മു​ന്നി​ലെ സൈ​ക്കി​ളിൽ നന്ദി​നി​യാ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നി​ലെ സൈ​ക്കി​ളിൽ ഞാനും.

ഒരു സൈ​ക്കിൾ വാ​ട​ക​യ്ക്കു കി​ട്ടു​മോ എന്ന അവ​ളു​ടെ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു പി​ന്നാ​ലെ ജു​വ​ലി​നെ വി​ളി​ച്ച​താ​ണു്. വലിയ പറ​ച്ചി​ലൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ സൈ​ക്കിൾ തന്നി​ട്ടു പോയി. അവ​ന​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. മൃ​ദു​വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങ​ളു​മാ​യി അടു​ത്തു വരി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഒരാ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു കണ്ടാൽ പരി​ഹാ​ര​മു​ണ്ടാ​ക്കും.

കനാൽ ബണ്ടി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള വഴി ഒരി​ട​ത്തും അവ​സാ​നി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നി. സൈ​ക്കി​ളിൽ എത്ര​പോ​യാ​ലും ഒരി​ക്ക​ലും ക്ഷീ​ണം തോ​ന്നു​ന്ന​ത​ല്ല. പക്ഷേ, ഇന്നു് അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. നന്ദി​നി​യു​ടെ വേ​ഗ​ത്തി​നൊ​പ്പം എത്താൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. അവൾ സ്കൂ​ളിൽ വന്ന ഭാ​വ​വും രീ​തി​യും കണ്ടി​ട്ടു് സൈ​ക്കി​ളൊ​ക്കെ ഇത്ര ഭം​ഗി​യാ​യി ചവി​ട്ടു​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

ഇതു​വ​രെ​യു​ള്ള അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു​ണ്ടായ ഒരു ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടു്. മു​ന്നിൽ കാലൻ വന്നു നി​ന്നാ​ലും ‘എന്തു​ണ്ടി​ഷ്ടാ വി​ശേ​ഷം’ എന്നു ചോ​ദി​ക്കും. പക്ഷേ, നന്ദി​നി​ക്കൊ​പ്പം പു​റ​പ്പെ​ട്ട ഈ ദൗ​ത്യം നി​ഷ്ഫ​ല​മാ​കാ​തെ തര​മി​ല്ല എന്ന മുൻ​വി​ധി എന്റെ ധൈ​ര്യം ചോർ​ത്തി. അതി​ന്റെ നിരാശ പി​ന്നോ​ട്ടു​വ​ലി​ച്ചു. നാ​ലു​വർ​ഷം മു​മ്പു് ബാ​ങ്ക് ജപ്തി ചെയ്ത വീ​ട്ടിൽ അവൾ ഇരു​ന്നു കളി​ച്ച ചെറിയ ചാ​രു​ക​സേര ഉണ്ടോ എന്നു് നോ​ക്ക​ണം. അതു് കു​ഞ്ഞ​നി​യ​നു കൊ​ടു​ക്ക​ണം. അതി​നാ​ണു് ഇരു​പ​തു കി​ലോ​മീ​റ്റർ അക​ലേ​ക്കു​ള്ള ഭ്രാ​ന്തൻ യാത്ര.

എന്റെ നി​രുൽ​സാ​ഹ​മൊ​ന്നും നന്ദി​നി​ക്കി​ല്ല. നൂറു മീ​റ്റർ ഓട്ട​ക്കാ​രി തൊ​ണ്ണൂ​റു മീ​റ്റർ പി​ന്നി​ട്ടാ​ലെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഒരോ നി​മി​ഷ​വും വേഗം കൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണു്. ഇട​യ്ക്കു ഞാൻ ബെൽ അടി​ക്കു​മ്പോൾ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കും. പി​ന്നെ​യും അവൾ എഴു​നേ​റ്റു നി​ന്നു ചവി​ട്ടു​ക​യാ​ണു്.

എല്ലാ നി​ഷ്ഫ​ല​ത​കൾ​ക്കു​മ​പ്പു​റം ഇത്ത​രം ദൗ​ത്യ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മേ അഭി​മാ​ന​ത്തോ​ടെ ഓർ​ക്കാ​നു​ള്ളു. എത്ര നി​സ്സാ​ര​മായ ആവ​ശ്യ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് രണ്ടു് എട്ടാം ക്ളാ​സു​കാ​രി​കൾ ഒരു ഓണം അവ​ധി​ക്കു് ഇരു​വ​ശ​ത്തേ​ക്കു​മാ​യി നാൽ​പ​തു കി​ലോ​മീ​റ്റർ സൈ​ക്കിൾ ചവി​ട്ടി​യ​തു്. അതും ദു​രൂ​ഹ​ത​ക​ളു​ടെ കനാൽ ബണ്ടി​ലൂ​ടെ.

കനാ​ലു​കൾ​ക്കൊ​പ്പം പണി​യു​ന്ന റോ​ഡു​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യാ​ണു് കൊ​ന്ന​വ​രു​ടെ ശവ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ജീ​പ്പു​കൾ പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്നു് അന്ന​മ്മ​ച്ചേ​ട​ത്തി പറ​യാ​റു​ണ്ടു്. അൻ​പ​തി​ലേ​റെ കി​ലോ​മീ​റ്റർ നീ​ള​ത്തി​ലാ​ണു് കനാൽ. അത്ര​ത​ന്നെ നീ​ള​ത്തിൽ മു​ണ്ടു​വി​രി​ച്ച വീ​തി​മാ​ത്ര​മു​ള്ള റോഡും. ബണ്ടിൽ നി​ന്നു് കനാ​ലി​ന്റെ അത്ര തന്നെ താ​ഴ്ച​യു​ള്ള ചതു​പ്പു​ക​ളാ​ണു് മറു​വ​ശ​ത്തു്. കൊ​ണ്ടി​ടു​ന്ന ശവ​ങ്ങൾ അവി​ടെ​ക്കി​ട​ന്നു് അഴു​കി​യാൽ ആരും അറി​യ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. വി​ത​യ്ക്കാൻ പോ​യാ​ല​ല്ലേ അസ്ഥി കാ​ണ​ത്തൊ​ള്ളൂ എന്നു് അന്ന​മ്മ​ച്ചേ​ട​ത്തി.

പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളെ പകൽ​പോ​ലും ഒറ്റ​യ്ക്കു് കനാൽ ബണ്ടു​വ​ഴി വീ​ട്ടു​കാർ വി​ടാ​റി​ല്ല. ആ വഴി​ക്കാ​ണു് നന്ദി​നി കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​തു്. പോ​യേ​ട​ത്തു നി​ന്നൊ​ക്കെ തി​രി​ച്ചു വരു​മെ​ന്നു് അറി​യാ​വു​ന്ന അമ്മ​യും സി​സ്റ്റ​റും ഒരു മു​ഷി​ച്ചി​ലും കാ​ണി​ച്ചി​ല്ല. എനി​ക്കെ​ന്തോ സവി​ശേഷ സി​ദ്ധി​യും ധൈ​ര്യ​വും ഉണ്ടെ​ന്നു് അവർ കരു​തി​യി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി.

നന്ദി​നി ഇട​യ്ക്കൊ​ന്നു നിർ​ത്തി വെ​ള്ളം കു​ടി​ച്ചു.

അവൾ​ക്കു് ആദ്യ​ത്തെ ചിരി ഇപ്പോൾ തീ​രെ​യി​ല്ല. ഉത്ക​ണ്ഠ നി​റ​ഞ്ഞ എന്റെ അതേ​ഭാ​വം. ഒരേ വെ​യി​ലിൽ ഒരേ നി​ഴ​ലാ​യി​രി​ക്കു​മ​ല്ലോ. സൈ​ക്കിൾ ചവി​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരു മണം വരു​ന്നു​ണ്ടു്. ആ ഗന്ധം എനി​ക്ക​റി​യാം. എന്നാൽ അതു് ഞാ​ന​നു​ഭ​വി​ച്ച മണ​മ​ല്ല. അമ്മ അറി​ഞ്ഞ മണ​മാ​ണു്. കനാ​ലി​ന​പ്പു​റ​ത്തെ ചതു​പ്പിൽ താമര വി​രി​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഇട​യ്ക്കു് ആമ്പ​ലും. കാണാൻ ഭം​ഗി​യു​ള്ള പൂ​ക്ക​ളാ​ണെ​ങ്കി​ലും ചേറ് മണ​മാ​ണു് അവി​ടെ​ല്ലാം എന്നു് അമ്മ എത്ര​വ​ട്ടം പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. അമ്മ കൊണ്ട ആ മണം ഞാൻ തി​രി​ച്ച​റി​യു​ക​യാ​ണു്. ആരാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു് മണം റെ​ക്കോ​ഡ് ചെ​യ്യാൻ കഴി​യി​ല്ലെ​ന്നു്. അമ്മ ഓർ​മ​യിൽ റെ​ക്കോ​ഡ് ചെയ്ത ആ മണ​മാ​ണു് ഞാ​നി​പ്പോൾ അറി​യു​ന്ന​തു്. ഒരി​ക്കൽ​പോ​ലും കാ​ണാ​ത്ത ആ നാ​ടി​ന്റെ മണം ദൂ​രെ​യെ​വി​ടെ​യോ​യെ​ത്തി ഞാ​ന​റി​യു​ക​യാ​ണു്.

മു​മ്പു് ഇതു​പോ​ലെ അമ്മ​യു​ടെ തലയിൽ അമ്മൂ​മ്മ തേ​ച്ചി​രു​ന്ന വെ​ന്ത​വെ​ളി​ച്ചെ​ണ്ണ​യു​ടെ മണം ഞാൻ അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. നന്ദി​നി​യു​ടെ അനി​യ​ന്റെ മു​ടി​യി​ഴ​ക​ളിൽ നി​ന്നു്. ശബ്ദ​വും വെ​ളി​ച്ച​വും ദൃ​ശ്യ​വും പോലെ റെ​ക്കോ​ഡ് ചെ​യ്തു് ഗന്ധ​ത്തെ പി​ന്നെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ. അങ്ങ​നെ സാ​ധി​ച്ചാൽ ഒരു നാ​ട​ക​ത്തിൽ എന്തൊ​ക്കെ ചെ​യ്യ​ണം എന്നു് എനി​ക്കു് ഊഹ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കീ​ഴ്ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റേ​യും പു​ളി​ച്ച കള്ളി​ന്റേ​യും ബീ​ഡി​യു​ടേ​യും കഞ്ചാ​വി​ന്റേ​യും മണം ആവർ​ത്തി​ച്ചു പ്ര​ക്ഷേ​പ​ണം ചെ​യ്യ​ണം. അതു സഹി​ക്കാ​നാ​കാ​തെ കാ​ണി​കൾ ച്ഛർ​ദ്ദി​ക്ക​ണം. മന്ത്രി​മാ​രു​ള്ള അര​ങ്ങു​ക​ളിൽ ചാ​ള​ക്കാ​രി കോ​ള​നി​യി​ലെ മണം പകർ​ത്തി എത്തി​ക്ക​ണം. ഓരോ പു​രു​ഷ​നും ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​യു​ടെ ഗന്ധം; ഓരോ സ്ത്രീ​യും ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന പു​രു​ഷ​ന്റെ ഗന്ധം; ഇതു രണ്ടും തു​റ​ന്നു​വി​ട്ടു് ലോ​ക​ത്തെ മു​ഴു​വൻ ജീ​വി​ക​ളേ​യും ഉന്മ​ത്ത​രാ​ക്ക​ണം. ആരു​മി​നി നഷ്ട​ഗ​ന്ധ​ങ്ങ​ളിൽ ഉരു​ക​രു​തു്. എനി​ക്കു് പദ്ധ​തി​കൾ അനേ​ക​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

സൈ​ക്കിൾ തെ​ങ്ങി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടി​ലെ​ത്തി. നന്ദി​നി ഇറ​ങ്ങി. ഞാനും. ആളൊ​ഴി​ഞ്ഞ വീടു്. നോ​ക്കെ​ത്താ ദൂ​ര​ത്തൊ​ന്നും വേ​റാ​രു​മി​ല്ല. തെ​ങ്ങിൻ​തോ​പ്പു് കാ​ടു​ക​യ​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ആള​ന​ക്കം കു​റ​ച്ചു​കാ​ല​മാ​യി ഇല്ല എന്നു് അറി​യി​ക്കു​ന്ന പന്ത​ലി​ച്ച പടർ​പ്പു​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ നന്ദി​നി നട​ന്നു.

ഒരു പന്നി​യെ​ലി മു​ന്നി​ലൂ​ടെ പാ​ഞ്ഞു​പോ​യി. പി​ന്നാ​ലെ പാ​മ്പു​വ​രു​മെ​ന്നു് അവൾ അലറി. ഒറ്റ​ച്ചാ​ട്ട​ത്തി​നു് എന്റെ എളി​യിൽ. നീർ​ക്കോ​ലി മുതൽ ശം​ഖു​വ​ര​യ​നും അണ​ലി​യും വരെ​യു​ള്ള ആറ്റെ​റു​മ്പു​കൾ. തൊ​ട്ടാൽ മരി​ച്ചു​വീ​ഴു​ന്ന വി​ഷ​പ്പാ​മ്പു​കൾ പു​ള​യ്ക്കു​ന്ന കായൽ. ഇതെ​ല്ലാം കട​ന്നു​വ​ന്ന ഞാൻ ചി​രി​ച്ചു. അതോടെ ദൗത്യ നാ​യ​ക​ത്വം നന്ദി​നി​യിൽ നി​ന്നു് എന്നി​ലെ​ത്തി.

അന്നാ​ണു് എനി​ക്കൊ​രു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്; നയി​ക്കാ​ന​ല്ലാ​തെ നയി​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ടി വന്നാൽ ഞാൻ തളർ​ന്നു​പോ​കു​മെ​ന്നു്. വലി​യൊ​രു കമ്പെ​ടു​ത്തു. പള്ള​യു​ടെ തല​പ്പു​കൾ വെ​ട്ടി ഞാൻ മു​മ്പേ നട​ന്നു. അതു​വ​രെ​യു​ള്ള എല്ലാ ധൈ​ര്യ​വും ചോർ​ന്നു് നന്ദി​നി പി​ന്നാ​ലെ. എന്റെ മന​സ്സും കീ​ഴ്മേൽ മറി​ഞ്ഞു. ഞാൻ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി. ഇതു പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള യാ​ത്ര​യ​ല്ല. നന്ദി​നി​യു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തെ ഇറ​ക്കി​വി​ട്ട​ശേ​ഷം ബാ​ങ്കി​നു് ഇതു വിൽ​ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആരും വന്നി​ട്ടി​ല്ല. ബാ​ങ്ക് ജപ്തി ചെയ്ത വീ​ട്ടിൽ കയറാൻ മാ​ത്രം മണ്ട​ന്മാ​ര​ല്ല നാ​ട്ടി​ലെ കള്ള​ന്മാർ. ജപ്തി​യാ​ണു് ലോ​ക​ത്തെ ഏറ്റ​വും വലിയ കൊള്ള. അതു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ പി​ന്നെ ഒന്നും ബാ​ക്കി​യു​ണ്ടാ​കി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു തന്നെ നന്ദി​നി​യു​ടെ അച്ഛൻ എന്തൊ​ക്കെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ അതൊ​ക്കെ അവിടെ ഉണ്ടാ​ക​ണം.

ഞങ്ങൾ പൊ​ട്ടി​പ്പോ​ളി​ഞ്ഞ ചെ​റി​യ​ഇ​റ​യ​ത്തു് എത്തി. നന്ദി​നി പറഞ്ഞ ദി​ശ​യിൽ പി​ന്നി​ലെ വി​റ​കു​പു​ര​യി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങി. അവിടെ ഒരു ചാ​ക്കിൽ കെ​ട്ടി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന മരാ​മ​ത്തു് സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ​ക്കൊ​പ്പം മട​ക്കിയ ചാ​രു​ക​സേ​ര​യും ഉണ്ടെ​ന്നാ​ണു് നന്ദി​നി​യു​ടെ ഉറ​പ്പു്. അതി​ന്റെ ഒരു​കൈ​പ്പ​ടി​യിൽ കു​ഴി​യു​ണ്ടു്; അതു പാൽ​ക്കു​പ്പി വയ്ക്കാ​നാ​ണു്. രണ്ടാ​മ​ത്തെ പടി​യിൽ കളി​പ്പാ​ട്ട​ങ്ങൾ തൂ​ക്കി​യി​ടാ​വു​ന്ന ക്രാ​സി. ഇതാ​ണു് അട​യാ​ളം. ഞാൻ ചാ​ക്കി​ന്റെ കെ​ട്ട​ഴി​ക്കു​മ്പോൾ നന്ദി​നി ഏറെ മാറി പേ​ടി​യോ​ടെ നി​ന്നു.

അതൊരു വി​ജ​യി​ച്ച ദൗ​ത്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. സ്കൂ​ളി​ലേ​ക്കു​ള്ള ചോ​റു​പാ​ത്ര​ത്തിൽ സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ രണ്ടു​പേർ​ക്കും വേ​ണ്ട​ത്ര നൂ​ഡിൽ​സ് തന്നു​വി​ട്ടി​രു​ന്നു. നന്ദി​നി അതു കഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു: എന്റെ വീ​ട്ടിൽ നൂ​ഡിൽ​സൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടേ​യി​ല്ല. ഇഡലി, ദോശ, ഉപ്പു​മാ​വു്. മൂ​ന്നു​മ​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഗോ​ത​മ്പു​ക​ഞ്ഞി. പു​ട്ടു് ഞങ്ങൾ ഉണ്ടാ​ക്കാ​റേ ഇല്ല, അപ്പ​വും ഇടി​യ​പ്പ​വും തീരെ ഇല്ല. പൊ​റോ​ട്ട കേ​ട്ടി​ട്ടു മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു.

കടം​ക​യ​റി വസ്തു​വെ​ല്ലാം പോ​യാ​ലും മേൽ​ജാ​തി​ക്കാ​രു​ടെ വാ​ട​ക​വീ​ടു​ക​ളിൽ നി​ന്നു ഭക്ഷ​ണ​ത്തി​ലേ​യും ഭാ​ഷ​യി​ലേ​യും മി​ഥ്യാ​ഭി​മാ​നം പോ​കി​ല്ല എന്നു് സാ​മൂ​ഹിക പാഠം ക്ലാ​സിൽ ജോൺ മാ​ത്യു സർ പറ​ഞ്ഞ​തു് ഓർ​ക്കാ​നു​ള്ള നി​മി​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു അതെ​നി​ക്കു്.

ആ മട​ക്ക​ത്തിൽ അവ​ളു​ടെ മുഖം വി​ടർ​ന്ന താ​മ​ര​പോ​ലെ നി​റം​പ​ര​ത്തി. സ്വ​ന്തം വീ​ടു​പോയ ഒരാൾ ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. സ്വ​ന്തം വസ്തു​വാ​ണു്. കവർ​ന്നാ​ണു് അതെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു്. സ്വ​ന്തം ജീ​വി​തം മോ​ഷ്ടി​ച്ചെ​ടു​ത്ത നന്ദി​നി​യു​ടെ കൂ​ട്ടു​പ്ര​തി​യാ​യ​തിൽ ഞാനും ഉന്മാ​ദം കൊ​ണ്ടു. എന്റെ സൈ​ക്കി​ളാ​യി​രു​ന്നു വണ്ടി​പ്പാ​ടു​കൾ​ക്കു മു​ന്നിൽ. നന്ദി​നി അലസം പി​ന്നിൽ വന്നു. അവ​ളു​ടെ സൈ​ക്കിൾ ചു​മ​ടു​താ​ങ്ങി​യിൽ ആ ചാ​രു​ക​സേ​ര​യു​ണ്ടു്. അതിൽ മഞ്ഞ​യും പച്ച​യും വര​ക​ളു​ള്ള തു​ണി​കൊ​ണ്ടു് ഇരി​പ്പു​സ​ഞ്ചി തു​ന്നാ​നു​ള്ള ഹര​മാ​ണു് ആ മു​ഖ​ത്തു്.

ഋദ്ധി ഞെ​ട്ടി​യു​ണർ​ന്നു.

ബഹ​ള​മാ​ണു്. സുശീല മാ​ത്രം അതിൽ​ചേ​രാ​തെ ഋദ്ധി​യു​ടെ കട്ടി​ലിൽ ചു​രു​ണ്ടു​കി​ട​ന്നു. ആ ക്യാം​പിൽ ഉള്ള ഒരേ​യൊ​രു കട്ടി​ലാ​ണു് ഋദ്ധി​യു​ടേ​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഇപ്പോൾ സു​ഖ​മായ കി​ട​പ്പു് ഈ അമ്മ​യ്ക്കും മകൾ​ക്കും മാ​ത്ര​മാ​ണു്. വീ​ട്ടിൽ നി​ന്നു പോ​രു​മ്പോൾ ഋദ്ധി കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന കട്ടി​ലും ആം​ബു​ലൻ​സിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​താ​ണു്. ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​വ​രെ​ല്ലാം നി​ര​ത്തി​യി​ട്ട ബെ​ഞ്ചു​ക​ളി​ലും ഡെ​സ്കു​ക​ളി​ലു​മാ​ണു് ഇന്ന​ലെ മുതൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു്. ചാ​ള​ക്കാ​രി കോ​ള​നി​യി​ലെ പലർ​ക്കും അതു​പോ​ലും ആഡം​ബ​ര​മാ​ണു്. ചാണകം മെ​ഴു​കിയ തറ​യി​ലെ കൈ​ത​പ്പാ​യ​യിൽ കി​ട​ന്ന​വർ​ക്കു് ഇതി​ല​പ്പു​റ​മെ​ന്തു്.

സുശീല ചെ​വി​യോർ​ത്തു. ബഹളം ഭക്ഷ​ണ​ത്തെ​ച്ചൊ​ല്ലി​യാ​ണു്. രാ​വി​ലെ സൂ​ചി​ഗോ​ത​മ്പു​കൊ​ണ്ടു് ഉപ്പു​മാ​വാ​ണു്. ക്യാം​പി​ലു​ള്ള​തു് നൂ​റ്റി​മു​പ്പ​ത്തി​യ​ഞ്ചു പേർ. നാൽ​പ​തു​പേർ കഴി​ച്ച​പ്പോ​ഴേ ഉപ്പു​മാ​വു കഴി​ഞ്ഞു. ദേ​ഹ​ണ്ഡ​ക്കാ​രൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ക്യാം​പി​ലു​ള്ള​വർ തന്നെ സ്കൂ​ളി​ലെ കഞ്ഞി​പ്പാ​ത്ര​ത്തിൽ വഴ​റ്റി​യ​താ​ണു്.

വലിയ പ്ര​ശ്ന​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല. സൂചി ഗോ​ത​മ്പു​ണ്ടു്. വീ​ണ്ടും ഉണ്ടാ​ക്ക​ണം. രണ്ടാ​മ​തു് ഉണ്ടാ​ക്കേ​ണ്ടി വന്ന​തി​നു​ള്ള പര​സ്പ​രം കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലു​ക​ളാ​ണു്. വീ​ണ്ടും മു​ള​ക​രി​ഞ്ഞു്, ഉള്ളി​തൊ​ലി​ച്ചു്, ഇഞ്ചി ചു​ര​ണ്ടി, കടു​കു് വെ​ളി​ച്ചെ​ണ്ണ​യിൽ മൂ​പ്പി​ച്ചു്, കറി​വേ​പ്പി​ല​യി​ട്ടു്, ഉള്ളി​യും മു​ള​കും ഇഞ്ചി​യും വഴ​റ്റി, സൂചി ഗോ​ത​മ്പു് പി​ന്നാ​ലെ​യി​ട്ടു്, അടു​ത്ത അടു​പ്പിൽ നി​ന്നു തി​ള​ച്ച വെ​ള്ളം ഗോ​ത​മ്പി​ന്റെ മൂ​ന്നി​ര​ട്ടി കോ​രി​യൊ​ഴി​ച്ചു്, രണ്ടു കൈ നിറയെ ഉപ്പു​മി​ട്ടു് പരന്ന അലു​മി​നി​യം പ്ലേ​റ്റു കൊ​ണ്ടു് അവർ അട​ച്ചു​വ​ച്ചു.

ഇതിനി എത്ര​പേർ​ക്കൊ​ണ്ട​ടാ​വ്വേ എന്നു് അന്ന​മ്മ.

കി​ട്ടാ​ത്ത തൊ​ണ്ണൂ​റു പേ​രു​ടെ​യും പ്ലേ​റ്റു​ക​ളി​ലേ​ക്കു തു​ല്യ​മാ​യി ഇടു​മെ​ന്നു് ഗോ​പാ​ല​ച്ചേ​ട്ടൻ.

ഒരു തരി അങ്ങോ​ടും ഇങ്ങോ​ടും ഇല്ലെ​ന്നു് മെംബർ പൈലി.

രണ്ടാ​മ​തു് വയ്ക്കേ​ണ്ടി വന്നി​ല്ലാ​രു​ന്നേൽ മു​ഷി​ഞ്ഞു് മരി​ച്ചേ​നേ എന്നു് സേ​വ്യർ.

കാ​ലി​ലാ​രോ അടി​ച്ചു. സുശീല ഞെ​ട്ടി കണ്ണു​തു​റ​ന്നു.

ബി​നോ​യി കയ്യി​ലൊ​രു വീ​ശു​പാള പി​ടി​ച്ചു നി​ന്നു ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു കൊ​തു​കി​നെ കൊ​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു് പാ​ള​യിൽ ചോ​ര​പ​റ്റി​യ​തു് കാ​ണി​ച്ചു. സുശീല മു​ണ്ടു് ഒന്നു​കൂ​ടി വലി​ച്ചു് കാൽ​വ​ണ്ണ​വ​രെ മൂടി. പരി​ഭ്ര​മം മാ​റാ​തെ എഴു​നേ​റ്റി​രു​ന്നു. തല കറ​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടു്. എന്താ​ണു കാരണം എന്നു മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ല. അങ്ങ​നെ ഇക്കാ​ല​ത്തി​നി​ട​യ്ക്കു പതി​വി​ല്ല.

ബി​നോ​യി ദു​രേ​യ്ക്കു ചൂ​ണ്ടി. ആൻസി എന്നാ​ണു് ഭാ​ര്യ​യു​ടെ പേരു് എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവ​രു​ടെ കല്യാ​ണം ഋദ്ധി കി​ട​പ്പി​ലാ​വു​ന്ന​തി​നു് ആറേഴ് മാസം മുൻ​പാ​യി​രു​ന്നു. ഈ നാ​ട്ടിൽ പത്തു​വർ​ഷ​മാ​യി​ട്ടും ഒരി​ക്കൽ പോലും കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. സുശീല നോ​ക്കി. തല കൂ​ടു​തൽ ചു​റ്റു​ന്നു​ണ്ടു്. സു​ശീ​ല​യ്ക്കു കി​ട​ക്കാൻ തോ​ന്നി. ബി​നോ​യി​ക്കു് ഏന​ക്കേ​ടു് മന​സ്സി​ലാ​യി. ഞാ​നി​വി​ടെ തന്നെ​യു​ണ്ടു് എന്നു പറ​ഞ്ഞു് നട​ന്നു​പോ​യി. സുശീല വീ​ണ്ടും കി​ട​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് മേൽ​ക്കൂര മു​ഴു​വൻ കറ​ങ്ങു​ന്നു. കട്ടി​ലി​ന്റെ രണ്ട​റ്റ​ത്തും കൈ​പി​ടി​ച്ചു. കറ​ക്ക​ത്തി​ന്റെ വേഗം കൂ​ടു​ക​യാ​ണു്.

സുശീല സ്കൂൾ കാലം കഴി​ഞ്ഞു് ആദ്യ​മാ​യി ദൈ​വ​ത്തെ വി​ളി​ച്ചു: “എന്റെ ഈശ്വ​ര​ന്മാ​രേ, എനി​ക്കു മുൻ​പു് എന്റെ കൊ​ച്ചി​നെ വി​ളി​ച്ചോ​ണേ…”

കണ്ണ​ട​ച്ചു് ഒരു മി​നി​റ്റു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ലോകം സാ​ധാ​രണ നി​ല​യി​ലാ​യി. വീ​ണ്ടും തു​റ​ക്കാൻ പേ​ടി​യാ​യി. തു​റ​ക്കാ​തെ വയ്യ​ല്ലോ. തു​റ​ന്നു. ലോകം അതി​വേ​ഗം കറ​ങ്ങുക തന്നെ​യാ​ണു്. സു​ശീ​ല​യ്ക്കു കണ്ട​തു മതി​യാ​യി. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നു് ആദ്യ​മാ​ണു്. പതി​നാ​ലു വയ​സ്സു​മു​തൽ നാൽ​പ്പ​ത്തി​നാ​ലു വരെ ഒരി​ട​ത്തും ഇരു​ന്നി​ട്ടി​ല്ല, പി​ന്ന​ല്ലേ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു്. പനി​യും ജല​ദോ​ഷ​വും വന്ന​പ്പോ​ഴൊ​ന്നും കാ​യ​ലീ​പ്പോ​ക്കു് മു​ട​ക്കി​യി​ട്ടു​മി​ല്ല. ഇന്നു് ഈ നി​മി​ഷ​മാ​ണു് ഭയ​മ​റി​യു​ന്ന​തു്. ഞാൻ പോയാൽ എന്റെ മോൾ?

എന്റെ ദൈവമേ, എന്റെ ദൈവമേ… എന്നു് തല കറ​ങ്ങു​മ്പോൾ സുശീല ആർ​ത്തു.

ആറാന കു​ട​യും ആല​വ​ട്ട​വു​മേ​റ്റി നി​ര​ന്നു നി​ന്നു കയറും.

വഴി​തെ​ളി​ച്ചു​വ​ന്ന​പ്പോൾ തെ​ളി​ഞ്ഞ​തു് പടു​കൂ​റ്റൻ കവാടം. വാ​തി​ലി​ന്റെ പല​ക​യു​ടെ കനം തന്നെ പന്ത്ര​ണ്ടു് ഇഞ്ചാ​ണു്. അടി​യി​ലെ നേർ​ത്ത വി​ട​വി​ലൂ​ടെ ഓല​ക​ട​ത്തി​വി​ട്ടു് ചതുര അള​വെ​ടു​ത്തു. ഒരടി കന​മു​ള്ള പലകകൾ പതി​നെ​ട്ടു് ഇഞ്ചു് കന​മു​ള്ള ചതു​ര​ക്ക​ള്ളി​ക​ളിൽ തല്ലി​ക്കൂ​ട്ടി പണിത വാതിൽ. ഈ കോ​ട്ട​യ്ക്കാ​യി പണി​ത​താ​ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല; വൻ​ക​ര​യി​ലെ ഏതെ​ങ്കി​ലും കൊ​ട്ടാ​ര​വാ​തിൽ പൊ​ളി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​താ​കാ​മെ​ന്നു് രണ്ടു​വ​ട്ടം തെ​ക്കു​വ​ട​ക്കു നട​ന്നു ചതുര തീർ​പ്പാ​ക്കി. അന്നു പണി​യാൻ നാൽ​പ്പ​തു തേ​ക്കെ​ങ്കി​ലും തീർ​ത്തു​കാ​ണും.

ത്രയ:

“ഓ വാ​തി​ലൊ​ക്കെ ആരെ​ങ്കി​ലും എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​രു​മോ?”.

ചതുര:

“ചെ​ങ്കോ​ട്ട​യു​ടെ വെ​ള്ളി മേ​ലാ​പ്പു് അഴി​ച്ചു​വി​റ്റു് പാ​നി​പ്പ​റ്റ് യു​ദ്ധം നട​ത്തിയ രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ണ്ടു്.”

ഏകൻ:

“ചെ​ങ്കോ​ട്ട​യിൽ നി​ന്നു കാ​ണാ​തായ മയൂര സിം​ഹാ​സ​നം ഇനി ഇതി​നു​ള്ളി​ലെ​ങ്ങാ​നും?”

ദശ:

“പട്ട​മ​ഹി​ഷി​യു​ടെ മൂ​ക്കു​ത്തി​യി​ലെ അര​യ്ക്കാൽ പണമിട പൊ​ന്നു​രു​ക്കി ചൂ​തു​ക​ളി​ച്ച തമ്പു​രാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ള്ള​പ്പോ​ഴാ​ണു് മയൂര സിം​ഹാ​സ​നം ചി​ല്ലി​ട്ടു​വ​യ്ക്കു​ന്ന​തു്.”

ത്രയ:

“അതേതു തമ്പു​രാൻ?”

ദശ:

“ഉറ​പ്പാ​യും കാണും, ചു​മ്മാ ചരി​ത്ര​മൊ​ക്കെ​യൊ​ന്നു മറി​ച്ചു് നോ​ക്കു്…”

ത്രയ നിർ​ത്താ​തെ ചി​രി​ച്ചു. ഋദ്ധി​യിൽ പതി​വി​ല്ലാ​ത്ത മന്ദ​ഹാ​സം വി​ടർ​ന്നു.

തെ​ളി​ഞ്ഞ​ചാ​ഞ്ഞ​പാ​ത​യിൽ പകു​തി​പ്പേ​രും ഒത്തു​പി​ടി​ച്ചു് വലി​യൊ​രു ഉരു​ളൻ​ത​ടി ഉരു​ട്ടി​യെ​ത്തി​ച്ചു. തേ​ച്ചു​മി​നു​ക്കി എണ്ണ​യി​ട്ടു വച്ചി​രു​ന്ന ഉരു​പ്പ​ടി​യാ​ണു്. പല​ക​യാ​ക്കാൻ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു ബാ​ക്കി​വ​ച്ച​താ​കും എന്നാ​ണു് ചതുര കണ്ടെ​ത്തി​യ​തു്. ഇവി​ടെ​വി​ടെ​ങ്കി​ലും പഴയ അറ​ക്ക​വാ​ളും കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നും ചതുര ഉറ​പ്പി​ച്ചു. ഋദ്ധി​യാ​ണു് മറ്റൊ​രു സംശയം പറ​ഞ്ഞ​തു്. പത്തു​പ​ന്ത്ര​ണ്ടു​പേർ കവ​ച്ചു​കി​ട​ന്നു് കപ്പ​ലിൽ നി​ന്നു കര​യി​ലേ​ക്കും തി​രി​ച്ചും പോയ കട്ട​മ​ര​വു​മാ​കാം എന്നു്. തടി​യു​ടെ ഇരു​വ​ശ​ത്തു​മാ​യി ഏകനെ പിൻ​തു​ടർ​ന്നു് എഴു​പ​ത്തി​യാ​റു​പേ​രും ഋദ്ധി​യും നി​ന്നു.

ഋദ്ധി:

“ലോ​കം​ക​ണ്ട ഏറ്റ​വും വലിയ, വലിയ വലിയ, പെ​രും​നുണ പിൻ​തു​ടർ​ച്ച​യാ​ണു്.”

ഏകൻ:

“അധ​രോർ​ജ്ജ​മാ​ണ​ല്ലോ എല്ലാ അടി​മ​ക​ളു​ടേ​യും അടി​യാ​ധാ​രം;ചു​മ്മാ തർ​ക്കി​ക്കുക തന്നെ.”

ത്രയ:

“പണി​യെ​ടു​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള മൂ​ത്ത​മു​ത​ലാ​ളി​ത്ത തന്ത്രം.”

വാതിൽ ഇടി​ച്ചു തു​റ​ക്കാ​നു​ള്ള താ​ള​ത്തി​നാ​യി ‘ഐലസാ…’ വിളി ദ്വാ​ദ​ശി​യിൽ നി​ന്നു​യർ​ന്നു. സപ്തമ ‘ഏലേ​ല​യ്യ…’ എന്നു് ഏറ്റു​പി​ടി​ച്ചു. ഐലസാ… ഏലേ​ല​യ്യ…വി​ളി​കൾ ആവർ​ത്തി​ച്ചു് ആ തടി​കൊ​ണ്ടു് അവർ വഞ്ചി​പ്പെ​രും​കോ​ട്ട​വാ​തി​ലിൽ ഇടി​ച്ചു. ആദ്യ മൂ​ന്നു് ഇടി​ക​ളി​ലും മരം ഒരു ചല​ന​വും ഉണ്ടാ​ക്കാ​തെ ഇടി​ച്ചു നി​ന്നു. നാലാം ശ്ര​മ​ത്തിൽ ഇട​ത്തെ വാ​തിൽ​പ്പാ​ളി അടർ​ന്നു വീണു. ആഘാതം ഏൽ​ക്കാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ അന​ക്ക​മി​ല്ലാ​തെ നിന്ന രണ്ടാം പാളി ഒരു നി​മി​ഷ​ത്തി​നു ശേഷം മരം​വീ​ഴും​പോ​ലെ കര​ഞ്ഞു മല​ക്കെ​ത്തു​റ​ന്നു. വഞ്ചി​ക്കോ​ട്ട​വാ​തിൽ കട​ന്നു് പല​ദ​ശാ​ബ്ദ​ങ്ങൾ ഒന്നി​ച്ചു പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു.

പത്തി​ലേ​റെ വഞ്ചി​കൾ നി​ര​ന്നു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ചില പാ​യ്മ​ര​ങ്ങൾ പതി​റ്റാ​ണ്ടു​ക​ളെ വെ​ന്നു നെ​ടു​നീ​ള​ത്തിൽ, ചി​ല​തു് നൊ​ത്തു് ഒടി​ഞ്ഞു​തൂ​ങ്ങി. മട​ക്കി​വ​ച്ചി​രു​ന്ന പായകൾ ദ്ര​വി​ച്ചു പൊ​ടി​യാ​യി പാ​റി​ക്കി​ട​ന്നു.

ത്ര​യോ​ദി​ശി:

“പിൻ​തു​ടർ​ച്ച ഒരു നു​ണ​യ​ല്ല, കരു​ത​ലാ​ണു്”

ഋദ്ധി ഒന്നിൽ കൈ​വ​ച്ചു. മരം തു​ള​ഞ്ഞു് കൈ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു പോയി. പഴയ ഏതോ പതി​റ്റാ​ണ്ടിൽ പൊ​ഴി​ച്ചി​ട്ടു​പോയ എട്ട​ടി നാ​ഗ​പ​ടം കടൽ​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന കാ​റ്റിൽ പതാ​ക​പോ​ലെ പാറി.

നവ​മി​ക്കു ശ്വാ​സം​മു​ട്ടി.

മാ​റാ​പ്പിൽ നി​ന്നു് ചതുര വീ​തു​ളി എടു​ത്തു. തടവറ മതിൽ തകർ​ത്തി​റ​ങ്ങു​മ്പോൾ കോ​ണോ​ടു​കോൺ മട​ക്കിയ കോ​റ​ത്തു​ണി​യി​ലെ​ടു​ത്ത​തു് നാലു വീ​തു​ളി, ഒരു കൊ​ത്തു​ളി, ചി​ന്തേ​ര്, കൈവാൾ, കൊ​ട്ടൂ​ടി, പി​ന്നെ മു​ഴ​ക്കോ​ലും. ഇടം​ചെ​വി​യി​ലെ പെൻ​സിൽ മാ​റ്റി ചതുര ബീഡി തി​രു​കി​യ​തു് സമു​ദ്ര​യു​ടെ കപ്പ​ലിൽ കയ​റി​യ​തി​നു പി​ന്നാ​ലെ​യാ​ണു്. കൊ​ട്ടോ​ടി കൊ​ണ്ടു തട്ടി ഉരു​വി​നു ചു​റ്റും ചതുര നട​ന്നു. ഓരോ ചു​വ​ടി​ലും അറ​ക്ക​പ്പു​ര​യിൽ നി​ന്നെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ പൊ​ടി​യു​യർ​ന്നു.

ഏകൻ:

“കാ​റ്റും വെ​ട്ട​വു​മ​ടി​ക്കാ​ത്ത തനി​തേ​ക്കിൻ​കാ​ത​ലും കു​ത്ത​നെ​ടു​ക്കും.”

ദ്വാ​ദ​ശി:

“കാ​റ്റ​ടി​ക്കാ​ത്ത മനു​ഷ്യ​രേ​യും.”

തെ​ളി​ച്ചെ​ടു​ത്ത പാ​ത​യി​ലൂ​ടെ ഋദ്ധി കട​ലോ​ളം നട​ന്നു. വീ​ട്ടു​കാ​ര​നെ കണ്ട നാ​യ​ക്കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ തി​ര​വ​ന്നു് കാലിൽ തൊ​ട്ടു​രു​മ്മി​ത്തു​ള്ളി മട​ങ്ങി, ഓട്ടം മു​ഴു​മി​ക്കും മുൻപു തി​രി​കെ​വ​ന്നു് വട്ടം​ചു​റ്റി. പി​ന്നെ​യും അതു് ഓടി​പ്പോ​യി, വന്നു.

സുശീല ഋദ്ധി​യു​ടെ ട്യൂ​ബ് വി​ടു​വി​ച്ചു് മൂ​ത്ര​ബാ​ഗു​മാ​യി പു​റ​ത്തേ​ക്കു നട​ന്നു.

വേ​ണ്ടി​വ​ന്നാൽ താ​ങ്ങാൻ ഭി​ത്തി​യോ​ടു് ചേർ​ന്നാ​ണു് നട​ന്ന​തു്. ഇപ്പോൾ തല കറ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ആകെ മന്ദ​ത​യാ​ണു്. സ്കൂ​ളി​ലെ കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ മൂ​ത്ര​പ്പുര ക്ലോ​സെ​റ്റു​ക​ളും വെ​ള്ള​ക്കു​ഴ​ലു​ക​ളും തൊ​ട്ടി​യും ഇല്ലാ​ത്ത​വ​യാ​ണു്. എന്നി​ട്ടും അതു് കോ​ള​നി​യി​ലെ പല വീ​ടു​ക​ളി​ലു​മു​ള്ള സൗ​ക​ര്യ​ങ്ങ​ളേ​ക്കാൾ മി​ക​ച്ചു നി​ന്നു. ഋദ്ധി​യു​ടെ പിൻ​ത​ല​മുറ ഇരു​ന്നു മൂ​ത്ര​മൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന പാ​ത്തി​യി​ലേ​ക്കു് ആ ബാഗ് സുശീല മറി​ച്ചു. ഒപ്പം സ്വയം മൂ​ത്ര​മൊ​ഴി​ച്ചു. തി​രി​കെ എഴു​നേ​റ്റു നട​ക്കു​മ്പോൾ സുശീല മന​സ്സി​നെ പറ​ഞ്ഞു​റ​പ്പി​ച്ചു: തല​ക​റ​ങ്ങി എന്നു വെ​റു​തെ തോ​ന്നി​യ​താ​ണു്. എനി​ക്കൊ​രു കു​ഴ​പ്പ​വു​മി​ല്ല.

ആ നട​പ്പിൽ ആൻസി അടു​ത്തു​വ​ന്നു.

സുശീല അറി​യു​മോ?

സുശീല:

ആൻസി…

ആൻസി:

നമ്മൾ കണ്ടി​ട്ടേ​യി​ല്ല​ല്ലോ?

സുശീല:

എനി​ക്ക​റി​യാം.

ആൻസി സു​ശീ​ല​യു​ടെ തോളിൽ പി​ടി​ച്ചു. സു​ശീ​ല​യ്ക്കു ബി​നോ​യി ആദ്യ​മാ​യി തൊ​ടു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി. കണ​ങ്കാ​ലിൽ രോ​മ​ങ്ങൾ എഴു​ന്ന​താ​യി അറി​ഞ്ഞു. സു​ശീ​ല​യ്ക്കു് ചു​ണ്ടു​കൾ വി​റ​ച്ചു. ആൻസി പതു​ക്കെ കട്ടി​ലി​ലേ​ക്കു പി​ടി​ച്ചു കി​ട​ത്തി. ഋദ്ധി​യു​ടെ കാൽ​ച്ചു​വ​ട്ടിൽ സുശീല ചു​രു​ണ്ടു കി​ട​ന്നു. ആൻസി സു​ശീ​ല​യു​ടെ കൺപോള വി​ടർ​ത്തി നോ​ക്കി. നല്ല മഞ്ഞ നിറം. രണ്ട​ര​പ​തി​റ്റാ​ണ്ടാ​യി കാ​യ​ലിൽ കി​ട​ന്നു ദ്ര​വി​ച്ച നഖ​ങ്ങ​ളിൽ പി​ടി​ച്ചു. അതു തൊ​ട്ടാൽ അട​രു​മെ​ന്ന മട്ടിൽ നിൽ​ക്കു​ന്നു. ആൻസി നടുവു നി​വർ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ബി​നോ​യി പി​ന്നി​ലെ​ത്തി.

ഡോ​ക്ട​റെ വി​ളി​ക്ക​ണം.

സുശീല ഋദ്ധി​യു​ടെ കട്ടി​ലി​നു താഴെ വി​റ​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് ഒന്നു നോ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ബി​നോ​യി ആൻ​സി​യോ​ടു് പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. പത്തു വർ​ഷ​മാ​യി നഴ്സാ​ണു് ആൻസി. സു​ശീ​ല​യു​ടെ ആ വേ​ച്ചു​ള്ള പോ​ക്കു കണ്ട​പ്പോ​ഴേ താ​ള​പ്പിഴ തി​രി​ച്ച​റി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.

ദ്വാ​ദ​ശി ഋദ്ധി​യു​ടെ പൊ​ക്കി​ളി​നു മു​ക​ളിൽ വല​തു​ക​യ്യി​ലെ അഞ്ചു വി​ര​ലു​ക​ളും വി​ടർ​ത്തി വച്ചു.

ആ വി​ര​ലു​കൾ​ക്കു മു​ക​ളിൽ ഋദ്ധി​യു​ടെ വല​തു​കൈ. പി​ന്നെ ദ്വാ​ദ​ശി​യു​ടെ ഇട​തു​കൈ. അതിനു മു​ക​ളിൽ ഋദ്ധി​യു​ടെ ഇട​തു​കൈ.

അക്കു​ത്തി​ക്കു​ത്താ​ന​വ​ര​മ്പ​ത്ത്… നന്ദി​നി കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി​യു​ടെ ചു​രു​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ച കൈ​ക​ളി​ലെ വി​ര​ലു​കൾ ഓരോ​ന്നാ​യി വി​ടർ​ത്തി. മു​ക​ളിൽ നന്ദി​നി​യു​ടെ കൈ. അതിനു മു​ക​ളിൽ ഞാൻ. അതിനു മു​ക​ളിൽ ജൂവൽ. പി​ന്നെ ആനി. സുലൈഖ, അഫ്സൽ… അക്കി​ത്തി​ക്കു​ത്തു് ആവേ​ശ​ത്തോ​ടെ പറ​യു​ക​യാ​ണു്. അട്ട​ഹാ​സ​ങ്ങ​ളും ആ വീ​ട്ടിൽ നി​റ​യു​ക​യാ​ണു്. ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഓരോ അലർ​ച്ച​യ്ക്കു​മൊ​പ്പം കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി കാ​ലു​ക​ളും കൈ​ക​ളും അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ ചി​വി​ട്ടി കു​തി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

പെ​ട്ടെ​ന്നു് നന്ദി​നി കൈ പിൻ​വ​ലി​ച്ചു് എഴു​നേ​റ്റു മാറി നി​ന്നു. വഴി​യിൽ​നി​ന്നു് അച്ഛ​ന്റെ സ്കൂ​ട്ടർ കയറി വന്നു. നന്ദി​നി എല്ലാ​വ​രോ​ടും കൈ​കാ​ണി​ച്ചു. പോ​കാ​നാ​ണു് ആ ആഗ്യം. അമ്മ പെ​ട്ടെ​ന്നു വന്നു് കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി​യെ തോ​ളി​ലി​ട്ടു് അക​ത്തേ​ക്കു പോയി. ഞങ്ങൾ ഓരോ​രു​ത്ത​രാ​യി പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി. അച്ഛൻ ആരേ​യും നോ​ക്കുക പോലും ചെ​യ്യാ​തെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കും. പി​ന്നിൽ വാതിൽ അട​ഞ്ഞു. സൈ​ക്കിൾ എടു​ത്തു് മി​ണ്ടാ​തെ റോ​ഡി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ജുവൽ: “അച്ഛൻ വന്ന​തു് കാ​ര്യ​മാ​യി, എനി​ക്കു് മു​ള്ളാൻ മു​ട്ടി നിൽ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.”

ജൂവൽ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് സിബ് താ​ഴ്ത്തി. എന്നാൽ പി​ന്നെ ഞാനും മു​ള്ളാ​മെ​ന്നു് ജീൻസ് വലി​ച്ചു് താ​ഴ്ത്തി അവിടെ ഇരു​ന്നു. നന്ദി​നി​യു​ടെ വാ​ട​ക​വീ​ടി​ന്റെ മതി​ലി​നു താ​ഴെ​യു​ള്ള ഓട​യി​ലേ​ക്കാ​ണു് ഞങ്ങൾ മത്സ​രി​ച്ചു മൂ​ത്ര​മൊ​ഴി​ച്ച​തു്. ഞങ്ങൾ രണ്ടാ​ളും മൂ​ത്ര​മൊ​ഴി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യ​തേ ആനി​യും സു​ലൈ​ഖ​യും അഫ്സ​ലും വന്നു് ഒപ്പം കൂടി. സ്വർ​ഗം കി​ട്ടിയ സന്തോ​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു. തല​പൊ​ക്കി നോ​ക്കു​മ്പോ​ഴു​ണ്ടു് നന്ദി​നി ജന​ലി​ന്റെ അഴി​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ രണ്ടു വി​ര​ലു​കൾ ഉയർ​ത്തി വി​ക്ട​റി കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. അഫ്സ​ലി​നു് ചിരി പൊ​ട്ടി നിൽ​ക്കാൻ വയ്യ.

“എന്തെ​ടാ” എന്നു ജൂവൽ.

“അവ​ളു​ടെ അച്ഛ​നി​തെ​ല്ലാം അപ്പു​റ​ത്തെ ജനൽ വഴി കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടെ​ടാ…” എന്നു് പറ​ഞ്ഞു് അവൻ സിബ് അട​ച്ചു.

പു​റ​ത്തേ​ക്കു​ള്ള വഴികൾ എല്ലാം അട​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് ഡോ. സന്തോ​ഷ് കുമാർ പറ​ഞ്ഞു.

പട്ടാ​ള​വ​ണ്ടി​യി​ലാ​ണു് ഡോ​ക്ട​റെ ക്യാം​പി​ലെ​ത്തി​ച്ച​തു്. ഇനി ഒര​റി​യി​പ്പു് ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ ഡോ. സന്തോ​ഷ് കുമാർ ക്യാം​പി​ലു​ണ്ടാ​ക​ണം എന്ന നിർ​ദേ​ശം കൈ​മാ​റി പട്ടാ​ളം പോയി. ഡോ​ക്ടർ വന്ന​തോ​ടെ തി​ക്കും​തി​ര​ക്കു​മാ​യി. ചി​ലർ​ക്കു് ക്യാം​പി​ലെ​ത്തി​യി​ട്ടു വയ​റ്റിൽ നി​ന്നു പോ​കു​ന്നി​ല്ല. മറ്റു ചി​ലർ​ക്കു് വയ​റി​ള​ക്ക​മാ​ണു്. ചി​ലർ​ക്കു പനി​ക്കു​ന്നു. വേറെ ചി​ലർ​ക്കു് ശരീ​ര​ത്തിൽ ചൊ​റി​ഞ്ഞു തടി​ക്കു​ന്നു. കു​മി​ള​കൾ പൊ​ട്ടു​ന്നു. സു​ശീ​ല​യ്ക്കു് എഴു​നേൽ​ക്കു​ന്ന​തി​ലും നല്ല​തു് അങ്ങ​നെ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നി. മയ​ക്കം വരു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഡോ​ക്ട​റു​ടെ കസേ​ര​യ്ക്കു മു​ന്നിൽ വരി നി​ന്ന​വ​രെ മറി​ക​ട​ന്നു് അന്ന​മ്മ ചെ​ന്നു. “നിൽ​ക്കണ കണ്ടാ​ല​റി​യാം ഇവ​രാ​രും ചാവാൻ പോ​കു​വ​ല്ലാ​ന്നു്. പെ​ണ്ണൊ​രു​ത്തി അവിടെ തല​പൊ​ങ്ങാ​തെ കി​ട​ക്കു​മ്പ​ഴാ.”

ഡോ​ക്ട​റു​ടെ കയ്യിൽ പി​ടി​ച്ചു് അന്ന​മ്മ സു​ശീ​ല​യു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കു നട​ന്നു.

നാ​ടി​മി​ടി​പ്പി​നു് വേഗം പോരാ. കൺ​പോ​ള​കൾ ഡോ​ക്ടർ വി​ടർ​ത്തി​യി​ട്ടും സുശീല ഉണർ​ന്ന​താ​യി തോ​ന്നി​യി​ല്ല. ഓരോ ശ്വാ​സ​ത്തി​നൊ​പ്പ​വും മൂളൽ കേൾ​ക്കാം. നേ​ര​ത്തെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ എന്നു് സ്റ്റെ​ത​സ്കോ​പ്പ് ചെ​വി​യിൽ തി​രി​കി ഡോ​ക്ടർ. ആൻസി അന്ന​മ്മ​യെ നോ​ക്കി. അന്ന​മ്മ രണ്ടു തോ​ളു​കൾ മു​ക​ളി​ലേ​ക്കാ​ക്കി ഇല്ല എന്നു കാ​ണി​ച്ചു. ഇതു​വ​രെ ഒരു പനി ഗുളിക പോലും കഴി​ച്ച​താ​യി അറി​യി​ല്ലെ​ന്നു് പറ​യ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അന്ന​മ്മ​യ്ക്കു് പേടി തട്ടി ഒച്ച​പൊ​ങ്ങി​യി​ല്ല. കണ്ണു നി​റ​ഞ്ഞു. അങ്ങ​നെ ഉത്ത​രം മു​ട്ടു​ന്ന അനു​ഭ​വം അന്ന​മ്മ​യ്ക്കു് ഇക്കാ​ല​ത്തി​നി​ടെ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. സ്വ​ന്തം ചങ്കു് പറി​യു​ന്ന​തു​പോ​ലൊ​രു പെ​ട​പ്പാ​ണി​പ്പോൾ.

പെ​ട്ടെ​ന്നു് അന്ന​മ്മ ഋദ്ധി​യെ നോ​ക്കി. അന്ന​മ്മ​യ്ക്കു് വെ​പ്രാ​ള​മാ​യി. ഡോ​ക്ടർ അവിടെ നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ തന്നെ അടു​പ്പു​കൾ കൂ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന മൂ​ല​യി​ലേ​ക്കോ​ടി. പാ​ത്ര​ത്തിൽ ബാ​ക്കി​യു​ള്ള ഉപ്പു​മാ​വു് ഒരു തവി എടു​ത്തു. തി​ള​ച്ചു​വ​രു​ന്ന അരി​യു​ടെ വെ​ള്ളം അതി​ലേ​ക്കു മു​ക്കി​യൊ​ഴി​ച്ചു. തവി​കൊ​ണ്ടു് അതു് ഉട​ച്ചു. അരി​ഞ്ഞു​വ​ച്ചി​രു​ന്ന​തു് സവാ​ള​യാ​ണു്. അതു് കൈ​കൊ​ണ്ടു് ഉപ്പു​ചേർ​ത്തു ഞരടി മു​ക​ളിൽ വിതറി. ഒരു സ്പൂ​ണു​മാ​യി ഓടി വന്നു. ഋദ്ധി​യു​ടെ വായിൽ അതു ചെ​രി​ച്ചു തി​രു​കി. ഋദ്ധി കൺ​തു​റ​ന്നു.

അന്ന​മ്മ​ച്ചെ​ട​ത്തി​യെ ഇങ്ങ​നെ കാ​ണു​ന്ന​തു് ആദ്യ​മാ​ണു്. അമ്മ​യ​ല്ലാ​തെ ഒരാൾ എനി​ക്കു കഞ്ഞി തന്നി​ട്ടേ​യി​ല്ല. അന്ന​മ്മ ചേ​ട​ത്തി ശബ്ദം താ​ഴ്ത്തി എന്ന​തു​പോ​ലെ ചോ​ദി​ച്ചു. വെ​പ്രാ​ള​ത്തിൽ ഒച്ച ഉയ​രു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്ത​തു്.

“ചുട്ട മീൻ​വേ​ണോ പി​ള്ളേ…”

ആ ചു​ണ്ടു് അന​ങ്ങി​യ​തു് അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. ചി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. ഞാൻ ചി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അതു് അന്ന​മ്മ​ച്ചേ​ട​ത്തി അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ. സ്കൂ​ളിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി ഇതു​വ​രെ ആ മഞ്ഞ​നി​റ​മു​ള്ള ഉപ്പു​മാ​വു് കഴി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അമ്മ എന്നു​മി​പ്പോൾ കഞ്ഞി​യാ​ണു് തരാറ്. പല​ഹാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ രുചി അറി​ഞ്ഞി​ട്ടു് എത്ര കാ​ല​മാ​യി. ഈ ചരി​ച്ചു​വ​ച്ച സ്പൂ​ണി​നു് അപ്പു​റ​ത്തു കൂടി ഒഴു​കി​വ​രു​ന്ന​തു് കഞ്ഞി​യ​ല്ല എന്നു് അറി​യാം. അതു് ഉപ്പു​മാ​വാ​ണു്. പക്ഷേ, എനി​ക്കു് അതു വേ​റി​ട്ടു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​വു​ക​യാ​ണു്, ഇന്ന​ലെ വരെ കഞ്ഞി ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​യ​തു​പോ​ലെ. നാവു തൊ​ടാ​തെ കഴി​ച്ചാൽ ലോ​ക​ത്തു് എല്ലാ ഭക്ഷ​ണ​വും ഒന്നു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. വേ​വി​ച്ചെ​ടു​ത്ത കി​ഴ​ങ്ങും പു​ഴു​ങ്ങി​യെ​ടു​ത്ത മാ​ട്ടി​റ​ച്ചി​യും തൊ​ണ്ട​വ​ഴി​യി​റ​ങ്ങി കു​ട​ലി​ലെ​ത്തി ഒരേ​ജോ​ലി ചെ​യ്യും. അതിൽ കു​റ​ച്ചു​മാ​ത്രം ഞര​മ്പു​കൾ വലി​ച്ചെ​ടു​ക്കും. ബാ​ക്കി​യെ​ല്ലാം ഒരേ വഴി​യി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തു​പോ​കും.

ഡോ​ക്ടർ എന്റെ കണ്ണു​കൾ​ക്കു മു​ക​ളി​ലു​ടെ കൈ​പ്പ​ത്തി ഇരു​വ​ശ​ത്തേ​ക്കും ചലി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഞാൻ കണ്ണു​മാ​റ്റി​ല്ല എന്ന വാ​ശി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. മു​ക​ളിൽ ഒരു എട്ടു​കാ​ലി വയ​റ്റിൽ മു​ട്ട​ക​ളു​മാ​യി ഉണ്ടു്. അതു​വ​ല​യിൽ തു​ങ്ങി​യാ​ടു​ക​യാ​ണു്. എന്റെ കണ്ണി​നും ആ എട്ടു​കാ​ലി​ക്കും ഇട​യി​ലൂ​ടെ എന്തു തട​സ്സം വന്നാ​ലും ഞാൻ നോ​ട്ടം പിൻ​വ​ലി​ക്കി​ല്ല.

ഡോ​ക്ടർ അന്ന​മ്മ​യോ​ടു പറ​യു​ക​യാ​ണു്. ഇപ്പോൾ ഓർ​മ​ക​ളും ഉണ്ടാ​കാ​നി​ട​യി​ല്ലെ​ന്നു്. കണ്ണു​കൾ പോലും അന​ക്കു​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ എന്നാ​ണു് ഡോ​ക്ടർ പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഞാൻ കണ്ണു് ചലി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു് വേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​തു് എന്നു് അപ്പോ​ഴാ​ണു തോ​ന്നി​യ​തു്. ഡോ​ക്ടർ ചൂ​ണ്ടു​വി​രൽ മു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് താ​ഴേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രി​ക​യാ​ണു്. ആ വി​ര​ലി​ന്റെ വല​തു​വ​ശ​ത്തും ഇട​തു​വ​ശ​ത്തും രണ്ടു നി​റ​മാ​ണെ​ന്നു് ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞു. ആ വിരൽ മൂ​ക്കി​ന്റെ തു​മ്പു വരെ ഡോ​ക്ടർ എത്തി​ച്ചു.

അന്ന​മ്മ​യോ​ടു് ഡോ​ക്ടർ പറ​ഞ്ഞു. നമ്മൾ പറ​യു​ന്ന​തു ചു​ണ്ട​ന​ങ്ങു​ന്ന​തു കണ്ടു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​കും. ഒന്നും ഓർ​മ​യിൽ ഉണ്ടാ​കി​ല്ല. അപ്പ​പ്പോൾ കണ്ടും കേ​ട്ടും തീ​രു​ക​യാ​ണു്. എനി​ക്കി​പ്പോ​ഴാ​ണു് മന​സ്സി​ലാ​യ​തു് ഞാ​നൊ​രു തൽസയമ വാർ​ത്താ ചാ​ന​ലാ​ണെ​ന്നു്. അപ്പോൾ കാ​ണു​ന്ന​തു മാ​ത്രം അറി​യി​ക്കു​ന്ന ഒരാൾ. പഴ​യ​തൊ​ന്നും ഓർ​മി​പ്പി​ക്കാ​ത്ത വരാ​നു​ള്ള​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചൊ​ന്നും ആശ​ങ്ക​യി​ല്ലാ​ത്ത പലശതം ടെ​ലി​വി​ഷൻ ചാ​നൽ​പോ​ലെ ഞാനും.

കൊ​ച്ചു​കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. എല്ലാം കാ​ണു​ക​ളും കേൾ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. ആറേഴ് വയ​സ്സു​വ​രെ എന്തു നട​ന്നു​വെ​ന്നു് പി​ന്നെ​യോർ​ത്താൽ കി​ട്ടു​മോ? ചി​രി​ക്കു​ക​യും കര​യു​ക​യും ചെ​യ്യും. പക്ഷേ, അതൊ​ന്നും ഓർ​ത്തു​വ​യ്ക്കി​ല്ല.

അല്ല. എനി​ക്കു് നല്ല ഓർ​മ​യു​ണ്ടു്. നന്ദി​നി വെള്ള മന്മ​ലു​മു​ണ്ടു് ഉടു​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കറയോ പാടോ ഒന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത തൂ​വെ​ണ്മ​യി​ലാ​ണു്. മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു് എന്തൊ​രു പ്ര​കാ​ശ​മാ​ണു് വന്നു​വീ​ഴു​ന്ന​തു്. കാ​ണു​ന്ന​വ​രു​ടെ കണ്ണു​ക​ളെ​ല്ലാം സൂ​ര്യ​നാ​യി അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്കു​ക​യാ​ണു്.

മത്താ​യി​ക്കു ദേ​ഷ്യം വന്നു് ഇരു​പ്പു​റ​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ല.

കട​യി​ങ്ങ​നെ അട​ച്ചി​ട്ടു് എത്ര​നാ​ളാ​ണെ​ന്നു വച്ചാ​ണു്. തു​റ​ന്നു വരു​മ്പോ ഗഡു മു​ട​ക്കീ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു സ്റ്റേ​റ്റ് ബാ​ങ്ക് താ​ഴി​ല് മെ​ഴു​കു​രു​ക്കി ഒഴി​ക്കും. പെ​ങ്കൊ​ച്ചി​നെ നഴ്സി​ങ്ങും പഠി​പ്പി​ച്ചു് ലണ്ട​നിൽ വി​ട്ട​തി​ന്റെ ഭാരം എത്ര​കാ​ല​മാ​ണെ​ന്നു വച്ചാ​ണു് ചു​മ​ക്കു​ന്ന​തു്. അത​വി​ടെ ചെ​ന്നു​മ​ട​യ്ക്കാ​തി​രു​ന്നി​ട്ടൊ​ന്നു​മ​ല്ല. യു​ദ്ധം ഇവിടെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല​ല്ലോ. അവടേം ഇതി​ന്റെ പത്തി​ര​ട്ടി​യി​ല്ലേ. സർ​ക്കാ​രു് കാ​ശു​മു​ഴു​വൻ ഏറു​വാ​ണം മേ​ടി​ക്കാൻ ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യ്ക്കു് എവി​ടു​ന്നു ശമ്പ​ളം കൊ​ടു​ക്കാൻ.

ബി​നോ​യി​ക്കു കി​ഴ​ക്കൻ മലേല് രണ്ട​ര​യേ​ക്കർ റബ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പത്തു​വർ​ഷം മു​ന്നേ അതു മറി​ച്ചു് കന്നാര നട്ട​താ​ണു്. രണ്ടു​കൊ​ല്ലം മൂ​ന്നു ലക്ഷം വച്ചി​ങ്ങു പോ​ന്നു. ആ കാ​ശു​കൂ​ടി പി​ന്ന​ത്തെ രണ്ടു കൊ​ല്ലം പോയി. ഇപ്പോ പണ്ട​ത്തെ കുരു വീണു പൊ​ട്ടിയ മൂ​ന്നോ നാലോ റബറ് മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. പി​ന്നെ കു​റ​ച്ചു ചപ്പും. അപ്പ​ന്റെ കാ​ല​ത്താ​ണു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന തെ​ങ്ങു​കൂ​ടി മറി​ച്ചു് റബറ് നട്ട​തു്. കെ​ട്ടി​യ​തു് സർ​ക്കാ​രു പണി​യു​ള്ള നഴ്സി​നെ ആയ​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇതു​വ​രെ പട്ടി​ണി​യ​റി​യാ​ത​ങ്ങു പോയി. ഇനി​യി​പ്പം ശമ്പ​ളം കി​ട്ടു​ന്ന​തൊ​ക്കെ കണ​ക്കാ​ണെ​ന്നു് അവള് പറ​യു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എംഎൽഎ മോ​നി​ച്ചൻ ആൻ​സീ​ടെ എളേ​പ്പ​നാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് താ​മ​സി​ക്കണ ക്യാം​പി​ലെ നഴ്സാ​ക്കി ഉത്ത​ര​വി​ടീ​ച്ചു. അതു മാ​ത്ര​മാ​ണു് ആശ്വ​സി​ക്കാൻ. വൈകി കെ​ട്ടി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ​ക്കു വയ​റ്റി​ലു​ണ്ടാ​കാ​ത്ത​തു കാ​ര്യ​മാ​യി. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ അവ​രെ​യോർ​ത്തു് നര​കി​ച്ചേ​നേ.

സ്റ്റീ​ഫൻ പ്ലം​ബ​റാ​ണു്. യു​ദ്ധം കഴി​ഞ്ഞാ പണി​യോ​ടു പണി​യാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു സുഹൈൽ. പട്ടാ​ളം പോ​യ​വ​ഴി​ക്കൊ​ക്കെ കു​ഴി​യെ​ടു​ത്തു സർവ പൈ​പ്പും പൊ​ട്ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇനി എല്ലാം കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കാ​നു​ള്ള പണി പഞ്ചാ​യ​ത്തിൽ നി​ന്നു് സ്റ്റീ​ഫൻ മേ​ടി​ച്ചെ​ടു​ക്കും എന്ന വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ലാ​ണു് സുഹൈൽ വി​ടാ​തെ ഒപ്പം കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. കു​ഴി​യെ​ടു​ത്തു കൊ​ടു​ക്കാൻ നി​ന്നാൽ ദിവസം ആയി​ര​ത്തി​യൊ​രു​നൂ​റു് ആയി​രു​ന്നു സ്റ്റീ​ഫൻ വാ​ങ്ങി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തി​രു​ന്ന തച്ചു്. മാ​സ​ത്തിൽ പതി​ന​ഞ്ചു ദിവസം പണി​ഞ്ഞാൽ പോരേ…: സുഹൈൽ.

കട്ടി​ലി​ന്റെ കാ​ലി​നോ​ടു് ചേർ​ന്നു് ഒരു പട്ടിക കെ​ട്ടി അന്ന​മ്മ​യാ​ണു് സ്റ്റാൻ​ഡ് ആക്കി കൊ​ടു​ത്ത​തു്. ഒന്നും കഴി​ക്കാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന സു​ശീ​ല​യു​ടെ കൈ​ക​ളിൽ ആൻസി സൂ​ചി​കു​ത്തി, തു​ള്ളി തു​ള്ളി​യാ​യി ബോ​ട്ടി​ലിൽ നി​ന്നു് ദ്രാ​വ​കം ഇറ്റി. സു​ശീ​ല​യു​ടെ ആ ഉറ​ക്ക​ത്തി​നി​ടെ ഋദ്ധി നാ​ലു​വ​ട്ടം ഉണ​രു​ക​യും ഓരോ തവ​ണ​യും അന്ന​മ്മ​യെ കാ​ണു​ക​യും ചെ​യ്തു. അമ്മ എവിടെ എന്ന ചോ​ദ്യ​മാ​ക​ണം ആ തൊ​ണ്ട​യിൽ കു​രു​ങ്ങി നി​ന്ന​തു്.

സുശീല ഋദ്ധി​യു​ടെ കാൽ​ക്കൽ തന്നെ ചു​രു​ണ്ടു കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ആദ്യ ഐവി ട്രീ​റ്റ്മെ​ന്റ് ഏറ്റു​വാ​ങ്ങി. അന്ന​മ്മ കു​പ്പി​യിൽ പി​ടി​ച്ചു് ഇള​ക്കി നോ​ക്കി. ആൻസി പറ​ഞ്ഞു: അതു് അന​ക്ക​രു​തു്, രക്തം തി​രി​കെ കയറും. ഇതി​നെ​വി​ടെ ചോ​ര​യി​രു​ന്നി​ട്ടാ എന്റെ കൊ​ച്ചേ എന്നു് അന്ന​മ്മ.

ഋദ്ധി​യും ഇക്കാ​ലം മു​ഴു​വൻ ഇങ്ങ​നെ ആയി​രു​ന്നി​രി​ക്കും എന്നു സു​ശീ​ല​യ്ക്കു തോ​ന്നി. ചു​റ്റു​മു​ള്ള​തൊ​ന്നു​മ​റി​യാ​ത്ത ഉറ​ക്കം. എത്ര​നേ​രം കി​ട​ന്നു എന്നു​പോ​ലും മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നി​ല്ല. അന്ന​മ്മ​യാ​ണു് പറ​ഞ്ഞ​തു്: “രാ​വി​ലെ ഒൻ​പ​തി​നു് ഡോ​ക്ടർ വന്ന​പ്പോൾ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോ രാ​ത്രി എട്ട​ര​യാ​യെ​ടീ കൊ​ച്ചേ​ന്നു്. ബോധം പോയി കി​ട​ക്കു​ന്നോർ​ക്കു് ഓർ​മ​യി​ല്ലാ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​താ​കും ശരി. ആ കൊ​ച്ചും ഒന്നും അറി​യു​ന്നു​ണ്ടാ​കി​ല്ല.”

സു​ശീ​ല​യ്ക്കു പെ​ട്ടെ​ന്നു മി​ണ്ടാൻ തോ​ന്നി. അന്ന​മ്മ​യെ കൈ​കാ​ണി​ച്ചു വി​ളി​ച്ചു. “ഡോ​ക്ടർ​ക്കു് പൈസ കൊ​ടു​ത്തോ?”

സു​ശീ​ല​യു​ടെ അപ്പോ​ഴ​ത്തെ ആധി അതോർ​ത്താ​യി​രു​ന്നു.

അന്ന​മ്മ ചി​രി​ച്ചു: “ഇല്ല, പെ​ണ്ണു് നാ​ളെ​പ്പോ​യി കാ​യ​ലി​ലി​റ​ങ്ങി കക്ക വാരി വി​റ്റു് കൊ​ടു​ത്താ​മ​തി. അതു​വ​രെ സമ​യ​മു​ണ്ടു്.”

സുശീല മു​ണ്ടി​ന്റെ കോ​ന്താല എളി​യിൽ നി​ന്നു് അഴി​ച്ചു. അതിൽ പ്ലാ​സ്റ്റി​ക്കിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞു് അഞ്ഞൂ​റു രൂ​പ​യു​ടെ നാലു നോ​ട്ടു​കൾ. കാ​യ​ലിൽ പോകാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ ആദ്യം അങ്ങ​നെ സൂ​ക്ഷി​ച്ച​തു് അൻപതു രൂ​പ​യു​ടെ രണ്ടു നോ​ട്ടു് ആയി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ നൂ​റാ​യി. ഇപ്പോൾ അഞ്ഞൂ​റി​ന്റെ നാ​ലെ​ണ്ണം. ഇത്ര​കാ​ലം പണി​യെ​ടു​ത്തി​ട്ടു് ഇതേ ഉള്ളോ​ടീ നി​ന​ക്കെ​ന്നു് അന്ന​മ്മ. സുശീല അന്ന​മ്മ​യെ അടു​ത്തു​വി​ളി​ച്ചു. കട്ടി​ലി​നു താഴെ വച്ച പെ​ട്ടി തു​റ​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞു. അന്ന​മ്മ: നീ​യൊ​ന്നു പോടീ പെ​ണ്ണേ. ഡോ​ക്ടർ​ക്കു് നി​ന്റെ കാ​ശൊ​ന്നും വേണ്ട. അവ​രൊ​ക്കെ യു​ദ്ധം കഴി​യു​മ്പോ ജീ​വ​നു​ണ്ടാ​കു​മോ​ന്നു പേ​ടി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​ണു്.

സുശീല പി​ന്നെ​യും നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു. അന്ന​മ്മ ഇരു​മ്പു പെ​ട്ടി തു​റ​ന്നു. അതി​ന​ടി​യിൽ മൂ​ന്നു പ്ലാ​സ്റ്റി​ക് കട​ലാ​സു​ക​ളിൽ മട​ക്കി ഒരു ബാ​ങ്ക് പാസ് ബു​ക്ക്. സ്റ്റേ​റ്റ് ബാ​ങ്കി​ന്റേ​താ​ണു്. അന്ന​മ്മ അതു തു​റ​ന്നു. വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​ക്കു പി​ടി​ച്ചു് പാസ് ബു​ക്ക് കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് അടു​പ്പി​ച്ചു. ഇതി​ലെ​ത്ര പൂ​ജ്യാ​ടീ​വ്വേ. സുശീല പറ​ഞ്ഞു: അതു് അവൾ​ക്കു​ള്ള​താ​ണു്.

നീ​യി​പ്പം ചാ​വൂ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടാ​ണോ എന്നു് അന്ന​മ്മ ചി​രി​ച്ചു.

ഒരു ലക്ഷ​ത്തി പതി​മൂ​വാ​യി​ര​ത്തി പന്ത്ര​ണ്ടു് രൂപ ഇരു​പ​ത്തി​യൊ​ന്നു പൈസ. സു​ശീ​ല​യ്ക്കു് കണ​ക്കു് കാ​ണാ​പാ​ഠ​മാ​ണു്. തൊ​ണ്ണൂ​റാ​യി​രം അക്കൗ​ണ്ടിൽ ഉണ്ടെ​ന്നു് കു​റ​ച്ചു​മാ​സം മുൻ​പു് ബി​നോ​യി​യോ​ടു് പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അന്നു് ബി​നോ​യി ഇന്നു് അന്ന​മ്മ ചി​രി​ച്ച​പോ​ലെ ചി​രി​ച്ചു. നി​ങ്ങൾ രണ്ടി​ലൊ​രാ​ളേ വെ​ന്റി​ലേ​റ്റ​റിൽ കേ​റ്റി​യാൽ ഒരു ദി​വ​സ​ത്തേ​ക്കു​ള്ള കാ​ശേ​യു​ള്ളൂ അതെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു ബി​നോ​യി​യു​ടെ കണ്ടു​പി​ടി​ത്തം. സു​ശീ​ല​യ്ക്കൊ​രു നെ​ഞ്ചു​വീ​ക്കം വന്നാൽ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ല് ഒരു കു​ഴ​ലി​ടാൻ അവരു വാ​ങ്ങി​ക്കും തൊ​ണ്ണൂ​റാ​യി​രം എന്നു കൂടി കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു.

ആയു​സ്സു​മു​ഴു​വ​നു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തു് ഒരു ദി​വ​സ​ത്തെ ആശു​പ​ത്രി​ക്കു പോലും തി​ക​യി​ല്ലെ​ന്നോർ​ത്തു​ള്ള വി​മ്മി​ഷ്ട​മാ​യി പി​ന്നെ. അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ആറു​മാ​സം കൊ​ണ്ടു് ഇരു​പ​തി​നാ​യി​രം കൂ​ട്ടി​വ​ച്ചു് ബാ​ങ്കിൽ ഇത്ര​യും ആക്കി​യ​തു്.

ആശു​പ​ത്രി​യിൽ കൊ​ടു​ത്തു​തീർ​ക്കാ​നാ​ണോ പെ​ണ്ണേ നി​യി​ക്കാ​ല​മൊ​ക്കെ പണി​ത​തു്?

അന്ന​മ്മ പറ​യു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാ​ണു് ആൻ​സി​യും ബി​നോ​യി​യും വന്ന​തു്.

“പാ​ങ്ങി​ല്ലാ​ത്തോ​നു് വി​ങ്ങ​ലു​വ​ന്നാൽ മു​റി​വിൽ പു​ഴു​വ​രി​ക്ക​ത്തേ​യു​ള്ളു”: ബി​നോ​യി.

സു​ശീ​ല​യു​ടെ നാഡി പി​ടി​ക്കു​മ്പോൾ ആൻ​സി​യു​ടെ കണ്ണിൽ ബി​നോ​യി ഒരാ​ന്തൽ കണ്ടു.

ദ്വീ​പിൽ പത്തോ പതി​നൊ​ന്നോ തവണ സൂ​ര്യൻ വന്നു​പോ​യി​ക്കാ​ണും.

ഘടി​കാ​ര​ങ്ങ​ളും ദി​ന​സൂ​ചി​ക​ക​ളും ഇല്ലാ​താ​യ​തോ​ടെ കഴി​ഞ്ഞു​പോയ പക​ലി​ന്റെ​യും രാ​ത്രി​യു​ടേ​യും എണ്ണം എത്ര ശ്ര​മി​ച്ചി​ട്ടും നവ​മി​ക്കു തൃ​പ്തി​യാ​കും​വി​ധം കി​ട്ടി​യി​ല്ല. ഇപ്പോൾ വഞ്ചി​ക്കോ​ട്ട​യ്ക്കു​ള്ളിൽ ആറു നൗകകൾ മാ​ത്ര​മാ​ണു് ശേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തു്. കുറെ മര​പ്പാ​ളി​കൾ ചു​റ്റും ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. കൂ​ട്ട​ത്തി​ലെ മോശം വഞ്ചി​കൾ പൊ​ളി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് ചതുര ഉരു​പ്പ​ടി​ക​ളാ​ക്കി കേ​ടു​കു​റ​ഞ്ഞ​വ​യു​ടെ ഓട്ട​കൾ അട​ച്ചു. ചില പടികൾ അപ്പാ​ടെ മാ​റ്റേ​ണ്ടി വന്നു. ആറു​പാ​യ്മ​ര​ങ്ങൾ ഏച്ചു​കെ​ട്ടി എടു​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഋദ്ധി നൗ​ക​യിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന പായകൾ അപ്പോ​ഴേ​ക്കും ദ്വാ​ദ​ശി​യും കൂ​ട്ട​രും കോ​ട്ട​യി​ലെ​ത്തി​ച്ചി​രു​ന്നു. ചാഞ്ഞ പാത നീളെ ഉരുളൻ തടികൾ പാകി അവർ അടു​ത്ത പു​ല​രി​ക്കാ​യി കാ​ത്തു.

ഏകൻ ശബ്ദ​മു​യർ​ത്തി:

“ഏതു നര​ക​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഇപ്പോ അറി​ഞ്ഞേ പറ്റൂ.”

ത്രയ:

“അറ​ക്കാൻ കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന ഉരു​വി​ന്റെ പോലും കണ്ണു​കെ​ട്ടാ​റി​ല്ല.”

പഞ്ചമ:

“രാ​ജാ​വു മാ​ത്ര​മ​റി​ഞ്ഞു നട​ത്തു​ന്ന യു​ദ്ധ​മൊ​ക്കെ പണ്ടു്.”

ദശ:

“ഇതു് ഒറ്റ​യ്ക്കൊ​റ്റ​യ്ക്കൊ​രു രാ​ജ്യ​മായ മനു​ഷേ​ന്മാ​രു​ടെ കാ​ല​മാ​ണു്.”

അഷ്ട​മി:

“നു​ണ​കൊ​ണ്ടു് നാടു ഭരി​ച്ചോ​ന്മാ​രൊ​ക്കെ തീർ​ന്ന​പ്പോൾ പെ​രും​നു​ണ​കൊ​ണ്ടൊ​രാൾ കപ്പ​ലി​റ​ക്കാൻ പോണൂ.”

ഋദ്ധി:

“ഇനി ഓല​പ്പു​ട​വ​ന്മാ​രു​ടെ സമ​യ​മാ​ണു്. കണ്ണ​ട​ച്ചു തു​റ​ക്കു​മ്പോ​ഴേ​ക്കു നാലു കപ്പൽ​പ്പാ​ടു് കട​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ കാലം. അതാ​ണു് സെ​യിൽ​ഫി​ഷ് അൾ​ട്രാ മോ​ഡേ​ണി​സം. താ​ന്തോ​ന്നി​ത്ത​ര​ത്തി​ന്റെ വസ​ന്തം. ഓരോ ഓല​പ്പു​ട​വ​നും ഒറ്റ​യ്ക്കാ​ണു്. അങ്ങ​നെ തോ​ന്നും. പക്ഷേ​യ​തു്, ഒറ്റ​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​മാ​യി​രി​ക്കും. എഴു​പ​തു്, എൺപതു ഓല​പ്പു​ട​വ​ന്മാ​രു​ടെ കൂ​ട്ടം. ആരും നേ​താ​വ​ല്ല, അല്ലെ​ങ്കിൽ എല്ലാ​വ​രും ഊരു​മൂ​പ്പ​രാ​ണു്. ഇര​പി​ടി​യ​ന്മാർ വരും. അപ്പോൾ ഓല​പ്പു​ട​വ​ന്മാർ കൂ​ട്ട​മാ​യി മു​ന​കൂർ​പ്പി​ച്ചെ​ത്തും. ആക്ര​മ​ണ​മ​ല്ലേ, ചി​ല​പ്പോൾ ഇങ്ങോ​ട്ടും മു​റി​വേൽ​ക്കു​മാ​യി​രി​ക്കും. ചോ​ര​യൊ​ലി​ക്കു​ന്ന​വർ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ പി​ന്നി​ലാ​കും. അവരെ സ്രാ​വു​കൾ കൊ​ണ്ടു​പോ​കും. ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​വർ പി​ന്നെ​യും കു​തി​ക്കും. ചിലർ കൂ​ട്ടം മാറും. മറ്റു​ചി​ലർ വന്നു​ചേ​രും. അതൊ​ക്കെ അവ​ര​വ​രു​ടെ ഇഷ്ടം. ആരു വന്നാ​ലും പോ​യാ​ലും നിൽ​ക്കു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തിൽ നമ്മൾ സ്വ​ന്തം ലോ​ക​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​ക്കും.”

ഋദ്ധി സ്വരം കന​പ്പി​ച്ചു: “മഹാ​സാ​ഗ​ര​ത്തി​ലെ ഏറ്റ​വും വേ​ഗ​മു​ള്ള ഓല​പ്പു​ട​വ​ന്മാ​രാ​ണു് ഇനി നാം. അഴി​ച്ചു​വി​ടു​ക​യാ​ണു് നമ്മ​ളെ. ഇനി വല​ക്കാർ​ക്കാ​യി പെ​റ്റു​പെ​രു​കു​ന്ന ചാ​ക​ര​ക​ളി​ല്ല, ആർ​ക്കും പി​ടി​കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത ജീ​വി​ത​മ​ഹാ​ചാ​രു​ത​യാ​ണു്. ഓ… എന്തൊ​രു പോ​ക്കാ​യി​രി​ക്കും. മന​സ്സു പോ​കു​ന്നി​ട​ത്തെ​ല്ലാം നമ്മു​ടെ ശരീ​ര​വും പറ​ന്നെ​ത്തും. മു​ന്നിൽ മഹാ വി​സ്മ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ പെ​രും​പാ​രാ​വാ​ര​മാ​ണു്. നമ്മ​ളി​നി വേ​ട്ട​ക്കാ​ര​ല്ല, ഇര​ക​ള​ല്ല; വേ​ഗ​ത്തി​ന്റെ വി​രു​ന്നു​കാ​രാ​ണു്. അവനവൻ തു​രു​ത്തു​ക​ളിൽ നാളെ കാ​റ്റു​പി​ടി​ക്കും. നമ്മു​ടെ ലോകം കീ​ഴ്മേൽ മറി​യു​ക​യാ​ണു്. ഉണർ​ന്നെ​ഴു​നേൽ​ക്ക​യ​ല്ലോ നാം, നീ​ല​പ്പാ​യ​കൾ വി​രി​ച്ചു്.”

ആരും ഒന്നും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല.

ഏകൻ ത്ര​യ​യു​ടെ ചെ​വി​യിൽ:

“നുണയർ ഭാ​ഷ​മാ​റ്റി നമ്മ​ളെ വേ​ഷം​കെ​ട്ടി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.”

ത്രയ:

“എന്നാ​ലും നമു​ക്കൊ​രു ത്വ​ര​യു​ണ്ടാ​കു​ന്നു​ണ്ടു്.”

ഏകൻ:

“ആഗ്ര​ഹി​ക്കാ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രെ വാ​ക്ച​തു​ര​ന്മാർ​ക്കു് എവി​ടെ​യും കൊ​ണ്ടു​പോ​കാം.”

ത്രയ:

“പക്ഷേ, ഈ കരയിൽ നമ്മ​ളെ മോ​ഹി​പ്പി​ക്കാൻ ഇനി ഒന്നും ബാ​ക്കി​യി​ല്ല.”

ഏകൻ:

“പോ​യൊ​ടു​ങ്ങുക തന്നെ.”

ത്രയ:

“നി​ന്നാ​ലും ഒടു​ങ്ങും.”

പെ​രു​മഴ. ശം​ഖു​വ​ര​യൻ തു​രു​ത്തി​ലേ​ക്കു കി​ഴ​ക്കൻ കാ​റ്റു് കു​ത്തി​യ​ടി​ച്ചു കയറി. വേ​രു​കൊ​ണ്ടു നാലു ചു​മ​രു​കൾ മൂ​ടി​നി​ന്ന പേരാൽ വട്ടം മറി​ഞ്ഞു. നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ വം​ശ​വൃ​ക്ഷം വീ​ണു​കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ വഞ്ചി​ക്കോ​ട്ട​യിൽ ദ്വാ​ദ​ശി ഋദ്ധി​യോ​ടു് ഒന്നു​കൂ​ടി പറ്റി​ച്ചേർ​ന്നു. നാ​ലു​കാ​ലു​കൾ പേ​രാ​ലി​ന്റെ വേ​രു​കൾ പോലെ പി​ണ​ഞ്ഞു​ചു​റ്റി. കൈകൾ പത്തി​വി​രി​ച്ചാ​ടി. രസനകൾ അർ​മാ​ദി​ച്ചു തു​ഴ​ഞ്ഞു. കട​ന്നു​പോ​കാൻ ഇടി​യി​ലൊ​രു വി​ട​വു​കി​ട്ടാ​തെ വഴി​തെ​റ്റി​വ​ന്ന കാ​റ്റിൻ​ചീ​ളൊ​ന്നു് പി​ണ​ങ്ങി​മാ​റി​പ്പോ​യി. വന്ന ഒരു മി​ന്നൽ മഹാ​ഊർ​ജ​പ്ര​വാ​ഹ​ത്തിൽ നി​ഷ്പ്ര​ഭ​മാ​യി നി​ന്നു. അതിനെ ഇരു​ട്ടു വി​ഴു​ങ്ങി. പതി​റ്റാ​ണ്ടു​ക​ളാ​യി നീ​ര​ണി​യാ​ത്ത നൗക ഇള​കി​യാ​ടി.

ദ്വാ​ദ​ശി:

“എന്തി​നാ​ണു് ഋദ്ധി നമ്മൾ ഓല​പ്പു​ട​വ​ന്മാ​രാ​കു​ന്ന​തു്.”

ഋദ്ധി:

“ഭൂ​മി​യിൽ നട്ടെ​ല്ലു​മാ​യി പി​റ​ന്ന ആദ്യ​ജീ​വി മീ​നാ​ണു്.”

ദ്വാ​ദ​ശി:

“നട്ടെ​ല്ലി​ല്ലാ​ത്ത കടൽ​പാ​മ്പു​കൾ വന്നു് ഓല​പ്പു​ട​വ​നേ​യും വി​ഴു​ങ്ങാ​റു​ണ്ടു്.”

ഋദ്ധി:

“നട്ടെ​ല്ലു് ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ വെ​ണ്ണ​യിൽ തേ​നെ​ന്ന​പോൽ നി​ന്നിൽ ഞാൻ…”