വേഗം കൂ​ട്ടി നട​ക്കു​മ്പോൾ ഋദ്ധി തേ​ക്കിൻ ചു​വ​ട്ടിൽ നി​ന്നു പറ​ന്നു​പോ​കു​ന്ന കൊ​ഴി​ഞ്ഞ ഇല​യാ​കും.

കാ​റ്റ​ടി​ക്കു​മ്പോൾ തേ​ക്കി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് ആദ്യം ചേർ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്ന പാ​ട​ത്തേ​ക്കു് ഒന്നു വീണു് അടു​ത്ത​കാ​റ്റിൽ തെ​റ്റി​ത്തെ​റി​ച്ചു് പി​ന്നെ​യും കു​റ​ച്ചു മാറി വീണു കഴി​ഞ്ഞാൽ ഒറ്റ​പ്പ​റ​ക്ക​ലാ​ണു്. അങ്ങ​നെ പറ​ന്നു​പോ​കു​ന്ന തേ​ക്കില അതി​ന്റെ സാ​മ്രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം മറി​ക​ട​ക്കും. ചി​ല​പ്പോൾ നഗ​ര​മ​ധ്യ​ത്തി​ലെ ഗാ​ന്ധി​പ്ര​തി​മ​യു​ടെ തലയിൽ വന്നു് തലോടി താ​ഴേ​ക്കു വീഴും. തേ​ക്കി​ല​യ്ക്കു മാ​ത്ര​മാ​ണു് കാ​റ്റിൽ ഇങ്ങ​നെ ഇത്ര​ദൂ​രം സഞ്ച​രി​ക്കാ​നു​ള്ള പത്ര​ശേ​ഷി.

ഓരോ​ദി​വ​സ​വും സെ​യ്ന്റ് തോമസ് കോ​ള​ജിൽ നി​ന്നു മഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള വഴി​യി​ലൂ​ടെ ഒന്നോ രണ്ടോ അടി​മാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കും ഞാൻ നട​ക്കുക. ബാ​ക്കി സമ​യ​ത്തെ​ല്ലാം പാ​റി​പ്പ​റ​ന്നു് മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും ദേ​ശ​ത്തെ​ത്തി ഗാ​ന്ധി, ബു​ദ്ധൻ, അം​ബേ​ദ്കർ ശിൽ​പ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു വീഴും. എപ്പോ​ഴും അതു സമാ​ധാന വഴി​യിൽ ആയി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. തേ​ക്കി​ല്ലാ​ത്ത നഗ​ര​ത്തിൽ ഇല വരാൻ വേ​റെ​യു​മു​ണ്ടു് വഴി. മാ​ട്ടി​റ​ച്ചി പൊ​തി​യാൻ അറ​വു​കാർ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന തേ​ക്കി​ല​ക​ളു​ണ്ടു്. ഹോ​ട്ട​ലു​ക​ളും വീ​ടു​ക​ളും വാ​ഴ​നാ​രി​ന്റെ കെ​ട്ട​ഴി​ച്ചു് ചവ​റ്റു​കൊ​ട്ട​യി​ലേ​ക്കി​ടു​ന്നവ പറ​ന്നു മൃ​ഗ​ശാ​ല​യിൽ വന്നു​വീ​ഴും. പേ​ട​മാൻ ആ ഇലയിൽ രക്ത​മ​ണ​മ​റി​ഞ്ഞു വി​ഷാ​ദം​കൊ​ള്ളും. പു​ള്ളി​പ്പു​ലി മത്തു​പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഗന്ധ​ത്തി​ന്റെ ഉറ​വി​ടം തേടി ഉന്മ​ത്ത​നാ​കും.

നട​പ്പു തു​ട​ങ്ങി നാലോ അഞ്ചോ ദിവസം കഴി​ഞ്ഞു. കാ​ലു​കൾ റോ​ഡി​ലാ​ണെ​ങ്കി​ലും മന​സ്സു് കട​ലി​ലാ​ണു്. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഒരു​പെൺ​കു​ട്ടി തോ​ളി​ലെ ഷാൾ തല​യി​ലേ​ക്കു കയ​റ്റു​ക​യും മുഖം പൂർ​ണ​മാ​യി മറ​ച്ചു് രണ്ടു സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ മധ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​ക്കി​ത്തി​ര​ക്കി നിൽ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അവരെ കട​ന്നു നട​ന്നു​പോ​കു​മ്പോൾ ഒരു ഓട്ടോ വന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു. ‘ഇന്നെ​വി​ടാ​ണാ​വോ…’ എന്നു് ഓട്ടോ ഡൈവർ ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാ​ണു് ആ ഷാൾ ഓർ​ത്തെ​ടു​ത്ത​തു്. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ ബഞ്ചിൽ ഇരു​ന്ന​യാൾ. ഇതു​വ​രെ മി​ണ്ടു​ക​യോ ചി​രി​ക്കു​ക​യോ പോലും ചെ​യ്യാ​ത്ത​യാൾ. നാൽ​പ​തു​പേർ​മാ​ത്ര​മു​ള്ള ക്ലാ​സിൽ ഇപ്പോ​ഴും പേരു് അറി​യാ​വു​ന്ന​തു് മൂ​ന്നോ നാലോ പേ​രു​ടെ​യാ​ണു്. സ്കൂ​ളി​ലെ​പ്പോ​ലെ പാ​റി​പ്പ​റ​ന്നു നട​ക്കാൻ തോ​ന്നി​യ​തേ​യി​ല്ല. ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് സാ​ഹി​ത്യം എന്റെ കോ​പ്പ​യി​ലെ കാ​പ്പി​യ​ല്ല എന്നൊ​രു തോ​ന്നൽ ആദ്യ​ദി​വ​സം മുതൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു പറ​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കരി​യി​ല​യ്ക്കു ഭാരം കൂടി കു​ത്ത​നെ താ​ഴേ​ക്കു വീ​ണ​തു​പോ​ലെ ഞാൻ നി​ല​ത്തെ​ത്തി. ആ പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ അപ്പു​റ​വും ഇപ്പു​റ​വും നി​ന്ന​വ​രിൽ ഒരാൾ ആ സ്ത്രീ​യാ​ണു്. ഷീല. നന്ദി​നി​യു​ടെ വീ​ട്ടിൽ അധി​കാ​ര​ഭാ​വ​ത്തിൽ വന്നു താ​മ​സി​ച്ച​വൾ. അവ​ളു​ടെ അച്ഛ​നിൽ നി​ന്നു പണം​പി​ഴി​ഞ്ഞു വാ​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​വൾ. പി​ന്നെ എനി​ക്കു വേഗം തീ​രെ​യി​ല്ലാ​താ​യി. അവ​രു​ടെ ഫോ​ട്ടോ എന്നെ പല​വ​ട്ടം നന്ദി​നി കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. മൂ​ന്ന​ര​യ്ക്കു കോ​ള​ജിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​യാൽ നാ​ല​ര​യ്ക്കു് എത്തി​യി​രു​ന്ന​താ​ണു് മഠ​ത്തിൽ. അന്നു് മഠ​ത്തിൽ കയറി അഞ്ചു മി​നി​റ്റു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴേ ക്ലോ​ക്കിൽ അഞ്ചു​മ​ണി അടി​ച്ചു.

പി​റ്റേ​ന്നു രാ​വി​ലെ​യു​ള്ള നട​പ്പിൽ നല്ല വേ​ഗ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു് ഭാ​ര​മി​ല്ലാ​തെ​യു​ള്ള പതി​വു് പറ​ക്കൽ ആയി​രു​ന്നി​ല്ല. പെ​രു​മഴ വരും മുൻ​പെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ കനം​വ​ച്ച നെ​ഞ്ചു​മാ​യു​ള്ള പോ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു.

ഒൻ​പ​ത​ര​യ്ക്കാ​ണു ക്ലാ​സ് തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു്. ഒൻ​പ​തു​മ​ണി​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴേ അന്നു് കവാ​ട​ത്തി​ലെ​ത്തി. ഗേ​റ്റു​ക​ട​ന്നു് രണ്ടോ മൂ​ന്നോ കു​ട്ടി​കൾ വീതം നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. സാ​ധാ​രണ ഒൻ​പ​ത​ര​യ്ക്കു വരു​മ്പോ​ഴു​ള്ള തി​ര​ക്കി​ല്ല. ക്ലാ​സിൽ കയറി. അവൾ മാ​ത്രം അവി​ടെ​യു​ണ്ടു്. പെ​ട്ടെ​ന്നു് എവിടെ നി​ന്നോ ഒരു ധൈ​ര്യം എന്നി​ലേ​ക്കു് ആവേ​ശി​ച്ചു. ബാഗ് ഡെ​സ്കി​ലെ​റി​ഞ്ഞു് അവ​ളു​ടെ അടു​ത്തു ചെ​ന്നു. അവൾ തല ഉയർ​ത്തി മെ​ല്ലെ ചി​രി​ച്ചു. അവ​ളു​ടെ നോ​ട്ടു​ബു​ക്കിൽ ഒരു സ്ത്രീ ചി​ത്രം പകു​തി​യാ​യി ഇരി​ക്കു​ന്നു. പെൻ​സിൽ കയ്യി​ലു​ണ്ടു്.

“ഒരു ചാ​യ​കു​ടി​ക്കാൻ കൂ​ട്ടു​വ​രാ​മോ?”

അവൾ:

“ഞാൻ കു​ടി​ച്ചു.”

ഞാൻ:

“അത​ല്ലേ, കൂ​ട്ടു​വ​രാ​മോ എന്നു ചോ​ദി​ച്ച​തു്.”

അവൾ​ക്കു് എന്റെ നീ​ക്കം പ്ര​തി​രോ​ധി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ഇട​നാ​ഴി​യിൽ ദൂരെ ഒന്നോ രണ്ടോ കു​ട്ടി​കൾ മാ​ത്രം. നാ​ട​കീ​യ​ത​യ്ക്കൊ​ന്നും കാ​ത്തു​നി​ന്നി​ല്ല.

ഞാൻ:

“ഷീലയെ എത്ര കാ​ല​മാ​യി അറി​യാം.”

അവൾ മി​ണ്ടി​യി​ല്ല.

ഞാൻ:

“ആരാ​യി​രു​ന്നു ഷീ​ല​യു​ടെ കൂടെ.”

അതി​നും ഉത്ത​ര​മി​ല്ല.

ഞാൻ:

“എനി​ക്കെ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ഷീലയെ അറി​യാ​വു​ന്ന​തെ​ന്നു ചോ​ദി​ക്കാ​ത്ത​തെ​ന്താ​ണു്.”

അവ​ളൊ​ന്നും പറ​യാ​തെ നട​ന്നു. ഞാൻ നോ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​നി​റ​യു​ക​യോ പരി​ഭ്രാ​ന്തി​യു​ണ്ടാ​വു​ക​യോ ചെ​യ്തി​ല്ല.

അവൾ:

“ഇന്ന​ലെ ഞാൻ നി​ന്നെ കണ്ടി​രു​ന്നു.”

ഞാൻ:

“ഞാൻ റി​ദ്ധി.”

അവൾ:

“സമര.”

ഞാൻ രണ്ടു ചായ പറ​ഞ്ഞു. അവൾ വേ​ണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ഞാനോ അവളോ അഞ്ചു​മി​നി​റ്റാ​യി​ട്ടും ചാ​യ​യിൽ തൊ​ട്ടി​ല്ല. ചി​ല്ലു​ഗ്ലാ​സി​ന്റെ വക്കിൽ വന്നി​രു​ന്ന ഈച്ച​യെ അവൾ കൈ​വീ​ശി ആട്ടി. അതു പറ​ന്നു് മേ​ശ​യിൽ വീ​ണു​കി​ട​ന്ന ചമ്മ​ന്തി​ത്തു​ള്ളി​യിൽ ഇരു​ന്നു.

തി​രി​കെ നട​ക്കു​മ്പോൾ ഞാനോ അവളോ സം​സാ​രി​ച്ചി​ല്ല. ക്ളാ​സ് തു​ട​ങ്ങി. ഞാൻ അവളെ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ പാ​ടു​പെ​ട്ടു. ആം​ഗ്ലോ സാ​ക്സൺ ചരി​ത്രം ഏഴാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ ക്രൈ​സ്ത​വീ​ക​ര​ണ​ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണു് നാരയണ വാ​ര്യർ സർ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു്. അവിടെ നി​ന്നു മു​ന്നോ​ട്ടും പി​ന്നോ​ട്ടും പോ​വു​ക​യാ​ണു്. നോ​ക്ക​രു​തെ​ന്നു കരുതി ഇരു​ന്നി​ട്ടും ആ സമ​യ​ത്തു് ഉറ​ക്കം​തൂ​ങ്ങു​ന്ന സമരയെ കണ്ടു. ഉച്ച​യ്ക്കു് ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കാൻ പോ​കു​മ്പോൾ അവൾ ഒപ്പം വരുമോ എന്നു നോ​ക്കി ഞാൻ നി​ന്നു. അവൾ നട​ന്നു് എന്റെ അടു​ത്തു​വ​ന്നു. ഞങ്ങൾ ഒന്നി​ച്ചു നട​ന്നു. ഞാൻ കൈ​ക​ഴു​കു​മ്പോൾ അവൾ മൂ​ത്ര​പ്പു​ര​യി​ലേ​ക്കു പോയി. എനി​ക്കി​ത്ര ദി​വ​സ​മാ​യി​ട്ടും കോ​ള​ജി​ലെ മൂ​ത്ര​പ്പു​ര​യിൽ കയ​റി​യാൽ മൂ​ത്രം പോ​കി​ല്ല. പതു​ക്കെ ശരി​യാ​വു​മാ​യി​രി​ക്കും.

അവൾ എന്റെ ഒപ്പം ഊണു​ക​ഴി​ക്കു​ന്ന ഹാ​ളി​ലേ​ക്കു വന്നു. ഞാൻ പാ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ അട​പ്പി​ലേ​ക്കു് ആദ്യം ഒരു ചപ്പാ​ത്തി​യി​ട്ടു. പി​ന്നെ ഒരെ​ണ്ണ​ത്തി​ന്റെ പകു​തി​യും. അത്താ​ഴ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​ക്കി ബാ​ക്കി​വ​ന്ന മൂ​ന്നു ചപ്പാ​ത്തി​യും ഇന്ന​ല​ത്തെ മീൻ​ചാ​റു​മാ​ണു് ഞാൻ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​രു​ന്ന​തു്. അവൾ എനി​ക്കു​വേ​ണ്ട എന്നോ, ഇത്ര​യും വേണ്ട എന്നോ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. പാ​ത്രം കഴുകി വരു​മ്പോൾ എവി​ടെ​യാ​ണു് താ​മ​സ​മെ​ന്നോ, വീ​ടെ​വി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നോ ചോ​ദി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. എനി​ക്കു് ഷീലയെ അറി​യാ​മെ​ന്നു് അവൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യ​തി​നാൽ ഇനി ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യ​ലു​കൾ വേണ്ട എന്നു തീ​രു​മാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു.

വൈ​കി​ട്ടു് വഴി​യിൽ ഇരു​വ​ശ​വും നോ​ക്കി​യാ​ണു് നട​ന്ന​തു്. അവ​ളെ​യോ ഷീ​ല​യേ​യോ കണ്ടി​ല്ല. കൂ​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ​യാ​ളെ ഇനി കണ്ടാൽ തി​രി​ച്ച​റി​യാം എന്നു് ഉറ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

പി​റ്റേ​ന്നു് അവൾ ഉച്ച​യ്ക്കു ചോ​റു​പാ​ത്ര​വു​മാ​യി ഒപ്പം വന്നു. അതിൽ രണ്ടു ചി​ക്കൻ മു​റി​കൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതു തു​റ​ക്കു​മ്പോ​ഴേ ഞാൻ ഒരു പങ്കു​വ​യ്ക്കൽ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു. ചി​ക്ക​നെ​ന്ന​ല്ല ഒരു വി​ധ​പ്പെ​ട്ട ഭക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും കൊ​തി​പി​ടി​പ്പി​ക്കാ​ത്ത​വ​ണ്ണം ഞാൻ നിർ​വാ​ണാ​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കു പോ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന സമ​യ​മാ​ണു്. പന്ത്ര​ണ്ടാം ക്ലാ​സ് കഴി​ഞ്ഞ സമയം മു​ത​ലാ​ണു് എപ്പോ​ഴും ഒരു ഭാരം ഉള്ളിൽ കയ​റി​യ​തു്.

അവൾ:

“അമ്മ വച്ച​താ​ണു്.”

ഞാൻ നോ​ക്കുക മാ​ത്രം ചെ​യ്തു.

അവൾ:

“അമ്മ​യും ഞാനും ഇവിടെ വാടക വീ​ട്ടി​ലാ​ണു്.”

എന്റെ മൗനം അവൾ​ക്കു് പറ​യാ​നു​ള്ള സമ്മ​ത​മാ​ണെ​ന്നു് അവൾ അറി​യു​ന്നു​ണ്ടു്.

അവൾ:

“അമ്മ​യാ​യി​രു​ന്നു അന്നു കൂടെ.”

എനി​ക്കു് ഒര​മ്പ​ര​പ്പും ഉണ്ടാ​യി​ല്ല.

അവൾ:

“പന്ത്ര​ണ്ടു​വ​രെ ഹൈ​റേ​ഞ്ചി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ​യ്ക്കു് ഇവിടെ ടൗണിൽ വീ​ട്ടു​ജോ​ലി​യാ​ണു് എന്നാ​ണു് പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തു്. മാ​സ​ത്തിൽ ഒരി​ക്ക​ലൊ​ക്കെ വരു​മാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛൻ തെ​ങ്ങിൽ നി​ന്നു വീണു കി​ട​പ്പാ​ണു്. അമ്മ​യാ​ണു് വീടു നോ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​തു്.”

അത്ര​യും വരെ​യു​ള്ള കഥയിൽ നി​ന്നു് എനി​ക്കു് ബാ​ക്കി ഊഹി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ ഒന്നും മി​ണ്ടാ​തെ പാ​ത്രം കഴു​കാൻ പോയി. എനി​ക്കു് അന്നു ക്ളാ​സിൽ കയറാൻ തോ​ന്നി​യി​ല്ല.

ഞാൻ അവ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു വാ​യ​ന​ശാ​ല​യിൽ പോ​രു​ന്നോ എന്നു്. അവൾ വന്നു. പറ​ഞ്ഞു:

“പത്താം​ക്ളാ​സി​ലെ പരീ​ക്ഷ കഴി​ഞ്ഞ സമ​യ​ത്താ​ണു് ഷീല അമ്മ​യ്ക്കൊ​പ്പം വന്ന​തു്. ജോലി വാ​ങ്ങി നൽകിയ ആൾ എന്നാ​ണു് പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു്. പക്ഷേ, അമ്മ ശരി​ക്കും പേ​ടി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒരാ​ഴ്ച​യൊ​ക്കെ സാ​ധാ​രണ നിൽ​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഇതു രണ്ടാം​ദി​വ​സം തന്നെ പോകാൻ തി​ര​ക്കു​കൂ​ട്ടി. അവർ പക്ഷേ, ഇപ്പോൾ പോ​കേ​ണ്ട, പകരം ആളെ നിർ​ത്തി​യി​ട്ടി​ല്ലേ എന്നൊ​ക്കെ നി​രു​ത്സാ​ഹ​പ്പെ​ടു​ത്തി. അല്ലെ​ങ്കി​ലും നി​ന്നെ​പ്പോ​ലെ പണി​യെ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള ഉത്സാ​ഹം വേ​റാർ​ക്കു​മി​ല്ല എന്നു ചി​രി​ച്ചു. അമ്മ​യു​ടെ മുഖം മാ​റു​ന്ന​തു കണ്ടു. നാലു ദി​വ​സ​ത്തി​നു ശേഷം ഇരു​വ​രും പോയി.

പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഒരു ദിവസം ഷീല തനി​ച്ചു വരി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ ആശു​പ​ത്രി​യി​ലാ​ണു്. കൂടെ നിൽ​ക്കാൻ മകൾ ചെ​ല്ല​ണം എന്നാ​ണു പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഞാൻ ആർ​ത്ത​ല​ച്ചു് ഒപ്പം ഇറ​ങ്ങി. ഇവിടെ ഒരു ആശു​പ​ത്രി മു​റി​യി​ലേ​ക്കാ​ണു് വന്ന​തു്. അവിടെ അമ്മ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ സി​നി​മ​യി​ലൊ​ക്കെ കാ​ണു​ന്ന​തു​പോ​ലെ സം​ഭ​വി​ച്ചു. അവർ വി​ഡി​യോ പകർ​ത്തി. അമ്മ​യ്ക്കു് എന്റെ വി​ഡി​യോ അവിടെ നി​ന്നു തന്നെ അയ​ച്ചു. എല്ലാ​വ​രും കരു​തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഹോ​ട്ടൽ മു​റി​ക​ള​ല്ല ചതികൾ കൂ​ടു​തൽ നട​ക്കു​ന്ന ഇടം. അതു് ആശു​പ​ത്രി മു​റി​ക​ളാ​ണു്.

പന്ത്ര​ണ്ടാം ക്ലാ​സി​ലെ അവധി ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളിൽ പല​തി​ലും അവർ എന്നെ നഗ​ര​ത്തിൽ വരു​ത്തി. ഞാൻ അനു​സ​രി​ച്ചു. മട​ക്ക​ത്തിൽ ആയി​ര​മോ രണ്ടാ​യി​ര​മോ തന്നു. അമ്മ​യ്ക്കു കി​ട്ടി​യി​രു​ന്ന പണവും അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ അറി​ഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ അമ്മ​യ്ക്കോ എനി​ക്കോ ഒറ്റ​യ്ക്കോ ഒന്നി​ച്ചോ പി​ന്മാ​റാൻ കഴി​യി​ല്ല. ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. എനി​ക്കു പതി​നെ​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞു. അവർ പതി​നേ​ഴു് എന്നാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്. അതിനു വില കൂടും. ഈ കോ​ള​ജി​ലെ കു​ട്ടി എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ പി​ന്നെ​യും വില പേശാം. ഇവിടെ കി​ട്ടാൻ മാ​ത്ര​മു​ള്ള മാർ​ക്കൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഈ കോ​ള​ജി​ലെ വി​ലാ​സ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ഷീല ആരെയോ സ്വാ​ധീ​നി​ച്ചു നേടിയ പ്ര​വേ​ശ​ന​മാ​ണു്. ചി​ല​പ്പോൾ അയാൾ ഏതെ​ങ്കി​ലും ദിവസം എന്റെ അതി​ഥി​യാ​യി വന്നി​ട്ടു​മു​ണ്ടാ​കും. ഞാ​നി​പ്പോൾ ആരു​ടേ​യും മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കാ​റി​ല്ല. രണ്ടു​വർ​ഷ​ത്തി​നി​ടെ നൂ​റി​ല​ധി​കം ആളു​ക​ളാ​യി.”

ഋദ്ധി വാ​യ​ന​ശാ​ല​യിൽ നി​ന്നു് ആദ്യ​ത്തെ പു​സ്ത​കം എടു​ത്തു: ലൈഫ് ഈസ് എൽസ് വെയർ—മിലൻ കു​ന്ദേര.

നന്ദി​നി എട്ടാം ക്ളാ​സി​ലെ ആദ്യ ആഴ്ച​ക​ളിൽ വന്നു പന്ത്ര​ണ്ടാം ക്ളാ​സി​ന്റെ വേ​ന​ല​വ​ധി​ക്കു പി​രി​യു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​ന്റെ പല മട​ങ്ങു തീ​വ്ര​ത​യി​ലാ​ണു് സമര എന്നി​ലേ​ക്കു കയറാൻ ശ്ര​മി​ച്ച​തു്. അതും മൂ​ന്നു​നാ​ലു് ആഴ്ച​കൊ​ണ്ടു്. രാ​വി​ലെ​ക​ളിൽ അവൾ എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി കോളജ് കവാ​ട​ത്തിൽ കാ​ത്തു​നി​ന്നു. ഉച്ച​യ്ക്കു് പങ്കി​ടാ​തെ ഒന്നും കഴി​ക്കി​ല്ല എന്ന നി​ല​യാ​യി. അവൾ എന്നെ കൂ​ടെ​പ്പി​റ​പ്പാ​യി കരുതി. ഒരു​വേള അമ്പി​ളി​യു​ടെ കു​ട്ടി​യെ നോ​ക്കേ​ണ്ടി വന്ന സു​ശീ​ല​യെ​പ്പോ​ലെ​യോ തി​രി​ച്ചോ ഞങ്ങ​ളി​ലൊ​രാൾ മാ​റു​ന്ന​തു​പോ​ലെ.

സമ​ര​യു​ടേ​തും എന്റേ​തും വ്യ​ത്യ​സ്ത​മായ വഴികൾ ആയി​രു​ന്നു. മഠ​ത്തിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്നു, വി​ലാ​സ​മി​ല്ല എന്നീ രണ്ടു കാ​ര്യ​ങ്ങൾ മാ​റ്റി നിർ​ത്തി​യാൽ ഞാൻ ഭാ​ഗ്യം ചെയ്ത കു​ട്ടി​യാ​ണു്. എനി​ക്കു് വലി​യൊ​രു മഠവും അവി​ടു​ത്തെ നാൽ​പ​തോ​ളം അന്തേ​വാ​സി​ക​ളും കു​ടും​ബ​ക്കാ​രാ​യു​ണ്ടു്. ആറാം വയ​സ്സി​ലെ അതി​ക്ര​മം ഒഴികെ മറ്റൊ​ന്നും എന്നിൽ വന്നു തറ​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അതി​നൊ​ട്ടു സി​സ്റ്റർ സമ്മ​തി​ച്ചി​ട്ടു​മി​ല്ല. അതു​പോ​ലെ​യ​ല്ല നന്ദി​നി​യും സമ​ര​യും. തി​രി​ച്ച​റി​വു വരു​ന്ന പ്രാ​യ​ത്തിൽ അനു​ഭ​വി​ക്കേ​ണ്ടി വന്ന​വ​രാ​ണു്. എന്റെ മേ​ലു​ണ്ടാ​യ​തി​നു് ശരീ​ര​ത്തിൽ അട​യാ​ള​ങ്ങ​ളി​ല്ല. പക്ഷേ, കന​ലി​ലി​ട്ട ചട്ടു​കം​പോ​ലെ ഉള്ളി​ല​തു പഴു​ത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. തൊ​ട്ടാൽ ആ നി​മി​ഷം തൊ​ലി​യും മാം​സ​വും ഉരു​കി​പ്പോ​കും. അവർ രണ്ടു​പേ​രും അകവും പു​റ​വും പൊ​ള്ളി​യ​വ​രാ​ണു്. ഓരോ നി​മി​ഷ​വും വെ​ന്ത​വെ​ളി​ച്ചെ​ണ്ണ​യ്ക്കെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഓട്ടു​രു​ളി​യിൽ കി​ട​ന്നു​രു​കു​ന്ന പീ​ര​പോ​ലെ​യാ​ണു്. എണ്ണ​യും തരി​യു​മാ​യി പി​രി​ഞ്ഞു​ത​ന്നെ തീ​രേ​ണ്ട​വർ.

ജനന സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ് അനു​സ​രി​ച്ചു് സമ​ര​യ്ക്കു് പതി​നെ​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞു രണ്ടു​മാ​സം കൂ​ടി​യാ​യി. എനി​ക്കു് പതി​നെ​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞു മാസം മൂ​ന്നും. നാ​ലാം​ക്ലാ​സു തു​ട​ങ്ങു​ന്ന സമ​യ​ത്താ​ണു് ഇനി ജനന സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ് ഇല്ലാ​തെ പറ്റി​ല്ല എന്നു് ഹെ​ഡ​മി​സ്ട്ര​സ് കട്ടാ​യം പറ​ഞ്ഞ​തു്. അതൊ​ക്കെ പി​ന്നെ എത്തി​ച്ചോ​ളാം എന്നു് സി​സ്റ്റർ പറ​ഞ്ഞ​തു വി​ശ്വ​സി​ച്ചു് ഒന്നാം ക്ളാ​സിൽ ചേർ​ത്ത​താ​ണു് ഹെ​ഡ്മി​സ്ട്ര​സ് സാ​റാ​മ്മ ടീ​ച്ചർ. ജന​ന​ത്തീ​യ​തി ഒഴി​ച്ചി​ട്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു കട​ലാ​സിൽ. പെ​ങ്ങ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പോ​കു​മ്പോൾ ശ്ര​മി​ക്കാം എന്നു പറ​ഞ്ഞു് കപ്യാ​രു​ചേ​ട്ടൻ ദൗ​ത്യം ഏറ്റെ​ടു​ത്തു. രണ്ടു​വ​ട്ടം അവിടെ പഞ്ചാ​യ​ത്തു് ഓഫി​സിൽ കയ​റി​യി​ട്ടും നട​ക്കാ​ത്ത കാ​ര്യം പ്ര​സി​ഡ​ന്റി​നെ കൊ​ണ്ടു വി​ളി​ച്ചു പറ​യി​ച്ചാ​ണു് സാ​ധി​ച്ചെ​ടു​ത്ത​തു്. അതു വാ​ങ്ങാൻ അമ്മ​യും കപ്യാ​രു​ചേ​ട്ട​നും കൂടി ഒരു ദിവസം പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. അതിൽ എനി​ക്കു് ഒട്ടും അറി​യാ​ത്ത പേ​രാ​ണു് അമ്മ​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു്. അമ്പി​ളി എന്ന എന്റെ ചി​ന്ത​ക​ളു​മാ​യി ഒരു ബന്ധ​വും ഇല്ലാ​ത്ത പേര്. പി​താ​വി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തെ പേരു് ഓർ​ക്കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ തൊ​ട്ടാ​വാ​ടി​യു​ടെ ഇല പോലെ ഞാൻ കൂ​മ്പി. സ്വ​ന്തം മു​ള്ളിൽ എന്റെ ഇലകൾ മു​റി​ഞ്ഞു. ആ ജന​ന​സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റും പത്താം ക്ളാ​സ് സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റു​മാ​ണു് ഞാൻ ജീ​വ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഏക തെ​ളി​വു്. അമ്മ​യ്ക്കു് ഇതു രണ്ടു​മി​ല്ല. അമ്മ സ്കൂ​ളിൽ ചേ​രു​മ്പോൾ ജനന സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ് ഒന്നും ആവ​ശ്യം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ചെ​ല്ലു​ന്ന കു​ട്ടി​കൾ​ക്കെ​ല്ലാം ഏപ്രിൽ, മേയ് മാ​സ​ത്തെ ഏതെ​ങ്കി​ലും തീയതി ഹെ​ഡ്മാ​സ്റ്റർ പതി​ച്ചു നൽ​കു​ക​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. പത്താം ക്ളാ​സിൽ പഠി​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ആ സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റു​മി​ല്ല. ആധാ​ര​ങ്ങ​ളി​ലോ ഭാ​ഗ​പ​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലോ പേ​രി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രാ​ണു് അമ്മ​യും ഞാനും.

സമ​ര​യോ​ടു് കേ​സു​കൊ​ടു​ക്കാം എന്നു് ഞാൻ മയ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അവൾ​ക്കു് അതു് ഉൾ​ക്കൊ​ള്ളാ​നാ​യി​ല്ല. അവൾ അപ്പോ​ഴും എന്തെ​ങ്കി​ലും ജോലി കി​ട്ടു​ന്ന​തും ഇതിൽ നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും കാ​ത്തു് ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കഠി​ന​മാ​യി പഠി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. നി​ന​ക്കു് അതിനു കഴി​യി​ല്ല കു​ട്ടീ എന്നു് പറ​യ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

എന്നും എന്ന​തു​പോ​ലെ​യ​ല്ല അവ​ളു​ടെ നി​ല്പു് എന്നു് ദൂരെ നി​ന്നു തന്നെ മന​സ്സി​ലാ​യി. രാ​വി​ലെ തന്നെ വെ​യി​ലു​മൂ​ത്ത ദി​വ​സ​മാ​ണു്. അഞ്ചര കി​ലോ​മീ​റ്റ​റി​ന്റെ നട​ത്ത​ത്തിൽ ഞാൻ വി​യർ​ത്തു കു​ളി​ച്ചു. അവ​ളെ​ക്കൂ​ട്ടി ഉപ്പി​ട്ട സോഡാ നാ​ര​ങ്ങാ​വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്ക​ണം എന്നു കരു​തി​യാ​ണു് ചെ​ന്ന​തു്. അവൾ പി​ടി​ച്ചു​വ​ലി​ച്ചു് ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കു​ന്ന ഹാ​ളി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. രാ​വി​ലെ ആയ​തു​കൊ​ണ്ടു് അവിടെ ഞങ്ങൾ രണ്ടാൾ മാ​ത്രം.

അവൾ ചു​റ്റും നോ​ക്കി ഫോൺ പു​റ​ത്തെ​ടു​ത്തു. അവൾ​ക്കു ഫോൺ ഉണ്ടെ​ന്നു പോലും അറി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എനി​ക്കു് ഫോൺ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. വാ​ങ്ങി​ത്ത​രാൻ വഴി​യു​ണ്ടാ​ക്കാം എന്നു സി​സ്റ്റർ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അതു വേ​ണ്ടെ​ന്നു പറ​യു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. അവൾ ഫോൺ തു​റ​ന്നു് ഒരു വി​ഡി​യോ കാ​ണി​ച്ചു. അവ​ളാ​ണു്, കൂടെ ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നും. അവൾ അതിൽ വി​ങ്ങി​വി​ങ്ങി കര​യു​ന്നു​ണ്ടു്. മുഖം പൊ​ത്തു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇട​യ്ക്കു പി​ടി​ച്ചു കി​ട​ത്തി കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന വള​യി​ട്ട കൈ​ക​ളും കാ​ണാ​നു​ണ്ടു്. ആ കൈ​കൊ​ണ്ടു് അവ​ളു​ടെ തലയിൽ ഇട​യ്ക്കു് ഇടി​യ്ക്കു​ന്നു​മു​ണ്ടു്. ആശു​പ​ത്രി​യു​ടെ കട്ടി​ലും കു​ത്തി​വ​യ്പ്പി​നു കു​പ്പി തൂ​ക്കി​യി​ടാ​നു​ള്ള ഉയർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന കാലും ഒക്കെ കാണാം. അവൾ പി​ന്നെ മറ്റൊ​രു വി​ഡി​യോ കാ​ണി​ച്ചു. അതിൽ അവ​ളു​ടെ അമ്മ​യാ​ണു്. അമ്മ​യു​ടെ അഞ്ചോ ആറോ വി​ഡി​യോ ഉണ്ടു്. പലർ​ക്കൊ​പ്പ​മു​ള്ള​തു്. അവ​ളു​ടേ​തും മൂ​ന്നെ​ണ്ണ​മു​ണ്ടു്. ആദ്യ​ത്തെ പരി​ഭ്ര​മ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ നിർ​വി​കാ​ര​യാ​യി കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു് രണ്ടെ​ണ്ണ​ത്തിൽ അവൾ. ഞാൻ ബോർ​ഡിൽ മാർ​ഗ​ര​റ്റ് ടീ​ച്ചർ വരച്ച പൂ​ജ്യ​മാ​യി. അപ്പു​റ​വും ഇപ്പു​റ​വും പൂ​ജ്യ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം വന്നു വീ​ഴു​ക​യാ​ണു്. ഒര​ക്ക​മെ​ങ്കി​ലും ഇട​ത്തു വന്നു വീ​ണി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലെ​ന്നു് ഒരു പൂ​ജ്യ​വും മോ​ഹി​ക്കി​ല്ല. അങ്ങി​നെ വന്നാൽ ശൂ​ന്യ​ത​യിൽ ശൂ​ന്യ​യാ​യി എങ്ങ​നെ പറ​ക്കും. ഞാൻ അവ​ളു​ടെ തോളിൽ പി​ടി​ച്ചു. സമ​ര​യും എനി​ക്കു് നന്ദി​നി​യാ​യി.

അവൾ മറ്റു ചില വി​ഡി​യോ​കൾ കൂടി പെ​ട്ടെ​ന്നു പെ​ട്ടെ​ന്നു കാ​ണി​ച്ചു. നാൽ​പ​തി​ലേ​റെ വി​ഡി​യോ​ക​ളു​ണ്ടു്. ഷീല ഉറ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ കഴി​ഞ്ഞ​ദി​വ​സം രാ​ത്രി അവൾ ആ ഫോണിൽ നി​ന്നു സ്വ​ന്തം ഫോ​ണി​ലേ​ക്കു പകർ​ത്തി​യ​താ​ണു്.

അവൾ ഫോൺ അട​യ്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ എനി​ക്കു​ള്ളിൽ വെ​ള്ളി​ടി. ഒന്നു​കൂ​ടി തു​റ​ക്കാൻ അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. അവ​സാ​നം കണ്ട വി​ഡി​യോ ഒന്നു കൂടി കാണണം. അവൾ അതു് തെ​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു. ആ മുഖം കാ​ണേ​ണ്ട കാ​ര്യം എനി​ക്കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ആ കാ​ലു​ക​ളും കൈ​ക​ളും കണ്ടാൽ​ത്ത​ന്നെ അറി​യാം. കാ​ലി​ലെ നേർ​ത്ത ആ രോ​മ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നു് മാ​ത്ര​മാ​യി കണ്ടാൽ പോലും നന്ദി​നി​യെ തി​രി​ച്ച​റി​യും. എനി​ക്കു് മേ​ലാ​കെ വി​റ​ച്ചു. കാലിൽ നി​ന്നു് നെ​റു​ക​യി​ലേ​ക്കു് വൈ​ദ്യു​തി കട​ന്നു പോ​വു​ക​യാ​ണു്. ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു് പ്ര​വാ​ഹ​മെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ എന്റെ മാം​സ​ങ്ങൾ കത്തി. ഞാൻ ചി​ത​യാ​യി. അവ​ളു​ടെ മേൽ അറു​പ​തി​ലേ​റെ പ്രാ​യ​മു​ള്ള ഒരാ​ളാ​ണു്. ഞാൻ ആ വി​ഡി​യോ​ക​ളെ​ല്ലാം ഒന്നു കൂടി കാ​ണി​ക്കാൻ അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. വീ​ണ്ടും നന്ദി​നി​യു​ണ്ടു്. സമര ആശു​പ​ത്രി മു​റി​യിൽ ആയി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഇതു് ഏതോ ഹോ​ട്ടൽ മു​റി​പോ​ലെ തോ​ന്നി​ച്ചു. സമ​ര​യിൽ ആദ്യം അതി​ക്ര​മി​ച്ചു കയറിയ അതേ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ തന്നെ നന്ദി​നി​യി​ലും. അവൾ കര​യു​ന്നി​ല്ല. മേൽ​ക്കൂ​ര​യി​ലേ​ക്കു് തു​റി​ച്ചു നോ​ക്കി കി​ട​പ്പാ​ണു്.

എന്റെ പെ​ണ്ണേ എന്നു ഞാൻ ആർ​ത്തു… എത്ര​യോ വർഷം കൂ​ടി​യാ​ണു് ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു കര​ച്ചിൽ. ആറാം വയ​സ്സി​നു ശേഷം എനി​ക്കൊ​രു പെൻ​സി​ലി​നു വേ​ണ്ടി പോലും കര​യേ​ണ്ടി വന്നി​ട്ടി​ല്ല. എനി​ക്കു വേ​ണ്ട​തെ​ല്ലാം ഉണ്ടെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു മന​സ്സിൽ. എന്തെ​ങ്കി​ലും കൂ​ടു​തൽ വേ​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യി​ട്ടേ​യി​ല്ല. സമര തോളിൽ പി​ടി​ച്ചി​ട്ടും എനി​ക്കു നി​യ​ന്ത്രി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അന്നു ക്ലാ​സിൽ കയ​റു​ന്നി​ല്ല എന്നു തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ക​യ​ല്ലാ​തെ വഴി​യെ​ന്തു്. പി​ന്നി​ലെ ഗേ​റ്റി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങു​മ്പോൾ നേ​പ്പാ​ളു​കാ​രൻ സൈ​മ​ണ​ങ്കിൾ എന്താ​ണു് പോ​കു​ന്ന​തു് എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. സമര പെ​ട്ടെ​ന്നു് നി​യ​ന്ത്ര​ണം ഏറ്റെ​ടു​ത്തു. ‘ഇവൾ​ക്കു വയ്യ, വീ​ട്ടി​ലാ​ക്കു​ന്നു.’ ഞങ്ങൾ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി.

എനി​ക്കു നന്ദി​നി​യെ കാണണം എന്നു് അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. കണ്ടെ​ത്ത​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഷീല തന്നെ കനി​യ​ണം. സമ​ര​യു​ടെ സങ്ക​ട​മ​റി​ഞ്ഞു പോയ ഞാൻ അവളെ രക്ഷി​ക്കാ​ന​ല്ല ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​തു്. നന്ദി​നി​യെ​യാ​ണു തെ​ര​യു​ന്ന​തു്. മുൻ​പാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എല്ലാം സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ​യോ​ടു പറ​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ അതി​നു​ള്ള നി​ല​യി​ല​ല്ല സി​സ്റ്റർ. രണ്ടാ​ഴ്ച മുൻ​പു് തല​ചു​റ്റി വീണ ശേഷം കി​ട​പ്പു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. ഡോ​ക്ടർ​മാർ ക്യാൻ​സർ സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു് എന്നു് ക്ലാര സി​സ്റ്റർ എന്നോ​ടു മാ​ത്ര​മാ​യി പറ​ഞ്ഞ​തു് ഇന്ന​ലെ​യാ​ണു്. പരി​ശോ​ധ​നാ ഫലം ഇന്നോ നാ​ളെ​യോ വരും. എനി​ക്കു പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഒരു വഴി തോ​ന്നി. ഞാൻ അവ​ളു​ടെ ഫോൺ വാ​ങ്ങി. നോ​ട്ടു​ബു​ക്കി​ന്റെ പി​ന്നി​ലെ താളിൽ രണ്ടു ഫോൺ നമ്പ​റു​കൾ എഴുതി ഇട്ടി​രു​ന്നു. ഒന്നു മഠ​ത്തി​ലെ നമ്പർ. രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തു് കപ്യാ​രു ചേ​ട്ട​ന്റെ നമ്പർ. രണ്ടാ​മ​ത്തെ നമ്പ​റിൽ വി​ളി​ച്ചു് അടി​യ​ന്ത​ര​മാ​യി കാണണം എന്നേ പറ​ഞ്ഞു​ള്ളു. മു​ക്കാൽ മണി​ക്കൂ​റിൽ ആൾ ബൈ​ക്കി​ലെ​ത്തി.

എല്ലാം കേ​ട്ടു​നി​ന്നു് ഒരു ശങ്ക​യു​മി​ല്ലാ​തെ സ്വ​ന്തം ഫോൺ എടു​ത്തു. മറു​ത​ല​യ്ക്കൽ സർ​ക്കിൾ ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ അബ്ദുൽ ഷു​ക്കൂർ. സഹ​പാ​ഠി​യാ​ണു്. ക്രൈം​ബ്രാ​ഞ്ചി​ലാ​ണു്. അവ​രു​ടെ സം​സാ​രം അര​മ​ണി​ക്കൂ​റി​ലേ​റെ നീ​ണ്ടു. ഞങ്ങൾ ഒരു ഹോ​ട്ട​ലിൽ കയറി. കപ്യാ​രു​ചേ​ട്ടൻ കട്ല​റ്റും പപ്പായ ഷേ​ക്കു​മാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്. അതു​ക​ഴി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരു പൊ​ലീ​സ് ജീ​പ്പ് വന്നു നി​ന്നു. അവർ ഞങ്ങ​ളെ സ്റ്റേ​ഷൻ എന്നു തോ​ന്നി​ക്കാ​ത്ത ഒരു കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. അതു ക്രൈം​ബ്രാ​ഞ്ച് ഓഫിസ് ആയി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ​ക്കു് അറി​യാ​വു​ന്ന​തെ​ല്ലാം പറ​ഞ്ഞു.

നന്ദി​നി കോ​ഴി​ക്കോ​ടു് ആയി​രു​ന്നു. ആവ​ശ്യ​ക്കാ​ര​നെ​പ്പോ​ലെ സമീ​പി​ച്ച പൊ​ലീ​സു​കാ​ര​നു് ഷീല കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത ഫോ​ട്ടോ​ക​ളിൽ നന്ദി​നി​യും സമ​ര​യും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. നന്ദി​നി​യെ ചോ​ദി​ച്ചു. മൂ​ത്ത​ജാ​തി​യാ​ണു്, കാശു കൂ​ടു​ത​ലാ​കും എന്നു് ഷീല.

സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ​ക്കും അമ്മ​യ്ക്കും എന്റെ നീ​ക്ക​ങ്ങ​ളി​ലും പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തി​ലും സംശയം തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, എപ്പോ​ഴും മഠ​ത്തി​ലെ ഫോണിൽ നി​ന്നു ഞാൻ സം​സാ​രി​ക്കു​മ്പോൾ മറു​വ​ശ​ത്തു് കപ്യാ​രു​ചേ​ട്ടൻ ആണു് എന്നു് അറി​യു​ന്ന​തോ​ടെ അവർ സമാ​ധാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു ഞാൻ കണ്ടു. സി​സ്റ്റർ എപ്പോ​ഴും കി​ട​പ്പു തന്നെ ആയി​രു​ന്നു.

എനി​ക്കു് ഒരു ആധി​യും പ്ര​ത്യേ​ക​ത​യും തോ​ന്നി​യി​ല്ല. അന്നു പത്രം വാ​യി​ച്ച​വർ​ക്കും പുതുമ തോ​ന്നി​യി​ല്ല. വർ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി പെൺ​വാ​ണി​ഭം നട​ത്തി​യി​രു​ന്ന അൻ​പ​ത്തി​യാ​റു​കാ​രി ഷീ​ല​യും സഹായി രത്ന​മ്മ​യും പൊ​ലീ​സ് പി​ടി​യിൽ. രത്ന​മ്മ​യു​ടെ മകളും സം​ഘ​ത്തി​ലെ അം​ഗ​മാ​യി​രു​ന്നു. കോളജ് വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​നി​ക​ളെ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു് നട​ത്തി​യി​രു​ന്ന റാ​ക്ക​റ്റ് പൊ​ലീ​സ് കണ്ടെ​ത്തി. കണ്ടെ​ത്തി​യ​വർ​ക്കും വാ​യി​ച്ച​വർ​ക്കും അതു സാ​ധാ​രണ സം​ഭ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു.

കോ​ഴി​ക്കോ​ടു് നന്ദി​നി​യു​ടെ അടു​ത്തു് ചെ​ല്ലു​മ്പോൽ അവൾ ഒട്ടും വിവശത ഭാ​വി​ച്ചി​ല്ല. കപ്യാ​രു ചേ​ട്ടൻ അടു​ത്തേ​ക്കു വരാതെ മാറി ഇരു​ന്നു. അവൾ അടു​ത്തു​വ​ന്നു കയ്യിൽ പി​ടി​ച്ചു. അമ്മാ​വ​ന്റെ മകൻ ആ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കാ​ണു് കൊ​ണ്ടു​പോ​യ​തു് എന്നു് അവൾ പറ​ഞ്ഞു. അവിടെ ഷീല ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞാ​ന​യ​ച്ച മെ​യിൽ​പോ​ലും അവൾ കണ്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. അന്നു് മറു​പ​ടി അയ​ച്ച​തും അമ്മാ​വ​ന്റെ ആ മകൻ ആകണം.

ഇനി നീ എന്നെ എന്തു​ചെ​യ്യാൻ പോ​കു​ന്നു എന്നു് അവൾ തീർ​ത്തു​മൊ​രു അപ​രി​ചി​ത​യെ​പ്പോ​ലെ ചോ​ദി​ച്ചു. എനി​ക്കു് അവളും അവൾ​ക്കു ഞാനും അന്യ​യാ​ണു്. അവൾ എന്റെ വി​ര​ലു​ക​ളിൽ തൊ​ട്ടു. ഞാൻ കര​ഞ്ഞു് അവ​ളു​ടെ മടി​യി​ലേ​ക്കു വീണു. അവൾ ഋദ്ധി​യാ​യി നന്ദി​നി​യു​ടെ മു​ടി​യിൽ വി​ര​ലോ​ടി​ച്ചു. അവൾ പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഇത്ര​യും കാലം മറ​ച്ചു​വ​ച്ച ആ കഥ. കേ​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞ നി​മി​ഷം എന്റെ കണ്ണു​കൾ വറ്റി. ഞങ്ങൾ ഒരേ ഇരു​ട്ടി​ലാ​ണു്. ഒരു​മി​ച്ചു് നി​ഴ​ലു​കൾ​ക്കാ​യി പര​തു​ക​യാ​ണു്.

വി​ളി​ക്കാ​മെ​ന്നോ ഇനി​യും വരാ​മെ​ന്നോ പോലും പറ​യാ​തെ ഞാൻ ഇറ​ങ്ങി. മട​ക്ക​ത്തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ കപ്യാ​രു ചേ​ട്ട​ന്റെ ചു​മ​രിൽ ഞാൻ എന്റെ രക്ഷ​കർ​ത്താ​വി​നെ കണ്ടു. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, ‘നന്ദി​നി​ക്കു മാ​സാ​മാ​സം പഠി​ക്കാ​നു​ള്ള പണം കൊ​ടു​ക്കാം, ഹോ​സ്റ്റൽ വാ​ട​ക​യും നൽകാം’.

സമരയെ, എന്നെ, നന്ദി​നി​യെ ഒക്കെ പഠി​പ്പി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് ബി​നോ​യി​ച്ചേ​ട്ട​നു് എന്തു​കി​ട്ടാ​നാ​ണു്?

ട്രെ​യി​നി​നു് വല്ലാ​ത്ത വേ​ഗ​മാ​ണു്. എതിർ വശ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന മധ്യ​വ​യ​സ്കൻ ചാ​ഞ്ഞും ചെ​രി​ഞ്ഞും നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അയാൾ എന്റെ കര​ച്ചിൽ കണ്ടു് എന്തൊ​ക്കെ കഥകൾ ഇപ്പോൾ ഉള്ളിൽ മെ​ന​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. ഞങ്ങ​ളെ അച്ഛ​നും മകളും ആക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും.

എതിർ സീ​റ്റിൽ ഒറ്റ​യ്ക്കൊ​രു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ ഇരി​പ്പു​ണ്ടു്. അയാൾ എന്നെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അയാൾ​ക്കു് എന്നെ പ്രേ​മി​ക്കാൻ കഴി​യു​മോ? ഞാൻ ആ കണ്ണി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി. അവിടെ പ്ര​ണ​യ​മി​ല്ല, കാ​മ​മി​ല്ല, ആർ​ത്തി​യി​ല്ല. ഒന്നു​കൂ​ടി നോ​ക്കി, കരു​ണ​യു​മി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ കണ്ണിൽ നി​സ്സ​ഹാ​യ​ത​യാ​ണു്. ഇന്നാ​ട്ടി​ലെ ആണു​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഇപ്പോൾ ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.

ഇപ്പോ​ഴാ​ണു് ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച​തു്. ആ മധ്യ​വ​യ​സ്ക​നൊ​പ്പം ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ണ്ടു്. അയാൾ എന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു കരു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ അയാ​ളു​ടെ മക​ളാ​കും അതെ​ന്നു ഞാനും കരുതി. അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ അസ്വ​സ്ഥ​ത​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. വീ​റി​ല്ല, വാ​ശി​യു​മി​ല്ല. പതി​നെ​ട്ടു കഴി​ഞ്ഞ പ്രാ​യ​ത്തി​ലൊ​ക്കെ ഒരു ആകാം​ക്ഷ​യെ​ങ്കി​ലും വേ​ണ്ടേ. അതു തീ​രെ​യി​ല്ല. ഈ ട്രെ​യിൻ ചെ​ന്നു് അടു​ത്ത സ്റ്റോ​പ്പിൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻപു മരി​ച്ചു​പോ​യാ​ലും കു​ഴ​പ്പ​മി​ല്ല എന്നൊ​രു ഭാ​വ​മാ​ണു് അതി​നു്.

ഞാൻ എന്നി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി. നന്ദി​നി​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി. സമ​ര​യി​ലേ​ക്കും. ഞങ്ങ​ളൊ​ക്കെ അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. ഓ ഈ ട്രെ​യി​നി​നു മു​ന്നിൽ വീണു മരി​ച്ചു പോ​യാ​ലെ​ന്തു്.

ഋദ്ധി ഉണർ​ന്നു കി​ട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു നേരം കുറെ ആയി.

ഇട​യ്ക്കു കണ്ണ​ട​യ്ക്കു​ന്നു എന്നേ​യു​ള്ളു, ഉണർ​വിൽ തന്നെ​യാ​ണു്. ഇങ്ങ​നെ പതി​വി​ല്ല, ആരെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ക്കെ തല​യ്ക്കു മു​ക​ളി​ലെ​ത്തി നോ​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. അമ്മ കാൽ​ച്ചു​വ​ട്ടി​ലു​ണ്ടാ​കു​മോ. അതോ എഴു​നേ​റ്റു് നട​ക്കു​ക​യാ​കു​മോ. സത്യം പറ​യാ​മ​ല്ലോ. കഴി​ഞ്ഞ കു​റ​ച്ചു ദി​വ​സ​മാ​യി ഞാൻ കരു​തു​ന്ന​തു് അമ്മ ഇനി രക്ഷ​പെ​ടി​ല്ല എന്നു തന്നെ​യാ​ണു്. അമ്മ മരി​ക്കാൻ പോ​വു​ക​യാ​ണു് എന്ന തോ​ന്ന​ലാ​ണു്. ഈ അസു​ഖ​മൊ​ക്കെ കട​ന്നു് അവർ വരി​ല്ല എന്നു തന്നെ തോ​ന്നി. രക്ഷ​പെ​ട്ടി​ട്ടു​ത​ന്നെ എന്തു​ചെ​യ്യാ​നാ​ണു് എന്നു തോ​ന്നി​യാൽ പി​ന്നെ ജീ​വി​തം ആത്മ​ഹ​ത്യ​പോ​ലെ​യാ​ണു്. പെ​ട്ടെ​ന്നൊ​രു കയർ എടു​ത്തു തൂ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല എന്നേ​യു​ള്ളു, ചാ​വാ​നാ​യി കു​രു​ക്കിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന ആ നി​മി​ഷ​മാ​ണു് പി​ന്ന​ത്തെ ജീ​വി​തം. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഫ്യൂ​രി​ഡാൻ തൊ​ണ്ട​മു​തൽ കു​ടൽ​വ​രെ​യെ​ത്തി പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന സമ​യ​മാ​ണു് ആയു​സ്സു്. എത്ര​കാ​ലം ജീ​വി​ച്ചാ​ലും ചത്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന തോ​ന്ന​ലാ​ണു്.

എനി​ക്കു് അമ്മ​യെ കാണണം എന്നു തോ​ന്നി. അമ്മ ഇനി മരി​ച്ചു​പോ​യി​ക്കാ​ണു​മോ. ഞാൻ എന്നി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി. എനി​ക്കി​പ്പോൾ ഇല്ലാ​ത്ത​തു് മര​ണ​ഭ​യ​മാ​ണു്. മര​ണ​ത്തെ ഞാൻ പേ​ടി​ക്കു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. അതു ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നി​ട്ടു് എന്തു​ചെ​യ്യാ​നാ​ണു് എന്ന നി​സ്സ​ഹാ​യത കൊ​ണ്ട​ല്ല. ഞാൻ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നാൽ മാ​ത്രം ലോ​ക​ത്തോ​ടു പറ​യാ​നു​ള്ള എത്ര കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. ഈ നി​മി​ഷം ഞാൻ മരി​ച്ചു​പോ​യാൽ നി​ങ്ങ​ളെ​ങ്ങ​നെ അറി​യും ഞാ​നെ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു് കി​ട​പ്പി​ലാ​യ​തെ​ന്നു്? നന്ദി​നി​ക്കു് എന്തു​പ​റ്റി​യെ​ന്നു്? എന്റെ പാ​വ​ഞ്ചി​യി​പ്പോൾ ഏതു കട​ലി​ലു​ണ്ടെ​ന്നു്? ഓ മറ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. പാ​വ​ഞ്ചി അറ്റ്ലാ​ന്റി​ക്കി​ലു​ണ്ടു്. ത്ര​യ​യേ​യും ദ്വാ​ദ​ശി​യേ​യും എന്നേ​യും കാ​റ്റു​കൊ​ണ്ടു​പോ​വു​ക​യാ​ണു്.

ദ്വാ​ദ​ശി:

“ഈ യു​ദ്ധം കഴി​ഞ്ഞാൽ അടു​ത്ത​തു് വരും.”

ത്രയ:

കെ​ട്ട​ട​ങ്ങ​യി​ല്ലീ​ക്ക​ന​ലു​കൾ, കാ​ന്താ​ര​ങ്ങൾ
കന്മ​ദ​മി​റ്റു​പൊ​ള്ള​ട്ടെ​യെ​ന്നു​ട​ലും ഉട​പ്പി​റ​പ്പും

ഋദ്ധി:

വെൺ​നി​ലാ​ശ​യ്യ​യിൽ
തൂ​വെ​ണ്ണ​മേൽ വീ​ഴ​ട്ടെ നീ
കന​ക​നൂ​ലി​നാൽ നെ​യ്തൊ​രീ
മോ​ഹ​ക​മ്പ​ള​ക്കീ​റ്

ദ്വാ​ദ​ശി:

എന്നാ​ത്മ​സം​ഗീ​ത​ത്തെ
വീ​ണ​യാൽ മീ​ട്ടി നീ
പാടണം പര​മാ​ത്മ
ജീവിത മഹാ​കാ​വ്യം

ത്രയ:

എൻ​നെ​ഞ്ചിൽ തു​ടി​ക്കു​ന്നു
കാലമേ നീ തന്ന
തനി​ക്കു​താൻ​പോ​രി​മ​യും
പഞ്ച​മ​പ്പെ​രു​ക്ക​വും

ഋദ്ധി:

ഒട്ടു​മേ കനി​യാ​ത്ത ലോകമേ തരുമോ നീ
പാ​ട്ടു​കേൾ​ക്കാ​നൊ​രു ചെ​വി​യും ശ്രു​തി​പാ​ഠ​വും

ദ്വാ​ദ​ശി:

ഒട്ടു​മേ കനി​യാ​ത്ത ലോകമേ തരുമോ നീ
നൃ​ത്ത​മാ​ടാ​നൊ​രു പാ​ദ​വും ചിൽ​ക്കാ​ത​ലും

ഋദ്ധി ഉണർ​ന്നു കി​ട​ക്കുക തന്നെ​യാ​ണു്. എത്ര​നേ​ര​മാ​യി ആരെ​യെ​ങ്കി​ലും കണ്ടി​ട്ടു്. എന്താ​ണു് ശബ്ദ​മൊ​ന്നും കേൾ​ക്കാ​ത്ത​തു്. എന്താ​ണു് ആരും മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്. മു​ന്നിൽ വന്ന മുഖം കപ്യാ​രു ചേ​ട്ട​ന്റെ​യാ​ണു്. ആ ചു​ണ്ടു് അന​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടു്. എന്നെ​യാ​ണു് നോ​ക്കു​ന്ന​തു്. ഞാ​നൊ​ന്നും കേൾ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഇവർ​ക്കൊ​ക്കെ ശബ്ദ​മി​ല്ലാ​താ​യോ?

ബി​നോ​യി​ക്കു് വലിയ ആധി​യൊ​ന്നും തോ​ന്നി​യി​ല്ല.

ഡോ. സന്തോ​ഷ് കുമാർ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു ഋദ്ധി​ക്കു് കേൾവി ശക്തി പൂർ​ണ​മാ​യി നഷ്ട​മാ​യെ​ന്നു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ തന്നെ രണ്ടു മൂ​ന്നു​വർ​ഷ​ത്തി​ല​ധി​ക​മാ​യി ഏതെ​ങ്കി​ലും ഡോ​ക്ടർ വന്നു നോ​ക്കി​യി​ട്ടു്. ഇതി​പ്പോൾ യു​ദ്ധ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടും കി​ട​പ്പു് ക്യാം​പി​ലാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടും നോ​ക്കി​യ​താ​ണു്. ഇനി ഋദ്ധി​യോ​ടു സം​സാ​രം​കൊ​ണ്ടു കാ​ര്യ​മി​ല്ല. സു​ശീ​ല​യെ വീ​ണ്ടും ആശു​പ​ത്രി​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​ക​ണം എന്നു് ആൻസി നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ച​താ​ണു്. പട്ടാ​ളം ഒട്ടും വഴ​ങ്ങി​യി​ല്ല. അത്ര​യ്ക്കു കു​ഴ​പ്പ​മാ​ണു് പു​റ​ത്തു്. മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ആശു​പ​ത്രി​യിൽ എത്തി​ച്ചാ​ലും രക്ഷി​ക്കാൻ കഴി​യു​മോ എന്ന സംശയം നേ​രി​ട്ട​ല്ലാ​തെ അവർ പറ​യു​ക​യും ചെ​യ്തു. നമ്മ​ളെ​ന്തി​നാ​ണു് ആ കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന വണ്ടി​യേ​യും ഡ്രൈ​വ​റേ​യും കൂടി അപ​ക​ട​ത്തി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തു് എന്നാ​യി​രു​ന്നു ചോ​ദ്യം. അല്ലെ​ങ്കിൽ തന്നെ കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി​യു​മാ​യി പോയ ഓട്ടോ മി​സൈ​ലി​നൊ​പ്പം പാ​ല​വു​മാ​യി പു​ഴ​യിൽ പോ​യി​ട്ടും കോ​ഴി​യെ കു​റു​ക്കൻ പി​ടി​ച്ചെ​ന്നേ എല്ലാ​വർ​ക്കും തോ​ന്നി​യു​ള്ളൂ. ആന​ക്കാ​ലി​നു് അടി​യിൽ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഞാ​ഞ്ഞൂ​ലു പോ​ലെ​യാ​ണു് യു​ദ്ധ​കാ​ല​ത്തെ മനു​ഷ്യൻ.

സു​ശീ​ല​യെ ഒരു ക്ലാ​സ് മു​റി​യി​ലേ​ക്കു മാ​റ്റി​ക്കി​ട​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പട്ടാ​ളം എത്തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത ഓക്സി​ജൻ സി​ലി​ണ്ട​റിൽ നി​ന്നു് ട്യൂ​ബ് ഘടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അന്ന​മ്മ പതം​പ​റ​ഞ്ഞു് പു​റ​ത്തൊ​രു ബെ​ഞ്ചിൽ ഇരി​പ്പു​ണ്ടു്. ആൻസി ഇട​യ്ക്കൊ​ക്കെ പോയി നോ​ക്കും.

നന്ദി​നി​യെ കണ്ടു മട​ങ്ങു​മ്പോൾ ട്രെ​യി​നിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങിയ ഋദ്ധി ഒന്നു വേ​ച്ചു​പോ​യ​തു് ബി​നോ​യി ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഞാൻ താ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ പാ​ള​ത്തിൽ വണ്ടി​യു​ടെ അടി​യി​ലേ​ക്കു് അവൾ വീ​ണു​പോ​യേ​നേ. എനി​ക്കു് അന്നു രാ​ത്രി വന്ന​പ്പോൾ മുതൽ തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു അവൾ വേ​ച്ചു​പോ​യ​താ​ണോ, അതോ മന​പൂർ​വം ചാടാൻ ശ്ര​മി​ച്ച​താ​ണോ​യെ​ന്നു്. ആരോ​ടാ​ണു് സംശയം പറയുക. നാ​ല്പ​താം വയ​സ്സിൽ കി​ട്ടിയ ഇരു​പ​ത്തി​യാ​റു​കാ​രി അടു​ത്ത മു​റി​യി​ലു​ണ്ടു്.

വന്നി​ട്ടു് ആറു​മാ​സ​മേ ആയി​ട്ടു​ള്ളു. ആൻ​സി​യോ​ടു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു പു​റ​പ്പെ​ട്ട യാ​ത്ര​യാ​ണു്. അവൾ വേ​ണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ ചി​ല​പ്പോൾ പോ​കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, അവൾ അങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തി​ല​ല്ല. നഴ്സി​ങ് കഴി​ഞ്ഞ​താ​ണു്. റബർ​ഷീ​റ്റു കട നട​ത്തി​യി​രു​ന്ന കൊ​ച്ചൗ​ത​യു​ടെ കച്ച​വ​ടം പൂ​ട്ടി​യ​തു മകളെ പഠി​പ്പി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞ കാ​ല​ത്താ​ണു്. വില കൂ​ടു​മ്പോൾ വിൽ​ക്കാ​നാ​യി നാ​ട്ടു​കാ​രിൽ നി​ന്നു മേ​ടി​ച്ചു​വ​ച്ച റബ​റൊ​ക്കെ അഞ്ചി​ലൊ​ന്നു വി​ല​യ്ക്കു വിൽ​ക്കേ​ണ്ടി വന്നു. ഇരു​ന്നൂ​റ്റി​യൻ​പ​തു രൂ​പ​യ്ക്കു വാ​ങ്ങിയ ചര​ക്കാ​ണു് കി​ലോ​യ്ക്കു് അൻ​പ​തി​നു കൊ​ടു​ത്ത​തു്. പന്ത്ര​ണ്ടു ടൺ റബറ് ഏതാ​ണ്ടു് ആ മട്ടിൽ ഇറ​ക്കി​വി​ടേ​ണ്ടി വന്ന​തോ​ടെ കടയും പി​ന്നെ സ്വ​ന്ത​മാ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഒന്ന​ര​യേ​ക്കർ പു​ര​യി​ട​വും വി​റ്റു. പൊ​റു​തി വാടക വീ​ട്ടി​ലാ​യി.

ചത്താ​ലും ചമ​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന സമു​ദാ​യ​ക്കാ​രും പി​ന്നെ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​യി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് ആൻസി തമാ​ശ​പോ​ലെ പറ​ഞ്ഞ​തു്. ആൻ​സീ​ടെ കണ​ക്കിൽ നാൽ​പ്പ​ത്തി​ര​ണ്ടു ചെ​ക്ക​ന്മാർ ഇരു​പ​താം വയ​സ്സു​മു​തൽ കണ്ടു​പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ദല്ലാ​ളു​മാ​രു് കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന എണ്ണ​മെ​ടു​ത്താൽ നൂ​റ്റ​മ്പ​തെ​ങ്കി​ലും ആയി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. പി​ന്നെ വരു​ന്ന​തൊ​ന്നും അപ്പ​ച്ചൻ അവ​ളോ​ടു പറ​യാ​റി​ല്ല. നട​ക്കു​മെ​ന്നു തോ​ന്നാ​ത്ത​തു​ത​ന്നെ കാരണം.

എനി​ക്കും ആൻ​സി​ക്കും ഒരു പ്ര​തീ​ക്ഷ​യു​മി​ല്ലാ​ത്ത സമ​യ​ത്താ​ണു് കാണാൻ പോ​യ​തു്. അന്നേ നര​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങിയ മുടി കറു​പ്പി​ക്കാ​തെ​യും രണ്ടു​ദി​വ​സ​മാ​യി ഷേവ് ചെ​യ്യാ​ത്ത കു​റ്റി​രോ​മ​ങ്ങൾ അതു​പോ​ലെ നിർ​ത്തി​യു​മാ​ണു് ചെ​ന്ന​തു്. ഇട്ടി​രു​ന്ന ഉടു​പ്പി​നും മു​ണ്ടി​നും കഞ്ഞി​പി​ഴി​ഞ്ഞ വടി​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

നല്ല മു​ല്ല​പ്പു​പോ​ല​ത്തെ പല്ലു​ക​ളാ​ണു്. മു​റു​ക്കോ വലിയോ ഇല്ലെ​ന്നു് ചു​ണ്ടു കണ്ടാ​ല​റി​യാം. കണ്ണി​നു താഴെ നല്ല തെ​ളി​ച്ച​മു​ണ്ടു്. കവി​ളു​കൾ ഒട്ടി​യാ​ണു്. കു​ടി​ച്ചു​വീർ​ക്കാ​ത്ത കൺ​പോ​ള​യും ഒട്ടിയ വയ​റു​മാ​ണു്, എനി​ക്കി​തു മതി അപ്പ​ച്ചാ എന്നു് ആൻസി പറ​ഞ്ഞ​തോ​ടെ വി​ളി​ച്ചു​ചൊ​ല്ല​ലും കെ​ട്ടും ഛട​പ​ടേ​ന്നു കഴി​ഞ്ഞു. അവൾ​ക്കേ​താ​യാ​ലും പി. എസ്. സി. വഴി പണി​യാ​കു​ന്ന ലക്ഷ​ണ​മു​ണ്ടു്. ബി​നോ​യി​യെ കി​ട്ടി​യ​തി​ന്റെ ഭാ​ഗ്യ​മാ​ണെ​ന്നു് അവ​ളു​ടെ അമ്മ​ച്ചി പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ പരീ​ക്ഷ​യെ​ഴു​തി​യേ​ന്റെ മെ​ച്ച​മാ​ണെ​ന്നു് അവൾ ഒരു മയ​വു​മി​ല്ലാ​തെ തി​രു​ത്തി.

ഞാൻ ആൻ​സി​യെ വി​ളി​ച്ചു. ഋദ്ധി​ക്കു​ണ്ടാ​യ​തു പറ​ഞ്ഞു.

ആൻസി:

“നി​ങ്ങ​ളൊ​ന്നു പോയി നോ​ക്കീ​ട്ടു പോരേ…”

മഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു കയ​റു​മ്പോൾ മു​റ്റ​ത്തു് നാലോ അഞ്ചോ കന്യാ​സ്ത്രീ​മാർ കൂ​ടി​യാ​ലോ​ചി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്നു. ചിലർ തി​ര​ക്കി​ട്ടു് അക​ത്തേ​ക്കു പോ​വു​ക​യും വരി​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഒരു കാർ വരി​ക​യും അതിൽ നി​ന്നു് സ്ക​റി​യാ ഡോ​ക്ടർ അക​ത്തേ​ക്കു പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. ബി​നോ​യി പടി കയ​റു​മ്പോൾ അന്ന​മ്മ ഇറ​ങ്ങി​വ​ന്നു.

‘കഴി​ഞ്ഞു.’ അത്ര​യേ അന്ന​മ്മ പറ​ഞ്ഞു​ള്ളു.

അക​ത്തു​ക​യ​റു​മ്പോൾ ഋദ്ധി ഒരു സ്റ്റൂ​ളിൽ മേ​ലോ​ട്ടു നോ​ക്കി ഭി​ത്തി​യിൽ താ​ങ്ങി ഇരി​ക്കു​ന്നു. സുശീല കട്ടിൽ കാൽ​ക്കൽ ചാ​രി​യി​രി​പ്പു​ണ്ടു്. എന്നെ കണ്ട​തോ​ടെ സാരി വലി​ച്ചു താ​ഴ്ത്തി കാൽ​പ്പാ​ദം മൂടി. സാ​രി​യു​ടു​ത്തു് സു​ശീ​ല​യെ കണ്ടി​ട്ടേ​യി​ല്ല. സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ​യു​ടെ താടി വെ​ള്ള​ത്തു​ണി​കൊ​ണ്ടു കൂ​ട്ടി​കെ​ട്ടു​ക​യാ​ണു് ക്രി​സ്തു​ജ്യേ​ാ​തി ആശു​പ​ത്രി​യി​ലെ സൂ​പ്ര​ണ്ട് സി​സ്റ്റർ ടെസ്സ.