ഋദ്ധി കണ്ണു​തു​റ​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് അന്ന​മ്മ കണ്ടു.

“പി​ള്ളേ​ടെ അമ്മ​യ്ക്കു സു​ഖ​മാ​യീ​ട്ടോ… നാ​ല​ഞ്ചു ദിവസം കൊ​ണ്ടു് ഇങ്ങോ​ടു വരു​മെ​ന്നാ കപ്യാ​രു പറ​ഞ്ഞ​തു്.”

“പി​ന്നെ ഒരു കൂ​ട്ടം കൂ​ടി​യു​ണ്ടു്…” അന്ന​മ്മ ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി.

“യു​ദ്ധ​ത്തി​ല് ടൗ​ണി​ലെ മൂ​ന്നു​പാ​ല​വും പോ​യീ​ന്നു്.”

പാ​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് എന്നു് ചു​ണ്ട​ന​ക്ക​ത്തിൽ മന​സി​ലാ​യി.

അന്ന​മ്മ:

“ഇനി ബോ​ട്ടിൽ വേണം അങ്ങോ​ടും ഇങ്ങോ​ടും പോകാൻ. കടലിൽ കൊ​ണ്ട​യി​ട്ട കപ്പ​ലീ​ന്നു് വി​മാ​നം പറ​ന്നു​വ​ന്നു ബോം​ബി​ട്ടു പോ​കു​വാ​ന്നാ എല്ലാ​രും പറേ​ണ​തു്. ആ കപ്പൽ ആരു​ടെ​യാ​ണെ​ന്നു് ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടു് ആർ​ക്കു​മൊ​രു പി​ടി​യി​ല്ല. ചാ​ത്ത​നേ​റു് പോ​ലെ​യാ​ണു് ആരെ​ന്നും എന്തെ​ന്നും അറി​യാ​തെ മി​സൈ​ല് വന്നു വീ​ഴു​ന്ന​തു്.”

പണ്ടു് പു​ര​പ്പു​റ​ത്തു് ചറപറ കല്ലു വീ​ഴു​മ്പോൾ ഒഴി​പ്പി​ക്കാൻ വി​ളി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു് ചാ​ത്തൻ സേ​വാ​മ​ഠ​ത്തി​ലെ കരു​ണാ​കര മൂ​പ്പ​രെ​യാ​ണെ​ന്നു് അമ്മ പറ​യു​ന്ന കഥ​യു​ണ്ടു്. പന​ങ്കുല ഒരു​ക്കാൻ സന്ധ്യ കഴി​ഞ്ഞു് പന​യി​ലി​രു​ന്ന അയ്യ​പ്പ​നാ​ണു് ശരി​ക്കു​ള്ള ചാ​ത്ത​നെ ആദ്യ​മാ​യി നേ​രി​ട്ടു കണ്ട​തു്. കരു​ണാ​കര മൂ​പ്പ​രു​ടെ മകൻ സു​ധാ​ക​രൻ കറു​ത്ത മു​ണ്ടു തല​യി​ലി​ട്ടു് ഏറോ​ടു് ഏറു്. പി​റ്റേ​ന്നു് അയ്യ​പ്പൻ ഒരു കു​പ്പി കള്ളിൽ ചാ​രാ​യം ചേർ​ത്തു് സു​ധാ​ക​ര​നു് വച്ചു് നീ​ട്ടി. കവ​ല​യിൽ നി​ന്നു് സു​ധാ​ക​രൻ കല്ലേ​റു​കഥ വി​ളി​ച്ചു ചൊ​ല്ലി പ്രാ​യ​ശ്ചി​ത്തം നട​ത്തി. അന്നു് മുതൽ കരു​ണാ​കര മൂ​പ്പ​രു​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് കര​ക്കാ​രു് വള​ഞ്ഞു് നി​ന്നു് ഏറു തു​ട​ങ്ങി. യു​ദ്ധ​മൊ​ക്കെ അത്ര​യേ ഉള്ളു​വെ​ന്നു് ഋദ്ധി മന​സി​ലോർ​ത്തു.

ഋദ്ധി പാ​യ​ഴി​ച്ചു മര​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഊർ​ന്നി​റ​ങ്ങി.

വീ​ണ്ടും അവർ മൂ​ന്നു​പേ​രും ഉടു​ത്ത​തു് ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു. ആകെ​യു​ള്ള​തു ചത്തു​പൊ​ങ്ങു​മ്പോൾ തി​മിം​ഗ​ലം കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ മൂ​ന്നാം​പ​ക്കം ഏതെ​ങ്കി​ലും കര​യ്ക്ക​ടി​ഞ്ഞു് നാ​ട്ടു​കാ​രു കാണും എന്നൊ​രു പ്ര​ശ്ന​മാ​ണു്. കു​മു​കു​മാ മണ​മ​ടി​ക്കു​ന്ന ദേ​ഹ​ത്തി​ലെ ഉയർ​ച്ച താ​ഴ്ച്ച​കൾ കണ്ടു് ആരെ​ങ്കി​ലും ഉന്മ​ത്ത​രാ​കു​ന്നെ​ങ്കിൽ അത്ര​യും ജയി​ച്ചു എന്നു ത്രയ.

ദ്വാ​ദ​ശി ചോ​ദി​ച്ച ഒരു ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു മാ​ത്രം ത്രയ ഇനി​യും ഉത്ത​രം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. “നീ ആരാ​ണു്?”

ഋദ്ധി കണ്ണു​തു​റ​ന്നു് സ്കൂൾ വയ്പു​പു​ര​യു​ടെ മേൽ​ത്ത​ട്ടു കണ്ടു.

അപ്പോ​ഴ​തു് നന്ദി​നി അല്ല. ത്രയ മറ്റൊ​രാ​ളാ​ണു്. സമു​ദ്ര ജൂവൽ അല്ല. ജൂവൽ വേറെ എവി​ടെ​യോ ഉണ്ടു്. അപ്പോൾ ത്രയ?

സെൻ​ട്രൽ ജയി​ലി​ലേ​ക്കു് പൊ​ലീ​സു​കാർ ആദ്യം തള്ളി​വി​ടു​മ്പോൾ ത്രയ നർ​ഗീ​സി​നു് വയ​സ്സു് പത്തൊ​മ്പ​തി​നും ഇരു​പ​തി​നും ഇട​യി​ലാ​ണു്. ക്യാ​മ​റ​ക്ക​ണ്ണു​കൾ അട​ച്ചു തു​റ​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റേ​യും ഫ്ളാ​ഷ് ലൈ​റ്റു​ക​ളു​ടേ​യും മി​ന്നൽ ആ വാതിൽ അട​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അവ​സാ​നി​ച്ചു. ആറാം വയ​സ്സിൽ ബാ​ല​ന​ടി​യാ​യി തു​ട​ങ്ങി​യ​ശേ​ഷം ആദ്യ​മാ​യി പരിസര ചി​ന്ത​യി​ല്ലാ​തെ ത്രയ നട​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഒരു മു​റി​യിൽ നി​ന്നു് മെ​റ്റൽ ഡി​റ്റ​ക്ട​റു​മാ​യി ജയിൽ സൂ​പ്ര​ണ്ട്. അപ്പു​റ​വും ഇപ്പു​റ​വും നിന്ന വനിത ജയി​ലർ​മാർ ചെറു ചി​രി​യോ​ടെ രണ്ട​ടി പി​ന്നോ​ട്ടു മാറി. ത്ര​യ​യു​ടെ തല​യ്ക്കു​മു​ക​ളിൽ അയാൾ അതു വട്ടം​ക​റ​ക്കി. നെ​റ്റി​യിൽ അയാ​ളു​ടെ ശ്വാ​സ​മ​ടി​ച്ച​പ്പോൾ ഒരടി പി​ന്നോ​ട്ടു​വ​യ്ക്കാൻ ത്രയ ആഞ്ഞു. വനിതാ ജയി​ലർ​മാർ ശക്തി​യാ​യി പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് അപ്പോ​ഴാ​ണു് മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. അയാൾ മെ​റ്റൽ ഡി​റ്റ​ക്ടർ കഴു​ത്തി​നു​പി​ന്നിൽ വട്ടം​ക​റ​ക്കു​ക​യും കവി​ളിൽ മൂ​ക്കു പല​വ​ട്ടം ഉരു​മ്മു​ക​യും ചെ​യ്തു. അയാൾ പി​ന്നെ​യും പി​ന്നിൽ ഡി​റ്റ​ക്റ്റർ പി​ടി​ച്ചു മുഖം താ​ഴ്ത്തി. കഴു​ത്തി​നു താഴെ അയാൾ ആഗ്ര​ഹി​ച്ച ഇട​ത്തു ദീർ​ഘ​നി​ശ്വാ​സ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ല അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​വും അമർ​ന്നു. വനിതാ ജയി​ലർ​മാർ ഇരു​വ​ശ​ത്തേ​ക്കും കണ്ണു​കൾ മാ​റ്റി. അയാൾ ഇപ്പോൾ കാ​ലു​മ​ട​ക്കി ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ത്ര​യ​യു​ടെ അര​യു​ടെ ഉയ​ര​ത്തിൽ ആ മുഖം. അയാൾ പി​ന്നി​ലെ മെ​റ്റൽ ഡി​റ്റ​ക്ടർ താ​ഴെ​യി​ടു​ക​യും കൈ​കൊ​ണ്ടു് പി​ന്നിൽ പി​ടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ത്രയ വല​ത്തെ കാൽ പി​ന്നോ​ട്ടു് ഒരടി ഉയർ​ത്തി കോളജ് മൈ​താ​ന​ത്തു ഫ്രീ​കി​ക്ക് എടു​ത്ത ഓർ​മ​യിൽ കാൽ ചലി​പ്പി​ച്ചു. അയാൾ കൈ കൊ​ണ്ടു് അടി​വ​യ​റ്റിൽ പൊ​ത്തി നി​ല​ത്തു കമ​ഴ്‌​ന്നു കി​ട​ന്നു. “എടീ…” വനിതാ ജയി​ലർ​മാർ അലറി. ത്രയ ഒരി​ള​ക്ക​വും കൂ​ടാ​തെ നി​ന്നു. പാ​പ്പ​രാ​സി​കൾ വിട്ട ഡ്രേ​ാ​ണു​കൾ എല്ലാം പകർ​ത്തി ചാ​ന​ലു​കൾ​ക്കെ​ത്തി​ച്ചു. ജയി​ലി​ലായ ആദ്യ ദിവസം നടി ത്രയ നർ​ഗീ​സ് ജയിൽ സൂ​പ്ര​ണ്ടി​ന്റെ അടി​വ​യ​റ്റിൽ തൊ​ഴി​ക്കു​ക​യും അയാൾ വേ​ദ​ന​കൊ​ണ്ടു​വീ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ദൃ​ശ്യ​ങ്ങൾ. അതോടെ ത്രയാ നർ​ഗീ​സി​നെ സു​ര​ക്ഷ​യ്ക്കാ​യി കോടതി രാ​ജ്യ​ത്തെ വട​ക്കേ​യ​റ്റ​ത്തെ ജയി​ലിൽ നി​ന്നു് തെ​ക്കേ​യ​റ്റ​ത്തെ ജയി​ലി​ലേ​ക്കു മാ​റ്റി.

ഒരാ​യു​സ്സു​മു​ഴു​വൻ അക​ത്തു​കി​ട​ക്കാൻ മാ​ത്രം കു​റ്റ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു ത്ര​യ​യ്ക്കു്. പി​താ​വു് ബദ​റു​ദ്ദീൻ ഖു​റേ​ഷി​യു​ടെ വ്യ​വ​സാ​യ​ങ്ങൾ മറ​യാ​ക്കി കള്ള​പ്പ​ണം വെ​ളു​പ്പി​ച്ചെ​ന്നു് സാ​മ്പ​ത്തിക കു​റ്റാ​ന്വേ​ഷണ വി​ഭാ​ഗം കേസ് എടു​ത്തു. പത്തൊ​മ്പ​തു കമ്പ​നി​കൾ. ആ കമ്പ​നി​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം ഡയ​റ​ക്ട​റാ​ണു് ത്രയ നർ​ഗീ​സ്. ഒപ്പം ആറാം വയ​സ്സു​മു​തൽ സി​നി​മ​യി​ലെ മി​ന്നു​ന്ന​താ​ര​വും. രാ​ജ്യ​ത്തെ തന്നെ വലിയ വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തേ​യും ജന​പ്രിയ സി​നി​മ​യേ​യും ഒറ്റ​യ​ടി​ക്കു് ജയി​ലി​ലാ​ക്കി​യ​തി​ന്റെ ആവേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു വാർ​ത്താ​യി​ട​ങ്ങ​ളിൽ. ബദ​റു​ദ്ദീൻ ഖു​റേ​ഷി നേ​ര​ത്തെ തന്നെ പി​ടി​യി​ലാ​വു​ക​യും ജയി​ലിൽ വച്ചു് കരൾ രോഗം കല​ശ​ലാ​യി നാ​ല്പ​താം ദിനം മരി​ക്കു​ക​യം ചെ​യ്ത​തോ​ടെ മു​ഴു​വൻ കേ​സു​ക​ളി​ലും ഒറ്റ​പ്ര​തി​യാ​യി. ത്രയ നർ​ഗീ​സ് സ്വ​ന്തം വീ​ടി​നു മു​ക​ളിൽ നി​ന്നു ചാടി ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ദൃ​ശ്യം നഷ്ട​മാ​കാ​തി​രി​ക്കാൻ പാ​പ്പ​രാ​സി​കൾ ക്യാ​മ​റ​കൾ തു​റ​ന്നു് മതി​ലി​നു മു​ക​ളിൽ തപ​സ്സു​ചെ​യ്തു. എന്തെ​ങ്കി​ലും സം​ഭ​വി​ച്ച ഭാവമേ ഇല്ലാ​തെ ത്രയ ദി​വ​സ​വും നൃ​ത്തം ചെ​യ്യു​ക​യും വീ​ട്ടി​ലെ ജി​മ്മിൽ പരി​ശീ​ലി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. കർ​ട്ട​നു​കൾ സ്ഥാ​നം തെ​റ്റി​ച്ചു് ആ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ പു​റ​ത്തെ​ത്താൻ വഴി തു​റ​ന്നു​കൊ​ടു​ത്ത ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നി​ലാ​ണു് ത്ര​യ​യെ പി​ടി​ച്ചു ജയി​ലി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യ​തു്.

ത്രയ നൗ​ക​യു​ടെ ഡക്കിൽ കി​ട​ന്നു് ദ്വാ​ദ​ശി​യു​ടെ കവി​ളിൽ പി​ടി​ച്ചു:

“നീ കണ്ട ലോ​ക​മ​ല്ല എന്റേ​തു്. ന്യൂ​യോർ​ക്കിൽ നി​ന്നു് ലണ്ട​നി​ലേ​ക്കു്. അവിടെ നി​ന്നു് മെൽ​ബ​ണി​ലേ​ക്കു്. എഴു​പ​ത്തി​ര​ണ്ടു മണി​ക്കൂ​റി​നി​ടെ ഈ മൂ​ന്നി​ട​ത്തും പറ​ന്നു ചെ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. ക്യൂൻ മേരി എന്ന ആഡം​ബ​ര​ക്ക​പ്പ​ലിൽ നാൽ​പ​തു ദിവസം ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കു​മ്പോൾ എനി​ക്കു് പതി​നേ​ഴു് തി​ക​ഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ല. രണ്ടു സി​നി​മ​ക​ളി​ലെ ഇട​വേ​ള​യിൽ കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ ആഷി​ഖി​നെ കൂ​ട്ടി പോ​യ​താ​ണു്. അവൻ ഒറ്റ​യ്ക്കാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. രണ്ടു​പേർ കൂടി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആദ്യ ദിനം തന്നെ അവൻ രാ​സ​ല​ഹ​രി​യു​ടെ പരീ​ക്ഷ​ണം എന്നിൽ നട​ത്തി. അതിനു ശേഷം ഇപ്പോ​ഴെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഞാൻ വസ്ത്ര​ങ്ങൾ ഉടു​ത്തി​ല്ല. അവർ മൂ​ന്നു​പേ​രും മാറി മാറി എനി​ക്കൊ​പ്പം. അതു് ഒരു സ്വർ​ഗ​മാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. സമ​യാ​സ​മ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ഭക്ഷ​ണം വന്നു. ലഹരി താ​ഴ്‌​ന്നു തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ ആഷിഖ് പി​ന്നെ​യും പെ​ട്ടി തു​റ​ന്നു. നാ​ല്പ​തു ദി​വ​സ​വും അവർ പറ​യു​ന്ന​തും എനി​ക്കു തോ​ന്നി​യ​തു​മെ​ല്ലാം ചെ​യ്തു. അവർ മു​ഴു​നീ​ളെ വി​ഡി​യോ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചു. അതു പന്ത്ര​ണ്ടു മണി​ക്കൂർ ആക്കി എഡി​റ്റ് ചെ​യ്തു. അതി​ന്നും ലോകം മു​ഴു​വ​നു​ള്ള കാ​മ​ക്കാ​ഴ്ച​ക്കാർ കണ്ടു​കൊ​ണ്ടേ ഇരി​ക്കു​ന്നു.

ഞാനും കണ്ടു അതു്. അപ്പോ​ഴാ​ണു് മന​സ്സി​ലാ​യ​തു് അവ​ന്മാർ വെറും അഭി​ന​യ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും ലഹരി തൊ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല എന്നും. അതു കണ്ട​പ്പോൾ എനി​ക്കു മറ്റൊ​ന്നു കൂടി തോ​ന്നി. എന്റെ രാ​ത്രി​ക​ളിൽ ഞാൻ ചെ​യ്യാ​നാ​ഗ്ര​ഹി​ച്ച​തെ​ല്ലാം അവരിൽ ഞാൻ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, ആ വി​ഡി​യോ കാ​ണു​മ്പോൾ അറി​യു​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ അതൊ​ന്നും അനു​ഭ​വ​മാ​യി എന്നെ തൊ​ട്ടി​ല്ല. ഞാൻ അറി​യാ​ത്ത സു​ഖ​മാ​യി​രു​ന്നു അതെ​ല്ലാം. അല്ലെ​ങ്കിൽ അതൊ​ന്നും ഓർ​മ​യിൽ നിൽ​ക്കാ​നു​ള്ള ഒരു സുഖമേ ആയി​രു​ന്നി​ല്ല.

ത്രയ ഏകൻ കൊ​ടു​ത്ത​തിൽ ബാ​ക്കി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ചു​രു​ട്ടു് ആഞ്ഞു വലി​ച്ചു, നിർ​ത്താ​തെ ചി​രി​ച്ചു.

“കണ്ടു​സു​ഖി​ച്ച​വർ​ക്കു നിർ​വാ​ണ​മാ​യെ​ങ്കി​ലീ​ജീ​വി​തം ധന്യം…”

“വാടി പെ​ണ്ണേ” എന്നു് ത്രയ കൊ​ഞ്ചി. ദ്വാ​ദ​ശി ഡക്കിൽ ഉരു​ണ്ടു വന്നു് ആ കാ​ലി​ലെ പെ​രു​വി​ര​ലു​കൾ കടി​ച്ചു. ത്രയ അടി​ച്ചു​ക​യ​റിയ കടൽ​വെ​ള്ള​ത്തിൽ ദ്വാ​ദ​ശി​യു​ടെ ഉപ്പു​റ്റി കഴുകി വെ​ളു​പ്പി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

ഊണു​ക​ഴി​ഞ്ഞു് ക്ലാ​സി​ലേ​ക്കു നട​ക്കു​മ്പോൾ ജുവൽ ആന​പ്പു​റ​ത്തു് ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ സ്കൂൾ മതി​ലിൽ കാൽ രണ്ടു​വ​ശ​ത്തേ​ക്കും ഇട്ടു് ഇരി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

നന്ദി​നി ക്ളാ​സിൽ വാ​യി​ച്ചു് ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അന്ന​ത്തെ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു ശേഷം പാ​ഠ​പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ അവൾ ആവർ​ത്തി​ച്ചാ​വർ​ത്തി​ച്ചു വാ​യി​ക്കും. മഠ​ത്തി​ലെ​ത്തി​യാൽ 12 മണി​വ​രെ​യൊ​ക്കെ. ഇനി നേ​ര​ത്തെ കി​ട​ന്നാൽ നാ​ല​ര​യ്ക്കു​ണർ​ന്നു്. ഓരോ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലേ​യും ഓരോ വാ​ക്കും അവൾ കര​ണ്ടു തി​ന്നു​ക​യാ​ണു്. ഞാൻ ജൂ​വ​ലി​ന്റെ നേരേ മു​ന്നിൽ അവ​ന്റെ അതേ രീ​തി​യിൽ ഇരു​വ​ശ​ത്തേ​ക്കും കാ​ലി​ട്ടു് ഇരു​ന്നു.

എന്റെ ഫ്രേ​ാ​ക്ക് ഇരു​വ​ശ​ത്തേ​ക്കും വി​ശ​റി​പോ​ലെ വി​ടർ​ന്നു. അവൻ പെ​ട്ടെ​ന്നു് അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി കാൽ രണ്ടും ഒരു​വ​ശ​ത്തേ​ക്കാ​ക്കി ബഞ്ചി​ലെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഇരു​ന്നു. ഞാൻ കവ​ച്ച​തു മാ​റ്റി​യി​ല്ല.

“പറയ്”: ഞാൻ.

“നി​ങ്ങ​ളെ​വി​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നു”: അവൻ.

“സി​സ്റ്റർ ഫി​ലോ​മി​ന​യു​ടെ വീ​ട്ടിൽ”: ഞാൻ.

“എന്തി​നു പോയി”: അവൻ

“ഞങ്ങൾ​ക്കു പോകാൻ വേറെ വീ​ടു​ക​ളി​ല്ല”: ഞാൻ.

“അവിടെ ആരൊ​ക്കെ​യു​ണ്ടു്”: അവൻ

“സി​സ്റ്റ​റു​ടെ അനിയൻ തോ​മാ​ച്ചാ​യ​നും ഭാര്യ ത്രേ​സ്യാ​ച്ചേ​ട​ത്തി​യും”: ഞാൻ.

“അവളെ ശരി​ക്കും അവർ അങ്ങ​നെ ചെ​യ്തോ?”: അവൻ.

“ഇന്നു നി​ന്റെ സൈ​ക്കി​ളി​ന്റെ കാ​രി​യ​റിൽ ഇരു​ത്തി അവളെ മഠ​ത്തി​നു മു​ന്നിൽ നീ ഇറ​ക്കു​ന്നു, ഇതേ ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു”: ഞാൻ.

ജൂവൽ ക്ലാ​സി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു. നന്ദി​നി​യു​ടെ മു​ന്നിൽ ചെ​ന്നു.

“ഇന്നു വൈ​കി​ട്ടു് നീ എന്റെ സൈ​ക്കി​ളി​ന്റെ പി​ന്നി​ലി​രു​ന്നു് മഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു.”

“അതി​നി​ത്ര നാ​ട​ക​മെ​ന്തി​നു്? നമു​ക്കു് പോകാം”: നന്ദി​നി.

“നീ കയ​റു​മോ?”: അവൻ

“കയ​റാ​തി​രി​ക്കാൻ നീ എന്നെ കല്യാ​ണം കഴി​ച്ചോ​ട്ടെ എന്ന​ല്ല​ല്ലോ ചോ​ദി​ച്ച​തു്”: നന്ദി​നി.

“കല്യാ​ണം കഴി​ക്കാൻ വന്നാ​ലോ?”: അവൻ.

“നി​ന്നെ പി​ടി​ച്ചു പൊ​ലീ​സ് അക​ത്തി​ടും, പ്രാ​യ​പൂർ​ത്തി​യാ​കാ​ത്ത പെൺ​കു​ട്ടി​യാ​ണു് ഞാൻ”: നന്ദി​നി.

“പ്രാ​യ​പൂർ​ത്തി​യാ​യാ​ലോ?”: അവൻ

“നി​ന്റെ ഈ അധി​കാ​രി ഭാവം മാ​റു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഒരു സാ​ധ്യ​ത​യു​മി​ല്ല”: നന്ദി​നി.

“ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള എന്നെ നി​ന​ക്കു് അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാൻ പറ്റു​മോ എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ മതി”: അവൻ.

“നി​ന​ക്കു് തി​രി​ച്ച​റി​വു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ചോ​ദി​ക്കാ​തെ തന്നെ അറി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു”: നന്ദി​നി.

ഞാൻ അവ​ളു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കു് ചെ​ന്നു.

“നമു​ക്കു് ഇനി മൃദുല വി​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ന്നും ഒരു സാ​ധ്യ​ത​യു​മി​ല്ലെ​ന്നു് നീ പ്ര​ഖ്യാ​പി​ക്കു​ക​യാ​ണു്”: ഞാൻ.

“അങ്ങ​നെ​യൊ​രു അർ​ത്ഥ​മി​ല്ല, എനി​ക്ക​വ​നോ​ടു് ചേരണം എന്നു തോ​ന്നു​ന്നേ​യി​ല്ല എന്നേ​യു​ള്ളു”: അവൾ.

“നമ്മൾ ഒമ്പ​താം ക്ളാ​സി​ലെ കു​ട്ടി​ക​ളാ​ണു്, ആ നി​ല​യി​ലേ​ക്കു താഴണം”: ഞാൻ.

“നമു​ക്കു് ഇനി കഴി​യി​ല്ല ഋദ്ധി”: അവൾ ആ ഉച്ച​യ്ക്കു് എഴു​തിയ കട​ലാ​സ് തന്നു.

ഞാൻ ചി​രി​ച്ചു. ആ കട​ലാ​സു വാ​ങ്ങി അവൾ കീ​റി​പ്പ​റ​ത്തി. വൈ​കി​ട്ടു നട​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ: “എന്നാ​ലും അവൻ വന്നി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ആ കൈ​പി​ടി​ച്ചു് കടൽ​ത്തീ​ര​ത്തു​കൂ​ടി നട​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.”

സു​ശീ​ല​യി​ലേ​ക്കു് അമ്പി​ളി ഇറ​ങ്ങി​വ​ന്നു.

അന്നു വൈ​കി​ട്ടു് കു​ളി​ച്ചു നേ​ര​ത്തേ പോ​ന്ന​താ​ണു് അമ്പി​ളി. പു​ഴു​ങ്ങിയ തു​ണി​കൾ കൂ​ടു​തൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അമ്മ തല്ലി​ന​ന​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു കയ​റി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും വൈകി. ഞാൻ കൂ​ട്ടു നി​ന്നു. പത്താം​ക്ളാ​സിൽ നല്ല മാർ​ക്കു​ള്ള അമ്പി​ളി​യെ കോ​ള​ജിൽ വിടാൻ അച്ഛൻ സമ്മ​തി​ച്ചി​രു​ന്നു. അപേ​ക്ഷ പൂ​രി​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള ആവേശം കൊ​ണ്ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് നേ​ര​ത്തെ പോ​യ​തു്. പി​ന്നെ സം​ഭ​വി​ച്ച​തൊ​ക്കെ അമ്മി​ണി​യോ​ടു് ചേ​ച്ചി പല​പ്പോ​ഴാ​യി പറഞ്ഞ കഥ​യാ​ണു്.

നഗ​ര​ത്തി​ലെ കോ​ള​ജിൽ പ്ര​വേ​ശ​നം മേ​ടി​ച്ചു തരു​ന്ന ആൾ​ക്കാർ വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്, പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ടു വരാ​നാ​ണു് അച്ഛൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്. മടി​ച്ചു കാ​റി​ന്റെ അടു​ത്തു് എത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും രണ്ടു​പേർ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി പി​ടി​ച്ചു് അക​ത്തി​ട്ടു. വണ്ടി ഓടി​ത്തു​ട​ങ്ങി. അമ്പി​ളി കരയും തോറും അവർ ചിരി കൂ​ടു​തൽ ഉച്ച​ത്തി​ലാ​ക്കു​ക​യും ഹോൺ നിർ​ത്താ​തെ അടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. പി​ന്നി​ലി​രു​ന്ന​യാൾ ശരീ​ര​ത്തിൽ അവി​ട​വി​ടെ പി​ടി​ക്കു​ക​യും പതി​നാ​യി​ര​ത്തി​ന്റെ മു​ത​ലാ​ണെ​ന്നു് അവർ​ത്തി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു ചി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. വണ്ടി കു​റ​ച്ചു് ഓടി​യ​തോ​ടെ അയാൾ ഷർ​ട്ടും മു​ണ്ടും അഴി​ച്ചു് വഷളൻ ചിരി ചി​രി​ച്ചു. മു​ന്നി​ലി​രു​ന്ന​വർ കാഴ്ച കാണാൻ പാ​ക​ത്തി​നു കണ്ണാ​ടി തി​രി​ച്ചും ചരി​ച്ചും വച്ചു. ആ കാറിൽ ആവർ കാൺകെ ഭാർ​ഗ​വൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​താ​ണു് പതി​നാ​യി​രം രൂപ മു​ത​ലാ​ക്കാ​നു​ള്ള യത്നം.

കാറിൽ നി​ന്നു് രാ​ത്രി പത്ത​ര​യ്ക്കു് ഭാർ​ഗ​വൻ രണ്ടു കൈ​ക​ളി​ലും കോരി എടു​ത്തു​വ​രു​മ്പോൾ അമ്പി​ളി​യു​ടെ മേൽ അഴി​ഞ്ഞ പാവാട ഇട്ടി​രു​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​രു വേ​ഷ​വു​മി​ല്ലെ​ന്നു് അമ്മി​ണി ജനാ​ല​യി​ലൂ​ടെ കണ്ടി​രു​ന്നു. ഒപ്പം കാ​റി​ന്റെ മു​ന്നിൽ നി​ന്നു് സ്വ​ന്തം ഭർ​ത്താ​വു് ഇറ​ങ്ങു​ന്ന​തും കണ്ടു. ആ വീ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് രാ​ത്രി മു​ഴു​വൻ ഏങ്ങ​ല​ടി കേ​ട്ടു. പി​റ്റേ​ന്നു് ഉറ​ങ്ങി​യെ​ഴു​നേ​റ്റ ഭാർ​ഗ​വൻ വീ​ണ്ടും കയ​റി​പ്പി​ടി​ച്ചു എന്നു് അമ്മി​ണി ഉറ​പ്പി​ച്ചു. അപ്പോൾ മുതൽ അല​റി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു. പി​ന്നെ പതു​ക്കെ അതു് ഏങ്ങ​ല​ടി​യാ​യി. ഇതു് ഇട​യ്ക്കൊ​ക്കെ അവർ​ത്തി​ച്ചു. അപ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അയാ​ളു​ടെ അട്ട​ഹാ​സം ഉയ​രു​ക​യും തെറി വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു് ഉച്ച​ത്തി​ലാ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. മൂ​ന്നോ നാലോ ദിവസം കഴി​ഞ്ഞാ​ണു് ഭാർ​ഗ​വൻ ഒന്നു പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി​യ​തു്. ആ സമ​യ​ത്തു് അവിടെ ചെ​ന്നു മു​ട്ടി​വി​ളി​ച്ചി​ട്ടും അമ്പി​ളി വാതിൽ തു​റ​ന്നി​ല്ല. ഭയ​ന്നു് വാതിൽ ചവി​ട്ടി തു​റ​ന്നു കയ​റു​മ്പോൾ കട്ടി​ലിൽ അവ​ളു​ണ്ടു്. ഭക്ഷ​ണം ശരി​യാ​യി കഴി​ക്കാ​തെ​യും ഉറ​ങ്ങാ​തെ​യും തളർ​ന്നു​പോയ അവളെ അമ്മി​ണി സ്വ​ന്തം വസ്ത്ര​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് ഉടു​പ്പി​ച്ചു. കഞ്ഞി കൊ​ടു​ത്തു. അമ്പി​ളി ഭി​ത്തി​യിൽ ചാരി കാൽ നീ​ട്ടി ഇരി​ക്കു​മ്പോൾ ഭാർ​ഗ​വൻ നട​ക്ക​ല്ലു് കയറി വരു​ന്നു.

ചേ​ച്ചി ഈ ഉടു​പ്പു കൊ​ണ്ടു​പോ​യ്ക്കോ​ളൂ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ അയാൾ വലി​ച്ചു​പൊ​ട്ടി​ക്കും: അമ്പി​ളി.

അമ്മി​ണി ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു​ള്ള പടി കയ​റു​മ്പോൾ കേ​ട്ടു നാ​ലു​ദി​വ​സ​മാ​യി പരി​ചി​ത​മായ നി​ല​വി​ളി. പി​ന്നെ ഏങ്ങ​ല​ടി​യി​ല്ല. ചി​ല​പ്പോൾ അയാൾ അവളെ അടി​ച്ചു വീ​ഴി​ച്ചി​രി​ക്കും എന്നു് അമ്മി​ണി കരുതി. രണ്ടാ​ഴ്ച കഴി​ഞ്ഞൊ​രു രാ​ത്രി അവിടെ നി​ന്നു പല ശബ്ദ​ങ്ങൾ ഉയർ​ന്നു. പെ​ണ്ണി​നെ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു​ള്ള മദ്യ​പാന സദ​സ്സു് വീ​ണ്ടും തു​ട​ങ്ങി എന്നേ അമ്മി​ണി കരു​തി​യു​ള്ളു. ഇന്നു് സ്വ​ന്തം ഭർ​ത്താ​വു് പതി​വു​പോ​ലെ ആ മു​റ്റ​ത്തു് കു​ടി​ച്ചു​റ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടാ​വും എന്നു​റ​പ്പി​ച്ചു് അമ്മി​ണി നേ​ര​ത്തെ കി​ട​ന്നു.

പി​റ്റേ​ന്നു രാ​വി​ലെ അമ്മി​ണി ചെ​ന്ന​പ്പോൾ കേ​റി​യി​രി​ക്കു് ചേ​ച്ചി എന്നു് അമ്പി​ളി ആതി​ഥേ​യ​യാ​യി.

അമ്പി​ളി:

“ആരു​ടേ​യും മുഖം കണ്ടി​ല്ല. ഓരോ​രു​ത്ത​രാ​യി​ട്ടാ വന്നേ. ഒരു കാ​ലി​നു വള​വു​ള്ള​താ​ണോ ചേ​ച്ചി​യു​ടെ ആള്?”

അമ്മി​ണി കുറെ വർഷം കൂടി പൊ​ട്ടി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു. അമ്പി​ളി അമ്മി​ണി​യെ വി​ളി​ച്ചു് അക​ത്തി​രു​ത്തി കഞ്ഞി കൊ​ടു​ത്തു. ആദ്യ ദിവസം അമ്മി​ണി കൊ​ടു​ത്ത കഞ്ഞി​യു​ടെ കടം വീ​ട്ടി​യ​തു​പോ​ലെ അമ്പി​ളി​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു് ഒരു ശാ​ന്തത.

‘ആരോൻ മീൻ പോലാ ചേ​ച്ചീ. മോ​ളീ​ന്നു പി​ടി​ക്കാൻ ചെ​ന്നാൻ മു​ള്ളു​കൊ​ണ്ടു കൈ മു​റി​യ​ത്തേ​യു​ള്ളു. ആടീ​ന്നൊ​രു പി​ടു​ത്തം കൊ​ടു​ത്താൽ പു​ള​യു​മെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. നമ്മു​ടെ കയ്യിൽ നിൽ​ക്കും എവ​ന്മാ​ര്.’

അമ്പി​ളി രണ്ടാ​ഴ്ച തി​ക​യും മുൻപേ നേടിയ അറിവു കണ്ടു് അമ്മി​ണി മേൽ​ക്കൂ​ര​നോ​ക്കി ഇരു​ന്നു.

സു​ശീ​ല​യ്ക്കു് ഇപ്പോൾ കാ​ഴ്ച​ക​ളെ​ല്ലാം തെ​ളി​ഞ്ഞു കാണാം.

കട്ടിൽ​ത്ത​ല​യ്ക്ക​ലെ കമ്പി​യിൽ ചാ​രി​യി​രു​ന്നു് ജനാ​ല​യി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി. ദൂ​രെ​യെ​ല്ലാം കാർ​മേ​ഘ​ങ്ങൾ പോലെ പുക ഉയ​രു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇവിടെ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​യാ​ലും മു​ന്നിൽ യു​ദ്ധ​മാ​ണു്.