ഓണം​ക​ഴി​ഞ്ഞു സ്കൂൾ തു​റ​ന്ന ആദ്യ​ദി​നം. നന്ദി​നി​യും ഞാനും മാഗി ടീ​ച്ചർ ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ കൗൺ​സി​ലി​ങ് കഴി​ഞ്ഞു് വരാ​ന്ത​യി​ലൂ​ടെ ക്ലാ​സ് മു​റി​യി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു. അനാ​വ​ശ്യ​ഭ​യം അനി​വാ​ര്യ​മായ ഏതോ ദു​ര​ന്തം കൊ​ണ്ടു​വ​രു​മെ​ന്ന തോ​ന്ന​ലാ​ണു് ഉള്ളിൽ മു​ഴു​വൻ.

നന്ദി​നി നട​ക്കു​മ്പോൾ ചോ​ദി​ച്ചു: “നി​ന​ക്കൊ​ന്നും പറ്റി​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു് ഒരാൾ ആശ്വ​സി​പ്പി​ച്ചാൽ എന്താ​ണു് അർ​ത്ഥ​മെ​ന്നു് അറി​യു​മോ?”

ഞാൻ അവളെ നോ​ക്കി.

നന്ദി​നി:

“ആറ്റൻ പണി കി​ട്ടി എന്നു തന്നെ.”

ഞാൻ അവ​ളു​ടെ തോളിൽ കൈ​വ​ച്ചു.

നന്ദി​നി:

“പി​ച്ചാ​ത്തി കു​ത്തി​യി​റ​ക്കി​യി​ട്ടു് തു​ന്നി​ക്കെ​ട്ടി​യാൽ മരി​ക്കും വരെ​യു​ണ്ടാ​കും മു​റി​പ്പാ​ടു്.”

ക്ളാ​സ്സ് മു​റി​യി​ലേ​ക്കു് ഞങ്ങൾ കയറി. ഒന്നു രണ്ടു​പേർ എഴു​നേ​റ്റു. ചിലർ ഭയം കലർ​ന്ന കണ്ണു​ക​ളോ​ടെ നോ​ക്കി. മറ്റു ചിലർ ഞാ​നൊ​ന്നു് ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്ക​ട്ടെ എന്നു നോ​ട്ടം​കൊ​ണ്ടു ചോ​ദി​ച്ചു. ജനി​ച്ചാൽ മരണം എന്ന​തു​പോ​ലെ ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ര​നു​ഭ​വ​വും എന്നെ​ങ്കി​ലും ഏറ്റു​വാ​ങ്ങേ​ണ്ടി​വ​രും എന്നു് മറ്റു ചിലർ സ്വയം പറ​ഞ്ഞു നിർ​വി​കാ​ര​രാ​യി​ക്കാ​ണും.

നന്ദി​നി ബെ​ഞ്ചി​ലേ​ക്കു നട​ക്കു​മ്പോൾ ജുവൽ അടു​ത്തെ​ത്തി: “ഷാൽ ഐ ഹഗ് യു?”

നന്ദി​നി രണ്ടു​കൈ​ക​ളും വി​ടർ​ത്തി തല ചെ​രി​ച്ചു. അവൾ സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​രി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ജുവൽ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം അവ​ളു​ടെ തലയിൽ വലതു ചെ​വി​ക്കു മു​ക​ളിൽ മു​ഷ്ടി​ചു​രു​ട്ടി മെ​ല്ലെ ഇടി​ച്ചു. അവൾ തി​രി​ച്ചു് അവ​ന്റെ മൂ​ക്കിൽ ചൂ​ണ്ടു​വി​രൽ കൊ​ണ്ടു തൊ​ട്ടു. ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ട ഒരു കയ്യ​ടി​യു​യർ​ന്നു. മാഗി ടീ​ച്ചർ വാതിൽ കട​ന്നു് കയ്യ​ടി​ച്ചു വരി​ക​യാ​ണു്.

ക്ളാ​സ് ഒന്ന​ട​ങ്കം എഴു​നേ​റ്റു. നന്ദി​നി​യും ഋദ്ധി​യും ജൂ​വ​ലും സ്വ​ന്തം ഇരി​പ്പി​ട​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു.

ഉച്ച​യ്ക്കു ഒന്നി​ച്ചി​രു​ന്നു ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കു​മ്പോൾ നന്ദി​നി എന്റെ പാ​ത്ര​ത്തിൽ നി​ന്നു് മു​ട്ട​പൊ​രി​ച്ച​തു് മു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. അതു് ഉരു​ള​യ്ക്കു​ള്ളി​ലാ​ക്കി ചോ​റി​നൊ​പ്പം ചവ​ച്ചു. രണ്ടാ​മ​തു് ഒന്നു കൂടി എടു​ത്തു് ചോറിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞു. അവൾ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ആദ്യ​ത്തെ മുട്ട കഴി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കേ​ക്കു പോലും മു​ട്ട​ചേർ​ത്ത​തു് എന്നു പറ​ഞ്ഞു് ഒഴി​വാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​വ​ളാ​ണു്.

“ഇതു​പോ​ലെ ചോറിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞു് ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച ബീഫ് തര​ട്ടെ”: ഞാൻ.

നന്ദി​നി നോ​ക്കുക മാ​ത്രം ചെ​യ്തു.

“ആ രു​ചി​ക​ള​റി​യാ​തെ നീ പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു”: ഞാൻ

“കസേ​ര​യിൽ കയ​റു​മ്പോൾ പോലും ആരെ​ങ്കി​ലും വന്നി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നി”: അവൾ.

“ഞാൻ വന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലോ?”

“നീ​യാ​ണു് വരാൻ പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നി​യി​ല്ല”: നന്ദി​നി.

മൗനം.

“ഓർ​മ​ക​ളിൽ നി​ങ്ങ​ളാ​രും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല”: നന്ദി​നി.

“അപ്പോൾ ആരു വരാ​നാ​ണു് നീ കാ​ത്ത​തു്”: ഞാൻ.

“എനി​ക്കാ മു​ഖ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും പരി​ച​യ​മി​ല്ല”: നന്ദി​നി.

അവിടം മുതൽ നന്ദി​നി മാ​ത്രം സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഉരു​ള​കൾ വായിൽ വച്ചു് പതു​ക്കെ ചവ​ച്ചി​റ​ക്കി നീണ്ട ഇട​വേ​ള​ക​ളിൽ ഓരോ വാ​ച​ക​ങ്ങൾ വന്നു.

“ഞാൻ അവരെ മാ​ത്ര​മേ ഓർ​ത്തു​ള്ളു. ആ രണ്ടു​പേ​രെ, പി​ന്നെ അവി​ടെ​യാ​ക്കിയ പി​താ​വെ​ന്ന​യാ​ളെ”: നന്ദി​നി.

“അവർ എന്റെ മര​ണ​ത്തിൽ ഉരു​കു​മെ​ന്നു് അപ്പോൾ തോ​ന്നി”: നന്ദി​നി.

“അവർ ആശ്വ​സി​ക്കു​ക​യേ​യു​ള്ളു​വെ​ന്നു് ഇപ്പോ​ഴെ​നി​ക്കു് അറി​യാം”: നന്ദി​നി.

“ഞാ​നൊ​രു കത്തു പോലും എഴു​തി​യി​രു​ന്നി​ല്ല”: നന്ദി​നി.

ജൂവൽ രണ്ടു ചോ​റു​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ വെ​ള്ള​വു​മാ​യി വന്നു. മറ്റാ​രിൽ നി​ന്നോ കടം​കൊ​ണ്ട പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്. അവൻ മൂ​ന്നു വാ​ച​ക​ങ്ങൾ നിർ​ത്തി നിർ​ത്തി പറ​ഞ്ഞു:

“സ്കൂ​ളി​ലെ പൈ​പ്പിൽ വെ​ള്ളം തീർ​ന്നു. പഞ്ചാ​യ​ത്തു കി​ണ​റ്റിൽ നി​ന്നു കോ​രി​യെ​ടു​ത്ത​താ​ണു്. കവ​ല​യി​ലൂ​ടെ നീ നട​ന്നു പോ​കേ​ണ്ട എന്നു കരുതി.”

കഴു​കാ​ത്ത പാ​ത്ര​വും കയ്യു​മാ​യി നന്ദി​നി ഒറ്റ​പ്പോ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. സ്കൂ​ളി​ന്റെ പടികൾ ഇറ​ങ്ങി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ഞാൻ പി​ന്നിൽ ഓടി​യെ​ത്തി. റോ​ഡി​ലി​റ​ങ്ങി കവ​ല​യി​ലൂ​ടെ തന്നെ മു​ന്നോ​ട്ടു്. ഞാൻ ഒപ്പ​മെ​ത്താൻ പാ​ടു​പെ​ട്ടു.

സ്കൂ​ളിൽ നി​ന്നും കവ​ല​യിൽ നി​ന്നും വഴി​യിൽ നി​ന്നു​മെ​ല്ലാം കാ​ണാ​വു​ന്ന വിധം വള​വി​ലാ​ണു് കിണർ. അവൾ കയറും തൊ​ട്ടി​യും ഇട​തു​കൈ​കൊ​ണ്ടു് കി​ണ​റ്റി​ലി​ട്ടു. എല്ലാ​വ​രും എല്ലാ​യി​ട​ത്തു നി​ന്നും നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അവൾ ഒറ്റ​ക്കൈ കൊ​ണ്ടു് ഒന്നു​വ​ലി​ച്ചു. എന്റെ ഇടം​കൈ​കൊ​ണ്ടു് ഞാനും. ഞങ്ങ​ളു​ടെ പല വലി​ക​ളി​ലൂ​ടെ വെ​ള്ളം മു​ക​ളി​ലെ​ത്തി. അവൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ഞാനും. കഴുകി ഇറ​ങ്ങു​മ്പോൾ നന്ദി​നി സധൈ​ര്യം നട​ക്കു​ന്നു. എനി​ക്കാ​ണോ ഭയ​മെ​ന്നു തോ​ന്നാ​തി​രു​ന്നി​ല്ല. കയ​റ്റ​ത്തി​ലെ കടയിൽ ബെ​ന്നി രണ്ടു കൈ​ക​ളി​ലും ഫോൺ പി​ടി​ച്ചു് ഇരി​ക്കു​ന്നു. അവൾ നേരേ നട​ന്നു ചെ​ന്നു.

“മു​ഴു​വൻ കി​ട്ടി​യോ ചേ​ട്ടാ?”

ബെ​ന്നി പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു.

ഞാൻ പി​ന്നി​ലൂ​ടെ പെ​ട്ടി​ക്ക​ട​യു​ടെ ഉള്ളിൽ കയറി. അയാൾ ഒട്ടും എതിർ​ക്കാ​തെ ഫോൺ തന്നു. കവ​ല​യു​ടെ നടു​ക്കു് ഞാനതു വച്ചു. നന്ദി​നി കയ്യാ​ല​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ വച്ചി​രു​ന്ന വീ​തി​ക്ക​ല്ലു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് അതിനു മു​ക​ളി​ലി​ട്ടു. ഒറ്റ​യി​ട​ലി​നു് അതു തകർ​ന്നി​ല്ല. കഷ​ണ​ങ്ങ​ളാ​കും വരെ പാ​മ്പി​നെ ചത​യ്ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അവൾ അതിനു മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് കല്ലു് ഇട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഒരു​വേള അതൊരു മൂർ​ഖ​നാ​ണെ​ന്നു ഭയ​ന്നു് ഞാൻ രണ്ട​ടി പി​ന്നോ​ട്ടു​വ​ച്ചു. തകർ​ന്ന കഷ​ണ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് സിം അവളും മെ​മ്മ​റി കാർഡ് ഞാനും എടു​ത്തു് കടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് നട​ന്നു.

“മൂർ​ഖ​നേ​ക്കാൾ വി​ഷ​മു​ണ്ടു് ഫോ​ണി​നു്”: ഞാൻ.

“പാ​മ്പു് ഒറ്റ​ക്കൊ​ത്തി​നു് ഒരാ​ളി​ലേ വി​ഷ​മി​റ​ക്കൂ. ഇതു സഹ​സ്ര​ജീ​വ​സം​ഹാ​രി​ണി”: നന്ദി​നി.

ഞങ്ങൾ ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ എന്തോ അബ​ദ്ധം ചെയ്ത പരി​ഭ്ര​മ​ത്തോ​ടെ ജുവൽ മുഖം തരാതെ ബെ​ഞ്ചിൽ ഇരി​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ആശു​പ​ത്രി​യിൽ നി​ന്നു് അത്ര നല്ല വി​വ​ര​മ​ല്ല.

എഴു​പ​ത്തി​ര​ണ്ടു മണി​ക്കൂർ കഴി​യാ​തെ ഒന്നും പറ​യാ​നാ​കി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് പട്ടാ​ളം എത്തി​ച്ച സന്ദേ​ശം. എലി​പ്പ​നി സു​ശീ​ല​യെ ഗു​രു​ത​ര​മാ​യി ബാ​ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ആൻ​സി​ക്കു കണ്ണു നി​റ​ഞ്ഞു.

ബി​നോ​യി പറ​ഞ്ഞു:

“നി​ന്നെ കണ്ണു​നി​റ​ഞ്ഞു കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല.”

ആൻസി:

“രാ​ത്രി​ക​ളിൽ ആ പേരു് ഞാൻ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടിൽ വാ​യി​ച്ചി​രു​ന്നു.”

ബി​നോ​യി ദൂ​രേ​ക്കു നോ​ക്കി.

അന്ന​മ്മ കു​റ​ച്ച​ക​ലെ നി​സ്സ​ഹാ​യ​യാ​യി ഇരി​പ്പു​ണ്ടു്…

അന്ന​മ്മ എഴു​നേ​റ്റു:

“നാ​ട്ടിൽ നട​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തും സുശീല കു​ഞ്ഞി​നോ​ടു പറ​യു​ന്ന​താ​ണു്.”

ആൻ​സി​യും ബി​നോ​യി​യും ഇരു​ന്നി​ട​ത്തു നി​ന്നു് എഴു​നേ​റ്റി​ല്ല. അന്ന​മ്മ പറ​യു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ഋദ്ധി എങ്ങ​നെ താ​ങ്ങും എന്നാ​യി​രു​ന്നു ആൻ​സി​യു​ടെ ആധി. ബി​നോ​യി പണ്ടേ തി​രി​ച്ച​റി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു, ഋദ്ധി കാ​ണു​ന്ന​തി​നും കേൾ​ക്കു​ന്ന​തി​നും അർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ വേ​റേ​യാ​ണെ​ന്നു്.

ഞാൻ കണ്ണു തു​റ​ന്നു കി​ട​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് അന്ന​മ്മ വരു​ന്ന​തു്.

പതി​വു​പോ​ലെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു കു​നി​ഞ്ഞു. എനി​ക്കു് രുചി മാ​ത്ര​ല്ല മണവും നഷ്ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇത്ര​കാ​ലം അമ്മ​വ​രു​മ്പോൾ ഞാൻ കല്പി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്ത മണ​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്. കാ​യൽ​ച്ചെ​ളി​യു​ടെ ആ മണം അന്ന​മ്മ​ച്ചേ​ട​ത്തി​ക്കും ചേ​രേ​ണ്ട​താ​ണു്. പക്ഷേ, എനി​ക്കു് ഇപ്പോൾ ഒന്നും തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. ചേ​ട​ത്തി​ക്കാ​യി ഞാൻ കാ​തോർ​ത്തു.

“മോൾ​ക്കു് ഞാൻ ഒരു കൂ​ട്ടം തരു​ന്നു​ണ്ടു്. പാലിൽ നല്ല നൂ​റു​ള്ള സിലോൺ കപ്പ പു​ഴു​ങ്ങി കു​റു​ക്കും. അതിൽ രണ്ടു കാ​ന്താ​രി ചത​ച്ചു ചേർ​ത്തു് ഉള്ളി ചു​ട്ട​ര​ച്ചും ചേർ​ക്കും.” കപ്പ എനി​ക്കു് സി​സ്റ്റർ ഫി​ലോ​മിന തന്ന രു​ചി​യാ​ണു്.

ഒൻ​പ​താം ക്ലാ​സി​ലെ ക്രി​സ്മ​സ്.

സി​സ്റ്റർ​ക്കു് സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടിൽ പോകാൻ ഏഴു ദി​വ​സ​ത്തെ അനു​മ​തി കി​ട്ടി. പരീ​ക്ഷ​ക​ഴി​ഞ്ഞു് ഞാനും നന്ദി​നി​യും ചെ​ന്നു കയ​റു​മ്പോൾ ഓട്ടോ​റി​ക്ഷ മു​റ്റ​ത്തു​ണ്ടു്.

ഇവരും പോ​ര​ട്ടെ എന്നു സി​സ്റ്റർ ഫി​ലോ​മിന. ആ… എന്നു് സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ. നന്ദി​നി​യു​ടെ അമ്മ തയ്യൽ മെ​ഷീ​നു പി​ന്നിൽ ഇരു​ന്നു് തല​യാ​ട്ടി. അമ്മ തയ്യൽ തൊ​ഴി​ലാ​യി തെ​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത ശേ​ഷ​മു​ള്ള ഇരി​പ്പാ​ണു്. ആർ​ക്കും തയ്ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാ​നാ​യി പഠി​ച്ച​ത​ല്ല. സ്വ​ന്തം ബ്ലൗ​സ് സ്വയം തു​ന്നു​ന്ന​തു് അമ്മ​മ്മ​യു​ടെ ശീ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു. അന്നു ബ്ലൗ​സ് അല്ല, കെ​ട്ടു​ടു​പ്പാ​ണു്. കൈകൾ ഇട്ടാൽ കൊ​ളു​ത്തു​കൾ​ക്കു പകരം കച്ച​പോ​ലെ രണ്ട​റ്റ​വും വയർ തു​ട​ങ്ങു​ന്നി​ട​ത്തും കെ​ട്ടും. റൗക്ക എന്നു് വേറെ ജാ​തി​ക്കാ​രു് പറ​ഞ്ഞാ​ലും അമ്മ​മ്മ കെ​ട്ടു​ടു​പ്പ് എന്നേ പറയൂ. അമ്മ​മ്മ അതു മാ​ത്ര​മാ​ണു് തയ്ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. കല്യാ​ണം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ തന്നെ മെഷീൻ അമ്മ​യ്ക്കു കൊ​ടു​ത്തു​വി​ട്ടി​രു​ന്നു. അതു മഠ​ത്തി​ലെ ജീ​പ്പിൽ വാ​ട​ക​വീ​ട്ടിൽ നി​ന്നു സി​സ്റ്റർ വരു​ത്തി​ച്ചു. അമ്മ ഇപ്പോൾ തുണി വാ​ങ്ങി നൈ​റ്റി തയ്ക്കും. ഫി​ലോ​മിന സി​സ്റ്റർ കട​ക​ളിൽ വി​ളി​ച്ചു് നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു് ഏല്പി​ക്കും. വി​റ്റു​പോ​യാൽ മാ​ത്രം കാശു മതി എന്നു സമ്മ​തി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് പലരും ഏറ്റെ​ടു​ത്ത​തു്.

സു​ശീ​ല​യ്ക്കും അന്ന​മ്മ​യ്ക്കും ചീ​ഞ്ഞ​കാ​യൽ, ആത്തേ​മ്മാർ​ക്കു് ആഞ്ഞു​ത​യ്യ​ലും എന്നു് അന്ന​മ്മ മെഷീൻ വന്ന അന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു് ഞാൻ മാ​ത്ര​മ​ല്ല നന്ദി​നി​യും കേ​ട്ടി​രു​ന്നു.

അഞ്ചു​മി​നി​റ്റാ​ണു് ഞങ്ങൾ​ക്കു് ഒരു​ങ്ങാൻ കി​ട്ടിയ സമയം. യൂ​ണി​ഫോം മാ​റ്റി​യു​ടു​ത്തു് കയ്യിൽ കി​ട്ടിയ ഉടു​പ്പു​കൾ വാരി ബാ​ഗി​ലി​ട്ടു് പു​റ​പ്പെ​ട്ടു.

ബസ് സ്റ്റാൻ​ഡി​ലേ​ക്കു​ള്ള യാ​ത്ര​യിൽ ഓട്ടോ​റി​ക്ഷ ചന്ത​യിൽ നിർ​ത്തി. അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കു ചെ​ന്നു് സി​സ്റ്റർ കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു. അമ്മ സി​സ്റ്റ​റു​ടെ ഒപ്പം ഓട്ടോ​യി​ലേ​ക്കു വന്നു.

“അവൾ ആദ്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് മറ്റെ​വി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും…”

ഞാൻ ഭയ​ന്നു​പോ​യി. ഈ പതി​നാ​ലു വയ​സ്സി​നി​ടെ ജനി​ച്ച വീ​ട്ടി​ലും ഈ മഠ​ത്തി​ലും അല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രി​ട​ത്തും ഞാൻ ഉറ​ങ്ങി​യി​ട്ടി​ല്ല എന്നാ​ണു് ആ പറ​ഞ്ഞ​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം. ഞാൻ അതു​വ​രെ കയറിയ മഞ്ഞു​മ​ല​ക​ളെ​ല്ലാം ഉരുകി ഇല്ലാ​താ​യി. പോയ സമു​ദ്ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വറ്റി​വ​രു​ണ്ടു.

വണ്ടി നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ അമ്മ ഒന്നു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു.

“അവൾ ഞാ​നി​ല്ലാ​തെ നി​ന്നി​ട്ടി​ല്ല.”

ഒന്നോ രണ്ടോ മാസം പ്രാ​യ​മു​ള്ള​പ്പോൾ തൊ​ട്ടി​ലിൽ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന എന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു വന്ന​യാൾ പി​ന്നെ എന്നെ പി​രി​ഞ്ഞി​ട്ടേ​യി​ല്ലെ​ന്നു്. എനി​ക്കു പക്ഷേ, അമ്മ കൂ​ടെ​യു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നി​യ​തേ​യി​ല്ല. മഠ​ത്തി​ന്റെ ചാ​യ്പിൽ കി​ട​ന്ന സു​ശീ​ല​യെ അമ്മ എന്നു വി​ളി​ച്ചി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, എനി​ക്കു് അമ്മ സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ ആയി​രു​ന്നു. എന്റെ പ്രേ​ാ​ഗ്ര​സ് കാർഡ് ഒപ്പി​ട്ട​തു മാ​ത്ര​മ​ല്ല എനി​ക്കു് ചോ​റു​രു​ട്ടി​ത്ത​ന്ന​തും സൈ​ക്കിൾ ചവി​ട്ടാൻ പഠി​പ്പി​ച്ച​തും ആദ്യ​ത്തെ ഷൂസ് ഇടീ​ച്ച​തും ടൈ കെ​ട്ടി​ത്ത​ന്ന​തും മുടി പി​ന്നി തന്ന​തും പൊ​ട്ടു വാ​ങ്ങി​ത്ത​ന്ന​തും സി​സ്റ്റ​റാ​ണു്.

ഏഴു​ക​ഴി​ഞ്ഞു് എട്ടി​ലേ​ക്കു​ള്ള അവ​ധി​ക്കാ​ണു് എനി​ക്കാ​യി ഒരു കെ​ട്ടു നാ​പ്കിൻ നീല ബാ​സ്ക്ക​റ്റിൽ ഇട്ടു​ത​ന്ന​തു്. ആദ്യ​ദി​വ​സം അതു വയ്ക്കാൻ പഠി​പ്പി​ച്ച​തും സി​സ്റ്റ​റാ​ണു്. ആ ബാ​സ്ക​റ്റ് ഞാൻ അമ്മ​യെ അഭി​മാ​ന​ത്തോ​ടെ കാ​ണി​ച്ചു. എന്റെ​യാ​ണു് എന്ന ആ ഭാവം കണ്ടു് അമ്മ ഊറി​ച്ചി​രി​ച്ചു.

അമ്മ​യെ​ന്നു വി​ളി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. അമ്മ​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എപ്പോ​ഴും ഒപ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടാ​ക​ണം അമ്മ​യോ​ടു് ഒപ്പം നിൽ​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചോ മാറി നി​ല്ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചോ ഞാൻ ഇതു​വ​രെ ഓർ​ത്തി​രു​ന്നി​ല്ല. എനി​ക്കു് ഒന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി. ഞാൻ അമ്മ​യെ അമ്മ​യാ​യി കണ്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അമ്മ​യ്ക്കു ഞാൻ മക​ളാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു്. അവർ ഓരോ നി​മി​ഷ​വും കരു​തി​യ​തു് അവ​രാ​ണു് എന്നെ വളർ​ത്തു​ന്ന​തെ​ന്നാ​ണു്.

ഞാൻ തൊ​ണ്ണൂ​റ്റി​യൊൻ​പ​താം കള​ത്തിൽ നി​ന്നു പാ​മ്പു വി​ഴു​ങ്ങി ഒന്നി​ലെ​ത്തി​ച്ച​തു​പോ​ലെ നി​സ്സ​ഹാ​യ​ത​യു​ടെ നെ​ല്ലി​പ്പ​ടി കണ്ടു. ഇനി കോ​ണി​ക​ളിൽ കയ​റാ​തെ ഓരോ​ക​ള​വും ചവി​ട്ടി കയറണം.

“പോകാൻ അമ്മ​വീ​ടു​ക​ളി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രെ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ?”

എന്റെ ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി​യു​ള്ള ചോ​ദ്യം കേ​ട്ടു് നന്ദി​നി പി​റു​പി​റു​ക്കു​ന്ന ശബ്ദ​ത്തിൽ.

“ജപ്തി​യായ വീ​ട്ടിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​യ​വ​രെ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ? അന്ന​ദാ​ന​ത്തി​നു പോലും ആരും വി​ളി​ക്കി​ല്ല.”

പാ​മ്പും കോ​ണി​യും വി​ട്ടു് ഞങ്ങൾ ചതു​രം​ഗം കളി​ച്ചു് ഒപ്പ​ത്തി​നൊ​പ്പം ചെ​ക്കു​വ​ച്ചു.

സി​സ്റ്റർ ഫി​ലോ​മിന ഞങ്ങ​ളു​ടെ രണ്ടാ​ളു​ടേ​യും ഇല്ലാ​യ്മ​ക​ളെ നി​ഷ്പ്ര​ഭ​മാ​ക്കി കള​ഞ്ഞു.

“മുട്ട ഇട്ടു വി​രി​യി​ക്കാ​നാ​ണു് കാക്ക കൂ​ടു​കെ​ട്ടു​ന്ന​തു്. ചാവും വരെ പാർ​ക്കാ​ന​ല്ല.”

നൗ​ക​യിൽ കാ​റ്റു​പി​ടി​ച്ചു.

ദ്വാ​ദ​ശി:

“സദ്യ​ക​ഴി​ഞ്ഞ വീ​ട്ടിൽ ഒന്നു് ഉറ​ങ്ങി​യെ​ഴു​നേ​റ്റ സാ​മ്പാ​റും പച്ച​ടി​യും പി​റ്റേ​ന്നു രാ​വി​ലെ തന്നു് കൊ​ച്ച​മ്മ പറയും. ഒന്നു ചൂ​ടാ​ക്കി കഴി​ച്ചോ​ണേ​ന്നു്. അതു​കേൾ​ക്കാൻ പറ​യ​വീ​ട്ടിൽ പി​റ​ക്ക​ണം എന്നു് അമ്മ പറ​യാ​റു​ണ്ടു്.”

നൗ​ക​യ്ക്കു വേഗം കൂ​ടും​തോ​റും പാ​റു​ന്ന മു​ടി​യി​ഴ​കൾ ഒതു​ക്കി ഋദ്ധി കടൽ​ക​ണ്ടു കണ്ണു​നി​റ​യ്ക്കും. അതാണു ശീലം.

ദ്വാ​ദ​ശി:

“പശു​വി​നു​ള്ള വീ​തം​പോ​ലും സദ്യേ​ടെ അന്നു വൈ​കി​ട്ടു് കൊ​ടു​ക്കും. പറ​യ​നു് പി​റ്റേ​ന്നാ​ണു്.”

ത്രയ:

“കാലം മാ​റി​യി​ല്ലേ, ഇതൊ​ക്കെ ഇപ്പോ​ഴു​മു​ണ്ടോ എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലേ?”

ഋദ്ധി:

“ഒറ്റ​വ​ഴി​യേ​യു​ള്ളൂ. ലോ​ക​ത്തെ മു​ഴു​വൻ വീ​ടു​ക​ളും ഇടി​ച്ചു നി​ര​ത്ത​ണം. ഏറ്റ​വും കൂ​ടു​തൽ ഭൂ​ഖ​ണ്ഡ​ങ്ങൾ താ​ണ്ടിയ ജീ​വി​വർ​ഗ​മായ മനു​ഷ്യൻ അപ്പോൾ നട​പ്പു​തു​ട​ങ്ങും. എല്ലാ​വ​രും ഒരേ നി​ല​യിൽ പാർ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങും, ഒരേ വേ​ഗ​ത്തിൽ നട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങും, ഒരേ ആഹാരം കഴി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങും.”

മൂ​ന്നു ചക്ര​മു​ള്ള സൈ​ക്കിൾ ചവി​ട്ട​ണം എന്നു പന്ത്ര​ണ്ടു പതി​മൂ​ന്നു വയ​സ്സു​വ​രെ മോ​ഹി​ച്ച ആ കു​ട്ടി ദ്വാ​ദ​ശി​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ണ്ട​കൊ​ട്ടി​യെ​ത്തി.

കൊ​യ്യു​ന്ന അമ്മ​യെ നോ​ക്കി വര​മ്പ​ത്തു് തലയിൽ പാള കമ​ഴ്ത്തി​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ മൂ​ന്നോ നാലോ വയ​സ്സു മുതൽ തോ​ന്നി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യ​താ​ണു് മു​ച്ച​ക്ര സൈ​ക്കിൾ ചവി​ട്ടി മു​റ്റ​ത്തു വന്നു​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു്. കു​ന്നിൻ​മു​ക​ളിൽ നി​ന്നു​ള്ള ഇറ​ക്ക​മി​റ​ങ്ങി​വേ​ണം നി​ര​നി​ര​യാ​യി കെ​ട്ടിയ പറ​യ​ക്കു​ടി​യി​ലെ​ത്താൻ. കു​ടി​കൾ കഴി​ഞ്ഞാൽ വയ​ലാ​ണു്. വെ​ട്ടു​ക​ല്ലു തെ​റ്റി​യും തെ​റി​ച്ചും നിൽ​ക്കു​ന്ന വഴി​യാ​ണു്. കാ​ല​വർ​ഷം ഒഴുകി വെ​ട്ടു​ക​ല്ലി​ന്റെ ഇട​യി​ലെ ചെ​ളി​യൊ​ക്കെ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി കു​ഴി​ശിൽ​പ​ങ്ങൾ പണി​തെ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഓരോ കു​ഴി​യും ഓരോ ശിൽ​പ​ത്തി​നു​ള്ള അച്ചു​പോ​ലെ രൂ​പ​ഭം​ഗി തി​ക​ഞ്ഞു നി​ന്നു. അവിടെ മഴ ഒരു പെ​രും​ത​ച്ച​നാ​യി. അതു​വ​ഴി വെ​ള്ള​യ്ക്ക ഉരു​ട്ടു​വി​ട്ടാൽ പാ​ട​ത്തു ചെ​ല്ലു​മു​മ്പു് പൊ​ട്ടി​പ്പൊ​ളി​ഞ്ഞു തീർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. ആ വഴി​യി​ലൂ​ടെ മു​ച്ച​ക്ര സൈ​ക്കി​ളിൽ തെ​ന്നി​ത്തെ​റി​ച്ചു വന്നു് ഒൻ​പ​താ​മ​ത്തെ കു​ടി​യു​ടെ മു​ന്നി​ലെ​ത്ത​ണം. ആ കു​ടി​ലിൻ മു​ന്നിൽ മാ​ത്രം ഒരു ബിം​ബ​മു​ണ്ടു്. ബു​ദ്ധ​ന്റെ​യാ​ണു്.

അച്ഛ​ന്റെ ചേ​ട്ടൻ ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ നാ​ടു​വി​ട്ടു ബോം​ബെ​യ്ക്കു് എന്നു പറ​ഞ്ഞു പോ​യ​താ​ണു്. പി​ന്നെ വന്ന​പ്പോ​ഴാ​ണു് അറി​ഞ്ഞ​തു്. ബോംബെ ആയി​രു​ന്നി​ല്ല, അതു് അഹ​മ്മ​ദാ​ബാ​ദ് ആയി​രു​ന്നെ​ന്നു്. അവിടെ ഹോ​ട്ട​ലിൽ പണി​യാ​യി​രു​ന്നു. മദി​രാ​ശി​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് നെ​റ്റി​യിൽ കു​ങ്കു​മം ചാർ​ത്തി​ച്ചെ​ന്ന മണി​യ​നെ അവർ അയ്യ​ങ്കാർ മണിയൻ എന്നു വി​ളി​ച്ചു. പണി​കി​ട്ടാൻ ആ വിളി ഉപ​കാ​ര​പ്പെ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും മൂ​ന്നാം​മാ​സം പിടി വീണു. ഉൾ​വി​ളി സഹി​ക്കാൻ വയ്യാ​തെ മാ​ട്ടി​റ​ച്ചി കി​ട്ടു​ന്ന കട ഒന്നു രണ്ടു​പേ​രോ​ടു ചോ​ദി​ച്ച​താ​ണു്. ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യാൻ ചു​റ്റും ആളു​കൂ​ടി​യ​പ്പോൾ ഒരു കണ​ക്കി​നു രക്ഷ​പെ​ട്ടു ചെ​ന്ന​തു ബോ​ധ​ഗ​യ​യി​ലാ​ണു്. അവിടെ ടയർ കടയിൽ പഞ്ചർ ഒട്ടി​ച്ചു നട​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യി​ലാ​ണു് മാ​വോ​യാ​കാൻ ഉൾ​വി​ളി വന്ന​തു്.

ഛത്തീ​സ്ഗ​ഢി​ലെ കാ​ടു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് ഒളി​ച്ചും പാ​ത്തും ഒരി​ക്കൽ വന്ന​പ്പോൾ നമു​ക്കു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള ദൈ​വ​മാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് ഓടി​ലു​ള്ള ബു​ദ്ധ​നെ വച്ചി​ട്ടു പോ​യ​താ​ണു്. വി​ള​ക്കു കത്തി​ച്ചും ചന്ദ​ന​ത്തി​രി പു​ക​ച്ചും മൂ​പ്പ​രെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ക്ക​രു​തു് എന്നും പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അച്ഛ​നേ​താ​യാ​ലും അത​വി​ടെ ഇരി​ക്ക​ട്ടെ എന്നു പറ​ഞ്ഞ​തോ​ടെ ബു​ദ്ധൻ മു​റ്റ​ത്തൊ​രു തറ​കെ​ട്ടി ഇരു​പ്പു​റ​പ്പി​ച്ചു.

ഞാൻ പാ​ട​വ​ര​മ്പ​ത്തി​രി​ക്കു​മ്പോൾ മു​ച്ച​ക്രം ചവി​ട്ടി​വ​ന്ന എന്റെ പ്രാ​യ​ക്കാ​രി ശ്രേ​യ​യൊ​ക്കെ രണ്ടാം ക്ലാ​സിൽ പഠി​ക്കു​മ്പോൾ രണ്ടു ചക്ര​സൈ​ക്കി​ളു​മാ​യി അതിലേ വന്നു. പക്ഷേ, കു​ത്തി​റ​ക്കം തെ​റി​ച്ചു​വ​രാ​നും ബു​ദ്ധ​നെ​ചു​റ്റാ​നും മൂ​ന്നു​ച​ക്ര​മാ​യി​രു​ന്നു മന​സ്സിൽ. ഒൻ​പ​താം ക്ളാ​സി​ലെ അവ​ധി​ക്കു് ശ്രേയ വീ​ട്ടു​മു​റ്റ​ത്തു​കൂ​ടി ഹോണ്ട ആക്ടീവ ഓടി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ട​യ​ന്നാ​ണു് മു​ച്ച​ക്ര സൈ​ക്കിൾ മാ​റ്റി സു​കു​വി​ന്റെ ഓട്ടോ​റി​ക്ഷ​യിൽ ഓട്ടം വി​ളി​ച്ചു വീ​ട്ടു​മു​റ്റ​ത്തെ​ത്തു​ന്ന​തു് സ്വ​പ്നം കാണാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. മു​ച്ച​ക്ര സൈ​ക്കി​ളിൽ ഒരി​ക്ക​ലും കയ​റാ​നാ​കാ​തെ കഴി​ഞ്ഞു പോയ ബാ​ല്യ​വും ഓട്ടോ വി​ളി​ക്കാൻ കാശു തി​ക​യാ​ത്ത കൗ​മാ​ര​വും കട​ന്നു​പോ​ന്ന​വ​രോ​ടു തന്നെ വേണം, കാലം മാ​റി​യി​ല്ലേ എന്നു ചോ​ദി​ക്കാൻ.

പലരും ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു് പറ​യ​ത്തി എങ്ങി​നെ​യാ​ണു് ദ്വാ​ദ​ശി എന്ന പേ​രു​പേ​റി​യ​തെ​ന്നു്. നി​ങ്ങൾ നോൽ​ക്കു​ന്ന ഏകാ​ദ​ശി​യും ദ്വാ​ദ​ശി​യു​മാ​യി അതി​നൊ​രു ബന്ധ​വു​മി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു മണിയൻ വല്യ​ച്ഛൻ ഇട്ട പേ​രാ​ണു്. കൊ​ച്ചു​ണ്ടാ​യ​പ്പോൾ പേ​രി​ട​ണ​മെ​ന്നു് അച്ഛൻ. പറ​യി​പെ​റ്റ പന്തി​രു​കു​ലം എന്ന കഥ​യും​കൊ​ണ്ടു നട​ക്കു​ന്ന​വ​രി​ല്ലേ, ആ പന്ത്ര​ണ്ടി​നേ​യും പെറ്റ പറ​യി​യാ​ണി​വൾ. ദ്വാ​ദ​ശി. ദ്വാ​ദ​ശി എന്നാൽ പന്ത്ര​ണ്ടു്. അമാ​വാ​സി കഴി​ഞ്ഞു ദിവസം പന്ത്ര​ണ്ടു കഴി​ഞ്ഞാ​ലും ഇവൾ​ക്കു കറു​പ്പു പോ​കു​വേല. കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ അവരു് ഞെ​ട്ടു​ന്നെ​ങ്കി ഞെ​ട്ട​ട്ടെ എന്നു പറ​ഞ്ഞു് മൂ​പ്പ​രൊ​രു പോ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങ​നെ അമര മുതൽ മൈന വരെ എന്തെ​ങ്കി​ലും ആകേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന ഞാൻ ദ്വാ​ദ​ശി​യാ​യി.

വളർ​ന്നൂ​ന്നു തോ​ന്നി​യ​പ്പോൾ പു​ഴേ​ല് ഒറ്റ​യ്ക്കു കു​ളി​ക്കാൻ പോകും. കരി​ങ്കാ​ല് പു​ഴ​വെ​ള്ള​ത്തിൽ കു​തിർ​ത്തു് താ​ളി​ക്കു ചമ്പ​ര​ത്തി തേ​ച്ചു വഴു​വ​ഴു​പ്പായ പാ​റ​യിൽ ഉപ്പൂ​റ്റി ഉര​യ്ക്കും. ചകി​രി​കൊ​ണ്ടു് മേ​ലാ​കെ തേ​യ്ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ ഏതോ വി​ല​പി​ടി​ച്ച കരി​ങ്കാ​ളി മീ​നാ​ണെ​ന്നു സ്വയം കരു​തും. താളി പൊ​തി​ഞ്ഞ മുടി നെ​റു​ക​യിൽ കെ​ട്ടി കഴു​ത്തോ​ളം വെ​ള്ള​ത്തിൽ കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ കല്ലേ​മു​ട്ടി​കൾ വരും. പു​ഴ​യി​ലെ അടി​പ്പാ​റ​യിൽ മു​ട്ടി കാ​ലി​ലും മു​ട്ടി നട​ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ കുശലം പറയും. വെ​ള്ള​ത്തിൽ ഞാൻ കാ​ത്തു നിൽ​ക്കാ​റു​ള്ള​തു കല്ലേ​മു​ട്ടി​ക​ളേ​യ​ല്ല. ആര​ക​നെ​യാ​ണു്. ആരാല് എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ എനി​ക്കു മതി​യാ​കി​ല്ല. അവ​നെ​ന്റെ ആണാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആരകൻ എന്നു തന്നെ വി​ളി​ക്കും. നീ​ണ്ടു കൂർ​ത്ത ചു​ണ്ടു​മാ​യി അവൻ വരും. വെ​ള്ള​ത്തി​ന​ടി​യിൽ സ്ഥാ​നം മാറി കി​ട​ക്കു​ന്ന തോർ​ത്തി​നി​ട​യി​ലു​ടെ എന്റെ പൊ​ക്കി​ളി​നു ചു​റ്റും പതി​നൊ​ന്നു കു​ത്തി​പ്പോ​കും. ഞാ​ന​പ്പോൾ അവ​നോ​ടു് പറയും. നീ എന്റെ പേ​യി​റ​ക്കാ​നു​ള്ള കു​ത്തു തന്നെ​ന്നു്. ഞാൻ തല പി​ന്നോ​ട്ടാ​ക്കി മലർ​ന്നു കി​ട​ക്കും. പി​ന്നെ മെ​ല്ലെ കാ​ലു​കൾ ഉയർ​ത്തും. ബാ​ക്സ്ട്രേ​ാ​ക് തന്നെ. ആ പി​ന്നോ​ട്ടു നീ​ന്ത​ലിൽ എന്റെ ഈരിഴ തോർ​ത്തു് സ്ഥാ​നം തെ​റ്റു​ന്ന​തോ ആരകൻ ഒപ്പം മു​ട്ടി​യി​രു​മ്മി​വ​രു​ന്ന​തോ മു​ക​ളി​ലൊ​രു പരു​ന്തു​പ​റ​ക്കു​ന്ന​തോ ഞാൻ കാ​ണാ​റി​ല്ല. രാ​വി​ലെ പോയാൽ നെ​റു​ക​യിൽ വെ​യി​ലു കു​ത്തു​ന്ന ഉച്ച​വ​രെ ആ പു​ഴ​യിൽ കി​ട​ന്നു കയ​റി​ച്ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ അമ്മ പറയും:

“പറ​യ​ത്തി വെ​ള്ള​ത്തിൽ കി​ട​ന്നാൽ വെ​ളു​ക്ക​ത്തി​ല്ല, ഓല​മ​ട​ല് പോലെ ചീ​യ​ത്തേ​യു​ള്ളൂ.”

ശരി​ക്കും വെ​ളു​ക്കാ​ന​ല്ല, കറു​പ്പു് പോ​കാ​തി​രി​ക്കാ​നാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ പു​ഴ​യ​ധി​വാ​സ​ങ്ങൾ. ഓരോ ആഴ്ച​യി​ലും ആ കറു​പ്പി​നെ ഞാൻ എണ്ണ​യൊ​ഴി​ച്ചു മി​നു​ക്കി. എനി​ക്കു് എന്നോ​ടു ഒടു​ക്ക​ത്തെ പ്രേ​മ​മാ​യി​രു​ന്നു. സത്യ​മാ​യി​ട്ടും ഞാൻ മറ്റാ​രേ​യും മന​സ്സിൽ കണ്ടി​ട്ടേ​യി​ല്ല.

വയ​സ്സ​റി​യി​ച്ചു നാ​ല​ഞ്ചു ദിവസം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഓടമരം കൊ​ണ്ടു് അച്ഛ​നെ​നി​ക്കു് കട്ടി​ലു​കെ​ട്ടി തന്നു. നാലു് ഓട​ക്കാ​ലു തറയിൽ കു​ത്തി​യി​റ​ക്കി, മു​ള​കീ​റി ചട്ടം കെ​ട്ടി​യു​റ​പ്പി​ച്ചു്, ഞർള വള്ളി തോ​ട്ടിൽ ചീ​യി​ച്ചെ​ടു​ത്തു പാ​റ​യി​ലി​ട്ടു​ണ​ക്കി നെ​ടു​ക​യും കു​റു​ക​യും കെ​ട്ടി​യ​പ്പോ​ഴ​തു് ആന​ച​വി​ട്ടി​യാ​ലും പൊ​ട്ടാ​ത്ത കട്ടി​ലാ​യി. ആ കട്ടി​ലി​നു ചു​റ്റും പ്ലൈ​വു​ഡ് കമ്പ​നി തള്ളിയ പോ​ള​കൾ​കൊ​ണ്ടു് മറ​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അതൊരു മു​റി​യാ​യി. ഞാ​ന​വി​ടെ മലർ​ന്നു​കി​ട​ന്നു പു​ഴ​യി​ലെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ നീ​ന്തി​ത്തു​ടി​ച്ചു. ഓല​മ​റ​യി​ലെ ചെറു ജാലകം പോ​ക്കി ഞാൻ പകല് മൈ​ന​ക​ളെ വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തി. രാ​ത്രി​യിൽ പു​ള്ളു​കൾ വന്ന​പ്പോൾ ഞാനതു താ​ഴ്ത്തി.

ആരാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ സ്വ​പ്ന​ത്തി​ലെ ആരകൻ? മു​ഖ​മി​ല്ലാ​ത്ത ചാ​ത്ത​നാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്കും. അങ്ങ​നൊ​രു മുഖം എനി​ക്കു ചു​റ്റും കണ്ടെ​ത്താൻ കഴി​ഞ്ഞ​തേ​യി​ല്ല. പക്ഷേ, എന്റെ മേലു മു​ഴു​വൻ അവൻ നക്കി​ത്തു​ട​ച്ചെ​ടു​ത്തു. എന്റെ ചെ​വി​കൾ​ക്കും മു​ടി​ക്കും ഇട​യി​ലു​ള്ള അര​യി​ഞ്ചു സ്ഥ​ല​ത്തു് ഇത്തി​രി വെ​ളു​പ്പു​ണ്ടെ​ന്നു കണ്ടു പി​ടി​ച്ച​തു് അവ​നാ​ണു്. ഏതു് ആണും കറു​ത്ത പെ​ണ്ണി​ന്റെ മേൽ വെ​ളു​പ്പു നോ​ക്കി നട​പ്പാ​ണ​ല്ലോ? അവ​നെ​ന്റെ ചെ​വി​ക്കു പി​ന്നിൽ നക്കി കൂ​ടു​തൽ വെ​ളു​പ്പി​ക്കാൻ നോ​ക്കി. ഓരോ രസ​നാ​സ്പർ​ശ​ത്തി​ലും എന്റെ കറു​ത്ത​ദേ​ഹ​ത്തിൽ പൂ​വി​ട്ടു. അതു വസൂ​രി​മാ​ല​കൾ പോലെ പൊ​ട്ടി. എന്റെ മുഖം നിറയെ കു​രു​ക്കൾ വരി​ക​യും പൊ​ട്ടി​യൊ​ഴു​കി​യു​ണ​ങ്ങി​വ​ന്ന​പ്പോ​ഴേ​ക്കും അതെ​ല്ലാം ഓരോ കു​ഴി​യാ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു.

ഇരു​പ​ത്തി​യ​ഞ്ചാം വയ​സ്സി​ലും പെ​ണ്ണി​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കാൻ പറ​യ​ച്ചെ​ക്ക​ന്മാ​രാ​രെ​ങ്കി​ലും വരു​ന്ന​തു നോ​ക്കി അച്ഛ​നും അമ്മ​യും ഇരു​ന്ന ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നിൽ ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു, പണ്ടു മു​ച്ച​ക്ര സൈ​ക്കിൾ ഓടി​ക്കാ​നി​രു​ന്ന വഴി​പോ​ലെ​യാ​യി എന്റെ മുഖം. ഇനി അതു​വ​ഴി സുകു വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഓട്ടോ ഓടി​ക്ക​ട്ടെ.

ഒന്നു കെ​ട്ടി രണ്ടു കു​ട്ടി​ക​ളു​മായ സുകു ഭാര്യ പു​ഴ​യിൽ മു​ങ്ങി​മ​രി​ച്ചേൽ​പി​ന്നെ ആർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് ഞാനീ വണ്ടി​യോ​ടി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന മട്ടിൽ പരി​ക്ഷീ​ണ​നാ​യി കള്ളു​കു​ടി​ച്ചു വഴി​യിൽ തന്നെ ഓട്ടോ​യിൽ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്ന കാ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഓട്ടോ കരോ​ട്ടു് ഇട്ടു് സുകു കു​ത്തി​റ​ക്കം നട​ന്നാ​ണു വന്ന​തു്. ഞാൻ കാ​ട്ടി​പ്പ​റ​മ്പിൽ ടെ​ക്സ്റ്റൈൽ​സ് എന്നു് എഴു​തിയ കവറിൽ ആകെ​യു​ള്ള ഒരു സാ​രി​യും മൂ​ന്നു ബ്ലൗ​സും രണ്ടു ലു​ങ്കി​യും നാലു പാ​വാ​ട​യും മൂ​ന്നു ബ്രേ​സി​യ​റും ഒരു ജെ​ട്ടി​യും എടു​ത്തി​ട്ടു. അടി​വ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ ഇട്ടു കി​ട​ന്നു് ശീ​ലി​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അതിൽ കൂ​ടു​തൽ ഒന്നും ശേ​ഷി​പ്പു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. കോ​ള​ജിൽ പോലും പി​രി​യ​ഡു കാ​ല​ത്തു് വച്ചു​കെ​ട്ടി​പ്പോ​കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് മോ​ളി​ലൊ​രു ജട്ടി ഇട്ട​തു്. കല്യാ​ണം കഴി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തേ​ക്കു് ഉള്ള ജെ​ട്ടി മാ​റ്റി​വ​ച്ചാ​ണു് ഡി​ഗ്രി​ക്കു പഠി​ക്കാൻ പോ​യ​തു്. എടു​ത്ത ബാഗിൽ എല്ലാ​ത്തി​നും മു​ക​ളിൽ ഡി​ഗ്രി സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റും ചു​രു​ട്ടി വച്ചു.

ചെ​ന്നു കയ​റു​മ്പോൾ മുതൽ സുകു എന്നെ പൂ​ജി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. കൈ​ര​ണ്ടും കൂ​പ്പി നി​ന്നു് നാമം ജപി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. എന്റെ കു​ട്ടി​ക​ളെ നീ നോ​ക്ക​ണം. എന്റെ കു​ട്ടി​കൾ​ക്കൊ​രു കു​റ​വും നീ ഉണ്ടാ​ക്ക​രു​തു്. നീ അവരെ കര​യി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു വാ​ക്കു​ത​ര​ണം. ഞാൻ കു​ട്ടി​ക​ളെ തേടി ചു​റ്റും നോ​ക്കി. അവർ ഇപ്പോൾ വരു​മെ​ന്നു് സുകു. ഒരു മണി​ക്കൂ​റി​നു​ള്ളിൽ വന്ന​തു് സതീശൻ. സ്കൂ​ളിൽ എന്നേ​ക്കാൾ രണ്ടു​വർ​ഷം മുൻപു പഠി​ച്ചു​പോ​യ​യാൾ. സതീശൻ ചേ​ട്ടൻ എന്നാ​ണു വി​ളി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. രണ്ടാ​മ​ത്തെ​യാൾ ആരാ​ണെ​ന്നു് വെ​ള്ളി​ടി​പോ​ലെ ഞാ​നോർ​ത്തു. എന്റെ ക്ളാ​സിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു സതീ​ശ​ന്റെ അനിയൻ രാ​ജീ​വൻ.

രണ്ടു​പേ​രേ​യും മു​ന്നിൽ നിർ​ത്തി സുകു പറ​ഞ്ഞു, നീ ഇവ​രു​ടെ പാകം നോ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു്. സതീശൻ തള്ള​വി​രൽ കൊ​ണ്ടു തറയിൽ ചി​ത്രം വര​ച്ചു​കാ​ണും. രാ​ജീ​വൻ നോ​ട്ടം കൊ​ണ്ടു് ആകാ​ശ​ത്തും. അവ​രു​ടെ ഭാവം എന്താ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ നോ​ക്കി​യി​ല്ല.

അന്നു രാ​ത്രി സുകു വാ​തി​ല​ട​ച്ചി​ട്ടു് ചെ​വി​യിൽ പറ​ഞ്ഞു: നമ്മ​ളാ​യി​ട്ടു് ഒന്നും ചെ​യ്യ​ണ്ട. ശബ്ദം കേ​ട്ടാൽ പി​ള്ളേർ​ക്കു വെ​ഷ​മ​മാ​കും.

രാ​വി​ലെ അഞ്ചു​മ​ണി​ക്കു് ആ തു​ണി​ക്ക​ട​സ​ഞ്ചി​യും എടു​ത്തു് ഒരു​പ്പോ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. അയാള് പി​ള്ളേ​രേ വി​ഷ​മി​പ്പി​ക്ക​ണ്ട എന്നു വച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് ഉടു​ത്ത തു​ണി​യൊ​ക്കെ അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ യാത്ര പലവഴി കറ​ങ്ങി ചെ​ന്നു നി​ന്ന​തു് സെൻ​ട്രൽ ജയി​ലി​ലാ​ണു്. കാ​ട്ടിൽ​ക്ക​ഴി​യു​ന്ന മാ​വോ​യി​സ്റ്റു​ക​ളെ​യൊ​ക്കെ തോ​ക്കി​നു മു​ന്നിൽ ഉന്ന​ത്തി​നു കി​ട്ടി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഓടി​ച്ചു ജയി​ലിൽ കേ​റ്റു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് മൂ​ന്നു നേ​ര​ത്തെ തീ​റ്റ​യ്ക്കു് ഒരു മു​ട​ക്ക​വും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. അന്നു കോ​ട​തീ​ല് പ്ര​തി​ക്കൂ​ട്ടിൽ നിർ​ത്തി സർ​ക്കാർ ഭാഗം വക്കീ​ല് ഞാൻ വല്യ​ച്ഛൻ മണി​യ​നെ ആരാ​ധി​ച്ചു മാ​വോ​വാ​ദി​യാ​യ​താ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പം തു​ട​ങ്ങിയ ചി​രി​യാ​ണു്. പി​ന്നെ എനി​ക്കാ​യി​ട്ടു് ചി​രി​ക്കു് ഒരു മു​ട്ടും മാവോ സഹാ​യി​ച്ചു് ആരും ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല.