ​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
പു​റ​പ്പെ​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞ​ല്ലോ!
വൃ​ദ്ധൻ:
അതെ; ധൃ​തി​യിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ അവ​ന്റെ ചെ​വി​ട്ടിൽ കേൾ​ക്കും.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
അത്ര വലിയ കാ​ര്യ​മൊ​ന്നു​മ​ല്ല. തു​റ​ന്നു് തന്നെ അങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു​ക​ള​യാം.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ വാ​ച്ച് വൈ​ന്റ് ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു് ആരെ​യും നോ​ക്കാ​തെ ഈർ​ഷ്യ​യോ​ടെ വരു​ന്നു. പു​റ​ത്തേ​ക്കു് പോകാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. ആരേ​യും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. നേരേ പു​റ​ത്തേ​ക്കു് നട​ക്കു​ന്നു.
വൃ​ദ്ധൻ:
ശ്രീ​ധ​രാ… (ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു. മു​ഖ​ത്തു് ഭാ​വ​ഭേ​ദ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല.) ഇദ്ദേ​ഹം നി​ന്നെ കാ​ത്തി​രി​ക്ക​യാ​ണു്.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
(അല​ക്ഷ്യ​മാ​യി) എന്തി​നു്?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു് അടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു്) എനി​ക്കു് കു​റ​ച്ചു ദി​വ​സ​മാ​യി നല്ല സു​ഖ​മി​ല്ല.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
പരി​ശോ​ധി​ക്കാ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ ഡി​സ്പെൻ​സ​റി​യിൽ വരണം
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ ഞെ​ട്ടു​ന്നു.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
അച്ഛൻ ഇതിൽ ഇട​പെ​ടേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല; എനി​ക്ക​റി​യാം; ഇയാൾ എന്റെ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ അച്ഛ​നാ​ണു്.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഇയാളോ? എന്നെ​പ്പോ​ലെ നി​ന​ക്കു് ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു് ബന്ധ​മു​ണ്ടു്.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
അതി​നു് ഞാ​നെ​ന്തു​വേ​ണം? കാ​ല്ക്കൽ സാ​ഷ്ടാം​ഗം നമ​സ്ക​രി​ക്ക​ണോ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
(അതു​വ​രെ​യു​ള്ള അമ്പ​ര​പ്പു് മു​ഴു​വൻ മാ​റ്റി) വേണ്ട ഡോ​ക്ട​രേ, കാ​ല്ക്കൽ സാ​ഷ്ടാം​ഗം നമ​സ്ക​രി​ക്കേ​ണ്ട​തു് ഞാ​നാ​ണു്. എന്റെ മകളെ സം​ര​ക്ഷി​ക്കാ​നു​ള്ള വലിയ ചുമതല നി​ങ്ങൾ എറ്റെ​ടു​ത്തി​രി​ക്ക​യാ​ണ​ല്ലോ?
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ഓ, പരി​ഹ​സി​ക്കാ​നു​ള്ള പു​റ​പ്പാ​ടാ​ണോ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഒരി​ക്ക​ലു​മ​ല്ല; എന്റെ മക​ളോ​ടു് സ്നേ​ഹ​മു​ള്ള കാ​ല​ത്തോ​ളം എനി​ക്ക​തു് വയ്യ.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
എന്താ​ണാ​വ​ശ്യം? അതു് ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​യൂ.
വൃ​ദ്ധൻ:
(അക്ഷ​മ​നാ​യി എഴു​ന്നേ​റ്റു് അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു്) വീ​ട്ടിൽ വന്ന​വ​രോ​ടു് മര്യാദ ദീ​ക്ഷി​ക്കാ​നെ​ങ്കി​ലും നീ പഠി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
അച്ഛ​ന​വി​ടെ അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കാൻ വയ്യേ?
വൃ​ദ്ധൻ:
എടാ നി​ന്റെ ഈ വേ​ഷ​വും പഠി​പ്പും പത്രാ​സ്സു​മൊ​ക്കെ എന്തി​നു​കൊ​ള്ളും?
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
നി​ങ്ങ​ളെ​യൊ​ക്കെ തീ​റ്റി​പ്പോ​റ്റാൻ.
വൃ​ദ്ധൻ:
(ഞെ​ട്ടി) എന്തു്! നി​ന്റെ മനു​ഷ്യ​ത്വ​മെ​വി​ടെ​പ്പോ​യെ​ടാ!
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
എങ്ങും പോ​യി​ട്ടി​ല്ല. അതാ​ണു് നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ദി​വ​സ​വും ചോറുതരുന്നതു്-​ആ മനു​ഷ്യ​ത്വം. അതി​ല്ലെ​ങ്കിൽ എന്റെ പാടു് എനി​ക്കു് നോ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു.
വൃ​ദ്ധൻ:
നി​ന്റെ പാടോ! നി​ന​ക്കി​ന്നു​ളുള ഈ പദവി ആരു​ണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​ന്ന​താ​ണെ​ടാ?
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
എന്റെ പരി​ശ്ര​മം… എന്റെ ബു​ദ്ധി.
വൃ​ദ്ധൻ:
നി​ന്റെ ബു​ദ്ധി! നി​ന്റെ ബു​ദ്ധി (അരി​ശ​ത്തോ​ടെ ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​ര​നെ സമീ​പി​ക്കു​ന്നു.)
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
നി​ങ്ങ​ളെ​ന്തി​നു വഴ​ക്കു് കൂ​ടു​ന്നു? എന്റെ കാ​ര്യം ഞാൻ തന്നെ പറയാം.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
എന്നാൽ വേഗം അതു് പറ​ഞ്ഞു​തീർ​ക്കൂ.
വൃ​ദ്ധൻ:
(പി​ന്നെ​യും ശു​ണ്ഠി​യോ​ടെ) ശ്രീ​ധ​രാ!
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ നി​ങ്ങ​ളി​ട​പെ​ടേ​ണ്ട​തി​ല്ല. ഞാൻ തന്നെ സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ പറയാം… അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നി​രി​ക്കൂ.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഇവ​ന്റെ ഈ നന്ദി​കെ​ട്ട പെ​രു​മാ​റ്റം എനി​ക്കു് കാണാൻ വയ്യ. (അക​ത്തേ​ക്കു് പോ​കു​ന്നു.)
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ഇനി എന്നെ​ത്ത​ന്നെ കാണാൻ വയ്യാ​താ​വും.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
അച്ഛ​നോ​ടി​ങ്ങ​നെ പറ​യ​രു​തു്.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
നി​ങ്ങൾ ഉപ​ദേ​ശി​ക്കാൻ വന്ന​താ​ണോ? എന്താ കാ​ര്യ​മെ​ന്നു​വെ​ച്ചാൽ അതു് പറയൂ.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
കു​റ​ച്ചു​ദി​വ​സ​മാ​യി എനി​ക്കു് നല്ല സു​ഖ​മി​ല്ല. (ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി നോ​ക്കു​ന്നു.) വീ​ട്ടി​ലെ ഏകാ​ന്തത സഹി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ഒരു വി​വാ​ഹം കഴി​ക്ക​രു​തോ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
(ഞെ​ട്ടു​ന്നു. തീ​വ്ര​മായ അസ്വ​സ്ഥത) നിർ​ദ്ദേ​ശം തര​ക്കേ​ടി​ല്ല.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
അല്ലാ​തെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വീ​ട്ടി​ലെ ഏകാ​ന്തത മാ​റ്റു​വാൻ എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടാ​വി​ല്ല.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
അതു പറയാൻ ഞാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഈ പ്രാ​യ​ത്തിൽ തനി​ച്ചാ​വുക; സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന ഒരു മുഖം കാ​ണാ​തി​രി​ക്കുക; അരി​വെ​പ്പു​കാ​ര​ന്റെ ചോറും കറി​യും ആശ്ര​യി​ച്ചു് ജീവിക്കുക-​പ്രയാസമുള്ള കാ​ര്യ​മാ​ണു്.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
അതു​കൊ​ണ്ടു്?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
കു​റ​ച്ചു ദിവസം ജയ​ശ്രീ അവിടെ വന്നു് താ​മ​സി​ക്ക​ട്ടെ.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
എനി​ക്കു് ഈ ലോ​ക​ത്തിൽ മറ്റാ​രു​മി​ല്ലെ​ന്ന​റി​യാ​മ​ല്ലോ?
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
ഇതൊ​ക്കെ കു​റ​ച്ചു് നേ​ര​ത്തേ ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ആലോ​ചി​ക്കാ​ത്ത കു​ഴ​പ്പം എനി​ക്കി​തു​വ​രെ പറ്റീ​ട്ടി​ല്ല.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
എനി​ക്കു ഡി​സ്പെൻ​സ​റി​യിൽ പോകാൻ നേ​ര​മാ​യി. വെ​റു​തെ നി​ന്നു് വാ​ദി​ക്കാൻ സമ​യ​മി​ല്ല.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
വാ​ദി​ക്കാൻ ഞാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.
ഡോ​ക്ടർ ശ്രീ​ധ​രൻ:
എന്നാൽ ചു​രു​ക്ക​മ​ങ്ങു് പറ​ഞ്ഞു​ത​രാം. ജയ​ശ്രീ​യെ അയ​യ്ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല… എന്റെ സമ്മ​ത​മി​ല്ലാ​തെ നി​ങ്ങ​ള​വ​ളെ വി​ളി​ക്കാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ വി​രോ​ധ​വു​മി​ല്ല. അത​വ​ളു​ടെ അവ​സാ​ന​ത്തെ പോ​ര​ലാ​വും. (ധൃ​തി​യിൽ നട​ന്നു് മറ​യു​ന്നു.)
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി തെ​ല്ലിട നി​ല്ക്കു​ന്നു. ചു​റ്റു​പു​റ​വും നോ​ക്കു​ന്നു. മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ച കുട കാ​ണു​ന്നു. അതെ​ടു​ത്തു് ആരും കാ​ണാ​തെ പോ​യ്ക്കു​ള​യാ​മെ​ന്നു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്നു. പതു​ക്കെ​ച്ചെ​ന്നു് കു​ട​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു. ജയ​ശ്രീ വാ​തി​ലി​ന്റെ പു​റ​കിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു.
ജയ​ശ്രീ:
അച്ഛാ… (ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ പെ​ട്ടെ​ന്നു് കുട മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ചു് അല്പം പരു​ങ്ങ​ലോ​ടെ തി​രി​യു​ന്നു. ജയ​ശ്രീ അടു​ത്തു​വ​രു​ന്നു. ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു.) എല്ലാം ഞാൻ കേ​ട്ടു അച്ഛാ.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
(ഭാവം മാ​റ്റാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു്) ഓ, അതൊ​ന്നും സാ​ര​മി​ല്ല മോളേ.
ജയ​ശ്രീ:
ആർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി അച്ഛൻ ഈ ത്യാ​ഗം മു​ഴു​വൻ സഹി​ച്ചു?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഇതി​ലെ​ന്തു് ത്യാ​ഗം?
ജയ​ശ്രീ:
ഒരാൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ഇത്ര​യ​ധി​കം സഹി​ക്കുക! സ്നേ​ഹ​ത്തി​നു് ഇതി​ല​ധി​കം വലു​താ​വാൻ കഴി​യു​മോ? (ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല.) സർ​വ​സ്വ​വും എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ത്യ​ജി​ച്ച അച്ഛൻ, ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ എല്ലാ സു​ഖ​ങ്ങ​ളും ഒരു മകൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ​തു് ഒടു​വിൽ നി​രാ​ശ്ര​യ​നാ​വുക…
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ജയേ, വി​ഡ്ഢി​ത്തം പറ​യാ​തി​രി​ക്കൂ.
ജയ​ശ്രീ:
ഇതു് വി​ഡ്ഢി​ത്ത​മ​ല്ല​ച്ഛാ.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
മോളേ, നി​ന്റെ സുഖം മാ​ത്ര​മേ അച്ഛൻ ചി​ന്തി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു. ഇന്നു് ഈ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും അച്ഛ​ന്റെ ചി​ന്ത​യ​താ​ണു്.
ജയ​ശ്രീ:
അവി​ടെ​യും അച്ഛ​നു് രക്ഷ​യി​ല്ല.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
(സം​ശ​യ​ഭാ​വ​ത്തിൽ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കി) എന്തു്?
ജയ​ശ്രീ:
അതേ, അച്ഛാ…
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ശ്രീ​ധ​രൻ നി​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലും അശ്ര​ദ്ധ​നാ​ണോ?
ജയ​ശ്രീ:
അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ മാ​ത്രം ഇതിൽ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്താൽ വയ്യ. ഈ പട്ട​ണം ഇന്നു് അതാ​ണു്.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഏതു്?
ജയ​ശ്രീ:
സു​ഖ​മേ​താ​ണു് സന്തോ​ഷ​മേ​താ​ണു് എന്ന​റി​യാ​തെ പോ​ക്ക​റ്റിൽ പണവും വാ​രി​യി​ട്ടു് എല്ലാ​വ​രും ഓടു​ന്നു. നിയമം കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു് അവർ അമ്മാ​ന​മാ​ടു​ക​യാ​ണു്. ഞാ​നെ​ങ്ങ​നെ ഇതൊ​ക്കെ അച്ഛ​നോ​ടു് പറയും.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ശ്രീ​ധ​രൻ അധഃ​പ​തി​ക്കു​ക​യാ​ണോ?
ജയ​ശ്രീ:
അദ്ദേ​ഹം മാ​ത്ര​മ​ല്ല; പകൽ മാ​ന്യത നടി​ച്ചു് പദ​വി​യി​ലും പ്ര​താ​പ​ത്തി​ലും കഴി​യു​ന്ന ഒട്ടേ​റെ മനു​ഷ്യർ.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
കഷ്ടം! ഞാ​നി​തു് വി​ചാ​രി​ച്ച​ത​ല്ല.
ജയ​ശ്രീ:
അച്ഛൻ വി​ചാ​രി​ക്കാ​ത്ത പലതും ഇവിടെ നട​ക്കു​ന്നു.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
എനി​ക്കി​തു് വി​ശ്വ​സി​ക്കു​വാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല.
ജയ​ശ്രീ:
ചൂ​തു​ക​ളി… മദ്യ​പാ​നം…
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
മതി മതി എനി​ക്കു് കേ​ട്ട​തു് മതി. എന്റെ മോളേ, ഞാ​നെ​ന്തൊ​ക്കെ ആശി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു! ഈ വയ​സ്സു​കാ​ല​ത്തു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു​മി​ച്ചു് സന്തോ​ഷി​ച്ചു് ഒരി​ത്തി​രി വി​ശ്ര​മി​ക്കാൻ കൊ​തി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു. (എഴു​ന്നേ​റ്റു് ആലോ​ച​നാ​പൂർ​വം) എനി​ക്കു​ചു​റ്റും നി​ന്റെ പൊ​ന്നോ​മ​ന​കൾ നൃ​ത്തം വെ​യ്ക്കും; എന്റെ ചു​ളി​വീണ നെ​റ്റി​യി​ല​വർ ചും​ബി​ക്കും വെ​ളു​ത്തു നീണ്ട താടി പി​ടി​ച്ചു് അവർ വലി​ക്കും… എന്തൊ​ക്കെ സ്വ​പ്ന​ങ്ങൾ…
ജയ​ശ്രീ:
അച്ഛാ, അച്ഛൻ വ്യ​സ​നി​ക്ക​രു​തു്. ഞാൻ അച്ഛ​ന്റെ കൂടെ വരാം. എന്റെ കടമ ഞാൻ മറ​ക്കി​ല്ല. അച്ഛൻ എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ചെയ്ത ത്യാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ നൂ​റി​ലൊ​രം​ശ​മെ​ങ്കി​ലും എനി​ക്കു് മട​ക്കി​ത്ത​രാൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ശ്രീ​ധ​ര​ന്റെ സമ്മ​ത​മി​ല്ലാ​തെ നീ​യെ​ങ്ങ​ട്ടു് വരാൻ?
ജയ​ശ്രീ:
അദ്ദേ​ഹം സമ്മ​തി​ക്കി​ല്ല​ച്ഛാ!
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
സമ്മ​തി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ നീ വരാ​നും പാ​ടി​ല്ല.
ജയ​ശ്രീ:
പി​ന്നെ അച്ഛ​ന്റെ കാ​ര്യം? (ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ടു് ചി​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.) എന്റെ ഏറ്റ​വും വലിയ കടമ നിർ​വ​ഹി​ക്കാൻ അച്ഛ​നെ​ന്നെ സമ്മ​തി​ക്ക​ണം.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഈ വയ​സ്സായ അച്ഛ​നു് ഇനി​യെ​ന്തു് കാ​ര്യം? ഇതു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ല​മാ​ണു്. വയ​സ്സ​ന്മാ​രു​ടെ വാ​ശി​യും ശു​ണ്ഠി​യും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സു​ഖ​സ​ന്തോ​ഷ​ങ്ങ​ളിൽ കറ​ചേർ​ക്കു​രു​തു്. (നട​ക്കു​ന്നു)
ജയ​ശ്രീ:
(പി​ന്നാ​ലെ ചെ​ന്നു്) എന്റെ ഏറ്റ​വും വലിയ കടമ നിർ​വ​ഹി​ക്കാൻ അച്ഛ​നെ​ന്നെ സമ്മ​തി​ക്ക​ണം.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
നി​ന്റെ വലിയ കടമ ഭർ​ത്തൃ​ശു​ശ്രൂ​ഷ​യാ​ണു്.
ജയ​ശ്രീ:
ഞാൻ തുറന്നുപറയട്ടെ-​അദ്ദേഹത്തിനു് എന്റെ ശു​ശ്രൂഷ ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല… കാ​ല​ത്തെ പോകും… രാ​ത്രി വൈ​കീ​ട്ടു് ബോ​ധ​മി​ല്ലാ​തെ തി​രി​ച്ചു​വ​രും.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഓ, അക്ര​മം… മോളേ, മതി തല്ക്കാ​ലം നീ​യെ​ന്തു​പാ​ഞ്ഞാ​ലും അച്ഛ​നു് മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല. അച്ഛ​നി​പ്പോൾ പോ​ട്ടെ… രണ്ടു ദിവസം കഴി​ഞ്ഞു് അച്ഛ​നി​ങ്ങ​ട്ടു് വരാം. അപ്പോൾ നമു​ക്കു് വേ​ണ്ട​താ​ലോ​ചി​ച്ചു് ചെ​യ്യാം.
ജയ​ശ്രീ:
അയ്യോ! ഇനി ഊണൊ​ക്കെ കഴി​ച്ചു് വെ​യി​ലാ​റീ​ട്ടു് പോകാം… അച്ഛ​നി​വി​ടെ വന്നി​രി​ക്കൂ.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
എന്തി​നാ​ണു് മോളേ?
ജയ​ശ്രീ:
അച്ഛൻ മെ​ലി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടോ എന്നു് നോ​ക്ക​ട്ടെ.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
അച്ഛ​നെ​ങ്ങ​നെ മെ​ലി​യാൻ?
ജയ​ശ്രീ:
കാ​ണ​ട്ടെ അച്ഛാ…
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
നീ​യി​ന്നും ആ കു​ട്ടി​ക്ക​ളി വി​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല.
ജയ​ശ്രീ:
ഞാ​നി​ന്നും അച്ഛ​ന്റെ കു​ട്ടി​യ​ല്ലേ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
അതേ.
ജയ​ശ്രീ:
അച്ഛ​ന്റെ ശരീ​ര​മൊ​ന്നു് കാ​ണ​ട്ടെ.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
(കു​പ്പാ​യം പൊ​ക്കി കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.) ഇതാ
ജയ​ശ്രീ:
അച്ഛൻ ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. (ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യ​രു​ടെ തല​മു​ടി ഇരു​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കും കൈ​കൊ​ണ്ടു് പകു​ത്തു നിർ​ത്തി) അച്ഛൻ ഒന്നും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​റി​ല്ല. അരി​വെ​പ്പു​കാ​ര​ന​വി​ടെ​യി​ല്ലേ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഇല്ലാ​തെ?
ജയ​ശ്രീ:
അവ​നോ​ടു് നല്ല കറി​ക​ളൊ​ക്കെ ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്ത​രാൻ പറ​യ​രു​തോ? അച്ഛ​നി​പ്പോൾ മാംസം കഴി​ക്കാ​റി​ല്ലേ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
വയ​റി​ന്നു് പി​ടി​ക്കി​ല്ല മോളേ.
ജയ​ശ്രീ:
എന്നാൽ പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു് വല്ല​തും കഴി​ക്ക​ണം. (തല​മു​ടി ഇരു​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കും വക​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തി) അച്ഛാ, ഇങ്ങ​നെ മുടി ചീ​കി​വെ​ച്ചാൽ അച്ഛ​നു് നല്ല ഭം​ഗീ​ണ്ടു്.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
എന്നി​ട്ടൊ​രു ചു​വ​പ്പു​റി​ബ​ണും കെ​ട്ട​ണം, ഇല്ലേ? (രണ്ടു​പേ​രും ചി​രി​ക്കു​ന്നു.)
ജയ​ശ്രീ:
ഞാൻ സത്യം പറ​ഞ്ഞ​താ​ണ​ച്ഛാ! (മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തെ കണ്ണാ​ടി​യെ​ടു​ത്തു് കാ​ണി​ക്കു​ന്നു.) ഇതാ ഈ കണ്ണാ​ടി​യി​ലേ​ക്കു് നോ​ക്കൂ. നല്ല ഭം​ഗി​യി​ല്ലേ!
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
നളൻ-​നളൻതന്നെ- (രണ്ടു​പേ​രും ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അക​ത്തു​നി​ന്നു് ഭാസി ഒരു കപ്പു് ചാ​യ​യും കു​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വരു​ന്നു. ഉണർ​ന്നെ​ണീ​റ്റ ഭാവം.) ഇപ്പ​ഴെ​ഴു​ന്നേ​റ്റ​തേ​യു​ള്ളു?
ഭാസി:
ഒന്നും പറ​യ​ണ്ട. ഈ ഏട്ട​ത്തി എന്നെ പറ്റി​ച്ചു.
ജയ​ശ്രീ:
ആരു്, ഞാനോ?
ഭാസി:
ഇല്ലാ​തെ? ഇന്നു് രാ​വി​ലെ മൈ​താ​നി​യിൽ പ്രാ​ക്ടീ​സി​നു് ചെ​ല്ലാ​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​താ. നേരം ഒരു​പ​ടി താ​മ​സി​ച്ചു. ഏട്ട​ത്തി​ക്കൊ​ന്നു് വി​ളി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?
ജയ​ശ്രീ:
ഇന്ന​ലെ ഉറ​ങ്ങാൻ പേ​കു​മ്പോൾ എന്നെ എല്പി​ക്കാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ?
ഭാസി:
ഞാൻ എല്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ചു. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും ബഹ​ളാ​യി​ല്ലേ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
എന്തു് ബഹളം?
ജയ​ശ്രീ:
(വിഷയം മാ​റ്റി) ഇവിടെ എല്ലാ​വ​രും​കൂ​ടി ഒത്തു​ചേ​രു​ന്ന ദിവസം വലിയ ബഹ​ള​മാ​ണു്.
ഭാസി:
എല്പി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഏട്ട​ത്തി​ക്കൊ​ന്നു വി​ളി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇതു് ഫു​ട്ബോൾ സീ​സ​ണ​ല്ലേ? ടുർ​ണ​മെ​ന്റാ​രം​ഭി​ക്കാൻ ഒന്നു​ര​ണ്ടാ​ഴ്ച​യേ​യു​ള്ളു.
ജയ​ശ്രീ:
ഭാസി ഇത്ത​വണ കളി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?
ഭാസി:
ഇല്ലാ​തെ! കാ​ല​ത്തു് ഞാ​നി​ന്നൊ​രു സ്വ​പ്നം കണ്ടു. പത്തി​രു​പ​തി​നാ​യി​രം​പേ​രു​ടെ ഒരു ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര. മു​മ്പിൽ കഴു​ത്തു നിറയെ പൂ​മാ​ല​യി​ട്ട ഈ ഭാ​സി​യെ ജന​ങ്ങൾ പൊ​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു നട​ക്കു​ന്നു.
ജയ​ശ്രീ:
പര​മ​ഭാ​ഗ്യ​വാൻ!
ഭാസി:
ഒരു ദിവസം അതു സം​ഭ​വി​ക്കും. ഏട്ട​ത്തി നോ​ക്കി​ക്കോ​ളു, (ചായ തീർ​ന്ന കപ്പു് മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ച്ചു് ഓടു​ന്നു.) അടു​ത്തൊ​രു ഹാ​ട്രി​ക്ക് ഞാൻ നോടും. (പോ​കു​ന്നു.)
തെ​ല്ലിട നി​ശ്ശ​ബ്ദത.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
നി​ന​ക്കി​വി​ടെ മറ്റ​സു​ഖ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലോ?
ജയ​ശ്രീ:
എല്ലാ​വർ​ക്കും എന്നെ വല്യ കാ​ര്യ​മാ​ണു്. അച്ഛ​നും അമ്മ​യ്ക്കും അനു​ജ​ന്മാർ​ക്കു​മൊ​ക്കെ. എല്ലാ​വ​രു​ടെ സ്വ​ഭാ​വും നല്ല പട്ടു​പോ​ലെ!
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഈ കു​ട്ടി​യു​ടെ ജ്യേ​ഷ്ഠ​നി​ല്ലേ ഒരു​ത്തൻ?
ജയ​ശ്രീ:
എല്ലാ​വ​രും നല്ല​വ​രാ​ണ​ച്ഛാ. അതു​പോ​ലെ അദ്ദേ​ഹ​വും. പക്ഷേ…
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
പക്ഷേ?
ജയ​ശ്രീ:
കൂ​ട്ടു​കെ​ട്ടാ​ണ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ വഷ​ളാ​ക്കു​ന്ന​തു്. നശി​ച്ച കൂ​ട്ടു​കെ​ട്ടു്. ക്ല​ബ്ബും മാ​ന്യ​ന്മാ​രു​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാൽ കഴി​ഞ്ഞു.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഈ കൂ​ട്ടു​കെ​ട്ടൊ​രു ശാ​പ​മാ​ണ​ല്ലോ!
ജയ​ശ്രീ:
അതാ അമ്മാ​യി ഇങ്ങ​ട്ടു് വരു​ന്നു​ണ്ടു്.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ ഒരു കപ്പിൽ ചാ​യ​യും പ്ലേ​റ്റിൽ പല​ഹാ​ര​വു​മാ​യി വരു​ന്നു.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യ​രു് വന്നെ​ന്നു് കു​ട്ടി​ക​ളു പറ​ഞ്ഞു. രാ​വി​ലെ അടു​ക്ക​ള​യിൽ​നി​ന്നു് തി​രി​യാ​നും മറി​യാ​നും കഴി​യി​ല്ല. വന്നി​ട്ട​ധി​ക​മാ​യോ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഇല്ല.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
രാ​വി​ലെ ശ്രീ​ധ​ര​ന്റെ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​രു​ക്കാൻ​ത​ന്നെ പത്താ​ളു​ണ്ടാ​യാൽ മതി​യാ​വി​ല്ല.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഇങ്ങ​നെ വി​ഷ​മി​ക്ക​ണോ? അടു​ക്ക​ള​യി​ലെ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ജയ​ശ്രീ​യെ ഏല്പി​ക്ക​രു​തോ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അവ​രൊ​ക്കെ കു​ട്ടി​ക​ള​ല്ലേ ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യ​രേ. ഒന്നും വേ​ണ്ട​പോ​ലെ അറി​യാ​റാ​യി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ. ഇതൊ​ന്നും ഒറ്റ ദി​വ​സം​കൊ​ണ്ടു് വശ​ത്താ​ക്കേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മ​ല്ല.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ശരി​യാ​ണു്.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
ഇവിടെ ശ്രീ​ധ​ര​ന്റെ​കൂ​ടെ പൊ​റു​പ്പി​ക്കാ​നാ​ണു് വിഷമം… അവ​ന്നാ​കെ​ക്കൂ​ടി വെ​റി​യും ശു​ണ്ഠി​യും… ഒന്നു നോ​ക്കു​മ്പോൾ അവനെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് കാ​ര്യ​മി​ല്ല. ഒരാ​ള​ധ്വാ​നി​ക്കാ​നും മറ്റു​ള്ള​വർ അനു​ഭ​വി​ക്കാ​നു​മാ​വു​മ്പോൾ അങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ ഉണ്ടാ​വും…
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ശ്രീ​ധ​രൻ ആദ്യ​മൊ​ക്കെ ഒരു പാ​ക​ത​യു​ള്ള കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അതെ; അതൊ​ക്കെ അവ​സാ​നി​ച്ചു. ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യ​രേ. വേ​ണു​വും ഭാ​സി​യും വെ​റു​തേ നട​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ശ്രീ​ധ​ര​നെ വി​ഷ​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഒരു​ത്ത​നു് നാ​ട​ക​ഭ്രാ​ന്തു്! മറ്റ​വ​നു് കളി ഭ്രാ​ന്തു്! വല്ല ജോ​ലി​യു​മ​ന്വേ​ഷി​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞാൽ ചെ​വി​ടു പൊ​ട്ട​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ശ്രീ​ധ​ര​ന്റെ ശു​ണ്ഠി​കൊ​ണ്ടു് ഇതി​ലെ​ന്താ​ണു് പ്ര​യോ​ജ​നം?
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അങ്ങ​നെ വേ​ഗ​ത്തി​ല​ങ്ങു് പറ​ഞ്ഞൊ​ഴി​ഞ്ഞാൽ പറ്റി​ല്ല. ശ്രീ​ധ​രൻ അദ്ധ്വാ​നി​ക്കുക; ഞങ്ങ​ളൊ​ക്കെ കാ​ലും​നീ​ട്ടി​യി​രു​ന്നു് സു​ഖി​ക്കുക! അവൻ ശു​ണ്ഠി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തിൽ തെ​റ്റി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വം അങ്ങ​നെ​യ​ല്ലേ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
എന്തോ?
വൃ​ദ്ധൻ അക​ത്തു​നി​ന്നു് വരു​ന്നു.
വൃ​ദ്ധൻ:
അമ്മ​തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യ​രേ. കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി​ക്കു് ഈയിടെ മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് നല്ല പരി​ജ്ഞാ​നം വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. (ഇരി​ക്കു​ന്നു.) എന്താ ജയേ, നീ ഇങ്ങ​നെ അന്തം​വി​ട്ടു് നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്? നി​ന​ക്കും പറ​യ​രു​തോ വല്ല വി​ദ​ഗ്ദ്ധാ​ഭി​പ്രാ​യ​വും?
ജയ​ശ്രീ:
ഇങ്ങ​നെ എല്ലാ​വ​രും പറ​യ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ?
വൃ​ദ്ധൻ:
എല്ലാ​വ​രേ​യും ബാ​ധി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​മാ​വു​മ്പോൾ എല്ലാ​വ​രും പറയണം… ഞാ​നൊ​ന്നു് പറ​യ​ട്ടേ? (എല്ലാ​വ​രും അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ നോ​ക്കു​ന്നു.) എന്താ ആരും ഒന്നും പറ​യാ​ത്ത​തു്?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
അവ​ന​വ​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം പറയാൻ മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സമ്മ​തം വേണോ?
വൃ​ദ്ധൻ:
സമ്മ​തം ചോ​ദി​ക്കാ​തെ പറ​ഞ്ഞാൽ ചി​ല​പ്പോൾ കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​വും. എല്ലാ​വർ​ക്കും എന്റെ അഭി​പ്രാ​യം രസി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
അങ്ങ​നെ​യാ​വു​മ്പോൾ കഴി​യു​ന്ന​തും എല്ലാ​വ​രെ​യും രസി​പ്പി​ക്കാൻ പറ്റിയ അഭി​പ്രാ​യം പറയുക.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഇവി​ടെ​യാ​ണു് കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി​യു​ടെ സഹായം വേ​ണ്ട​തു്. മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​മെ​ന്നു് കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ? അതൊരു വി​ചി​ത്ര​വ​സ്തു​വാ​ണു്. ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യ​രേ, നമ്മു​ടെ​യൊ​ക്കെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ അനു​ഭ​വം വെ​ച്ച​ല്ലേ ഈവക കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ചി​ന്തി​ക്കേ​ണ്ട​തു്?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
അതെ.
വൃ​ദ്ധൻ:
അങ്ങ​നെ ചി​ന്തി​ക്കു​മ്പോൾ ഈ മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​മെ​ന്ന​തു് പാ​ലു​പോ​ലെ​യാ​ണു്.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
പാ​ലു​പോ​ലെ?
വൃ​ദ്ധൻ:
അതെ, പാ​ലു​പോ​ലെ. അതു് പഞ്ച​സാ​ര​ചേർ​ത്തു് കു​ടി​ക്കും; ബഹു​ര​സം. ഉറ​യൊ​ഴി​ച്ചു് തൈ​രാ​ക്കാം; ബഹു​വി​ശേ​ഷം. കട​ഞ്ഞു് വെ​ണ്ണ​യെ​ടു​ക്കാം, ബലേ​ഭേ​ഷ്! എന്നാൽ ഒരു കട്ട ഉപ്പു് അതിൽ വീ​ഴ​ട്ടെ. കഴി​ഞ്ഞു; ആക​പ്പാ​ടെ അറു​വ​ഷ​ളാ​യി! നാ​റ്റ​മോ? (മൂ​ക്കു പി​ടി​ക്കു​ന്നു.)
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ എന്തോ ആലോ​ചി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.
വൃ​ദ്ധൻ:
എന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ പി​ന്നെ​യും ആലോചന. കേൾ​ക്കു​ന്നി​ല്ല.
ജയ​ശ്രീ:
അച്ഛ​നോ​ടാ​ണു് ചോ​ദി​ച്ച​തു്. അച്ഛൻ കേ​ട്ടി​ല്ലേ?
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
ഏങ്? പി​ന്നെ… (പരു​ങ്ങു​ന്നു.)
വൃ​ദ്ധൻ:
അത​ല്ലേ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
എനി​ക്കി​ങ്ങ​നെ കൂ​ടി​യി​രു​ന്നു് ചി​ന്തി​ച്ചാൽ ഒരു തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ക്കാൻ കഴി​യി​ല്ല. ഒറ്റ​യ്ക്കി​രു​ന്നു് ആലോ​ചി​ക്ക​ണം. (എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു.) ഞാൻ അധി​ക​നേ​ര​വും ഒറ്റ​യ്ക്കാ​ണ​ല്ലോ.
വൃ​ദ്ധൻ:
ഇരി​ക്കൂ ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യ​രേ, ഇനി ഉണ്ടി​ട്ടു് പോകാം.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
അത​ല്ലേ പറ​യു​ന്ന​തു്? ഊണു​ക​ഴി​ഞ്ഞു് വെ​യി​ലാ​റീ​ട്ടു് പോകാം.
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ:
പി​ന്നെ വരാം (നട​ക്കു​ന്നു)
ജയ​ശ്രീ:
(മുൻ​പോ​ട്ടു് നട​ന്നു് വി​ളി​ക്കു​ന്നു) അച്ഛാ!
ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ മി​ണ്ടാ​തെ, തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കാ​തെ, പോ​കു​ന്നു. ജയ​ശ്രീ സ്തം​ഭി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്നു.
കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി അമ്മ:
(എഴു​ന്നേ​റ്റു്) അല്ല ശങ്കു​ണ്ണി​നാ​യർ ചായ കഴി​ക്കാ​നും മറ​ന്നോ (പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ടു​ത്തു് പോ​കു​ന്നു.)
വൃ​ദ്ധൻ:
മോളേ, ജയേ… (ജയ​ശ്രീ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്നു. കണ്ണു് തു​ട​യ്ക്കു​ന്നു.) കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി വി​ചാ​രി​ക്കും​പോ​ലെ, മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വം നിർ​വ​ചി​ക്കുക അത്ര എളു​പ്പ​മ​ല്ല. അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു് മുർ​ധാ​വിൽ തലോ​ടു​ന്നു.

—യവനിക—

Colophon

Title: Rājamārgam (ml: രാ​ജ​മാർ​ഗം).

Author(s): Thikkodiyan.

First publication details: Mathrubhumi Books; Kozhikode, Kerala; 1; 2011.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Play, Thikkodiyan, തി​ക്കോ​ടി​യൻ, രാ​ജ​മാർ​ഗം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: August 11, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author/inheritors. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-SA 4​.0). Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Landscape with millstones, an oil on canvas painting by Paul René Schützenberger (1860-1916). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: Staffers at River Valley; Typesetter: CVR; Digitizer: KB Sujith; Encoding: CVR.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download PDF.