“ഒരു ബാ​ധ​യാ​ണി​ത്.” ഹിരൺ മേ​ഹ്ത്ത പറ​ഞ്ഞു.

അയാൾ ധരി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത് സാ​ധാ​രണ മട്ടിൽ പോ​ളി​സ്റ്റർ ഷർ​ട്ടും പാ​ന്റു​മാ​യി​രു​ന്നു. നീ​ട്ടി വെച്ച കാ​ലു​ക​ളിൽ വില പി​ടി​ച്ച ചെ​രി​പ്പു​കൾ. കൈ​യ്യി​ലു​ള്ള ടി​ന്നിൽ നി​ന്ന് സു​പാ​രി​യെ​ടു​ത്ത് വാ​യി​ലേ​യ്ക്കി​ട്ട് അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“ആനീ​വ്ൾ ഐ ഈസ് കാ​സ്റ്റ് ഓൺ ദിസ് ഹൗസ്.”

അയാൾ ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ന്നു പകരം ഹി​ന്ദി സം​സാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ നന്നാ​യി​രു​ന്നു. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഗു​ജ​റാ​ത്തി, അല്ലെ​ങ്കിൽ മറാഠി; ഈ രണ്ടു ഭാ​ഷ​ക​ളും രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന​റി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കൂടി. അതു​പോ​ലെ വസ്ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലും കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി പൌ​രാ​ണി​ക​ത്വം ആവാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ നരച്ച തല​യു​മാ​യി അയാൾ ഒരു സി​ന്ത​റ്റി​ക് ജോ​ത്സ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ തോ​ന്നി​ച്ചു.

ഇത് ഈ കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ കഴി​ഞ്ഞ ആറു മാ​സ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ നട​ക്കു​ന്ന നാ​ലാ​മ​ത്തെ മര​ണ​മാ​ണ്. നാ​ളെ​യ്ക്ക് ഒരു പക്ഷേ, അഞ്ചാ​മ​ത്തേ​തും സം​ഭ​വി​ക്കും. അവി​നാ​ശ് വളരെ സീ​രി​യ​സ്സാ​യി കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണ്. ഒരു കാൽ നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. തല​യ്ക്കും വലിയ മു​റി​വു പറ്റി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. ഞാൻ കേ​ട്ട​തിൽ വെ​ച്ച് അതി​ദാ​രു​ണ​മായ അപ​ക​ട​മാ​ണി​ത്.

“ഇതൊരു ദൃ​ഷ്ടി​ബാധ തന്നെ​യാ​ണ്. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ മാ​ത്രം സം​ഭ​വി​ക്കാൻ?”

മേ​ഹ്ത്ത സു​പാ​രി ടിൻ തു​റ​ന്ന് വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ലേ​യ്ക്ക് പി​ടി​ച്ച് എന്തോ തി​ര​ഞ്ഞു.

കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​നു മു​ക​ളിൽ ആകാ​ശ​ത്തിൽ ബീ​ഭ​ത്സ​മായ ഒരു വലിയ കണ്ണ് തങ്ങി നിൽ​ക്കു​ന്നു. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ആലോ​ചി​ച്ചു. ഒരു ഭീ​ഷ​ണി​യാ​യി, സാർ​വ്വ​ത്രി​ക​മായ ഒരു ഭീ​തി​യാ​യി.

ഒരു പക്ഷേ, അവി​നാ​ശ് ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ മരി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. മേ​ഹ്ത്ത പറ​ഞ്ഞു.

“എനി​ക്ക് ആസ്പ​ത്രി​യിൽ പോണം.” രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ പറ​ഞ്ഞു.

“കാ​ണാ​തി​രി​ക്ക്യാ​ണ് ഭേദം.” മേ​ഹ്ത്ത പറ​ഞ്ഞു.

അവി​നാ​ശ് രണ്ട് ബ്ലഡ് ട്രാൻ​സ് ഫ്യൂ​ഷൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ന്നാ​ണ് പറ​ഞ്ഞു കേ​ട്ട​ത്. ഹീ​യീ​സെ ടോ​ട്ടൽ റെ​ക്ക്. ഒരു സ്ക്കൂ​ട്ടർ കൊ​ണ്ട് ഇത്ര​യും മാ​ര​ക​മായ അപകടം ഉണ്ടാ​വു​മെ​ന്ന് ഊഹി​ക്കാൻ പറ്റു​ന്നി​ല്ല. പക്ഷേ, മു​മ്പിൽ നി​ന്ന് വന്നി​ടി​ച്ച​ത് ഇരു​മ്പു​ബാർ നി​റ​ച്ച ഒരു വലിയ ട്ര​ക്കാ​യി​രു​ന്നു.

ഡോർ ബെൽ.

മേ​ഹ്ത്ത​യു​ടെ മകൻ വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തു തന്നെ​യാ​ണ് ഇരു​ന്ന​ത്. അയാൾ എഴു​ന്നേൽ​ക്കാ​തെ മു​ന്നോ​ട്ടാ​ഞ്ഞ് വാതിൽ തു​റ​ന്നു.

മി​സ്സി​സ്സ് മൽ​ഹോ​ത്ര​യു​ടെ പന്ത്ര​ണ്ടു വയ​സ്സു​ള്ള മകൾ. കയ്യിൽ ഒരു നീണ്ട കട​ലാ​സ്സു​മു​ണ്ട്.

“അങ്ക്ൾ ഒരു സം​ഭാ​വന തരു. പൂ​ജ​ക്കാ​ണ്.”

“പൂജ?” അയാൾ നെ​റ്റി ചു​ളി​ച്ചു.

“അതെ അങ്ക്ൾ. നാളെ ഒരു പൂ​ജ​യു​ണ്ട്. പണ്ഡി​റ്റ്ജി പറ​യു​ന്ന​ത് ഈ വീ​ടി​ന് എന്തോ ബാധ പറ്റി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണ്. അത് ഒഴി​പ്പി​ക്കാൻ ഒരു പൂ​ജ​യും ഹോ​മ​വും നട​ത്ത​ണ​ത്രെ.”

അവൾ നീ​ട്ടിയ കട​ലാ​സ് അയാൾ വാ​ങ്ങി വാ​യി​ച്ചു. ലി​സ്റ്റിൽ കുറെ പേ​രു​ക​ളു​ണ്ട്. ഓരോ പേ​രി​നു​മെ​തി​രെ അവ​രു​ടെ ഫ്ളാ​റ്റ് നമ്പ​റും സം​ഭാ​വ​ന​ത്തു​ക​യും.

“എല്ലാ​വ​രും അയ്മ്പ​തു വീതം തന്നി​ട്ടു​ണ്ട്. അങ്ക്ൾ ഒറ്റ​യ്ക്ക​ല്ലെ. അപ്പോൾ ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു തന്നാൽ മതി. നോ​ക്കു മേ​ഹ്ത്താ​ജി​യും തന്നി​ട്ടു​ണ്ട്.”

സ്വ​ന്തം പേ​രെ​ഴു​തു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“ഞാ​ന​തിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.”

“പൂ​ജ​കൊ​ണ്ട് വലിയ കാ​ര്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല.” ഹിരൺ മേ​ഹ്ത്ത പറ​ഞ്ഞു. “അതൊരു മന​സ്സ​മാ​ധാ​ന​ത്തി​നു മാ​ത്ര​മാ​ണ്. കാരണം നാം ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ ചെറിയ പൂ​ജ​കൾ​ക്കൊ​ന്നും ഈ വലിയ തേ​ജോ​ഗോ​ള​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ഫല​ത്തെ മാ​റ്റാൻ കഴി​യി​ല്ല. അവ താനേ ഗതി​മാ​റു​ന്ന​വ​രെ ഇതൊ​ക്കെ സഹി​ക്ക​യേ നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ളു. വരാൻ പോ​കു​ന്ന​തൊ​ക്കെ വരും. നമു​ക്ക​തി​നു ഒന്നും ചെ​യ്യാൻ ഇല്ല. അവി​നാ​ശ് മു​പ്പ​താം വയ​സ്സിൽ​ത്ത​ന്നെ മരി​ക്കാ​നാ​ണ് വി​ധി​ച്ച​തെ​ങ്കിൽ അയാൾ മു​പ്പ​താം വയ​സ്സിൽ​ത്ത​ന്നെ മരി​ക്കും. ഒരു പൂ​ജ​കൊ​ണ്ട് അതിനെ മാ​റ്റാൻ കഴി​യി​ല്ല. അതു പോലെ ആദി​ത്യൻ ആറാം വയ​സ്സിൽ ചെ​റി​യ​ച്ഛ​ന്റെ പി​ന്നിൽ സ്ക്കൂ​ട്ട​റിൽ പോയി അപ​ക​ട​മു​ണ്ടാ​യി മരി​ക്കാ​നാ​ണ് വി​ധി​ച്ച​തെ​ങ്കിൽ അങ്ങ​ന​യേ വരൂ.”

മേ​ഹ്ത്ത​യു​ടെ മകൻ നി​വർ​ന്നി​രു​ന്നു. അയാൾ​ക്ക് എന്തോ പറയാൻ കി​ട്ടിയ പോലെ.

“ശരി​യാ​ണ്,” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. “അച്ഛൻ പറ​യു​ന്ന​തിൽ വാ​സ്ത​വ​മു​ണ്ട്. ജീ​വി​തം പ്രോ​ഗ്രാം ചെയ്ത ഒരു ടേ​പ്പ് മാ​തി​രി​യാ​ണ്. ഒരു എൻസി മെ​ഷീ​ന്റെ ചല​ന​ങ്ങ​ളെ നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്ന മാ​തി​രി. ഒരു വർ​ക്ക് പീസിൽ നാ​ല​ഞ്ച് ഓപ്പ​റേ​ഷൻ വേ​ണ​മെ​ന്നു വെ​യ്ക്കു. നമ്മൾ എന്തു ചെ​യ്യു​ന്നു? ഈ ഓപ്പ​റേ​ഷ​നെ​ല്ലാം അതി​ന്റെ ശരി​യായ അനു​ക്ര​മ​ത്തിൽ ഒരു ടേ​പ്പിൽ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. ഒരി​ഞ്ചു വീ​തി​യു​ള്ള ഒരു കട​ലാ​സു ടേ​പ്പിൽ വിവിധ സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ ദ്വാ​ര​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​ക്കി​യാ​ണ് ഇത് ചെ​യ്യു​ന്ന​ത്. തു​ട​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ മെ​ഷി​ന്റെ സ്വ​യം​പ്രേ​രി​ത​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന എല്ലാ ചല​ന​ങ്ങ​ളും ഈ ടേ​പ്പിൽ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തി​നെ ആശ്ര​യി​ച്ചി​രി​ക്കും. ടേ​പ്പിൽ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​താ​ക​ട്ടെ പല അക്ഷ​ങ്ങ​ളി​ലും യന്ത്ര​ത്തി​ന്റെ ചല​ന​ങ്ങ​ളാ​ണ്. എക്സ് അക്ഷ​ത്തിൽ ഇത്ര ദൂരം സഞ്ച​രി​ക്ക​ണം, വൈ അക്ഷ​ത്തിൽ ഇത്ര ദൂരം സഞ്ച​രി​ക്ക​ണം. സെഡ് അക്ഷ​മാ​ക​ട്ടെ പണി​യാ​യു​ധ​ത്തി​ന്റെ ചല​ന​രേ​ഖ​യാ​ണ്. ഇങ്ങ​നെ ത്രി​മാ​ന​ച​ല​ന​ങ്ങൾ നമ്മൾ ടേ​പ്പിൽ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി അതു വഴി യന്ത്ര​ത്തി​ന് ആജ്ഞ നൽ​കു​ക​യാ​ണ് ചെ​യ്യു​ന്ന​ത്. വർ​ക്ക് പീസിൽ ഒരു നി​ശ്ചിത സ്ഥ​ല​ത്ത് ഒരു നി​ശ്ചിത ഓപ്പ​റേ​ഷൻ നട​ക്കാൻ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ആ സ്ഥ​ല​ത്ത് കണി​ശ​മാ​യും ആ ഓപ്പ​റേ​ഷൻ തന്നെ നട​ക്കും.”

“മനു​ഷ്യ​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം സെ​ഡി​നും പുറമെ ‘ടി’ എന്ന നാ​ലാ​മ​ത് ഒരു മാനം കൂ​ടി​യു​ണ്ട്. സമയം. ഈ ചതുർ​മാ​ന​ത്തിൽ ഒരു നി​ശ്ചിത ദിവസം, നി​ശ്ചിത സമ​യ​ത്ത് അവി​നാ​ശ് ഒരു നി​ശ്ചി​ത​പ​ഥ​ത്തിൽ സ്ക്കൂ​ട്ടർ ഓടി​ച്ചു​പോ​കു​ന്നു. പി​ന്നിൽ ജ്യേ​ഷ്ഠ​ന്റെ മകൻ ആദി​ത്യ​നു​മു​ണ്ട്… ”

മി​സ്സി​സ് മൽ​ഹോ​ത്ര​യു​ടെ മകൾ പോ​യെ​ന്നു രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. അവൾ നന്ദി പറ​ഞ്ഞ​തു കൂ​ടി​യി​ല്ല. അതി​നർ​ത്ഥം അവൾ വല്ലാ​തെ പത​റി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണ്.

മേ​ഹ്ത്ത​യു​ടെ മകൻ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

“ആദി​ത്യൻ സാ​ധാ​രണ അവി​നാ​ശി​ന്റെ ഒപ്പം സ്ക്കൂ​ട്ട​റിൽ പോ​കാ​റി​ല്ല കാരണം മമ്മി സമ്മ​തി​ക്കാ​റി​ല്ല. പക്ഷേ, ഇന്നു പോ​ക​ട്ടെ എന്നു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല​ത്രെ. മു​ട​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ? മു​ട​ക്കാൻ പറ്റു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല, കാരണം ആദി​ത്യ​ന്റെ ടേ​പ്പിൽ ഈ യാ​ത്ര​യും അതി​ന്റെ ദാ​രു​ണ​മായ പരി​സ​മാ​പ്തി​യും കു​റി​ച്ചു വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. അത​നു​സ​രി​ച്ചേ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ നീ​ങ്ങു. മനു​ഷ്യ​രാ​ശി​യു​ടെ ആക​ത്തുക നോ​ക്കി​യാൽ ഇതു വളരെ സങ്കീർ​ണ്ണ​മാ​ണ്.

സമയം എട്ടു മണി​യാ​യി. ഒരു പക്ഷേ, മീ​നാ​ക്ഷി ടെ​റ​സ്സിൽ ഉണ്ടാ​വും. ഈ വി​ങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ന്ന അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ നി​ന്ന് രക്ഷ​പ്പെ​ട​ണം. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ഓർ​ത്തു. ടെ​റ​സ്സിൽ നി​ന്നാൽ അവയെ കാണാം.

സ്റ്റെ​യർ കേസിൽ മങ്ങിയ അശു​ഭ​മായ വെ​ളി​ച്ചം. ടെ​റ​സ്സിൽ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളും അശു​ഭ​മായ എന്തോ ഒന്ന് അറി​യി​ച്ചു. നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ ദീ​പ്തി കാരണം നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങൾ മങ്ങി​യി​രു​ന്നു. ഭീ​മാ​കാ​ര​നായ വേ​ട്ട​ക്കാ​ര​ന്ന​രി​കെ നിൽ​ക്കു​ന്ന കാ​ള​യു​ടെ ചു​വ​ന്ന കണ്ണ് ബീ​ഭ​ത്സ​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ഹിരൺ മേ​ഹ്ത്ത പറ​ഞ്ഞ​തോർ​ത്തു. ഒരു പക്ഷേ, ഇതൊരു ദൃ​ഷ്ടി​ബാധ തന്നെ​യാ​യി​രി​ക്കും. അല്ലെ​ങ്കിൽ വിധി. കഴി​ഞ്ഞ ആറു​മാ​സ​മാ​യി നടന്ന അപ​ക​ട​ങ്ങൾ അയാൾ ഓർ​ത്തു. തു​ട​ങ്ങി​വെ​ച്ച​ത് മി​സ്സി​സ് മൽ​ഹോ​ത്ര​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​വാ​ണ്. മി​സ്സി​സ് മൽ​ഹോ​ത്ര അത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യി രക്ഷ​പ്പെ​ട്ട ആ കാ​റ​പ​ക​ട​ത്തി​നു ശേഷം മരി​ച്ച​വ​രെ​ല്ലാം ഏതെ​ങ്കി​ലും തര​ത്തിൽ അപ​ക​ട​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടു മരി​ച്ച​വ​രാ​ണ്.

മീ​നാ​ക്ഷി ടെ​റ​സ്സിൽ എത്തു​മെ​ന്ന​യാൾ​ക്ക​റി​യാം. പല​പ്പോ​ഴും അയാളെ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്താ​റു​ണ്ട്. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ടെ​റ​സ്സിൽ വന്നാൽ അഞ്ചു​മി​നി​റ്റി​ന​കം അവളും എത്താ​റു​ണ്ട്. അയാ​ളു​ടെ വാ​സ​ന​യാ​ണ​ത്രെ കാരണം.

“നീ വളരെ ഉത്തേ​ജി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഒരു വാസന പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. അത് അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​മ്പോ​ഴാ​ണ് ഞാൻ ടെ​റ​സ്സിൽ വരു​ന്ന​ത്.”

പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ച​പോ​ലെ മീ​നാ​ക്ഷി എത്തി. രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നോ​ട് ചേർ​ന്ന് നി​ന്ന് അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

“എനി​ക്കു പേ​ടി​യാ​വു​ന്നു.”

“എന്തി​ന്?”

എത്ര മര​ണ​മാ​യി അടു​ത്ത​ടു​ത്താ​യി ഉണ്ടാ​വു​ന്നു? മു​മ്പൊ​ന്നും എനി​ക്ക് പേ​ടി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇപ്പോൾ രാ​ത്രി ടെ​റ​സ്സി​ലേ​ക്കു വരാൻ​കൂ​ടി പേ​ടി​യാ​വു​ന്നു. വളരെ അശു​ഭ​ക​ര​മായ എന്തോ ഒന്ന് എല്ലാ​യി​ട​ത്തും തങ്ങി നിൽ​ക്കു​ന്ന പോലെ. കട​വാ​തി​ലു​കൾ മര​ക്കൊ​മ്പിൽ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ, അതു​പോ​ലെ. സം​തി​ങ്ങ് വെരി ഓമി​ന​സ്. ഇനി​യും എന്തൊ​ക്കെ​യോ സം​ഭ​വി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നെ​ന്ന തോ​ന്നൽ.

“ഒര​പ​ക​ട​മു​ണ്ടാ​യാൽ ഈ തോ​ന്നൽ സാ​ധാ​ര​ണ​യാ​ണ്.” രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ പറ​ഞ്ഞു. “അതിനെ കാ​ര്യ​മാ​യി എടു​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല.”

ഇതെ​നി​ക്കു മാ​ത്ര​മു​ള്ള​ത​ല്ല. ഈ കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ലെ എല്ലാ​വ​രും പറ​യു​ന്നു. പേ​ടി​ച്ചി​ട്ടാ​ണ് എല്ലാ​വ​രും ഇരി​ക്കു​ന്ന​ത്. നാളെ ഒരു പൂ​ജ​യു​ണ്ട്.

“എനി​ക്ക​റി​യാം. ഡിംബ വന്ന് ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു​റു​പ്പിക വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി.”

“പാവം ആ തള്ള. ഒരു ദി​വ​സം​കൈ​ാ​ണ്ട് മകനും പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​യും നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു.”

“അവി​നാ​ശ് മരി​ച്ചു​വോ?”

“നീ അറി​ഞ്ഞി​ല്ലെ? രണ്ടു മണി​ക്കൂ​റാ​യി. ഇവ​രെ​ല്ലാം ആസ്പ​ത്രി​യിൽ എത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​യ്ക്ക് മരി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഓർമ്മ തി​രി​ച്ചു കി​ട്ടി​യ​തു​പോ​ലു​മി​ല്ല​ത്രെ. അവ​രു​ടെ ഡ്രൈ​വർ വന്നു പറ​ഞ്ഞ​താ​ണ്. ഇനി ഓർമ്മ വന്നാൽ തന്നെ ആദി​ത്യൻ മരി​ച്ചു​വെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞാൽ മരി​ക്കാ​നാ​യി​രി​ക്കും അയാൾ ഇഷ്ട​പ്പെ​ടുക.”

കിഴവി പറ​യു​ന്ന​ത്, അവനു മരി​ക്കാൻ സമ​യ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. പക്ഷേ, അവ​നെ​ന്തി​ന് മു​ന്ന​യെ ഒപ്പം കൊ​ണ്ടു​പോ​യി എന്നാ​ണ്. ആദി​ത്യ​ന്റെ അമ്മ​യു​ടെ വി​ഷ​മ​മെ​ന്താ​യി​രി​ക്കും? അവർ മോനെ ചെ​റി​യ​ച്ഛ​ന്റെ കൂടെ സ്കൂ​ട്ട​റിൽ പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്കാ​റേ​യി​ല്ല. ഇന്നു മാ​ത്രം മോൻ പോ​ട്ടെ എന്നു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല​ത്രെ. ഭർ​ത്താ​വ് സ്ഥ​ല​ത്തി​ല്ല​താ​നും. അദ്ദേ​ഹം വരു​മ്പോൾ ഞാൻ എന്താ ഉത്ത​രം പറയുക എന്നു ചോ​ദി​ച്ചാ​ണ​ത്രെ അവർ കര​യു​ന്ന​ത്.

അയാ​ളു​ടെ സ്ഥി​തി ആലോ​ചി​ക്കാ​തി​രി​ക്യാ ഭേദം. മോൻ എന്നു​വെ​ച്ചാൽ ഭ്രാ​ന്താ​ണ്. ഓരോ പ്രാ​വ​ശ്യ​വും പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു വരു​മ്പോൾ എത്ര കളി​സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണ് കൊ​ണ്ടു വരുക. ഒരു പക്ഷേ, ഈ പ്രാ​വ​ശ്യം കൊ​ണ്ടു വരേ​ണ്ട കളി​സാ​മാ​ന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ വാ​ങ്ങി വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. അപ്പോ​ഴാ​യി​രി​ക്കും കമ്പി കി​ട്ടു​ന്ന​ത്. സീ​രി​യ​സ് എന്നു മാ​ത്ര​മെ കമ്പി​യ​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു.

മരണം ആൾ​ക്കാ​രെ വാ​ചാ​ല​രാ​ക്കു​ന്നു. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ഓർ​ത്തു. ആദ്യം മേ​ഹ്ത്ത, പി​ന്നെ മകൻ. ഇപ്പോൾ മീ​നാ​ക്ഷി. ഇവൾ സ്വ​ത​വേ അധികം സം​സാ​രി​ക്കാ​റി​ല്ല.

അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. “എനി​യ്ക്ക് ആസ്പ​ത്രി​യിൽ പോണം.”

“നീ ഈ അസ​മ​യ​ത്ത് ഇത്ര ദൂരെ പോ​വ്വാ​ണോ?”

“സമ​യ​മെ​ത്ര​യാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും?”

“ഒമ്പ​തു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.”

“സാ​ര​മി​ല്ല. എനി​ക്കു പോകണം.”

“ഒരു പക്ഷേ, അവ​രെ​ല്ലാം ആസ്പ​ത്രി​യിൽ കാണും.”

അയാൾ കോ​ണി​യി​റ​ങ്ങി. കോ​ണി​യി​ലെ വെ​ളി​ച്ചം ഇത്ര മങ്ങി​യ​താ​ണെ​ന്ന​യാൾ മു​മ്പ് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. രണ്ടാ​മ​ത്തെ നി​ല​യിൽ ആദി​ത്യ​ന്റെ വീട് പൂ​ട്ടി​യി​ട്ടി​രു​ന്നു.

ആദി​ത്യ​ന്റെ വീട്!

അയാൾ പെ​ട്ടെ​ന്നോർ​ത്തു. ഈ വീ​ട്ടി​ലെ എല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും പേർ അറി​യാ​വു​ന്ന​താ​ണെ​ങ്കി​ലും, ആ വീട് അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​ത് ആദി​ത്യ​ന്റെ വീ​ടാ​യാ​ണ്. ആറു വയ​സ്സു​ള്ള തു​ടു​ത്ത് എപ്പോ​ഴും ചി​രി​ക്കു​ന്ന മു​ഖ​മു​ള്ള ആദി​ത്യൻ.

മന​സ്സിൽ വേദന. മൂ​ന്നു​കൊ​ല്ലം മു​മ്പ് ഈ കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ നാലാം നി​ല​യിൽ മേ​ഹ്ത്താ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്റെ സഹ​പാർ​പ്പു​കാ​ര​നാ​യി വന്ന​പ്പോൾ ആദി​ത്യ​നെ ആദ്യം കണ്ട​ത് രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ഓർ​ത്തു. മൂ​ന്നു വയ​സ്സു​ള്ള അവൻ ചേ​ച്ചി​മാ​രു​ടെ കൈ രണ്ടു വശ​ത്തും പി​ടി​ച്ച് കോണി കയ​റു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ധൃ​തി​പി​ടി​ക്കാ​തെ അവ​രു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ കയറി. ഓരോ തി​രി​വി​ലും അവൻ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. ഒര​പ​രി​ചി​ത​നെ കണ്ട​പ്പോ​ഴു​ള്ള ഭയവും താൽ​പ​ര്യ​വും അവ​നി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ചി​രി​ച്ച​പ്പോൾ അവൻ മുഖം തി​രി​ച്ചു.

കോ​ണി​ച്ചു​വ​ട്ടിൽ സ്ത്രീ​കൾ.

“അവ​ള​ല്ലാ​തെ ചെറിയ കു​ട്ടി​യെ സ്ക്കൂ​ട്ട​റിൽ വി​ടു​മോ? പോണ വഴി കാണുക തന്നെ വേണം. വലിയ പൈ​പ്പി​ടാൻ വേ​ണ്ടി റോ​ഡു​കൾ മു​ഴു​വൻ കു​ഴി​ച്ചു വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്.”

“അവൾ അങ്ങി​നെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്കാ​റൊ​ന്നു​മി​ല്ല. പാവം ഇന്നു​മാ​ത്രം, മോൻ പോ​ട്ടെ എന്നു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ലാ​ത്രെ. അവ​ന്റെ സമ​യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു; അത്ര തന്നെ.”

“അതി​നൊ​ന്നും അർ​ത്ഥ​മി​ല്ല. സൂ​ക്ഷി​ച്ചാൽ ദുഃ​ഖി​ക്കേ​ണ്ട എന്നാ​ണ്. സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​ല്ല; അത്ര​ത​ന്നെ. ഞാ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ എന്റെ മോനെ അങ്ങ​നെ ആരു​ടേ​യും ഒപ്പം സ്ക്കൂ​ട്ട​റിൽ പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്കി​ല്ല; എത്ര നിർ​ബ്ബ​ന്ധി​ച്ചാ​ലും പോ​ണം​ന്ന് നിർ​ബ്ബ​ന്ധ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ബസ്സിൽ പൊ​യ്ക്കൊ​ള്ളാൻ പറയും.”

“നോ​ക്കു അവനും പോ​ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല, വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ. അപ്പോൾ ചേ​ച്ചി​മാ​രു​ടെ ഒപ്പം കളി​ക്കാൻ പ്ലാൻ ചെ​യ്തി​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ വരു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​താ​ണ്. പി​റ്റേ​ന്ന് സ്ക്കൂൾ പൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണ്. അപ്പോൾ അവി​നാ​ശ് ചോ​ദി​ച്ചു, നീ പി​ണ​ക്ക​മാ​ണോ എന്ന്. നി​ന​ക്ക് മു​ത്ത​ച്ഛ​നേ​യും അമ്മൂ​മ്മ​യേ​യും കാ​ണ​ണ്ടെ എന്ന്. ആദി​ത്യ​ന്ന് ആരേ​യും പി​ണ​ക്കാൻ വയ്യ. അവൻ ഉടനെ പറ​ഞ്ഞു വരാ​മെ​ന്ന്, ഇപ്പോ​ഴെ​ന്താ​യി? അവൻ എല്ലാ​വ​രോ​ടും പി​ണ​ക്ക​മാ​യി​ല്ലേ?”

മരണം ആൾ​ക്കാ​രെ വാ​ചാ​ല​രാ​ക്കു​ന്നു. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ വീ​ണ്ടും ഓർ​ത്തു. സം​സാ​രി​ക്കാ​ത്ത​വ​രാ​ക​ട്ടെ, ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ അല​റു​ന്നു.

ആസ്പ​ത്രി​യു​ടെ പ്ര​ധാന വാ​തി​ലി​നു മു​ക​ളിൽ പു​റ​ത്ത് കാ​ഷ്വാൽ​ട്ടി എന്ന് ചു​വ​ന്നു വലിയ നിയോൺ ലി​പി​ക​ളിൽ എഴുതി വെ​ച്ചി​രു​ന്നു. അയാൾ ഉള്ളിൽ കട​ന്നു. ഹാൾ വി​ജ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു. ചു​വ​രിൽ വച്ച ഇല​ക്ട്രോ​ണി​ക് ക്ലോ​ക്കിൽ സമയം പത്ത്. അക​ത്തേ​യ്ക്കു​ള്ള ഇട​നാ​ഴി​ക​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള വാ​തിൽ​ക്കൽ കസേ​ര​യിൽ ഇരു​ന്ന കോൺ​സ്റ്റ​ബി​ളി​നോ​ട് അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“അപ​ക​ട​ത്തിൽ മരി​ച്ച​വ​രെ എവി​ടെ​യാ​ണ് കി​ട​ത്തുക?”

“എന്താ​ണ്?” കോൺ​സ്റ്റ​ബിൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“സ്ക്കൂ​ട്ടർ അപ​ക​ട​ത്തിൽ രാ​വി​ലെ മരി​ച്ച​വ​രെ എവി​ടെ​യാ​ണ് കി​ട​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്? രണ്ടു​പേർ. ഒന്ന് ഒരു കു​ട്ടി​യാ​ണ്. അവൻ അപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ മരി​ച്ചു. മറ്റ​യാൾ വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​ണ് മരി​ച്ച​ത്. ഒരു പക്ഷേ, അഞ്ചു മണി​ക്ക്.”

“വരു” എഴു​ന്നേ​റ്റു​കൊ​ണ്ട് അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. “അവർ ഒരു പക്ഷേ, ദോ നമ്പ​റി​ലാ​ണു​ണ്ടാ​കുക. ഇവിടെ നി​ന്ന് പു​റ​ത്തു കട​ക്കുക. നേരെ പോയി വല​ത്തോ​ട്ടു തി​രി​യുക. അടു​ത്ത കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്ത് വീ​ണ്ടും വല​ത്തോ​ട്ട്, പി​ന്നെ ഇട​ത്തോ​ട്ട്. അവിടെ ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ട ഒരു കെ​ട്ടി​ടം കാണാം. അതാണ് രണ്ടാം നമ്പർ.”

രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ നട​ന്നു. കോൺ​സ്റ്റ​ബിൾ പറ​ഞ്ഞു തന്ന വഴി വളരെ കു​ഴ​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. എവിടെ വെ​ച്ചാ​ണ് വല​ത്തോ​ട്ടു തി​രി​യേ​ണ്ട​തെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ആദ്യം കണ്ട തി​രി​വിൽ ശ്ര​മി​ക്കാം. പി​ന്നെ ഇട​ത്തോ​ട്ട്. മു​മ്പിൽ കണ്ട കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ അയാൾ കട​ന്നു. നീണ്ട ഇട​നാ​ഴി​ക​യി​ലൂ​ടെ നട​ന്ന​പ്പോൾ അയാൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി, അത് ഓർ​ഥോ​പ്പീ​ഡീ​ക് വാർ​ഡാ​ണെ​ന്ന്. വാർഡ് നമ്പർ നാല്. രണ്ടാം നമ്പർ അടു​ത്തെ​ന്ന വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടെ അയാൾ നട​ന്നു. വാർഡ് നമ്പർ മൂ​ന്ന്. പി​ന്നെ ഇട​നാ​ഴിക പെ​ട്ടെ​ന്ന് അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

“വീ​ണ്ടും ഡ്യൂ​ട്ടി​യി​ലി​രു​ന്ന വേ​റൊ​രു പോ​ലീ​സു​കാ​രൻ.”

“രണ്ടാം നമ്പ​റോ?”

“അതെ.”

“വന്ന വഴി​ക്കു​ത​ന്നെ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങുക. പി​ന്നീ​ട് ഇട​ത്തോ​ട്ട് തി​രി​ഞ്ഞ് നേരെ നട​ക്കുക. വേ​റൊ​രു ഗേ​യ്റ്റി​ലെ​ത്തും. അവിടെ ഒരു വാ​ച്ച്മാ​നെ കാണാം. അതിനു മു​മ്പി​ലു​ള്ള കെ​ട്ടി​ട​മാ​ണ് ദോ നമ്പർ.”

വീ​ണ്ടും യാത്ര. തി​രി​ച്ച് ഇട​നാ​ഴി​ക​യി​ലൂ​ടെ അയാൾ ഹാ​ളി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി. നിറയെ രോ​ഗി​കൾ. വെള്ള വി​രി​യി​ട്ട കട്ടി​ലു​ക​ളിൽ അവർ കി​ട​ക്കു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്ന് ആസ്പ​ത്രി​യു​ടെ മണം അയാൾ​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു, ഒപ്പം ഈ മണം സ്വയം അറി​യാ​തെ, തന്നെ ശല്യ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ട് കു​റ​ച്ചു സമ​യ​മാ​യെ​ന്നും അയാൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി.

“എവി​ടെ​യാ​ണ് ദോ നമ്പർ? പു​റ​ത്ത് ആരു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. വെ​ളി​ച്ചം കു​റ​വാ​യി​രു​ന്നു. കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇട​യി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​മ്പോൾ രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ആലോ​ചി​ച്ചു. ഞാൻ എന്തി​നി​വി​ടെ കറ​ങ്ങു​ന്നു? മരി​ച്ച​വർ തന്റെ ആരാണ്? ഒരേ കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​വർ, മൂ​ന്നു​വർ​ഷ​മാ​യി കണ്ടു പരി​ച​യ​മു​ണ്ട്. അതി​ന​പ്പു​റം എന്താ​ണ് ബന്ധം?”

രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ഓർ​ത്തു. വാ​തിൽ​ക്കൽ ബെ​ല്ല​ടി​ക്കാ​തെ താ​ഴ​ത്താ​യി നേർ​ത്ത മു​ട്ടൽ കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ അറി​യാം അത് അയാൾ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി​യു​ടേ​താ​ണെ​ന്ന്. ചു​വ​ട്ടിൽ നി​ന്ന് രണ്ടു നിലകൾ ഒറ്റ​യ്ക്കു കയറി വരു​ന്ന ആ മൂ​ന്നു വയ​സ്സു​കാ​രൻ ചോ​ദി​യ്ക്കും.

“അങ്ക്ൾ, ടാഫീ!”

അയാൾ ചോ​ദി​ക്കും. “ടാഫി തന്നാൽ നീ അങ്ക്ളി​ന്ന് എന്താ​ണ് തരുക?”

“മേ പപ്പി ദേ​ദും​ഗാ.” അവൻ പറയും “ഉമ്മ തരാം.”

“നീ നി​ന്റെ ഉമ്മ​കൾ​കൊ​ണ്ട് സാ​മ്രാ​ജ്യ​ങ്ങൾ വെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കു​മ​ല്ലൊ!”

ഓർ​മ്മ​യിൽ അയാൾ ചി​രി​ച്ചു. ആ ചിരി പെ​ട്ടെ​ന്നു വറ്റു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഒരു നാൽ​ക്ക​വ​ല​യിൽ എത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്തി​നാ​ണ് നട​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന് അയാൾ ഓർ​ത്തു. എല്ലാ തി​രി​വി​ലും ഒരാൾ​ക്ക് ഒരു തീ​രു​മാ​ന​മെ​ടു​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ട്. ഇടതു വശ​ത്ത് നേരെ പോയാൽ പ്ര​ധാന ഗേ​യ്റ്റ്. അയാൾ​ക്ക് ഇട​ത്തോ​ട്ടു തി​രി​ഞ്ഞ് ഗേ​യ്റ്റി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തു കട​ക്കാം. വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് തി​രി​ച്ചു പോകാം. അല്ലെ​ങ്കിൽ വല​ത്തോ​ട്ടോ നേ​രി​ട്ടോ നട​ന്ന് വീ​ണ്ടും അന്വേ​ഷി​ക്കാം.

പി​ന്നിൽ​നി​ന്നു വന്ന ഒരു വാർഡ് ബോ​യി​യോ​ട് അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“എവി​ടെ​യാ​ണ് ദോ നമ്പർ?”

“ദോ നമ്പർ? നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ആരാണ് മരി​ച്ച​ത്?”

സാ​ധാ​രണ നി​ല​യിൽ അയാൾ​ക്ക് ദ്യേ​ഷ്യം പി​ടി​ച്ചെ​നെ. പക്ഷേ, ഈ മങ്ങിയ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ, ആസ്പ​ത്രി​യു​ടെ മണം ചൂ​ഴ്‌​ന്നു​നിൽ​ക്കു​ന്ന അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ, മര​ണ​ത്തി​ന്റെ സന്നി​ധി​യിൽ അയാൾ​ക്കു ദ്യേ​ഷ്യം പി​ടി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“എന്റെ സ്നേ​ഹി​തൻ.”

“ഇതാ, തൊ​ട്ടു മു​മ്പിൽ, ഈ കാ​ണു​ന്ന​താ​ണ് ദോ​ന​മ്പർ. അതാ വാ​ച്ച്മാൻ ഇരി​ക്കു​ന്നു. അവ​നോ​ട് പറ​ഞ്ഞാൽ മതി, അവൻ കാ​ണി​ച്ചു തരും.”

വാർ​ഡ്ബോ​യ് ഒരു മൂ​ളി​പ്പാ​ട്ടു​മാ​യി പൊ​യ്ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഇതി​ത്ര അടു​ത്താ​ണെ​ന്ന​യാൾ അറി​ഞ്ഞി​ല്ല. കാ​ലു​കൾ തരി​ച്ചു​പോ​യി. അയാൾ പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ട്ടു നട​ന്നു. കെ​ട്ടി​ടം ഇരു​ണ്ടു കണ്ടു. പു​റ​ത്തു കയ്യു​ള്ള കസാ​ല​യിൽ ഇരു​ന്ന വാ​ച്ച്മാൻ അയാൾ അടു​ത്തു ചെ​ന്ന​പ്പോൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു. അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു. ഇത​ല്ലേ ദോ നമ്പർ?

“അതെ സാബ്, എന്താ​ണ് വേ​ണ്ട​ത്?”

“രാ​വി​ലെ ഒരു സ്ക്കൂ​ട്ടർ അപ​ക​ട​ത്തിൽ രണ്ടു​പേർ മരി​ച്ചി​രു​ന്നു.” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“വരു,” വാ​ച്ച്മാൻ പറ​ഞ്ഞു, മു​മ്പിൽ നട​ന്നു.

അത് ഒരു അസ്ബ​സ്റ്റോ​സ് മേഞ്ഞ വലിയ ഷെ​ഡ്ഡാ​യി​രു​ന്നു. അതി​ന​ക​ത്തേ​യ്ക്കു കടന്ന ഒരാൾ കാണുക നമ്പർ 2 എന്ന് വലിയ അക്ഷ​ര​ത്തിൽ എഴു​തി​വെ​ച്ച​താ​ണ്. പി​ന്നെ നോ​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തെ​ല്ലാം ആ അക്കം എഴു​തി​വെ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. തൂ​ണു​ക​ളിൽ ചു​വ​രിൽ, കൌ​ണ്ട​റു​ക​ളു​ടെ ഇടയിൽ. നാ​ല​ഞ്ചു കൌ​ണ്ട​റു​ക​ളിൽ തല​യി​ട്ടു നോ​ക്കിയ വാ​ച്ച്മാൻ പറ​ഞ്ഞു.

ക്ലാർ​ക്ക് ചായ കു​ടി​ക്കാൻ പോ​യ​താ​യി​രി​ക്കും. ഇപ്പോൾ വരും. അവ​രു​ടെ ലി​സ്റ്റിൽ പേ​രു​ണ്ടാ​വും. ഈ ആസ്പ​ത്രി​യിൽ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ എളു​പ്പ​മാ​ണ്.

കൌ​ണ്ട​റു​കൾ​ക്കു മു​ക​ളിൽ ഫാൻ കറ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. ഒരു പക്ഷേ, ക്ലാർ​ക്ക് വേഗം വരു​മാ​യി​രി​ക്കും. ആ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ, അനി​ശ്ചി​ത​ത്വ​ത്തിൽ കാ​ത്തു നിൽ​ക്കുക വി​ഷ​മ​മാ​യി​രു​ന്നു.

“എപ്പോൾ മരി​ച്ചു​വെ​ന്നാ​ണ് പറ​ഞ്ഞ​ത്?”

“രാ​വി​ലെ പത്തു മണി​ക്കോ മറ്റോ ആണ്. അപ​ക​ട​മു​ണ്ടാ​യ​ത്. കു​ട്ടി അപ്പോൾ തന്നെ മരി​ച്ചു. കു​ട്ടി​യു​ടെ ചെ​റി​യ​ച്ഛ​നെ ഈ ആസ്പ​ത്രി​യിൽ അഡ്മി​റ്റ് ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. അഞ്ചു മണി​ക്കോ മറ്റോ ആണ് അയാൾ മരി​ച്ച​ത്.”

പെ​ട്ടെ​ന്ന് ആദി​ത്യ​ന്റെ വീ​ട്ടു​കാർ ശവ​ശ​രീ​ര​ങ്ങൾ ഏറ്റു​വാ​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്ന​യാൾ ഓർ​ത്തു. അവർ ഏഴു​മ​ണി​ക്കു​ത​ന്നെ ആസ്പ​ത്രി​യി​ലേ​യ്ക്ക് പു​റ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. പോ​ലീ​സ് ഓഫീസർ അപ്പോ​ഴാ​ണ​വി​ടെ വന്നു പറ​ഞ്ഞ​ത്.

ഒരു പക്ഷേ, ശവ​ശ​രീ​രം ബന്ധു​ക്കൾ ഏറ്റു​വാ​ങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ പറ​ഞ്ഞു. അവർ രണ്ടു മൂ​ന്നു മണി​ക്കൂർ മു​മ്പ് ഇവിടെ വന്നി​രു​ന്നു.

“ആഹാ, അവ​രാ​ണോ? ഒരു വലിയ കാറിൽ. രണ്ടു തടി​ച്ച സ്ത്രീ​ക​ളും. രണ്ടു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രും, പി​ന്നെ രണ്ടു പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളും? വരു, എനി​ക്ക​റി​യാം.”

രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ അയാ​ളു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ നട​ന്നു. കൌ​ണ്ട​റു​കൾ​ക്കു​മ​പ്പു​റ​ത്ത് വെ​ളി​ച്ചം തീ​രെ​യി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു കോ​ലാ​യി​ലേ​ക്ക് വാ​ച്ച്മാൻ കയറി. കാ​ക്കി ട്രൌ​സ​റി​ന്റെ കീ​ശ​യിൽ നി​ന്ന് താ​ക്കോൽ​ക്കൂ​ട്ട​മെ​ടു​ത്ത് എളു​പ്പ​ത്തിൽ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത താ​ക്കോൽ മു​മ്പി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന വലിയ ലോ​ഹ​വാ​തി​ലി​ന്റെ ദ്വാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ തി​രി​ച്ചു. പി​ന്നെ പിടി തി​രി​ച്ച് കന​മു​ള്ള വാതിൽ പു​റ​ത്തേ​യ്ക്കു തു​റ​ന്നു.

രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ഞെ​ട്ടി​പ്പോ​യി. ഒരു തണു​ത്ത കാ​റ്റ് അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്ത​ടി​ച്ചു. മു​മ്പിൽ കണ്ട ചെറിയ മു​റി​യിൽ നി​ല​ത്ത് വെ​ളു​ത്ത തു​ണി​യിൽ ആസകലം മൂ​ടി​ക്കെ​ട്ടിയ ശരീ​ര​ങ്ങൾ നെ​ടു​നീ​ള​ത്തിൽ കി​ട​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. നാലു ശരീ​ര​ങ്ങൾ നി​ല​ത്ത് ഒരേ അക​ല​ത്തിൽ. അതിനു പി​ന്നിൽ റാ​ക്കിൽ ഒരു ചെറിയ നീണ്ട പൊതി. അയാ​ളു​ടെ ഞെ​ട്ടൽ അട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നി​ല്ല. മരണം ഇത്ര തൊ​ട്ടു മു​മ്പിൽ കാ​ണു​മെ​ന്ന പ്ര​തീ​ക്ഷ രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ ഭാ​വ​ന​യിൽ വീ​ണ്ടും ഇട​നാ​ഴി​ക​ക​ളും, തു​റ​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ട ഇരു​ണ്ട വാ​തി​ലു​ക​ളു​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, ഇപ്പോൾ മരണം അയാൾ​ക്കു തൊ​ട്ടു മു​മ്പിൽ വാ​സ്ത​വ​മാ​യി തണു​ത്ത് പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

വാ​ച്ച്മാൻ അക​ത്തേ​ക്കു കട​ന്ന് നടു​വിൽ കി​ട​ത്തിയ ശരീ​ര​ത്തി​നു മു​ക​ളിൽ വെച്ച കാർഡ് എടു​ത്ത് രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നു കൊ​ടു​ത്തു. അതിൽ എഴു​തി​യി​രു​ന്നു. അവി​നാ​ശ് (അൺനോൺ).

കാർഡ് തി​രി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്ത് അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“കു​ട്ടി​യു​ടെ ദേഹം ഏതാണ്?”

വാ​ച്ച്മാൻ റാ​ക്കിൽ വെച്ച പൊതി ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ട്ടി. “ഇതാ.”

അതി​ത്ര ചെ​റു​താ​വു​മെ​ന്ന് രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ഓർ​ത്തി​ല്ല. വാ​ച്ച്മാൻ അവി​നാ​ശി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തെ കെ​ട്ട​ഴി​ക്കാൻ ഭാ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു. “മുഖം കാ​ണ​ണ്ടെ?”

“വേണ്ട.”

അഴി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങിയ കെ​ട്ടു​കൾ വീ​ണ്ടും കെ​ട്ടി വാ​ച്ച്മാൻ പു​റ​ത്തു കട​ന്നു വാ​തി​ല​ട​ച്ചു. മര​ണ​ത്തി​ന്റെ മര​വി​പ്പി​ക്കു​ന്ന തണു​പ്പ് ഒരു നി​മി​ഷ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു മാ​ത്രം. പി​ന്നെ പു​റ​ത്തെ ചൂട്.

പു​റ​ത്തു കട​ക്കു​മ്പോൾ വാ​ച്ച്മാൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

“മരി​ച്ചു​പോ​യ​വ​രു​ടെ ആരാണ് നി​ങ്ങൾ?”

“ആരു​മ​ല്ല.”

രണ്ടാം നമ്പ​റി​ന്റെ അരു​കി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തേ​യ്ക്കു വഴി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആസ്പ​ത്രി​ക്കു പു​റ​ത്ത് പ്ര​കാ​ശ​മ​യ​മായ ലോ​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. തെ​രു​വു​വി​ള​ക്കു​കൾ, വാ​ഹ​ന​ങ്ങൾ, ആൾ​ക്കാർ. ഒരു ഇരു​ട്ട​റ​യി​ലി​രു​ന്ന് ചു​മ​രി​ലെ ചെറിയ വി​ള്ള​ലി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തെ ലോകം നോ​ക്കി​ക്കാ​ണു​ന്ന പോലെ അയാൾ ഗെ​യ്റ്റിൽ നി​ന്നു കൊ​ണ്ട് അത്ഭു​ത​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി.

പി​ന്നിൽ വാ​ച്ച്മാ​നും, അയാൾ​ക്കു പി​ന്നിൽ ഇരു​ണ്ട​മു​റി​യിൽ വെ​ളു​ത്ത തു​ണി​യിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞു​വെ​ച്ച തണു​ത്ത ശരീ​ര​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

അയാൾ ഹിരൺ മേ​ഹ്ത്ത പറ​ഞ്ഞ​തോർ​ത്തു. അയാ​ളു​ടെ മകൻ പറ​ഞ്ഞ​തോർ​ത്തു. പാ​പ​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​ക്കും വി​ധി​നി​ശ്ചയ വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങൾ​ക്കും, ചതുർ​മാ​ന​ക്ക​ള​രി​യി​ലെ മുൻ​കൂ​ട്ടി ക്ര​മ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ജീ​വി​ത​ങ്ങൾ​ക്കും അപ്പു​റ​ത്ത് അതി​നെ​ല്ലാം അതീ​ത​മായ സു​നി​ശ്ചി​ത​മായ, പ്ര​വാ​ച്യ​മ​ല്ലാ​ത്ത മരണം അയാൾ കണ്ടു.

തി​രി​ച്ച് വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു​ള്ള കോണി കയ​റു​മ്പോൾ രണ്ടാം നി​ല​യിൽ ആദി​ത്യ​ന്റെ വീട് അപ്പോ​ഴും പൂ​ട്ടി​ക്കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു. പൂ​ട്ടിയ താ​ഴി​നു മു​ക​ളിൽ പൂ​ജ​ക്കു​ള്ള പൂ​ക്ക​ളു​ടെ പൊതി വെ​ച്ചി​രു​ന്നു. അവ​രെ​ല്ലാം എവിടെ പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്ന് അയാൾ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു. ഒരു പക്ഷേ, ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പോ​യി​രി​ക്കും. അങ്ങി​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഇനി കുറെ ദിവസം കഴി​ഞ്ഞേ വരി​ക​യു​ണ്ടാ​വു. അവർ വരു​ന്ന​വ​രെ ഈ പൂ​ക്കൾ അവിടെ ഇരി​ക്കു​മാ​യി​രി​ക്കും.

അല്ലെ​ങ്കിൽ മര​ണ​ത്തി​നും പൂ​ക്കൾ​ക്കും തമ്മിൽ എന്താ​ണ് ബന്ധം?