പു​തു​താ​യി വന്ന അയൽ​ക്കാ​രൻ, വി​ന​യ​ന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഭീകരത നി​റ​ച്ച​ത് വളരെ വി​ചി​ത്ര​മായ വി​ധ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ, പക്ഷേ, നി​ശ്ചി​ത​മാ​യി.

മറു​വ​ശ​ത്തു​ള്ള ഫ്ളാ​റ്റി​ന്റെ വാ​തി​ലി​ന്റെ ഓടാ​മ്പൽ പു​തി​യ​താ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യ​ത് യാ​ദൃ​ച്ഛി​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. രണ്ടു വർ​ഷ​മാ​യി പൂ​ട്ടി​യി​ട്ടി​രു​ന്ന ആ ഫ്ളാ​റ്റ് ഓർ​മ്മ​യിൽ​നി​ന്ന് വി​ട്ടു പോ​യി​രു​ന്നു. ആദ്യ​മെ​ല്ലാം തന്റെ ഫ്ളാ​റ്റു പൂ​ട്ടു​മ്പോൾ അതേ ലാൻ​ഡിം​ഗി​ലു​ള്ള മറു​വ​ശ​ത്തെ പൂ​ട്ടി​യി​ട്ട ഫ്ളാ​റ്റ് ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ തു​രു​മ്പു പി​ടി​ച്ച ഓടാ​മ്പ​ലും അതിൽ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന കറ​പി​ടി​ച്ച ചെറിയ താഴും. പി​ന്നെ​പ്പി​ന്നെ അതു ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​താ​യി. ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ നിറം പോലെ, വാ​യു​വി​ലു​ള്ള പു​ക​യു​ടെ ഗന്ധം പോലെ. അത് ശ്ര​ദ്ധി​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ട​ത​ല്ലാ​ത്ത സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മായ എന്തോ ഒന്നാ​യി. അതൊരു ദിവസം തു​റ​ക്ക​പ്പെ​ടു​മെ​ന്ന ആശയും മറ​വി​യിൽ ആണ്ടു​പോ​യി.

ആദ്യ​മെ​ല്ലാം ഭാ​ര്യ​യ്ക്ക് കത്തെ​ഴു​തു​മ്പോൾ അയാൾ ആ ഫ്ളാ​റ്റി​നെ​പ്പ​റ്റി പറ​യാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആദ്യ​മെ​ല്ലാം അവളും കത്തിൽ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി എഴു​താ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവിടെ ആൾ​ക്കാർ വന്നു​വോ? നല്ല വല്ല​വ​രും വന്നാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു. വയ​സ്സായ അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രെ നോ​ക്കാൻ പോയ അവൾ​ക്ക് വീ​ണ്ടും തി​രി​ച്ചു വന്ന് ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടൊ​പ്പം താ​മ​സി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പി​ന്നെ ആ മോ​ഹ​ത്തി​നും കറ പി​ടി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അവളും, ആ ഫ്ളാ​റ്റും പ്ര​തീ​ക്ഷ​ക​ളും മറ​വി​യി​ലേ​ക്കു തള്ളി.

ഇന്ന് ആ ഓടാ​മ്പൽ വീ​ണ്ടും ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച​ത് അത് പു​തി​യ​തും തി​ള​ങ്ങു​ന്ന​തും ആയ​തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. പി​ന്നെ മു​ക​ളിൽ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അവിടെ ഒരു നാ​മ​പ​ല​ക​യും. ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ്. ഡി. ബാ​പ്റ്റി​സ്റ്റ. ഒരു ഗോവൻ. സാ​ര​മി​ല്ല. എന്താ​യാ​ലും ആളാ​യ​ല്ലൊ. ഒരു അയൽ​പ​ക്ക​മു​ണ്ടാ​വു​ന്ന​ത് നല്ല​തു​ത​ന്നെ.

വാതിൽ തു​റ​ന്ന് സ്വ​ന്തം ഫ്ളാ​റ്റി​ന​ക​ത്തു കട​ന്ന​പ്പോ​ഴും അയാൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. അവ​സാ​നം ആ ഫ്ളാ​റ്റി​ന്റെ നി​ശ്ശ​ബ്ദത ഭഞ്ജി​ക്കാൻ ഒരുവൻ വന്നു. ഒരു പക്ഷേ, സം​ഗ​തി​ക​ളെ​ല്ലാം കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി നന്നാ​വാൻ വഴി​യു​ണ്ട്. അതൊരു കു​ടും​ബ​മാ​യാൽ മതി​യാ​യി​രു​ന്നു. കു​ട്ടി​ക​ളു​ള്ള ഒരു കു​ടും​ബം. കമ​ല​ത്തി​ന് എഴു​തി​യാൽ അവൾ​ക്ക് വരാൻ തോ​ന്നും. പക്ഷേ, വയ​സ്സായ ആൾ​ക്കാ​രെ തന്നെ​യാ​ക്കി വരാൻ പറ്റി​ല്ല​ല്ലൊ.

വാ​തി​ലിൽ ഒരു മു​ട്ട്. വിനയൻ തു​റ​ന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ഒരാൾ. അടു​ത്ത ഫ്ളാ​റ്റ് തു​റ​ന്നു​മി​രു​ന്നു. ആ ഗോവൻ തന്നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

“ഒരു സ്ക്രൂ​ഡ്രൈ​വർ ഉണ്ടോ എടു​ക്കാൻ?”

വിനയൻ അയൽ​ക്കാ​ര​ന്റെ ഫ്ളാ​റ്റ് നോ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. തു​റ​ന്നി​ട്ട വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ കാ​ണു​ന്ന അത്ഭു​ത​ക​ര​മായ പ്ര​പ​ഞ്ചം ഒരു കു​ട്ടി​യു​ടെ ജി​ജ്ഞാ​സ​യോ​ടെ അയാൾ നോ​ക്കി​ക്ക​ണ്ടു.

“ഞാ​നാ​ണ് ഇവിടെ താ​മ​സി​ക്കാൻ വന്ന​ത്. ലൈ​റ്റി​ന്റെ സ്വി​ച്ചൊ​ക്കെ കേ​ടു​വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. സ്ക്രൂ​ഡ്രൈ​വർ കി​ട്ടി​യാൽ നന്നാ​യി​രു​ന്നു. ഉടനെ മട​ക്കി​ത്ത​രാം.”

“തരാ​മ​ല്ലൊ,” വിനയൻ പറ​ഞ്ഞു, “ഒരു മി​നി​റ്റ്.”

അയാൾ അക​ത്തു​പോ​യി സ്ക്രൂ​ഡ്രൈ​വ​റും ടെ​സ്റ്റ​റും കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കൊ​ടു​ത്തു.

“ടെ​സ്റ്റ​റു​മു​ണ്ട്, ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടാ​കും.”

“വളരെ നന്ദി. ഞാൻ ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​രാം.”

“സൌ​ക​ര്യം​പോ​ലെ തന്നാൽ മതി,” വിനയൻ പറ​ഞ്ഞു. ഒരു ഫ്ളാ​റ്റിൽ പു​തു​താ​യി താ​മ​സി​ക്കാൻ വന്നാ​ലു​ള്ള വി​ഷ​മ​ങ്ങൾ അയാൾ​ക്ക​റി​യാം.

പി​ന്നെ രണ്ടു മണി​ക്കൂ​റി​നു​ശേ​ഷം സ്ക്രൂ​ഡ്രൈ​വ​റും ടെ​സ്റ്റ​റും തി​രി​ച്ചു​ത​രാ​നാ​യി അയാൾ ബെ​ല്ല​ടി​ച്ചു.

“വളരെ നന്ദി. സ്വി​ച്ചെ​ല്ലാം ശരി​യാ​യി.” അയാൾ വി​യർ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

“എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടും വല്ല ആവ​ശ്യ​വു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ പറയണം,” അയാൾ വളരെ സൗ​മ്യ​നാ​യി തു​ടർ​ന്നു; “ഒറ്റ​യ്ക്കാ​ണോ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​ത്?”

“അതെ, ഭാര്യ നാ​ട്ടി​ലാ​ണ്. അച്ഛ​നും അമ്മ​യ്ക്കും വയ​സ്സാ​യി. അവരെ ഒറ്റ​യ്ക്കു വി​ട്ടു പോരാൻ വയ്യ.”

“ഓ, പാവം. എന്റെ ഭാ​ര്യ​യും കു​ട്ടി​യും ഇന്നു വരും. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കു​ടും​ബ​വു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ കൂ​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു.”

വിനയൻ ചി​രി​ച്ചു.

നമു​ക്ക് ഈ സ്റ്റെ​യർ കേസിൽ ഒരു ലൈ​റ്റി​ട​ണം. എന്റെ കയ്യിൽ ബൾ​ബു​ണ്ട്. നോ​ക്കു​മ്പോൾ ഈ ഹോൾഡർ പൊ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. നാളെ ഹോൾഡർ മാ​റ്റി​യി​ടാം. വിനയൻ തല​യാ​ട്ടി. ഫെർ​ഡി​നാ​ന്റ് തി​രി​ച്ച് അയാ​ളു​ടെ ഫ്ളാ​റ്റി​ലേ​ക്കു പോ​യ​പ്പോൾ വിനയൻ വാ​തി​ല​ട​ച്ചു. അയാ​ളോ​ട് കട​ന്നി​രി​ക്കാൻ​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. മോ​ശ​മാ​യെ​ന്ന​യാൾ​ക്ക് തോ​ന്നി. സാ​ര​മി​ല്ല. ഇപ്പോൾ പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ട​ല്ലേ​യു​ള്ളു.

രാ​ത്രി വൈകി കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ കോ​ണി​യിൽ​ക്കൂ​ടി ആൾ​ക്കാർ കയ​റു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ടു, വാതിൽ തു​റ​ക്കു​ന്ന ശബ്ദം. ഒരു കു​ട്ടി​യു​ടെ ബഹളം. അയൽ​ക്കാ​ര​ന്റെ കു​ടും​ബം എത്തി​യെ​ന്ന് വി​ന​യ​ന് മന​സ്സി​ലാ​യി.

അയാൾ സ്വ​ന്തം ഭാ​ര്യ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചോർ​ത്തു. രണ്ടു കൊ​ല്ലം ഒപ്പം താ​മ​സി​ച്ച​താ​ണ്. ഇനി എപ്പോ​ഴാ​ണ് പറ്റുക എന്ന​റി​യി​ല്ല. അമ്മ​യോ അച്ഛ​നോ മരി​ച്ചാ​ലെ പറ്റു. അതാ​ലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​ത് ക്രൂ​ര​മാ​ണെ​ന്ന​യാൾ​ക്കു തോ​ന്നി.

ആദ്യ​ത്തെ ബോംബു പൊ​ട്ടി​ച്ച​ത് മി​സി​സ് സമ്പ​ത്ത് ആയി​രു​ന്നു. രാ​വി​ലെ ഓഫീ​സിൽ പോ​കു​മ്പോൾ ബസ്സ്റ്റോ​പ്പിൽ വെ​ച്ചാ​ണ് അവരെ കണ്ട​ത്. വി​ന​യ​നെ കണ്ട​തും അവർ ഓടി വന്നു.

“എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ട് പുതിയ അയൽ​ക്കാ​രൻ?”

“അയൽ​ക്കാ​ര​നോ?” വിനയൻ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു. പുതിയ അയൽ​ക്കാ​ര​നിൽ മി​സി​സ് സമ്പ​ത്തി​നു​ള്ള താൽ​പ​ര്യം? അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. “തര​ക്കേ​ടി​ല്ല. മര്യാ​ദ​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.”

“മര്യാ​ദ​ക്കാ​ര​നോ?” മി​സി​സ് സമ്പ​ത്ത് സ്വരം താ​ഴ്ത്തി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു. “കഴു​ത്ത​റ​ക്കാൻ പോ​ന്ന​വ​നാ​ണ്. അവ​നോ​ട് വളരെ അടു​ക്കാൻ പോണ്ട. കാ​ണു​മ്പോൾ ഹലോ പറ​ഞ്ഞ് ഒഴി​വാ​യാൽ മതി. അതാ എന്റെ ബസ്സ് ഞാൻ പോ​ട്ടെ.”

അവർ സാ​രി​യു​ടെ മുൻ​ഭാ​ഗം സ്വ​ല്പം പൊ​ക്കി ഓടി​പ്പോ​യി.

വി​ന​യ​ന്റെ വയ​റ്റി​നു​ള്ളിൽ ഒരു തണു​പ്പ് വളർ​ന്നു വന്നു. ഒരു ഹി​മ​ക്ക​ട്ട വി​ഴു​ങ്ങിയ പോലെ. എന്താ​ണ് മി​സി​സ് സമ്പ​ത്ത് ഉദ്ദേ​ശി​ച്ച​ത്? അവർ​ക്ക് അത് മു​ഴു​വൻ പറ​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. കഴു​ത്ത​റു​ക്കു​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​ത് അവർ ശരി​ക്കും ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​ത​ല്ലെ​ന്നു വരാം. പക്ഷേ, ഹി​ന്ദി​യിൽ അങ്ങി​നെ ഒരു പ്ര​യോ​ഗ​മു​ണ്ടോ? കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​ണം. അയൽ​ക്കാ​ര​നു​മാ​യി ഒരു ബി​സി​ന​സ് ബന്ധ​ത്തി​നും താൻ പോ​കു​ന്നി​ല്ല. പി​ന്നെ കഴു​ത്ത​റു​പ്പി​ന്റെ പ്ര​ശ്ന​മേ ഉദി​ക്കു​ന്നി​ല്ല​ല്ലൊ.

പി​ന്നെ വീ​ണ്ടും സം​ശ​യ​ങ്ങൾ ഉയർ​ന്നു വന്ന​പ്പോൾ ഓഫീ​സിൽ അടു​ത്തി​രു​ന്ന തമാ​ശ​ക്കാ​ര​നെ​ന്നു പേ​രെ​ടു​ത്ത മോ​ഖെ​യോ​ട് ചോ​ദി​ച്ചു. അയാൾ മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു നി​ന്ന് കട​ലാ​സു കത്തി​യെ​ടു​ത്ത് തന്റെ കഴു​ത്തി​ന​രി​കെ പി​ടി​ച്ച് അറ​ക്കു​ന്ന മാ​തി​രി അഭി​ന​യി​ച്ചു. ഇതാ ഇതു​ത​ന്നെ കഴു​ത്ത​റു​ക്കൽ.

മോ​ഖെ​യു​ടെ ചി​രി​ക്കൊ​പ്പം തന്നെ വി​ന​യ​ന്റെ വയ​റ്റിൽ ഹി​മ​ക്ക​ഷ്ണം വളർ​ന്ന് ഒരു ഹി​മ​വാ​ഹി​നി​യു​ടെ തല​യാ​യി, പി​ന്നെ ഒരു ഹി​മ​പർ​വ്വ​ത​മാ​യി ഉയർ​ന്നു വന്നു.

വൈ​കു​ന്നേ​രം വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി വാതിൽ തു​റ​ക്കു​മ്പോൾ എതിർ​വ​ശ​ത്തെ വാതിൽ തു​റ​ന്നി​ട്ടാ​ണ് ഇരി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു കണ്ടു. അയാൾ അവിടെ ഉണ്ടാ​ക​രു​തെ​ന്ന വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടെ വേഗം താ​ക്കോ​ലി​ട്ട് പൂ​ട്ടു തു​റ​ന്നു. ഇട​യ്ക്ക് ഇടം​ക​ണ്ണി​ട്ട് തു​റ​ന്ന വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി. ആരെ​യും കാ​ണാ​നി​ല്ല. ഇനി അയാൾ വരു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പ് ഉള്ളിൽ​ക്ക​ട​ന്ന് വാ​തി​ല​ട​ച്ചു കളയാം.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് പി​ന്നിൽ നി​ന്ന് ഒരു ചോ​ദ്യം.

“നി​ങ്ങൾ ഇത്ര നേർ​ത്തെ ഓഫീ​സിൽ നി​ന്നു വരുമോ?”

വിനയൻ ഞെ​ട്ടി​ത്തെ​റി​ച്ചു. താ​ക്കോൽ​ക്കൂ​ട്ടം നി​ല​ത്തു വീണു. അയൽ​ക്കാ​രൻ ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ കോണി കയറി അയാ​ളു​ടെ തൊ​ട്ടു പി​ന്നി​ലെ​ത്തി നി​ല്ക്കു​ക​യാ​ണ്. കു​നി​ഞ്ഞ് താ​ക്കോൽ​ക്കൂ​ട്ടം എടു​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നി​ട​യിൽ വിനയൻ പറ​ഞ്ഞു.

“വരും.”

വിനയൻ വാതിൽ തു​റ​ന്ന് അക​ത്തു കട​ന്നു. ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് അയാ​ളു​ടെ ഫ്ളാ​റ്റി​ലേ​ക്കു കട​ക്കാ​തെ ചി​രി​ക്കു​ന്ന മു​ഖ​വു​മാ​യി അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ നിൽ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

“നോ​ക്കു, ഞാൻ ഈ ഹോൾഡർ മാ​റ്റി ബൾബ് ഇട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. സ്റ്റെ​യർ കേസിൽ വെ​ളി​ച്ച​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ വലിയ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടാ​ണ്.”

“ശരി, നന്നാ​യി.”

വിനയൻ പതു​ക്കെ വാ​തി​ല​ട​ച്ചു. പി​ന്നെ വാ​തി​ലി​ന്റെ പീ​പ്പ് ഹോ​ളി​ലൂ​ടെ അയാൾ എന്താ​ണ് ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്ന് നോ​ക്കി. അയാൾ കു​റ​ച്ചു നേരം താ​നി​ട്ട ബൾബു നോ​ക്കി. സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ നട​ന്ന് അക​ത്തു കയറി വാ​തി​ല​ട​ച്ചു.

വിനയൻ കു​റ​ച്ച് ആശ​യ​ക്കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അയൽ​ക്കാ​രൻ വളരെ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ലാ​ണ് പെ​രു​മാ​റു​ന്ന​ത്. അയാ​ളു​ടെ മുഖം കണ്ടാ​ലും ഒരു ചീത്ത മനു​ഷ്യ​നാ​ണെ​ന്ന് തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ഒരു പക്ഷേ, മി​സി​സ് സമ്പ​ത്തി​ന് തെ​റ്റു പറ്റി​യ​താ​യി​രി​ക്കും. വിനയൻ ഒരാ​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു.

ഓഫീ​സിൽ നി​ന്നു വന്ന്, നേ​രി​ട്ട് അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​യ്ക്ക് ചാ​യ​യു​ണ്ടാ​ക്കാൻ പോ​കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ വിനയൻ ഓർ​ക്കാ​റു​ണ്ട്. കമ​ല​ത്തെ നാ​ട്ടിൽ നി​ന്നു കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ണം. ഇങ്ങ​നെ എത്ര കാ​ല​മാ​ണ് ജീ​വി​ക്കുക? ഒരു നല്ല പണി​ക്കാ​രി​യെ നാ​ട്ടിൽ അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രെ നോ​ക്കാൻ കി​ട്ടി​യാൽ അവൾ​ക്ക് പോരാൻ പറ്റും. രണ്ടു മൂ​ന്നു കത്തു​ക​ളി​ലാ​യി വിനയൻ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി എഴു​തു​ന്നു. മറു​പ​ടി എപ്പോ​ഴും എങ്ങും തൊ​ടാ​ത്ത വി​ധ​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കും. നല്ല പണി​ക്കാ​രി​യെ കി​ട്ടുക അത്ര എളു​പ്പ​മാ​ണോ? ഒന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ വൃ​ത്തി​യു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. അല്ലെ​ങ്കിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ പറ്റാ​ത്ത​താ​വും. ഈ വയ​സ്സാ​യ​വ​രെ ഏൽ​പ്പി​ച്ചു പോ​കു​മ്പോൾ കു​റ​ച്ചു വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന​തു തന്നെ വേ​ണ്ടെ. ശമ്പ​ളം കൊ​ടു​ക്കാം എന്നു​വെ​ച്ചാൽ​ത്ത​ന്നെ അവ​രു​ടെ ചെലവു സഹി​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. ഞാൻ നോ​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. ചെറിയ വല്ല പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളേ​യും കി​ട്ടി​യാൽ നന്നാ​യി​രു​ന്നു.

രാ​ത്രി കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ ഉറ​ക്കം വരാൻ ആത്മീ​യ​മ​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൂ​ടി തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ടി വരു​ന്നു. അതിന് ഒരു ഇമേജ് ആവ​ശ്യ​മാ​ണ്. ഒരു വി​ഗ്ര​ഹം. അയാൾ ഓരോ ദി​വ​സ​വും വി​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളെ മാ​റ്റി മാ​റ്റി ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു. പല​പ്പോ​ഴും ഒരു ദിവസം തന്നെ വിവിധ വി​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളെ ആശ്ര​യി​ക്കേ​ണ്ടി വരു​ന്നു. ഒന്ന് തൃ​പ്തി തരു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ വേ​റൊ​ന്നി​നെ​പ്പ​റ്റി ധ്യാ​നി​ക്കു​ന്നു. ചില ദിവസം ഒരു മണി​ക്കൂർ​നേ​ര​ത്തെ അദ്ധ്വാ​ന​ത്തി​നു ശേഷം മനം മടു​ത്ത് ശ്രമം ഉപേ​ക്ഷി​ക്കേ​ണ്ടി വന്നി​ട്ടു​ണ്ട്.

ഇന്ന​യാൾ​ക്ക് ഓർമ്മ വന്ന​ത് മി​സി​സ് സമ്പ​ത്താ​ണ്. നാൽ​പ്പ​തു​കാ​രി​യായ അവർ കാണാൻ ഭം​ഗി​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അത്ഭു​ത​ക​ര​മെ​ന്നു പറ​യ​ട്ടെ, അയാൾ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തി​രു​ന്ന​ത് മി​ക്ക​വാ​റും എല്ലാ​യ്പ്പോ​ഴും ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​കൾ​ക്കു പകരം മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്ക​ക​ളെ ആയി​രു​ന്നു. പെർ​വെർ​ഷൻ. അയാൾ മന​സ്സിൽ പറ​ഞ്ഞു. അല്ലെ​ങ്കിൽ സ്വ​യം​ഭോ​ഗ​വും ഒരു പെർ​വെർ​ഷ​ന​ല്ലെ?

ഇന്ന് മി​സി​സ് സമ്പ​ത്ത് സഹാ​യി​ച്ചി​ല്ല. കു​റ​ച്ചു സമ​യ​ത്തി​നു ശേഷം ശ്രമം ഉപേ​ക്ഷി​ച്ച​പ്പോൾ അയാൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി, ഉറ​ക്ക​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു രാ​ത്രി​യാ​ണ് മു​ന്നിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന്.

രാ​വി​ലെ ഓഫീ​സിൽ പോ​കു​മ്പോ​ഴാ​ണ് കോ​ണി​പ്പ​ടി​യിൽ നിറയെ കുപ്പ വാരി വി​ത​റി​യ​ത് കണ്ട​ത്. അത് തന്റെ ഫ്ളാ​റ്റി​നും താ​ഴ​ത്തെ ഫ്ളാ​റ്റി​നും ഇട​യി​ലു​ള്ള ലാൻ​ഡിം​ഗി​ലാ​ണ് ഇട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്. താ​ഴ​ത്തെ മഹാ​ജ​ന്റെ വേ​ല​ക്കാ​രി വീ​ണ്ടും പണി ഒപ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു പ്രാ​വ​ശ്യം ആ കാ​ര്യ​ത്തിൽ അവളെ ചീത്ത പറ​ഞ്ഞ​താ​ണ്. കച്ചറ ഇടാൻ ഒരു ടിൻ വാ​ങ്ങി വെ​ക്കാൻ മഹാ​ജ​നോ​ടും പറ​ഞ്ഞ​താ​ണ്. വിനയൻ അയാ​ളു​ടെ വാ​തിൽ​ക്കൽ മു​ട്ടി. വാതിൽ തു​റ​ന്ന​ത് മഹാജൻ തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു.

നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പണി​ക്കാ​രി​യോ​ടു് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി പറയൂ സ്റ്റെ​യർ കേസിൽ കച്ചറ വലി​ച്ചെ​റി​യ​രു​തെ​ന്ന്.

എവിടെ? മഹാജൻ അറി​യാ​ത്ത ഭാ​വ​ത്തിൽ ചോ​ദി​ച്ചു.

വിനയൻ മു​ക​ളി​ലേ​ക്ക് ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ട്ടി.

ശ ശ് ശ് മഹാജൻ ചു​ണ്ടി​നു​മീ​തെ വിരൽ വെ​ച്ച് ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കി.

അക​ത്തു വരു. ഇവി​ടെ​നി​ന്നു സം​സാ​രി​ച്ചാൽ വേറെ വല്ല​വ​രും കേൾ​ക്കും.

അക​ത്ത് വി​ന​യ​നെ നിർ​ബ്ബ​ന്ധി​ച്ച് പി​ടി​ച്ചി​രു​ത്തിയ ശേഷം മഹാജൻ വളരെ അടു​ത്തു വന്നി​രു​ന്ന് ചെ​വി​യിൽ പറ​ഞ്ഞു.

ആരാണ് ആ കച്ചറ അവിടെ ഇട്ട​തെ​ന്ന​റി​യാ​മോ? നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പുതിയ അയൽ​ക്കാ​രൻ. ഇന്ന​ലെ അയാ​ളു​ടെ വീട് വൃ​ത്തി​യാ​ക്ക​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പകൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ട​തൊ​ക്കെ സ്വീ​പ്പർ കൊ​ണ്ടു പോയി കള​ഞ്ഞു. ഇത് രാ​ത്രി വീ​ണ്ടും കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ട​താ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു.

“ഞാൻ അയാ​ളോ​ടു പറയാം.” വിനയൻ പറ​ഞ്ഞു. “സോറി ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​ത് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ… ”

മഹാ​ജ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു​ള്ള ഭാ​വേ​ഭ​ദം വിനയൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു.

“നി​ങ്ങൾ അയാ​ളോ​ട് ഒന്നും പറയാൻ പോണ്ട. ആൾ ഭയ​ങ്ക​ര​നാ​ണ്. സം​സാ​രി​ക്കാൻ ചെ​ന്നാൽ കൊ​ന്ന് കു​ഴി​ച്ചി​ടും എന്നാ​ണ് ഉത്ത​രം കി​ട്ടുക. നി​ങ്ങൾ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പാടു നോ​ക്കി നട​ന്നോ​ളു. കു​ലു​മാ​ലി​നൊ​ന്നും പോണ്ട.”

ഇന്ന​ലെ മി​സി​സ് സമ്പ​ത്ത് പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ തോ​ന്നി​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു ഭയം അയാ​ളി​ലു​ണ്ടാ​യി. ലോ​ക​ത്തിൽ എല്ലാ​വ​രും അയാ​ളു​ടെ അയൽ​ക്കാ​ര​നെ അറി​യു​ന്ന​പോ​ലെ ബസ്സ്റ്റോ​പ്പിൽ മി​സി​സ് സമ്പ​ത്തി​നെ കാ​ണു​മെ​ന്ന തോ​ന്നാൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതു ശരി​യാ​വു​ക​യും ചെ​യ്തു. അവ​രു​ടെ മു​ഖ​ത്ത് അപ്പോ​ഴും വി​കൃ​ത​മായ ഒരു ചി​രി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവർ അടു​ത്തു​വ​ന്ന് ചെ​വി​യിൽ മന്ത്രി​ച്ചു.

പുതിയ അയൽ​ക്കാ​രൻ എങ്ങി​നെ​യു​ണ്ട്?

അയാൾ ഒരു പൊ​ള്ള​ച്ചി​രി ചി​രി​ച്ചു.

“എങ്ങി​നെ​ണ്ട്ന്ന് ചോ​ദി​ച്ചാൽ… ”

അവർ വീ​ണ്ടും അയാ​ളു​ടെ ചെ​വി​യിൽ പറ​ഞ്ഞു.

“സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം ട്ടൊ. ആള് മോ​ശ​ക്കാ​ര​നൊ​ന്നു​മ​ല്ല. ഫെർ​ണാ​ണ്ട​സ്സി​ന്റെ വീട് അയാൾ ടൂ​റി​ലാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ കു​ത്തി​ത്തു​റ​ന്ന് വി​ല​പി​ടി​ച്ച സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. ആറു​മാ​സം ജയി​ലി​ലും ആറു​മാ​സം പു​റ​ത്തു​മാ​ണ് അവ​ന്റെ താമസം.”

ഓഫീ​സിൽ അഭയം മോഖെ ആയി​രു​ന്നു. രാ​വി​ലെ ജോലി തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു​ള്ള ബഹളം അട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അയാൾ മോ​ഖെ​യു​ടെ അടു​ത്തേ​ക്ക് തല നീ​ട്ടി, പറ​ഞ്ഞു.

“എനി​ക്ക് ഒരു ജയിൽ​പു​ള്ളി​യെ അയൽ​ക്കാ​ര​നാ​യി കി​ട്ടി​യി​ട്ടു​ണ്ട്.”

“കൺ​ഗ്രാ​ജു​ലേ​ഷൻ​സ്! ഒരു ജയിൽ​പു​ള്ളി അടു​ത്തു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് പല ഗു​ണ​ങ്ങ​ളും ഉണ്ട്. വീ​ട്ടിൽ കള്ള​ന്മാ​രൊ​ന്നും വരി​ല്ല. പി​ന്നെ അവ​നാ​ക​ട്ടെ മാ​ന്യത പാ​ലി​ച്ച് അയൽ​ക്കാ​ര​നെ കൊ​ള്ള​യ​ടി​ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല.”

വൈ​കു​ന്നേ​രം തി​രി​ച്ച് വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി കോണി കയ​റു​മ്പോൾ ഒരു പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അയൽ​ക്കാ​ര​ന്റെ വാതിൽ അട​ച്ചി​ട്ടി​രി​ക്ക​ണേ എന്ന്. അയാ​ളു​മാ​യി ഇനി ഒരു കൂ​ടി​ക്കാ​ഴ്ച​ക്ക് വിനയൻ ആഗ്ര​ഹി​ച്ചി​ല്ല.

വി​ചാ​രി​ച്ച മാ​തി​രി ഒന്നും നട​ന്നി​ല്ല. രണ്ടാ​മ​ത്തെ നില കഴി​ഞ്ഞ് മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ നി​ല​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള കോണി കയ​റു​മ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ വി​ന​യ​നു മന​സ്സി​ലാ​യി, അവിടെ ലാൻ​ഡിം​ഗിൽ ആരോ ഉണ്ടെ​ന്ന്. അത് എങ്ങി​നെ അറി​യു​ന്നു​വെ​ന്ന് വി​ന​യ​ന് ഇതു​വ​രെ മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. പക്ഷേ, ഓരോ പ്രാ​വ​ശ്യ​വും ആ തോ​ന്നൽ വരു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം അവിടെ ആരെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടാ​വാ​റു​മു​ണ്ട്.

ഊഹി​ച്ച പോലെ അവിടെ ഫെർ​ഡി​നാ​ന്റ് നി​ന്നി​രു​ന്നു. വളരെ സം​ശ​യാ​സ്പ​ദ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ. വി​ന​യ​ന്റെ വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്താ​ണ് നി​ന്നി​രു​ന്ന​ത്. നോ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​ത് വാ​തി​ലി​ന്റെ പൂ​ട്ടി​യി​ട്ട താ​ഴാ​ണ്. വി​ന​യ​നെ കണ്ട​തും അയാൾ പെ​ട്ടെ​ന്ന് പി​ന്നോ​ക്കം മാറി. അതേ സമയം അയാ​ളു​ടെ വാ​തി​ലും തു​റ​ന്നു, രണ്ടും ഒരേ സമ​യ​ത്താ​ണ് ഉണ്ടാ​യ​ത്. അതു​കൊ​ണ്ട് ആ പിൻ​മാ​റ്റം വി​ന​യ​നെ കണ്ട​തു കൊ​ണ്ടാ​ണോ, അഥവാ അയാ​ളു​ടെ വാതിൽ തു​റ​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടാ​ണോ എന്നു തി​ട്ട​മാ​യി മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ഫെർ​ഡി​നാ​ന്റ് ചി​രി​ച്ചു.

“ഓഫീ​സിൽ നി​ന്നു വരു​ന്ന വഴി​യാ​ണോ?”

“അതെ.”

വാ​തി​ലി​ന്റെ മറവിൽ മുഖം മാ​ത്രം പു​റ​ത്തു കാ​ട്ടി നി​ന്നി​രു​ന്ന ഫെർ​ഡി​നാ​ന്റി​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ വിനയൻ ഒരു നോ​ട്ടം കണ്ടു. കാണാൻ തര​ക്കേ​ടി​ല്ലാ​ത്ത പെ​ണ്ണ്.

വിനയൻ വാതിൽ തു​റ​ന്ന് അക​ത്തു കട​ന്നു. വാതിൽ സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ അട​യ്ക്കു​മ്പോൾ ഒരു നേരിയ വി​ള്ളൽ മാ​ത്ര​മാ​യ​പ്പോൾ അയാൾ, അയൽ​ക്കാ​രൻ തന്റെ വാതിൽ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് അക​ത്തു കയറി വാ​തി​ല​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു.

പല സം​ശ​യ​ങ്ങ​ളും വന്നു. എന്തി​നാ​ണ് ഫെർ​ഡി​നാ​ന്റ് തന്റെ പൂ​ട്ടു നോ​ക്കി​നി​ന്നി​രു​ന്ന​ത്? അതി​ന്റെ ബലം പരി​ശോ​ധി​ക്കാ​നാ​ണോ? പൂ​ട്ട് അയാൾ പി​ടി​ച്ചു നോ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടോ എന്നു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. താൻ തു​റ​ക്കാൻ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ പൂ​ട്ടു കു​റേ​ശ്ശ ആടി​യി​രു​ന്നോ എന്നു സംശയം. ആ പരി​ഭ്ര​മ​ത്തിൽ അതു ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

എന്താ​ണ് അയാ​ളു​ടെ ഉദ്ദേ​ശ്യം?

സം​ശ​യ​ങ്ങൾ കല​ങ്ങിയ പു​ഴ​പോ​ലെ​യാ​ണ്. അവ അവ​സാ​ന​മി​ല്ലാ​തെ പ്ര​വ​ഹി​ച്ചു.

മി​സി​സ് സമ്പ​ത്ത് രാ​ത്രി ഒട്ടും സഹാ​യ​ക​ര​മാ​യി​ല്ല. അയാൾ വി​ഗ്ര​ഹ​ത്തെ മാ​റ്റി നോ​ക്കി. ബസ്സിൽ കണ്ട സി​ന്ധി​പ്പെ​ണ്ണി​നെ ഓർ​ത്തു. അവ​ളു​ടെ മാം​സ​ള​മായ മു​ല​ക​ളും, തു​ട​ക​ളും. അവളെ മന​സ്സിൽ തുണി അഴി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. അധി​ക​മൊ​ന്നും അഴി​ക്കാൻ അവ​ളു​ടെ ദേ​ഹ​ത്തിൽ വസ്ത്ര​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ​ക്കൂ​ടി. വി​യർ​ത്തു കു​ളി​ച്ചെ​ഴു​ന്നേ​റ്റ് ഫാ​നി​ന്റെ വേ​ഗം​കൂ​ട്ടി വീ​ണ്ടും കി​ട​ക്കാൻ നോ​ക്കു​മ്പോൾ അയൽ​ക്കാ​ര​ന്റെ വാതിൽ തു​റ​ക്കു​ന്ന ശബ്ദം കേ​ട്ടു.

വിനയൻ ഞെ​ട്ടി എഴു​ന്നേ​റ്റു. ചെ​രു​പ്പി​ടാ​തെ അയാൾ ഒരു പൂ​ച്ച​യെ​പ്പോ​ലെ, ശബ്ദ​മു​ണ്ടാ​ക്കാ​തെ വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തേ​ക്കു നട​ന്നു. പീ​പ്പ് ഹോ​ളി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ തു​റ​ന്ന വാ​തി​ലി​ന്നു മു​മ്പിൽ ഫെർ​ഡി​നാ​ന്റ് നിൽ​ക്കു​ന്നു. കൈയിൽ ഒരു സഞ്ചി​യും ഉണ്ട്. അയാൾ അക​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി ഭാ​ര്യ​യോ​ട് എന്തോ പറ​യു​ക​യാ​ണ്. അക​ത്ത് വെ​ളി​ച്ചം ഇട്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ട് അയാൾ​ക്ക് മി​സി​സ് ബാ​പ്റ്റി​സ്റ്റ​യെ കാണാൻ പറ്റി​യി​ല്ല. ഒരു നി​മി​ഷ​ത്തി​നു ശേഷം അയാൾ തി​രി​ഞ്ഞ് സഞ്ചി​യും തൂ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ച് നട​ന്നു. അവ​രു​ടെ വാ​തി​ല​ട​ഞ്ഞു.

സഞ്ചി​യിൽ കൂ​ട്ടി​യി​ട്ട കു​പ്പി​ക​ളു​ടെ ശബ്ദം കോ​ണി​യി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ, വിനയൻ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു കി​ട​ന്നു, വയ്യ, ഇതു സഹി​ക്കാൻ പറ്റു​ന്നി​ല്ല. കു​പ്പി​ക​ളിൽ എന്താ​ണ് സാ​ധ​ന​മെ​ന്നു അയാൾ​ക്ക​റി​യാം. അത് എത്ര രഹ​സ്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണ് മാർ​ക്ക​റ്റിൽ എത്തു​ന്ന​തെ​ന്നും. ബൂ​ട്ട് ലെ​ഗ്ഗിം​ഗ്! അപ്പോൾ അതാണ് ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് ഡി. ബാ​പ്റ്റി​സ്റ്റ​യു​ടെ ജോലി.

രാ​ത്രി വീ​ണ്ടും വാ​തിൽ​ക്കൽ ശബ്ദ​ത്തി​നാ​യി വിനയൻ കാ​ത്തു കി​ട​ന്നു. അതു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. പി​ന്നെ സ്വയം അറി​യാ​തെ അയാൾ ഉറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി.

രാ​വി​ലെ​കൾ കു​റെ​യൊ​ക്കെ ഭദ്രത കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​റു​ണ്ട്, നൈ​മി​ഷി​ക​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും. മുട്ട ഉട​ച്ച് പളു​ങ്കു​പാ​ത്ര​ത്തി​ലേ​ക്കൊ​ഴി​ച്ച് സ്പൂൺ കൊ​ണ്ട് ഉട​ച്ചു ചേർ​ക്കു​മ്പോൾ പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഡോർ​ബെൽ അടി​ച്ചു.

അടി​വ​യ​റ്റിൽ നി​ന്ന് തണു​പ്പ് ഉറ​ഞ്ഞു​വ​ന്ന് ഹി​മ​മാ​യി. അയാൾ അന​ങ്ങാൻ വയ്യാ​തെ ഒരു നി​മി​ഷം നി​ന്നു. വീ​ണ്ടും ബെൽ. ഇത്ത​വണ കു​റെ​ക്കൂ​ടി നീ​ണ്ട​ത്. അത് ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് ആവു​മെ​ന്ന് അയാൾ​ക്കൊ​രു തോ​ന്നൽ. സ്പൂൺ പാ​ത്ര​ത്തി​ലി​ട്ട് വാ​തിൽ​വ​രെ നട​ന്ന് അയാൾ പീ​പ്പ് ഹോ​ളി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി. അതെ, അയാൾ തന്നെ. തു​റ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാ​നും നി​വൃ​ത്തി​യി​ല്ല. കാരണം, വിനയൻ പീ​പ്പ് ഹോ​ളി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി എന്ന​തു പു​റ​ത്തു നി​ല്ക്കു​ന്ന ആൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​രു​ന്നു. ജന​ലിൽ​ക്കൂ​ടി വന്നി​രു​ന്ന പ്ര​കാ​ശം പീ​പ്പ് ഹോൾ താ​ല്ക്കാ​ലി​ക​മാ​യി മറ​യു​മ്പോൾ നി​ല​യ്ക്കു​ന്നു. അതി​നെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും പരി​ഹാ​രം കാണണം.

അയാൾ വാതിൽ തു​റ​ന്നു. ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് ഒരു ഷോർ​ട്ട്സും ബനി​യ​നു​മാ​ണ് ധരി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്.

“ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ വേ​ല​ക്കാ​രി വരു​മ്പോൾ ഒന്ന് എന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്ക് പറ​ഞ്ഞ​യ​ക്കു​മോ? ഞങ്ങൾ​ക്ക് വെ​യ്ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ട്.”

“എനി​ക്കു വേ​ല​ക്കാ​രി ഇല്ല,” വിനയൻ പറ​ഞ്ഞു.

“അയ്യോ! അപ്പോൾ ജോ​ലി​യൊ​ക്കെ തന്നെ ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണോ?”

“അതെ,” ഒരു വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട ചി​രി​യു​മാ​യി വിനയൻ പറ​ഞ്ഞു. പതു​ക്കെ പിൻ​മാ​റി വാ​തി​ല​ട​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

തി​രി​ച്ച് അടു​ക്ക​ള​യിൽ എത്തി​യ​പ്പോൾ അയാൾ സ്വയം പറ​ഞ്ഞു. ഞാ​നെ​ന്തി​നി​ങ്ങ​നെ പേ​ടി​ക്കു​ന്നു? ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് വളരെ സൌ​മ്യ​മാ​യാ​ണ് തന്നോ​ടു പെ​രു​മാ​റു​ന്ന​ത്. പി​ന്നെ ഞാ​നെ​ന്തി​നു സർ​പ്പ​ത്തെ കണ്ട​പോ​ലെ ഞെ​ട്ടു​ന്നു? ഒരു​പ​ക്ഷേ, അയാ​ളെ​പ്പ​റ്റി പറ​യു​ന്ന​തെ​ല്ലാം ശുദ്ധ അസം​ബ​ന്ധ​മാ​യി​രി​ക്കാം.

ഓഫീ​സിൽ അയാൾ മോ​ഖെ​യോ​ട് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു നിർ​ത്തി. വേ​ണ​മെ​ന്നു വെ​ച്ചി​ട്ട​ല്ല. സം​സാ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ വിഷയം എപ്പോ​ഴും എത്തു​ന്ന​തു പുതിയ അയൽ​ക്കാ​ര​നി​ലാ​ണ്. അതു ബോ​ധ​പൂർ​വ്വ​മ​ല്ല. ഓരോ പ്രാ​വ​ശ്യ​വും സം​സാ​രം അയൽ​ക്കാ​ര​നി​ലെ​ത്തു​മ്പോൾ വയ​റി​ന്ന​ടി​യിൽ​നി​ന്നു​യ​രു​ന്ന ഹി​മ​പർ​വ്വ​തം അയാൾ ക്കു താ​ങ്ങാ​നാ​വു​ന്നി​ല്ല.

വീ​ട്ടിൽ വി​ന​യ​ന്റെ സ്ഥാ​നം വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തു തന്നെ​യാ​യി. അയാൾ കർ​ട്ടൻ​കൊ​ണ്ട് ജനൽ മറ​ച്ചു. മുറി ഇരു​ട്ടാ​ക്കി. വാ​തി​ലി​ന്റെ പീ​പ്പ്ഹോ​ളി​ലൂ​ടെ എതിർ​വ​ശ​ത്തെ വാ​തിൽ​തു​റ​ക്കു​ന്ന​തും നോ​ക്കി നി​ല്പാ​യി. അങ്ങ​നെ നോ​ക്കി നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ​ക്ക് ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡി​നെ​പ്പ​റ്റി പലതും മന​സ്സി​ലാ​യി. അയാ​ളു​ടെ ദിവസം തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു രാ​ത്രി എട്ടു​മ​ണി​യോ​ടെ​യാ​ണ്. അപ്പോൾ ഒരു സഞ്ചി നിറയെ കു​പ്പി​ക​ളു​മാ​യി അയാൾ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങു​ന്നു. പി​ന്നെ എത്തു​ന്ന​തു രാ​ത്രി രണ്ടു മണി​ക്കാ​ണ്. രാ​ത്രി വരു​മ്പോ​ഴും സഞ്ചി​യിൽ നിറയെ കു​പ്പി​ക​ളു​ണ്ടാ​വും. പകൽ വാതിൽ തു​റ​ന്നു കണ്ടി​ട്ടേ​യി​ല്ല. വളരെ ദുർ​ല്ല​ഭ​മാ​യി അതു തു​റ​ന്നെ​ന്നു വരും. അല്ലാ​ത്ത അവ​സ​ര​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം ആ വാതിൽ ഒരു ദുർ​ഘ​ട​മായ മതിൽ പോലെ മു​മ്പിൽ നി​ന്നു.

രാ​വി​ലെ ഉണർ​ന്ന​ത് വളരെ വൈ​കി​യാ​ണ്. പു​റ​ത്ത് വെയിൽ വ്യാ​പി​ച്ചി​രു​ന്നു. തല​യി​ണ​യ്ക്ക​ടി​യിൽ നി​ന്ന് വാ​ച്ചെ​ടു​ത്തു​നോ​ക്കി. സമയം ഒമ്പ​ത്. ഔ, വളരെ അധി​ക​മാ​യി. ഇങ്ങ​നെ പറ്റാ​റി​ല്ല. രാ​ത്രി അയൽ​ക്കാ​രൻ വരു​ന്ന​തും നോ​ക്കി മൂ​ന്നു​മ​ണി​വ​രെ വാ​തിൽ​ക്കൽ​നി​ന്നു. ഭ്രാ​ന്തു പി​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന കാ​ത്തു​നിൽ​പ്പ് തു​ടർ​ന്നു. പക്ഷേ, അയാൾ വന്നി​ല്ല. പി​ന്നെ കി​ട​ക്ക​യിൽ കയ​റി​ക്കി​ട​ന്നു, കോ​ണി​യിൽ കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട്. പി​ന്നെ എപ്പോ​ഴാ​ണ് ഉറ​ങ്ങി​യ​തെ​ന്ന് അറി​ഞ്ഞി​ല്ല.

ഇനി ഓഫീ​സിൽ പോകാൻ പറ്റി​ല്ല.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് ബെൽ അടി​ച്ചു. അപ്പോൾ അതാണ് ഉണരാൻ കാരണം, ബെ​ല്ല​ടി​ച്ച​മാ​തി​രി നേരിയ ഓർ​മ്മ​യു​ണ്ട്. ആരാണ് ഈ സമ​യ​ത്ത്? അയാൾ വാ​തി​ലി​ന്റെ ദ്വാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി. എതിർ​വ​ശ​ത്തെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡി​ന്റെ ഭാര്യ കയ്യിൽ ഒരു പാ​ത്ര​വു​മാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഒരു നേരിയ സം​ശ​യ​ത്തി​നു ശേഷം അയാൾ വാതിൽ തു​റ​ന്നു. അവൾ നീ​ള​ത്തി​ലു​ള്ള ഒരു കി​ട​പ്പു വസ്ത്ര​മാ​ണ് ധരി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത്. അടി​വ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ധരി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന് മന​സ്സി​ലാ​യി. പാ​ത്രം നീ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ട് അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

“ഉറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി അല്ലേ? പാൽ​ക്കാ​രൻ വാ​തിൽ​ക്കൽ കു​റെ​നേ​രം മു​ട്ടി​യി​രു​ന്നു. ഭർ​ത്താ​വു വാ​ങ്ങി വെ​ച്ച​താ​ണ്. എന്നോ​ട് കാ​ച്ചി വെ​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞു. അല്ലെ​ങ്കിൽ കേ​ടു​വ​രു​മ​ല്ലൊ.”

അയാൾ പാ​ത്രം വാ​ങ്ങി. പാ​ത്ര​ത്തി​ന് അപ്പോ​ഴും നേരിയ ചൂ​ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. “നന്ദി, ഞാൻ പാ​ത്രം ഇപ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു​ത​രാം.”

“അയ്യോ, യാ​തൊ​രു തി​ര​ക്കു​മി​ല്ല,” അവൾ ചി​രി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​പ​റ​ഞ്ഞു. “പി​ന്നീ​ട് സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ തന്നാൽ മതി.”

“അല്ല, നിൽ​ക്കു.”

അടു​ക്ക​ള​യിൽ പോയി പാൽ ഒഴി​ച്ചു​വെ​ച്ച് പാ​ത്രം കഴു​കു​മ്പോൾ അയാൾ ആലോ​ചി​ച്ചു. തി​രി​ച്ചു പോയി തന്നെ ഇങ്ങ​നെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ക്ക​രു​തെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാ​ലോ? അവ​രു​ടെ ദയ ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലെ​ന്നും ഇനി വാ​തിൽ​ക്കൽ മു​ട്ട​രു​തെ​ന്നും പറയണം.

പക്ഷേ, തി​രി​ച്ച് പാ​ത്രം കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. നന്ദി എന്ന വാ​ക്കു മാ​ത്രം. കാരണം, അവൾ സു​ന്ദ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ അടി​വ​സ്ത്ര​മൊ​ന്നും ഇട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. ഉടു​പ്പി​ന്റെ മു​ക​ളി​ലെ ബട്ടൻ വി​ട്ടു​നി​ന്നി​രു​ന്ന​തിൽ​ക്കൂ​ടി അവ​ളു​ടെ മു​ല​ക​ളു​ടെ വിടവു കണ്ടി​രു​ന്നു. അയാ​ളാ​ക​ട്ടെ വി​ശ​ന്നി​രി​ക്കു​ക​യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

വാ​തി​ല​ട​ച്ച് അയാൾ ദ്വാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി. അവൾ തി​രി​ഞ്ഞു നട​ക്കു​ക​യാ​ണ്. അവ​ളു​ടെ ചന്തി​യു​ടെ മു​ഴു​മു​ഴു​പ്പ് അയാൾ കണ്ടു. അയാ​ളു​ടെ ഹൃദയം ശക്തി​യാ​യി മി​ടി​ച്ചു. തി​രി​ച്ചു വന്ന് മലർ​ന്നു കി​ട​ന്ന് കാ​ലു​കൾ മട​ക്കി വെ​ച്ചു.

ചായ ഉണ്ടാ​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ പെ​ട്ടെ​ന്നോർ​ത്തു. എന്തി​നാ​ണ് അയൽ​ക്കാ​രൻ പാൽ വാ​ങ്ങി​വെ​ച്ച​ത്? പോ​രാ​ത്ത​തി​ന് തി​ള​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. എന്താ​ണ​യാ​ളു​ടെ ഉദ്ദേ​ശ്യം? അതിൽ വല്ല മയ​ക്കു​മ​രു​ന്നും ഇട്ട് താൻ ബോധം കെ​ട്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ വാതിൽ കു​ത്തി​ത്തു​റ​ക്കാ​നോ?

അയാൾ പാൽ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​തെ ഒഴി​ച്ചു കള​ഞ്ഞു.

ഓഫീ​സിൽ ഏതാ​യാ​ലും പോ​കു​ന്നി​ല്ല. അയാൾ സിനിമ കാണാൻ തീർ​ച്ച​യാ​ക്കി. വാതിൽ പൂ​ട്ടി​യ​ശേ​ഷം ഒരു തല​മു​ടി പറി​ച്ചെ​ടു​ത്ത് പൂ​ട്ടി​ന്റെ ദ്വാ​ര​ത്തി​നു വി​ല​ങ്ങ​നെ​യാ​യി ഒട്ടി​ച്ചു​വെ​ച്ചു. ഒരു ജെ​യിം​സ് ബോ​ണ്ട് മൂ​വി​യിൽ കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണ്. ആരെ​ങ്കി​ലും പൂ​ട്ട് തി​രു​പ്പി​ടി​ച്ചാൽ അറി​യാ​മ​ല്ലൊ.

ഒരു ഹി​ന്ദി സി​നി​മ​യാ​യി​രു​ന്നു അത്. സാ​ധാ​ര​ണ​മ​ട്ടിൽ ഒരു കാ​ട്ടു​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​വെ​ച്ച് നട​ക്കു​ന്ന കഥ. കൊ​ള്ള​ക്കാ​രൻ ഗ്രാ​മീ​ണ​ക​ന്യ​ക​യു​മാ​യി പ്രേ​മ​ത്തി​ലാ​വു​ന്നു. അവളെ റൗ​ഡി​ക​ളിൽ​നി​ന്നും രക്ഷി​ക്കു​ന്നു. അടു​ത്ത നി​മി​ഷ​ത്തിൽ നഗ​ര​ത്തിൽ ഒരു വലിയ കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ലെ പതി​ന​ഞ്ചാം നി​ല​യിൽ നട​ക്കു​ന്ന കാബറേ കാ​ണു​ന്നു. റൗ​ഡി​യു​മാ​യി വീ​ണ്ടും ഏറ്റു​മു​ട്ടൽ.

സി​നി​മാ ഹാ​ളിൽ​നി​ന്ന് പു​റ​ത്തു കട​ന്ന​പ്പോൾ അയാൾ കാ​ണു​ന്ന​ത് ഒരു റിയൽ ലൈഫ് ഏറ്റു​മു​ട്ട​ലാ​ണ്. കു​റ​ച്ചു സമയം വേ​ണ്ടി വന്നു വി​ന​യ​ന് അത് മന​സ്സി​ലാ​ക്കാൻ രണ്ടു​പേർ അന്യോ​ന്യം അഭി​മു​ഖ​മാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്നു. അവർ അത്ര സ്നേ​ഹ​ത്തോ​ടെ​യ​ല്ല നി​ന്നി​രു​ന്ന​തെ​ന്ന് വി​ന​യ​ന് മന​സ്സി​ലാ​യ​ത്, അതിൽ ഒരാൾ കയ്യു​യർ​ത്തി മറ്റെ ആളുടെ കര​ണ​ത്ത​ടി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണ്. ഒപ്പം​ത​ന്നെ ഒരു നടു​ക്ക​ത്തോ​ടെ അയാൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി, ആ അടി​ച്ച ആൾ ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് ആണെ​ന്ന്. അടി​കി​ട്ടിയ ആളെ​യും വിനയൻ സാ​ധാ​രണ കവ​ല​ക​ളിൽ കാ​ണാ​റു​ണ്ട്. വളർ​ത്തിയ തല​മു​ടി​യും, താ​ഴോ​ട്ടു ചാ​യ്ച്ചു​വെ​ച്ച മീ​ശ​യു​മാ​യി അയാൾ ഒരു ഗു​ണ്ട​യാ​ണെ​ന്ന് വി​ന​യ​ന് മു​മ്പെ അറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

അയാ​ളു​ടെ മൂ​ക്കിൽ നി​ന്ന് ചോര ഒലി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ആൾ​ക്കാർ ചു​റ്റും കൂ​ടി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ആർ​ക്കും അടു​ക്കാൻ ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് ചു​റ്റും നോ​ക്കി, പി​ന്നെ തന്റെ എതി​രാ​ളി​യോ​ട് പറ​ഞ്ഞു.

“ഇനി കളി​ക്കു​മോ ഫെർ​ഡി​യോ​ട്, പന്നി!”

ആളുകൾ ഒഴി​വാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്ത വഴി​യി​ലൂ​ടെ അയാൾ നെ​ഞ്ചും വി​രി​ച്ചു നട​ന്നു. എതി​രാ​ളി​യു​ടെ മൂ​ക്കിൽ നി​ന്ന് അപ്പോ​ഴും ധാ​ര​യാ​യി ചോര ഒഴു​കി​യി​രു​ന്നു. അതു തു​ട​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് അയാൾ അലറി.

“പന്നീ​ടെ മോനെ, നി​ന്നെ കാ​ണു​മെ​ടാ ഞാൻ.”

ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് അപ്പോ​ഴേ​യ്ക്കും കേൾ​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത​ത്ര ദൂ​ര​ത്താ​യ​തു​കൊ​ണ്ട് ആ വാ​ക്കു​ക​ളിൽ ധീരത ആർ​ക്കും കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല.

വിനയൻ ആകെ ഉല​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ആളുകൾ ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡി​നെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞ​തൊ​ന്നും കള്ള​മ​ല്ലെ​ന്ന​യാൾ​ക്കു ബോ​ദ്ധ്യ​മാ​യി.

വിനയൻ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന കെ​ട്ടി​ടം ഒരു സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടേ​താ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ സൊ​സൈ​റ്റി സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യു​ടെ അടു​ത്തേ​യ്ക്കു പോയി. കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന​വർ ആവ​ലാ​തി​കൾ സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യു​ടെ അടു​ത്താ​ണ് ബോ​ധി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട​ത്. പക്ഷേ, അര മണി​ക്കൂർ വിനയൻ പറ​യു​ന്ന​തു കേ​ട്ട​ശേ​ഷം സെ​ക്ര​ട്ട​റി പറ​ഞ്ഞ​ത് ഒട്ടും സഹാ​യ​ക​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

“മി​സ്റ്റർ വിനയൻ, നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തൊ​ക്കെ മന​സ്സി​ലാ​വു​ന്നു​ണ്ട്. പക്ഷേ, എനി​ക്കി​തിൽ ഒന്നും ചെ​യ്യാൻ പറ്റു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ഒന്നു പറ​ഞ്ഞ് രണ്ടാ​മ​ത​യാൾ പറയുക കൊ​ന്നു കു​ഴി​ച്ചി​ടു​മെ​ന്നാ​ണ്. അങ്ങ​ന​ത്ത​വ​രോ​ട് എന്തു പറ​യാ​നാ​ണ്? പി​ന്നെ അയാൾ​ക്കെ​തി​രാ​യി ശി​ക്ഷാർ​ഹ​മായ കു​റ്റ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ഇതു​വ​രെ വന്നി​ട്ടി​ല്ല. നമ്മു​ടെ കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ ആരെ​ങ്കി​ലും ഉപ​ദ്ര​വി​ച്ചെ​ന്ന് ആവ​ലാ​തി ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. മി​സ്റ്റർ വിനയൻ, നി​ങ്ങൾ സമാ​ധാ​ന​മാ​യി പോകൂ. കു​ഴ​പ്പ​മൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​വി​ല്ല.”

വി​ന​യ​ന് വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്ക് പോകാൻ പറ്റി​യി​ല്ല കോണി കയ​റാ​തെ അയാൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. പോ​ലീ​സ്സ്റ്റേ​ഷ​നി​ലേ​യ്ക്ക് നട​ന്നു. ഇതി​നെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും മാർ​ഗ്ഗം കാണണം. ഇങ്ങി​നെ ഒരു ദിവസം കൂടി കഴി​യാൻ പറ്റി​ല്ല.

ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ​ക്ക് സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യേ​ക്കാൾ ക്ഷ​മ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വിനയൻ പറ​ഞ്ഞ​തെ​ല്ലാം ശ്ര​ദ്ധാ​പൂർ​വ്വം കേ​ട്ട​ശേ​ഷം അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു.

“ശരി, ഇനി നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കം​പ്ലേ​യ്ന്റ ് പറയൂ.”

“കം​പ്ലേ​യ്ന്റ ്? അതാണ് ഞാൻ ഇത്ര​യും നേരം പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​ത്.”

“മി​സ്റ്റർ വിനയൻ. ഫെർഡി നി​ങ്ങ​ളെ എന്താ​ണ് ചെ​യ്ത​ത്.”

“ഒന്നും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല.”

“പി​ന്നെ നി​ങ്ങൾ എന്തി​ന് എന്റെ സമയം ചെ​ല​വാ​ക്കി? ഫെർ​ഡി​യെ​പ്പ​റ്റി നി​ങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞ​തെ​ല്ലാം എനി​ക്ക​റി​യാ​വു​ന്ന​താ​ണ്. വലിയ ഒരു ഫയൽ മു​ഴു​വൻ അയാ​ളു​ടെ പേരിൽ ഈ സ്റ്റേ​ഷ​നി​ലു​ണ്ട്. അവ​സാ​ന​മാ​യി അയാളെ ജയി​ലിൽ​നി​ന്നു വി​ട്ട​ത് കഴി​ഞ്ഞ മാർ​ച്ചി​ലാ​ണ്. അതി​നു​ശേ​ഷം അയാൾ കു​ഴ​പ്പ​മൊ​ന്നും കാ​ണി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അയൽ​ക്കാ​ര​നാ​യി എന്ന ഒരേ കു​റ്റം​കൊ​ണ്ട് എനി​ക്ക​യാ​ളെ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്യാൻ പറ്റി​ല്ല​ല്ലൊ.”

വിനയൻ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു. കോണി കയ​റു​മ്പോൾ അയാൾ കി​ത​ച്ചി​രു​ന്നു. കയ​റു​ന്ന​തി​നു​ള്ള അദ്ധ്വാ​ന​ത്തി​നു പുറമെ ക്ഷോ​ഭം അയാ​ളിൽ തി​ള​ച്ചു മറി​യു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വാതിൽ തു​റ​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പ് പൂ​ട്ടു പരി​ശോ​ധി​ക്കാൻ മറ​ന്നി​ല്ല. തല​മു​ടി അവിടെ ഒട്ടി​ച്ച​മാ​തി​രി തന്നെ​യു​ണ്ട്. ആരും പൂ​ട്ട് തു​റ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല. ഒരു പക്ഷേ, ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് തന്നേ​ക്കാൾ സമർ​ത്ഥ​നാ​യി​രി​ക്കും. പൂ​ട്ടു​തു​റ​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പ് തല​മു​ടി എടു​ത്തു​മാ​റ്റി വീ​ണ്ടും വെ​ച്ച​താ​യി​രി​ക്കും.

വാതിൽ തു​റ​ന്ന് ശൂ​ന്യ​ത​യി​ലേ​യ്ക്ക് കട​ക്കു​മ്പോൾ വിനയൻ ഓർ​ത്തു. ഞാൻ എന്തെ​ല്ലാം ഭാ​വ​ന​യിൽ കാ​ണു​ന്നു. പക്ഷേ, അയാൾ​ക്ക് അത് നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​വാൻ കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് ഒരു നിഴൽ പോലെ തന്നെ പിൻ​തു​ട​രു​ന്നു. ഏതു​നി​മി​ഷ​വും ഒരു ഏറ്റു​മു​ട്ട​ലി​നു തയ്യാ​റാ​യി​ട്ടാ​ണ് വിനയൻ നട​ന്ന​ത്. അത് തന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തെ ഏറ്റു​മു​ട്ട​ലാ​യി​രി​ക്കും. അയാൾ മു​ഷ്ടി ചു​രു​ട്ടി അദൃ​ശ്യ​മായ നി​ഴ​ലി​നെ ഇടി​ച്ചു.

പെ​ട്ടെ​ന്ന് ഡോർ ബെ​ല്ല​ടി​ച്ചു. അയാൾ ഞെ​ട്ടി. ദ്വാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ കണ്ട​ത് ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ്! അയാൾ അവിടെ ഉറ​ച്ചു​പോ​യി. ബെൽ ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി. അയാൾ അന​ങ്ങി​യി​ല്ല. കു​റ​ച്ചു​നേ​രം കൂടി കാ​ത്തു നിന്ന ശേഷം ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് തി​രി​ഞ്ഞു നട​ക്കു​ന്ന​ത് അയാൾ കണ്ടു. പി​ന്നെ കോ​ണി​പ്പ​ടി​ക​ളിൽ ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്ന കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം.

വിനയൻ ദീർ​ഘ​ശ്വാ​സം വി​ട്ടു. വയ്യ, ഇതു സഹി​ക്കാൻ പറ്റു​ന്നി​ല്ല. അയാൾ ഇരു​ട്ടാ​വാൻ കാ​ത്തു​നി​ന്നു. ഒരു തീ​രു​മാ​നം എടു​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ട്. സൂ​ര്യൻ അസ്ത​മി​ച്ചു. ക്ര​മേണ ആകാ​ശ​ത്തി​ന്റെ വേഷം മു​ഷി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ തെ​രു​വു​വി​ള​ക്കു​കൾ തെ​ളി​ഞ്ഞു തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അയാൾ പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി. കത്തി​കൾ വിൽ​ക്കു​ന്ന ആ ചെറിയ പീടിക വിനയൻ മുൻപു തന്നെ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ട്.

നല്ല കന​മു​ള്ള അറ്റം കൂർ​ത്ത കത്തി തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു. തി​ള​ങ്ങു​ന്ന അലകിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ചു​ക​ണ്ട തന്റെ മുഖം വി​കൃ​ത​മാ​യി​രു​ന്നു. മൂർ​ച്ച പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നി​ട​യിൽ അയാൾ തന്റെ വിരൽ മു​റി​ച്ചു. മു​റി​ഞ്ഞ വിരൽ വാ​യി​ലി​ട്ട് വലി​ച്ചു കു​ടി​ച്ച് അയാൾ ചോ​ര​യു​ടെ പ്ര​വാ​ഹം നിർ​ത്തി.

കത്തി പൊ​തി​ഞ്ഞ കട​ലാ​സു​പെ​ട്ടി​ക്ക് ഒരു അശു​ഭ​ക​ര​മായ മട്ടു​ണ്ട്. ഒരു ശവ​പ്പെ​ട്ടി ഏറ്റു​ന്ന പോലെ അയാൾ അതു ചു​മ​ന്ന് തെ​രു​വി​ലി​റ​ങ്ങി. നന്നാ​യി ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്ക​ണം. കു​റെ​ക്കാ​ല​മാ​യി മര്യാ​ദ​യ്ക്കു ഭക്ഷ​ണം കഴി​ച്ചി​ട്ട്. സമയം എട്ടാ​യി​ട്ടേ ഉള്ളു. ഒരു പകുതി രാ​ത്രി മു​ഴു​വൻ തന്റെ മു​മ്പിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. ഒരു​പ​ക്ഷേ, മു​ഴു​വൻ രാ​ത്രി​യും. എന്താ​ണു​ണ്ടാ​വുക എന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി അപ്പോ​ഴും വി​ന​യ​ന് വലിയ രൂ​പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

ഒരു വി​ശ​ന്ന മൃ​ഗ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ അയാൾ ഭക്ഷ​ണം കഴി​ച്ചു. ആർ​ത്തി​യോ​ടെ, അങ്ങോ​ട്ടും ഇങ്ങോ​ട്ടും നോ​ക്കാ​തെ. എല്ലാം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴും ഒമ്പ​തു മണിയേ ആയു​ള്ളു. ഇനി? ശവ​പ്പെ​ട്ടി​പോ​ലെ​യു​ള്ള പെ​ട്ടി​യും ഏറ്റി അയാൾ ലക്ഷ്യ​മി​ല്ലാ​തെ നട​ന്നു. അവ​സാ​നം ഒരു പാർ​ക്കിൽ എത്തി. ഒരു കൽ​ബ​ഞ്ചിൽ കു​റെ​നേ​രം ഇരു​ന്നു.

അയാൾ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഒരു മണി​യാ​യി​രു​ന്നു. രണ്ടു​മ​ണി​ക്കാ​ണ് ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് വരുക. ഇനി​യും ഒരു മണി​ക്കൂർ സമ​യ​മു​ണ്ട്. വിനയൻ കത്തി​യെ​ടു​ത്ത് ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. പി​ന്നെ ഫ്ളാ​റ്റി​ന്റെ വാതിൽ അട​ച്ച് കു​റ്റി​യി​ട്ട് കോ​ണി​യു​ടെ മു​ക​ളി​ലേ​യ്ക്കു കയറി. അവിടെ മൂ​ന്നാം നി​ല​ക്കും ടെ​റ​സ്സി​ലേ​ക്കു​ള്ള വാ​തി​ലി​നും ഇട​യി​ലു​ള്ള സ്ഥ​ല​ത്തു നി​ന്നു. ടെ​റ​സ്സിൽ ഇരു​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. വിനയൻ നി​ന്നി​ട​ത്തും. താ​ഴ​ത്തെ നി​ല​യിൽ​നി​ന്നു​ള്ള വെ​ളി​ച്ചം എതിരെ ഭി​ത്തി​യിൽ നി​ഴ​ലി​ച്ചി​രു​ന്നു.

അയാൾ ഓർ​ത്തു. ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് വന്നാൽ സ്വ​ന്തം താ​ക്കോ​ലെ​ടു​ത്ത് തു​റ​ന്ന് അക​ത്തു കട​ക്കു​ക​യാ​ണ് പതിവ്. ഭാര്യ ഒരു​പ​ക്ഷേ, ഉറ​ക്ക​മാ​യി​രി​ക്കും. എങ്ങ​നെ​യാ​ണ് ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ന്ന് വിനയൻ നല്ല​പോ​ലെ ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണ്. ഒരു മണി​ക്കൂർ കൂടി തള്ളി വി​ടു​ക​യേ വേ​ണ്ടു.

അയാൾ വി​യർ​ത്തി​രു​ന്നു. ടെ​റ​സ്സിൽ കാ​റ്റു​ണ്ടാ​കും. പക്ഷേ, നി​ന്നി​ട​ത്തു നി​ന്ന് ഇളകാൻ അയാൾ​ക്കു ധൈ​ര്യം വന്നി​ല്ല. അയാൾ ഒരു തൂ​ണു​പോ​ലെ, തള​ച്ചി​ട്ട ഒരു നിഴൽ പോലെ അവിടെ നി​ന്നു. അങ്ങ​നെ നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ കോ​ണി​യിൽ കാൽ​പ്പെ​രു​മാ​റ്റം കേ​ട്ടു. കു​റ​ച്ചു കാ​ല​മാ​യി എന്നും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്ന, പരി​ച​യ​മു​ള്ള കനത്ത കാലടി ശബ്ദം. അയാൾ കത്തി മു​റു​കെ​പ്പി​ടി​ച്ച് മു​ന്നോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി. കോ​ണി​യു​ടെ തി​രി​വിൽ എത്തി ഒളി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡ് വാ​തി​ലി​ന്ന​ടു​ത്തെ​ത്തി​യി​രു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്ന് വിനയൻ ഓടി​ക്കൊ​ണ്ട് കോ​ണി​പ്പ​ടി​കൾ ചടു​പി​ടു​ന്ന​നെ ഇറ​ങ്ങു​ക​യും അമ്പ​ര​ന്നു നിന്ന ഫെർ​ഡി​നാൻ​ഡി​നെ കു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു. ആദ്യ​ത്തെ കു​ത്തി​നു തന്നെ അയാൾ അലറി. രണ്ടാ​മ​ത്തെ കു​ത്തി​ന് ആ അലർ​ച്ച നി​ന്ന് അയാൾ ചുമർ പി​ടി​ച്ച് ചാ​ഞ്ഞു​നി​ന്നു. സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ ഉരസി നി​ല​ത്തു വീ​ഴു​ക​യും ചെ​യ്തു.

അങ്ങ​നെ ഏതു ഭീ​രു​വി​നും ചെ​യ്യാൻ കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്ന ആ ഹീ​ന​കൃ​ത്യം ചെ​യ്ത​ശേ​ഷം വിനയൻ സ്വ​ന്തം ഫ്ളാ​റ്റി​നു​ള്ളി​ലെ ഇരു​ട്ടി​ലേ​യ്ക്ക് ഓടി​യൊ​ളി​ച്ചു.