ഇപ്പോൾ എന്റെ മു​ക​ളിൽ തട്ടു​തേ​ച്ച മേൽ​ക്കൂ​ര​യാ​ണു്.

ഒരു ചി​ല​ന്തി​വല പോലും കാ​ണാ​നി​ല്ല. സ്കൂ​ളി​ലെ വയ്പു പു​ര​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും എന്തു മി​നു​സ​മാ​ണു് മേൽ​ക്കൂ​ര​യ്ക്കു്. താഴെ തറ അതി​ലും തി​ള​ങ്ങു​ന്നു​ണ്ടാ​ക​ണം. മഠ​ത്തി​ലെ നി​ല​മൊ​ക്കെ മൊ​സെ​യ്കാ​യി​രു​ന്നു. അതിലെ കല്ലു​കൾ പൊ​ങ്ങി നി​ന്നു. മി​നു​സ​മു​ള്ള ടൈൽസ് ഇടാൻ പല​വ​ട്ടം സൂ​പ്പി​രി​യർ ജന​റ​ലി​നു് എഴു​തി​യി​ട്ടും രൂ​പ​ത​യിൽ നി​ന്നു് അനു​വാ​ദം കി​ട്ടി​യി​ല്ലെ​ന്നു് സി​സ്റ്റർ ഫി​ലോ​മിന പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഫി​ലോ​മിന സി​സ്റ്റർ എപ്പോ​ഴും കണ​ക്കു ബു​ക്കു​കൾ​ക്കു മു​ന്നി​ലാ​യി​രു​ന്നു. മത്താ​യി​യു​ടെ കടയിൽ നി​ന്നു് പൊ​റോ​ട്ട വാ​ങ്ങി​യ​തി​ന്റെ കണ​ക്കിൽ ബാ​ക്കി കി​ട്ടാ​നു​ള്ള രണ്ടു രൂപ വരെ ആ പേ​രേ​ടിൽ ഉണ്ടാ​കും. അടു​ത്ത തവണ ആ രണ്ടു രൂപ കു​റ​ച്ചു​ള്ള പണം കൊ​ടു​ത്തി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അന്ന​മ്മ​യെ വീ​ണ്ടും പറ​ഞ്ഞു​വി​ടും. സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ അതെ​ല്ലാം ചെ​റു​ചി​രി​യോ​ടെ കണ്ടു നി​ന്നു.

എന്റെ കട്ടി​ലി​നു താഴെ കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ ബഹളം കേൾ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഒരു കു​ട്ടി നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അതി​നു് എഴു​നേ​റ്റു് ഇത്തി​രി പാൽ കൊ​ടു​ക്ക​ണം. പാവം കു​ട്ടി. എനി​ക്കു് ഒരി​ക്ക​ലും കു​ട്ടി​ക​ളെ പ്ര​സ​വി​ക്ക​ണം എന്നു തോ​ന്നി​യി​ട്ടി​ല്ല. അവരെ വളർ​ത്തു​ന്ന​തും ഞാൻ സ്വ​പ്നം കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. പക്ഷേ, ഒരു കു​ട്ടി എനി​ക്കു വേ​ണ്ടി കയ്യ​ടി​ക്കു​ന്ന​തു്, ഞാൻ പായ് നൗ​ക​യിൽ ലോകം ചു​റ്റി​വ​രു​മ്പോൾ അവൾ തു​ള്ളി​ച്ചാ​ടു​ന്ന​തു്, ഓടി​വ​രു​ന്ന​തു്, എന്റെ തോ​ള​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ഒക്കെ ഞാൻ കാ​ണാ​റു​ണ്ടു്. അതു് ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യാ​ണു്. അവ​ളു​ടെ അമ്മ ഞാ​ന​ല്ല. അപ്പോൾ ഞാൻ സു​ശീ​ല​യാ​ണോ. സു​ശീ​ല​യാ​ണോ പാ​യ്ക്ക​പ്പ​ലിൽ പോ​കു​ന്ന​തു്. ഋദ്ധി​യാ​ണോ ഓടി​വ​രു​ന്ന​തു്. കു​ഞ്ഞി​ന്റ ശബ്ദം ഇപ്പോൾ കേൾ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അതു കര​ച്ചിൽ നിർ​ത്തി​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ഋദ്ധി മി​ണ്ടാ​താ​യ​ല്ലോ… ഋദ്ധി​ക്കു​ട്ടി മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ലേ… ആർ​ക്കും ഒച്ച​യി​ല്ല… വെ​ളി​ച്ച​മി​ല്ല… കൂ​രി​രു​ട്ടാ​ണു്…

സു​ശീ​ല​യു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്കു് അന്ന​മ്മ നട​ന്നു​വ​ന്നു.

“പിള്ള ഇപ്പം എത്ര​വർ​ഷ​മാ​യീ​ടീ​വ്വേ ഇങ്ങ​നെ.” സുശീല അഞ്ചു വി​ര​ലു​കൾ രണ്ടു​ത​വണ മട​ക്കി കാ​ണി​ച്ചു്, കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ അടു​ക്കി​വ​യ്ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. അന്ന​മ്മ അറി​യാ​ത്ത​തു കൊ​ണ്ടു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ല എന്നു് സു​ശീ​ല​യ്ക്കു് അറി​യാം.

“എന്റെ മീ​നു​വി​ന്റെ ഒത്തു​ക​ല്യാ​ണ​ത്തി​നു മു​ന്നാ​ണു്. പത്ത​ല്ല പതി​നൊ​ന്നാ​കാ​റാ​യി​ക്കാ​ണും.”

സുശീല ചെ​യ്യു​ന്ന ജോലി തു​ടർ​ന്നു.

“അതു് എപ്പോ​ഴും ഉറ​ക്ക​മാ​ണോ?”

സുശീല:

“ആദ്യ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ തെ​ളി​ച്ച​മി​ല്ല. ഇപ്പോ രണ്ടോ മൂ​ന്നോ മി​നി​റ്റൊ​ക്കെ​യാ​ണു് തു​റ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു്.”

അന്ന​മ്മ:

“നമ്മ​ള​ല്ലാ​തെ വേ​റാ​രും ഇതിനെ മനു​ഷ്യ​ക്കു​ഞ്ഞാ​യി​പ്പോ​ലും കാ​ണു​ന്നി​ല്ലാ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന​ല്ലോ പൊ​ന്നു മാ​താ​വേ…”

ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന​തി​നൊ​ന്നും സുശീല മറു​പ​ടി പറ​യാ​റി​ല്ല.

അന്ന​മ്മ:

“നമ്മ​ളീ പറ​യ​ണ​തൊ​ക്കെ കു​ഞ്ഞു കേൾ​ക്ക​ണു​ണ്ടാ​വ്വോ…”

സുശീല:

“വീ​ടി​നു മു​ക​ളി​ലൂ​ടെ വി​മാ​നം പോ​യി​ട്ടു​കൂ​ടി കണ്ണു തു​റ​ന്നി​ല്ല.”

അന്ന​മ്മ:

“എന്തെ​ല്ലാം എന്തോ​രം അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന പൊ​ന്നാ…”

കഴു​ത്തി​നു താ​ഴേ​ക്കു നിർ​ജീ​വ​മാ​യി കി​ട​ക്കു​ന്ന​യാ​ളെ പൊ​ന്നേ എന്നു വി​ളി​ക്കാൻ അങ്ങ​നെ എല്ലാ​വർ​ക്കും കഴി​യി​ല്ലെ​ന്നു് സുശീല ഓർ​ത്തു. സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ​യേ​ക്കാൾ വലിയ കരു​ണ​യാ​ണു് ഒരു കാ​ര്യ​വു​മി​ല്ലാ​തെ അന്ന​മ്മ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു്. എത്ര രാ​ത്രി​ക​ളി​ലാ​ണു് അന്നൊ​ക്കെ ആശു​പ​ത്രി​യിൽ കൂ​ട്ടി​രു​ന്ന​തു്. ഞങ്ങൾ​ക്കു​കൂ​ടി വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് അന്ന​മ്മ പകൽ പണി​ക്കു പോ​യ​തു്. അഗ​തി​യാ​യി രാ​ത്രി​യിൽ മഠ​ത്തിൽ​ച്ചെ​ന്നു് ആകെ​യു​ള്ള പന​മ്പി​ന്റെ​യ​റ്റം കയ്യേ​റിയ ആൾ​ക്കു ലോ​ക​ത്താ​രു നൽകും ഇതു​പോ​ലെ കരുണ.

ആരും തെ​ര​ഞ്ഞു​വ​രാ​തി​രു​ന്ന ആഴ്ച​കൾ​ക്കൊ​ടു​വിൽ സ്വ​ന്തം അമ്മ​യെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു പോകാൻ പറ​ഞ്ഞു് സി​സ്റ്റർ നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു വി​ട്ട​താ​യി​രു​ന്നു.

അമ്മ ഏറ്റെ​ടു​ക്കും എന്നു് ഉറ​പ്പാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, ഭാർ​ഗ​വൻ തെ​ര​ഞ്ഞു​വ​രു​മെ​ന്ന പേ​ടി​യി​ലാ​ണു് അങ്ങോ​ട്ടു പോ​കാ​തി​രു​ന്ന​തു്. സി​സ്റ്റ​റു​ടെ നിർ​ബ​ന്ധം കൂ​ടി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു് പു​റ​പ്പെ​ടാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ച​തു്. ചെ​ന്ന​പ്പോൾ അവിടെ മറ്റൊ​രു കു​ടും​ബം താ​മ​സി​ക്കു​ന്നു. വീടു വാ​ങ്ങി​യ​വർ​ക്കും അയൽ​ക്കാർ​ക്കും അറി​യി​ല്ല വി​റ്റ​വർ എവിടെ പോ​യെ​ന്നു്. സ്ഥലം കണ്ടു, പി​റ്റേ​ന്നു് ആധാരം എഴുതി, അന്നു തന്നെ താ​ക്കോൽ തന്നു. ഇതാ​ണു് വീ​ട്ടു​കാർ പറഞ്ഞ കച്ച​വ​ട​ക്കഥ. രാ​യ്ക്കു​രാ​മാ​നം കച്ച​വ​ടം നട​ത്തി ആന​ക്കാ​ര​നും ഭാ​ര്യ​യും നാ​ടു​വി​ട്ടെ​ന്നൊ​രു പറ​ച്ചിൽ മാ​ത്ര​മാ​യി ബാ​ക്കി​യു​ള്ള തായ് വഴി.

സ്ഥലം വി​റ്റു് കാശു വാ​ങ്ങി ഭാർ​ഗ​വൻ രണ്ടു​പേ​രേ​യും തീർ​ത്തു കാ​ണി​ല്ലേ എന്ന ബി​നോ​യി​യു​ടെ ചോ​ദ്യം ഉള്ളിൽ ഒരു ഇള​ക്ക​വും ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ല്ല. ആ ചോ​ദ്യ​മു​ണ്ടാ​ക്കാൻ പൊ​ലീ​സിൽ ചേ​രേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല​ല്ലോ. സ്വ​ന്തം മകളെ അങ്ങ​നെ ചെ​യ്തൊ​രാൾ ലോ​ക​ത്തു് വേ​റെ​ന്തൊ​ക്കെ ചെ​യ്തു​കൂ​ടാ.

ഭാർ​ഗ​വ​നു് ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ആദ്യ​മാ​യി മകൾ​ക്കൊ​പ്പം കി​ട്ടിയ ദി​വ​സ​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്.

പശു​ക്കു​ട്ടി അമ​റാ​നും നി​ല​ത്തു ചവി​ട്ടാ​നും തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു് രണ്ടു ദി​വ​സ​മാ​യി​രു​ന്നു. കഴു​ത്തു് വലി​ച്ചു് മേ​ലോ​ട്ടു​ള്ള നിൽ​പും പിൻ​ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നു​ള്ള നീ​രു​പോ​ക്കും കണ്ടു് അമ്മി​ണി​യാ​ണു് പാ​പ്പു​വി​ന്റെ കാ​ള​യു​ടെ അടു​ത്തു പോകാം എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു്. എല്ലാ​വ​രും കു​ത്തി​വ​യ്പ്പി​ലേ​ക്കു മാ​റി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. മൃ​ഗാ​ശു​പ​ത്രി​യിൽ നി​ന്നു് ഡോ​ക്ടർ അല്ലെ​ങ്കിൽ കമ്പൗ​ണ്ടർ വരും. കു​ത്തി​വ​ച്ചു പോകും. ഒരു പശു​ക്കു​ട്ടി​യെ ആറ്റു​നോ​റ്റു കി​ട്ടി​യ​താ​ണു്. ഭാർ​ഗ​വൻ എവിടെ നി​ന്നോ മോ​ഷ്ടി​ച്ച​താ​ണോ​ന്നും സം​ശ​യ​മു​ണ്ടു്. ഡോ​ക്ട​റെ വി​ളി​ച്ചു് അതിനെ കാ​ണി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് നല്ല​തു് എന്നു് സു​ശീ​ല​യ്ക്കു തോ​ന്നി. മൃ​ഗ​ഡോ​ക്ടർ​മാർ​ക്കു് നാ​ട്ടി​ലെ ഏതു പശു​വി​നെ​യും കണ്ടാൽ തി​രി​ച്ച​റി​യാം.

സാ​ധാ​രണ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ ഇക്കാ​ര്യ​ത്തി​നു പോ​കാ​റു​ള്ള​ത​ല്ല. ഭാർ​ഗ​വൻ ഏതാ​യാ​ലും പശു​ക്കു​ട്ടി​യെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കി​ല്ല. അന്നാ​ട്ടി​ലെ വലിയ തറ​വാ​ട്ടു​കാ​ര​നാ​ണു്. പശു​വി​നെ തടു​പ്പി​ക്കാൻ പാ​പ്പു​വി​ന്റെ പറ​മ്പിൽ​ക്ക​യ​റു​ന്ന​തു് കു​റ​ച്ചി​ലാ​ണു്. അടി​പി​ടി​ക്കേ​സിൽ എത്ര ജയലിൽ കി​ട​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. അതി​ലും താ​ഴെ​യു​ള്ള സ്ഥാ​ന​മാ​ണു് ഭാർ​ഗ​വൻ പാ​പ്പു​വി​ന്റെ പു​ഴ​യെ​റു​മ്പി​നും വി​ത്തു​കാ​ള​യ്ക്കും കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

ഭാഗം വച്ച​പ്പോൾ കി​ട്ടിയ സ്ഥ​ല​മെ​ല്ലാം മു​റി​ച്ചു വി​റ്റു. അപ്പു​റ​വും ഇപ്പു​റ​വും കോളനി പോ​ലാ​യി. ചി​ല​തു് കടം കൊ​ടു​ത്ത​വർ എഴുതി വാ​ങ്ങി​യ​താ​ണെ​ങ്കിൽ മറ്റു ചി​ല​തു് ജാ​മ്യ​ത്തി​ലി​റ​ക്കാൻ വക്കീ​ല​ന്മാർ നേ​ടി​യെ​ടു​ത്ത​താ​ണു്. വീതം കി​ട്ടിയ ചാവടി വീ​ണു​പോ​യ​പ്പോൾ പല​ക​യ​ടി​ച്ചു പണി​തെ​ടു​ത്ത ചാ​യ്പ്പു​പു​ര​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഏഴു സെ​ന്റ് മാ​ത്ര​മാ​ണു് പതി​നൊ​ന്നു് ഏക്ക​റു​കാ​ര​ന്റെ നീ​ക്കി​ബാ​ക്കി. സർവ തര​വ​ഴി​ത്ത​ര​വും കാ​ണി​ക്കു​മെ​ങ്കി​ലും ജാതി വി​ട്ടൊ​രു കളി ഭാർ​ഗ​വ​നി​ല്ല.

അമ്മി​ണി ഒരി​ക്കൽ പറ​യു​ക​യും ചെ​യ്തു: “പത്മൻ​നാ​യ​രു​ടെ മോൻ തന്നെ ഇങ്ങ​നാ​യ​തു നന്നാ​യി. അതു​കൊ​ണ്ടു തല്ലു​കേ​സ് പാർ​ട്ടി​ക​ളൊ​ക്കെ മറ്റ​വ​ന്മാ​രാ​ണു് എന്നു പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന കര​യോ​ഗ​ക്കാ​രു് വാ തു​റ​ക്കാൻ പാ​ടു​പെ​ടു​ന്നു.”

അന്നു രാ​വി​ലെ​യും തീ​രു​മാ​നം അമ്മി​ണി​യു​ടേ​താ​യി​രു​ന്നു. ആണു​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്ക​ണ്ട, പശു​ക്കു​ട്ടി​യെ നമു​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് ഇട്ടി​രു​ന്ന നീളൻ ഉടു​പ്പി​നു മേൽ ഒരു തോർ​ത്തു​മി​ട്ടു വന്നു. അമ്മി​ണി​ക്കു് ഏതു് ആണി​ട​ത്തി​ലും കയ​റാ​നൊ​രു ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടു്. വെയിൽ മൂ​ക്കും മു​മ്പാ​ണെ​ങ്കിൽ തടു​പ്പി​ക്കാൻ പറ്റിയ സമ​യ​വു​മാ​ണു്. പോ​രു​മ്പോൾ കൂടി നോ​ക്കി​യ​താ​ണു്. ഭാർ​ഗ​വ​നും മോളും നല്ല ഉറ​ക്കം.

ചെ​ന്നു​ക​യ​റു​മ്പോൾ പശു​വി​നെ കണ്ടു കാള മു​ര​ളാൻ തു​ട​ങ്ങി. ആ മു​രൾ​ച്ച കേ​ട്ടു പാ​പ്പു വന്നു. ഞങ്ങ​ളെ കണ്ട​തോ​ടെ വലിയ ഉത്സാ​ഹ​മാ​യ​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി. പശു​ക്കു​ട്ടി​യെ പാ​പ്പു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ച തെ​ങ്ങിൽ​ക്കെ​ട്ടി. പാ​പ്പു ഒറ്റ​യ്ക്കാ​ണു താമസം. കാളയെ പെ​രി​യ​പാ​പ്പു എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന കു​ട്ടി​കൾ പാ​പ്പു​വി​നെ കാ​ള​പ്പാ​പ്പു എന്നാ​ണു് വി​ളി​ക്കുക.

കൊ​ണ്ടു​പോയ കന്നി​നേ​ക്കാൾ മൂ​ന്നി​ര​ട്ടി വലി​പ്പ​മു​ള്ള പടു​കൂ​റ്റ​നാ​ണു് പെ​രി​യ​പാ​പ്പു എന്നു് അഴി​ച്ചു​വി​ട്ട​പ്പോ​ഴാ​ണു് സു​ശീ​ല​യ്ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. പെ​രി​യ​പാ​പ്പു നേരേ തെ​ങ്ങി​നു താ​ഴേ​യ്ക്കു് നട​ന്നു പശു​ക്കു​ട്ടി​ക്കു ചു​റ്റും മണ​പ്പി​ച്ചു നട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഋദ്ധി​യു​ടെ മണി​ക്കു​ട്ടി നാ​വു​കൊ​ണ്ടു് തലയിൽ നക്കി കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. തലയിൽ നി​ന്നു് ഓരോ പേ​നി​നെ​യും അമ്പി​ളി വാ​രി​ക്കോ​ലിൽ വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് ഇടതു തള്ള​വി​ര​ലി​ന്റെ നഖ​ത്തിൽ വച്ചു് വലതു തള്ള​വി​രൽ​കൊ​ണ്ടു് ഞെ​ക്കി​പ്പൊ​ട്ടി​ക്കു​മ്പോൾ ഓരോ കു​ളി​രു കേറി വരു​മാ​യി​രു​ന്നു സു​ശീ​ല​യ്ക്കു്. പശു​ക്കു​ട്ടി ഓരോ ചെ​ള്ളി​നേ​യും നക്കി​യെ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ കാ​ള​യ്ക്കും ഉണ്ടാ​ക​ണം ചെറു മൂർ​ച്ഛ​കൾ. അതു് നാ​വു​കൊ​ണ്ടു് ഒന്നു​ഴി​ഞ്ഞ സ്ഥലം തന്നെ വീ​ണ്ടും താ​ഴ്ത്തി കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. യു​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി അറി​യു​ന്ന​വ​രെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണ​വർ. ചേർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ക​യും പര​സ്പ​രം ഉരു​മ്മു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​മ്പോൾ അമ്മി​ണി​യെ കാ​ണാ​നി​ല്ല. പെ​ട്ടെ​ന്നു് പാ​പ്പു​വി​ന്റെ വാതിൽ അട​യു​ന്ന ശബ്ദം. ഞെ​ട്ടി നോ​ക്കു​മ്പോൾ അമ്മി​ണി വാതിൽ തു​റ​ന്നു് തല മാ​ത്രം പു​റ​ത്തി​ട്ടു് കണ്ണു​കൊ​ണ്ടു് ഇപ്പോൾ വരാ​മെ​ന്നോ മറ്റോ​പോ​ലെ തോ​ന്നിയ ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു. വാതിൽ അട​ഞ്ഞു.

പശു​ക്കു​ട്ടി പെ​രി​യ​പാ​പ്പു​വി​നെ താ​ങ്ങു​മോ എന്നാ​യി​രു​ന്നു പേടി. അത്ഭു​തം തോ​ന്നി. അവിടെ നി​ന്നു് വലിയ സീൽ​ക്കാ​ര​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ഉയർ​ന്നി​ല്ല. അപ്പു​റ​ത്തു് പാ​ട​മാ​ണു്. അവിടെ വെ​ട്ടിയ വര​മ്പി​ലൂ​ടെ കൈ​ത്തോ​ടു് പാ​ട​ത്തേ​ക്കു സ്വ​ച്ഛ​ന്ദം പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നാ​ണു് വീ​ട്ടി​നു​ള്ളിൽ നി​ന്നു പാ​പ്പു​വി​ന്റെ ശബ്ദം ഉയർ​ന്ന​തു്. പെ​രി​യ​പാ​പ്പു​വി​ന്റെ ചെറിയ മു​രൾ​ച്ച​ക​ളേ​ക്കാൾ അതു് പൊ​ങ്ങി. അതു കാളയെ പൂ​ട്ടു​ന്ന കല​പ്പ​ക്കാ​ര​ന്റെ ശബ്ദ​മാ​യി തോ​ന്നി സു​ശീ​ല​യ്ക്കു്. പാ​പ്പു​വി​ന്റെ ഓരോ അലർ​ച്ച​യ്ക്കും പി​ന്നാ​ലെ അമ്മി​ണി വേ​ദ​ന​കൊ​ള്ളും​പോ​ലെ ഒരു ഒച്ച​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​താ​യും തോ​ന്നി. സു​ശീ​ല​യ്ക്കു മൃ​ദു​വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ഉണർ​ന്നി​ല്ല. അറ​പ്പും പേ​ടി​യു​മാ​ണു് തോ​ന്നി​യ​തു്.

കു​റ​ച്ചു​നേ​രം ആ പറ​മ്പി​ലെ കൂ​റ്റൻ ആഞ്ഞി​ലി​യു​ടെ തല​പ്പ​ത്തു നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. അഞ്ഞി​ലി​ക്കാ​വിള പഴു​ത്തു തൂ​ങ്ങി നിൽ​ക്കു​ന്നു. പത്താൾ പൊ​ക്ക​ത്തി​ലെ​ങ്കി​ലും ശി​ഖ​ര​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​ത്ത താ​യ്ത്ത​ടി​യി​ലൂ​ടെ കയ​റി​യാ​ലെ പറി​ച്ചെ​ടു​ക്കാൻ കഴിയൂ. മു​ക​ളിൽ കുട ചൂ​ടി​യ​തു​പോ​ലെ ഇല​ക​ളും വി​ള​ക​ളും. ഉണ്ണി സ്കൂ​ളി​ലെ ആഞ്ഞി​ലി​യിൽ ഓടി​ക്ക​യ​റി പറി​ക്കു​ന്ന വിള പല കൈ​മ​റി​ഞ്ഞു് എനി​ക്കെ​ത്തി​ക്കാൻ എത്ര പാ​ടു​പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നി​ട്ടും ഒരി​ക്കൽ പോലും നേ​രി​ട്ടു വന്നു് തന്നി​ട്ടി​ല്ല. ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​മി​ല്ല. ഉണ്ണി എത്തി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇട​തു​ക​യ്യിൽ ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു് തൊ​ണ്ടു പൊ​ളി​ച്ചു് മഞ്ഞ​നി​റ​മായ വിള വല​തു​കൈ​കൊ​ണ്ടു് അടർ​ത്തി​യെ​ടു​ത്തു വാ​യി​ലി​ട്ടു നു​ണ​ഞ്ഞു പാ​ളി​നോ​ക്കും. ഉണ്ണി അപ്പോ​ഴും ഇട​ങ്ക​ണ്ണി​ട്ടു നോ​ക്കി നിൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​കും. ഉണ്ണി​ക്കെ​ന്താ എന്നോ​ടു് മി​ണ്ടി​യാ​ല് എന്നു് ഒറ്റ​യ്ക്കു കി​ട്ടി​യാൽ ചോ​ദി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഉണ്ണി​യെ ഒരി​ക്ക​ലും ഒറ്റ​യ്ക്കു കി​ട്ടി​യി​ല്ല. എനി​ക്കു​റ​പ്പാ​യി​രു​ന്നു, ഉണ്ണി എന്നെ ഒറ്റ​യ്ക്കു കി​ട്ടി​യാ​ലും അതു​ത​ന്നെ ചോ​ദി​ക്കു​മെ​ന്നു്. നി​ന​ക്കെ​ന്താ​ണു ഷീലേ എന്നോ​ടൊ​ന്നു മി​ണ്ടി​യാ​ലെ​ന്നു്. ഷീല എന്റെ ഇര​ട്ട​പ്പേ​രാ​യി​രു​ന്നു. സു​ശീ​ല​യെ ഷീ​ല​യാ​ക്കി​യ​ത​ല്ല. എനി​ക്കു നടി ഷീ​ല​യെ​പ്പോ​ലെ വലിയ കണ്ണു​കൾ ഉണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു വി​ളി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യ​താ​ണു്. കണ്ണു​കൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ല കയ്യ​ക്ഷ​ര​വും പ്ര​ശ​സ്ത​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ കയ്യ​ക്ഷ​ര​ത്തിൽ ഉണ്ണി​ക്കു് കുറെ കത്തു​കൾ എഴു​ത​ണ​മെ​ന്നു് ഓർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. കത്തു​കൾ എല്ലാം തു​ട​ങ്ങി​യ​തു് മാ​സ്റ്റർ കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി എന്നാ​യി​രു​ന്നു. ഉണ്ണി​യെ കു​ന്ന​ത്ത​മ്മ ഉറ​ക്കെ​യും ഞാൻ കൽ​പ്പ​നാ കത്തു​ക​ളി​ലും വി​ളി​ച്ചി​രു​ന്ന പേ​രാ​ണു് കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി. കത്തു​ക​ളെ​ല്ലാം ഞാൻ ബേബി സുശീല, ഒപ്പു് എന്നെ​ഴു​തി അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ചു. എന്റെ ബേബി സു​ശീ​ല​യ്ക്കു് എന്നെ​ഴു​തി ഉണ്ണി അയ​യ്ക്കാ​നി​ട​യു​ള്ള കത്തു​കൾ ഓരോ ദി​വ​സ​വും സ്വ​പ്ന​ത്ത​പാ​ലിൽ വന്നു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അതി​പ്പോ​ഴും വരാ​റു​ണ്ടു്. ഭാർ​ഗ​വ​ന്റെ കയ​റ്റി​റ​ക്കം കഴി​ഞ്ഞു് ഉറ​ക്കം വരാ​നാ​യി കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ കത്തു​കൾ വന്നു​കൊ​ണ്ടേ​യി​രി​ക്കും.

ആഞ്ഞി​ലി​യിൽ നി​ന്നു് ചി​ന്ത​യി​റ​ങ്ങി വന്നു മു​ന്നി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി. അവിടെ പശു​ക്കു​ട്ടി കി​ട​ക്കു​ന്നു. അതിനെ നക്കി​യു​ഴി​ഞ്ഞു് പെ​രി​യ​പാ​പ്പു അടു​ത്തു നിൽ​ക്കു​ന്നു. എല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു കി​ട്ടു​ന്ന ഈ തലോ​ട​ലാ​ണു് ലോ​ക​ത്തു് ഏറ്റ​വും വലു​തെ​ന്നു് അപ്പോൾ സു​ശീ​ല​യ്ക്കു തോ​ന്നി. ആദ്യ​ത്തെ അറ​പ്പൊ​ന്നും ഒരി​ക്ക​ലും മാ​റി​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും എല്ലാം കഴി​യു​മ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും അയാൾ ഒന്നു് കരു​ണ​യോ​ടെ നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്നു് അടു​ത്ത​കാ​ല​ത്തൊ​ക്കെ തോ​ന്നാ​തി​രു​ന്നി​ല്ല. അയാൾ​ക്കു് അതി​നൊ​ന്നും ആവ​തി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. കള്ളും വാ​റ്റും മാ​റി​മാ​റി​ക്കു​ടി​ച്ചു് പാതി ബോ​ധ​ത്തിൽ വരു​ന്ന​യാൾ മു​ഴു​വൻ ബോ​ധ​വും കള​യാ​നു​ള്ള അനു​ഷ്ഠാ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നും കട്ടി​ലിൽ നട​ത്തി​യി​രു​ന്ന​തു്.

നിൽ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന കാ​ള​യും പതു​ക്കെ കാ​ലു​കൾ മട​ക്കി അടു​ത്തു കി​ട​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും തെ​ങ്ങിൻ​ചു​വ​ട്ടിൽ കി​ട​ന്ന വയ്ക്കോൽ ഓരോ കടി​യെ​ടു​ത്തു് വി​ഴു​ങ്ങി. പി​ന്നെ സുഖം അയ​വെ​ട്ടി. അപ്പോ​ഴും അക​ത്തു​നി​ന്നു​ള്ള ശബ്ദ​ങ്ങൾ തീർ​ന്നി​ല്ല. അൽ​പ​സ​മ​യം കഴി​ഞ്ഞ​തോ​ടെ ചില കാ​ക്ക​ക​ളു​ടെ കര​ച്ചി​ലും ഒരു മരം​കൊ​ത്തി ആഞ്ഞി​ലി​യിൽ കൊ​ത്തു​ന്ന താ​ള​വും മാ​ത്ര​മാ​യി. അവർ ഉടൻ വരു​മാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് സു​ശീ​ല​യ്ക്കു തോ​ന്നി. പൊ​ടു​ന്ന​നെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു് ഇറ​ങ്ങി​വ​ന്ന അമ്മി​ണി ഒന്നും പറ​യാ​തെ മുൻപേ നട​ന്നു. സുശീല അന്തി​ച്ചു നി​ന്നു. പോയ അമ്മി​ണി വട്ടം​തി​രി​ഞ്ഞു് അതി​ലേ​റെ വേഗം തി​രി​കെ വന്നു. സു​ശീ​ല​യെ എന്തിൽ നി​ന്നോ രക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ വട്ടം​പി​ടി​ച്ചു ചേർ​ന്നു നി​ന്നു. പാ​പ്പു ഇരു​മ്പൻ പു​ളി​യി​ട്ടു വേ​വി​ച്ച ചി​രി​യു​മാ​യി കാളയെ തൊ​ഴു​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി.

സുശീല പശു​ക്കു​ട്ടി​യു​മാ​യി നട​ന്നു. അമ്മി​ണി​യു​ടെ കൺ​കോ​ണി​ലെ രണ്ടു തു​ള്ളി സുശീല കണ്ടി​രു​ന്നു. നട​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ടെ അമ്മി​ണി ചു​രു​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ച കൈ വി​ടർ​ത്തി. അതിൽ അൻപതു രൂപ.

“ഇതു തരാൻ അയാൾ കാ​ള​യാ​യി, ഞാൻ പശു​വും.” അമ്മി​ണി​യു​ടെ നീ​ള​നു​ടു​പ്പി​ന്റെ പി​ന്നിൽ പറ്റി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു ചോര മാ​ത്ര​മ​ല്ലെ​ന്നു് സുശീല കണ്ടു.

അമ്മി​ണി പി​റു​പി​റു​ത്തു: “കാള പോലും അതിനു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള സ്ഥ​ല​ത്തു​കൂ​ടി​യേ കയറൂ.”

അന്നു് പശു​ക്കു​ട്ടി​യെ തൂണിൽ കെ​ട്ടി അടു​ക്ക​ള​യിൽ എത്തു​മ്പോ​ഴാ​ണു് ഋദ്ധി കഞ്ഞി​കു​ടി​ക്കാൻ പതി​വി​ലു​മേ​റെ വൈകി വന്ന​തു്. പു​ല്ലു​വെ​ട്ടാൻ പോ​കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അമ്മി​ണി​യു​ടെ അടു​ത്തു നിർ​ത്തി​പ്പോ​വു​ക​യാ​ണു് പതി​വു്. ഒരി​ക്ക​ലും ഭാർ​ഗ​വ​ന്റെ അടു​ത്തു് അവൾ തനി​ച്ചു കി​ട​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. ഇനി കി​ട​ന്നാൽ കു​ഴ​പ്പ​മാ​കു​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​മി​ല്ല. പക്ഷേ, അന്നു് അതു സം​ഭ​വി​ച്ചു.

ഋദ്ധി കൺ​തു​റ​ന്നു.

പുതിയ മേൽ​ക്കൂര. ആദ്യം കാ​ണു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഒരു നി​മി​ഷം തോ​ന്നി. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഓർമ്മ വന്നു. ഇതു് എത്ര​യോ കണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു്.

പത്തു​വർ​ഷ​ത്തി​നി​ടെ ഓർ​മ​യിൽ വരാ​ത്ത​തൊ​ക്കെ ഋദ്ധി അതോടെ കാണാൻ തു​ട​ങ്ങി. ജീസസ് മേരി എന്ന ഇതേ സ്കൂ​ളിൽ ഒന്നു മുതൽ പന്ത്ര​ണ്ടു വരെ പഠി​ച്ച​തു്. പതി​നാ​ലു വർഷം തണലായ മഠ​ത്തേ​ക്കാൾ, സ്വ​ന്തം ചോ​ര​യാ​യി ഏറ്റെ​ടു​ത്ത സി​സ്റ്റർ സന്ധ്യ​യേ​ക്കാൾ, ഇനി എനി​ക്കു​മേൽ അയാൾ കയ​റാ​തി​രി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി മാ​ത്രം ഇറ​ങ്ങി​യോ​ടി​പ്പോ​ന്ന സു​ശീ​ല​യേ​ക്കാൾ ആഴ​ത്തിൽ തൊ​ടു​ന്ന പല​തു​മു​ണ്ടു് ഇവിടെ എന്നു തോ​ന്നി​ത്തു​ട​ങ്ങി.

മു​ടി​കൾ കൊ​ഴി​ഞ്ഞി​ല്ലാ​തായ തലയിൽ ശ്മ​ശ്രു​ക്കൾ കി​ളിർ​ത്തു​വ​രു​ന്ന​താ​യി ഋദ്ധി​ക്കു തോ​ന്നി. അവ ഇപ്പോൾ എഴു​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​കും. കഴു​ത്തി​നു താഴെ ഒന്നും അറി​യാൻ ശേ​ഷി​യി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രു​ടെ ഇന്ദ്രി​യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം തല​ച്ചോ​റിൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. തൊ​ടാ​തെ തന്നെ തൊ​ടു​ക​യും കേൾ​ക്കാ​തെ തന്നെ കേൾ​ക്കു​ക​യും പാ​ടാ​തെ തന്നെ പാ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടു്. അതൊരു മഹാ​സി​ദ്ധി​യാ​ണു്. തല​ച്ചോ​റു​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്രം രുചി, നിറം, താളം, ശ്രു​തി, സ്പർ​ശം, പി​ന്നെ രതി​യും അറി​യു​ന്ന മാ​ന്ത്രി​കത. അല്ലെ​ങ്കി​ലും ഋതു മാ​റു​ന്ന​തു് തല​ച്ചോ​റി​ലാ​ണ​ല്ലോ?

അഷ്ട​മൻ പാടി:

ഋതു​ക്ക​ളി​ലെ വസ​ന്തം കടൽ ഒളി​പ്പി​ച്ചു​വ​യ്ക്കും. പൂ​വി​ടു​ന്ന​തു് മൂ​ന്നും നാലും കി​ലോ​മീ​റ്റ​റു​കൾ താഴെ കു​റ്റാ​ക്കൂ​രി​രു​ട്ടി​ലാ​കും.”

ഋദ്ധി ‘ഹോയ്… ഹോയ്’ എന്നു് അലറി. കാ​റ്റു​പി​ടി​ച്ചു് തിരകൾ കട​ന്നു കു​തി​ക്കു​ക​യാ​ണു പായ് വഞ്ചി.

ആ പാ​ടി​യ​തു് അഷ്ട​മ​നോ? അതോ സു​ശീ​ല​യു​ടെ മു​ത്ത​ച്ഛ​നോ? സു​ന്ദ​ര​കാ​ണ്ഡം ആശാൻ​ക​ള​രി​യിൽ നി​ന്നോ? അതോ നടു​ക്ക​ട​ലിൽ നി​ന്നോ? അതു കേ​ട്ട​തു സു​ശീ​ല​യോ, ഋദ്ധി​യോ?

അതു ത്ര​യ​യ​ല്ല.

ഇതു​വ​രെ ത്ര​യ​യെ​ന്നു വി​ളി​ച്ച​തെ​ല്ലാം നന്ദി​നി​യെ​യാ​ണു്. അതു നന്ദി​നി​യാ​ണു്. മുഖം നന്ദി​നി​യു​ടേ​തു തന്നെ​യാ​ണു്. അവ​ളെ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ത്ര​യ​യാ​യ​തു്? നന്ദി​നി എട്ടാം ക്ലാ​സ്സി​ലാ​ണു് ജീസസ് മേ​രി​യി​ലേ​ക്കു വന്ന​തു്. അതു​വ​രെ കു​ട്ട​നാ​ട്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അവിടെ തന്നെ ആറു സ്കൂൾ കഴി​ഞ്ഞാ​ണു് ജീസസ് മേ​രി​യി​ലേ​ക്കു വരു​ന്ന​തു്. ഞങ്ങൾ​ക്കാർ​ക്കും ഇല്ലാ​ത്ത ഒന്നു് നന്ദി​നി​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. നിറം. ചന്ദ​നം തൊ​ട്ടാൽ തി​രി​ച്ച​റി​യാ​ത്ത​ത്ര വെണ്മ. ആദ്യ ദി​വ​സ​മൊ​ക്കെ മദാ​മ്മ​ക്കു​ട്ടി എന്നാ​ണു് ഞങ്ങൾ പര​സ്പ​രം പറ​ഞ്ഞ​തു്. നന്ദി​നി ഒട്ടും അടു​ക്കു​ന്ന പ്ര​കൃ​ത​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ആദ്യ ബെൽ അടി​ക്കു​മ്പോൾ കയ​റി​വ​രും. ഒരു മണി​ക്കു് ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​കും. രണ്ടു​മ​ണി​ക്കു് പി​ന്നെ​യും വരും. നാ​ലു​മ​ണി​ക്കു് സ്കൂൾ വി​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ജാ​ഥ​യിൽ ഏറ്റ​വും മു​ന്നിൽ അവ​ളാ​യി​രി​ക്കും. രാ​വി​ലെ എട്ട​ര​യ്ക്കു തന്നെ സ്കൂ​ളിൽ വന്നു് ഉച്ച​യ്ക്കു് പര​സ്പ​രം കയ്യി​ട്ടു​വാ​രി കഴി​ച്ചു് നടന്ന ഞങ്ങൾ​ക്കൊ​ക്കെ പര​സ്പ​രം എല്ലാം അറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ആദ്യ ഋതു വന്ന​തു​പോ​ലു​ള്ള എല്ലാം.

നന്ദി​നി പഠി​ത്ത​ത്തി​ലും അത്ര മു​ന്നി​ലാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എഴു​നേൽ​പ്പി​ച്ചു നിർ​ത്തി വഴ​ക്കു കേൾ​ക്കാൻ മാ​ത്രം മോ​ശ​വു​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു മി​ക​വി​ന്റെ പേ​രി​ലോ പി​ഴ​വി​ന്റെ പേ​രി​ലോ ഒരി​ക്കൽ പോലും എഴു​നേ​റ്റു നി​ന്നി​ല്ല. നന്ദി​നി​ക്കു് ശബ്ദ​മു​ണ്ടോ എന്നു​പോ​ലും ഞങ്ങൾ​ക്കു രണ്ടു മൂ​ന്നാ​ഴ്ച​യാ​യ​പ്പോൾ സം​ശ​യ​മാ​യി.

അമ്മ​യെ കാ​യ​ലിൽ നി​ന്നു ഞണ്ടി​റു​ക്കിയ ദി​വ​സ​മാ​ണു്.

ആശു​പ​ത്രി​യിൽ പോയി മരു​ന്നൊ​ക്കെ വച്ചു് മഠ​ത്തി​ലെ​ത്തി​ച്ചു. അപ്പോ​ഴാ​ണു് സി​സ്റ്റർ പറ​ഞ്ഞ​തു് പത്താ​കു​ന്ന​ല്ലേ​യു​ള്ളൂ, സ്കൂ​ളിൽ പൊ​യ്ക്കൂ​ടേ എന്നു്. അമ്മ​യും അതു​ത​ന്നെ പറ​ഞ്ഞു. അതോടെ സൈ​ക്കിൾ എടു​ത്തു് മഠ​ത്തിൽ നി​ന്നു് നല്ല വേ​ഗ​ത്തിൽ ഇറ​ങ്ങു​മ്പോൾ മു​ന്നി​ലൂ​ടെ നന്ദി​നി. അടു​ത്തു ചെ​ന്നു് ബ്രേ​ക്ക് പി​ടി​ച്ചു.

“കേറടീ…” എന്നു പറ​ഞ്ഞ​തേ​യു​ള്ളു: ഒരു മടി​യു​മി​ല്ലാ​തെ അവൾ കാ​രി​യ​റി​ലേ​ക്കു് ഒറ്റ​ക്ക​യ​റ്റം. അപ്ര​തീ​ക്ഷിത കയ​റ്റ​ത്തിൽ സൈ​ക്കിൾ ഒന്നു പാ​ളി​യെ​ങ്കി​ലും എനി​ക്കു ചി​രി​യ​ട​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടു് അതി​ലും ഉറ​ക്കെ പി​ന്നി​ലി​രു​ന്നു് അവളും ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്തൊ​രു ജാ​ട​യാ​യി​രു​ന്ന​ടീ ഇതി​വ​രെ എന്നു ഞാൻ.

എല്ലാ​രേ​യും ഒന്നു പരീ​ക്ഷി​ച്ച​ത​ല്ലേ​യെ​ന്നു് അവൾ.

നി​ന​ക്കെ​ന്താ​ടീ നേ​ര​ത്തേ സ്കൂ​ളിൽ വന്നാ​ലെ​ന്നു് ഞാൻ.

കു​ഞ്ഞി​നെ കു​ളി​പ്പി​ച്ചു് കൺമഷി എഴു​തി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അവൾ.

നീ​യെ​ന്താ​ടി ഇതി​നി​ടെ പേറും കഴി​ഞ്ഞോ എന്നു ഞാൻ.

അമ്മ പെ​റ്റു കയ്യിൽ തന്ന​താ​ടീ എന്നു് അവൾ.

അമ്മ പെ​റ്റ​തി​നു നീ​യെ​ന്തി​നാ​ടീ കു​ഞ്ഞി​നെ കു​ളി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് ഞാൻ.

ഇരു​പ​ത്തി​യെ​ട്ടു് ആകു​ന്നേ​യു​ള്ളു എന്നു് അവൾ.

കു​ളി​പ്പി​ക്കാൻ ആളെ​ക്കി​ട്ടി​ല്ലേ​യെ​ന്നു് ഞാൻ.

ഞാ​നു​ള്ള​പ്പോൾ വയ​റ്റാ​ട്ടി വേറെ എന്തി​നെ​ന്നു് അവൾ.

അപ്പം നമ്മൾ സെ​റ്റാ​യ​ല്ലോ​ടീ എന്നു ഞാൻ.

എന്നാൽ അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ എന്നു് അവൾ.

സൈ​ക്കി​ളിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി കൈകൾ കൂ​ട്ടി​യ​ടി​ച്ചു് ഞങ്ങൾ ക്ളാ​സ്സി​ലേ​ക്കു കയറി. ആദ്യ ബെ​ല്ലി​നു് രണ്ടോ മൂ​ന്നോ മി​നി​റ്റു കൂ​ടി​യു​ണ്ടു്. ഞങ്ങൾ ചി​ര​പ​രി​ചി​ത​രെ​പ്പോ​ലെ തോ​ളി​ടി​ച്ചു വരു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് ക്ളാ​സ് നി​ശ​ബ്ദ​മാ​യി. എന്നെ പി​ന്നെ​യും ഞെ​ട്ടി​ച്ചു നന്ദി​നി മു​ര​ട​ന​ക്കി.

“എന്തോ​ന്നെ​ടേ ശശ്മാന മൂകത… പാടടേ എല്ലാ​രും…”

ഞാൻ പാ​ടി​ക്കൊ​ടു​ത്തു.

“ഡ്യൂ​രോ​ബോം ജോഗി ഓം​നേ​വു ഗോ​ദ്യാ​ഗാ ഉനേൻ സോരി…” [2]

ആ ദക്ഷി​ണ​കൊ​റി​യൻ താ​രാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് ഓമ​ന​ത്തി​ങ്കൾ കി​ടാ​വോ… [3] ഈണ​വു​മാ​യി ക്ളാ​സ് മു​ഴു​വൻ എഴു​നേ​റ്റു. നന്ദി​നി നിർ​ത്താ​തെ ചിരി തു​ട​ങ്ങി. ചി​രി​പൊ​ട്ടിയ എനി​ക്കും ബാ​ക്കി പാടാൻ വയ്യ. ആൺപെൺ പട​യോ​ടു് ഞാനാ രഹ​സ്യം വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി.

“നന്ദി​നി​യെ ആരും ശല്യം ചെ​യ്യ​രു​തു്. അവൾ​ക്കു് പന്ത്ര​ണ്ടു വയ​സ്സാ​യ​പ്പോൾ അവ​ളു​ടെ അച്ഛ​നും അമ്മ​യും ഒന്നു സ്നേ​ഹി​ച്ചു. അവൾ​ക്കു പതി​മൂ​ന്നു വയ​സ്സാ​യ​പ്പോൾ ഒരു കൊ​ച്ചി​നെ പ്ര​സ​വി​ച്ചു് അമ്മ കയ്യിൽ വച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. അവൾ അതിനെ കു​ളി​പ്പി​ച്ചു്, കൺ​മ​ഷീം എഴു​തി​ച്ചു്, പൊ​ട്ടും തൊ​ടീ​ച്ചേ ക്ളാ​സിൽ വരൂ. പി​ന്നെ അമ്മ​യ്ക്കു പാ​ണ​ലി​ട്ടു തി​ള​പ്പി​ച്ച വെ​ള്ള​മു​ണ്ടാ​ക്കി മേ​ത്തൊ​ഴി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്ക​ണം. പൊ​ന്നു​മോൾ​ക്കു് ഒത്തി​രി പണി​യു​ള്ള​താ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു്…”

എല്ലാ​വ​രും ഒന്നി​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു: “അതു​കൊ​ണ്ടു്?”

“അതു​കൊ​ണ്ടു്… നാളെ മുതൽ നമ്മൾ ഓരോ​രു​ത്തർ ഊഴ​മി​ട്ടു് അവ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പോ​കു​ന്നു, കൊ​ച്ചി​നെ കു​ളി​പ്പി​ക്കു​ന്നു, അവൾ ദോശ ചു​ടു​ന്നു, നമ്മൾ കഴി​ക്കു​ന്നു.”

“സെ​റ്റോ​ടു് സെ​റ്റ്…” എല്ലാ​വ​രും ഒന്നി​ച്ചു് ഓരി​യി​ട്ടു.

ആദ്യം ജൂവൽ എഴു​നേ​റ്റു. ബാ​ഗു​കൾ രണ്ടു കയ്യി​ലാ​ക്കി കു​ഞ്ഞി​നെ​പ്പോ​ലെ എടു​ത്തു് താ​രാ​ട്ടാൻ തു​ട​ങ്ങി. എല്ലാ​വ​രും അതു​പോ​ലെ ബാ​ഗു​ക​ളെ ആട്ടി​യു​റ​ക്കി. ക്ളാ​സ് ഒരു കളി​ത്തൊ​ട്ടി​ലാ​യി.

“ഓം​നേ​വു ഗോ​ദ്യാ​ഗാ ഉനേൻ സോരി…” ഞാൻ ഓമ​ന​ത്തി​ങ്കൾ​ക്കി​ടാ​വോ ഈണ​ത്തിൽ തന്നെ മൂളി.

മാ​ഗി​ടീ​ച്ചർ കയറി വന്നു. കാ​ര്യ​മ​റി​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും പു​സ്ത​ക​ത്തി​നു മു​ക​ളിൽ ഡെ​സ്റ്റർ വച്ചു് ടീ​ച്ച​റും താ​രാ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങി.

“അൽ​മ്യേ​ാൻ​സോ​ദോ മോ​രേ​ഗ്വോ…” എന്നു് അടു​ത്ത​വ​രി ജൂവൽ ആണു് മൂ​ളി​യ​തു്. ലയി​ച്ചു വന്ന​പ്പോ​ഴേ​ക്കും മൈ​ക്കി​ലൂ​ടെ പ്രാർ​ത്ഥന തു​ട​ങ്ങി.

ഋദ്ധി എഴു​നേൽ​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് കാ​യ​ലി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന സു​ശീ​ല​യും അമ്മി​ണി​യും പതി​നൊ​ന്നു​മ​ണി​യാ​യാൽ കര​ക​യ​റും.

മൂ​ന്നു​മ​ണി​ക്കാ​ണു് ചന്ത​യി​ലേ​ക്കു പോവുക. കാ​യ​ലിൽ നി​ന്നു കയ​റി​യാൽ ‘ഞാൻ വരാടീ…’ എന്ന ഒറ്റ വാചകം ആവർ​ത്തി​ച്ചു് അന്ന​മ്മ ഒരു​പ്പോ​ക്കാ​ണു്. ഇത്ര കാ​ല​മാ​യി​ട്ടും അതു് എങ്ങോ​ട്ടാ​ണു് എന്നു മാ​ത്രം സുശീല ചോ​ദി​ച്ചി​ല്ല. ഇങ്ങോ​ടു് പറ​യു​ന്ന​തു കേൾ​ക്കു​ക​യ​ല്ലാ​തെ ഇതു​വ​രെ ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ച്ചു് ഒരു​ത്ത​ര​വും സുശീല മേ​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

അമ്മി​ണി പോ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ഓലമടൽ നി​ര​ത്തി​യി​ട്ടു് സുശീല കാ​യ​ല​രി​ക​ത്തു തന്നെ കി​ട​ക്കും. ചി​ല​പ്പോൾ ഗാ​ഢ​മാ​യി ഉറ​ങ്ങി​പ്പോ​കും. ആ കി​ട​പ്പാ​ണു് എന്നും കപ്യാ​രു ബി​നോ​യി സൈ​ക്കി​ളിൽ വന്നു് ഉണർ​ത്തു​ന്ന ശീ​ല​മാ​യി മാ​റി​യ​തു്. ആദ്യ​ത്തെ ദിവസം രണ്ടു ബെ​ല്ല് കേ​ട്ടു് ഞെ​ട്ടി​യാ​ണു് സുശീല ഉണർ​ന്ന​തു്.

ആരെ​ങ്കി​ലും കൂടെ വന്നു കി​ട​ന്നാ​ലും അറി​യ​ത്തി​ല്ല​ല്ലോ എന്നു ബി​നോ​യി. സു​ശീ​ല​യ്ക്കു ചിരി വന്നി​ല്ല. പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു് എഴു​നേ​റ്റു. ബി​നോ​യി ഒന്നു വെ​ളു​ക്കെ ചി​രി​ച്ചു് പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഇതു് എല്ലാ ദി​വ​സ​വും ആവർ​ത്തി​ച്ച​തോ​ടെ സുശീല പി​ന്നെ കാ​ത്തു കി​ട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ആ പക​ലു​റ​ക്കം തന്നെ ഇല്ലാ​താ​യി. ബി​നോ​യി വെറും കയ്യോ​ടെ വരി​ല്ല. ഒരു ദിവസം ഉഴു​ന്നു​വട. മറ്റൊ​രു ദിവസം ബൺ. ചി​ല​പ്പോൾ നാലു പാളി ബ്രഡ്. അല്ലെ​ങ്കിൽ രണ്ടു കപ്പ പു​ഴു​ങ്ങി​യ​തു്. നീ​ട്ടി പതിവു പറ​ച്ചി​ലു​ണ്ടു്: രാ​വി​ലെ കഴി​ച്ചു ബാ​ക്കി വന്ന​താ​ണു്. സു​ശീ​ല​യ്ക്കു ഉറ​പ്പാ​യി​രു​ന്നു ഇതു് തനി​ക്കു വേ​ണ്ടി വാ​ങ്ങി​ക്കു​ന്ന​തോ ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തോ ആണെ​ന്നു്.

അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് സുശീല പതി​നാ​ലു വയ​സ്സി​നു ശേഷം ആദ്യ​മാ​യി കണ്ണാ​ടി നോ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. രാ​വി​ലെ തേ​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ പല്ലു​കൾ വെ​ളു​ത്തോ എന്നു് നോ​ക്കും, പാ​റി​ക്കി​ട​ന്ന മുടി രണ്ടാ​യി മെ​ട​ഞ്ഞു് റിബൺ കെ​ട്ടും. കാ​യ​ലിൽ നി​ന്നു കയ​റി​യാൽ ആ ഷർ​ട്ടും ലു​ങ്കി​യും ഉടു​ത്തു കി​ട​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു രീതി. പതു​ക്കെ വേറെ കു​പ്പാ​യം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് വള്ള​പ്പു​ര​യോ​ടു ചേർ​ന്ന കു​ളി​മു​റി​യിൽ​പ്പോ​യി മാ​റി​യു​ടു​ത്തു തു​ട​ങ്ങി. വേഷം മാറിയ ആദ്യ ദിവസം തന്നെ അന്ന​മ്മ ഒറ്റ വരി​യിൽ ആ കഥ ചു​രു​ക്കി: “കപ്യാ​രു് എന്നും ഇതിലേ പോ​കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലേ…”