മഴ തോർ​ന്ന് വെ​യി​ലു​ദി​ച്ച​പ്പോൾ മണ്ണിൽ ദൈ​വ​ത്തി​ന് എണ്ണ കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന പു​ഴു​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒരി​ഞ്ചു നീ​ള​ത്തിൽ ചു​വ​പ്പും കറു​പ്പും നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള കെ​ട്ടു​ക​ളോ​ടെ അതു ധൃ​തി​യിൽ അരി​ച്ചു​നീ​ങ്ങി. അതെ​ങ്ങോ​ട്ടാ​ണ് പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്ന് കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ പല തവണ ശ്ര​മി​ച്ച​താ​ണ് വാസു. ദൈവം താ​മ​സി​ക്കു​ന്നി​ടം കാണാൻ ഒരു പക്ഷേ, കഴി​ഞ്ഞേ​ക്കും. പക്ഷേ, രാ​ഘ​വേ​ട്ടൻ പറ​യു​ന്ന​ത് ആ പുഴു വൈ​കു​ന്നേ​രം വരെ എണ്ണ ശേ​ഖ​രി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണ്. വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​യാൽ ദൈവം പു​ഴു​വി​ന് ഒരു നൂ​ലേ​ണി ഇറ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​മ​ത്രെ.

പു​ഴു​വി​ന്റെ പി​ന്നാ​ലെ നട​ന്ന് എത്തി​യ​ത് ഒരു ചെറിയ അരു​വി​യി​ലേ​ക്കാ​ണ്. മേലെ കണ്ട​ത്തിൽ കെ​ട്ടി​നി​ന്ന വെ​ള്ളം താഴെ കണ്ട​ത്തി​ലേ​യ്ക്ക് ഒര​രു​വി​യാ​യി ഒഴു​കു​ന്നു. തെ​ളി​ഞ്ഞ വെ​ള്ളം. മു​ക​ളിൽ പ്ലാ​വി​ന്റെ ഇല​ക​ളി​ലൂ​ടെ അരി​ച്ചെ​ത്തിയ സൂ​ര്യ​വെ​ളി​ച്ചം അരു​വി​ക്ക് തി​ള​ക്കം കൊ​ടു​ത്തു.

ഇവിടെ ഒരു അണ​ക്കെ​ട്ടു കെ​ട്ടാം. വാസു വി​ചാ​രി​ച്ചു. പി​ന്നെ വെ​ള്ളം മല​മ്പുഴ അണ​ക്കെ​ട്ടിൽ കണ്ട​പോ​ലെ ഒരു ടണ​ലിൽ​ക്കൂ​ടി കൂറെ ദൂരെ വരു​ത്താം. വാ​സു​വി​ന്റെ കണ്ണു​കൾ വി​ടർ​ന്നു. അവൻ അണ​ക്കെ​ട്ടു കെ​ട്ടാ​നു​ള്ള സാ​മ​ഗ്രി​ക​ളും അന്വേ​ഷി​ച്ചു നട​ന്നു.

വാ​യു​വിൽ ഇല​ഞ്ഞി​പ്പൂ​ക്ക​ളു​ടെ മണ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇല​ഞ്ഞി​മ​ര​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടിൽ നിറയെ പൂ​ക്കൾ ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​കും. അതു പെ​റു​ക്കു​ന്ന​ത് പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ പണി​യാ​ണ്. പോ​രാ​ത്ത​തി​ന് അതി​ലും കാ​ര്യ​മായ ഒരു പണി ഇവിടെ കി​ട​ക്കു​ന്നു!

രാഘവൻ സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​യ്ക്കും വാസു അണ​ക്കെ​ട്ടി​ന്റെ പണി തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

“നീ എന്താ​ണ് ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​ത്?”

“ഒരു അണ​ക്കെ​ട്ട്.”

“അണ​ക്കെ​ട്ടോ?”

“അതെ.”

രാ​ഘ​വ​ന്റെ കണ്ണു​കൾ വി​ടർ​ന്നു. വാസു ഒരു എഞ്ചി​നീ​യ​റെ​പ്പോ​ലെ അവ​ന്റെ പ്ലാ​നി​ന്റെ വി​ശ​ദാം​ശ​ങ്ങൾ വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന​ത് അല്പം അസൂയ കലർ​ന്ന മതി​പ്പോ​ടെ രാഘവൻ നോ​ക്കി നി​ന്നു. നാലു വയ​സ്സ് താ​ഴെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ​ക്കൂ​ടി തന്നേ​ക്കാൾ നന്നാ​യി പല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളും ആസൂ​ത്ര​ണം ചെ​യ്യാ​നും അതു നന്നാ​യി പ്ര​യോ​ഗ​ത്തിൽ വരു​ത്താ​നും അവനു കഴി​യും.

കല്ലു​കൾ സം​ഭ​രി​ച്ച് അവർ അണ​ക്കെ​ട്ടി​ന്റെ പണി തു​ട​ങ്ങി. രണ്ടു ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നും മതിൽ ഉയർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു വന്നു. നനഞ്ഞ മണ്ണ് കയ്യിൽ വഴ​ങ്ങു​ന്ന​ത് ലഹരി പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു.

അപ്പോ​ഴാ​ണ് മൊ​ട്ട​ച്ചി​യു​ടെ വരവ്. ഇറ​ക്കം കു​റ​ഞ്ഞ ഫ്രോ​ക്കു ധരി​ച്ച് രാ​വി​ലെ അമ്മ ചു​വ​ന്ന റി​ബ്ബൺ കൊ​ണ്ട് കെ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ത്ത തല​മു​ടി​യും തു​ള്ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് അവൾ ഓടി വന്നു.

വാ​സ്വേ​ട്ടാ ഞാ​നും​ണ്ട് കളി​ക്കാൻ.

“ചതി​ച്ചു.” വാസു രാ​ഘ​വ​നോ​ട് പതു​ക്കെ പറ​ഞ്ഞു. മൊ​ട്ട​ച്ചി ഇതെ​ല്ലാം കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ലാ​ക്കും. അവൻ നയ​ത്തിൽ സാ​വി​ത്രി​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു.

“ഇതൊ​ന്നും കളി​യ​ല്ല മോളെ. ഏട്ട​മ്മാ​ര് ഒരു വലിയ അണ​ക്കെ​ട്ടു​ണ്ടാ​ക്കാ​ണ്. വേ​നൽ​ക്കാ​ല​ത്ത് നമു​ക്ക് വെ​ണ്ട​ത്ത​യ്യു​കൾ​ക്കൊ​ക്കെ നന​യ്ക്ക​ണ്ടെ?”

“അതിന് പരമൻ ഏത്തം വെ​യ്ക്കി​ല്യേ?”

അവൾ ബു​ദ്ധി​മ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു.

“ഒരു ദിവസം പരമൻ തേവാൻ വന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലോ? നമ്മു​ടെ വെ​ണ്ട​യും വഴു​തി​ന​യും ഒക്കെ ഉണ​ങ്ങി​പ്പോ​വി​ല്യേ?”

“അല്ലാ, ഞാ​നും​ണ്ട് കളി​ക്കാൻ.”

അവൾ അടു​ത്തു വന്നി​രു​ന്നു.

നയ​ത്തിൽ അവളെ ഒഴി​വാ​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ രാഘവൻ പറ​ഞ്ഞു.

“മൊ​ട്ട​ച്ചീ, നീ പൊ​യ്ക്കോ. അതാ നല്ല​ത്.”

“ഞാൻ മൊ​ട്ട​ച്ചി​യ​ല്ല, നോ​ക്കൂ.”

അവൾ റി​ബ്ബൺ കെ​ട്ടിയ തല​മു​ടി പൊ​ന്തി​ച്ചു​കാ​ണി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു. റി​ബ്ബൺ കെ​ട്ടി​യ​തി​നു ശേഷം രണ്ടി​ഞ്ചു നീ​ള​ത്തിൽ തല​മു​ടി എറു​ത്തു​നി​ന്നി​രു​ന്നു.

“ഈ കു​ഞ്ചി​രോ​മ​ത്തി​ന് ആരെ​ങ്കി​ലും തല​മൂ​ടീ​ന്ന് പറ​യ്യൊ?” വാസു കളി​പ്പി​ച്ചു.

“ഞാൻ മു​ണ്ടി​ല്യാ ഈ ഏട്ട​മ്മാ​രോ​ട്.”

അവൾ മുഖം വീർ​പ്പി​ച്ച് തി​രി​ഞ്ഞു നട​ന്നു.

“മു​ണ്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഉടു​ക്ക​ണ്ട.” വാസു വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു.

അണ​ക്കെ​ട്ടി​ന്റെ പണി തു​ടർ​ന്നു. നടു​വിൽ വെ​ള്ളം ഒലി​യ്ക്കു​ന്നി​ട​ത്ത് ഒരു കരി​ങ്കൽ തന്നെ വെ​യ്ക്ക​ണം. അതു വെ​ച്ചു മീതെ മണ്ണി​ട്ട​പ്പോൾ അണ​ക്കെ​ട്ടു നി​റ​യാൻ തു​ട​ങ്ങി.

ഇനി നമു​ക്കൊ​രു ടണൽ സം​ഘ​ടി​പ്പി​ക്ക​ണം, കൂ​ടു​തൽ വെ​ള്ളം ഒഴി​ഞ്ഞു പോകാൻ. വാസു പറ​ഞ്ഞു.

അവൻ ഓടി​പ്പോ​യി ഒരു ഓമ​ത്ത​ണ്ട് വെ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. ഉള്ളു പൊ​ള്ള​യായ ആ തണ്ട് അണ​ക്കെ​ട്ടി​ന്റെ ഒരു വശ​ത്താ​യി അടി​യിൽ​ക്കൂ​ടി വെ​ച്ച​പ്പോൾ വെ​ള്ളം ആ കു​ഴ​ലി​ലൂ​ടെ ശക്തി​യാ​യി പ്ര​വ​ഹി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി. ഇനി അവിടെ ഒരു തോടു കീ​റി​യാൽ ജല​സേ​ചന പദ്ധ​തി തു​ട​ങ്ങാം.

അപ്പോ​ഴേ​യ്ക്കും സാ​വി​ത്രി ഓടി വന്നു.

“നോ​ക്കു, വെണ്ട കു​ഴി​ച്ചി​ട്ട​ത് മു​ള​ച്ചു.”

വാ​സു​വും രാ​ഘ​വ​നും നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അവ​ളു​ടെ കൈയിൽ ഒരു ചെറിയ തൈ. മുള പൊ​ട്ടി രണ്ടില വി​രി​യു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു.

“അയ്യോ, അത് പറി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല മോളെ. നാ​ശ​മാ​വി​ല്ലെ?”

രാഘവൻ അവ​ളു​ടെ കൈ​യിൽ​നി​ന്ന് വെ​ണ്ട​ത്തൈ വാ​ങ്ങി. അവർ വെണ്ട പാവിയ കണ്ട​ത്തി​ലേ​യ്ക്കോ​ടി. ഒരു മാ​തി​രി എല്ലാം മു​ള​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ചിലത് രണ്ടില വി​രി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ചിലത് ഇപ്പോ​ഴും വള​ഞ്ഞ് മു​ട്ടു​കു​ത്തി നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണ് ചെറിയ കു​ട്ടി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ. ചിലതു മണ്ണു പി​ളർ​ന്നു പു​റ​ത്തേ​ക്കു വരാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു.

“നമു​ക്കി​തി​ന് ഓല​കൊ​ണ്ടു വള​യി​ട്ടു കൊ​ടു​ക്ക​ണം.” വാസു പറ​ഞ്ഞു. “എല്ലാം നി​വ​ര​ട്ടെ.”

രാഘവൻ, സാ​വി​ത്രി പറി​ച്ചെ​ടു​ത്ത തൈ തി​രി​ച്ച് മണ്ണിൽ കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടു.

തി​രി​ച്ച് അണ​ക്കെ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്ക് കെ​ട്ടി നി​റു​ത്തിയ വെ​ള്ളം കൂ​ടു​തൽ സ്ഥ​ല​ത്തേ​യ്ക്ക് വ്യാ​പി​ച്ച് ഒരു വലിയ തടാ​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. അതിൽ നടു​വിൽ ഒരു വലിയ കട്ടു​റു​മ്പ് പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു കര പറ്റാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. പക്ഷേ, ഒഴുകി വരു​ന്ന വെ​ള്ളം ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ചു​ഴി​യിൽ അതിനു നീ​ന്താൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല.

വാസു പറ​ഞ്ഞു. നമു​ക്കൊ​രു തോണി ഇറ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കാം.

അവൻ ചെറിയ ഒരു ഉണ​ക്ക​പ്ലാ​വില തടാ​ക​ത്തി​ലേ​ക്കി​ട്ടു കൊ​ടു​ത്തു. ഒഴു​ക്കിൽ ആ പ്ലാ​വില ഉറു​മ്പി​ന്റെ അടു​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഉറു​മ്പ് അതിൽ കയറി ഇരി​പ്പാ​യി. പെ​ട്ടെ​ന്ന് വാ​സു​വി​ന് വേ​റൊ​രു ഐഡിയ മന​സ്സിൽ വന്നു. അതു രാ​ഘ​വ​നോ​ട് പറയാൻ പോ​കു​മ്പോ​ഴാ​ണ് അവൻ ഓർ​ത്ത​ത്. സാ​വി​ത്രി അടു​ത്തു​ണ്ട്. അവൾ ഒരു ഈർ​ക്കില കൊ​ണ്ട് ഉറു​മ്പ​രി​ക്കു​ന്ന പ്ലാ​വില തടാ​ക​ത്തി​ന്റെ അരു​കെ​ത്തി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.

വാസു രാ​ഘ​വ​നോ​ട് സ്വ​കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു.

“രാ​ഘ​വേ​ട്ടാ, എനി​യ്ക്കൊ​രു ഐഡിയ പക്ഷേ, മൊ​ട്ട​ച്ചി​യെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്ക​ണം.”

സാ​വി​ത്രി ഉറു​മ്പി​നെ രക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​ണ്.

വാസു പറ​ഞ്ഞു.

“മോളെ നീ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് പൊ​യ്ക്കൊ. ഇവിടെ ഇപ്പൊ ഒരു വലിയ നരി വരും.”

“എനി​ക്കും നരിയെ കാണണം.” അവൾ ശഠി​ച്ചു.

“അയ്യോ നരി പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളെ കണ്ടാൽ ഉടനെ കടി​ച്ചു​തി​ന്നും. നമ്മു​ടെ നന്ദി​നി​പ്പ​ശൂ​നേ​ക്കാൾ വലു​താ​ണ് നരി, അറി​യ്വോ? ഏട്ട​ന്റെ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ല് കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല്യെ? മോള് പോ​യ്ക്കോ.”

“അപ്പോ ഏട്ട​മ്മാ​രെ നരി തി​ന്നി​ല്യെ?”

“ഏയ് ഇല്ല. ആൺ​കു​ട്ടി​ക​ളെ തി​ന്നി​ല്ല.”

ഞാ​നി​വി​ടെ നിൽ​ക്ക്വാ​ണ്. അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

“നി​ന്നോ, യാ​തൊ​രു തര​ക്കേ​ടു​മി​ല്ല. നരി ഇപ്പോ വരും. നി​ന്നെ കറും മു​റും​ന്ന് തി​ന്നും ചെ​യ്യും. വാ​സ്വേ​ട്ടൻ പോയി കു​റ​ച്ച് ഉപ്പും പച്ച​മു​ള​കും കൊ​ടു​ക്കും നരി​ക്ക്.”

“എന്തി​നാ?”

“ഉപ്പും മു​ള​കും ഇല്ലാ​തെ നി​ന്നെ തി​ന്നാൻ സ്വാ​ദു​ണ്ടാ​വ്വോ?”

അവൾ പതു​ക്കെ എഴു​ന്നേ​റ്റു.

“ഞാൻ പോ​വ്വാ​ണ്. എനി​ക്ക് നി​ങ്ങ​ടെ ഒപ്പം കളി​ക്ക​ണ്ട.”

കു​ള​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്ത കണ്ട​ത്തിൽ വേ​ന​ലിൽ ഏത്ത​ത്തി​ന് ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്ന കരി​മ്പ​ന​പ്പാ​ത്തി വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. മഴ തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അച്ഛൻ പര​മ​നെ​ക്കൊ​ണ്ട് അതെ​ടു​പ്പി​ച്ച് രണ്ടു കല്ലി​ന്മേൽ കയ​റ്റി വെ​പ്പി​ച്ച​താ​ണ്. ചിതൽ പി​ടി​ച്ച് നാ​ശ​മാ​വാ​തി​രി​ക്കാൻ.

നമു​ക്ക് ആ പാ​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത് കു​ള​ത്തി​ലി​ട്ട് തോ​ണി​യാ​യി തു​ഴ​ഞ്ഞു കളി​ക്കാം. വാസു പറ​ഞ്ഞു “രണ്ടു ഭാ​ഗ​ത്തു മണ്ണി​ട്ടാൽ വെ​ള്ളം കട​ക്കി​ല്ല.”

രാ​ഘ​വ​ന് വാ​സു​വി​നോ​ട് പെ​ട്ടെ​ന്ന് മതി​പ്പും ഒപ്പം തന്നെ കടു​ത്ത അസൂ​യ​യും ഉണ്ടാ​യി. ഈ വക കാ​ര്യ​ങ്ങൾ തന്റെ ബു​ദ്ധി​യിൽ ഒരി​ക്ക​ലും വരി​ല്ല. അനു​ജ​ന്റെ കഴി​വി​ലും ബു​ദ്ധി​ശ​ക്തി​യി​ലും രാ​ഘ​വ​ന് മതി​പ്പാ​ണ്. പക്ഷേ, മറ്റു​ള്ള​വർ, രണ്ടു​പേ​രെ​യും താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി തന്നെ തരം താ​ഴ്ത്തു​മ്പോൾ അവനു വേ​ദ​ന​യു​ണ്ടാ​കാ​റു​ണ്ട്. പല​പ്പോ​ഴും ഇങ്ങി​നെ ഒര​നു​ജൻ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലെ​ത്ര നന്നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​വ​രെ തോ​ന്നാ​റു​ണ്ട്.

ഒരി​ക്കൽ വള​രെ​യ​ധി​കം പേ​രു​ടെ മു​മ്പിൽ വെ​ച്ച് അപ​മാ​നി​ത​നാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്. അമ്മാ​വ​നാ​ണ് കാരണം. അമ്മാ​വൻ, അമ്മാ​യി​യും കു​ട്ടി​ക​ളു​മാ​യി സന്ദർ​ശ​നം കഴി​ഞ്ഞ് തി​രി​ച്ചു പോ​കു​മ്പോൾ കുറെ കണ്ണി​മാ​ങ്ങ​കൾ പൊ​തി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കാൻ അച്ഛൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. രാഘവൻ അത് ഒരു വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്ക​ട​ലാ​സ്സിൽ പൊ​തി​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. കണ്ണി​മാ​ങ്ങ​കൾ​ക്ക് നന​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് പൊതി കെ​ട്ടു​മ്പോൾ കട​ലാ​സ് കീറി. അതു കണ്ടു​നി​ന്ന അമ്മാ​വൻ പറ​ഞ്ഞു.

നീ ഒരു കടി​ഞ്ഞൂൽ പൊ​ട്ടൻ തന്നെ​യാ​ണ്. ആ വാ​സു​വി​നെ ഏൽ​പ്പി​ക്ക്. അവനതു നന്നാ​യി ചെ​യ്യും.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അമ്മാ​യി​യും മക്ക​ളും ഒന്നാ​യി ചി​രി​ച്ചു. താ​നൊ​രു വലിയ ഫലിതം പറ​ഞ്ഞെ​ന്ന ചാ​രി​താർ​ത്ഥ്യ​ത്തോ​ടെ അമ്മാ​വ​നും ചി​രി​ച്ചു.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അവിടം മു​ഴു​വൻ ഇരു​ട്ടു വന്നു മൂടി താൻ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലെ​ത്ര നന്നാ​യി​രു​ന്നെ​ന്ന് രാ​ഘ​വ​ന് തോ​ന്നി. സ്വയം ഒരു പു​ഴു​വാ​യി മാ​റി​യ​പോ​ലെ. അപ​മാ​നം കടു​ത്ത​താ​യി​രു​ന്നു.

കു​റ​ച്ചു വി​ല​ക്ഷ​ണ​മാ​യി ആ പൊതി കെ​ട്ടി​യ​ത് കഴി​വു​കേ​ടു​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഒന്നാ​മ​താ​യി അമ്മാ​വ​ന് ബസ്സി​ന്റെ നേ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. അവ​സാ​ന​ത്തെ ബസ്സാ​ണ​ത്. അതു തെ​റ്റി​യാൽ തി​രി​ച്ചു വരി​ക​യേ നി​വൃ​ത്തി​യു​ള്ളു. പി​ന്നെ മാ​ങ്ങ​കൾ​ക്ക് നന​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതാണ് കട​ലാ​സ്സ് കീറാൻ കാരണം. അമ്മാ​വ​നു ബസ്സു തെ​റ്റ​രു​തെ​ന്ന സദ്വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടെ ഒരു കാ​ര്യം ചെ​യ്ത​പ്പോൾ തന്നെ പരി​ഹ​സി​ക്കു​ക​യാ​ണ്, അപ​മാ​നി​ക്കു​ക​യാ​ണ് ചെ​യ്ത​ത്.

മുഖം മങ്ങി​യെ​ങ്കി​ലും അവർ പടി​ക്കു പു​റ​ത്തു കട​ക്കു​ന്ന​തു വരെ രാഘവൻ അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ ചു​റ്റി​പ്പ​റ്റി നി​ന്നു. പി​ന്നെ മു​റി​വേ​റ്റ മൃഗം അഭ​യ​ത്തി​നാ​യി കാ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്ക് ഓടി​യൊ​ളി​ക്കു​ന്ന പോലെ അവൻ അക​ത്തെ മു​റി​ക​ളി​ലൊ​ന്നി​ലേ​യ്ക്ക് വലി​ഞ്ഞു.

അമ്മാ​വ​ന്റെ ഫലി​ത​ത്തിൽ ചി​രി​ക്കാ​ത്ത ഒരാൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ മക​ന്റെ അഭാവം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. മോ​നെ​വി​ടെ എന്ന ചോ​ദ്യം രാഘവൻ കേ​ട്ടു. അവൻ വിളി കേ​ട്ടി​ല്ല. അവ​സാ​നം സാ​വി​ത്രി​യാ​ണ് രാ​ഘ​വ​നെ കണ്ട​ത്.

“ഏട്ടൻ ഇതാ ഇവിടെ ഇരു​ന്നു കര​യു​ന്നു.”

അച്ഛൻ അവനെ എഴു​ന്നേ​ല്പി​ച്ചു. മു​ണ്ടി​ന്റെ തല​പ്പു​കൊ​ണ്ട് കണ്ണീർ തു​ട​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു.

“അയ്യ​യ്യേ! നീ എന്തി​നാ​ണ് കര​യു​ന്ന​ത്? ഒരാൾ വി​ഡ്ഢി​ത്തം വി​ള​മ്പി​യെ​ന്ന് വച്ച് നീ കര​യേ​ണ്ട ആവ​ശ്യം? പൊതി പൊ​ട്ടി​യ​ത് മാങ്ങ നന​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ട​ല്ലെ? അതു തു​ട​ച്ച് ഭം​ഗി​യാ​യി കെ​ട്ടി, നി​ര​ത്തി​ലെ​ത്തു​മ്പോ​ഴേ​യ്ക്ക് ബസ്സ് അതി​ന്റെ പാ​ട്ടി​നു പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. ഇതൊ​ന്നും ആലോ​ചി​ക്കാൻ ഒരാൾ​ക്കു ബു​ദ്ധി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ നീ എന്തി​നു കരയണം?”

വാസു പറ​ഞ്ഞു. “നമു​ക്ക് അത് വെ​ള്ള​ത്തി​ലി​റ​ക്ക്വാ?”

രാഘവൻ അതു കേ​ട്ടി​ല്ല. അവൻ അപ്പോ​ഴും പഴ​കി​യ​തെ​ങ്കി​ലും ഉണ​ങ്ങി​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ക്ഷ​ത​ത്തെ താ​ലോ​ലി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

വാസു വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു “നമു​ക്ക് പോ​വ്വാ?”

“ശരി,” രാഘവൻ സമ്മ​തി​ച്ചു.

കരി​മ്പ​ന​പ്പാ​ത്തി ഭാ​ര​മു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു. വെ​ള്ള​ത്തി​ലേ​ക്കി​റ​ക്കുക എളു​പ്പ​മ​ല്ല. അര​മ​ണി​ക്കൂർ നേ​ര​ത്തെ അദ്ധ്വാ​ന​ത്തി​നു​ശേ​ഷം അത് കു​ള​ത്തി​ലേ​യ്ക്ക് ഉരു​ട്ടി​യി​ട്ട​പ്പോ​ഴേ​യ്ക്ക് രണ്ടു പേ​രു​ടെ​യും കൈ​യി​ന​ടി​യിൽ ആരു കയ​റി​യി​രു​ന്നു. കാലിൽ ചെറിയ മു​റി​വു​ക​ളും പറ്റി​യി​രു​ന്നു.

ശേഷം പണി എളു​പ്പ​മാ​യി​രു​ന്നു. പാ​ത്തി​യു​ടെ രണ്ടു വശ​ത്തും വെ​ള്ളം കട​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ കട്ടി​യു​ള്ള മണ്ണു വെ​ച്ചു; അവർ രണ്ട​റ്റ​ത്തും കയ​റി​യി​രു​ന്നു.

പു​ത​ക്കെ തു​ഴ​യ​ണം, രാഘവൻ പറ​ഞ്ഞു. സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം ട്ടോ, നി​ന​ക്ക് നീ​ന്ത​ല​റി​യാ​ത്ത​താ​ണ്.

നി​റ​ഞ്ഞു നിന്ന കു​ള​ത്തി​ന്റെ ജല​പ്പ​ര​പ്പ് വി​ശാ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു. മറു​ഭാ​ഗ​ത്തെ മു​ളം​കൂ​ട്ടം വെ​ള്ള​ത്തിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ച​ത് കു​ള​ത്തി​ന്റെ ആഴ​ത്തെ വലു​താ​ക്കി​ക്കാ​ണി​ച്ചു. തു​ഴ​യു​മ്പോൾ തോണി കരയിൽ നി​ന്ന​ക​ലു​ന്ന​തു നോ​ക്കു​ന്ന​ത് ഉന്മാ​ദ​ത്തോ​ളം പോന്ന ലഹ​രി​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​താ​ണ്. അവർ വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു നോ​ക്കി. വീട് വളരെ അടു​ത്താ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു. വട​ക്കു​പു​റ​ത്ത് അടു​ക്ക​ള​യും, കു​ളി​മു​റി​യും കാണാം. ഓടി​ന്റെ പു​ക​ക്കു​ഴ​ലിൽ​ക്കൂ​ടി നേരിയ വെ​ളു​ത്ത പുക വാ​യു​വിൽ ലയി​ക്കു​ന്നു. സാ​ധാ​രണ ഗതി​യിൽ കു​ള​ത്തി​ലി​റ​ങ്ങി​യാൽ ഇതൊ​ന്നും കാണാൻ പറ്റി​ല്ല.

ആമ്പ​ലി​ന്റെ ഇലകൾ വെ​ള്ള​ത്തിൽ മു​ങ്ങി​യി​രി​ക്ക​യാ​ണ്. തലേ​ന്നു രാ​ത്രി പെയ്ത കനത്ത മഴ​യ്ക്കു​യർ​ന്ന വെ​ള്ള​ത്തോ​ടൊ​പ്പം ആമ്പ​ലി​ന്റെ തണ്ട് വളർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. വൈ​കു​ന്നേ​ര​മാ​കു​മ്പോ​ഴേ​യ്ക്ക് ഇലകൾ ഓരോ​ന്നോ​രോ​ന്നാ​യി പു​റ​ത്തേ​യ്ക്ക് പൊ​ന്തി​വ​രും.

കു​ള​ത്തി​ന്റെ നടു​വിൽ ഒരു ആമ്പൽ​പ്പൂ വി​രി​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്ന​ത് അവർ കണ്ടു. വെ​ള്ള​ത്തി​നു തൊ​ട്ടു മു​ക​ളിൽ ഒരു വലി​യ​മ്മ കാ​തി​ലി​ട്ട കമ്മൽ പോലെ അത് ആടി. വാസു പറ​ഞ്ഞു.

രാ​ഘ​വേ​ട്ടാ, നമു​ക്ക​ത് അറു​ത്ത് തണ്ടു​കൊ​ണ്ട് മാ​ല​യു​ണ്ടാ​ക്കി മൊ​ട്ട​ച്ചി​ക്കു കൊ​ടു​ക്കാം.

തണ്ട് ഓരോ ഖണ്ഡ​ങ്ങ​ളാ​യി ഒടി​ച്ചാൽ മാ​ല​യു​ണ്ടാ​ക്കാം. അതിനു നടു​വിൽ ലോ​ക്ക​റ്റു​പോ​ലെ പൂവും.

രണ്ടു​പേ​രും ആമ്പൽ​പ്പൂ​വി​നെ ലാ​ക്കാ​ക്കി തു​ഴ​ഞ്ഞു. പൂ​വി​ന​ടു​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ മു​ന്നോ​ക്കം തു​ഴ​ഞ്ഞ് തോണി നി​റു​ത്തി. വാസു ഇരു​ന്ന ഭാ​ഗ​ത്താ​ണ് പൂ​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്. ഏക​ദേ​ശം ഒന്നര അടി അകലെ അവൻ പൂ, തണ്ടോ​ടു​കൂ​ടി, അറു​ക്കാ​നാ​യി കു​നി​ഞ്ഞു. പൂ​വി​ന്റെ അടി​യി​ലു​ള്ള തണ്ടി​ന് നല്ല വണ്ണ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വണ്ണ​മു​ള്ള മാ​ല​യു​ണ്ടാ​ക്കാം. അതു കേ​ടു​വ​രാ​തെ തണ്ട് മു​ഴു​വൻ നീ​ള​ത്തിൽ കി​ട്ടാ​നാ​യി വാസു പതു​ക്കെ വലി​ച്ചു.

പെ​ട്ടെ​ന്നാ​ണ​തു​ണ്ടാ​യ​ത്. പൂവ് തണ്ടോ​ടു​ക്കൂ​ടി എടു​ക്കാ​നു​ള്ള ശ്ര​ദ്ധ​യിൽ താൻ വളരെ ചാ​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണ് ഇരു​ന്ന​തെ​ന്നും, തോ​ണി​യു​ടെ ഒരു ഭാഗം വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ വി​താ​ന​ത്തി​ലേ​യ്ക്ക് താ​ഴു​ന്നു​വെ​ന്നും അവൻ കണ്ടി​ല്ല. ആ വലിയ തണ്ട് അടി​യിൽ നി​ന്ന് ഒരു ശബ്ദ​ത്തോ​ടെ പറി​ഞ്ഞു വന്ന​തും തോ​ണി​യിൽ വെ​ള്ളം നി​റ​ഞ്ഞ് അത് കമി​ഴ്‌​ന്ന​തും ഒപ്പം കഴി​ഞ്ഞു. കമി​ഴ്‌​ന്ന തോണി ആ ശക്തി​യിൽ തെ​ന്നി​ത്തെ​ന്നി കു​ള​ത്തി​ന്റെ മറു​ഭാ​ഗ​ത്തേ​യ്ക്ക് വളരെ വേ​ഗ​ത്തിൽ പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു.

രാഘവൻ നീ​ന്താൻ തു​ട​ങ്ങി. പെ​ട്ടെ​ന്നു​ള്ള തോ​ന്നൽ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​വാ​നാ​യി​രു​ന്നു. കു​റ​ച്ചു ദൂരം നീ​ന്തിയ ശേഷം തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ വാസു വെ​ള്ള​ത്തിൽ കയ്യി​ട്ട​ടി​ക്കു​ക​യും, മു​ങ്ങു​ക​യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

തോ​ണി​യിൽ​നി​ന്നു വീണ ഉടനെ വാസു ശ്ര​മി​ച്ച​ത് എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും പി​ടി​ക്കാ​നാ​ണ്. വെ​ള്ള​ത്തിൽ എവി​ടേ​യും പി​ടി​ത്തം കി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യ​പ്പോൾ അവൻ കാ​ലു​കൾ കൊ​ണ്ട് നി​ല​ത്തു തൊടാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. താ​ഴ്‌​ന്നു പോ​കു​ന്ന കാ​ലു​കൾ. നി​ല​യി​ല്ല. വീ​ണ്ടും താഴെ. അവ​ന്റെ മുഖം ഇതി​ന​കം വെ​ള്ള​ത്തി​ന​ടി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. വീ​ണ്ടും താ​ഴേ​ക്ക് താ​ഴ്‌​ന്നു പോ​യ​ത​ല്ലാ​തെ കാ​ലു​കൾ എവി​ടെ​യും തൊ​ട്ടി​ല്ല. പെ​ട്ടെ​ന്ന് നി​ല​യി​ല്ലാ​ത്ത അഗാ​ധ​ത​യാ​ണ് താ​ഴെ​യെ​ന്ന് അവൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ഉള്ള ശക്തി മു​ഴു​വൻ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ച് അവൻ കൈ​യി​ട്ട​ടി​ച്ച് വെ​ള്ള​ത്തി​നു മു​ക​ളിൽ ഒരു വിധം എത്തി. രാഘവൻ നീ​ന്തി​യ​ക​ലു​ന്ന​ത് അവൻ കണ്ടു. അവൻ ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ച്ചു.

“രാ​ഘ​വേ​ട്ടാ.”

തി​രി​ച്ചു​പോ​യി വാ​സു​വി​നെ രക്ഷി​ക്കാ​നാ​യി രാഘവൻ ഒരു നി​മി​ഷം സം​ശ​യി​ച്ചു. പക്ഷേ, രക്ഷി​ക്കൽ അപ​ക​ട​മു​ള്ള​താ​ണ്. മു​ങ്ങി​ച്ചാ​വാൻ പോ​കു​ന്ന ഒരാ​ളു​ടെ അടു​ത്ത് ഒരി​ക്ക​ലും നേ​രി​ട്ടു പോ​ക​രു​ത് എന്ന് അച്ഛൻ പറ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ണ്ട്. ഒരു കയറോ മുളയോ ഇട്ടു​കൊ​ടു​ത്ത് അവരെ വലി​ച്ചെ​ടു​ക്കാ​നെ പാ​ടു​ള്ളു. അല്ലെ​ങ്കിൽ മരണ വെ​പ്രാ​ള​ത്തിൽ അവർ നമ്മു​ടെ മേൽ തൂ​ങ്ങും. നമു​ക്ക് നീ​ന്ത​ല​റി​യാ​മെ​ങ്കിൽ​ക്കൂ​ടി നീ​ന്താൻ പറ്റി​ല്ല. അവ​രു​ടെ ഒപ്പം താ​ഴു​ക​യേ ഉള്ളൂ.

രാഘവൻ വീ​ണ്ടും കരയെ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി നീ​ന്തി. പെ​ട്ടെ​ന്ന് എന്തോ എന്ന​റി​യി​ല്ല, വാസു മു​ങ്ങി​ച്ച​ത്തു​പൊ​യ്ക്കോ​ട്ടെ എന്ന​വ​നു തോ​ന്നി. വളരെ ഭ്രാ​ന്ത​മായ ഒരു തോ​ന്ന​ലാ​യി​രു​ന്നു അത്. ഓടു​മ്പോൾ മു​മ്പിൽ കണ്ട വി​ല​ക്ഷ​ണ​മായ ഒരു തട​സ്സ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ അവന് വാ​സു​വി​നെ തട്ടി നീ​ക്കാം. അവൻ നീ​ട്ടി​വ​ലി​ച്ചു നീ​ന്തി. കര​യി​ലെ​ത്തി തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ വാസു അപ്പോ​ഴും വെ​ള്ള​ത്തിൽ കയ്യി​ട്ട​ടി​ക്കു​ക​യാ​ണ്. അവൻ രാ​ഘ​വ​നെ നോ​ക്കി എന്തോ പറ​യു​ന്നു​ണ്ട്. അവ​ന്റെ കയ്യിൽ അറു​ത്തെ​ടു​ത്ത പൂ അപ്പോ​ഴു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മരി​ക്കാൻ പോ​കു​മ്പോൾ കൂടി അവൻ അനു​ജ​ത്തി​ക്കു​വേ​ണ്ടി പറി​ച്ച പൂ കൈ​വി​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല.

രാ​ഘ​വ​ന്റെ മന​സ്സിൽ എവി​ടെ​യൊ​ക്കെ​യോ സ്നേ​ഹം തല​പൊ​ക്കി. അവൻ തന്റെ അനു​ജ​നാ​ണെ​ന്നും. എല്ലാ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളി​ലും തന്റെ പങ്കാ​ളി​യാ​ണെ​ന്നും രാഘവൻ ഓർ​ത്തു. സ്നേ​ഹം ഒരു തേ​ങ്ങ​ലാ​യി വന്ന് രാ​ഘ​വ​നെ വി​ഷ​മി​പ്പി​ച്ചു.

രാഘവൻ പി​ന്നെ സം​ശ​യി​ച്ചി​ല്ല. തോണി മറു​ക​ര​യിൽ എത്തി​യി​രു​ന്നു. രാഘവൻ കു​ള​ത്തി​ലേ​യ്ക്ക് ചാടി എല്ലാ ശക്തി​യും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ച് നീ​ന്തി. മു​ഖ​മു​യർ​ത്താ​തെ ഊളി​യി​ട്ടും നീ​ന്തി​യും അവൻ തോ​ണി​യു​ടെ അടു​ത്തെ​ത്തി. തോണി മു​ന്നിൽ പി​ടി​ച്ച് കാ​ലി​ട്ട​ടി​ച്ച് അവൻ വാസു മു​ങ്ങു​ന്നി​ട​ത്തേ​ക്ക് കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. പി​ന്നെ തോ​ണി​യിൽ മു​റു​കെ​പ്പി​ടി​ച്ച് അവൻ ഒരു കൈ കൊ​ണ്ട് വാ​സു​വി​നെ ഒരു വിധം ഉയർ​ത്തി കമി​ഴ്‌​ന്ന തോ​ണി​യു​ടെ നടു​വിൽ വി​ല​ങ്ങ​നെ കി​ട​ത്തി, വീ​ണ്ടും തോണി കൈ കൊ​ണ്ടു പി​ടി​ച്ച് കാ​ലി​ട്ട​ടി​ച്ച് ആവും വിധം വേഗം നീ​ന്തി.

കര​യി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ വാ​സു​വി​നെ ഒരു​വി​ധം വലി​ച്ചു കയ​റ്റി. വാസു എഴു​ന്നേ​റ്റു നട​ക്കു​മെ​ന്ന ധാ​ര​ണ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു രാ​ഘ​വ​ന്. പക്ഷെ, നട​ക്കു​ന്ന​തു പോ​ക​ട്ടെ നിൽ​ക്കാൻ കൂടി ശേ​ഷി​യി​ല്ലാ​തെ അവൻ കു​ഴ​ഞ്ഞു വീ​ഴു​ന്ന​തു കണ്ട​പ്പോൾ രാഘവൻ അവനെ തോ​ള​ത്തെ​ടു​ത്ത് വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു. വി​ഷ​മ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വാ​സു​വി​ന് സ്വ​ത​വേ ഭാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പോ​രാ​ത്ത​തി​ന് കു​ടി​ച്ച വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ തൂ​ക്ക​വും.

അടു​ക്ക​ള​യു​ടെ ചാ​യ്പി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഉരൽ. വാ​സു​വി​നെ ഉരലിൽ കി​ട​ത്തി​യ​പ്പോൾ വാ​യിൽ​ക്കൂ​ടി വെ​ള്ളം ഒഴു​കാൻ തു​ട​ങ്ങി. രാഘവൻ അവ​ന്റെ വയർ അമർ​ത്തി.

അപ്പോ​ഴേ​ക്ക് അമ്മ​യും വേ​ല​ക്കാ​രി​യും ഓടി​യെ​ത്തി​യി​രു​ന്നു.

വാ​സു​വി​ന് സം​സാ​രി​ക്കാൻ വയ്യാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ അമ്മ അവനെ എടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി തോർ​ത്തി​ച്ച് കി​ട​ക്ക​യിൽ കി​ട​ത്തു​മ്പോൾ അവ​ന്റെ ദുഃഖം, അവൻ മൊ​ട്ട​ച്ചി​ക്കു വേ​ണ്ടി അറു​ത്ത ആമ്പൽ വെ​ള്ള​ത്തിൽ വീ​ണു​പോ​യെ​ന്നാ​ണ്.

രാഘവൻ അവ​ന്റെ മു​റി​യിൽ വൈ​കു​ന്നേ​രം മു​ഴു​വൻ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. അവൻ മ്ലാ​ന​നാ​യി​രു​ന്നു. നി​ല​ത്ത് ഇരു​ന്നു​കൊ​ണ്ട് അവൻ ചു​മ​രി​ന്മേ​ലു​ള്ള രൂ​പ​ങ്ങൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. വെള്ള വലി​ച്ച് ചില സ്ഥ​ല​ത്ത് അടർ​ന്ന് എണ്ണ പി​ടി​ച്ചു​ണ്ടായ രൂ​പ​ങ്ങൾ. പല വി​ചി​ത്ര ജീ​വി​ക​ളു​ടെ രൂ​പ​ങ്ങൾ. ഈ രൂ​പ​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള ജീ​വി​കൾ മറ്റേ​തോ ലോ​ക​ത്തിൽ ജീ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്ന് രാഘവൻ വി​ചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. അവ​യു​ടെ മേൽ വി​ര​ലോ​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് അപ​ക​ട​ക​ര​മായ ആ തോ​ണി​യാ​ത്ര അവൻ ആദ്യം മുതൽ മന​സ്സിൽ ആവർ​ത്തി​ച്ചു.

അത് ഞര​മ്പു​ക​ളിൽ ശൈ​ത്യം പക​രു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. തോ​ണി​യു​ടെ വക്ക് വെ​ള്ള​ത്തി​ന്റെ വി​താ​ന​ത്തിൽ എത്തി​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ട​തും, പെ​ട്ടെ​ന്ന് വാ​സു​വി​നോ​ട് വി​ളി​ച്ചു പറയാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും തോണി മറി​ഞ്ഞ​തും ഒപ്പ​മാ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ നീ​ന്തു​ന്ന​ത്. വാ​സു​വിൽ നി​ന്ന് നീ​ന്തി​യ​ക​ലു​മ്പോൾ അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ട ലാഘവം അതിൽ നി​ഷ്ഠൂ​ര​മായ എന്തോ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതവനെ ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തി. വാസു മരി​ച്ചു​പൊ​യ്ക്കോ​ട്ടെ എന്നാ​ലോ​ചി​ച്ച​ത് എന്തി​നാ​യി​രു​ന്നു?

ഈ അപ​ക​ട​ക​ര​മായ തോ​ണി​യാ​ത്ര​ക്കു മു​ഴു​വൻ കാ​ര​ണ​വും രാ​ഘ​വ​നാ​യി​രു​ന്നു. ആദ്യ​മേ വാ​സു​വി​നെ നി​രു​ത്സാ​ഹ​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛൻ വന്നാൽ കി​ട്ടു​ന്ന ശിക്ഷ ആലോ​ചി​ച്ച​പ്പോൾ രാഘവൻ കൂ​ടു​തൽ അധൈ​ര്യ​പ്പെ​ട്ടു.

പു​റ​ത്തൊ​രു കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം. സാ​വി​ത്രി​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ ഇത്ര​യും സമയം എവി​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നു? അവൾ പതിവു പോലെ മു​റി​യി​ലേ​യ്ക്ക് ചാടി വീണ് ഒരു താ​ള​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു.

നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ട്. ഞാൻ അച്ഛൻ വന്നാൽ പറ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ക്കൂ​ലോ. രാ​ഘ​വേ​ട്ട​ന് ഇന്ന് നല്ല പെട കി​ട്ടും.

മൊ​ട്ട​ച്ചി അതു ചെ​യ്യു​മെ​ന്ന് രാ​ഘ​വ​ന് നല്ല​പോ​ലെ അറി​യാം. ഈ പെ​ണ്ണു​കാ​ര​ണം കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള അടി​ക്ക് കയ്യും കണ​ക്കു​മി​ല്ല. എന്നും അച്ഛൻ വരാൻ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ് പെ​ണ്ണ് പതിവ്.

“നരി വരും​ന്ന് പറ​ഞ്ഞി​ട്ട് കൊ​ള​ത്തി​ല് പോയി കളി​ക്ക്യാ​യി​രു​ന്നു അല്ലേ?” അച്ഛൻ വര​ട്ടെ.

പെ​ണ്ണ് അമ്മ​യോ​ടും വേ​ല​ക്കാ​രി​യോ​ടും ചോ​ദി​ച്ച് സകല വി​വ​ര​ങ്ങ​ളും മന​സ്സി​ലാ​ക്കി വെ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

അവൾ മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല ഭയ​ത്തി​നു കാരണം. വാ​സു​വും അച്ഛ​നോ​ട് എന്താ​ണ് പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കുക എന്ന​റി​യി​ല്ല. അവനെ രക്ഷി​ക്കാൻ നോ​ക്കാ​തെ നീ​ന്തി​യ​ക​ന്ന​ത് വാസു കണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

അനു​ജ​നെ രക്ഷി​ക്കാൻ നോ​ക്കാ​തെ നീ സ്വ​ന്തം കാ​ര്യം നോ​ക്കി അല്ലെ എന്നാ​യി​രി​ക്കും അച്ഛ​ന്റെ ചോ​ദ്യം. അടി​യു​ടെ ചൂ​ടോർ​ത്ത് അവൻ ചൂളി. അടി പി​ന്നെ​യും സഹി​ക്കാം. അച്ഛൻ ശകാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ പി​ന്നെ സഹി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. അമ്മ​യു​ടെ ഭാ​ഷ​യിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ ദേ​ഹ​ത്തെ തോ​ലു​രി​ഞ്ഞു പോ​കു​ന്ന പോ​ലെ​യാ​ണ്.

വാസു എന്താ​ണ് ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്ന​റി​യാൻ രാഘവൻ അല​മാ​രി​യിൽ നി​ന്ന് പു​സ്ത​ക​മെ​ടു​ക്കാ​നെ​ന്ന ഭാ​വ​ത്തിൽ മു​റി​യു​ടെ മറു​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്ക് നട​ന്നു. ഇട​വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ വാസു ക്ഷീ​ണി​ച്ചു​റ​ങ്ങു​ന്ന​ത് അവൻ കണ്ടു. കട്ടി​ലിൽ അവ​ന്റെ അടു​ത്തു തന്നെ വാ​സു​വി​ന്റെ അര​ക്കെ​ട്ടിൽ കൈ ചേർ​ത്തു​വെ​ച്ച് അമ്മ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണ്. അവർ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

താൻ പുറം തള്ള​പ്പെ​ട്ട പോലെ രാ​ഘ​വ​നു തോ​ന്നി. അമ്മ​യു​ടെ ഒരു സ്പർ​ശ​ന​ത്തി​നാ​യി, ആശ്വാ​സ​പൂർ​വ്വം ഉള്ള ഒരു വാ​ക്കി​നാ​യി അവൻ ആശി​ച്ചു. അമ്മ അവനെ വി​ളി​ച്ച​തും കൂ​ടി​യി​ല്ല. അവ​രു​ടെ നോ​ട്ട​ത്തിൽ ആക്ഷേ​പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

മു​റ്റ​ത്തു​നി​ന്ന് പി​ച്ച​ക​പ്പൂ​ക്ക​ളു​ടെ വാസന അരി​ച്ചെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ സന്ധ്യ​യാ​യെ​ന്ന് രാഘവൻ അറി​ഞ്ഞു. അവ​ന്റെ മുഖം വിളറി. അച്ഛൻ വരേ​ണ്ട സമ​യ​മാ​യി. സാ​വി​ത്രി ഉമ്മ​റ​ത്തു​ത​ന്നെ കാ​വ​ലാ​ണ്.

അവൻ അപ്പോ​ഴും ചു​മ​രി​ന്ന​രു​കിൽ നി​ല​ത്തി​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ജന​ലി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തേ​യ്ക്കു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അവ​സാ​ന​ത്തെ വെയിൽ തെ​ങ്ങിൻ തല​പ്പിൽ അറ​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന​ത് അവൻ കണ്ടു. നോ​ക്കി നിൽ​ക്കെ ആ വെ​ളി​ച്ച​വും അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി.

മു​റി​യിൽ നിഴൽ വീ​ഴു​ന്ന​തും ചു​മ​രി​ലെ മൃ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്ക് രൂപം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും രാഘവൻ കണ്ടു.

അച്ഛൻ ഗെ​യ്റ്റു കട​ന്നു വരു​ന്ന​തും സാ​വി​ത്രി ഓടി​ച്ചെ​ല്ലു​ന്ന​തും രാഘവൻ ഒരു ഉൾ​ക്കി​ടി​ല​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി.

“അച്ഛാ, വാ​സ്വേ​ട്ടൻ കൊ​ള​ത്തി​ല് വീണ് ചാവാൻ പോയി. രാ​ഘ​വേ​ട്ടൻ വാ​സ്വേ​ട്ട​നെ തോണി കളി​ക്കാൻ വി​ളി​ച്ചു.”

“എന്നി​ട്ട് എന്തു പറ്റി?”

അച്ഛ​ന്റെ നട​ത്തം വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​യി.

“എന്തു പറ്റീ പാർ​വ്വ​തീ?”

“ഒന്നും​ണ്ടാ​യി​ല്യ ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ന്.”

അച്ഛൻ വാസു കി​ട​ക്കു​ന്ന മു​റി​യി​ലേ​ക്കു പോയി ആ മു​റി​യിൽ വെ​ളി​ച്ചം തെ​ളി​ഞ്ഞു. ഇട​വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ രാഘവൻ ഇരി​ക്കു​ന്ന മു​റി​യി​ലേ​ക്ക് ഒരു ചാ​ലാ​യി ഒഴുകി.

“എന്തു പറ്റീ വാസു?”

രാഘവൻ ശ്വാ​സ​മ​ട​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ച് ചെ​വി​യോർ​ത്തു. വാസു തന്നെ​പ​റ്റി പറയാൻ പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണെ​ന്ന് അറി​യാം. അതി​നു​ശേ​ഷം അച്ഛ​ന്റെ ശിക്ഷ. ട്രൌ​സ​റ​ഴി​ച്ച് ചന്തി​മേ​ലാ​ണ് അച്ഛൻ വടി​കൊ​ണ്ട് അടി​ക്കാ​റ്. അടി​യു​ടെ വേദന അവൻ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ അനു​ഭ​വി​ച്ചു.

വാസു സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി.

ഞാനും രാ​ഘ​വേ​ട്ട​നും കൂടി പാ​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത് കൊ​ള​ത്തി​ലി​ട്ട് തോ​ണി​യു​ണ്ടാ​ക്കി കളി​ക്ക്യാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പൊ നടു​വി​ല് ഒരാ​മ്പ​ല് മൊ​ട്ട​ച്ചി​ക്കു വേ​ണ്ടി പറി​ക്കാൻ നോ​ക്കീ​താ ഞാൻ. അപ്പോ തോണി മറി​ഞ്ഞു.

വാസു പട്ട​യു​ള്ള ട്രൌ​സ​റു​മാ​യി കി​ട​ക്ക​യിൽ ഇരു​ന്ന് കൈ​കൊ​ണ്ടും കണ്ണു​കൊ​ണ്ടും കലാ​ശ​ങ്ങൾ കാ​ട്ടി സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​ത് രാഘവൻ ഭാ​വ​ന​യിൽ കണ്ടു.

“മറി​ഞ്ഞ തോ​ണീ​ല്ല്യേ, കൊറെ ദൂ​ര​ത്തേ​ക്കു പോയി. എന്നി​ട്ടി​ല്ല്യേ അച്ഛാ, രാ​ഘ​വേ​ട്ടൻ പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഊളി​യി​ട്ടു പോയി തോണി ഉന്തി​ക്കൊ​ണ്ടു വന്നു. എന്നി​ട്ട് എന്നെ തോ​ണീ​ടെ മേല് ഇങ്ങ​നെ കെ​ട​ത്തി… ”

വാസു സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഏട്ട​ന്റെ ധീ​രോ​ദാ​ത്ത​ത​യെ​പ്പ​റ്റി; എങ്ങ​നെ ഏട്ടൻ അവ​നെ​യും തോ​ണി​യേ​യും ഒരു കൈ​കൊ​ണ്ട് പി​ടി​ച്ച് നീ​ന്തി കര​ക്കെ​ത്തി എന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി. അതി​നി​ട​യ്ക്ക് അച്ഛ​ന്റെ ‘അതെയോ’ ‘മി​ടു​മി​ടു​ക്കൻ’ എന്ന ആശ്ച​ര്യ​പൂർ​വ്വ​മു​ള്ള അഭി​ന​ന്ദ​ന​ങ്ങ​ളും.

വാസു സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. സു​ഖ​ദ​മാ​യൊ​രു മന്ത്രം പോലെ, പ്ര​ലോ​ഭി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സം​ഗീ​തം പോലെ. ഒരു കൊ​ടും​ങ്കാ​റ്റു​പോ​ലെ അത് അല​യ​ടി​ച്ചു വന്ന​പ്പോൾ മു​റി​യു​ടെ ഏകാ​ന്ത​ത​യിൽ, ഇരു​ട്ടിൽ, രൂപം നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട മൃ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ ചു​മ​രിൽ തല ചാ​രി​വെ​ച്ച് തേ​ങ്ങൽ അട​ക്കാൻ കഴി​യാ​തെ രാഘവൻ വി​ങ്ങി വി​ങ്ങി കര​ഞ്ഞു.