സുശീല ഞെ​ട്ടി എഴു​നേ​റ്റു.

പു​ലർ​ച്ചെ രണ്ടോ മൂ​ന്നോ മണി ആയി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. നിർ​ത്താ​തെ അപകട സൈറൻ മു​ഴ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. ഋദ്ധി​യെ നോ​ക്കി. കണ്ണു് അട​ഞ്ഞു​ത​ന്നെ. അവൾ കേൾ​ക്കു​ന്നു എന്നു ഡോ​ക്ടർ പറ​ഞ്ഞ​തു് നേ​രാ​കി​ല്ലെ​ന്നു മുൻ​പും സു​ശീ​ല​യ്ക്കു തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു. ഇത്ര വലിയ സൈറൻ മു​ഴ​ങ്ങു​മ്പോൾ ചെവി കേൾ​ക്കു​ന്ന ഒരാൾ​ക്കു് ഉറ​ങ്ങാൻ കഴി​യു​മോ? ഓർ​ത്തു കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ പു​ര​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ നി​ന്നെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​യി സൈറൻ. ചന്ത​യിൽ വച്ചു് കല്യാ​ണി പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു, ഇനി​യു​ള്ള ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളിൽ ബോം​ബി​ടാൻ വി​മാ​ന​ങ്ങൾ വരു​മെ​ന്നു്. വലിയ വീ​ട്ടു​കാ​രൊ​ക്കെ ഒളി​ക്കാൻ നി​ല​വ​റ​കൾ പണി​തു​ക​ഴി​ഞ്ഞു.

സുശീല ഋദ്ധി​യെ നോ​ക്കി. ഈ മു​ക്കാൽ​മൃ​ത​ദേ​ഹ​വു​മാ​യി പോകാൻ ഒരു കല്ലറ പോലും കി​ട്ടി​ല്ല. ഒളി​ക്കാൻ സെ​പ്റ്റി​ക് ടാ​ങ്കു​പോ​ലു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വർ എന്നു് കല്യാ​ണി പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ചന്ത​യി​ലെ​ല്ലാ​വ​രും ചി​രി​ച്ചു.

ആരു് ആർ​ക്കെ​തി​രെ​യാ​ണു് യു​ദ്ധ​മെ​ന്നു് ചന്ത​യി​ലാർ​ക്കും അറി​യി​ല്ല. ശത്രു​വ​രു​മെ​ന്നു് മൈ​ക്കി​ലൂ​ടെ പറ​ഞ്ഞു പട്ടാ​ളം വന്നു നി​ല​യു​റ​പ്പി​ച്ച​തു് ആഴ്ച രണ്ടു മുൻ​പാ​ണു്. എല്ലാ​വർ​ക്കും ഫോ​ണു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, അതി​ലൊ​ന്നും വരു​ന്നി​ല്ല. ഇന്റർ​നെ​റ്റ് സർ​ക്കാർ മു​റി​ച്ച​തി​നാൽ വൈ​ദ്യു​തി​വില അട​യ്ക്കേ​ണ്ടെ​ന്നു മകൻ പറ​ഞ്ഞ​തു വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന കല്യാ​ണി​യു​ടെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി ഉദ്യേ​ാ​ഗ​സ്ഥർ കാശു പി​രി​ച്ചു. ഇങ്ങോ​ട്ടേ ഒന്നും ഇല്ലാ​ത്ത​തു​ള്ളൂ​വെ​ന്നു് കല്യാ​ണി. ‘അങ്ങോ​ട്ടു് എല്ലാം വേണം.’

അതി​നി​ടെ​യാ​ണു് മിസൈൽ വീണു സൗ​മി​നി വി​ലാ​സം ആശു​പ​ത്രി തകർ​ന്ന​തു്. അതാ​രു് അയ​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു് ഒരു പത്ര​ത്തി​ലും വാർ​ത്ത വന്നി​ല്ല. ടെ​ലി​വി​ഷൻ ചാ​ന​ലു​ക​ളി​ലൊ​ക്കെ മത​പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​വും പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യു​മാ​ണു് മു​ഴു​വൻ സമ​യ​വു​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടു. സു​ശീ​ല​യ്ക്കു് ടി. വി.-​യില്ല. ഇനി ഉണ്ടെ​ങ്കി​ലും കാ​ണാ​നൊ​ട്ടു നേ​ര​വു​മി​ല്ല. ചര​ക്കി​റ​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ടെ മസ്ക​റ്റ് കൃ​ഷ്ണൻ പറ​യു​ന്ന​തു കേ​ട്ടു: “മു​തു​മു​ത്തു​ക്കാർ​ന്നോ​ന്മാ​രു് മുതല് യു​ദ്ധം കാ​ണാ​ത്ത നാ​ടാ​ണി​തെ​ന്നാ​രു​ന്ന​ല്ലോ പേരു്. ദാ വന്നു നി​ക്ക​ണു്. എല്ലാ​രും കണ്ടു് കൊ​ണ്ടാ​ടി​ക്കോ​ളിൻ…”

സു​ശീ​ല​യ്ക്കു് അന്ന​ത്തേ​ക്കു് ഉറ​ക്കം പോയി.

അച്ഛൻ ആന​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് അമ്മ പറ​ഞ്ഞ​ത​ല്ലാ​തെ ആന​പ്പു​റ​ത്തു പോ​കു​ന്ന അച്ഛ​നെ ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. തോ​ട്ടി​യും വടി​യും ഓർ​മ​യി​ലു​ണ്ടു്. വലിയ ആന​ക​ളു​ടെ ഒക്കെ പേരു് അച്ഛ​നെ ചേർ​ത്തു് അടു​ത്ത​വീ​ട്ടു​കാ​രൊ​ക്കെ പറയും. ഭവാ​നി​ക്കു​ള്ള​തു് ആന​പ്പാ​പ്പ​ന​ല്ലേ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് കു​ളി​ക്ക​ട​വിൽ വല്യ​മ്മ​മാർ ചി​രി​ക്കും. ഒന്നു ചി​രി​ച്ച​താ​യി ഭാ​വി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ലാ​തെ അമ്മ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞു കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല.

കർ​ക്ക​ട​ക​ത്തി​ലാ​ണു് അച്ഛ​ന്റെ വലിയ വരവു്. സു​ഖ​ചി​കിൽ​സ​യ്ക്കു് ആനയെ വൈ​ദ്യ​രു​ടെ പറ​മ്പിൽ കൂ​ച്ചു​ച​ങ്ങ​ല​യിൽ​കെ​ട്ടി രണ്ടാം പാ​പ്പാ​നെ കൂ​ട്ടു​നിർ​ത്തി​യു​ള്ള വര​വാ​ണു്. പി​ന്നെ, ചി​ങ്ങം പി​റ​ക്കു​ന്ന​വ​രെ മി​ക്ക​ദി​വ​സ​വും രാ​ത്രി വരും. മീശ കഠാ​രി​കൊ​ണ്ടു് മോ​ളി​ലേ​ക്കു കോതി, നാലു കു​പ്പി​യെ​ങ്കി​ലും മോ​ന്തി​യു​ള്ള വര​വാ​ണു്.

അത്താ​ഴം വി​ള​മ്പു​ന്ന​തു​വ​രെ അര​ഭി​ത്തി​യിൽ ചാരി ഇരി​ക്കും. ആദ്യ കോരി വായിൽ വച്ചാൽ ബഹളം തു​ട​ങ്ങു​ക​യാ​യി. ഒരു ദിവസം മെ​ഴു​ക്കു​പു​ര​ട്ടി​ക്കു് ഉപ്പു് ഇല്ലെ​ന്നാ​കിൽ പി​റ്റേ​ന്നു് പപ്പ​ടം ചു​ട്ട​പ്പോൾ കരി​ഞ്ഞ​തി​നാ​കും. അതിനു പി​റ്റേ​ന്നു് ഉള്ളി ചു​ട്ട​തിൽ ചേർ​ത്ത പുളി തി​ക​യാ​ത്ത​തി​നു്. എല്ലാ​ദി​വ​സ​വും കു​റ​ച്ചു​ക​ഞ്ഞി കോ​പ്പ​യോ​ടെ എടു​ത്തെ​റി​ഞ്ഞാ​ണു് എഴു​നേൽ​ക്കുക. അമ്മ അപ്പോ​ഴൊ​ക്കെ മു​റ്റ​ത്തു​പോ​യി കോപ്പ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് പടി​യിൽ കു​ത്തി​യി​രി​ക്കും. മുഖം പു​ക​യ​ടി​ച്ച​തു​പോ​ലെ കരു​വാ​ളി​ച്ചി​രി​ക്കും.

“ഇനി ഞാൻ പോയി മം​ഗ​ല​പ്പുഴ കല്യാ​ണി​യെ മംഗലം കഴി​ക്കാ​ടീ ഛവമേ…” എന്നു് അച്ഛൻ പറ​യു​മ്പോ​ഴാ​ണു് അമ്മ എന്നും വി​ള​ക്കൂ​തു​ന്ന​തു്. മം​ഗ​ല​പ്പുഴ കല്യാ​ണി അന്നു് അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന പി​ടി​യാ​ന​യാ​ണു്. അമ്മ വി​ള​ക്കൂ​തി വരു​മ്പോൾ അച്ഛൻ ചു​ണ്ടിൽ കത്തു​ന്ന ബീ​ഡി​യു​മാ​യി മു​റി​യു​ടെ കി​ഴ​ക്കേ മൂ​ല​യിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​കും. അം​ബി​ച്ചേ​ച്ചി​യെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് ഞാൻ മു​റി​യു​ടെ പടി​ഞ്ഞാ​റാ​ണു് കി​ട​ക്കാ​റ്. അമ്മ വന്നു് അടു​ത്തു​കി​ട​ക്കും.

മി​ന്നാ​മി​നു​ങ്ങു​പോ​ലെ അച്ഛ​ന്റെ ചു​ണ്ടി​ലെ ബീഡി മു​ക​ളി​ലേ​ക്കും താ​ഴേ​ക്കും പോ​കു​ന്ന​തു് ഒരി​ക്കൽ കണ്ടു. തപ്പി നോ​ക്കു​മ്പോൾ അമ്മ അടു​ത്തി​ല്ല. അം​ബി​ച്ചേ​ച്ചി പെ​ട്ടെ​ന്നു് എന്റെ തല പി​ടി​ച്ചു​തി​രി​ച്ചു് ഭി​ത്തി​യു​ടെ നേ​രേ​യാ​ക്കി. നാമം ജപി​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ അച്ഛൻ ഒരു​പാ​ടു ചീ​ത്ത​വാ​ക്കു​കൾ പറ​യു​ന്ന​തു കേ​ട്ടു. കുറെ കഴി​ഞ്ഞു് അമ്മ അടു​ത്തു​വ​ന്നു കി​ട​ന്നി​ട്ടും എനി​ക്കു് ഉറ​ങ്ങാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അച്ഛ​നു​ള്ള പല​ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളി​ലും പി​ന്നെ ഈ ആചാരം കണ്ടു.

അങ്ങ​നെ അച്ഛൻ വന്ന ഒരു കർ​ക്ക​ട​ക​ത്തി​ലാ​ണു് ചേ​ച്ചി​യെ കാ​ണാ​താ​യ​തു്. അമ്മ കര​ഞ്ഞു നാ​ടാ​കെ നട​ന്നു. അന്വേ​ഷി​ക്കാൻ വന്ന അയൽ​ക്കാർ അച്ഛൻ പറ​ഞ്ഞ​തു​കേ​ട്ടു് മൂ​ക്ക​ത്തു​വി​രൽ​വ​ച്ചു പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​യി.

“എല്ലാം തെ​ക​ഞ്ഞ പെ​ണ്ണ​ല്ലേ, കി​ട്ടി​യ​വ​നു് നഷ്ടം വര​ത്തി​ല്ല…”

അമ്മ മു​റു​ക്കാൻ ചെ​ല്ല​മെ​ടു​ത്തു് ഒറ്റ​യേ​റാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു തന്നെ കൊ​ണ്ടു. അച്ഛൻ നൂ​റു​ത​വണ കഞ്ഞി​ക്കോ​പ്പ എറി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും അമ്മ​യു​ടെ ആദ്യ​ത്തെ ഏറു്. അച്ഛൻ അമ്മ​യെ തല്ലി​ക്കൊ​ല്ലു​മെ​ന്നു പേ​ടി​ച്ചു് ഞാൻ ഭി​ത്തി​മ​റ​വി​ലേ​ക്കു മാറി. എന്നാൽ ഒരി​ക്ക​ലും പതി​വി​ല്ലാ​ത്ത വഷളൻ ചിരി ചി​രി​ച്ചു് അമ്മ​യെ കൂ​ടു​തൽ ശു​ണ്ഠി പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അച്ഛൻ.

രാ​ത്രി മു​ഴു​വൻ അമ്മ കര​ഞ്ഞു. രാ​വി​ലെ അച്ഛൻ തോ​ട്ടി​യും വടി​യും കഴു​ക്കോ​ലി​നി​ട​യിൽ നി​ന്നെ​ടു​ത്തു.

“ഇനി നോ​ക്ക​ണ്ട, അവളെ പറ്റി​യേ​ട​ത്തു് തന്നെ​യാ ഞാൻ എത്തി​ച്ചേ…” എന്നു പറ​ഞ്ഞു് ഒറ്റ​പ്പോ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. പോകും നേരം അര​ഭി​ത്തി​യിൽ വച്ച നാ​ണ​യ​ത്തു​ട്ടു​കൾ അമ്മ എടു​ത്തൊ​രേ​റു കൊ​ടു​ത്തു.

രണ്ടു ദിവസം കൂടി അമ്മ കര​ഞ്ഞു, ഒരാ​ഴ്ച കൂടി മു​ഖം​കോ​ട്ടി​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ പതി​വു​പോ​ലെ വർ​ത്ത​മാ​നം പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി. എന്നാ​ലും എപ്പോ​ഴും പെ​യ്യാ​വു​ന്ന ഒരു മേഘം ആ മു​ഖ​ത്തി​നു ചു​റ്റു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

മുൻപു താ​ഴെ​യി​ട്ട മു​ള​വ​ടി​യു​മാ​യി ഋദ്ധി വീ​ണ്ടും വഴി​തെ​ളി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഒരു ചെ​റു​ശം​ഖു​വ​ര​യൻ ഇഴ​ഞ്ഞി​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യി.

ത്രയ:

“കൊ​ടും​കു​റ്റ​വാ​ളി​കൾ​ക്കൊ​പ്പം കപ്പ​ലി​റ​ങ്ങി​വ​ന്ന​താ​കും വി​ഷ​ജ​ന്തു​ക്ക​ളു​ടെ പ്ര​പി​താ​ക്കൾ.”

ഋദ്ധി:

“ഇവിടെ ഉരു​വ​മെ​ടു​ത്ത​വർ മട​ക്ക​ക്ക​പ്പ​ലിൽ അവിടെ എത്തി​യ​തു​മാ​കും.”

ത്രയ:

“എന്തി​നാ​ണി​ങ്ങ​നെ അകാ​ല​മൃ​ത്യു​വ​രു​ത്തു​ന്ന സാ​ഹ​സ​ങ്ങൾ?”

ഋദ്ധി:

“ഈ നി​മി​ഷം നമു​ക്കു് നൗകകൾ കണ്ടെ​ത്താ​നാ​ണെ​ന്റെ കലാപം.”

ത്രയ:

“അടു​ത്ത നി​മി​ഷ​മോ?”

ഋദ്ധി:

“നീയോ ഞാനോ ദ്വി​ജ​നെ​പ്പോ​ലെ പൂ​വാ​ലൻ​പ​ര​ലു​കൾ​ക്കു് അത്താ​ഴ​മാ​കാം.”

ത്രയ:

“സമു​ദ്ര തി​രി​ച്ചു​വ​രു​മോ കട്ട​മ​ര​ത്തിൽ?”

ഋദ്ധി:

“നി​ന്നെ ഇപ്പോ​ഴും സമു​ദ്ര​യു​ടെ ഫെനി മണ​ക്കു​ന്നു.”

ത്രയ:

“നി​ന്റെ മു​ടി​ച്ചു​രു​ളു​ക​ളിൽ വരെ​യു​ണ്ടു് ഏക​ന്റെ കരി​മ്പുക.”

ഞണ്ടി​ന്റെ കാ​ലു​കൾ കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് പു​റം​ച​ട്ട​യിൽ കല്ലി​ടി​ച്ചു് അടി​വ​യ​റ്റിൽ നി​ന്നു് ഉതിർ​ത്തെ​ടു​ത്ത മാംസം ത്രയ കടി​ച്ചു​മു​റി​ച്ചു.

ഋദ്ധി:

“ദ്വി​ജ​മൃ​താം​ഗ​ത്തി​നു് [1] ഉപ​ചാ​രം ചൊ​ല്ലാ​തെ നാം അതി​വേ​ഗം മൃ​ത്യു​സ്യൂ​തി​ക​ളെ [2] ഭക്ഷി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.”

ആ വാ​ക്കു​ക​ളി​ലേ​ക്കു ത്രയ ചൂ​ഴ്‌​ന്നു നോ​ക്കി. മനു​ഷ്യ​നു മന​സ്സി​ലാ​കാ​ത്ത ഭാ​ഷ​യാ​ണു് ഭരി​ക്കു​ന്ന​വ​രും നയി​ക്കു​ന്ന​വ​രും ഉപ​യോ​ഗി​ക്കുക. ആ ഭാ​ഷ​യിൽ അഗ്ര​ഗ​ണ്യ​യാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു ഋദ്ധി.

ഉറ​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ന്ന സുശീല ശരി​ക്കും നടു​ങ്ങി​പ്പോ​യി.

കി​ട​ന്നേ​ട​ത്തു നി​ന്നു് മേൽ​ക്കൂ​ര​യിൽ പോയി ഇടി​ച്ച​തു​പോ​ലൊ​രു വിറയൽ. വീ​ടി​നു് തൊ​ട്ട​ടു​ത്തെ​വി​ടെ​യോ പൂ​ര​ത്തി​നു​ള്ള കു​ഴി​ക്ക​തന പൊ​ട്ടി​യ​തു​പോ​ലെ. അടു​ത്ത​ടു​ത്ത വീ​ടു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് നി​ല​വി​ളി ഉയർ​ന്നു. സു​ശീ​ല​യ്ക്കു് കരയാൻ തോ​ന്നി​യി​ല്ല. ഋദ്ധി കണ്ണു തു​റ​ന്ന​തു​മി​ല്ല.

വേ​ന​ല​വ​ധി​ക്കു് രാ​വി​ല​ത്തെ ഭക്ഷ​ണം കഴി​ഞ്ഞാൽ അപ്പോൾ തന്നെ ഋദ്ധി മഠ​ത്തിൽ നി​ന്നു സൈ​ക്കി​ളു​മാ​യി ഇറ​ങ്ങും.

ഒറ്റ​ത്തെ​ങ്ങേൽ പാ​പ്പ​ച്ചൻ കു​ടും​ബ​ത്തോ​ടെ കു​വൈ​ത്തി​ലോ​ട്ടു് പോ​യ​പ്പോൾ സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ ചോ​ദി​ച്ചു വാ​ങ്ങി​ച്ച​താ​ണു് ആ സൈ​ക്കിൾ. രണ്ടു നൂറു രൂപ ചു​രു​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചാ​ണു് സി​സ്റ്റർ ചെ​ന്ന​തെ​ങ്കി​ലും അതു കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നൊ​ന്നും കരു​തി​യി​ല്ല. പാ​പ്പ​ച്ച​നൊ​ട്ടു് കാശു ചോ​ദി​ച്ച​തു​മി​ല്ല. ആ ചു​വ​ന്ന നി​റ​മു​ള്ള ബി​എ​സ്എ എസ്എൽ​ആർ സൈ​ക്കിൾ ഉരു​ട്ടി മഠ​ത്തി​ലെ​ത്തി​ച്ച​തു് കപ്യാ​രു് ബി​നോ​യി​യാ​ണു്. അപ്പൻ വർ​ഗീ​സി​നു് മേ​ലാ​ണ്ടാ​യേ​പ്പി​ന്നെ കപ്യാ​രു​പ​ണീം ഇട​വ​ക​ക്കാ​രെ ഭരി​ക്ക​ലും സഹാ​യി​ക്ക​ലു​മെ​ല്ലാം ബി​നോ​യി തന്നെ​യാ​ണു്. അതി​നൊ​ന്നും ആർ​ക്കു​മൊ​ട്ടു് എതിർ​പ്പു​മി​ല്ല.

ബി​നോ​യ് സൈ​ക്കിൾ അര​ഭി​ത്തി​യിൽ ചാ​രി​വ​ച്ചി​ട്ടു് ഒറ്റ​ച്ചോ​ദ്യ​മാ​രു​ന്നു:

“എന്നാ​ടീ കൊ​ച്ചേ നി​ന്റെ പേരു്…”

“ഋദ്ധി”

എല്ലാ​വ​രും ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന ആ ചോ​ദ്യം ബി​നോ​യി​യും ആവർ​ത്തി​ച്ചു.

“എറു​ദ്ധി​യോ… എന്ന​താ​ടി ഇതി​ന്റെ ഗു​ലു​മാ​ല്.”

ഋദ്ധി സൈ​ക്കി​ളി​ന്റെ പെഡൽ കറ​ക്കി നിർ​വി​കാ​രം നി​ന്നു.

“ഇതി​ന്റെ തന്തേം, തള്ളേം എവിടാ സി​സ്റ്റ​റേ… ഈ പേ​രെ​വി​ടു​ന്നു വന്ന​താ​ന്നൊ​ന്ന​റി​യ​ണ​മ​ല്ലോ…”

സുശീല അന്ന​ത്തെ കച്ച​വ​ടം കഴി​ഞ്ഞു് വരി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. സി​സ്റ്റർ ‘ദാ… ചോ​ദി​ച്ചോ’ എന്ന ഭാ​വ​ത്തിൽ കൈ​ചൂ​ണ്ടി.

“എന്റെ പൊ​ന്നിൻ​കു​രി​ശു മു​ത്ത​പ്പാ… ഈ ഇരു​പ​തു തി​ക​യാ​ത്ത പെ​ങ്കൊ​ച്ചാ​ണോ രണ്ടാം​ക്ളാ​സി പഠി​ക്കണ കൊ​ച്ചി​ന്റെ അമ്മ…”

“അല്ലെ​ടീ​വ്വേ… നി​ന​ക്കെ​ന്നാ ഒണ്ടു് ഇപ്പോ പ്രാ​യം…”

സുശീല ഒന്നു മടി​ച്ചു.

‘കപ്യാ​രു് പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ടെ പ്രാ​യം തി​ര​ക്കാ​തെ പോയേ’യെ​ന്നു സി​സ്റ്റർ.

“അല്ല ഇവ​രേ​തു വയ​സ്സി​ലാ പെ​റ്റേ​ന്നെ​ങ്കി​ലും അറി​യ​ണ്ടേ. സത്യ​ത്തിൽ എന്നാ ഒണ്ടു് നി​ന​ക്ക്…”

സുശീല:

“ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ല്…”

രണ്ടു വയ​സ്സു കൂ​ട്ടി​യാ​ണു് സുശീല പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഋദ്ധി​ക്കു് എട്ടും സു​ശീ​ല​യ്ക്കു് ഇരു​പ​ത്തി​ര​ണ്ടും ആയി​രു​ന്നു അപ്പോൾ. മഠ​ത്തിൽ താ​മ​സ​മാ​ക്കി​യി​ട്ടു് വർഷം രണ്ടാ​യി.

ബി​നോ​യി:

“എന്റ​മ്മോ ഇന്ന​ത്തെ​ക്കാ​ല​ത്തും പതി​നാ​റു തെ​ക​യും മുൻപേ പെ​റ്റ​വ​രോ?”

സുശീല ബി​നോ​യി​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു തന്നെ നോ​ക്കി നി​ന്നു. കണ്ണിൽ നോ​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു് കള്ള​ത്ത​ര​മി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് കണ്ട​ത്തിൻ​ക​രേ​ല​ച്ചൻ കപ്യാ​രാ​കാൻ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ ബി​നോ​യി​യെ ആദ്യം പഠി​പ്പി​ച്ച​തു്.

ബി​നോ​യി:

“പ്ര​ത്ഥ്വീ​ന്നും കേ​ട്ടി​ട്ടൊ​ണ്ടു്, ഋഷീ​ന്നും കേ​ട്ടി​ട്ടൊ​ണ്ടു്. ഇതു് എന്ന​താ… ഈ ഋദ്ധി…”

സുശീല:

“കു​ബേ​ര​ന്റെ ഭാര്യ. എന്റെ അമ്മ ഇട്ട​താ​ണു്.”

ബി​നോ​യി:

“ആ ബെ​സ്റ്റ്… എന്നി​ട്ടു വേണം കു​ബേ​ര​ന്റെ ചവി​ട്ടും തൊഴിം കൊ​ണ്ടു്, അങ്ങേ​രു​ടെ പി​ള്ളേ​രേം പെ​റ്റു്, അവ​രു​ടെ വാ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന തര​വ​ഴി​ത്ത​രോം കേ​ട്ടു് ചത്തു കെ​ട്ടു പോകാൻ.”

അമ്മ​യ​ല്ലാ​തെ ഒരാൾ ഒപ്പം നി​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തു് ആദ്യ​മാ​ണു്. ഒന്നു​കിൽ അടിമ, അല്ലെ​ങ്കിൽ അടി​യാ​ള​ത്തി. ആന​പ്പാ​പ്പാ​നായ അച്ഛൻ മുതൽ കൂ​ലി​ത്ത​ല്ലു​കാ​ര​നായ കെ​ട്ടി​യ​വൻ ഭാർ​ഗ​വൻ വരെ അങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു കണ്ട​തു്. ചെ​ന്നു​ക​ണ്ട​വ​രും വഴി​ക്കു കണ്ട​വ​രു​മെ​ല്ലാം അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് പെ​രു​മാ​റി​യ​തു്. ഫ… പട്ടി എന്ന ഭാ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു ഇതു​വ​രെ കണ്ട ആണു​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം.

സു​ശീ​ല​യു​ടെ അമ്മ പഴയ നി​ല​ത്തെ​ഴു​ത്താ​ശാ​ന്റെ മക​ളാ​യി​രു​ന്നു.

അക്ഷ​രം അമ്പ​ത്തി​യാ​റും സങ്ക​ല​ന​വും ഗു​ണ​ന​വും കഴി​ഞ്ഞ​താ​ണു് ഭവാനി. വ്യാ​ക​ര​ണം സന്ധി​യും സമാ​സ​വും വരെ പഠി​ച്ച​തു​മാ​ണു്. ആന​പ്പാ​പ്പാൻ ഒര​ബ​ദ്ധ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു് ഭവാനി എപ്പോ​ഴും പറയും.

പെ​ങ്ങ​ളു​ടെ മകനെ നി​ല​ത്തെ​ഴു​ത്തു കള​രി​യി​ലാ​ക്കാൻ വന്ന​താ​ണു് അയാൾ. അയാ​ളെ​ന്നേ ഭവാനി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ളു. ബാ​ക്കി​യു​ള്ള പെ​മ്പ്ര​ന്നോ​ത്തി​മാർ പറ​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ പി​ള്ളേ​രു​ട​യ​ച്ചൻ എന്നു പറ​യാ​റി​ല്ല. അയാൾ കള​രി​യി​ലി​രു​ന്നു് ആന​ക്ക​ഥ​കൾ പറയും. ആനയെ നോ​ക്കി കി​ട്ടിയ കാ​ശു​കൊ​ണ്ടു് പെ​ങ്ങൾ​ക്കു വീ​ടു​വ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തെ​ന്നും അമ്മ​യ്ക്കു് എട്ടേ​കാൽ പവ​ന്റെ പൊ​ന്നു​രു​ക്കി മാ​ല​യാ​ക്കി​യെ​ന്നും അച്ഛ​നു് കു​ത്തി​ന​ട​ക്കു​ന്ന വടി​യിൽ സ്വർ​ണം​കെ​ട്ടിയ പി​ടി​യി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തെ​ന്നും മാ​ത്ര​മ​ല്ല പറ​ഞ്ഞ​തു്. കെ​ട്ട്യേ​ാൻ ചത്ത ദാ​ക്ഷാ​യ​ണി​യു​ടെ മക​ളു​ടെ കല്യാ​ണം നട​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ത്ത​തു്, ആരു​മി​ല്ലാ​ത്ത ദേ​വ​കി​ക്കു് പു​ര​മേ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ത്ത​തു്, പൂ​ത​ക്കാ​വി​ലേ​ക്കു് ആൾ​പ്പൊ​ക്ക​മു​ള്ള ഓട്ടു​മ​ണി കൊ​ടു​ത്ത​തു്…

അങ്ങ​നെ ഓരോ ദി​വ​സ​വും ഓരോ കഥ കേ​ട്ടു് ഭവാ​നി​ക്കു് പ്രേ​മി​ക്ക​യ​ല്ലാ​തെ വഴി​യി​ല്ലെ​ന്നാ​യി. അന്നു മീശ പി​രി​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നേ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. അതിൽ​പി​ടി​ച്ചു തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നു് ഊഞ്ഞാ​ലാ​ടു​ന്ന​തു് ഭവാനി സ്വ​പ്നം കണ്ടു. ഒരി​റ്റു് കള്ളു കു​ടി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. മറ്റാ​രോ​ടും ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും പതി​വി​ല്ല. ആന​യെ​പ്പോ​ലും തല്ലാ​ത്ത​വൻ എന്നാ​ണു് പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തു്. അതെ​ല്ലാം അവി​ശ്വ​സി​ക്കേ​ണ്ട കാ​ര്യം ഭവാ​നി​ക്കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

കള​രീ​ലാ​ശാൻ വല്യ​മ​ടി​യൊ​ന്നും പറ​യാ​തെ താ​ലി​യെ​ടു​ത്തു കൊ​ടു​ത്തു. രണ്ടു തു​ള​സി​മാല കീ​ഴ്ക്കാ​വി​നു മു​ന്നിൽ​പ്പോ​യി ഇട്ടു. ചെ​ക്കൻ​വീ​ടു​പോ​ലും ആരും പോയി കാ​ണാ​തെ ആ കല്യാ​ണം നട​ന്നു. കെ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ചെ​ക്ക​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലാ​ണു് ചെ​ന്നു കയ​റേ​ണ്ട​തു് എന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഭവാ​നി​ക്കു് ആ നി​മി​ഷം അതു​വ​രെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന വീടു് ഇല്ലാ​താ​യി. ഒന്നു മൂ​ത്ര​മൊ​ഴി​ക്കാൻ മു​ട്ടി​യി​ട്ടും സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടിൽ കേറാൻ ചട്ടം സമ്മ​തി​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു കടി​ച്ചു​പി​ടി​ച്ചു നി​ന്നു. രാ​വി​ലെ കു​ഴി​ക്കു​മേ​ലേ​യി​ട്ട തെ​ങ്ങിൻ തടി​യിൽ കാൽ മണി​ക്കൂർ കു​ത്തി​യി​രു​ന്നി​ട്ടും വയ​റ്റീ​ന്നു് വായു പോലും പോ​യി​ല്ല. എവി​ടെ​ങ്കി​ലും പോ​യി​ട്ടു് എന്തെ​ങ്കി​ലും ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള ദി​വ​സ​മൊ​ക്കെ ഭവാ​നി​ക്കു പണ്ടും അങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ ഓല​വാ​തിൽ ചാരി ഇറ​ങ്ങു​മ്പോൾ തന്നെ തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നു കെ​ട്ടാൻ നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ വയറ് ചതി​ക്കു​മെ​ന്നു്. ഇപ്പോ​ഴാ​ണെ​ങ്കിൽ കെ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ തൊ​ട്ടു് വയ​റ്റീ​ന്നു് ഉരു​ണ്ടു് കേറി വരു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇട​ത്തെ എളി​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ കു​ത്തി​ക്കു​ത്തി​യു​ള്ള നോവും. അടി​യിൽ താ​റു​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു് എന്ന ധൈ​ര്യ​ത്തിൽ കെ​ട്ടു​ക​ഴി​ഞ്ഞു ഉണ്ണാ​നാ​യി കൈ​ക​ഴു​കാൻ പോ​യ​പ്പോൾ ഭവാനി ഒരു കീ​ഴ്ശ്വാ​സം വി​ട്ടു. വാ​ഴ​പ്പി​ണ്ടി​യിൽ കൊ​ളു​ത്തി​വ​ച്ച ചന്ദ​ന​ത്തി​രി​യു​ടെ വാസന പറ​ന്നു നി​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ആരു​മൊ​ന്നും അറി​ഞ്ഞി​ല്ല. എന്താ​യാ​ലും ആ വായു പോ​യ​തോ​ടെ മൂ​ത്രം മു​ട്ട​ലും വെ​ളി​ക്കി​രി​ക്കാൻ തോ​ന്ന​ലും ഒന്നി​ച്ചു പോയി. അതു ഭാ​ഗ്യ​മാ​യി.

അമ്പ​ല​ത്തി​ലെ പട​ച്ചോ​റിൽ മോ​രൊ​ഴി​ച്ചു് കഴി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു കല്യാണ സദ്യ. ഇല കള​ഞ്ഞു കൈ​ക​ഴു​കി വന്ന​പ്പോൾ കാ​വി​ലെ കൂ​ട്ടു​പാ​യ​സം ഒരു ചി​ര​ട്ട​പ്പൂ​ളിൽ​കോ​രി മാ​രാ​രു് ഉള്ളം കയ്യി​ലി​ട്ടു. അതോടെ ആ നാ​ട്ടി​ലെ സർവ്വ ഇട​പാ​ടും കഴി​ഞ്ഞു. നട​ന്നാ​ണു് രണ്ടു​പേ​രും പോ​ന്ന​തു്. കൂ​ടെ​യാ​രും വന്ന​തു​മി​ല്ല. മാ​ല​യ​ഴി​ച്ചു് ഭവാനി കയ്യിൽ തൂ​ക്കി​യി​ട്ടു. കു​ട്ടി​യാന വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ പി​ന്നാ​ലെ വര​ട്ടെ എന്ന ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ ആന​ക്കാ​രൻ ഒരു പോ​ക്കാ​ണു്. ആ നട​പ്പിൽ ഹരം​ക​യ​റി ചോ​ദി​ക്കാൻ തോ​ന്നി​യ​തൊ​ക്കെ വി​ഴു​ങ്ങേ​ണ്ടി വന്നു ഭവാ​നി​ക്കു്. ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു ചു​ണ്ടി​ലൊ​രു ചിരി വരി​ക​യും അതു് ആരെ​ങ്കി​ലും കണ്ടാ​ലോ എന്നു കരുതി കടി​ച്ചി​റ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

ഒരു മണി​ക്കൂ​റി​ന്റെ നട​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ചെ​ന്നു കയറിയ അന്നു രാ​ത്രി തന്നെ അയാള് മു​ണ്ട​ഴി​ച്ചു് കി​ട​ത്തി. മണ്ണെ​ണ്ണ വി​ള​ക്കു​യർ​ത്തി കഴു​ത്തു മുതൽ താ​ഴേ​ക്കു കാണാൻ തു​ട​ങ്ങി. എന്നി​ട്ടൊ​രു ചി​രി​യാ​രു​ന്നു. പി​ന്നെ ആ വി​ള​ക്കിൽ നി​ന്നൊ​രു ബീഡി കത്തി​ച്ചു. അയാൾ ബീ​ഡി​വ​ലി​ക്കു​മോ എന്നു് സം​ശ​യി​ക്കാൻ ഇട​കി​ട്ടാ​തെ ലയി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഭവാനി. അയാൾ ആ ബീഡി ഭവാ​നി​യു​ടെ ഉള്ളം​കാ​ലിൽ കു​ത്തി. ഭവാനി അയ്യോ… എന്നു് അലറി. ആ വീ​ട്ടിൽ വേ​റാ​രും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. സ്വർ​ണ​മാ​ല​യി​ട്ട അമ്മ​യും സ്വർ​ണ​പ്പി​ടി​യു​ള്ള വടി​കു​ത്തി നട​ക്കു​ന്ന അച്ഛ​നും പുതിയ വീ​ടു​വ​ച്ച പെ​ങ്ങ​ളു​മൊ​ന്നും ഒരി​ക്ക​ലും ഭവാ​നി​യു​ടെ മു​ന്നിൽ വന്നി​ല്ല. ചെ​ന്നു​ക​യ​റി​യ​പ്പോൾ മുതൽ മൂ​ത്ര​മൊ​ഴി​ക്കാൻ മു​ട്ടി​യെ​ങ്കി​ലും മറ​പ്പുര കാ​ണാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് കടി​ച്ചു പി​ടി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ചോ​ദി​ക്കാ​നു​ള്ള ഇട​ത​രാ​തെ എന്തൊ​ക്കെ​യോ അടു​ക്ക​ലും പെ​റു​ക്ക​ലും.

ബീഡി കു​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴു​ള്ള ഭവാ​നി​യു​ടെ അലർ​ച്ച​കേ​ട്ടു് ആന​ക്കാ​രൻ ചി​രി​യോ​ടു ചിരി. ‘ആനേടെ നഖ​ത്തി​നു താഴെ തോ​ട്ടി​യി​ട്ടു കു​ത്തു​മ്പോ അതും ഇങ്ങ​നാ​ടീ പൊ​ന്നേ…’ എന്നു പറ​ഞ്ഞ​തും മേ​ലോ​ട്ടൊ​രു വീ​ഴ്ച​യാ​യി​രു​ന്നു. ഭവാ​നി​ക്കു് ഒരു കൊ​ന്ന​ത്തെ​ങ്ങു മേ​ത്തു വീ​ണ​തു​പോ​ലെ​യാ​ണു് തോ​ന്നി​യ​തു്. അതി​നി​ട​യി​ലെ​പ്പോ​ഴോ മൂ​ത്രം പോയി. അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​നു​ള്ള ബോധം അയാൾ​ക്കൊ​ട്ടു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​മി​ല്ല. അന്നാ​ണു കെ​ട്ടി​യ​യാ​ളും പ്രേ​മി​ച്ച​യാ​ളും രണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു് ഭവാ​നി​ക്കു മന​സി​ലാ​യ​തു്.

ഭവാനി അമ്പി​ളി​യോ​ടും സു​ശീ​ല​യോ​ടും പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. ലോ​ക​ത്തു് വിധി എന്നൊ​രു സാ​ധ​ന​മി​ല്ല. ചതിയേ ഉള്ളൂ​വെ​ന്നു്. കാ​ണു​മ്പം നോ​ക്കി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന മു​ഖ​മ​ല്ല, മനു​ഷേ​ന്മാ​ര്. ഓരോ ആളും രണ്ടോ നാലോ ആണെ​ന്നു്.

ചെ​ന്നു കേറിയ കാ​ല​ത്തു് അയൽ​വ​ക്ക​ത്തെ അമ്മി​ണി സു​ശീ​ല​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​തും അക്കഥ തന്നെ.

ഭാർ​ഗ​വ​ന്റെ വലംകൈ വി​ക്ര​മ​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യാ​ണു് അമ്മി​ണി. എല്ലാ കേ​സി​ലും രണ്ടു​പേ​രും ഒന്നി​ച്ചാ​ണു് പ്ര​തി​യാ​വുക.

“നമ്മ​ടെ മേ​ത്തു് കേറി കി​ട​ക്കു​മെ​ന്നേ​യു​ള്ളൂ, ഇവ​ന്മാ​രു​ടെ മന​സ്സി​ലൊ​ക്കെ വി​ചാ​രം തരാ​ത​രം മാറും. ചി​ല​പ്പോ അവരു കരു​തും അടീ​ക്കെ​ട​ക്ക​ണ​തു് കി​ട്ടാ​തെ പോയ പഴയ കാ​മു​കി​യാ​ണെ​ന്നു്. അല്ലെ​ങ്കി സി​നി​മേ​ലെ നാ​യി​ക​യാ​ണെ​ന്നാ​വും. അതു​മ​ല്ലെ​ങ്കിൽ നാ​ട്ടി​ലെ ഏതെ​ങ്കി​ലും വലിയ വീ​ട്ടി​ലെ അണി​ഞ്ഞു നട​ക്കണ പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു കരു​തും. അതൊ​ന്നു​മ​ല്ല നമ്മ​ളാ​ണെ​ന്നു് അറി​യു​മ്പോ​ഴാ​ണു് അവരു് കൂ​ത്തി​ച്ചി​വി​ളി തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു്. നാ​റി​കൾ…” അമ്മി​ണി കാർ​ക്കി​ച്ചു തു​പ്പി.

“ഞാ​നൊ​രി​ക്കൽ മമ്മൂ​ട്ടി​യാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് ഒന്നു കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് ഉമ്മ​വ​യ്ക്കാൻ നോ​ക്കി​യ​താ. നായേ… വെ​ളു​ത്തു​ള്ളി നാ​റു​ന്ന വാ കൊ​ണ്ടാ​ണോ​ടി ചു​ണ്ടേൽ മു​ട്ടി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നൊ​രു ചോ​ദ്യ​മാ​രു​ന്നു. പറ​യു​ന്ന ആളുടെ ചു​ണ്ടു​മു​ഴു​വൻ ബീ​ഡി​ക്ക​രി​യാ​ണു്. വാ​യ്ക്ക​കം പു​ക​യ​ടു​പ്പു പോലേം. പോ​രാ​ത്തേ​നു് പു​ളി​ച്ച കള്ളി​ന്റെ വാട വാ​യി​ക്കോ​ടെ വന്ന​തി​നൊ​പ്പം ആളൊരു കീ​ഴ്ശ്വാ​സ​വും വി​ട്ടു. ഞാൻ വെ​റു​ത്തു കണ്ണ​ട​ച്ചു പോയി. പി​ന്നെ ഞാൻ ഉമ്മ​വ​യ്ക്കാൻ പോ​യി​ട്ടി​ല്ല. അടു​പ്പി​ലെ ചാ​ര​മാ​രെ​ങ്കി​ലും നക്കി​ത്തു​ട​യ്ക്കു​മോ?”

ഭാർ​ഗ​വ​നു് പി​ന്നെ​ന്താ​യീ​ന്നു് സുശീല ഇക്കാ​ല​മെ​ങ്ങും ആരോ​ടും തി​ര​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല.

പി​ന്നൊ​രി​ക്കൽ കഥ പറ​യു​ന്ന​കൂ​ടെ അന്ന​മ്മ​യും ബി​നോ​യി​യും പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു, ഭാർ​ഗ​വ​നേ​യും വി​ക്ര​മ​നേ​യും തല്ലി​ക്കൊ​ന്നു് അമ്മി​ണി ഏതെ​ങ്കി​ലും ജയി​ലിൽ പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വു​മെ​ന്നു്. ആറാം വയ​സ്സിൽ അനു​ഭ​വി​ച്ച ഋദ്ധി​യു​ടെ കഥ​യു​ടെ തീ​വ്ര​ത​യിൽ പതി​നാ​ലാം വയ​സ്സിൽ ഞാനും പതി​ന​ഞ്ചാം വയ​സ്സിൽ അമ്പി​ളി​യും അനു​ഭ​വി​ച്ച​തൊ​ന്നും ഒരാ​ളും ഒരു സം​ഭ​വ​മാ​യി​പ്പോ​ലും കരു​തു​ന്നി​ല്ല. ആ അനു​ഭ​വ​ത്തീ​ന്നു് എനി​ക്കു് ഒരു കാ​ര്യം ഉറ​പ്പാ​യി​രു​ന്നു എനി​ക്കോ അമ്പി​ളി​ക്കോ ഒരാ​ളേം കൊ​ല്ലൻ പറ്റു​കേല. ഇതു​വ​രെ അറി​ഞ്ഞ​തു​വെ​ച്ചു് അമ്മി​ണി​യേ​യും അതിനു കൊ​ള്ളു​കേല. കാ​ല​ന്മാ​രു​ടെ അടി​യിൽ കി​ട​ക്കു​മ്പോ​ഴും ഞങ്ങൾ​ക്കൊ​ക്കെ ഒരു വെ​ളി​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഭാർ​ഗ​വ​നെ​ക്കൊ​ന്നാൽ വി​ക്ര​മ​നോ വി​ക്ര​മ​നെ കൊ​ന്നാൽ ഭാർ​ഗ​വ​നോ രണ്ടു​പേ​രേ​യും കൊ​ന്നാൽ മറ്റൊ​രു തങ്ക​പ്പ​നോ ഞങ്ങ​ളു​ടെ മേൽ കേറി നി​ര​ങ്ങാൻ തു​ട​ങ്ങു​മെ​ന്നു്. അല്ലെ​ങ്കി​ലും കപ്യാ​രു് ഇതു പറയും വരെ കൊ​ല്ലൽ എന്നൊ​രു സാ​ധ്യ​ത​യു​ണ്ടെ​ന്നു പോലും ഞാ​നൊ​ട്ടു് ഓർ​ത്തി​ല്ല. കൊ​ല്ലാ​നാ​രു​ന്നേൽ കു​ടി​ച്ചു വെ​ളി​വി​ല്ലാ​തെ വരു​ന്ന ഏതു ദി​വ​സ​വും കഴു​ത്തിൽ തോർ​ത്തു മു​റു​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. കോ​ടാ​ലി​യെ​ടു​ത്തു് തല പി​ളർ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. രാ​വി​ലെ എഴു​നേ​റ്റു​വ​രു​മ്പോ​ഴേ മോ​ന്തു​ന്ന കഞ്ഞി​യിൽ വി​ഷ​മൊ​ഴി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അല്ലെ​ങ്കിൽ, കൂ​ടെ​ച്ചെ​ല്ലാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ തങ്ക​പ്പ​നോ തങ്ക​രാ​ജ​നോ രണ്ടു​പേ​രേ​യും തട്ടി ഞങ്ങ​ളെ ഏറ്റെ​ടു​ത്തേ​നെ. കൊ​ല്ല​ലൊ​ക്കെ കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാർ​ക്കു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള പണി​യാ​ണു്. നമു​ക്കൊ​ന്നും കി​ട​ക്കു​ന്ന അഴു​ക്കീ​ന്നു് തല​പൊ​ക്കാ​നു​ള്ള ഊരി​ല്ല. കി​ട​ന്ന​തു് അഴു​ക്കാ​ണെ​ന്നു് അറി​യു​ന്ന​തു തന്നെ നീർ​ച്ചോല വേറെ കാ​ണു​ന്ന ഇക്കാ​ല​ത്താ​ണു്.