സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു് അമ്പ​ര​പ്പോ ക്രേ​ാ​ധ​മോ ഉണ്ടാ​യി​ല്ല.

ഒരു രോ​ഗി​യെ ഡോ​ക്ടർ നോ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഋദ്ധി​യെ സി​സ്റ്റർ മു​ന്നി​ലേ​ക്കു പി​ടി​ച്ചു നിർ​ത്തി. കാ​ലു​ക​ളി​ലെ കരി​ഞ്ചു​വ​പ്പു പാ​ടു​കൾ മങ്ങി​യ​ത​ല്ലാ​തെ അപ്പോ​ഴും മാ​ഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ല. കണ്ണട മൂ​ക്കി​ലേ​ക്കു് ഇറ​ക്കി കൃ​ഷ്ണ​മ​ണി​കൾ മേ​ലോ​ട്ടാ​ക്കി, മു​റ്റ​ത്തു മാറി ഗേ​റ്റിൽ ചാരി കു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന സു​ശീ​ല​യെ നോ​ക്കി.

വഴി​യിൽ തല​ക​റ​ങ്ങി​വീണ അമ്മ​യേ​യും അടു​ത്തി​രു​ന്നു കരഞ്ഞ കു​ഞ്ഞി​നേ​യും നാ​ട്ടു​കാ​രാ​ണു് തൊ​ട്ട​ടു​ത്ത മഠ​ത്തി​ലെ​ത്തി​ച്ച​തു്. അപ്പോൾ രാ​ത്രി ഒൻ​പ​ത​ര​യാ​യി. രാ​വി​ലെ ഒൻ​പ​തി​നോ പത്തി​നോ തു​ട​ങ്ങിയ നട​പ്പാ​ണു്.

മു​പ്പ​തു​കി​ലോ​മീ​റ്റർ നട​ക്കാൻ നീ​യെ​ന്നാ ഗാ​ന്ധി​യാ എന്നാ​യി​രു​ന്നു സി​സ്റ്റ​റു​ടെ ആദ്യ ചോ​ദ്യം. ഋദ്ധി ഉടു​ത്തി​രു​ന്ന തോർ​ത്തു് കയ്യിൽ​പി​ടി​ച്ചു സുശീല ഇരു​ന്നു. കു​ഞ്ഞി​നെ ഇങ്ങ​നെ പി​റ​ന്ന​പ​ടി നിർ​ത്തു​ന്ന​തിൽ വല്ലാ​യ്ക തോ​ന്നാ​തി​രു​ന്നി​ല്ല. നന​വു​മാ​റും മുൻ​പു് സുശീല ഇട്ട മേ​ലു​ടു​പ്പ് കക്ഷ​മൊ​ഴി​കെ ഉണ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. എളി​യിൽ കു​ത്തിയ മു​ണ്ടിൻ​തു​മ്പിൽ നി​ന്നു​ള്ള നനവു് അപ്പോ​ഴും അര​യ്ക്കു​ചു​റ്റും അറി​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി.

“ഇന്നു് മൂ​ത്ര​മൊ​ഴി​ച്ചി​ല്ലേ​ടീ പെ​ണ്ണേ…” സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ ശബ്ദ​മു​യർ​ത്തി. ഋദ്ധി ചല​ന​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​തെ നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

ഇരി​ക്കാൻ സി​സ്റ്റർ കണി​ശ​മാ​യി ആഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു. ഋദ്ധി ഇറ​ങ്ങി അവസാന പടി​യിൽ മു​റ്റ​ത്തേ​ക്കു് മൂ​ത്രം വീഴാൻ പാ​ക​ത്തി​നു് ഇരു​ന്നു. ഒരു തു​ള്ളി, ഒരേ​യൊ​രു തു​ള്ളി വന്ന​പ്പോ​ഴേ​ക്കും അലറി. ചാടി എഴു​നേ​റ്റു. വാ​വി​ട്ടു് ഏങ്ങ​ല​ടി​ച്ചു കര​യു​ക​യാ​ണു് ഋദ്ധി. തോർ​ത്തു കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു് അതി​ലേ​റെ ഉച്ച​ത്തിൽ സുശീല.

പെ​ട്ടെ​ന്നാ​ണു് സി​സ്റ്റർ പൊ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ച്ച​തു്. “എന്തി​നാ​ടീ നി​നി​ക്കി​ങ്ങ​നെ​യൊ​രു അരി​വാൾ…”

വായിൽ വന്ന​തു സി​സ്റ്റർ തി​രു​വ​സ്ത്ര​മോർ​ത്തു വി​ഴു​ങ്ങി. “ചെ​ത്തി കള​ഞ്ഞി​ട്ടു വേ​ണ്ടേ​ടീ ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​രാൻ…”

ശബ്ദം കേ​ട്ടു പല വാ​തി​ലു​കൾ തു​റ​ക്കു​ക​യും ചിലർ ഇറ​ങ്ങി​വ​രി​ക​യും ചെ​യ്തു.

“ഒടു​ക്ക​ത്തെ​യൊ​രു സമാ​ധാ​ന​ക്കാ​രി…” സി​സ്റ്റർ​ക്കു് അരിശം തീർ​ന്നി​ല്ല. ജനാ​ല​യ്ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു നി​ന്നു് യു​ദ്ധം നട​ക്കു​ന്ന തെ​രു​വി​ലേ​ക്കെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഭയ​വി​ഹ്വ​ല​മായ കണ്ണു​കൾ പാളി നോ​ക്കി.

ഋദ്ധി​യെ എടു​ത്തു് സി​സ്റ്റർ കൈ​യെ​ത്തു​വോ​ളം ഉയർ​ത്തി. തൂ​ങ്ങി നിന്ന രണ്ടു​കാ​ലു​ക​ളി​ലും മാ​റി​മാ​റി ഉമ്മ​കൊ​ടു​ത്തു. കണ്ണു​കൾ നി​റ​ഞ്ഞൊ​ഴു​കി.

വലിയ തീൻ​മേ​ശ​യിൽ ഇരു​ന്നു് ഋദ്ധി അന്നു് ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ആദ്യ പാ​ല​പ്പം കഴി​ച്ചു. തേ​ങ്ങാ​പ്പാൽ പി​ഴി​ഞ്ഞൊ​ഴി​ച്ച കി​ഴ​ങ്ങു​കൂ​ട്ടാൻ രു​ചി​ച്ചു. അതി​ന്റെ പേരു് ഇഷ്ടു എന്നാ​ണെ​ന്നു് പി​ന്നെ​യും എത്ര​യോ കഴി​ഞ്ഞാ​ണു് പറ​യാ​റാ​യ​തു്.

നൂ​ല​പ്പം എന്നൊ​രു പല​ഹാ​ര​മു​ണ്ടെ​ന്നു്, ചേ​ന​യും കാ​ച്ചി​ലും കപ്പ​യും മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ക്യാ​ര​റ്റ് എന്നു​മൊ​രു കി​ഴ​ങ്ങു​ണ്ടെ​ന്നു്, ബി​റ്റ്റൂ​ട്ട് എന്ന വേ​റൊ​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു്…

അന്ന​മ്മ കാ​ബേ​ജ് അരി​യു​ന്ന​തി​ന്റെ കണിശത കണ്ടു​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു തന്നെ രസ​മാ​ണു്. നെ​ടു​കെ കൊ​ത്തി കു​റു​കെ മു​റി​ച്ചു് കു​നു​കു​നെ അരി​ഞ്ഞു​വീ​ഴ്ത്തിയ പു​ളി​യി​ല​ക്ക​ന​ത്തി​ലു​ള്ള എല്ലാ മു​റി​കൾ​ക്കും ഒരേ വലി​പ്പം. കപ്പ​യും ചേ​ന​യും കാ​ച്ചി​ലും കൊ​ത്തി​യ​രി​യു​ന്ന​തു​മാ​ത്രം കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള ഋദ്ധി കറി​ക്ക​രി​യ​ലും ഒരു നൃ​ത്ത​മാ​ണെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു. കോ​പ്പ​യി​ലു​ള്ള​തു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഇനി​യും കി​ട്ടി​യാൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യ​തു് കോ​ളി​ഫ്ള​വർ ആണു്.

അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ രു​ചി​യാ​കെ മാ​റ്റി ആദ്യ​ത്തെ പൊ​റോ​ട്ട​യെ​ത്തി. മത്താ​യി​യു​ടെ കടയിൽ നി​ന്നു് സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ വരു​ത്തി​ച്ച​താ​ണു്. ഓരോ പാ​ളി​യാ​യി വി​ടർ​ത്തി നു​ലൂ​പോ​ലെ വാ​യി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് ചവ​ച്ചും അലി​യി​ച്ചും എത്ര നേ​ര​വും ഇരി​ക്കാ​മെ​ന്നാ​യി. ചാ​ള​യും അയ​ല​യും, അയ​ക്കൂ​റ​യും നെ​യ്മീ​നും, ഇട​യ്ക്കൊ​രു ദിവസം കരി​മീ​നും. കു​രു​മു​ള​കി​ട്ടു് ഉണ​ക്കി​വ​ച്ച മാ​ട്ടി​റ​ച്ചി, ഉലർ​ത്തിയ കോഴി, ആദ്യ​ത്തെ ഓം​ല​റ്റ്. വി​ശ​പ്പു​ശ​മ​ന​മ​ല്ല ഭക്ഷ​ണ​ജ​ന്മോ​ദ്ദേ​ശ്യ​മെ​ന്നു് ഋദ്ധി ഉള്ളാ​ലെ പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ചു. കി​ട്ടി​യ​തിൽ പങ്കു് എത്താൻ വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​വു​ന്ന സു​ശീ​ല​യ്ക്കാ​യി മാ​റ്റി​വ​ച്ചു. ഓരോ പല​ഹാ​ര​വും സു​ശീ​ല​യു​ടെ കു​റ്റ​ബോ​ധം കൂ​ട്ടി.

അവിൽ നന​ച്ച​തും അവ​ലോ​സു പൊ​ടി​യും പഴം​പു​ഴു​ങ്ങി​യ​തും കൊ​ഴി​ക്ക​ട്ട​യു​മൊ​ക്കെ സ്കൂൾ വി​ട്ടു​വ​രു​ന്ന നേ​ര​ത്തു് ചി​ല​പ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും സു​ശീ​ല​യു​ടെ അമ്മ മു​ട്ട​വി​റ്റും ആട്ടിൻ​പാൽ വി​റ്റും ഉണ്ടാ​ക്കി​വ​ച്ചി​രു​ന്നു. വേ​നൽ​ക്കാ​ല​ത്തു് ഓല​മെ​ട​ഞ്ഞു വി​റ്റാൽ കീ​റ്റി​നു് [1] അൻ​പ​തു​പൈസ കി​ട്ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. ദിവസം നൂറു് കീ​റ്റു​വ​രെ മെ​ട​ഞ്ഞു. മഴ​വ​രും മുൻ​പു് മേ​യാ​നു​ള്ള​വർ ഭവാ​നി​യു​ടെ ഓല​തേ​ടി വന്നു. ആ പണ​മെ​ല്ലാം പല​ഹാ​ര​മാ​യി. അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നും ഇക്കാ​ല​ത്തി​നി​ടെ ഋദ്ധി​ക്കു് കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടി​ല്ല. മൂ​ന്നു​നേ​ര​വും കഞ്ഞി. കടവിൽ നി​ന്നു് മീൻ​കി​ട്ടി​യാൽ വല്ല​പ്പോ​ഴും പൊ​രി​ച്ചോ കറി​യാ​യോ അതു്. ഭാർ​ഗ​വൻ പി​ടി​ച്ച പരലും മു​ഷി​യും ഷാ​പ്പി​ലെ പറ്റിൽ വര​വാ​യി.

ആദ്യ​ദി​നം മുതൽ ഋദ്ധി കി​ട​ന്ന​തു് സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ​യു​ടെ മു​റി​യി​ലാ​ണു്. പണി പു​റ​ത്തു കണ്ടെ​ത്ത​ണം എന്ന വ്യ​വ​സ്ഥ​യിൽ സു​ശീ​ല​യ്ക്കു കി​ട​ക്കാൻ ചാ​യി​പ്പി​ലും ഇടം കി​ട്ടി. ആദ്യ​ദി​വ​സം രാ​ത്രി മു​ഴു​വൻ കണ്ണു​മി​ഴി​ച്ചു കി​ട​ന്ന സു​ശീ​ല​യോ​ടു് കക്ക​വാ​രാൻ പോ​കാ​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തു് അന്ന​മ്മ​യാ​ണു്. നഴ്സി​ങ് പഠി​ക്കു​ന്ന മോൾ​ക്കു് കാ​ശു​ണ്ടാ​ക്കാൻ മഠ​ത്തി​ലെ കറി​ക്ക​രി​ഞ്ഞും പാ​ത്രം കഴു​കി​യും കക്ക പെ​റു​ക്കി​യും പെ​ടാ​പ്പാ​ടു് പെ​ടു​ക​യാ​ണു് അന്ന​മ്മ. കടം​മേ​ടി​ച്ചു് പാ​ട്ട​ക്കൃ​ഷി നട​ത്തി മു​ടി​ഞ്ഞു് ഒറ്റ​ക്കു​പ്പി ഫ്യൂ​രി​ഡാ​നിൽ തൊ​മ്മൻ എളു​പ്പ​വ​ഴി കണ്ട​തോ​ടെ കഷ്ട​പ്പാ​ടു് മു​ഴു​വൻ അന്ന​മ്മ​യ്ക്കാ​യി. കടം​കൊ​ടു​ത്ത​വർ വീടു വിൽ​പ്പി​ച്ചു കാശു് വീ​തി​ച്ചെ​ടു​ത്ത​തോ​ടെ അന്ന​മ്മ​യ്ക്കും മഠ​മാ​യി വീടു്.

ആദ്യ​മൊ​ക്കെ ഋദ്ധി​യും സു​ശീ​ല​യ്ക്കൊ​പ്പം കക്ക​പെ​റു​ക്കാൻ പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. മൊ​യ്തീ​ന്റെ വള്ള​ത്തിൽ ഋദ്ധി​യെ ഇരു​ത്തി സുശീല വെ​ള്ള​ത്തി​ലി​റ​ങ്ങും. സ്കൂ​ളിൽ പോ​ക്കു തു​ട​ങ്ങി​യ​തോ​ടെ അവ​ധി​ദി​വ​സം മാ​ത്ര​മാ​യി ഋദ്ധി​യു​ടെ പോ​ക്കു്. സുശീല ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച​യും പണി​ക്കി​റ​ങ്ങും. ആറു​ദി​വ​സം പണി​തു് ഏഴാം ദിവസം സാ​ബ​ത്തു് അതി​നൊ​ക്കെ പറ്റു​ന്നോർ​ക്ക​ല്ലേ എന്നു പറ​ഞ്ഞു സി​സ്റ്റർ പി​ന്തു​ണ​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

മഴ ചാ​റി​പ്പ​ണിത തരി​മൺ​കൂ​ന​യിൽ നി​ന്നു് ഇറ​ങ്ങി​വ​ന്ന പഴു​താര നീ​ലാ​കാ​ശം കണ്ടു.

പഴു​താ​ര​യെ കു​ള​മ്പ​ടി​ച്ച​ര​ച്ചെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റു് ഒരു പു​ള്ളി​മാൻ പാ​ഞ്ഞു. പൊ​ന്ത​യിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​വ​ന്ന മുയൽ പിൻ​കാ​ലു​ക​ളിൽ നി​ന്നു കൈകൾ കൂ​ട്ടി​ത്തി​രു​മ്മി​യു​ഴി​ഞ്ഞു് മണ്ണു് ഉതിർ​ത്തു കളയാൻ തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ പെ​ട്ടെ​ന്നൊ​രു പ്രാ​പ്പി​ടി​യൻ താ​ഴ്‌​ന്നു പറ​ന്നു. പൊ​ന്ത​യിൽ നി​ന്നു പി​ന്നാ​ലെ ഇറ​ങ്ങി​വ​ന്ന ഇണ​മു​യൽ നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കെ മണ്ണു​തിർ​ക്കു​ന്ന മു​യ​ലു​മാ​യി പറ​ന്നു​യർ​ന്നു. മു​യൽ​ക്ക​യ്യിൽ നി​ന്നു വീണ മൺ​ത​രി​യി​ലേ​ക്കു പഴു​താര മു​ഖം​താ​ഴ്ത്തി. പു​ള്ളി​മാൻ ഇര​ട്ടി​വേ​ഗ​ത്തിൽ മട​ങ്ങി​വ​ര​വേ പഴു​താര പശ​പോ​ലെ കു​ള​മ്പിൽ ഒട്ടി. അടു​ത്ത​ചു​വ​ടിൽ ഒരു​മൺ​ക​ട്ട​യിൽ ആ പശ പറ്റി​നി​ന്നു. ആകാ​ശ​ത്തു​യർ​ന്ന മു​യ​ലിൽ നി​ന്നു് തു​ള്ളി​ച്ചോര ആ പശി​മ​യി​ലേ​ക്കു് ഇറ്റി. ഋദ്ധി​യു​ടെ യാനം അവസാന സം​ഘ​വു​മാ​യി കര [2] തൊ​ട്ടു.

കപ്പ​ലിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങാ​നെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ നൗ​ക​യിൽ നി​ന്നു കയ​റാ​നും ഓരോ​രു​ത്ത​രി​ലും ആന്ത​ലി​ന്റെ ഓരോ തിര ഋദ്ധി കണ്ടു. ഇനി കയ​റി​ച്ചെ​ല്ലാൻ ഇട​യി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ണ്ണം തു​രു​ത്തിൻ​തു​ഞ്ച​ത്തു് ആദ്യ​മെ​ത്തിയ അഞ്ചു​കൂ​ട്ട​ങ്ങൾ ആകാം​ക്ഷ​കൊ​ണ്ടു നി​റ​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. കരയിൽ ഉത്ക​ണ്ഠ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കടൽ​വ​ഞ്ചി മു​ങ്ങു​മെ​ന്നു് ആരു​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും വചനം ഉണ്ടാ​കാ​മെ​ന്നു് ഋദ്ധി ചി​രി​കൊ​ണ്ടു. ആന്ത​ലും ആകാം​ക്ഷ​യു​മി​ല്ലാ​ത്ത ലോ​ക​മ​റി​യാൻ പു​റ​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​മി​ടി​പ്പി​നു്, പി​ന്നിൽ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​ന്ന ലോ​ക​ത്തെ, തീ​വ​ണ്ടി ചക്ര​ങ്ങ​ളേ​ക്കാൾ വേഗം. ഏതു നി​മി​ഷ​വും പാളം തെ​റ്റാ​മെ​ന്നോർ​മി​പ്പി​ച്ചു് അതു കു​തി​ച്ചു.

തി​രി​കെ​പ്പാ​ഞ്ഞ പു​ള്ളി​മാൻ പി​ട​ഞ്ഞു​പി​ട​ഞ്ഞു​വീ​ണു. കര​തൊ​ട്ട ദ്വി​ജൻ എയ്ത കരി​ങ്ക​ല്ലു് തറച്ച പു​ള്ളി​മാ​ന്റെ കഴു​ത്തിൽ നി​ന്നു തെ​റി​ച്ച ചോ​ര​യിൽ, നേ​ര​ത്തെ പശ​യാ​യി മാറിയ പഴു​താ​ര​യും ആകാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നി​റ്റിയ മു​യൽ​ച്ചോ​ര​ത്തു​ള്ളി​യും വേർ​തി​രി​ച്ച​റി​യാ​നാ​കാ​തെ ലയി​ച്ചു. മൂ​ന്നു കല്ലും നാലു ചു​ള്ളി​യു​മാ​യി അടു​പ്പു​കൂ​ട്ടി​നി​ന്ന​വർ തീ ചോ​ദി​ച്ചു. നൗ​ക​യിൽ​ത്ത​ന്നെ നിന്ന ഋദ്ധി​യി​ലേ​ക്കു് മൊ​ഴി​മാ​റി​ച്ചെ​വി​മാ​റി അതെ​ത്തി. ‘കൊ​ള്ളി​യു​ര​ച്ചു തീ​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ലോകം മു​ന്നി​ലു​പേ​ക്ഷി​ച്ചു പി​ന്നോ​ട്ടു പി​ന്നോ​ട്ടു വന്ന നാം ശി​ലാ​യു​ഗ​ത്തി​നും ഇപ്പു​റ​ത്താ​ണു്.’

ദ്വി​ജൻ:

‘മനു​ഷ്യ​നൊ​രു തു​ടർ​ച്ച​യാ​ണെ​ന്നു​ള്ള വക​തി​രി​വു വല്ല​പ്പോ​ഴും നല്ല​താ​ണു്.’

ഋദ്ധി കയറി വന്നു. പി​ട​ച്ചു​കി​ട​ന്ന മാ​നി​ന്റെ കഴു​ത്തിൽ കൈ അമർ​ത്തി. മു​റി​വി​ലൂ​ടെ ചീ​റ്റി​ത്തെ​റി​ച്ച ചോര മൊ​ത്തി​ക്കു​ടി​ച്ചു. കഴു​ത്തി​ലെ മു​റി​വി​നു​ചു​റ്റു​മു​ള്ള തുകൽ തെ​റ്റി​ച്ചു. നി​മി​ഷ​നേ​രം മുൻ​പു​മാ​ത്രം ചല​ന​മ​റ്റ ആ മാംസം കല്ലു​കൊ​ണ്ടു് ഇടി​ച്ചു വി​ടു​വി​ച്ചെ​ടു​ത്തു ചവ​ച്ചു​തി​ന്നാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഇണ​മു​യ​ലി​നെ ചെ​വി​യിൽ തൂ​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് പൊ​ന്ത​ക്കാ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് ത്രയ വന്നു. പി​ട​യ്ക്കു​ന്ന മു​യ​ലി​ന്റെ കഴു​ത്തിൽ പല്ല​മർ​ത്തി ചോ​ര​കു​ടി​ച്ചു ചിറി തു​ട​ച്ചു. ഋദ്ധി ഉപേ​ക്ഷി​ച്ച മാ​നി​ന്റെ തു​കൽ​മേ​ല​റ്റം ദ്വി​ജൻ കല്ലു​കൊ​ണ്ടു വേർ​പ്പെ​ടു​ത്തി. പി​ന്നെ നവ​മി​ക്കൊ​പ്പം തി​ര​ക​ളി​ലേ​ക്കു് എടു​ത്തു പി​ടി​ച്ചു. തുകൽ വി​ട്ടു മാറാൻ ആറു തി​ര​യ​ടി​ക്കു​ക​യേ വേ​ണ്ടി​വ​ന്നു​ള്ളു. കട​ലു​പ്പു രു​ചി​ക്കു​ന്ന പച്ച​മാം​സം അവർ കു​ത്തി​യി​രു​ന്നു കഴി​ച്ചു.

കല്ലു​കൊ​ണ്ടു മറ്റൊ​രു മാൻ ഞര​ങ്ങി വീ​ണി​ട​ത്തേ​ക്കു്, എറി​ഞ്ഞ​തു് ആരെ​ന്നു​പോ​ലും നോ​ക്കാ​തെ, സപ്ത​യും ചതു​ര​യും ഓടി. മാ​നി​നെ മര​ക്കൊ​മ്പിൽ കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കി തു​ക​ലൂ​രി. ആറേ​ഴു​പേർ ചു​റ്റും നി​ന്നു കടി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ ഹരം കയറിയ ദ്വി​ജൻ വി​ര​ണ്ടു നിന്ന ഒരു​മു​യ​ലി​നെ കണ്ണിൽ​നോ​ക്കി വി​റ​പ്പി​ച്ചു് തല​യ്ക്കൊ​രു കി​ഴു​ക്കു​കൊ​ടു​ത്തു് കടി​ച്ചു​തൂ​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു.

ഋദ്ധി കൊ​ട്ടാ​ര​വാ​തിൽ കട​ന്നു. മഴ ഇര​ച്ചു. ഒരു കരി​നാ​ഗം ഫണം വി​ടർ​ത്തി, പി​ന്നെ താ​ഴ്ത്തി, ഇഴ​ഞ്ഞു​പോ​യി. അപ​രാ​ഹ്ന​പ്പെ​യ്ത്തിൽ മി​ന്നൽ ആവർ​ത്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. മാൻ​ചോ​ര​കു​ടി​ച്ച സഹ​സ്രാ​ബ്ദ​ത്തിൽ നി​ന്നു് പീ​ര​ങ്കി​പ്പ​ട​യു​ടെ നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലേ​ക്കു് എടു​ത്തെ​റി​യ​പ്പെ​ട്ട​തു​പോ​ലെ ഋദ്ധി ഒന്നു കി​ത​ച്ചു. കൊ​ടും​ചു​ഴ​ലി വീശിയ പതി​റ്റാ​ണ്ടി​നെ അറി​യി​ച്ചു് മേ​ലാ​പ്പു​പ​റ​ന്നു​പോയ ഭി​ത്തി​കൂ​ടം നി​ന്നു. അവി​ട​വി​ടെ പല പതി​റ്റാ​ണ്ടു​ക​ളിൽ ചാ​രി​വ​ച്ച മര​യേ​ണി​കൾ. ലോകം ഭരി​ക്കാൻ വന്ന​വർ ഇട്ടെ​റി​ഞ്ഞു​പോയ വഴി​യിൽ ആൾ​പ്പൊ​ക്കം കി​ളിർ​ത്ത പു​ല്ലിൻ​ത​ല​പ്പി​ലൊ​ന്നി​റു​ത്തു് ഋദ്ധി ചവ​ച്ചു. പന്ത​ലി​ച്ചും പട്ടു​പോ​യും തളിർ​ത്തും തളർ​ന്നും വള​ഞ്ഞും കി​ട​ക്കു​ന്ന മു​ള​ങ്കാ​ടു​കൾ മര​യേ​ണി​യു​ടെ തു​ഞ്ച​ത്തു​നി​ന്നു ഋദ്ധി കണ്ടു.

മറ്റെ​ങ്ങോ ഉള്ള പെ​യ്ത്തി​ന്റെ തണു​പ്പും​പേ​റി കാ​റ്റു​വ​ന്നു. ഏകൻ നട​ന്നു് മു​ള​യേ​ണി​ക്കു താ​ഴെ​യെ​ത്തി.

ഏണി​യിൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന ഋദ്ധി​യു​ടെ മൂ​ക്കിൻ​തു​മ്പിൽ വീണ ഒരു മഴ​ത്തു​ള്ളി തെ​റി​ച്ചു് ഏക​ന്റെ ചു​ണ്ടു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് ഇറ്റു. ഏകൻ പായ് വഞ്ചി​യാ​യി താഴെ ഇളകി. ഋദ്ധി ആകാ​ശ​മാ​യി ഇറ​ങ്ങി​വ​ന്നു. നൗക ഇടം​വ​ലം ഉല​ഞ്ഞു. ആൾ​പ്പൊ​ക്ക​ത്തി​ര​യിൽ ഉയർ​ന്നു, താ​ഴ്‌​ന്നു. ഋദ്ധി പാ​യ്മ​ര​മേ​റി കയറിൽ തൂ​ങ്ങി നൗക വട്ടം​തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഏകനു് ശാ​ന്ത​സ​മു​ദ്രം തോ​ന്നി. ഓരോ തി​ര​യ​ടി​ക്കു​മ്പോ​ഴും ഉന്മാ​ദ​ത്തി​ന്റെ പല​ര​സാ​ലിം​ഗ​ന​ങ്ങൾ.

ഋദ്ധി മെ​ല്ലെ എഴു​നേ​റ്റു. ഏകനു് എഴു​നേൽ​ക്കാൻ തോ​ന്നാ​ത്ത സു​ഷു​പ്തി. ഋദ്ധി ഒറ്റ​യ്ക്കു നി​ല​വ​റ​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള വഴി​ത്താര തെ​ളി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

തെ​ളി​ഞ്ഞ പാ​ത​യി​ലൂ​ടെ ത്രയ പിൻ​തു​ടർ​ന്നെ​ത്തി ചെ​വി​ക​ടി​ക്കും പോലെ ചോ​ദി​ച്ചു: ‘നമു​ക്കു് ഒന്നി​ച്ചു​പോ​കാൻ പറ്റിയ നൂ​റ്റാ​ണ്ടു് എവി​ടെ​യാ​ണു്?’

ഋദ്ധി:

“കഴി​ഞ്ഞ സഹ​സ്രാ​ബ്ദ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ക്കെ നമ്മ​ളെ കല്ലെ​റി​ഞ്ഞു് ഓടി​ച്ച​ത​ല്ലേ?”

ത്രയ ഒരു പീ​ര​ങ്കി​ത്ത​ല​പ്പി​ലേ​ക്കു കൈ എത്തി​ച്ചു. “യു​ദ്ധം ചെ​യ്യാൻ വന്ന​വ​രു​ടെ ഈ ദ്വീ​പിൽ അവരിൽ ചിലർ ഇങ്ങ​നെ ചേർ​ന്നു നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​വി​ല്ലേ?”

ഋദ്ധി:

“ഓരോ യു​ദ്ധ​വീ​ര​നും നൂറു ബല​യാ​ര​തി​ക​ളാ​ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും; പീ​ര​ങ്കി​യിൽ നി​ന്നു് നി​റ​യൊ​ഴി​ക്കും പോലെ.”

ലോകം ജയി​ക്കാ​നു​ള്ള അവസാന യു​ദ്ധ​ത്തി​നാ​യി ജപ്പാൻ ചക്ര​വർ​ത്തി കണ്ടെ​ത്തിയ ഈ ഇട​ത്താ​വ​ള​ത്തിൽ സ്ഫോ​ട​നാ​ത്മ​ക​മായ കയ​റ്റി​റ​ക്ക​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​തെ എന്തു​ന​ട​ക്കാൻ? കോ​ട്ട​കൾ, വഴി​ത്താ​ര​കൾ, നി​ല​വ​റ​കൾ, പി​ന്നെ മണി​യ​റ​ക​ളും. ഇതു പണി​തു​കൂ​ട്ടിയ ബ്ര​ട്ടീ​ഷു​കാർ വന്ന​തും വി​കാ​ര​ശ​മ​ന​ത്തി​ന​ല്ല, ക്ഷോ​ഭ​സം​യോ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കാ​ണെ​ന്നു് ഋദ്ധി ആദ്യ​വ​ര​വിൽ തന്നെ തീർ​പ്പാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. വൻ​ക​ര​യി​ലെ കു​റ്റ​വാ​ളി​ക​ളെ അടു​ത്ത​ടു​ത്ത ദ്വീ​പു​ക​ളി​ലെ തട​വ​റ​ക​ളിൽ​പ്പൂ​ട്ടി ചാവാൻ വി​ട്ടു് അവ​രി​വി​ടെ വന്നു് അട​ച്ചു​പൂ​ട്ടിയ മണി​യ​റ​ക​ളിൽ കയറി ആന​ന്ദ​സ​മു​ദ്ര​മാ​ണെ​ന്നു കരുതി തു​ഴ​ഞ്ഞു. അവർ വളർ​ത്താൻ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന പു​ള്ളി​മാ​നു​കൾ കടൽ കണ്ടും മഴ നന​ഞ്ഞും സം​ഭോ​ഗി​ച്ചു് പെ​റ്റു് കടൽ​പോ​ക്കർ​ക്കു് വേണ്ട ഇര​ക​ളാ​യി. കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു​വ​ന്ന​പ്പോൾ, എല്ലാം ഇട്ടെ​റി​ഞ്ഞു​പോയ ബ്ര​ട്ടീ​ഷു​കാ​രു​ടെ അടു​ക്ക​ള​യിൽ നി​ന്നു് ഇറ​ങ്ങി​യോ​ടി കാ​റ്റു​ക​ണ്ടും മഴ​ന​ന​ഞ്ഞും പെ​രു​കിയ ഇണ​മു​യ​ലു​കൾ പ്രാ​പ്പി​ടി​യ​ന്മാ​രു​ടെ വം​ശ​ത്തെ കാ​ത്തു.

ഋദ്ധി:

“പല​സ​ഹ​സ്രം ആണ്ടു​കൾ പഴകിയ മനു​ഷ്യ​ക​ഥ​യോർ​ക്കാ​തെ ഒരു പതി​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ മദ്ധ്യേ വന്നു ലോകം വെ​ന്നു​വെ​ന്നു ധരി​ച്ച​വ​രെ പു​ഴു​വ​രി​ച്ചു. പു​ഴു​ക്ക​ളെ കോ​ഴി​കൾ കൊ​ത്തി. കോ​ഴി​ക​ളെ മനു​ഷ്യ​രും.”

വിൽ​ഫ്ര​ഡി​ന്റെ നൗ​ക​യു​മാ​യി ഇന്ത്യ​യു​ടെ മു​ന​മ്പു് ചു​റ്റി ആദ്യ​യാ​ത്ര​യിൽ തന്നെ ഋദ്ധി വന്ന​ടു​ത്ത​തു് ഈ ദ്വീ​പി​ലാ​യി​രു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​രി​ല്ലാ​തെ മാ​നു​ക​ളും മു​യ​ലു​ക​ളും ഉര​ഗ​ങ്ങ​ളും വാ​ഴു​ന്ന തു​രു​ത്തു്. ബ്ര​ട്ടീ​ഷു​കാർ റോസ് ദ്വീ​പെ​ന്നു വി​ളി​ച്ച മു​റി​ത്തു​രു​ത്തി​നു് ഋദ്ധി വേ​റൊ​രു പേ​രി​ട്ടു—ശം​ഖു​വ​ര​യൻ.

ത്രയ:

“പേ​രു​മാ​റ്റി​യാൽ ദ്വീ​പ് മാ​റു​മോ?”

ഋദ്ധി:

“കമ്പി​യും തപാ​ലു​മി​ല്ലാ​ത്ത ദ്വീ​പി​നെ എന്തു​പേ​രു വി​ളി​ച്ചാ​ലെ​ന്തു്?”

ത്രയ:

“ഇതു ചരി​ത്രം കണ്ട​റി​യാ​നു​ള്ള വി​നോ​ദ​യാ​ത്ര​യാ​യി​രു​ന്നോ?”

ഋദ്ധി:

“ഇതി​ലെ​ന്തി​ത്ര കാണാൻ? നമു​ക്കു വേ​ണ്ട​തു് തച്ച​ന്മാർ താ​യ്മ​ര​ങ്ങൾ കട​ഞ്ഞു് പണി​ക്കു​റ്റം തീർ​ത്ത നൗകകൾ, പങ്കാ​യ​ങ്ങൾ, പി​ന്നെ​യീ കടലും.”

ത്രയ:

“നീ കൂ​ടെ​യു​ള്ള​പ്പോൾ ഞാൻ ആകാ​ശ​മാ​കും.”

ഋദ്ധി:

“എന്റെ ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു് നീ ശീ​ത​ക്കാ​റ്റു് അയ​യ്ക്കു​ന്നു.”

ത്രയ:

“എന്റെ ആകാ​ശ​ത്തിൽ ഒരു സൂ​ര്യൻ.”

ഋദ്ധി:

“എന്റെ ആകാശം നിറയെ പൂ​ത്ത​മ​ന്ദാ​ര​ങ്ങൾ.”

ത്രയ:

“എന്റെ ആകാശം നിറയെ കന​കാം​ബ​രം.”

ഋദ്ധി:

“നമ്മു​ടെ പ്ര​പ​ഞ്ച​ങ്ങൾ ഇതാ ക്ഷീ​ര​പ​ഥ​ങ്ങൾ തെ​റ്റി​യെ​ത്തു​ന്നു.”

ത്രയ:

“പ്ര​പ​ഞ്ച​പ്പി​റ​വി​യു​ടെ ഉഗ്ര​വി​സ്ഫോ​ട​നം.”

സുശീല കയ​റി​വ​ന്നു കട്ടി​ലി​നു താഴെ ഋദ്ധി​യോ​ടു ചേർ​ന്നു കൊ​ര​ണ്ടി​പ്പ​ല​ക​യിൽ കു​ത്തി​യി​രു​ന്നു.

വല്ലം താഴെ വച്ചു്, മു​റു​ക്കാൻ പൊതി വി​ടർ​ത്തി. പേ​നാ​ക്ക​ത്തി​യിൽ ചു​ണ്ണാ​മ്പു് കോരി വെ​റ്റ​യിൽ തേ​ച്ചു. വട​ക്കൻ​പു​ക​യി​ല​യു​ടെ രണ്ടു തരി കയ്യിൽ​ത്ത​ട​ഞ്ഞു. പാ​ക്കു് കൊ​ത്തി​വി​ടർ​ത്തി, ചു​ര​ണ്ടി, തരി​യാ​യ​രി​ഞ്ഞു വാ​യി​ലി​ട്ടു. ഋദ്ധി കി​ട​പ്പാ​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു് ചെ​റു​പു​ഷ്പം ഇടവക സം​ര​ക്ഷണ സമിതി ഒന്നര സെ​ന്റിൽ ഈ വീടു് പണി​തു​കൊ​ടു​ത്ത​തു്.

ഇന്നു് ചന്ത​മു​തൽ ചാ​ള​ക്കാ​രി​കോ​ള​നി വരെ​യെ​ത്താൻ മണി​ക്കൂർ രണ്ടെ​ടു​ത്തു. ആറാ​കു​മ്പോൾ ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​തു പി​ടി​യാ​വി​ല​യ്ക്കു വി​റ്റു കാലിൽ യന്ത്രം​പി​ടി​പ്പി​ച്ച​പോ​ലെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് എത്താ​റു​ള്ള​താ​ണു്. ആറു പത്തി​ന്റെ ‘ദൈ​വ​സ​ഹാ​യം’ ബസ് ചന്ത​വി​ട്ടു് മൂ​ന്നു കവ​ല​യി​ലെ വി​ളി​ച്ചു​ക​യ​റ്റ​ലും കഴി​ഞ്ഞു കോ​ള​നി​പ്പ​ടി​യെ​ത്തു​ന്ന​തു് ആറു് ഇരു​പ​ത്തി​യ​ഞ്ചി​നാ​ണു്. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും സുശീല വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി കത​ക​ട​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. ഇന്നു വഴി​യി​ലൂ​ടെ ഒരു പട്ടാ​ള​ക്കൂ​ട്ടം ആകാ​ശ​ത്തേ​ക്കു വെ​ടി​വ​ച്ചു കട​ന്നു​പോ​യി. വഴി​യു​ട​ത്ര വീ​തി​യു​ള്ള ടാ​ങ്കു​ക​ളാ​ണു്. മി​നി​യാ​ന്നു മിസൈൽ വീണു നി​ലം​പ​റ്റിയ, സൗ​മി​നി​വി​ലാ​സം ആശു​പ​ത്രി​യു​ടെ, പത്തു​നില കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​നു ചു​റ്റും ബറ്റാ​ലി​യൻ വട്ടം​വ​ച്ചു് പോ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ പൊ​ലീ​സു​കാ​രു് കാൽ​ന​ട​ക്കാ​രേ​യും വണ്ടി​ക​ളേ​യും തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തി.

ചവ​ച്ചു ജനാല വഴി തു​പ്പി​യ​പ്പോൾ ക്രാ​സി​യിൽ രക്ത​ച്ചു​വ​പ്പു്. എന്നു​മോർ​ക്കും ഒരു കോ​ളാ​മ്പി വാ​ങ്ങാ​മെ​ന്നു്. മേൽ​ത്തോർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ജനലഴി തു​ട​ച്ചു്, പരു​ക്ക​നി​ട്ട നി​ല​ത്തു​വീണ രണ്ടു തു​ള്ളി കാ​ലി​ന്റെ പെ​രു​വി​രൽ​കൊ​ണ്ടു് തേ​ച്ചു​പ​ര​ത്തി അതി​ന്റെ കടും​ചു​വ​പ്പു് മയ​പ്പെ​ടു​ത്തി. മെ​ല്ലേ കട്ടി​ലി​നി​ടു​ത്തേ​ക്കു ചെ​ന്നു.

സു​ശീ​ല​യ്ക്കു് മു​റു​ക്കു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഋദ്ധി ആശു​പ​ത്രി​യി​ലായ രാ​ത്രി​ക​ളിൽ ഉറ​ക്കം വരാ​തി​രി​ക്കാൻ അന്ന​മ്മ പഠി​പ്പി​ച്ച സൂ​ത്ര​മാ​ണു്. അതു പത്തു​വർ​ഷ​മാ​യി ശീ​ല​മാ​യി. നീ​യി​നി സു​ശീ​ല​യ​ല്ല നൂ​റ്റൊ​ന്നാ​മ​ത്തെ കൗ​ര​വ​ത്തി ദു​ശ്ശീ​ല​യാ​ണെ​ന്നു് അമ്മ അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ പറ​ഞ്ഞേ​നെ.

“ഇന്ന​മ്മേട പി​ള്ള​യാ​കെ ഒഴി​ച്ചു​നി​റ​ച്ച​ല്ലോ…” ഋദ്ധി നിർ​നി​മേ​ഷം കി​ട​ന്നു. സുശീല താ​ഴ്‌​ന്നു കി​ട​ന്ന ട്യൂ​ബ് വി​ടു​വി​ച്ചു് മൂ​ത്ര​സ​ഞ്ചി​യെ​ടു​ത്തു് പടി​യി​റ​ങ്ങി മു​ന്നി​ലെ ഓട​യി​ലേ​ക്കു ചെ​രി​ച്ചു.

“ആ കൊ​ച്ചു് കെ​ട​ന്നു മു​ള്ളി നി​റ​യ്ക്കണ കൊ​ണ്ടു് കാ​ന​യി​ലെ കൂ​ത്താ​ടി തീരും, കോ​പ്പ​റേ​ഷ​നും ലാഭം.” കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി വേ​ലി​യിൽ പി​ടി​ച്ചു നി​ന്നു് ചി​രി​ച്ചു.

കാ​ണു​ന്ന​വർ​ക്കു ചീ​ത്ത​വി​ളി​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​മാ​റു് സുശീല ശബ്ദം പു​റ​ത്തു​വ​രാ​തെ ചു​ണ്ടു പല​വ​ട്ടം അന​ക്കി അക​ത്തു​ക​യ​റി.

“ന്റെ പൊ​ന്നെ​ന്തൊ​ക്കെ കണ്ടോ ഇന്നു്… എവി​ടൊ​ക്കെ് പോ​യ്യോ ആവോ…”

സുശീല ഋദ്ധി​യെ പി​ടി​ച്ചു​യർ​ത്തി. “മാള് കപ്പ​ല് കണ്ടാ…”

ഒരു വി​റ​കു​കൊ​ള്ളി​പോ​ലെ ഋദ്ധി പൊ​ങ്ങി​വ​ന്നു. കി​ട​ക്ക​യിൽ അര​യ്ക്കു താഴെ വച്ച പാൻ സുശീല എടു​ത്തു.

“ഇന്നേ… പുതിയ പാ​വ​ഞ്ചി​യൊ​ണ്ടു് തേ​ക്കേ​ത്തു​രു​ത്തി​ല്… കടൽ​ക്കൊ​ള്ള​ക്കാ​രു​ടെ ബാ​ക്കി​യാ… ആസ്ട്രേ​ലി​യേ​ന്നേ…”

നനച്ച തോർ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ഋദ്ധി​യു​ടെ കാൽ​വെ​ള്ള​യും കൈ​പ്പ​ത്തി​യും സുശീല തു​ട​ച്ചു.

“ഞാ​നൊ​ന്നു ചി​രി​ച്ചു… ഞാ​മ്പ​റ​ഞ്ഞാ അവർ​ക്കു​ണ്ടോ തി​രി​യാൻ… നമ്മു​ടെ പാ​വ​ഞ്ചി കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടു് വി​ല്ല്ഫ്ര​ഡ്, വി​ല്ല്ഫ്ര​ഡ് എന്നു് ഞാ​മ്പ​റ​ഞ്ഞു… അയ്യാ​ളു ചി​രി​ക്ക​ണു…”

അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്കു പോ​കു​മ്പോൾ പല​പ്പോ​ഴും പറ​യാ​റു​ള്ള​തു് സുശീല ആവർ​ത്തി​ച്ചു.

“ഞാനീ പറേണ കഥ​യൊ​ക്കെ കേ​ക്ക​ണൂ​ന്നെ​ങ്കി​ലും നമ്മ​ളൊ​രാ​ള് തീരും മുൻപേ പറയണേ നീ​യ്യ്…”

കൊ​തു​മ്പു് അടു​പ്പിൽ​വ​ച്ചു് സുശീല തീ​പ്പെ​ട്ടി​യു​ര​ച്ചു. ഇടം​ക​യ്യിൽ കൊ​ള്ളി കത്തി നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ മണ്ണെ​ണ്ണ​വി​ള​ക്കു ചെ​രി​ച്ചു് അടു​പ്പി​ലേ​ക്കൊ​ന്നു കാ​ണി​ച്ചു. നാ​ല​ഞ്ചു തു​ള്ളി മണ്ണെ​ണ്ണ വി​റ​കി​ലേ​ക്കു് ഇറ്റി. കത്തിയ കൊ​ള്ളി​യി​ട്ട​തേ കൊ​തു​മ്പു് ആളി. മേലേ രണ്ടു് കശു​മാ​വിൻ ചു​ള്ളി വച്ചു്, കല​ത്തി​ല​രി​യെ​ടു​ത്തു് കഴു​കാൻ പോയി.

മി​ണ്ടാ​ട്ടം മു​ട്ടിയ പെ​ണ്ണെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു സു​ശീ​ല​യ്ക്കു​ള്ള പേരു്. എല്ലാം ഒരു മൂ​ള​ലിൽ നിർ​ത്തു​ന്ന ശീലം തെ​റ്റി​യ​തു് ഋദ്ധി കി​ട​പ്പാ​യ​പ്പോൾ മു​ത​ലാ​ണു്. അപകടം വരു​മ്പോൾ പറ​യാ​നു​ള്ള വാ​ക്കൊ​ക്കെ തന്നെ വരു​മെ​ന്നു് സുശീല സ്വ​യ​മ​റി​ഞ്ഞു. എന്നി​ട്ടും ഋദ്ധി​യു​ടെ അപ​ക​ടാ​വ​സ്ഥ​യ്ക്കു് ഡോ​ക്ടർ പറഞ്ഞ ക്വാ​ഡ്രി​പ്ലീ​ജിയ എന്ന പേ​രു​മാ​ത്രം ഇതു​വ​രെ പറയാൻ കി​ട്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല. ‘നാലു കാലും ചത്തു’ എന്നാ​ണു് ക്വാ​ഡ്രി​പ്ലീ​ജി​യ​യു​ടെ മല​യാ​ള​മെ​ന്നു് ചന്തേ​ല് വച്ചു് മസ്ക്ക​റ്റ് കൃ​ഷ്ണ​നാ​ണു് പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്ത​തു്. പാമരം പൊ​ട്ടി​വീ​ണു നട്ടെ​ല്ലി​ന്റെ കഴു​ത്തി​ലെ കശേരു തകർ​ന്ന അന്നു​മു​തൽ ഋദ്ധി​യു​ടെ കൈ​കാ​ലു​കൾ അന​ങ്ങി​യി​ട്ടി​ല്ല. നാവു ചലി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ‘ഋദ്ധി എല്ലാം കേൾ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്, പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടേ ഇരി​ക്ക​ണം’ എന്നു് ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു് ഡോ​ക്ടർ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു വി​ട്ട​യ​ന്നാ​ണു് സുശീല മി​ണ്ടാ​ട്ട​ക്കാ​രി​യാ​യ​തു്.

ഋദ്ധി അതേ കി​ട​പ്പാ​ണു്. സുശീല പൊ​ടി​യ​രി ചി​ര​ട്ട​ത്ത​വി​കൊ​ണ്ടു കു​ത്തി​യി​ടി​ച്ചു് ചമ്മ​ന്തി പോ​ലെ​യാ​ക്കി. ഒരു​പ​പ്പ​ടം കനലിൽ കാ​ണി​ച്ചു പൊ​ടി​ച്ചു വിതറി. കമ്പി​യിൽ കോർ​ത്തു​ചു​ട്ട നാ​ലു​ള്ളി ചത​ച്ചു​ചേർ​ത്തു. കു​ളി​ക്കാൻ പോ​യ​പ്പോൾ കട​വീ​ന്നു കി​ട്ടിയ കൂ​രി​യെ അപ്പോ​ഴേ​ക്കും പൊ​ള്ളി​വ​ന്ന ദോ​ശ​ക്ക​ല്ലേൽ മറി​ച്ചി​ട്ടു. വെ​ന്തു​വ​രു​ന്ന​തി​നി​ടെ കാ​ന്താ​രി കു​ത്തി​ച്ച​ത​ച്ച​തും ഉപ്പും തേ​ച്ചു​പി​ടി​പ്പി​ച്ചു.

ഋദ്ധി​യു​ടെ മി​ഴി​ഞ്ഞ കണ്ണി​നു മു​ന്നി​ലേ​ക്കു് സുശീല പൊ​ള്ളി​ച്ച കൂരി പി​ടി​ച്ചു. കീ​ഴ്ത്താ​ടി മെ​ല്ലേ വലി​ച്ചു​താ​ഴ്ത്തി വാ​യി​ലേ​ക്കു് ഒരു സ്പൂൺ ചരി​ച്ചു തി​രു​കി. തവി​യിൽ കഞ്ഞി കോരി ആ വി​ട​വി​ലൂ​ടെ പകർ​ന്നു. പൊ​ള്ളിയ കൂ​രി​യു​ടെ നടു​മു​റി നാ​ലാ​ക്കി പി​ളർ​ത്തി​യ​തു് വി​ര​ലിൽ ഞരടി ചമ്മ​ന്തി​യാ​ക്കി നാവിൽ തേ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. അടു​ത്ത കഞ്ഞി​ക്കൊ​പ്പം അതു് ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. ഋദ്ധി കണ്ണു തു​റ​ന്നു കി​ട​ന്നു.

സുശീല ചു​ണ്ടു ചെ​വി​യോ​ടു ചേർ​ത്തു. “കണ്ണു കണ്ടാ​ല​റി​യാം ഇന്നു് എന്തൊ​രു പോ​ക്കാ​രു​ന്നെ​ന്നു്. രാ​ത്രീ​ലും തൊ​റ​ന്നു കെ​ട​ക്ക​ല്ലേ പെ​ണ്ണേ…”

സുശീല അരി​ക്ക​ലം ചാരം തേ​ച്ചു് മി​നു​ക്കി കമ​ഴ്ത്തി. കു​ഴി​ത്ത​വി പി​രി​ക​യ​റി​ന്റെ ഇടയിൽ തൂ​ക്കി. തി​രി​യു​മ്പോ​ഴു​ണ്ടു് ഋദ്ധി കണ്ണ​ട​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഒരു കല്ലെ​ടു​ത്തു താ​ഴെ​യി​ട്ട​താ​ണു് ദ്വി​ജൻ. കാ​ലു​കൾ രണ്ടും വലം​ക​യ്യും അറ്റു​കി​ട​ന്നു പി​ട​യ്ക്കു​ന്നു.

ജപ്പാൻ [3] ചക്ര​വർ​ത്തി പാ​കി​യി​ട്ട കു​ഴി​ബോം​ബു​ക​ളിൽ ഒന്നു് പതി​റ്റാ​ണ്ടു​കൾ​ക്കി​പ്പു​റ​വും വീ​ര്യം തെ​ളി​യി​ച്ചു് പൊ​ട്ടി​ച്ചി​ത​റി.

ഋദ്ധി അടു​ത്തു ചെ​ന്നു. ദ്വി​ജൻ മരണം യാ​ചി​ച്ചു. ഋദ്ധി മാ​നി​ന്റെ കഴു​ത്തി​ലെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ അമർ​ത്തു​മെ​ന്നു് ത്രയ ഭയ​ന്നു. ഋദ്ധി ദ്വി​ജ​ന്റെ നെ​റു​ക​യിൽ തൊ​ട്ടു. തല മടി​യി​ലേ​ക്കു വച്ചു. പാ​ള​മാ​റാ​പ്പിൽ നി​ന്നു് വെ​ള്ളം ഇറ്റി​ച്ചു. ദ്വി​ജ​ന്റെ വായിൽ നി​ന്നു് ആ വെ​ള്ളം നു​ര​യാ​യി പു​റ​ത്തു​വ​ന്നു. ചു​ണ്ടിൻ​കോ​ണി​ലൂ​ടെ അതൊ​ഴു​കി. ഋദ്ധി ആ കണ്ണു് അട​യ്ക്കാ​നാ​ഞ്ഞു് കൈ പിൻ​വ​ലി​ച്ചു. ഈ യാ​ത്ര​യി​ലും കാ​ണ​ട്ടെ കാ​ഴ്ച​കൾ.

ത്രയ പി​ന്നിൽ ഋദ്ധി​യോ​ടു ചേർ​ന്നു. ഋദ്ധി ഒരു കല്ലു് വലം​കൈ​കൊ​ണ്ടെ​ടു​ത്തു നൊ​ടി​യി​ട​യിൽ പി​ന്നി​ലേ​ക്കു തെ​റ്റി​ച്ചു. പി​ന്നി​ലെ മര​ക്കൊ​മ്പിൽ നി​ന്നു് ഏക​ന്റെ കഴു​ത്തോ​ളം ഞാന്ന കരി​നാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ പത്തി​വീ​ണു. ചോ​ര​യും പി​ട​യ്ക്കു​ന്ന ഉര​ഗ​വും നി​ലം​പ​തി​ച്ചു.

ഏകൻ ഒരു അറ​വു​മാ​ലി​ന്യം എടു​ക്കു​ന്ന നിർ​വി​കാ​ര​ത​യോ​ടെ മൃ​ത​ദ്വി​ജ​നെ തോ​ളി​ലേ​റ്റി. തു​രു​ത്തിൻ തു​ഞ്ച​ത്തെ​ത്തി അനാ​യാ​സം വീ​ശി​യെ​റി​ഞ്ഞു. തള്ളി നിൽ​ക്കു​ന്ന ശി​ലാ​മു​ന​മ്പു​ക​ളിൽ തട്ടാ​തെ വെ​ള്ള​ത്തി​ലേ​ക്കു പതി​ച്ച ദ്വി​ജ​ശ​രീ​രം ഒന്നു പി​ട​ച്ച​താ​യി അവർ​ക്കു തോ​ന്നി. അതു സ്വീ​ക​രി​ക്കാൻ എത്തു​ന്ന തി​മിം​ഗ​ല​ങ്ങൾ​ക്കാ​യി ത്രയ കാ​ത്തു​നി​ന്നു. ചെ​റു​മീ​നു​കൾ വള​യു​ന്ന​തും ദ്വി​ജ​ദേ​ഹം കു​മി​ള​ക​ളു​യർ​ത്തി താ​ഴു​ന്ന​തും അവർ കണ്ടു.

ത്രയ:

“മരി​ച്ചാൽ തി​മിം​ഗല ഉദ​ര​ത്തിൽ നമ്മൾ കാ​ഴ്ച​കൾ കണ്ടു മോ​ക്ഷം തേടും എന്ന​തു നി​ന്റെ നുണ. ചെ​റു​മീ​നു​കൾ കൊ​ത്തി​ത്തി​ന്നും നമ്മ​ളെ.”

ഋദ്ധി കട​ലി​ലേ​ക്കു തന്നെ കണ്ണ​യ​ച്ചു നി​ന്നു.