സർ​ഗ്ഗാ​ത്മക പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​നു് എത്ര​ത്തോ​ളം ഔന്നി​ത്യ​ത്തി​ലെ​ത്താം? അത്ര​ത്തോ​ളം ഔന്ന​ത്യ​മാർ​ജ്ജി​ച്ച ഒരു ദക്ഷി​ണാ​ഫ്രി​ക്കൻ നോ​വ​ലാ​ണു് ജെ. എം. കൂ​റ്റ്സേ​യു​ടെ (J. M. Coetzee) “അപ​രി​ഷ്കൃ​തർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള കാ​ത്തു​നി​ല്പ്” (Waiting for the Barbarians). സവി​ശേ​ഷ​ത​യാർ​ന്ന മനു​ഷ്യാ​വ​സ്ഥ​യെ ഭാ​വ​നാ​ത്മ​ക​മാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചു് അനു​വാ​ച​ക​നെ ഉത്തേ​ജി​പ്പി​ക്കു​ക​യും അയാളെ അത്ഭു​ത​ത്തി​ലേ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു ഈ കലാ​ശി​ല്പം. മനു​ഷ്യൻ ഇന്നു​വ​രെ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ലോ​ക​ത്തെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാ​നാ​വും സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു്. ഇനി​യൊ​രി​ക്ക​ലും ആവിർ​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത ലോ​ക​മാ​വി​ഷ്ക​രി​ച്ചു് അയാളെ രസി​പ്പി​ക്കാ​നാ​വും സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു്. അവ രണ്ടും പ്ര​വർ​ത്ത​ന​പ​ഥ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​മ്പോൾ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തി​നു രൂ​പ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം വന്നെ മതി​യാ​വൂ. സമ​കാ​ലിക പ്രാ​ധാ​ന്യ​മു​ള്ള ഒരാ​ശ​യ​ത്തെ സാർ​വ​ജ​നീ​ന​മായ ഒരു വൈ​കാ​രി​കാ​നു​ഭ​വ​ത്തെ യഥാ​ത​ഥ​മാ​യി സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ച്ചു് അനു​വാ​ച​ക​നെ ആഹ്ലാ​ദാ​നു​ഭൂ​തി​ക്കു് വി​ധേ​യ​നാ​ക്കു​ന്നു കൂ​റ്റ്സേ​യു​ടെ ഈ നോവൽ. ഇതു വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ പുതിയ ആശ​യ​ങ്ങൾ. പുതിയ കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടു​കൾ ഇവ സഹൃ​ദ​യ​ന്റെ മുൻ​പിൽ അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. എന്നാൽ വാ​സ്ത​വി​ക​ത​യു​ടെ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ​നി​ന്നു് അയാളെ മാ​റ്റി​നി​റു​ത്തു​ന്നു​മി​ല്ല ഐന്ദ്ര​ജാ​ലിക പ്ര​ഭാ​വ​മാർ​ന്ന ഈ ദക്ഷി​ണാ​ഫ്രി​ക്കൻ കലാ​കാ​രൻ. തെ​ക്കേ ആഫ്രി​ക്ക​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ചേ​തോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ നോ​വ​ലു​കൾ രചി​ച്ച നടൈൻ ഗോർ​ഡി​മർ എന്ന ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി കൂ​റ്റ്സേ​യു​ടെ ഈ നോവൽ വാ​യി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​തു് കേ​ട്ടാ​ലും: “J. M. Coetzee’s vision goes to the nerve centre of being. What he finds there is more than most people will ever know about themselves and he conveys it with a brilliant writer’s mastery of tension and elegance”—“ജെ. എം. കൂ​റ്റ്സേ​യു​ടെ കാ​ഴ്ച​പ്പാ​ടു് അന്തഃ​സ്സ​ത്ത​യു​ടെ സി​രാ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തി​ലേ​ക്കു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. ഭൂ​രി​പ​ക്ഷ​മാ​ളു​കൾ​ക്കും തങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അറി​യാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം അദ്ദേ​ഹം അവിടെ കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. പി​രി​മു​റു​ക്കം, ഭംഗി ഇവയിൽ അതി​വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നായ എഴു​ത്തു​കാ​ര​നു​ള്ള ആധി​പ​ത്യ​ത്തോ​ടെ അദ്ദേ​ഹം അതു (നമു​ക്കു) പകർ​ന്നു തരു​ന്നു”, വി​ഖ്യാ​ത​നായ ബർ​നാ​ഡ്ല​വിൻ എഴുതി: “I have known few authors who can evoke such a wilderness in the heart of man… Mr. Coetzee knows the elusive terror of Kafka”—മനു​ഷ്യ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ ഇമ്മാ​തി​രി അസ്വ​സ്ഥത ഉള​വാ​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്മാ​രെ ചു​രു​ക്ക​മാ​യി​ട്ടേ എനി​ക്ക​റി​യാ​വൂ. കാ​ഫ്ക​യു​ടെ വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി തെ​ന്നി​മാ​റു​ന്ന ഭീ​തി​യെ​ന്തെ​ന്നു കൂ​റ്റ്സേ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. നോവൽ വാ​യി​ക്കു. ഈ പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ സത്യ​ത്തിൽ സത്യ​മാ​ണെ​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം.

നോവൽ ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു. ഒര​തിർ​ത്തി​ദേ​ശ​ത്തെ വളരെ വർ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി ഭരി​ച്ചു​പോ​രു​ന്ന ഒരു മജി​സ്ട്രേ​റ്റി​ന്റെ ആത്മ​ക​ഥ​യു​ടെ രീ​തി​യി​ലാ​ണു് അതു രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. ‘അതു​പോ​ലെ വേ​റൊ​ന്നു ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടേ​യി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ​ക്കു മുൻ​പിൽ കമ്പി​വ​ള​യ​ങ്ങ​ളിൽ തൂ​ക്കി​യി​ട്ട രണ്ടു കറു​ത്ത വട്ട​ക്ക​ണ്ണാ​ടി​കൾ. അയാൾ കു​രു​ട​നോ? കാ​ഴ്ച​യി​ല്ലാ​ത്ത കണ്ണു​ക​ളെ മറ​യ്ക്കാ​നാ​ണു് അയാ​ളു​ടെ ഉദ്ദേ​ശ്യ​മെ​ങ്കിൽ എനി​ക്കി​തു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, അയാൾ അന്ധ​ന​ല്ല വട്ട​ക്ക​ണ്ണാ​ടി​കൾ ഇരു​ണ്ട​വ​യാ​ണു്. പു​റ​മേ​നി​ന്നു​നോ​ക്കി​യാൽ മറു​പു​റം കാ​ണാൻ​വ​യ്യ. എന്നാൽ അയാൾ​ക്കു് അവ​യിൽ​ക്കൂ​ടെ കാണാം. അതൊരു പുതിയ കണ്ടു​പി​ടി​ത്ത​മാ​ണെ​ന്നാ​ണു് അയാൾ എന്നോ​ടു പറ​യു​ന്ന​തു്. ‘സൂ​രു​ന്റെ ഉജ്ജ്വ​ല​പ്ര​കാ​ശ​ത്തിൽ നി​ന്നു് കണ്ണു​കൾ രക്ഷി​ക്കു​മിവ’ എന്നു് അയാൾ അറി​യി​ക്കു​ന്നു. ഈ വാ​ക്കു​കൾ മജി​സ്ട്രേ​ട്ടി​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​തു് ‘സാ​മ്രാ​ജ്യ’ത്തി​ന്റെ (Empire) പ്ര​തി​പു​രു​ഷ​നാ​യി അവിടെ എത്തിയ കേണൽ യോൾ (Colonel Joll) ആണു്. ‘സിവിൾ ഗാർഡി’ന്റെ പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട വി​ഭാ​ഗ​മായ ‘തേഡ് ബ്യൂ​റോ’യിലെ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​ണു് അയാൾ. നോ​വ​ലി​ന്റെ തു​ട​ക്കം അതി​ന്റെ അന്ത​രീ​ക്ഷം സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു. വർ​ദ്ധി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന ഊഷ്മ​ള​ത​യും പ്ര​കാ​ശ​വു​മാർ​ന്ന മർ​ദ്ദി​ത​വി​ഭാ​ഗ​ത്തെ നോ​ക്കാൻ സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്വ​ത്തി​നു കഴി​യി​ല്ല. കറു​ത്ത കണ്ണാ​ടി​യി​ലൂ​ടെ—നിറം പി​ഴ​ച്ച ആശയ സ്ഫ​ടി​ക​ത്തി​ലൂ​ടെ—മാ​ത്ര​മേ അതി​നു് ആ ഔജ്ജ​ല്യ​ത്തെ ദർ​ശി​ക്കാ​നാ​വൂ. കണ്ണാ​ടി​ക്കു​പോ​ലും തടു​ത്തു നി​റു​ത്താ​നാ​വാ​ത്ത വി​ധ​ത്തിൽ മർ​ദ്ദിത വി​ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഉജ്ജ്വ​ല​ത​യും ഊഷ​മ​ള​ത​യും വർ​ദ്ധി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു് ആരു​ക​ണ്ടു?

യോൾ ആ അതിർ​ത്തി ദേ​ശ​ത്തു് എത്തി​യ​തു് അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​രെ​ന്നു സം​ശ​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു് ബന്ധ​ന​സ്ഥ​രാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രെ ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യാ​നാ​ണു്. അയാ​ളു​ടെ മു​മ്പിൽ ഒരു വൃ​ദ്ധ​നും കു​ട്ടി​യു​മു​ണ്ടു്. കു​ട്ടി വൃ​ദ്ധ​ന്റെ സഹോ​ദ​രി​യു​ടെ മക​നാ​ണു്. ബാ​ല​ന്റെ തൊ​ലി​പ്പു​റ​ത്തെ രോഗം ഡോ​ക്ട​റെ കാ​ണി​ക്കാ​നാ​ണു് അവർ അവിടെ ചെ​ന്ന​തു്. പക്ഷേ, കൊ​ള്ള​യ്ക്ക് എത്തിയ അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​രെ​ന്നു് സം​ശ​യ​ത്താൽ അവർ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടു. ‘വൃ​ദ്ധൻ പറ​യു​ന്നു അവർ ഡോ​ക്ട​റെ കാണാൻ വന്ന​താ​ണെ​ന്നു്. ഒരു​പ​ക്ഷേ, അതാ​യി​രി​ക്കാം സത്യം. കൊ​ള്ള​ചെ​യ്യാൻ വരു​ന്ന സംഘം കി​ഴ​വ​നേ​യും രോ​ഗം​പി​ടി​ച്ച കു​ട്ടി​യേ​യും കൂടെ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​മോ?’ എന്നു മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് സഹ​താ​പം സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് യോ​ളി​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. കേണൽ അവരെ ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. അതു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കിഴവൻ ശവ​മാ​യി മാറി അതി​ന്റെ ഒരു കണ്ണു് മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മറ്റേ കണ്ണി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് ചോര നി​റ​ഞ്ഞ കു​ഴി​മാ​ത്രം. ശവ​ത്തോ​ടു കു​ട്ടി​യെ കൂ​ട്ടി​ക്കെ​ട്ടി ശവാ​വ​ര​ണം തു​ന്നി​ച്ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ബാലനെ മോ​ചി​പ്പി​ക്കാൻ ആജ്ഞാ​പി​ച്ചി​ട്ടു് മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് താ​മ​സ​സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു പോയി.

സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്തി​നു സേ​വ​ന​മ​നു​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്ന ഗ്രാ​മ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ മജി​സ്ട്രേ​ട്ടാ​ണു് അയാൾ. പെൻഷൻ പറ്റാൻ ആ മനു​ഷ്യ​നു് അധികം കാ​ല​മി​ല്ല ഇനി. എന്നാൽ വി​സ്മ​യ​ങ്ങ​ളിൽ വി​സ്മ​യ​മാ​യ​തു് അയാൾ അന്നു​വ​രെ ബാർ​ബേ​റി​യൻ​സി​നെ—അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​രെ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല എന്ന​താ​ണു്. അവർ സൈ​ന്യം ശേ​ഖ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട​ത്രേ. ‘സാ​മ്രാ​ജ്യ’ത്തോ​ടു് അവർ യു​ദ്ധം​ചെ​യ്യു​മ​ത്രേ. അതിർ​ത്തി​ദേ​ശ​ത്തെ സ്ത്രീ​കൾ അവരെ സ്വ​പ്നം കാ​ണാ​റു​ണ്ടു​പോ​ലും. കട്ടി​ലി​ന്ന​ടി​യിൽ നി​ന്നു് ഉഅ​യർ​ന്നു​വ​രു​ന്ന അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ന്റെ കറു​ത്ത കൈ തങ്ങ​ളെ പി​ടി​കൂ​ടു​ന്ന​താ​യി​ട്ടാ​ണു് സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ സ്വ​പ്നം. പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ കി​നാ​വു​കൾ മറ്റൊ​രു​വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണു്. അപ​രി​ഷ്കൃ​തർ തങ്ങ​ളു​ടെ വീ​ടു​കൾ ആക്ര​മി​ക്കു​ന്നു.പ്ലേ​റ്റു​കൾ തകർ​ക്കു​ന്നു. പെണ്‍മ​ക്ക​ളെ ബലാൽ​സം​ഗം ചെ​യ്യു​ന്നു. പക്ഷേ, മജി​ട്രേ​ട്ടി​നു് ഇതി​ലൊ​ന്നും വി​ശ്വാ​സ​മി​ല്ല. ‘അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​രു​ടെ സൈ​ന്യ​ത്തെ എനി​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു​ത​രൂ: എന്നാൽ ഞാൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കാം’ എന്നാ​ണു് അയാൾ തന്നോ​ടു​ത​ന്നെ പറ​യു​ന്ന​തു്.

(Show me a barbarian army and I will believe, Page 8.)

കേണൽ യോൾ അറ​സ്റ്റു ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന ‘അപ​രി​ഷ്കൃത’രുടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഒരു പെണ്‍കു​ട്ടി​യു​മു​ണ്ടു്. യോ​ളി​ന്റെ അനു​ച​ര​ന്മാർ അവ​ളു​ടെ കണ​ങ്കാ​ലു​കൾ അടി​ച്ചു​പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രു​ന്നു. കല്ക്ക​രി​യിൽ പഴു​പ്പി​ച്ചെ​ടു​ത്ത ഇരു​മ്പു​ക​മ്പി​കൾ അവ​ളു​ടെ കണ്ണി​ന​ടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു വന്നു. സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി അവർ അവ​കൊ​ണ്ടു് തട​വു​കാ​രു​ടെ കണ്ണു​കൾ തകർ​ക്കു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്യാ​റു്. പക്ഷേ, ആ പെണ്‍കു​ട്ടി​യു​ടെ കണ്ണു​കൾ അവർ കരി​ച്ചി​ല്ല. എങ്കി​ലും പഴു​ത്ത കമ്പി​ക​ളു​ടെ ചൂ​ടേ​റ്റ​തു കൊ​ണ്ടു് അവൾ​ക്കു് ശരി​യാ​യി കാണാൻ വയ്യ. മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് അവളെ വി​ളി​ച്ചു് കാ​ലു​കൾ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ കഴുകി ’ഡ്ര​സ്സ്’ ചെ​യ്തു. നി​തം​ബം തു​ട​ച്ചു. സോ​പ്പ് പു​ര​ണ്ട അയാ​ളു​ടെ കൈ അവ​ളു​ടെ തു​ട​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ സഞ്ച​രി​ച്ചു. അവ​ളു​ടെ കക്ഷം കഴു​കാൻ ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോൾ അവൾ കൈ ഉയർ​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. വയറും മു​ല​ക​ളും കഴുകി. തല​മു​ടി പി​ന്നി​ലേ​ക്കാ​ക്കി കഴു​ത്തു കഴു​കി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. പി​ന്നീ​ടു് അയാൾ അവ​ളു​ടെ ശരീ​ര​മാ​കെ തു​ട​ച്ചു. അയാൾ അവൾ​ക്കു് ആഹാരം കൊ​ടു​ത്തു; ആശ്ര​യം നല്കി. അവ​ളു​ടെ ശരീരം ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു. ദി​ന​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അവൾ അടു​ക്ക​ള​ക്കാ​രി​യാ​യി. അതു​ക​ണ്ടു് ‘സാ​മ്രാ​ജ്യ’ത്തി​ലെ പട്ടാ​ള​ക്കാർ പറ​ഞ്ഞു: അടു​ക്ക​ള​യിൽ നി​ന്നു് മജി​സ്ട്രേ​ട്ടി​ന്റെ കി​ട​ക്ക​യി​ലേ​ക്കു് എളു​പ്പ​മു​ള്ള പതി​നാ​റു കാൽ​വ​യ്പ്പു​കൾ.

ദി​ന​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു. പെണ്‍കു​ട്ടി​യു​ടെ വി​ഷാ​ദം കണ്ട​പ്പോൾ മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് അവ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: ‘നി​ന​ക്കു തി​രി​ച്ചു​പോ​ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ? എങ്കിൽ ഞാൻ നി​ന്നെ തി​രി​ച്ച​യ​യ്ക്കാം.’ ‘എവിടെ അയ​യ്ക്കും?’ എന്നു് അവ​ളു​ടെ ചോ​ദ്യം. ‘അപ​രി​ഷ്കൃത’രിൽ പെ​ട്ട​വ​ള​ല്ലേ അവൾ? അവ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ചെ​ല്ലേ​ണ്ട​വ​ള​ല്ലേ ആ പെണ്‍കു​ട്ടി? ആരാ​ണു് ഈ അപ​രി​ഷ്കൃ​തർ?—ബാർ​ബേ​റി​യൻ​സ്? നൂറു കൊ​ല്ല​ത്തോ​ള​മാ​യി മജി​സ്ട്രേ​ട്ടി​ന്റെ വർ​ഗ്ഗ​ക്കാർ അവി​ടെ​യെ​ത്തി​യി​ട്ടു്. അവർ മണൽ​ക്കാ​ടാ​യി​രു​ന്ന ആ പ്ര​ദേ​ശം കൃ​ഷി​സ്ഥ​ല​മാ​ക്കി. ജല​സേ​ചന പദ്ധ​തി​കൾ​കൊ​ണ്ടു് അവിടം ഹരി​താ​ഭ​മാ​ക്കി. ചു​റ്റും കോട്ട കെ​ട്ടി എന്നി​ട്ടും അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​രു​ടെ വി​ചാ​രം ഈ വി​ദേ​ശി​കൾ അവിടം വി​ട്ടു പോ​ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണു്. ശു​ദ്ധ​ജ​ല​ത​ടാ​കം ക്ര​മേണ ഉപ്പു​ര​സ​മു​ള്ള​താ​കു​ന്നു.അങ്ങ​നെ ഉപ്പു കലർ​ത്തു​ന്ന​തു് ബാർ​ബേ​റി​യൻ​സ് ആകാം. തടാ​ക​ങ്ങ​ളിൽ ഉപ്പു കൂ​ടു​മ്പോൾ വയ​ലു​കൾ കരി​യും. അപ്പോൾ വന്നെ​ത്തി​യ​വർ വി​ട്ടു​പോ​കു​മെ​ന്നാ​വാം അപ​രി​ഷ്കൃ​തർ കരു​തു​ന്ന​തു്.

സ്വ​ന്തം കൈ​ക​ളിൽ തല​വ​ച്ചു് അവൾ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. തു​ളു​മ്പു​ന്ന മൃ​ഗീ​യ​മായ ആരോ​ഗ്യം; ഉറച്ച മുലകൾ; മൃ​ദു​ത്വ​മു​ള്ള വയറു്. എന്നാൽ അവ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ മു​ട്ടു​കു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഈ വയ​സ്സ​ന്റെ—മജി​സ്ട്രേ​ട്ടി​ന്റെ—സ്പർ​ശ​ത്തിൽ അവ​യ്ക്കു് ഒരു പ്ര​തി​ക​ര​ണ​വു​മി​ല്ല. ലൈം​ഗിക വി​കാ​രം അതു കു​തി​ര​യി​ലോ ആട്ടി​ലോ പു​രു​ഷ​നി​ലോ സ്ത്രീ​യി​ലോ ആയി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ—ലളി​ത​മായ ജീ​വി​ത​സ​ത്യ​മ​ല്ലേ? പ്രാ​യം കൂ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു വി​ദേ​ശി ഒരു പെണ്‍കു​ട്ടി​യെ തെ​രു​വിൽ​നി​ന്നു് ഉയർ​ത്തി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു; വീ​ട്ടിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു. എന്തി​നു്? അവ​ളു​ടെ കാ​ലു​ക​ളെ ചും​ബി​ക്കാൻ; ശരീ​ര​ത്തിൽ തൈലം പു​ര​ട്ടാൻ; അവ​ളു​ടെ കൈ​ക​ളിൽ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങാൻ. ഇപ്പോൾ അയാൾ അവ​ളിൽ​നി​ന്നു മാ​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഇതു് ധ്വ​ജ​ഭം​ഗ​മ​ല്ലേ? സ്വ​ന്തം വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു​ള്ള മാ​റി​നി​ല്ക്ക​ല​ല്ലേ? അന്യ​വ​ത്ക​ര​ണ​മ​ല്ലേ? (ആഫ്രി​ക്ക​യെ ബലാ​ത്സം​ഗം ചെയ്ത വെ​ള്ള​ക്കാ​ര​നെ എത്ര വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി ജെ. എം. കൂ​റ്റ്സേ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു നോ​ക്കുക—ലേഖകൻ.)

മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് പു​തു​താ​യി നി​യ​മി​ച്ച രണ്ടു പട്ടാ​ള​ക്കാ​രെ​യും ആ ദേ​ശ​ത്തു​കാ​ര​നായ ഒരു വൃ​ദ്ധൻ വേ​ട്ട​ക്കാ​ര​നെ​യും കൂ​ട്ടി പെണ്‍കു​ട്ടി​യോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു് യാ​ത്ര​യാ​യി. അവളെ അവ​ളു​ടെ ആളു​ക​ളെ ഏല്പി​ക്കാ​നാ​ണു് അയാ​ളു​ടെ യത്നം. പത്തു ദി​വ​സ​ത്തെ യാത്ര. അതാ പർ​വ്വ​ത​ത്തിൽ മൂ​ന്നു​പേർ അവ്യ​ക്ത​ത​യാർ​ന്നു കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു. പക്ഷേ അവരെ അടു​ക്കാ​നാ​വു​ന്നി​ല്ല. മജി​സ്ട്രേ​ട്ടും അനു​ച​ര​ന്മാ​രും നീ​ങ്ങു​മ്പോൾ അവരും നീ​ങ്ങു​ക​യാ​ണു്. ‘അവ​രെ​ത്ര​കാ​ല​മാ​യി ഞങ്ങ​ളെ പി​ന്തു​ട​രു​ന്നു? അതോ ഞങ്ങൾ അവരെ പി​ന്തു​ട​രു​ന്ന​താ​യി അവർ സങ്ക​ല്പി​ക്കു​ന്നു​വോ?’ എന്നു് മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. മൂ​ന്നു​പേർ​ക്കു പകരം ഇപ്പോൾ പന്ത്ര​ണ്ടു​പേ​രാ​ണു് കു​തി​ര​ക​ളു​ടെ പു​റ​ത്തു്. അവ​രു​ടെ അടു​ത്തെ​ത്തി മജി​സ്ട്രേ​ട്ടും പെണ്‍കു​ട്ടി​യും അനു​യാ​യി​ക​ളും. ‘ഗുഡ് ബൈ’ മജി​ട്രേ​ട്ട് പറ​ഞ്ഞു. ‘ഗുഡ് ബൈ’ എന്നു് അവളും.

തി​രി​ച്ചെ​ത്തിയ മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലാ​യി. അയാ​ളു​ടെ പേരിൽ പല ‘ചാർ​ജ്ജു’കൾ. പണ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ക്ര​മ​ക്കേ​ടു​കൾ. ഒരു തെ​രു​വു​പെ​ണ്ണു​മാ​യു​ള്ള വേഴ്ച. ആ വേ​ഴ്ച​യു​ടെ ഫല​മാ​യി ‘ഇം​പീ​രി​യൽ അഡ്മി​നി​സ്ട്രേ​ഷ​നു’ വന്ന താഴ്ച, കൂ​ടെ​പ്പോ​യ​വ​രെ ഒഴി​വാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ബാർ​ബേ​റി​യൻ​സു​മാ​യു​ള്ള സം​ഭാ​ഷ​ണം, അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടു​മു​ള്ള സമ്മാ​നം​കൊ​ടു​ക്കൽ, പെണ്‍കു​ട്ടി​യെ തി​രി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കൽ—അങ്ങ​നെ പലതും.

ബന്ധ​ന​ത്തിൽ ആയ മജി​സ്ട്രേ​ട്ടി​നു് ഭക്ഷ​ണം കൊ​ടു​ക്കു​ന്നി​ല്ല, കു​ടി​ക്കാൻ വെ​ള്ളം​പോ​ലു​മി​ല്ല. പഴയ മജി​സ്ട്രേ​ട്ട്—നി​യ​മ​സം​ര​ക്ഷ​കൻ. അയാ​ളി​ന്നു് സ്റ്റേ​റ്റി​ന്റെ ശത്രു. അയാളെ മർ​ദ്ദി​ക്കു​ന്നു, കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. തന്നെ ചോ​ദ്യം ചെ​യ്യാൻ​വ​ന്ന കേണൽ യോ​ളി​നോ​ടു് മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് പറ​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങൾ ഇവിടെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് ദയ​നീ​യ​ത​യാർ​ന്ന തട​വു​കാ​രു​ണ്ട​ല്ലോ അവ​രാ​ണോ ശത്രു​ക്കൾ? അങ്ങ​നെ​യാ​ണോ നി​ങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തു്? കേണൽ! നി​ങ്ങ​ളാ​ണു് ശത്രു… നി​ങ്ങ​ളാ​ണു് ശത്രു. നി​ങ്ങ​ളാ​ണു് യു​ദ്ധ​മു​ണ്ടാ​ക്കി​യ​തു്. അവർ​ക്കു വേണ്ട രക്ത​സാ​ക്ഷി​ക​ളെ നി​ങ്ങൾ നല്കി. ചരി​ത്രം ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു തെ​ളി​യി​ക്കും.’

മജി​സ്ട്രേ​ട്ടി​ന്റെ ഇട​തു​ക​ണ്ണു് ഇപ്പോൾ ഒരു ചെറിയ വിടവു മാ​ത്രം. മൂ​ക്കു രൂ​പ​മി​ല്ലാ​ത്ത മാം​സ​ക്ക​ഷ​ണം മാ​ത്രം. വാ​യിൽ​ക്കൂ​ടെ മാ​ത്ര​മേ അയാൾ​ക്കു ശ്വ​സി​ക്കാ​നാ​വൂ. രണ്ടു​ദി​വ​സം വെ​ള്ളം​പോ​ലും കൊ​ടു​ക്കി​ല്ല. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ ദിവസം ആഹാരം. അയാളെ നഗ്ന​നാ​ക്കി വെ​യി​ല​ത്തു് ഓടി​ക്കും അവർ. ഒടു​വിൽ മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് അവ​രോ​ടു് അഭ്യർ​ത്ഥി​ച്ചു: ‘എന്നെ കൊ​ല്ലൂ.’ പി​ന്നീ​ടു​ള്ള മർ​ദ്ദ​ന​മു​റ​കൾ വർ​ണ്ണ​നാ​തീ​ത​മാ​ണു്. അവ കണ്ടി​ട്ടാ​വ​ണം ബർ​നാ​ഡ് ലെവിൻ terror of Kafka എന്നു പറ​ഞ്ഞു പോ​യ​തു്.

എത്ര​കാ​ല​മാ​യി മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് സ്ത്രീ​യു​ടെ കൂടെ കി​ട​ന്നി​ട്ടു്? ശരി​യാ​യി ഉറ​ങ്ങാ​തെ അയാൾ കാ​ല​ത്തു് അര​ക്കെ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു വളർ​ന്ന മര​ക്കൊ​മ്പു​പോ​ലു​ള്ള പ്ര​ഹർ​ഷ​വു​മാ​യി ഉണ​രു​ന്നു (പ്ര​ഹർ​ഷം=erection) പഴയ സ്മ​ര​ണ​കൾ. ബേ​സി​നിൽ കാ​ലു​വ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന പെണ്‍കു​ട്ടി. അയാൾ അവ​ളു​ടെ തു​ട​ക​ളിൽ സോ​പ്പു​തേ​യ്ക്കു​ന്നു. അര​ക്കെ​ട്ടു് ആശ്ലേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. വയ​റ്റിൽ ഉമ്മ​വ​യ്ക്കു​ന്നു. സോ​പ്പി​ന്റെ മണം. ‘രക്ത​ത്തി​ന്റെ കമ്പി’ ചു​രു​ങ്ങാ​നാ​യി അയാൾ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. സമ​യ​മാ​കു​മ്പോൾ അതു ചു​രു​ങ്ങും.

അയാൾ ജന​ലിൽ​ക്കൂ​ടെ നോ​ക്കു​മ്പോൾ കു​ട്ടി​കൾ മഞ്ഞു​മ​നു​ഷ്യ​നെ ഉണ്ടാ​ക്കി കളി​ക്കു​ന്നു. അവർ ശരീരം നിർ​മ്മി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു.

തല​യു​ണ്ടാ​ക്കാൻ അവർ മഞ്ഞു​ക്ക​ട്ട ഉരു​ട്ടി​യെ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ‘വായും മൂ​ക്കും കണ്ണും ഉണ്ടാ​ക്കാ​നു​ള്ള വസ്തു​ക്കൾ ആരെ​ങ്കി​ലും കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ.’ എന്നു് കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ നേ​താ​വു് ആജ്ഞാ​പി​ക്കു​ന്നു. മഞ്ഞു​മ​നു​ഷ്യ​നു് കൈ​ക​ളും വേ​ണ്ടേ എന്നാ​ണു് മജി​സ്ട്രേ​ട്ടു​ന്റെ സംശയം. കു​ട്ടി​കൾ തല ശരീ​ര​ത്തിൽ ചേർ​ത്തു. കണ്ണി​ന്റെ​യും കാ​തി​ന്റെ​യും വാ​യു​ടെ​യും സ്ഥാ​ന​ത്തു കല്ലു​കൾ വച്ചു. ആരോ ഒരു കു​ട്ടി അതി​നൊ​രു തൊ​പ്പി വച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് പറ​യു​ന്നു: ‘അതു മോ​ശ​പ്പെ​ട്ട മഞ്ഞു​മ​നു​ഷ്യ​ന​ല്ല.’ നോവൽ ഇവിടെ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

കണ്ണും മൂ​ക്കും മറ്റും നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട സമ​ഗ്രാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​നി​ധി കു​ട്ടി​കൾ നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്ന മഞ്ഞു​മ​നു​ഷ്യ​നെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ, അതി​നു് അവർ അവ​യ​വ​ങ്ങൾ നൽ​കു​ന്ന​തു് നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ നോവൽ പരി​സ​മാ​പ്തി​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് ഞാ​നെ​ഴു​തി​യ​തു്. ഒരു പുതിയ മനു​ഷ്യ​ന്റെ ആവിർ​ഭാ​വ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള മനു​ഷ്യ​പ്രേ​മാ​ത്മ​ക​ത്വം തു​ളു​മ്പു​ന്ന ഒരാ​ഹ്വാ​ന​മാ​ണു് നമ്മൾ ഇവിടെ കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു്. ആ ആഹ്വാ​ന​ത്തി​നു് ഈ കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തിൽ എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത സാം​ഗ​ത്യ​മു​ണ്ടു്. അധി​നി​വേ​ശ​ത്വ​ത്തി​നും സമ​ഗ്രാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തി​നും മനഃ​സ്സാ​ക്ഷി നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. മനഃ​സ്സാ​ക്ഷി നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​തു​കൊ​ണ്ടു് അവ​യ്ക്കു മനു​ഷ്യ​ന്റെ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തെ തകർ​ക്കാൻ മടി​യി​ല്ല. അവൻ സത്യ​ത്തെ ‘ബാർ​ബേ​റിയ’നായി കരുതി നൃ​ശം​സ​ത​യിൽ ആറാ​ട്ടു നട​ത്തു​ന്നു. ഫലമോ, കേണൽ യോ​ളി​നെ​പ്പോ​ലെ അവൻ മൃ​ഗ​മാ​യി അധഃ​പ​തി​ക്കു​ന്നു. അരാ​ജ​ക​ത്വം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു.

ഫ്ര​ഞ്ച് സോ​ഷ്യ​ലി​സ്റ്റ് നേ​താ​വു് ലി​യോ​ങ് ബ്ളും (Leon Blum) ഏതാ​ണ്ടി​ങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ഓർമ്മ: മനു​ഷ്യൻ ശാ​സ്ത്ര​വും കലയും സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു. പ്ലേ​റ്റോ, ഹോമർ, ഷേ​ക്സ്പി​യർ, മീ​ക്ക​ലാ​ഞ്ച​ലോ, ന്യൂ​ട്ടൻ ഇവരെ മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗം​സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു. അടി​സ്ഥാ​ന​പ​ര​ങ്ങ​ളായ സത്യ​ങ്ങ​ളോ​ടു് അവർ ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടു. സാ​മൂ​ഹ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ സമു​ന്ന​ത​രായ നേ​താ​ക്ക​ന്മാ​രെ​യും മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​നു് എന്തു​കൊ​ണ്ടു സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു​കൂ​ടാ? സമ​ത്വ​വും സാ​ഹോ​ദ​ര്യ​വും എന്തു​കൊ​ണ്ടു് സൃ​ഷ്ടി​ച്ചു​കൂ​ടാ? (ഉത്ത​രേ​ന്ത്യ​യി​ലെ ഒരു കാ​ട്ടി​ന​ക​ത്തി​രു​ന്നു് ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന എന്റെ കൈയിൽ കൂ​റ്റ്സേ​യു​ടെ നോ​വ​ല​ല്ലാ​തെ വേ​റൊ​രു പു​സ്ത​ക​മി​ല്ല. എങ്കി​ലും ബ്ളു​മ്മി​ന്റെ ആശ​യ​ങ്ങൾ​ക്കു ഞാൻ രൂ​പ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം സം​ഭ​വി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.) മനു​ഷ്യ​വർ​ഗ്ഗം പ്ലേ​റ്റോ​യെ​പ്പോ​ലെ, ഷേ​ക്സ്പി​യ​റി​നെ​പ്പോ​ലെ സമു​ന്ന​ത​നായ രാ​ഷ്ട്രീയ നേ​താ​വി​നെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കാ​ത്ത​തി​നു കാ​ര​ണ​മു​ണ്ടു്. സ്വാർ​ത്ഥ​തൽ​പ​ര​ത്വം തന്നെ​യാ​ണു് ആ ഹേതു. നോ​വ​ലി​ലെ സാ​മ്രാ​ജ്യം—എംപയർ—ശാ​സ​നാ​ധി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​രൂ​പ​മാ​ണു്. ആ ശാ​സ​നാ​ധി​കാ​രം ചില മനു​ഷ്യാ​ധ​മ​ന്മാ​രു​ടെ സ്വാർ​ത്ഥ​തൽ​പ​ര​ത്വ​ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണു് ജനനം കൊ​ണ്ട​തു്. അതി​ന്റെ മനഃ​സ്സാ​ക്ഷി സൂ​ക്ഷി​പ്പു​കാ​ര​നാ​ണു് കേണൽ യോൾ. മജി​സ്ട്രേ​ട്ടും ഒരു കാ​ല​ത്തു് അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​വ​നാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, കാലം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ മനു​ഷ്യ​പ്രേ​മാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട മനഃ​സ്സാ​ക്ഷി അയാ​ളിൽ വി​ക​സി​ച്ചു. അതു വിജയം പ്രാ​പി​ച്ച​പ്പോൾ അയാ​ളു​ടെ ഭൗ​തി​ക​ശ​രീ​ര​ത്തി​നു് എംപയർ അടി​കൊ​ടു​ത്തു. അയാൾ വീണു. വി​പ്ല​വം അതി​ന്റെ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളെ തി​ന്നു​ന്ന​തു പോലെ സമ​ഗ്രാ​ധി​പ​ത്യ​വും അതി​ന്റെ ശി​ശു​ക്ക​ളെ ഭക്ഷി​ക്കു​ന്നു. മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് ആ വി​ധ​ത്തി​ലൊ​രു ശി​ശു​വാ​ണു്. സമ​ഗ്രാ​ധി​പ​ത്യം അതിനെ തി​ന്നു. “എം​പ​യ​റി​ന്റെ” ഈ ക്രൂ​ര​ത​യെ കൂ​റ്റ്സേ തനി​ക്കു​മാ​ത്രം കഴി​യു​ന്ന​മ​ട്ടിൽ ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ശക്തി​യും ഭം​ഗി​യും കണ്ടാ​ലും:

It (Empire) is cunning and ruthless, it sends it bloodhounds everywhere. By night it feeds on images of disaster: the sack of cities, the rape of populations, pyramid of bones, acres of desolation. A mad vision yet a virulent one: I, wading in the ooze and no less infected with it than the faithful Colonel Joll as he tracks the enemies of Empire through the boundless desert, sword unsheathed to cut down barbarian after barbarian until at last he finds and slays the one whose destiny it should be (or if not he then his son’s or unborn grandson’s) to climb the bronze gateway to the Summer Palace and topple the globe surmounted by the tiger rampant that symbolizes eternal dominion, while his comrades below cheer and fire their muskets in the air. (Pages 133, 134 ഇതിലെ “I” മജി​സ്ട്രേ​റ്റ് ആണെ​ന്നു് ഓർ​മ്മി​ക്കുക.)

പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​മായ നോ​വ​ലാ​ണു് കൂ​റ്റ്സേ​യു​ടേ​തു്. വി​ശാ​ല​മായ അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ നോ​വ​ലാ​കെ ഒരു സിം​ബ​ലാ​ണു്. ആ സിം​ബ​ലി​ന​ക​ത്തു് അർ​ത്ഥ​വൈ​ശ​ദ്യം നല്കു​ന്ന അനേകം സിം​ബ​ലു​കൾ. ഇം​പീ​രി​യ​ലി​സ​ത്തി​ന്റെ​യോ സമ​ഗ്രാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ​യോ പ്ര​തി​രൂ​പ​മാ​ണു് ‘എംപയർ.’ അതി​ന്റെ ക്രൂ​ര​ത​യ്ക്കു വി​ധേ​യ​രാ​കു​ന്ന നി​ര​പ​രാ​ധ​രാ​ണു് ‘ബാർ​ബേ​റി​യൻ​സ്.’ ദു​ര​ന്ത​ത്തി​ലെ​ത്തിയ വൃ​ദ്ധ​നായ മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്തി​ലെ​ത്തി മരി​ക്കാ​റായ ഇം​പീ​രി​യ​ലി​സ​മോ സമ​ഗ്രാ​ധി​പ​ത്യ​മോ തന്നെ. അതു യു​വ​ത്വ​മാർ​ന്ന നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യെ ബലാ​ത്സം​ഗം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് കൂ​റ്റ്സേ ചേ​തോ​ഹ​ര​മാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. Old men have no virtue to protect—വൃ​ദ്ധ​ന്മാർ​ക്കു കാ​ത്തു​സൂ​ക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട ഒരു നന്മ​യു​മി​ല്ല—എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് കണ​ങ്കാ​ലു​കൾ തകർ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട, കാഴ്ച ഇല്ലാ​താ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ബാർ​ബേ​റി​യൻ പെണ്‍കു​ട്ടി​യെ മജി​സ്ട്രേ​ട്ട് ലൈം​ഗി​ക​വേ​ഴ്ച​യ്ക്കു വി​ധേ​യ​യാ​ക്കു​ന്ന​തു്. ശാ​സ​നാ​ധി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ മനഃ​സ്സാ​ക്ഷി നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യു​ടെ മനഃ​സ്സാ​ക്ഷി​യെ ബലാ​ത്സം​ഗം ചെ​യ്യു​ന്നു.

ഈ നോ​വ​ലി​ലെ ഏറ്റ​വും മനോ​ഹ​ര​മായ സങ്ക​ല്പം ബാർ​ബേ​റി​യൻ​സി​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​താ​ണു്. മനു​ഷ്യൻ ലോ​ക​ത്തി​നു പരി​വർ​ത്ത​നം വരു​ത്തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തനി​ക്കും പരി​വർ​ത്ത​നം വരു​ത്തു​ന്നു. ഇതു് നി​യ​ത​മായ അവ​സ്ഥ​യ​ത്രേ. അനി​യ​താ​വ​സ്ഥ​യിൽ മനു​ഷ്യ​നു പരി​വർ​ത്ത​ന​മി​ല്ല. അവൻ സ്വേ​ച്ഛാ​ധി​പ​തി​യാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കൂ. മറ്റു​ള്ള​വ​രെ അവൻ പേ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു, പീ​ഡി​പ്പി​ക്കു​ന്നു, നി​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു അവ​നൊ​ട്ടു മാ​റു​ന്നു​മി​ല്ല, എങ്കി​ലും അവ​ന്റെ അന്ത​രം​ഗ​ത്തിൽ ഭയ​മു​ണ്ടു്. തന്നെ​യും സത്യം അടി​ച്ച​മർ​ത്തു​മോ എന്ന ഭയ​മാ​ണ​തു്. സാ​മൂ​ഹി​ക​സം​ഘ​ട​ന​ക​ളെ​യും രാ​ഷ്ട്ര​ങ്ങ​ളെ​യും അടി​ച്ച​മർ​ത്തു​ന്ന ഇം​പീ​രി​യ​ലി​സ്റ്റു​കൾ പേ​ടി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്, ഒരു കാ​ല​ത്തു് സത്യം തങ്ങ​ളെ നശി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്നു്. ഈ ഭയ​മാ​ണു് നോ​വ​ലിൽ അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​രാ​യി—‘ബാർ​ബേ​റി​യൻ​സാ​യി’ കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. പർ​വ്വ​ത​ത്തിൽ മൂ​ന്നു​പേ​രാ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ട്ട​വർ പന്ത്ര​ണ്ടു​പേ​രാ​കു​ന്നു; അവർ തടാ​ക​ത്തിൽ ഉപ്പു​ചേർ​ക്കു​ന്നു. അതിർ​ത്തി​ദേ​ശ​ത്തെ ആക്ര​മി​ക്കു​ന്നു എന്നെ​ല്ലാം നോ​വ​ലിൽ പറ​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും കേണൽ യോ​ളി​നെ​പ്പോ​ലെ, മജി​സ്ട്രേ​ട്ടി​നെ​പ്പോ​ലെ മൂർ​ത്ത സ്വ​ഭാ​വം അപ​രി​ഷ്കൃ​തർ ആവ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. സങ്ക​ല്പ​മാ​യി, കി​നാ​വാ​യി അവർ അസ്പ​ഷ്ട​ത​യാർ​ന്നു വ്യാ​പ​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. ഇം​പീ​രി​യ​ലി​സ്റ്റു​ക​ളു​ടെ നി​ഗൂ​ഢ​ങ്ങ​ളായ ഭയാ​ശ​ങ്ക​ക​ളെ ഇതി​നെ​ക്കാൾ ഭം​ഗി​യാ​യി ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സം.

“കാ​ട്ടു​ജാ​തി​ക്കാ”രെ​ന്നു പരി​ഹ​സി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​ടെ സാ​ഹി​ത്യം പരി​ഷ്കൃ​ത​രായ, സം​സ്ക്കാ​ര​സ​മ്പ​ന്ന​രായ ഭാ​ര​തീ​യ​രു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​ക്കാൾ ഔന്നി​ത്യ​ത്തി​ലെ​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കൂ​റ്റ്സേ​യു​ടെ ഈ നോ​വ​ലി​നു സദൃ​ശ​മായ ഒരു നോവൽ ഭാ​ര​ത​ത്തിൽ എവി​ടെ​യു​ണ്ടു്?